'Unexpected' Finale

Heto na ang finale. Sorry kung natagalan ang update. 

FINALE

Janine.

Lumipas pa ang isang linggo at ginugol ko ang mga araw na iyon upang pumagitna sa dalawa kong kaibigan (as usual). I was juggling my time between Matt and Josh. Sinisiguro kong okay si Matt sa kanyang mga gagawin sa pageant, at sinisiguro ko naman na hindi maghihinala si Josh. Napag-usapan kasi naming dalawa ni Matt na gagawin namin itong surpresa para kay Josh. Para mas may impact, may kilig, ganon.

At nagsimula na nga ang training ni Matt at ni Nikki outside the school. Madalas ay wala siya sa klase, at maging ang mga kaklase ko ay nagtataka. Kinuntsaba ko naman ang adviser namin na huwag sabihin sa klase. Gumawa na lang ako ng dahilan kuno para mapasunod siya. At dahil malakas ako kay ma’am ay sumang-ayon naman siya. Masisira lahat ng balak namin ni Matt kung malalaman ni Josh. Talagang big deal ang pageant sa school namin tuwing Intramurals. Hindi na ako nagtataka kung bakit napili si Matt. Fresh kasi ang pagmumukha ng hunghang, at stand out sa lahat ng mga lalaki sa section namin. Kulang lang siya sa confidence sa sarili niya, at dapat medyo angasan niya ng konti ang attitude niya, kasi napaka-kengkoy talaga ng lolo mo. That’s why nandito ako para turuan siya ng mga bagay-bagay. Hindi man ako lumalahok sa mga pageant ay alam kong may alam naman ako kahit papaano kung ano ang maganda sa hindi. At saka maganda naman ako, eh... oops.

“Hoy, friend. Tulala ka na naman?” kwela kong puna kay Josh, ngunit sa loob-loob ko’y nag-aalala na ako para sa kaibigan ko. Totoo nga ang sabi ni Matt na mas napapadalas na ang pagspace out niya. Ang ironic nga, eh. Akala ko once na magkaaminan sila ay matatapos na ang lahat ng kaartehang ito, and they will live happily ever after. Pero hindi pala. It turns out marami pa palang bagay ang kailangang ayusin.

“Ahhh, wala.” pagtanggi niya, ngunit may hinala na ako kung ako ang bumabagabag sa kanya. “Uy, nami-miss niya si papa Matt.” ngisi kong pang-aasar sa kanya. Alam kong nahihiya lang ang lolo mo at inaatake na naman ng pagka-denial queen niya. Napansin ko ang pamumula ng mga pisngi niya sa naging komento ko. Huli ka, balbon! hahaha. “Ano ba kasing pinagkakaabalahan noon? Bakit parang pati si Nikki hindi na rin pumapasok?” irita niyang tanong, hindi inaakalang mahuhuli ko siya. “Ewan ko ba. Hayaan mo na lang sila.” pagdismiss ko sa kanya.

“Josh, ano bang problema? You can talk to me. Wala namang tao. Pwede kang maging honest. Mahirap ang may dinadamdam, tapos hindi mo mailabas.” Seryosong pahayag ko sa kanya. Kasalukuyan kaming nasa loob ng gym, nakaupo sa bleachers habang kumakain ng lunch. Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya. “Okay, ako na ang magsisimula. Sagutin mo na lang, ok?” mahinahon kong pahayag, sensing that wala siyang balak na magkwento o magsalita man lang. Naisip kong baka nahihirapan pa siyang i-confront ang inner demons niya kaya naman tutulungan ko siya.

“Si Gab ito, right? Siya ang dahilan kung bakit hindi mo kayang mahalin si Matt ng tuluyan, ‘di ba?” pagsisimula ko. Tumango siya at napailing, iniisip na baka hindi ko magustuhan ang naging sagot niya. Inakbayan ko siya. “You know what... what’s wrong with you is that, you think of others too much. Puro kapakanan na lang ni Gab, eh paano naman ang nararamdaman ni Matt? More importantly, paano ang nararamdaman MO? You can’t just live your life confining yourself with whatever happened between you and Gab. You deserve to be happy. And I’m sorry to say this, pero ikaw lang ang tanging pumipigil sa sarili mo para maging masaya.” mahabang paliwanag ko. Akala ko ay hindi siya magsasalita, ngunit nagulat na lamang ako nang magsimula ang isang mahabang litanya mula sa kanya.

“Janine, nahihiya na ako kay Matt. I want to be strong, I really do... pero hindi ko pa talaga kaya. Until Gab talks to me again and settles everything, parang hindi ako makukuntento. Janine, I really am thankful, grateful... and happy, dahil minahal din ako ni Matt. Only God knows how much I’ve dreamt of that, and here it is, and it sucks! It sucks bigtime, because nandito na nga sa harap ko ang gusto ko, pero hindi magawa ng sarili kong kunin iyon! I feel like... loving Matt, na parang ‘yung pagmamahal ko sa kanya is all for Gab’s expense. I’m loving Matt, yet I’m hurting Gab in the process. He was right. I replaced him, and parang wala lang akong ginawa para sa side ni Gab! No wonder he despises me. Then he tells me that he loves me, and then I hurt him even more by rejecting him. What you’re telling me tungkol sa pagiging mindful sa kapakanan ng ibang tao... well, totoo iyon. And I wouldn’t mind being mindful of someone’s welfare especially if it’s Gab.” mahabang pahayag niya. Nanatili akong tahimik, dahil hindi ko inaasahan ang sunud-sunod niyang paglalabas ng damdamin. Akala ko ay tapos na, ngunit mali ako.

“Ang haba ng pinagsamahan namin, Janine. Puta, ang hirap lang eh. Isang araw masayang-masaya kayo ng taong iyon, tapos biglang masisira na lang ang lahat. And it pains me even more, dahil alam ko, alam kong ako ang dahilan kung bakit nasira ang pagkakaibigan namin. Dahil sa pesteng nararamdaman ko sa kanya! Kung sana... inintindi ko na lang si Gab, about kay Therese... kung sana, hindi ako naging focused sa feelings ko para sa kanya, malamang magkaibigan pa rin kami, and everything’s okay. Pero hindi, Janine! I’ve ruined everything! It’s all my fault. I make my own catastrophe! And now what’s more frustrating is that, pakiramdam ko... susukuan na rin ako ni Matt, na mapapagod na rin siya kakahintay sa akin! He may not say it, but I feel that he’s slipping away from me. At puta—get this—ako ang may kasalanan! ” at tila doon ay nabuksan lahat ng nakakandadong emosyong matagal na niyang kinikimkim at nagsimula na siyang umiyak.

Natulala ako. Hindi ko alam na sinisisi niya ang sarili niya regarding Matt.

Hinaplos-haplos ko ang balikat niya, tila pinaparating sa kanya na hindi ko siya iiwan. “Josh, just have faith in Matt okay? And have faith in yourself. Kung gusto mo naman magagawa mo, eh... unless you’re doubting your love for Matt already?” maingat kong tanong. Ibinaling naman niya ang mukha niya paharap sa akin. Nagulat ako sa nakita ko, dahil ang mukha niya ay tila nagsasabing... tama ang hinala ko.

“I don’t think I deserve him, Janine. I think I need to let go. Ayoko na siyang pahirapan pa.” bulong ni Josh, habang patuloy ang pagtulo ng mga buti ng luha mula sa mga mata niya.

--

Matt.

At nagsimula na nga ang isang linggong training namin para sa pageant. Nakakainis man ang mga pinapagawa sa amin most of the time, tiniis ko na lamang iyon dahil nga sa motivation ko para maimpress si Josh. Sana sa surpresa kong ito para sa kanya ay bumalik kahit papaano ang pansin niya sa akin, and I can take everything from there; or as Janine likes to put it, “Show him kung sino ang papakawalan niya... kung gaano kalaki ang mawawala sa kanya.”

Nang ibalita ko ang tungkol sa pageant kay papa ay nainis pa ako sa naging reaksyon niya, dahil inasar pa niya ako. “Wow, anak. Good. I’m not surprised, because maganda naman talaga ang lahi natin.” mahangin niyang pahayag. Minsan may pagka-conceited ang papa ko, at hindi ko itatangging namana ko ito sa kanya kahit papaano.

“Ok! One more round from the beginning before I dismiss you.” sabi ni Miss Anabelle, ang trainer/choreographer namin. “Ugggh.” reklamo ko sa sarili ko bago sumunod sa pinapagawa niya. Napractice na namin ang routine na ito 4349384914 times. Okay, I’m exaggerating, pero nakakapagod pala naman kasi talaga. Idagdag mo pang napakaboring, dahil paulit-ulit na lamang an gaming ginagawa. Sumunod ako sa saliw ng tugtog, at hindi naman ako napahiya, dahil ok naman ang ginawa ko. Nang pinalakad kami ay sinunod ko rin ang tinurong tamang paglakad sa catwalk. Hindi talaga ako sanay sa mga ganitong bagay. I just want this to be over.

Nang matapos kami ay agad kaming tinawag ni Miss Anabelle, dahil may sasabihin daw siya sa amin bago kami i-dismiss. “Hi, guys. Alam kong you’re well-aware sa mga magiging segment ng pageant: casual wear, talent, sportswear, formal wear, at question and answer. I hope that nagstart na kayong magpractice ng mga talent niyo, at ok na rin ang mga damit niyo, dahil the competition’s in 2 days. And more importantly... this is the last day of rehearsal.” pahayag niya. Nagcheer naman kaming lahat, dahil talagang gustong-gusto na naming matapos ang kaartehang ito. Agad-agad kaming umalis sa dance studio at nagsimula na ng kani-kanilang paglalakbay pauwi.

“Hey, Matt. Tinext ako ni Janine, sabi niya punta daw kami sa inyo dahil siya naman ang magco-coach sa atin bukas.” sabi ni Nikki habang naglalakbay kami pauwi sakay ng kotse namin. Nagpapasundo ako tuwing rehearsal, dahil madalas kaming ginagabi, at I felt the need na dapat ihatid ko si Nikki. “Oh, oo nga pala. Ano kayang balak ng babaeng iyon? Nakakatakot.” maloko kong sagot sa kanya. Napahagikgik naman siya. “I hope this goes well. Sana this works on Josh.” reply niya. “Oo nga. Hopefully.” nakangiti kong sabi.

“He’s still cold sa’yo?” tanong niya. Napabuntong-hininga ako at tumango. Totoo, and this practice shit doesn’t help, dahil isang linggo kaming hindi pumasok, and the distance at ang kagustuhan kong makita siya is killing me! “Ewan ko ba. Lahat naman ginagawa ko, pero parang wala. Hell, kaya nga ako napapayag sumali sa pageant dahil sa kanya, eh.” paglalabas ko ng sama ng loob. Nanatiling tahimik si Nikki, nang biglang magliwanag ang mukha niya na tila nagsasabing may naisip siyang magandang ideya.

“Alam ko na. Pagselosin mo si Josh.” nakangisi niyang sabi sa akin. “Huh? Eh di lalong lumayo iyon!” protesta ko. May tuliling din pala itong si Nikki. Siguro ay nahawahan na siya ni Janine, dahil napapansin kong close na silang dalawa. “Oh no, no! Trust me! Kilala ko kayong mga lalaki, kapag nagseselos, lalong namo-motivate! Ego issues.” balik niya sa akin. Natigilan naman ako, dahil may punto siya doon. “See? I told you.” pang-aasar niya sa akin matapos kong manahimik sa puna niya.

“B-but... paano natin gagawin iyon?” tanong ko.

“We act like we like each other bukas since papasok na tayo. And before you say anything... no! I don’t like you, for the record. Gusto ko lang tumulong.” pahayag niya. “Simple lang naman, follow my lead. Basta sweet, pero medyo lang... enough to stir Josh inside. Give him a taste of his own medicine! Ikaw naman ang magparamdam sa kanya na lumalayo ang loob mo, pero it’s all an act, of course. Then, given na medyo manlalamig siya sa’yo, doon niya mare-realize na hindi niya kayang mapunta ka sa iba! At heto pa, boom! Sa pageant kapag napanood ka niya, bawing-bawi ka na, girl! At first, akala niya sumuko ka na, tapos malalaman niyang ginawa mo ang lahat ng ito para sa kanya!” kinikilig niyang pahayag.

“Anong nahithit mo, Nikki?” ang uneasy ko pa ring pahayag sa suhestyon niya.

“Just trust me on this one, ok? I won’t take ‘no’ for an answer. I’m going to call Janine para malaman na rin niya. Oh my! I’m so excited. Let operation MASH begin!”

“Anong ‘MASH’?” takang tanong ko.

“MASH. Matt + Josh. MASH. Quiet. I’m talking on the phone.” tugon niya bago niya tuluyang kausapin si Janine sa kanyang cellphone.

Ano ba itong pinasok ko?

At natampal ko na lang ang noo ko ng wala sa oras.

--

Josh.

Nagulat na lamang ako, dahil nadatnan ko si Matt sa loob ng classroom pagdating ko. Na-late ako ng dating ng umagang iyon, dahil sa sadyang napuyat ako the night before, na siyang dahilan kung bakit  late na ako nagising. Ngunit may isang bagay mas lalo kong ikinagulat: si Matt ay katabi si Nikki, at halatang masayang-masaya sila. What pissed me off more is that he didn’t even acknowledge my presence. Something inside me snapped. Jealousy? Ewan, pero hindi naman siguro. Wala naman akong karapatang magselos, ‘di ba? Dahil magkaibigan lang naman sila, eh.

At isa pa, ako ang mahal niya, ‘di ba?

Napailing na lang ako sa loob-loob ko at nagtungo sa upuan ko. Lihim ko silang pinagmasdan, at nagulat ako sa mga susunod na nangyari. Hinawakan ni Matt ang kamay ni Nikki! Nanlaki ang mata ko sa nasaksihan ko. And in that moment, I can tell na nagseselos na ako. At ano pa ang lalong nakapagpuyos ng galit ko? The fact na ginagawa nila iyon sa harap ko! I can’t blame Nikki, dahil wala siyang alam, pero si Matt... tangina. 

Ano bang nangyayari?

May isang malaking bahagi sa loob-loob ko ang nanlumo sa nasaksihan ko. Lubusan akong nasaktan, dahil hinihiling ko na sana sa akin ni Matt ginagawa iyon, na sana ang kamay ko ang kanyang hawak. Doon ko narealize na baka masyado ko na siyang pinaghintay, at nagdecide na siyang magmove on. Pilit kong nilabanan ang mga luhang nagbabadyang umagos mula sa mga mata ko.

I know that I’ve treated him like shit by acting like shit during the past few weeks. Hindi ko binibigyang-importansya ang mga effort niyang iparamdam ang presence niya sa buhay ko. Palagi ko na lamang iniisip itong mga punyetang nararamdaman ko para kay Gab. Alam kong na-compromise noon ang samahan namin, and yet, I chose to ignore it. And this is what I get.

Pagod na ba siya?

But I think I deserve this. I totally do.

Pero ang sakit pala, dahil hindi man lang niya akong sinabihang iiwan na pala niya ako, pero napaisip rin ako. Matt has been the stronger one, the one who always made me feel that he’s there for me, that... I have someone to look forward to in this life. Tinanong ko ang sarili ko: Hahayaan ko bang mawala siya sa akin? At wala pang isang segundo ay alam na ng puso ko ang sagot.

Oras na ba para ako naman ang lumaban?

--

Matt.

Buong araw ay hindi ko makausap ng matino si Josh. Marahil ay dahil ito sa act namin ni Nikki kaninang umaga. Kahit nahirapan ako, tiniis kong huwag siyang pansinin. First time ko siyang makita after one week, kaya naman napakalaking dagok sa akin na huwag siyang bigyang-pansin kaninang umaga. More importantly, nahirapan akong umarte na gusto ko si Nikki, at balewalain si Josh. Pero... I have to give Nikki credit for this, dahil mukhang tama siya. Halatang nagseselos si bes. Natawa na lamang ako sa loob-loob ko, dahil isa lamang ang ibig sabihin ng pagseselos, ‘di ba?

Ibig sabihin, mahal niya ko.

“Huy, ano bang problema?” naka-pout kong tanong kay Josh habang gumagawa kami ng project sa science lab. “Wala.” pabalang niyang sagot sa akin, habang inihahanda ang Bunsen burner. Napangiti naman akos sa loob-loob ko, dahil sa pagtrato niyang iyon sa akin. He screams of jealousy right now. “Ok.” umarte akong parang walang interes na ipagpatuloy ang conversation na siyang pakiramdam ko na lalo niyang kinainis. Kilalang-kilala ko iyon kapag may problema. Una ay magpapakipot muna ito, ngunit sa loob-loob niya ay gusto niyang magtanong ka pa tungkol sa problema niya hanggang sa sabihin niya ito. Ganito ako lagi sa kanya, ngunit ngayon ay tumigil ako. Ramdam kong nagtataka na siya, dahil hindi ko ipinagpatuloy ang topic namin.

Hinayaan ko na lamang siya hanggang sa matapos ang mga klase namin ng araw na iyon. Huwebes iyon, at alam kong wala siyang kasama sa bahay niya, dahil tuwing Huwebes ay lumalabas si Tita para bisitahin ang kapatid niya. Kaya tuwing Huwebes ay bonding kami ni Josh sa bahay nila. Ngunit ngayon ay makapaghihintay muna iyon, dahil may agreement kaming tatlo ni Janine na ico-coach niya kami ni Nikki mamaya sa bahay namin para sa pageant bukas. Malungkot ako, dahil hindi namin magagawa ang mga kung anu-anong random activities na ginagawa namin ni Josh tuwing Huwebes, and considering that miss na miss ko na siya, at ang pangit ng image ko sa kanya, mas lalo akong nanlulumo.

Bad shot na talaga ako kay Josh. Kapag hindi ko naayos ito... ewan ko na lang.

Biglang nagvibrate ang phone ko, at nakita ko ang isang message mula kay Janine.

“Operation MASH continues...”

Napailing na lamang ako sa una kong nabasa. Si Janine talaga. Typical.

“Step 2: Ayain mo si Nikki na sabayan ka umuwi. Make sure na makikita ni Josh. Magsorry ka sa kanya, dahil hindi mo siya maihahatid, dahil kasama mo si Nikki.”

Gusto kong tampalin ang noo ko matapos kong mabasa ang message niya. This is basically adding insult to injury. I just don’t get the point! Kung sa akin ito ginawa ni Josh... masasaktan talaga ako! And knowing Josh, I don’t know if he will fight for me, because he’s not that type of person. Submissive siya, at hindi dominant. I just hope that... I’m enough to change that.

Habang naghahanda na kami ng gamit bago lumabas ng room ay ginawa ko na ang iniutos ni Janine. Napabuntong-hininga muna ako bago magsimula. Sinigurado kong na sa tabi ko si Josh.

“Nikki, labas tayo? Treat ko.” nakangiti kong sabi bago ko siya kindatan. Ugggh, protesta ko sa loob-loob ko. “Sure!” magiliw naman niyang tugon. Binaling ko ang atensyon ko kay Josh, at nakita kong nakakunot ito, ngunit agad-agad din naman niya itong inalis nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya. Napahagikgik na lang ako ng wala sa oras. “Uy, bes... Sorry, hindi muna kita masasamahan. Labas muna kami ni Nikki.” pamamaalam ko sa kanya. Tumango naman siya, tila walang interes sa akin at dali-daling lumabas ng classroom.

When he was out of earshot, bigla na lamang kaming nagtawanan ni Nikki.

“Hoy in fairness! Ang lakas pa ng tama niya sa’yo.” natatawa niyang pahayag. Namula naman ako. “Oo nga, eh. Mukhang tama nga ‘yung plano niyo. Nakakatawa siya magreact.” sagot ko. “Ang galing kong magpaselos, eh. Lakas kaya ng appeal ko!” mahangin niyang sabi. Inismiran ko na lamang siya. “Oo na, oo na. Basta kapag nagbackfire ito, back me up, please.” walang gana kong sagot sa kanya. Tumango naman si Nikki at niyaya na niya akong lumabas ng classroom upang makapunta na kami sa bahay namin.

--

“Hoy, ano ng balita?” medyo malat na pambungad sa amin ni Janine nang salubungin namin siya ni Nikki. Imbis na sagutin siya ay pinapasok na namin siya at pinaderetso sa kwarto ko. “Matt, ‘yung totoo? Kwarto mo ‘to?” hindi makapaniwalang tanong ni Nikki. “Girl, I can relate. Ganyan din ako the first time.” pagpapaliwanag ni Janine. “Ano bang mali? Lahat na lang kayo, ganyan reaction niyo. Masama bam aging malinis?!” irita kong protesta sa dalawang babae. “At ikaw, bakit hindi ka pumasok?!” dagdag ko pa kay Janine.

“Hindi ba obvious?” paos niyang balik sa akin. “Oo na, oo na.” pagsuko ko.

“Ermergherd, gurl! Working ang plano natin. Selos ang lolo Josh mo.” excited na sabi ni Nikki kay Janine. Napailing na lamang ako, dahil sa masyado ng nahahawa ni Janine si Nikki sa ugali niya. “I knew it. Oh my God. Matt, dapat nating pagbutihin ang pageant shit mo. I have a feeling magiging epic ‘to.” baling ni Janine sa akin.

“Ok, so paano ba gagawin ko?” diretsong tanong ko. Ito lang naman ang pakay nila dito, eh. “Oh! Oo nga pala! Wait.” sabi ni Janine habang kinukutingting niya ang dala niyang malaking bag, na ngayon ko lang napansin. Natigilan sandali si Janine at walang sabi-sabing nagpunta sa may cabinet ko at nagsimulang magbabato ng mga damit palabas. “HOY! Anong ginagawa mo?!” protesta ko, at umatake na nga ang pagka-OC ko, dahil sa ginagawa niyang paggulo sa mga damit ko.

“Easy lang!” kalmado niyang baling sa akin, hindi pinapansin ang pagwawala ko. Dali-dali kong inayos ang mga gamit ko. Tiniklop ko ang mga damit na nagulo, at pinagsama-sama ang mga magkakakulay. Si Janine naman ay tila wala pa rin sa sarili na nakatitig sa closet ko. “Ah!” excited niyang tugon. May kinuha siyang mga damit, at walang sabi-sabing pinagterno-terno ang mga natipuan niya. “Boom! Casual Wear!” proud niyang sabi. Natampal ko naman ang noo ko ng wala sa oras, dahil iyon lang pala ang pakay niya. Hindi na niya kailangang guluhin pa ang damit ko para lamang doon.

“Ahuh. Whatcha think?” maarteng pahayag ni Janine habang parang mino-model pa niya ang mga damit ko. “Ay bet ko ‘yan.” pagsang-ayon ni Nikki. Tiningnan ko ang hawak niyang set ng damit: isang grey polo na parang maong ang texture, ang paborito kong sky blue v-neck shirt, at ang white walking shorts ko. “Not bad.” komento ko. “See? You can trust me with this thing. So no worries, papa Matt.” pampalubag-loob sa akin ni Janine.

“Hmmm. Girl I think dapat may accessories siya. Kunin mo ‘yung hat, tapos ‘yung aviators sa taas.” puna ni Nikki. Nagkatinginan naman ang dalawang babae. “Ay oo nga. Thanks, bebe.” pagsang-ayon ni Janine. “Oh, papa Matt! Sukat na dali!” aligagang sabi ni Janine pagkabigay niya sa akin ng damit. Pumasok ako ng banyo para isukat ang mga bigay nilang damit at accessories. Nang matapos akong magbihis ay tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Ngumiti ako at nagpose. Napailing naman ako sa kagaguhan ko.

“Oh my God!” singhap nilang dalawa paglabas ko. Inismiran ko na lamang sila. “Ang hot niya talaga. Too bad hindi kami talo.” malungkot na pahayag ni Janine, at tumango naman si Nikki sa pahayag ni Janine. “Hey!” reklamo ko. “Uy, joke lang! Pero seriously. Ang hot mo grabe, whooo! Just work on the confidence level, and we’re off!” pambawi ni Janine. Napabuntong-hininga na lamang ako. I can’t believe that I’m actually doing this.

“Ano pa isusukat ko?” tanong ko. “Ito ‘yung sa talent,” sabay turo sa akin ng isang plain black shirt, blue jeans, and rubber shoes. “Iyong sa formal wear, I already took care of it. Rent na lang tayo ng suit, ok naman daw kay dad mo.” sagot niya sa akin. “Eh ‘yung sa sportswear?” tanong ko. Nagtaka naman ako, dahil nagtinginan ang dalawang babae at biglang nagngisian. “Oh, bukas mo na lang malalaman. Surprise.” sagot ni Janine. “Ano ‘yon?” kinakabahan kong tanong. Pero ‘di ba? Wala namang nakakatakot about sportswear? I bet pagsusuotin nila ako ng jersey, or something. Lahat naman ng sports hindi nakakahiya ang damit hindi ba? At saka hindi naman nila ako ipapahiya. “You’ll find out tomorrow.” nakangisi pa ring sabi ni Janine bago ako kindatan.

Fuck.

--

Josh.

This is getting into my nerves. Is Matt doing this on purpose? Is this his way of letting me know that he’s rejecting me? No, hindi ko hahayaang mangyari iyon. If he’s going to reject me, he could at least let me know properly. Hindi ako isang bagay na basta-basta na lamang pwedeng itapon kapag pinagsawaan na. But what I hate about this thing the most is that... umaasa pa rin ako. Malaki pa rin ang tiwala ko kay Matt. Malamang dahil na rin siguro sa pagkakakilala ko sa kanya ay alam kong hindi niya ako sasaktan.

At isa pa, nangako siya, hindi ba?

Pinilit kong ngumiti kahit pa naiinis ako sa ginawa sa akin ni Matt, ditching our Thursday nights for Nikki. There should be a rational explanation for everything. I must not give up on him. After all, that’s all what he does for me. I should do the same for him. At naglakad na ako palabas ng school para umuwi.

“Josh.”

Natigilan ako. Tila nanigas ang katawan ko nang marinig ang isang malalim na boses na tumawag sa pangalan ko. Hindi ako maaaring magkamali. Nanumbalik bigla lahat ng mga pangungulila ko nang maramdaman ko ang presensya niya. Tumalikod ako at nilingon siya, at hindi ko inaasahang makikita ko siyang nakangiti sa akin. “Gab.” pagsagot ko sa tawag niya. Sa oras na iyon ay tila tumigil ang mundo ko. Hindi ko maipaliwanag, ngunit pakiramdam ko ay nag-uumapaw sa saya ang puso ko, dahil nakita ko siya.

“Hi.” nakangiti pa rin niyang turan sa akin. Wala naman akong masabi; sadyang nabigla ako sa hindi inaasahang pagkikita namin. Humakbang siya patungo sa amin, hanggang sa mabawasan ang distansya sa pagitan namin. “Can we talk?” kalmado niyang tanong sa akin. Napatingin naman ako sa mga mapupungay niyang singkit na mga mata, at nakita ko agad ang lungkot na namumutawi doon. Kahit pa nakangiti siya ay hindi naitatago ng mga mata niya ang tunay niyang nararamdaman.

Tumango naman ako. If there’s anything my heart desires the most in this moment, it’s a conversation with Gab.

--

Gab.

This is the point where I let him go. I can feel the tension sa pagitan namin ni Josh. Tiningnan ko ang paligid ko, at napangiti ako sa loob-loob ko. Nasa loob kami ngayon ng kwarto niya. This room has served as a treasure box for all the most significant memories Josh and I shared. Akala ko after what happened nang huling pagpunta ko rito ay hinding-hindi na ulit ako makakatungtong sa pamamahay na ito, but Josh was good enough to let me in.

Napabuntong-hininga ako, at sinimulan ko ng gawin ang pinunta ko rito.

“How are you?” kalmado kong tanong sa kanya, breaking the deafening silence. “A-aanong pag-uusapan ba natin?” nauutal, at tila hindi niya mapakaling sagot. “Everything that needs to be settled.” simpleng sagot ko sa kanya. “Josh, look. I understand where you’re coming from. Don’t worry. Tanggap ko na. I accept the fact na... hindi mo ako kayang mahalin, dahil si Matt ang mahal mo.” mahinahon kong pagsisimula. Naramdaman ko naman ang biglang pagtense ng katawan niya.

“Pa—paano mo nalaman ‘yan?” naguguluhan niyang tanong.

“He told me. He was bold enough to talk to me. Kaya nga naglakas-loob na akong kausapin ka. SIya ang nagparealize sa akin na may mga dapat pa pala akong gawin.” huminga muna ako ng malalim bago nagpatuloy. “Look... Josh, give him a chance. Masakit mang sabihin, pero... I think you deserve him. Don’t drive him away. You’re lucky, because the person you love actually loves you back.” at doon ay panandalian akong napahinto, dahil naramdaman ko ang pait sa kalooban ko sa realization na iyon.

--

Josh.

Natahimik ako, dahil sa mga sinabi ni Gab sa akin. Tiningnan ko lamang siya sa mga mata niya at hindi nagsalita. Huminga siya ng malalim bago nagpatuloy.

“One more thing... Josh, I’m so sorry.” nanginginig niyang sabi sa akin hanggang sa unti-unting naglabasan ang lahat ng emosyon at hinanakit niya. “I’m so sorry for ruining everything. Kung naging matapang lamang ako at inamin ko sa sarili kong matagal na kitang mahal, na ikaw ang gusto kong makasama, none of this would’ve happened. Wala sanang away, wala sanang Therese... wala sanang Matt. Ako sana ang kasama mo ngayon, at hindi siya.” mapait niyang sabi habang umiiyak. Nanlambot ng husto ang puso ko sa nasaksihan ko kay Gab.

“Gab...” ang tangi ko na lamang nasabi.

“Look at everything I’ve thrown away.” napatawa siya ng mapait matapos niyang sabihin iyon. “If I didn’t choose to be a fucking coward, ako sana ang kasama mo, ako sana ang may hawak ng mga kamay mo, ako sana ang laman ng puso mo, at hindi si Matt. Josh, mapatawad mo lang ako sa mga nagawa ko sa’yo, magiging masaya na ako all my life. Dahil ikaw... pinapatawad na kita. Napatawad na kita. Matagal na.” pagtatapos niya.

At ngayon, ako naman ang umiyak. Walang sabi-sabing niyakap ko siya. Sa oras na iyon ay naramdaman ko na parang tinanggal mula sa sistema ko ang isang napakalaking tinik, isang napakabigat na pasanin ko sa buhay. Gumaan ang pakiramdam ko, at parang nakakahinga na ako ng maluwag. Ang tagal ko ng hindi nararamdaman ito. Sadyang napakasarap palang talaga.

“Gab, salamat talaga. You don’t know kung gaano ako katagal naghintay para dito.” humahagulgol kong turan sa kanya. “I was wrong. Dapat hindi ko na pinatagal pa ito.” ang tanging sagot na lamang niya. Kumalas kami sa yakapan at nagkatinginan. “And one last thing, could you do me a favour?” malalim niyang tanong sa akin. Tiningnan ko ang mukha niyang kasalukuyang balot ng mga butil ng luha. “Anything.” sigurado kong sagot sa kanya.

“Please ibigay mo na ng buo ang sarili mo kay Matt. You deserve each other. Don’t worry about me, because from now on... I’m letting you go.” at doon ay tila nagbukas ang bagong butas sa mga emosyon ni Gab at mas lalong tumindi pa ang pag-agos ng mga luha niya ngayon. Napailing siya sa di waring dahilan. “Don’t worry about me. I’ll get by. I’m tough.” pagkumbinsi niya sa akin, habang umiiyak at tumatawa ng mapait at the same time.

Durog na durog ang pagkatao ko, dahil sa nasasaksihan ko sa harapan ko.

“Gab, I guess it’s time for me to be honest with you as well.” nanghihina kong pahayag.

“Tungkol saan?” tanong niya, tila nahimasmasan na siya ngayon.

Napabuntong-hininga ako ng malalim.

“Minahal din naman kita, eh. Totoo, more than a bestfriend. And well... Therese happened, and then Matt happened.” nahihiya kong pahayag. Hinintay ko ang magiging reaksyon niya. Totoong ngayon lamang niya nalaman ang mga damdamin ko para sa kanya dati, and kahit hindi ko alam kung makakabuti ang pagtatapat ko sa sitwasyon namin, ginawa ko pa rin ito, dahil ayoko na ng may itinatago kay Gab.

Nasilayan ko ang ngiti sa mga mukha niya.

“Sayang talaga. I guess... you’re my the one that got away.” malungkot niyang pahayag. “Well at least, that’s my consolation. I can live with that. Thank you. Just so you know, hindi naman mawawala ‘yung love ko para sa’yo, eh. I just love you too much... and that includes letting you go. I want you to be happy, bes. After all what I did, making you happy is the least I can do to compensate for everything. I’ll learn how to cope with everything in time. Don’t worry about me. Pero Josh sana pagbigyan mo itong last request ko.” nakangiti niyang pahayag bago niya akong akbayan.  

“Ano iyon?” tanong ko.

“Can I have today?” sabi niya.

--

Ginugol naming dalawa ang buong hapon hanggang gabi sa paggawa ng mga bagay na ginagawa namin noon. Naglaro kami ng xbox, nagkwentuhan, kumain ng mga junk food at kung anu-ano pa. Buong gabi ay magaang-magaan ang loob ko, dahil sa wakas ay maayos na ang estado namin ni Gab. Hindi ko akalaing after all this time, heto kaming dalawa... acting just like how we were way back, na parang walang nangyaring hidwaan sa pagitan namin. Ngayon narealize kong maayos na ang lahat.

Ngayon ay handa na akong ibigay ang sarili ko kay Matt ng buong-buo.

Dito ko na rin pinatulog si Gab, dahil sadyang nami-miss ko talaga siya. Nang matapos kaming maghanda para sa pagtulog ay napansin kong tila may bumabagabag sa kanya. “Spill.” diretsong utos ko sa kanya. “Ah... eh.” natatamemeng sagot niya sa akin. “Gab.” mariin kong utos sa kanya. “Okay! Okay! Uhm, pwede bang... tabi tayo? I know it’s way out of bounds, and we don’t share your bed when I sleep over. Pero kahit ngayon lang, please.” nahihiya niyang pag-amin. “Hahahaha! Iyon lang pala. Walang problema.” pagpayag ko sa kagustuhan niya. Agad-agad namang tumalon si Gab patungong kama na parang isang bata na siyang ikinatawa ko. Tumabi na rin ako sa kanya.

“Friends?” tanong niya.

“Bestfriends!” nakangiti kong sagot.

“Goodnight, bes.” si Gab.

“Good night.” sagot ko.

At tuluyan na akong nilamon ng antok.

--

Matt.

Natapos na rin ang coaching session-kuno namin ni Janine. Pinagalitan pa nga niya ako, dahil wala pa daw akong nakahandang talent. Ang sabi ko naman sa kanya, ay nakasalalay ang kakantahin ko sa mga nararamdaman ko bukas sa araw ng pageant. Marunong naman akong mag keyboard kaya sinabihan ko siyang huwag mag-alala. Nang matapos kami ay sinamahan ko na rin ang dalawang babae pauwi sakay ang kotse namin. Nang maihatid ko na silang dalawa ay inutusan ko ang driver namin na idaan muna ako sa bahay ni Josh. I feel so guilty, dahil hindi ko man lang siya nasamahan ngayong gabi, kaya naman gusto ko muna siyang puntahan para makapag-usap kami kahit sandali lamang.

At isa pa, sobrang nami-miss ko na siya, eh.

Tinext ko si tita Stella na nasa labas ako ng bahay nila para bumisita. Oo, ang lakas ko na talaga ngayon kay tita haha. Nang magreply siya sa text ko ay sinabi niyang mamaya pang madaling araw siya makakauwi, ngunit huwag daw ako mag-alala, dahil hindi naman daw naka-lock ang gate. Tiningnan ko ang orasan ko at nakita kong 11:00 pm na pala ng gabi. Dali-dali akong pumasok sa bahay nila at tinungo ang kwarto ni Josh. Nakangiti akong tumayo sa harap ng pintuan ni Josh. Iniisip ko pa lamang na makikita ko siya sa kabilang side ng pintong iyon ay naeexcite na ako. Dali-dali kong binuksan ang pinto.

Agad nawala ang ngiti sa mga labi ko dahil sa una kong nasaksihan.

Si Josh at Gab... magkayakap.

--

Josh.

“Anong ibig sabihin nito?!!” nagulantang ang kamalayan ko nang marinig ko ang isang napakalakas na sigaw na dumagundong sa kwarto. Agad-agad akong napabalikwas upang alamin kung ano ang nangyari. Agad kong nasipat si Matt sa may pintuan ko. Bakas sa mukha niya ang matinding galit at sakit. Nang tingnan ko ang paligid ko, doon ko narealize ang mga nangyari, at ang posibleng nakita niya.

Oh, shit!

“Josh, tangina! Ano pa bang kulang sa akin, ha?! Bakit hindi mo pa rin makalimutan si Gab?!” nagpupuyos niyang bulyaw sa akin. “Matt, mali ang iniisip mo! Nandito lang si Gab para—“, magpapaliwanag na sana ako ngunit pinutol niya kung anuman ang sasabihin ko. “Sige, explain! Ipaliwanag mo ang nakita ko. Bakit kayo magkayakap?!” galit pa rin niyang pakikitungo sa akin. Natameme naman ako sa pagtrato sa akin ni Matt.

“Look, Matt. It’s not what you think. I can expla—“ pagsisimula ni Gab, ngunit gaya ng inaasahan ay pinutol siya ni Matt. “Ikaw! Isa ka pa, eh! Akala ko ba okay na tayo? Napaka-selfish mo pala talaga, Gab! Hindi mo na inisip na may sinasagasaan ka!” sumbat ni Matt kay Gab. Akmang susugod na si Matt kay Gab nang harangan ko ito.

“Look, Matt! Ikaw ang umayos! Wala ka na bang tiwala sa akin, ha?! So ganoon na lang ang tingin mo sa akin? Ganoon ba ako kababa sa paningin mo? Matt, nang sabihin kong mahal kita totoo iyon! Alam kong marami akong pagkukulang nitong mga nakaraang araw, pero hindi naman binabago noon ‘yung fact na mahal kita! Now, kung papairalin mo ‘yang bayolente mong ugali, kaysa pakinggan mo ako... Matt, please would just hear me out?” sabi ko sa kanya. Hinintay ko ang magiging sagot niya.

Ngunit nanatili lamang siyang tahimik habang binabasa ako.

“Just... give me some space. I’ll see you tomorrow.”  kalmado niyang sabi at walang sabi-sabing tumakbo palabas ng bahay.

Nakabibinging katahimikan.

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Alam ko namang wala akong ginagawang masama. Nakakatakot, nag-aalala tuloy ako kung paano ko mapapaniwala si Matt na wala talagang nangyayari sa amin ni Gab, na siya na talaga ang mahal ko... na handa na akong bigyan siya ng pagkakataon. Naiinis tuloy ako sa sarili ko kung bakit hinayaan ko pang umabot sa ganito ang samahan namin. Ako naman talaga ang may kasalanan, eh.

“Don’t worry, Josh. I don’t think he’s mad.” pagbasag ni Gab sa katahimikan. Napatingin naman ako sa kanya. “He’s hurt, but he’s not mad. I understand his position.” dugtong niya. “Anong ibig mong sabihin?” malungkot kong tanong. Napayuko naman si Gab at napailing. “Heh. Hindi na importante iyon.” nahihiya niyang tugon. “Hindi nga. Ano nga?” pagpilit ko. Tiningnan naman niya ako ng matagal at biglang napabuntong-hininga.

“Well, in the past few months, whenever I see you both looking so happy... I get so jealous. Yeah, I have to admit na nagseselos ako. I guess ganoon din ang nararamdaman niya ngayon. Natural lang naman iyon. At saka, sabi naman niya na magkita kayo bukas, so I guess hindi ka pa rin niya matiis... mahirap ka kasing tiisin, to be honest.” pag-amin niya. Naramdaman ko ang pamumula ng mga pisngi ko sa narinig ko mula sa kanya. “Just make sure he listens to your explanation. If you need my help, sabihan mo lang ako at tutulungan kitang magpaliwanag. He’ll come around.” sabi niya sa akin. Agad naman akong nagpasalamat.

“Manonood ka ba ng pageant bukas?” tanong niya sa akin, pilit iniiba ang usapan.

“Hindi ko alam, pero ang tagal na akong kinukulit ni Janine na manood. Hu-huntingin daw niya ako at bubugbugin kapag hindi ako nagpakita. So yeah, I guess wala akong choice.” paliwanag ko. “Which reminds me. Stressful ba ang preparations?” dugtong na tanong ko sa kanya. “Oo naman. Halos wala ng tulog kaming council members. Ikaw kasi, eh. Hindi ka tumakbo for council this year.” walang gana niyang sagot. “Hassle kaya, and tumutulong naman ako sa projects niyo, ah! I’m sure it’s going to be spectacular. Kamusta naman ang mga contestants?” tanong ko.

Nagtaka ako nang biglang magliwanag ang mukha niya, at wala-walang sabing ngumisi na lamang siya.

“Manood ka bukas para malaman mo.” makahulugan niyang pahayag.

“Basta. Oh and one more thing, ngayon ko lang narealize...” pagsisimula niya. Napakunot naman ang noo ko, hinihintay ang sasabihin niya. “I never thought na ako ang magiging dahilan kung bakit ka magiging bi. Lakas ko talaga!” natatawa niyang pahayag. “Shut up!” nahihiya kong balik sa kanya habang hinahambalos ko siya ng unan ko.

Sobrang namiss ko ang mga ganitong sandaling kasama ko si Gab.

--

Pageant Night.

Dumating ako sa school ng mga 6:30 pm, at saktong nagsisimula na ang host sa pagbibigay niya ng welcoming remarks. Nagulat na lamang ako nang bigla akong harangin ng isang staffer ng student council, at ginuide niya ako papunta sa isang reserved seat sa second row mula sa harap. And if that’s not enough, takang-taka ako nang makita ko si Janine doon kasama si tito Richard at si Manang Vie!

Anong ibig sabihin nito?!

“Tito! Ano pong ginagawa niyo dito?” naguguluhan kong tanong. Ngumiti naman si tito nang masipat niya ako at agad-agad akong niyaya na maupo sa pagitan niya at ni Janine. “Masama bang manood?” nakangisi niyang tawa. Natahimik na lamang ako sa sinabi niya. Ibinaling ko ang atensyon ko kay Janine. “Hoy, bakit parang may reserved seats? Ano bang meron?” gulung-gulo kong tanong. Ngunit imbes na sagutin ako ay sinuway pa ako ng babae at sinabihang manahimik ako dahil magsisimula na ang pagpapakilala ng contestants.

Itinuon ko ang pansin ko sa stage kung saan nagsimula ng lumabas isa-isa ang mga contestants. Isa-isa silang rarampa bago pumunta sa gitna ng stage para magpakilala. Nauna muna ang mga freshmen. “Jans, sino nga pala ‘yung rep ng section natin?” tanong ko. Come to think of it, wala akong nababalitaan kung sino ang ipinadala ni Ms. de Vera sa klase namin. “Manood ka na lang.” walang interes niyang sabi sa akin.

“And now, let’s welcome the candidates from the Juniors!” pag-interrupt ng host. I looked at the stage with curiosity, hinihintay kung sino ang lalabas. Nang biglang... si Nikki?! Napanganga naman ako sa hitsura niya ngayon. Ang ganda niya sa kanyang black fitted dress, idagdag mo pa ang kanyang maikling buhok na siyang lalong nakapagpalutang ng features niya.

“Good evening! I’m Nicola Maria Daez, Section III-A!” masigla niyang pagpapakilala sa sarili niya sa audience. Napapalakpak naman ako ng matindi ng wala sa oras.

But the most shocking revelation was yet to come.

Nagulat na lamang ako nang biglang lumabas mula sa backstage si Matt! Talagang nanlaki ang mata ko at biglang napatayo mula sa kinauupuan ko dahil sa sadyang pagkagulat. At gaya ng reaksyon ko kay Nikki, natulala ako sa itsura niya ngayon. Nakataas ang buhok niya at nakasuot siya ng polo na nakabukas kung saan nakita ko ang suot niyang shirt sa loob nito, puting shorts, sapatos, at sombrero. May nakasabit rin na shades sa collar ng shirt niya. Talagang... nabighani ako sa ayos niya ngayon.

Nginitian niya ang audience at nagpose sa kaliwa, at sa kanan ng stage bago siya pumunta sa gitna. “Matthew Alexander Lopez, section III-A.” simpleng pagpapakilala niya, bago siya magpakawala ng isang nakakabighaning ngiti na siyang nagpataba ng puso ko. Hanggang sa matapos at pumwesto siya sa tabi ni Nikki ay hindi ko pa rin inaalis ang tingin ko sa kanya. Panandalian kaming nagkatinginan, at nahiya naman ako dahil siguradong huling-huli niya ang nakabukas kong bibig dahil sa gulat.

At ang gago, bigla akong kinindatan!

“Whooo! Go Matt!” pagcheer ni Janine sa tabi ko. Nakita ko naman ang sarili kong umupo sa upuan ko. Sa buong oras pala ng pagrampa ni Matt ay nakatayo akong parang tuod. Nakakahiya, nandito pa naman ang tatay niya! Gustong-gusto kong tampalin ang noo ko sa mga oras na iyon. “You knew?!” hindi ko makapaniwalang tanong kay Janine. “Surprise!!!” nang-aasar niyang tugon sa akin. Napabuntong-hininga naman ako. “Bakit? Hindi mo ba nagustuhan ang surprise sa’yo ni papa Matt? Ang hot niya kaya. As in hot! H-O-T!” pahayag niya.

Umiling ako at natawa ng wala sa oras. “Sobra.” tugon ko sa kanya.

Hindi ko akalaing kaya pala biglang nawala si Matt nitong nakaraang linggo ay dahil sa training niya para sa pageant na ito. Ikinwento na rin sa akin ni Janine lahat ng details habang nagi-intermission number ang dance troupe habang hinihintay ang mga contestants na magpalit para sa talent portion ng pageant. SInabi niya sa akin na ito raw ang paraan ni Matt upang mapansin ko siya, na siyang ikinaguilty ko, dahil hindi naman niya kailangang gawin ito kung hindi ako nag-iinarte. Lalong tumaba ang puso ko sa narinig ko, dahil lalo kong narealize kung gaano niya ako kamahal dahil sa ginawa niya. At ang pinakakinagulat kong rebelasyon mula kay Janine, ay sinadya daw talaga ni Matt na pagselosin ako tungkol kay Nikki. Staged daw ang lahat, at ginawa lamang niya iyon as a part of his plan. Surprisingly, ay hindi ako nainis sa ginawa niya, ngunit mas natuwa pa ako sa lokong iyon.

“Sweet talaga ng anak ko. Galing manligaw.” rinig kong sabi ni Tito. Napaigtad naman ako sa kinauupuan ko, dahil sa narinig ko mula kay tito.

Ano?! Alam na ni tito?! Putangina, ano pa ba ang hindi ko alam?! I’ve had enough revelations for a night!

“Po?” kalkulado kong tanong sa kanya. “Sus, natakot ka pa sa akin. Don’t worry. Pinagtapat na sa akin ni Matthew lahat-lahat. I completely understand your situation. If that makes my son happy... If you make him happy, who am I para hadlangan ko ang kasiyahan niya? Mahal ko ang batang iyan, at ikaw rin naman, napamahal ka na sa akin kaya wala akong tutol. At least, kahit alam mo na, hindi ko inexpect na mangyayari iyan sa kanya, sa isang katulad mo namang tao na matalino, matino, at may mabait at malinis na puso siya napamahal. Kaya you have my blessing, anak. Ang galing niyang pumili ng taong mamahalin.” mahabang paliwanag ni tito bago niya tapikin ang likod ko.

Sa mga oras na iyon ay gusto ko ng maluha sa kaligayahan. Hindi ko alam kung bakit bigla namang bumubuti ang takbo ng mga bagay sa buhay ko. Sobrang thankful ko, dahil ngayon wala na akong dahilan para matakot, o hadlangan ang sarili kong tuluyang mahalin si Matt.

“Tito... ahhm, hindi ko po alam ang sasabihin ko, pero thank you po. Sobra.” sinsero, ngunit nahihiya kong tugon sa mga sinabi ni tito. Nginitian lamang niya ako at sinabihang enjoyin ang gabi, at suportahan ang anak niya.

“Cheesy!” singit ni Janine na siyang nakapagpahagikgik sa akin.

--

Matt.

5:30 p.m.

Nakita ko na lamang ang sarili kong kasama si Gab sa dressing room. Biglang nawala ang kaba ko sa unang pagsabak ko sa pageant mamaya, at napalitan ito ng galit, at pagtataka. “Anong ginagawa mo dito?” mapait kong tanong sa kanya. “I just came to wish you luck.” simpleng pahayag niya, pero hindi ko kinagat iyon. “Iyon lang ba talaga? Salamat ah.” sarkastiko kong balik sa kanya. Mataman niya akong tiningnan at napabuntong-hininga. “Nasaan nga pala ang ibang contestants? Bakit mag-isa ka lang dito?” tanong niya bago umupo sa bench sa tapat ng salamin. “Nagpreprepare ata ng props para sa talent nila. Ako lang ata simple ang talent, eh. Walang panama sa mga gagawin nila mamaya.” malungkot kong tugon, kasi totoo naman. Nakita ko ang mga gagawin ng mga kalaban ko mamaya. Maraming sasayaw ng cultural dances, na siyang gagamitan ng napakaraming props at magagandang costumes, may magma-magic, may aarte, at kung anu-ano pa. Ano nga ba naman ang laban ng kanta ko sa kanila?

Katahimikan.

“Look, I want to explain. What you saw... walang ibig sabihin iyon. I just missed him so much.” pagsisimula niya. Medyo nagpantig naman ang tenga ko sa narinig ko, dahil bigla kong naalala ang nasaksihan ko sa kwarto ni Josh kagabi. “Talaga lang, huh? Hindi mo man lang kinonsider na pagmamay-ari na siya ng iba.” maangas kong tugon sa tanong niya. Nangunot naman ang noo niya sa sinabi ko. “Correction. Technically... hindi mo siya pagmamay-ari.” maangas niyang balik sa akin. Tila isang malakas na hampas sa batok ang sinabi niya para sa akin. Tama siya, hindi pa akin si Josh, dahil hindi pa rin niya ako pinagbibigyan. Akmang aambahan ko na siya ng suntok, dahil sa pagprovoke niya sa akin nang bigla siyang mangiti na siyang nakapagpatigil sa akin.

“But you still have the chance to make him yours, Matt. Look, I know na hindi maganda ang nakita mo kagabi, but try to think it rationally. You trust him enough, right? Matt, I know kilala mo rin naman siya inside out, just like how I know him. You know he’s genuine, kaya kahit nakakainis na ang mga pinapakita niya sa’yo, like how he still doesn’t want to accept your love... nagpapakatotoo lang siya, at hindi ka niya pinaplastik. Nasasaktan ka nga, but in a way, he’s just showing you how much he cares and loves you, because he’s being brave enough to be transparent with his feelings, instead of promising things when he’s not yet ready.” pagpapaliwanag niya.

Wala naman akong naisagot sa kanya.

“Matt, you know that I’d give anything to be in your shoes right now. May chance ka pa na makuha siya ng tuluyan. Just learn to be open. Don’t let yourself be the person to break that chance. I am a man of my word. I am telling you, walang namamagitan sa amin. And that... hindi na ako manggugulo. From now on, kaibigan na lamang ni Josh, at kung gusto mo, kaibigan mo na rin... iyon na lang ang magiging role ko.  Mahal ka ni Josh, and I think he’s ready. I hope you haven’t given up on him. I don’t want you to end up like the way I did.” makabuluhan niyang pahayag bago niya ako tuluyang lisanin.

--

Josh.

Hindi ko na nagawang pansinin ang talent ng mga contestants. Maging ang kay Nikki ay hindi ko na gaano binigyang-pansin. Isa lang naman ang gusto kong makita, eh. Isang tao lang naman ang matagal ko ng hinihintay... ang taong mahal ko. Napangiti ako sa loob-loob ko nang maisip ko iyon. Ngayon ay mas desisdido na ako, ngayon ay wala ng hadlang, hindi na ako takot, at handa na ako. Ilang sandali pa ay narinig ko na lamang na tinatawag ang pangalan niya ng host. Nang lumabas siya mula sa likod ng stage ay lubos kong ikinagulat ang ayos niya. Simple, at walang kaarte-arte sa katawan, hindi katulad ng ibang mga contestants. Marahil ay napansin din ng ibang audience ang lubusang pagkakaiba ng ayos ni Matt kung ihahambing sa ibang mga contestants na sadyang napaka-engrande ng mga performances.

Nakita kong may nagset-up ng keyboards sa parte ng stage kung saan siya magpe-perform na siyang ikinagulat ko lalo. “Marunong siya?” hindi ko makapaniwalang tanong kay Janine. “Oo. Surprise!” pang-aasar niya, at muling ibinaling ang atensyon niya sa stage. Ngumiti si Matt panandalian sa audience, ngunit may nasipat akong kaunting lungkot sa mga mata niya. Lalo akong kinabahan, dahil malamang ay iniisip niya pa rin ang nangyari kagabi. Lalo naman akong mas naging determinado na makausap siya at ipaliwanag ang sarili ko, na sabihin sa kanyang walang nangyari sa amin ni Gab.

Sabihin sa kanya na mahal ko siya.

“Uhm, magandang gabi. Recently I’ve experienced the most bittersweet moment in my life. And I’m going to sing a song that pretty much described how I felt during that dark and tough time. I hope you enjoy this little number of mine. This is called Unofficial.” simple niyang pahayag sa audience. At ilang segundo pa ay narinig ko na ang tunog ng kanyang keyboard.

My love for you is stronger than love itself

I’d do what it takes to keep you all to myself

Dehydrated most of the time from the lack of your touch

And when I’m not receiving, it’s not ever enough.

Nagulat ako, dahil sobrang laking improvement nangyari sa boses niya. Natigilan siya ng panandalian bago ipinagpatuloy ang kanta. At doon ay ramdam na ramdam ko na ang emosyon ng sakit, ng hinagpis na ibinabahagi niya sa kanta.

‘Cause I could go on and on, 

with reasons why I should stay

And I could go on and on, 

with reasons why I should go away

Gustong-gusto ko ng maluha matapos kong marinig ang mga linyang iyon mula sa kanya. Ramdam ko na ito ang mga hinanakit niya sa akin, na hindi niya masabi sa akin noon pa. Lalo akong naguilty sa ginawa kong pagtrato sa kanya nang magsimula siya sa chorus.

It’s unofficial; that’s the love that you give to me.

It’s artificial; and it’s never unconditionally.

So why can’t you show the world I’m yours?

Why can’t you show the world I’m yours?

Why must you be a curse? So unofficial.

Muli siyang natigilan ng panandalian, ngunit agad din naman siyang nakabawi bago pa magtaka ang mga taong nanonood. At mula doon ay tuluy-tuloy na ang kanyang pagkanta, at tuloy-tuloy rin ang pagdaloy ng emosyon mula sa kanya.

Lay my head against your heart
With my arms wrapped around you
Told you that no matter what
I'll always be here for you
You said you were happy to hear this
You could be sensitive too
But then the next two weeks later
I still hear nothing from you

‘Cause I could go on and on
With reasons why I should stay
And I could go on and on
With reasons why I should go away

It's unofficial
That's the love that you give to me
It's artificial and it's never unconditionally
So why can't you show the world I'm yours
Why can't you show the world I'm yours
Why must you be a curse
So unofficial

It's unofficial
That's the love that you give to me
It's artificial and it's never unconditionally

So why can't you show the world I'm yours
Why can't you show the world I'm yours
Why must you be a curse
So unofficial (unofficial)

So why can't you show the world I'm yours
Why can't you show the world I'm yours
Why must you be a curse
So unofficial (unofficial)

“Thank you,” at walang sabi-sabing umalis siya ng stage.

--

Matt.

Matapos kong kumanta ay para akong timang na bigla-bigla na lamang umalis sa stage. Dali-dali akong nagpunta ng banyo. Kahit ang mga nakakasalubong ko ay hindi ko binigyang-pansin. Nang makarating ako ng banyo, ikinulong ko ang sarili ko sa isa sa mga cubicle at doon ay tahimik kong inilabas lahat ng mga emosyon ko. Ngunit matapos kong gawin iyon ay inutusan ko ang sarili kong magpatatag, magpakalalaki, at huwag maduwag, dahil hindi pa tapos ang gabi.

Nang makabalik ako ng dressing room ay nagulat na lamang ako nang madatnan ko doon si Janine. Tinanong ko siya kung ano ang ginagawa niya doon. Inismiran lamang niya ako. “Hay nako, kalerks ah! Masyado ka nang lutang, friend. Hindi mo man lang napansin na hindi mo dinala ‘yung pang sportswear mo!” pagtatalak niya sa akin. “Uhm, hindi rin. Nagtataka nga ako bakit wala pa akong sportswear, kaya nagdala ako ng jersey. Ang galing ko ‘di ba?” proud kong tugon sa kanya.

“Sino may sabi sa’yong iyan ang isusuot mo? I’m your stylist at ako ang masusunod.” pagsusungit niya. Nakita ko naman siya na may hinahalungkat mula sa bag niya. Nang makita niya ang hinahanap niya ay ibinato niya ito sa akin. Nanlaki ang mata ko sa nakita ko. “The fuck?! Anong gagawin ko dito?!” nagugulumihanan kong tanong. “Seryoso, Janine. Anong klaseng saltik ba meron ka?!” irita kong tugon. “I don’t accept complaints. Alam mo ang magiging consequences kapag hindi ka sumunod sa akin.” banta niya. Nanatili akong parang tuod habang pinagmamasdan siya palabas ng dressing room nang bigla siyang mapatigil.

“Oh, by the way. Nice song number. Damang-dama ko, and I’m sure ramdam na ramdam din ni Josh.” pahayag niya bago niya isara ang pintuan.

--

Fucking hell.

Tiningnan ko ang mga kasama kong contestant na lalaki at hindi lingid sa akin na pinagtitinginan nila ako dahil sa suot ko ngayon. Napailing na lamang ako at sinubukan ko ang lahat ng aking makakaya para hindi ako maconscious sa suot ko... or the lack of it.

Sino ba naman ang mag-aakalang sa dinami-dami ng sports sa mundong ito ay napili ni Janine ang swimming?! Talagang hindi ko inaasahan ang pagpapasuot niya sa akin ng tanging cycling shorts lamang!

“Witwiw.” asar sa akin ni Ryan, isa sa mga contestants. Buti pa siya ay nakasuot ng taekwondo uniform. Buti pa siya, may suot! “Shut up.” walang gana kong balik sa kanya. “Dude, ang lakas din naman ng loob mo. I admire your confidence. Talagang gusto mong manalo, no?” inosente niyang pahayag, ngunit ang dating sa akin noon ay parang nang-aasar pa siya. “Napilitan lang ako.” tugon ko sa kanya. “Pero I guess may rason din naman pala.” dugtong ko.

--

Josh.

“Saan ka galing?” tanong ko kay Janine. “Diyan lang sa CR.” sagot niya. “Ano ba isusuot ni Matt para sa next portion?” tanong ko. Nagulat naman ako nang biglang magliwanag ang mukha ni Janine. “Oh my God. Abangan mo. Kung inaantok ka siguradong magigising ka. Shet.” pilya niyang pahayag na siyang ikinataka ko. “Janine, tapatin mo nga ako. Anong pinasuot mo sa kanya?” curious kong tanong, ngunit hindi na niya ako pinansin.

“Matthew Alexander Lopez” ilang sandali pa ay narinig ko na lamang ang host na binanggit ang pangalan niya. At nang lumabas siya sa stage, ay hindi lamang ako, ngunit maging ang buong school ay napasinghap at nagulat sa nakita namin. Nanlaki ang mata ko at agad-agad kong ibinaling ang atensyon ko kay Janine. “What. The. Fuck. Janine.” hindi ko makapaniwalang puna sa kanya. “Hoy! Aminin mo! Ang hot niya! As if naman hindi mo gusto nakikita mo! Hmph.” mataray niyang tugon.

Napaisip naman ako sa sinabi niya.

I never thought of him in a physical, sexual manner... all this while, puro emosyon lamang ang nagpapatakbo ng nararamdaman ko para sa kanya. Sure, I admire and acknowledge na gwapo talaga siya, ngunit ni minsan ay hindi ko pa naiisip na... pagpantasyahan siya. It’s honest ignorance on my part. I guess kasi bago pa lamang ako dito. Kahit si Gab ay hindi ko pinag-isipan ng mga ganoong thoughts. But now, sa ayos ngayon ni Matt... sadyang napaisip na ako.

Sobrang napapaisip na ako. Tila nagising ang isang parte ng pagkatao ko sa unang pagkakataon.

Pinagmasdan ko ang hubog ng katawan niya. Para sa isang lalaki sae dad niya ay masasabi kong angat ito, idagdag mo pa ang kanyang pagiging maputi at makinis, dahil sadyang malinis at maaalaga siya sa katawan niya. Nakasuot siya ng dark blue cycling shorts na pangswimming, at may nakasabit na goggles sa leeg niya. Ngumiti siya at nagpose sa stage bago bumalik sa likod kasama ang ibang mga contestants.

Nanatili akong tahimik hanggang matapos ang portiong iyon, dahil sadyang wala akong masabi.

--

Matt.

Nakita ko na lamang ang sarili kong katabi ang mga host, nakasuot ng all black suit at silver bow tie, kasalukuyang sinasala sa question and answer portion.

“Good evening, Matthew. Kamusta ka naman?” tanong ng host sa akin. “Okay naman. Kinakabahan.” honest kong sagot sa kanya, na siyang nakapagpatawa sa audience. “Relax lang. And I must say ‘yung talent mo and ‘yung sinuot mo sa sportswear portion was really... something.” komento niya. Ngumiti na lamang ako dahil wala naman talaga akong maisagot sa kanya.

Ilang sandali pa ay pinabunot niya ako ng papel na naglalaman ng magiging tanong ko mula sa isang fish bowl, na siyang pinaunlakan ko. Nang basahin niya ang tanong ay napabuntong-hininga ako at inisip ng mabuti kung ano ba talaga ang dapat kong isagot.

“If you could wish one thing for yourself right now, what would it be and why?” tanong niya sa akin.

Sandali akong natahimik, at hinanap ko ang mukha ni Josh sa audience. Hindi naman ako nabigo dahil nakita ko siyang nakatitig rin sa akin, hinihintay ang magiging sagot ko. Nagkatinginan kami at naramdaman ko ang sarili kong nalulunod sa titig niya, at doon ay sunud-sunod ng naglabasan mula sa bibig ko ang mga salita.

“It would be for the person I love to say that he loves me back.” pagsisimula ko, hindi inaalis ang tingin ko kay Josh. Nakita ko ang reaksyon niya na tila nagulat bago tuluyang balutin ng lungkot ang mga mata niya. “Why? Because that would make me happy, and I intend to make that person happy. He only has to say that he loves me back. That’s all.” pagtatapos ko. Nang marealize kong tapos na ang oras ko ay agad-agad na akong pumunta ng backstage. Sinalubong naman ako ni Ryan doon.

“Bro, tama ba ang narinig namin? “He” talaga?” tanong niya. At doon ko narealize ang naging sagot ko.

“Wala ka ng pakialam doon.” tugon ko bago lumakad patungo sa kabilang direksyon palayo sa kanya, palayo sa mga mapanuring mata ng mga tao.

--

Hindi na ako nagulat nang hindi ako manalo. In the first place, wala naman talaga akong intensyon na seryosohin ang kagaguhang ito. Kundi lamang para kay Josh ay matagal na akong nagback-out. Ang naging consolation ko na lamang ay ang Best in Sportswear, at Mr. Photogenic award na siyang nakangiti kong tinanggap.

Matapos ang pageant ay masaya akong kinongratulate ni papa, ni manang, at ni Janine. Si Josh ay nanatiling tahimik. Ako man ay walang ginawang hakbang para kausapin siya. Ramdam ko ang puwang sa pagitan naming dalawa. Maging habang kumakain kami ng dinner, bilang sabi ni papa na dapat naming i-celebrate ang gabi, ay ni tingnan siya ay hindi ko man lang magawa. Alam kong ramdam ng mga taong kasama namin ang paninibago namin sa isa’t-isa. Hindi ko man alam ang totoong dahilan, ay alam kong may kinalaman ang nangyari ngayong gabi sa kung anumang bumabagabag sa kanya.

Hanggang sa matapos ang gabi at umuwi siya ay wala man lang naganap na palitan ng salita sa pagitan naming dalawa.

--

Hindi ako makatulog.

Nakahiga lamang ako sa kama ko habang tinitingnan ang larawan namin ni Josh sa cellphone ko. Iniisip ko ang mga nangyari nitong nakaraang linggo na siyang nagbigay-daan para kwestyunin ko ang sarili ko, lahat ng ginagawa ko, at lahat ng mga pagkukulang ko. Tamaba ang ginawa kong pagsali sa pageant? Naging epektibo ba iyon? Kung huhusgahan ko ang naging pakikitungo sa akin ni Josh ay tila wala namang naging mabuting epekto ang pageant. Naramdaman ko na parang nasayang lamang lahat ng paghihirap ko.

Nabitawan kong bigla ang cellphone ko dahil sa hindi inaasahan nitong pagvibrate.

Bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko ang pangalan ni Josh sa screen.

“Buksan mo pinto ng kwarto mo.”, ang sabi ng text niya.

Nagtataka man ay sumunod na lamang ako. Bago ko buksan ang pinto ay pinakiramdaman ko muna kung may tao sa kabilang banda nito, ngunit nabigo ako. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto, umaasang tama ang hinala ko. Nabuhayan ako nang makita ko siyang nakatayo. Nagkatinginan kaming dalawa at sandaling naging tahimik ang paligid namin.

“Bakit ka nandito?” tanong ko.

Parang na-offend siya sa pahayag ko. Agad ko namang pinabulaanan ang nasabi ko. I did not intend it to come off that way. Gusto ko lamang malaman kung bakit siya nandito, sa ganitong oras ng gabi. Pinapasok ko na lamang siya. Agad-agad akong naupo sa kama ko. Nagkatitigan lamang kami bago niya basagin ang nakabibinging katahimikan.

“Galit ka pa ba?” tanong niya.

“Hindi na. Kinausap ako ni Gab. Naiintindihan ko na. Walang nangyari. I overreacted.” tugon ko sa kanya. Napabuntong-hininga naman siya sa pahayag ko.

“Congrats.” nahihyang pahayag niya.

“Hindi nga ako nanalo, eh.” mapait kong tugon.

“Ok lang iyon.” maikli niyang komento.

“Bakit hindi mo ako kinausap? Bakit ngayon mo lang ako binati? Hindi mo ba nagustuhan iyong ginawa ko?” nagtatampo kong tanong sa kanya.

“Para sa akin ikaw ang panalo. Gustong-gusto ko ang ginawa mo.” nahihiya pa rin niyang sagot sa tanong ko. Napangiti naman ako ng lihim sa nagiging takbo ng usapan namin.

“Ano bang pinunta mo dito?”

Bigla na lamang siyang napaluha. Agad-agad ay umatake ang instinct kong icomfort siya.

“I came here to say sorry. Sobrang nagsisisi ako, Matt, dahil natakot ako, dahil in the process sobra na pala kitang nasasaktan. All you did is be good to me, and unexpectedly love me back, and yet ito ang binabalik ko sa’yo. You don’t deserve this, Matt. I’m really sorry. Pero Matt handa na ako. I’m ready to give myself to you. After naming mag-usap ni Gab, natutunan ko ng pakawalan siya. Doon ko napagtanto na ikaw talaga ang mahal ko. Sana hindi ka pa napapagod maghintay, pero I understand if napapagod ka na...”

“What? No! Walang nagbabago...” pagtutol ko sa sinasabi niya, ngunit may sinabi siyang nakakuha ng atensyon ko. “Wait... anong sabi mo? Handa ka na?” pag-uulit ko.

“I love you, Matt.” matamis niyang pahayag, at naramdaman ko na lamang ang paglalapat ng mga labi namin.

--

Josh.

Naramdaman ko na may malambot na pressure sa aking mga labi. Iminulat ko ang mga mata ko at nakita ko si Matt... hinahalikan ako. “Good morning.” nakangiti niyang pahayag, na siyang sinuklian ko rin ng ngiti. “Sarap ba tulog mo?” masuyo niyang tanong habang hinahaplos ang pisngi ko. “Magtigil ka nga.” pagdismiss ko sa kanya. “Hoy, may atraso ka pa sa akin kaya wala kang karapatang tumutol.” biro niya.

Natawa na lamang ako.

“Uhm... Josh, pwede na bang... ahm...” natatamemeng sabi ni Matt.

“Ano?” tanong ko.

“Ligawan ka na?” nahihiya niyang pahayag.

Sasagot na sana ako nang putulin niya ako.

“I know masyadong mabilis, pero naiintindihan ko kung ayaw mo pa.” depensa niya, na siyang nakapagpangiti sa akin sa loob-loob ko.

“Ayoko pa nga...” tugon ko. Napansin ko naman ang pagbagsak ng mga balikat niya.

“... ayokong ligawan mo ako. Ako ang dapat manligaw sa’yo.” natatawa, ngunit nahihiya kong pag-amin sa kanya. “Matt, puro na lang ikaw ang nag-effort, I think dapat ako naman. Ikaw, alam kong nasaktan kita, kaya dapat ako naman ang magpasaya sa’yo. Lagi kang nandiyan, hayaan mong iparamdam ko sa’yo ‘yung mga pinaramdam mo sa akin dati. So yeah, ako manliligaw. Walang pwedeng magreklamo.” pagpapaliwanag ko.

Tiningnan ko ang magiging reaksyon niya. Kumurba ang labi niya hanggang sa maging ganap na itong nakangiti.

“Warning. Hard to get ako.” pagbibiro niyang muli.

“Gago. As if namang matitiis mo ako.” balik kong biro sa kanya.

Natawa lamang siya. “Kilala mo nga ako. No, huwag na. Huwag na tayong magligawan. Basta ang importante mahal naman natin ang isa’t-isa. Huwag na nating patagalin pa.” mungkahi niya. Sinang-ayunan ko naman iyon. “Oo nga, haha. Hindi rin maganda kapag pinatagal pa natin ‘to. So ano... tayo na?” turan ko sa kanya.

Nakangisi siyang tumango.

“Aaaah, hindi pa rin ako makapaniwala na boyfriend na kita. Biruin mo, ‘yung taong pinagmamasdan ko lang dati, mahal ako at heto, boyfriend ko na.” nakangiti niyang pahayag. Hindi ko ikakailang kinilig ako sa sinabi ni Matt sa akin.

“Pwes, maniwala ka.” sabi ko bago ko siya gawaran ng isang mabilis na halik sa labi at nagsimulang tumakbo papalabas ng kwarto niya.

“Gagantihan kita!” banta niya bago ko marinig ang mga yabag ng mga paa niya papalapit sa akin.

Si Matt...

Bigla na lang siyang dumating sa buhay ko, and took my breath away. Everything that happened in the past few months since I’ve met him was so fast and unexpected that it scares me. Binigyang-kulay niya ang mundo ko. Pinarealize niya sa akin ang halaga ko bilang isang tao, sa pamamagitan ng pagpaparamdam niya sa akin na mahal niya ako, dahil doon ay narealize kong may tao palang katulad niya, na napakabait, na napakamapagmahal, mauwain, at oo, gwapo, na kayang mahalin ang isang taong katulad ko: a person broken inside out. Alam kong nandiyan lamang si Matt upang unti-unting buuin ang nawasak kong pagkatao.

Alam kong marami pa kaming tatahaking daan ni Matt. Alam kong hindi pa tapos ang kwento namin, at patuloy pa kaming gagawa ng mga alaala naming magkasama. Alam kong hindi magiging madali ang daan, ngunit ang mahalaga ay kasama naming tatahakin ang daang iyon.

It may seem that it’s the end, but in reality, it’s just another beginning.

Ang mahalaga ay mahal niya ako, at mahal ko siya.

Wala ng iba.

WAKAS.

Author’s note

Unang-una ay gusto kong magpasalamat sa lahat ng sumuporta sa akda kong ito. IT MEANS A LOT TO ME, lalo pa’t ito ang una kong beses na nagsulat ako ng ganitong klaseng storya. Kayo ang rason kung bakit ko pinagpapatuloy ang pagsusulat, kaya naman sobrang nagpapasalamat ako. Sorry kung maraming pagkakataon na natagalan ako sa pag-update. Sadyang marami lamang akong iniintindi sa buhay. :))

Ikalawa, ay gusto kong magpasalamat kay Kuya Mike for giving me the chance na magsulat sa site niya. I really look up to him, and treasure this wonderful opportunity. Thanks, Kuya Mike!

Kung may mga tanong kayo tungkol sa story (constructive criticisms are welcome), sa characters, sa naging inspirasyon ko sa pagsusulat, sa personal kong buhay, o kahit ano pang random question na gusto niyong sagutin ko, magcomment lamang kayo at susubukan kong sagutin iyon sa abot ng aking makakaya. It’s the least I can do to repay my gratitude for the support you’ve all given me.  :)

Sana kung magsulat man ako ng panibagong series ay suportahan niyo pa rin ako. Muli ay lubos akong nagpapasalamat sa inyong lahat.

Until next time!

- A. Lim