Si Louie At Ang Aking Mga Ala-Ala 18

Si Louie At Ang Aking Mga Ala-Ala

Written By: Baste31 - j.a.c.

Chapter 18: Tadhana

Please Click The Link For Previous Chapters: COMPILATION

Hindi ko alam kung ano ang bigla kong naramdaman sa pagkakita ko kay Diane. Bumalik sa isip ko ang nagawa ko sa kanya, pero dahil masaya at nakangiti silang papalapit sa amin pinilit ko na lang ngumiti para maitago ang pagkabiglang nararamdaman ko. 

Isa pa hindi ko alam kung paano mag-aapproch sa kanya hindi pa naman talaga kami ganoong magkakilala. Nang makalapit na sila sa amin agad naman kaming nag-hi ni Paul kay Diane, nag-hello naman s'ya at ngumiti sa amin. Pagkatapos pormal na ipinakilala kami ni Louie kay Diane. Nagpunta pa si Louie sa gitna namin ni Paul at umakbay.

"Diane ito si Paul"sabay tapik kay Paul na nasa kaliwa nya. 

"heto namang bagong gupit si Louie! Heheh.. Mga kaibigan ko." tinapik din ako ni Louie sa kaliwa kong balikat. Pagkatapos nya kami ipakilala kay Diane bumalik sya sa kaliwa ni Diane, hinawakan ang kamay nya at nagsalita. 

"Paul, Ian ito naman si Diane.. Girlfriend ko!" parang may sumabog na bomba sa dibdib ko sa sinabi sa 'min ni Louie. 

Kakaibang lungkot ang naramdaman ko na pilit kong tinago dahil para sa kanila isang magandang balita ang sinabi ni Louie. 

"Wow, congrats!" ang pagbati naman ni Paul sa dalawa at ngiting ngiti pa. 

Itinago ko na lang ang nararamdaman kong sakit sa pamamagitan ng pag-ngiti at pagpapanggap na masaya ako sa narinig kong balita. 

"natatandaan mo ba sila Diane?" ang tanong ni Louie na ngiting ngiti pang nakatingin sa amin. 

"naaalala syempre sila yung costomer sa resto tanda ko, Ian pala pangalan mo." 

"ahh.. Eh.. Pasensya ka na pala sa nangyari noon sa resto." ang paghingi ko ng tawad kay Diane. 

"ok lang, wag mo nang isipin matagal na yon." ang buong gabi na dapat ay masaya ay parang gabi ng pagluluksa. 

Habang lahat sila ay nagkakasayahan mga pilit na ngiti at tawa lang ang ginawa ko ng gabing iyon. Masakit makitang si Louie at Diane ay sumasayaw sa gitna ng hall sa tugtog na para sa mga nagmamahalan, parang dinudurog ang puso ko sa mga nakikita ko. 

Sa gitna ng kasiyahan nila at kuhanan ng litrato kasama ang mga classmate,nagpaalam ako sa kanila na lalabas lang saglit para magpahangin. Umo-o naman sila at tinuloy ang pagkuha ng mga litrato. Lumabas ako ng gym at lumanghap ng sariwang hangin, nag-isip, gusto kong sumigaw, gusto kong ilabas ang nararamdaman ko. 

Pakiramdam ko mag-isa na naman ako, walang kasama, walang nakakaintindi sa akin at walang mapag-sabihan ng bigat ng damdamin. Papaano ko pa ngayon sasabihin kay Louie na mahal ko sya? Hay.. 

Sa bigat ng dibdib ko ng gabing 'yon lumakad ako papuntang kotse, gusto ko nang umuwi, matulog at magpahinga para man lang mawala sa isip ko ang mga nangyayari. Hindi na ako bumalik sa loob ng gym para magpaalam sa kanila, hindi naman nila ako papauwiin at baka maramdaman pa nila ang bigla kong pagtamlay. 

Habang nagd-drive ako pauwi na mabigat ang loob sa mga nangyari, lalo pa akong nalungkot ng makita ang plastic ng set ng damit na ipapasuot ko sana kay Louie. Lahat ng saya at excitement na nararamdaman ko buong umaga ay napalitan ng lungkot at pagkabigo ngayong gabi. Nang makauwi ako sa bahay, panik agad sa kwarto. 

Hindi ko na nagawang buksan ang ilaw ng kwarto at direcho na agad na humiga ng kama. Hindi rin naman ako makatulog, at hindi pa man din matagal ang pagkakahiga ko ang ringtone ng cp ko ang bumasag sa katahimikan ng buong kwarto. Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa at nakitang si Paul tumatawag. Nagdadalawang isip man, sinagot ko na rin ang tawag ni Paul. 

"hello." pilit kong inalis sa boses ko ang lungkot. 

"oi Ian nasan ka ba?" 

"Eto, sa bahay.. Umuwi na.." 

"ha? Bakit ka umuwi? Di ka man lang nagpaalam?" 

"napagod lang kasi ako, pasensya na." 

"kanina lang excited ka pa ngayon naman.." umisip na lang ako ng paraan kung paano tatapusin ang pag-uusap namin ni Paul. 

"Paul lowbat na cp ko, baka maputol.." at binaba ko ang tawag sabay alis ng battery sa likod ng cellphone ko. 

Isang malalim na bugtong hininga na lang ang nagawa ko, pagkatapos ay dumapa at pumikit. Pakiramdam ko, naluha na ang mata ko bago ako nakalma at nakatulog. Kinabukasan, walang pasok kaya ok lang malate ako ng gising. 

Siguro mga 10am na ako nagising at nakapagpalit ng damit, pagkatapos bumaba ako para magbreakfast. Gutom na gutom na ako kasi kahapon pa ako hindi kumakain. Pinaghanda ako ni manang ng agahan at habang kumakain ako nakita ako ni Mama sa dinning table at kinamusta ang night. Sabi ko ok lang, masaya. 

Sabi ni Mama it doesn't sound masaya sa pagkakasabi ko. Kukulitin pa nga n'ya siguro ako kung hindi lang nagring ang doorbell at sabihin ni manang na dumating si Louie sa amin. Agad naman akong iniwan ni Mama at pinuntahan si Louie. Akala ni Mama kumakain pa ako, pero pagtalikod nya sya namang tayo ko at nilagay ang plate at baso sa lababo sabay panik sa kwarto ko.

Pagpanik ko sa kwarto humarap ako agad sa computer, inilagay ang headset sa tenga ko at nagpatugtog ng malakas. Ilang minuto pa naramdaman kong bumukas ang pinto at may pumasok sa kwarto, malakas ang pakiramdam kong si Louie yon pero di ko pinansin. Pinagpatuloy ko na lang ang paglalaro ng PC game kunwari hindi ko s'ya napansin. 

Nagulat na lang ako ng tanggalin ni Louie ang headset sa tenga ko at tiningnan nya ang monitor na halos magkadikit na ang pisngi namin galing sa likod ko at sinabing "ayos yan ha! Ang galing mong maglaro." 

"oh Louie ikaw pala." naman ang sinagot ko. 

Pagkatapos tuloy pa rin sa paglalaro. Tapos, umalis din si Louie sa likod ko. Malamang umupo sa kama. 

"kamusta ka naman Ian, bakit umuwi ka agad kagabi hindi ka man lang nagpaalam?" 

"ako? Eto ok lang.. Sumakit ulo ko kagabi eh kaya umuwi na ako." hindi pa rin sya nililingon. 

"ahh ganon ba.. Eh kamusta naman kayo ni Paul?"

"what do you mean? Ok naman kami ni Paul." 

"sinabi na ba nya sayo?!" 

"ang alin?!" hindi ko alam ha, pero sa mga tanong ni Louie parang may alam sya sa nangyari sa amin ni Paul. 

"sinabi na ba nya sa'yo na.... gusto ka nya?" natigilan na ako sa paglalaro ng marinig ang sinabi ni Louie. 

"pano mo nalaman?" ang tanong ko sa kanya sabay lingon sa kinaroroonan ni Louie. 

Nakaupo pala siya sa side ng kama, slight na nakatalikod at hindi rin naman nakatingin sa akin. 

"sinabi n'ya." 

"sinabi ni Paul? Kelan?" 

"umamin si Paul sa akin nung gabing nakatulog ka nung birthday nya. Ako pa nga ang nagsabi sa kanya na "maigsi lang ang buhay, hindi natin alam kung buhay pa tayo bukas. Kung may pagkakataon pa bukas na gawin o sabihin ang mga gusto nating gawin." tapos siguro sa kalasingan umamin sya sa akin na ikaw nga ang mahal nya." 

"tapos?" "

nasurpresa rin ako nung sinabi nya 'yon. Pero, sino ba ako para manghusga? Sa iyon ang nararamdaman nya, isa pa hindi naman masamang magmahal." 

"at dahil don nasapak ko sya.." 

"oo alam ko, noong gabing sinuntok mo siya at tinatawagan mo ako magkausap kami ni Paul. Sinabi nya sa akin ang nangyari, yon na rin ang dahilan ko kaya di ko nasagot ang tawag mo." mas nauna pa pala nyang nalaman ang lahat bago ko pa sabihin. 

Hindi ko akalaing makakaya ni Paul ipagtapat kay Louie ang nararamdaman nya para sa akin. 

"eh bakit ka naman umalis ng hindi nagpapaalam?" 

"alam ko namang hindi ka papayag, saka eto na ako ngayon, di ba? Kasama ko pa si Diane! Hindi ka ba masaya?" 

"masaya.. Saka bakit-?" hindi ko na natapos ang tanong ko sa pagsingit ni Louie. 

"bakit nga ba umuwi ka agad kagabi? Akala ko pa naman excited kayong makita 'ko ulit.." 

hindi na ako nakasagot, excited naman talaga ako nung una, pero nang marinig ko na mag-bf na sila, syempre nalungkot ako. 

"nga pala, pinapatawag ka ni Tita, gusto raw nyang sabay nyong ibigay ang gift nyo sa akin. Hehe.. May regalo ka pala sa akin, ako rin merong regalo sayo" 

"yung regalo ko next time ko na lang ibibigay, bumaba na lang tayo baka hinihintay na tayo nila Mama." kaya bumaba kami ni Louie ng kwarto at dumirecho sa sala kung saan nakaupo sila Mama at Papa. Pagkatapos kinausap nila Papa si Louie. 

"Louie, wala ka dito nung pasko kaya ngayon na lang namin sasabihin sayo. Tutal g-graduate na si Christian sa March or April at wala na kaming pinag-aaral napagpasyahan namin na.. pag-aralin ka ng Kolehiyo.. Pati na rin ang kapatid mo ay pag-aaralin rin namin." 

"Talaga ho? Naku SALAMAT PO!" hindi naman malaman ni Louie kung papaano siya magpapasalamat, masayang masaya siya sa ipinangako sa kanya ni Papa na pag-aaralin sya. 

"Ian narinig mo yon? Pag-aaralin daw ako ng Papa mo! Hahah.. Salamat ho, lalo ko pa pong pagbubutihan ang pagta-trabaho ko sa inyo. Pinapangako ko pong pagbubutihan ko ang pag-aaral. Salamat ho Tito! Salamat rin po Tita! Heheh.."

Pagkatapos non parang ang init kaya nagpatimpla ako ng juice at nagpagawa ng sandwich kay manang at tinuloy nila ang pagk-kwentuhan. Sa amin na rin pinagdinner nila Papa at Mama si Louie. Sa tingin ko sa dami nilang napagkwentohan at sa saya nila masasabi kong anak na rin ang turing ng parents ko kay Louie. 

Matapos naming kumain nagpaalam na si Louie na uuwi, ihahatid ko sana s'ya pero wag na raw ang sabi n'ya isa pa s'ya raw ang driver namin kakatwa naman raw na ipagdrive ko pa sya. Nagtawanan na lang kami dahil totoo naman ang sinabi ni Louie, kahit pabiro ang dating ng pagkakasabi nya. Kaya inihatid ko na lang si Louie sa gate. 

Hindi ko pa rin talaga alam kung kailan ang tamang pagkakataon para sabihin kay Louie na mahal ko sya, ngayon pa na sila na ni Diane. 

Naalala ko tuloy ang sinabi nya sa akin kanina. "maigsi lang ang buhay, hindi natin alam kung buhay pa tayo bukas. Kung may pagkakataon pa bukas na gawin o sabihin ang mga gusto nating gawin." tama naman si Louie, kaya lang parang hindi ko pa kaya. 

At ng pagpanik ko sa kwarto naiwan ko pala yung PC na nakabukas, lumitaw kasi ang screen saver ng PC. Mga litrato naming tatlo nila Louie at Paul na isa isang nagf-flash sa screen, mga ala-ala ng masasayang bakasyon namin. Ng galawin ko ang mouse para i-shut down, nakita ko yung game na nilalaro ko at ang nakasulat.. Game Over "restart" or "return to last save point". 

Naisip kong tama si Louie, walang nakakaalam ng kinabukasan at ang buhay ay hindi tulad ng laro sa PC na pwede mong ibalik sa last save point o magrestart kung nagkamali o may pinagsisihan ka. Kaya kahit na bumuhos na ang kanina pang nagbabadyang ulan buo na sa isip ko na sabihin kay Louie ngayon ang nararamdaman ko. 

Sa isip ko baka pagsubok lang sa akin ang ulan, tinitingnan kung kakayanin kong ipaglaban ang pag-ibig ko kahit may mga unos. Kaya tumakbo ako palabas, nagdarasal na aabutan pa si Louie. At kung sakaling aabutan ko s'ya siguro ito na ang tamang panahon para sabihin ko na mahal ko s'ya at kahit ano pa ang maging reaksyon nya tatanggapin ko na lang. Pero napagod na ako sa kakatakbo, wala nang Louie sa daan. 

Basang basa na ako ng ulan at umupo sa side walk, yumuko. Siguro di talaga nakatadhanang malaman pa ni Louie na mahal ko s'ya. Siguro kailangan ko nang sumuko at hayaan na lang si Louie na maging masaya kay Diane, huwag na silang guluhin. 

Anong ginagawa mo dito? Bakit nakaupo ka dyan?" parang lumundag ang puso ko sa narinig kong boses, at pagtingin ko nakatayo si Louie sa kanan ko, nakapayong. Napangiti ako sa saya at bigla ko syang niyakap. Wala na akong pakialam kung may daraang sasakyan at makita kami. 

"hahah.. Louie!!" 

"teka nababasa ako. Hoy.. Bakit ka ba nangyayakap?" 

"tama ka Louie, ang hindi natin gagawin ngayon baka pagsisihan natin bukas! Kaya ok lang kahit suntukin mo ako sa mukha, pero sasabihin ko pa rin. MAHAL KITA! Woohhh.." Sa pagkakataong yon parang bumagal ang oras, hinihintay ko kung ano ang magiging reaksyon ni Louie, kung magagalit s'ya. 

At kakaibang saya ang naramdaman ko ng bitawan nya ang payong at yumakap rin sa akin. Hindi ko na kailangang malaman ang sagot nya, sa yakap pa lang nya sa akin alam ko nang mahal rin nya ako.

To Be Continued