Si Louie At Ang Aking Mga Ala-Ala 25

Si Louie At Ang Aking Mga Ala-Ala

Written By: Baste31 - j.a.c.

Chapter 25: Ang Paglisan

Please Click The Link For Previous Chapters: COMPILATION

"Ano ba ang sinasabi ng Papa mo Christian? Ang tanong ni Mama. Hindi naman ako nakasagot at yumuko na lang sa tindi ng pagkapahiya. 

"Nahuli ko sila ni Louie, NAGHAHALIKAN!" Hindi naman mailarawan ang gulat sa mukha ni Mama. Hindi rin agad nakapagsalita. 

"totoo ba sinasabi ng Pa-" 

"Totoo!!" ang pagalit na sabi ni Papa. 

Dumating si Manang na may dalang isang baso ng tubig pero kinuha lang ni Mama ang dala nito at inutusang lumabas at pabayaan kaming mag-usap. 

"Ano ba ang iniisip nyo mga bata kayo?! Bakit ginagawa nyo to?" ang boses ni Mama ay may halong pag-unawa pero may halong pagkadismaya. 

Inalalayan ni Mama si Papa para umupo sa kama at pinainom ng tubig. Ako naman ay parang tuod na hindi makakilos sa kinatatayuan ko. Inisip ko na ang maaaring mangyari. Inisip ko rin na ito na ang pagkakataon para patunayan kay Louie ang pagmamahal ko sa kanya kaya pilit kong ipinagtanggol sya sa mga nangyayari. 

"Mahal ko si Louie." ang sabi ko na ikinabigla ni Mama. 

"aba t*rantado ka rin pala..-" susugurin na sana ako ni Papa ng suntok pero inawat sya ni Mama at pilit pinakalma. Pero patuloy pa rin ako sa pagsasalita. 

"Wala na akong pakialam kung magalit kayo PERO hindi nyo ko mapipigilan sa gusto ko." 

"Christian!!" ang sabi ni Mama, tanda na wag na akong magsalita. 

"Ma, alam ko naman ang gagawin nyo kapag nalaman nyo! Kaya bakit namin sasabihin! Pero kahit ano mangyayari hindi nyo kami mapapaghiwalay ni Louie!!" hindi na ako nakapagsalita pa ng lumipad sa mukha ko ang sampal ni Mama. 

Kahit kailan hindi pa nya ako nagawang pagbuhatan ng kamay dahil alam kong mahal na mahal ako ni Mama pero ngayon.. Kinabukasan pa lang ay may dumating nang lalake sa bahay namin. Bagong driver namin, "magmula ngayon hindi na natin driver si Louie at hindi na rin siya welcome sa bahay na to! Bawal na rin kayong magkita o mag-usap!" pagkatapos non kinuha ni Papa ang cellphone ko. 

"hatid sundo ka ng driver natin, office-bahay ka lang at kung may gusto kang puntahang dapat magpaalam ka sa akin, naiintindihan mo?" 

"Pano kung ayaw ko? Mapipigilan mo ba ko?" ang sagot ko kay Papa na isinantabi na ang paggalang. 

"Kung hindi ka susunod, wala na akong magagawa kung hindi ITIGIL ang pagpapa-aral ko kay Louie!" Napaisip ako sa sinabi ni Papa, sa katayuan ko ngayon sa kumpanya namin hindi ko kakayaning ipagpatuloy ang pagpapaaral kay Louie dahil hindi pa naman talaga ako ang nagpapalakad ng kumpanya. Kakaunti lang din ang ipon ko para magsarili kami ni Louie. 

"nagkakaintindihan ba tayo?" hindi na ako nagsalita tanda ng pagsang-ayon kay Papa. 

"kapag sinubukan mong makipagkita o makipag-usap man lang kay Louie. Hindi mo magugustohan ang mangyayari tandaan mo yang mabuti Christian." Simula nang umagang yon tinupad ni Papa ang sinabi nyang bawat kilos ko nandyan ang gwardya ko, umaga hanggan pag-uwi kasama ko pa rin ang bantay ko. 

Malamang nasabihan na rin sya ni Papa na wag makikipagkaibigan sa akin kaya hindi ko na sinubukang utoin ang driver ko. Pag-uwi ko hindi na ako kumain at nagkulong na lang sa kwarto, mabuti hindi pa naaalis ni Papa ang computer ko. Inisip kong mabuti kung papano ako makakagawa ng paraan para makausap si Louie kaya nag-e-mail ako sa anghel ng buhay ko, kay Paul. Sinabi ko sa kanya lahat ng nangyari at ang pagkakahuli ni Papa sa amin ni Louie na naghahalikan, at pagkuha ni Papa sa c.p. ko. Hiniling ko rin sa kanya na tingnan at kamustahin sila Louie. 

Nang sumunod na araw, Sabado, ng magising ako agad kong sinilip ang e-mail ko, titingnan ko sana kung nagreply si Paul o di kaya ay online sya pero laking gulat ko ng hindi na ako maka-connect sa internet. Malamang si Papa ang may kagagawan nito, nakakainis!! Bumalik ako sa higaan at nag-isip ng paraan kung papano makakausap si Louie pero wala ni isang idea na pumasok sa isip ko, hay.. Alas-dyes na nang umaga ng lumabas ako ng kwarto, at tulad ng inaasahan gwardyado na naman ako. Sa inis ko sinabihan ko yung driver namin na lumayo layo muna sa akin at wala akong balak na tumakas ayaw ko lang na may tao sa likod ko na parang buntot kahit nasa bahay. 

Dahil hindi ko nakita si Mama o kahit si Papa sa bahay kaya nagtanong ako kay Manang. Umalis daw ang parents ko at ang sabi lang daw sa kanya ay may-aayusin. Nang makaramdam ako ng gutom naghanda ako mag-isa ng makakain. Hindi na ako nagpahanda kay Manang, at habang kumakain ako may nagdoorbell sa pinto. Umasa ako na si Louie na yon pero nang marinig ko ang boses ng driver ko na tanungin si Manang kung sino yon "Si Paul!" ang sagot nito. At kasunod ni Paul papunta sa dinning area namin ay ang buntot ko, driver pala. Nairita talaga ako sa pagbuntot buntot ng mokong na yon, kaya nakapagsalita na naman ako ng masama. 

"Si Paul to ok? Hindi to si Louie kaya pwede, iwan mo kami?!" buti mahaba ang pasensya ng taong yon, kung siguro ako yon nasapak ko na sarili ko. 

Pero ang maganda umalis nga sya at nagkapag-usap kami ni Paul. Mabuti na lang daw at nakasanayan na ni Paul mag-open ng email address nya dahil sa trabaho at nabasa nya ang email ko. Kakabisita lang daw niya kina Louie kanina at ok naman daw ito. Wag daw akong susuko, gagawa daw si Louie ng paraan para maging maayos ang lahat at magkausap kami. Pero tulad ng sinabi ni Louie hindi ako dapat sumuko, kakayanin ko ang pagsubok na to! Bago umalis si Paul nakiusap ako sa kanya na ipaalam kay Louie lahat ng nangyayari sa akin. 

At kahit ano ang mangyari lalampasan namin ang problemang ito. Hapon na nang dumating sila Papa, pero bago pa kami magkita pumunta na ulit ako ng kwarto ko. Ni lock ang pinto at tiningnan ang mga litrato namin ni Louie sa wallet ko at computer. Pero lalo ko lang syang namiss, parang napakakapal ng pader sa pagitan namin na humahadlang sa pagkikita namin. Hindi ko namalayan na sa sobrang pag-iisip ko ng gabing iyon, nakatulog na pala ako. Ilang araw pa ang lumipas ng mabalitaan ko kay Paul na dinala raw si Louie sa ospital. Pero nakalabas naman daw agad, stressed lang daw sabi ni Nanay Mila sa kanya. Pero tuloy tuloy pa rin naman daw ang pag-aaral ni Louie. Nakakausap ko naman si Paul kapag gumagamit ako ng computer sa office, nakakapagpadala ako ng e-mail or nakakachat siya minsan.

Hindi ko inaasahan na mas lalala pa ang sitwasyon ng malaman ni Papa na nakikipag-usap ako kay Paul para makausap si Louie. Pagdating sa bahay nagtalo na naman kami ni Papa at ang pinakamasaklap ay gusto nya akong papuntahin ng America! Hindi ko na natiis ang ginagawa ni Papa sa akin, sa pagbabawal nya sa amin ni Louie na magkita at ngayon papapuntahin nya ako sa America? Sumosobra na talaga si Papa, pero wala akong magawa. Kapag lumayas ako tiyak magugulo ang buhay ni Louie at ng Nanay at kapatid nya. Mawawala na rin ang pangarap nyang makapagtapos ng college at ang pinakamasakit ako na naman ang dahilan ng lahat ng paghihirap ni Louie. 

Totoo yata ang sinabi nya sa akin noon na malas ako sa kanya. Wala na akong matakbuhan, wala ng makausap at wala ng magawa. Hindi ko na rin makausap si Paul, hindi ko maparating sa kanya ang mga napagdisisyonan ko at ang mga gusto kong sabihin kay Louie kaya gumawa ako ng sulat. Dear Paul, Alam ko malaki ang chance na hindi ito ibigay ni Manang kay Louie kapag sa kanya ko ito ipapabigay kaya nakiusap ako kay Manang na ibigay sayo ang sulat na to. Pasensya ka na kung pati ikaw nadamay sa gulo namin ni Louie. Alam ko na malaki na ang utang ko sayo kaya sana maunawaan mo na lang ang bestfriend mo. 

Napagdisisyonan kong tuparin ang pangarap ni Louie na makatapos ng college kaya pumayag ako sa gusto ni Papa na pumunta ng America. Naisip ko na wala naman talaga akong naibigay kay Louie kung hindi puro problema kaya sa pagkakataong ito, sa pagpunta ko ng America matupad na ang pangarap ni Louie. Alam ko ang sabi sa akin ni Louie na wag susuko, kaya hindi ako susuko! Kapag kaya ko na, kapag may sapat na akong pera babalikan ko si Louie at kahit tumutol pa si Papa hindi ko na papansinin at pagpapatuloy ko ang pagpapaaral kay Louie. Sa ngayon titiisin ko muna ang pagkakalayo namin ni Louie. Pakisabi na lang sa kanya na mahal na mahal ko sya, hintayin nya ang pagbabalik ko. 

At pagnangyari yon hindi ko na hahayaan na magkahiwalay pa kami ulit. Maraming salamat Paul. -Christian hindi ko nainilagay ang araw at ang oras ng alis ko para hindi masakit ang paghihiwalay namin ni Louie. Ipinakiusap ko kay Manang na dalhin ang sulat kay Paul sa day-off nya, isang araw bago ang flight ko. Sinabi ko kay Manang na sa huling pagkakataon, dahil sa anak na ang turing nya sa akin ibigay kay Paul ang sulat ko. Pinagbigyan naman nya ang hiling ko at nangakong makakarating ang sulat kay Paul. Hindi maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko sa nangyayari sa amin ni Louie. 

Magulo ang isip ko, hindi ko alam kung tama o mali ang naging disisyon kong pumunta sa America. Kapag iniisip ko na matagal kaming magkakalayo parang may kung anong nakapatong sa dibdib ko at nahihirapan ang kalooban ko. Inilayo ako ni Papa kay Louie dahil hindi daw nya matanggap na ang nag-iisa nyang anak ay sa lalake rin babagsak. Ang pangarap daw nya sa akin ay makapag-asawa ng isang babae at magkaroon ng maraming apo sa amin. Kaya naisipan ni Papa na ayusin ang papeles ko para makapunta ng America at paghiwalayin kami ni Louie. Madaling araw, kumpleto na ang gamit ko at handa ng umalis. 

Isinakay ng driver namin ang mga maleta ko sa van at hinatid ako ng parents ko papuntang airport. Walang kibuan sa loob ng sasakyan, nakatingin lang ako sa bintana tinitingnan ang ilaw sa mga poste na nadaraanan namin. Mabigat ang damdamin ko sa pag-alis ng Pilipinas, pero para to kay Louie, para sa mga pangarap namin. Wala ni isang salita ang lumabas sa bibig ko mula sa sasakyan hanggang magpaalam ang parents ko sa akin ng papasok na ako sa waiting area para sa mga pasahero, at wala nang nakapigil sa pag-alis ko kasabay ang paghagulgol ko sa loob ng eroplano. Dalawang taon ang lumipas at lahat ng paghihirap ko ay nagbunga sa America. 

Dalawang taong wala akong narinig na balita tungkol kay Paul at Louie, dahil sa pagbabawal nila Papa kasama na ang tito ko na kumupkop sa akin. Hindi naging madali ang buhay ko sa ibang bansa, minsan naiiyak na lang ako mag-isa sa pag-iisip kung ano ang nangyari kay Louie at kung tama ang naging disisyon ko. 

Tanging mga litrato namin at ang singsing na binigay nya sa akin ang aking naging sandalan. Lahat ng pagsubok na dumating sa amin ni Louie ay isa na lang ala-ala. At lahat ng pangungulila ko sa kanya ay ginawa kong lakas para matupad ko ang lahat ng balak ko noon, lahat ng pangarap namin. Ngayon, pagbalik ko ng bansa, wala ng magagawa si Papa at Mama para paghiwalayin kami ni Louie.

Paglapag na paglapag ng eroplano sa paliparan, si Louie na agad ang naiisip ko. Kung pwede lang na lumipad sa kinaroroonan nya ginawa ko na sa sobrang pananabik. Ano na kaya ang itsura nya? Kasi ako eto lalong gumwapo at kumisig. Nahiyang sa malamig na klima sa America. Heheh.. Si Louie kaya? Twenty seven years old na sya ngayon, ganon pa rin kaya ang itsura nya. 

Gwapo pa rin kaya na may nakakatunaw na tingin at matamis na ngiti? Mahal pa rin kaya nya ako gaya ng pagmamahal ko sa kanya? Sabik na sabik na akong makita si Louie. At ng makauwi ako sa bahay iniwan ko na sa loob ng kwarto ang mga bagahe ko at nagdrive papunta kina Louie. 

Halos walang nagbago sa lugar nila, ganon pa rin maliban sa ilang bahay na bago sa paningin ko. Kumatok ako sa bahay nila Louie at nabigla na iba ang tao na nagbukas ng pinto kumausap sa akin. Matagal na raw silang nakatira doon mag-iisang taon at kalahati na. At balita raw nila sa Panggasinan na lumipat ang dating nakatira sa bahay nila. 

Medyo nanghina ang loob ko sa nalaman pero isang kapitbahay nila na napadaan ang nagbigay ng address kung saan na nakatira sila Louie, dati daw syan nagpapalaba kay Nanay Mila kaya alam nya kung saan na sila lumipat. Kahit tatlo at kalahating oras ang byahe tiniis kong lahat para makita at makapiling si Louie. Kahit hindi ko sigurado kung saan ang address na nakasulat sa papel, hindi ito naging dahilan para manghina ang loob ko. Kaya lang sa paghahanap ko sa bahay ni Louie, bumalik sa isip ko ang mga nalaman ko kanina. 

Kung isang taon at kalahati na nakatira doon ang bagong nakatira sa bahay nila Louie ibigsabihin malaki ang posibilidad na hindi na nag-aaral si Louie. Hindi ba tinupad ni Papa ang pangako nya sa akin? Lumakas ang kaba ko habang palapit na ng palapit sa tinitirahan nila Louie. Sa pagtatanong tanong ko sa mga tao natunton ko ang isang bahay na tinuturo ng address. 

At isang kalabog sa dibdib ang naramdaman ko ng makita si Diane, may karga kargang batang babae siguro ay nasa isang taong gulang na. Kamukhang kamukha ni Diane ang batang babae kaya lumakas ang kutob ko na baka anak niya iyon. Ng bumaba ako ng sasakyan, nagulat si Diane at nagmadaling pumasok ng bahay tinatawag ang pangalan ni Nanay Mila. 

Sinundan ko si Diane hanggan makarating ako sa harap ng pinto at sumalubong sa akin si Nanay Mila. Agad akong nagmano sa kanya at pinatuloy sa loob ng kanilang bahay. Parang may kakaiba akong pakiramdam sa kakaibang mga kinikilos nila Nanay Mila, hindi ko na nagawang itanong kung sino ang batang karga ni Diane at tinanong ko na agad kung nasaan si Louie. 

Kinabahan ako sa matamlay na pag-asikaso sa akin ni Nanay Mila, tila ba hindi ako dalawang taong nawala. Inaya ako ni Nanay Mila sa pinto papunta sa likod bahay. At parang gumuho ang mundo ko ng makakita ang isang lalake, nakaupo sa duyan nakaharap sa ilog di kalayuan sa bahay. Medyo payat ito, nakatalikod pero nakilala ko sya agad sa suot nyang damit, si Louie! 

Parang unti unting numinipis ang hangin dahil nahirapan akong huminga. Tinawag ko si Louie, pero hindi ito tumingin na parang walang narinig. Kaya nilapitan ko sya, pero ng makita ko ang mukha nya nanlumo ako sa nakita ko. Kasi ang mukha ni Louie ay matamlay, halatang nangayayat at tulala lang ito, parang wala ng nakikilala. Umagos ang luha ko dahil kahit anong tawag ko kay Louie hindi nya ako nililingon at yumakap ako sa kanya tinatanong sya kung ano ang nangyari. 

Nang mapunta ang tingin ko kay Nanay Mila tumingin sya kay Diane at parang may iniutos. Bumalik si Diane na may dalang sketchpad na mukhang scrapbook at iniabot sa akin kasama nito ang cellphone ni Louie. 

"Mahal na mahal ka ni Louie, Christian. Ikaw lang ang hindi nya nakalimutan." Matapos non bumalik si Diane sa bahay para patulugin ang umiiyak na batang karga nya. Binuklat ko ang sketchpad ni Louie at binasa ang nakasulat dito.

To Be Continued