Followers

Tuesday, May 18, 2010

"Pantalan"


By: Michael Juha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

Author's Note:

Gusto ko lamang pong ipaalam sa mga mambabasa na ang kuwentong ito ay hango sa totoong buhay.

-Mikejuha-
-------------------------------------------------

“Norman, punta tayo sa ‘pantalan!”, pag anyaya ko sa aking pamangkin.

Mga aalas kwatro ng hapon iyon noong maisipan kong mamasyal sa sea front. Isa iyon sa mga paborito kong lugar na kadalasan kong pinupuntahan kapag gusto kong magrelax o mag-unwind. Doon kasi, masasarap ang mga barbecueng manok, ang cottage ay gawa sa nipa at kawayan, at preskong-presko ang simoy ng hangin. At ang pinakagusto ko sa lahat ay ang lugar mismo na tila nakalutang sa dagat. Kapag ganoong oras ng hapon, trip kong panoorin ang paglubog ng araw. Ewan, siguro may pagka sentimental lang akong tao. Halos lahat na kasi ng gusto ko sa kalikasan ay nandoon na. At kapag gusto ko namang kumanta, may videoke at syempre, hindi mawawala ang beer. Ang tawag namin sa lugar ay “pantalan”.

June 3, unang bakasyon ko iyon simula noong makapag abroad sa Saudi. Kaya, sobrang na-miss ko ang lugar at excited akong makita muli iyon at magawa ang mga nakasanayang hindi ko na nagawa sa isang taon ko ring pagkawala.

“Sige Tiyo, ilalabas ko lang ang tricycle ko...”, sagot ni Norman.

Si Norman ay isa sa mga pamangkin kong sobrang malapit ang loob sa akin. Siguro ito ay dahil hindi naman magkalayo ang agwat ng edad namin. At dahil sa bunso ako sa pamilya, ang turing ko sa kanya ay nakababatang kapatid na. Mga problema namin sa pamilya, kami ang nagsi-share at nagkakampihan. At ang hindi ko malimutang palagi niyang sinasabi, “Ayaw kong matulad sa tatay kong lasenggero, irresponsable at basagulero. Ayaw kong danasin ng mga magiging anak ko ang hirap na naranasan ko...”

Ngunit pagkatapos pa lamang niya ng elementarya ay pinaluwas na siya kaagad ng Maynila upang makapagtrabaho. Sa murang edad, pasan na niya ang responsibilidad na sana ay nakasalalay sa balikat ng kanyang mga magulang. Sobrang awa ang naramdaman ko para sa pamangkin. At naipangako ko sa sarili na ano man ang mangyari, hinding-hindi ko siya pababayaan.

Noong grumaduate ako ng kolehiyo at nakapagtrabaho, kinumbinsi ko ang nanay niya na pabalikin na muli sya sa probinsya upang maipagpatuloy nya ang kanyang pag-aaral. Bagamat ayaw ng kanyang tatay, ngunit sa pagpupumilit ko, nakumbinsi ko rin sila. Ako naman kasi ang gagastos sa pagpapaaral sa kanya at kapag nakapagtapos na siya, mas gaganda pa ang buhay nila. Kaya, maliit man ang sweldo, pinilit kong itinaguyod ang mga gastusin sa pag-aaral niya.

Ngunit may mga kundisyon ang pagpapaaral ko kay Norman. Una, hindi muna siya pwedeng mag-asawa hanggang hindi sya nakakatapos ng pag-aaral at kung mag-asawa man, dapat ay ako muna ang mauuna, o kung hindi man ay sabay kami. Pangalawa, kapag nakapagtrabahao na sya, sya naman itong magpapaaral sa mga nakababatang kapatid niya.

Ngunit hindi natupad ni Norman ang mga kasunduang iyon. First year college pa lang sya sa kursong Kumersyo noong mabuntis nya ang kasintahan at napilitang pakasalan ito.

Sobrang sama ng loob ang nadama ko sa ginawa nya. Noong nag-aaral pa siya, ni hindi ako nakapagbibigay ng pera sa sarili kong mga magulang at ni sarili ay hindi ko mabigyan ng luho. Pagkatapos, hayun, nag-asawa na lang bigla at nasira ang mga plano namin sa buhay. Pakiramdam ko tuloy ay sinaksak niya ako ng patalikod. Ang sakit.

Dahil doon, hindi ko na sya tinulungan pa sa pag-aaral. Kaya, hindi na rin niya naipagpatuloy pa ang kanyang kurso. Alam ko, abot- langit ang pagsisisi nya. “At least, hindi na nya ako masisisi... Ngayon, sariling kaligayahan ko naman ang pagtutuunan ko ng pansin.”, ang nasabi ko sa sarili.

Iyan ang kwento ng buhay ni Norman.

Alas kwatro y medya noong makarating na kami sa pantalan. Umorder kaagad ako ng barbeque at apat na bote ng beer. Kumain kami, nag-inuman. Walang katao-tao ang kainan sa oras na iyon kaya napaka tahimik at relaxed ang ambiance.

Medyo tumalab na sa aking katawan ang alkohol na nainum noong ang usapan namin ni Norman ay nabaling sa hanapbuhay.

“Mahirap na ngayon ang pagda-drive ng tricycle dito sa atin Tiyo, madaming ka-kumpetensya at halos lugi na sa tax, maintenance, at gasolina. Buti nga, pag-aari ng byenan ko itong motorsiklong minimaintain ko kaya naiintindihan niya kapag minsan, hindi ako nakakapagbigay ng boundary...”

“Ano ang plano mo ngayon? Habambuhay ka na lang bang mag-ddrive ng tricycle?”

“Ewan ko ba, di ko alam…”, sagot naman nyang hindi makatingin-tingin sa akin. “Salamat pala Tiyo sa pagtulong mo sa mga bayarin namin sa ospital noong ma-operahan ang asawa ko sa kanyang cyst sa ovary. Kung hindi dahil sa iyo, hindi ko na rin alam kung saan pa maghahanap ng perang pambayad. Ngayon ko na-realize ang sobrang kabaitan mo. Kahit ganoon ang mga ginawa ko sa iyo, nand’yan ka pa rin, palaging sumusuporta. Di ko alam kung paano kita mababayaran sa mga nagawa mo sa akin...”, at tuluyan na syang humagulgol.

“Ahhhh! Heto na naman tayo, drama. Huwag mo nang pansinin iyon. Di ba kahit kailan, tayong dalawa naman ang nagkakampihan? At ang isa sa mga ipinangako natin sa sarili ay na sana maging maayos ang buhay natin. Hindi katulad ng sa tatay mo... Ikaw pa nga ang nagsabi na balang araw, maipapakita mo sa kanya na naging kasilbi-silbi ang buhay mo.”

“Iyon na nga Tiyo e. Hiyang-hiya ako sa sarili ko, at sa iyo. Wala na talaga akong pag-asa... siguro, ganito na lang talaga ang buhay ko. Sayang…Sana kung natapos ko lang ang kurso ko, hindi sana sa ganitong trabaho ako hahantong...”

Parang dinurog ang puso ko sa narinig. Alam ko, sa panahong iyon na nakapag-abroad na ako, kayang-kaya kong pag-aralin siya, kahit pa sa pinakamahal na kurso sa ano mang unibersidad. Ngunit sariwa pa rin sa isip ko ang ginawa nyang paglabag sa kasunduan namin. At nakapagdesisyon akong hindi na tutulong pa sa kanya kung pag-aaral ang pag-uusapan.

Tinapik ko na lang ang balikat nya, “May pag-asa pa, Norman...”

“Ewan ko ba Tiyo. Parang wala na eh. Hindi ko alam kung ano ba ang kasalanan ko kung bakit parang napakalaki ng galit ng mundo at kapalaran sa akin. Simula pa lang ng pagkabata ko, puro na lang pasakit at paghihirap ang aking naranasan; puro mabibigat na trabaho, puro problema, halos walang makain... Hanggang ngayon, heto, naghihirap pa rin ako. Wala nang katapusan. At ang kinatatakutan ko ay ang magiging kinabukasan ng mga anak ko...”, sabay bitiw ng isang malalim na buntong-hininga.

“Di ba sabi nila, habang may buhay ay may pag-asa?”

“Sinasabi lang iyan ng mga taong maganda na ang disposisyon sa buhay Tiyo. Pero ako, ewan ko kung darating pa ako sa puntong masasabi ko iyan.”

Hindi ko alam kung paano ko sasagutin si Norman. Bagkus, ang nasabi ko na lang, “Determinasyon, disiplina, at paniniwalang maabot mo ang mga pangarap mo. Baka isang araw, darating din sa iyo ang isang oportunidad...”

“Sana”, at pinakawalan nya ang isang ngiting-pilit. “Kanta na lang tayo Tiyo!”, paglihis nya sa seryosong usapan.

Dahil walang ibang kumakanta, kaming dalawa lang ang nagpapalit-palit sa mikropono.

Ngunit maya-maya lang ay may pumasok na dalawang tao, ang isa ay akay-akay ng pangalawa. Nasa mahigit bente pa lang siguro ang edad nila, marurumi at gusgusin ang damit, halos taong grasa na silang maituturing.

Nagkatinginan kami ni Norman. Maya-maya, napansin kong umorder sila ng isang boteng red horse at nagtagay. Alam ko, kapus sila sa pera ngunit ang hindi ko maintindihan ay kung bakit doon pa sila sa kainan na iyon pumasok na med’yo may kamahalan ang beer. Noong kumuha na ng songbook ang kasama noong bulag, doon ko naisip na baka videoke lang ang pakay nila sa restaurant na iyon.

Ang buong akala ko ay iyong hindi bulag ang kakanta dahil kapag videoke, kailangang tingnan talaga ang lyrics. Ngunit laking gulat ko noong nagsimula nang tumugtog ang kanta at ang humawak ng mikropono ay ang bulag!

Nagkatinginan muli kami ni Norman, ang bibig ko ay halos bibitiw ng tawa. “Paano niya babasahin ang lyrics?”, tanong ko kay Norman.

Napangiti si Norman. “Baka ibubulong ng kasama…”

At hindi ko napigilin ang sariling hindi tumawa.

Natawa na rin si Norman.

Nagtawanan kami. Iyong tawang may bahid na pagmamaliit.

“Ah, wala iyan…”, sabi ko kay Norman.

Ngunit doon ako muling namangha sa ipinakitang galing ng bulag. Napakalinis at napakahusay niyang kumanta. Kuhang-kuha ang timing, buong-buo ang boses, at may sariling estilo. Pansin ko rin ang saya na ipinamalas nya sa pagkanta na tila ramdam na ramdam niya ito. At ito ang nagpaantig sa aking puso. Hindi namin mapigilan ni Norman ang humanga at ang pumalakpak sa sobrang husay ng kanyang pagkanta.

“Ah grabe! Mapapahiya ang hindi bulag dito!”, sabi ko kay Norman.

Pagkatapos ng kanta, tawanan ang dalawa. Tila napakasaya nila sa simpleng bagay na nakakanta sila at nakainom ng beer, hindi alintana ang mga taong nakapaligid, kung ano ang sasabihin tungkol sa kanila, at sa kabila pa ng kanilang katayuan.

Dahil sa pagka-mangha ko, tinanong ko ang waitress kung kilala ba niya ang dalawa. “Ay, nagpupunta po ang mga iyan dito paminsan-minsan. Iyang bulag ay si Dino, at iyang taga-akay nya ay si Bogart. Matalik na magkaibigan iyang dalawa. Kumbaga, walang iwanan. Birthday po ni Dino ngayon kaya sila nandito. Alam nyo po, taga-gawa ng customized na sapatos iyang si Dino. Hindi nga lang siya regular na trabahante. Kahit po bulag iyan, napakagaling. Si Bogart naman po ay driver ng potpot*...”

Tila may kumurot sa puso ko sa narinig, di malaman kung ano yun. “G-ganoon ba?”, ang sagot ko nalang. Hindi ko lubos maisalarawan ang tindi ng paghanga ko kay Dino, at kay Bogart na rin. Para akong nainggit sa kanilang pagkakaibigan. Kasi kung ako si Bogart, baka hindi ko kakayaning makipagkaibigan sa isang taong bulag kung saan ay aakayin ko pa, ihahatid, at madamay sa pangungutya ng mga taong mapanghusga. Tunay siyang kaibigan. At si Dino, isang dakilang kaibigan.

Bigla akong natahimik. Pakiramdam ko ay may sumampal sa akin ng maraming beses.

Nakailang kanta din si Dino noong maisipan kong umuwi na. Noong ibinigay na ang chit, nilingon ko ang dalawa. Napansin kong ubos na ang beer nila ngunit parang nagsisimula pa lamang sila sa kanilang kasiyahan.

“Ah, Miss, paki-dagdag na rin dito ang 6 na bote ng beer, isang buong grilled chicken, squid at isda, pansit... at samahan mo na rin ng kanin.”

“Take out nyo po ba, sir?”, tanong ng waitress.

“Hindi... Paki-bigay sa kanila”, sabay turo ko sa dalawa. “Pakisabi kay Dino, Happy Birthday!”

Palabas na kami noong paunang inabot na ng waitress ang 6 na beer sa table nila. Kitang kita ko sa mukha ng dalawa ang labis na pagkagulat. Noong ibinulong na ng waitress ang birthday greeting ko kay Dino, kumaway si Dino sa direksyon namin, at nagsalita, “Sir Mike, salamat po sa inyo. Pinasaya mo po ako ng labis sa birthday ko!”, at nakita ko na umiiyak na pala siya. “Maraming salamat po sa inyo!”, dugtong nyang nag-crack ang boses.

Lumapit ako sa kinaroroonan nila, kinamayan si Dino at pagkatapos, si Bogart, at nagpaalam na. Pinigilan pa sana kami ng dalawa ngunit nagpumilit akong umalis. Ayaw kong mabahiran ng pagkakahiyaan at pangingimian ang selebrasyon ng magkaibigan. Bago kami umalis, nagrequest pa ako ng isang kanta kay Dino na tinapos ko namang pakinggan.

“This song is dedicated to my new friend, Mr. Michael Juha... at sa pamangkin nyang si Mr. Norman”, ang pambungad na pag-announce ni Dino, at nagsimula na syang kumanta.








videokeman mp3
I Made It Through the Rain – Barrymanilow Song Lyrics

We dreamers have our ways
Of facing rainy days
And somehow we survive

We keep the feelings warm
Protect them from the storm
Until our time arrives

Then one day the sun appears
And we come shining through those lonely years

I made it through the rain
I kept my world protected
I made it throught the rain
I kept my point of view
I made it through the rain
And found myself respected
By the others who
Got rained on too
And made it through

When friends are hard to find
And life seems so unkind
Sometimes you feel so afraid

Just aim beyond the clouds
And rise above the crowds
And start your own parade

‘Cause when I chased my fears away
That’s when I knew that I could finally say

I made it through the rain
I kept my world protected
I made it throught the rain
I kept my point of view
I made it through the rain
And found myself respected
By the others who
Got rained on too
And made it through



Makahulugan ang kantang inihandog ni Dino para sa akin. Para akong maluha-luhang naiisip silang magkaibigan at ang koneksyon ng kanta sa kanilang matatag na samahan. Naitanong ko tuloy sa sarili, “Ang nilalaman ba nitong kanta ay ang syang nagpapatibay sa kanila upang harapin ang mga hamon at pagsubok sa buhay, at sa kabila ng lahat, maging maligaya at positibo pa rin?”, At ang galing niya sa pagkanta, naipamalas niyang hindi hadlang ang kapansanan upang hindi mabigkas ng maayos ang mga liriko ng kanta. Parang kagaya din ng buhay; hindi hadlang ang kahit ano mang pagsubok upang hindi makamit ang tagumpay. Napakagandang mensahe ang naiparating niya sa akin.

Pagkatapos ng kanta, umalis na kami. Di ko mawari kung bakit parang gumaan ang aking pakiramdam. Ang alam ko lang ay may natutunan akong mga mahahalagang bagay sa tagpong iyon.

Habang umaandar ang sidecar ni Norman, pareho kaming walang imik. Naglalaro sa isip ko ang kasiyahan at masayang samahan ng dalawang magkaibigan. Sa kabila ng kahirapan at kapansanan, hindi nila alintana ang lahat. Bagkus, naipakita pa nila ang mga simpleng bagay na nakapagdulot ng ibayong kaligayahan sa kanila; na parang kumpleto na ang lahat at wala na silang pwedeng mahihiling pa sa buhay.

Parang sobrang hiya ang nadarama ko sa sarili. Habang kumikita ako ng dolyar sa aking pangingibang bansa, ay kabaligtaran naman sa nadarama nila ang nadarama ko – parang wala akong maramdamang kasiyahan, palaging naghahanap, palaging may kulang... Oo, mas nakakaangat ako kaysa sa kanila o sa maraming mga tao. Ngunit parang mas masaya pa sila sa buhay kaysa akin at sa kabila pa ng kapansanan…

Ewan ko kung ang mga tanong na iyon sa isip ko ay siya ring mga tanong na naglalaro sa isipan ni Norman. Hindi ko na inalam pa. Ang nasambit ko na lang sa kanya ay, “Norman, natapos mo ba ang first year sa kursong Kumersiyo?”

“Opo Tiyo, bakit po?”

“Libre ka ba bukas?”

“Libre naman... bakit po?”

“Magpa-enroll ka bukas, ituloy mo ang pag-aaral mo ng college, ok lang ba?”

Tahimik. Hindi sumagot si Norman.

Sinilip ko siya sa kanyang pagda-drive. Pinapahid pala ng isang kamay niya ang luhang dumaloy sa kanyang pisngi.

At nakapagpatuloy nga si Norman sa pag-aaral. Actually, sa darating na Marso na ang kanyang graduation. Hindi man ako makakauwi sa araw na iyon ng kanyang pagtapos, alam ko na masaya sya at di na malayong maabot ang kanyang pangarap.

At dahil sa ipinamalas na galing ni Dino, sa kanya ko nakuha ang ideya na magtayo ng maliit na pagawaan ng mga customized shoes sa aming lugar sa aking pag-uwi. Syempre, gagawin ko siyang partner kasama na si Bogart. At dahil kumersyo ang kursong natapos ni Norman, kasali din siya sa aking munting pangarap.

Sana sa panahon na tuluyan na akong mamalagi sa aking sariling bayan, ma-realize at lumago ang munting business kong ito upang sa sarili kong paraan, ay makatulong ako na mabigyan ng kasiyahan ang iba pang mga katulad ni Dino.

June 3… hindi ako papalya sa pagpunta sa Pantalan; ang lugar kung saan nabuksan ang aking isipan sa pagpapahalaga at pagpapasalamat sa mga bagay-bagay na nasa akin na; kung saan ko natutunan ang maging makontento at maging masaya sa mga simpleng bagay sa buhay. Sana, doon pa rin si Dino mag-celebrate ng kanyang kaarawan; upang patuloy na magbigay ng saya, ng kanta, at magandang halimbawa sa buhay...

-----------------------
* Tricycle na de padyak, isang klaseng pampublikong sasakyan.


168 comments:

  1. amazing.., i learned something from this post.., i really love your blogsite!

    ReplyDelete
  2. alam mo dapat mag cocomment na ako habang nasa kalahati palang ako ng story, na sana ipag patuloy mo ang pag papaaral kay norman, kasi lahat naman tayo nag kakamali, pero tinapos ko muna yung story... and you do the great job,
    yung word na pinahid ni norman yung luha nya"

    di ko napigil din na pumatak yung luha ko, kasi ako man, hindi kami mayaman pero ang laking proteksyon nung may edukasyon ka, ngayon nasa dubai ako natutulungan ko na ang pamilya ko, although i'm single , masaya naman ako... kaya halos buhay ang ibinigay mo kay norman at hindi lang basta tulong...

    ReplyDelete
  3. ganda ng story and in the end may matututunan pa ang mga readers haaaaii ganun tlaga ang buhay u think u own evrything but in the end u still feel that something is still missing!!! keep it up mike ngayon lang ako nkasubscribe dito ganda ng blog mo!!!!!

    ReplyDelete
  4. lam mo since mike since i saw this blog, evryday i keep on opening nkabumark n nga skin eh i cant sleep without opening it, this story again make me shivered ang galing mo.. ur stories are not just about kalibugan or what laging my leksyon sa buhay.. thanks for sharing us ur talent, itu lng ang libangan ntin ditu s M.E. e. goodluck..

    ReplyDelete
  5. OMG!!!! Oh my gosh! habang binabasa ko yung description ng blog mo kuya mike, na touch ako...!!!huhuhu.;'( thnk you po sa pag special mention sakin! hehehehe.kahit na ba d talaga ako maka follow. ewan ko ba bka may problema yung google, internet or yung pc ko. but anyway! grabe! an dami mo ng story! i luv it!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!♥♥♥ na mi miss ko na c kuya rom! ang libog talaga! kaka relate ako..hahaha.char! anyway!sad ako kasi im from bicol,f ever na mag kaka party talaga lahat ng followers mo.hehehe. :) but anyways,thnk you po talaga super! as 1 of your fan, im always here to soppurt kahit na ba sikat na sikat ka na! naks. he3.

    ReplyDelete
  6. kakabasa ko lang neto. ikaw ha 2nd time mo na ako pinaiiyak mukhang magiging iyakin na ko neto. sabi ko sayo bihira to.

    ReplyDelete
  7. ..hayy grabe what a nice story..your stories makes difference in one individual..super nakaka adik mga stories moh kua rom..nkaka inspired tlga mabuhay with your story it gaves hope sa mga readers thanks tlga m0re power pa and m0re stories pa..
    -lerrad

    ReplyDelete
  8. naiyak ako otor! ahaha!
    aus ka!

    ReplyDelete
  9. kuya mike alam mo sa blog mulng ako naiyak,, grabe narealiz ko tuloy na selfsh pala ako.... nakakangat nga ako sa mga kpatid ko pru pra dnidedma kulng cla... pra unang part ng story mo na pra bnigo ka n norman,, prang yun dn ang gnawa ng mga kapatid ko po ehh kaya pra dinidedma ko nlng cla.. hahayz... but i tink i will do us wat u did po... salamat po sa pg.open ng. isipan ko.. salamat po talaga at sa blog mo...

    ReplyDelete
  10. hayop ka kuya mike pinaiyak mo ako. naka relate kasi ako sa story mo, medyo hawig din sa akin kaya lng wala na silang second chance at don ako napaiyak kc na giguilty ako. thanks sa story mo at na inspire akong tutulong muli hanggat may maitutulong ako

    ReplyDelete
  11. Very inspiring Sir Mike....

    everyone deserves second chances and opportunity for self upliftment, minsan na rin akong nagkamali pero hindi tama na sisihin ko ang aking sarili kung nawalan man ako ng direksyon sa buhay.

    ReplyDelete
  12. Kuya mike naman eh... Ang aga-aga pinaiyak mo ko! HUHUHU! Hehehe. Ayan baliw na tuloy ako iyak tapos tawa.hahaha! Ganda ho talaga ng mga story nyo. ANg mensahe tungkol sa "Satisfaction" sa buhay at ang makapagbigay kahulugan sa buhay ng iba ay nakatatak so kwentong eto. Tama nga ho naman kayo, may mga bagay nga na kahit maliit man ay malaki ang impluwensya nito sa ating buhay. Kung paano ang isang pangyayari ay magbibigay sa atin ng higit pa sa isang dahilan upang magbago at makabago ng buhay ng ibang tao. COngratulations ho sa napakagandang kwento!
    -Nixon John (Sa fb ho.hehe)

    ReplyDelete
  13. wala yata akong masabi tinamaan ako don sa kwento na yan ....matagal na rin akong ofw at maganda rin ang kita incomparison to others,marami na rin akong natulungan na makapunta dito at magkaroon ng opportunity na kumita ng maganda pero kahit ganoon tulad ng sinabi mo sa story mo bakit di mo maramdaman ang saya na parang napakadaling makamit ng iba ganoong kung titingnan ay mas kakayanin natin ... at tama nga minsan ang katanungan na matagal ng hinahanap ay makikita sa panahon at pagkkataon na hindi inaasahan .... binasa ko ang kwentong ito upang magbigay ng suporta kay mike pero ako pala ang mabubuksan ng isip .. salamat ng marami sayo at sana maraming ganito pang kwento na nakakatulong upang masagot ang katanungang matagal ng naghihintay ng kasagutan ... HURRAY TO YOU MIKE !!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete
  14. bigla ako nahomesick sa tricycle.. cant wait to be back..

    idol tlga c kuya mike.. :p

    ReplyDelete
  15. sobra ka kua mike, bday q pa gnamit m na pnaka madramang date ng taon para skn T.T
    ha! auq mgdrama.. tama nga, mraming tao ang d nkakakita ng liwanag ng pag-asa, samantalang mraming may kpansanan ang nananatili ang kapit sa pangarap... dpat lng na ibahagi ito sa iba at sana sa pamamagitan ng kuwentong ito eh makita rin nila ung liwanag upang tuparin ang mga pangarap nla sa buhay..

    muli, maraming salamat kua sa isa na namang makabuluhang kuwento

    ReplyDelete
  16. isang simple at tipikal na istorya pero punong puno ng aral at inspirasyon... Sana lahat ng makabasa nito ay mabuhay ang kanilang mga natutulog na pag-asa sa buhay... May bukas pa... Maraming salamat Mr. Mike Juha sa isa mo na namang 0bra sa sing ningning ng mga tala sa kalangitan... ^_^

    ReplyDelete
  17. WAaaahhhhh.. napaiyak nnmn ako ni kuya mike s kuwento nya.. grabe.. lagi nlng.. heheheheh.. ang dami kong natutunan dito at s lahat ng kuwento ni Kuya Mike.. your the best kuya... God Bless....Wag tayong mawawalang pag asa. Just keep on praying... Winner ito.. grabe...

    ReplyDelete
  18. another breathtaking story para kay sir mike...
    Kudos po.

    HABANG MAY BUHAY MAY PAG-ASA.
    -Gerard C.R.

    ReplyDelete
  19. waaaaaah! the best talaga gumawa ng stories. ganda nito. tagos sa puso, nakakaiyak! one of my favorite stories.

    ReplyDelete
  20. nice kuya mike... napaka galing mo talaga... may sense, may aral at higit sa lahat hindi boring ang mga story mo... sana marami ka pang magawang magagandang story..

    <<unico hijo ni chack at joji

    ReplyDelete
  21. Tunay ngang matalinhaga ang buhay ng isang tao. Maraming pagsubok na kakaharapin. At kadalasan, iniisip natin na hindi patas ang mga bagay bagay. Lage tayong naghahanap ng sisihin sa ating mga pagkukulang..

    But them I realized nung nabasa ko tong story na to, na sinasabi lang natin na unfair ang buhay just because things dont go our way..
    Another thing, nabilib talaga ako sa pagkakaibigan nung dalawa. It clearly shows that what they have is priceless. A friendship bound by trust, concern, and love for each other. Alam naman natin na sa panahong ito, mahirap na humanap ng tunay na karamay at matatawag na kaibigan.

    Tunay ngang sipag, determinasyon, disiplina, pagpupursige, at pagtitiwala sa sarili ang perfect ingridients for success.. Salamat Kuya Mike for reminding that to us..

    I always ask myself "WHY" not knowing na may sagot na pla sa harap ko pero mas pinipili na wag tingnan ito.

    Nagpapasalamt ako kay kuya Mike for giving me another inspiration in life. Something to remind me during my down moments. Sir Mike, I hope you continue to inspire us through your stories.

    ReplyDelete
  22. the story is great.. be contented on what you have,,, at kahit anung pagsubok sa buhay kakayanin basta ituloy ang laban... walang pangarap n hindi matutupad sa taong patuloy ang pagtiya2ga at pagsisikap para umunlad ang buhay,, :)

    -sexsii...

    ReplyDelete
  23. sa bawat buhay natin ay may mga pasanin sa buhay n dapat harapin na walang takot.... at parating manalig sa may kapal...mag tiwala lamang sa kanya.... tama na may disiplina at determinasyun sa buhay...ramy....

    ReplyDelete
  24. kakaantig ng puso ang kwentong ito, d lahat ng bagay ay nabibili ng pera.. kasiyahan ng isang tao ang pinaka importante sa lahat kahit sa simpleng pamumuhay, gaya ni dino at bogart..

    I learn a lot of things from this story.. nakaka inspired at kung may kaya ka sa buhay sana wag nating kalimutan ang mga taong nangangailangan ng tulong natin..

    Tnx kuya for this wonderful story.. Jhay L

    ReplyDelete
  25. As always, great story Mikey... :)

    ReplyDelete
  26. Very inspiring po yung story, nakakahiya nga po kasi sa maliit na problema lang eh nagrereklamo na ako, but after reading this I felt insecure dahil dinaig pa ko ng bulag. This will remind me to stay strong despite of all the hardships in life. Salamat po.

    ReplyDelete
  27. In a way mejo tinamaan ako sa story.
    Kasi po marami akong problema this past few weeks. Isa sa pinakadahilan ng lahat eh yung thesis po namin. And it seems na kailangan namin mag-extend ng isang sem para lang matapos. At naalala ko pa na sabi ng tatay ko na parang wala naman daw akong natutunan sa kurso ko kasi di pa rin namin matapos ang thesis.

    Pero dahil po dito nagkaron ako ng hope. Naalala ko po ang sabi ng prof ko, sa pagtingin sa buhay ng iba, malalaman mong ang problema mo ay magaan lang kumpara sa dinadala nila.

    This made me realize na isang sem lang ang ie-extend namin. At kung magkataon kayang kaya kong maghanap ng trabaho to pay for my own tuition at needs sa school.



    Thanks talaga dad mike.
    You continue to inspire me.

    :)

    ReplyDelete
  28. very inspiring story sir mike, it reminds us that despite of everything, everyone deserves a second chance.

    continue to inspire us sir and more power! (",)

    ReplyDelete
  29. asaan ung karugtong???

    ReplyDelete
  30. GRABHE!!!!naluluha-luha na ako halos while reading some parts of the story that really touched my inner peace...sarap ulit uliting basahin--

    ReplyDelete
  31. grabe, natouch ako dito. Tinamaan ako, I should appreciate the things I have now. It was a great story, may lesson. Sana mas maramki pang ganito, sana mas maging interesado ang mga taong magbasa ng mga ganitong kwento.

    ReplyDelete
  32. mabruk baba mike.... ang ganda ng story,,, may aral, pag asa at salamin ng totoong buhay.. sana lahat ng kentong napopost d2 ay kagawa ng mga likha mo,,, mabuhay ka..

    ReplyDelete
  33. nung mabasa ko to me naramdaman akong pagkasabik na hinhanap ko :)) its a nice story talaga .. and dahil dito patuloy akong sumusubaybay sa bawat akdang nilikha , although given na hindi makatotohanan o hindi basta nararamdaman mo ung mga nais ipabatid ng manunulat panalo .. go dadi mike :D kaya natin to

    ReplyDelete
  34. ... maganda ang pagkalahad ng kwento.. walang paliguy-ligoy.. at malaman.

    ... kadalasan nakikita at nararamdaman natin sa mga taong nakapaligid sa atin ang kahalagahan ng tunay na buhay.

    ReplyDelete
  35. very nice...ang galing po tlga...

    ReplyDelete
  36. marino tatay ko at tingin ko sa story na tio tulad ng pag-iisip ni kuya Mike sa story na ito binigay niya yung dahilan kung bakit naghihirap mga OFW. Para sa mga taong mahahalaga para sa kanila kapalit ng sarili nilang kaligayahan. Tatay ko pinilit kaming iahon sa paghihirap kaya lang yung sumunod sa akin nung nakatungtong ng 4th year niya sa course na Nursing nabuntis. Yung bunso namin, graduate man ng Nursing pero hirap pumasa ng board exam dahil sa mahina talaga siya at lubhang dependent at mahiyain. Plano sa amin ng tatay ko lahat kami makapagtapos muna at makapagtrabaho pero ganun yung mga nangyari. Ngayon sa amin nakadepende kapatid kong may anak at asawa at sa amin nakatira. Yung asawa niya sa call center nagtatrabaho bilang agent pero palipatlipat ng kumpanya. nag-aaral na pamangkin ko as nursery. Kapatid kong bunso balik aral para kumuha ng pangalawang kursong accountancy para kahit hindi CPA makapasok man lang kahit clerk sa kahit saan. Ako naman dahil naghirap kami bago ko maabot ang 4th year level sa college kinailangan kong tumigil para hindi titigil mga kapatid ko dahil nagkaproblem sa pagsakay ang tatay ko noon. after five years kong nagtatrabaho ng maayos pinatigil nila ako muna para magtapos ng college sa ibang course naman na tingin ko rin magagamit ko kesa sa Mass Communications. Ayun, nung biyernes lang umalis ulit si papa para magtrabaho kahit gusto na niya magretiro. Gusto kong magbalik na sa pagtatrabaho kahit alam kong mahihirapan akong ipaagsabay ang pag-aaral ko ulit pero tatay ko sinikmura muna ang lahat.

    ReplyDelete
  37. hindi ko mailarawan kung ano ang nadarama ko pagkatapos mabasa ang storyang to..... well maybe some of you know my life story dahil sa na-i-post ko ang storya ng buhay ko blog mo kuya mike.... kahit nasaktan ako ng pamilya ko hindi nawala sa isip ko ang tulungan sila. i will give everything i have just for them. For them to be happy. para at least bago ako mawala nasa maayos na silang lagay. Sana ma meet ko din si DINO kuya mike. Tulad mo may mga NORMAN din sa buhay ko na gusto kung masiguro na in the near future hindi nila maranasan ang nadanas ko habang lumalaki ako. More powers to you kuya mike.
    JERI.JONES

    ReplyDelete
  38. keri namn,,

    good luck nalang

    hahahaha :P

    ReplyDelete
  39. Sue Banzon grabe! akmang akma ang musika...ang pagkakakwento...ang magandang larawan nang pagasa sa buhay....kahangahanga ang mga taong may ginintuang puso tulad nyo! Pagpalin kayo ng Panginoon..sue banzon

    ReplyDelete
  40. Sobra ka kuya Mike... pinaiyak mo ako... Wala akong nasabi kundi two thumps up...

    ReplyDelete
  41. wagas talaga ang mga kwento mo kuya mike...grabe!!!
    i realized something...
    na ang pag tulong dapat qalang hinihingi o inaasahang kapalit..hehe
    na tanggapin ang hamon ng buhay at pagsikaping malampasan ito..


    P.S.(hehe)
    continue inspiring other people's lives sa mga akda mo...:)

    ReplyDelete
  42. wahuhuhuhuhuhu....tama bang paiyakin ako itay mike....wahahahha.....ganda ng kwento.....super.....sometimes the simple things in life is what makes us happy...

    LOVE YOU ITAY MIKE

    ReplyDelete
  43. wow nkakatouch nmn an story na itoo. short, simple per malalim ang ibig sabihin...

    ReplyDelete
  44. Thank you Sir Mike sa patuloy na pagsulat ng mga akdang tunay na nagbibigay inspirasyon sa lahat.. all your stories catches the emotions of the readers..lots of lessons learned applicable in life.. you're really one of the best i've known Sir Mike! keep it up!,,and may God bless you always for sharing all the goodness in you!

    ReplyDelete
  45. Ang iyong akda ay masasabing pinaka magandang sulatin na mababasa sa buong mundo. Maikli lamang ito kumpara sa iba ngunit ang nilalaman nito ay tumatagos sa puso, isipan at kaluluwa ng sino mang makakabasa nito. Isang inspirasyon na naglalahad ng napakabuting balita. Balita na sumasalamin sa naiibang hamon ng totoong buhay. Na ang disposisyon sa buhay; mayaman man o mahirap, bata man o matanda, may tinapos man o wala, may kapansanan man o wala ay hindi kailanman magiging hadlang upang makatulong sa mga nangangailangan.

    Kahit makailang ulit ko pang basahin ang mga kwentong iyong nasulat ay labis pa rin akong nakakaramdam ng kakaibang emosyon. Emosyon na tumamatak talaga sa kaibuturan ng aking puso kaya naman lagi na lang akong umiiyak. Emosyon na pinapasa ng may akda sa kanyang mambabasa. At ang ganong talento ay katangi-tangi talaga.

    Salamat sa pagbibigay inspirasyon sa aming buhay. Salamat sa pagbubukas, pagpapalawak ng aming isipan at sa pagbibigay ng mumunting aral na talaga namang tumatatak sa aming isipan. Salamat sa pagbibigay kulay sa madilim na daan na aming tinatahak sa pagharap ng hamon ng buhay. Salamat sa iyong akda.


    -Jojimar Abarido :)

    ReplyDelete
  46. nakakaiyak yung story...
    sana matuladan ko yung mga ganitong ugali...
    madamot kasi ako... hehehe...

    ReplyDelete
  47. INSPIRING..the best word to describe this story..grabe..naalala ko tuloy yung times na sinasabi ko sa sarili ko na, "life is so unfair." narealize ko tuloy na kung ang tingin ko sa buhay ko ngayon ay unfair, paano pa kaya yung mga taong wala talaga..Kung iniisip kong mahirap ang buhay ko, paano ko pa kaya idedescribe ang buhay ng ibang tao? grabe, tumagos sa katawan ko itong story na ito..nakarelate rin ako dun sa abroad life..ang hirap ng malayo ka sa mga taong mahal mo, at sa bayan mo..oo bata pa ako..pero nararamdaman ko ang hirap ng mga taong nagpapakahirap sa pagtatarabaho para lang sa mga mahal nila sa buhay dahil lahat ng tao sa paligid ko, iyon ang purpose kung bakit nandito..inuuna muna nila ang mga mahal nila kesa sa sarili nilang luho..kaya saludo ako sa lahat ng OFWs.. :)

    tama ka kuya mike..hindi naman talaga pera ang kailangan mo para maging masaya ka..you need money to sustain your needs.but you can't buy happiness..oo, kailangan nag pera para mabuhay..pero hindi mo kailangan ng maraming pera para maging masaya..mayaman ka nga, di ka naman masaya..mabuti pa ang mga mahihirap, kahit kapos-palad, masaya sila dahil sama-sama.

    And I strongly believe that everyone has the capable of succeeding, no matter neither how smart you are nor whatever your place in the society might be. Everyone has something deep inside that if enhanced, will make you a billionaire before you know it.kung gusto mong maging successful, ay kakayanin mo naman..kung paghihirapan mo, maaabot at makukuha mo ang mga gusto mo..hindi importante kung matalino ka..or mayaman ka..ang mahalaga ay you have the courage, confidence, determination, at diskarte sa buhay..kung meron ka niyan, at kung sasabihin mo sa sarili mo na kaya mo, makukuha mo.

    I was thinking of what to write in my essay when I read this..and you gave me inspiration.. :) thanks kuya mike..the best ka talaga! :)

    ReplyDelete
  48. inspiring ang story.napakahiwaga talaga ng buhay at punong-puno ng sorpresa:) kaya't hindi natin kung saan,kailan at saan natin masusumpungan ang ating eye opener.mabuhay ka at sana maging matagumpay ka sa larangang ito...sa pagsusulat:) God bless! -Lea Ohya

    ReplyDelete
  49. very inspiring..can't help but cry..i'd love to meet you someday..heheh!

    life can be cruel but I know there's always something worth celebrating for when we find solutions to our problems..

    keep writing kuya and move people.. :D

    ReplyDelete
  50. nakakaiyak naman! very heart warming at maganda yung lesson na ipinakita sa kwento..sana madami ang ma-inspire sa story na ito at gawin din ang ginawa ni Mike...at si Dino at Bogart ay naglalarawan ng totoo kahulugang ng magkaibigan.

    ReplyDelete
  51. habang nasa kalahati palang ako ng story, na sana ipag patuloy mo ang pag papaaral kay norman, kasi lahat naman tayo nag kakamali, pero tinapos ko muna yung story... and you do the great job, yung word na pinahid ni norman yung luha nya"di ko napigil din na pumatak...

    ReplyDelete
  52. I'm so damn rich but 1 thing i can't buy... the real friends and love of my life... A very good short story and full of inspiring way to help other... =)

    ian2304@yahoo.com

    ReplyDelete
  53. ito ang kwentong, pag binasa mo tatak sa isip mo,kapupulutan ng aral, nakarelate ako sa kwentong ito, na iyak ako sa kalagitnaan,nalala ko kc yung bunso namin,ganyan din pinag aral ko uli cya haggang nakatapos ng architecture..........jack21

    ReplyDelete
  54. ouch sapol na sapol ako dun ah! Galing mo talaga kuya mike!

    -gil from fb-

    ReplyDelete
  55. sapol na sapol ako! huhuh eye opener talaga ito...salamat kuya mike.

    -gil from fb-

    ReplyDelete
  56. This, indeed, is your best work.

    Gut-wrechingly heartbreaking.

    <3 R

    ReplyDelete
  57. Simply amazing. Astig once again napaicp nanaman ako sa buhay :D Another great work to you Sir Mike :D

    ReplyDelete
  58. minsan nga minimisjudge natin ang ibang tao dahil lan sa nakikita natin saknila.. nkklungkot mang isipin, pero totoo ito.. This was an eye opener for me.. sobrang nakakainspire.. saktong sakto ito s sitwasyon ko ngayon.. _khym

    ReplyDelete
  59. ganda po ng story Sir Mike:) God bless! heart ohya

    ReplyDelete
  60. grabe iyak ko dito... galing mo kuya mike... i salute you...

    -orange83

    ReplyDelete
  61. nakaka antig ng damdamin to.

    maraming mamumulat sa kwentong ito Sir Mike

    ~Leigh from fb

    ReplyDelete
  62. tinamaan naman ako. salamat ng marami kuya mike!

    -jayEm

    ReplyDelete
  63. Ganda ng story, napaluha nanaman ako ng story ni daddy mike :). medyo natamaan din ako sa story na ito.. may lesson ako na nakuha, na hindi kailanman kayang bilhin ng pera ang lahat ng kaligayahan.. at saka yung pag papatawad at pagpapahalaga sa bawat isa... Kudos daddy mike! God bless :)

    ReplyDelete
  64. very inspiring,magandang ipabasa sa mga nawawalan na ng pag-asa sa buhay :)

    ReplyDelete
  65. Very Inspiring......

    Iyon na yon wala na akong ibang masabi..

    Sana hindi ka magsawang magsulat ng ganitong istorya..

    Thanks..

    ReplyDelete
  66. Ang ganda talaga nito. I read this one year ago pero NAMAN ANG GANDA! Napaka-Inspiring. ^_^

    ReplyDelete
  67. nice... ganda ng pag ka compost ng story.. i hope, makagawa ka pa ng maraming story.. ksi ung ibang tao ginagawang inspiration ito, like ung writers,readers etc... and congrats and Goodluck :)

    ReplyDelete
  68. ganda ng story very realistic :)) nainspire ako ng bongga :3 - benj

    ReplyDelete
  69. Wow..!!! grabe ganda ng story...thanks po sa nag invite sakin dito para basahin ang mga story dito, actually di ko sana babasahin kase ang haba ng story ..kaso sabi nung nag invite sakin maganda na ...at totoo nga ang ganda nga ng kwento at na papa iyak naman ako huhuhuhu ...salamat sa nag invite sakin dito na realize ko na naman na wag sumoko sa buhay ..."habang mag buhay ,ay pag asa " ..salamat po sa lahat ^_^

    ReplyDelete
  70. what else can I say to the master of Literary Blog? as always whenever I read your story....it touches not just my heart but my soul. You are very good at transforming emotions into powerful words.... Keep it up and I am looking of more to come.....Thanks for this story

    ReplyDelete
  71. Mahusay ang pagkakalahad. may kurot sa puso ang kwento.... galing ng kwento... ^_^

    ReplyDelete
  72. So inspiring, touching. Lahat na! =)))
    Una, tintamad akong basahin.. Pero nung nkita ung mga nag comment.. na curious ako bat ganun ung reactions nila, ayun! Binasa ko na =)) How great you are, so gifted not just in writing and touching hearts. Thanks for the story :)

    ReplyDelete
  73. very inspiring story... lumaki ako na hindi ko naramdaman ang pagmamahal ng family ko... lumaki akong bullied sa school... tried making friends pero sa huli napatunayan kong di pala sila totong kaibigan...

    this story of your kuya mike inspires me... its shows how fragile life is... it also shows that no matter what happens... theres always hope...

    ReplyDelete
  74. You already kuya Mike! Sa bawat storyang nilalahad mo sa aming mga mambabasa mo, hindi namin maiwasang hindi mapahanga hindi lang dahil sa magaling ka talagang sumulat kundi sa mga aral na nakapaloob dito. Tama ka po sa pagsasabing ang mga kulang na hinahanap natin sa ating buhay ay nakikita natin sa simple at payak na pamumuhay ng iba. Kudos kuya Mike! Keep on inspiring us. :)

    ReplyDelete
  75. kuya ang ipinapahiwatig mo sa "pantalan" ay matuto tayong maghintay diba..dahil tama ka habang may buhay may pag-asa. Lahat ng tao ay di lahat pinalad na magkaroon ng marangyang buhay, magandang trabaho o ano pa man..pero bilog ang mundo kung tayo ay marunong maghintay na salihan ng pagsisikap at manalangin darating din ang para sa atin..

    ReplyDelete
  76. ang ganda.....there is no word can describe how beautiful is this...

    ReplyDelete
  77. Simply inspiring and enthralling. For me, the message in this story is to keep on helping for those people who matters in our life. Share our resources for those who are less fortunate. For one day, whether we like it or not, we will leave this world for good. "Norman" may had committed a mistake but it is not a reason that he may not change or pursue achievements.

    ReplyDelete
  78. Simple pero tagos ung mensahe... :)

    ReplyDelete
  79. Simple pero tagus ang mensahe... :) well done sir mike :)

    Nick tanyag

    ReplyDelete
  80. NAKAKAPAGPABAGABAG....... LOVE IT...NICE ONE....

    ReplyDelete
  81. wow nice naman ung story :P

    ReplyDelete
  82. sobrang ganda ng story

    ReplyDelete
  83. simplicity is beauty thats all i can say.....its story is very virgin in nature coz it has a touch of being simple and smooth flowing but still it was able to give its readers that attack of being affected on each and every part of the story..job well done:)<<nurse101 from bmw:)

    ReplyDelete
  84. sana mayroon din kamaganak na tumulong sakin sa pagaaral ko kahit di magandang landas ang tinahak ko tulad ng sa kwento.
    -facebork

    ReplyDelete
  85. talag naman maganda..... full of emotions... malalim ang pinaghugutan.. hehehe...

    nice naman next na po.....

    ReplyDelete
  86. Wow! nice story. Ntouch nmn ako. Medyo naaluha rin. heheheh..

    Ang galing mo! Ang ganda ng nga stories m. Keep it up.

    Don't stop giving inspiration to others through your writings.

    ReplyDelete
  87. so touching...grabe naalala ko tuloy ung Uncle ko na ngpaaral saken...
    great work....ganda promise

    ReplyDelete
  88. Thank you very much for this heartwarming story...

    ReplyDelete
  89. Heartwarming story...

    ReplyDelete
  90. galing talaga!!! ....... speechless hehe
    2 thumbs up kuya mike , , ,, :)

    ReplyDelete
  91. .,'ang galing,,,,
    .,'lupet naman nun!!!

    ReplyDelete
  92. thumbs up
    lesson:
    share your blessings
    and don't forget the people whose always behind you =)

    teary eyed

    ReplyDelete
  93. .....nice one!!!!

    -theo-

    ReplyDelete
  94. Napakagandang kuwento!

    Tunay na nakakapukaw ng kamalayan. Nawa'y mabasa ito ng marami pang mga tao. Tunay na dapat tayong makontento sa kung anuman ang mayroon tayo. Sa halip na magreklamo, mas makabubuting magpasalamat at tanggapin nang bukal sa kalooban ang bawat biyaya ng Maykapal.

    Salamat Kuya Mike sa pagbabahagi nito sa amin!

    Mabuhay ka at ang MSOB!

    ReplyDelete
  95. truly inspirational.. angkop to sa aking buhay ngayon.. thanks for this..

    ReplyDelete
  96. ganda kuya mike at may natutunan nanaman ako sa kwento mo...

    ReplyDelete
  97. very nice ..... truly inspirational...

    ReplyDelete
  98. COOL STORY BRO.. :D

    ReplyDelete
  99. Nakaka iyak, very inspiring and may lessons... T_T

    ReplyDelete
  100. kaw n kuya mike & thank you so much for sharing your talent s blogsite n ito...
    sabi KO ska n ko magbabasa ng story n dpa tapos kaso nakaka adik eh, galing po talaga at ganda ng site nyo MSOB.
    iloveyou

    ReplyDelete
  101. One of them ost talented writer.. You bring us the true meaning of being a better person..

    ReplyDelete
  102. Wow napakaganda ng story na ginawa mo 2 thumbs up:"> clap2x

    ReplyDelete
  103. sadyang ang buhay ng tao ay napaka-hiwaga, puno ng pag-subok ngunit puno din ng tagumpay. nasa sa'tin kung pano ito gagawing yaman na hindi mananakaw ng kahit sino. thumbs up again sa kuwentong inspirasyong ito.

    Ramm

    ReplyDelete
  104. ang galing-galing!!! wala ka pa ring kakupas kupas sir mike!!!

    -Kearse

    ReplyDelete
  105. good luck to you mike

    austin

    ReplyDelete
  106. Remarkable - reading after reading. I was so touched with the story and its line. Its not just a typical story... this is more than a story. It shapes our ideals and attitudes inspiring us towards goodness and betterment. Life is about living in contentment and simplicity and at the same time making a difference with other people's life. Its not what we receive or what we give that measures our self and life's success; its how we create an image of their own to other people.

    ReplyDelete
  107. Good luck kuya Mike! Prayers for your success in winning PEBA Awards 2011 with this gorgeous and another noteworthy creation of yours where many can learn a lesson or more and be inspired.

    ReplyDelete
  108. Nakakaantig ng damdamin. Di ko napansin may luha palang dumaloy mula sa aking mga mata. Ang galing ng pagkalatag ng kwento.

    ReplyDelete
  109. how nice..i love it..congratulations for a very well made story..

    ReplyDelete
  110. nakakaiyak pala talaga, parang nanood ako ng movie..magaling kasi ang author.

    ReplyDelete
  111. hello Sir Mike sobrang na-amazed ako sa story, kung dati humagulgol ako sa binasa kong IDOL KO SI SIR na kathang isip lang...ngayon na true story e2 pinaiyak mo ulit ako sa mga kuwento mo. Idol talaga kita sobra, sana next time life story ko naman ang isusulat mo....saludo po ako sayo Sir Mike kasi ang galing-galing mong author! god Bless po and more power Sir!

    ReplyDelete
  112. Hi Sir Mike, amazing po...na-touched po ako sobra. Kung dati po humagulhol ako sa binasa kong IDOL KO SI SIR na kathang-isip mo lamang. Mas lalo mo po akong pinaiyak d2 sa true story na sinulat mo, lalo pa't napalapit ako sa inyo ni Kuya Norman. Sana po next time life story ko na rin ang isusulat mo, hehe...napakagaling niyo pong Author. Panalo, Sir! God bless and more power

    ReplyDelete
  113. Nice entry!! Another amazing true story ng OFW and trully inspiring!! Goodluck po!

    ReplyDelete
  114. ang galing! good job michael detalyado ang mga pangyayari...

    ReplyDelete
  115. sobrang galing talaga, touching story, i lost another tears..

    ReplyDelete
  116. keep up the good work michael...galing mo talaga

    ReplyDelete
  117. nice story, luv it
    kenn_tot49

    ReplyDelete
  118. sarap ulit ulitin sa pagbasa... good luck michael,,,

    ReplyDelete
  119. amazing stories..kaka inspired..kakaiyak..tnx kuya for this wonderful stories.. John Louie

    ReplyDelete
  120. Nice! isa na naman ito sa aabangan ng mga MSOBian readers dahil pasok lahat ang kategorya sa pagsusulat lalong-lalo na mapupukaw ang iyong damdamin at nararagdagan ang iyong kaalaman sa buhay-buhay at maiaayon mo ito sa iyong pang araw araw na karanasan.
    Kuya mike bilib na talaga ako sayo! double tabs up!

    ReplyDelete
  121. awesome as always kuya mike! gudluck!

    -CHUCKLOUIS

    ReplyDelete
  122. nc story nakaka iyak...kuya mike sana manalo ka sa PEBA bomoto ako sau 2x...

    ReplyDelete
  123. Ganda ng kwento. Nakaka inspire naman. Talagang walang kupas kuya Mike! God Bless kuya. =)

    ReplyDelete
  124. Its a very nice story, a reflection indeed. Biglang bumalik sa aking gunita ang mga salaping nasayang ko... sana naitulong ko nalang sa ibang tao... an eye opener to some of us. Thanks Mike

    ReplyDelete
  125. very nice stories..kakaiyak..ilove it... mabruk kuya...John Ryan

    ReplyDelete
  126. ganda ng story sir mike :) naiyak naman ako sa story mo... two thumbs up..!! ^_^
    -john hero

    ReplyDelete
  127. Dalawang aral ang kaagad na natunan ko sa kuwento mong ito, Kuya Mike. Una po, pagkamatulungin. Lalo na kapamilya, ito talaga ang rason ng ating pagpupursige sa buhay at lalo itong umiigting kung nakakalamang tayo sa areang financial dahil kumukita na tayo ng malaki. Pangalawa po, pagpapatawad. Ang pangalawang pagkakataon na binigay nyo sa inyong pamangkin, kay Norman, naiyak ako doon. Parang ako rin mismo nakaramdam na narelease ang lahat ng sama ng loob mo dahil sa pagluha ni Norman parang masasabi ko naramdaman mo na "eto na, totoo na 'to. Magtatagumpay na rin to sa pagaaral." Parang naramdaman ko ang isang puso na ang liit na lang ng space para sa nalalanghap at binubugang hangin, na nagdudulot ng kahirapan sa paghinga, tapos biglang narelease ang mga duming nasa paligid nito at biglang guminhawa ang lahat; paghinga, isipan, pati bawat hakbang, bawat galaw ng lahat ng bahagi ng katawan ay kay dali, kay sigla. Ewan di ko maexpress. Nadamay pa tuloy sina Dino at Bogart sa mga tulong nyo kuya Mike. Pagpalain po kayong lalo ng Panginoon.

    Sigurado po akong marami sa inyong mambabasa ay nabuksan ang isip sa areas po ng pagpapatawad at pagtulong.

    Kuya Mike, mabuhay ka. Ang gaganda ng mga kwento mo. Minsan lang ako nakakapagcomment pero naaappreciate k talaga ang lahat ng kwento mo.

    Maraming salamat po at congratulations.

    ReplyDelete
  128. Pauwi na ako sa sunod na linggo galing dito sa Qatar, Mike. Pagod na ako sa dami ng mga "Norman" sa buhay ko na pakiramdam ko ay hindi ko na iniintindi ang sarili ko at inaabuso na nila ako-kaya gusto ko nang magpahinga. Salamat at nabasa ko itong kwento mo, at ngayon naging "Dino/Bogart" ka sa buhay ko. Nabuksan ang puso ko na matagal ng hapong-hapo at nasilayan ko ang pag-asa. . . na hindi pa huli ang lahat.
    Nakapag-paalam na ako na hindi na babalik, nguni't dahil sa realisasyon sa mga aral na ibinahagi mo ay mamaya kailangan kong kausapin ang Manager ko.
    Alam kong mayroon ding tulad ko na mga "silent readers" lang ika nga na pareho din sa pinagdadaanan ko. Salamat sa pagpukaw sa amin ng tunay na kahulugan ng pagpapatawad at pag-asa.
    Mabuhay ka at nawa'y patuloy kang maging inspirasyon ng mga "OFW" sa buong mundo!

    Chiroman
    Qatar

    ReplyDelete
  129. Sa mga commenters, madalang lang akong magreply but I am so thankful for your appreciation.

    I am happy for the "influence" that my story has brought to many and I am particularly toucehd by the decision of "Chiroman". I hope you made a right decision Chiro and especially, i would make you happy. Afterall happiness is the reason why we should or should not do something in life.

    I am happy na naging instrument ako sa iyong naging decision or change of heart. I only hope it will give you happiness.

    Take care and good luck sa iyong desisyon. Mabuhay ka!

    PS. Napakaraming taong gagawin ang lahat makapag-abroad lamang; dahil gusto nilang bigyan ng magandang kinabukasan ang mga mahal nila sa buhay. Tayo na nandito na, let's use the opportunity to be the source of happiness for our lovd ones. When we see them happy, we are happy too. Sometime darating tayo sa puntong parang hindi natin naramdaman ang kanilang "gratefulness" at pagpahalaga sa mga bagay na pinaghirapan natin. But don't give up kasi, hindi natin nababasa ang mga nasa puso nila. And I'm sure, nand'yan lang iyan. Besides, di naman natin kailangan ng kapalit kapag tumulong tayo, di ba? Sapat nang nakatapos sila ng pag-aaral, nagtagumpay sila, nagbago ang buhay nila... May isang tao na nasa taas na alam ang lahat ng nagawa nating kabutihan. Good luck and God bless!

    ReplyDelete
  130. ang ganda, walang kakupas kupas kang gumawa ng story, kaya hindi ako makapag absent dito eh. heheheh

    ReplyDelete
  131. ganda naman talaga nang gawa mo kuya,, soild ka talaga...

    ReplyDelete
  132. ginising ang matigas kong puso kuya mike.. Salamat sa inspirasyon.. at salamat sa tulong mo.,.dahil sa kwento mong ito.. nabuksan muli ang isip at puso ko na ishare kung ano man ang meron ako sa mga kapamilya ko at mga kaibigan ko...


    Dj

    ReplyDelete
  133. ang galing naman! Keep on writing stories na may aral, at inspirational..Goodluck and keep up the the work! God bless..

    ReplyDelete
  134. Life always teach us something, you just have to open your heart. thanks sa kwento and advance merry Christmas everyone. Be a blessing to other people :P

    ReplyDelete
  135. ang ganda ng moral lesson..!!!

    nakakaiyak.!!! :(

    ReplyDelete
  136. twice ko n binasa to pero my epekto p din talaga sakin :)

    ReplyDelete
  137. Salamat sa story ng PANTALAN.... Salamat sa pagbibigay pag asa sa mga taong halos nawawalan na nito... At sa mga taong patuloy na tumutulong, sana ay hindi tayo magsawa...dahil masarap maging bahagi ng katuparan ng isang pangarap...

    ReplyDelete
  138. maganda at kapupulutan ng aral! sana marami ang matouch sa kwentong e2. goodluck frend .

    ReplyDelete
  139. salamat sa napakagandang kwento kuya mike, naantig nman ako d2 nakakaiyak at may natutunan ako.

    ReplyDelete
  140. ganun talaga ang buhay habang naghahangad ka ng mas mataas d ka makokontento pero kung hinangad mo ang simpleng buhay hirap ka man pero masaya ka ka kontento ka kung ano meron ka.

    ReplyDelete
  141. nakaka-inspire naman po yung story. sana maraming katulad niyo sir mike. yung matulungin sa kapwa kahit sa hindi kaano-ano.

    ReplyDelete
  142. nakaka-inspire po ang ganitong mga kwento. sana marami kayong katulad sir mike na matulungin kahit sa hindi kaano-ano.

    ReplyDelete
  143. Wow, your story is something that I can really relate to. I have also experienced making a living outside the country when I lived in the US for 18 years. Initially it was somewhat fulfilling as I was chasing educational and career goals. Eventually, as I reached my career goals, my continued existence there was just for the pursuit of the almighty dollar. That's when I realized that my fulfillment was not profound, that something was missing. That's also when I took my mother's longstanding offer to take care of the family's business and interests in our province.

    I had vastly increased the size of the business which was fulfilling in itself. But the fulfillment was even more profound when I realized that I had made a difference on the live's of our employees and also of the people in our community.

    Mababaw daw ang kaligayahan natin...depressing but true. But I saw that people here can be genuinely happy by the small things that I do. Unlike in America where people just don't seem to have any contentment, the little things that I can do to make people here genuinely happy make me contented living here.

    Contentment is not about money. I could have made a lot more money had I stayed in America. It is about giving back, making a difference,and all those things that are difficult to pin down but make you happy.

    -JG from Iloilo

    ReplyDelete
  144. ganda po dapat magsulat pa kau ng ganitong mga kwento.

    kelan nga pala po nmin mababasa ung ending ng bulag na pag-ibig?

    ReplyDelete
  145. idol sensya ka na kung ngayon ko lang nabasa tong story mo. sobrang ganda at nakakatouch. sana makilala ko si dino at syempre si bogart din.

    ReplyDelete
  146. That was a truly heart-warming story. I never stop feeling good when I read it. I feel bad for my aunt and uncle who paid for my two cousin's nursing education. Both of them kasi got knocked up shortly after each other. The dreams that they had to work in another country , me trabaho na kasing naghihintay sa kanila kailangan lang nilang maging licensed dito, pwede na silang umalis. Ngayon they are both with kids, ung una isa at di na natapos ang nursing course niya. Ung pangalawa dalawang beses na nagexam pero hindi nakapasa dahil hindi makapagfocus sa review at exam dahil dalawa na ang anak.

    Maswerte ang pamangkin mo and I hope na sana he would make you proud this time around.

    ReplyDelete
  147. Wow Mike, very heart warming naman yang story mo. I love it!!!

    Alam mo we always think and count on the things we do not received after asking, why don't we count and think those things we received without asking.

    Thanks for the story and keep on writing....

    ReplyDelete
  148. 1 in the most finest writer iv known....goodluck sa susunod mo pang gagawing mga kwento

    ReplyDelete
  149. mr mike, pede ko po ba print itong story mo pra ibigay ko rin po sa mga friend ko na kagaya nating OFW, kc alam mo nmn na puro hinaing din cla dahil tulad ng nararamdaman mo, may mga hinahanap pa din sila, baka dahil d2 matauhan din sila, salamat po d2 sa mga kagayang nitong kwento mo, makakatulong din ito pra mabuksan ang isipan ng iba! congratulations po!

    ReplyDelete
  150. anonymous,

    pwedeng pwede... basta ilagay lagn ang name ko bilang nagsulat nito.'

    Salamat sa pagbasa. Ingat kabayan!

    ReplyDelete
  151. sir mike... isa po akong admin sa isang page sa fb... isang ofw... isang silent reader po dito sa inyong napakahusay at nakakainspire na blogsite... siguro, mga mahigit isang buwan na rin akong nagbabasa ng mga stories dito at ngayon ko lang napagtuunan itong very realistic, heart warming at inspiring na maikling kwento... akala ko, bago ko ito basahin isa lang siyang epilogue ng storya na hindi na nadugtungan... but after i read it, isa palang kahanga-hangang maikling storya na punum=puno ng buhay... pag-asa... at pagbubukas ng mga kaisipan at puso ng mambabasa... saludo po ako sa'yo! and with your permission po na kung pwede ko po siyang mai-share sa page namin para din po mga likers namin na mostly ay mga ofw din po na katulad ko.... thanks in advance... mabuhay po kayo! and more inspiring stories to come....

    don't worry ilalagay ko po ang inyong name bilang author... dahil you inspired me alot with your works as well as with your co-writers... God Bless!

    _Ian of Riyadh, K.S.A

    ReplyDelete
    Replies
    1. Its OK po. Sorry ang tagal na pala ng request mo na ito hehe.

      Delete
  152. I have just finished reading it today and I must say that I was really moved by the story. This is something that You could really draw inspiration from and it also taught me the value of small of things that could actually bring happiness to one's heart..

    ReplyDelete
  153. Sobrang ganda ng story nkkrelate sir mike thanks talaga..,

    ReplyDelete
  154. ..naalala ko tuloy yung pantalan malapit sa boarding house ko nung college.
    ..nakakatuwa naman po kayo sir mike, sa inyong munting ginawa ay napasaya ninyo si dino.

    ..ahrael

    ReplyDelete
  155. Very Inspiring po kuya mike... idol ko po talga kayo... ika nga ang simpleng buhay ay kasiyahan.. :) 2015 na ng mabasa ko ito

    ReplyDelete
  156. masarap talagang tumulong lalo pat nakakapagpa-angat ng dignidad ng isang tao.
    salamat, sir mike, at pinaalala mo sa akin ito.

    -- Nico Tine

    ReplyDelete
  157. Walang duda, kapag si sir Mike ang gumawa ng akda, napakahusay! Lagi na lang ako napapaiyak sa sobrang babaw ko at sa sobrang kata ng bawat hugot sa bawat salita.

    - EvilMaknaeJV

    ReplyDelete

FOLLOW US

Follow us in
- Friendster: www.friendster.com/msob
- Twitter: twitter.com/msoblue
- Facebook

Add michaelshadesofblue as your friend in facebook, friendster, and twitter: juha.michael@gmail.com

Disclaimer

All images and videos in this site are copyrights of their respective owners and "MSOB" claims no credit unless otherwise acknowledged. If you own the rights to any of the images or videos and do not wish them to appear on this site please, contact us at getmybox@hotmail.com and the items in question will be promptly removed.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails