Punit-Punit Na Tiwala [2: Last Part]

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Gusto ko pong anyayahan ang mga readers, fans, followers at supporters ng MSOB na suportahan ang MSOB entry ng PEBA

1) Dito po kayo bumoto: http://www.pinoyblogawards.com/2011/04/heroes-homecoming-towards-change.html. Paki-click lamang po ang link. Hanapin sa right side ng page ang entry # 24 (Michel’s Shades Of Blue) at i-click ang box na katabi nito. I-click muli ang “Submit Vote”. Kapag nakaboto na kayo, paki-email sa akin kung pang-ilang boto kayo upang ma counter-check ko sa Poll ng PEBA. Ito po ang email address ko: getmybox@hotmail.com

2) Paki-like po ang fb page ng PEBA: http://www.facebook.com/#!/PEBAWARDS at pagkatapos, paki-like ang photo ko doon: http://www.facebook.com/#!/photo.php?fbid=10150327552732974&set=a.10150283934452974.356615.134794097973&type=3&theater. Maaaring magcomment na rin po dito dahil kasama p ito sa boto.

3) Ito po ang entry ko: http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/05/pantalan.html at inimbitahan ko rin po kayong mag comment.

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

-----------------------------------------------------

Tinawagan ko si Rodney sa cp niya. Walang sagot. Tinext ko rin. Walang reply.

Kinahapunan, nagpunta ako ng gym. Ngunit hindi ko siya nakita doon. Ang sabi nila, hindi raw siya makakarating.

“Ah… baka may hangover pa” sa isip ko lang bagamat nagtaka din ako kung bakit hindi man lang siya nagtext s akin.

Sa sunod pang araw pumasok din siya sa gym. Syemre, excited akong makausap siya. Ngunit laking pagkadismaya ko dahil hindi man lang niya ako pinansin. Parang iniiwasan niya ako at imbes na siya ang mag-assist sa akin, hindi siya lumalapit. Nalungkot ako.

Pagkatapos ng session, tinext ko siya, kinumusta. Ngunit hindi pa rin siya sumagot. Na-guilty tuloy ako. Sumiksik sa isip na maaaring ang ginawa ko sa kanya ang dahilan. Hindi niya nagustuhan ito kaya nagalit siya sa akin.

Gusto kong umiyak. Gusto kong sisihin ang sarili.

Ang ginawa ko, nakisuyo ako kay Steve na kausapin si Rodney; na gusto kong makipag-usap sa kanya. Iyon ay upang malaman ko kung ano ba talaga ang kasalanan ko.

Pumayag si Rodney na mag-usap kami, sa gym mismo kapag nagsialisan na ang mga nag-gi gym.

“S-salamat at pinaunlakan mo ang pakikipag-usap sa akin. Gusto ko sanang humingi ng tawad Tol… nagkasala ako sa iyo. Patawarin mo ako.” Ang sabi kong hindi makatingin-tingin sa kanya.

“Madali ang magpatawad, tol. Ngunit ang tiwala, mahirap nang ibalik. Akala mo siguro hindi ko alam ang mga pinaggagawa mo sa akin. Lasing lang ako, ngunit buhay na buhay ang aking isip. Alam ko ang mga pangyayari sa aking paligid. Alam ko ang mga ginagawa mo.”

Tahimik. Hindi ako magawang sumagot sa kanyang sinabi. Parang may bumara sa aking lalamunan. Hiyang-hiya ako sa sarili.

Alam mo bang na noong sinabi sa akin ni Steve na may crush ka sa akin, ang una kong reaksyon ay hindi makapaniwala. Akala ko kasi, lalaking-lalaki ka. Ngunit aaminin ko, na habang iniisip ko iyon, parang may unti-unti ding gumapang na excitement sa aking katauhan. Marahil ay nakita kong hindi ka lang physically attractive ngunit may malinis kang kalooban. I thought of you as someone na may mataas na integridad, mataas ang trustworthiness, malinis ang hangarin. Higit sa lahat, masarap maging kaibigan. Alam mo bang sumagi din sa isip ko ang posibilidad na baka ligawan mo ako? At alam mo rin ba kung ano ang nasa isip ko sa posibilidad na iyon?”

Hindi pa rin ako kumibo, nanatiling nakayuko.

“… sinabi ko sa sarili na ‘Ok lang siguro’ kasi, malinis naman ang hangarin noong tao. At alam mo ba kung ano ang nasa isip ko kung nangyaring niligawan mo ako?”

Hindi ko na napigilan ang aking mga luha. Pinahid ko ito...

“Sabi ko sa sarili na ‘bahala na… bakit hindi ko i-try’. Ito ay dahil ang bilib ako sa ipinakita mong kabaitan. Para sa akin, ok lang siguro kung magka-syota ako ng kagaya mo, o kung may mangyari sa atin dahil napakabait mo. Ngunit… nagkamali ako. Binaboy mo ako. Hindi mo ako binigyang respeto at ipinababa mo pa ang sarili mo. Bakit????”

At doon, napahagulgol na ako. Tama naman ang sinabi niya. Hindi ko na nga siya binigyang respeto, pati ang pagkatao ko ay sinira ko rin sa mga mata niya.

“Pumayag akong sumama sa iyo, makipag-inuman na tayong dalawa lang dahil nagtiwala ako sa iyo. Ngunit ano ang ginawa mo…? Sinira mo ang tiwala kooooo!!!! Tanginnnaaaaaa!!!!” bulyaw niya.

“M-mahal kasi kita, Rodney!” ang paliwanag ko.

“Tanginang pagmamahal na iyan! Anong klaseng pagmamahal iyan? Babuyan? Hindi mo ba alam kung ano ang ibig sabihin ng respeto? Hindi ba kasali sa pagmamahal iyan? Ang pagmamahal ay kusa, hindi dahas!” bulyaw niya.

“N-naalipin ako ng tukso…”

“Pwes you don’t deserve my love kasi… kapag tunay kang nagmamahal, pipilitin mong gawin ang tama, magbigay ng respeto, at labanan ang tukso para sa taong mahal. Bagsak ka d’yan! You don’t deserve to love me.”

“P-paano ko maibalik ang tiwala mo sa akin Rodney?”

“Hindi ko alam…” sabay tayo at, “Magsara na ang club kaya uuwi na ako” sambit niya.

Kaya tumayo na rin ako at tinumbok ang pintuan, iniwanan siya sa loob.

Sa sunod pang mga araw, pinilit kong ibalik ang tiwala ni Rodney. Nand’yang pinapadalhan ko siya ng pagkain, ng regalong damit, pantalon, brief, libro, at kung anu-ano pa.

Ngunit hindi pala niya nagustuhan ito. Kinausap niya ako at ibinalik sa akin ang lahat ng mga ibinigay ko. “Napakababaw naman ng tingin mo sa akin. Kung gusto mong maibalik ang dating respeto ko sa iyo, hindi sa mga bagay-bagay. Ginawa mo akong isang taong ipinagbebenta ang pagtitiwala eh. Hindi katumbas ng mga bagay-bagay lamang ang pagtitiwala ng isang tao. Mas malalim pa ito dito. Ang tiwala ay kinakamit; hindi binibili o idinadaan sa suhul… Ang pagmamahal ay ipinapadama, hindi ipinapataw.”

Hindi ko alam kung bakit niya isiningit ang tungkl sa pagmamahal. Marahil iyon ay dahil alam niyang mahal ko siya.

“Bigo na naman ako… Wala na yata akong nagawang tama.” ang malungkot kong sabi, punong-puno ng awa para sa sarili.

Dahil doon at sa hiya na rin, tuluyan na akong umalis sa gym. Ang saklap kasi ng nangyari sa akin. May pagkakamali akong nagawa at lahat na yata ng nagawa ko ay puro mali. At isa pa, natsi-tsismis na rin ako sa gym at syempre, damay siya. Kaya upang hindi na lumala pa ang lahat, maiwasang lalo pa siyan mapahiya, iyon ang ginawa ko.

Ngunit nanatili ang pagmamahal ko kay Rodney. Walang oras na hindi siya sumasagi sa aking isip.

Lumipas ang isang taon, nabalitaan kong may girlfriend na siya at balak niyang pakasalan ito.

“Good for him…” ang sabi ko kay Steve na siyang naghatid sa akin ng balita.

“Wala ka na bang nararamdaman para sa kanya?”

“I tried na kalimutan siya…”

“You tried. Pero nag-succeed ka ba? Burado nab a siya sa puso mo?”

“Hindi naman nawawala iyan eh.” Ang malungkot kong sagot. “Pero tanggap ko na hindi siya para sa akin at manatili na lamang siyang isang ala-ala. Alam ko naman na sa kalakaran ng pagiging ganito, hindi mangyayaring magiging kami ni Rodney. Lalaki siya; iba ang pangarap niya, at hindi ako bahagi noon...”

Alam ko, na-awa din si Steve sa akin. “A-ayaw mo na ba siyang kausapin? Kahit man lang reconciliation para kahit papaano, magkaibigan pa rin kayo kahit magkakaroon na siya ng asawa.”

“P-papayag kaya siya?”

Ipinaabot nga ni Steve kay Rodney ang aking hiling. At pumayag ito.

Sa restaurant na iyon kung saan kami unang nag-usap kasama si Steve doon uli kami nagkita. Kasama pa rin si Steve. Ngunit binigyang daan lang kami upang makapag-usap, sa isan gmesa lang siya naupo.

Sa muli naming pagkikita, parang hindi ako makapaniwalang ang taong mahal na pilit ko nang kinalimutan ay naroon sa aking harapan.

Lalo siyang gumuwapo sa aking tingin. Nakasuot ng kasual simi-fit na blue nd red t-shirt at bakat na bakat ang kanyang matipunong katawan, naka-straight cut na jeans. Hunk na hunk ang dating.

“Musta ka na?” ang tanong ko kaagad sa kanya.

“H-heto… ok naman” ang maiksi niyang sagot.

“P-parang kailan lang… dito tayo unang nag-uusap”

“Oo nga…”

“L-lalo kang gumaguwapo…”

Napangiti siya. “Ikaw rin… mas pumogi.”

“Na-miss kita, sobra.”

“N-namiss din naman kita eh. Namiss ko ang thoughtfulness mo sa akin, ang mga biruan natin, ang bonding… ang mga activity na kasama ka sa gym, na-miss ko lahat iyon, kala mo ba…”

Napangiti rin ako. “N-nice naman. P-pasensya ka na sa mga pinaggagawa ko ha? Sobrang hiya ko sa sarili… at kaya umalis na rin ako sa gym upang makalimutan kita at makaeskapo na rin sa mga pangungutya ng iba pang mga taga-roon. At upang hindi ka madamay sa mga intriga.”

“Salamat… Alam kong masakit iyon para sa iyo ngunit ginawa mo pa rin. Tiniis mo.”

Sa sinabi niya, bigla tuloy dumaloy ang mga luha ko. Iyon bang feeling na kahit hindi man mangyari na maging kami, ngunit na-appreciate ko pa ring nakita niya kung gaano kasakit iyon para sa akin. “W-wala akong choice e. Una, nagkasala ako. Kailangan kong umalis sa lugar na pakiramdam ko ay hindi ako kailangan. Pangalawa, lalaki ka. Syempre, babae ang hahanapin mo, hindi isang katulad ko. Kaya tama lang din siguro na pilitin ko ang sariling layuan ka, limutin… isiksik sa isip na hindi ako nararapat sa iyo… Iyan kasi ang hirap sa ganitong klaseng pag-ibig. Wala kang kasiguraduhan sa pagmamahal. Minsan inaapi, minsan iniwan, at kadalasan, iibig na lang sa isang taong nakalaan para sa iba...”

Natahimik siya sandali. “May aaminin ako sa iyo…” napahinto siya ng sandalai. “Alam mo bang napamahal ka rin sa akin noong mga panahong iyon? Kaso, nasaktan ako sa ginawa mo.”

Napangiti ako. May naramdaman ding bahid ng panghihinayang. Kaso, nagkasala nga ako kaya, “I guess ganyan talaga. Huli na an glahat di ba? May nagawa akong hindi maganda kaya dapat pagdusahan ko ito. Di ko itatwa na may mga natutunang bagay din naman ako sa nangyari: ang pagpakumbaba, ang pagbigay respeto, ang pagtiis para sa taong mahal, at ang pagbigay daan upang lumigaya siya.”

“Salamat.” Sambit niyang parang may awa ring nadarama para sa akin.

“N-nalaman ko rin na ikakasal ka na. Congratulations. Ang swerte-swerte ng magiging asawa mo sa iyo. Mapapangasawa niya ang isang taong may paninindigan, mabait, guwapo…”

Npangiti siya ng hilaw. “Hindi naman. Actually m-may problema pa kami.”

“Hayaan mo. Mahal mo naman siya, di ba. Malulusutan mo rin ang problemang iyan” ang sabi ko na lang, hindi na inalam kung ano ang problema nila.

“S-sana…”

“Gaano mo ba siya kamahal?”

“Mahal na mahal…”

“Paano ako makakatulong sa iyo?”

“Wala… salamat. Wala kang maitutulong” ang sagot niyang bakas sa mukha ang lungkot. Doon ko napagtanto na baka malaki nga ang problema nila.

At iyon… naibalik ang aming pagiging magkaibigan sa aming pag-uusap na iyon. Malaki ang pasasalamat k okay Steve.

Noong kami na lang ni Steve ang naiwan. “May binanggit siyang problema nila ng kanyang girlfriend?”

“Oo… kasi ang babaeng iyan ay may pagka-gold digger ata? Tama bang magdemand kay Rodney ng isang diamond na singsing para sa kanilang wedding ring? 250K ang halaga! Saan kukuha ng ganoong halaga ang pobreng tao? E, sa sweldo niya nga sa gym kulang pa ito sa kanyang pag-araw-araw na pangangailangan? Ni boarding house nga ay pinoproblema dahil hindi niya halos mababayaran ito.”

Namangha naman ako. Hindi makapaniwala sa narinig. Iyan ang problema niya? Sobrang mahal nga. At grabe naman ang babaeng iyon…” Ang sambit ko. At lalo naman akong naawa kay Rodney. Alam kong kapos siya sa pera. Nasabi nga rin niya sa akin isang beses na kung may mahanap lang siyang boarding house na mas mura sana ay doon na siya. Nanghinayang nga siya noong isang beses habang naglalakad kami sa may labasan lang ng gym nila, may nadaanan kaming isang house and lot for sale na hindi kalakihan ang halaga. Sabi niya, “Kung may pera lang sana ako, bibilhin ko na ang house and lot na iyan.” Hindi ko malimutan iyon. Kasi nasabi ko ring pabiro sa kanya na, “Kung may pera lang din ako, bibilhin ko na iyan para sa iyo.”

“Oo. At napaka arte pa, at snob ng girlfriend niya. Palibhasa, maganda at isang beauty queen. Nagtaka nga kami kung paano nagustuhan ni Rodney iyon sa kanyang ugali.” Dagdag ni Steve.

Hindi ko na pinakinggan pa ang huling sinabi ni Steve. Ang nasambit ko na lang ay, “Tutulungan ko si Rodney Steve.”

“Ano? Huwag mong sabihing agawin mo siya sa babaeng iyon?”

“Hindi ah! Dapat silang magkatuluyan. Mahal na mahal siya ni Rodney e…”

“Bibilhin mo ang singsing para sa kanya? Saan ka kukuha ng pera? Ni iyong inutang mong laptop ay hanggang ngayon hindi mo pa nabayaran ng buo?”

“Basta… may naisip ako.”

Kinagabihan, nagresearch ako sa internet tungkol sa naisip kong paraan upang matulungan si Rodney. At nakahanap naman ako ng tamang-presyo sa naisipan kong ibenta. Nagkasundo kami.

Bago tuluyang naisagawa ang operasyon, ipinaalam ko it okay Steve ito. “Nagulat man siya at pilit na tumutol, itinuloy ko pa rin ang pagpapaoera. Ibinenta ko ang aking kidney sa halagang 250,000 pesos. May isang milyonaryong nagpa-advertise sa internet ng kidney donor at qualified akong mag donate.

Bigalng dumaloy ang aking mga luha noong nakahiga na ako sa stretcher at itinulak na ito patungong operating room. Hindi ko alam kung bakit. Nagtatanong ang isip kung tama ba ang aking ginawa…

Ngunit ang mukha pa rin ni Rodney ang nakikita ko, ang mga nagawa kong kasalanan sa kanya at ang kanyang sinasabing, “Ang tiwala ay kinakamit; hindi binibili… Ang pagmamahal ay ipinapadama, hindi ipinapataw”

Hanggang sa inilagay na sa aking bibig at ilong ang isang tila isang gas mask at nawalan na ako ng malay-tao.

Noong magising ako, nasa tabi ko na si Rodney. Malungkot ang kanyang mukha at bakas sa kanyang mga mata ang awa.

Binitiwan ko ang isang pilit na ngiti. “M-matuloy na rin ang kasal mo…” ang sabi ko.

Ngunit isang tanog ang kanyang isinagot sa sinabiko. “Bakit mo ginawa ito???” ang

“B-bakit? Kagustuhan ko naman ito eh… Para, matuloy ang kasal mo. P-para ka lumigaya.”

“Paano ako liligaya? Hiniwalayan ko na ang babaeng iyon?”

Parang may isang malakas na pagsabog akong narinig sa sinabi niya. “B-bakit??? Di ba mahal na mahal mo siya? Iyan ang sabi mo sa akin?”

Binitiwan niya ang isang malalim na buntong-hininga. “Sobrang taas ng presyo ng kanyang pagmamahal. Sa isang hamak na manggagawa lamang na katulad ko. Hindi niya ako mahal. Sarili lang niya ang mahal niya. Ang gusto kong mahalin ang taong ipinadama sa akin ang kanyang pagmamahal.”

Hindi ako nakaimik. Naalala kong sinabi niya isang beses na “Ang pagmamahal ay ipinadama, hindi binibili…”

“At… ramdam ko sa puso ko ang pag-ibig mo. Bilib ako sa ipinakita mong pagmamahal at pagmamalasakit; ito ay hindi makasarili. At ang ang pagparamdam mo nito ay tumagos sa kaibuturan ng aking puso. Sa ginawa mong ito, m-mahal na rin kita...”

At namalayan kong dumaloy na pala ang luha sa aking mga mata. Pinahid iyon ni Rodney.

“S-salamat. Hangad ko lang naman ang kaliga—“

Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin gawa ng pagdampin ng mga labi niya sa mga labi ko. Naghalikan kami, hindi alintana ang nurse at si Steve na nakatingin sa amin.

Iyon ang simula ng pagiging magkasintahan namin ni Rodney.

Noong naibigay na sa akin ang bayad ng aking kidney, ipinasya kong bilhin ang house and lot na nadaanan namin isang beses malapit sa kanilang gym.

“Waahhhh! Bakit mo ako dinala dito? tanong niya.

“Kasi po… dito na tayo titira. Di ba nangarap kang bilhin ang house and lot na ito? Pwes binili ko na!”

“Huh! T-talaga? S-saan ka kumuha ng pera? P-paano natin mababaya--”

“Uhmmmmmmmpppp!!!” Hindi na magawang ituloy pa ni Rodney ang kanyang sasabihin gawa ng paglapat ko ng aking mga labi sa mga labi niya.

Wakas.

Punit-Punit Na Tiwala

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers below 18.

By: Mikejuha

Email: getmybox@hotmail.com

Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Gusto ko pong anyayahan ang mga readers, fans, followers at supporters ng MSOB na suportahan ang MSOB entry ng PEBA

1) Dito po kayo bumoto: http://www.pinoyblogawards.com/2011/04/heroes-homecoming-towards-change.html. Paki-click lamang po ang link. Hanapin sa right side ng page ang entry # 24 (Michel’s Shades Of Blue) at i-click ang box na katabi nito. I-click muli ang “Submit Vote”. Kapag nakaboto na kayo, paki-email sa akin kung pang-ilang boto kayo upang ma counter-check ko sa Poll ng PEBA. Ito po ang email address ko: getmybox@hotmail.com

2) Paki-like po ang fb page ng PEBA: http://www.facebook.com/#!/PEBAWARDS at pagkatapos, paki-like ang photo ko doon:  http://www.facebook.com/#!/photo.php?fbid=10150327552732974&set=a.10150283934452974.356615.134794097973&type=3&theater. Maaaring magcomment na rin po dito dahil kasama p ito sa boto.

3) Ito po ang entry ko: http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/05/pantalan.html at inimbitahan ko rin po kayong mag comment.

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

-----------------------------------------------------

Unang nakita ko si Rodney sa isang gym noong dinaanan ko ang isang kaibigan na naggi-gym doon. May pupuntahan kasi kami at ang usapan ay daanan ko na lang siya. Matagal na rin akong hinikayat ng kaibigan kong iyon na mag-gym ngunit inayawan ko. Happy na kasi ako sa katawan ko. Hindi naman sa pagmamayabang, maganda din anamn ang katawan ko gawa ng araw-araw na push ups, sit-ups at jogging.

Anyway, habang nakaupo ako sa gilid ng gym, harap lang ng mga naggi-gym, nafocus bigla ang atensyon ko sa sa isang instructor na nagturo sa kaibigan ko. Noon ko lang siya nakita. Dati noong nagpunta ako sa gym na iyon, wala pa sya. Siguro ay nasa 26 yo, may taas na nasa 5’10, moreno, makinis ang mukha, may magandang mga mata na tila ngngungusap, may makakapal na kilay na mistulang iginuhit ng isang pintor. At syempre, dahil sa isa siyang gym instructor, matipuno ang katawan bagamat hindi kagaya ng ibang instructor na sobrang lalaki naman ng mga muscles na parang wrestling na. Ang sa kanya ay malalaki nga ngunit proportioned sa kanyang katawan at tangkad. Hayop sa porma!

“Tol… meet my instructor, Rodney” ang pagpakilala sa akin ng kaibigan kong si Steve sa instructor niya. “Rodney, meet my friend, Erick”

Nginitian ako ni Rodney at iniabot ang kanyang kamay sa akin. Para akong tinamaan ng kung ano sa ngiti niyang iyon. Killer smile kumbaga. At hindi ko namalayang nakatitig na pala ako sa mukha niya habang ang kamay niya ay mistulang naka-frozen naka-extend sa akin.

“Tol… tol… magshake hands kayo. Hindi magtitigan!” ang pabirong sambit ng kaibigan ko.

“Ay… sorry.” Napangiting-hilaw tuloy ako sa sobrang hiya at tinanggap na ang kanyang kamay. Nagshake hands kami. At anlakas pa niyang makahawak sa kamay ko. Anlalaki ng mga daliri. Lalaking-lalaki.

Natawa na rin si Rodney. At ewan kung may napansin siyang kakaiba sa mga titig ko.

“Shit… ang guwapo talaga ng mokong!” sigaw ng isip ko.

Noong kami na lang dalawa ni Steve nagsama patungo sa aming pakay, biniro niya ako. “Mukhang may tama ka sa aming bagong gym instructor ah!”

“Tado!” ang sagot ko na lang. Bagamat straight si Steve, sa palagay ko ay may duda siya sa aking pagkallaki. Palagi kasi niya akong binibiro kapag may tinitingnan akong guwapo na, “O.. o.. lalaki iyan, hindi babae. Huwag magpantasya sa lalaki.” walang kyeme. Ako kasi ay hindi nag-oopen sa kanya tungkol dito kaya wala akong formal affirmation sa kanya na hindi lang ako naaattract sa babae, sa lalaki din.

Ngunit simula noong insedenteng iyon, palagi na akong nagtatanong kay Steve tungkol kay Rodney. At isang araw na nag-inuman kami ni Steve, inamin ko na talaga sa kanya. “Tol… aaminin ko sa iyo ang isang bagay ha? Huwag mo akong pagtawanan… at huwag mo akong kutyain o pangilagan.”

“A-ano…?” ang may halong pagkalito niyang tanong.

“In love yata ako sa GI mo…”

“Putang ina! Sabi ko na nga ba e!” sabay tawa. “Matagal ko nang na-amoy, hehehe!”

“I-ibig sabihn ok lang sa iyo?”

“Syempre naman. Kaibigan kita. At hindi naman nagbabago ang iyong pagiging ikaw, di ba? Wala namang nagbabago?”

“Oo naman. Preo… paano mo nalaman?”

“Simula pa lang noong tinitigan mo si Rodney ng malagkit… nagduda na ako. At noong palagi ka ng nagtatnong sa kanya, doon na ako naniwalang may something.”

“Oo nga eh…” ang sabi kong medy’ may bahid na pagkahiya.

“Kung ako sa iyo, mag-enroll ako sa gym para lagi ko siyang makakausap at makikita. Magiging magkaibigan pa kami.” ang parinig ni Steve.

“Tama Tol. Iyan ang gagawin ko. Shit! Mapasubo tuloy ako sa paggi-gym na iyan.” Sambit ko.

At iyon nga ang ginawa ko. Nag-enroll ako at naging magkaibigan kami ni Rodney. Ngunit lalo lang tumindi ang pagka in-love ko sa kanya. Sobrang sweet kasi ng tao, gentleman, at napakabait. Palabiro pa. Kaya marami kaming nagpapantasya sa kanya.

Dahil alam ni Steve na may crush ako kay Rodney, niyaya niya itong mag dinner kaming tatlo sa labas. Sa loob ng restaurant noong uupo na sana ako sa may table namin, hinatak ba naman niya ang upuan ko sabay muestra sa akin na umupo sa upuang inusog niyang.

“Ehem!” parinig ni Steve sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.

Pakiramdam ko ay isa akong babaeng sobrang haba ng hair.

Napangiti na rin si Rodney at naupo pa paharap sa akin. Ewan kung sinadya niya iyon o ano.

Ngunit ako, grabe. Touched, kinilig, parang hindi ko alam ang gagfawin dahil sa kaharap ko siya. Para akong malulusaw. Pakiramdam ko ay nagmamasid siya sa aking mga galaw. Siguro ganyan talaga kapag may pagnanasa ka sa isang tao. Kahit walang meaning sa kanya ang kanyang ginawa, ngunit para sa iyo, ikaw ang sentro nito.

Ngunit hindi rin ako nakatiis. Noong iniwan kami sandali si Steve upang mag CR, tinitigan ko na talaga siya.

“Bakit? May dumi ba ang mukha ko?” tanong niya noong napansin niya ang titig ko.

“Eh… wala naman.” Ang sagot ko, nanatili pa ring nakatitig sa kanya.

“Bakit mo ako tinitigan ng ganyan?”

“Ang cute cute mo kasi!” sigaw ng isip ko. Pero lumabas s aking bibig ay, “W-wala ah… hindi ikaw ang tinitingnan ko. Sa likod mo kaya ako nakatingin, hayun o… magandang babae!” sabi ko na lang.

Lumingon siya sa kanyang likuran at noong tiningnan uli ako ay natawa. “Ah…” tumango siya. “Type mo pala ang babaeng matrona ang dating” sabay tawa.

Tumawa na rin ako. Tawanan.

Maya-maya, ako naman ang tinitigan niya.

“Bakit??? May matrona ba sa likod ko?” ang biro ko.

“Hindi. Sandali lang…” at tumayo siya, hinugot ang kanyang panyo sa bulsa at lumapit sa akin, “May dumi kasi ang pisngi mo, eh. Huwag gumalaw at pupunasan ko.” at pinunasan nga niya ang aking pisngi.

Para akong na-shocked, hindi makagalaw habang pinahid niya ang aking mukha. Alam ko, walang dumi iyon, nag CR kaya ako sa pagkapasok na pagkapasok pa lang namin sa restaurant.

Hindi ko talaga alam kung sa inastang iyon ni Rodney ay may gusto rin siya sa akin o nakisakay lang siya. Baka rin kasi natunugan na niyang may gusto ako sa kanya.

Noong mag-uwian na, hinatid pa talaga ako ni Rodney sa bahay namin. Syempre, dahil alam ni Steve na type ko iyong tao, hinayaan kaming mapag-isa.

Kinabukasan, nag thank you kaagad ako kay Steve. “Salamat sa pag-initiate mo ng dinner ha? Happy ako. Grabe!”

“Ok lang iyon… Dapat ay may pabuya ako ha?” sabay tawa.

“Oo ba! Kapag maging kami...” biro ko.

“Bakit may nangyari ba kagabi?” pahiwatig sa paghatid sa akin ni Rodney.

“Tado! Wala. At di ko alam paano simulan o paano ligawan.“ Sagot ko. “Woi… alam ba niya na type ko sya?” dugtong ko.

“Oo… sinabi ko.”

“Ay tange! Gago ka pala eh!” ang bigla ko ring sagot sa kanya, di malaman kung mainis o matuwa. “Nakakahiya.”

“Bakit ka mahihiya? Di ba doon naman talaga papunta ang lahat? E, kung hindi ko sinabi sa kanya, paano malaman na ok lang pala sa kanya na sumama sa dinner natin kahit alam niyang crush mo siya, di ba? Ibig sabihin, wala sa kanya iyon. Ok lang sa kanya. Naintindihan ka noong tao.”

“Sabagay…” ang nasabi ko na lang. “Kaya pala may pa ehem-ehem ka. Alam pala niya. Tado ka talaga.”

“E… kinilig ka naman!”

“Med’yo…” sabay ngiti.

Doon ako napaisip na tama nga siguro si Steve; na naintindihan ni Rodney ang nararamdaman ko at OK lang sa kanya. At… may posibilidad nga sigurong magiging kami.

Ewan… baka over-confident lang ako.

Isang araw, naisipan kong imbitahan siya sa bahay. Ikinatuwiran ko na lang na birthday ng aking kapatid na nasa ibang bansa.

Nagkataon na ako lang din ang naiwang tao sa bahay dahil ang mga magulang ko ay may pinuntahan sa Maynila at hindi rin makakauwi ang nag-iisa kong kapatid na babae dahil may summer camp daw. Kaya, solo ko ang bahay.

Nag-inuman kami, kuwentuhan. Kaming dalawa lang. Pati si Steve ay naki-kuntsaba rin, ang sabi may lakad daw siya sa araw na iyon.

Syempre, tuwang-tuwa ako. Imaginge, alam niyang may gusto ako sa kanya ngunit pumayag siyang mag-inuman kami sa bahay ko na kaming dalawa lang na kung tutuusin, pwede naman niyang igiit na isama namin si Steve. Kaya nabuo na talaga sa isip ko na may gusto din sa akin iyong tao at handa siyang may mangyari sa amin sa gabing iyon.

“Alam mo Erick, ngayon lang ako iinum. Hindi ako umiinum eh. Bawal sa akin. Pero dahil sa iyo, iinum ako.”

“Ha? Bakit? May allergy ka ba sa hard drink?”

“Hindi. Inaalagaan ko lang ang aking katawan. Habang bata pa kasi tayo, dapat maalaga tayo dito. Kasi, kapag hindi natin ito alagaan, isang araw, sisingilin na lang tayo nito. Gaya ng mga fatty foods, junk foods, nicotine, mga alcohol, caffeine, lahat ng iyan ay unti-unting sisirain ang ating sistema sa katawan…”

Namangha naman ako. Hindi ko lubos akalain na hindi pala pang superficial lang ang pagpapaganda niya sa kanyang katawan. Kasi, marami d’yang naggi-gym na superficial lang ang pakay; upang gumandang tingnan ang katawan at walang pakialam sa healthy lifestyle. “Woi… isang beses lang naman ito e. Atsaka, kailangan din naman ang alcohol sa ating katawan paminsan-minsan, di ba?”

“Lahat naman ng sobra ay hindi maganda… Ngunit kung maiwasan, bakit hindi gawin.” ang sabi niya.

“Sabagay… at salamat dahil pinaunlakan mo ako.”

Ngumiti lang siya. “Kapag nalasing ako at sumuka… pasensya ka na ha? Kasalanan mo iyan. At ihatid mo ako sa bahay.”

“Wlang problema boss. Pero bakit pa kita ihatid sa bahay mo? Pwede ka namang dito matulog eh… Mas safe ka pa dito.” ang sabi ko.

Hindi siya umimik. “Hmmmmm…” nag-isip siya. “Pwede rin. Ngunit kapag kaya ko, uuwi pa rin ako” ang sagot lang niya

At nag-inuman kami. Minsan din ay tsinatsansingan ko kagaya ng paghawak-hawak sa kamay niya, pag-aakbay sa akin na halos hahalikan ko na lang ang pisngi niya… Syempre, inutakan ko siya sa tagay. Ayaw ko kayang malasing ng todo.

Hanggang sa nalasing na talaga siya. Subsob ang mukha sa mesa at pulang-pula ang katawan.

Mistula akong isang sinaniban ng demonyo kung makapag-isip ng masama habang tinitingnan siya. Naglupasay sa tuwa ang aking budhi. Pakiramdam ko ay nag-iinit agad ang aking katawan at hindi alam kung ano unang gagawin ko sa kanya.

At hindi ko alam dahil iyon ang magiging una ko pa lang na karanasan sa lalaki.

Inalalayan ko muna siya patungong kuwarto at pagkatapos, pinahigang nakatihaya. Pinagmasdan ko ang maamo niyang mukha. Walang kamalay-malay sa nakaambang karumal-dumal na mangyayari.

Hinubaran ko siya. Hinila ang t-shirt pataas hanggang sa matanggal ito. Hind naman ako magkamayaw sa paghanga sa napakaganda at matipuno niyang chest at biceps. “Shiiitttttt! Ang sarappp papakin!” sigaw ng utak ko.

Ang sunod kong tinanggal ay ang kanyang pantalon. Noong binuksan ko ang kanyang zipper, tumambad sa aking mga mata ang malaking bukol sa ilalim ng kanyang puting brief. Lalo pang lumakas ang pagkabog ng aking dibdib. Pinawisan ako ng malamig at tila natuyuan ng laway ang aking lalamunan.

At noong nahila ko na pababa ang kanyang pantalon, tuluyan na ring tumambad sa akin ang kanyang matipunong mga hita. “Ang ganda talaga ng katawan! Hita pa lang ulam na!” sigaw ko sa sarili.

Pingmasdan kong maigi ang kabuuan ng kanyang katawan. Ang mukhang maamo, ang matipunong dibdib at malalaking biceps, ang 6-pack abs na tila mga pan de sal sa kanyang tiyan, ang malaking bukol sa kanyang harapan sa ilalim ny kanyang brief, at ang mga maskuladong hita… Para siyang isang diyos ng kaguwapuhan. Kumbaga, isang perpektong nilalang. Hayop sa katawan, hayop sa kaguwapuhan.

Hinayaan ko muna ang bief niyang natira sa kanyang katawan. Sinamsam ko ang sarap ng angking ganda ng hubog ng kanyang katawan.

Maya-maya, pinunasan ko na ng towel na binasa sa maligamgan na tubig ang kanyang mukha, ang leeg, ang dibdib, ang mga braso, ang tyan, hanggang sa hita. Pagkatapos, ay inilaglag ko na sa sahig ang towel. Binalikan ng aking kamay ang kanyang umbok. Hinipo-hipo ko iyon, sinalat, inenjoy ang sarap ng paglapat ng aking balat sa kanyang brief kung saan nandoon ang umbok ng kanyang pagkalalaki.

Noong hindi ko na natiis ang sarili, tinabihan ko na siya sa paghiga sa kama. Inilapat ko ang aking bibig sa kanyang mga labi habang ang aking isang kamay ay patuloy sa paghihimas sa kanyang alaga.

Maya-maya, naramdaman ko nang tumigas ito.

At dito na tuluyang bumalikwas ako sa pagkahiga. Hinubad ko ang kahuli-hulihan niyang saplot sa katawan, isinubo sa aking bibig ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki.

Wala pa rin siyang malay sa aking ginawa. Bagamat paminsan-minsan kong naririnig ang kanyang ungol. Ewan kung dala lang iyon sa kanyang pagkalasing o naramdaman niya ang sarap ng paglalabas-masok ng kanyang alaga sa aking bibig.

(Sarap lagyan ng torrid…)

At sa pagkakataong iyon, nangyari ang unang karanasan ko sa lalaki at naisakatuparan ko ang maitim kong balak sa kanya. At sa gabing iyon, indi isang beses, hindi dalawang beses, hindi tatlong beses kundi apat na beses akong nagpapasasa sa kanyang katawan… At sa apat na beses na iyon, hindi pa rin siya nagising…

I mean, ewan ko lang din. Hindi lang ako sigurado…

Kinabukasan, nagising akong wala si Rodney sa tabi ko. Wala ang kanyang mga damit. Wala ang kanyagn sapatos…

Hinanap ko siya sa kusina. Wala. Hinanap ko sa CR. Wala din. Hinanap ko sa labas ng bahay. Wala pa rin. Umalis siyang hindi nagpaalam.

(Itutuloy)

==========================================

Note:

Short story lang po ito, matatapos agad sa part 2.

Inihandog ko po ito sa mga bumoto sa entry ko sa PEBA, sa mga readers, fans, and followers na nanindigan para sa MSOB. Happy po ako at inspired dahil sa inyo. Kung wala ang suporta ninyo, siguro nawalan na rin ako ng ganang magsulat. Para po ito sa inyong lahat na nanindigan para sa akin…

Manalo o talo, happy ako na nakiisa kayo sa akin.

Maraming slamat po.

-Mikejuha-

==========================================