Roommates 5

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

Isang gabi, umuwi si Ezie sa apartment na sobrang lasing. Nag-attend kasi siya ng birthday ng boss niya. Bagamat nagpaalam naman sa akin ngunit ang sabi ay uuwi kaagad. Kaso napilitan siyang uminom dahil nahihiya sa kanyang boss. Hinatid naman siya sa apartment ng kanyang mga ka officemates.

Gaya nang unang beses na nalasing siya, pinunasan ko uli ang buong katawan niya. Ramdam ko pa rin ang pagnanasa, at mas tumindi pa ito dahil nga sa sobrang ka-sweetan niya at sa nakita kong tumigas na pagkalalaki niya. Kaya ko namang kontrolin ang aking sarili. Kagaya ng nauna kong pagpunas sa kanya, nalampasan ko ang tukso hanggang sa matapos ko siyang punasan.

Ngunit sa hindi ko inaasahan, nang tatayo na sana ako upang bumalik sa aking kama, bigla akong hinawakan sa kamay ni Ezie at puwersahang hinila niya ako pabalik sa kanyang kama. Na out of balance ako at bumagsak sa ibabaw ng katawan niya. Doon na niya ako niyakap ng mahigpit at siniil ng halik. Hindi ako nakagalaw sa sobrang pagkagulat. Noong una ay hinayaan ko lang siya. Ngunit habang patuloy niya akong sinisiil ng halik, hindi ko na nakayanan ang tawag ng laman. Bumigay na rin ako at sinuklian ang kanyang mga halik. Mapusok ang palitan amin ng mga halik. Niromansa ko siya. Sinipsip ang kanyang utong, ang kanyang tainga, ang kanyang ilong, ang kanyang bibig, ang kanyang leeg, pati na ang kanyang tiyan, ang kanyang pusod, at ang kanyang maselang bahagi ng katawan. Pinaliguan ko siya ng halik. Walang bahagi ng kanyang katawan ang hindi ko pinalampas. Nilaro-laro ko sa aking bibig at isinubo ang kanyang pagkalalaki. Walang humpay ang kanyang pag-ungol. Hanggang sa pinadapa niya ako sa kama at pinasok niya ako sa aking likuran.

Sa gabing iyon ay nangyari ang bagay na iyon sa amin ni Ezie.

Hindi ako makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Maraming katanungan ang bumabagabag sa aking isip. Kung alam ba ni Ezie ang kanyang ginawa, kung sinadya ba niya iyon sa akin, o ang buong akala niya ay ang girlfriend niya ang kanyang katalik. Nabalot ng takot at hiya ang aking isip. May lungkot din akong nadarama na baka sa paggising niya sa umaga ay mag-iba na ang tingin niya sa akin dahil nadiskubre niya na bakla pala ako. Halos hindi ako makatulog sa kaiisip sa nangyari. Pabalingbaling na lang ako sa higaan.

Alas 7:00 ng umaga nang magising ako. Dali-dali akong nagluto ng agahan. Kahit sa paghanda ko sa aming makakain ay naroon pa rin ang kaba at takot na baka iyon na ang huli kong pagtira sa apartment ni Ezie.

Nang matapos na ako sa pagluluto, muli akong nahiga sa sofa. Hindi na ako bumalik sa kuwarto niya, sa takot na baka sigawan niya ako, pagagalitan o hindi na kausapin. Habang nahiga ako sa sofa ay tuliro ang aking utak, tila nasa ikapitong alapaap pa rin ako dahil sa nangyari sa amin.

Maya-maya lang ay narinig ko ang pagbukas ng pinto ng kanyang kuwarto. Bigla akong napabalikwas at naupo sa sofa, pinakiramdaman ang yabag niya. Tapos ay palihim uli akong humiga sa sofa, nagkunyaring tulog.

“Hi Jim, good morning! Nakapagluto ka na?” ang narinig kong sambit niya. At tila wala lang nangyari. Kagaya ng bawat gising niya, ramdam kong walang ipinagbago. Masaya pa rin siya. Mistulang gumaan ang aking pakiramdam.

Nagkunyari akong galing pa sa pagtulog at nagising sa kanyang tanong. “Oo...” ang sagot ko sabay balikwas. “Sige ihanda ko na.” ang dugtong ko.

Nakita kong naupo siya sa hapag-kainan habang nagsandok ako ng kanin mula sa rice cooker. Bagamat parang wala siyang naalala sa nangyari, hindi pa rin maalis sa aking isip ang takot. Ni sa pagsandok ng pagkain ay halata ang aking panginginig.

“Pasensya na talaga kagabi. Halos wala akong maalala. Paano pala ako nakabalik dito sa apartment?” ang sambit niya nang kasalukuyang kumakain na kami.

“Hinatid ka ng mga kasama mo sa work. Nagtaxi sila.” Ang sagot kong nakangiti.

“Ganoon ba? Nakakahiya! Hindi naman ako sumuka?”

“Sumuka siguro doon pa lang sa party ninyo. Basa ang damit mo eh.”

Napangiti siya ng hilaw. Napailing. “Sobrang nakakahiya na talaga! At pati ikaw ay naabala ko pa.”

“Okay lang iyon...”

“Salamat pala sa pagpunas mo sa akin kagabi ha?”

Doon na naman ako biglang nagulat. “Alam mo iyong ginagawa ko sa iyo?”

“Oo. Kasi pagkagising ko ay nakahubad na ako at bago na ang boxers short ko. Pinalitan mo, di ba? Salamat...” ang sambit niya uli.

“Ah...” ang sagot ko.

Isang araw habang nag-mall kami, dinala niya ako sa isang stall kung saan ay may mga tindang iyong tinitrintas na pulseras. Pumili siya ng dalawa, iyong couple. Ang nakasulat sa parehong pulseras ay “I’m yours”.

Nang binasa ko ito, napatingin ako sa kanya na pinagmasdan din pala ang aking reaksyaon. Biglang pumutok ang tawanan naming dalawa. “Bakit ‘I’m Yours’?”

“E walang iba eh. Gusto mo iyong ‘I’m your hubby’ at ‘I’m your wife’?”

Natawa na lang ako. “Sige na nga…” ang sambit ko.

Nang nabayaran na niya iyon, pareho naming isinuot sa aming pupulsuhan.

“Mula ngayon, ‘Mate’ na ang tawagan natin.” Ang sabi niya.

“Mate? Bakit mate?” ang tanong ko.

“Roommate. Alangan namang ‘Room’ ang tawawan natin. ‘Hoy kwarto! Halika nga rito?” ang biro niya.

“S-sige. M-mate.” Ang sabi ko na ewan, sa loob-loob ko ay may naramdamang kilig. “Thank you.” Ang dugtong ko.

“Anong thank you ka d’yan. Bayaran mo iyan, mate ah!” ang biro din niya.

Sa totoo lang, lalo pa akong nalito sa mga inasta ni Ezie. Parang gusto ko na tuloy mag-assume na love din niya ako. Atsaka iyong may nangyari sa amin, feeling ko ay alam niya ang lahat, ayaw lang niyang aminin. Pero ang pinakamalaking katanungan talaga sa isip ko ay bakit ganyan na siya ka-sweet sa akin? Mahal din kaya niya ako? Aaminin ko naman na masaya ako bagamat ayaw ko rin dahil ayoko na talaga. Alam ko na kasi ang kahahantungan ng lahat.

Nang nakauwi na kami ng apartment, hinugot niya mula sa drawer ang inilagay niyang remembrance namin ni Joseph. “Gusto mo pa ba siya? O susunugin na natin?” ang sambit niya habang iniangat iyon sa harapan ko at nakatingin siya sa akin, nakangiti na parang may halong pang-aasar.

Nang hindi ako nakasagot kaagad, “Uy… mahal pa rin niya. Di pa nakamove on.” Ang pang-aasar niya.

Kaya ang naisagot ko ay, “Anong hindi pa naka-move on? Sunugin mo na nga siya!” ang sagot kong syempre, may kahit papanong bagay pa ring nag hold back sa akin para gawin iyon.

Dali-dali siyang kumuha ng frying pan at inilagay iyon doon. Binuhusan ng gas atsaka gamit ang lighter niya ay sinindihan. Sumiklab ang key chain at unti-unting nalusaw. Syempre, may sakit pa rin akong naramdaman. Iyong mga masasayang alaala, iyong mga mumunting awayan, iyong pagka-sweet ni ex, at iyong huli naming pag-uusap na puno ng sisihan at sumbatan.

“Uy… iiyak na yan.” Ang pang-aasar ni Ezie sa akin nang mapansing hindi ako kumibo at seryoso ang mukha na nakatingin sa natutunaw na key chain.

“Wag ka ngang maingay d’yan, di ako maka-emote! Letche!” ang sambit ko.

“Owww… kawawa naman. Lika ka, hug na lang kita.” Ang sagot naman niya habang inunat ang kanyang mga braso pahiwatig na handa niya akong yakapin.

Niyakap ko siya. Nagyakapan kami. Doon na pumatak ang mga luha ko. “S-salamat…” ang bulong ko sa kanya.

“Saan?”

“Heto, tinulungan mo akong makapagmove on.”

“Wala iyon…”

“Ang bait mo.”

“Ngayon lang ito. Mamaya-maya lang ay salbahe na uli ako. Kaya i-enjoy mo na habang naka mabait mode pa ang utak ko. Baka biglang mag-take over na ang pakasalbahe ko, mabugbog na kita.”

Tawanan. Para akong gago na umiiyak tapos tumatawa.

Ganyan na ang level ng aming pagiging magkaibigan ni Ezie.

***

Roommates 4

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

KINABUKASAN ay may nagdeliver ng kama sa aming apartment. Nagtaka lang ako kasi, wala namang sinabi si Ezie na nag-order siya ng kama. Pero may kaba akong naramdaman. Naisip ko kasi na baka lilipat na ang girlfriend niya at sa apartment na rin niya tumuloy. May kirot akong nadarama sa aking puso. Iyong insecurity, iyong takot na baka hindi ko ma-handle na nariyan, kasama namin ang girlfriend niya sa apartment.

Pero may isang bahagi din naman ng isip ko na nanatiling positive pa rin. Kasi nga, ang relasyon lang naman kasi namin ni Ezie ay iyong sa apartment rule niya. Ang gumawa ng assigments na ipapagawa, magluto, maglinis ng bahay, at maglaba. Siguro naman ay hindi na lugi si Ezie niyan at siguro naman ay walang rason na magdududa ang girlfriend niya nang kung anu-ano. Pero syempre, kailangan ding klaro kung gusto pa ba ako ni Ezie na manatili naroon. Baka kasi ang girlfriend niya na ang gagagawa sa mga ginagawa ko.

Nang dumating si Ezie, agad din niyang tinanong kung dumating ang kama na inorder niya. Sinabi kong nasa sitting room lang ito dahil hindi ko alam kung para saan at kung saan ilalagay.

“Sa kuwarto ko siya, Jim.” Ang sagot niya habang dire-diretso lang siya sa kanyang kuwarto.

Doon na nakumpirma ng utak ko ang aking takot. Hindi naako kumibo. Nalungkot man ay sinasarili ko lang ito. Nang lumabas siya ng kuwarto, nakapambahay na siya, naka-shorts at sando. “Halika, tulungan mo akong ipasok ito sa loob.” Ang sambit niya.

Dali-dali akong pumuwesto sa kabilang gilid ng kama at binuhat iyon at ipinasok. Nang mailagay na ito sa tamang puwesto, tinanong niya ako. “O, di ba? Swak na swak siya rito?” ang sambit niya.

“O-oo. Maganda ngang puwesto rito.” ang sagot ko sabay tungo sa pintuan upang lumabas na. “Handa na pala ang hapunan mo. Nakahain na sa mesa.” Ang pahabol ko.

“Bakit hapunan ko lang?"

“Sa labas ako kakain…” ang sagot ko.

“At bakit? Di ba sabi ko, sabay na tayong kumain palagi. At wala kang alalahanin sa pagkain dahil sagot ko ito? Halika na. Ito naman o…” ang sambit niya.

Sumunod ako sa kanya sa hapag kainan. Nang umupo siya ay umupo na rin ako. Nalungkot lang kasi ako sa maaaring paglipat ng girlfriend niya sa apartment kaya parang di ko feel na sabayan siya sa pagkain.

Nang nagsimula na kaming kumain, hindi ko rin mapigilan ang aking sarili na magpalabas ng saloobin. “K-kapag magsama na kayo ng girlfriend mo… d-dapat siguro ay hihiwalay na ako, maghanap na ako ng ibang matutuluyan.”

Tila nagulat siya sa kanyang narinig. “A-ano?”

“Iyong girlfriend mo, k-kung lilipat na siya rito, maghahanap na ako ng ibang malilipatan. Mahirap eh, baka maka-istorbo pa ako sa inyo.”

“Ano ba iyang pinagsasabi mo, Jim?”

“D-di ba lilipat na siya rito?”

“Sinong nagsabi sa iyo?”

“Iyong kama? Di ba kaya ka bumili noon?”

“Ay tange! Hindi para sa kanya iyon kundi para sa iyo! Doon ka na rin sa kuwarto ko matulog para mas makapagkuwentuhan pa tayo.”

Parang hindi ako makapaniwala sa aking narinig. Tila nagtatalon sa tuwa ang aking puso. “G-ganoon ba? Kala ko naman...” ang sagot ko.

Napangiti na lang siya.

Iyon ang simula nang pagiging mas close pa namin ni Ezie. Lagi siyang umuuwi ng maaga at wala kaming gagawin kundi magkuwentuhan sa lawn, o sa kuwarto. Kapag wala naman siyang pasok ay tumutulong siya sa akin sa paglilinis ng apartment, sa paglalaba, sa lahat ng gawain. Kahit nga ang lawn ay mas lalo pa naming napaganda. Malinis, maayos ang mga halaman, may mga lilim ng kahoy at palms, may mga bagong ornamental na pananim dahilan upang mas lumamig pa ang lilim, mas nakakarelax. At kinabitan din namin ng mga lightings. Kaya sa gabi, magandang mag-estambay.

Napansin ko rin na hindi na ako masyadong binibigyan ni Ezie ng mga assignments. Nang tinanong ko siya tungkol dito, ang sabi lang niya ay ginawa na niya sa opisina. Natuwa naman ako. Hindi dahil wala na akong gagawin kundi feeling ko ay naging mas responsable siya. Iyan lang pagtulong niya ng paglinis ng apartment, ramdam kong may pagbabago sa kanya. At masaya rin siya na nakikita ang resulta ng aming paglilinis at pagpapaganda ng apartment at paligid nito.

Isang araw na walang pasok, habang naglilinis kami ng kuwarto nakita niya ang pendant na kalahating puso na ikinabit ko sa aking key chain. Ipinatong ko lang kasi sa ibabaw ng mesa ang mga susi ko. Kinuha niya ito at binasa ang nakasulat. Iyong nahating “I Lov” lang kasi ang “e You” ay na kay Joseph.

“Nasaan ang kalahati nito?”

“Nasa kanya...” ang sagot ko.

“Itinago niya ba?”

“Hindi ko alam.”

“Paano ka maka move on kung iyong mga alaala ninyo ay itinatago mo pa?” ang sambit niya sabay tanggal sa pendant saka ibinalik sa akin ang key chain. “Akin na ‘to.”

“Woi! Ibalik mo sa akin iyan ah!” ang pagtutol ko.

“No problem. Pero dito ko muna siya ilagay.” ang sabi niya sabay hugot sa drawer at kinuha ang isang maliit na garapon. Ipinasok niya roon ang pendant atsaka ibinalik sa ilalim ng drawer.

“Anong gagawin mo riyan?”

“D’yan lang iyan. Paglipas ng isang linggo tatanungin pa rin kita kung gugustuhin mo pa siya o itapon na lang natin sa dagat o susunugin.”

“Hmmm.” Ang sagot kong napaisip. “Okay...”

Simula nang doon na ako natutulog sa kuwarto ni Ezie halos lahat na yata ng bagay sa kanya ay alam ko na. Pati mga hilig at ayaw niya. Ganoon din siya sa akin... maliban na lang sa tunay kong pagkatao na inililihim ko sa kanya. Ngunit para sa akin, hindi naman ako nababahala dahil alam kong hindi mabubuyag ang aking sikreto. Isa pa, bagamat sobrang na-attached na ako sa kanya, wala akong balak na jowahin siya, o pagsamantalahan siya. Bagamat naghihirap ang aking kalooban, kaya ko pa naman itong kontrolin.

Ngunit iyon ang akala ko.

***

Roommates 3

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

Para akong natulala sa nangyaring pagsuka niya. Noon ko lang kasi siya nakitang nalasing. Nang hindi na talaga siya kumilos, inalalayan ko siyang tumayo upang ihatid sa kanyang kama. Ngunit wala siyang malay at wala ring lakas.

Inalalayan ko siya patungo sa kanyang kuwarto. Muli na naman siyang sumuka. Muling nabasa ang kanyang damit at pantalon. Hanggang sa tuluyan ko na siyang naihiga sa kama,

Dali-dali kong tinungo ang kusina at nag-init ng tubig upang ipunas sa kanyang katawan. Habang hinintay kong kumulo ang tubig, sinilip ko siya mula sa pintuan ng kanyang kuwarto.

Nakahiga na nakatihaya, napaka-inosenteng tingnan, napaka-guwapo. Noong una kong pagkakita sa kanya, aaminin kong may nadarama akong attraction sa pisikal niyang anyo. Ngunit na turn-off ako sa unang ipinakita niyang asal, dagdagan pa na may girlfriend siya at ayaw niya ang bakla. Isa pa, nagdalamhati pa ang puso ko sa masakit na karanasan sa pag-ibig. Ngunit sa ipinakita niyang pagka-sweet sa akin sa araw na iyon, pakiwari ko ay may isang bahagi ng puso ko na nakiliti niya, napukaw, nakaramdam ng kakaibang saya. Ewan… hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdaman.

Naputol ang akin gpagmumuni-muni nang biglang pumito ang takure. Dali-dali kong kinuha ang maliit na palanggana at ibinuhos ang may isang baso ng kumukulong tubig mula sa takure atsaka hinaluan ko iyon ng malamig na tubig. Dinala ko ang palanggana sa loob ng kuwarto ni Ezie at inilatag ito sa ibabaw ng mesa.

Wala pa rin siyang malay. Nakapikit ang kanyang mga mata, ang kanyang ulo ay nakapihit sa kaliwang banda ng higaan, nakaharap sa akin. Ang kanyang dalawang kamay ay nakalatag lang sa magkabilang gilid, ang dulo ng kanyang t-shirt at bahagyang lumantad ang kanyang walang kataba-tabang tyan at ang umusling garter ng kanyang puting brief.

Hinila ko ang dulo ng kanyang t-shirt upang tanggalin ito. Bahagya kong inangat ang kanyang pang-itaas na katawan. Umungol siya ng mahina. At sa pilit kong pag-angat ng kanyang katawan ay tila naki-angat din siya kahit halos wala siyang lakas at nakapikit ang kanyang mga mata.

Nang tuluyan nang natanggal ang kanyang t-shirt, tinanggal ko naman ang butones ng kanyang pantalon. Halos manginginig ang aking buong katawan habang ginawa ko ito. Bakat na bakat ang kanyang pagkalalaki sa suot niyang maong. Nang ibinaba ko na ang zipper, lumantad sa aking paningin ang malaking bukol ng kanyang puting brief. Mahaba at parihis. Halos matuyuan ng laway ang aking lalamunan.

Hinila ko na pababa ang kanyang jeans. Bahagya rin niyang inangat ang kanyang puwetan. Naki-ayon siya.

Sa ganoong postura niya, mas lalo pa akong nabighani. Nakatihaya, hubad ang katawan, brief lang ang suot. Tila may malalakas na puwersa sa aking isip ang naghihilahan. Ang isa ay nagsabing yakapin ko siya, paglaruan ang hubad niyang katawan, hubarin na ang brief at dakmain ang kanyang pagkalalaki, habang ang isang bahagi naman ay may pagbabanta na baka mahulog na naman ang loob ko sa isang lalaki, at muling masaktan.

Kinuha ko ang palanggana sa ibabaw ng mesa at inilagay iyon sa ibabaw ng kama ni Ezie. Binasa ko ang labakara at sinimulan kong punasan ang kanyang noo, mukha, baba, pisngi. Muli siyang umungol at ngumiwi ang kanyang bibig nang makaramdam sa maligamgam na tubig. Hindi siya pumalag.

Itinuloy ko ang pagpunas sa kanyang katawan. Sa leeg, sa dibdib, sa tyan, hanggang pababa ito sa kanyang harapan. Nang naroon na ang aking kamay sa mismong umbok ng kanyang pagkalalaki, ramdam ko ang lalong paglakas ng udyok ng aking isip na hubarin ang kanyang brief. Hanggang sa bumigay din ako. Hinila ko ang kanyang brief pababa. At lalo pa akong naturete nang mismong inangat ni Ezie ang kanyang beywang upang mabilis kong matanggal ang kanyang brief!

Muli kong binasa ang labakara atsaka ipinunas iyon sa mismong pagkalalaki niya. Hinagod ko ang singit, ang kanyang bayag, at ang kahabaan ng kanyang pagkalalaki. At mas lalo pa akong nagulat nang habang pinunasan ko iyon, unti-unti itong tumigas at lumaki!

Inilatag ko ang labakara sa ibabaw ng kanyang kama at hinawakan ko ang kanyang pagkalalaki. Hindi ko iginalaw ang aking kamay. Pinakiramdaman ko lang kung magising siya. Tiningnan ko ang mukha ni Ezie. Himbing na himbing ito sa kanyang pagtulog. Ngunit kung gaano siya kahimbing, kabaligtaran naman ang kanyang pagkalalaki. Mistulang nanunukso ito, gumagalaw, pumipintig na tila nag-anyaya na laruin ko siya at isubo sa aking bibig. Ramdam ko ang tigas na tigas ko na ring pagkalalaki. Ramdam ko ang kakaibang kiliti na bumalot sa aking buong katawan.

Muling nanumbalik sa aking isip ang aking ex na si Joseph. Sa kanya ko naranasan ang pinakaunang pakikipagtalik. Nangyari iyon sa isang parking area ng talipapa. Sobrang kaba ko noon sa takot na baka mahuli kami. Iyong excitement at takot na hindi ko mawari. Iyong may pangamba ngunit sobra ring naalipin sa libog at kasabikan. Nang hinubad ni Joseph ang kanyang pantalon at nakita ko ang malaking bukol ng kanyang harapan, tila mawalan ako ng malay-tao. At lalo na nang hinubad pa niya ang kanyang brief at iginiya niya ng kanyang kamay ang aking kamay upang hawakan ang naghuhumindig niyang ari, ramdam ko ang aking panginginig. Nang sinabi pa niyang lumuhod ako at isubo iyon, lalo pa akong natakot. Ngunit mapilit at sobrang agresibo si Joseph. Marahil ay sa sobrang libog kaya hindi na niya alintana kung ang may-ari ng sasakyang nakaparada kung saan ay ginawa naming harang ay biglang sumulpot. Mistula siyang isang asong gutom sa pagkain at lahat ay gagawin. Iyon ang una kong karanasan na sumubo ng ari ng lalaki. Iyon din ang unang karanasan ko na pasukin ang aking likuran. Di ko malimutan ang aming posisyon na iyon. Nakatuwad ako, nakatukod ang dalawang kamay sa puting van.

Di ko maipagkaila na nasasabik ako na muling maranasan iyon. At sa pagkakataong iyon ay nasa harapan ko na, nahahawakan ko, nanunukso.

Nungit nang biglang sumingit ang masakit na karanasan ko sa piling ni Joseph na halos ikamamatay ko, tila sinabuyan ako ng malamig na tubig at nagising. Tinanggal ko ang aking kamay sa pagkahawak nito sa matigas na ari ni Ezie. Muli kong pinulot ang labakara at dali-daling tinapos ang pagpunas sa kanyang katawan.

Dinampot ko ang puting boxer short mula sa kanyang cabinet at iyon ang isinuot ko sa kanya. Pagkatapos ay kinumutan ko siya.

Lalabas na sana ako ng kuwarto nang bigla niyang hinawakan ang aking kamay. “Huwag mo akong iwan…” ang sambit niya. Nang nilingon ko siya, nakataglid siya paharap sa akin at ang mapupungay na mga mata ay tila nagmamakaawa, nakikiusap. Nagising pala siya.

Hindi ko siya sinagot. Binitiwan ko ang isang malalim na buntong hininga. Hinila ko na lang ang upuan na malapit sa kama at habang hawak-hawak niya ang aking kamay ay doon ako umupo. Hanggang sa naramdaman kong natanggal ang pagkahawak niya sa aking kamay at nakalatag na lang ito sa kanyang kama. Muli siyang nakatulog.

Alas 9 na nang magising ako kinabukasan. Tulog pa siya nang sinilip ko siya sa kanyang kuwarto. Dali-dali akong naghanda ng kanyang agahan. May pasok pa kasi siya, at late na ang alas 9. Hindi pa man ako natapos sa pagluluto ay nasa may pintuan na siya, nakatayo. “Good morning!” ang sambit niya. Nakangiti.

“G-good morning din.” Ang sagot ko. “Okay na ang pakiramdam mo?” ang tanong ko.

“Okay na. Salamat.”

“Salamat saan?”

“Sa pag-asikaso mo sa akin kagabi. Sensya na nalasing ako.”

“Okay lang iyon. Ako nga ang dapat na magpasalamat eh.”

“Uy luto na yata iyang sinaing mo, kain na tayo. Gutom na ako.”

“Oo nga…” ang sagot ko. Naghain ako ng pagkain at inilagay iyon sa mesa.

Naupo siya. At dahil hindi ako umupo, niyaya niya ako. “Kain na tayo.”

“Huwag na. Sa labas na lang ako.”

“Ikaw naman… sige na.” ang sambit niya. At tumayo pa talaga siya upang mapaupo ako. “Sige na.”

“Nakakahiya na sa iyo ah. Wala na nga akong bayad dito, pati pagkain nakikain na rin ako sa budget mo.”

“Ano ka ba? Wala ito sa mga nagawa mo sa apartment ko.”

Kaya wala na akong nagawa kundi ang umupo at kumain.

“Wala pala akong pasok ngayon. Nag-leave ako. Inaanticipate ko kasi na baka malasing ako o hindi makatulog nang maaga kaya nag leave na lang ako, buong araw ngayon.”

“Aw… ganoon ba? Di mo sinabi. Baka nagising kita sa mga kalampag sa kusina. Kala ko kasi papasok ka.”

“Okay lang. Kasi, gusto ko ay mamasyal tayo. Mag-mall, manuod ng sine. Pagkatapos, sa labas tayo mag-dinner. Sagot ko.”

“Grabe naman. Kahapon nilibre mo na ako, sinorpresa pa, tapos may continuation pa pala.”

“Oo naman. Masaya lang ako.” Ang sagot niya.

Natuloy ang pagma-mall at panunod namin ng sine. Sa sarili ko ay para kaming magkasintahan. Ngunit iba rin siguro ang dating sa kanya noon. Parang sa isang mag-best friends lang. Hindi naman kasi kami nag-aakbayan o nagho-holding hands, iyong casual lang na parang magkaibigan na namasyal. Iyong panunood lang ng sine at kumain sa labas ay parang iba na ang dating sa akin eh. Date. Sabagay, ang pag-iisip ko bilang isang bakla ay iyon na iyon. Pero masaya na rin ako.

Nagdinner kami sa isang kainan sa may sea front. Open-air ang kainan na iyon at sa aming kinaroroonan ay tanaw namin ang dagat at ang mga barko. Med’yo malalim na ang gabi nang magpunta kami roon kung kaya ay kaunti na rin ang tao. Tahimik, malamig ang simoy ng hangin, maganda ang ambiance. Romantic. Sigruo dahilan upang maging seryoso rin ang aming mga pinag-uusapan. Habang kumakain kami ay nag-open-up siya sa kanyang buhay.

“Alam mo, ang totoong dahilan kung bakit ako umalis sa poder ng mga magulang ko ay dahil sa sama ng loob sa kanila. Hiwalay kasi sila eh. Iyon bang parang sarili lang nila ang kanilang iniisip. Mula nang bata pa ako ay litong-lito ako. Di ko alam kung saan ako na-belong. Kasi ang bagong family ang papa ko, may mga anak sila. Ang mama ko naman, may family na rin, at may mga anak sila. At kapag nasa poder ako ng aking ama, iba ang trato sa akin ng asawa niya, iyon bang parang tau-tauhan, kasambahay lang. Ganoon din sa poder ng aking ina, ipinaramdam niya sa akin na ayaw niya ako na nasa bahay nila. Hindi ko alam kung ano ang gagawin that time na bata pa ako. Ramdam ko ang discrimination, ang psychological na pressure, at iyong feeling na hindi ka na-belong, walang nagmamahal. Pag naroon ako sa papa ko, mag aadjust ako, magtitimpi. Kapag nasa mama naman ako, ganoon din. Parang wala akong kakampi kasi hindi nila ako pinapakinggan. Naiinggit nga ako sa mga half brothers and sister ko dahil buo ang pagmamahal na natatamasa nila sa kanilang mga magulang eh. Samantalang ako, hayun, feeling ko ay ini-ignore nila ako, parang gusto nilang burahin sa kanilang buhay. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. I was so helpless.” At nakita ko na lang sa mga mata niya ang mga luha.

Ipinatong ko ang aking mga kamay sa kamay niya. “I’m sorry.” Ang sambit ko.

“P-pero okay naman ako ngayon. Bagamat narito pa rin ang sakit, pero kahit papaano, alam ko na kung paano tumayo na mag-isa. Emotionally naman, kaya ko na. Kaya nga nasabi ko sa aking sarili na kapag ako ay nag-asawa na, gusto ko ay sigurado na ako, iyong hindi ako magsisi at hindi ko na hihiwalayan pa dahil ayaw kong maranasan ng magiging anak ko ang naranasan ko sa buhay.“ ang dugtong niya.

Binitiwan ko na lang ang isang pilit at matipid na ngiti.

“Bakit kaya may mga magulang na ganyan? Bakit kaya minsan ay kailangang ang anak ang magdusa sa kasalanan o maling desisyon nila? Iyan ang tanong ko sa buhay.”

“Minsan kasi Ezie ay may mga maling desisyon sa buhay eh. Wala naman kasing perpektong tao eh. At hindi natin sila ma-judge kasi wala tayo sa posisyon nila. Kung perpekto lang sana ang tao, siguro ay walang magdusa. Walang gulo. Walang problema.”

“Sabagay.”

Tahimik.

“A-ako nga rin, halos ganoon din ang sakit ng karanasan sa iyo, sa mga magulang din. Ang kaibahan lang ay hindi ko naranasan ang pagmamahal nila. Apat na taon ako nang pumanaw sila, at sabay pa. Nalunod ang sinakyan nilang lantsa patungo sa isla ng aming probinsya. Hindi na natagpuan ang kanilang mga bangkay. Kaya ang lola ko na lang ang siyang tanging nag-alaga sa akin. Sobrang mahal ko ang lola kong iyon. Sobrang mahal din niya ako. Para sa akin, siya ang aking mundo, siya lang ang kaisa-isang taong nariyan para sa akin. Ngunit namatay din ang lola ko noong high school ako. Nang nag-graduate ako, sorang lungkot ko. Ang nagsabit ng aking medalya ay ang aking teacher adviser. Ang sakit. Iyon ang pinakaunang sakit na naranasan ko.”

“Pareho pala tayo… malungkot ang karanasan.” Ang sambit niya.

“Alam mo ba kung ano ang pinakakinatatakutan ko?”

“A-ano?”

“Ang mag-isa. Iyong magmahal ka, tapos bigla ka niyang iiwan.”

Natahimik siya.

“Kagaya ng lola ko. Kagaya ni Joseph… Josephine. Sila na lang sana ang natitirang taong nagmamahal sa akin at mahal na mahal ko. Ngunit iniwan nila ako. Iyan ang pinakamasakit sa lahat. Minsan nga ay parang gusto ko na ring sumuko. Ang hirap mag-isa. Ang lungkot...”

Siya naman ang hindi nakasagot.

“Kaya ang tanong ko rin sa buhay ay bakit kailangan nating magmahal kung wala namang kasiguraduhan sa pagmamahal? O bakit kailangan nating umibig kung sa bandang huli ay may masasaktan o maiiwan? O Posible bang magmahal na hindi na lang tayo nasasaktan?”

“Ang pagmamahal kasi, Jim ay nasa puso, nararamdaman. Ganoon din ang sakit, ang kaligayahan, ang galit. Iisa lang ang lugar nila sa puso. Wala silang sariling compartments kung saan ay puwede mong i-switch off ang sakit o galit at tanging pagmamahal lamang ang puwede mong ma-enjoy. Lahat ng damdamin ay magkaakibat. Wala pang taong nakagagawa ng pagpili kung ano lang ang gusto niyang maramdaman. Iyong iba nga, kahit sinasaktan na sila ng sobra ng taong mahal, hindi sila sumusuko dahil para sa kanila, mas nanaig ang pagmamahal kaysa sakit. Sabi nga nga ng iba, kung hindi ka raw nasasaktan, hindi ka tunay na nagmahal. Kaya iyong iba, nag-level up na rin iyong skill. Skill sa pagtago ng sakit, at skill sa pag-arte...” ang sabi niya sabay bitiw ng isang hilaw na ngiti.

“Hindi kasi ako marunong umarte. Hindi rin ako magaling magtago ng sakit. Madali rin akong gumive-up. Kung ayaw na sa akin, pakakawalan ko. Kaya palaging ako ang nasasaktan. Kaya… may phobia na ako sa pagmamahal. At naipangako ko sa sarili na hindi na ako muling umibig pa dahil alam ko na ang kahahantungan nito – sa bandang huli ay ako rin ang talo. Ako rin ang maiiwan, ako rin ang magdusa at iiyak na mag-isa.”

Tahimik.

“Minsan, ang pinakamasakit na bagay ay hindi ang problema mismo, kundi iyong lungkot ng pag-iisa. Iyong sobrang bigat ng dinadala mo ngunit walang ni isang tao na nariyan para kausapin ka, magtanong kung okay ka, o kahit iyong taong hahawakan lang ang iyong kamay at maramdaman mong may nag-alala sa iyo.” Ang pagbasag ko sa katahimikan.

Hindi siya kumibo. Maya-maya ay naramdaman ko ang kaliwang kamay niya na hinawakan ang aking kanang kamay na nakapatong sa mesa.

Napatingin ako sa aking kamay na hinawakan niya, tapos tiningnan ko ang mukha niya. Nakatingin din siya sa akin sabay bitiw ng isang matipid na ngiti.

***

Roommates 2

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

“Sino iyon?” ang tanong niya kaagad nang sinundan ko siya sa loob ng apartment.

“Di mo kilala? Anak ng may-ari ng kabilang apartment?”

“Hindi kasi ako tsismoso kaya di ko kilala ang mga tao rito. Sa susunod, ayaw kong makipag-usap ka kahit kanino! Naintindihan mo?!”

Doon ako nagulat. Iyon bang parang may pumitik sa aking tainga at nag-init ito. Kaya sinagot ko siya. Medyo tumaas ang aking boses. “Ano? Tama ba ang narinig ko na ayaw mong makipag-usap ako kahit kanino?”

Tiningnan niya ako. “Oo! Tama nga!” ang sagot din niyang pasigaw.

“At bakit?”

“Bakit?? Huwag mong kalimutan na apartment ko ito! At ako ang masusunod kung sinong tao ang makakapasok dito at dapat alam ko kung sinu-sino ang mga kausap mo d’yan sa labas! Malay ko ba kung may sabwatan kayo at may gagawing masama. Ngayon, kung ayaw mong sumunod sa rules ko, libre kang umalis.”

“So iyon lang? Walang ibang mas logical pang rason maliban d’yan?”

“Ayokong makipagdebate. Kung ayaw mo, o ‘di ‘wag. Wala kang ibang choice. Either sumunod ka, o umalis.”

Doon na ako natahimik. Napaka-irrational talaga niya.

“So???” ang sagot uli niya.

Wala na akong nagawa kundi ang dumiretso sa kusina at ihanda ang pagkain niya. Habang inaayos ko ang mesa, nakatingin naman siya sa akin. Nakangiti pa, iyong ngiting nang-aasar, nananadya.

Nang nakahain na sa mesa ang lahat ng pagkain. “Kain nap o kayo Senyorito…” ang sambit ko sabay talikod.

“Hey saan ka?” ang sigaw niya.

“Maghahanap po ng makakain sa labas ang alila.”

“Samahan mo ako sa pagkain!”

Nahinto ako at napalingon sa kanya. “Ayoko nga! Baka mamaya, pati paghinga ko ay ipagbawal mo na rin sa dami ng utang na loob ko sa iyo.”

Ngunit hinabol niya ako atsaka hinarangan ang pintuan. Habang nakaharang siya sa pinto, tila nagmakaawa naman ang kanyang tingin. Ewan ko kung totoo o nang-aasar lang. “Please?”

Hindi ko siya sinagot. Tinitigan ko lang siya.

“Sige na please?”

“At bakit naman kita sasamahan sa pagkain mo? Dahil may-ari ka ng bahay? Dahil may utang na loob ako sa iyo?”

“Hmmm. Parang ganoon na nga.” Ang sagot niya.

“Pwes lamuniin mo lahat ang mga pagkain mo d’yan! Magtae ka sana!”

Ngunit ayaw niyang paawat sa pagharang niya sa pintuan. “Ito naman hindi na mabiro. Naapreciate ko lang ang mga ginawa mo rito sa bahay at sa mga ipinagawa ko sa iyong worksheets. Alam mo bang impressed na impressed ang boss ko sa ginawa mo?”

“Syempre ma-impress siya! Ako ang gumawa noon, hindi ikaw. At ginalingan ko talaga iyon!” ang mataray kong sagot. Pati ako ay hindi makapaniwala sa sarili na nasabi ko iyon. Hindi naman kasi ako mataray ngunit ewan ko ba, siguro ay sa sobrang inis ko lang sa kanya.

Napangiti naman siya. In fairness iyan ang pamatay niya. Maganda kasi ang mga lips niya na kahit nakasimangot o kahit anong emosyon o anong gawing porma niya sa lips niya ay cute pa rin siyang tingnan. Tapos lalao na kapag ganyang ngiti. Iyong tila puputok sa tawa ngunit pinipigilan, may pagka-pilyo. Iyon talaga ang isa sa mga naka-attract sa kanya.

Ngunit hindi ko ipinahalata na na-kyutan ako sa kanya. Hindi pa rin ako sumagot. Tinitigan ko lang siya. Iyong titig na ippinakita talaga sa kanya na inis na inis pa rin ako.

“Please… magiging mabait na ako sa iyo.”

Doon na ako natuwa. Pero sa loob-loob ko lang iyon. Hindi ako nagpapahalata. “Promise?” ang tanong ko.

“Promise.” Ang sagot niya rin.

Kaya hayun, kahit may pagdadalawang-isip pa rin ako, bumalik ako sa kusina at umupo sa silya na nakaharap sa kanya.

Habang kumakain siya, nanatili lang akong nakaupo at tiningnan siya. Iyon bang ipinakitang nainis pa rin ako.

Nang mapansin niyang nakatingin lang ako at hindi kumain, nahinto siya. Tiningnan ako. “Bat nakatingin ka lang sa akin? At yang nguso mo… pedeng masabitan ng baldeng may laman na tubig. Hindi k aba napapagod sa kakasimangot d’yan? Pahinga ka naman. Mas lalong papangit iyang lips mo.”

Napangiti lang ako. Iyong sarcastic. “Lips ko? Kung alam mo lang. Ang daming nagpapantasya sa lips kong ito!”

Nahinto siya nang sandali at tiningnan ang bibig ko. Natawa, iyong sarcastic. “Baka may problema sa paningin iyong nagpapantasya sa iyo. Kawawa naman.”

“Sa guwapo kong ito?” At talagang sumabay ako sa pakikipaglokohan sa kanya. Iyon bang parang ang isang side ng pagkatao ko, iyong ma-pride, mataray ay ang siyang nag-take over. Siguro ay dahil iyon sa klase ng pananalita niya sa akin.

“Guwapo nga, bakla naman.” Ang halos pabulong niyang sagot.

“Ano? Anong sabi mo???” ang may pagka-irita kong tanong.

“Iyong pag-iinarte mo, parang bakla. Kaina na! Dami pang satsat. Putragis na iyan.” Sabay bitiw ng matulis na tingin.

“Wala akong tiwala sa iyo!” ang sagot ko ring dinilatan siya.

“Ow??? O sige bahala ka. Basta ako, sinabi ko na sa iyo na maging mabait na ako.”

Hindi na ako kumibo. Binaligtad ko ang nakataob na plato at sumandok ng kanin at ulam. Nang akmang isubo ko na ang pagkain, tiningnan niya ako. Binitiwan niya ang isang nakakalokong ngiti. Iyong feeling-panalo. At may pailing-iling pa siya.

Hindi ko na siya pinansin. Itinodo ko na lang ang pagkain. Nagutom kaya ako.

Kinabukasan, habang nasa work siya, ginawa ko uli ang aking routine na nakasanayang trabaho. At ang pinakapaborito kong gawin kapag tapos na ako sa trabaho at ganoong hapon na malapit nang lumubog ang araw ay ang magtambay sa lawn. Nagandahan kasi ako sa ambiance. Marami pa nga akong gustong gawin kagaya ng paglalagay ng balong at maliit na pond na may mga isda. Kaso, dahil kailangan ng permiso ito sa may-ari at di ko pa naman siya nakita kung kaya hanggang sa plano na lang ako.

Nasa ganoon akong pag-plano upang pagandahin pa ang lawn nang muli ay sumulpot si Arjay. “Woi! Ang lalim ng iniisip mo Kuya, ah! Mag-aasawa ka na ba?” Ang biglang pagsingin ni Arjay sabay bawi rin ng, “Joke lang!”

Hayun biglang sumigla naman ang tahimik kong paligid dahil sa pagka masayahin niya at pagkakenkoy. Nasa ganoon kami kasayang paghaharutan nang dumating si Ezie at muli ay nahuli kami.

Kitang-kita ko ang biglang pagsimangot ng kanyang mukha. Dire-diretso lang siya sa loob ng apartment. Nang sinundan ko, halos hindi ma-drawing ang mukha. Nagdadabog. Inihagis ang kanyang bag, pati sa pagbukas ng kanyang laptop ay padabog.

“May assignment ka, nasa laptop ko, nakabukas na iyan. Pag-aralam mo.” Ang mataray na pag-utos sa akin nang nakita niyang sinilip ko siya sa kuwarto niya.

“Bakit ka nagdadabog?” ang tanong ko.

“Di ba sabi ko huwag kang makipag-usap sa taong iyon?” sabay turo sa direksyon ng apartment ni Arjay.

“Bakit? Ano bang mayroon kay Arjay na ayaw mo?”

“Ayaw ko lang. Bakit, ano ba ang mayroon kay Arjay na atat na atat kang makipag-usap sa kanya. At kung makatawa naman kayo, para kayo lang ang tao sa mundo. Para kayong magsyota!”

“Aba… Bakit k aba nangingialam sa mga personal na bagay? At ano ngayon kung magsyota kami?”

Bigla siyang natigilan at nilapitan ako, ang mga mata ay mistulang nagliliyab. “So inamin mo rin na bakla ka?”

Ako naman itong mistulang hinataw sa ulo ng isang matigas na bagay, tila natauhan, nagsisi kung bakit iyon ang sagot ko. “W-wala akong sinabing ganyan ah!”

“Wala kang sinabi na bakla ka, pero okay lang na magsyota kayo?”

“Di ba ikaw naman ang nagpahiwatig na para kaming magjowa? Di sinakyan ko. Anong pakialam mo?”

“Di ba sinabi ko na, ako ang may-ari ng apartment na ito, at may karapatan ako sa kung ano ang ayaw ko o hindi. Hindi puwede ang bakla!”

“Hoy, Mr. Eziekel, kung dati ay hindi ako kumikibo… hindi na pede yan ngayon. Bakit kahit wala akong binabayad na rental sa iyo, nagtatrabaho naman ako ah. Kaya dapat magrespetuhan tayo. Hindi ako alipin dito! Kung ayaw mo sa akin, sabihin mong ayaw mo na at aalis ako. Ayoko namang ipagsiksikan ang sarili ko sa taong ayaw sa akin.”

“Bakla k aba???” ang sigaw niya.

“Hindiiiii!!!” ang sigaw ko rin.

Hindi siya nakakibo. Marahil ay hindi niya inaasahan na papatulan ko siya.

“Ano, aalis na ba ako? Dahil ngayon din ay aalis ako.”

“Halika nga rito! Tapusin mo na ang assignment ko.” Ang sagot niyang bigla ring naging mabait.

Hayun, natahimik kami. Feeling ko naman ay nanalo ako.

Iyon ang drama niya. Parang may kakaiba talaga sa kanyang inaasta sa akin. Hindi ko maintindihan kung ganyan ba talaga ang ugali niya, possessive o nagseselos kahit sa taong hindi naman niya jowa. Basta di ko alam. Kahit nga kapag may message alert ang cp ko at marinig niya, titingnan kaagad ako niyan. At kapag binasa ko ang message, magtatanong, “Sino iyan?” Lalo na kapag tawag, nakikinig at nagtatanong pagkatapos kung sino at bakit, ano ang pakay.  

Isang beses nga tumawag ang best friend kong si Chan. Dahil alam niya na bawal ang landian sa aking tinitirhan, kaya behave ang bakla sa aming chikahan. Kunyari straight kaming pareho. Binibiro niya ako na makamove-on na raw ako kay Joseph dahil sa sitwasyon ko na may ka-roommate na guwapo. Na maiinlove din daw ako sa kalaunan. Na baka raw kami ang itinadhana. Mga ganyan. Alam naman natin ang mga bakla. Masyadong assuming minsan, kung makapagbigay ng moral support ay akala mo, kahit iyong lalaking tumingin lang sa iyo ay nakatadhana na kaagad. Tapos, dahil alam kong kahit nasa labas ako ng kuwarto ni Ezie ay alam kong nagi-eavesdrop siya, sinagot ko ang friend ko ng, “Move on? Nandito pa ang sakit. Kung saan man siya naroon, sana ay madapa siya ngayong pinag-uusapan natin ang burikat na babaeng iyon!” Tapos magtatawa ang bakla sa kabilang linya. “Babae talaga gurl? Baka tamaan ka ng kidlat d’yan!” Nang matapos na ang kuwentuhan namin sa phone ng best friend ko, hayun umepal na ang mokong. Nagpaparinig ng, “Hindi maka-move on ha? Ang sakit-sakit ha? Madapa?” Sabay tawa, iyong nang-iinis. Inirapan ko na lang siya. “Sabi ko na nga ba eh.” Sa sarili ko lang.

In fairness din naman, naglevel-up rin ang pakikitungo ko kay Ezie. Kung sa una ay parang ang estrikto niya, ang tapang, nananakot, sa pagkakataong iyon ay may pamblackmail na rin ako sa kanya. Ako kaya ang taga-gawa ng trabaho niya, at bilib ang kanyang boss sa mga gawa niya. Ako rin ang tagalinis ng apartment niya, tagaluto, taga-laba, taga-pamalengke, at impressed na impressed siya at mga kapitbahay namin dahil sa ginawa ko sa lawn ng apartment complex. Kaya kaya ko na siyang sagot-sagutin.

Hanggang sa dumating ang birthday ko. Ako kasi, nasanay na walang celebration kapag nagbi-birthday. Hindi uso sa pamilya namin ang ganoon. Basta makapagsimba lang, makapagpasalamat sa mga biyaya na natanggap at sa isang taon na nabuo, sapat na. Kaya habang nasa opisina si Ezie, ako naman ay nagpunta ng simbahan. Pagkatapos magsimba ay dumaan ako sa isang grocery at bumili ng ice cream, iyong ice cream cone lang, pabirthday ko sa sarili. Pagkatapos ay sumaglit naman ako sa tulay sa may likod ng simbahan at doon ay pinagmasdan ang dagat. Ang tulay kasi na iyon ay nasa pinakadulo ng ilog kung saan ito dumugtong sa dagat. Doon ay ninamnam ko ang tahimik na kapaligiran. Sinariwa ko rin ang mga nangyayari sa aking buhay sa nakaraan na isang taon, kasama na roon ang mga nagdaan namin ni Joseph; ang mga masasayang alaala at ang masakit na hiwalayan.

Mag-aalas 3 na ng hapon nang bumalik ako ng apartment. Nang buksan ko na sana ang pinto, laking gulat ko nang hindi ito naka-lock. Bigla akong kinabahan. Sa pagkaalala ko kasi ay nilock ko iyon.

Dahan-dahan akong pumasok upang silipin kung may tao sa loob. Doon na ako nagulantang nang biglang sumulpot si Ezie at may hawak-hawak na cake na may kandila at ang nakasulat ay “Happy birthday Jim!” Natawa rin ako sa kanyang pustora dahil naka-birthday cap siya at naka-clown nose. “Happy birthday to you! Happy birthday to you...!” ang kanta niya.

“Paano mo nalaman na birthday ko? Walang nakakaalam sa birthday ko ah!” ang tanong ko nang matapos na ang kanta niya.

“Di ba sa pag-apply mo sa apartment ko, tinanong kita?”

Napaisip ako. Wala naman kasi akong naalala na tinanong niya ang birthday ko. Ang edad ko lang ang tinanong niya. “Ganoon ba? Ang daya!” ang sambit ko na lang.

“Make a wish!” ang utos niya.

Nagwish ako at pagkatapos ay hinipan ko ang kandila.

Dinala niya ang cake sa ibabaw ng mesa habang nakabuntot ako sa kanya.

“At dahil ikaw palagi ang naghahanda ng mga pagkain natin, ako muna ngayon ang maghanda sa ating munting salo-salo. Kaya relax ka lang d’yan, maupo ka lang.” ang sambit niya habang halos hindi naman siya magkandaugaga sa pagbukas sa tatlong karton. Binuksan niya ang unang karton, pansit ang laman na nasa bilao pa. Ang pangalawang karton naman ay isang buong fried chicken, at ang pangatlong karton ay pizza. Pagkatapos ay binuksan ang nakabalot pang wine at nagtagay ito sa dalawang wine glass. Nilagyan din niya ng kandila ang gitna ng aming mesa.

Habang pinagmasdan ko siya ay tila mangiyak-ngiyak naman ako sa sobrang pagka-touched sa kanyang ginawa. Sa tanang buhay ko, hindi ko naranasan ang ganoon na may isang taong talagang nag-effort na bigyan ng importansya ang birthday ko. Noong kami pa ni Joseph, papasyal lang kami sa mall, kakain sa restaurant o manuod ng sine.

“Ok... kainan na!” ang sambit niya nang matapos na siya.

“P-puwede ba, magpasalamat muna ako bago tayo kumain?” ang tanong ko.

“Sure, birthday boy!”

Yumuko ako. Yumuko din siya. “Lord, maraming salamat po sa buhay na ibinigay ninyo sa akin at sa isang taon na nabuo. Sana po ay magiging fruitful at productive po ang buhay ko, hindi lang para sa sarili kundi para sa mga mahal ko sa buhay at sa iba pa pong nangangailangan ng tulong. Marami rin pong salamat sa taong nagpapahalaga sa birthday ko. Ngayon ko lang po naranasan na may isang taong nagbigay na espesyal na atensyon sa birthday ko.” Nahinto ako sandali gawa nang hindi ko napigilan ang pagpatak ng aking mga luha. Pinahid ko ang mga iyon. “Marami pong salamat sa kanya. Bigyan niyo po siya ng good health, palagi niyo po siyang gabayan, at naway maging masaya siya at magiging matagumpay sa kanyang mga plano sa buhay.”

Pagkatapos kong magdasal ay tiningnan ko si Ezie na binitiwan ang isang matipid na ngiti, nakatingin sa akin. Iyong tingin na parang naawa, natuwa.

“Sensya ka na, emotional lang ako. Simula pa kasi noong bata pa ako, hindi talaga ako nagbi-birthday. Naalala ko pa, may mga birthday ako na nasa palayan kami, nagtatanim ng palay, o nasa bundok, nangongolekta ng panggatong o niyog.”

“O sya... wag na nating isipin iyon. Happy birthday nga, di ba?” ang sabi niya sabay sandok sa pansit at sinubuan ako.

Nag-aalangan man, hinayaan ko siyang ipasok sa bibig ko ang pansit at kinain ko ito. Pagkatapos, siya naman ang nagsandok at kumain gamit ang kutsarang isinubo niya sa bibig ko. Napatitig na lang ako sa kanya. Ang aking isip ay napahanga sa kanyang ginawa.

Nang matapos na kaming kumain, lumipat kami sa may terrace ng apartment at doon ay nagkuwentuhan. Sinabi niya sa akin na solong anak lang siya at may kaya sa buhay ang kanyang mga magulang. Kung tutuusin daw ay puweding hindi na siya magtrabaho o di kaya ay mag-boss na lang siya sa isa sa kanilang business. Ngunit sa kagustuhang maging independent at ipakita sa mga magulang niya na kaya niyang tumayong mag-isa kung kaya ay ginawa niya ang ganoon. Isa raw na rason kung bakit lumayo siya ay ang kanyang girlfriend. Hindi nila siya gusto dahil kahit professional at may trabaho bilang isang guro, ayaw nila sa kanya. Wala raw silang maipagmamalaki sa isang guro lamang.

“Wow ha… mapagmataas pala ang mga magulang mo.”

“Masakit sabihin ngunit, oo… ganyan sila.”

“At mahal mo talaga ang girlfriend mo.”

“Oo. Mahal na mahal ko ang gagang iyon.” Sabay tawa.

Natawa na rin ako bagamat sa puso ko ay may nadarama akong selos o inggit. Ewan. Nairelate ko kasi siya kay Joseph. Ang kaibahan lang, hanggang salita lang si Joseph. Nang ginipit na siya ng kanyang mga magulang, hayun, bumigay na. “Ang suwerte niya sa iyo…” ang sagot ko na lang.

Tahimik.

“Bakit sobrang istrikto mo noong unang nag-apply ako sa iyo?”

Napangiti siya. “Wala. Gusto ko lang manakot. Kala ko kasi, kagaya ka noong unang nag-apply na wala naman palang kaalam-alam, tapos nagdadala pa ng barkada rito. Ginawa ba namang hang out itong apartment ko. Maiingay pa, magugulo. Tapos, kapag pinagsasabihan ko ng maayos, ako pa ang masama. Kaya mabuti na iyong sa simula pa lang, alam na niya na ako ang boss dito.”

“Eh bakit ngayon bigla kang bumait sa akin?”

“Wala eh. Ewan. Gusto ko iyong ugali mo, iyong kasipagan mo.” Nahinto sandali. “Mabait minsan, tahimik, pero mataray din. Tapos kapag inaaway ko, palaban.”

“Weeh. Ikaw yata itong mataray eh. Pagbawalan ba naman ako nang kung anu-ano…”

Hindi siya kumibo. Tinitigan lang ako, iyong titig na parang nakakaloko. Tumayo siya, tinumbok ang kusina at nang bumalik ay dala-dala ang may sampung beer na inilagay sa isang balde na puno ng ice. Binuksan niya ang isa at tumungga. Nagbukas uli ng isa at iniabot naman iyon sa akin.

“Marami na ang naimom mo ah! Lasing ka na ata.” Ang sambit ko.

“Kaya ko pa naman.” Ang sagot niya bagamat halatang parang bata na siya kung magsalita, nauutal at ang mga mata ay mapupungay na.

Tahimik.

“Bakit mo ako pinagbawalan na makipag-usap kahit kanino?” ang paggiit ko sa tanong.

“Gusto mo talagang malaman?”

“Oo naman.”

Naghintay ako sa kanyang sagot nang bigla naman siyang sumuka atsaka bumulagta sa sahig. Sa gulat ko ay dali-dali ko siyang inaalalayan upang makaupo sa silya. Ngunit muli siyang sumuka. Nagkalat ang suka niya, pati na sa kanyang damit. Tila wala na siyang malay sa sobrang kalasingan.

***