Followers

Showing posts with label Kahit Makailang Buhay. Show all posts
Showing posts with label Kahit Makailang Buhay. Show all posts

Thursday, March 22, 2012

Kahit Makailang Buhay [12]

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

I am happy umabot na ang followers ntin ng 1013! Waaahhh! Nice!

Syempre, maraming-maraming salamat sa mga supporters at lalo na sa mga commenters, at sa mga patuloy pa ring sumuporta at nanindigan para sa MSOB. Bagmat hindi ko nasagot ang mga comments ngunit nababasa kop o ang lahat ng ito.

Ang ating planong 2nd MSOB Grand EB ay sa December 29 na po ngunit ang MSOB Book Anthology ay tuloy pa rin po. I will give you details kung may klaro na ang takbo ng pagpoproseso natin. Salamat sa mga authors at lalo na sa mga naghirap, sina Admin Rovi, si Alex, ang ating mga illustrators, at syempre, ang mga authors at sponsors.

Tungkol pala sa “Munting Lihim” pasensya nap o, sa ngayon wala akong balak na ipost ito sa aking blog. Ang plano ko ay gagawin ko itong book at kung magkataon, ito ang kauna-unahang book ko na hindi pa napublish. Kay asana ay pagbigyan ninyo ako.

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

--------------------------------------------

Ako si Xander.

At heto ang kuwento ko -




videokeman mp3
I Knew I Loved You – Savage Garden Song Lyrics


Sa pagkarinig sa sigaw ni Ptrick, nataranta namang tumayo si Justin at lumapit sa akin, “E di gawin na lang natin tol.... ok lang sa akin.”

Sa pagkakita ko sa kanya sa ganoong rekasyon na nataranta, parang gusto kong matawa. Ngunit dahil sa pagkaseryoso sa sitwasyon kung kaya pinigilan ko ang aking sarili.

“Dalian ninyoooooooo! “ ang sigaw uli ni Patrick.

At agad kong hinawakan ang ulo ni Justin at idinampi ko ang aking bibig sa kanyangbibig. Naghalikan kami.

“Huwag kayong huminto!” sigaw uli ni Patrick

Ewan kung ano ang naramdaman ni Justin sa paghahalikan naming iyon. Ang alam ko lang ay napilitan kami at ayaw naming may masamang gagawin si Patrick.

Itinuloy lang namin ang aming paghahalikan hanggang sa inutusan na kam ni Patrick na tanggain ang aming mga saplot sa katawan.

Agad din kaming naghubad. Pati ang aming brief ay hinubad na rin namin.

‘Ituloy ninyo!”

At itinuloy namin ang aming paghahalikan.

Makinis ang katawan ni Justin, flawless. Matipuno rin ito, malinis, masarap halikan at haplos-haplusin. Kumbaga, kahit lalaki siya, nakakabighani, nakakalibog na ang dating.

“Isubo mo ang ari ni Sir Justin!” utos uli ni Patrick.

Tiningnan ko si Justin. Tumango siya, pahiwatig na ok lang sa kanya.

Sumandal siya sa dingding. Lumuhod ako sa harap niya at hinawakan ko ang kanyang ari.

Katamtaman lang ang laki ng ari ni Justin at hindi pa ito lubusang tumigas. Tiningnan ko muna ito. Pantay ang pagkatuwind nito, may anim na pulgada yata ang haba, average lang ang kanyang taba at malinis ang cut niya, iyon yata iyong sinasabi nilang German cut na halos wala kang makikitang balat na sumobra o lumaylay. Mamula-mula ang dulo ng ari niya, at higit sa lahat, mabagno at malinis.

Kaya, wala akong naramdamang pandidiri noong isinubo ko na ito. At noong nakapasok na ang buong kahabaan ng kanyang ari sa aking bibig, narinig ko naman ang marahang pag-ungol niya. Hindi ko alam kung nagpanggap lamang siyangnasarapan o sadyang tunay ang ungol niyang iyon.

Noong naghumindig na sa galit ang kanyang pagkalalaki sa loob ng aking bibig, doon ko na nasabi sa sariling nasarapan na siya sa aking ginawa.

Maya-maya lang, sumali na si Patrick sa amin. Habang patuloy ang pagsuso ko sa ari ni Justin, naghalikan naman sila ni Patrick. Dinig na dinig ko pa ang kanilang mga ungol. At himala, hindi marahas ang trip ni Patrick sa pakikipagtalik niyang iyon.

Pakiwari ko ay lalong nag-apoy ang aking katawan sa nakitang eksena. Para lamang akong nanood ng bold ngunit kasama ako sa mga gumanap. Parehong nasarapan sila sa kanilang ginawa. Kung kaya ay ginalingan ko na rin ang pagsuso sa ari ni Justin na sa pagkakataong iyon ay kinakanyod na ang kanyang harapan sa aking bibig.

Maya-maya, napansin kong hinawakan ni Patrick ang kamay ni Justin at idinampi ito sa matigas na rin niyang ari, pahiwatig na gusto niyang laruini iton ni Justin. Agad namang tumalima si Justin. Hinawakan ni Justin ang ari ni Patrick at sinalsal ito.

Hanggang sa bumaba ang paghahalik halik ni Patrick sa katawan ni Justin – sa leeg, sa dibdib, sa pusod sa tiyan. Walang patid ang pag-ungol ni Justin at Patrick.

Noong nakaluhod na rin si Patrick sa tabi ko, pinagpasaluhan namin ang pagkalalaki ni Patrick. Par kaming mga batang nag-aagawan sa lollipop. Kung si Patrick an gsumubo, nasa loob naman ng aking bibig ang bayag ni Justin. Halos hindi magkandaugaga si Justine sa magkahalong sarap at kiliti. Pati ang pag-ungol niya ay hindi maiwasang mapalakas.

Sarap na sarap na siya. Kitang-kita ko ito sa galit na galit niyang pagkalalaki at sa paunang dagta niyang lumabas sa dulo ng kanyang ari na pinagsaluhan ng aming mga bibig ni Patrick na lalo pang nagpadulas sa sa pagsisipsip namin sa kanyang ari.

“Tirahin mo siya...” ang bulong ni Patrick sa akin.

Napahinto ako. Tiningnan siyang may pagdadalawang-isip. Syempre, hindi ko alam kung papayag si Justin. Baka magalit na iyong tao.

Ngunit matulis ang titig na isinukli ni Patrick sa akin. “Sige na!” utos niya uli.

Wala akong nagawa kundi ang tumayo. Hinalikan muli si Justin sa kanyang labi, leeg, dibdib, sinispsip-sipsip ang magkabilang utong.

Maya-maya, binulongan ko na siya, “Bro... tirahin kita sa likod. Utos ni Patrick.” Sabi ko.

Napahinto si Justin. “M-masakit ata bro....”

“Kaya mo yan bro... pagkatapos ko, ikaw naman ang tumira sa akin. Baka magalit na naman si Patrick. Pero kaya mo yan, trust me. Sasarapan ko.” biro ko sabay tampal sa puwet niya.

“Tarantado!” sagot din niyang pilit na ngumiti at tumalikod na, ang dalawang kamay ay itinukod sa dingding, ang kanyang likuran ay ipinuwesto upang hindi ako mahirapang pasukin siya.

Nilawayan ko ang aking ari at ang butas ni Justin. Hinawakan ko ang kanyang panga upang humarap ang kanyang mukha sa akin at siniil ng halik ang kanyang mga labi. Habang naghahalikan kami, dahan-dahan ko namang ipinasok ang aking daliri sa kanyangbutas.

Napansin ko namang isiningit ni Patrick ang sarili niya sa gitna ng dalawang nakabukang paa ni Justin at patuloy na sinuso ang ari ng huli.

Napaigtad si Justin at kumalas sa aming halikan noong pinilit kong ipasok ang isa kong daliri sa loob ng kanyang puwet. “Uhmmpp!!!” ang lumabas sa kanyang bibig. Kita ko ang pagpikit ng kanyang mga mata noong tuluyan nang pumasok ang aking daliri at marahan ko itong inilabas-masok.

“Tiis lang bro... i-relax mo ang sarili at ang muscles mo upang hindi mapuwersa. Mawawala rin ang sakit nito later.”

Yumuko n alang si Justin, kagat-kagat ang kanyang labi.

Hanggang sa itinuloy ko na ang paglalabas-masok ng aking daliri sa kanyang likuran.

Nilawayan ko muli ang aking daliri at ang kanyang butas. Sa pagkakataong iyon, dalawang daliri na ang ipinasok ko. “O-ok lang bor...”

“Arrgggh! O-ok, ok lang. Ituloy mo lang...” sambit niya, ang boses ay mistulang nahirapan.

Kaya itinuloy ko ang pagpasok ng dalawang daliri ko sa kanyang butas.

Inilabas-masok ko iyon. Hindi ko na pinansin pa ang kanyang kalagayang mistulang nasaktan. Sa nakita kong pagpaubaya niya, tila mas ginanahan pa ako sa kaing ginawa. Pinag-igihan ko pa ang paglabas-masok ng aking dalwang daliri sa butas niya. Muli hinawakan ng isa kong kamay ang kanyang panga upang lumingon siya sa akin at masiil ko ng halik ang kanyang bibig.

May halos isang minuto ko ring ginawa iyon noong kumalas na naman ako sa aming paghahaikan, itinutok ko ang aking pagkalalaki sa kanyang butas atsaka idiniin iyon.

“Arrrggggggghhhhhhhhhhhhhh!” ang sigaw niya noong ang kabuuan ng aking pagkalalaki ay nasaq loob na niya. “Ansakitttt! Tangina! Shittttttttt!!”

Hindi ko muna ginalaw ang aking katawan, hinayaan sa loob niy ang kabuuan ng aking pagkalalaki. “Relax lang bro...”

“Ahhmmmmp!” ang pigil niyang pag ungol. “Shiitt! Tangina! Para akong matatae!”

Tahimik. Habang nasa ganoong kaming ayos na hindi gumalaw, patuloy naman si Patrick sa paglalaro sa pagkalalaki ni Justin.

Maya-maya uli, sinimulan ko na ang pag-ulos. Marahanng-marahan. “Relax lang bro...” bulong ko.

At hindi na sya umimik. Itinikod na lang niya ang kanyang kamay sa dingding, yumuko habang ang kanyang puwet ay ipinuwesto sa aking harapan.

Sa patuloy kong pag-ulos ay tila hindi na siya umaangal pa sa sakit. Kung kaya sinimulan ko na ring halik-halikan ang kanyagn batok, ang kanyang leeg. Hanggang sa narinig ko na ang marahang pag-ungol ni Justin na tila nasarapan na.

Sinalat ko ang kanyang ari na nilalaro sa bibig ni Patrick. Tigas na tigas pa rin ito. Ibig sabihin ay na-enjoy na niya ang aming ginawa. Patuloy pa rin si Patrick sa pagsuso sa kanyang ari.

Tinodo ko na ang aking pagkanyod sa kanyagn likuran hanggang para na akong nagdedeliryo sa sarap, “Bro... bro... lalabasan na ako bro, ahhhhh. Brooooo!!”

Agad kong hinugot ang aking pagkalalaki sa loob ng butas ni Justin. Dali-daling hinawakan ito ni Patrick hanggagn sa pumulandit ang aking katas sa kanyang mukha.

Tila nahimasmasan naman si Justin sa nakitang natapos na ako.

Habol-habol ang aking paghinga, pinaharap ko si Justin at muling ipinasandal sa dinding na semento. HInawakan ko ang kanyang ari. Tigas na tigas pa rin ito. “Ok... ako naman ang tirahin mo bro, para makaganti ka.”

Nilawayan ko ang aking butas sa puwet at pati na rin ang ari ni Patrick, bagamat puno na ito sa naghalong laway at paunang dagta niya. Tumalikod ako at itinutok ang aking butas sa kanyang harapan.

Noong bahagyan nang nakapasok ang ulo ng ari ni Justin sa loob ng aking butas, niyakap niya ako upang hindi lumabas ang ari niya.

“Ahhhhhhhmmppp!” ang pigil kong pag-ungol gawa nang sakit.

Itinuloy pa rin ni Justin ang pagkanyod at noong ang kabuuang haba ng ari niya ay nakapasok na, hinawakan ko ang umbok ng kanyang puwet upang huawg muna siyang umindayog. Huminga ako na malalim, inirelax ang sarili.

Naintindihan niya. Huminto siya ng may halos 15 segundo.

Noong tinanggal ko na ang aking kamay sa umbok ng kanyang puwet, hinila naman niya ako at ipinuwesto sa harap ng dingding na semento. Nagpalit kami ng puwesto. Noong itinukod ko na ang aking kamay sa dingding, deretso na siyang kumanyod.

Napa-ungol ako ng malakas sa mabilisan niyang pagkanyod. Tila libog na libog na siya na parang asong ulol na hindi na mapigilan. Tanging ang mga ungol namin ang naghalong ingay sa paligid.

Noong bahagyang nahinto si Justin sa kanyang ginagawa, nilingon ko siya, nasa likod niya pala si Patrick kung saan ay pilit na ipinasok ang ari niya sa likod ni Justin!

Kitang kita ko ang pagngiwi na naman ng mukha ni Justin noong naipasok na ni Patrick ang kanyang ari sa butas ni Justin.

“Owttssssss!” ang pigil na sigaw ni Justin na hindi na nakapalag gawa ng matinding libog.

Sa nakita kong ayos naming tatlo, naramdaman kong gumapan na naman ang init sa aking katawan. Nilaro-laro ko na naman ang aking ari. Tumigas na naman ito.

At noong umulos na naman si Justin, na sinabayan din ng pag-ulos ni Patrick sa likod ni Justin, sinabayan ko na ng paglalaro ang aking ari.

Tila nagdedeliryo kaming tatlo sa aming ginagawa. Hindi ko na naramdaman ang sakit kundi ang purong sarap at libog na lamang. At alam ko, ganoong din ang naramdaman ni Justin.

Hanggang sa naramdaman ko ang pabilis nang pabilis na pagulos ni Justin at tila mababaliw na rin ito sa hindi matigil na pag-ungol. “Ahhh! Ahhhh! Ahhhhhh1 Ahhhhhh! Bro... lalabasan na ako bro! Brooooo.....!!!”

At dahil sa narinig, binilisan ko na rin ang aking paglalaro sa aking sarili at nakisabay na rin sa kanyang ungol. “Sabay tayo bro.... bro.... ang sarap bro.... Ahhhhhhhhhhhh!” Habang dinig na dinig ko rin sa likuran ni Justin si Patrick na halos isigaw na rin ang kanyang ungol na tila nagdedeliryo sa sarap at pansing malapit na rin labasa, “lapit na rin akooooooo1 Ahhhhhhh!”

Habang pumutok sa loob ng aking butas ang dagta ni Justin, nagkalat naman sa sahig ang aking dagta. Alam ko, nasa loob ng butas rin ni Justin ang dagta ni Patrick.

Parang pinaliguan ng langis ang aming mga katawan sa sobrang pawis. Pagkatapos hugutin ni Justin ang ari niya sa puwet ko at si Patrick naman sa puwet ni Justin, naghalikan kaming tatlo.

Yakapan. Tawanan... Bakas sa mukha ni Patrick ang ibayong kasiyahan.

Maya-maya, pumasok na kami sa aming kuwarto. Nahiga sa isang kama. Ngunit dahil si sadyang mahilig si Patrick, naulit muli ang ganoong eksena sa loob naman ng kuwarto.

Naka-limang rounds pa kami. Hanggang kaming dalawa ni Justin na ang umayaw at nakatulog na hindi man lang nagawang magdamit. Natulog na rin si Patrick.

Maaga akong nagising kinabukasan. Ginising ko na rin si Justin upang ayusin namin ang aming mga gamit at bagay-bagay na dadalhin.

Noong nagising na si Justin, napahawak ito sa kanyang ulo. “Shittt! Sakit ng ulo ko!” At noong iginalwa niya ang kanyang katawan, napa-“Ouch!” naman siya sabay hipo sa kanyang likuran. “Tangina, ang hapdii!!!”

Natawa na lang ako. Para bang wala lang nangyaring hindi kanais-nais. Parang normal na laro lang ang lahat. Walang string attached, walang emotional effect sa amin. Parang nag-inuman lang at sinabayan ng paglalaro ng pusoy. Ewan ko lang din sa side ni Justin. Ngunit sa ipinakita niya, parang ganoon na nga. Napilitan o sumabay sa agos ng pangangailan, wala akong nakitang pang-iilang sa kilos niya maliban sa iniisndang sakit sa ulo at sa kanyang tumbong.

Dahil natawagan na ni Justin ang hypnotherapist para sa appointment namin sa araw na iyon kung kaya ay kailangang matuloy.

“Sensya na kagabi bro. Nasali ka tuloy sa aming... alam mo na.” ang sambit ko, hindi na itinuloy pa ang sasabihin.

“Ok lang. Walang problema. Lasing naman tayong pareho kaya ok lang.”

“Ansarap mo pala bro.... Nakakalibog!” dugtong kong biro.

“Gago!”

“Weee... nagustuhan mo eh. Umuungol ka pa nga eh!” Biro ko pa rin.

“Tarantado! Ansakit kaya. Baka ikaw, nag-enjoy ka sa akin! Sabay bitiw ng pigil na tawa gawa nang tulog pa si Patrick.

“Bakit, nag-enjoy ka rin naman sa akin ah!” sambit ko.

Na sinagot naman niya ng, “Paaano ako mag enjoy, eh, ang luwang-luwang na niyang sa iyo!”

“Tarantado!”

Tawanan

Ewan, para tuloy na-kyutan na rin ako kay Justin na utol ko sa fraternity at purely paltonic lamang ang aking naramdaman. Iyon bang naisip ko ang mga eksena sa nakaraang gabi at game na game siyang nakilaro sa amin. Hindi ko lang din alam kung ano ang nasa loob ng kanyang isip.

Noong natapos na kaming magligpit, nagshower ako at pagkatapos, si Justin naman. Naipahanda ko na rin ang agahan sa aming kasambahay.

Noong nagising na si Patrick, hinikayat ko na siyang magshower habang hinitay namin siya sa hapag-kainan.

Nakarating kami sa Maynila. At noong nagbiyahe na kami patungo sa clinic ng nasabing hypnotherapist, tanong nang tanong na si Patric. “Saan ba tayo pupunta?”

“May kaibigan lang si Justin at sya ang pupuntahan natin”

Iyon lang ang aming sinabi.

Noong dumating na kami sa clinic, doon na nagtanong si Patrick. “Anong clinic ito?”
“Dito nag work ang kaibigan ni Patrick. Isa siyag hypnotherapist...” sagot ko.

“A-ano iyon”

“Isa siyang hypnotist.”

Napa-“wow” naman si Patrick. “As in he will put you under his power and do whatever he wants you to do?”

“Exactly. He has that mental power.”

“Cool!” sabi ni Patrick.

“You want a sample?” tanong ko. “Sasabihin ko sa kanya.”

“Ano naman ang ipaggawa niya sa akin?” ang may pag-aalangan tanong niya.

“Ah...” nag-sipi muli ako. “Gusto mo bang malaman ang past life mo with me? Kung anu-anong relasyon mayroon tayo sa previous lifetimes natin?”

“P-puwede ba iyon?” ang mistulang excited na sagot ni Patrick.

“Puwede, syempre, i-hypnotize ka lang niya at uutusan ang iyong utak na ilabas ang mga naka-store na memory sa iyong sub-conscious, halimbawa, sa taong 2010 kung saan ka sa panahong iyon at kung sino ka, sino ang karelasyon mo, anong buhay mayroon ka, ano ang naranasan mo sa partikular na araw at oras... lahat ng iyan babalik sa iyong ala-ala at sasabihin mo sa amin.”

“Talaga... “

“Oo. At gusto ko rin iyon. Para malaman ko rin kung ano ang mga kuwento ng pag-ibig natin sa nakaraang buhay.”

“Sige! Payag ako!” ang sagot niya.

Lumabas ang hypnotist. Kinausap muna ni Justin ang drama namin na magpanggap silang magkaibigan at na huwag ipaalam na may appointment kami upang huwag mapansin na nakaplano pala ang pagpatingin naming iyon. Baka mapansin ni Patrick na ang dahilan lang pala ng pagpunta namin ng Maynila ay ang ipagamot siya, taliwas sa sinabi kong mamasyal, mag bonding...

At maayos namang nagampanan nila ni Justin ang kanilang role. Lumabas na ang pakay namin sa Maynila ay ang paglalakwatsa at nagkataon lamang na duimaan kami dahil may pakay siya sa kaibigan. At may inirekomenda ring lugar kunyari ang hypnotherapist na lugar kung saan may magagandang nightlife at bar. Ipinakilala kunyari ni Jsutin ako at si Patrick sa kanya.

“This is my frat-broter, Xander, and this is his... yonger brother” ang ginamit na term ni Justin gawa sigurong sa isip niya ay ako naman ang guardian ni Patrick.

Kamayan, kumustahan.

Sa pag-uusap nila ay parang magkaibigan nga sila. At ako na ang nagbukas sa topic na gusto naming magpasample sa hypnotism.

“Ah.... no problem.” Ang sagot naman ng hypnotist.

“Hindi ba nakakaihya?” ang tanogn kunyarini Justin.

“E kung nahiya kayo, bayaran lang ninyo ako”

Tawaan.

Nagsimula ang session. Pumsok kami sa isang silid kung saan niya ginaganap ang kanyang session. May kaunting kadiliman ang paligid, tahimik at parang sa ambiance pa lamang ay parang gusto mo nang matulog.

Pinaupo si Patrick sa isang upuang parang sofa ngunit ang pagkaupo niya ay nakahiga ng kaunti. Mat ipinakita sa kanyang pendulum na hinawakan niya sa kanyang kamay, “Titigan mo lang Patrick...” ang sabi ng hypnotist habang patuloy na inidayong ang pendulum sa harap ng mukha ni Patrick.

At maya-maya lamang ay tila wala na sa sarili si Patrick na nakatutok na lang sa pendulum. “Ipikit mo ang iyong mga mata, Patrick... at i-relax mo ang iyong isip.”

“O-opo...” at ipinikit ni Patrick ang kanyang mga mata.

“Isipin mo lamang na nasa mabuti kang kalagayan at hindi ka mapapahamak sa ating gagawin. Sa babalikan nating panahon... Gusto kong sundin mo ang aking iuutos sa iyo.”

“O-opo...”

“Handa ka na ba?”

“O-opo...”

“Gusto kong piliin ang taong 1900... saan ka sa panahong ito?”

Tahimik.

Ako man ay kinikilabutan sa kanyang tanong. Kinabahan. Pakiwari ko ay nanindig ang lahat ng aking balahibo sa katawan. Paano ito maging posible na makasasagot siya sa tanong na ito? At kung may nakaraan nga siya, paano niya ito maalala?” sa isip ko lang. Parang mahirap paniwalaan.

Ngunit nagulat ako noong maya-maya lang any sumagot na si Patric. “N-nasa isang malamig na bansa, sa Europa...”

“Ilang taon ka sa panahong ito?” ang sunod na tanong.

“Labing walo...”

“Babae ka ba o lalaki?”

“Babae...”

“Anong pangalan mo?”

“H-helen...”

“Ok... Sa buwan ng Enero 25, 1900, sa oras na alas 10 ng umaga. Ano ang ginagawa mo?”

“Ikinasal ako... kay David. Nasa loob ng isang simbahan kami.”

“Mai-describe mo ba sa akin ang paligid? Ang mga tao? Sinu-sino sila?”

“Maliit lang ang simbahan, kulay puti ang pintura nito, kaming mga pamilaya lang ni Dave at pamilya ko, iilang mga kaibigan ang dumalo. Puti ang aking suot na damit, damit pangkasal samantang si David ay itim na amerikana ang suot. Nagmimisa ang pari, tinanong niya kami kung tatanggapin ko si David na maging asawa ko. Sumagot ako ng “Oo”. Tinanong din niya si David. Sinagot din niya ng “Oo” ang tanong. Hinalikan niya ako. Sobrang saya ng aking pakiramdam. Nagpalakpakan ang mga taong dumalo...”

“Kilala mo ba sa kasalukuyan mong buhay kung sino si David?”

“Siya si...” napahinto siya ng sandali na lalo ko namang ikinakaba. “S-si... X-xander”

Napalingon sa akin ang hypnotist at pati na rin si Justin. Pakiramdam ko ay nagnignilid ang aking luha sa narinig. “Confirmed” sa isip ko lang na si Patrick talaga ay soulmate ko. Parang nasa ibang katauhan siya, may ibang mundo, sa ibang panahon.

“Mahal mo ba si David?”

“Mahal na mahal ko siya... Kahit ano, gagawin ko para sa kanya.”

“Ok... pumunta tayo sa January 30 sa ganoon pa ring taon. Sabihin mo kung naalala mo pa ito...”

“O-opo....”

“Naalala mo pa ba kung ano ang nangyari sa iyo?

“O-opo....”

“Masaya ka pa ba?”

“Malungkot...”

Naintriga naman ako sa narinig.

“Bakit ka nalungkot?”

“KInabukasan ay lilisan na si David at iiwanan niya ako...”

Nagkatinginan kami ni Justin.

“Ilang araw lang kayong kasal tapos iniwan ka na niya? Bakit saan nagpunta si David?”

“Compulsory service sa army. Sinalakay ang bansa namin ng mga dayuhang sundalo at nagsimula na ang gyera...” ang sambit ni Patrick na nakita kongtumulo ang luha.

“Anong ginawa mo ngayon?”

“Abala sa paggagantsilyo...”

Parang gusto ko matawa naman sa sagot niya. Paalis na ang asawa niya at abala lang siya sa paggagantsilyo.

“Bakit ka naggagantsilyo ka samantalang paalis ang asawa mo?”

“Ito ang ibigay ko sa kanyang ala-ala namin, kasama ang ilang hibla ng aking buhok, upang sana.. palagi niya akong maalala at magkita pa kaming muli...” ang sambit niya habang wlaang humpay ang pagdaloy ng kanyang mga luha.

“Umiiyak ka ba habang naggagantsilyo?”

“Opo...”

“Nasaan si David ngayon?”

“Nasa tabi ko, umiiyak din, tinitingnan ako habang naggagantsilyo.”

Iyon ang masaklap na eksena na ibinunyag ni Patrick habang nasa ilalim siya ng hipnotismo. At ang kuwentong nabuo ay ito. Dahil ang alaala lang naman ni Patrick ang nailabas gawa nang side niya lang ang natanong, ang kwento ay base lamang sa mga sagot niya sa tanong ng hypnotist, na galing sa mga alaala niya.:

































At si Patrick na nagkuwento ay iyon din ang isinigaw. Parang siya talaga si Helen at nandyan si David sa harap niya. “Sinagot ng Diyos ang aking mga panalangin!” dugtong niya.

Doon na ikinuwento ni David ang buhay niya bilang isang sundalo; ang kanyang karanasan sa gyera, ang hirap na dinanas, ang takot, galit, ang pananabik sa asawa.. At heto naman ang ikinuwento niya kay Helen kung paano niya natunton ang lugar ng kanyang asawa.

Napadaan siya sa lugar nila Helen habang nagdadrive sa kanyang kotse patungo sa kabilang syudad. Sa kabilang highway sana ang daanan niya ngunit sarado ito gawa ng mga pag-aayos kung kaya napilitan siyang sa lugar nila ni Helen dumaan bagamat mas malayo ito ng kaunti. Habang nagda-drive raw siya, nagtaka siya noong biglang huminto ang kanyang sasakyan. Tiningnan niya ang makina kung may problema. Maayos naman, at hindi naman nag-overheat.

Nakailang ulit niyang sinubukang paandarin ang makina ngunit ayaw.

Hindi talaga niya maintindihan ang dahilan kung bakit hindi niya mapaandar ang kanyang kotse. Sobra ang pagkadismaya niya na nanatili na lang siyang nakauop sa harap ng steering wheel, nagpupuyos sa inis.

Nasa ganoon siyang pagpupuyos noong napansin niya ang maliit na simbahan sa gilid ng kalsada. Naisipan niyang pumasok upang magpalamig ng ulo at maghanap na rin ng makausap at makatulong sa kanya sa pagpaandar ng kanyang nasirang kotse. Ngunit sa pagpasok niya, namangha siya sa nakita: ang table cover na ginantsilyo ng kanyang asawa. “Hindi ako maaaring magkamali! Kay Helen iyan! Si Helen lamang ang nakakagawa ng ganyang klaseng desenyo!”

Dali-dali niyang kinausap ang pari kung saan, kinumpirma niyang kay Helen nga iyon.

Sa pagtagpo ng dalawa natupad ang hiling ni Helen na magsama sila hanggang sa huling hininga niya. Pumanaw si Helen tatlong buwan ang nakalipas.

Napaiyak ako sa kuwento namin ni Patrick sa buhay na iyon. Sigurado, nagdurusa rin ako sa aming paghiwalay sa buhay naming iyon, at lalo na sa pagpanaw niya...

At namalayan ko na lang ang sariling napahagulgol.

Iyon ang isang kuwento sa buhay namin kung saan, pakiramdam ko, ay sagad hanggang buto ang aking kalungkutan. Parang totoo talaga siya. Parang may isang bahagi ng aking alaala na nanumbalik. Pakiramdam ko ay piniga ang aking puso sa love story namin ni Patrick sa buhay na iyon.

(Itutuloy)

Sunday, February 19, 2012

Kahit Makailang Buhay [11]

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for viewers under 18.

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

I am happy to announce na 7 na lang ang kulang at papalo na ang followers natin sa four digits: 1,000 naaaaa!!!! Hehehe.

Syempre, maraming-maraming salamat sa mga supporters at lalo na sa mga commenters, at sa mga patuloy pa ring sumuporta at nanindigan para sa MSOB. Bagmat hindi ko nasagot ang mga comments ngunit nababasa kop o ang lahat ng ito.

Ang ating planong 2nd MSOB Grand EB ay sa December 29 na po ngunit ang MSOB Book Anthology ay tuloy pa rin po.

Muli, maraming-maramign salamat sa inyo.

-Mikejuha-

--------------------------------------------

Ako si Xander.
At heto ang kuwento ko -

Naging normal uli ang takbo ang pagsasama namin ni Patrick, maliban sa sobrang pagka-possessive niya, sa pagka-adik niya sa sex, at sa kanyang pagkasado-masochist. Ngunit kaya ko naman ang mga iyon…. Kinaya ko. Sinabi ko na lang sa sarili na kung mahal ko talaga ang isang tao, lahat at hahamakin ko…

Marahil ay sa pagkakataong iyon ay lumawak na ang aking pag-iisip; mas naintindihan ko na siya, tanggap ko na ang kanyang pagkatao, at higit sa lahat, tanggap ko nang ang mahal ko sa kasalukuyang buhay ay na-trap sa isang katawang lalaki. Tanggap ko siya bilang siya.

Ngunit marahil ay sadyang mapaglaro ang tadhana. Sinusubok nito ang katatag ang isang pagmamahalan; kung gaano katibay ang isang paninindigan.

Sa aming pagsasama, naging mas possessive si Patrick sa akin. Maliit na bagay ay pinapalaki. Mga inosenteng kilos ko ay binibigyang malisya. Halimbawa, may isang beses na kinausap ko ang isang babaeng estudyante sa classroom dahil nahuli ko itong nangopya sa test. Masinsinan ang aming pag-uusap noong nagkataon namang biglang pumasok si Patrick sa classroom. Naabutan niya ako at ang estudyante. Bagamat walang kaduda-dudang nakita siya sa amin ngunit noong pauwi na kami ng bahay, naninigaw na ito, nagmumura.

Kahit mga lalaking estudyante kapag nakikipagharutan o kahit nakakasabay ko lang sa hallway at nakikipagbiruan at nakikita niya, mag-eexpect na ako niyan ng away.

Ang masaklap, ay sa away namin, pinagbubuhatan niya ako ng kamay.

Tiniis ko ang ugali niyang iyon. Tiniis kong ang bawat pananakit niya, palo, kagat, suntok… dahil ang lahat ng iyon ay hahantong sa pagtatalik. Ganyan ang normal na takbo ng sexual routine ni Patrick. Sex addict na nga siya, pervert pa at sado-masochist. Inisip ko na lang na ang dahilan ng kanyang pagiging sobrang possessive at mainitin ang ulo ay upang ito ang makapagbibigay sa kanya ng dahilan upang magalit siya at doon na magsimulang saktan niya ako.

Both ways din kasi ang gusto niya. Ang saktan ako o, di kaya, saktan siya ang sasaktan ko. Minsan din kasi kapag galit na galit na rin ako, hindi ko mapigian ang sarili na hindi siya saktan. Ito ang paraan niya upang mag-init naman ako. Simulan niya ang away at kapag hindi ko na kayang kontrolin ang sarili, hahantong na ito sa pisikal na pagbuhat ko ng kamay sa kanya. Ang sakitan para sa kanya ay parang isang aphrodisiac, isang bagay na nakapagpapalakas ng libog at libido. At hahantong ang lahat sa pagtatalik.

At palagi iyon. At marahil ay nasanay na rin ang aking katawan sa bugbog na parang hinahanap-hanap ko na rin ito. Minsan nga kahit walang dahilan, bigla na lang niya akong tatadyakan o paluin ng sinturon…

Syempre, kapag may nanakit sa iyo ng ganoon-ganoon na lang na walang dahilan, aakyat kaagad ang lahat ng dugo mo sa ulo mo at gusto mong makaganti. Kaya ang sunod na mangyayari niyan ay sakitan… at sex.

Ang kinatatakutan ko lang ay baka darating ang isang araw ma magiging sobra na ito at ang hahanapin na niya sa katawan namin ay dugo… Kapag nangyari iyon, baka buhay na rin namin ang nakataya. Iyan ang matinding ikinatatakot ko.

Kaya upang magiging under control ko pa rin ang lahat kung sakali ay ang lihim na mag-aral ng martial arts, hindi dahil gusto ko siyang saktan kundi gusto kong kontrolado ko pa rin ang lahat. Kapag alam kong sobrang bayolente na, maaari kong i-pin down siya upang huwag nang humantong sa mas madugo pa. Syempre, proteksyon ko rin sa sarili ko ito lalao na kung darating kami sa puntong nakahawak siya ng patalim o baril o isang bagay na nakamamamatay.

Ngunit ang isang problema ko ay kung paano siya gagamutin. Minsan kinausap ko sya na magpagamot sa isang psychiatrist ngunit ikinagalit niya ito. Ako pa tuloy ang tinanong kung may pag-aalangan nab a raw akong tanggapin ang pagkatao niya at kung hindi na, libre na raw akong umalis at iwanan siya.

“Bakit? Hindi mo na ba ako kaya? Iwanan mo ako, ok lang sa akin! Kaya ko namang tumayong mag-isa. Kaya kong mabuhay na mag-isa!”

“Patrick… hindi mo ako naintindihan eh…”

“Ikaw ang hindi nakakaintindi sa akin!”

“Ang ibig kong sabihin, hindi ba mas maganda kung hindi tayo nagsasakitan? Na nagsasama tayo na masaya, na nagyaykapan lang at naghahalikan. Normal ba sa tingin mo ang bugbugan talaa sa mga taong nagmamahalan?”

Ngunit hinid niya sinagot ang punto ko. “E di kung ayaw mo na, umalis ka! Alis! Layassssss!!!” ang palagi niyang sasabihin.

At sa puntong iyan, maghanap na naman siya ng isang bagay na ibato sa akin o ipapalo. At muli, hahantong ang lahat sa sakitan at pagkatapos ay iyakan. At… magsimula na ang aming pagtaatlik.

Isang hapon, tapos na ako sa isa kong klase at handa nang umuwi noong isang estudyante ang lumapit sa aking desk. “Sir… nakita niyo na ba ang isang anonymous na picture na ipinakalat tungkol kay Francis at sa isang mestisong lalaki?” sambit ni Alvin. Alam na kasi ng lahat simula noong namatay ang ina ni Francis na ako na ang nagsilbing guardian niya.

Syempre nagulat ako. “Ha??? Ano iyon? Hindi ko pa nakita.” Sagot ko.

“Heto po, Sir. May nag-send sa akin e.” ang sagot niya sabay bukas ng kanyang cp.

At heto ang mga nakita kong larawan –



Mistulang hinataw naman ng matigas na bagay ang ulo ko sa aking nakita. Pakiramdam ko ay umakyat ang lahat ng dugo ko sa katawan patungo sa aking ulo.

“Pakopya nga, Alvin?” ang sabi ko. Gusto ko kasing ipakita kay Patrick ang kuha na iyon.

Ipinasa ito ni Alvin sa cp ko atsaka dali-dali kong tinawagan si Patrick kung nasaan siya. Nasa bahay na raw kung kaya dumeretso na rin ako roon.

“Paki-explain nga kung ano ang ibig sabihin nitong litrato na ito?” ang galit kong tanong kay Patrick noong nagharap na kami.

Tiningnan ito ni Patrick sabay sarcastic na sabing, “Wow! Ang galing naman! Ang cute ko d’yan di ba?” na may bahid pang-aasar ang boses.

Pakiramdam ko ay nagdilim ang aking paningin sa narinig. At naalimpungatn ko na lang ang sariling pinakawalan ang isang napakalakas na kanang suntok sa mukha ni Patrick.

Bulagta si Patrick sa sahig, hawak-hawak ang duguang bibig, tinitigan niya ako ng matalim. Ngunit imbes na bulyawan ako, lalo pa akong inasar. “Ang hina naman… Wala bang mas malakas pa d’yan?” sabay tayo at pinakawalan din ang isang malakas na suntok sa patungo sa aking mukha.

Ngunit dahil sa napag-aralang martial arts, mabilis akong nakailag at nahawakan ko pa ang kanyang kamay. Ipinulupot ko ito sa kanyang likod at hinataw ng isa kong kamay ang kanyang panga. Sapul na naman ang pisngi niya.

Pinilit niyang kumawala at pinaulanan din niya ako ng suntok, ang iba ay tumama sa aking mukha. Ngunit napuruhan ko na naman siya at ang tinamaan ko ay ang kanyang ilong.

Bagsak uli siya sa sahig at lalong dumami ang dugo sa kanyang mukha na dumaloy galing sa ilong at ang iba ay galing sa bibig.

Dali-dali na naman siyang tumayo at tinumbok ang drawer. Alam ko kung ano ang balak niyang kunin; ang baril. Kaya dali-dali ko siyang sinunggaban at noong nahablot ko ang kanyang beywang, nilock ko siya sa sahig upang hindi makapalag.

At doon ko na sinimulang romansahin siya. Alam ko naman kasing sex lang ang makakapawi sa galit niya. At pinagbigyan ko siya, hinahablot ang buhok, ang balat, hinahataw ang umbok ng kanyang puwet, ang katawan, kinakagat ang likod, at sinasampal ang duguang mukha habang puwersahan kong hinablot at sinira ang kanyang damit hanggang sa mapunit ito.

Noong tuluyan nang napunit ang kanyang t-shirt, short naman niya ang aking hinablot hanggang sa napunit din ito at tanging brief na lamang niya ang natirang saplot sa katawan.

Habang nakahandusay siya sa sahig, dali-dali kong hinubad ang aking t-shirt at pagkatapos ay ang aking pantalon at brief.

Agad akong sumampa sa ibabaw ng nakadapang si Patrick at kinagat ang kanyang kaliwang balikat.

“Arrrggggghhh!” ang sigaw niya sabay igtad niya sa kanyang katawan.

Habang nasa ganoon siyang pagsisigaw dahil sa nakalock kong ngipin sa kanyang balat, puwershang hinawi ko ang gilid ng kanyang brief upang malaya kong masalat ang butas ng kanyag likuran.

Pakiwari ko ay mapupunit na sa sobrang lakas ng aking pagkagat ang kanyang balat habang abala naman ang aking tatlong daliri sa paglalabas-masok sa butas ng kanyang likuran.

At habang nanatili lang siyang nakadapa sa sahig sa ganoong pagpapahirap ko, tuluyan ko nang inilabas ang aking tirik na tirik na pagkalalaki at ipinasok iyon sa kanyang likuran.

“Arrrgggghhhhhhh!” ang ungol niya habang muling napaigtad ang kanyang katawan.

Umindayog ako sa kanyang likuran habang sa kanyang duguang mukha ay bakas ang sakit na naramdaman niya. Ngunit hindi ko ininda iyon. Alam ko, iyo ang gusto niya.

Hanggang tuluyang naiparaos ko ang sarili…

Sa huling pagninig naming iyon ko napagdesisyonang dapat ay gumawa na ako ng paraan upang matulungan si Patrick. Napansin ko kasing palala nang palala na ang kanyang sakit at natakot akong darating siya sa puntong ang gagamitin niyang bagay sa pananakit ay patalim, baril o bagay na nakamamatay.

Tinawagan ko ang kaibigang si Justin at nanghingi ng payo. “Mukhang nahirapan na ako bro. At natatakot din akong kapag wala akong aksyon na gagawin ay may mangyari sa aming hindi maganda.” Ang sabi ko sa aking kaibigan.

“What a coincidence! Dahil may nakilala akong isang hypnotherapist bro... nitong bago lang. Nagresearch ako minsan sa internet tungkol sa therapeutic effect ng regression sa mga pisikal, emotional, o mental na karamdaman. Alam mo naman, interesado ako sa mga ganitong bagay. Parapsycholoigy, paranormal phenomenon, hypnotism, the power of the mind, eastern thoughts and beliefs, reincarnation… At may nakilala akong isang professional hypnotherapist na nagki-clinic sa Maynila!”

“Talaga? Ano ba ang kaibahan ng approach ng gamutan ng hypnotherapy kumpara sa conventional na psychotherapy o psychiatric treatment?”

“Ang mga psychiatrist o psychotherapist ay naka-focus lamang sa pagtatanong at pagpapalabas ng mga saloobin ng pasyente nila. Kumbaga, ini-encourage lang nila ang mga nasa ganitong karamdaman na pagpalabas o mag unload or disclose ng kung ano man ang mga masasamang karanasan na natatandaan ng kanilang pasyente. Puwede silang magbigay ng mga gamot na pinaiinum upang maging kalmante ang mga pasyente ngunit hanggang doon lang ang limit ng kanilang kakayahan. Kumabaga, ang kaya lamang nilang gawin upang malunasan ang mental na karamdaman ng pasyente ay bigyan ng panandaliang lunas sa pamamagitan ng gamot na ipaiinum o ituturok upang pansamantalang manghina, makatulog, o maging kalmante ang sistema sa katawan, at ang pag-unload ng bigat na dinadala ng pasyente sa pamamagitan ng pag-encourage na magsalita o magpalabas sila ng saloobin. Ibig sabihin, ang kaya nilang gawin ay hanggang sa laman ng consciousness o alaala ng isang pasyente lamang. At syempre, dahil consciousness ang pinag-usapan, base lamang ito sa kasalukuyang karanaasan na nakarehistro pa sa utak o memory. Kasi nga, ikaw, ako, halos tayong lahat, ang naaalala lamang natin ay ang kasalukuyan, ang ating karanasan sa buhay na ito. Ngunit iba ang sa hypnotherapist. Hindi lang nila tinutumbok ang kung ano man ang laman ng ating conciousness, kundi pati na rin ang ating sub-concious kung saan ang memory na naka-store dito ay hindi lamang sa kasalukuyang buhay kundi ang sa mga nakaraang buhay pa… mga past lives kumbaga.”

Nanatili lang akong nakinig. Interesante kasi ang kanyang mga sinabi.

“Naniwala ka bang powerful ang ating utak?” tanong niya.

“O-oo naman.”

“At naniwala ka naman sa mga kaya nitong gawin?”

“Oo… gaya ng extra-sensory perception o ESP, like –Telepathy, the ability to read another person's thoughts; Clairvoyance, the ability to ‘see’ events or objects happening somewhere else; Precognition, the ability to see the future; Retrocognition, the ability to see into the distant past; Mediumship, the ability to channel dead spirits; Psychometry, the ability to read information about a person or place by touching a physical object; at ang Telekinesis, the ability to alter the physical world with mind power alone. At marami pang iba na pwedeng gawkn ng utak o isip.”

“Tama. At isa lamang iyan sa mga untapped potentials ng ating utak. Ngunit ang isa pang potential nito ay ang untapped database ng ating mga experiences simula pa sa mga nakaraang buhay or existencies natin na naka-store sa ating sub-conscious. At dito papasok ang role ng hypnotherapist. Ito ang kanilang tinatarget na ara ng isip; na makuha at ma-uncover ang mga impormasyon dito dahil ayon sa theory ng mga hypnotherapist, ang mga problema natin sa kasalukuyang buhay ay manifestations lamang ng mga unresolved issues sa ating nakaraan; pwedeng sa buhay na ito, or sa buhay na nakaraan. Di ba sinabi ko sa iyo ang tungkol sa iba’t-ibang mga idiosyncrasies ng mga tao kagaya ng phobias and fears, hilig, ugali, talent, obsession, at kahit karamdaman… mental man o pisikal, ay may kinalaman sa ating nakaraang buhay at karanasan. Ganyan ka powerful ang ating utak.”

“Ang galing!”

“Kaya ang approach ng hypnotherapist ay ang pagtarget mismo at pagresolve sa pinaka-source ng problema, hindi iyong pagresolba lamang sa epekto nito. At alam mo bang base sa research ng mga scientists tungkol sa kung gaano na extensive ang paggamit ng tao sa kanyang utak, lumabas sa kanilang pagsusuri na 10% lamang ng capacity ng ating utak ang ating nagagamit sa buong lifetime natin. At si Albert Einstein, ang ama ng theory of relativity, noong namatay siya at sinuri ang kanyang utak, lumabas sa kanilang pag-eksamin nito na 30% lamang ang nagamit ni Einstein sa buong capacity ng kanyang utak. See my point? 10% lamang an gating kayang gamitin… nasaan ang 90% na gamit nito?”

“Interesting!”

“Anyway, sa kaso ng mga may problemang psychological or psychiatric kagaya ng kay Patrick, mas maganda kung ang isang hypnotherapist ang susuri at gagamot sa kanya. Siguradong ang pinaka-source ng problema ang hahanapin nito at ito ang gagamutin.”

“K-kung ganoon… gawin natin bro. Ngunit paano?”

“Ako ang bahala…”

Nagkita kami ni Justin at sa bahay ko siya pinatuloy. Dahil araw na Biyernes at walang pasok kinabukasan, doon ko na rin siya inimbitahang matulog.

Kilala pa ni Patrick ang dating guro kung kaya hindi na kami nagkailangang tatlo. Masaya kaming nag-uusap hanggang sa binuksan ko kay Patrick ang issue na aalis kami patungong Maynila kinabukasan.

“What for?” tanong niya.

“May kaibigan akong pupuntahan at gusto kong sumama ka at pati na rin si Sir Justin mo ay sasama. Ok lang ba sa iyo? Maggala tayo doon, mag-enjoy?” Iyon ang palabas na napag-usapan naming ni Justin.

“Good idea!” ang sagot naman ni Patrick.

Natuwa naman ako. Hindi ako nahirapang kumbinsihin siya.

Noong natapos kaming maghapunan, niyaya ko naman si Justin na mag-inuman sa terrace, pampatulog lang kumbaga, hindi dapat kami nalalasing ng todo. Naisip ko rin kasi na baka kapag nalasing kami, mag-wild na naman si Patrick . Ok lang kung kaming dalawa lang ang nasa bahay. Pero kung ganoong nand’yan ang ibang tao, mahirap na. Bagamat nasabi ko na kay Justin ang problema ko tungkol kay Patrick, nakakahiya pa rin ito kapag nasaksihan pa talaga niya kung gaano ka wild ni Patrick sa sex kapag umatake na ang kanyang sakit.

Nakailang tagay rin kami. Masyado akong nasarapan sa kuwentuhan namin ni Justin. Matagal kasing hindi ko nakakuwentuhan ang best friend kong iyon. Ang siste, hindi ko namalayang nalasing na pala kaming tatlo. At heto na… nagsimula nang umandar si Patrick.

Sa mesa kung saan nakalatag ang aming maiinum at pulutan, ang puwesto naming ay kami ni Justin ang magkatabi, kaharap ko naman si Patrick. Habang nasa kasarapan kami ng kuwentuhan at biruan ni Justin, bigla ko na lang naramdama na may dumampi sa aking harapan. Tiningnan ko ito; ang dulo pala ng paa ni Patrick ang humahaplos-haplos na sa aking bukol. Napatingin ako sa kanya. Lihim naman niya akong kinindatan.

Syempre, naturete ako. Nandoon ba naman si Justin. Ewan kung napansin iyon ni Justin ngunit dedma lang ako. Kunyari, hindi ko napansin iyon at hinayaan ko na lang ang paa ni Patrick na gumagapang sa umbok ng aking pagkalalaki. At lalo ko pang ibinuka ang aking mga paa.

Sa ginagawang iyon ni Patrick naramdaman ko na lang na unti-unting nag-iinit ang aking katawan. At kasabay dito ay ang unti-unti ring paglaki ng aking bukol na siya namang sinamantala ni Patrick at lalo pang pag-igihan ang paghagod ng kanyang paa dito. Nauutal tuloy ako sa pagsasalita at pakikipag-usap kay Justin, minsan ay napapatigil, pigil na napaungol. Parang gusto ko na lang tumihaya sa aking puwesto at hayaan si Patrick na paligayahin ako sa pamamagitan ng paghagod ng kanyang paa sa aking tigas na tigas nang alaga.

Ngunit parang hindi ko rin lubos maisip na gawin iyon habang nandoon ang aking best friend. Parang ang sagwa kasi. Kaya kunyari, normal lang ang lahat at pinilit kong hindi ma distract sa ginagawa ni Patrick.

Habang nasa ganoong lihim na pagpaubaya ako, napansin ko naman si Patrick na palihim na sumesenyas sa akin. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang gusto niyang tumbukin sa pagmumuwestra niyang iyon ngunit napansin kong inginunguso niya si Justin sabay tingin din sa aking harapan na hinahagod ng kanyang paa.

Ang sumagi sa aking isip ay malaswa. Syempre, hindi ko gusto kung ano man iyon.

Palihim ko rin siyang minuwestrahan, umiling-iling ako, ang mga kilay ay nagkasalubong na ang ibig kong sabihin ay hindi puwede.

Ngunit patuloy pa rin si Patrick sa pagmumuwestra, habang ang kanyang paa ay nanatili sa lihim nitong paghimas sa aking bukol.

At may naramdaman na akong pagkahiya na baka nahalata na ito ni Justin. Tiningnan ko na si Patrick ng matulis, pagpahiwatig na itigil na niya ang pangungulit.

“What?” ang biglang pagsingit ni Justin, nagpalipat-lipat ang tingin niya sa amin ni Patrick noong nahuli niyang tinitigan ko ng matulis si Patrick.

“Ah… wala bro. Lasing na kasi iyan kaya med’yo praning na.” turo ko kay Patrick.

“Hmmmm…” ang sagot lang ni Justin na naguluhan pa rin.

Ngunit biglang huminto si Patrick sa kanyang ginagawa. Tumayo siya at bagamat halatang pasuray-suray na dahil sa kalasingan, naglakad ito patungo sa barandilya ng terrace at umupo doon.

“Patrick! Malaglag ka! Tangina! Huwag kang magbiro ng ganyan! Lasing ka pa naman!” Sabay tayo at lalapitan ko na sana.

“Opppps!!!” sigaw niya, ang pagmuestra naman ng kanyang kamay na an gpahiwatig ay huwag akong lumapit sa kanya. “Tatalon ako dito kapag lumapit ka… D’yan ka lang. Gusto kong manuod.”

“M-manood” ang litong-lito kong sagot. “Ng ano…???”

“Iyong sinabi ko…”

“Ano ba iyong sinabi mo?”

“Iyong d’yan habang nakaupo ako kaharap mo…” ang ipinahiwatig ay ang pagmumuwestra niya tungkol kay Justin habang hinagod ng kanyang paa ang aking bukol.

Napatingin ako kay Justin na walang kamalay-malay sa gustong mangyari ni Patrick. “Nababaliw ka na ba?!” Sigaw ko uli.

“Baliw naman talaga ako, di ba? Sige na Xander. Gawin mo na. Pleaseee!!!”

“Bro… ano bang gusto niya?” ang pagsingit ni Justin, natunugan na may kinalaman sa kanya ang gustong mangyari ni Patrick.

“Gawin mo na sabiiiii!!!!” ang sigaw uli ni Patrick, tila naiinip na.

Kaya wala na akong nagawa kungdi ang magsalita sa kaibigan, “M-maghalikan daw tayo bro…”

Parang tinamaan ng matigas na bagay ang ulo ni Justin sa narinig, hindi malaman kung tumawa o o mawindang. Tiningnan niya si Patrick, tiningnan niya ako. Natuliro rin, hindi malaman ang gagawin.

“Gawin niyo na kung ayaw ninyong tatalon ako ditooooooooooooooooo!!!” ang sigaw uli ni Patrick.

Para kaming mga kandilang nakatirk sa aming kinatatayuan ni Justin, ang mga mata ay palipat-lipat – lingon kay Patrick na nasa barandilya at handa nang tumalon, at lingon sa isa’t-isa.

“Maghalikan na kayo, putang inaaaaaaaaaaaaaaa!!!”

(Itutuloy)


Patrick





videokeman mp3
I Knew I Loved You – Savage Garden Song Lyrics

Friday, February 3, 2012

Kahit Makailang Buhay [10]

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Pasensya na po sa matagal na update. Medyo busy lang po… Sana ay maintindihan.

Gusto ko ring ipaalam na ang MSOB Grand EB na unang planong gaganapin sa June 2, at mapo-postponed po sa December, 2012 bagamat ang book anthology ay tuloy pa rin po…

Salamat sa mga taong patuloy na sumusuporta sa MSOB kahit na madalang na lang ang updates natin. Sana ay patuloy pa rin kayong sumubaybay sa mga kuwento dahil kayo po ang dahilan kung bakit patuloy pa rin akong nagsusulat pra sa MSOB sa kabila ng mga pansarili kong priorities at health.

Maraming salamat po.

-Mikejuha-

----------------------------------------------

videokeman mp3
I Knew I Loved You – Savage Garden Song Lyrics

Ako si /xander. At ito ang kwento ko...
Ang mama pala ito ni Patrick. Kung titingnang maigi, nasa kalunos-lunos siyang kalagayan. Nakahiga siya sa kama ng isang private room, may oxygen tube na nakakabit sa kanyang ilong, may dextrose sa kanyang kamay, may tubo sa kanyang bibig.

Napatingin ako kay Patrick, “Akala ko ba ay… sinabi mong patay na ang mama mo?”

“Di ba? Tingnan mo? Buhay pa ba ang ganyang kalagayan? Na-stroke sya at ngayon, maraming complications na sumira sa kanyang mga internal organs. Hindi makatayo, hindi maigalaw ang katawan, hindi normal ang pagkain… pati ang pagsasalita ay halos hindi mo maintindihan. Buhay ba ang tawag mo d’yan? Siya na lang ang nag-iisang taong nagmahal sa akin tapos iyan ang nangyari sa kanya? Di ba para na rin siyang patay…?”

Mistula akong nabilaukan. Parang pinunit ang aking puso sa matinding pagkahabag sa kalagyan ng kanyang ina. Na-guilty ako. “I’m sorry.” Ang nasambit ko lang.

Ikaw ang dahilan kung bakit nagkaganyan siya. Dahil sa sama ng loob niya sa iyo kaya siya na-stroke…

Hindi ko na nagawang magsalita pa. Parang sobrang hiya ang nadarama ko. Sobra-sobrang paghihirap pala ang nagawa ko sa buhay ng mag-ina.

“Ma… ma… may bisita ka.” Ang mahinang sambit ni Patrick sa ina. “Heto na po si Xander ma…”

Unti-unting bumuka ang mga mata ng ina ni Patrcik. Mistula akong isang tuod na nakatayo sa gilid ng kanyang kama habang tinitingnan siya.

“Di ba sinabi ko sa inyo na siya ang professor ko sa English? Mabait na siya sa akin, ma… hindi na niya ako itinataboy, hindi na niya ako sinasaktan. Nanghingi na po siya ng tawad sa akin. Nagsisi na po siya ma…” Ang sabi ni Patrick.

Tinitigan niya ako, ang kanyang mga mata ay mistulang may ibinabatong mga katanungan. Tinitigan ko rin siya, ang aking tingin ay may pagpakumbaba at pagsisisi. Hanggang sa nakita ko na lang ang mga luhang dumaloy sa kanyang pisngi.

“Patawarin po ninyo ako…” ang mga katagang lumabas sa aking bibig.

Hindi siya sumagot bagamat nanatiling dumadaloy pa rin ang mga luha sa kanyang mga mata.

Hinila ko ang isang upuan patungo sa gilid ng kanyang kama at naupo ako doon. “Ma’am, patawarin po ninyo ako. Sobrang laki po ng aking kasalanan. Hindi ko po alam kung paano ako makakabawi sa mga nagawa ko sa inyo at kay Patrick…”

Pinilit niyang ibuka ang kanyang bibig. Bakas sa kanyang mukha ang hirap ng pagsasalita, halos ang hininga niya ay mapapatid. “A-alaga-a-an mo si P-pa-pat-rick… S-sa i-iyo k-ko s-s-iya i-iha-hab-il-in…”

At hindi ko na napigilang tumulo ang aking mga luha sa narinig na sinabi niya. Ramdam kong napatawad na niya ako at naintindihan ang gusto niyang mangyari: gabayan ko si Patrick upang kung ano man ang mga kasalanang nagawa ko sa bata ay mabayaran ko ito sa pamamagitan ng pag-alaga at pagtulong sa kanya.

“O-opo… O-opo… hindi ko po siya pababayaan. M-mahal ko po ang anak ninyo.” ang naisagot ko.

At nakita ko ang pilit ng ngiti sa kanyang mga labi.

Iyon na ang huling mga salitang nabigkas ng mama ni Patrick. Kinagabihan, pumanaw siya. Parang sinadya ng pagkakataon na makita ko siya sa araw na iyon. Parang ako na lang ang hinintay niya upang maayos na maihabilin niya si Patrick sa akin bago siya pumanaw.

Inuwi ang bangkay ng ina ni Patrick sa bahay at doon ginawa ang lamay. Doon ko nakilala ang mga kaibigan ng ina ni Patrick at ilang mga kamag-anak sa side ng kanyang ina at kanyang matagal nang yumaong ama.

Nakilala ko rin ang abogado ng pamilya nina Patrick. At dito kimumpirma niya na sa last will and testament ng mama ni Patrick, nakasaad ang kanyang pagnanais na ihahabilin sa akin si Patrick, upang ako ang gumabay, tumulong, kapalit ng mga kasalanang nagawa ko sa bata at sa kanya.

Sinabi ko sa abugado na payag ako. Pinapirma niya ako ng isang kasulatan kung saan nakasaad dito na payag akong maging guardian ni Patrick.

Pagakatapos ng ilang araw na burol, inilibing ang mama ni Patrick. Walang humpay ang pag-iiyak ni Patrick sa pagkawala ng kanyang ina. Ako naman ay hindi alam kung paano siya susuyuin; kung paano maibsan ang kanyang hinagpis, lalo na’t may kinalaman ako sa maagang pagpanaw ng kanyang ina.

Natapos ang libing. Kaming dalawa na lamang ni Patrick ang naiwan sa bahay. Tuliro pa rin ang utak niya; nakatunganga, palaging nakatingin sa kawalan, walang ganang makipag-usap.

Noong nakita ko siya sa terrace na nakatayo at ang mga kamay ay ipinatong sa bellester, nilapitan ko siya at kinausap. “Patrick… ano ang puwede kong gawin upang maibsan ang sakit na nadarama mo?”

Hindi siya sumagot. Nanatili siyang katingin sa kawalan.

Tumabi ako sa kanya. Iniligkis ko ang aking kamay sa kanyang beywang. “Yakapain na lang kita…”

At doon, nakita kong tumulo ang kanyang mga luha habang humarap sa akin at ginantihan ang yakap ko. “Na-miss ko na ang mama ko…”

“Alam ko… Ngunit hayaan mo na. Let go… A-ang lahat naman ng tao ay hahantong sa ganyan. At least siya, nakapagpahinga na. Hindi ka ba natutuwa na hindi na siya naghirap ngayon kung saan man siya naroroon? At nandito naman ako, hindi kita iiwan.”

Nanatili lang siyang nakayakap sa akin. Hindi na sumagot, humahagulgol. Hinayaan ko na lang. Naintindihan ko ang kanyang kalagayan.

Kinabukasan, dumalaw ang abugado nina Patrick. May nakita daw itong isang papel na naka-insert sa ibang mga dukumentong ibinigay ng mama niya sa kanya. Ibinigay niya ito kay Patrick. Isang yellow pad paper na may sulat-kamay na mga mensahe.

Binasa ito ni Patrick na tumabi sa akin upang mabasa ko rin -

“Habang naghahanap ako ng kasagustan sa kakaibang nangyari sa aking anak kung saan naging obsessed siya sa isang taong ni minsan ay hindi niya naikilala at nakakasalamuha, I came across with people who gave me an input about soul transmigration, or reincarnationa and the possibility of my son’s remembering of his past life. It was for me a bizzare phenomenon, never in my wildest imagination would I even consider delving. But I was desperate for answers. And as I read and made a few researches about the subject, all the answers lead me to it. Mahirap paniwalaan. Kung noon ko pa sana nalaman ito, sana ay hindi ko na inilayo pa si Patrick at hindi ko na rin sana pinalitan ang kanyang identity. It was a fruitless effort… although somehow, my discovery gives me some inner sense of acceptance and understanding in the face of my difficult moments. Sa ganitong desperate na kalagayan kong naghintay na lamang ng kamatayan, may tuwa akong nadarama. Ang sagot na hinahanap para sa aking anak ay ang siya rin palang sagot sa mga katanungan ko tungkol sa buhay. Narealize kong ang kamatayan ay hindi katapusan ng lahat kundi isang bahagli lamang ito ng tinatawag na cycle o proseso upang makamit ng isang kaluluwa ang iba’t-ibang karanasan at pagsubok sa materyal at pisikal na buhay, upang kapag maipasa niya ang mga ito, libre na siyang tumahak sa tinatawag na estado ng ganap na kapayapaan o “heaven”. Base dito, wala akong karapatang gumawa ng masama sa kapwa, sa sarili, sa kalikasan, dahil ang lahat ng ito ay babalik din sa akin sa pamamagitan ng karma at ito ang magiging malaking balakid sa pagkamit ko sa hinahangad para sa sarili at sa kasalukuyang buhay. At para sa aking anak, wala rin akong karapatang hadlangan ang hangarin niyang hanapin ang taong naging bahagi ng kanyang nakaraang buhay. Sa buhay na ito at sa susunod pang mga buhay kung saan magtagpo ang aming landas, dapat ay nad’yan lamang ako upang magbigay ng tulong, ng gabay, ng pang-unawa, ng pagmamahal…”

Nagkatinginan kami ni Patrick. “A-alam niya… naintindihan niya” ang mahinang sambit niya. “Kaya pala sa iyo niya ako ihinabilin.”

“Sabi ko na sa iyo, tanggap ng mama mo ang kalagayan niya at maluwag sa puso niyang tinanggap ang kamatayan… Kaya huwag kang malungkot. Naniniwala ang mama mong muli kayong magsama sa sunod na buhay at siya ang magiging gabay mo.”

Niyakap ako ni Patrick. Sinuklian ko ang kanyang mga yakap. Sa pagkakataong iyon, lalo pang tumindi ang pagnanais kong tulungan siya.

Lumipas ang ilang mga araw at unti-unting nakarecover si Patrick sa sakit na dulot ng pagkawala ng kanyang mama. Ngumingiti na siya, nakikipagbiruan. Nanumbalik na ang kanyang normal pakikisalamuha sa mga tao. At base sa habilin ng mama niya, doon na rin ako tumira sa kanilang bahay.

At dahil sa pagsasama namin sa iisang bubong, mistulang isang sakripisyo para sa akin ito. Hindi lang kasi addict sa sex si Patrick, isa rin siyang sadomasochist, o iyong taong nagkakaroon ng kasiyahan sa pakikipagtalik kapag nasasaktan siya o sinasaktan niya ang kanyang partner. Kaya nababalot ng latay at kagat ang aking katawan, pati na rin ang kanya. Pinilit kong tanggapin ito bilang bahagi ng kanyang pagkatao. Ngunit balak ko ring ipatingin ito sa isang psychiatrist, naghanap lang ako ng magandang tyempo. At habang hindi pa siya nalunasan sa kanyang kundisyon, tiniis ko muna ang lahat.

Sa panglabas, balik-saya na naman ang lahat. Ang samahan naming dalawa, ang klase, at buhay na buhay na naman ang aming interaction. At kagaya ng dati kong ginagawa kapag may isang grupo sa kalase na mas magaling o mas nakakasagot sa mahirap na tanong, itini-treat ko sila sa canteen, kasama syempre si Patrick na palaging nangunguna.

Tuwang-tuwa rin ang mga ka-klase at mga kaibigan niya na nakikihalubilo na si Patrick sa kanila. Syempre, lalo na ang mga nag-iidolo at nagkakaroon ng crush sa kanya.

Sa parte ko naman, tanggap ko na ang katotohanang si Jasmine ko ay isang lalaki na sa buhay na ito. At hindi nawawala ang pagmamahal ko sa kanya. Siguro ay ganyan talaga kapag nagmahal ka. Kapag natutunan mong mahalin ang isang tao, kahit mag-anyong hayop pa siya, kahit maging hayop pa ang ugali niya, hindi mabubura ang pagmamahal mo sa kanya. Doon ko napagtanto na ang pag-ibig ay may mas malalim na pinag-ugatan; hindi lang ito nanggaling sa puso kundi sagad hanggang kaluluwa…

Isang araw naisipan kong dalhin si Patrick sa parola. Iyon kasi ang huling lugar kung saan habang hinintay ko si Jasmine ay nabangga ang kanyang school bus at hindi na nakarating.

Excited si Patrick. Kahit matagal na itong kinalimutan niya, may kakaibang dulot na saya at lungkot ito sa kanya. Ang lugar na ito kasi ang nagdulot ng isang malaking peklat sa kanyang buhay, errr… nakaraang buhay.

Habang naglakbay ang aming sasakyan patungo sa lugar, bigla na lamang siyang sumigaw noong nasa daang paakyat na kami na may warning sign na “curves ahead” at may bangin sa gilid. “Mag-ingat ka! Mag-ingat ka!!!”

Agad kong inihinto ang kotse sa isang tabi ng kalsada. “B-bakit?” ang gulantang kong tanong.

“Natatakot ako sa lugar na ito, Xander. Hindi ko alam…” sagot niya.

Inikot ko ang mga mata sa paligid. Naalala ko, sa lugar na iyon pala naaksidente ang sinakyan ni Jasmine at sa banging iyon nalaglag ang sinakyan nila. “Huwag kang matakot...” ang sabi ko sabay yakap sa kanya. Ang ibig lang sabihin nito ay nakarehistro pa sa isip niya ang lugar na iyon at ang nangyari sa kanya. “G-gusto mo, lumabas tayo sa sasakyan at tingnan natin ang bangin?”

“Kinakabahan ako…” sagot niya.

“Tara! Huwag kang matakot” sabay bukas ko sa pintuan ng kotse at nauna akong lumabas. Dahil nag-alangan siyang lumabas, umikot ako sa side niya at binuksan ang pinto ng kotse at hinila siya sa kamay, “Tara na…”

Nagpaubaya rin siya. Tinungo namin ang bangin kung saan nalaglag ang sasakyan. Pakiwari ko ay nanginginig siya sa sobrang kaba, lalo na noong nakita namin ang bahagi ng bus na kinain na ng kalawang at nakausli sa mga mahahabang damo na tila lumamon dito.

“Gusto mo, bumaba tayo? Tingnan natin…?” At tinumbok ko ang isang parte ng banging kung saan ginawan ng hagdanan upang madaanan ng tao. Noong pababa na ako, nilingon ko si Patrick, “Tara na!”

“P-parang ayoko!” sagot niya.

“Walang ganyanan.” At bumalik muli ako at inakbayan siya patungo sa hagdanan. Gusto ko kasing harapin niya ang mga pangyayaring iyon ng buhay niya, tanggapin ito, bigyan ng closure at makapag move-on sa kasalukuyang buhay niya.

Noong nasa baba na kami, pinagmasdan niya ang bus ng maigi na parang inisa-isa ang detalye ng pagka-posisyon nito sa kinababagsakan. Maya-maya, nag-iiyak na siya. “M-may naalala ako! May naalala ako!!!” sambit niya.

“A-ano?”

“Dito ako nakabulagta. Dinaganan ako nito…” turo niya sa isang yerong malaki na bahagi ng bus. At humahulgol na siya. Niyakap ko siya noong bigla din siyang kumalas. “K-kalahati ng katawan ko ang nakausli, nakadapa ako habang hawak-hawak ko sa kamay ko ang isang b-bracelet?” sambit niya na parang hindi sigurado sa bagay na kanyang hinawakan.

Noong nasambit niya iyon, dali-dali niyang hinawi ang mga mahahabang damo sa puwesto na kanyang itinuro hanggang sa tumambad ang isang malaking bato.

“N-nagawa ko pang igalaw ang aking mga kamay noon at dahan-dahang naghukay upang itago ang bracelet bago ako nawalan ng malay.

Dali-dali ko siyang tinulungan sa paghawi ng mga damo. Ni hindi ko na nagawang itanong kung ano ang kahalagahan ng bracelet na iyon na kahit nasa bignit na siya ng kamatayan ay ginawa pa niyang ubusin ang lakas niya upang maitago lamang ang bracelet…

Noong nalinis na ang paligid ng malaking batong nakausli, hinukay namin ang parte ng lupa kung saan niya itinurong nandoon ang bracelet.

Malambot lamang ang lupa kung kaya madali itong nahuhukay gamit lamang ang kamay. At maya-maya lang, umusli ang isang maliit na kahon na nagkulay lupa na rin pati na ang ribbon na nakapaikot dito.

Dali-dali niyang binuksan iyon, hindi magkandaugaga at nanginginig pa ang kanyang mga daliri habang tinanggal ang nakapaikot na ribbon dito.

Tumambad sa aking mga mata ang nasabing bracelet. Hinugot niya ito sa loob ng box at habang nakabitin sa kanyang kamay, pagmasdang maigi.

Walang nagbago sa ganda at kinang nito. Bagong-bagong tingnan at mistulang galing pa sa isang jewellry store. At noong nasigurado kong iyon iyong bracelet na gustong-gusto kong bilhin, nangilid ang mga luha sa aking mga mata, hindi makapaniwala sa nasaksihan at lalong humanga ako sa lalim ng pag-ibig ni Jasmine para sa akin.

Nanumbalik ang ala-ala ko tungkol sa bracelet. Araw ng Linggo iyon, habang napadayo kami ni Jasmine sa isang jewellery shop. Natuon ang aking paningin sa isang white gold bracelet na naka-display sa labas sa see-through glass wall ng shop. Kakaiba ang kanyang desenyo na parang may mga maliliit na mga diyamante sa gilid at maninipis na gold lining naman sa gilid na lalong nagpapatingkad sa kanyang atraksyon. Napakaganda ng pagkagawa. Parang isa itong obra kung sino man ang gumawa nito. Pinasok namin ang shop at atat na atat na bibihlhin ko sana ito.

“Jas… di ba maganda?” ang tanong ko kay Jasmine.

“Oo… sobrang ganda!” ang sambit niya na lumaki rin ang mga mata sa sobrang paghanga.

Tinanong namin ang sales lady kung magkaano. Ngunit laking pagkadismaya ko noong sinabi sa amin ng sales lady na hindi daw pala nila ito ibinibenta gawa nang nag-iisa na lang ito at mahal pa. Ngunit mapilit ako at kinausap ko pa talaga ang manager na ipinakisuyo kong ipatanong sa may-ari mismo ng shop kung maaaring ibenta nila ito kahit magkaano pa. Pumayag ang shop owner. Ngunit sobrang mahal ang halaga na para bang talagang ayaw nilang may makabili pa nito.

“Two hundred fifty thousand pesos??? Para sa isang white gold bracelet?” ang gulat kong tanong sa manager. “Para na akong bibili ng bahay niyan!”

“Take it or leave it.” Ang sagot naman sa akin. “Iyan ang sabi sa akin ng may-ari” dugtong niya.

Napailing-iling na lang ako. Ngunit sa loob-loob ko ay talagang bibilhin ko iyon. Pag-ipunan ko ng lang muna. Kung para nga naman sa iyong mahal, walang ni ano mang halagang makakahadlang sa pagbbigay mo ng isang mas mahalagang bagay sa kanya. Hindi naman para sa akin talaga ang bracelet na iyon; para kay Jasmine. Kahit panlalaki ito, iyon ang gusto kong ibigay sa kanya kasi gusto kong makikita palagi iyon sa kanyang braso. Sobrang ganda kasi nito, at nakakaengganyong tingnan. Kaya naisip ko, mas maganda ito kung mapasakamay sa mahal na mahal kong si Jasmine. “Pero saan ako kukuha ng pera?” ang tanong ko rin sa aking sarili.

Lumipas ang ilang buwan, hindi pa rin nakakalahati ang aking pera. Ilang araw kong pinag-isipan kung paano mabili iyon. Hanggang sa humantong ako sa isang desisyon. At dahil siguradong mabibili ko na ang bracelet na iyon sa aking binabalak gawin upang makamit ang ganoon kalaking pera, pinaparinggan ko na si Jasmine tungkol sa bracelet.

“Jas… alam mo, sa katapusan ng buwan siguradong mapasaakin na ang bracelet na iyan” ang sabi ko kay Jasmine isang araw na napadayo muli kami sa shop.

“Weeeeh! Adik ka! Paano mo mabili iyan? May 250k ka na ba?” ang biro sa akin ni Jasmine. Alam naman niya kasi na sa ganoong edad namin, allowance lamang ang tinatanggap ko mula sa aking magulang at hindi kalakihan ito, halos tamang-tama lang sa aking pang araw-araw na pangangailangan. At siguradong hindi nila ako bibigyan ng ganoon kalaking halaga, lalo na kung para lamang bilhin ang isang “bracelet”.

“Basta… may paraan ako.” Sagot ko dahil ayaw kong harangin niya ang aking plano.

Ngunit mapilit siya. “Paano nga???”

“Basta, para sa akin na lang iyon.”

“Ayoko! Ayoko! Gusto kong malaman. Baka mamaya mang-hostage ka, mang-hold up, magnakaw… ayoko niyan! Masama iyan!”

“Hindi ah! Malinis na paraan ito.”

“Pwes kung malinis na paraan iyan, sabihin mo sa akin! Ok?” na ang mga mata ay pinalaki pa talagang nakatingin sa akin.

“Eh, paano naman kung hindi ko sasabihin.”

“Sige… kalimutan mo na ako… Ayoko ng may itinatago sa akin.” Sabay talikod na parang nagtampo.

Napakamot na lang ako sa ulo, nagsisi kung bakit ko pa sinabi sa kanya. Hinabol ko siya at hinawakan sa kamay. “S-sige na nga, nananakot naman to, o… Takot pa naman ako sa iyo”

“Hoy… Mr. Villaber! Hindi kita tinatakot. Sinasabi ko lag ang aking gagawin kapag hindi mo sinabi sa akin ang gagawin mo upang mabili iyang bracelet na iyan!”

“O sya… sige, sige…” ang sagot ko na lang.

“Aberrr? Sige nga, sabihin mo kung saan ka kukuha ng pera?”

Tinitigan ko siya, hinaplos ang mukha. “Promise hindi ka magagalit?”

At lumambot naman ang boses niya sa tanog ko. “Promise.”

“Promise hindi mo ako pigilan?”

“Ahm…” natigilan siya, nag-isip marahil na baka may hindi kanais-nais akong gagawin dahil sa tanogn na iyon. Ngunit dahil nais na rin niya sigurong magsalita na ako, “Promise!” na rin ang naisagot niya.

“Ibebenta ko ang isa kong kidney.”

Kitang-kita ko ang paglaki ng kanyang mga mata. “Baliw ka ba? Ibebenta mo ang isang kidney para lamang sa isang bracelet???”

Tango lang ang isinagot ko, nanatiling nakatitig pa rin sa kanya.

“Dyos ko naman Xander! Isang bracelet lang ang katapat ng iyong kidney? Ayoko niyan! Hindi ako papayag!” ang sagot niya.

“Nag-promise ka kaya sa akin na hindi mo ako pipigilan…” ang pagmamaktol ko naman. “Gusto ko kasi iyon Jas… pagbigyan mo naman ako please.” Ang sabi ko.

Para siyang nadismaya. Marahil ay naisip niyang napaka-selfish ko pala at hindi siya makapaniwalang handa kong ilaglag ang isang kidney ko para lamang sa isang luho. “M-mas mahalaga pa ba ang bracelet na iyan kaysa iyong kidney?” ang naitanogn na lang niya.

“Oo… Dahil mas mahalaga sa akin ang… ito.” ang naisagot ko. Gusto ko pa sanang sabihin na “…dahil mas mahalaga pa kaysa kidney ko ang taong pagbigyan ko sa bagay na ito.” Ngunit hinid ko na itinuloy pa. Gusto ko kasi siyang sorpresahin.

Ngunit ang naisagot din niya sa akin ay, “Kung napakahalaga pala niyan sa buhay mo, ako na ang magbenta ng kidney ko upang mabili mo iyan…”

Na ikinabigla ko rin. “No-no-no-no-no!” ang malakas kong sambit. “Ayoko! Akin iyan, kaya ako ang dapat magbenta ng kidney ko.”

“Eh paano kung gusto ko?”

“Basta akin iyan kaya ako ang magbenta ng kidney ko, period.”

Hindi na siya kumibo. At sa isip ko, settled na iyon. Paghandaan ko na lang ang aking sarili at gagawin na ang proseso ng bentahan. Kukontakin ko ang isang ospital na nag-advertise nito at presto! Magpapa-set na agad ako ng schedule.

Ngunit hindi pa ako nakapag-set ng agreement para sa operasyon ng pagtanggal ng aking kidney, naglaho na ang bracelet sa kanyang display shelf. Sobrang lungkot ko noong nakitang wala na ito sa kanyang kinalalagyan. Tinanong ko ang saleslady kung bakit nawala na ito sa display nila.

“Miss! Bakit nawala na ang bracelet na iyon?! Ang tagal kong pinag-ipunan iyon at pagkatapos, ibinenta na lang niyo nasta-basta!” ang galit kong paninisi sa tindera.

“Bakit po? Hindi po naman kayo nagpareserve ah. At wala rin po kayong down payment” ang sagot niya sa akin.

“Putsa naman o…” ang pagmamaktol ko. “Sino naman ang nakabili?”

“Sorry po. Ipinagbilin po sa amin ng nakabili na huwag sabihin ang pangalan niya o kung sino siya...”

Ilang araw ko ring dinibdib ang pagkawala noon. Ngunit syempre, pilit na natanggap ko na rin ito dahil hindi ko naman din kasi nabili agad. Sinisi ko ang sarili dahil sa mabagal kong aksyon. Kaya wala na akong nagawa pa. Ang naisip ko na lang ay ang maghanap ng iba.

Ngunit wala akong nahanap pang kasing ganda noong nakita ako. Hanggang sa nalimutan ko na ang tungkol dito.

Noong narinig ko ang kuwento ng mama ni Patrick na ikinuwento daw ni Rovi sa kanya ang isang bracelet na siyang dahilan kung bakit bumalik si Jasmine sa school at naging sanhi ng kanyang pagkadamay sa aksidente, ang buong akala ko ay kung anong bracelet lang iyon. Kaya hindi ko masyadong pinagtuunan ng pansin.

Naputol ang aking pagbalik-tanaw noong naalimpungatang tumulo na pala ang aking luha at nagsalita si Patrick, “Ang ganda ng bracelet na ito! Grabe! Kaya ko pala itinago ito dahil sa sobrang ganda nito!”

Tinitigan ko siya. Hinaplos ang mukha. “Oo… sobrang ganda. at sobrang napakahalaga din ng bracelet na iyan sa akin at lalo na sa iyo.”

“M-magkano kaya ang halaga nito?”

“Sapat upang ibenta mo ang iyong kidney… sapat upang ibigay mo ang iyong buhay. Dahil sa bracelet na iyan, ibinenta mo ang iyong kidey; dahil sa bracelet na iyan kung kaya ka nadamay sa aksidente at namatay.” ang nasambit ko na lang sabay yakap sa kanya.

“T-talaga? Ibinenta ko ang kidney ko para lang dito?”

“Oo… Ako sana ang bibili niyan, para sa iyo. Ngunit naunahan mo ako para lamang ibigay ito sa akin. Ngunit kung nagkataong nabili ko iyan, ibigay ko rin iyan sa iyon. Para sa iyo talaga iyan.”

At naramdaman ko na lang na dumampi ang mga labi ni Patrick sa mga labi ko.

Isinuot ni Patrick ang bracelet atsaka tinitingnan-tingnan ito sa kanyang pupulsuhan sa sobrang paghanga. Pagkatapos, umakyat na kaming muli sa gulod at dumeretso na sa parola.

Dinala ko siya sa tuktok kung saan naroon ang mismong ilaw. At sa may terasa noon, dinungaw namin ang dagat. “Alam mo bang noong magkasintahan pa kami ni Jasmine, itong lugar na ito ang paborito naming puntahan?”

“O-oo nga… may kakaibang naramdaman pa ako sa lugar na ito… May nararamdaman akong saya. Parang sobrang na-miss ko ang lugar na ito, parang ang tagal ko nang hinahanap-hanap ito…”

“Dahil dito nagsimulang umusbong ang ating pagmamahalan.”

At sa gitna ng mahihinang ingay ng pabugso-bugsong hangin at paghahampas ng mga alon sa balubatuhing pampang sa paanan ng parola, inangkin namin ang ganda ng kalikasan… inangkin din namin ng buo ang rumaragasang init ng aming mga katawang-lupa.

Tuluyan naming ipinalabas ang nag-uumapaw na init ng aming pagnanasa.

At muli, naging saksi ang parolang iyon sa wagas naming pagmamahalan.


(Itutuloy)

“Libre ang magrepost; huwag lang ang mang-angkin ng akdang pinaghirapan ng iba.”

Friday, October 28, 2011

Kahit Makailang Buhay [9]

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

“Libre ang magrepost; huwag lang ang mang-angkin ng akdang pinaghirapan ng iba.”

By: Mikejuha

Author’s Note:

Gusto ko pong mangampanya para sa partisipasyon ng MSOB sa 2011 PEBA Awards (Pinoy Expat/OFW Blog) Awards. Bumoto po dito:
http://www.pinoyblogawards.com/2011/08/peba-poll-voting.html#more Nasa right side po ang mga entries at #24 entry tayo. Just click the box beside it, and click “Submit Vote”. As of this time, nasa 3rd place pa rin ang MSOB ngunit sana ay tataas pa ang rank natin.

Pwede rin po kayong mag comment dito: 
http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/05/pantalan.html

O pede ring mag-“LIKE” dito: http://www.facebook.com/PEBAWARDS at pagkatapos ay magcomment dito:
Gusto ko ring magpasalamat kay Admin Kenji of MSOB Blogspot, kay Head Admin Rovi of Solid MSOBIans at mga Admins and Mods nito, at sa Admins ng Torrid MSOBians particularly Joji for the image of “Pantalan”.

Also, maraming-maraming salamat sa mga die-hard MSOBian Amazons sa pagbabantay at pagdepensa sa mga posts at akda ng MSOBian authors na kinopya ng mga walang-pusong taong ang hilig lamang ay mag-angkin ng akda ng iba. Particularly pinangunahan ito ni MSOBian Amazon and author Jeffrey at lahat ng msobian Amazons na nagreklamo at pumutakte sa pagcomment doon sa akda na inangkin ng ibang grupo.

Syempre, sa mga MSOBians na walang sawang sumuporta, bumoto at nangampanya. Sana manalo tayo dito guys. Tayo lamang po ang gay-themed blog. Kaya laban nating lahat ito. May 870 na followers nap o ang MSOB, nasaan nap o ang mga boto ninyo? Boto naman kayo, guys! Dito po: http://www.pinoyblogawards.com/2011/08/peba-poll-voting.html#more.

Maraming-maraming salamat po!

PS. Pasensya po sa late na update… Busy kasi sa work at minsan umaatake po ang aking sakit L

Opppsss! I-promote ko rin pala ang secret fb group kong Torrid MSOBians at Solid MSOBians. If oyu are interested please message me at fb, search "Michael Juha".

-Mikejuha-

---------------------------------------

Ako si Xander.




(Mas maintindihan po ninyo kung bakit ganito katindi ang ginawang pagpapahirap ni Patrick kay Xander kung mababasa po ninyo kung gaano katindi din ang pagpapahirap na ginawa ni Xander sa batang si Rovi)

***

At naramdaman kong naputol na ang kadena ng posas bagamat ang ring mismo nito ay nasa aking pupulsuhan pa rin. Ang kadena pala ng posas ang kanyang binaril.

“Pasensya na, hindi ko mahanap ang susi eh…” sabi niya.

Nahimasmasan naman ako. Akala ko ay tuluyan na talaga niya akong patayin.

Binaril uli ni Patrick ang mga kadena sa aking iba pang posas sa kamay at paa. At sa sobrang pagod at sakit ng aking katawan, bigla na lang akong natumba.

Inalalayan niya ako sa ibabaw ng kanyang kama. Pareho kaming hubot-hubad. Noong makahiga na ako na nakatihaya, tumabi siya sa akin. Sa palagay ko, nahimasmasan na rin siya.

Hindi pa rin ako makapaniwala na ganoon ang nangyari. Para akong disoriented o nanaginip lang. Masakit ang katawan, masakit ang likuran, masakit ang ulo dahil sa kalasingan, masakit ang balat na kinagat-kagat niya. At sa aking kamay at paa, nanatiling nakakabit pa rin dito ang ring ng posas sa aking pupulsuhan.

Mistula akong isang bilanggo o alipin na piangpasasahan at inabuso.

Tumagilid ako. Sa isip ko, hindi ko pa rin kayang tanggapin ang mga pangyayari. Pakiramdam ko ay sobrang liit ng pagtingin ko sa aking pagkatao sa sandaling iyon. Ako na naturingnang professor ng isang tanyag na unibersidad sa lugar na iyon ay siya pa itong mistulang isang bata na nasisisi ng lahat. Matinding hiya ang naramdaman ko sa sarili, matinding awa, matinding galit.

At dahil wala akong mapagbuntungan ng aking tila sasabog na matitinding hiya at pagkapoot, naalimpungatan ko na lang na umiyak ako at humagulgol.

Nasa ganoon akong pag-iiyak at paghagulgol noong naramdaman kong tumagilid paharap sa akin si Patrick, ang kanyang kamay ay idinantay sa ibabaw ng aking tagiliran. “Di ba dapat ako ang umiyak at humagulgol? Di ba dapat ako ang maglupasay sa galit at inis sa sakit na nadarama sa mga pinaggagawa mo sa buhay ko?”

Napahinto ako sa paghagulgol. Pinahid ko ang mga luha sa aking pisngi. “N-nagsisi ako Patrick…”

“Nagsisi ka dahil hindi mo akalaing hahantung sa ganito ang lahat at makaharap mo ang batang dati ay inabuso mo? Kung hindi kaya ako bumalik sa buhay mo, magsisi ka kaya?”

“N-nagsisi ako dahil hindi kita pinakinggan noon pa man.”

“Dahil bata lamang ako noon di ba? Dahil akala mo, ang isang batang katulad ko ay hindi kapani-paniwala, walang alam, at nag-imbento lamang ng mga kwento”

“O-oo. At hindi ako naniniwala kaagad sa iyo…”

“At hindi ka nagsisisi sa pang-abusong ginawa mo sa akin?”  

“Nagsisi… at nanghingi ako ng tawad sa iyo.”

“Huli na ang pagsisisi mo dahil nasira na ang buhay ko…”

Napahinto ako. “H-hindi pa huli ang lahat.”

“Madali mo lang sabihin kasi… hindi ikaw ang biktima.”

“Bigyan mo ako ng pagkakataong baguhin ang lahat; na maitama ko ang mga nagawa kong pagkakasala sa iyo”

“Hindi mo na maitatama pa ang lahat”

“Bakit hindi kung bibigyan mo ako ng pagkakataon?”

Tahimik.

“Hindi mo pa ba ako napatawad? K-kung hindi ka pa kuntento sa ginawa mo sa akin, gawin mo ang gusto mo Patrick, hahayaan kita. Kahit patayin mo ako, dapat lang na magdusa ako sa aking nagawang kasalanan sa iyo…”

“Kaya ko lang ang maghiganti… hindi ko kaya ang pumatay.”

“Hindi ka pa ba kuntento sa paghiganting ginawa mo?”

“Hindi ko alam….”

“Hindi mo pa ba ako napatawad?”

“Hindi ko alam…”

Tahimik.

Ang nasambit ko, naisip na baka makabubuti na huwag muna siyang kausapin. “P-puwede na ba akong umalis?”

“Hindi pa. Gusto kong dito tayo magtabi sa pagtulog.”

Hindi ako umimik. Hindi ko kasi alam kung may balak pa siyang gustong gawin sa akin.

“Humarap ka nga sa akin?” ang utos niya.

Agad akong tumalima. Tumagilid ako paharap sa kanya.

“M-mahal mo ba ako?”

Tumango ako. “Oo… m-mahal kita bilang si Jasmine”

“Hindi ako si Jasmine…”

Tahimik. Para akong natameme. Gusto kong ipaliwanag sa kanya na siya nga si Jasmine; na noong bata pa siya ay malinaw na malinaw pa sa kanyang isip ang lahat at ipinaalala pa niya sa akin ang mga ginagawa niya bilang si Jasmine ko.

“W-wala ka bang natatandaan?” ang pagbasag ko sa katahimikan.

“Wala…”

“Hindi ba sumagi sa isip mo kung bakit hinahabol at hinahanap-hanap mo ako noong bata ka pa?”

“Ang alam ko lang ay gusto kita, sinasabi sa iyo na ako si Jasmine; na may mga nangyari sa atin. Ngunit ngayon, hindi ko na matandaan ang mga iyon… at kinalimutan ko na rin ang mga ito. Binura ko sa aking isip dahil palagi kong naaalala ang sakit na dulot nito sa akin sa mga kamay mo.”

“I’m sorry…”

“Huli na ang sorry mo. Nasira na ang buhay ko, at hindi ko na matandaan ang Jasmine na sinasabi mo.”

“Ikaw si Jasmine… At ginawa mo ang lahat ng iyon dahil mahal mo ako.”

“Hindi kita mahal. Galit ang nangingibabaw na naramdaman ko para sa iyo…”

“Galit ka lang sa akin dahil sa panahong iyon, nabigo kang patunayan sa akin na ikaw nga si Jasmine… at hindi tayo nagkatuluyan”

“Sinungaling!”

“Puso mo ang nagsabi nito, Patrick.”

“Wala akong puso.”

“Hindi totoo iyan. Lahat ng nilikha na nakararamdam ng sakit ay may puso. Subukan mong pakinggan ang tibok ng puso ko. Malalaman mong nasasaktan din ako at hindi nagsisinungaling.”

Tinitigan lang niya ako, tila nagdadalawang isip na gawin ang sinabi ko.

“Idampi mo ang tainga mo sa aking dibdib.”

Nanatili pa rin siyang nakatingin sa akin, ang mga mata ay may pag-aalangan.

“S-sige, idampi mo…” paghikayat ko.

At dahan-dahan niyang idiniin ang kanyang tainga sa aking dibdib.”

Noong nadikit na niya ang kanyang tainga sa aking dibdib, “N-narinig mo? Walang ibang pangalang isinisigaw ang puso ko kundi ang pangalan ni… Jasmine.” bulong ko.

Ngunit bigla siyang pumiglas. “Hindi nga ako si Jasmine…”

“Ok… kung hinid ikaw si Jasmine, subukan kong pakinggan ang tibok ng puso mo.”

“Wala kang maririnig.”

“Subukan ko lang…”

Tinitigan niya ako.

“Sige na…” ang pakiusap ko.

At hinayaan niya akong idampi ang aking tainga sa kanyang dibdib. Pinakingngan kong maigi ang pintig ng kanyang puso. Matagal.

Maya-maya, tiningnan ko siya. “I-ikaw nga si Jasmine. Ramdam ko ang sakit na naramdaman mo. At ang isinisigaw ng puso mo ay ang pangalan ko…”

“Sinungaling!”

“Hindi nagsisinungaling ang puso, Patrick. Kahit ilang beses mo mang i-deny na wala kang naramdaman, hindi mo pa rin maitatwa ang bulong ng iyong puso. Hayaan mong tulungan kitang maalala mo uli ang iyong nakaraan. Ang ating nakaraan…”

“Ayoko na…”

“Ipaalala ko sa iyo.”

Hindi siya umimik.

“May naalala ka bang parola? O dagat? O--”

“Ayoko na ngang balikan pa ang mga iyon!” ang pagtaas ng kanyang boses. “Ayoko! Ayoko! Ayoko! Naintindihan mo? Nasasaktan ako! Tanginaaaa!!!!!”

Hindi ako nakaimik sa bigla niyang pagsisigaw. Sumagi din kasi sa isip ko na baka sumiklab uli ang kanyang galit. “Y-yakapin na lang kita…” ang nasabi ko na lang.

Tumalima siya. Niyakap ko siya at niyakap din niya ako. Halos mabasag ang aking buto sa higpit ng kanyang pagkayakap, ang kanyang bibig ay idiniin sa aking tainga. “Paligayahin mo ako… Sir Xander.” ang mahinang sambit niya.

“P-paano?” tanong ko.

“Halikan mo ang buo kong katawan.”

Tumalima ako. Inabot ng aking mga labi ang bibig niya upang halikan ko ang mga ito. Ngunit hinawakan ng dalawa niyang kamay ang aking ulo. Hinarang ang paghalik ko sana sa kanyang bibig. “Kapag napatawad na kita, ako mismo ang hahalik sa iyo...” ang sabi niya.

Bumalik sa isip ko ang sinabi niyang iyon sa akin. “O-oo. Oo…” ang sagot ko. At imbes na bibig niya ang hahalikan ko, leeg niya ang tinumbok ng aking mga labi. Paulit-ulit kong nilaro ang aking bibig at dila doon. Pagkatapos ay pinaliguan ko na ng halik ang buo niyang katawan. Wala akong nilaktawang bahagi; pati ang kanyang bayag, pagkalalaki at butas ng puwet at inararo ng aking dila.

Bigla niyang hinablot ang aking buhok. Napa-“Arekoppp!” naman ako sa kanyang ginawa.

“Saktan mo ako, kagaya ng ginawa mo sa akin noon. Daliii!” ang utos niya.

“B-bakit ko gagawin iyon?” sagot ko naman.

“Gusto ko lang. Sige na!”

“Ayoko. Hindi ko kaya….”

“Tado! Noong bata pa ako kaya mo. Ngayong malaki na ako, di mo na kaya?”

“Nagsisi na ako. Ayoko na!”

“Pwes, gusto ko! Gawin mo kung ayaw mong ikaw ang saktan ko!”

“S-sige… ako na lang ang saktan mo.” Ang sagot ko.

Biglang bumaba ang kanyang boses, Tila nagmamakaawa. “Gusto kong ako ang saktan mo. Please….”

Mistula akong natulala sa narinig sa kanya, hindi malaman kung nagbibiro ba siya o sarcastic lang ba ang pagkasabi niya noon upang ipaalala sa akin ang ginawa ko sa kanya dati.

“Pleaseee Xander. Gusto kong saktan mo ako. Saktan mo ako…” at halos umiiyak na siya sa pagmamakaawa.

“Bakit ba gusto mong saktan kita?”

“Basta! Kung ayaw mong magalit ako sa iyo…” ang pananakot na niya.

Naguguluhan man, hinawakan ko ang buhok niya at mahinang hinablot ko iyon.”

“Iyan! Lakasan mo pa! Lakasan mo pa!” ang utos pa rin niya.

Talagang hindi ko na alam kung bakit ganoon ang inasta niya. Ngunit naisip ko na lang na marahil, iyon ay dahil sa gusto niyang paulit-ulit na ipadama sa akin ang sakit na naramdaman niya sa mga kamay ko. Kaya nilakasan ko pa ang paghablot sa kanyang buhok.

“Saktan mo pa ako! Kagatin mo ang leeg ko, ang likod ko! Sampalin mo ako, bugbugin mo akooo!” sigaw niya uli.

Kinagat ko ang likod niya habang hinahablot ko pa ang buhok.

“Arrggggghhh! Lakasan mo pa!” sigaw pa rin niya bagamat kitang-kita ko ang pangingiwi ng kanyang mukha.

At med’yo nilakasan ko nga ang pagkagat sa kanya.

“Arekopppppppp!!!! Ang sarapppp!” smbit niya kahit ang ngipin ko ay nakabaun pa sa kanyang balat.

At doon na ako nagulat noong gusto niyang pasukin ko siya sa kanyang likuran habang kagat-kagat ko ang kanyang likod. At napagtanto ko, isang sadista-masokista si Patrick.

Pinagbigyan ko siya. Nagtalik kaming sinasaktan ko sya sa pamamagitan ng pagkagat, paghablot ng buhok, ng pagsasampal sa mukha niya, pagtapak ng ulo niya habang tinitira ko siya sa isang doggie na posisyon, pagpilipit sa kanyang braso…

Pagkatapos ng aming pagtatalik, pareho kaming naliligo sa pawis at habol-habol ang paghinga. Parehong lupaypay na humiga sa kama. Napansin ko rin ang dugo na dumaloy sa kanyang mga sugat sa katawan gawa ng pagkagat-kagat ko dito.

Naidlip ako ng ilang minute noong naradaman ko na naman ang pagdantay ng kamay ni Patrick sa ari ko. Nilaru-laro niya ito at noong tumigas na, binulungan niya ako, “P-paligayahin mo uli ako Sir Xander…”

“Puno pa sa pasa ang katawan mo, bakat pa sa katawan mo ang mga kagat ko. Hindi ko kaya…” sagot ko.

“G-gusto ko pa. Nalilibugan pa ako…” sagot niya.

Bagamat nagdadalawang-isip, ang naitanong ko na lang ay, “K-kaya mo pa ba?”

“O-oo. Gusto ko pa…”

 At muli, sinaktan ko siya habang ipinaparaos ang sarili naming init sa katawan. Napaisip na naman ako sa kanyang inasta. May palagay ako na sex maniac din si Patrick.

At hindi lang dalawang beses naming ginawa ang pagtatalik ng ganoon sa gabing iyon. Sampong beses.

Kinabukasan, una akong nagising. Masakit pa rin ang ulo ko; puno ng bugbog at latay ang katawan, mahapdi ang sugat gawa ng pagkagat ni Patrick, at pagod na pagod. Inikot ko ang paningin sa buong kapaligiran. Napakaganda ng kuwarto ni Patrick. Mistula itong isang 5-star hotel suite. Nakabukas ang magkabilang lampshade sa higaan, may malaking salamin sa bubong, carpeted ang sahig at magagandang mubles ang naroroon sa loob.

Tinitigan ko si Patrick. Puno ng kainosentehan ang kanyang mukha. Mistula na namang sumingit ang mukha ni Jasmine sa paningin ko. Hindi ko namalayang tumulo ang aking luha. Nakonsyensya ako. Ang dating napakainosenteng si Jasmine ay nagbago hindi lang sa pisikal na anyo kundi pati na rin sa ugali, at pag-iisip. Kabaligtaran ang nangyari sa kanya ngayon. Kung si Jasmine ay isang simple tao, si Patrick ay may kumplikadong buhay. May psychiatric na problema siya.

“Uhmmmm!” nagising na rin si Patrick.

Hinaplos ko ang mukha niya. “S-sorry sa mga nangyari kagabi…”

Kinuskos niya ang kanyang mga mata. Umunat at napa-“Ouchhh!” dahil sa sakit ng katawan. Tiningnan ako. “Anong sabi mo?”

“Sory kamo kagabi…”

“Bakit sorry? Sa sex ba ang ibig mong sabihin?”

Tumango ako. “Dahil sinaktan kita”

“Di ba dati mo naman akong sinasaktan?” ang sagot niyang parang wala lang sabay tagilid patalikod sa akin.

Napabuntong-hininga ako. “Patrick, nanghingi na ako ng tawad sa mga ginawa ko noon. Huwag mo na sanang ungkatin pa. Ang pag-sorry ko ay ang pagpapahirap ko sa iyo kagabi habang ginagawa natin ang pagtatalik.”

“Forget it. Kagustuhan ko iyon. At nasarapan ako…”

“Lagyan natin ng alcohol ang mga sugat mo. Sandali at maghahanap ako” tumayo ako at tinumbok ang drawer sa loob ng kuwarto niya, nagbakasakali na may mahanap ako doon.

“Huwag ka nang maghanap. Tawagin mo si Yaya.”

Tinumbok ko ang bathroom at kumuha ng tuwalya atsaka itinapis. Lumabas ako ng kuwarto.

“S-sir… ano po iyon?” ang tanong sa akin ng yaya ni Patrick na nagkataong napadaan sa kuwarto ni Patrick.

“May alcohol ba kayo?”

“Ay! Oo nga po! Ano pong nangyari sa dibdib at leeg ninyo? May kagat po!”

“Ah… oo nga. Eh… basta, huwag mo nang itanong. Hihingi lang ako ng alcohol.”

At tumalima naman ang katulong. Noong makabalik, dala-dala na niya ang alcohol at bulak.

Pumasok ako muli sa kuwarto. Ginising ko so Patrick na tumalima naman at naupo sa ibabaw ng kama.

Pagkahabag ang nadarama ko sa kanya habang pinapahid ko ng alcohol ang kanyang mga sugat.

“G-gusto ko, dito ka na tumira sa amin…” ang sambit niya.

Binitiwan ko ang isang hilaw na ngiti. “B-bakit mo nasabi iyan?”

“Bakit? Ayaw mo ba?”

“Hindi naman sa ayaw… gusto ko lang malaman kung bakit”

“Basta gusto ko. Iyon lang.”

Tahimik. Sa loob-loob ko ay gusto ko rin ang mungkahi niya. Upang lalo ko pa siyang mabantayan at matulungan sa kanyang kalagayan.

“Payag ka?”

Tiningnan ko siya. At tumango ako. “Bakit hindi ka na pala pumasok sa school?”

“Dahil gusto kong dalawin mo ako dito…”

Napangiti naman ako sa sinabi niya. “So binalak mo talaga ang lahat…”

Tumango siya.

“Pilyo ka…”

“Salamat” ang pilyo niyang sagot.

Sa araw na iyon, hindi na ako umuwi ng bahay. Ipinasuot ni Patrick sa akin ang damit niya at lumabas kami upang mamili ng mga gamit at damit ko.

Galing na kaming magshopping noong, “May ipapakita ako sa iyo…” ang sabi niya.

“Ano?” tanong ko.

“Basta…”

Hindi ko alam kung saan ang tumbok ng sasakyang minamaneho niya hanggang sa tumambad sa aking mga mata ang isang, “H-hospital? Sino ang pupuntahan natin d’yan?”

“Makikita mo pagpasok natin.”

Pumasok kami sa isang private na ward at doon nakita ko ang taong gustong i-meet ko. Nakakaawa ang kanyang kalagayan. At sa tingin ko ay hindi na tatagal pa ang kanyang buhay…

(Itutuloy)

“Libre ang magrepost; huwag lang ang mang-angkin ng akdang pinaghirapan ng iba.”

FOLLOW US

Follow us in
- Friendster: www.friendster.com/msob
- Twitter: twitter.com/msoblue
- Facebook

Add michaelshadesofblue as your friend in facebook, friendster, and twitter: juha.michael@gmail.com

Disclaimer

All images and videos in this site are copyrights of their respective owners and "MSOB" claims no credit unless otherwise acknowledged. If you own the rights to any of the images or videos and do not wish them to appear on this site please, contact us at getmybox@hotmail.com and the items in question will be promptly removed.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails