Followers

Wednesday, September 21, 2016

Yakap ng Langit 9

Raffy's POV

Nakatulog na si James sa kakaiyak, Hindi ko na sya ginising pa, para magbihis. Gusto kong makapagpahinga sya ng maayos, at makalimutan nya kahit sandali ang malagim na nangyari sa buhay nya. Kinumutan ko sya at niyakap. Hiyang hiya ako sa sarili ko. Napakayabang ko para sabihing puprotektahan ko sya. Pero anong nangyari? Wala akong nagawa, wala ako nung mga panahong mas kailangan nya ng masasandalan. Wala ako nung mga panahong sumisigaw sya dahil sa sakit.

 Habang nag-uusap kami kanina ay may mga bagay akong hinihintay na marinig. Pero hindi nya sinabi. Hindi nya na kailangang sabihin dahil kahit anong mangyari ay igaganti ko sya. Si James ang kinanti nila, kaya walang pagsidlan ang galit na nararamdaman ko. "putang ina nila, Ipaparamdam ko sa kanila ng sampung beses ang impyernong ipinaranas nila sa taong pinaglaanan ko ng buhay ko".
---
Ilang buwan na rin ang nagdaan, at patuloy lang kami sa pamumuhay bilang mag-asawa. Sinabi nya sa akin na kalimutan na lang namin ang  lahat ng nangyari sa mga buhay namin. Ang mga masasakit na nakaraan ay parte na lamang ng nagdaang panahon. Tapos na, at hindi na namin kailangang balikan pa. Magpatuloy na lang daw kami sa pamumuhay ng masaya at malayo sa anumang problema. Pero sadyang hindi ko matanggap ang nangyari kay James. Kailangan ko ng mahabang panahon para makalimutan iyon. Gusto kong gumanti, gusto kong makabawi si James sa kanila. Hindi magiging kumpleto ang kaligayahan ko kung may ganito kabigat na dalahin sa loob ko. Ayaw kong sirain ang maligayang pagsasama namin ni James. Kaya hindi ko na binanggit sa kanya ang tungkol doon.

Nalaman na ng daddy ko ang ginawa naming pagtatanan ni James. Pinagtakpan lang kami ni mommy kaya inabot ng matagal bago nya nalaman ang lahat. Hindi pa rin nya kami tanggap. Nag-away sila ni mommy na naging dahilan para umalis ito at makipisan sa mga magulang ni James. Natigil na rin ang pagpapadala ni mommy ng pera sa amin. Napagkasunduan namin na ang natitira nyang pera ay gamitin na lamang sa pagtatayo nya ng maliit na negosyo. Hindi na ako nagreklamo. Nakapag-college naman ako kaya madali lang para sa akin ang maghanap ng trabaho, kahit maliit lang ang sahod. Bumili sila ni nanay Martha ng isang pwesto sa palengke upang makapagtinda sila ng karne. Maabilidad silang pareho kaya hindi ako masyadong nag-aalala sa kanila. Alam kong kaya nilang palaguin iyon.

Wala na kaming suportang tinatanggap. Kaya naman kailangan na naming kumayod para suportahan ang mga sarili namin. Walang mataas na pinag-aralan si James kaya nahirapan syang maghanap ng trabaho. Pero nakita ni kuya Tonio na mapapakinabangan ang laki ng katawan nya sa pangingisda. Nagtatrabaho kasi si kuya Tonio sa Senday Diego Fish Dealer. Sila ang nanghuhuli ng isda at ibinabyahe naman ito papuntang Maynila para doon ibenta. Doon nya ipinasok si James.

Gigising ako ng ala-una ng madaling araw para asikasuhin si James. Ipaghahanda ko sya ng kakainin nya dahil maaga silang umaalis dito sa Irawan. Gabi na rin kung umuwi. Kung minsan pa ay inaabot sila ng dalawa hanggang apat na araw sa pangingisda. Alam kong napakahirap ng trabahong napasukan ni James kaya naman tinutukan ko talaga ang pag-aaral ng pagluluto. At sinisiguro kong makakapagrelax sya ng husto pag-uwi nya.

Ako naman ay nakahanap ng trabaho sa NCCC bilang promodizer. Nahihirapan din ako dahil may kalayuan ito sa bahay namin. Gusto ko sanang yayain si James na lumipat na ng bahay para malapit lang, kaso sa tuwing makikita ko syang aliw na aliw sa pagtambay sa maliit na balkonahe eh bigla na lang nagbabago ang isip ko. Kitang kita ko kasi na gusto nya talaga dito. Kaya kahit nahihirapan ako sa byahe ay, hindi na ako nagreklamo. Ano ba naman ang mahirap sa maghapong nakatayo kumpara sa paghahatak ng lambat na punong puno ng isda.

Naging masaya nga kami sa napili naming buhay. Sana wag ng matapos. Hindi man kami kasal ni James ay damang dama ko naman na tunay na kaming mag-asawa. Ito lang naman ang pinangarap ko eh. Ang makasama sya ng habang buhay. Kung noong una ay panay-panay ang pagtatalik namin, ngayon ay medyo nabawasan na ito. Naging busy na kasi kami pareho sa trabaho eh. Pero nagagawa pa rin namin iyon sa tuwing may pagkakataon. Ang mahalaga lang naman ay alam nyang mahal ko sya at mahal nya ako kahit na walang sex.

Isang malamig na umaga. Wala akong pasok at ganun din si James. Tsk! Ok, ang totoo nyan nagpapalit ako ng schedule sa kasama ko, dahil alam kong hindi papalaot sila James ngayon. Baligtad na ang naging ugali namin ni James. Tanghali na sya kung magising at ako naman ang maaga. Ako na rin ang nagluluto para pag gising nya ay kakain na lang sya. Ginagawa ko ang lahat para maging sulit ang pagpapahinga nya. Dalawang beses lang kasi sa loob ng isang buwan sila nakakapagpahinga.

 Habang nagluluto ako ay nagising bigla si James. Nilapitan nya ako at niyakap.

James: Mahal!. bat di mo ako ginising?

Raffy: Eh, Sabi mo kagabi hindi kayo papalaot.

James: Oo nga, pero sana ginising mo pa rin ako. Namimiss ko na gumising ng maaga eh. Uhhhm! Ano yang niluluto mo?

Raffy: Edi yung paborito natin.

James: Wow! san ka natuto nyan ah?

Raffy: Tinuruan ako ni ate Celia. (Mahigpit ang pagkakayakap nya sa akin at magkadikit ang mga pisngi naming dalawa) Sandali lang, ipagtitimpla kita ng kape.

James: Wag na ako na lang, dami mo na ngang ginagawa eh. (napakalambing ng boses nya)

Raffy: Ako na! Umupo ka na nga lang dyan at ako na ang bahala sa lahat ok?

Inahon ko muna ang niluluto ko bago ko sya ipinagtimpla. Pinaupo ko na lang sya. Pinagsilbihan ko sya na parang amo dahil gusto kong relax lang sya. Nakikita ko nga ang pagkailang sa mukha nya habang ginagawa ko ang mga bagay na 'to eh. Napansin ko sa kanya na mas lalong lumalaki ang katawan nya. Dahil siguro sa mahirap na trabahong pinagdadaanan nya araw-araw. Pero kahit minsan ay hindi ko sya narinig na nagreklamo tungkol dun. Matiyaga talaga sya at matiisin, yun ang isa sa napakaraming bagay na hindi ko makita sa iba.

Ibinigay ko sa kanya ang tinimpla kong kape. Ipaghahanda ko na rin sana sya ng makakain pero hinawakan nya ang kamay ko at ikinandong ako sa hita nya tsaka nya ako niyakap ng mahigpit.

James: Mahal, thank you sa pag-aasikaso sa akin ah! (sabay halik sa balikat ko)

Raffy: Hindi mo naman kailangang magpasalamat sa akin eh. Syempre obligasyon ko 'yon sa'yo. Wala naman ibang gagawa nun eh.

James: Kahit na! Salamat pa rin. Sana hindi ka magsawa sa akin.

Bumaling ako sa harap nya at hinaplos ko ang buhok nya. Hinalikan ko sya sa noo.

Raffy: Hinding hindi ako magsasawa. Hindi ako mapapagod na mahalin ka, dahil sa lahat ng naging desisyon ko sa buhay. Ikaw lang ang tama.

James: Salamat. Pag ayaw mo na sa akin sabihin mo kaagad ah.

Raffy: Siraulo ka, ano ba yang pinag-iisip mo?

James: Para alam ko kung ayaw mo na. Kasi pag ayaw mo na sa akin, liligawan kita para magustuhan mo ulit ako. Liligawan kita habang buhay.

Kinilig talaga ako sa sinabi nya, parang nangingisay ako sa kilig. Sa sobrang OA ng pagkakilig ko eh, natumba kaming dalawa sa upuan at napahiga sya sa sahig.

James: Aray ko puta! Ansakit ng likod ko. Malikot ka kasi eh, tsk! kotongan kita dyan eh.

Raffy: Eh kung bigwasan kita dyan, pinaupo mo ako sa hita mo alam mo namang mabigat tayo pareho eh.

James: Eh, gusto kitang lambingin eh. Tsk!

Raffy: Kaya nga ikaw ang may kasalanan. Ang aga aga nilalandi mo ako.

James: Tanga! Pag nilalambing ba kailangan talagang magaslaw, hindi ba pwedeng kiligin ng hindi nagdedeliryo? Pag kinilig ka kasi para kang bulateng nilagyan ng asin eh.

Raffy: Abat tarantadong.... .. .., Ipaghain mo yung sarili mo mag-isa ah. Tsaka mag-igib ka nga ng tubig dun. Lagyan mo ng laman yung drum.

(akmang kokotongan nya ako kaya medyo napailag ako.)
James: Eto! Ansakit pa nga ng likod ko eh, pag-iigibin mo kaagad ako. Ambigat mo kaya, magdiet ka na kasi tumataba ka na eh. tsk! (tsaka lang ako tumayo)

Raffy: Tsk! Pag ako nakapag gym, maglalaway kang lintek ka.

James: Wesus! Para namang mapapanindigan mo yang pagji-gym na yan. Sa tamad mong mag-exercise, gym pa kaya. Naku wag nga ako lokohin mo Raprap.

Raffy: Huh! Tignan natin. Pag naging macho katawan ko, wag kang makatabi-tabi sakin ah. Itong gwapo kong 'to tapos magpapamacho pa ako. Pipilahan ako ng mga babae noh!

James: Waahhahahaha! Pipilahan? Utot mo. Bakit ikaw lang ba marunong mambabae? Marunong din ako nun uy, ako pa tinakot mo ah.

Raffy: Subukan mo mambabae, kakaladkarin ko kayo pareho. At sabay ko kayong igagapos doon sa puno ng mangga.

James: Ikaw nagawa mo na ng isang beses, Bakit ako hindi pwede? Ano, laging ganyan ipapanakot mo sa akin? Mag-isip ka nga, kaya ko ring gawin yung mga ginagawa mo uy!

At nauwi na nga ng tuluyan sa away ang diskusyon naming iyon. Ewan! Gustong gusto ko na sya lapitan pero, talagang naiinis ako. Mahaba pa ang naging bangayan namin. Pagkatapos ay nag-igib na sya ng tubig. Nang matapos na sya mag-igib ng tubig ay tumambay sya sa duyan. Nagpapakiramdaman lang kami at hindi kami nag-uusap. Simula nung mapasok si James dun sa trabaho nya ay natutunan nya nang manigarilyo. Pero pag nandito sya sa bahay ay hindi nya ginagawa. Pwera na lang pag ganitong nag-aaway kami, panay ang sindi nya ng sigarilyo. Para lalo akong maasar. "bwiset!" gigil ko sa isip ko. Maya maya pa ay dumating si kuya Tonio. Niyaya nya si James na mag-inom dahil dumating daw si kuya Cesar na isa rin sa mga katrabaho nila.

Kuya Tonio: Raprap, baka gusto mo ring sumama mag-inom nandyan si kuya Cesar eh.

Raffy: Ah, kayo na lang po kuya. Dito na lang po ako sa bahay.

Pagkatapos ay umalis na sila. HIndi man lang nagpaalam sakin yung gagong yun. Nakakainis! BWiset! BWiset! sa sobrang gigil ko ay muntikan na akong matapilok sa kakapadyak ko. Ang aga aga pa ng inuman nila, hindi pa kumakain yung tarantadong 'yon. Hmp! Bahala nga sya.

Mahaba na ang naging inuman nila. Pero wala akong balak na sunduin yung lintek na 'yon doon. Maghihintay na lang ako dito.

Hapon na wala pa rin sya. "Tsk! Baka lasing na 'yon ah." Naghahanda na ako para magluto dahil maya-maya lang ay mag-gagabi na. Baka kasi maghanap ng pagkain si mokong. Papunta ako ng tindahan, kailangan makabili na ako ng mga kakailanganin ko dahil maaga magsara ang mga tindahan dito. Wala nga kasing kuryente. Para masilip ko na rin si kurimaw kung ano na ang nangyayari sa kanya. Nang makadaan na ako sa harap ng bahay nila ate Celia ay nakita ko na ang kumpol ng nag-iinuman. Pero wala si James. Kaya lumapit ako at nagtanong. Sinagot naman ako ni kuya Cesar.

Raffy: Asan po si James?

Kuya Cesar: Aynaku andun mukhang may dinadale na yung pinsan mo sa loob.

Nanlamig ako sa narinig ko. Syet, parang biglang nawala lahat ng lakas ko sa katawan. Walang preno ang sagot ni kuya Cesar dahil ang akala nya ay magpinsan kami ni James. Nakita ko naman si kuya Tonio na napatungo na lang at narinig ko ang sinabi nyang "patay!". Doon ako lalong kinabahan. Hindi na ako nagpaalam dahil alam naman ni kuya Tonio ang nararamdaman ko. Dire-direcho akong pumasok sa loob ng bahay nila. May galit at matinding sakit sa loob ko. Naninikip na ang dibdib ko. Puta parang lalabas ang puso ko sa sobrang kaba. Nakakapraning. Iniisip ko kung ano na ang ginagawa nila. Baka naghahalikan, nagkakainan. Nagkakantutan na at lunod na lunod na sa kaligayahan ang mga hayop. Naluluha na ako sa sobrang bigat ng nadarama ko. Iniisip ko kung ano ang masakit na daratnan ko pag nakita ko na sila. Baka nakapatong na si James dun sa kasex nya PUTA talaga. Grrr! Umakyat kaagad ako sa kwarto para hindi na sila makapagtago pa at makapagkaila. Pagkapasok ko sa kwarto ay nakita ko si ate Celia, yung isang babae na kasama nila at si James na panay ang tawa. Halata na rin ang pagkalasing nya kaya makulit na. Bumabangka sa kwentuhan 'tong gago na 'to. Nangangatal ang bibig ko at punong puno ng luha ang mukha ko nang makita nila ako.

Ate Celia: Oh, Raprap anong nangyari sa'yo?

Nang makita ako ni James ay nagmadali syang lumapit sa akin. At agad akong niyakap sabay hinawakan ang magkabilang pisngi ko, para pahirin ang luha ko.

James: Oh! Mahal anong nangyari sa'yo.

Babae: Ay sya ba yung asawa mo? Grabe ang gugwapo nyo naman palang mag-asawa.

Ate Celia: Haynaku, maglaway ka na lang hahahaha. At hindi mo kayang paghiwalayin yang dalawang yan. Napunta pa yan dito para makapagtanan. Kaya mainggit ka na lang hanggang gusto mo.

Babae: Sobrang nakakainggit nga eh. Kahit sino sa kanilang dalawa pwede hahaha.

Hindi na ako halos makasagot dahil lulong pa rin ako sa emosyon. Pero gumaan na ang pakiramdam ko.

James: Mahal uy magsalita ka naman. Ano bang nangyari sa'yo.

Raffy: WAla! (halos pahagul-gol kong pagsasalita)

James: Wala? eh bakit ka umiiyak? May nangyari bang hindi maganda? Sabihin mo na kasi nag-aalala ako oh.

Napayakap ako kay James ng mahigpit at ganun din sya sa akin. Lalo lang akong napaiyak ng husto sa sobrang saya at kapanatagan. Na hindi sya nakuha ng iba, at hindi nya ako nagawang lokohin.

Kuya Tonio: Wahahahaha, akala nya nambabae ka na hahahahaha!

Biglang pasok ni kuya Tonio sabay hagalpak nya ng tawa. Mukhang lasing na lasing na si kuya Tonio kaya anlakas na mantrip. Pero hindi ko na sya pinansin baka kasi mainis pa ako at masigawan ko pa sya. Mag-away pa kami.

James: Akala ko kung ano na. Kuya Tonio talaga oh, pinagtripan mo naman 'tong asawa ko eh.

Kuya Tonio: Pasensya ka na Raprap, at lasing na si kuya eh kaya malakas na ang trip.

Ate Celia: Kaya naman pala parang sinakluban ng langit at lupa yung mukha ni Raprap eh. Siraulo ka talaga Tonio, matulog ka na nga! (sigaw ni ate Celia)

Kuya Tonio: Sorry na my labs. Eto na matutulog na ako my labs.

At direchong umakyat si kuya Tonio at humiga sa papag. Lintek talaga, para akong nabuhusan ng malamig na tubig sa nangyari.

James: Sige ate Celia uwi na rin kami, nireraker na ako eh. Sige ate Jean.

Ate Jean: Sige na, Ay ano na nga pangalan ng asawa mo?

James: Raffy po.

Ate Jean: Raffy, alam kong maganda ako pero hindi ko inakit yang asawa mo ah. Ayaw kasi magpaakit eh. Wala akong ginawa dyan ah, nirape ko lang sya sa isip ko. hahahaha.

At sabay sabay silang nagtawanan. Ako naman ay tuliro pa rin ang utak, dahil parang napahiya ako sa sarili ko. Pero magaan na ang loob ko. "Salamat naman" nakahinga ako ng maluwag.

Paglabas namin ay nakita kami ni kuya Cesar.

Kuya Cesar: Oh! Uuwi na kayo? Tsk! maaga pa ah.

James: Hehehe. Hindi na po pwede eh, bawal na. Masesermonan na po ako eh.

Kuya Cesar: Naku naman. Iniwan nyo na ko dito.

James: Sa susunod na lang po ulit.

Kuya Cesar: Ano pa nga ba. Sige at nang makauwi na rin ako, mukang tinulugan na ako ni Tonio eh.

Bumalik kami sa tindahan dahil nakalimutan ko nga pala yung bibilhin ko. At nang mabili ko na ang kailangan ko ay tsaka kami dumiretso sa bahay. Pagdating namin sa bahay ay naghanda kaagad ako sa pagluluto. Nakalagay lahat sa lamesa ang mga gagamitin ko. Hindi ko parin pinapansin si James. Nagtatampo pa rin ako kahit na alam kong wala naman syang ginawang masama. Ewan! Pagdating kasi sa kanya ang lakas talaga ng saltik ko. Naghihiwa ako ng mga rekadong gagamitin ko sa sinigang, nang umupo si James at inihiga ang ulo nya sa lamesa. Saliwaan ang kamay nya at yun ang ginawa nyang unan. Sabay titig sa akin.

James: Mahal. (malambing nyang pagtawag sa akin)

Raffy: Ano! (medyo may inis ko namang sagot)

James: Sorry.

Raffy: Ewan ko sayo!

James: Sorry na please, sorry na dun sa sinabi ko kanina.

Hindi ako sumagot at itinuloy ko lang ang ginagawa ko. Tumayo sya at lumapit sa akin. Niyakap nya ako at isinandal ang ulo nya sa ulo ko. Anlakas ng amoy ng alak at sigarilyo sa kanya. Lalakeng lalake ang amoy. Medyo amoy pawis na rin sya, pero parang ambango para sa akin.

James: Sorry na kasi mahal. I Love You! (paglalambing nya na naman, ako naman ay nag-uumpisa na namang kiligin)

Raffy: Labyu mo muka mo. (sabay hinalikan nya ako sa pisngi. Inilusot nya ang ulo nya sa pagitan ng kaliwang braso at bewang ko. Tiningnan nya ng malapitan ang ginagawa ko)

James: Mahal, anong lulutuin mo?

Raffy: Sinigang.

James: Asan na yung paksiw na GG kanina, inubos mo na?

Raffy: Papano ko uubusin yun, e hindi naman ako kumain.

James: Bakit hindi ka kumain?

Raffy: Sa tingin mo gaganahan ako kumain, eh inaway mo ako kanina. Nakakainis ka hindi mo man lang naisip yung mararamdaman ko. Basta mo na lang ako iniwan dito, hindi ka man lang nagpaalam.

James: Sorry na nga eh. Please! (nagpapabeautiful eyes pa 'tong senglot na 'to)

Bumalik sya sa dati nyang posisyon na nakayakap sa akin at nakadikit ang ulo nya sa ulo ko.

"Patawarin mo sana sinta,
di ko sinasadya, WooOOh!
Sabihin mo na, kung anong gusto mo,
Lahat ay gagawin para lamang sa'yo"

Lintek sumakit yung tenga sa lakas ng pagkanta nya, nakatapat pa man din sa mismong tenga ko. Grabe, halos wala man lang ako narinig na tono sa kanta nya. Pumiyok pa sya ng lagay na yun ah. Hindi naman sa kayabangan pero talagang sasakit ang sentido mo pag narinig mong kumanta si James. Napakahilig nya sa kanta, pero talagang napakapanget ng boses nya. Pero sa totoo lang mabisa yung ginawa nyang pagkanta, nawala ang inis ko. Napangiti na lang ako.

Raffy: Tsk! itigil mo nga yan, ang lakas ng boses mo. Nakakahiya sa mga makakarinig para ka kasing umaatungal na baka.

James: Aray! Ansakit nung sinabi mo mahal. Napakayabang mo porke maganda boses mo. Tsk!

Raffy: Ay! Sorry kiss na lang kita (ako naman ang naglambing sa kanya)

Nang matapos akong magluto ay agad ko syang binigyan ng pagkain at naghatid ako kila ate Celia dahil medyo marami ang naluto ko. Yung sinigang na lang ang inulam namin, dahil hindi naman masisira yung paksiw na niluto ko kaninang umaga. At tsaka mas paborito namin ni James yung paksiw na galunggong na nalipasan na ng ilang araw.

Bago kami matulog ay tumambay muna kami sa balkon. Kapwa kami nakaupo sa barandilya at nakatingin sa langit.

James: Mahal, galit ka pa?

Raffy: Hindi, medyo naiinis lang. Natakot kasi ako kanina eh, pinagtripan lang pala ako ni kuya Tonio.

James: Bakit? Inisip mo ba talaga na kaya ko gawin sayo 'yon?

Hindi ako sumagot. Humawak sya sa posteng nasa kanan nya at iniakbay ang kaliwa nyang kamay sa akin.

James: Hindi ko magagawa 'yon. Hindi ko naman na siguro kailangang ulit-uliting sabihin sayo kung gaano kita kamahal. Hindi ako magiging masaya sa iba. Kaya wag ka mangamba na baka makuha ako ng iba. Pag naligaw ako ng landas at napalayo ako sayo. Pangako ko, gagawa at gagawa ako ng paraan para makabalik sayo.

Ramdam ko ang sinseridad sa mga sinasabi nya. Sobrang seryoso nya habang sinasabi iyon. Hindi ko naman makuhang magbiro para mabago ang usapan, pero gusto ko talaga damhin ang bawat salitang lumalabas sa bibig nya.

Alam ko, hindi pwedeng turuan ang puso. May sarili itong tono na hindi naririnig ng iba. Hindi ito pwedeng diktahan kung anong tunog ang nais nitong likhain. Kung minsan ay magulo ang nota, pag walang kasabay ang himig. Ngayon narito na, ang pusong tumutugma sa nilikhang tunog ng puso ko. Si James, ang kasabay ko sa pag-awit ng musikang kami lang ang nakakaalam.

Matutulog na sana kami ng biglang may tumawag sa cellphone ko. Si mommy, bigla akong kinabahan sa sinabi nya.

Raffy: James, si tatay.

Saturday, September 17, 2016

Red Paint 4



Chapter 4:"The Demon's Face"

Isang maalinsangang hapon nang kami'y dumating sa bahay. Galing kami ng bayan kasama ko si Wilbert at bumili ng kinakailangan ko sa hindi ko matapos tapos na pagpipinta. Napakalagkit ng katawan ko dahil sa pawis. Medyo kakaiba pa yung panahon dahil mainit pero makulimlim, nung makita ko ang kalangitan kanina ay para bang nagbabadya ito ng isang malakas na ulan. Kaya naman nagmadali na kami ni Wilbert dahil mahihirapan kaming makauwi kapag inabutan kami ng ulan. Madulas kasi ang daan, isa pa, nakamotor lang kami kaya delikado rin.
"Halika pumasok ka muna dito. Miryenda muna tayo." paga-aya ko kay Wilbert nung nasa tapat na kami ng bahay.
"Sige, medyo nagugutom na nga rin ako." sagot nya naman. Sabay na kaming pumasok sa bahay.
"Kung gusto mo dito ka na rin maghapunan. Kaso lang magluluto pa ng pagkain, wala pang sinaing eh." sabi ko at pinaupo ko sya sa mahabang sofa sa sala.
"Miryenda na lang, okey na yun pantawid gutom." sabi nya.
"Sige, ikaw bahala." sabi ko. Tumungo na ako ng kusina para ihanda ang miryenda namen.

Nagtitimpla ako ng juice sa kusina nang maramdaman kong may yumakap mula sa likuran ko. Agad akong napabalikwas dahil sa gulat at nang lingunin ko kung sino ang yumakap ay napatawa na lamang ako.
"Gago ka, may makakita saten." sabi ko.
"Wala namang tao ah." sabi ni Wilbert.
"Kahit na, eh papano kung bigla silang dumating?" ako.
"Wala yan, mabango mo pa rin kahit pawisan ka na." sabi ni Wilbert habang nakayakap sa likod ko at inaamoy ang leeg ko.
"Hahaha.. Mamaya nyan mainlove ka na saken kakaganyan mo ah. Hindi ako pwede dyan." sabi ko.
"Sus! Edi pipilitin kita kung sakaling ayaw mo." sabi nito.
"Wag ka nga!!! Para 'tong tanga." sabi ko sabay hawi ko ng mukha nyang nakadikit sa kaliwang pisngi ko.
"Arte neto, samantalang sarap na sarap ka nga sa ano ko." biro nya.
"Shhh!!! Tumigil ka nga!!!" natapos ko nang timplahin ang juice at maihanda ang tinapay na kakainin namen. Bumitiw na si Wilbert sa pagkakayakap saken at papunta na kami ulit ng sala. Bitbit ko ang pinggang may lamang tinapay at si wlbert naman ang nagdala ng juice. Napamulagat ako nang papunta na kami sa sala. Nandoon si Winston na nakamasid lang samen at walang anumang reaksyon.
"Kanina ka pa ba dyan?" tanong ko na medyo naiilang dahil iniisip ko na baka nakita nya ang pinaggagagawa namen ni Wilbert. Lalo akong nailang nung hindi sya nagsalita, pero marahan itong tumango habang pinagmamasdan kaming mabuti ni Wilbert. Si Wilbert naman ay hindi malaman ang gagawin kung ngingiti ba o hihingi ng pasensya.
Pumasok si Winston sa kusina para kumuha ng tubig.
"Tara Winston, miryenda tayo." paga-aya ko.
"Sige lang. Busog pa ako." sabi nya. Hindi ko na sya pinilit pa dahil nahihiya ako sa kanya. Pumunta na kami ni Wilbert sa sala para umpisahan na ang pagkain.
Medyo natahimik kami ni Wilbert habang kumakain. Halata sa kanyang nahiya rin sya sa pinaggagagawa nya. Kaya mas minabuti na lang naming manahimik para hindi na madagdagan pa kung anuman yung iniisip ni Winston tungkol samen. Hanggat maaari sana ay ayaw kong makikitaan nya ako ng mga ganitong bagay. Matino kasi si Winston. Kaya nakakahiya, baka sa nakita nya ay mawalan sya ng respeto saken.
Hindi ko alam kung ano pang ginawa ni Winston sa kusina pero medyo natagalan sya dun. Halos patapos na kami ni Wilbert sa pagkain bago sya lumabas mula doon. At paglabas nya ay agad naman syang umakyat sa itaas. Halata sa ikinikilos nya na naiilang din sya saming dalawa ni Wilbert. Hindi ko na 'yun masyadong pinansin pa dahil sa halos isang buwan naming magkakilala ay napansin ko ang pagiging tahimik nya. Nagsasalita lang talaga sya kapag may sasabihin. Hindi katulad ko na nagsasalita para may masabi. Para may makausap. Sya kasi mukhang pag walang kumausap sa kanya sa loob ng isang araw ay kaya nya. Ako kasi hindi. Ayoko sa lahat eh nabuburyo ako.

"Patingin nga ako ng ginagawa mong painting." sabi ni Wilbert.
"Sige, tara dun sa kwarto, sa ilalim ng hagdan. Dyan ako nagpipinta eh." sabi ko at magkasabay naming tinungo ang silid kung saan ako nagpipinta. Iniiwan ko lang na nakalatag doon yung ginagawa ko dahil wala namang ibang pumapasok doon bukod samen ni kuya.
Nang makapasok na kami sa silid ay agad naman nyang nakita ang ipinipinta ko.
"Ano sa tingin mo?" tanong ko.
"M..Mmmaganda.. magaling ka talaga magpinta." papuri nya saken. Napangiti ako sa sinabi nya, pero hindi ko alam kung bakit malayo sa reaksyon nya ang mga sinabi nya. Hindi ko man lang sya nakitaan ng ngiti. Napansin ko pa ang pagkunot ng noo nya.
"Ahm, may problema ba sa gawa ko? Bakit parang hindi ka natutuwa?"
"Wala naman... Maganda sya... sobrang maganda." sabi nya at tsaka nya ako ginawaran ng pilit na ngiti. Gusto ko mang magtanong pa kung bakit, pero hindi talaga ako makulit kaya naman ayaw kong namimilit.
"Oh, pano. Uwi nako ah, salamat sa miryenda." sabi nya sabay ngiti.
"Ganun ba? Akala ko ba gusto mong makitang nagpipinta ako?" parang nakaramdam naman ako ng tampo.
"Sa susunod na lang siguro. Naalala kong marami pa pala akong gagawin. At tsaka kailangan kong pumasok ng maaga ngayon eh." paliwanag nya.
"Ganun ba? Sige hatid na lang kita sa pinto." tsaka kami sabay na naglaka palabas. Nang makarating na kami sa pinto ay tinignan ko na lamang sya hanggang sa makaalis ang motor. Ngiti na lang ang nagsilbing paalamanan namen.
Pagkatapos nun ay bumalik na ako sa loob ng silid at ipinagpatuloy ko na ang pagpipinta.

Hindi ko alam kung gaano na ako katagal na nagpipinta. Sinasamantala ko ang panahon ko habang hindi pa sumasakit ang likod ko. Dahil sigurado akong mahihinto na naman itong ginagawa ko kapag bigla na namang umatake iyon. Hindi naman kumatok si Winston para manood. Siguro hindi pa rin naaalis sa isip nya ang mga nakita nya kanina. Nakakahiya talaga.

Nasa kalagitnaan ako ng ginagawa ko nang bigla akong napahinto. Gagawin ko na kasi ang detalye ng mga mata nya na magbibigay buhay sa larawang ipinipinta ko. Kaya kailangan kong mag-ingat sa paglapat ng brocha. Ayokong magkamali sa bahaging iyon kaya naman inirelax ko muna sandali ang katawan ko. Halos natapos ko na kasi ang buong mukha nya. Siniguro kong kamukhang kamukha nya ang ginagawa ko. Matangos na ilong, makapal na kilay, manipis na labi at ang panghuli ay ang mga mata nyang nagtataglay ng makapangyarihang hipnotismo. Iniisip kong mabuti ang mga mata nya. Pero hindi ako mapalagay dahil para pa rin akong nanghihina habang iniisip iyon.

Habang nag-iisip ako ay napaupo ako sa tabi ng pader. Sumandal ako doon at medyo tumingala. Unti unti akong napapapikit para mas lalo kong makita ang mga matang iyon na walang kaparis. Napangiti ako at muling nagbalik ang mga masasayang ala ala namen.
"Mahal kita." sabi ni Godfrey. Na sya namang umalingaw ngaw sa isipan ko. Maya maya pa ay nakaramdam na ako ng matinding kalungkutan na hindi ko kayang pigilan. Napapaluha na ako. Gusto ko sanang iwasang makaramdam ng ganoong emosyon pero talagang malakas pa rin ang puso ko kesa sa pag-iisip ko.
Ang matahimik na paligid ko ay mas lalo pang naging tahimik. Wala akong naririnig na kahit ano. Nabibingi ako sa katahimikan. Pagmulat ng mga mata ko ay tumambad saken ang madilim na silid na kinalalagyan ko. Tahimik. Sobrang tahimik. Nakapangingilabot na katahimikan. Lumingon ako sa kaliwa at agad din akong lumingon sa kanan. Madilim. Kumakalat ang dilim. Inikot ko ang aking buong paningin sa paligid ko at unti unti nilalamon ng kadiliman ang buong silid na kinalalagyan ko. Hanggang sa unti unti kong naramdaman ang pagsakit ng likuran ko kasabay ng matindi ring sakit ng ulo. "AAAHhhhhhhhh!" napasigaw ako sa biglaang pag sakit. At ang natitirang bahagi ng silid na nakikita ko ay biglang gumalaw. Nakakahilo. Masakit sa ulo. Tinungo ko ang pintuan para makalabas pero bigla na lamang may nabasag na kung ano sa kung saan. Natatakot nako kaya nagmadali akong pumunta sa pinto.
"Nanannn nasaan ang pinto?! Nasaan ang pinto?! NASAAN ANG PINTO?!!! PALABASIN NYO AKO DITO!!!"
"MAMA!!! PALABASIN NYO KO DITO!!!"
"AAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!!!"
Nakarinig ako ng napakalakas na kulog. Dumadagundong, ramdam ko ang pagyanig ng paligid. Lalong bumilis ang paggalaw nito. Nasaan ba ang pinto?!
Hindi ko na alam ang gagawin ko. Masakit ang ulo ko, masakit ang likod ko. Magulo na ang paligid at ang kaninay tahimik, ngayon ay napakaingay na sa paulit ulit na kulog. Muli na namang may nabasag at nabatid kong sa likuran ko nanggaling ang tunog. Nakita ko na basag na ang salamin ng bitana. Bigla na lamang sumulpot ang isang pares ng mga kamay na binabasag ang salamin. May tao. Pinipilit na makapasok mula sa bintana. Nangangatog na ang mga tuhod ko. Madali kong hinanap muli ang pinto. Gusto kong tumakbo pero unti unting nawawalan ng lakas ang mga tuhod ko. Bumagsak akong paluhod sa labis na takot. Nang muli kong pagmasdan ang bintana ay nanlaki ang aking mga mata at lalo akong nilukuban ng matinding takot. Bukas na ang bintana at nakasampa na ang mga braso doon. At yung ulong nag-uumalpas para makapasok ay bigla na lamang tumingala at tumitig ng matalim saken. Halos sumabog na ang dibdib ko sa labis na pagkabog nito. Pinilit kong mag-ipon ng lakas para makatayo at makatakbo. Pero ayaw talagang gumalaw ng mga paa ko.
"Kuya!!! Mama!!!" buong lakas ko nang pagsigaw. Yung taong nasa bintana naman ay mabilis na kumkilos at maya maya pa ay nakaakyat na sya. Sya yun! Syanga yun! Yung demonyo. Sya yung demonyo. "TULUNGAN NYO 'KO!!!" Garalgal na ang boses ko sa kasisigaw pero walang nakaririnig. Papalapit na yung demonyo saken. Papalapit ng papalapit nang bigla na lamang may humablot saken mula sa likuran ko at sumigaw ito ng nakabibinging sigaw.
"LAYUAN MO ANG KAPATID KO!!!!!!" sambit ni kuya. Napahugot ako ng malalim na hininga at maya maya pa ay lumabo na ang paningin ko. Naramdaman ko ang ilan pang mga tao sa likuran ko pero hindi ko na sila nakita pa. Nagdilim na ang paligid ko at hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari.

Pagmulat ng mga mata ko ay nasilaw ako sa labis na liwanag. Napakaliwanag kaya hindi ko kaagad maibuka ang mata ko ng mabuti. Nang masanay na ang mga mata ko sa liwanag ay doon ko lamang napansin na nasa sala pala ako at nasa paligid ko sila mama, tito, Winston at sa hindi kalayuan ay si kuya. Kapawa sila nagsilapit saken nung napansin nilang nagising na ako.
"Ma, anong nangyari?" agad kong tanong.
"Anak, binangungot ka na naman." sabi ni mama.
"Wag nyo na syang lokohin! Hindi bangungot ang nagyayari sa kanya. Yung demonyo ang may gawa nyan, kaya sya nagkakaganyan!" sigaw naman ni kuya.
"Anak ano ba kasing ginagawa mo dun sa loob ng dirtyroom mo. Bakit pati yung painting mo nasira na?" tanong ni mama. May ilang sandali pa bago naiproseso ng utak ko yung tungkol sa painting. Kaya kahit masakit ang ulo ko ay agad akong bumangon para puntahan ang ginagawa kong larawan.
Nagmadali ako at sumunod naman sila saken. Nang makapasok na ako sa loob ay agad kong binuksan ang ilaw at pinagmasdan ang bintana. Maayos ang bintana, walang nabasag dito kahit konte. Pero labis ang pagtataka ko kung bakit ang painting ay marumi na. Maraming sugat sang mukha ni Godfrey samantalang maayos ko iyong ipininta. At higit sa lahat, ang ipinagtaka ko ay ang mga mata nyang naipinta na. Iyon ang mga mata ni Godfrey na ayaw kong makita. Ang nanlilisik nyang mga mata. Hindi lang yun, lumuluha ito ng dugo. May sumira nito!!! Napalingon ako kay kuya. Galit na galit ako dahil alam kong sya lang ang maaaring gumawa nun. Magaling sya magpinta kaya naman kayang kaya nyang palabasin ang emosyon ng mga matang iyon. Hindi si Winston, hindi si tito, at lalong lalong hindi si mama. Wala silang alam sa pagpipinta kaya si kuya lang ang gagawa nito. Tinitigan ko sya ng matalim at tsaka ko sya sinigawan.
"ANONG GINAWA MO!!! ALAM MO BA KUNG GAANO KAHIRAP GAWIN 'TO?" sigaw ko sa kanya at sabay hablot ng lalagyanan ng paint brush sa gilid ko at ibinalibag ko iyon sa kanya. Umiling lamang sya at hindi man lang nagpaliwanag. "SINUNGALING KA!!!" dahil alam kong itinatanggi nya lang ang kasalanan nya. Hanggang ngayo naiinggit pa rin sya saken. Naiinggit sya sa lahat ng meron ako. Naiinggit sya saken dahil ako ang nasa 'Mirage Renata' at hindi sya. Naiinggit sya dahil ako ang pinili ni Godfrey at hindi sya. Matapos kong ibalibag sa kanya ang mga brush ay agad akong humablot pa ng mga gamit na maaari kong ibalibag sa kanya. Hanggang sa bigla na lamang akong pinigilan ni tito at Winston. Pinilit na nila akong ilabas mula sa kwarto.
"Anak naman please. Natatakot si mama sayo." sabi ni mama at bigla akong napatitig sa kanya.
"Bakit ka natatakot saken ma? Dahil nagagalit ako? Hindi mo ba nakita yung ginawa ni kuya? Sya ang sumira ng painting ko. Alam nyo ba kung gaano kahirap gumawa nun?" sabi ko.
"Anak naman please. Nakikiusap ako sayo tumigil ka na." muling sambit ni mama. Naiyak na lamang ako dahil si kuya na naman ang kinampihan nya. Ako na naman ang mali. Hindi na ako nagsalita pa at hinayaan ko na lamang na umagos ang luha sa mga mata ko. Sa ganitong paraan, kahit papaano ay maiibsan ang sama ng loob ko. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko mula sa galit. Mahal ko si mama kaya ayokong nakikita syang natatakot saken. May mga pagkakataon ding iniisip ko na sobra na sya dahil hindi nya man lang ako kinampihan kahit minsan. Pero may kung ano sa puso kong nagsasabing mahal na mahal ko sya. Kaya kahit anong galit ko sa kanya ay hinahayaan ko na lamang na lumipas.

Inilipat ko na ang mga gamit ko sa sarili kong kwarto. Sa kauna unahang pagkakataon ay nakita ko ang napakaayos kong kwarto. Ilang gamit lang naman ang nandirito. Built in cabinet, tv, computer. Ayoko ng maraming gamit dahil magulo ako sa kwarto.
Habang inaayos ko ang gamit ko sa loob ay sumulpot na lamang si kuya sa likuran ko at biglang nagsalita.
"Wag ka nang magalit saken. Hindi naman ako ang may gawa nun eh. Baka gawa yun ng demonyo. Please maniwala ka saken." paliwanag nya.
"Kuya, please naman. Umamin ka na lang. Mas mababawasan ang galit ko kung aamin ka na lang." sabi ko dahil sigurado akong sya talaga ang may gawa nun.
"Lumapit sya saken at niyakap ako mula sa likod. Mahal kita Collin. Alam mo yan, kahit kelan hindi kita ginawan ng masama. Pakiramdaman mong mabuti ang tibok ng puso ko. Ngayon sabihin mo saken kung hindi ka pa rin naniniwala saken." sabi nya. Mainit ang yakap ni kuya. Bumalik na naman ang masasayang alaala saken. Unti unting kumalma ang magulo kong damdamin at maya maya pa ay parang bigla na lamang nabura ang mga nangyari kanina.

"Sorry sa ginawa ko kanina. Kasi naman, ilang beses nang sumakit ang likod ko sa pagpipinta nun. Tapos ganun lang yung mangyayare. Ikaw lang ang marunong magpinta sa bahay na to bukod saken. Kaya wala na akong ibang maisip na sisihin kundi ikaw. Palagi ka kasing naiinggit saken dati eh." diretsong sabi ko sa kanya.
"Hindi ako naiinggit sayo dati. Ang totoo nyan, gusto kong maibigay ang lahat sayo. Gusto kong meron ka ng mga bagay na meron ako. Kahit na ang mga bagay na meron ka ay wala ako, ayos lang. Basta alam kong masaya ka. Ayos nako. Hindi mo ba alam 'yun. Batang isip ka pa kasi dati eh kaya kung ano anong isiisip mong masama tungkol saken. Basta tatandaan mo, wala akong gagawin na kahit ano para masaktan ka. Ako ang kuya mo at puprotektahan kita kahit ano pang maging kapalit." sabi nya. Ramdam na ramdam ko ang sinseridad ng mga sinasabi nya at muli na namang pumatak ang luha ko. Sising sisi ako sa masasamang naisip ko tungkol sa kanya. Ngayon alam ko na kung bakit ganun si mama. Alam nya kasing hindi magagawa saken ni kuya yun.
"Kuya sorry." sabi ko sa kanya.
"Kahit hindi ka humingi ng tawad saken. Buburahin at buburahin ko sa isip ko ang mga pagkakamali mo. Kaya hindi mo kailangang malungkot at mag-alala." sabi nya sabay gulo nya ng buhok ko. "ahm, pano dito ka na talaga? Ayaw mo na bang kasama ako?" tanong nya pa. Nagbago na naman ang isip ko at muli kong ibinalik ang mga gamit ko sa kabilang kwarto. Naalala ko na naman kasi yung demonyo. Natatakot ako na baka balikan ako nun, wala pa naman akong kasama. Kaya mas minabuti kong bumalik sa kwarto ni kuya kung saan alam kong mas ligtas ako.

Habang ibinabalik ko ang mga gamit ko sa kwarto ay hindi ko sinasadyang marinig ang pag-uusap ni mama at tito.
"Baka mali ang naging desisyon naten na kunin na sya." Sabi ni mama.
"Hindi, dito sya sa bahay. Bilang pangalawang ama nya. Hindi ko sya hahayaang parang hayop na nandoon. Dito sya nararapat kaya dito lang sya dapat manatili. Kahit hindi ako ang tunay nyang ama ay mamahalin ko sya na parang tunay ko na ring anak. Wag kang mag-alala. Mas mapuprotektahan naten sya dito. Sabay tayong gagabay sa kanya. Silang dalawang anak naten." sabi ni tito. Napakunot ang noo ko sa pinag-uusapan nila. Pero hindi ko na iyon masyado pang pinansin. Tumloy nako sa kwarto at muling isinalansan ang mga damit ko sa damitan namen ni kuya.

Habang tumatagal ay lalong lumalala ang mga bangungot na sumasapit saken sa tuwing ako'y dadalawin ng antok. Hindi ako matatakutin dati pero ngayon ay labis labis na takot ang idinudulot saken ng mga bangungot ko. Naalala ko na naman yung demonyo doon sa abandonadong bahay. Sabi ni kuya na baka daw kagagawan ng demonyo yung mga nangyayari saken. Wala akong maisip na paraan kung papaano ko pahihintuin ang demonyong 'yun mula sa pagpapahirap saken. Wala naman akong ginawa dun sa bahay ah. Yun nga lang, gumuho yung natitirang parte ng hagdan nang dahil saken. Pero hindi ko naman yun sinasadya. Pero wala naman akong maidadahilan dahil pumasok ako doon ng walang pahintulot. Hindi ko naman kasi alam kung kanino ako magpapaalam.

Naisip ko na kahit pa matakot ako ay wala na akong magagawa pa kung ayaw talaga akong tantanan nung demonyo o sinumang impakto yun. Katulad naman kasi ng nakagawian ko na, lahat ng bagay na hindi ko kaya ay pinipilit ko na lamang makasanayan. May mga bagay kasing mahirap tanggapin sa sarili, minsan pa nga ay masakit pero pag nakasanayan mo na ay magiging normal na lamang iyon para sayo. Kung ayaw mawala ng sakit. Tiisin mo na lang hanggang sa maging manhid ka. Ganun tumatakbo ang mundo para saken. Lahat ng bagay ay may katumbas na lakas, kaya naman haharapin ko kahit ano hanggang kaya pa ng lakas na tinataglay ko. Alam kong susuko rin ako isang araw. Pero hindi ako basta na lamang tutunganga at magpapatalo.

Friday, September 2, 2016

"WANTED"



-Bluerose-

C-hasing your shadow, the only thing, my eyes love to see,
A-ltering the truth inside my dreams for desire be fulfilled,
R-eality was cruel, I don't know you, you don't know me,
L-ove of ours is a handmade mountain I'm trying to build,
O-ur fate truly denied from us, concealed by destiny and time
S-ame as the truths of the world, where you aren't mine.

B-eauty of your soul clings into my very deepest,
L-oving you could bring me such eternal happiness,
U-niverse itself brought me to break your high walls,
E-nding your loneliness, and start our longest course.
R-ise above the clouds that's where I want you to be,
O-n your way I will be with you, hoping you'll be free,
S-aving your heart, with the demons I'll make a bid,
E-venthough falling for you can cause mine to bleed.

C-ouldn't imagine life without you, creating my paradise,
L-ost in eternity, wandering in the woods of perfect lies,
A-live, but merely existing, if our love could not be known,
V-ividly, your name engraved into the deepest of my soul,
E-nticing you with the best of me through a poem or a song,
R-emember I have done these for you and it took very long,
I-ntelligence is nothing if I can't make you realize your worth,
A-lone to the nearest heaven where there's nothing but death.

W-hat kind of love would this be, if it was not for you to feel,
I- am nothing, but a miserable warrior denying what is real
L-oving you a thousand lifetimes would not be enough to do,
L-oving you without reserve, I will die and live again for you.

Y-our mother, from Greatness of God to whom I am thankful,
O-ut of her womb, she brought you, whose the most beautiful,
U-nder the light of the sun and the bluest of sky I feel blissful.

B-ravely screaming these words, be rejected and feel the hurt,
E-ndure the painful truth, rather than live and die unheard.

M-elancholy could kill, if I missed your heart with my arrow,
I-nsanity, seducing my mind, thought I would die tomorrow,
N-early running out, half of the time left for us to be together,
E-xchange everything I have for a chance to hold you forever.

Loving You... Again Chapter 49 - Poison Tree




  



Author's note...

Hello ulit guys. Andito na naman ako haha. Unang-una sa lahat po ulit, nagpapasalamat ulit ako sa mga may-ari ng blog, sir Michael at kay sir Ponse sa mga kaibigan kong CO-Author na sila kuya Carlos, kuya Rye, kuya Jace and... kuya Alvin! Also kuya Peter! :D

Guys, isang update po muna per month, at susubukan ko po na tatluhin, or apatin kapag hindi masyadong busy. By the way, iyung mga naka-italic na font, iyung una po ay isang poem na isinulat ni William Blake na ang pamagat ay, Poison Tree. Iyung pangalawa naman po ay kanta na pinamagatang Winter Song na kinanta po nina Sara Bareilles at Ingrid Michaelson.

Welp, so heto na. Malalaman ninyo kung sino ba talaga si sino at paano nangyari ito at ito. Heto na po ang Chapter 49. Enjoy! 











Chapter 49:
Poison Tree
















































Keifer’s POV



I was angry with my friend;
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.

And I waterd it in fears,
Night & morning with my tears:
And I sunned it with smiles,
And with soft deceitful wiles.

And it grew both day and night.
Till it bore an apple bright.
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine.

And into my garden stole,
When the night had veild the pole;
In the morning glad I see;
My foe outstretched beneath the tree.



          “Very good, Keifer. Nabasa mo ang poet ng,” Napangiti si Prof. “mabuti. At ang pagkakabigkas mo sa bawat salita ay, may feeling.”



          “That’s because may I can relate to the poet,” sabi ko. Iginala ko ang aking tingin sa silid-aralan. “At sigurado naman ako na nakaka-relate ang ilan sa atin dito tungkol sa piece ni William Blake. Na kailangan ay malaman ng kagalit mo kung bakit ka nagagalit sa kaniya at nang matapos na ang galit na nararamdaman mo. Dahil kung tinatago mo ito, lalaki ito ng lalaki. At hindi mo na alam, nakakagawa ka na ng mga bagay na hindi mo alam.”



          “Well said Keifer. Pwede ka ng umupo.”



          Pero hindi sa mga katulad ko. Kailangan talagang itago ang nararamdaman ko para sa pamilya ko. Dahil kung nagsabi ako sa kanila, siguradong hindi sila magsasayang ng pagkakataon na tapusin ang galit na nararamdaman ko, ng permanente.



          Kumusta sa inyong lahat? Ako si Keifer Salvador. Kung matatandaan ninyo, binaril ako ni Harry sa dibdib, at may dugong lumabas. Authentic na dugo iyun, pero hindi sa akin. Compressed at pressurized na dugo iyun na nakalagay sa body armor para kapag binaril ay magmukhang may lumabas talaga na dugo mula sa katawan ko. Napakaswerte ko noong mga panahon na iyun dahil hindi niya ako binaril sa ulo dahil siguradong patay talaga ako.



          Oo nga pala. Bigla kong naalala na may dapat akong sabihin sa inyo. Marahil, alam niyo na siguro kung sino si sino…



          Bumukas ang pintuan ng CR. Nagulat ako nang pumasok si Ren at nakatingin lang siya sa akin. Maya-maya ay dali-dali siyang pumunta sa isang cubicle. As expected, hindi niya ako naaalala.



          Nagpakawala ako ng ngiting umabot hanggang sa aking tenga. Mabuti naman at hindi nangyari ang kinatatakutan ko.



          Pagkatapos hugasan ang aking kamay, lumakad ako papunta sa cubicle na pinasukan niya. Tumayo ako doon at naghintay, hanggang sa lumabas na siya. Napahinto siya at nagtataka kung bakit ako nakaharang.



          “Ren,” maligayang tawag ko sa kaniya. “ang tagal na nating hindi nagkita? Kumusta ka na?”



          Nagulat siya sa sinabi ko. “K-Kilala mo ako?”



          Ngumisi ako. “Oo, kilalang-kilala kita. Hindi mo na ba ako natatandaan?”



          4 years ago…



          Sa isang paaralan sa Lapu-lapu, kakatapos ko lang ipagtanggol ang isang estudyante na lapitin ng gulo dahil isa siyang foreigner. At ang school na ito ay mukhang hindi friendly sa mga foreigner.



          Tumunog ang aking phone at nalamang tinatawag ako ng malayo kong kaibigan. Si Gerard.



          “Bakit?” nayayamot kong tanong.



          “Nakita ko na si Garen,” tugon ni Gerard.



          Halo-halong emosyon agad ang biglang pumasok sa aking sistema. Masaya ako dahil nakita pa ni Gerard si Garen, at nag-aalala na baka…



          “Classmate niya ngayon si Harry sa isang eskwelahan. Pero, hindi nila nakikilala ang isa’t isa,” dagdag pa ni Gerard. Sinasabi ko na nga ba. Nag-aalala ako na baka makakalapit na ang pamilya na humahabol sa kaniya.



          Napalunok ako. “Gerard, iyung plano mo, handa na ba iyun?” tanong ko.



          “Magiging handa ako kapag pumayag ka. Halos matatapos ko na ang pagre-replicate ng Mr. Lion. At hindi lang isa ang ginawa ko. Kung hindi dalawa. So, ano ang sagot mo? Handa ka ba sa magiging takbo ng plano natin, o hindi?”



          Humugot ako ng malalim na hininga. “Basta, hindi mapapahamak si Ren.”



          “Hindi ko maipapangako iyan. Pero mangangako ako na pagkatapos nito, magiging mas ligtas na ang mundo niya.”



          “Sige, pumapayag ako.”



Gerard’s POV



          Sa library, binabasa ko ngayon ang mga pahayagan para maghanap ng interesanteng balita na kailangan kong malaman. Lalong-lalo na doon sa isang insidente na ako ang may gawa. Hanggang ngayon, wala pa ring lead ang mga pulis sa Laguna kung ano ang nangyari. Kahit ang mga dating tauhan na nakaligtas ay hindi na nagsalita at basta na lang sila nawala. Marahil ay natatakot sila dahil baka sila na ang susunod, or so they thought.



          Habang nagbabasa, bumukas ang pintuan ng library at niluwa nito, si Larson, ang kakambal ni Lars. Agad na iniwasan ko ang tingin niya at nagmadaling iligpit ang mga ginamit ko sa library.



          “Stay,” malambing na sabi ni Larson habang hinahawakan niya ang aking kamay.



          Sa pagkakahawak niyang iyun, bumalik sa aking alaala ang nakaraan namin ni Lars, ang kakambal niya na dati kong karelasyon. Ang pagkakahawak niya sa aking kamay, ang boses niya, perpekto ang pagkakapareha nila. Hindi siya si Lars. Kakambal lang siya. Pero bakit ganito? Nanghihina ako sa tinig ng boses niya, at sa hawak ng kanyang mga kamay?



          Wala akong nagawa kung hindi ang umupo na lang. At umupo din siya sa tapat ko.



          “Ano ang kailangan mo, Larson?” tanong ko.



          Tumikhim muna siya at umayos ng upo. “May gusto lang naman akong itanong sa iyo na isang simpleng bagay. Gaya ng, may kopya ka ba nung blueprint ng Mr. Lion? Or, ikaw ba si Mr. Lion?”



          “M-Mr. Lion?” maang ko. “Anong pinagsasasabi mo?”



          “Sa bahay ni Ren, may ipinakita sa akin si Joseph ng mga lihim na nagmumula kay Mr. Lion. Obviously, ang natitira na lang na Mr. Lion ay ako, at iyung isang bagay na nasa pangangalaga nung…” Pinatunog ni Larson ang kaniyang daliri. “Harry. Ngayon, may isa pang parte ng Mr. Lion na hindi alam ng mga magiging impersonator. Laging nagsusulat si Mr. Lion sa font na pagdating sa Microsoft Word, ang tawag nito ay Edwardian Script ITC. At tatlong tao ang nakakaalam ng bagay na iyun. Kami ni Lars, at ikaw lang. Pero iyung huling sulat na mahabang-mahaba, iyung sulat na namamaalam na kay Ren, hindi nakasulat sa ganoong font. Gerard, ikaw ba talaga si Mr. Lon? O baka ang tamang tanong ay, ilan kayo na Mr. Lion?”



          Tinikom ko ang aking dila. Pinipigilan ko ang aking sarili na sagutin ang mga tanong niya. Hindi ko alam kung nangyayari sa akin gayong kakambal ito ni Lars. Lagi kasi akong tapat kay Lars. Lahat ng bagay na tinatanong niya, sinasagot ko ng wala man lang pag-aalinlangan. Lahat ng bagay tungkol sa akin, alam niya lahat. Dahil ganoon ko siya kamahal. At sinuklian niya ito ng pagiging matapat sa akin.



          “Dalawa,” sagot ko. “Ako, at si Kei. Dalawa kaming Mr. Lion.”



          Agad na pinagkukuha ko na ang aking mga gamit saka umalis.



          4 years ago…



          Mula sa malayo, nagmamasid ako sa bahay ni Ren. Nakahanda na ang plano namin ni Kei na magpakita sa buhay ni Ren bilang si Mr. Lion. Kaya lang, may ilan akong problema para magawa ang bagay na ito. Napakahigpit ng security system ng bahay niya. Ang gate niya ay nangangailangan ng password para mabuksan ito. At ang password ng gate ay palaging nagbabago kada-minuto.



          Sa pagmamanman ko sa kaniya, may mga bagay akong napansin. Una, kapag may pumasok sa gate niya, may ipapadalang live feed ang kaniyang phone sa harap ng gate para malaman niya kung sino ang pumasok. At sa UI ng kaniyang phone, may buton siya para patahimikin ang alarm ng kaniyang phone, o diretsong tumawag sa mga pulis kapag hindi niya kakilala ang pumasok. Nalaman ko iyun habang hindi aware si Ren na minamanmanan ko siya. At ngayon, hawak ni Kei ang phone ni Ren. Nakita niya kasing itong ninakaw mula sa bulsa ng kaniyang suot. Hiniram naman ni Kei ang phone kaya, nasa kamay niya ito.



          Dali-dali akong lumapit sa pamamabahay niya at pinindot ang apat na sulok ng pindutan. Ito kasi ang override command sa security system ni Ren para mabuksan ang kaniyang gate ng hindi nangangailangan ng password. Napansin ko ito noong mga panahon na palaging bumibisita si Jasper Schoneberg sa bahay niya, ng madalas.



          Pagkapasok ng bahay, dali-dali akong pumunta sa computer niya. Swerte ko naman na iniwan niya itong bukas at sinimulan ko na ang dapat kong gawin. Naglagay ako ng hidden bug sa computer niya para malaman ko ang lahat ng pinaggagagawa niya. Sa computer ko naman, literal ko ngang nalalaman ang mga pinaggagagawa niya. Lahat ng activities niya kasama ang kaniyang computer, alam ko. Pati ang pag-a-upgrade ng kaniyang system, pagtatanggal ng virus, pag-a-update ng kaniyang mga software, alam ko lahat. At ang bug ko, nandoon lang palagi. At simula noon, nagsimula na magpakita si Mr. Lion sa buhay niya. Ang taong nakakapasok ng bahay niya ng hindi niya nalalaman.



          Ngayon, natatandaan niyo ba ang lahat ng appearances ni Mr. Lion sa kwentong ito? Gusto niyo bang malaman kung sino ako doon, at sino si Kei doon? Ang Mr. Lion na tumawag noon sa kaniya noong birthday celebration ni Sir Carlos, iyung pumasok sa bahay niya at inakyat siya sa kwarto, iyung POV, si Kei. Ang Mr. Lion na kumuha ng mga ginawang tsokolate ni Ren noong Valentine’s Day, ako ang kumuha, pero si Kei ang kumain. Ang nakausap niyang Mr. Lion sa Enchanted Kingdom, at ang mascot na leyon na nagbigay sa kaniya ng lobo, nagluto sa kaniya nung maanghang na tinolang manok, iyung nagpaalam, iyung kinompronta ko siya kung totoo ba ang mga sinasabi ni Kei, iyung nagpadala sa kaniya ng sulat na pumunta siya sa basketball gym, ako iyun. Iyung sa 18th birthday niya, si Kei ulit. Iyung Mr. Lion na nagsabi kay Ren na ikakasal na si Kei kay Janice, ako din iyun. Iyung Mr. Lion na pumunta sa bahay niya pagkatapos magpakasal si Kei, si Kei iyun. Pati na rin si Leonhart96776, ako din iyun. Oo nga pala, iyung mga inamin ko noon kay Edmund, na ako ang gumawa ng masama kila Paul, Jonas, Ethan, at sa kaibigan niyang si Keith, at sa isang misteryosong tao na nagpapunta kay Ren sa isang abandonadong warehouse, ako talaga iyun. At isa pa, kaya sa tuwing tinatanong ni Ren kung kilala ba niya ako, ang sinasagot ko ay oo at hindi. Dahil pwedeng si Mr. Lion ay ako, o hindi naman kaya si Kei.



          2 years ago…



          “Bakit kailangan ni Ren masaktan? Bakit kailangan pa na may ibang madamay?” tanong ni Janice.



          “Para malaman natin kung malakas na siya para i-absorb ang lahat ng mga masasamang mangyayaring. Para malaman natin kung mauulit ba ang nangyari noon,” sagot ko.



          “Gerard, hindi iyan isang napakagandang ideya.”



          “Kailangan, Janice.” Pinatunog ko ang aking mga daliri. “Kung sa isang magaan na hindi magandang pangyayari lang at nabiak si Ren, paano pa kaya kapag nalaman niya ang lahat-lahat? Na ang pumatay sa mga magulang niya ay ang magulang ni Harry?”



          “Well, ipaalala ulit kay Ren. At kung mangyayari ulit, ulitin. Ganoon lang.”



          “Hindi iyun kasimple. Sa tuwing nauulit ang amnesia ni Ren, napapalapit siya sa hukay. At physically, magiging maganda nga ang kaniyang kalagayan, pero hindi ang mental na kapasidad niya.”



          “Bakit? Ano ba ang mangyayari sa kaniya kapag nagka-amnesia siya ng maraming beses?”



          Napailing ako at tumayo sa sofa. “Darating sa punto na bibigay ang utak niya. At iyun ang bagay na ayaw mangyari ni Keifer.”



Keifer’s POV



          “M-May nangyari daw kasi sa akin, sabi ni Mama kaya,” naguguluhang paliwanag ni Ren. “hindi kita natatandaan. Kasama ka ba sa banda nila Kuya Blue?”



          ‘Hindi,” sagot ko. “Actually, sabihin na lang natin na,” Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kaniyang balikat. “espesyal mo akong kaibigan.”



          Tiningnan niya ang kamay kong nakahawak sa balikat niya, pagkatapos ay muling tumingin sa akin. “Espesyal na kaibigan? Kagaya ba ni Kuya Allan?” Sinasabi ko na nga ba.



          “Ohh, Kuya Allan?” gulat ko. Binawi ko ang aking kamay. “Iyun ba ang tawag mo sa kaniya?” Kunyaring nag-isip ako. “Sa tingin ko, ayos naman iyun. Pero, malapit doon. Speaking of Kuya Allan, asaan si Kuya Allan mo? Hindi ba’t, dapat ay kasama mo siya palagi?”



          Napalingon si Ren sa likod niya at humarap ulit sa akin. “Lagot. Magagalit si Kuya Allan sa akin. Hindi pa naman ako nagpaalam sa kaniya,” inosenteng saad niya. “Teka? Paano nga ba makapunta sa parking lot?”



          “Halika, sasamahan kita pabalik sa kanila. Alam ko kung saan iyun.” Hinawakan ko ang kaniyang kamay.



          Pero binawi naman agad ito ni Ren. “Pero po, sabi ng Mama ko, huwag daw akong sasama sa mga hindi ko kakilala.”



          “Naturuan ka ng mabuti ng Mama mo. Pero huwag kang mag-alala. Dati mo akong kakilala, at isa akong mabait na tao.” Ngumiti ako. “Hindi kita hahayaan na mapahamak. Magtiwala ka lang sa akin. Makakabalik ka sa Kuya Allan at Kuya Joseph mo.” Inabot ko ang aking kamay at hinayaan na siya ang humawak sa aking mga kamay.



          Ilang papalit-palit ng tingin ang lumipas, hindi siguradong hinawakan ni Ren ang aking kamay. Marahang hinigpitan ko ang paghawak sa kaniyang kamay bago ako nagsimulang maglakad para ibalik siya sa mga nag-aalaga sa kaniya.



          1 month ago…



          Minulat ko ang aking mga mata at hinigop ang lahat ng hangin na mahihigop ko sa aking paligid. Nakahinga naman ng maluwag si Gerard matapos makita akong magising mula sa pagkakabaril ni Harry. Napakaswerte ko at hindi ako sa ulo.



          Tinulungan ako ni Gerard na bumangon, at dali-dali akong sumakay sa kotse. Pinaharurot naman agad ito ni Gerard palayo sa lugar. Sa loob ng kotse, hinubad ko ang body armor ko, na may nakadikit na improvised, sabihin na lang natin na bloody armor. Iyung lumabas na dugo mula sa akin nang binaril ako ni Harry, galing iyun sa bloody armor ko. At nakapula pa akong damit kaya hindi nahalata ni Harry na may ganoon ako sa loob ko.



          “Si Ren, nakuha na ni Harry,” saad ko kay Gerard. “Ano na ang gagawin natin? Kukunin na ba natin ngayon si Ren?”



          “Pasensya na, Keifer,” mapait na tugon niya. “pero may pagbabago sa plano natin.”



          Hindi ako makapaniwala sa aking narinig. “Ano?! May pagbabago sa plano?! B-Bakit may pagbabago sa plano natin?! Akala ko ba, agad natin siyang kukunin pagkatapos nilang makuha si Ren?!” reklamo ko.



          “Wala ang buong pamilya sa Laguna. Nagpasya muna iyung iba na hiwalay-hiwalay sila magse-celebrate ng Pasko. Kaya mag-aantay pa tayo ng Bagong Taon para matapos ang ating plano.”



          “B-Bakit mag-aantay pa tayo ng Bagong Taon kung pwedeng ngayon na?!”



          “Kei, ang usapan natin ay mawala silang lahat. Ang nasa Laguna lang ngayon ay ang mga magulang lang ni Harry. At parte pa lang sila ng pamilya na dapat mawala,” kalmadong paliwanag niya.



          “Pero paano na si Ren? Sabi mo sa akin, bumili si Tita ng isang misteryosong gamot na makakapagpawala ng alaala niya?!” Humugot ako ng malalim na hininga. “Paano kung gumana ang bagay na iyun at nawala nga ang mga alaala niya sa amin ngayon?!”



          Umiling si Gerard at biglang hininto ang kotse. “Pasensya na Keifer. Pero ang usapan ay ang buong pamilya nila. Kung gusto mo na iligtas si Ren ngayon, sige. Pero mag-isa kang gawin ang bagay na iyun. At kapag naging matagumpay ka sa ginawa mo, tandaan mo na may natira pa sa pamilya mo na maghahabol kay Ren.”



          “Pero ang alam na nila ngayon ay patay na ako. Kaya kung papatayin ko sila ngayon, hindi sila manghihinala na ako ang gumawa dahil patay na ako. Pwede naman na kapag naitago ko na si Ren, iyung ibang kasapi naman ng pamilya ko ang isunod ko, at uunti-untiin ko sila.”



          “Naitago mo nga si Ren.” Humarap si Gerard sa akin. “Pero naisip mo ba na hindi siya hahanapin ni Mr. Schoneberg?! Nakalimutan mo na ba iyun, ha?! Sa tingin mo ba, gugustuhin ni Ren na mag-alala sila dahil asaan kayo?! Nagtatago sa mga natitirang pamilya mo na hindi mo pinatay dahil atat na atat ka na sagipin si Ren?!” sigaw niya sa akin. “Kei, isipin mo ito! Sa Bagong Taon, nawala nga ang mga alaala ni Ren. Pero sa Bagong Taon na iyun, wala ng panganib na baka hinahanap siya ng pamilya ni Harry. Lahat nangyari iyun, dahil maghihintay ka lang naman ng limang araw para magkasama-sama silang lahat! Sinabi ko na sa iyo, para sa huling plano natin, hindi dapat isa, hindi dapat dalawa, hindi dapat tatlo, dapat ay silang lahat at iyun ang dapat mangyari sa hulihan! At tandaan mo, kasama mo ako sa planong ito! Ginagawa ko ito, para kay Lars!” Isang butil ng luha ang tumakas sa mata niya.



          “Alam kong ginagawa mo ito para kay Lars. Pero nakalimutan mo na ba ang sinabi mo sa akin noon? Kailangan ay hindi na muli mawala ang alaala ni Ren dahil, baka hindi na maganda ang mga mangyayari kapag patuloy iyun nangyari! Paano kung hayaan natin si Tita na gamitin ang gamot na ito kay Ren?! Paano kung nangyari ang bagay na kinatatakutan ko?! Sa tingin mo ba, may mukha pa akong maihaharap sa kaniya dahil hindi ko siya naisagip agad?!”



          “Then man up, and take a risk! Bakit, Kei? Kapag ba bumigay iyung utak niya, hindi mo na ba mamahalin si Ren? Mahal mo lang ba siya ngayon dahil nakakapag-isip pa ng maayos ang utak niya?”



          Hindi ako nakasagot sa tinanong niya.



          “Kei, kung mahal mo talaga si Ren, kahit ano pa ang mangyayari sa kaniya, mamahalin mo siya. Hindi mo lang siya mamahalin dahil, convenient iyun para sa iyo. Mamahalin mo siya dahil hindi pa nabaldado ang ibabang parte ng katawan niya, mamahalin mo siya dahil hindi pa siya nabulag, mamahalin mo siya dahil hindi pa siya lumpo, dahil may malubha siyang sakit, hindi dapat ganoon. Kung mahal mo ang isang tao, tatanggapin mo ang lahat sa kaniya. Dahil kung ganoon ang nararamdaman mo kay Ren, Kei, I’m afraid na niloloko mo lang ang sarili mo. Hindi mo talaga mahal si Ren. Mahal mo lang siya dahil convinient.”



          Mahal ko nga ba si Ren? Ang mga salitang sinabi sa akin ni Gerard, tumama lahat sa aking pagkatao. At ang tanong sa aking sarili, paulit-ulit itong nagtatanong sa aking utak. Mahal ko ba talaga si Ren? Mahal ko nga ba siya dahil convinient para sa akin?



          Hindi ko na namalayan, malapit ng mag-umaga nang malapit na kami sa bahay nila Harry sa Laguna. Nasa kalagitnaan pa rin ako ng pag-iisip kung mahal ko nga ba si Ren.



          “Oo, mahal na mahal ko siya,” sagot ko sa sinabi ni Gerard. “At papatunayan ko ang pagmamahal ko sa kaniya.” Humarap ako kay Gerard at tiningnan siya na punong-puno ng determinasyon. “Sige. Mag-aantay tayo ng limang araw.”



          Matapos ang limang araw na paghihintay, isinagawa na namin ni Gerard ang plano. Inalis niya ang lahat ng gwardyang nagbabantay sa pamamahay nila, saka kami pumasok para patayin ang buong kasapi ng pamilya ko, ang pamilyang hahabulin si Ren kahit sa kabilang parte pa ng mundo.



          Nang nakarating ako kay Ren, sumasakit na ang kaniyang ulo. Isang sintomas na umeepekto na ang gamot na binigay sa kaniya ni Tita.



          “Mr. Lion, patigilin mo ang sakit ng ulo ko," mangiyak-ngiyak na pakiusap ni Ren. “Ano ang nangyayari sa akin?"



          “Okay lang iyan,” tugon ko habang nakatingin lang sa kaniyang mukha na nasasaktan. “Mawawala din ang sakit ng ulo mo. Ipikit mo lang ang mga mata mo at yakapin ang kadiliman na bumabalot sa iyo. Nang sa ganoon ay maibsan ang sakit.”



          “P-Pero pwede bang pagbigyan mo ang aking hiling?"



          “Ano iyun?”



          “Pwede ko bang malaman kung sino ang tao sa likod ng maskara? Sino ka ba talaga?"



          Saglit na nag-alangan ako sa aking gagawin kung magpapakita ba ako o hindi. Pero habang nakatingin sa kaniya, nakikita kong naghihirap siya. Nananakit ang kaniyang ulo, at pakiramdam niya’y nabibiak ito. Wala akong alam na remedyo para patigilin ang sakit ng kaniyang ulo, pero may isang bagay akong alam kung paano maibsan ng kahit konti man lang ang kaniyang nararamdaman.



          Dahan-dahan kong inalis ang aking helmet, hanggang sa nakita na niya ang buo kong pagmumukha. Nanlaki ang mga mata niya, at nagsimula namang tumulo ang luha sa mga mata ko.



          “Ikaw pala iyan Theo," huling sabi niya bago nawala ang kaniyang kamalayan.



          Napaluhod ako sa kaniyang wala ng malay na katawan. Bumuhos pa lalo ang luha mula sa aking mga mata. Inilapit ko ang aking bibig sa kaniyang tenga.



          “Magiging okay din ang lahat Ren. Magiging okay din ang lahat," bulong ko sa kaniya.



          Nalungkot ako matapos marinig ang sinabi ni Ren, na ako si Theo. Siguradong umipekto na ang gamot at ginulo na ang kaniyang pag-iisip. Iyun daw ang epekto nung drogang ginamit kay Ren. Mananakit ang kaniyang ulo, maghalo-halo ang kaniyang memorya, at mawawala na ito lahat pagkagising niya.



          Niyakap ko ng mahigpit si Ren at humaguhol. Gusto kong humingi ng tawad sa kaniya ngayon dahil naghintay ako ng limang araw para lang matupad ang plano ni Gerard. At ginawa ko iyun para mapatunayan ko na mahal ko siya. Pero hindi na niya ako maririnig, hindi na niya malalaman na nangyari ang bagay na ito sa kaniya. Lahat-lahat ay makakalimutan niya. Kahit ang pagmamahalan namin, makakalimutan niya. Siguro, iyun ang kabayaran ko ngayon sa pagpatay sa buong lahi ng pamilya ko. Pero hindi ako nagsisisi sa ginawa ko kung ang kapalit nito ay mas magandang buhay para kay Ren.



          Habang yakap-yakap ko si Ren, nakarinig ako ng mga yapak na papalapit sa akin. Si Gerard lang pala ito. Hinahanap lang naman niya ako at tiningnan niya ang buong lugar kung nagawa ko ba ang dapat kong gawin. May dala din siyang gas container para sunugin ang lugar na ito.



          “Magmadali ka na. Sisimulan ko ng sunugin ang lugar,” malamig na wika ni Gerard, at nagsimula na naman siyang magsaboy ng gasolina sa paligid.



          Nilagyan ko muna ng kumot ang hubad na katawan niya, at binuhat ko ito papunta sa kotse, at nilagay ito sa likuran. Pinaandar ko naman ang kotse pabalik sa Rizal, pabalik sa tahanan ni Ren. Habang nagmamaneho, nag-iisip na ako kung ano ang gagawin ko, kung iyung maganda, o iyung pangit ang mangyayari kay Ren. Sa tingin ko, magsisimula na naman ulit ako. Paiibigin ko siya, at ipapaalala ko ang mga panahon na mahal na mahal niya ako. Iyung mga masasakit na alaala kaya, ipapaalala ko ba sa kaniya? Siguro, depende na lang sa mga mangyayari. At malalaman ko iyun, bukas.



          Binuksan ko ang radyo. Saktong-sakto naman na isang napakagandang musika ang aking narinig. Hindi man ito isang request na nagmula sa akin, pero inialay ko ang kantang ito, para kay Ren.



I still believe in summer days.
The seasons always change
and life will find a way.

Ill be your harvester of light
and send it out tonight
so we can start again.

Is love alive?
Is love alive?
Is love alive?

This is my winter song.
December never felt so wrong,
cause you're not where you belong;
inside my arms.

This is my winter song to you.
The storm is coming soon
it rolls in from the sea.

My love a beacon in the night.
My words will be your light
to carry you to me.



          Sa lokasyon na pinapapunta sa akin ni Gerard, nadatnan ko si Mr. Schoneberg na naghihintay. Sinuot ko agad ang Mr. Lion costume, pagkatapos ay bumaba ako sa kotse at kinuha ang katawan ni Ren mula sa likuran nito.



          “Buhay pa ba siya?" kinakabahang tanong ng matanda.



          Lumapit ako sa kaniya habang dala-dala ko si Ren. “Huwag kang mag-alala. Buhay pa siya. Ligtas na ang buhay niya kapag nagising na siya. Wala ng panganib na naghihintay. Isang panibagong mundo para sa kaniya," diretsong sagot ko. Hindi ako makapaghintay na sabihin sa kahit sino man ang mga mangyayari kay Ren pagkagising niya.



          “Anong ibig mong sabihin na ligtas na siya? Ano ang ginawa mo?"



          “Pinatay ko ang lahat ng mga taong nakakaalam at patuloy pa ring hinahanap siya. Wala akong itinira ni isa," malamig na paliwanag ko.



          “May kapalit ba ang ginagawa mong ito?"



          “Wala akong hinihinging kapalit. Ibinalik ko siya gaya ng ipinangako sa iyo. Pwede niyo ba siyang kunin dahil medyo mabigat siya?"



          “Ahh! Pasensya na."



          Kinuha na ni Mr. Schoneberg si Ren mula sa akin. Nilagay niya ito sa likod ng sasakyan. Habang nilalagay niya ito, aksidenteng naialis ni Mr. Schoneberg ang kumot na bumabalot kay Ren. Ngayon siguro ay nalaman na niya na hubad si Ren at maraming tsikinini sa katawan. Marami din siyang mga marka ng kagat. Masyado siyang inabuso ni Harry. Mabuti na lang at…



          “A-Anong nangyari sa kaniya? Bakit ang dami niyang, tsikinini at kagat sa katawan? Inabuso ba siya?" kinakabahan pa ring tanong ng mantada.



          “Ipagpaumanhin niyo pero iyun ang nangyari sa kaniya. Pasensya na kung hindi ko naagapan ang nangyari na iyun sa kaniya. May posibilidad na mag-trigger ang sakit niyang iyun sa utak. Pero manalangin tayo na sana hindi. Kaya lang, kapag hindi nag-trigger ang sakit niyang iyun, malaki ang magiging epekto nito sa emosyonal niyang aspeto."



          “Katulad ba nito iyung nangyari kay Nicko?"



          “Oo. Pero magkaiba iyun. Maraming gumamit kay Nicko habang siya ay, nakakasiguro ako na isa lang ang may gumawa niyan. Huwag na rin kayo mag-alala. Wala na din ang taong gumawa niyan sa kaniya. Hindi na niya makikita ang taong iyun kahit kailan," paliwanag ko. Kinuha ko ang phone ni Ren at ibinigay kay Mr. Schoneberg. “Ibinabalik ko na ang kanyang phone. Umuwi na kayo at tingnan ang kalagayan niya para makasigurado."



          Kinuha naman ito ng matanda. “Salamat sa iyo kung sino ka man."



          “Mas magpapasalamat po ako kung hindi niyo po ipagsasabi ang nangyaring ito sa pagitan natin."



          Humarurot agad ang sasakyan matapos ang usapan namin. Tumayo lang ako ng tuwid habang sinusundan ng tingin ang sasakyan. Hinubad ko ang maskara matapos makasiguro na wala ng ibang tao sa paligid. At tumingin ako sa silangan kung saan nakikita ko na ang liwanag ng araw sa kalangitan. Dahan-dahan naman sumisilip ang bilog na araw mula sa kawalan. Ngayon, opisyal ng magsisimula ang panibagong taon, at panibagong buhay ni Ren.



          Wala pang limang metro ang layo namin sa CR, naputol agad ang oras namin ni Ren. Saktong-sakto kasi na nasa labas si Allan, at mukhang hinahanap niya si Ren. Kitang-kita ko naman sa mga mata ni Allan na naiinis siyang makita ako dahil sa mga ginawa ko kay Ren. Iyung bagay na iyun, hindi ko na talaga uulitin. Susunod, siya na ang nakatayo sa altar na iyun, kasama ko.



          “Kuya Allan,” tawag sa kaniya ni Ren.



          Bumitaw agad si Ren sa akin at tumakbo papunta kay Allan. Pagkalapit ni Ren ay agad nitong hinawakan ang kamay niya ng mahigpit. Nagkatinginan kami ni Allan sa mata at nginisihan ko lang siya.



           “Narito ka lang pala sa CR. Bakit hindi ka nagpaalam sa akin na magsi-CR ka? Nag-alala tuloy kami ni Kuya Joseph mo kung ano ang nangyari sa iyo. Baka napaano ka na,” sabi niya kay Ren habang nakatingin akin.



          “Ren, bakit hindi ka nagpaalam sa mga nakakatanda sa iyo?” tanong ko kay Ren. “Masama iyang ginagawa mo. Sa susunod, magpaalam ka sa kanila bago ka pumunta sa kung saan-saan. Pinag-alala mo tuloy ang Kuya Allan, at ang Kuya Joseph mo. Ngayon, humingi ka ng tawad sa kanila.”



          “Pasensya na po, Kuya Allan kung hindi ako nagpaalam sa inyo. Sa susunod, magpapaalam na po ako,” inosenteng paghingi ng dispensa ni Ren. “Pasensya na talaga.”



          “Okay lang, okay lang. Tara na. Umuwi na tayo at nag-aalala na si Kuya Joseph mo sa iyo,” wika ni Allan.



          Agad na hinawakan ni Allan ang kamay ni Ren, at dali-daling umalis sa lugar na iyun.



          “Sa susunod, huwag mo siyang iwawala sa paningin mo! Baka kung ano ang nangyari kapag nalingat ka, Allan! Itali mo siya sa iyo kung gusto mo! Hindi masama iyun! At iyung pag-aantay mo sa classroom ko kung nag-e-exist pa rin ako, maganda iyun!” nang-aasar na pahabol ko habang naglalakad sila paalis.



          Napalingon sa akin si Allan. Patuloy pa rin akong ngumisi at nasisiyahan sa reaksyon ni Allan. Akala niya, wala na ako. Pero, surprise, surprise. Nandito ako. Ngayon, magsisimula na ang panibagong chapter sa pagitan naming tatlo. At, at least, hindi ako mag-aalala na si Allan ang karibal ko. Si Allan lang naman iyan, at hindi si Harry.



Joseph’s POV



          Dali-dali akong bumalik sa sasakyan at nagbabakasakali na papunta na roon sila Allan at Ren. Pagkarating ko ay sakto naman na pabalik na sila sa sasakyan. Marahas na kinuha ko si Ren mula sa kamay ni Allan, at pinasok siya sa kotse. Kalmado namang sumunod si Ren sa marahas na paraan ko. Sinarado ko agad ni Joseph ang pintuan para pagsabihan si Allan.



          “Hoy, dahan-dahan lang,” naaawang wika ni Allan. “Hindi mo naman iyan kaano-ano, tapos halos kaladkarin mo siya papasok sa kotse.”



          “Ayun nga ang problema ehh!” sigaw ko na umalingawngaw sa paligid.



          Natahimik ako at tumingin sa paligid. Nakita ko na may mga estudyante ang nagulat sa kanilang nasaksihan. Pagkalingon ko ay isa-isa namang nagsialisan ang mga estudyanteng ito. Shit! Kailangan kong kumalma. Joseph, kalma lang.



          Humugot muna ako ng isang malalim na hininga. “Ayun nga ang problema ehh,” kalmadong pag-uulit ko, pero may diin sa bawat pantig ng aking mga salita. “Hindi ko kaano-ano si Ren, pagkatapos, mawawala siya bigla habang nakabantay ka sa kaniya. Ano ba naman kasi ang pinaggagagawa mo at hindi mo siya mabantayan ng mabuti?”



          Iniwasan ako ng tingin ni Allan. “Nag-isip ng mga bagay na dapat naming gawin mamaya?” hindi niya siguradong sagot.



          Nasapo ko ang aking ulo at tiningnan ng masama si Allan. “Pasalamat ka at nauna mo siyang nakita. Dahil kung ako ang unang nakakita, tapos masama pa ang pakiramdam ko, tapos bitter pa ako, ako mismo ang maglalayo kay Ren mula sa iyo. At baka maghanap na lang ako ng mas magaling magbantay sa kaniya. Kaya Allan, sa susunod na iiwanan ko siya sa iyo, bantayan mo siya ng mabuti. Naiintindihan mo ba?”



          Mabilis na pumasok ako sa kotse at pinaandar ko agad ito sa driver bago pa mag-isip si Allan na pumasok. Nasapo ko ang ulo ko at napatingin sa bintana. Shit! Akala ko, may masama ng nangyari kay Ren. Grabe! Kinakabahan talaga ako! Napakabilis pa naman ng tibok ng puso ko! Bwisit! Mabuti na lang talaga, mabuti na lang talaga!



          Habang nakatingin sa labas, naramdaman ko na lang na may yumakap sa akin mula sa gilid. Hindi na ako nag-abalang tumingin dahil alam ko kung sino ang yumayakap sa akin. Napaka-weird ng buhay ko.



          “Sorry, Kuya Joseph,” paghihingi ng dispensa ni Ren sa malungkot na tono.



          “Bakit ka nagso-sorry?” masungit na tanong ko.



          “D-Dahil hindi ako nagpaalam kay Kuya Allan na pumunta ng CR. Umalis lang ako ng basta-basta dito sa kotse,” paliwanag niya. “Huwag ka na pong magalit. Promise po, hindi ko na uulitin iyun. Magpapaalam na po ako palagi kay Kuya Allan, o sa’yo kapag pupunta ako ng CR.”



          Hinarap ko si Ren na nakayakap pa rin sa akin. Biglang na-trigger ang masamang ugali ko dahil mukha siyang si Franz na hindi-alam-ang-kaniyang-ginagawa version. Nakasimangot kasi siya gaya nung ginagawa ng Shrek na iyun. At iyung Shrek na iyun, nang-aakit at gustong tikman ako. Well, alam niyo na iyun siguro.



          Tumikhim ako at huminga ng malalim. “Ren, alam mo naman na mawala ka lang ng isang saglit, mag-aalala kaming lahat sa iyo. Lalong-lalo na ako. Nakakatakot kaya at hindi ako sanay na mag-isip ng masama kapag nawawala ka. Ang ibig kong sabihin, ayoko talaga na may mangyaring bagay na mas masama pa sa, sitwasyong ito. Kaya kapag umalis ka, lagi mo iyang gagawin. Ang magpaalam. Kung aalis ka at may gusto kang puntahan, magpaalam. Kung gusto mo magpasama, magpaalam. Hindi ka naman kakainin ng Kuya Joseph mo o ni Kuya Allan mo kung magpapaalam ka. Gusto lang namin makasiguro na ayos ka lang, at walang masamang nangyari sa iyo. Kasi hindi lang ako ang mag-aalala kapag nawala ka. Mag-aalala din si Mama sa iyo. Gusto mo ba iyun? Baka kapag nawala ka at hinanap ka ni Mama, lilindol. O hindi naman kaya, hindi mo na makikilala si Mama. Kaya Ren, huwag na huwag mong kalilimutan itong mga sinasabi ko sa iyo. Dahil kung mangyayari na naman ito, hindi mo gugustuhin na magalit si Kuya Joseph mo. Naiintindihan mo ba?”



          Tumango-tango na lang si Ren na ang ibig sabihin ay oo. Nakikita ko sa kaniyang mga mata ang maliliit na butil ng luha pahiwatig na sinsero siya sa kaniyang sagot.



          “Halika nga dito.” Niyakap ko si Ren at inalo-alo para tumigil ang pagtulo ng luha niya. “Huwag ka ng malungkot. Makakapatay ako ng tao kapag ganiyan ang mukha mo.”



          Nahuli kong tumingin ang driver sa head mirror, at sinamaan ko ito ng tingin para hindi tumingin. Hindi sa hindi totoo ang mga sinasabi at intensyon ko. Ano lang kasi, nakakahiya talaga ang aking ginagawa ngayon at ayokong may isang buhay na tao ang nakakakita sa akin ngayon!



          Pagkarating namin sa bahay ni Ren, nagtaka ako matapos makita na napakaraming sasakyan ang nasa labas ng bahay. Nahuhulaan ko naman kung kanino ang mga sasakyan na ito dahil kilala ko ang mga sa tingin ko’y nasa loob na ngayon ng bahay ni Ren. Sa loob ng bahay ni Ren, nadatnan ko sila Jonas, Aldred, Paul, at Daryll na may pinag-uusapan sa sala. Nakaupo sa pang-isahan si Daryll, at ang iba ay sama-sama sa sofa.



          “Himala, inimbita ko ba kayo dito kaninang umaga?” sarkastikong sabi ko sa kanila matapos kaming magkita-kita. “At asaan si Franz? Si Mama, nakarating na ba?”



          “Umuwi si Franz. Kararating lang ng kaniyang Ate mula sa ibang bansa. Siyempre, hindi pwede ang Ate niya dito kaya pinauwi ko sila,” sagot ni Daryll.



          “At sinabi ko bang pwede sila dito?” tanong ko habang masamang nakatingin kila Aldred, Paul, at Jonas.



          “Joseph, kabanda mo sila?” paliwanag ni Aldred.



          Naramdaman ko na naman ang kamay ni Ren na mahigpit na nakahawak sa kamay ko, at nagtatago na naman sa likuran ko matapos makita si Aldred. Pwede bang may magsabi sa akin kung ano ba talaga ang ginawa dito ni Aldred at takot na takot siya?!



          “Aldred, tinatakot mo ang bata,” sabi ko sa kaniya.



          “Ako, ako. Hindi natatakot sa akin si Ren,” singit ni Paul na tumabi kay Aldred.



          Mas lalo namang nagtago si Ren, kahit halatang-halata na hindi ko siya maitatago.



          “Ren, mauna ka ng umakyat sa kwarto mo. Hindi mo naman siguro kailangan pa ng tulong kapag nagpapalit ng damit hindi ba?” tanong ko sa kaniya.



          Nakita kong tumango-tango siya at dahan-dahan na bumitaw sa akin. Kasama ang medyo mabigat niyang bag, nagmadali siyang umakyat sa hagdan na parang hinahabol ng aso.



          “Dahan-dahan, baka mahulog ka,” pagpapaalala ko dito. Hinarap ko naman ang aking mga kabanda. “Ngayon, pwede na kayong umalis.”



          “Joseph, hindi pwede,” pagtutol ni Jonas habang kinakamot ang kaniyang ulo. “May kailangan kasi kami kaya nandito kami.”



          “May utang si Ren sa inyo?” hula ko.



          “Wala. Wala siyang utang sa amin,” sagot ni Aldred. “May bagay lang kasi si Ren na meron siya, na wala kami. At ngayon, kailangan namin ang bagay na iyun ngayon bago pa matapos ang Valentine’s Day.”



          Naintriga ako sa sinasabi nila at umupo sa pang-isahan din na sofa katapat ni Daryll. “Huwag ninyong sabihing dealer niyo si Ren ng gayuma?”



          Napaisip ang mga kabanda ko sa aking sinabi. “Parang ganoon na nga.”



          “T-Talaga? Ano namang gayuma iyun?”



          “Sabihin na lang natin na gumawa si Ren ng mga love cookies last year, para sa lahat. At wala ka pala noon kaya hindi mo natikman ang ginawang niyang love cookies,” paliwanag ni Aldred.



          Inikot ko ang aking mata. “Oo. Alam ko. Busy ako noon. Ngayon?”



          “Gusto naming malaman kung makakagawa ba ulit si Ren ng ganoon, ngayong Valentine’s Day?”



          “Huling tingin ko, tinuturuan pa lang ni Mama si Ren magluto ng gulay. Hindi lang ako sure kung pwede na siyang mag-bake, o ano?” hindi ko siguradong sagot. “Maliban na lang kung bibigyan ninyo ako ng magandang dahilan. Bakit gusto ninyong mag-bake si Ren ng kaniyang mga loves cookies kung pwede niyo naman dalhin iyung mga kasintahan ninyo sa ibang lugar at lumabas kayo? At ikaw Daryll, dapat ay may plano ka na para kay Franz ngayong Valentine’s Day. At ayokong maging parte ng mga plano mo hangga’t maaari.”



          Nagkatinginan naman ang mga kabanda ko, at palagay ko’y nag-iisip sila ng rason para sagutin ang tanong ko.



          “Change of pace?” hindi siguradong sagot ni Jonas. “Palagi kaming nasa labas nitong mga huling bakasyon. At medyo nakakatamad na ang lumabas ngayong Valentine’s Day?”



          “Yeah. Gaya nung sinabi ni Jonas, change of pace,” pagsang-ayon din ni Paul. Halata namang walang maisagot si Paul at gusto na lang sumang-ayon sa sasagot sa tanong ko.



          “Sige,” pagpayag ko. “Magpapaalam pa ako kay Mama kung pwede ba iyang ginagawa ninyo dito. Si Mama kasi, ayaw muna si Ren maimpluwensyahan ng, alam niyo na. Gusto ni Mama na hangga’t maaari, salungat na version ko si Ren. Kaya bumalik na lang kayo sa bago ang February 14.”



          “Great!” masayang wika ni Aldred. “Tapos, oo nga pala. Huwag kang magsabi ng bagay na ito sa kanila. Gusto namin na ma-surprise sila.” Mukhang ang tinutukoy ni Aldred ay sila Blue, Geo, at Nicko.



          “Fine, labas na bago pa magbago ang isip ko.”



          “Sige, Joseph. Salamat,” pagpapasalamat nung tatlo sa akin nang tumayo na sila at isa-isa silang nagsialisan, kasama si Daryll. Kinamayan pa nila ako na parang ako ang sponsor sa pagbibigay sa kanila ng medalya.



          Pagkalabas nilang apat, sakto naman na pumasok sa pintuan si Mama. Sakto din naman na bumaba si Ren mula sa hagdan, at mukhang nag-aatanay siya na lumabas sila Aldred at Paul bago magpakita sa amin at bumaba. Mukha ba talagang mga halimaw ang dalawang iyun kay Ren? Mas mukha kayang halimaw si Mama, tapos si Ren, lapit lang ng lapit?



          “Ren, bakit ka malungkot?” tanong ni Mama nang napansin ang malungkot na mukha ni Ren.



          “May kasalanan iyan kaya ganiyang ang mukha niya,” sagot ko. “Pumunta ng CR, hindi nagpaalam kay Kuya Allan niya, o kaya sa driver man lang. Ayun. Pinag-alala kaming dalawa kung saan na pumunta si Ren. Mabuti na lang at nakita ni Allan. Kaya pinagsabihan ko.”



          “Pinagalitan mo ba?”



          “Si Allan lang. Siya kasi iyung nakawala sa kaniya. Siya naman, pinagsabihan ko na lang.”



          “Bakit malungkot ka pa rin? Pinagsabihan ka lang naman pala ni Kuya Joseph mo? Smile ka na.”



          Matapos ang ilang pag-uudyok ni Mama, nawala ang malungkot na mukha ni Ren. Pero hindi naman ito tuluyang, nakangiti? Baka dahil wala si Allan kaya ganiyan.



          “Ayan. Mabilis kang tatanda niyan kapag nakasimangot ka palagi,” sabi pa ni Mama habang pinipisil ang pisngi ni Ren. “Alam ko na. Manood ka na muna ng TV, at magluluto ako ng paborito mo. Okay?”



          Napangiti si Ren. “Magluluto po kayo ng maanghang na tinola?” tuwang-tuwa na tanong niya. Iba talaga ang magic ni Mama. Bakit hindi siya lumabas sa TV at ungusan si Barney?



          “Oo. Kaya manood ka na muna ng TV para magpalipas ng oras. Okay?”



          Umupo na sa sofa si Ren saka binuksan ang TV. Sumunod naman ako kay Mama para ayusin ang mga dalahin niya.



          “Nasalubong ko iyung mga kabanda mo kanina. Bakit sila nandito? Pumunta ba sila para bisitahin si Ren?” tanong ni Mama.



          “Palagay ko,” kibit-balikat na sagot ko. “May bagay kasi sila na kailangan mula kay Ren, at hindi nila makukuha iyung bagay na iyun dahil sa, alam niyo na.” Inikot ko ang isa kong daliri sa gilid ulo ko. “Mama, hindi ba’t may nakita kayong mga, parang recipe book na gawa ni Ren? Baka nandoon ang hinahanap nung mga kabanda ko.”



          “Ahh! Dito nakalagay iyun.” Binuksan ni Mama ang isang cabinet at naglabas ng isang medyo malaki na notebook. “Ito iyun.”



          Binigay sa akin ni Mama ang notebook. Binuksan ko ito at hinanap ang isang partikular na recipe na hinahanap ng mga kabanda ko. Sa bandang gitna ng notebook, napansin ko ang isang pahina na may naka-drawing na pulang hugis puso. Binasa ko ang nasa pahina at nalaman na ito ang recipe na ginawa ni Ren noong Valentine’s Day. At nalaman ko na kailangan din ng bourbon para sa recipe na ito. Sa bandang hulihan, may ilang notes pa ang nakasulat. Nalaman ko na ang recipe na ito ay para sa mag-asawang Schoneberg. At isa pang note na nagsasabing hindi pwedeng kumain si Ren ng kahit isa sa mga tsokolateng ito. Teka, mukhang hindi kay Ren ang sulat-kamay na ito. Mukhang kay Mr. Schoneberg ata. Kaya pala may ilang botelya ng bourbon sa isa sa mga cabinet sa kusina. Hindi para kay Ren ang mga iyun kung hindi para kay Mr. Schoneberg at para sa recipe na ito.



          “Siya nga pala Mama, gustong pumunta nung mga kabanda ko dito bago ang February 14. Gusto nila atang gawin ang recipe na ito,” sabi ko kay Mama habang binabasa pa ang recipe. “Mukhang hindi naman mahirap gawin ang bagay na ito. Iyung mga instructions, malinaw ang pagkakasulat.”



          “Pwede naman. Tsaka, ano ba iyang binabasang recipe mo?”



          Inabot ko kay Mama ang binabasa ko. Ilang segundo ang nakalipas, tumango-tango si Mama.



          “Akala ko, kay Ren iyung mga botelya ng bourbon na nasa kusinang to. Mabuti na lang pala at hindi lasinggero ang pangalawang anak ko.”



          “Hindi naman ako lasinggero ahh?” angal ko.



          “Oo. Alam ko.” Inilapag ni Mama ang recipe book at nagpatuloy ulit sa paghahanda ng mga kailangang ingredients sa kaniyang lulutuin.



          “Mama, masama talaga ang kutob ko na alagaan natin si Ren,” sabi ko.



          “Hay! Alam ko. Tutol na tutol ka nga kung bakit tayo pa ang kailangan mag-alaga.”



          “Kasi naman Mama, kapag nawala si Ren, parang tayo ang magdadala ng lahat ng pasanin kapag nawala siya. Kanina talaga, grabe ang kabog ng dibdib ko habang hinahanap siya. Nag-aalala ako na baka kung kaninong kamay na nakahawak si Ren. Tapos, sa atin pa ang sisi kapag may nangyaring masama sa kaniya.”



          Napahinto si Mama sa ginagawa. “Bakit, ayaw mo na bang maging kapatid si Ren?”



          “Hindi ko kahit kailan binalak iyun. Kung nakita niyo lang kung paano siya dumikit sa akin na parang linta habang nakatingin ang mga kaibigan ko sa akin. Nakakahiya.”



          “Joseph, konting tiis lang. Tandaan mo. Ako ang may gusto nito. Kapag naging maayos na ang lahat kay Ren, aalis din tayo dito at, hindi mo na alalahanin pa ang iyong mga responsibilidad sa kaniya.”



          “Pero ikaw Ma, ayos lang ba iyun sa iyo?” tanong ko.



          “Siyempre, hindi. Parang anak ko na talaga si Ren. Kaya Joseph, suportahan mo na lang ako. Matatapos din ito. At baka ilang araw, ilang buwan, ilang taon, babalik din ang normal na relasyon ninyo ni Ren. Basta huwag mo siyang susuntukin. Kagwapo-gwapo pa naman ng pangalawang anak ko.” Binabalak ko talagang suntukin si Ren sa mukha kapag natapos ko na ang lahat na ito.



          “Opo, Mama. Susuportahan ko kayo. Siyempre, mahal na mahal ko kayo. Kahit ano, gagawin ko para sa inyo. Mahal ko po kayo ehh.”



          “Talaga? Lapit ka nga dito at yumakap ka kay Mama?”



          Naglakad ako papuntang sala. “Oras na po pala nung paborito naming palabas ni Ren. Sasamahan ko na siya sa sala.”



          Nakita kong umiling si Mama at napangiti. “Hay nako, Joseph,” sabi niya sa sarili.



Gerard’s POV



          Nakatingin ako sa aking phone nang biglang bumukas ang pintuan at niluwa nito si Kei. Akala ko, kung sino na ang pumasok. Akala ko, si Edmund.



          “Masaya ka ngayon,” walang emosyon na saad ko.



          “Oo naman. Nakakatuwa kaya na ginulat ko si Allan kanina na nandito pa rin ako. Alam mo iyun. Akala niya, solong-solo na niya si Ren. Siyempre, hindi mawawala ang mga panggulo,” paliwanag ni Kei habang may hinahanap sa aking kusina. “Habang sinusundan ko pa nga sila, mukhang pinagalitan siya ni Joseph. Pagkatapos, iniwanan siya at hindi pinasama sa bahay nila Ren.”



          Mula sa aparador sa kusina, kinuha ni Kei ang lalagyan ng tablea at gatas. Mukhang mag-iinit ng masarap na milk chocolate ang taong ito.



          “Siya nga pala. May lead ka na ba para sa hinahanap natin?” tanong niya.



          Umiling ako. “Wala pa. Naghahanap pa lang ako. Siya nga pala. May kaunting tip lang ako sa iyo.”



          “Ano iyun?”



          “Nakita mo na ba ang kapatid ni Ren? Nandoon siya sa eskwelahan kanina.”



          Kumunot ang noo niya. “Huh? Si Lars? Patay na siya hindi ba?”



          “Oo. Patay na si Lars. Pero, hindi natin nakilala iyung kakambal niya. Ang pangalan niya ay Larson. Siya ang isa pang kapatid ni Ren na hindi pa natin nakikilala. Bale, kung tama ang sinabi sa akin ni Edmund, bata pa lang ay pinalayas na siya sa kanila dahil, siya daw ang dahilan kaya nagkaroon ng ganoong hindi pangkaraniwan na kondisyon Ren.”



          “Okay? So, ano ngayon? Kapatid lang naman siya, at hindi naman sila ganoon ka-close ni Ren, tama ba?” Nag-iba ang timpla ng mukha ni Kei. “Sandali nga? Nakausap mo na ba siya?”



          “Oo. Ang nakakapagtaka nga, alam niya na ako si Mr. Lion sa buhay ni Ren, at, may isa pa akong kasabwat.”



          “Sasabihin ba natin ang totoo na ako iyung isa pa?”



          “Nasabi ko na” kibit-balikat ko. “At isang bagay pa nga pala. Hulaan mo kung sino ang kinakapatid niya ngayon.”



          “Bakit hindi mo na lang sabihin kung sino?” naiinip na wika ni Kei.



          Humugot ako ng malalim na hininga. “Si Allan.”



          “Si Allan, huh?” Nag-isip si Kei.



          “Maliban pa doon, alam ni Larson na may gusto si Allan kay Ren. Kaya baka team Allan siya. Kaya kung gusto mo lalong makapuntos kay Ren, ligaw-ligawan mo na din si Larson. Malay mo, talikuran niya si Allan at ibigay ang kamay ni Ren sa iyo. Iyun ay kung posible nga mangyari ang bagay na iyun.”



          “Heh! Magsama-sama sila ni Allan. Kumpyansa naman ako na ako talaga ang pipiliin ni Ren sa huli,” kumpyansang sabi ni Kei sa sarili.



          Lumakad na si Kei papalabas dala-dala ang mga kinuha niya sa kusina. Bago pa ako makapagsalita ulit, nakaalis na siya. May isa at huling bagay pa akong dapat sabihin sa kaniya. Pero, pag-aalahanin ko ba siya ngayon tungkol doon? Hindi bale na lang.



          Muling itinuon ko ulit ang atensyon ko sa phone ko. Nakatingin lang ako sa phone number ni Edmund, ng magdamag. Wala lang akong ginawa kung hindi ito. Grabe. Nakakahiya talaga iyung nangyari noong isang araw. Akala ko talaga, si Lars ay si Larson. Hay! Ang gulo. Hindi ko naman kasi alam na may kakambal pala si Lars.



          Kaya matapos magpaliwanag si Edmund sa akin na ang taong nakita ko ay si Larson, dali-dali akong tumakbo papasok sa apartment ko. Isinarado ito, at hindi na muna nagpapasok ng kahit sino. Simula noon, wala na akong narinig na balita mula sa kaniya. Kahit text mang lang, wala.



          Muling humugot ako ng malalim na hininga at pinindot ang call button ng phone. Nag-antay ako ng ilang segundo, at sinagot niya ang kaniyang phone.



          “Hello, kumusta ka?” bati ng boses ni Edmund sa telepono.



          Napangiti ako matapos marinig ang boses niya. “O-Okay lang,” hindi ko siguradong sagot.



          “So, bakit ka napatawag?”



          “Gusto kong humingi ng tawad sa iyo sa inasal ko noong isang araw. Pasensya na. Hindi ko kasi alam na, iyun pala ay kakambal nung taong…” Dapat ba naming pag-usapan ang bagay na iyun?



          “Hello, nandiyan ka pa rin ba?” tanong ni Edmund matapos hindi ako sumagot ng ilang segundo.



          “Pasensya na ulit. Makinig ka, gusto kong mag-date tayo bukas, pagkatapos ng klase ko. Magkita tayo doon sa lugar kung saan tayo unang nagkita.”



          “U-Unang lugar kung saan tayo nagkita?” Natahimik siya sa kabilang linya.



          “Yeah. Maghihintay ako sa lugar na iyun. Iyun ay kung natatandaan mo pa. Pagkatapos ng klase, doon ako maghihintay.”



          “O-Okay. Sige.” Mukhang hindi niya naaalala kung saan kami unang nagkita.



          “Edmund, sana matandaan mo. Please, dumating ka.”



          Ibinaba ko agad ang phone nang hindi man lang nagpapaalam. Napahiga ako sa sofa na inuupuan ko. Sana, matandaan niya iyun. Sana, dumating siya.



Edmund’s POV



          Nagulat ako nang biglang ibinaba ni Gerard ang phone niya. Lagot! May problema ako. Hindi ko matandaan kung saan kami unang nagkita ni Gerard. Hindi ko matandaan. Hindi niya ba alam na nakakabobo iyung mga itinurok sa aking anaesthesia? Kaya ngayon, problemado ako. Wala talaga akong alam kung saan ba kami unang nagkita ni Gerard. Hindi ko na nga alam kung kailan kami unang nagkita. Ang alam ko lang, siya ay may kailangan kay Ren, at iyun lang. Iyun lang naman kasi ang isa sa mga pinaka-memorable na alaala naming dalawa. Pero iyung unang lugar kung saan kami nagkita, saan nga ba ulit iyun?



          Kinuha ko ang aking maliit na notebook at tiningnan ang mga pahina na ito. Umaasa ako na kahit anong clue ay may naisulat ako. Pero base sa pagkakakilala ko sa aking sarili, babae ba ako na magsusulat ng pinakauna kong pagkikita kay crush sa notebook? Hindi! Hindi talaga posible na may ginawa akong ganoon!



          Bigla naman akong natigil nang nakita ang pinakahuling pahina ng maliit kong notebook. Nakalagay dito na pinapaalahanan ako na sa mga bandang hulihan ng buwan, pupunta kami ni Ren sa labas ng magkasama para bumili ng mga grocery. Tama. Sa isang mall.



          Kinabukasan, pumunta ako sa lugar na iyun kung saan kami unang nagkita ni Gerard. Naaalala ko, may isang foreigner na nagmamakaawa sa kaniya na balikan siya dahil pakiramdam ata ng foreigner na bagay sila ni Gerard. Pero, iba ang tingin ni Gerard sa kaniya. Isa lang siyang kasangkapan para sa kaniya. Naaalala ko, gumawa pa nga ng eskandalo ang lalaki dahil lumuhod pa ito sa harap ng mga maraming mamimili na nasaksihan ang pangyayaring iyun. Pagkatapos, pumasok ako para patigilin na ang lalaki sa ginagawa dahil sumusobra na siya. At, istorbo siya sa mga naghihintay sa pila. Nakatingin kaya iyung mga cashier sa dalawa kaya hindi umuusad ang linya. Tama. Naaalala ko na.



          Sa hindi kalayuan, parang humawi ang mga tao sa harapan ko. Nakita ko si Gerard na naghihintay, at hinaharangan ang ilang mamimili sa kanilang dinaraanan. Medyo hindi naman ganoon ka-hassle ang ginagawa niya, pero kasi, alam niyo iyun. Sa lahat ng lugar na pwedeng maghintay, bakit doon pa sa tapat ng mga mamimiling palabas ng grocery store? Pwede naman sa labas?



          Lumakad ako palapit sa kaniya, at nagkrus ang aming mga tingin. Ngumiti siya nang nakita ako, at nakita kong nakahinga pa siya ng maluwag dahil sa nakarating ako dito, at naalala ko ang una naming pagkikita sa lugar na ito.



          “May damit ka,” unang mga salita na lumabas sa aking bibig nang sinimulan ko siyang kausapin.



          Ngumiti siya ng napakatamis. “Huh? Gusto mo ba na hindi ako magdamit?” Sinimulan na niyang tanggalin ang botones ng kaniyang polo.



          “Teka, hindi iyan ang ibig kong sabihin,” pagpigil ko.



          Tumigil naman si Gerard sa ginagawa at ngumisi. “Mabuti naman at naaalala mo pa rin ang lugar na ito.



          “Ahh! Oo nga ehh. Sa totoo lang, inabot ako ng ilang oras bago maalala ang lugar na ito. Pinagana ko kaya ng mabuti ang utak ko, maalala lang ang lugar na ito. Teka, nagkikita pa ba kayo ni William? Kumusta siya?”



          Tipid na tumawa si Gerard. “Ano ka ba? Bakit ka pa nagtanong kung kumusta na siya? Hindi naman ako nagtatanong kung sino-sino ang mga tauhan noong mga panahon na iyun.”



          Napakamot ako sa ulo. “Ano lang kasi, kinakabahan ako. Mamaya, bigla kang magkakaroon ng pop quiz kung naalala ko pa ba ang lahat. Medyo malabo pa rin kasi sa akin iyung mga nangyari. Nag-aalangan pa nga ako kung nangyari ba talaga ang mga bagay na iyun, o hindi?”



          “Ano ka ba? Hindi iyun mahalaga sa akin. Ang mahalaga ay nakarating ka. Iyun lang.” Inilahad ni Gerard ang kaniyang kamay. “Tara?”



          Walang pag-aalinlangan na kinuha ko ang kamay niya. “Tara.”



ITUTULOY…

FOLLOW US

Follow us in
- Friendster: www.friendster.com/msob
- Twitter: twitter.com/msoblue
- Facebook

Add michaelshadesofblue as your friend in facebook, friendster, and twitter: juha.michael@gmail.com

Disclaimer

All images and videos in this site are copyrights of their respective owners and "MSOB" claims no credit unless otherwise acknowledged. If you own the rights to any of the images or videos and do not wish them to appear on this site please, contact us at getmybox@hotmail.com and the items in question will be promptly removed.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails