Loving You... Again Chapter 43 - Dilenma



  

Author's note...

Hello ulit guys. Andito na naman ako haha. Unang-una sa lahat po ulit, nagpapasalamat ulit ako sa mga may-ari ng blog, sir Michael at kay sir Ponse sa mga kaibigan kong CO-Author na sila kuya Carlos, kuya Rye, kuya Jace and... kuya Alvin! Also kuya Peter! At pati na rin po sa ibang writers ng blog! :D

Minsan, iniisip ko kung nasa theme pa ba ako ng title? Loving You... Again, pwedeng bang ibahin iyung title? Kahit nameless story na lang? Haha! Heto na po ang Chapter 43.

Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8 | Chapter 9 | Chapter 10 | Chapter 11 | Chapter 12 | Chapter 13 | Chapter 14 | Chapter 15 | Chapter 16 | Chapter 17 | Chapter 18 | Chapter 19 | Chapter 20 | Chapter 21 | Chapter 22 | Chapter 23 | Chapter 24 | Chapter 25 | Chapter 26 | Chapter 27 | Chapter 28 | Chapter 29 | Chapter 30 | Chapter 31 | Chapter 32 | Chapter 33 | Chapter 34 | Chapter 35 | Chapter 36 | Chapter 37 | Chapter 38 | Chapter 39 | Chapter 40 | Chapter 41 | Chapter 42

Chapter 43:

Dilenma



























Aulric's POV

          “A-Ako po si Dart Aguire, sa pag-iisip, sa katawan, at sa kaluluwa,” pagpapakilala niya. “Che! Ahh! Ako po ay pinatay ng t-taong, hahh, nag-utos sa akin para ilaglag a-ang anak ni Isabela Dominguez. Hahh!” Maririnig mo pa siyang umiiyak saglit. “H-Hindi na ako magpaligoy-ligoy pa. M-Malapit na talaga akong m-mamatay. Siya ay w-walang iba kung hindi s-si Sharina Bourbon. K-Kaya pinagawa niya sa aking ang b-bagay na ito, hahh, dahil sa nagseselos siya kay A-Aulric,” patuloy pa rin nitong sinasabi pero sa mapang-asar na tono. Maririnig mo pa na tumatawa siya ng konti. “N-Nagseselos siya, d-dahil sa m-may relasyon siya k-kay Zafe, N-Nevill-” Biglang may maririnig kang kalabog hudyat niya bumagsak na siya at malamang, namatay na siya.

          Dear, Dart Aguire. Hi, si Aulric ito mula sa mundo ng mga buhay. Nais ko sanang magpasalamat sa iyo dahil sa pinatunayan mo sa iyung mga huling hininga na inosente ako sa pagkakalaglag sa anak ni Isabela Dominguez. Malaki talaga ang naitulong mo dahil napasaya mo hindi lang ako, kung hindi ang lahat ng mga mahal ko sa buhay. Isang hiling lang, salamat din sa pagbunyag ng sikretong relasyon namin ni Zafe. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako, o magagalit, hindi talaga ako sigurado kung ano ang aking mararamdaman dahil hindi ko talaga alam. Nangako pa naman ako kay Zafe na lalabas kami bilang magkasintahan. Pero isang bagay lang ang siguradong-sigurado ako. Kung nasaan ka man naroroon, diyan ka na lang habang buhay, o habang patay. Hindi kita kaano-ano o kilala, pero hindi kita mahal. Kaya dapat bang ‘nagmamahal’ ang final address ko sa iyo? Hindi bale na nga. Hindi nagmamahal sa iyo mula sa mundo ng mga buhay, Aulric Melville.

          Hindi ako nagpahalata, pero sa simula pa lang, alam ko na ang nilalaman ng tape. Ang ibig kong sabihin, napakinggan ko ito nang tumawag sa akin si Attorney at na-record iyun ng aking phone. Gusto ko sanang ipa-edit ang nilalaman ng tape pero hindi pumayag si Attorney sa sinabi ko. Baka idahilan daw na kesyo na-edit ay hindi na totoo ang nilalaman ng tape. At muli, babalik na naman kami sa simula. Sa simula na siguradong makukulong ako dahil sa kulang ang aking ebidensya para depensahan ang aking sarili. Pero ayos na ito hindi ba? Hindi ako makukulong, hindi ako makukulong. Iyun lang naman ang importante sa akin ngayon, sa ngayon.

          Hindi ko naman maigalaw ang aking ulo upang lingunin ang mga tao sa likod ko. Si nanay, Tito Henry, Derek, Zafe, at lalong-lalo na si Sharina na may pakana nitong lahat. Siya pala talaga ang gumawa ng bagay na ito sa akin? Hay! Maliban lang siguro kay Colette, baliw na baliw pala talaga itong si Sharina kay Zafe. At lumampas na siya sa kanyang mga hanggananan. Pero ngayon, nagbago na ang takbo ng mga pangyayari. Siya na ngayon ang susunod na uupo sa aking inuupuan sa korteng ito.

          Matapos akong mahatulan na hindi guilty, dahil malinaw na malinaw na ngayon na wala talaga akong kinalaman sa pagkakalaglag sa anak ni Isabela, inimbitahan kami ni Tito Henry, at ni nanay, pati na rin si Derek, sa restaurant na pagmamay-ari ng pamilya ni Jin, ng mga magulang ni Zafe. Pinaunlakan naman ito ni Tito Henry ang paanyaya nila kaya pumunta kami. Mukhang alam ko na kung anong meron sa pagtitipon na ito.

          Halos matatapos na namin kainin ang aming dessert, pero wala pa ring nagsasalita sa amin. Tanging pagnanakaw lang ng tingin ang ginagawa ng bawat isa at nakakairita na. Hindi ko na matagalan ang katahimikan ng mga tao sa mesang ito.

          “Zafe, samahan mo nga ako sa CR,” pakiusap ko sa kaniya na nasa kabilang dulo ng mesa.

          Tumango si Zafe. Tatayo na sana kami nang maramdaman ko ang kamay ni Tito Henry sa pulsohan ko na mukhang pinipigilan akong umalis. Ganoon din si Zafe na hinawakan din sa pulsohan ng kanyang papa.

          “Mas importante po ang pantog ko sa inyong lahat. Gusto niyo po ba akong umihi dito?” pasarkastikong tanong ko.

          “Bakit pa kailangan kasama si Zafe? Hindi mo ba kayang umihi mag-isa?” tanong naman ni Tito Henry.

          Inikot ko na lang ang aking paningin at umupo. Ganoon din si Zafe. Mag-uusap pa naman sana kami doon. At wala kaming gagawin na kakaiba. Wala na dahil hindi na kami hinayaan ng mga magulang namin. Pero iyung pantog ko, totoo na naiihi na. Hay! Tapusin niyo na kaya ang kalokohang ito?! Maawa kayo sa akin.

          “So Aulric, kailan nagsimula ang, relasyon niyong ito ng anak ko?” pakumpas na tanong ng papa ni Zafe. Tiningnan pa ako nito ng seryoso at mukhang hindi na siya tumatanggap ng pilosopong sagot. Paano kaya kung pilosopohin ko ito?

          “Zafe, kailan nga ba iyun?” pagpasa ko ng tanong kay Zafe sa tonong palandi. “Hindi ko kasi alam kung kailan tayo, naging tayo. Kasi unang-una, hindi naman naging tayo.”

          “So ngayon, itinatanggi niyo ba na nagkaroon kayo ng relasyon ng anak ko?”

          Nagkatinginan kami ni Zafe. Gusto kong itanggi sa pagmumukha niya na wala talaga kaming relasyon. Kasi naman, bakit inunahan kami ni Dart Aguire na mag-confess sa aming mga magulang? Bwisit!

          “Hindi pa po opisyal ang relasyon namin,” sagot ni Zafe. “Bago niyo po narinig iyung mga huling sinabi ni Dart Aguire, ang relasyon po namin ni Aulric ay komplikado sa pagitan naming dalawa.”

          “Talaga? Anong klaseng komplikado na relasyon? At hanggang saan naman?” tanong naman ni Tito Henry. “Nagse-sex din ba kayo ni Aulric?”

          Parang mahihimatay ako sa walang prenong tanong ni Tito Henry. Grabe! Bakit ganyan ang mga tanong ninyo? Pwede bang hinay-hinay lang?

          “Sasagutin ko ba?” pagpasa ulit ni Zafe ng tanong sa akin pero sa tonong humihingi talaga siya sa akin ng consent. Parang gusto kong mahimatay ngayon sa ginawa niya.

          Napailing na lang ako. Wala na akong magagawa sa pagkakataong ito. Malalaman din at malalaman din naman ng aming mga magulang itong lihim na relasyon namin. So ano? Sasabihin ko ba sa kanila na ang relasyon namin ni Zafe ay it’s complicated with benefits? Che! Sigurado namang hindi sila maniniwala sa sasabihin namin ni Zafe.

          “Beyond that,” sagot ko sa kanila nang hindi ko man lang tinitingnan sa mata. Nahihiya kasi ako lalong-lalo na kay nanay. Alam kong nagugulat siya sa kanyang mga naririnig ngayong araw dahil hindi niya ito inaasahan.

          “Anong sabi mo?” tanong naman ng papa niya. Bingi?

          “Yes. Kami po ni Aulric ay umabot na sa ganoong lebel ng relasyon,” sagot naman ni Zafe. “At ginusto po namin parehas iyun dahil-”

          “Zafe, maawa ka sa ating dalawa at hanggang diyan ka lang muna!” pagpapatigil ko. Mukhang sasagutin na niya kasi agad ang pangalawang tanong na hindi pa tinatanong ng mga magulang namin.

          Kita kong napailing ang mga magulang namin, at ang Tito Henry ko, at mukhang hindi makapaniwala sa kanilang narinig, kahit na mukhang inaasahan na nila kanina ang mga isasagot namin ni Zafe. Dart, Dart, Dart, mabuti na lang talaga at patay ka na! Mamamatay na nga lang, gumawa ka pa ng isa pang problema para sa akin!

          “Aulric, Emma, Derek, umuwi na tayo,” pautos na sabi ni Tito Henry at tumayo. “Zachary, Fe, salamat sa pag-imbita sa amin. Sa tingin ko ay sa ibang araw na lang tayo mag-usap lahat, kapag maayos na tayong nakapagpahinga lahat. Siguradong pagod na pagod na lahat kami, at malamang ay kayo na din. Sa uulitin na lang.”

          Naunang tumayo si nanay, at si Derek. Kahit na mukhang sumusobra na si Tito Henry sa pag-uutos sa akin dahil hindi ko pa naman siya opisyal na bagong tatay, tumayo na rin ako at sumunod. Sumunod naman kami kay Tito Henry nang naglakad na ito palabas.

          “Mama, papa, Sir Henry, pwede po bang makausap si Aulric?” pakiusap ni Zafe.

          Napatigil kami ni Tito Henry sa paglalakad.

          “Bilisan niyo,” tipid na seryosong sagot ni Tito Henry at naglakad ulit paalis.

          “Sa labas na kayo mag-usap at hindi sa CR,” tugon naman ng papa niya.

          Lumapit si Zafe sa akin at lumabas ng restaurant kasama ko. Nakahinga na din ako ng maluwag matapos makalayo sa kanya, at aking magulang. Hindi ko na talaga matagalan ang pressure na kanina ko pa nararamdaman simula nang nahatulan ako sa korte. Yey! Naabswelto na ako! Pero may isang panibagong kaso na naman! Pero ngayon, ang mga hurado ay ang aming mga tumatayong magulang.

          “Aulric, congratulations pala,” bati ni Zafe sa akin. “Sabi ko naman sa iyo, makakatulong sa iyo ang laman nung tape ni Dart Aguire.”

          “Yeah. Salamat sa kaniya dahil ibinulgar din niya ang komplikado nating relasyon,” medyo pagalit kong wika. Humugot ako ng buntong-hininga. “Ngayon, ano na ang gagawin natin? Sabay na ba tayong magpapakamatay dahil mukhang tutol na tutol ang mga magulang natin sa ating level negative 2 na forbidden relationship?”

          Kumunot ang noo ni Zafe. “Level negative 2 na forbidden relationship natin? Hindi ba’t, kapag pinagasama mo ang dalawang negative, positive iyun?”

          “Sorry. Nakalimutan ko na ang rules ng multiplication at ng negative integers na kapag iminultiply mo ang negative sa isa pang negative, positive ang lalabas na resulta,” iling ko. “So, ano? Masaya ka na ba at in advance na nangyari ang ipinangako ko sa iyo?”

          Napakagat ng labi si Zafe. “Ang totoo, hindi ako masaya. Mukhang magkakaroon na tayo ng restriction sa isa’t isa, at hindi ko gusto iyun. Gusto ko pa naman na mag-celebrate tayo in an intimate way.”

          “Ako din naman. Kaya lang, may patay na hindi dinala ang sikreto natin sa hukay niya!” sigaw ko sa ere para mailabas ang aking frustration. “At mukhang magiging totoong komplikado talaga ang relasyon natin sa mga susunod na araw. Pati na rin sa eskwelahan. Pero ano pa ba ang magagawa natin? Nandito na. Unless kung itanggi mo ako sa mga magulang mo.”

          “Hindi Aulric. Ipaglalaban kita sa mga magulang ko.” Hinawakan niya ang mga kamay ko. “Mas maganda na ang nangyaring ito kesa sa makulong ka.”

          Umiling ako. “Ano pa kaya ang mas malala na mangyayari sa mga susunod na araw?”

          Hinayaan kong halikan ni Zafe ang aking mga kamay habang nakatingin siya sa akin. Natuwa naman ako sa ginawa niya hanggang sa narinig ko ang pagbusina ng sasakyan ni Tito Henry. Nakakabitin ang ginagawa ni Zafe. Gusto kong humalik sa labi niya kasi nasa mood ako ngayon. Napakainit pa naman ng ginawad niyang halik sa kamay ko. Naramdaman ko pa nga ang dila niya na dumampi sa aking balat.

          “Well, Zafe, tigilan mo na iyan,” wika ko. “At salamat na hindi mo ako, o tayo, naglaglagan sa ating mga magulang. Dahil diyan, I love you.”

          Tumigil nga siya sa paghalik at nanlaki ang mata niyang tumingin sa akin. “Ikaw din. I love you too,” sabi niya habang nakangiti ng matamis. “Kita na lang tayo sa susunod.”

          Nginitian ko din siya. “Ikaw din.”

          Binitawan na ni Zafe ang aking mga kamay at naglakad na ako papunta sa kotse ni Tito Henry. Alin ang mas maganda? Iyung scene namin sa kulungan kung saan nagsabi ako ng I love you sa kaniya bago siya tuluyang umalis, o iyung ngayon bago ako umalis? Sa tingin ko, mas maganda iyung scene ngayon dahil kapag umalis ako, alam ko sa sarili ko na malaya na ako. Hindi nakakulong, at hindi na titingnan ng masama ang mga cellmate ko para hindi nila ako biglang atakihin.

          Pumasok ako sa kotse ni Tito Henry sa bandang likod. Habang umaandar ang kotse, tumingin ako sa labas ng bintana at nakita ko si Zafe na nakatingin sa akin. Tinaas niya ang isa niyang kamay at kumaway. Itinaas ko din ang aking kamay at kumaway pabalik sa kaniya kahit na alam kong hindi niya makikita ang aking ginawa. Tinted kasi ang sasakyan ni Tito Henry. At least naman, maramdaman niya. Maramdaman niya na mahal ko talaga siya.

          Habang nagmamaneho si Tito Henry pauwi sa amin, naging tahimik pa rin ang kapaligiran. Kahit si Derek ay napipi na din. Mukhang takot din siya magsalita, o sinabihan siya ni Tito Henry na huwag magsalita. Parang gusto kong magreklamo ngayon sa ginagawa ni Tito Henry. Sila na ba ulit ni nanay? Pwede ko bang ipa-cancel muna ang magandang relasyon nila? Panira.

          Nang halos malapit na kaming umuwi ni nanay, napansin namin na medyo marami ang tao sa kalsada papunta sa amin. Kita kong nagsisitakbuhan ang isa naming kapitbahay pasalungat sa aming direksyon. Nang tiningnan ko naman ang langit, nanghina ako sa aking nakita. Parang may nakikita akong kulay dilaw na naglalabas ng maitim na usok. Hindi maaari! May sunog sa amin!

          “Ang bahay ko!” sigaw ni nanay.

          Nauna pa sa akin si nanay na lumabas ng kotse. Medyo malayo na siya mula sa amin nang lumabas ako ng kotse. Mukha kasing may gagawin si nanay na hindi ko magugustuhan kaya hinabol ko siya.

          Habang papalapit sa nakikita kong apoy at usok, mas lalo akong bumilis sa paglapit kay nanay dahil mukhang tama ang aking iniisip. Medyo nahihirapan pa nga akong makalapit dahil naman sa mga taong nagpa-panic at tumatakbo na pasalungat sa aking direksyon. Naaningag ko naman ang trak ng pulang trak ng bumbero, pati na rin ang kulay pula at asul na ilaw mula sa malayo. Nang makita ko ang nasusunog na bahay ng kapit-bahay namin, doon ko nakumpirma na nasusunog din ang aming bahay. Tatakbo pa sana si nanay papasok ng bahay nang pinigilan siya ng mga bumbero. Dahil sa pagpigil ng mga bumbero, naabutan ko si nanay at napigilan din siya.

          “Aulric, bitawan mo ako!” pagpupumiglas pa rin ni nanay na naluluha. “Iyung mga gamit ng nanay at tatay ko. Aulric, nasa loob pa iyun. Kailangan nating makuha iyun!”

          “Hindi na po pwede nanay!” pagmamatigas ko. “Kung ano po ang mga bagay na iyun, huli na po ang lahat at nasusunog na.”

          “Hindi pwede Aulric. Iyun na lang ang natitirang alaala ng mga magulang ko!”

          Maya-maya ay natigil na din sa pagpupumiglas si nanay. Napaluhod siya sa lupa habang parehas namin tinitingnan ang nasusunog naming bahay. Nakayakap pa rin ako ng mahigpit kay nanay dahil baka ay maisipan niyang ulit na tumakbo papasok sa mga naglalagablab na apoy. Iyak ng iyak si nanay habang binibigkas ang pangalan ni Lolo at Lola, at humihingi ng tawad.

          Sa wakas, dumating na din sa eksena sina Tito Henry at Derek. Kumalas ako ng yakap kay nanay at si Tito Henry naman ang yumakap sa kaniya. Inalo niya si nanay hanggang sa kumalma na siya.

          Nang naapula na ang apoy, dumami naman ang mga taong lumapit para tingnan ang nasusunog naming bahay, at pati na rin sa aming kapitbahay. Ang mga bombero naman ay sinisikap na paalisin ang mga tao dahil sa magsasagawa pa sila ng imbestigasyon kung ano talaga ang nangyari. Natulala naman kaming mag-ina. Parehas siguro kaming nag-aalala kung ano na ang mangyayari sa buhay namin. Paano na kami? Saan na kami titira? Alam kong nandito ang eks niya na si Tito Henry, hindi bale na nga. Hay! Hindi maganda ang mga sunod-sunod na nangyaring ito ahh! Kakatapos ko lang mapatunayan na inosente ako sa isang krimen, may panibago na naman kaming kinakaharap na problema ni nanay. Baka naman maya-maya ay may mambintang sa akin na ginawa ko ang panununog ng aming bahay?

          “A-Aulric, pasensya na,” nakayukong paghingi ng tawad ni Randolf na kasama na namin. “Huli na ako nang nakita kong nasusunog na ang inyong bahay at, nandito na rin lang kayo.”

          Humugot ako ng malalim na hininga. “Okay lang. Wala na tayong magagawa. Sunog na iyung bahay namin.”

          “Teka, kung nandito ka pala, ibig sabihin-”

          “Oo. Napatunayan ko na inosente ako,” pagputol sa sasabihin niya.

          “Umm, congratulations. Dapat mag-celebrate tayo. Kaya lang, sunog naman ang bahay niyo.”

          “Salamat,” wala sa emosyon kong saad.

          “Pero Aulric, may sasabihin ako sa iyo,” pabulong na wika ni Randolf at mas lumapit sa akin. “Sinadya ang panununog na ito. May nakita akong tao na lumabas mula sa bahay ninyo, at mukhang iyung mga taong iyun ang may kagagawan kaya nangyari ang lahat ng ito. Sinubukan kong habulin ang isa sa kanila, pero hindi ko sila naabutan. Ni hindi ko nga namukhaan kung sino ang mga taong iyun. Pero may palatandaan ako sa mga taong ito.”

          Kumunot ang aking noo. “Anong palatandaan?” pabulong na tanong ko. Sino naman kaya ang mga taong ito?

          “Iyung isa sa kanila, nakita kong naghubad ng damit habang tumatakbo. Marahil siguro ay naiinitan. Tapos nakita ko ang tattoo sa halos buong likuran ng taong ito. Ang disenyo ng tattoo ay matinik na pabilog na tangkay. At sa gitna naman ng tangkay ay may kulay itim na rosas.”

          May pumasok na ideya sa utak ko. “Mga kasamahan iyun ni Nestor.” Bakit naman nila gagawin iyun?

          “Ha? Iyung dati mong matalik na kaibigan?”

          Pailing na patango akong sinagot ang tanong niya. “Nakakainis! Bakit naman kaya nila ginawa ang bagay na iyun? Makausap nga iyung taong iyun kapag nagkapanahon ako.”

          “Aulric, Emma, tara na,” sabi ni Tito Henry. “Umalis na tayo sa lugar na ito. Doon kayo sa amin tumira pansamantala. Medyo malalim na ang gabi at nang magpahinga kayo.”

          Inikot ko ang aking paningin na bumaling kay Randolf. “Sige na. Heto na iyung future step-tatay ko na nakahanap na ng pagkakataon para mapasagot si nanay,” pabirong siko ko sa kaniya. At mukhang magsisisi pa ata ako kung bakit magiging step-tatay ko si Tito Henry.

          “Okay. Mag-ingat kayo.”

          Umalis na kami sa lugar na iyun. Habang naglalakad paalis, napatingin ulit ako sa bahay namin na sunog na sunog na. Hindi ko alam pero ano ba ang dapat tingnan ko? Wala namang magandang alaala sa akin ang bahay namin. Maliban na lang sa mga araw na masaya kami ni nanay na wala dito si tatay. Hay! Pero si nanay, may mga bagay na naiwan sa bahay at paniguradong nasunog na ito. Ano kaya ang mga bagay na iyun?

          Pagdating sa bahay ni Tito Henry, hinanap ko agad ang limousine na ginamit niya nang una kaming magkita. Hinanap ko din iyung gwardyang kasama niya noon. Pero parehas na hindi ko sila nahanap.

          “Tito Henry, asaan po iyung limousine ninyo? Pati na rin po iyung mga gwardya?” tanong ko habang naglalakad kami papasok sa bahay niya.

          “Binenta ko na. Iyung gwardya naman, umuwi na sa kanila. Hindi ko na kasi parehas na kailangan ang dalawa,” normal na sagot ni Tito Henry. Walang bahid ng galit o kung ano sa boses niya, hindi gaya kanina.

          Nakapasok na kami sa bahay. Gaya nang kila Zafe, sa tantya ko ay magkasinglaki lang ang mga bahay nila. Pero wala silang chandelier sa kisame. May mga ilang halaman pa na nakalagay sa malalaking paso, sa kaliwa naman ng sala ay ang kainan, sa kanan ay nandoon ang kanilang telibisyon at ang kanilang sofa. Napakapresko naman ng mga kulay na nakikita ko na sa tingin ko ay mapapakalma ang sinomang papasok. Pero hindi si nanay na patuloy pa ring nagdadalamhati sa pagkasunog ng bahay namin.

          “Sumunod kayo sa akin. Doon kayo sa kwarto ko matulog,” wika ni Tito Henry.

          “H-Hindi. Huwag,” pagtanggi ni nanay habang humihikbi. “Paano ka? Saan ka matutulog?”

          “Emma, huwag ka ng makipagtalo. Doon ako sa kwarto ni Derek matutulog ngayong gabi, at kayo ni Aulric ay doon sa kwarto ko. Tara na.”

          Wala ng nagawa si nanay at sumunod na lang sa sinabi ni Tito Henry. Pagdating sa kwarto niya, pumasok na kami at umupo sa kanyang kama. Agad na binuksan ni Tito Henry ang aircon kaya bahagyang lumamig ang kwarto niya.

          “Emma, Aulric, matulog na kayo. Maaga pa tayo bukas para bumili ng mga damit ninyo. Malalim na ang gabi kaya magpahinga na kayo. Magandang gabi,” paalam ni Tito Henry. Pinatay na muna niya ang ilaw bago umalis.

          Iniwan ko muna si nanay nang nakitang may CR din pala ang kwarto ni Tito Henry. Sa bowl, nilabas ko na ang lahat ng naipon sa pantog ko, pagkatapos ay naghugas ng kamay bago bumalik kay nanay.

          “Nanay, humiga na po tayo,” sabi ko kay nanay sa malambing na tono. “Napakalambot po ng kama ohh.” Tumalon-talon pa ako para mapatunayan ang sinasabi ko. “Mukhang matagal-tagal tayong mahihimbing nito. Napakalamig pa ng kwarto ni Tito Henry. Hindi gaya sa atin na medyo mainit kapag natutulog.”

          Ngumiti si nanay nang tiningnan ako. “Sige na anak. Mauna ka ng matulog.”

          “Ay! Hindi po pwede iyan,” nguso ko. “Sabay na po tayong matulog nanay. Mamaya niyo na po isipin iyung nangyari kanina. Kung may mga importanteng bagay kayo na naiwan sa bahay, pasensya na po. Mukhang nasunog na iyun.” Nilaro-laro ko ang aking daliri. “At kung anong mga bagay po iyun, nalulungkot din po ako para sa inyo.”

          Humugot ng malalim na hininga si nanay. “Sige na ng anak. Matulog na nga tayo ng sabay.”

          Natuwa ako sa sinabi ni nanay. Kunyari ay excited akong humiga kami ng sabay sa kama ni Tito Henry. Pero dilat pa rin ang aming mga mata at hindi ako makatulog. Nakikita ko kasing dilat ang mga mata ni nanay.

          “Nanay, pwede ko po bang malaman kung ano po ang bagay na naiwan niyo sa bahay na nagpapaalala sa mga magulang niyo po?” pagbasag ko sa katahimikan namin.

          Humugot ulit ng malalim na hininga si nanay. “Umm, isa iyung singsing na nagmula pa sa lola mo. Wedding ring iyun na binigay sa kaniya ng lolo mo, na binigay sa akin. Wala namang espesyal sa singsing, kahit mamahaling bato ay wala ito, pero para sa akin ay napakahalaga ng bagay na iyun. Dahil daw sa singsing na iyun, nagkakilala ang lola’t lolo, at habang buhay silang nagsama hanggang sa mawala sila sa mundong ito. Noong bata pa ako, binigay iyun sa akin ng lolo mo para ipamana, at ipamana sana, sa iyo. Sabi kasi ng lolo mo, kapag nakita ko daw ang lalaking makakasama ko habang buhay, ibigay ko iyun sa kaniya. At sabihin ko din daw sa taong iyun na ipamana sa magiging anak namin pagdating na panahon.”

          “Pero paano po iyan? Hindi naman po talaga kayo minahal ni tatay?” wala sa lugar kong tanong.

          Natawa na lang si nanay. “Iyun lang. Alam ko talaga na hindi ako minahal ng tatay mo. Kaya hindi ko naibigay sa kaniya ang singsing at baka itapon niya lang iyun. Napagpasyahan ko na ako na lang mismo ang magbibigay sa iyo ng singsing na iyun. At ipapangako mo sa akin na ibibigay mo sa iyung makakasama habang buhay ang singsing, at ipasa ang singsing na iyun sa magiging anak mo.” Natahimik ng saglit si nanay. “Aulric, kayo ba ni Zafe, seryoso ba kayo sa relasyon ninyo?” At matagal ko ng inaantay na tanungin ito ni nanay.

          “Mukhang,” hindi ko siguradong sagot.

          “Mukhang? Bakit naman mukhang?”

          “Mukhang, dahil sa amin kasing dalawa, ako kasi ang hindi sigurado kung itutuloy ko ba ang relasyon namin. Siya kasi, seryoso na, maging kami.”

          “Bakit naman hindi ka sigurado? May mga bagay ba na pumipigil sa iyo?”

          “Marami kasi akong bagay na iniisip noon nanay. Gaya ng, napakalaki ng agwat namin ni Zafe pagdating sa buhay. Mayaman siya, mahirap ako. Lalaki siya, lalaki din ako. Mahal niya ako, ako naman ay hindi sigurado kung mahal ko siya. Pero, ewan! Napakakomplikado kasi,” pakumpas kong wilka.

          “Gusto mo ba talaga siya anak?”

          “Mukhang, parang, oo,” magulo ko pa ring sagot. “Noon kasi nanay, kapag nakikita ko siyang naglalaro ng basketball, tumitigil ako para manuod. Ina-admire ko siya habang naglalaro dahil pinakaayaw ko talaga ang basketball. At habang nasa ganoon akong stage, parang may bagay na pumana sa akin, at gusto ko na si Zafe. Noong una, inisip ko kung ano naman ngayon kung gusto ko ang isang lalaking katulad niya? May problema ba doon? At tsaka, may pagkakataon ba na magiging kami ng lalaking ito? Iniisip ko talaga na wala akong tyansa. Kaya okay lang itong nararamdaman ko sa kaniya. Hanggang sa, nangyari ang ganito, nangyari ang ganyan, nagkakilala kami ni Zafe, and things went out of control. And voila, ako ang hinahabol ni Zafe, at nagsisimula na rin akong habulin siya.” Humugot ako ng malalim na hininga. “Opo nanay, gusto ko siya. Ngayon naman, inaalala ko kung ano na ang mangyayari pagkatapos. Ngayong nalaman niyo na higit na kami ni Zafe sa, magkasintahan at nag-aasawahan na kami.”

          “Alam mo anak, wala namang problema sa akin na maging kayo ni Zafe. Kung mahal mo talaga siya, at mahal ka niya, bakit hindi? Kesa sa mahal mo nga, pero hindi ka naman mahal? Hindi ba? Gaya ko. Nagpakatanga sa tatay mo. Pero bakit naman kasi kayo nag-anuhan ni Zafe? Baka mabuntis ka niyan sa ginagawa mo?”

          “Napakasarap po kasi sa pakiramdam kaya, umabot na kami sa parteng iyun. Masakit nga lang ang ilang parte ko ng katawan, pero buhay pa rin naman ako.” Humugot ako ng malalim na hininga. “Akala ko naman, iyung agwat ng pamumuhay ni Zafe ang magiging problema namin ngayon. Iyun pala, mas malala pa doon.”

          “Bakit anak? Ano ba ang problema?” tanong ni nanay.

          “Ang totoo po niyan, kayo po, at si Tito Henry. Kayo po ang problema,” diretso kong sagot. “Unless lang kung hindi na nagiging maganda ang relasyon ninyo sa isa’t isa, babalik na lang po kami sa unang problema namin ni Zafe.”

          “Hindi kita maintindihan anak. Kami ang problema? Ano naman kung magiging kami ni Tito Henry mo? May problema ba talaga doon?” muli niyang tanong na may pagkunot sa noo.

          “Kung tama po kasi ang pagkakaunawa ko, iyung pamilya ni Zafe ang isa sa dahilan kaya bumagsak iyung dating negosyo ni Tito Henry. Ngayon, kung magpapakasal kayo ni Tito Henry, siyempre, magiging step-father ko siya. At dahil sa may relasyon kami ni Zafe, at si Zafe ay anak ng mga magulang niya, as a step-farther, siguradong hindi papayag si Tito Henry. Baka pati na rin ang mga magulang ni Zafe, hindi payag sa relasyon namin.”

          “So, kung hindi ba kami magkakatuluyan ng Tito Henry mo, mababawasan ang problema niyong dalawa?”

          “Nanay, kung gusto niyo pong makatulong sa problema namin ngayon, ituloy niyo na lang po ang pagpapakasal ninyo ni Tito Henry, kahit ano man ang mangyari. Okay lang po na isipin ninyo ang inyong personal na kaligayahan. Kung iniisip niyo kami ni Zafe, well, we can manage.”

          “We can manage?” panunuya ni nanay na ginagaya pa ang tono ko ng pagsasalita. “Anong gagawin ninyong dalawa? Magtatanan kayo?”

          Natawa ako sa sinabi ni nanay. “Kung may bayag si Zafe na gawin ang bagay na iyun, bakit hindi? Siyempre, sasama talaga ako kung saan niya ako gustong itanan. Imagine, noong nakulong ako, naniwala pa rin siya sa akin na hindi ko magagawa iyung ginawa ko kay Isabela, kahit na alam kong may agam-agam siya. Noong bumisita siya sa akin, ilang linggo iyun bago ako nakalabas ng kulungan. Pero tuwang-tuwa talaga ako nang bumisita siya. At alam mo ba nay, dalawang beses ko pa lang siyang sinabihan ng ‘I love you’. Kapag kasi sinasabi ko ang mga salitang iyun sa kaniya, iyun iyung mga oras na siguradong-sigurado ako na mahal ako ng taong ito. Kaya deserve niyang marinig ang mga salitang iyun sa akin. At sana, hanggang sa huli, mahalin ako ni Zafe.”

          “Sana nga anak. Bihira pa naman sa mga katulad mo ang magmahal ng tao.” Narinig kong humikbi si nanay.

          “Nanay, umiiyak na naman po kayo,” nguso ko.

          “Oo anak. Umiiyak na naman ako. Napakarami kasi na mga nangyari ngayong araw. Pero itong mga bagay na naririnig ko mula sa iyo, nasisiyahan ako. Akala ko kasi, hindi ko maaabutan na makita kang magmahal ng iba maliban lang sa akin. Alam kong matagal ka ng naghihirap dahil sa mga ginagawa ng tatay mo. At dahil doon, nagbago ka. Kahit nga kay Randolf noon, ayaw mo sa kaniya dahil ayaw mong makakita ng tao maliban lang sa akin. Kaya anak, kung magiging kami ng Tito Henry mo, huwag kang mag-aalala. Tutulong ako para pumayag si Henry sa relasyon ninyo ni Zafe.”

          “Nanay, hindi niyo na po kailangan gawin iyan. Gaya nga ng sabi ko kanina, kaya namin ito. Pero salamat po sa mga sinabi ninyo. Kumonti na ang mga aalahanin kong tao. At, tumigil na po kayo sa pag-iyak. Hindi ko po kayo sasamahan na umiyak. Hanggang sama lang ako pero hindi iiyak.”

          Natawa kami parehas ni nanay. Mabuti naman at okay lang para kay nanay ang relasyon namin ni Zafe. Nabawasan na talaga ang mga taong aalahanin ko kapag nalaman nila ang relasyon namin ni Zafe. Ngayon, si Tito Henry na lang at ang mga magulang ni Zafe.

          Habang nag-uusap pa kami ni nanay tungkol sa mga ibang bagay, hindi ko na namalayan na nakatulog ako. Pero natulog akong masaya dahil napasaya ko si nanay. Alam kong hinding-hindi makakalimutan ni nanay ang mga mahahalagang bagay na nawala niya sa sunog ngayon. Pero ngayong gabi, o hating-gabi, nakalimutan niya iyun. Nandito pa rin naman kasi ako para kay nanay. At hindi lang ako. Pati si Tito Henry na handang saklolohan si nanay. Hay!

Emma’s POV

          Dali-dali akong nagising nang maalala kong kailangan ko pang pumunta sa pwesto ko para sa aking negosyo. Pagkagising ko, dali-dali kong tinungo ang kusina para maghanda ng mga kakailanganin ni Aulric pagkagising niya. Pero bumangga lang ako sa isang matigas na pader. Teka? Nasaan ako? Bakit ang dilim ng kwarto ko? At bakit ang lamig ng kwarto ko? Bahay ko ba ito?

          Bigla kong naalala na nasunog nga pala ang bahay namin. At pagkatapos noon, dinala kami ni Henry sa bahay niya upang magpahinga at dito na muna sa bahay niya makituloy. Oo nga pala. Nasa kwarto nga pala kami ni Henry.

          Napalingon ako nang may makitang liwanag mula sa kung saan. Nagmula ito sa pintuan ng kwarto at nakita kong dumungaw si Henry.

          “Magandang umaga Emma,” bati niya sa akin. “Si Aulric, gising na ba? Halika na sa labas. Mag-agahan na tayo.”

          Dahan-dahan na lumapit ako sa kaniya. “Tulog pa siya. Hayaan na muna natin siyang matulog,” halos pabulong kong sabi.

          “Ahh! Ganoon ba? Tara na. Kumain na tayo.”

          Dahan-dahan na lumabas ako sa kwarto niya at dahan-dahan ding isinara ang pintuan. Sinundan ko si Henry na bumaba na pagkalabas ko. Habang naglalakad, napagmasdan ko ang bahay niya na ngayon ko lang nabisita. Napakaganda nito at, mas malaki pa sa bahay nila noon. Ilang taon na ba ang nakalipas simula nang hindi ko siya binisita? Napakarami na talagang nangyari sa buhay niya simula nang nawalan na ako ng koneksyon sa kaniya.

          Imbes na sa loob kami ng bahay kumain, dinala ako ni Henry sa labas. Dito, nadatnan ko si Derek na kumakain ng kanyang agahan. Nakaupo siya sa isang bakal na upuan na may magandang disenyo. Nakalagay naman ang pagkain niya sa isang maliit na mesa na may malaking payong na nakabukas sa itaas nito.

          “Tita Emma, magandang umaga po,” nakangiting bati ni Derek sa akin.

          “Magandang umaga din Derek.” Nahagip ng mata ko ang nakahain na pagkain sa harapan niya.

          “Emma, umupo ka na diyan para makapag-almusal ka na,” turo sa akin ni Henry sa tapat ng pagkain na nakita ko. “At, Derek.” Umubo-ubo si Henry.

          Nanlaki ang mata ni Derek nang tumingin siya sa amin ni Henry. “Ahh! Oo nga pala. May naalala pa pala akong gawin. Salamat sa pagpapaalala papa. Aalis na po ako.” Dala-dala ang kanyang kinakain, dali-daling nawala si Derek sa paningin namin nang pumasok na siya sa bahay.

          Umupo ako sa upuan na tinuro ni Henry. Umupo naman siya sa inuukupa ni Derek at may katulong naman na naghain sa kaniya ng pagkain. Gusto ko sanang simulan na ang pagkain nang may naalala ako.

          “Luto ko iyan Emma. Hindi ba, iyan ang paborito mong agahan palagi, kung tama ang pagkakaalala ko? Iyung bersyon ko ng iskarmbol na itlog. Lagi mong hinihiling noon na sana, magpakita ako sa bahay ninyo at ipagluto kita nito,” sabi ni Henry nang mapansin niya na hindi ako makaimik sa nakikita ko. “Ayaw mo na ba niyan? Gusto mo bang ipaghain na lang kita ng ibang pagkain?”

          “A-Ahh! Hindi, hindi,” natataranta kong sabi. “Okay lang ito. Salamat. Ano lang kasi, ang aga-aga Henry, sinisimulan mo na ako. At naaalala mo pa pala ang mga gusto ko.”

          Ngumiti siya sa akin. “Emma, may pagkakataon na ako. Bakit hindi ko sunggaban agad? At, kahit na medyo tumanda ka na, napaka-cute mo pa rin.”

          “Hoy Henry, hindi mo ba alam na may nagbago na sa mga ayaw at gusto ko? Ayokong may tumawag sa akin na matanda. Kahit si Aulric pa ang nagsabi sa akin ng ganyan, hindi ko pinapalampas ang pagkakataon na parusahan siya. Gayahin mo nga si Zafe. Ang tawag niya sa akin kapag nakikita ako, Tita Ems. Sa palayaw pa lang na binibigay niya, nakakabata.”

          Biglang nawala ang ngiti sa mukha ni Henry. Saka ko lang naisip na hindi ko dapat banggitin ngayon ang ilang mga bagay na may kinalaman kay Zafe, at pati na rin kay Aulric.

          “Pasensya na,” paghingi ko ng dispensa. Umiwas ako sa tingin niya na mukhang nagagalit sa akin.

          “Ahh! Wala iyun Emma. Hindi ka dapat humihingi ng tawad. Actually, bagay nga sa iyo ang palayaw na binigay ni Zafe sa iyo. Hayaan mo. Hindi na kita tatawagin na matanda,” wika niya.

          Binalingan ko ulit siya ng tingin at nakita kong nakangiti na ulit siya.

          “Alam mo, kumain ka na. Tikman mo nga ang niluto ko kung masarap ba gaya ng dati? At bago nga pala ang lahat…”

          Pinatunog ni Henry ang kanyang daliri. May lumabas naman na katulong mula sa loob ng bahay dala-dala ang isang bote ng ketchup, na paborito ko kasama sa niluto ni Henry. Nilagay ng katulong ang bote sa tabi ni Henry.

          “Hindi masarap ang pagkaing niluto ko kapag wala si Papa Ketchup.”

          Habang nilalagyan ni Henry ng ketchup ang kanin ko, para akong bata na pumapalakpak habang ginagawa niya iyun. Sa tuwing ginagawa niya ito, masayang-masaya ako dahil alam kong magiging masarap ang agahan ko.

          Pagkatapos niyang lagyan ng ketchup, tinikman ko agad ito kasama ng kanin na nilagyan niya ng ketchup. Napakasarap nga ng pagkaing niluto niya. At muli, naiyak na naman ako.

          “Ohh? Bakit ka na naman umiiyak Emma?” tanong sa akin ni Henry. Tumayo siya mula sa kaniyang kinauupuan at lumapit sa akin para aluin ako.

          “Napakasarap talaga ng p-pagkain na ito kapag nanggaling sa iyo. W-Wala talagang katulad,” sabi ko sa pagitan ng aking mga paghikbi. “Hindi mo ba alam na noon, nag-request ako dati kay Ike na ipagluto niya ako ng ganito? Tapos, sumagot si Ike sa akin kung bakit kailangan ba niyang gawin ang bagay na ito? Sinabi ko na ito kasi ang paborito kong pagkain. Kaya ginawan niya ako ng ganito, kasama pa iyung ketchup. Tapos, tinikman ko ang luto niya. Masarap naman iyung niluto ni Ike. Pero sa loob ko, parang may kulang. Hindi ko talaga alam kung ano ang kulang sa niluto niya. Tapos, ilang taon ang nakalipas, sinubukan kong gumawa ng ganito para sa sarili ko at baka nga, masarapan ako. Pero, kahit sa sarili kong gawa, parang may kulang pa rin. Isip ako ng isip kung ano ba ang kulang sa niluto ko? Bakit hindi ko magaya ang paraan mo ng pagluluto nitong pagkaing ito?”

          “Iyun ba? Ganoon ba talaga kasarap ang pagkain na luto ko? Alam mo kasi Emma, ginawa ko ang pagkaing ito na may pagmamahal. Habang niluluto ko ang pagkaing ito, iniisip ko na masisiyahan ang makakakain ng luto ko. Dahil kasi, ito lang ang tanging bagay na kaya kong lutuin. Kaya kapag nakakain mo ito, masayang-masaya na ako dahil ako pa lang ang nakakakita ng mga ngiti mo kapag kumakain.”

          “Alam ko, alam ko. Ikaw lang ang nakakakita ng ngiti ko kapag kinakain ko ito,” pagsang-ayon ko habang pinupunasan ang aking mga luha. “Pasensya na talaga. Oras ng pagkain, umiiyak ako.”

          “Okay lang. Heto, ito ang gamitin mong pamunas sa luha mo.” Inabutan ako ni Henry ng isang panyo at kinuha ko naman ito.

          Pinunas ko sa mga luha ko ang panyo na ginamit niya. Hanggang sa mapagtanto ko na naman ang panyong ginagamit ko. Ito iyung panyo na binigay sa kaniya na ako ang gumawa. May project kasi kami noon sa T. L. E. na gumawa ng panyo. Siyempre, ginawan ko ng panyo si Henry at pati na rin si Ike. Kulay bughaw ang base nito na may disenyo na parang aso na hindi mo maintindihan. Lobo kasi ang gagawin ko sanang disenyo sa panyo, kaya lang ay hindi ko kaya. Medyo luma na ito at mukhang malapit na magretiro, pero malinis pa rin ang panyo.

          “Henry, bakit ginagawa mo sa akin ito?! Ilabas mo na kaya iyung mga bagay diyan na nagpapaalala sa ating nakaraan para isang iyakan ko na lang?! Paano ako makakakain nito kung iyak ako ng iyak habang binibigay mo sa akin ang mga bagay na nagpapaalala sa nakaraan natin?! Sadista ka ba at ginagawa mo sa akin ito?!” pasigaw na reklamo ko.

          Rinig kong natawa siya. “Hindi naman. Hindi ko kaya inaasahan na iiyak ka ng ganito,” pagtanggi niya. “Huwag ka ng mag-alala. Wala na akong mga bagay dito sa bulsa ko, sa damit ko, o sa kung saang parte pa ng katawan ko. Kaya tapusin mo na ang iyung pag-iyak, at kumain na tayo ng matiwasay. Okay?”

          Niyakap ko si Henry ng mahigpit. Muli ko na naman naalala ang pag-iibang anyo ni Henry sa paningin ko. Pero isinawalangbahala ko lang ito at niyakap pa siya ng mahigpit. Naramdaman kong niyakap din niya ako pabalik. Tama, magtiwala dapat ako kay Henry. Alam kong ginawa niya sa akin ang bagay na iyun noong una, pero ngayon, kailangan kong magtiwala ulit sa kaniya. Kahit halos huli na ang lahat sa amin, magsisimula ulit kami. Kailangan hayaan ko na lang sa nakaraan ang mga masasakit naming alaala. Dahil ang mahalaga ay ang mga bagay na nangyayari sa amin ngayon. Tsaka, bakit ko ba siya tatanggihan? Hanggang ngayon, mahal pa rin niya ako. Hanggang ngayon din, mahal ko pa rin siya. Naudlot man ang kwento ng pag-ibig namin, pwede pa rin namin iyun ituloy ngayon, hindi ba?

Aulric’s POV

          Pagkadilat ng aking mata, hinanap ko agad ang aking nanay na katabi kong matulog. Nakita kong wala na siya sa tabi ko. Mukhang kanina pa siya gising at hindi na lang niya ako inabalang gisingin.

          Nang bumangon ako, nag-unat-unat muna ako tsaka pina-absorb ko muna sa utak ko na nasa bahay kami ni Tito Henry. At hindi lang iyun ang dapat i-absorb ng utak ko. Ipina-absorb ko din sa utak ko na halos alam na ng lahat na may relasyon kami ni Zafe, kahit ang mga magulang niya. At isa pang bagay, hindi ako makukulong! Hurray! Pero nakakainis! Hindi ko makakalimutan talaga na umiyak ako ng todo sa harap ni Zafe. Iyung taong iyun, hindi niya sana ipagkalat ang bagay na iyun kahit kanino.

          Agad na kinuha ko ang aking phone na nasa tabi ng kama ni Tito Henry, para malaman kung anong oras na. Pagkakita sa oras, nakita ko din na may mga mensahe para sa akin. Karamihan nito ay mula sa mga kaibigan ko sa club, kaibigan ko sa ganito, kaibigan ko sa ganyan, kaya hindi ko na pinag-aksayahan na basahin ang lahat ng ito dahil iisa lang ang mababasa ko. Congratulations sa iyo Aulric! At tsaka, congratulations din sa inyo ni Zafe! Sana, magtagal ang relasyon ninyo! Anong ibig sabihin ng mga mensahe na ganito?!

          Makalipas ng ilang segundo, nahanap ko na din ang text na gusto kong basahin. Ang text na galing kay Zafe.

          “Good morning. Nakita ko sa balita na nasunog ang bahay ninyo kaya pumunta ako para, patuluyin sana kayo ng nanay mo sa amin. Pero nang pumunta ako, sabi ni Randolf ay kinuha na kayo ni Sir Henry. Ayos lang ba kayo diyan? Mag-text ka sa akin kung para malaman ko. Siya nga pala. Ni-loadan ko pala ang sim mo kaya wala kang rason na wala kang load kaya hindi ka makapag-reply sa akin,” basa ko sa text niya.

          “Unfortunately, buhay pa ako,” reply ko. Ilang segundo ang nakalipas ay nakatanggap na agad ako ng reply niya.

          “Mabuti naman! Mahal kita.”

          “Ang aga! Tumigil ka!”

          “Bakit? Hindi mo ba ako ma-replyan na mahal mo din ako? Okay lang. Mahal pa rin kita.”

          “Kaya ko pero ayoko. Baka kapag dito sa text, sabihin ko nga ang mga salitang iyun. Pero sa isip ko, pinapatay na kita.”

          “Oo nga pala. Hindi ko nakakalimutan iyung nangyari sa atin bago iyung trial. Umiyak ka na parang magugunaw na ang mundo mo kapag makukulong ka.”

          “At ano ang gusto mong ipahiwatig sa sinasabi mo ngayon?”

          “Wala naman. Miss na miss lang kita ngayon. Tara! Magkita tayo tapos mag-victory quickie. Kung hindi, ipapakalat ko iyung video mo habang umiiyak.”

          “Break na tayo.”

          “Teka? Anong sabi mo?!”

          “Hindi mo ba nabasa ang text ko? Break na tayo! Hindi na kita mahal!”

          “Ha?! O sige na?! Hindi ko na ipagkakalat iyung pag-iyak mo! Pasensya na! Patawarin mo na ako! Miss lang kita kulitin! Hindi ka na ba pwedeng biruin?!”

          “Hindi na. Pero kahit ganoon, break na tayo!”

          “Aulric, napaka-unfair mo! Magkita tayo ng personal tapos sabihin mo sa pagmumukha mo na break na tayo?! Huwag ganito?!”

          Tinawagan ko ang phone niya at sinagot naman niya ulit ito.

          “Break na tayo,” muli kong sabi.

          “Seryoso ka ba talaga sa sinasabi mo?!” hysterical niyang tanong.

          “Bina-blackmail mo kasi ako! Tsaka hindi kita minahal para lang i-blackmail mo! Tapos, gaganituhin mo ako? Ayoko na kaya break na tayo. Sige lang. Ipagkalat mo lang iyung pag-iyak ko sa harapan mo dahil break na talaga tayo.” Ibinaba ko ang aking phone at humagikhik.

          Muli namang nag-ring ang phone ko at sinagot ko naman ito.

          “Oo na! Pasensya na! Hindi ko na iyun uulitin! Kaya patawarin mo na ako! Please lang!” hysterical na pakiusap niya.

          “Pero Zafe, there was never an us!”

          “Hayop! There was never an us? Nakuha mo iyan sa isang pelikula ano?”

          “Nakuha ko mula sa isang pelikula? Hindi kaya. Original line ko kaya iyun. Tsaka totoo naman. There was never an us. Naging tayo ba talaga?”

          Rinig kong tumatawa si Zafe sa kabilang linya. “Oo nga pala. Wala palang, tayo. Pero paano iyan? Umakto tayo sa harapan nila na, may tayo talaga? Kung sinabi mo kaya sa kanila na ang relasyon natin ay it’s complicated with benefits-”

          “Hindi sila maniniwala. Natural,” pagputol ko.

          “So iyung kanina, nagbibiro ka lang hindi ba? Na break na tayo?” tanong niya.

          “Iyung kaninang pamba-blackmail mo sa akin? Seryoso ka ba doon?” pagbalik ko sa kaniya ng isa pang tanong.

          “H-Hindi ako seryoso doon. Promise. Mamatay man,” pagtanggi niya.

          “Then, hindi rin ako seryoso sa sinasabi ko kanina na break na tayo.”

          Rinig kong nakahinga si Zafe ng maluwag sa kabilang linya. “Mabuti naman. Akala ko, break na talaga tayo.”

          “Pero subukan mong totohanin ang pamba-blackmail mo sa akin kanina. Magbe-break talaga tayo. At hindi lang iyun. Baka ibaon na kita sa lupa kasama ang mga sikreto na alam mo tungkol sa akin. Gusto mo ba iyun?” pananakot ko sa kaniya.

          “H-Hindi na. Peace na tayo pwede? So, ayos ka ba diyan? Si Sir Henry ba, pinamili ka na ba niya ng mga damit? Pwede ko palang ibigay sa iyo itong mga ilan kong damit na hindi ko pa naisusuot.”

          “Na magmumukha akong sampayan dahil medyo malaki para sa akin? Wow, Zafe, salamat,” panunuya ko.

          “Grabe ka naman. Buti nga at naisipan kong bigyan kita ng ilang mga damit ko. Tsaka, mukhang babagay naman sa iyo itong mga damit na ibibgay ko sa iyo. Lalo na’t maaamoy mo ako sa mga damit na ibibigay ko.”

          “Ehh? Thanks, but no thanks. Mas gusto ng mga brand new na damit,” kunyareng pag-iinarte ko.

          “Okay. Tapos, binyagan natin ang mga damit mo. Paliguan natin ng ating pawis.” Bakit ba kailangan mong sumingit ng mga ganyang biro?

          “Taglibog ka na naman. Pwede bang magtigil ka muna? Hindi ngayon ang tamang panahon para sa mga ganyan mong biro.”

          Rinig kong natawa si Zafe sa kabilang linya. “Oo nga pala. Kumain ka na ba ng agahan?”

          “Salamat sa pagtatanong. Hindi pa ako kumakain dahil tumawag ka.”

          “Ikaw kaya ang unang tumawag sa ating dalawa?”

          “Oo nga pala.”

          “Bumaba ka na kaya para kumain. Saka na tayo mag-usap. Marami naman tayong panahon para mag-usap hindi ba? Maliban na lang kung pinagbabawalan ka na ni Sir Henry na mag-usap tayo?”

          “Hindi naman. At tsaka, paano naman magiging batas si Tito Henry sa akin? Ni hindi ko pa nga siya step-father?”

          “Oo nga pala. Sige na. Ibaba mo na ang phone mo para makakain ka na. Kain ka ng madami.”

          “Sige. Ibababa ko na ang phone.”

          Nagsinungaling ako. Hindi ko ibinaba ang phone. Hinihintay ko na siya muna ang magbaba ng kanyang phone.

          “Nandyan ka pa rin hindi ba?” nag-aalangan niyang sabi.

          Hindi ko alam pero parehas kaming natawa matapos niyang magsalita. Para akong, o kaming baliw.

          “Anong ginagawa mo? Bakit hindi mo pa rin ibinababa?” natatawang tanong ko.

          “Anong ako? Ikaw kaya ang nagsabi na ibababa mo na ang phone mo. Siguro, gusto mo lang iparinig sa akin na masaya ka na ngayon sa kabila ng mga nangyayari sa iyo.”

          Sumeryoso ako bigla. “Huh? Anong gusto ko na iparinig sa iyo na masaya ako? Anong ibig mong sabihin sa bagay na iyun?”

          “Oi, teka, wala akong ibang ibig sabihin sa sinasabi ko. Ang gusto ko lang kasi sabihin, masaya ako na masaya ka ngayon. Siguro naman, alam mo na kapag malungkot ka, malungkot din ako.”

          “Hindi ko alam ang bagay na iyan,” walang amor kong wika. Sa isip ko kasi, baka tumatawa pa nga siya habang nakikita niya akong umiiyak.

          “Well, ngayon ay dapat malaman mo. Mahal kita, Aulric.”

          “Oo na. Mahal din kita.” Agad na ibinaba ko ang aking phone.

          Pero imbes gumulong-gulong sa higaan, dahil kinikilig ako, nawala lahat iyun nang makita ko si Tito Henry na nakatayo mula sa pintuan at nakatingin sa akin ng seryoso. Hindi ko napansin na nandyan na pala siya sa pintuan, at siguro ay narinig niya ang ilang mga parte ng pag-uusap namin ni Zafe. Kumatok ka naman bago pumasok? Iyun sana ang sasabihin ko sa kaniya. Kaya lang, naalala ko kwarto niya itong tinutulugan ko.

          “Bumaba ka na para kumain,” malamig niyang sabi at isinara ang pintuan.

          Humugot na lang ako ng buntong-hininga at tumingin ulit sa aking phone nang may napansin ako. May natanggap akong mensahe mula sa isang hindi kilala number. Tiningnan ko ang mensaheng ito at nagulat ako.

          “Congratulations! Nakatakas ka sa iyong pagkakakulong. Malas ko naman. Hindi ko akalain na makakapagsalita pa si Dart para lang linisin ang pangalan mo. Pero hindi pa ito ang huli Aulric. Makakaganti din ako sa iyo balang araw. Maghintay ka lang,” basa ko sa mensahe.

          Ano ba namang mensahe itong galing kay Sharina? Hindi pa pala siya tapos sa kanyang mga masasamang binabalak? At tsaka, makukulong na siya pero may mga plano pa rin si Sharina laban sa akin? Maliban na lang kung magkakaroon ng negosasyon sa pagitan ng kanilang mga pamilya. After all, magkakaibigan ang mga pamilya nila. Posibleng mangyayari iyun. Hay! Mukhang wala akong magagawa kung hindi ang paghandaan siya.

          Pagkalabas sa kwarto ni Tito Henry, agad na pinuntahan ko ang hapag-kainan sa bahay niya. Umupo ako sa isa sa mga upuan na naroon at hinanap ko agad si nanay. Pero hindi ko siya makita.

          “Si nanay?” tanong ko kay Derek na kumakain, katapat ko.

          “Nasa likod. Nagde-date sila ni papa,” sagot niya. Okay? Nagde-date pala.

          Habang nakaupo, pinagsilbihan ako ng katulong nila. Gusto ko sanang pagsilbihan ang sarili ko, kaya lang ay tinamad bigla ako. Hinihintay ko kasi si Tito Henry na lapitan niya ako, at sermonan tungkol sa dobleng pinagbabawal na pag-ibig namin ni Zafe. Pero umalis siya agad at mukhang pumunta na agad sa likod ng kanilang bahay.

          Habang nag-aagahan, ibinalik ko ang mode ng utak ko sa reyalidad. Inaalala ko na agad ang mga dapat kong gawin sa unibersidad ngayong nagbalik na ulit sa normal ang lahat. Sa Lunes, papasok na ako, at marami akong subjects na kailangan kong habulin. Mga isang semester ba naman akong nakakulong. At higit sa lahat, ang mga nakakailang na tingin ng mga tao nang nalaman nilang may relasyon kami ni Zafe.

          “May dumi ba ako sa mukha Derek?” tanong ko nang napansin ng dalawa kong mga mata ang pagtingin niya sa akin.

          Kita kong nagulat siya sa aking pagtanong at itinuloy niya ang kanyang pagkain. “Wala naman.”

          “May gumugulo ba sa isip mo?”

          “Marami.”

          “Then, simulan mo na ang pagtatanong?”

          Natigil siya sa pagkain at tiningnan niya ako. Kahit hindi ako direktang nakatingin sa kaniya, ramdam kong sinusuri niya ang buo kong pagkatao. Marahil, bumabalik din kay Derek, iyung mga oras na nakikita niya kaming magkasama ni Zafe. At ang isa doon ay iyung nakita niyang nakahubad si Zafe, at ako naman ay parang tanga sa suot kong damit na mas malaki pa sa akin ng konti. Monopoly Stripping Game?

          “Imposible,” iling niya. “Hindi ko alam pero, napakaimposible talaga. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala.”

          “Hindi makapaniwala sa ano?”

          “Na may relasyon kayo ni Zafe. Iyung mga kilos niyo, iyung paraan niyo ng pagsasalita, iyung lahat-lahat sa inyo. May relasyon ba talaga kayo?”

          Humugot ako ng malalim na hininga. “Alam mo, may kakilala, o may kilala akong tao na sobrang gwapo. Lalaking-lalaki siya, pati sa kanyang kilos. Pero hindi mo aakalain na sumusubo siya ng titi, or the other way around, ang taong ito. Tapos sinipa ko siya sa itlog niya nang nakursunudahan ako.” Napatawa ako saglit. “At alam mo Derek, hindi naman porke’t parehas kaming lalake, may isa na magiging babae. Sino ba kasi ang sumulat ng rules na ganoon?”

          “Pero hindi ba, ayon sa Bibliya-”

          “Hindi, hindi, hindi,” pagputol ko. “Huwag mong idamay ang fictional na librong iyun. Baka ang susunod mong gawin ay mag-recite ng isang bible verse.”

          “P-Pasensya na. Kami kasi Aulric, maka-diyos ang pamilya namin,” kibit niya ng balikat. “Simula kasi noong bumagsak ang negosyo ni papa, naging relihiyoso na kami. Pero hindi nga? Hindi ka ba naniniwala kay God?”

          “Kay God, oo. Sa Bibliya, hindi.”

          May naalala ako at dali-daling inubos ang aking pagkain. Pagkatapos, kinuha ko ang phone ko at binuksan ang Wi-fi detector nito. Natuwa ako nang nakita kong meron pala sila Tito Henry.

          “Ano ang password?” tanong ko kay Derek na tapos na sa kanyang kinakain.

          Kinuha ni Derek ang napkin sa tabi niya at pinunasan ang kanyang bibig. “Iyung Wi-fi ba? Sandali. Tingnan ko muna.” Kinuha din niya ang kanyang phone at pinindot ito saglit. “PLDT Wi-Fi Harshebroocke. All caps lahat, walang space, at iisang word lang iyung Wi-Fi.” Bale ‘PLDTWIFIHARSHEBROOCKE’.

          Habang tina-type ang password ng Wi-fi, narinig kong tumunog ang phone ni Derek.

          “Aulric, anong gagawin mo nga pala kapag naka-Wi-fi ka na?” tanong niya.

          “Ano pa ba? Magpapaliwanag sa buong unibersidad para hindi na nila ako tanungin gaya ng ginawa mo ngayon lang,” paliwanag ko. “Tsaka, nakakapagod ang ganoon lalo na kung paisa-isa ang mga magtatanong. Oo nga pala, may group sa Facebook iyung unibersidad natin hindi ba? Kasali ka ba doon? Add mo ako at doon ko ilalagay ang mga nais kong sabihin ngayon.”

          “Sa tingin ko Aulric, hindi na kailangan iyan.”

          “Bakit?” kunot-noong tanong ko.

          Ibinigay ni Derek ang phone niya sa akin. Tiningnan ko naman kung anong meron. Nanlaki ang mata ko nang makita na post pala ito ni Zafe sa Facebook group ng unibersidad, at tungkol ang post na ito sa relasyon namin. Iyung mga nais kong ipaliwanag sa mga tao sa unibersidad, ipinaliwanag na niya. At sa dulo pa ng post, sinabi na naman ni Zafe na mahal niya ako. Aw! Ako din. Mahal din kita. Pero ang ire-reply ko sa post mo ay hindi kita mahal.

          “Pero anong ibig sabihin nito? Payag ang mga magulang ni Zafe sa relasyon namin?” tanong ko sa sarili.

          Kapwa nakarinig kami ni Derek, ng yapak na papalapit sa amin. Nilingon namin kung sino. Si Tito Henry lang pala hawak-hawak ang kanyang phone.

          “What is this?” mahinahong tanong niya habang nakatingin sa akin ng diretso.

          Kapwa napatingin kami ni Derek sa isa’t isa. “Smartphone?” parehas naming sagot nang nilingon namin si Tito Henry.

          “No. Not the smartphone. I am pertaining to Zafe’s latest post sa group ng Bourbon Brother’s University? Ngayon, sagutin niyo ulit ang tanong ko. What is this post all about?” Member din pala siya sa group na iyun.

          “Pagde-declare po ni Zafe na mahal niya ako?” sagot ko ulit.

          “At alam mo ba ito Aulric? May kinalaman ka ba sa pagpo-post ni Zafe ng ganito?” muli niyang tanong.

          “Well, gagawin ko po sana iyang ginawa niya. Pero hindi po kasama ang pagsasabi ng ‘I love you’ sa dulo ng post,” natatawa kong paliwanag. “Wait lang. Replayan ko lang po iyung post ni Zafe ng isang malutong na ‘I hate you’. Derek, isali mo nga ako sa group.” Binalik ko kay Derek ang phone niya at kinuha niya naman ito.

          “Sa post na ito, naka-like din ang magulang niya. At ang ibig sabihin nito ay pumapayag sila sa relasyon ninyo which is unusual.”

          “Natural po na unusual ang relasyon namin. Congratulations to me. Kayo na lang po ang problema sa relasyon namin.”

          “Aulric, alam mo naman siguro ang history ng pamilya namin sa pamilya ni Zafe hindi ba?”

          “Yes, pero wala ako, o kaming pakialam po ni Zafe doon.”

          “Iyung mag-asawa na iyun, trinaydor ako. Kaya bumagsak ang negosyo ko,” galit na sabi ni Tito Henry, pero sa katamtaman lang na tono. Kita kong nakakuyom na din ang kanyang kamao at mukhang susuntukin ang kahit sino na masuntok niya.

          “Noted.”

          “At hindi malayong gawin iyun sa iyo ni Zafe pagdating ng araw.”

          “Hereditary fallacy, noted.”

          “Hereditary fallacy? Aulric, iyung relasyon ninyo ay napaka-unusual, na pagdating sa mayayaman ay pampalipas lang ng libog. Marami akong kilala na mayaman na lalaki diyan na nakikipagrelasyon ng palihim sa mga kaibigan din nilang mayayaman.”

          “At iniisip niyo po na ganoon kami ni Zafe? Matanong ko lang po kayo Tito. Kung sakaling lalaki pa rin po ang magiging karelasyon ko, at hindi iyun si Zafe, papayag po ba kayo? Paano kung iyung kaibigan ko po sa lugar namin? Paano po kaya kung si Randolf? Papayag po ba kayo?”

          “Anak, may malalim na relasyon kayo ni Randolf?” pagulat na tanong ni nanay. Hindi ko napansin na narito na pala siya sa loob ng bahay.

          “Nanay naman? Wala po. Ang sinasabi ko lang, paano kung hindi po si Zafe ang taong iyun? Papayag po ba si Tito Henry, o hindi?”

          Nanahimik si Tito Henry at kinuyom pa lalo ang kanyang kamao. Lumapit na si nanay sa kaniya at hinawakan siya sa kamay.

          “Alam ko po na may trust issues kayo sa pamilya niya. Pero sa inyo na pong mga matatanda iyun. Problema niyo na iyun, hindi sa amin. Kaming dalawa po ni Zafe ang nagmamahalan, hindi po kayo kasama.”

          “Huwag mong sabihin na hindi kami kasama! Kasama ako dahil concerned ako sa iyo as your stepfather!” balik na sigaw ni Tito Henry. “Aulric, ilang buwan o linggo from now, magiging isang pamilya na tayo. At ikaw, na anak ni Emma, ay magiging anak ko na din. Magiging responsibilidad na kita. Kaya kung ano ang bawat desisyon mo, bawat galaw mo, maaapektuhan kami. Kasi iisang pamilya na tayo. At bilang stepfather mo, ayokong isang araw, magising ka na trinaydor ka ni Zafe. Ayokong magising ka na iniwan ka na niya. Alam mo ba na si Zachary ay matalik kong kaibigan. Lahat ng bagay, pinagkakatiwalaan ko siya kahit ang negosyo ko. Pero isang araw, ginawa niya ang bagay na hindi ko inaasahan. Trinaydor niya ako. At dahil doon, bumagsak ang negosyong ipinundar ng pamilya ko. Hindi ko iyun natanggap. Ano ba ang mali na ginawa ko? Naging masamang kaibigan ba ako kay Zachary? Hindi ehh. At ang sakit-sakit ng ginawa niya sa akin. Napakabuti ko sa kaniya, tapos ganito ang igaganti niya sa akin? Ang traydurin ako?”

          “Interesting story,” wika ko na walang kaamor-amor.

          “Aulric,” sabi ni nanay na sa tono ay nanaway.

          “Hindi po nanay. Interesado po ako sa kwento ni Tito Henry. Sa totoo lang po, nakaka-relate ako. Naaalala niyo po ba si Nestor? Iyung dati ko pong, best friend? Ang problema nga lang, hindi niya ako po trinaydor. Pero pakiusap po Tito Henry. Huwag niyo pong iisipin na ganoon din ang gagawin ni Zafe sa akin. At kung sasaktan niya ako, wala na po kayo doon. Okay lang na kimkimin ko na lang sa loob ko ang sakit na maidudulot sa akin noon, kasi kaya ko po iyun. Siguro nga po, pakakasalan niyo si nanay at magiging isang pamilya na tayo, pero sana, iyung buhay pag-ibig ko ay sa akin na lang. Alam ko po na dapat ay makialam ang mga magulang sa love life ng kanilang mga anak. Pero ngayon po, wala kayong karapatan. Nakabase po kasi kayo sa personal ninyong bad experience sa kaniyang papa. Mas maa-apreciate ko po kung tinatanong niyo na lang ako, kung masaya ba ako sa kaniya, o malungkot. Kasi po, masaya ko pong ikikwento sa inyo ang takbo ng relasyon namin ni Zafe.”

          Hindi nakasagot si Tito Henry sa akin. Pero kahit ganoon, kitang-kita ko sa mata niya na hinding-hindi niya matatanggap ang paliwanag ko. Gusto niya talagang makialam sa relasyon namin.

          Humugot si Tito Henry ng buntong-hininga. “Derek, pahiramin mo si Aulric ng mga damit mo. Lalabas tayo para ibili kayo ng mga damit.”

          Kasama si nanay, umakyat sila ni Tito Henry papunta sa kwarto niya. Ganoon din si Derek na hindi na nagsalita at ginawa na ang pinapagawa ng papa niya. Kaya naiwan akong mag-isa sa hapag-kainan. Napakatalinong desisyon Tito Henry. Pero mapag-uusapan at mapag-uusapan pa rin natin ang bagay na ito Tito Henry. Hindi natin habang buhay na maiiwasan ang sigalot sa pagitan nating dalawa.

Jin’s POV

          Humugot ako ng malalim na hininga at binuksan ang locker ko sa Basketball Clubroom. Sa locker ko, nahagip ng aking mga mata ang isang maliit na litrato. Litrato namin ito ni Aulric last year, noong nasa Drama Club pa ako. Ito iyung, nakasuot siya ng damit pambabae, at ako naman si Santa Claus. At ano nga ang ginagawa namin? Ni re-reenact iyung kanta ni Stan Rogers. Iyung ‘I Saw Mommy Kissing Santa Claus’. Maalala ko, bakit nga pala nandito pa rin ang litratong ito? Hindi ko pa pala ito naitatapon? Ito sana iyung gagawin kong inspirasyon since first kiss ko ito with Aulric. Pero ngayon, dapat ay itatapon ko na ito since wala na talaga akong pag-asa kay Aulric. As in, zero percent na ang pag-asa na magiging kami. Oo, mahal ko siya. Pero sa tingin ko ay hanggang pagkakaibigan na lang kaming dalawa. Kung mahal niya si Zafe, at kung mahal ko talaga siya, hindi ba dapat, maging masaya na lang ako para sa kaniya? And, who knows. Baka mahanap ko din ang tao na para sa akin. Marami namang ibang tao dito sa unibersidad.

          “Si Aulric ba iyan? Iyung nakasuot ng pambabae na damit?” tanong ni James na katabi ko na pala at tinitingnan din ang hawak kong litrato. Kailan pa siya dito sa tabi ko?

          “Oo. Siya nga,” sagot ko.

          “Hmm, bakit may ganyan kang litrato sa locker mo? Teka, hindi kaya, may gusto ka sa kaniya dati?”

          “Oo. Pero dati iyun. Ngayon, wala na. May Zafe na siya ehh.” Nilukot ko ang litrato at itinago sa bulsa ng shorts ko.

          “Sumusuko ka na ba?”

          “Matagal na.”

          “Dapat, hindi.”

          “Bakit naman?”

          “Kasi may pagkakataon ka pa. Alam mo ba na hangga’t hindi pa kasal ang isang babae sa isang lalaki, ay may pagkakataon pa ang mga 3rd party na makigulo? Kahit nga siguro kasal na, pwede mo pang sirain ang relasyon nila.” May balak ba itong si James na manira ng ibang relasyon? Hindi ba’t may Kristel na siya?

          “Dapat, hindi na pala sila nagpakasal sa simula pa lang kung ganoon. Hindi pala faithful ang mag-asawa sa isa’t isa, nagpakasal pa sila,” litanya ko.

          “Kaya dapat, hindi mo sukuan si Aulric. Subukan mo pa rin na agawin siya kay Zafe,” suhestyon ni James.

          “Salamat na lang James. Pero tanggap ko na magiging sila ni Zafe, kahit hanggang sa huli pa.”

          “Hmm, napakabait mo namang tao. Okay.”

          Lumabas si James sa locker na humahaginit. Ako naman ay tinuloy ang pag-aayos sa aking sarili para susunod kong klase. Ano kaya ang nangyari kay James? Hindi ko alam pero, naging masaya ata siya habang nag-uusap kami? May nakakatuwa ba sa mga sinabi ko? Ohh, baka naman, nakakatuwa lang na nagpaparaya ako? Pero, ano naman ang nakakatuwa doon? Hindi ko makuha.

          「Some days ago…

          “Pasensya na po,” iling ng lawyer ni Sharina. “Wala na po akong magagawa. Mukhang, makukulong po talaga ang anak ninyo.”

          “B-Bakit naman po!” tanong ni Tito Marcus.

          Ininom ng lawyer ni Sharina ang nakahaing tsaa sa harapan niya. “Dahil po kasi sa isang natatangging ebidensya na wala tayo. Wala pong nakakita sa anak ninyo sa pagitan ng mga oras na sinabi ng kalaban ko. Ano nga ba ito? Kahit si Sharina ay walang maisip na pwedeng tumestigo na wala siya sa pinangyarihan ng krimen nang mga oras na iyun.”

          “Pero ang gumawa-gawa ng ebidensya? Pwede ba iyun?”

          “Marcus, hanggang diyan ka lang,” pagpapatigil ni Tito Antoine. “Hindi dapat tayo umabot sa ganoon. Masama ang magplanta ng ebidensya, mapatunayan lang ang anak mo.”

          Nilingon ni Tito Marcus si Tito Antoine. “Pero ang anak ko, makukulong siya kapag hindi ginagawa. Tapos, iyung Aulric na iyun, gumagawa-gawa ng ebidensya para igiit na pumatay ang anak ko?”

          “Huwag kang magsalita ng ganyan!” sigaw ni papa. “Napatunayan na ng korte na inosente si Aulric base sa mga ebidensyang nakalap. Kung inosente ba talaga ang anak mo, dapat ay patunayan din niya ang sarili niya sa korte. Kung hindi, makulong siya base sa ginawa niyang kasalanan.”

          Nilingon ni Tito Marcus si papa nang may galit. “Manahimik ka diyan Louie! Palibhasa kasi, hindi niyo alam kung gaano ito kasakit sa akin dahil hindi naman ang mga anak ninyo ang nasa kalagayan ni Sharina. Si Sharina na lang ang natitira sa akin, tapos mawawala pa siya? Hindi ako papayag na makulong siya. At kung makulong man siya, magpapakamatay na lang ako.”

          “Nababaliw ka na ba?!” kunot-noong tanong ni Tito Antoine. Sinuntok pa nito ang lamesa para ipahiwatig na nadidismaya siya sa naririnig sa kapatid. Nagkikiskisan din ang kanyang mga ngipin sa galit.

          “Oo nga. Hindi naman kasi nakapatay ang mga anak namin kaya hindi namin nararamdaman iyang sakit mo!” sigaw naman ni papa. Teka? Sobra na ata iyung sinasabi ni papa.

          “Anong sabi mo?!” hindi makapaniwalang tanong ni Tito Marcus. “Walang pinatay ang anak ko! Naniniwala ako sa sinasabi ng anak ko na wala siyang buhay na pinatay! Isa siyang mabuting bata gaya nang kung paano siya pinalaki ng mga magulang niya!”

          “Umm, kayong lahat? Pwede po bang kumalma lang kayo?” pakiusap ng lawyer ni Sharina.」

          Maliban kay Aulric, maraming bagay ang dapat kong pagtuunan ng pansin. Halimbawa na lang dito ay ang pamilya ko. Mukhang, magkakawatak-watak kami dahil sa pagsubok na ito, o dahil sa ginawa ni Sharina. Ako, naniniwala ako na sa sobrang pagseselos niya kay Aulric ay nagawa niya ang bagay na ito. Kung napigilan ko lang sana siya, o kung nalaman ko ang mga gagawin niya. Maaagapan ko ang mga nangyayari ngayon sa pamilya namin.

          Nang lumabas na ako sa locker, sakto naman na lumabas din si Zafe sa gym. Nagtaka ako kung bakit paalis na siya gayong oras ng practice niya ngayong araw na ito. At hindi lang iyun. Padabog itong naglakad paglabas.

          “Anong nangyari?” tanong ko kay James na nagpa-practice.

          “Wala naman,” sagot sa akin ni James. “Wala naman siyang sinabi na kahit ano. Hindi ba?” Tumingin pa si James sa kanyang mga kaibigan at nagkibit-balikat lang sila. “Basta, lumabas na lang siya. Baka naman may mahalagang bagay pa siya na kailangan gawin?”

          “Pero bakit nagdadabog siya palabas?”

          “Nagdabog? Mukhang hindi naman,” anang isang kasamahan ni James.

          Ipinagpatuloy na nila James ang kanilang ginagawa. Hindi na ako nag-usisa pa at lumabas sa gym. Imahinasyon ko lang ba na padabog na naglakad si Zafe? Pero narinig at nakita ko ang mga nangyari. Nagdadabog siya. Hmm, kailangan pa naman niyang magpraktis dahil malapit na ang laro namin.

          Ngayong araw na ito, nasa Schoneberg Academe kami para sa huling laro namin. Sa huling laro na ito, malalaman kung sino ang pinakamagaling sa lugar namin. Nakakatuwa! Ito kasi ang unang sabak ko sa torneyo, at maraming uri ng magagaling na manlalaro sa lugar namin. May mga mandaraya, at may, magagaling talaga. Bwisit talaga iyung mga nakalaro namin sa URS. Magagaling mandaya. Pero kahit ganoon, buti at nanalo pa rin kami. Salamat na lang kila Zafe at Ricky.

          Sa ibang usapan naman, napapansin ko nitong mga nakaraang araw na hindi ako kinakausap ni Zafe. Si Ricky lang ang nakakausap ko, pero kahit si Ricky ay parang may tinatago sa akin. Ano kaya iyun? Ano ba ang meron at nagiging ganito sila sa akin? Dahil ba ito sa kapatid ako ni Sharina at dapat nila akong iwasan? Palagay ko ay hindi naman hindi dahil doon. Nitong mga nakaraang araw, nakakausap ko naman ng matino si Aulric at wala siyang sinasabing masama, o aksyon na nagpapahiwatig na dapat niya akong iwasan. Kahit din si Isaac, walang pahiwatig sa kaniya o kung ano na dapat akong iwasan. Sa totoo lang, hindi niya alam kung bakit ganoon sila Zafe at Ricky sa akin. Kahit siya, nagtatanong kung ano ba talaga ang meron. Pero hindi siya sinasagot ng mga ito.

          Humugot ako ng malalim na hininga habang nakatingin sa mga taong nasa ibaba. Nasa rooftop ako ng isa sa mga building ng Schoneberg Academe, isa sa mga paborito kong lugar sa bawat eskwelahan. Ang ibig kong sabihin, bawat lugar na may rooftop ay paborito ko. Kahit iyung sa unibersidad namin. Kapag napupunta kasi ako sa rooftop, lagi kong pinag-iisipan ang mga bagay-bagay, at maraming bagay ngayon ang tumatakbo sa isip ko. Hindi ko lagi itong ginagawa dahil sa busy ako, pero ngayon na hindi, ginagawa ko. Pwede ko naman kasi gawin ang pag-iisip ng malalim sa mga lugar na nag-iisa ako. Pero iba talaga kapag nasa rooftop. Nakakahinga ako ng maluwag, at dahil na din sa mahangin din dito.

          Bumalik na ako kung saan ang locker namin sa Schoneberg Academe. Hindi ko na naman nahagip si Zafe, at pati na rin si Ricky.

          “Huh? Hindi nga?” bulalas ni Isaac na may kinakausap sa phone. “Sige. Oo. Sasabihin ko. Bye.”

          “Anong problema?” tanong ko.

          “Si Ricky, hindi makakapaglaro ngayon. May LBM siya,” paliwanag niya. Nakakabahala naman. Nabawasan ang mga magagaling sa kupunan namin.

          “Paano? Paano siya nagkaroon ng LBM?”

          Nawala ang emosyon sa mukha ni Isaac. “Si Shai, nagluto kasi at, hindi niya alam. Pero palagay ko ay kasalanan niya. Nagpa-panic kasi siya habang kausap ko sa phone.”

          “Huh? Ano iyung narinig ko na hindi makakasali si Ricky dahil may LBM siya? Totoo ba iyun?” tanong ng Coach namin na lumapit na sa amin.

          “Umm, opo Coach. Totoo po iyung narinig ninyo,” sagot ni Isaac.

          Napakamot sa ulo si Coach. “Hmm, paano na ito? Nabawasan na ang lakas natin sa ating team?”

          “Huwag kayong mag-alala Coach. Nandito pa naman sa team natin sila Jin, James, at Zafe. At pati na rin ako. Hindi tayo matatalo,” confident na wika ni Isaac. Inakbayan pa niya ako.

          “Hmm, sana lang. Ang susunod niyo pa namang makakalaban ay ang mga kampyon.” Lumingon-lingon si Coach. “Sila James, at Zafe? Asaan sila?”

          “Nandito lang po iyung mga taong iyun,” sagot ng isang kasamahan ni James. “Baka gumala-gala pa po.”

          “Kung sino man ang nakakakita sa kanila, pakitawagan na. Magwa-warm up na tayo at malapit ng magsimula ang laro. Okay?”

          “Opo coach.”

          Umalis na si Coach ang mukhang pumunta na siya sa court.

          “Tara na Jin. Mag-warmup na tayo,” yaya ni Isaac.

          “Umm, Isaac, iyung pinapatanong ko kung may problema ba sila Zafe sa akin, naitanong mo na ba?” tanong ko.

          “Hmm, umiiwas talaga sila kapag tinatanong ko iyan,” iling niya. “Hindi ba talaga kayo nag-away? Bakit ganoon sila?”

          Humugot ako ng malalim na hininga. “Hay! Ewan ko ba. Ni hindi nga kami masyadong nagkakasalubong. Tara na nga.”

          Habang nagwa-warmup na kami ni Isaac sa court, sakto naman at dumating na si Zafe sa court. Pawisan siya at halatang nakapag-warmup na siya bago makarating dito. Kasunod naman niyang dumating ay si James, at ang mga kasama niya.

          “Zafe, mabuti naman at nandito ka na. Mabuti rin at nakapag-warmup ka na,” salubong sa kaniya ni Coach. “At kayo James, mag-warmup na kayo. Magsisimula na ang laro.”

          Lalapit sana ako kay Zafe nang sinalubungan niya ako ng isang nakakatakot na tingin. Hindi ako nakalapit sa kaniya ng tuluyan dahil sa ginawa niyang iyun. Teka nga? Galit ba siya sa akin? Ano ba ang ginawa ko para tratuhin niya ako ng ganito?

          “Isaac,” malamig na tawag ni Zafe.

          Lumapit naman si Isaac sa kaniya. Kasabay niya ay lumapit naman si James at ang mga kaibigan niya sa akin.

          “Handa ka na ba?” tanong ni James sa akin.

          “Sa laro, oo naman. Handa na ako,” sagot ko.

          “Ano?! Hindi nga?!” rinig kong sigaw ni Isaac at tumingin siya sa akin. “Ginawa niya iyun?” Anong ginawa ko?

          “Basta, sumunod ka na lang,” malamig na wika ni Zafe.

          Nakita kong lalapit pa sana si Isaac sa akin nang inakbayan siya ni Zafe at mukhang pinipigilan siya na lumapit sa akin. Pero ilang segundo ang nakalipas, lumapit na ang dalawa sa amin.

          “Tandaan mo Jin. Hindi ako aatras sa pustahan natin,” malamig na wika niya sa akin. Anong pustahan?

          Magsasalita pa sana ako nang humarang si James sa harapan ko. Ano ito?

          “Mas lalo namang hindi aatras si Jin. Sisiguraduhin namin na mananalo siya,” sabi ni James. “So, si Isaac ang kakampi mo? Kawawa ka naman. Hindi mo kasama ang best friend mo na si Ricky. Kaya si Isaac lang ang kakampi mo ngayon.” Hindi ko maintindihan. Ano ang meron? Pwede bang may magpaliwanag sa akin?

          “Kahit dalawa pa kayo na kumampi kay Jin, wala akong pakialam. Mananalo ako sa pustahan natin.” Tumalikod na sila Isaac at Zafe sa amin at umalis.

          “A-Anong pinagsasabi nila? James? Ano iyun?” tanong ko sa kaniya.

          Humarap siya sa akin. “Nakipagpustahan tayo kay Zafe. Kung sino ang team na may pinakamaraming puntos sa larong ito, siya na ang magiging boyfriend ni Aulric,” paliwanag niya sa akin. “Pagkakataon mo na ito Jin. Kapag nanalo tayo, magiging sa’yo na si Aulric. At huwag kang mag-alala. Tutulungan ka namin.” Tinapik-tapik pa niya ako sa balikat.

          Tumigil ang mundo ko sa mga sinabi sa akin ni James. Kaya pala hindi ako pinapansin ni Zafe, dahil sa akala niya ay may pustahan kami pagdating kay Aulric? At bakit naman siya naniwala? Tarantado ba siya?! Bakit siya pumayag?! Kung mahal niya talaga si Aulric, hindi niya magagawa ang bagay na ito. Maliban na lang kung may sinabi si James sa kaniya.

          Lalapitan ko sana si James nang biglang nagsalita ang announcer at pinapasimulan na ang laro.

          “Pwesto na, pwesto na!” sigaw ng Coach namin.

          Lumapit si James sa akin na may ngiti. “Tara na Jin. Magsisimula na tayo.” Tumapik pa siya sa balikat ko.

          Ano ba ang gagawin ko sa mga oras na ito? Dapat ba akong tumakbo na lang at abandonahin ang larong ito? Pero, isa itong opisyal na laro. Hindi dapat ako umalis. Mapapahiya na naman ang pamilya namin sa ginagawa ko. Pero ano ba ang pakialam ko? Hindi naman kasi ako kasali sa pustahan na sinasabi nila. Wala akong alam.

          Ahh! Alam ko na. Maglalaro ako, pero isasauli ko din sa kaniya si Aulric. Mali kasi itong ginagawa namin. Kaya dapat, gawin ko ang nararapat. Gagawin ko ang tama. Maglalaro na lang ako, para sa eskwelahan namin.

          Natapos na ang 3rd quarter ng laro at kasalukuyang nagpapahinga ang kupunan namin. Kasalukuyang nangunguna ang kupunan namin sa iskor na 85-59. Pero, palagay ko ay matatalo kami ngayon dahil sa ginagawa namin. Bigay-todo kasi kami maglaro. Iyung tipong, may totoong premyo ang naghihintay sa amin kapag natapos ang larong ito. At siguro, nahahalata ng mga kalaban namin na nagbabakawan kami pagdating sa bola. Si Isaac, si Zafe lang ang pinapasahan. Si James naman at ang kasama niya, kami lang ang nagpapasahan. Kanina, sinubukan kong pasahan ng bola si Zafe. Pero, hindi niya tinatanggap iyun at sadyang pinapapalya niya na kunin ang bola.

          “Ano ba ang ginagawa ninyo?!” sigaw sa amin ng Coach namin. “Bakit parang nagbabakawan kayo?!”

          “Hindi naman Coach,” wika ni James. “Baka imahinasyon niyo lang iyun. Nagbabakawan ba tayo Zafe? Hindi naman ‘di ba?” Inakbayan pa niya si Zafe para patunayan na magkaibigan sila kuno.

          “Naninibago lang po kasi kayo coach. May bagong plano lang po kasi kaming sinusubukan,” pagsuporta ni Zafe sa sinasabi ni James. Hangal.

          “Bagong plano?! Talaga?!” sigaw ulit ni Coach. “So hindi niyo ngayon sinusunod ang plano natin sa larong ito?!”

          “Oo coach. May sarili kaming plano. At mukha namang effective ang plano namin. Hindi ba?” sabi ni James.

          “Alam niyo ba ito Isaac, Felix, Jin?”

          “Ang totoo Coach-”

          “Opo. Alam na alam po namin,” pagputol ng kasamahan ni James kay Caleb. “Ang galing po ng plano namin ano?!”

          “Talaga?! Effective sa mga pagmumukha niyo?! Kung ganoon, ipapa-substitute ko kayo, Isaac, Felix!” galit pa rin na wika ni Coach.

          “Teka Coach? Hindi po pwede iyan,” angal agad ni James. “Kapag pinalitan po ninyo sila Isaac at Felix, hindi na po magiging epektibo ang plano namin. Masasayang lang po ang pinagplanuhan namin.”

          “Kung ganoon, sinasabi ko sa inyo. Matatalo kayo sa laro niyo ngayon.”

          “Coach, hindi naman po totoo iyun. Kita mong tambak ang score ng kalaban, mababaligtad pa ba nila iyan?” angal naman ng kasamahan ni James.

          “Puwes, ganito. Kapag natalo kayo sa larong ito, umalis na agad kayo sa Basketball Club,” malamig na wika ni Coach.

          “Coach naman, hindi pwede iyan,” angal naman ni Zafe.

          “Hindi niyo ba alam na ngayon pa lang, nakikita kong matatalo kayo? Matatalo kayo dahil sa ginagawa niyong plano na hindi ko alam. At dahil diyan sa ginagawa niyo, alam na ng kalaban niyo kung paano kayo talunin. Mga hangal kayo! Minamaliit niyo ang mga kalaban niyo! Nakalimutan niyo na mga kampyon ang kalaban natin ngayon! Kung balak niyo talagang manalo, dapat, sinunod niyo ang sinasabi ng coach ninyo! Dahil kami ay mas matanda sa inyo, mas marami din kaming karanasan pagdating sa Basketball. Ngayong pagod na pagod kayo at meron pang lakas ang mga kalaban niyo, ano ang plano ninyo?”

          Narinig namin ang isang pito hudyat na tapos na ang break namin. Tumayo na kami at pumunta na sa court. Wala man lang binigay na direksyon sa amin si Coach para sa quarter na ito. Tama, mga hangal kami. Siguro, okay lang na matalo kami ngayon. At least, makakaalis ako sa Basketball Club, at babalik ako sa Drama Club. Mas maganda pa doon.

          Gabi na nakauwi na ako sa mansyon namin. Agad na sinalubong ako ni papa pagkapasok pa lang sa pintuan.

          “Anong nangyari sa iyo? Sinuntok ka daw ni Zafe?” usisa agad sa akin ni papa. “Masakit ba? Saan ka sinuntok?” Hinawakan agad ni papa ang mukha ko at hinahanap at pinalingon sa kaliwa at sa kanan.

          “Papa, okay lang po ako,” wika ko. “Hindi naman po masakit iyung pagkakasuntok sa akin. At tsaka, nararapat lang sa akin iyun.”

          Tumigil si papa sa paghawak sa mukha ko. “Ano ba kasi ang nangyari doon? Balita ko, natambakan niyo na nga ang kalaban ninyo. Pero pagdating sa 4th quarter, natalo pa kayo. Pagkatapos noon, sinuntok ka pa ni Zafe.”

          Napailing ako. “Papa, pwede po bang hindi ko na lang sabihin sa inyo kung, ano ba talaga ang nangyari? Medyo pagod po ako at, masakit po ang aking paa dahil sa laro.”

          “Jin, ikaw na ba iyan?” tawag sa akin ni Tito Antoine na bumababa mula sa pangalawang palapag. “Tamang-tama. Pagkatapos mong magbihis, pumunta ka agad sa hapag-kainan.”

          “Po?”

          “Antoine, hindi na kailangan,” wika ni papa. “Hindi dapat-”

          “Louie, huwag ka ng kumontra,” pagputol ni Tito Antoine. “Kailangan ng malaman ito ni Jin agad hangga’t maaga pa. Nakataya dito ang pangalan at kinabukasan ng kompanya natin. Or, kung gusto mo ay ipaliwanag mo na sa kaniya habang nasa pintuan pa lang kayo?” Tumungo na si Tito Antoine sa silid-kainan.

          “Bakit papa? Anong meron?” tanong ko sa kaniya.

          Umiwas si papa ng tingin. “Jin, umakyat ka na at magpahinga.” Naglakad si papa patungo sa silid-kainan.

          “Papa, ano po iyun?” muling tanong ko sa mas mataas na tono, na nagpatigil sa kaniya sa paglalakad. “Ano po ang sinasabi ni Tito Antoine na nakataya dito ang pangalan at ang kinabukasan ng kompanya natin?”

          Humugot ng buntong-hininga si papa at humarap sa akin. “Si Marcus, tinanggap ang alok ng mga Dominguez. Hindi nila ipapakulong si Sharina. Iuurong nila ang mga sinampa nilang kaso sa kaniya sa isang kondisyon. Ibibigay ni Tito Marcus mo ang lahat ng shares niya sa kompanya.”

          Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Hindi ko na pinagpatuloy ang sasabihin ni papa dahil alam ko na ang susunod niyang mga sasabihin. Umakyat agad ako sa kwarto ko at ni-lock ang pintuan. Hindi ko akalain na darating talaga ang panahong ito. Ang panahon na, iiwanan ko ang aking pangarap.

Geoffrey’s POV

          Habang naglalakad papunta sa morgue, kinikilabutan ako. Kahit na may mga instances na may mamamatay sa tuwing may operasyon kami o misyon, o papupuntahin kami sa lugar na ito para mag-imbestiga, kinikilabutan talaga ako. Hindi ako sanay. Kung ano-ano na kasi ang iniisip ko. Baka makatapak ako ng patay, o kung ano, o nilalapastangan ko sila, ewan. Mababaliw ako sa lugar na ito kapag nagtagal ako. Kaya kailangan kong magmadali.

          Bakit nga pala ako nandito? Well, ayon kasi sa kasamahan ko, nandito daw si Christian. Kaya kung asaan ang mahal ko, pupuntahan ko. Kahit na nandito siya sa morgue, pupunta ako. Huwag lang siya ang makita kong nakahiga sa mesa.

          Nadatnan ko si Christian na nakatayo sa tabi ng mesa at mukhang nag-iimbestiga siya sa isang bangkay. Kung hindi ako nagkakamali, ito ang bangkay ni Dart Aguire. Iyung naging susi para mapawalang-sala si Aulric. At ngayon, napunta na ang bintang kay Sharina Bourbon, at nahatulad na din siya.

          “Geoffrey,” tawag sa akin ni Christian matapos akong mapansin. Lumapit siya sa akin at binigyan ng isang mabilis na halik sa labi.

          “Anong ginagawa mo rito? Hindi ba, tapos na siya?” tanong ko habang nakaturo sa bangkay. “Ang ibig kong sabihin, tapos na ang kaso niya. Nahatulan na ng korte si Sharina Bourbon, kaya wala ng problema. Well, hindi nga lang siya nakakulong. Salamat sa magulang niya na mahal na mahal siya.”

          “Alam ko. Pero, may kailangan kang makita. Suotin mo.” Hinagisan niya ako ng ilang pares ng plastik na guwantes at hair net.

          Ginawa ko ang sinabi niya. “Bakit? May nalaman ka bang bago? Gusto ko pa naman na maaga tayong umuwi para, mag-celebrate ng konti. Christian, may na-achieve ako, kahit papaano sa trabaho ngayon at gusto kong makakuha ng konting reward mula sa taong mahal ko. Well, alam kong marami pa din akong hindi na-achieve sa trabaho, pero pakialam ko ba. Basta sa akin, may nagawa ako at isang malaking bagay iyun para sa akin. Pero kung ayaw mo, okay lang sa akin. Mag-iisip na lang ako na mas mahal mo ang trabaho mo kesa sa akin,” nguso ko.

          Natawa si Christian. “Ano ka ba? Hindi naman. Siyempre, ikaw lang ang mahal ko.” Sumeryoso bigla ang mukha niya. “Pero ngayon Geoffrey, pwede bang seryoso muna tayo? Medyo seryoso talaga ang bagay na ito at, kailangan mo ding malaman.”

          Sumeryoso din ang aking mukha. “Okay. Ano iyun?”

          “Parang may mali sa mga bagay-bagay involving kay Dart Aguire. Narinig ko mula sa iyo na kaya napawalang-sala si Aulric ay dahil sa nai-record pa niya ang kanyang mga huling sandali at nakapag-confess pa siya sa kanyang hawak na mini-tape. Tama?”

          “Yup, tama. Ayon sa salaysay nila Aulric, pupuntahan sana nila ang taong ito nang mapansin ng isa sa kanila na bukas ang pintuan sa bahay ni Dart Aguire. Nang pumasok sila, nakita nila ang bangkay ni Dart Aguire. Halos gumuho ang mundo ni Aulric dahil ang tanging witness niya para mapatunayan na inosente siya ay patay na. Pero may nakita silang hawak-hawak na mini-tape sa kamay nito. At ang laman ng tape na iyun, ang kanyang mga huling habilin bago siya mamatay ng tuluyan,” pagbabalik-tanaw ko. “At hindi ko alam na may karelasyon din pala siyang lalaki, at hindi din alam ng iba. Nako! Nang tiningnan ko ang mga mukha ng mga magulang nilang dalawa, bigla ko tuloy naisip ang tungkol sa atin. Paano kaya kung malaman nila? Paano kung malaman ng buong, kapulisan?”

          “Geoffrey, lumalayo ka na sa topic.”

          Tumungo ako. “Yeah, alam ko. Pero hindi ko magawang maialis sa isip ko. Nakita ko din kasi ang mga sarili natin sa kanila. Although ang pagkakaiba, hindi ka naman siguro anak ng isang mayamang tao na nagmamay-ari ng maraming ari-arian hindi ba?”

          “Hmm, hindi. Ano ka ba?” Nginitian niya ako ng matamis. Muli namang sumeryoso ang kanyang mukha. “Balik tayo sa topic, heto ang mga nalalaman ko kaya, nag-imbestiga pa ako dahil may mga nakikita akong mali. Nang inimbestigahan ko ang puso ni Dart Aguire, nalaman kong lampas sa puso ang saksak niya.”

          Bigla akong may naisip. “Lampas sa puso? Hindi ba’t, nakakamatay ang ganoong, saksak?”

          “Eksakto. Kaya iyung mga huling statement ni Dart Aguire sa kanyang tape, marahil ay hindi niya boses iyun,” pag-aanalisa ni Christian. “Paano siya nakakapag-iwan ng ganoong mensahe kung sa pagkakasaksak pa lang sa kaniya ay siguradong mamamatay siya?”

          “Hindi Christian. Boses nga daw talaga iyun ni Dart Aguire. May ilang mga tao ang nagkumpirma. Oo nga. Paano nga ba?”

          “Si Aulric kaya ang may gawa nito?” hula niya.

          “Hindi Christian. Imposible. May alibi si Aulric. Noong mga panahon na patay na si Dart Aguire, kasama ni Aulric ang kanyang mga kaibigan na may plano pa lang na pumunta sa bahay niya.”

          “Pero kung boses nga talaga ni Dart Aguire ang nasa tape, at tinuro niya si Sharina ang pumatay sa kaniya, at dahil doon, napatunayan namang inosente si Aulric, pero iba ang findings natin dahil dapat ay hindi na siya makakapagsalita sa saksak na natamo niya dahil patay na siya, anong ibig sabihin nito?”

ITUTULOY...