Unconditional - Chapter 10

Hi, guys!

I know, I know. Sorry sobrang late update. Sadyang busy lang talaga. But don't worry. Tatapusin ko talaga 'to kahit anong mangyari. This story is so special to me, hindi ko siya pababayaan ng ganon-ganon na lang. :)

I apologize kung meron mang grammatical and typographical errors. I wrote this chapter in one go after I found the time and the right dose of inspiration to start this. :D

Let me know your thoughts through the comments section!

Happy Reading!

- A

--

Chapter 10

Kyle

Day before outreach

Makailang araw na rin ang nakalipas simula ng first day of classes namin. Masasabi ko namang naging maayos ang mga pangyayari. Medyo nagiging sanay na rin ako sa presensya ni Marco sa buhay ko, at maging kay Isaac bilang roommate ko. Nabawasan na ang intimidation at pagkailang na nararamdaman ko sa huli. Nawala rin ang ilusyon ko na napakalayo o napakaperpekto nitong tao, narealize kong gaya ko rin naman siyang ordinaryong estudyante.

"Samahan mo naman ako bumili ng gift para kay mama," pagyaya sa akin ni Luke matapos ang huli naming klase nang araw na iyon. "Sige, saan ba?" tanong ko rito. "Diyan na lang sa SM San Lazaro," sagot nito na siyang tinanguan ko na lamang.

"Sama kayo?" pagyaya ko sa iba naming kabarkada.

"Hmm, hindi muna beh. Magdate muna kami nitong mokong na 'to, medyo nagtatampo na sa akin recently," pagdadahilan ni Janine na siyang dahilan para mamula ang mga pisngi ni Benj. "Huy hindi ah. Sinasabi ko lang masyado ka ng ginagabi sa dance practices niyo," depensa niya sa sarili niya. "Wooshoo, kaya ko naman ginagawa 'yon para sexy ako for you," biro nito na siyang ikinatawa na lamang namin.

"Marco?" tanong ko rito.

"Sorry may aasikasuhin rin ako eh," ngiting pagtanggi nito. Napansin kong medyo busy nga siya nitong mga nakaraang araw, pero dahil sa kilala ko naman siya ay alam kong wala naman iyong kinalaman sa amin.

"Sige sige, so tayong dalawa na lang," baling ko kay Luke bago kami magpaalam sa mga kasama namin.

"Hindi ko naman sila niyaya, ah" medyo inis na sagot niya na siyang ikinataka ko. "Hala, bakit ano bang meron?" nalilitong tanong ko rito. Napansin ko kasing medyo may mood swings siya nitong mga nakaraang araw. Bumuntong-hininga siya. "I don't know... huwag na nga, aasarin mo lang ako," pag-iwas nito sa usapan. Natawa naman ako dahil sigurado akong napaka-childish ng dahilan niya. Bihira ko lamang makita ang ganitong side ni Luke kaya naman kapag lumalabas iyon ay nilulubos-lubos ko na.

"Ano nga kasi?!" pangungulit ko na siyang dahilan kung bakit kalaunan ay umamin na rin ito.

"Wala, napapansin ko lang na hindi na tayo nakakapag-bonding nitong mga nakaraang araw simula ng dumating 'yang si Marco. Parang dati na naman, out of place na naman ako. O sige na, nang matapos na! Tumawa ka na!" pagsuko nito. Natuwa naman ako at naguilty sa naging sagot niya dahil totoo naman ang sinabi niya. Masyado akong naging busy sa mga pinagkakaabalahan ko sa school at sa org na hindi na namin nagagawa iyong mga traditions namin bilang magkaibigan

Nagtaka naman ito kung bakit napangiti na lamang ako imbes na tawanan siya.

"Sorry na! Sige na, libre na lang kita para makabawi kay bespren," asar ko rito.

"Sabi mo 'yan ah! Gutom pa naman ako..." nahihiyang sagot niya. Pabiro ko na lamang itong sinuntok sa braso bilang tugon.

--

Pagdating namin sa mall ay agad itong naghanap ng mga maaaring iregalo para sa birthday ng mama niya. Matapos naming maikot ang kahabaan ng mall ay napagdesisyonan na lamang ni Luke na bigyan ng painted portrait ang nanay niya. Matatapos daw iyon sa loob ng isang linggo na sakto naman sa birthday ng nanay niya kaya naman pumayag na ito sa ganoong ideya.

Matapos niyang magdown payment ay niyaya ko siyang kumain ng dinner sa isang pizza parlor sa loob ng mall. At hindi nga ito nagbibirong gutom siya dahil mula side dish hanggang dessert ay may inorder ito. Ayos lang namans akin iyon bilang medyo tinamaan ako sa sinabi ko sa kanya kanina kaya naman gusto ko ring makabawi kahit papaano sa kanya.

"Salamat dito," pahayag ni Luke matapos dumating ang mga inorder namin.

"Wala iyon," sagot ko lamang.

Mataman ako nitong tiningnan bago magsalita.

"All truth and honesty, Kyle?" panimula nito. Tinaas ko ang isa kong kilay at inintay ang sagot niya. "Hindi naman talaga ako nagtatampo. Pinapa-guilty lang kita para makalibre ako." pag-amin nito na siyang sinimangutan ko. Kilala kasi ako nitong may soft spot para sa mga kaibigan ko. Madalas ko ring gawin ang manlibre upang makabawi sa anumang nagawa o di ko nagawa.

"Pero seryoso na. How are you after what happened to Seb?" concerned na tanong niya sa akin.

Napaisip ako.

"I don't know," honest kong sagot sa kanya. "I mean...may mga times pa rin na sobrang natatameme na lang ako, na wala akong masabi tuwing naririnig ko iyong pangalan niya. Ang sakit lang kasi na alam ng lahat naghiwalay lang kami so hindi ko masabi bukod sa inyo ang mga nararamdaman ko kasi nga ang alam nila buhay pa siya. Pero to be honest, medyo napapansin kong bumubuti na rin naman ako. Iyong pagkawala ng mga bangungot ko is I think a good sign na medyo papunta na nga ako sa tamang direksyon," pagkkwento ko.

"How's Isaac?" tanong niya na siyang ikinataka ko.

"Okay naman siya? Why? Anong kinalaman niya dito?" tanong ko rito. Ngumiti ito ng payak. "Napansin ko lang rin kasi na nakabuti sa'yo iyong pagiging roommates niyo. I've been thinking real hard kung ano nga ba ang mga posibleng dahilan kung bakit kahit papaano ay nakakangiti ka na ngayon. At first, naisip ko si Marco pero kahit pa nagkapatawaran na kayo, medyo ilang ka pa rin. And then naisip ko si Isaac na lagi mong kinukwento sa akin. So doon ko naisip na baka nga may kinalaman siya kung bakit ka masaya ngayon," pagpapaliwanag niya.

"Hala, hindi ah. Medyo nawala na nga pagka-crush ko sa kanya eh. Nakikita ko na mga imperfections niya," depensa ko sa sarili ko dahil ginagawan ni Luke ng issue ang isang bagay na hindi naman dapat talaga bigyang-pansin.

"Weh? Eh si Marco? Kamusta naman ang love of your life? Bumabalik na ba feelings mo?" patuloy pa nitong pang-aasar.

"Tangina mo, ang ulol mo talaga kahit kailan. Hindi ko alam kung bakit kita kaibigan," ganti ko rito na siyang sinagot niya sa pamamagitan ng pagbigay ng middle finger.

--

"Sorry hindi na ako nakapagtext na di na kita masasabayan magdinner. Nagdinner na ako kasama ni Luke kasi ibibili iyong mama niya ng--" dirediretso kong dakdak pagpasok ko ng dorm hanggang sa maikandado ko ang pinto. Naputol ang kwento ko nang makita ko ang balisang mukha ni Isaac at ang bote ng Black Label na nasa tabi nito. Medyo namumula na rin ito at nang makita kong malapit ng mangalahati ang bote ay hindi na ako nagtaka kung bakit ganito ang ayos niya.

Hinarap ako nito at nagulat akong mugto ang mga mata nito na siyang ikinagulat ko.

"Uy, anong nangyari?" tanong ko sabay upo sa sahig sa tabi ng kama niya. Banaag ang concern sa tono ng pananalita ko. Umiling ito at biglang naiyak.

"Sabayan mo na lang ako uminom, Kyle," simpleng utos nito. At dahil nga first time ko itong makita sa ganitong ayos, at bilang hindi ko rin naman alam ang dapat kong gawin sa ganitong uri ng sitwasyon, ay walang sabi-sabing tinanggap ko na lamang ang alok niya.

"Kunin mo na lang yung baso sa sink," malat na utos niya. Agad naman akong tumalima at matapos kong makha ang baso ay siya pa mismo ang naglagay ng alak roon.

"Cheers!" mapait nitong pahayag. Para naman akong tangang sumunod kahit pa alam kong wala naman talaga dapat i-celebrate base sa ayos niya.

"Masakit din pala masyadong mag-invest kung iyong binibigay mo hindi katumbas ng natatanggap mo," malalim nitong usal habang iniikot-ikot ang baso niya. "Unfair na, masakit pa," dagdag pa nito.

"Makikinig ako," sagot ko sa kanya.

"Huwag na, kahit naman ikwento ko wala rin namang mangyayari. Nagsasayang lang tayo ng oras. Masyado na ako maraming nasayang na oras sa kanya," sagot niya.

Kahit pa mayroon na akong ideya kung tungkol saan ang dahilan ng pagiging ganito niya ngayon ay hindi ko pa rin siya pinilit na magkwento at imbes ay nanahimik na lang ako at inintay siyang magsalita kung may gusto pa siyang sabihin. Makalipas ang ilang minuto ay di ko napansing medyo nakarami na rin pala ako ng nainom. Hindi pa naman ako lasing pero ramdam ko ang alkohol sa sistema ko.

Nagulat na lamang ako nang bigla niyang idantay ang noo niya sa dibdib ko.

"Sorry kung ang awkward, kailangan ko lang talaga," natatawa niyang sambit. Kahit pa gulat ako ay inintindi ko na lamang siya. "Ang bading naman natin uy," biro ko rito para naman medyo matawa pa ito at hindi nga ako nabigo.

"Sus, masyado ka talagang conscious sa sarili mo. Wala nga sa akin iyon," pagdismiss muli nito sa akin.

"Hug na lang kita," pagpapatuloy ko pang biro na siyang ginawa ko. Buong akala ko ay tatawa ito ngunit mas ikinagulat ko nang bigla siyang maiyak na naman kaya naman inalo ko ito.

"Uy, sige na. Huwag ka na umiyak. Sayang lang luha mo. Sinayang mo na nga oras mo, sinayang mo pa luha mo," pagpapatahan ko rito. "Masakit kasi," bulong niya. Hinagod ko naman ang likod niya para maibsan kahit papaano ang nararamdaman niya. Kung noon ay kikiligin ako sa prospect na mayakap ang crush ko, ngayon ay mas nangingibabaw ang pagiging kaibigan ko para sa kanya.

"Salamat talaga, ha? Alam kong maaasahan kita," sabi niya matapos siyang mahimasmasan.

"Okay lang," ngiting sagot ko.

At tila ba bigla itong natauhan at napabalikwas. Agad itong pumunta sa closet niya at tiningnan ang mga laman nito.

"Bukas na nga pala iyong outreach, no?! Bakit ko nakalimutan?" tanong niya sa akin at sa sarili niya. "Oo nga, nakapag-impake na ako kaninang umaga," sagot ko sa kanya.

"Fuck, fuck, fuck!" pagpapanic nito.

"Relax, alas dies pa lang. Marami ka pang oras. Anong oras ba call time bukas?" tanong ko.

"Five a.m.," sagot niya. Matapos noon ay nilabas niya ang isang gym bag at isa-isang inayos ang mga gamit niya.

"If you don't mind, matutulog na ako. Okay lang ba? Medyo pagod na kasi ako," nahihiya kong pagpapaalam rito. Ngumiti naman siya. "Okay lang. Thanks! Gisingin nalang kita ng 4am," pag-aasure niya sa akin.

--

"Sorry nga pala nilasing kita kagabi. Hindi ko naman alam na hindi ka pala mahilig uminom," nahihiyang sambit ni Isaac matapos ilapag ang order namin. Nagpunta muna kaming McDo para magbreakfast bago pumunta kung saan naghihintay ang van na sasakyan namin patungong Tarlac. Napahawak ako sa sentido ko nang maamoy ko ang amoy ng kape.

"Ayos lang iyon. Maaga pa lang kasi. Hindi lang ako sanay," sagot ko rito.

"Kain ka lang. Mabubusog ka na ba sa pancakes at hashbrowns lang?" tanong nito. Alam kasi nitong mahilig akong magkanin tuwing agahan. "Okay na muna 'to. Hindi rin kasi ako sanay ng kumakain ng ganitong kaaga," pagdadahilan ko na siyang tinanguan niya na lamang.

"Ikaw naman. Okay ka lang ba?" tanong ko rito. Alam kong ayaw pa nitong magkwento pero gusto ko rin namang malaman kung medyo bumubuti na ang lagay niya. "No, but I'll try to be," ngiting sagot niya which is a good sign. "Tama 'yan, may mga taong hindi naman dapat talaga iniiyakan," sagot ko rito. "Ganon rin ba 'yung nangyari kay Seb?" tanong niya na siyang ikinagulat ko. Naramdaman ko bigla ang pagtense ng mga muscle ko sa katawan.

"No, what happened between me and Ethan is different," matigas kong sagot rito.

"Sorry," nakayuko niyang paghingi ng paumanhin.

We ate our breakfast in silence bago namin namalayan na alas singko na pala ng umaga. Niyaya ako ni Isaac na pumunta na kung saan naroon daw ang van. Nang marating namin kung saan nakaparada ang van ay nadatnan naming may mangilan-ngilan na ring mga volunteers ang nandoon.

"Good morning," ngiting bati ni Isaac sa mga ito. "Uy, Isaac. Napaka-consistent mo talaga," ngiting bati ng isang babaeng tingin ko ay ka-edad lang namin. "Nga pala, heto kaibigan ko and kasama ko sa dorm, si Kyle. Kyle, ito si Miles, Kara, Derrick, Enzo, Jestine, Carmela," pagpapakilala niya sa akin sa grupo. Ngumiti naman ako at kinamayan ang bawat isa. Mukha namang mababait at masayang kasama silang lahat.

"O, bakit ka lumipat? Graduate na ba sila Jerome?" tanong ni Carmela kay Isaac.

"Hindi pa. Ayoko na. Hindi ko na sila kaibigan," matipid na sagot ni Isaac na siyang nakapagpa-curious sa akin. Naalala ko ang usapan namin noong first day of classes kung saan tinanong ko rin siya ng tulad ng tinanong ni Carmela. Talaga namang nahiwagaan ako sa sinagot nito sa akin tungkol sa totoong rason ng pag-alis niya ng dorm nila. Nakalimutan ko na iyon ngunit ngayon ay bigla na namang bumalik ang intriga sa kung bakit nga ba iniwan ni Isaac ang mga kaibigan niya.

"Si Patrick na lang hinihintay natin tapos pwede na tayong lumarga," saad nitong si Miles na medyo nagulat rin sa naging sagot ni Isaac. Nang dumating iyong sinasabi nilang Patrick ay dali-dali na kaming umalis papuntang Tarlac.

--

Maga-alas siete na nang makarating kami sa Tarlac, ngunit dahil medyo malayo sa bayan ang komunidad na pupuntahan namin, eh medyo natagalan pa ng kaunti ang byahe namin. Malapit ng mag alas otso ng umaga nang tumigil ang van at pababain kami ng mga kasama namin.

Medyo inexpect ko ng sa isang rural na komunidad ang pupuntahan namin, at hindi nga ako nagkamali. Kitang-kita ang kapayakan at kasimplehan ng pamumuhay base sa mga itsura ng bahay roon. May mga alaga ring hayop tulad ng baboy at manok ang ilan sa mga pamilyang una naming nadatnan roon.

"Lakad lang tayo ng konti papuntang barangay hall then we can start," pag-explain sa akin ni Isaac na siyang tinanguan ko na lamang. "Taon-taon mo talaga 'tong ginagawa?" tanong ko rito na siyang nakapagpangiti sa kanya. "Oo, third year ko na. Iyong ibang mga batang una kong na-meet dito ngayon nagbibinata na. Mahilig kasi talaga ako sa mga bata. Oo, hassle iyong pagpunta at pag-organize pero kapag nakita mo iyong itsura nila na masaya at alam mo sa sarili mong isa ka sa mga dahilan ng mga ngiti nila dahil natulungan mo sila, parang nawawala lahat ng pagod mo. Kaya hindi ko rin ito matigilan eh. Napamahal na talaga ako sa kanila," masayang pagkkwento niya. At dahil doon ay hindi ko na naman mapigilang lalong humanga dito kay Isaac.

"Malapit na pala tayo, eh. Sabi ko sa'yo sandali lang," dagdag pa nito sabay turo sa harap namin kung saan naroroon ang barangay hall at isang maliit na basketball court. Doon ko rin nadatnan ang lupon ng mga pamilya na naghihintay para sa amin. "Ang dami nila," komento ko. "Yup, pero hindi lang naman tayo ang volunteers, meron pang iba na hindi natin kasabay galing sa ibang lugar," pahayag niya. Napansin kong may isang batang lalaki ang tumatakbo patungo sa direksyon namin.

"Kuya Sacsac!" masayang-masayang tawag ng bata bago tuluyang yakapin si Isaac. "Uy, Tantan!" natatawang pagbati rin nito sa bata bago ito tuluyang buhatin. "Kamusta ka na?! Ang laki mo na, ha?!" galak na galak na sabi nito sa buhat na buhat na bata. "Oo, kuya umiinom ako ng gamot at kumakain ng gulay gaya ng sabi mo," masigasig na sagot ng bata. "Ang galing naman talaga nitong si Tantan!" sabi nito bago kurutin ang pisngi ng bata. "Nasaan na si Tenten?" tanong niya. Tinuro naman ni Tantan ang isang batang babae na naroon sa may harap ng barangay hall. "Ito nga pala si Kyle, kaibigan ni Kuya Sacsac. Mag-hi ka naman!" utos nito sa bibong bata na siyang kinawayan naman ako na dahilan para mapangiti ako. "Sige, maglaro ka muna doon. May aayusin lang si Kuya, ha?" ngiting pahayag nito bago tuluyang papuntahin ang bata sa mga magulang niya.

"Sacsac," asar ko rito. "Nako, noong una ko kasing pagpunta rito hindi pa siya nakakapagsalita ng maayos. Hindi niya ma-pronounce iyong pangalan ko. Kaya ayon, pero kahit medyo malaki na siya ngayon hindi ko na rin pinabago tawag niya sa akin," pag-explain niya. "Mahilig ka nga sa bata," ang tanging naisagot ko na lang. "Oo, sobra. Kita mo naman kay Tantan. Ayon, si Tenten iyong ate niya. Mabait rin iyon pero mahiyain," sagot nito.

"O, Kyle basta sundan mo lang iyong instructions ko. Basta kailangan lang may assembly line tayo sa pagserve ng lunch at sa pagbigay ng groceries para mabilis tayong matapos at hindi magulo," pagpapaliwanag nito sa akin. "Okay, makikinig na lang ako sa'yo," sagot ko. "Sige, halika na. Marami pa tayong gagawin," saad nito sa akin na siya namang sinunod ko na lang.

--

Naging maayos naman ang pamamahagi namin ng groceries para sa mga pamilya at ang feeding program para sa mga bata. Mayroon lang isang insidente na nakapagpa-stress sa aming mga volunteers. Ito ay noong mag-away at mag-iyakan ang dalawang bata habang kumakain ng lunch. Agad namang inaksyonan ni Isaac ang sitwasyon at hindi mapigilang manlambot ng puso ko tuwing naalala ko kung paano niya pinatahan ang mga ito.

"O, anong nangyari Mico?" concerned na tanong niya doon sa isang umiiyak na bata. "Kuya Sacsac ito po kasing si Raffy inagaw ang laruan ko," pagsusumbong nito kay Isaac habang umiiyak. Binaling naman ni Isaac ang tingin sa isang bata. "O, Raffy totoo ba iyon?" kalmadong tanong niya rito. "Kuya, hindi po hinihiram ko lang po pero iyang si Mico ayaw magpahiram," sagot niya. Bumuntong-hininga si Isaac at tumawa ng mahina.

"Grabe naman kayo. Para kayong hindi magkaibigan. Nag-aaway kayo dahil lang sa laruan? O, Mico hinihiram lang pala ni Raffy eh. Dapat matutunan mong magshare kasi masama ang pagiging madamot. Magagalit si Papa Jesus sa'yo. Di ba ayaw mo non?" pangaral nito kay Mico na siyang tumango. "Ikaw naman, Raffy huwag mo na ring awayin si Mico. Kung hihiramin mo, tanungin mo siya ng maayos. Tapos ikaw rin kung may masshare kang laruan, ishare mo kay Mico. Palitan kayo para pareho kayong happy. Okay ba 'yon?" tanong niya sa dalawa. Para namang natauhan ang dalawang bata at tumango.

"O, magsorry na kayo sa isa't-isa. Magkaibigan kayo. Ang magkaibigan, dapat nagbibigayan. Sige kayo kapag nagkagalit kayo, wala na kayong kalaro," dagdag pa nito. Kaya naman sumunod ang dalawang bata at nagsorry na siyang ikinatuwa ni Isaac. "Sige, ha. Iwan ko na kayo. Kumain na lang kayo para lumakas pa kayo," ngiting bilin niya bago tuluyang bumalik sa ginagawa niya.

"Ang galing niya, no?" tanong ni Miles sa tabi ko. "Oo nga, eh. Kuyang-kuya," sagot ko rito. Doon ay mas lalo ko pang naappreciate itong pagkatao ni Isaac. Napaka-genuine, napakabait...napaka-makatao. Natawa naman siya. "Si Isaac talaga ang pinaka-idol ko sa lahat ng mga volunteers. Grabe ang pasensya niya at kita naman talagang gusto niya yung ginagawa niya," saad niya. "I think he'll make a great dad someday," sagot ko rito na siyang sinang-ayunan ni Miles.

"Pero parang may iba sa kanya kaninang umaga. May problema ba siya?" tanong ni Miles. Doon ay naalala ko ang naging estado niya kagabi ngunit mas minabuti kong hindi na lamang iyon ikwento. "Wala akong alam, ate," sagot ko. "Okay, pero at least mukha na siyang happy ngayon," pahayag nito.

--

Matapos ang lahat ng aktibidades ngayong araw ay hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng isang napakalaking sense of achievement sa loob-loob ko. Kung tutuusin ay bago ang mga ganitong gawain sa akin dahil sa totoo lang ay hindi naman talaga ako mahilig sa mga ganitong activities. Kung dati ay wala akong pakialam sa sitwasyon ng mga tao sa mga komunidad na gaya nito, ngayon ay namulat na ang mga mata ko sa kung gaano ako kaswerte sa mga bagay na meron ako ngayon. It kind of put things into perspective, na dapat ay bigyang-pansin natin ang buhay ng mga taong gaya nila hindi lang para matulungan natin sila ngunit para na rin sa mga sarili natin-- para maappreciate natin lahat ng kung ano ang meron tayo.

Ngayon ay magkashare kami ni Isaac ng isang kwarto sa loob ng bahay ng isa sa mga volunteers na taga-Tarlac. Hindi ko ikakailang talagang napagod ako buong araw at marami talagang pagkakataon na tila ba ay hindi ko talaga alam kung ano ang dapat kong gawin kanina, ngunit nalampasan ko naman iyon na siyang ikinagpasalamat ko. Kanina ko pa inoobserbahan si Isaac at napapansin kong pagod nga ito, ngunit higit pa roon ay kitang-kita pa rin sa mga mata nito ang ibang klase ng pagod, isang uri ng pagod na hindi lamang makukuha sa mga pisikal na gawain.

"Okay ka lang?" pagbasag ko sa kanina pang nakakailang na katahimikan.

"Yup, pagod lang siguro. Thanks nga pala sa pagsama sa akin dito. It was nice having someone with me for a change," sambit nito. "Okay lang. Masaya nga ako na nakasama ako. Ibang klaseng experience pala talaga. Kaya medyo naiintindihan ko na kung bakit ka bumabalik-balik dito," sagot ko sa kanya. Ngumiti lamang ito ng payak at tumayo papunta sa kama ko.

"Halika, punta tayo sa terrace," paanyaya nito sa akin na siya ko namang sinang-ayunan.

Nang marating namin ang balkonahe ay bumulaga agad sa amin ang presko at malamig na simoy ng gabing hangin. Umupo kami sa bench na naroon at ilang minutong pinagmasdan ang kalangitan.

"Did you see and Enzo and Derrick?" tanong niya. "Yup. Uhm, sila ba?" nahihiyang tanong ko rito. Ngumiti ito at tumango. "Yup. Grabe nakakainggit sila. Medyo naalala ko nga kayo ni Seb sa kanila, eh," tugon nito. Nanatili na lamang akong tahimik. "Heto ako ngayon, nag-iisa," malungkot nitong saad. At ang gago kong sarili ay biglang nakaisip ng isang biro.

"Naglalakbay sa gitna ng dilim," pagkanta ko. Napalingon ito sa akin at biglang napahagalpak ng tawa. "Gago ka! Seryoso kasi ako! Naninira ka ng moment," natatawang protesta nito. Kahit pa gusto ko na ring matawa ay hindi ako nagpatinag at pinagpatuloy ang pagkanta. Nang kalaunan ay wala na ring nagawa si Isaac at maramdamin ding sinabayan ang pagkanta ko.

Lagi na lang akong nadarapa

Ngunit heto, bumabangon pa rin

Heto ako, basang-basa sa ulan

Walang masisilungan, walang malalapitan

Sana'y may luha pa, akong mailuluha

At ng mabawasan ang aking kalungkutan

"Fuck para tayong mga timang! Baka magising natin sila Miles!" humahagikgik na komento nito matapos ang aming munting jam session. "Masyado ka kasing seryoso!" balik ko rito. Natahimik ito at malalim akong tiningnan. Panandalian akong nakipagtitigan rito hanggang sa hindi ko na kinaya at tinalo na ako ng pagkailang. Naramdaman ko na lamang ang pamumula ng mga pisngi ko na siyang lalo ko pang ikinahiya.

"Can I be honest with you?" tanong nito matapos nito akong suriin.

"Sure," nahihiyang sagot ko.

"I'm really glad you're my roommate, na mas nakikilala pa kita ngayon. Dati kasi sobrang tahimik mo lang. Napapansin ko rin na mahiyain ka sa akin, pero sa iba naman nating common friends parang normal naman ang pagtrato mo sa kanila. So masaya talaga ako kasi parang medyo nag-open ka na sa akin. And masaya ako kasi pinapasaya mo ako ngayong malungkot ako. So thank you, Kyle... for being my constant these past few days," honest at nakangiti nitong pahayag.

At kung posible pang pumula ang mga pisngi ko dahil sa mga narinig ko ay malamang iyon na nga ang nangyari.

"Wala iyon..." nahihiya kong tugon sa mga sinabi niya.

At doon ko biglang naalala ang dati ko pang gustong itanong kay Isaac.

"Can I ask you something?" panimula ko.

"Tungkol ba ito sa akin? If yes, oo break na kami ni Charie. Iyon ang ikinaiiyak ko kagabi. Pero medyo okay na ako. Salamat sa mga bata at sa'yo..." pangunguna nito.

"Hehe, not that... Bakit nga ba umalis ka sa condo nila Jerome? You used to be close friends tapos parang biglang hindi mo na sila sinasamahan ngayon?" tanong ko. Doon ko napansin ang pagbabago sa reaksyon nito. Tila ba biglang may isang kung anong emosyon ang bumalot sa mga mata nito bago siya magsalita.

"I don't want to be with people who don't like the people I care about," matigas na sagot nito.

"Pwede bang mas maging specific ka?" tanong ko sa kanya.

Bumuntong-hininga ito.

"Ayoko ng idamay ka with my issues with them, pero since honesty hour naman natin ito, ikkwento ko na," pagsisimula nito. Doon ay pinili kong makinig ng mabuti sa ikkwento niya. "Alam ko namang ayaw mo sa kanila, eh. They verbally harass you, binubully ka nila because you're gay. And frankly, I really don't like that. I mean, alam ko na naman eh. And naiinis ako kung bakit ba kasi ang tagal kong walang ginawa about it. I could've saved you from my friends..." at doon ay tila ba nag-init ang tenga ko sa narinig ko.

"Hindi ko kailangan. Kaya ko ang sarili ko," matalim kong sagot sa kanya. Agad naman niyang pinabulaanan ang sagot niya.

"No, no. Let me finish. Ginawa ko iyon dahil mali sila. Alam ko namang kaya mo ang sarili mo, pero kasi kung nasaan ako, from where I stood na nakikita ko na ang mali. Naffrustrate lang ako na wala akong ginawa para itama iyon... And then I realized that you've had enough. Kaya kinausap ko sila. Nag-away kami. They asked me why was I defending someone like you? Ang dami nilang sinabi and nagulat na lang rin ako sa sarili ko on how much I wanted to defend you. That's why I left. Hindi ko kayang makipagkaibigan pa ng tuluyan sa mga taong sinasaktan ang mga taong mahalaga sa akin.

"Kyle, special ka sa akin. Kahit ano gagawin ko para lang hindi ka masaktan. You're one of the few people I trust in a sea of fake friends. At ngayong mas nakikilala na kita, lalo kong nakikita na tama iyong ginawa ko, na tama iyong pag-alis ko. I don't need them in my life. I have you and my other friends whom I trust. So don't feel guilty, huwag mong isipin na kasalanan mo na umalis ako, na nasira ang friendship namin ni Jerome at ng iba ko pang barkada dati. Hindi sila worth it, dahil hindi nila nakikita kung gaano ka kagandang tao sa loob at sa labas. Had I only seen what they've been doing to you earlier, kung narealize ko lang ng mas maaga, eh di mas maaga pa ako umalis. And what did I get? Good karma. Naging roommate kita, ang dami kong natutunan sa'yo. The break-up with Charie became bearable because of you. So salamat," mahaba nitong salaysay.

"O, bakit ka umiiyak?" concerned na tanong nito sa akin.

At nang mapagtanto ko kung ano ang sinabi niya ay agad kong pinahid ang mga luhang sunud-sunod na nagbabagsakan mula sa mga mata ko.

"Tangina sorry... Uhm, wala pa kasing tao na gumawa para sa akin ng ganyan. Nao-overwhelm lang siguro ako. Haha. Pucha, sorry," natatawa kong paghingi ng paumanhin dito.

"Halika nga!" sigaw nito bago ako yakapin.

"Thanks for today, thanks for last night. Since honesty hour pa rin naman tayo, maraming salamat sa pagpapasaya mo sa akin since nakilala kita. Alam kong... may mga dinadala ka pa rin, so huwag kang mag-alala. Mula ngayon, gagawin ko lahat para ako naman magpasaya sa'yo." bulong nito na siyang nakapagbigay sa akin ng isang pakiramdam na akala ko ay matagal ko ng nakalimutan.