CARROT BOY 2

By Michael Juha

Email: getmybox@hotmail. com

FB: getmybox@yahoo. com

Disclaimer:

Ang kuwentong ito ay pawang kathang-isip lamang bagamat "inspired" sa internet sensation na si Carrot Man. Hindi po ito ang totoong kuwento ng buhay niya. At hindi po intensyon ng may-akda na saktan ang damdamin ng mga taong maaaring maapektuhan sa kuwentong ito. Ang litrato na ginamit dito ay hindi po pag-aari ng may-akda. Credit to the real owner, Ms. Edwina Bandong.

***

Paglipas ng may mahigit 30 minutos ay bumalik na siya. May dalang kanin, piniritong itlog, piniritong isda, at iyong pinikpikan.

Napangiti naman ako sa nakita. Sa isip ko na lang ay, “Pinirito na naman.”

Inilatag niya ang dala-dala niyang mga pagkain sa ibabaw ng maliit na mesa atsaka nilapitan ako sa kama, inalalayan upang maangat ang ulo ko, iyong halos nakaupo na posisyon.

Nang nakaupo na ako, kinuha niya ang plastic na plato ng kanin at ulam. Inilatag naman iyon sa ibabaw ng aking kama, sa may tagiliran ko. Pagkatapos ay kinuha niya ang isang silya, inusog iyon palapit sa kamat atsaka hinawakan ang plato ng kanin.

“No, no. Ako na, Jeyrick…” ang sabi ko nang mapagtanto kong gusto niya akong subuan.

“Hindi mo pa kaya Sir. Mahihirapan ka. Masakit pa iyang pilay at bali mo.”

“Kaya ko na” ang giit ko sabay abot sa kutsara. Ngunit naramdaman ko ang sakit ng bali at pilay ko sa paggalaw ng aking katawan at napaimpit ako. “Ummphh!”

“Iyan kasi… sabi ko na eh.” Ang sambit din niyang mistulang isa lang akong batang sinisisi.

Kaya wala na akong nagawa kundi ang hayaan siyang subuan ako.

Hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdaman sa aming postura. Halos hindi ako makatingin sa kanya habang siya naman ay tila hindi lang apektado, naka-focus lang sa pagpapakain sa akin. Wala kaming imikan sa sandaling iyon. Tila nag-blangko ang aking isip. Halos hindi ko na nga rin alam kung ano ang lasa ng mga pagkaing isinubo niya sa akin. Ang alam ko lang ay may isang taong nag-effort na subuan ako, tulungan sa aking kalagayan, at masaya ako.

“S-salamat. Busog na ako Jeyrick…” ang sabi ko nang maramdamang hindi ko na kaya. Pati ang tubig na de-bote ay siya pa rin ang humawak upang makainum ako.

Kinuha niya ang mga plato at kinainan ko at inilagay sa isang plastic bag. “Kumusta na pala ang pakiramdam niyo, Sir?”

“Okay na ako Jeyrick. Siguro ay kailangan ko lang ng pahinga. Magaling kang gumamot.”

Napangiti siya. “H-hindi naman po, Sir. Mas magaling pa rin kung magpa-ospital ka.”

“Hindi na Jeyrick. Sa tingin ko ay okay lang ako… Dito na lang muna ako.”

Tahimik.

“Iyong sasakyan niyo po. Nasa ibaba ng burol. Ano pong gagawin doon?”

“Oo nga. Pero sa baba naman ay may kalsada rin, di ba? Iyong dinadaanan ng truck ng carrots?”

“Opo… pero nakatagilid siya eh. Kailangan pang itulak upang makatayo.”

“Kapag maayos na ako, itayo natin uli iyon. Sa tingin ko ay umaandar pa naman iyon. Dalhin ko sa repair shop, magpasama ako sa iyo.”

“Okay po. Kayo ang bahala.” Ang sagot niya. Muli niya akong pinahiga sa kama. Magpahinga lang daw muna ako at ituloy nila ang pag-harvest sa mga carrots. Marami-rami pa raw kasi iyon, mahigit isang linggo pa nilang matapos gawa nang siya na lang mag-isa ang naghaharvest. “Huling harvest ko na lang kasi iyan, Sir… Sayang din ang perang paghahatian pa namin. Gusto ko na kapag umalis kami rito, may pera kaming babaunin.” Ang sambit niyang bakas sa mukha ang lungkot.

“Ah… ganoon ba?” Ang sagot ko. “S-saan naman kayo lilipat kung aalis kayo rito?” ang dugtong ko.

“M-may tiyuhin po kami sa Bontoc. Doon namin balak na pumunta.” Ang sagot niya.

Hindi na ako nagtanong pa. Bagamat may awa akong naramdaman para sa kanya, ayaw ko ring sirain ang plano namin ng aking ama na gawing pinakamagandang hotel/resort ang lugar. Isa itong malaking achievement para sa akin. Lalo na dahil nang sinabi ko sa aking ama ang pag-uusap namin ng mayor ng municipality na iyon, tuwang-tuwa siyang nagbalita na may tatlong mga kaibigan siyang willing at excited na mag-invest.

May ilang oras din akong nakatulog simula nang umalis si Jeyrick. Nang tiningnan ko ang aking relo ay maga-alas-10 na ng umaga. Pinilit ko ang aking sariling tumayo at dumungaw sa bintana. Tiningnan ko ang bahay nina Jeyrick. Tahimik ito at mistulang walang katao-tao. Nang sinilip ko naman ang bandang dulo ng taniman ng carrots, naroon pala silang lahat. Si Jeyrick at ang kanyang mga kapatid ay nagtulong-tulong sa pag-harvest.

Inabot ko ang aking dalang teleskopyo. Kitang-kita ko si Jeyrick at si Jeymar kasama ang kanilang tatlo pang mga malilit na kapatid. Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga.

Alas-11:30 sa aking relo nang nakita ko si Jeymar na bumalik sa kanilang bahay, kasama ang iba pa niyang mga kapatid. Naiwan si Jeyrick na sa pagkakataong iyon ay naghakot na sa mga na-harvest na carrots at inilagay iyon sa truck na nakatambay naman sa gilid ng kalsada.

Alas-12:30 nang muli akong dinalaw ni Jeyrick. Bitbit niya ang pagkain at kagaya ng umagang iyon, sinubuan niya akong muli sa pagkain.

Pagkatapos niya akong pakainin ay tinanong niya ako kung may ipapabili siya o kailangan sa bayan dahil kung mayroon, bibilhin niya. Sasama raw kasi siya sa bayan. Bibili rin daw siya ng stocks nila sa mga araw-araw na pangangailangan. Sinabi kong wala naman at marami pa akong stocks ng pagkain. At doon ko na siya sinabihan na iyong mga stocks ko naman ang aming iluto para sa hapunan dahil baka masira o mag expire ang mga ito. Tumango naman siya.

Balik na naman siya sa taniman ng carrots. Buong maghapon ay naroon siya. Tila wala siyang kapaguran. Mga alas-4:00 ng hapon ay umakyat siya at nagpaalam na sa akin na sasama nga siya sa bayan ng delivery truck nila. Mga alas-6 na raw siya makakabalik, tamag-tama upang makpagluto pa siya at sabay kaming kakain. Muli niya akong tinanong kung may kailangan ako sa bayan.

Feeling ko ay ganyan na talaga kami ka-close. Parang napawi na ang takot at hiya niya sa akin. Kaya pagkatapos kong sabihin na wala akong kailangan, biniro ko na lang siya ng, “Dalhan mo na lang ako ng pasalubong...”

Binitiwan na naman niya ang kanyang pamatay na ngiti.

“Tangina, aatakehin ako sa puso nito!” ang sigaw ng isip ko. Ang lakas lang kasi ng dating ng kanyang ngiti na parang malulunod ako sa sobrang kilig.

“Ano po ba ang gusto mong pasalubong at bibilhan kita, Sir?” Ang tanong niya habang nakangiti pa ring nakatingin sa aking mukha. “Pagkain?” ang dugtong niya.

“Huwag na. Ito naman, biniro lang kita.”

“Di bale, ako na po ang bahala.” Ang sambit niyang nakangiti pa rin, sabay talikod, nagmamadaling lumabas ng bahay.

“Huwag na nga Jeyrick!” ang pahabol kong sigaw. Ewan ko rin ba. Kahit sinabi kong huwag nang magdala ng pasalubong ay mistulang kinilig ako sa posibilidad na pagbigyan niya ako sa aking biro at kung pagbigyan man ay kung ano kaya ang kanyang bibilhing pasalubong para sa akin.

Eksaktong alas-6 ng gabi ay narinig ko na ang tunog ng truck. Tila naglulundag ang aking puso sa sobrang excitement. Nang sinilip ko sa bintana, nakita kong bumaba si Jeyrick ng truck. Maraming dala. Sinalubong naman siya ng kanyang mga kapatid. Kitang-kita ko ang kanilang saya. Mistulang nagkagulo sila.

Maya-maya naman ay nasilip ko na siyang paakyat sa aking bahay. May dala! Dali-dali akong humiga sa kama, nagkunyaring tulog.

“Sir! Sir!” ang narinig kong sigaw at maya-maya lang ay ang pagbukas naman ng pinto.

Nang naramdaman kong nasa loob na siya ng bahay at nakita niyang nakahiga ako, nagkunyari akong nagising. Kinuskos ko pa ang aking mga mata at inunat ang aking paa at kamay na walang bali at pilay. “Dumating ka na pala?” ang sambit ko.

“Oo. At may pasalubong po ako sa inyo!” ang excited niyang sabi.

“Jeyrick naman! Di ba sabi ko ay huwag ka nang mag-abala pa?” ang kunyari ko ring pagtutol sa kanyang ginawa.

“Hayaan mo na po. Minsan lang naman ito eh.” Ang sagot niya at inilagay ang dala-dalang box sa mesa. Dalawang plastic bag kasi. Halatang nakakarton.

Nang binuksan niya ang isa, “Jarannnnn!”

“Wow! Tuta!” ang sigaw ko nang bumulaga sa aking mga mata ang dala niyang pasalubong. “Ang galing naman!” ang dagdag ko. Mahilig din kasi ako sa aso. At ang aso pang pinili niya, bagamat native ay may magandang kulay na itim at puti. Ang itim ay spots na nakapalibot sa bibig at isang mata, at mayroon ding tatlong itim na spots sa katawan. Makapal din ang balahibo ng tuta. “Ang ganda! Paano mo nalaman na gusto ko ang aso?”

“Wala lang po. Naisip ko lang na wala kang kasama rito kaya ko binili para habang nagtatrabaho ako, may mangungulit po sa iyo rito.” Sabay tawa. Iyong tawang tila nahihiya. “Nagkataon din na nakita ko ang tutang ito na ibinibenta kaya binili ko na agad.”

“Ang galing! Salamat Jeyrick! Magkano naman ito?”

“Woi, bawal daw magtanong ng presyo kapag regalo.”

“G-ganoon ba?”

“Oo...” ang sagot niya.

Inilabas niya mula sa karton ang aso atsaka inilagay sa leeg nito ang pantali. Itinali naman niya sa paa ng kama ko ang dulo noon ang aso ay inilagay sa aking tabi.

Tuwang-tuwa talaga ako sa regalo niyang iyon. Parang kilala na ako ng aso dahil sa pagkumpas-kumpas niya ng kanyang buntot. At dinila-dilaan din niya ang braso ko. Parang sobrang saya ng aso na mistulang nagpasalamat na may amo na siya. “Hey… Kilala mo na ba ako?” ang excited kong sabi sa aso.

“Oo...” ang sagot naman ni Jeyrick na pinaliit ang boses.

“Talaga? Mahal na kita...” ang sagot ko rin.

“Mahal na rin kita...” ang sagot din ni Jeyrick na pilaliit pa rin ang boses.

Natawa ako at tiningnan si Jeyrick. Ewan, sobrang kinilig ako sa kanyang pagsagot. Ngunit in-denial naman ako. “Hindi ikaw, iyong aso ang ina-I-love-you ko.” Ang biro ko.

“Iyong aso rin naman ang naga-i-love-you-too eh. Hindi po ako.” Ang biro din niya.

Tiningnan ko ang aso. “Lalaki ba ito?”

“Opo. Lalaki po iyan, Sir.” Ang sagot niya.

“Ah boyfriend ko na pala ang asong ito.”

Tawanan.

“Anong ipangalan mo po sa kanya, Sir?” ang tanong ni Jeyrick.

“Hmmmm.” Nag-isip ako sandali. “Ano kaya kung... Harjey! Tama! Harjey!”

Natawa siya. “Bakit po iyan ang pinili mong pangalan?”

“Harold at Jeyrick. Har-Jey”

“Ang galing!” ang sambit niyang binitiwan ang tila nahihiyang ngiti.

“Ayos ba?”

“Ayos po!” ang sagot niya.

“Ayos lang?”

“Ayos na ayos po! Sobrang ayos! Grabeng-grabe sa ayos po!” ang sambit niya sabay tawa.

Tumawa na rin ako. Sabay kaming nagtawanan.

Tinumbok naman niya ang mesa at binuksan ang pangalawang plastic. “Jarannnnn!” ang sambit niya.

Natawa uli ako sa nakita niyang pasalubong. Chocolate cake. Hindi kasi ako kumakain noon. Ewan ko ba pero lahat ng cake ay kinakain ko maliban sa chocolate cake. Hindi ko lang alam kung bakit. Iyong lasa kasi niya, hindi ko nagustuhan.

“Hindi niyo po nagustuhan?” ang tanong niya. Siguro nakita niya ang reaksyon ko.

“G-gusto naman.”

“Sige po, kainin na natin.” Kinuha niya ang kutsilyo at nagsimulang hatiin iyon. Pagkatapos niyang maibaba ang tuta sa sahig at lagyan din ng plato at kaunting cake, umupo na siya sa kama sa tabi ko, dala-dala ang pinggan na naglaman ng isang hiwa ng cake.

Doon na ako kinabahan dahil gusto niyan kainin talaga namin. Ngunit dahil masama daw ang tumanggi sa regalo kaya napilitan talaga akong kumain. Walang choice eh, lalo na dahil sinubuan pa talaga niya ako. Kahit gusto kong iluwa ang cake na iyon sa aking bibig, pinilit ko na lang ang sariling kainin iyon at lunukin.

“Masarap?” ang tanong niya.

Tumango na lang ako. Mahirap magsinungaling. “P-pero ayoko na. Mawawalan tayo ng ganang kumain kapag naunahan ng tamis.” Ang paga-alibi ko na lang.

“Ay oo nga pala.” Ang sagot niya. Isinoli niya ang plato sa mesa at pagkatapos ay nagsimula na siyang magluto.

“Iyong mga kapatid mo sa bahay, sinong nagluluto para sa kanila?”

“Naroon naman si Jeymar. Sinabi ko sa kanya na siya na ang bahala sa kanila.” Ang sagot niya.

Nang matapos ang kanyang pagluluto, kumain uli kami, kagaya pa rin ng agahan at pananghalian na sinusubuan niya ako.

Nakakatuwa talaga iyong aming postura, at iyong aming setup. May sarili siyang plato, may sariling kutsara. Kapag siya ang kumakain, gagamitin niya ang kanyang kutsara. Kapag sinusubuan naman niya ako hiwalay na kutsara ang gagamitin niya para sa akin. Alternate ang pagsubo niya para sa sarili at para sa akin. Pero minsan ay nakakaligtaan din niya. Imbes ang kutsara niya ay ang isubo niya para sa kanya, iyon na rin ang ginagamit niya para sa akin, o minsan ang kutsara na para sa akin lang ay iyon na rin ang ginagamit niya para sa kanya. Napapangiti na lang ako. Pero syempre, ayaw kong sabihin iyon sa kanyan. Baka isipin naman na nandidiri ako. Pero sa totoo lang, nakikiliti ako na hindi mawari.

“Nahihiya na ako sa iyo Jeyrick ah…” ang sambit ko habang kumakain pa rin kaming dalawa.

“Huwag po kayong mahiya, Sir. Ako ang dapat na mahiya sa iyo dahil sa lupa ninyong pinagkakitaan namin sa mahabang panahon at wala man lang kaming naibigay sa inyo. Kung kailangan pa ngang magpaalipin ako sa iyo, Sir, gagawin ko. Malaki ang kasalanan namin sa inyo.”

“Wala na sa akin iyon, Jeyrick… Ngayong alam kong mabait ka, at heto tinutulungan mo ako, erased na ang lahat.”

“S-salamat po, Sir… Pero syempre po, malaki pa rin ang utang na loob namin sa inyo. Hindi ko iyon malilimutan.”

“Ano ka ba... kalimutan mo na nga iyon.” Ang sambit ko. “At oo nga pala, huwag mo na rin akong tawaging Sir. Naiilang ako. Gusto ko, magkaibigan na tayo. At huwag mo na rin akong po-po-in, 22 lang naman ako, isang taon lang naman ang tanda ko sa iyo.

Napangiti siya. “Mas bata pa nga po kayong tingnan kaysa akin eh.”

“Harold.” Ang sabi ko.

“Harold po.” Ang sabi niya.

“At huwag mo na akong po-po-in.”

“S-sige po…”

“Sige, Harold” ang sabi ko.

“S-sige, Harold.” Ang pag-ulit rin niya.

Nagatinginan kami. Binitiwan niya ang isang matipid na ngiti. Kinilig na naman ako sa pagkakita sa ngiti niya. Nginitian ko na rin siya.

Tahimik. Para kaming nagkahiyaan.

“M-may girlfriend ka na ba Jey?” ang tanong ko.

Para siyang nahiya sa tanong kong iyon. Halos hindi makatingin. Parang nalungkot. “W-wala pa eh.”

“Paanong wala? Sa guwapo mong iyan? Wala bang nabighani o nabiktima sa mga dimples mo na iyan?

“Wala po talaga, Sir.”

“Nandiyan na naman iyan po at Sir. Ngangatngatin ko na iyang dimples mo eh.”

Nataw siya.

“As in wala talaga? Wala kang napansin na nagparamdam?”

“Hindi ko alam eh. Baka mayroon pero di ko lang napansin.”

“Kahit ba dati ay wala ka talagang nagiging girlfriend pa?”

“Palagi kasi akong abala sa trabaho. Lalo na nang namatay ang aking mga magulang. Lalo pa akong nawalan ng oras para sa mga ganyan. Ako na kasi ang tumayong nanay at tatay para sa aking mga kapatid. An gtanging laman lang ng aking isip ay kung paano dumiskarte sa buhay, iyong pagtatanim ng carrots, iyong kikita ng sapat upang may makakakain sa araw-araw para sa aming lahat.” Ang sabi niyang nakayuko.

Mistula naman akong hinataw sa ulo ng isang matigas na bagay. Parang pinunit ang aking puso sa narinig na sinabi niya. Noon ko lang kasi nalaman na wala na pala siyang mga magulang. Akala ko ay nasa loob lang ng bahay at hindi ko nakikita o nasa ibang lugar. Parang ako ang nahiya sa sarili sa tanong kong iyon. Nang tiningnan ko si Jeyrick, humanga ako sa kanyang tatag. Bagamat halatang malungkot ang mukha niya ay hindi siya umiyak, baka pinigilan lang niya ang pagluha.

“S-sorry. Naitanong ko pa kasi. H-hindi ko akalain na wala ka na palang mga magulang.”

“Okay lang. Totoo naman eh. Tanggap ko na ang katotohanang iyan. Ang mahalaga ay malakas at malulusog kami, may makakakain kahit papaano sa araw-araw. Makikita ang mga kapatid ko na masaya, may makakain, nakakapaglaro o nakakapag-bonding kami, masaya na ako. Matagal ko nang tanggap na wala na ang aking mga magulang. Ang importante, masaya kami dahil kung saan man sila naroroon at makita nilang masaya kami, siguradong masaya na rin sila.”

Tahimik. Para kasi aking nabusalan sa nalaman tungkol sa buhay niya. Tila natakot na akong magtanong ng kung anu-ano. Sa loob-loob ko ay lalo pa akong humanga sa kanya. Sobrang magkaiba ang aming mundo at karanasan sa buhay. Samantalang kumpleto ang aking mga magulang, napakayaman pa namin, hindi ko akalain na ganito pala kahirap ang buhay ng ibang tao sa mundo. Bagamat nakikita ko sila sa mga internet, o sa mga movies, hindi ko akalaing maranasan ko mismo ang makausap at makasama ang isang taong nasa kabilang dulo ng mundong aking kinagisnan, ipinadama at ipinakita sa akin kung paano mamuhay ang mga katulad nila. Ang saklap pala. Habang nag-eenjoy kaming mga mayayaman sa luho, sa kasaganahan at kalabisan, inum dito, inum doon, party dito, party doon, droga rito... barkada, bisyo, gastos ng pera na halos wala nang bukas, ngunit parang wala pa ring kasiyahan, parang kulang pa rin ang kasaganahan, may hinahanap pa ring kung ano sa buhay, ang iba ay sinisira ang buhay na parang walang halaga ngunit siya, tanggap ang lahat at kuntento kahit pasan pa sa kanyang mga balikat ang responsibilidad kung paano buhayin ang mga kapatid. Walang reklamo, walang pagdadalawang-isip.

Nasa ganoon akong kalalim na pag-iisip nang siya naman itong bumasag sa katahimikan. “Sensya na ah. Dina-dramahan pa kita. Magtanong ka pa. Mas maigi para mas lalo mo pa akong makilala. At magkuwento ka rin kung gusto mo. Gusto ko ring makilala ka pa, kung ano ang kuwento mo sa buhay, kung okay lang sa iyo.”

Napangiti na lang ako sa kanyang sinabi. Para bang “Wow… at gusto talaga niyang mas makilala pa namin ang isa’t-isa!” sa isip ko lang. “Sure ka na okay lang sa iyo kung magtanong pa ako?”

“Oo naman. Bakit ayaw mo ba akong mas makilala pa?” ang sambit niyang ipinakita sa akin na masaya siya.

“Syempre ah. Gusto ko!” ang masaya ko ring sabi.

Kaya doon ko na tinanong ang tungkol sa pagkamatay ng kanyang mga magulang na ikinuwento naman niya na ang itay at inay raw niya ay parehong namatay nang matabunan ang mga ito ng landslide habang nagdeliver ng carrots patungo sa siyudad. Nalaglag daw ang sinakyan nilang truc sa bangin kasama ang mga malalaking bato na siyang dumurog sa mga katawan nila. 16 lang daw siya nang nangyari iyon, graduating ng high school. Common na raw kasi ang landslide sa kanila gawa ng bukid nga ang kanilang lugar. Kaya nang pumanaw ang mga magulang nila, siya na ang nagpatuloy sa pagtatanim ng carrots sa lupa namin. Huminto rin siya sa pag-aaral. Hanggang high school lang ang kanyang natapos.

“Ikaw, kuwento ka naman ng buhay mo?” ang sabi niya.

Kaya nagkuwento rin ako. “Mayaman kami Jeyrick. Kahit anong bagay ay kayang bilhin ng mga magulang ko. Nakapunta na ako ng ibang bansa, halos naikot ko na ang buong mundo. Nakapag-aral at nakapagtapos sa mamahaling eskuwelahan sa Pinas at sa ibangbansa, natikman ko na ang kung anu-anong masasarap at mamahaling klaseng pagkain at ni minsan ay hindi ko naranasan ang maghirap o ni magbungkal ng lupa. Pero alam mo, kahit ganito kami kayaman, parang may kulang pa rin. Hindi ko nga maintindihan kung bakit nagpapayaman pa rin ang mga magulang ko ganoong ang pera nila ay sapat na upang mabuhay kami at ang mga apo ng mga apo nila kung ipagpatuloy lang ng maayos ang aming negosyo. Ako, kung bakit ko naisipang pumunta rito ay dahil sawa na ako sa buhay sa siyudad, sa lugar na napakaraming tao at maingay, puno ng pollution, at puno ng mga taong plastik, taksil, ganid sa pera at kapangyarihan…” nahinto ako sandali. “Parang may kulang pa rin sa buhay ko na hindi ko mawari, kung saan ko mahanap. Ngunit nang makita ko ang sipag at bait mo sa kabila ng iyong kahirapan, nasabi ko sa aking sarili na marahil ay ikaw ang taong hinahanap ko na magmulat sa aking mga mata patungo sa kung ano man ang aking hinahanap. Nakita ko kasi sa iyo kahit ganyan kayo ka-hirap, masaya ka, matatag. At naisip ko na napaka-selfish ko. Kasi, ako, kahit naginganak-mayaman na, hindi naghirap ng katulad mo, hindi ko pa rin nakita ang pagka-kuntento. Ngunit iminulat mo ang isip ko, na dapat pala ay ma-kontento na ako dahil mayroon palang mga taong kahit naghihirap sa buhay ay masaya pa rin, buo ang loob, matatag at hindi takot na humarap sa buhay. Di kagaya ko na mareklamo, pangit ang ugali, matapobre, takot sa mga bagay-bagay, hindi pa rin masaya. Simple lang ang pamumuhay ninyo, ngunit masaya kayo at kuntento. Sana ay ganyan din ako. Sana ay matutunan ko ring maging makuntento at maging masaya sa kung ano man ang mayroon ako.”

“Salamat naman…” ang sagot niya. At naging seryoso na talaga ang aming pag-uusap. “A-ako rin siguro, ayaw kong maging mayaman. Kasi, ayokong talikuran itong bukid namin. Para sa aming mga Igorot, ang bukid ang nagbibigay sa amin ng buhay. Ito ay ibinigay sa amin ni Kabunian. Binigyan niya kami ng tubig, ng apoy, ng mga pananim, ng lupa, ng kaalaman. Narito na ang lahat. Para sa akin, ayaw kong magkaroon ng mga bagay na sobra-sobra kaysa kung ano lang ang aming pangangailangan. Sabi ng aking yumaong itay, kapag sobra-sobra raw ang pera, minsan ang tao raw ay nakakalimot sa kahalagahan ng pagkatao, ng dignidad, ng tiwala, ng pagkakaibigan. Dahil sa pera ay maraming tao raw ang nagiging sakim, kurakot, nanlalamang, pumapatay, nagpapahirap at tinatapakan ang dignidad at pagkatao ng iba, dahil gusto nilang dumami pa ang kanilang pera, nasisilaw sa kapangyarihan nito. Kaya ayaw kong yumaman. Kahit may magbigay pa sa akin ng pagkakataon para yumaman, tatanggihan ko ito. Ayaw kong mawalay sa bukid. Ito ang aking mundo. Dito ako masaya. Dito ay malinis ang aming pamumhay, kampante ang pag-iisip, at nandito ang pamilya ko. Dito ay malayo kami sa silaw at tukso ng pera at kayamanan. Marumi nga lang ang aming katawan at kasuotan dahil sa mga trabahong bukid ngunit malinis naman ang aming kalooban.”

“Kahanga-hanga ka, Jeyrick. Kahit mas matanda ako sa iyo, bilib ako sa iyong panindigan, sa iyong prinsipyo. Nainggit ako sa iyo.” Ang naisagot ko sa kanyang sinabi.

Ngumiti siya.“Bakit ka nainggit?”

“Para kasing napakatibay mo. Grabe ang iyong paninindigan. Lahat ng hirap siguro sa buhay ay pasan mo na, pisikal, mga mahihirap na trabaho, dagdagan pa sa emosyonal sa pagkawala ng mga magulang mo ngunit heto ka, mas matatag pa kaysa akin.”

“Siguro dahil naniwala lang ako na kahit ano man ang kalagayan ng isang tao kung matuto lang siyang makuntento, magiging masaya pa rin siya. Ang iba kasing tao ay tinitingnan ang iba bilang basehan nila ng kaligayahan. Iyong kung ano ang mayroon sa iba, gusto rin nilang magkaroon. Iyan ang simula ng inggit, at diskuntento. Kasi, kapag mayroon na sila ng kung ano ang nasa iba, malulungkot na naman sila kapag may bago na naman silang nakikita sa iba na wala sila. Walang katapusan… Kaya malungkot ang ganitong klaseng tao dahil araw-araw ay may makikita talaga siyang mga bagay na nasa iba ngunit wala siya.”

Tahimik.

“Sa pag-ibig naman. Ano ang pananaw mo rito?” Inilihis ko ang usapan.

Bigla siyang tumawa. “Aha! Bigo ka sa pag-ibig ano?” ang sambit niya.

Napangiti na rin ako. Tumango. “Pinagtaksilan.” Ang sambit ko.

“Sabi ko na nga ba eh! Sabi ko na nga ba eh!” ang sigaw niyang tila tuwang-tuwa na natumbok niya.

“Tuwang-tuwa ka pa!” ang pag react ko.

“Sorry naman! May mga kaibigan kasi akong ganyan. Halos magpakamatay na lang. Ikaw ba ganoon din?”

“Oo. Pero sa kaso ko, ako naman ang gustong pumatay. Kaya nga napunta ako rito dahil ayoko na, baka mapatay ko pa sila. Puro plastik ang mga tao sa siyudad…”

“Ang hirap pala talagang umibig.” Ang sambit niya.

“Ikaw paano umibig ang isang Jeyrick?”

“Hmmm. Hindi ko alam. Pero siguro, kusa na lang darating iyan. At kapag dumating iyan, siguro… paninidigan ko siya, hindi ko siya pakakawalan pa. Aalagaan ko siya.”

“Sweet naman.” Ang sagot ko. “Eh, paano naman kung ipinagpalit ka sa iyong kaibigan?” ang dugtong kong tanong.

“Ah, diyan na ako papatay ng tao.” Sabay tawa.

“Niloloko mo yata ako eh!” ang sambit ko.

“Joke lang. E di pabayaan sila. Ano ba ang magagawa ko. Sabi mo nga pwede namang mambiktima ang dimples ko. E, di maghanap ng bibiktimahin.” Ang biro niya. At talagang parang sobrang close na namin na hindi na talaga siya nahihiya pa sa pagbibiro ng kagaya ng ganyan.

“Wow naman... yabang!” ang sagot ko pa rin. “Eh, paano naman kung lalaki ang iibig sa iyo? Paninidigan mo rin ba siya? Hindi pakakawalan?” ang dugtogn kong tanong. Hindi ko rin alam kung bakit ko naitanong iyon.

Bigla siyang nahinto. Tila nagulat sa hindi inaasahang tanong. “Seyoso???” ang sagot niya ang kilay ay tumaas pa.

Bigla rin akong nakaramdam ng hiya tanong kong iyon. “A, e... a-ang ibig kong sabihin, kung sakali lang na lalaki pala ang ma-in love sa iyo, paninindigan mo pa rin ba siya?”

“Eh, kapag iniibig ko talaga siya, bakit hindi? Sabi nga nila hindi mo raw maipaliwanag kung bakit umibig ka sa isang tao eh, o kahit sa isang bagay. Kagaya halimbawa ng mahal mo ang sasakyan mo. Puwede ko bang tanungin ang dahilan kung bakit mahal mo ang sasakyan mo? O kahit aso o pusa. May nagsabi na ba ng dahilan kung bakit mahal nila ang mga pusa o aso nila?

“Tange. Di ka naman pedeng makipag sex sa kotse o aso, di ba?”

“Ganoon din iyon. Bakit puede ka namang magmahal na walang sex di ba?”

“Ang hirap kaya…” ang sagot ko sabay tawa.

“Manyak!” ang sigaw niya sabay din bitiw ng malutong na tawa.

Pareho kaming nagtawanan. Sa mga hypothetical na tanong at sagot na iyon.

“So panindigan mo talaga kung may lalaking iibig sa iyo?” ang pag-ulit ko sa tanong.

“Eh.. oo naman. Basta umiibig din ako sa kanya.” ang sagot niya.

Natapos ang aming kuwentuhan ng natapos din kaming kumain. Pinakain niya ang tuta naming si Harjeyat maaya-maya ay nagtungo siya sa banyo. “Gusto mo bang maligo Sir, er... Harold? Puwede ka nang maligo. Halos 24 hours na kasi mula nang hilutin kita eh.”

“P-puwede ba?”

“Oo… mag-init lang ako ng tubig at pagkatapos ay lagyan natin ng tubig itong bath tub mo para maligamgam ang maipaligo mo.”

“B-baka naman nakakahiya sa iyo?”

“Ito naman… kahit nga magpaalipin pa ako sa iyo, okay lang sa akin. Kulang pa iyan.” Ang sagot niya at tinumbok ang gas range, kumuha ng tubig at inilagay iyon sa kaldero. Habang nag-init siya ng tubig, naglagay naman siya ng tubig sa bath tub ko. Nagpagawa din kasi ako ng bathtub sa maliit kong banyo. Nakakatipid kasi ng tubig kapag bathtub dahil iyon din ang ginagamit ko sa pag-flush ng kubeta.

“Kaunti na lang pala ang tubig mo. Bababa muna ako at mag-igib ng tubig sa gripo namin.” Ang sambit niya. Naalala ko palang kaunti na lang ang tubig na naimbak ko.

Dali-dali siyang bumaba. Nang nakabalik na siya ay dala-dala na niya ang balde na may lamang tubig. Pinatay na rin ang kalan na pinag-initan ng tubig at ibinuhos iyon sa bath tub.

Bumaba uli siya upang mag-igib ng tubig. Nakatatlong balik din siya. Hindi niya pinuno ang batch tub dahil naawa na ako sa kanya. Tinulungan niya akong maghubad ng t-shirt atsaka pantalon, kasama na ang brief. Nakakailang na hayun, hubo’t-hubad ako sa harap ng isang lalaking hindi ko mawari kung bakit kinikilig ako. Ngunit wala na akong pakialam. Basta, sa isip ko ay nag-enjoy ako.

Nang nasa loob na ako ng bath tub. Siya pa rin ang nagpaligo sa akin. Dapat kasing hindi mabasa ang aking pilay at bali kaya ang isang paa ko ay naka patong sa gilid ng bath tub. Ganoon din ang apektado kong siko. Kaya mahirap talaga kung ako lang mag-isa ang maliligo. Nagmistula akong isang handicap na matandang inalalayan ng paliligo ng isang nurse. Habang nalatag ang aking katawan sa bath tub at sinabon niya ang aking katawan, hindi ko naman mapigilan ang hindi mabitiwan ang isang malalim na buntong hininga.

“Ang lalim naman ng buntong-hininga na iyon. B-bakit?” ang tanong niya.

“Wala… naisip ko lang. Napakabait mo pala. Nagsisi ako kung bakit kita nasuntok kita ng ganoon noong una nating pagkikita sa palengke. Naduguan pa kita sa bibig no? Pasensya ka na sa akin ah.”

Natawa naman siya. “Oo nga. Nagliliyab ang mga mata mo sa galit. Tingin ko nga sa iyo noon ay demonyo. Nang nasapak mo ang mukha ko, nakita ko ang mga sungay sa ulo mo.” Ang biro niya.

“Gusto mo sapakin kita uli?” ang biro ko.

“Kung kaya mo lang ha.” Ang sagot din niyan biro.

“Sorry talaga.” Ang seryoso kong sabi.

“Wala iyon. Kasalanan ko rin naman kasi. Tatanga-tanga ako.” Ang seryoso rin niyang sagot.

“Mainitin lang talaga ang ulo ko eh…”

“Pansin ko nga. Kaya, takot din ako sa iyo eh. Ngayon lang ako nakikipagbiruan sa iyo. Mabait ka naman pala.”

“kaya pala dinalhan mo ako ng pasalubong. Pampalubag-loob”

“Hindi naman. Sadyang sweet lang talaga kaming mga Igorot.” Ang biro niya. “Pero parang ganoon na rin iyon. Gusto kong magpa-impress sa iyo.” Sabay naman bitiw sa kanyang pamatay na ngiti, iyong may pagka pilyo.

Tila lumutang naman ako sa ulap sa sinabi niyang iyon. At ang naisagot ko na lang ay, “Pilyo ka pala talaga.” Sabay hagis ng tubig sa kanyang katawan.

“Argggghhh! Salbahe!” ang sambit niyang tumawa pa.

At hinagisan ko pa uli siya ng tubig. May tatlong beses ko siyang hinagisan. Basang basa siya. Ngunit imbes na magalit, patuloy lang siya sa pagtatawa. Iyon bang nakilaro rin.

Ngunit hindi ako tumawa. Seryosong nakatitig lang ako sa kanya. Paano, nabighani kasi ako habang tiningnan siyang nabasa at tumatawa pa rin imbes na magalit. Sobrang cute ng kanyang postura at reaction. Dagdagan pa sa kanyang malutong na tawa. Nakakaengganyo talaga. Parang may kakaiba akong naramdaman.

Nahinto siya nang napansin niya ang aking pagtitig. “B-bakit?” ang tanong niyang halatang nagtataka.

“Maligo ka na rin kasi. Sabay tayo rito. Basa ka na eh. Halika…” ang sambit ko.

“Diyan?” Turo niya sa bath tub na halatang nagulat sa aking iminungkahe.

“Oo.” Ang sagot ko.

“Eh… isang tao lang ang kasya riyan eh. Atsaka iyang bali at pilay mo ay baka mabasa kung dalawa tayo riyan.” Ang seryoso niyang tanong.

“Sa ilalim ka naman eh, ako ang nasa taas para hindi mabasa ang pilay ko…” ang sagot ko.

“Eh…” ang sagot niya na parang nagdadalawang-isip.

“Sige na… pareho naman tayong lalaki eh. Walang malisya.”

At nakita ko na hinila niya ang kanyang ti-shirt hanggang sa matanggal iyon sa kanyang katawan. Ang sunod naman niyang tinanggal ay ang kanyang maong at isinunod ang kanyang brief. Wala siyang kiyeme na ginawa iyon sa aking harapan.

Damang-dama ko ang bilis na kalampag ng aking puso. Parang hindi ako makahinga sa matinding excitement. Para akong natuyuan ng laway habang pinagmasdan ang kabuuan ng kanyang katawan. Iyon ang pinakauna kong pagkakita ng katawan ng isang Igorot. Proportioned ang laki ng braso at hita sa kanyang gitnang katawan. May porma rin ang kanyang dibdib bagamat hindi kalakihan ngunit parang sa isang modelo, Ang kanyang tiyan naman, bagamat hindi iyong may mala-pandesal na hugis, ay walang kataba-taba at bakat pa rin ang tinatawag nilang oblique muscles. At ang nakalambitin sa gitna ng kanyang hita ay may ipinagmamalaki! Mahaba at may katabaan. Sa pagkakita ko pa lang noon, naramdaman ko ang init na gumapang sa aking buong katawan. Naramdaman ko ang kakaibang kiliti. At naramdaman ko na lang ang pagtigas ng aking pagkalalaki na nasa sa ilalimng tubig.

Dali-dali siyang pumuwesto sa bath tub. At dahil sa ilalim siya dapat tumihaya, pinilit ko ang aking sariling tumagilid upang bigyang daan siya at maisingit niya ang kanyang katawan doon. Hinawakan din niya ang aking katawan upang makuha ang tamang puwesto na hindi mabasa ang aking bali at pilay habang abala siya sa pag-singit ng kanyang katawan sa bath tub.

Nang nakapuwesto na siya sa ilalim at nakapatong na ako sa kanyang katawan, inilingkis niya ang isa niyang kamay sa aking katawan at pagkatapos ay hinaplos-haplos niya ang aking dibdib. Sobrang sarap ng aking naramdaman. Napabulong ako ng “Shiiittttt!” sa aking sarili.

Ngunit doon ako mas naturete pa nang mula sa aking likuran ay naramdaman kong tumigas ang kanyang pagkalalaki at bumubundol-bundol iyon sa aking likuran!

Dahil sa doon ay napalingon ako sa kanya. Nang nagpangabot naman ang aming mga mukha, doon na nagsimula ang lahat. Simbilis ng kidlat na nag-lock ang aming mga labi, kasabay sa paghagod ng kanyang kamay mula sa aking dibdib patungo sa aking tigas na tigas na pagkalalaki…

(Itutuloy)