CARROT BOY 3

By Michael Juha

Email: getmybox@hotmail. com

FB: getmybox@yahoo. com

Disclaimer:

Ang kuwentong ito ay pawang kathang-isip lamang bagamat "inspired" sa internet sensation na si Carrot Man. Hindi po ito ang totoong kuwento ng buhay niya. At hindi po intensyon ng may-akda na saktan ang damdamin ng mga taong maaaring maapektuhan sa kuwentong ito. Ang litrato na ginamit dito ay hindi po pag-aari ng may-akda. Credit to the real owner, Ms. Edwina Bandong.

******************************

Sa pagkakataong iyon ay pinakawalan namin ang bugso ng aming damdamin, ang nakakalitong pagpaparaya namin sa kakaibang init ng aming katawan na dapat sana ay sa babae lamang namin naipapadama.

Hindi ko lubos maintindihan ang aking sarili sa nangyari. Hindi ko alam kung bakit naramdaman ko ang ganoong klaseng pagnanasa sa kanya sa kabila ng isa siyang lalaki. Masakit ang aking bali at pilay sa aming ginawang pagtatalik ngunit bale wala iyon sa sarap na dulot ng aming ginawa.

Nang mahimasmasan na ay kinarga na niya ako patungo sa kama at inilatag doon. Kinuha naman niya ang tuwalya at pinunasan niya ang aking katawan. Nang matapos ay humiga siya sa tabi ko. Tumagilid siya at inilingkis ang kanyang braso sa aking dibdib. “A-ako ba ang unang nakapasok sa iyo?” ang tanong niya.”

“Oo. At ikaw rin ang unang lalaking nakatalik ko.” Ang sagot ko.

“Ang suwerte ko pala. Ikaw rin ang pinakauna kong nakatalik sa buong buhay ko at ako rin pala ang nakauna sa iyo…”

Hindi ako sumagot. Tila may kaunting inis kasi akong naramdaman sa aking sarili kung bakit ako nagpaubaya, kung bakit nagawa ko ang ganoon samantalang ang tingin ko sa sarili ay hindi naman ako bakla.

Iginapang niya ang kanyang kamay sa aking palad ay iginuri-guri ang kanyang daliri sa gitna ng aking palad. “Hindi kita malilimutan, Harold…”

Nilingon ko siya at binitiwan ang isang matipid na ngiti. “Ako rin…” ang sagot ko.

Nakatulog kami ng mahimbing na nagtabi sa aking kama. Hating-gabi nang maalimpungatan kong hinahalikan muli ni Jeyrick ang aking mga labi. Ginantihan ko rin iyong na mainit na halik. Muli naming pinagsaluhan ang tamis ng aming pagnanasa sa isa’t-isa. Sa gabing iyon ay tatlong beses naming pinaalpas ang aming nag-uumapaw na init ng aming katawan.

Simula noon ay naging ganoon na ang routine namin. Siya ang nagluluto para sa akin, bumibili ng mga gamit at kunsumo namin kasama ng mga kunsomo ng mga kapatid niya, pinapaliguan niya ako, siya ang naglalaba sa mga labahin ko, siya ang naglilinis ng bahay, at sinasamahan ako sa gabi sa pagtulog. Sa araw naman ay naroon siya sa carrot farm para ituloy ang pag-harvest. Para kaming mag-asawa talaga. Ang kaibahan lang ay wala kaming inaamin na kami na nga. At lalo na, walang kasal. Pero sapat na sa akin ang ganoon. Iyon na ang pinakamasayang bahagi ng buhay ko. Tila iyon na yata ang aking hinahanap-hanap na kulang sa aking buhay.

Isang linggo pagkatapos noon ay nakakalakad na ako, bagamat gamit ang crutches. Bumababa na ako sa taniman ng carrots. “Doon ka lang sa bahay… Ayan madumihan ka na, baka mabinat ka pa.” ang sambit sa akin ni Jeyrick nang naroon na ako sa carrot farm sa tabi niya.

“Ok lang sa akin ang madumihan. Gusto ko iyan. At hindi ako mabibinat dahil alam kong pagaling na ako…”

“Tigas naman ng ulo eh. Ayaw kong madumihan ka. Ayaw kong mapagod ka…” Ang sambit niya, iyon bang kahit nainis pero naglalambing pa rin ang boses.

“Hayaan mo na ako. Gusto kong tumulong eh. Gusto kong tingnan ka habang nagtatrabaho.”

Napangiti naman siya. Ewan pero feeling ko ay kinilig siya. Iba kasi ang kanyang ngiti nang sinabi ko iyon. At tila naging conscious siya sa kanyang kilos. “Talaga?” ang sagot niya.

“Oo… naman!” ang sagot ko rin.

“Sige… ikaw ang bahala. Pero kapag napagod ka na, sabihin mo lang. Ihahatid kita sa bahay.”

“Ok po.”

Kaya iyon, kahit nahirapan, pinilit kong tumulong, bagamat halos wala rin naman akong naitutulong talaga dahil nga nahirapan akong yumuko. At lalo pa tuloy tumagal ang trabaho niya dahil ayaw niyang umalis sa aking tabi dahil baka raw matumba ako, o masaktan. Kaya ang ginawa ko ay sinabi ko na lang sa kanya na ayaw ko na.

“Ok… ihatid na kita pabalik.” Ang sabi niya. Ang buong akala ko ay alalayan lang niya ako. Ngunit kinarga pa talaga niya ako sa kanyang mga bisig.

“Jeyrick! Ibaba mo ako!” ang sambit ko, kunyari ay nagulat at hindi nagustuhan ang kanyang ginawa.

Narinig ko naman ang kanyang mga kapatid na nagtawanan.

“Para mas mabilis at hindi ka pa mahirapang maglakad.” Ang sagot din niya.

Wala na akong nagawa kundi ang hayaan siya sa pagkarga sa akin. Hangggang sa loob ng bahay. Nang nasa loob na kami, ibinaba niya ako sa mismong kama. “Ang kulit mo kasi… Sabi ko na ngang huwag magpunta sa taniman eh.”

“Eh, gusto kitang makita habang nagtatrabaho eh.” Ang sagot ko.

“Hug na nga lang.” ang sabi niya sabay sa pag-unat niya sa kanyang mga bisig. Ibinuka ko rin ang aking mga bisig. Doon na siya sumampa sa kama at nagyakapan kami, hanggang sa nauwi ito sa paghahalikan... at pagtatalik.

Nang matapos kami, may nabitiwan akong salita. Tinitigan ko siya, gusto kong namnamin ang kanyang reaksyon sa aking sasabihin. “Maysasabihin ako sa iyo.” Ang sambit ko.

“Ano iyon?” ang tanong niya.

“Promise, hindi ka magagalit.” Ang biro ko.

“Promise. Kahit paalisin mo na kami bukas, hindi ako magaglit.”

Mistula naman akong sinipa sa sagot niyang iyon. “Ano ka ba, hindi iyan! Kainis naman.” Ang pagmamaktol ko pa.

“Eh, ano pa ang ang puwede kong ikagalit. Wala naman, di ba? Lahat basta galing sa iyo ay ipinagpasalamat ko. Kaya wala akong puwedeng ikakagalit sa iyo. Promise. Kaya, ano iyan?”

Mistula namang maiyak ako sa sinabi niyang iyon. “Okay. Heto, hindi ko na itutuloy pa ang pagdevelop nitong lupa para sa resort. Papayag na ako na tataniman na lang natin ito ng carrots o kahit anong gulay na maaari nating itanim dito.”

Kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang matinding kasiyahan. Bumalikwas pa siya sa higaan at nagtalon-talon sa sahig, nagsisigaw ng “Yeheeeeeyyyy! Yeheeeyyyyyy!!!” atsaka hinahalik-halikan ako sa bibig. Sobrang saya niya sa pagkakataong iyon. Bago siya lumabas ng kuwarto ay niyakap pa niya ako, hinalikan sa bibig at nagpasalamat. Dinig ko pa ang pagsisigaw niya habang lumabas ng bahay, “Jeymar! Mga kapatid!!! Hindi na tayo aalis dito sa taniman natin ng carrots! Tayo pa rin ang magtatanim sabi ni Sir Harold ninyo!!!”

Dinig na dinig ko ang hiyawan ng magkakapatid. Nang sinilip ko sila sa bintan, tanw ko ang kanilang paglulundag at pagyayakapan. Tuwang-tuwa naman ako sa nakitang kaligayahan nila. Noon ko lang naramdaman ang ganoong klaseng kaligayahan, iyong tuwa at saya gawa nang may natulungan ka, iyong nakikita mismo sa iyong mga mata ang saya ng taong natulungan mo.

Nang gabing iyon ay nag-celebrate kami ni Jeyrick. Dinalhan niya ako ng tapey, Iyon daw ay Igorot wine na gawa mula sa rice. Linggo kasi kinaumagahan at mag-day off daw muna siya sa pagha-harvest ng carrots. Natuwa naman ako dahil araw-araw, palagi na lang silang nagtatrabaho.

Kaya nag-inuman kami, kasama si Jeymar. Ang kanyang mga mas batang mga kapatid ay naki-nuod naman ng TV sa aking bahay habang kumakain ng sitserya. Walang mapagsidlan ang aming kasiyahan sa gabing iyon.

Kinabukasan, may dumating kaming bisita. Maga-alas 9 na iyon ng umaga. Masakit pa ang aking ulo sa hangover ngunit pinilit kong gumising. Si Jeyrick ay nauna nang nagising at kasalukuyang naghanda ng aming almusal.

Medyo nagulat kami nang makita ang bisita naming iyon. Ang mayor ng munisipyo. Pinapasok namin sa aming bahay ang mayor. “Dumalaw ako upang sabihin sa iyo na natapos na ang drawing at planong hotel resort na pinapagawa natin sa municipal engineer at architect. May limang palapag ito, may lapad na isang ektarya ang area kasama na ang pools at botanical gardens. Iyong remaining na bahagi ng lupa ay gagawin nating parang conservation area, may zoo, at iba’t-ibang klase at exotic na mga kahoy at hayop. Mahigit sa 500 million ang budget nito.” Ang sabi ng mayor na tuwang-tuwa sa pagpresenta ng report niya sa akin.

“G-ganoon po ba?”

“Ganoon nga Harol. Kapag natapos itong project natin, magiging sikat na itong aming munisipyo, aangat ang turismo at maraming taong magkaroon ng trabaho. Lahat ng mga tao rito sa constituents ko ay matutulungan ng proyektong ito, lalo na ang mga mahihirap at walang trabaho…” ang dugtong niya. “Utang naming lahat ito sa iyo.”

Napatingin ako kay Jeyrick. “Napatingin din siya sa akin sabay yuko. Kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang pangamba at lungkot.”

Ibinaling kong muli ang aking paningin sa mayor. “S-sorry po, Mayor. P-pero nakapagdesisyon na po ako na huwag na lang siyang ituloy.” Ang sambit ko.

Kitang-kita ko naman ang pagkagulat ng mayor. “Sandali. Itong project ba na hotel/resot ang iyong tinutukoy?”

Tumango ako.

“B-bakit naman? Di ba ironed-out na ang lahat ng detailye nito? And I thought na sinabi mong may mga investors na rito na kaibigan ng papa mo?” ang tanong niya.

“P-pasensya na po talaga Sir. Hindi ko na po ituloy ang project. Babayaran ko na lang po ang labor sa pagplano ninyo.” ang sambit ko.

Wala nang nagawa ang mayor kundi ang umalis na may sama ng loob. Ngunit malungkot man siya, wala akong magagawa kundi ang sundin ang nabuo ko nang desisyon.

Pinanidigan ko naman ang aking desisyon. Simula noon ay lalo pang naging close kami ni Jeyrick at kanyang mga kapatid. Nang tuluyan nang gumaling ang aking pilay at bali, para kaming tunay na mga magulang ng kanyang mga kapatid, at si Jeymar ang aming panganay. Ramdam ko ang pagmamahal nila sa akin. Isang bahagi ng kanilang pamilya na talaga ang turing nila sa akin.

Pati si Jeymar ay alam na may kakaiba sa amin ng kuya niya. Ngunit ramdam kong tanggap niya ito dahil minsan ay niloloko pa niya ang kuya niya kagaya ng isang beses na naghaharutan kami sa aking bahay. “Kuya Harold, alam mo bang ngayon lang namin nakita si Kuya Jeyrick na sobrang saya, at sobrang kinikilig!”

Tapos deny kunyari si Jeyrick at sinagot ang kapatid ng, “Kinilig ka jan. Anong kinilig? Palagi naman akong masaya ah! At bakit naman ako kikiligin?”

Sinagot naman ni Jeymar ng, “Kinikilig ka dahil may nagmahal.”

Tapos magtatawanan na silang magkakapatid habang ako naman ay pinipigilan ang tawa na nakatingin kay Jeyrick, ninamnam ang kanyang reaksyon sa mga biro ng mga kapatid.

Mayroon ding isang beses na nagkausap kami ni Jeymar, tinanong ko siya kung ano ba talaga ang alam niya sa amin ng kuya niya. “Eh… n-nakit ako kayo isang beses eh sa loob ng bahay ninyo na nagyakapan kayo, naghalikan habang nakahiga sa kama. S-sorry po, di ko naman sinadya. Tinatawag ko kasi ang kuya ko nang oras na iyon at hindi siya sumagot. Kaya pinuntahan ko sa bahay ninyo po. Iyon... nakita ko po kayo sa guwang ng pinto…”

“H-hindi ka naman nagalit sa nakita mo?”

“Hindi naman po. Masaya nga ako dahil noon ko nalaman na iyon marahil ang dahilan kung bakit palaging masaya si kuya Jeyrick eh. Mabait din naman po kayo.” Ang sambit ni Jeymar. “Simula nga nang namatay ang mga magulang namin, tila nawalan na ng sigla ang kuya Jeyrick. Ni pakikinig ng music ay hindi na niya ginagawa. Lalo na ang pagkanta. Nang buhay pa ang aming mga magulang kasi, kapag nagkasiyahan at nagba-bonding kaming pamilya, palagi kaming nagkakantahan. Ngunit nang pumanaw ang mga magulang namin, hindi ko na narinig na kumanta pa si Kuya Jeyrick. Puro trabaho na lang ang inaatupag niya. May ukelele nga siya na palagi niyang ginagamit eh. Ngunit simula nang dumating kayo, palagi ko na siyang naririnig na kumakanta. At ang ukelele niya at palagi na ring nagagamit.” Ang dugtong pa ni Jeymar.

Doon ako mas natuwa pa. Para bang talagang wala nang hadlang pa sa amin ni Jeyrick. At totoo ang sinabi ni Jeymar. Kahit hindi maganda ang boses ni Jeyrick, mahilig siyang kumanta. At palagi niya akong kinakantahan habang nagyu-ukelele siya. Kapag alam niyang mataas na ang nota at na sintonado na siya, magtatawa na iyan. At doon na ako tatawa rin. Naku-kyutan kasi ako sa kanya na kahit alam niyang wala na siya sa tono ay kanta pa rin nang kanta. Napaka-masayahin niya. At iyong dimples kapag bumakat na sa pisngi niya habang tumatawa, nahi-heaven ako.

Tungkol naman sa sasakyan kong SUV na nalaglag sa bangin dahilan upang magkaroon ako ng pilay ay bali ay napaayos ko na rin. Tinuruan ko si Jeyrick na magmaneho, pati na rin si Jeymar.

Ang saya-saya ng aming pagsasama. Tila wala na akong mahihiling pa sa buhay. Dahil dito ay naisipan kong gawing official ang aming relasyon ni Jeyrick. Sosorpresahin ko siya ng mga balloons at at mga pagkain. At sa pinakailalim ng cake, may isang naka-plastic na papel na ang nakasulat ay isang tanong, “Jeyrick, mahal kita... Mahal mo rin ba ako? –Harold.” Siya ang pababasahin ko. At siya na rin ang sasagot.

Pagkatapos, mag-inuman kami, magkantahan bilang selebrasyon sa aming pagiging official na mag-syota.

Dumating nga ang araw na iyon. Nakaplano sa pananghalian namin. Nagtaka sila kung bakit napakaraming pagkain ang ipinahanda ko. May inorder pang masasarap na pagkain. At... may cake. Sinagot ko na lang na may mahalagang okasyon na sasabihin ko lang kapag tapos na kaming kumain.

Nasa gitna na kami ng kasiyahan noon. Tapos na kaming kumain at sinimulan na naming kainin ang cake. Nang naubos na ito at excited na sana akong sabihin sa kanya na may papael na may sulat na naka-plastic sa ilalim ng cake biglang dumating naman ang isang bisita.

Ang aking papa. Galit na galit, hindi man lang ako nakapag-introduce sa kanya nina Jeyrick at mga kapatid niya. At nasaksihan nilang lahat ang mga sinabi ng aking ama. “Ano itong nabalitaan ko mula kay mayor na nakapagdesisyon ka na raw na huwag ituloy ang project? At bakit hindi mo ako kinunsulta bago ka magdesisyon?” ang sigaw niya.

“Pa… sorry! Sasabihin ko naman talaga sa iyo eh.”

“Sasabihin mo sa akin? Pagkatapos mong sabihin sa mayor na hindi na matuloy? Ano to, gaguhan?! Hindi ganyan ang gawain ng taong matinong kausap Harold! Thats’ very unprofessional!”

“S-sorry pa. Pero nakapagdesisyon na ako. Gusto kong dito na manirahan at gawin kong farming land itong ating lupa.”

Mas lalo pang tumaas ang boses ng aking ama. “Nababaliw ka na ba?!!! Alam mong nakapag-kumpromiso na ako sa mga kumpare kong investors at nag-agree na kami sa project, at heto ngayon, magdesisyon ka ng sarili mo? Ano ang mukhang ihaharap ko sa kanila? Paano pa nila ako paniniwalaan sa susunod na proyekyto? Naisip mo ba iyan? In the first place, hindi ako ang nagmungkahe nito. Ikaw. Nang ok na ang lahat, sabi mo na decided ka na, need mo ng capital. I delivered. At ngayon, bigla ka na lang aatras? Anong klaseng tao ka? Where is your responsibility? Where is your word of honor? Wala kang paninidigan? Pati ang mayor na, for your information ay second degree cousin ko pala, at Tito mo, ay mapapahiya tayo? Ano ka ba?”

Nagulat din ako sa nalaman na iyon. Matagal na kasing lumisan ang aming mga magulang doon kung kaya ay hindi na namin kilala pa ang iba naming kamag-anak sa lugar na iyon. “Eh… iyan po ang napagdesisyunan ko pa eh.” Ang sagot ko na lang.

“And for what stupid reason?”

“Farming pa… ayaw kong masira ang kalikasan dito. Ayaw kong magkaroon ng maraming taong magdala ng dumi, ingay at pollution sa lugar na ito. Kaya nga po ako umalis sa atin dahil ayaw ko ng mga ganoon pa. Ayaw kong masira ang lugar ng Bauko...”

“Tanga ka ba? This project will help people sa lugar na ito! Aangat ang kanilang pamumuhay, dadami ang turista rito, magkaroon ng trabaho ang mga kababayan natin. Dito ang roots natin. It’s our way of giving back to this place na matagal na nating tinalikuran! Hindi mo ba naisip iyan?”

“Pa… mas importante pa rin para sa akin ang simpleng pamumuhay. Respetuhin natin ang kultura ng mga Igorot! Ang kanilang pag-alaga sa kalikasan. Mahal nila ang kalikasan. Ayaw nilang masira ito. Ayaw nilang isakripisyo ang kanilang kalikasan para lamang sa silaw ng pera at trabaho.”

“No-no-no-no-no! It’s a big NOOOOOOO!” ang sigaw niya. “Hindi ako papayag na hindi matuloy ang project. And if you are not with me with this, better leave this place, Harold, dahil kung magmatigas ka, tatanggalin ko ang lahat ng mga access mo sa pera, sa credit cards, at itakwil kita bilang anak.Wala kang mamanahin sa akin! Hindi ito ang pinakunang pagkakataong nagmatigas ka. I’m fed up! I’m done with you! Wala ka nang ginawa kundi sakit sa ulo! Kailan mo ba kami bigyan ng kasiyahan ng mama mo? Kahit ito na lang Harold... Kahit ito ito na lang!!! Kapag nagawa mo itong project na ito, hahayaan kita kung ano man ang gustong gawin mo sa buhay mo. Hindi kita pakikialaman, hindi ako hahadlang sa kung ano man ang gusto mo! ITO LANGGGG!!!” ang bulyaw niya.

Nang mabaling ang kanyang paningin kay Jeyrick, binulyawan din siya. “Ikaw ba ang nakinabang sa lupain ko nang walang paalam?”

“O-opo, S-sir…” ang nanginging na sagot ni Jeyrick. Nahiya at naawa ako sa kanya. Pati siya na inosente ay nadamay pa.

“Kung ayaw mong sasampahan kita ng kaso, hijo at ipakulong pa, alam mo na ang gagawin mo! Naintindihan mo?!!!” ang bulyaw uli ng aking ama na tila nanlilisik ang mga mata sabay walk out.

Maya-maya lang ay narinig na namin ang malakas na ingay ng kanyang sasakyan na pinaharurot.

Doon na ako nawalan ng ganang ituloy pa ang aking balak na ilabas ang tanong ko kay Jeyrick mula sa ilalim ng cake kung mahal ba niya ako. Actually, nalimutan ko na rin iyon. Ang bumabagabag ng aking isip sa puntong iyon ay ang banta ng aking ama. Kilala ko ang aking ama. Alam kong totohanin niya ang kanyang sinabi.

Iyon na ang simula ng aking kalbaryo. Kasi kung tanggalan ako ng access sa aking mga bank accounts at palalayasin pa kami sa carrot farm, paano na lang kami mabubuhay ni Jeyrick at mga kapatid niya?

“Okay lang iyan, Harold…” ang sambit ni Jeyrick nang nakitang nakayuko na lang ako at malungkot na nag-isip. “Tama ang papa mo, dapat ay ituloy mo ang pagdevelop sa lupa na ito. Dapat ay sundin mo ang gusto niya. Papa mo siya, may karapatan siya sa iyo.” Ang sambit niya.

“Paano ka? Paano kayo ng mga kapatid mo?”

Binitiwan niya ang isang matipid nga ngiti. “Huwag mong kalimutan na sanay kami sa hirap, Harold. Iyan ang kagandahan sa amin. Kahit saan kami itapon ng tadhana, mabubuhay at mabubuhay kami. Ang buhay naming mahihirap ay maihalintulad sa isang damo. Kahit saang sulok mapadpad, kahit sa gitna ng bagsik kalikasan, kahit tinapak-tapakan pa ng ibang tao at kinakain ng mga hayop, patuloy pa ring naming pinapahalagahan ang buhay. Hindi kami susmusuko. Nananatili kaming matatag at hindi natitinag sa kahit anong dagok at pagsubok ng buhay.” Ang sambit niya.

Napatitig ako sa kanya sa sinabi niyang iyon. Napakagandang mensahe para sa aming mga nakaranas ng pagiging spoiled, sa mga taong medaling sumuko sa mga maliliit na problema sa buhay. “Hindi. Hindi mangyayari iyan, Jeyrick. Hindi ako papayag na magkalayo tayo. Ituloy pa rin natin ang pagbunkal sa lupa at pagtatanim ng carrots.” Ang nasabi ko na lang.

Hindi na umimik si Jeyrick. Niligpit niya an mesa at hinugasan ang mga plato. Pagkatapos ay parang wala lang na kinuha ang kanyang ukelele at kinantahan ako, iyong “Paano Pa Kita Malilimutan” na kanta ni Cinderella pero Igorot na version ang lyrics –

Minsan mo lang ako niyakap

Ngunit sa dibdib ko'y wala nang hanap

Tamis at higpit ng 'yong tanging yakap

Mga puso natin ay nagkausap

Paano pa kita malilimutan

Sa isip ko'y di ka maiwasan

Habang may init pa ang haring araw

Ang init mo'y nasa 'kin pang katawan

Paano pa kita malilimutan

Sa isip ko'y di ka maiwasan

Habang may tinig pa akong naririnig

Damdamin ko'y bulong ng 'yong pag-ibig

Minsan mo lang ako niyakap

Ngunit sa dibdib ko'y wala nang hanap

Tamis at higpit ng 'yong tanging yakap

Mga puso natin ay nagkausap...

Mistulang nawala ang aking lungkot sa pagkarinig sa kantang iyon ni Jeyrick. Narinig ko nang kinanta niya iyon. Ang sabi niya ay paboritong kanta raw ito ng kanilang mga magulang at iyon na rin daw ang paborito niya. Panandalian kong nalimutan ang aking problema sa kanyang kanta. Ang nadama ko ay ang kilig dahil tila ba ramdam na ramdam niya ang kanyang pagkanta. At ako naman, iniimagine na para sa akin talaga ang mga mensahe ng katagang iniukit sa kanta.

Pagkatapos niyang kumanta ay pinakanta ko pa siya uli. Sobrang nagustuhan ko kasi. Tumalima naman siya. At sa bawat pagkanta niya ay ganoon pa rin, ramdam na ramdam niya ang pagkanta na parang siya mismo ang nagbigay ng mensahe ng kanta.

Habang kumakanta si Jeyrick, nag-inuman din kami, kasama si Jeyrick. Dahil sa kinikimkim kong problema at sama ng loob ay ginanahan akong uminom. Napansin ito ni Jeyrick. “Parang tubig lang sa iyo ang tapey ah!”

“Kaya ko naman eh.” Ang sagot ko na lang.

“Huwag mo na lang kasing isipin ang sinabi ng papa mo… Hayaan mo na lang.”

“Hindi ko naman talaga ito iniisip ah.” Ang sagot ko na lang bagamat taliwas ito sa laman ng aking sa isip kung saan ay bumabagabag ang maraming katanungan kung paano na lang kami kapag natuloy ang project at maghiwalay kami ni Jeyrick. Ang sakit lang isipin.

“Talaga?” ang sagot niya. “Basta, huwag mong problemahin iyan. Magiging okay din ang lahat.” Ang dugtong niya.

Hindi na ako sumagot pa. Hindi ko rin naman kasi alam kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa kanyang sinabing magiging okay ang lahat.

Hanggang umabot ng alas 6 ng gabi ay nag-inuman pa rin kami. latang-lata na ako at hilong-hilo. Ang alam ko ay hindi na ako nakapaghapunan pa.

Kinabukasan, alas-9 na nang akoy magising. Wala si Jeyrick sa aking tabi. Nang ibinaling ko ang aking tingin sa mesa, nakahanda na ang pagkain. Tinakpang ang mga ito ng plato.

Pinilit kong tumayo bagamat sobrang sakit pa ng aking ulo dahil sa hangover. Tinungo ko ang banyo. Nang tiningnan ko ang drum na lagayan namin ng tubig, bagong igib ito at talagang puno ng tubig. Mistulang walang gumamit. Naligo ako atsaka sinilip ang bahay nina Jeyrick.

Tahimik ang bahay nina Jeyrick. Walang katao-tao. Wala lang sa akin iyon dahil sa isip ko ay nasa taniman lang silang magkakapatid. Ganoon naman talaga palagi sila kapag mga ganoong oras. Ngunit laking gulat ko nang silipin ko ang taniman at wala ring katao-tao roon! Doon na ako kinabahan. Dali-dali akong bumaba ng bahay upang puntahan ang bahay nina Jeyrick.

“Jeyrick! Jeyrick!” ang sigaw ko.

Walang sumagot.

“Jeymar! Jeymar!” ang sigaw ko uli.

Wala ring sumagot.

Pati ang mga pangalan ng bata ay natawag ko nang lahat. Wala pa ring sumagot. Ang ginawa ko ay puwersahang binuksan ko ang bintana ng bahay nila at nang masira ko na ito, pumasok ako.

Walang katao-tao sa loob. Tiningnan ko rin ang kanilang mga cabinet kung naroon pa ba ang kanilang mga damit. Wala na rin!

Dali-dali kong pinuntahan ang dulo ng taniman ng carrots, nagbakasakali na baka naroon sila sa pinakadulo na hindi ko na nakikita pa. Ngunit wala akong nakita ni anino nila roon. “Jeyrickkkkkkkkkk!!! Jeyrickkkkkkkkk!!!” ang sigaw ko.

Ngunit walang Jeyrick na sumagot. Nag-iisa na lang ako sa lugar na iyon.

Dali-dali kong tinumbok ang aking sasakyan at binaybay ko ang kalsada patungo sa palengke. Sa daan ay may tinanong ako kung nakita ba nila si Jeyrick at mga kapatid niya. Ngunit wala ni isa sa kanila ang makapagsabi kung nasaan sila. Hanggang sa nakarating ako sa terminal ng mga bus at jeep. Nagtanong-tanong din ako roon. Ngunit walang ni isa mang tao na nakapagbigay sa akin ng kasagutan.

Wala na akong nagawa kundi ang bumalik sa aking bahay. Mabigat ang aking kalooban na inihakbang ko ang aking mga paa papasok sa loob ng aking bahay. Nang nasa loob na ako, naupo ako sa aking kama. Habang tiningnan ko ang kanin na inihanda ni Jeyrick para sa akin sa umagang iyon, hindi ko naman maiwasang hindi maluha. Naalala ko kasi si Jeyrick. Ang kasiyahan namin sa kuwarotng iyon. Ang aming tawanan, harutan, at ang mga nangyari sa amin. Ngunit sa pagkakataong iyon ay sobrang tahimik. Nakakabaliw ang katahimikan na wala na ang taong nagpapasaya sa akin. At naalimpungatan ko na lang ang aking sarili na humagulgol. “Hindi ako titigil Jeyrick hanggang sa mahanap kita...” ang bulong ko sa sarili.

Nasa ganoon akong pag-iyak nang may napansin akong papel na umusli sa ibabaw ng mesa na pinatungan ng pinggan.

Dali-dali akong tumayo at dinampot ang papel. Sulat ni Jeyrick! At sulat kamay niya. Dali-dali ko itong binuklat at binasa.

“Dear Harold, una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa pagdating mo sa buhay ko, sa buhay namin. Salamat din sa maiksing panahon na naging kaibigan ka namin at tinulungan mo kami. Napakabait mo. Nagyon lang ako nagkaroon ng kaibigang mayaman na napakabait. Higit sa lahat, salamat sa mga alaalang iniwan mo sa akin, iyong mga alaalang sobrang nagpasaya sa akin, mga alaalang sa iyo ko lang naranasan at naramdaman. Saan man ako magtungo, saan man ako mapadpad, saan man ako dadalhin ng tadhana, hinding-hindi kita malilimutan. Pangako iyan.

Pasensya ka na rin kung bakit ako umalis nang walang paalam. Ayaw kong pigilan mo kami dahil masakit mang aminin, tama ang mga sinabi ng papa mo. Kapag nadevelop ang lupa ninyo, mas maraming tao ang makinabang, maraming taong matutulungan, maraming tao ang uunlad ang kanilang buhay dahil sa trabaho na maidudulot nito. Maliban d’yan, aangat pati ang pamumuhay ng buong munisipyo. Ayokong maging hadlang sa ikabubuti ng marami. Naintindihan ko ang lahat at wala akong sama ng loob sa iyo o sa papa mo sa ginawa kong desisyon na ito. Kaya napagdesisyunan kong aalis na lang. Ayaw kong mahirapan ka sa pagpili. At ayokong kami ang piliin mo dahil hindi ito ang tama. Alam kong kapag ang project ang pipiliin mo, maging maayos ang iyong buhay. Maging maayos ang relasyon ninyo ng iyong ama. Kaya mas makabubuting kami na lang ang aalis.

Huwag kang mag-alala sa amin. May natira pa naman akong kaunting pera doon sa mga nabenta naming carrots. Kapag naubos naman ito, makahanap din kami ng paraan. Sa sinabi ko na sa iyo, sanay kami sa hirap. Walang mawawala sa amin kung magsimula kaming muli. Kahit saan saan kami mapadpad, mabubuhay kami. 

May kaunting panghihinayang lang ako. Aaminin kong nalungkot ako sa desisyon kong ito. Ang bilis lang kasi ng lahat. Parang isang iglap lang ay naging magkaibigan tayo, naging isang pamilya, at sa isang iglap lang din ay parang bulang nawawala ang lahat. Gusto pa sana kitang mas makilala pa. Gusto pa sana kitang makasama pa. Ngunit sadyang ganyan lang talaga. Minsan ay masakit magbiro ang tadhana. Minsan ay may mga bagay na gustuhin man nating manatili sa buhay natin ngunit dahil hindi sila nakalaan para sa atin, hahayaan natin silang lumayo, mawala. Masakit tanggapin ngunit iyan ang katotohana. Aaminin ko na habang sinusulat ko ito, umiiyak ako. Ngayon lang ako umiyak ng ganito.. Hindi ko alam kung ito ba ay dahil hindi na kita makikita pang muli o dahil nagsisi ako kung bakit ipinagtagpo pa tayo gayong maghihiwalay din lang naman. Kahapon lang sinabi ng papa mo na ituloy ninyo ang project, at kagabi, umiiyak na ako. Habang himbing ka, hindi ako makatulog, pinagmasdan ko ang mukha mo habang himbing na himbing. Niyayakap kita, hinahalikan... ngunit hindi mo na ako naramdaman.

Kahapon ay kinantahan din kita. Gusto kong umiyak habang kumanta ako sa paborito kong kanta, iyong “Paano Pa Kita Malilimutan” sa tagalog. Ngunit pinigilan ko ang aking sarili dahil ayaw kong ipakita sa iyo na nasaktan ako, dahil  ramdam ko mensahe ng bawat kataga ng kanta... para sa iyo. Sana, kagaya ng mensahe ng kanta, ay hindi mo rin ako malilimutan...

Huwag mo na akong sundan pa Harold. Ayaw kong magdusa ka, ayaw kong maghirap din ako. Sa sinabi ko, ituloy mo ang project mo. Isang araw, kapag nagtagumpay ka na, magiging proud ang papa mo sa iyo, proud ang mga taga Bauko sa iyo. Kapag dumating ang araw na iyan, dadalaw ako…

Hangad ko ang iyong tagumpay, Harold.

Muli, maraming salamat sa lahat. Ang iyong kaibigan.

-Jeyrick”

P.S.

Alagaan mo si Har-Jey. Kapag ginawa mo iyon, para mo na ring inaalagaan ang ating maiksing pagsasama at pagiging magkaibigan.”

(Itutuloy)