CARROT BOY 5

By Michael Juha

Email: getmybox@hotmail. com

FB: getmybox@yahoo. com

Disclaimer:

Ang kuwentong ito ay pawang kathang-isip lamang bagamat "inspired" sa internet sensation na si Carrot Man. Hindi po ito ang totoong kuwento ng buhay niya. At hindi po intensyon ng may-akda na saktan ang damdamin ng mga taong maaaring maapektuhan sa kuwentong ito. Ang litrato na ginamit dito ay hindi po pag-aari ng may-akda. Credit to the real owner, Ms. Edwina Bandong.

***

“Hindi ko maitago ang aking pagkadismaya sa front desk personnel na nagbigay ng aking message para kay Jeyrick. “Sana, Miss ay ibinalik mo na lang sa akin. You are not being helpful!” and sambit ko sabay walk out.

Simula nang magkita kaming muli ni Jeyrick ay nagti-text na siya sa akin kapag may time siya. Kumustahan lang naman, minsan ay nagtatanong siya kung kumain na ako, kung nakapagpahinga na ba. Iyon lang. Walang tanungan tungkol sa mga personal na bagay. Ayaw ko na ring magtanong kasi natatakot akong baka may malalaman akong masakit tungkol sa status nila ng ka love-team niya. Masakit iyon dahil may nararamdaman pa ako para sa kanya.

DUMATING ang takdang araw ng pagbukas at riboon-cutting ng hotel/resort namin. Matiwasay naman na nairaos ang programa. Nagsimula ito ng alas-4 ng hapon. May variety show, may kantahan, may pakilig sina Jeyrick at ka loveteam niya. May sayawan, may modern, may Igorot songs and dances, may pa-raffle na hotel accommodation para sa 25 ka kuwarto para sa free one-day and one-night stay para sa mga local Igorot bilang pasasalamat sa kanila. Full-packed ang opening ng hotel na dinayuhan pa ng mga dayuhang turista, mga residents ng Cordillera, mga at iba pang karatig-probinsya dahil nga naroon si Jeyrick. Lalo na nang lumabas na si Jeyrick at nagbigay ng speech, hindi magkamayaw ang mga Igorot sa kakapalakpak sa kanya. Bagamat sa wika nila ipinahayag ni Jeyrick ang kanyang mensahe, may translator naman na nagsabing ang mensahe raw ni Jeyrick sa kanila ay ang pagiging masipag, mapagkumbaba, pagmamaal sa pamilya, pagmamahal sa kalikasan. At dapat daw na magiging proud sila sa kanilang lahi, bilang mga Igorot. Emosyonal din na ikinuwento ni Jeyrick kung paano siya lumaki sa lupang iyon, sa hirap ng buhay nila, sa pagtatanim ng carrots na itinuro pa niya ang lokasyon ng kanilang taniman na noon ay nasakop na ng swimmping pool at themed park. Nagpasalamat din siya sa aming pamilya na hindi sila siningil ng bayad sa paggamit nila ng lupa kung saan naman siya nadiskubre.

Magara ang preparasyon namin sa aming opening na iyon. Inimbitahan din kasi namin ang mga malalaking networks at mga media ng Pinas na nagkatong kaibigan din ang iba ng aming mga investors. Mayroon ding ilang foreign media na dumalo.

Alas-7 na ng gabi nang matapos ang programa. May Buffet na dinner na libre para sa lahat. Dahil busy ako sa pag-supervise at pag-assist sa mga guests, hinayan ko na lang sina Jeyrick na kumain, kasama ng kanyang manager at personal assistant. Naki-halubilo rin siya sa ibang mga guests na Igorot, lalo na ang mga kakilala at kaibigan niya. Naroon din ang kanyang mga kapatid. Hindi naman umaalis sa kanyang tabi ang kanyang ka love-team niya at manager nito. Dahil nakita ko naman nag-enjoy si Jeyrick, hinayaan ko na lang siya habang patuloy pa rin ako sa pag-estima sa mga bisita. Halos wala kaming panahon para private time na para sa amin lang. Naroon din kasi ang kanyang ka love-team kaya hanggang tinginan na lang kami.

Alas-9 na ng gabi nang medyo nakapagpahinga na ako. May scheduled concert kasi sa gabi, mga banda galing Maynila at may isiningit din kaming banda galing sa Cordillera. Kaya ang ibang guests ay nagsi-uwian na, ang iba ay nagpahinga muna, nagrecharge ng energy kumbaga para sa concert. Napag-alaman kong sina Jeyrick ay abala naman sa pakikisalamuha sa mga kababayan niyang Igorot na nagpapapicture-taking at selfie sa kanya sa pool.

Dahil sa pagod, dumiretso na ako sa aking kuwarto. Gusto ko sanang mag-text kay Jeyrick ngunit nahiya na rin ako gawa nang baka makaistorbo lang ako sa kanila. Nang nasa loob na ako ng kuwarto, ibinagsak ko kaagad ang aking katawan sa ibabaw ng kama.

Naidlip na ako nang bigla namang nag-ring ang intercom. “Sir, sorry to disturb you, this is Maila from the front desk, Mr. Jeyrick would like to talk to you?”

Biglang nawala ang aking antok sa narinig. “Yes, Maila, I want to talk to him. thanks…”

Narinig ko ang ingay ng paglipat ng receiver ng intercom. Maya-maya lang, “Hi. Tulog ka na ba? Ang bilis naman. Ang biro niya.”

“Naidlip ako nang kaunti eh. Sobrang pagod sa paghanda.”

“Oo nga, nakita nga kita, grabe ang pagka-abala mo kaya hindi na rin kita inistorbo. Nakaistorbo ba ako ngayon?”

“Hindi, hindi. Ikaw pa. Ang lakas mo kaya sa akin.” Ang sagot ko. Syempre, kinilig din.

“Talaga?” ang sagot niyang tumawa pa.

“Ikaw pa!”

“O sige kung malakas ako sa iyo, halika rito sa baba. Bonding tayo.” ang sambit niya.

Ramdam ko naman ang pagtatalon ng aking puso sa narinig. “Iyong ka love-team mo, kasama mo ba ngayon?” ang tanong ko. Baka kasi ma-OP ako kung naroon din siya.

“Umuwi na ng Maynila, kanina pa. May taping sila bukas ng hapon kaya nagmamadali para may ora pa para maghanda siya. Halika na!” ang masiglang sabi niya.

“Okay. Sure. Antayin mo ako d’yan!” Ang sagot ko ring excited na excited.

Dali-dali akong bumalikwas ng kama at halos takbuhin ko na lang ang elevator pababa. Nagpalit lang ako damit, t-shirt at jeans ang sinuot ko. Nang nasa harap na niya ako, halos matulala naman ako. Bigla akong naging conscious at kinabahan. Ramdam ko ang malakas at mabilis na klampag ng aking dibdib.

“Si Jean, ang sweetheart mo, nasaan siya?” ang tanong niya kaagad sa akin.

“Ah… nasa room na rin siguro niya. Pagod din iyon.” Ang sambit ko. “So… ano ang plano mong gawin nating bonding?” ang paglihis ko sa usapan.

“Kuwentuhan tungkol sa buhay-buhay, gaya ng dati.”

“Ok, good.”

“Doon kaya tayo sa gilid ng pool. Maganda roon at presko.” Ang mungkahi niya.

“Sure.” Ang sagot ko. “Anong gusto mong drinks? Wine, whiskey, tequila?” ang tanong ko naman.

Napangiti siya. “Ayaw mo na bang tapey?”

Natawa ako. “Of course! Iyan ang iniinum natin noon, di ba? Mayroon din kami niya. Syempre, may mga turista rito na maaaring maghanap ng native na inumin ng mga Igorot.” At baling sa front desk, “Pakipadalhan mo kami ng tapey Maila…” ang utos ko sa front desk na naka-duty. “Sa may pool lang kami.” ang dugtong ko.

“Yes, boss.” Ang sagot naman ni Maila.

“Ang yaman niyo talaga” ang sambit ni Jeyrick.

“Malapit ka na rin.” Ang sagot ko. “Alam ko naman na marami ka nang pera eh.” Sabay tawa.

“Hindi naman… nagsimula pa lang ako. Pero may naipon naman kahit papaano.” ang sagot din niya.

Maya-maya ay medyo ramdam kong tinamaan na ako sa aming nainum. Nagtanong siya. “Alam mo, na-miss ko pa rin ang bahay namin dito. Sa may banda riyan, iyon, di ba?” ang tanong niya habang tinuro ang lokasyon kung saan ay dating nakatayo ang bahay nila.

“Oo… sensya ka na, kailangang i-demolish eh. Nasa gitna kasi siya ng main building kaya dapat talagang gibain.” Ang sagot ko.

“Okay lang iyon, ikaw naman. Na-miss ko lang talaga siya. Di mo maiwasan sa akin iyon. Halos buong buhay ko, iyon na ang nakagisnang bahay namin. Diyan ako isinilang, diyan din namatay ang aking mga magulang. Nakaka-home sick na di ko mawari. Na-miss ko ang buhay namin d’yan. Kahit mahirap lang kami ngunit buo, at masaya.” Ang malungkot niyang sabi.

Natahimik ako nang sandali. Binitiwan ko na lang ang isang malalim na buntong-hininga.

Maya-maya, “Drama mo naman, nalungkot din tuloy ako.”

“Sensya ka na. Alam mo namang ganyan talaga ako di ba? Na-miss din kita. Simula nang maging magkaibigan tayo, sa iyo ko lang naipalabas ang mg aka-dramahan ko. Sa lahat ng mga kaibigan ko simula noon hanggang ngayon, ikaw lang ang tanging pinagkakatiwalaan ko. Kaya kahit sa maynila, na-miss kita, namiss ko ang ganito na nakakapagsabi ako ng aking mga saloobin, mga hinanakit, mg aka-dramahan sa buhay.”

“Oo naman. Ako pa. Loyal mo kaya akong kaibigan, at ngayon number one fan.”

Napangiti siya. “Ako ba, ganyan ka rin?”

“Oo naman. Kahit iniwan mo ako, ikaw pa rin ang itinuturing kong best friend…” nahinto ako sandali. Bigla kasing sumagi sa isip ko ang maliit na bahay kung saan kami unang naging magkaibigan. “Sandali, may sorpresa pala ako sa iyo.” Ang sambit ko.

“Talaga? Ano iyon?”

“Tara sundan mo ako.” Ang sagot ko. At tinumbok ko ang maliit na pathwalk patungo sa likod ng hotel.

Tumayo rin siya at sinundan ako. Nang malapit na kami sa bahay dinig na dinig naman namin ang pagtatahol ni Har-Jey na kasalukuyang lumabas sa kanyang doghouse. Siguro ay naamoy niya kami.

“Waaahhhhh! Ang laki na niya!” ang sigaw ni Jeyrick na tuwang-tuwa na nakita na malaki na ang bigay niyang aso.

“Iyan, inaalagaan ko iyan. Di ba sabi mo pa na alagaan ko iyan dahil parang inaalagaan ko na rin ang ating pagiging magkaibigan?

Napangiti siyang tiningnan ako. “At malusog siya, mukhang masaya.”

“Syempre, espesyal talaga ang pagpagawa k ong bahay niyan. Special ang pagkain, kada-hapon ay isinasama ko sa pamamasyal. At kapag wala ako ay may taga-alaga niyan.”

“Ang galing!” ang sambit niya.

Nang makalapit na kami ay hindi magkamayaw na nagtatalon habang pumapayupoy ang buntot ni Har-Jey. Halos mapatid na nga ang kanyang tali sa lakas at malikot na pagtatalon habang hinarap Jeyrick.

“Kilala ka pa niya!” ang sambit ko.

“Oo nga! “Alam niyang ako ang una niyang amo!” ang sagot naman ni Jeyrick.

Doon na tila nag-iiyak ang aso at lalo pang naglupasay sa katatalong na para bang sabik na sabik at nanunumbat kung bakit siya iniwan. Nakakaiyak tingnan. Para silang mag-ama na ilang taong hindi nagkikita at nag-uumapaw ang kasabikan sa isa’t-isa.

Niyakap-yakap pa ni Jeyrick si Har-Jey at kinarga. Kahit nadudumihan ang suot na damit ni Jeyrick, hindi niya ito ininda. Kahit dinila-dilaan pa ni Har-Jey ang bibig niya, hinayaan lang niya ito. Ang cute nilang tingnan.

Maya-maya ay ako naman ang hinarap ni Har-Jey. Nakikipag-laro din siya sa akin, ang buntot ay pumapatupoy pa rin na tila nagpasalamat na dinala ko si Jeyrick sa kanya. “O ngayon na nagsawa ka na sa amo mong si Jeyrick, sa akin ka na haharap. Second priority na lang ako ngayon, ganoon ba iyon??” ang sabi ko sa aso.

Tila nakaintindi naman si Har-Jey sa aking sinabi. Umungol siya na parang sinagot ang akig sinabi, tumingala na nakatingin sa akin, itinatagilid ang mukha habang ang mga mata ay sa akin nakatutok, parang nahiya.

“Sinagot ka niya!” ang sambit ni Jeyrick.

“Ano ang sinabi?” ang tanong ko.

Pinaliit ang niya kanyang boses. “Huwag kang mag-inarte, pangit! Araw-araw naman tayong nagkikita! Nakakasawa na pagmumukha mo!”

Tawanan na lang kami ni Jeyrick.

“Matalino ang aso mo!” ang sabi niya.

“Aso natin…” ang sagot ko naman. “Manang-mana sa iyo.” Dugtong ko.

Napangiti siya. “ang katalinuhan ay mana sa akin. Ang kakisigan naman ay mana sa iyo!”

“Sinabi mo pa.” ang biro kong sagot. “Angkinin ko na talaga lang ang kisig.” Ang ang dugtong kong tumawa rin. “Hayan, sorpresa ko rin sa iyo.” Ang pagturo ko sa bahay.

“Wowww!” ang sigaw niya. Kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang ibayong saya. “Narito pa rin siya!” Dali-dali siyang umakyat at pumasok sa loob, umupo sa gilid ng kama. Inikot ng kanyang mga mata ang paligid ng kuwarto. “Halos walang nagbago…” ang sambit niya.

Kinuha ko ang bangko sa gilid ng mesa at pinaikot ko ito paharap sa kanya atsaka ako umupo. “Halos wala talaga akong binago riyan. Maliban sa dinagdag kong features kagaya ng aircon, cable TV, kutson na medyo malambot…” ang sabi ko.

“Ang galing.”

“Nagustuhan mo?” ang tanong ko.

“Na-miss ko siya…” ang sagot niya.

“Dito pa rin ako natutulog. Kahit full-operation na ang hotel, gusto ko pa rin dito.” Ang sambit ko.

Hindi agad siya nakaimik. Parang may lungkot sa kanyang mga mata.

“Bakit?” ang tanong ko.

“Wala… muli kong lang naalala ang aming kahirapan.”

“At least now masaya ka na. Sikat ka na, may pera na, hindi na mabigat ang trabaho. Kaya move-on ka na.” ang sabi ko.

Napangiti siyang tiningnan ako. Ewan ko, tila may kakaiba sa kanyang ngiti. “Move-on ka jan… Ikaw ba ay nakapag move on na?”

Nagulat naman ako sa tanong niyang iyon. “Move on? Saan?” ang inosente kong tanong.

“Eh…” nahinto siya sandali. “A-ang ibig kong sabihin, s-sa papa mo. Di ba nagalit siya sa iyo dahil gusto mong gawing farm itong lupa ninyo?”

“Syempre. Okay na kami nga papa ko. Heto nga very successful ang pagpapatayo namin ng hotel/resort. Proud siya sa akin, at nagpapasalamat din siya sa iyo. Lalo na, hindi ka pa talaga humingi ng bayad sa pag-endorso mo sa hotel.”

Tahimik. Ramdam kong seryoso pa rin ang kanyang mukha. “Ikaw, kumusta ka na sa kalagayan mo ngayon? Sigurado, masayang-masaya ka na sa buhay mo.”

“Ewan… hindi pa rin eh. Parang hinahanap-hanap ko pa rin ang pagiging ako. Sa showbiz, may sariling mundo sila roon, may sariling patakaran. Doon ay kailangan mong makisabay, makisayaw sa tugtog, magaling makisalamuha, magaling dumiskarte. Kailangang maingat para hindi maungusan. Dapat ay palaging okay tingnan, hindi nahuhuli sa uso at mga gadgets. Kahit walang pera, dapat ay mayaman kang tingnan... dahil kapag hindi ka nakakahabol sa standard, hindi ka na okay para sa kanila. Hindi ka na papansinin hindi ka bibigyan ng project. Kapag wala ka nang maibubuga, lalaitin ka ng paharap at patalikod ng mga tao sa industriya.”

“Naintindihan kita. Ganyan talaga ang patakaran sa showbiz. Matira ang matibay. Sabi nga nila, nasa pag-arte lang ang lahat. Palibahasa sa harap ng camera ay subsub ang pagkukunyari nila bilang ibang katauhan, pati ang pag-uugali nila ay naging scripted na rin.”

“Iyon na nga eh. Mahirap makahanap ng tunay na kaibigan sa showbiz.”

“Kaya dapat ay mag-ingat ka. Palaging bantayan mo ang iyong likod.”

“Oo nga eh.”

“Musta pala ang love-life? Kailan ka mag-aasawa?” ang tanong ko sa kanya.

“Wala pa sa plano ko iyon. Kailangan kong patapusin muna ang mga kapatid ko sa kanilang pag-aaral. At matagal pa iyon. Baka abutin pa ng sampung taon.”

“Nakapagpatloy ka ba ng pag-aaral?”

“Hindi na. Mahirap pagsabayin ang showbiz at pag-aaral eh. Hindi naman ako kasing talino mo. May naiipon naman ako kahit papaano. Sa mga kapatid ko na lang. Sila ang mahalaga.”

“Isa ka talagang huwaran na kuya…”

“Salamat… Kailan ka pala mag-aasawa?” ang paglihis niya sa usapan.

“Ah matagal pa iyon. Di ba sabi mo ay patapusin mo muna ang mga kapatid mo? Kapag tapos na sila at nag-asawa ka na, sasabay na ako sa iyo. At, matagal pa rin iyon.” Ang sagot ko sabay tawa.

“Talaga?” ang sagot niyang napangiti. Parang may pagka-pilyo ang kanyang ngiti. Tumayo siya at tinumbok ang dingding kung saan ay nakapaskil pa ang sulat niya sa akin noong umalis siya. Binasa niya ito nang malakas -

“Dear Harold, una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa pagdating mo sa buhay ko, sa buhay namin. Salamat din sa maiksing panahon na naging kaibigan ka namin at tinulungan mo kami. Napakabait mo...” Nahinto siya sa pagbabasa. “Tingnan mo, di ba tinupad ko ang sinabi ko sa iyo, di ba?” ang sabi niya.

“Saan diyan”? ang tanong ko.

“Hayan o...” at tinuro niya sa akin ang linyang iyon. “Basahin mo.” Ang utos niya.

Binasa ko. “Huwag mo na akong sundan pa Harold. Ayaw kong magdusa ka, ayaw kong maghirap din ako. Sa sinabi ko, ituloy mo ang project mo. Isang araw, kapag nagtagumpay ka na, magiging proud ang papa mo sa iyo, proud ang mga taga Bauko sa iyo. Kapag dumating ang araw na iyan, dadalaw ako…”

“Di ba?”

Napangiti naman ako. Syempre, bilib ako sa kanya.

“Isang salita. Word of honor ba ang tawag doon sa English?”

“Oo.” Sagot ko.

“Importante iyan sa makakaibigan.” Sabi niya. “Kapag may sinabi ka, panindigan mo. Kung hindi, nagsinungaling ka. Niloko mo ang kaibigan mo. Ikaw, gusto mo bang lokohin kita?”

“Syempre, hindi.” Ang sagot ko.

“Promise mo sa akin iyan ha, na hindi mo ako lolokohin. Pangako mo sa akin na hindi ka kagaya ng mga taga showbiz na walang laman ang kadalasang sinasabi.”

“Promise po.” Ang sagot ko.

Tinitigan niya ako, seryoso ang kanyang mukha sabay abot sa kanyang kanang hinliliit. Inabot ko rin sa kanya ang aking kanang hinliliit at sabay kaming nag-lock noon.

“Ngayon ay selyado na ang pangako natin na walang lokohan...”

Napangiti ako. “Sure!” ang sagot ko.

Pagkatapos noon ay tinungo naman niya ang banyo. “Wow, may hot and cold na ang banyo mo!” ang sambit niya matapos tingnan ang bath tub at ang gripo ng tubig na may pula at blue na indicator.

“At di na kailangang mag-igib pa! Ikaw ang taga-igib noon, di ba?”

“Oo nga eh.” Ang sagot niya.

“Ngayon ay hindi na ako kailangang mag-iigib pa. Kasi, wala na rin ang taga-igib ko.” Ang sambit ko na sumunod din sa kanya sa loob ng banyo.

Napangiti siya. “Oo nga. Paano, pinalayas mo naman kasi siya.” Ang sagot niyang biro.

“Wow ha! Mr. Jeyrick Sigma… for your information, hindi ko siya pinalayas. Kusa niyang iniwan ang bahay na ito. Kusa siyang umalis nang walang paalam at iniwan ang nakakaawang tao na nangangailangan pa sana ng kanyang tulong! Iyan ang totoo! Huwag mong baliktarin ang katotohanan!” ang kunyaring pagtaas kong boses.

“Ganoon ba? Salbahe pala ang taong iyon!” ang biro niya.

“Oo, salbahe ang taong iyon. Kaya kapag nakita ko siyang muli, babalian ko talaga siya ng buto para hindi na siya umalis pa rito!” ang sabi ko.

“Talaga?” ang sagot din niyang nakangiti na tila bibigay para sa isang malakas na tawa.

“Oo. Bakit, kilala mo ba siya? Ituro mo sa akin kung nasaan siya at babalian ko siya ng buto.”

“Ganito ba?” ang sambit niya. Doon na ako nagulat. Mabilisang inilingkis kasi niya ang kanyang bisig sa aking baywang at ni-wrestling ako dahilan upang malaglag kaming dalawa sa bath tub kung saan ay kasalukuyang puno na ng tubig.

Biglang umapaw ang tubig sa sahig nang bumagsak kami roon. “Jeyrickkkkkk!!! Shitttt!” ang sigaw ko. Basang-basa kasi kaming dalawa, siya ay nakatihaya sa ilalim habang ako naman ay nasa ibabaw niya.

Tawa naman siya nang tawa.

“Basang-basa ang mga damit natin! Tangina!” ang sigaw ko pa rin.

Ngunit hindi na umimik si Jeyrick. Natahimik siya at hindi nagreact sa aking pagsisigaw. “Wala ka bang natandaang ganitong eksena natin dati?” ang bulong niya sa aking tainga na sa pagkakataong iyong ay nakadampi na ang kanyang bibig.

Hindi na ako nakaimik pa. Ramdam ko sa aking tainga ang pagkampi ng kanyang mga labi. Nakakakiliti. Nakakapag-init ng katawan.

Nang naramdaman kong iginapang pa niya ang kanyang kamay sa dulo ng aking t-shirt sa may bahagi ng aking harapan at isiniksik sa ilalaim noon ang kanyang palad at itinaas iyon, hinagod ang aking balat sa tiyan, hanggang sa aking dibdib at pinsil-pisil pa ang aking utong, napakagat ako sa akin glabi sabay bitiw ng mahinang ungol. “Ahhhhhh.” Hanggang sa tuluyan na akong naalipin ng kamunduhan, nilingon ko na siya. Doon ay simbilis ng kidlat ang paglapat ng aming mga labi. Naghalikan kami. Matagal, mapusok habang inisa-isa naming tanggalin ang aming mga saplot sa katawan.

Hanggang sa muling may nangyari sa amin ni Jeyrick ang mga bagay na iyon. At naulit pa iyon ng apat na beses nang natapos kaming mag love-making at maligo sa bath-tub ay lumipat kami sa ibabaw ng aking kama at doon nagpalipas ng gabi. Ramdam ko ang pananabik, ang matinding pagnanasang pinakawalan namin para sa isa’t-isa.

Simula noon, kahit busy si Jeyrick sa kanyang trabaho, dalawang beses sa isang linggo niya akong binibisita sa hotel/resort. Malaking sakripisyo kung tutuusin dahil sa layo at trabaho niya. Ngunit kapag bakante naman ang service helicopter ng hotel, ipinahahatid ko siya sa Maynila. May service helicopter kasi ang resort upang magamit para sa emergency o kapag may mga turistang gustong makita mula sa himpapawid ang Cordillera at iba pang parte ng Northern Luzon.

Minsan din, kapag ako naman ang nasa Maynila, tinitext ko si Jeyrick upang dalawin na lang niya ako sa aking hotel kung saan man ako magcheck-in.

Isang araw, nasa Maynila ako noon at nag-attend ng meeting nang sa paglabas ko ng building kung saan naroon ang venue ng aming meeting, nagulat na lang ako nang may mga reporters na nag-abang. Akala ko ay nag-abang sila ng mga artista o malalaking pulitiko. Ngunit laking gulat ko nang silang lahat ay nagkumpulan at humarang sa aking daanan nang nasa lobby na ako ng hotel.

“Mr. Soriano, totoo po bang galing sa inyo ang litratong may nakasulat na ‘Miss ka na niya, miss mo na rin ba siya?’ na ipinapadala mo raw kay Jeyrick Sigma?”

Nahinto ako nang sandali. Nagtaka. “Saan naman ninyo nakuha ang litrato na iyan?” ang tanong ko.

“Heto po…” ang sagot ng isang reporter. Ipinakita sa akin ang nakapaskil na showbiz news sa isang entertainment section ng isang magazine. May nakasulat na, “Guwapo at mayamang most eligible bachelor ang sugar-daddy ni Jeyrick!”

Gusto kong mainis sa nakita. Hindi ko kasi akalaing talagang lalabas pa ang issue na iyon. Naawa rin ako kay Jeyrick. Kaya upang maklaro ang issue, sinagot ko ang tanong ng reporter. “Oo… galing sa akin iyon. Naging kaibigan ko si Jeyrick nang nagtatanim pa siya ng carrots sa lupa na ginawa na naming hotel ngayon. Dahil nga sa lupa namin sila naghanap-buhay, binigyan niya ako ng aso bilang pag-appreciate niya sa kabaitan ko. Iyan lang po ang masasabi ko.”

Ngunit may humahabol pang mga tanong. “Bakit Har-Jey po ang name ng aso. Di ba ito ang pinagdugtong na mga pangalan ninyo, Harold at Jeyrick?”

“Tama po. Dahil magkaibigan kami kaya naisipan kong iyan ang pangalan na ibbigay ko sa aso na souvenir niya sa akin.” Ang sagot ko habang patuloy na naglalakad patungo sa kotseng nakaparada sa labas ng hotel. Hanggang sa nakapasok na ako ng kotse.

Ngunit may humabol na tanong muli kahit nasa loob na ako ng sasakyan. “Bakit po ninyo siya na-miss?”

Ibinaba ko ang glass window ng sasakyan. “Kaibigan mo, ma-miss mo talaga, di ba?” ang sagot kong muli.

“Totoo bang madalas daw nagpupunta si Jeyrick sa hotel ninyo sa Cordillera sakay sa inyong helicopter?”

“Ah… no comment po d’yan.”

“Sa Shangri-la Hotel po kayo naka-check in ngayon, Sir di ba?”

“Opo.”

“May nakakita kasi sa inyong dalawa ni Jeyrick sa hotel na iyon kagabi. Magkasama ba kayo sa isang kuwarto?”

Doon na ako napikon at tuluyan nang isinara ang bintang salamin ng sasakyan. “Let’s go” ang sabi ko sa driver.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking nadarama sa nangyaring ambush interview. Parang gusto kong balikan ang front desk ng hotel na nagbigay ng litrato sa reporter upang sampahan siya ng kaso. Ngunit nanaig din ang awa ko sa kanya. Bilang isang ordinaryong trabahante na wala namang intension na saktan ako at si Jeyrick, inintindi ko na lang siya. At ayaw ko na ring palakihin pa ang ang issue.

Tinawagan ko si Jeyrick na kasalukuyang nasa kanyang trabaho. Ngunit hindi siya sumagot. Dumiretso na lang ako sa hotel.

Nang nasa loob na ako ng hotel, agad kong binuksan ang TV. At nagulat ako sa aking nakita. Si Jeyrick ay kasalukuyang may ambush-interview din!

“Totoo bang may natanggap kang litrato na galing sa mayamang anak ng business mang si Mr. Soriano, ang may-ari ng bago at pinaka-modernong Greenworld Hotel na nasa Cordillera?” ang tanong ng isang reporter sa kanya.

“Wala po akong natanggap.” Ang sagot ni Jeyrick

“Pero kilala niyo ba siya?” ang follow-up na tanong.

“Hindi ko po siya kilala.” Ang sagot uli ni Jeyrick.

“Oh, my Godddd!” ang bulong ko sa aking sarili. “Ba’t mo itinanggi Jeyrick? Shittt!”

“Hindi ba nagtatrabaho ka dati sa carrot farm na nasa lupa nila?”

“Opo… totoo po iyon. Pero hindi ko po talaga siya kilala.”

Hinugot ng reporter ang diyaryo mula sa kanyang bag ang kung saan naroon ang litratong ng aso na may nakasulat na “Miss ka na niya…” Ipinakita niya it okay Jeyrick. “Ito po, may natanggap po ba kayong ganito?”

Tiningnan ni Jeyrick ang diyaryo. “Wala po. Hindi ko po natanggap.”

“Pero kilala mo ang aso na iyan?”

“Hindi rin po…”

“Kung ganoong hindi pala kayo magkakilala, paano ba ang kuwento bat ka umalis doon?”

“Bale nadiskubre po ni Mr. Soriano na matagal na kaming nagsaka sa lupa nila nang walang paalam. Doon nap o niya kami sinabihan na umalis.”

“So wala talaga kayong ugnayan ni Mr. Harold Soriano?”

“Wala po…”

Iyon ang mga tanong sa kanya. Ngunit may isang reporter na sumingit uli. “Kani lang ay nainterview po ng kasama naming reporter si Mr. Harold Soriano at inamin niyang siya raw ang nagpadala ng nasabing litrato. Inamin din niyang magkakilala kayo bago ka pa man nadiskubre. Sino ang nagsasabi ng totoo?”

Kitang-kita ko naman sa mukha ni Jeyrick ang pagkagulat. Namutla siya at hindi nakasagot.

“No comment kami tungkol d’yan.” Ang pagsingit ng kanyang manager sabay hila kay Jeyrick patungo sa kanilang sasakyan.

Wala na akong nagawa kundi ang isubsob ang ulo ko sa mesa. “Shiitttt! Bakit mo kasi itinanggi Jeyrick!” ang sigaw ko. Ngunit naisip ko rin na ako ang may kasalanan. “Bakit pa kasi ako nagpa-interview! Tangina! Sana ay hinayaan ko na lang silang magsalita!” Ang paninisi ko pa sa aking sarili.

Tinawagan ko si Jeyrick pagkatapos kong mapanuod ang interview niya. Ngunit hindi pa rin siya sumagot. Kaya ang ginawa ko na lang ay ang maghintay na mag text siya o tumawag.

Kagaya ng inaasahan ko, nagkagulo ang media sa magkataliwas na pahayag namin ni Jeyrick. Sa kanilang mga kumento ay lalong nagduda ang mga tao. Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay kong naramdaman. Natatakot ako para kay Jeyrick, para sa career niya. Naawa rin ako sa kanya, at nainis sa aking sarili kung bakit pa ako nakisawsaw sa pagsagot sa ambush interview na ginawa sa akin ng media. Para sa akin ay napakalaking kamalian ang ginawa ko. Ayaw kong masira ang maginhawang pamumuhay at trabaho ni Jeyrick. Ayaw kong mawala sa kanya ang lahat at babalik siya sa mahirap na pamumuhay. Higit sa lahat, ayaw kong ako ang magiging dahilan ng pagbagsak ng kanyang career.

Hindi ako mapakali dahil sa nangyari. Nanginginig, pabalik-balik akong naglalakad sa aking kuwarto, hindi malaman kung ano ang gagawin, kung uupo, tatayo, o hihiga. Sabog ang aking utak. Hanggang sa isang desisyon ang nabuo sa aking isip.

“Puntahan kita sa hotel mo” ang text ni Jeyrick.

“Baka makikita ka ng mga reporters!” ang sagot ko naman. “May nakakita sa iyo rito!” ang dugtong ko. Nagka-phobia na rin kasi ako.

“Okay lang… wala akong pakialam sa mga tao.”

Tinawagan ko na siya. “Okay, ganito na lang ang ating gagawin. Lilipat ako ng hotel, ang staff kong babae ang magcheck-in para sa akin. At doon ka na rin dumiretso. Mag check-in ka ng sarili mong kuwarto. I-text ko sa iyo ang room number ko at puntahan mo ako sa aking kuwarto.” Ang sabi ko.

“Okay.”

Paglipas ng isang oras, nakacheck-in na kami ng aking staff. Nang nakapasok na ako ng kuwarto ay pinaalis ko siya. Maya-maya lang ay nag-text na si Jeyrick, ibingay ko sa kanya ang aking room number.   

Maya-maya lang ay may nag-door bell na. Nang magkaharap na kami, kitang-kita ko ang tila pagkabagabag niya. Hindi siya mapakali, parang may takot na na gustong umiyak na hindi ko mawari.

Napayuko na lang ako, nag-sorry sa pakisawsaw ko sa issue at pagsagot pa sa ambush interview. Naintindihan naman niya ang panig ko. Hindi siya galit sa akin. Bahala na raw ang manager niya. Ang manager naman daw niya ang nagturo na iyon daw ang dapat niyang isagot sa interview, na itanggi niya raw na magkakakilala kami upang huwag nang lumaki pa ang issue.

“Bakit naman daw gustong i-deny ng manager ninyo na magkaibigan tayo noon pa?” ang tanong ko.

“Kasi nga raw, kapag nagdududa na ang mga fans ko sa akin, o lalo na’t mapatunayan nilang may relasyon tayo, baka raw maapektuhan ang aking career. Baka magkawalaan na ang mga fans at supporters ko.”

“W-wala naman talaga tayong relasyon, di ba?”

“Wala nga… pero may nakakakita raw sa atin na nagsasama rito sa Maynila, nagchi-check-in sa isang hotel, sumasakay ako sa inyong helicopter, dagdagan pa sa aso mo na naroon nga sa litrato na may isinulat ka… Kaya ang payo ng manager ko ay hindi daw muna ako magpapakita sa iyo.”

Tahimik. Awang-awa talaga ako kay Jeyrick sa sandaling iyon. Kitang-kita ko ang matinding lungkot sa kanyang mukha. Alam kong iyon pa ang pinakaunang intriga niya sa kanyang career. Kaya doon na pumasok ang plano na nasa isip ko.

Huminahon ako. Humanap ng buwelo sa aking sasabihin. “Alam mo, Jeyrick, t-tama naman ang manager mo, eh. Sundin mo ang payo niya. Siya ang mas nakakaintindi sa takbo ng career mo. At sa panig ko naman, hindi na tayo puwedeng magkita pa. Ayoko ring masira ang career mo. Sa totoo lang, ngayon ko lang sasabihin ito, siguro ay sinadya na maging ganito ang nangyari upang masabi ko sa iyo ang totoo. Ayaw ko na talagang makipagkita pa sa iyo. Wala naman tayong relasyon eh. Wala tayong naramdaman para sa isa’t-isa. Ang nangyari sa atin ay laro-laro lang. Walang attachment. Walang commitment. Kaya huwag mo na akong hanapin pa. Huwag mo na rin akong dalawin pa sa hotel/resort sa Bauko. Ayaw ko na. At ayaw ko na ring makita ka pa. Tama na iyong mga nangyari sa atin. Sa totoo lang, hindi ko naman talaga nagustuhan iyong mga ginagawa natin. Babae ang gusto ko, Jeyrick, hindi lalaking katulad mo.”

Kitang-kita ko ang tila pamumutla ng mukha ni Jeyrick at ang luhang namuo sa kanyang mga mata. “S-seryoso ka???” ang mangiyak-ngiyak niyang tanong.

“Oo Jeyrick. Nandidiri ako sa mga ginagawa natin. Hindi ko gusto ang mga iyon. Respeto ko na lang sa iyo kung kaya ako ay pumayag.”

“Ang sakit mong magsalita.”

At nakita ko na lang na yumuko siya. Alam ko, umiyak siya. Sobrang sakit ng aking damdamin sa pagkakita ko sa kanya sa ganoong ayos na nasasaktan. Pakiwari ko ay gusto kong bumigay at yakapin siya, aluin, sabihing hindi totoo ang sinabi ko. Ngunit mas nanaig sa akin ang hngaring mapabuti hinid masisira kanyang career at masayang buhay. Kaya pinilit kong magiging kasing tigas ng bato ang aking puso.

“At oo nga pala… nagsinungaling ako nang sabihin ko sa iyo na wala pa akong balak na magpakasal.” Nahinto ako nang sandali. “E-engaged na kami ni Jean. At ikakasal kami tatlong buwan mula ngayon.”

Doon na niya inangat ang kanyang ulo. Nakita ko ang tila panlilisik ng kanyang mga mata. “Sinungaling! Manloloko! Wala kang pinagkaiba sa mga reporters at mga taga-showbiz! Pareho kayong lahat!!!”

“Hindi Jeyrick. Wala tayong relasyon kaya hindi kita niloko.”

“Ang sabi mo ay wala ka pang balak pa na mag-asawa! Bat hindi mo sinabi sa akin? Di ba panloloko iyan? Akala ko ba ay wala tayong lokohan!!!” ang sigaw niya sabay tayo at tumbok sa pintuan.

“Jeyrick patawarin mo ako!”

“PUTANGINA MOOOOOO!!!” ang sigaw niya sabay sara ng pinto na tila magiba ito sa sobrang lakas.

(Itutuloy)