Michael's Shades of Blue: Loving You... Again Chapter 17

Wednesday, May 13, 2015

Loving You... Again Chapter 17 - Rest in Peace

Posted by Seyren at 3:00 AM Labels: Loving You... Again

Author's note...

Hello ulit guys. Ren... Seyren... here again... whatever haha. Unang-una sa lahat, nagpapasalamat ulit ako sa mga may-ari ng blog, sir Michael at kay sir Allan, sa mga kaibigan kong CO-Author na sila kuya Carlos, kuya Rye, kuya Jace and... kuya Alvin!

So I just read na pinasa sa akin ni kuya Blue ang kwento ni Aulric mula sa JFAM. Aw! Malas lang dahil napakalayo pa ni Aulric sa kwento. Slow-paced kasi haha. Well try ko namang pabilisan ang story kung pwede. Also with those negative comments, keep on coming. Have fun!

Chapter 17:

Rest in Peace

Marcaux's POV

Ayon nga sa isang kasabihan, ang oras ay ginto. Bakit hindi kaya diamond? Bawat moment ay dapat pahalagahan. Hindi dapat sayangin. Bawal mag-replay, bawal mag-fast forward, bawal mag-rewind, bawal din mag pause. Pero meron din tayong stop. Iyun ay sa oras natapos na ang ating buhay. Alam niyo ba na naisip ko, what if mawala si Keith sa akin nang biglaan? Makakaya ko kaya? Makakaya ko kayang maghanap ng isa pang posibleng katulad niya? Bakit ang advance ko naman kasi mag-isip? I'm just thinking of a worst possible scenarios that will come to my life eventually. Unpredictable ang bukas. Hindi natin alam kung ano ang nakatagong sumpresa nito para sa atin. So going back, for me, Keith is irreplaceable. I can't have another one of him in a minute, wait, sa kanta ito. I can't have another one of him in more years to come. It might be the end of the world for me. Pero makaka-move on din ako... or is it? Parang gusto kong sumunod sa kaniya kapag nangyari iyun. I loved him... so much.

So, I will make every moment count habang nabubuhay kami. Lagi kong ipaparamdam sa kaniya na mahal ko siya. Lagi akong magsasabi sa kaniya ng 'I love you' at pagkatapos, makikita ko ang mga mapupulang pisngi na nahihiya sa sinasabi ko at sasagot din siya ng 'I love you too'. Pero paano kung huli na ang lahat?

Lumabas na lang ako ng locker room at naabutan si Allan na patuloy pa rin sa pagpa-praktis.

"Allan, ikaw na ang magsara ng clubroom kasi ikaw na lang ang tao dito," utos ko sa kaniya sabay hagis ko ng susi ng clubroom at sinalo niya.

"Saan ka pupunta captain?" tanong niya.

"May kailangan lang akong ayusin bago mahuli ang lahat," sagot ko.

"Anong bagay ang aayusin? Teka captain, may problema kayo ni Keith ano?" nakakaloko niyang wik.

"At kung meron, ano naman?"

"Wala lang," kibit-balikat ni Allan. "Kung ano mang pagsubok iyan captain, malalampasan niyo iyan."

"Great. Mga bagay na ayokong marinig mula sa iyo," sarkastiko kong saad.

"Bakit naman?"

"You are suspicious in every way you do Allan. Isa kang hindi mapagkakatiwalaang tao para sa akin," diretsahang sinabi ko.

"But you do trust me with these clubroom keys? Iyan ba ang may trust issues sa akin?"

"Ibang bagay naman iyan. I'm just being reasonable na dapat ikaw ang magsara ng gym ngayon. Quick question, may gusto ka pa rin ba kay Keith?"

Napatawa na lang siya ng gaya kay... Santa Claus? "Quick question or a trick question?" ngiwi pa niya.

"Huwag mo nga lang intindihin ang tanong ko," singhag ko.

"Sa tingin ko ehh dapat umalis na ako-" Hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya at lumabas agad ng basketball gym. Kahit na sa tingin ko ay nagbibiro lang siya, mahirap na.

Pagkatapos kausapin si Allan, dumiretso na ako papunta sa Journalism Club. Kailangan ko na talaga itong ayusin ang problema namin ni Keith.

Pagkapasok ko, walang ibang estudyante ang laman ng clubroom kung hindi si Arielle lang.

"Marcaux. Naparito ka't anong atin?" tanong ni Arielle.

"Si Keith?"

"Umalis. Bumili ng burger para sa aming dalawa. Nagugutom na ako ehh."

"Ahh. Ganoon ba? Sige. Aantayin ko siya dito." Lumapit ako sa desk ni Keith at umupo. "Katya, matanong ko lang. Gaano na kayo katagal na magkaibigan nila Katya at Keith?"

Napa-isip ito. "Siguro mga apat na taon na din sa pagkakatanda ko."

"Alam niyo ba iyung... parang... sikreto ninyo sa isa't isa? Iyung ganoon," pakumpas kong tanong.

"Umm... yeah. So? May gusto ka bang malaman tungkol kay Keith? Ay sige! Sasagutin ko iyan since ikaw na boyfriend niya ang magtatanong. Game!" excited na tugon niya.

"Umm... okay. So alam mo ba iyung tungkol sa... naging sex friends sila ni Katya?"

Natahimik si Arielle saglit at nag-isip. Maya-maya ay histerikal na tumawa. Magandang senyales ba ito o masama?

"Nako! Pasensya na talaga. Ang ganda lang kasi ng unang tanong mo sa akin," saad ni Arielle na sinisikap tapusin ang kanyang sinasabi habang tumatawa.

"At ano ang maganda doon sa itinanong ko?"

"Sinabi na ba ni Keith sa iyo ang lahat o ang parte lang? Siguro parte lang ang nakwento niya." Natigil na rin siya sa kakatawa. "Actually, nagkaroon kasi ng insidente like last year ata around 8 months na rin. Nag-inuman kami sa Journalism Club for no reason I think... o baka dahil sa naging matagumpay ang aming November issue. Laktawin natin ang part na iyan, pati si Keith at Katya, uminom din. And then nalasing na kami this and that, ewan ko kung anong ginawa namin pero hinatid namin si Keith sa bahay ni Katya. Si Katya kasi, nag-iisa lang naninirahan pero wala tayong pakialam sa kwentong iyun. So iyun na nga. Nagsama sila Keith at Katya sa isang kwarto. Kinabukasan, nag-kwento si Keith sa nangyari sa kanila ni Katya noong gabing iyun. Sinabi niya na may ginawang nakakahiyang bagay sa kaniya si Katya."

"At iyun ay binigyan ni Katya si Keith ng isang blowjob?" hula ko.

"Oo. Iyun nga. Tinatakot nga namin si Keith na kapag kinwento niya iyun sa ibang tao lalabas sila na masamang tao. Tapos nagtanong siya kung may term ba para sa kanila? Sinagot namin na para kayong sex friends. And then this and that, hindi na namin pinag-usapan ang bagay na iyan. At iyun ang kwento sa likod nun."

Not again. NOT AGAIN! WTF! Iyun pala ang kwentong iyun? Hindi ako makapaniwala na ako ang may kasalanan sa pagkakataong ito. Pinalaki ko ang isang maliit na maliit na pagkakamali ni Keith. Maraming sorry talaga ang kailangan sabihin ko kay Keith niyo. Ikaw talaga Marcaux. Argh! Kailangan ehh i-text ko na agad si Keith na ayos na kami as in now na! Kahit anong klaseng parusa ang gawin niya sa akin, tatanggapin ko! Pambihira naman kasi Marcaux. Anong ba itong ginagawa mo? Parang sa blowjob lang ehh. Well at least, walang nangyari sa kanila ni Katya. Pero grabe ka talaga Marcaux.

"Wait a minute, napansin kong medyo gloomy si Keith kanina?" nag-aanalisang saad ni Arielle. "OH MY GOD! Dahil ba ito sa itinanong mo kanina? OH MY GOD! These people are so ridiculous! Over-acting iyung dalawa masyado!"

"Ehh bakit ba naman kasi ganoon sila maka-react?"

"Best friends nga talaga sila! Dahil siguro sa pangalan ni Katya iyan panigurado."

"Choco, I'm very sorry sa ginawa ko. Pinapatawad na kita- erghhmmm... nope. Ako ang patawarin mo kasi ako ang nakagawa ng kasalanan ngayon. Sorry na talaga at kung gusto mo akong parusahan, parusahan mo ako okay? Nandito ako sa Journalism Clubroom at ingat kayo ni Katya." text ko kay Keith.

Keith's POV

"Umm... salamat sa advice Blue. Ohh, heto na pala iyung inorder nating burger," saad ko.

Kinuha naming tatlo ang mga burger. Paalis na kami sa lugar na iyun.

"Sabay na tayo Keith," yaya ni Ren.

"Umm... dito pa ako pupunta sa kabila ehh. May bibilhin pa ako," pagtanggi ko.

"Ganoon ba? Sige."

"Nice meeting you nga pala," si Blue.

"Ikaw din Blue. Nice meeting you," kaway ko.

Naghiwalay na kami ng landas at naglakad pasalungat sa direksyong pupuntahan nila. Nakatulong iyung advice ni Blue sa akin na huwag mag-overthink. Bakit ba kasi ako nag-overthink sa issue namin ni Katya noon? Kung sasabihin ko kay Marcaux ang lahat, maliliwanagan siya. Magiging okay lang ang lahat.

Naisip ko na tumawid sa kabilang bangketa nang nag-vibrate ang phone ko. Tiningnan ko muna bago tumawid. Mensahe mula kay Marcaux.

Wah! Napatawad na niya ako. At ako ang magpapatawad ngayon sa kaniya? Hindi bale na. Ite-text ko na napatawad ko na siya.

Nagsimula na akong tumawid at dali-dali akong nag-text.

"Pinapatawad na kita Ferdinand." mensahe ko.

Kahit na hindi ko alam kung anong bagay ang dapat hingin niya ng tawad, masaya na ako at okay na kami. Siguro kapag nakita ko siya sa clubroom, magpapayakap si Marcaux at siyempre, yayakapin ko siya ng mahigpit na mahigpit. At magsasabi kami sa isa't isa ng I love you. Dideretso na nga ako sa clubroom.

"BAM!"

Marcaux's POV

"Pinapatawad na kita." mensahe ni Keith sa akin.

Ilang minuto matapos kong makuha ang text niya, wala pa rin siya. Naiinip na ako. Bakit ganoon? Ang tagal niya. Gusto ko na siyang mayakap at iikot-ikot kami. Tapos luluhod ako dito at magmamakaawa na parusahan niya ako. Mahal ko iyun kaya gagawin ko ang lahat, mapatawad niya lang ako. O mag-aaway na naman kami dahil hindi na lang niya ako paparusahan. Pero okay na din iyun kung hindi nga niya ako parusahan. Pero ang tagal niya ha?

"Saan ba lupalop ng mundo mo ba pinadala si Keith?" naiirita kong tanong kay Arielle.

"Relax lang. Parating na din iyun. Nung dumating ka kanina, kaaalis niya lang. Hintay lang Marcaux."

"Baka kung saan-saan na naman siya dinadala ni Katya."

"Huh? Si Katya? Wala siya ngayon. Absent siya," nagtatakang wika ni Arielle.

「"Keith, heto pala iyung mga bilin ko sa iyo para sa susunod na linggo. Aabsent kasi ako sa susunod na linggo kaya ikaw ang magiging president." Saka may inabot na papel dito si Katya na kinuha ni Keith.」

"Oo nga pala. Ngayon ko lang naalala," saad ko sa sarili ko. Wala nga pala talaga si Katya ngayon.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Bakit kaya? Anong nangyari? Sabik lang ba ako na makita si Keith? Baka andyan na siya sa labas? Sasalubungin ko siya!

Parang nakarinig ako ng tumatakbong yapak sa tenga ko. Agad na binuksan ko ang pintuan at baka si Keith na iyun.

"Keith, nandito ka na pala!" natutuwang saad ko.

Nadismaya ako sa aking nakita. Isang miyembro lang pala ng Journalism Club na humahangos.

"Kayo po ba... si Marcaux Pascual? Iyung boyfriend ni Keith?" tanong nito habang hinihingal. Mas lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko at kinabahan sa tanong ng taong ito.

"Yeah. Ako nga," sagot ko. "Bakit?"

"Patay na po-"

Hindi ko na tinapos ang sinasabi ng tao at agad na tumakbo papunta sa labas ng kampus. Nagsimula nang tumulo ang luha ko. Bakit? Bakit ganito ang nangyari? Bakit ngayon pa? Bakit?!

May nakita akong lupon ng mga tao pagkalabas ko sa kalsada at sigurado ako na nandoon ngayon si Keith! Huwag. Huwag ngayon! Bakit?!

"Keith!" sigaw ko para tawagin siya.

Nagsimula nang magsialisan ang mga tao sa lugar at may naiwang dalawang tao doon. Kilala ko parehas iyung mga iyun. Si Blue at Ren.

"I'm sorry Marcaux. Kung siguro pinilit ko na sumama sa akin si Keith, hindi sana magkakaganito. I'm sorry talaga," agad na paghingi ng tawad ni Ren saka binigay niya sa akin ang phone ni Keith.

Gumuho ang mundo ko sa narinig mula kay Ren at napa-manikluhod sa konkretong lupa. Naka-lock ang phone niyang iyun. Ano nga ba ang password ng phone niya? 33734263? Pagka-unock ko, nakita ko ang mensahe na pinadala ko sa kaniya.

「"Haixt! Anak naman. Huwag ka munang mag-overthink at baka mabaliw ka niyan sa ginagawa mo. Kung may paliwanag si Keith, pakinggan mo muna siya. Sigurado akong hindi iyun magsisinungaling sa iyo. Mahal ka nun ehh."

"Salamat sa advice ma. Gagawin ko iyan."

"Kelan?"

"Huh?"

"Kelan mo gagawin?" tanong pa ni mama saka pinagpatuloy ang paghuhugas ng pinagkainan namin.

"Umm... as soon as possible. Kaso, mukhang nasaktan ko ata si Keith kaya hindi ko na muna siya kakausapin tungkol sa usapin na ito."

"Tandaan mo anak. Ang oras ay ginto. Hindi mo na ito maibabalik kapag nangyari na."」

「Napahawak ako sa cellphone ko pagkatapos ng kwento ni tita. Gusto kong i-text si Keith na okay na kami at hahayaan ko siyang magpaliwanag.

"Ay nako hijo. Gawin mo na iyan bago pa mahuli ang lahat. Sige. Ingat ka," wika ni tita saka pumasok sa loob.

Bakit naman bago mahuli ang lahat? Wala namang mangyayari na masama kay Keith. Kasama niya iyung best friend niya. Kumpyansa ako na hindi siya pababayaan ng best friend niya.」

Hindi. Wala na ba siya? Keith? Wala ka na ba talaga? Dahil ba sa hindi kita agad na pinatawad? Ito ba ang parusa mo sa akin? Ang iwan ako? Huwag ganito Keith. Ayoko ng ganitong parusa. Kung napatawad na kita agad at pinakinggan ang mga paliwanag mo sa akin.

"Kasalanan ko ito. Kasalanan ko ito! KASALANAN KO ITO!" tangis ko.

"Okay lang iyan," saad ni Blue. "Sa ngayon, magdasal ka na hindi grabe ang natamong pinsala ng katawan niya. Dinadala na siya sa ospital ngayon."

Napalingon ako kay Blue at napahinto ako sa narinig. Teka? Bingi na ba ako? Magdasal ako na lumaban si Keith para magising na siya?

"Teka? Akala ko ba patay na si Keith?" mangiyak-ngiyak ko pang tanong.

Ngumiwi ang mukha ni Blue. "Huh? Sino nagsabi sa iyo na patay na si Keith? Buhay pa siya."

"Ahh... oo. Okay naman daw si Keith nang isinakay ito sa ambulansya sabi nung mga doktor kanina," tugon ni Ren.

"Pero... akala ko..."

Binatukan ni Blue si Ren. "Aray ko!"

"Maling salita ata ang ginamit mo ehh. Akala tuloy ni Marcaux na patay na si Keith. Aixt!" saway ni Blue dito. "Nasa ospital siya Marcaux. Dali, puntahan na natin."

Nabuhayan ako ng loob at pinunasan ko ang luha ko. "Salamat sa Diyos at buhay pa siya. Akala ko kung ano na ang nangyari sa kaniya. Akala ko kung ano na. Pambihira!" saad ko habang patuloy pa rin tumutulo ang luha ko. "Sige. Tara na."

Kasama sila Blue at Ren, pumunta kami sa ospital. Nagtanong ko sa receptionist kung asaan dinala si Keith. Agad na pinuntahan namin ang itinuro ng nurse. Nang pumunta na kami, sinalubong kami ng isang doktor. Ang sabi ng doktor okay naman ang lahat. Hindi naman daw grabe iyung nangyari sa kaniya. Nagtamo lang naman siya ng ilang pinsala sa likod, ilang baling buto sa katawan, at sa leeg. Aantayin na lang namin daw na magka malay tao si Keith. Tinawagan ko na ang mga magulang niya para ipaalam ang nangyari. Pupunta daw sila dito maya-maya.

Nasa kwarto kami ni Keith nang bumukas ang pinto at iniluwa nito ang isang pulis.

"Sige Marcaux. Maiwan na namin kayo," paalam ni Blue.

"Salamat nga pala guys sa pagligtas kay Keith."

"Walang anuman iyun."

Lumabas na sila ng kwarto kasama ang isang pulis. Ako naman ay nakatingin kay Keith ay hinawakan ang kamay niya. May nakalagay pang brace sa leeg niya.

"Buti na lang at hindi ka napahamak. Buti na lang. Baka habangbuhay ko pagsisihan ang pagkawala mo. Hindi ko kaya mabuhay ng wala ka Keith. Baka agad na sumunod ako sa iyo kapag nawala ka. Alam kong okay ka na at malayo sa kamatayan. But I can't help it. I'm really worried. Gusto kong maging totoo sa mga sasabihin ko. Ikaw ang una ko't huli. Mahal na mahal kita Keith," saad ko habang hinahaplos-haplos ang kamay ko sa kamay niya. Patuloy pa rin ang pagluha ko.

"Ferdinand, ikaw ba iyan?" rinig kong sinabi ni Keith. Nag-angat ako ng tingin at kita ko na nilibot niya muna ang kanyang paningin. "Umm... nasa ospital ba ako? Ang sakit ng ulo ko."

"Oi, Choco, kailangan ko pa bang tawagin ang doktor? Huwag ka munang bumangon," nag-aalala kong saad.

"Umm... sige," sagot ni Keith. "Ang sakit ng likod ko."

Tiningnan ko lang si Keith. Gustong-gusto ko siya mayakap pero hindi pwede dahil baka mas lalo ko pa siyang masaktan.

"Umm... bakit nakatingin ka lang diyan?" tanong niya.

"Kelan ka pa gising? Umm... narinig mo ba iyung sinabi ko kanina?"

"N-Ngayon lang. Narinig ko na lang na may bagay kang sinasabi kanina. Ano iyun?"

"Mga pagsisisi ko sa buhay kung sakali. A-Alam mo iyun. Lalo na't may loko-lokong nagsabi na namatay ka na daw."

"Umm... pasensya na talaga Ferdinand. Mukhang-"

"Huwag ka ng magsalita," pagputol ko. "Mahirap pigilan ang sarili alam mo ba iyun? Gusto kitang mayakap ngayon Choco. Ang kaso, ayoko dahil alam kong masasaktan ka lang kapag ginawa iyun. Sa ngayon, magpagaling ka. Saka na tayo mag-usap. Hindi sa galit pa rin ako sa iyo o ano pa man dahil baka magkaroon na naman tayo ng hindi pagkakaunawaan. Hindi ba bati na nga tayo? Kaya... magpagaling ka."

"Umm... sige. Kung iyan ang gusto mo," ngiti niya habang may tumutulong mga mumunting luha sa gilid ng mata niya.

Nako naman! Ito ata ang pangalawang beses na nakita ko siyang lumuha. Naaapektuhan ako. Ni minsan, hindi ko pa siya pinapaiyak. Ano bang klaseng sitwasyon ito? Sana ay mawala na ang luha sa mga mata niya. Hindi ko mapigilan ang sarili ko.

Kinuha ko ang mga kamay niya at nilagay sa mukha ko para halikan. Kasabay noon ay ang pagtulo din ng luha ko. Mukhang hindi pa ubos iyung iniyak ko kanina nang akala ko'y namatay na siya. Alam kong buhay pa si Keith. Kaya lang, hindi ko na mapigilan. Umiyak ako na parang nawala na siya sa mundo.

"Ferdinand, tumahan ka na. N-Naiiyak din ako kung ganyan ka makaiyak," haplos ni Keith sa mukha ko.

"Hayaan mo muna ako pwede ba?" garalgal kong pakiusap.

Napanatag na ang loob ko. Buti naman hindi iyun ang huli. Buti naman at hindi iyun totoo. Buti na lang at hindi ganoon iyun kalala. Pero kahit ganoon pa man, nag-aalala ako. Ayokong mawalay siya sa akin. Ilang beses ko na bang sinabi itong mga salitang ito? Lahat naman ng tao, namamatay. Ako din naman, mamamatay. Pero I prefer na mamatay kami ni Keith via natural death kaysa sa isang aksidente. Pero sino ba ako para pigilin ang nagbabadyang panganib na darating sa aming buhay? Na may mamamatay isa man sa amin pagdating ng panahon? Isa lang ang natutunan ko. Pahalagahan ang mga oras na magkasama kami ni Keith. Hindi natin alam ang mangyayari sa hinaharap.

Ren's POV

Lumabas kami ni Blue ng kwarto matapos dumating ang mga pulis. Narito sila para magtanong sa amin tungkol sa aksidenteng nangyari kanina. Alam kong may mga pulis na malapit sa Academe kaya lang, hindi pulis ang inuna kong ipatawag kung hindi ambulansya. Hindi rin naka-responde ang mga pulis kanina dahil sakto naman na wala ring pulis sa paligid. Break time sila kaya hindi naka-responde para habulin ang sasakyan.

"Ako nga pala si Geoffrey Deona, ang magha-handle sa kaso ninyo. So ano po ba ang model o kulay ng sasakyan?" tanong nito at naglabas ng notebook at ballpen.

"Mitsubishi Lancer LX anh model at saka kulay blue ang pintura. Medyo luma na din po ang kulay nun kaya hindi ako sigurado kung anong klaseng kulay na blue," sagot ni Blue. "Ano kaya ang mga kulay ng 50 Shades of Blue?" Napaka-weird ng pag-uusap na ito dahil Blue ang pangalan niya.

"Umm... ganoon din ang nakita ko," pagkumpirma ko.

Mukhang sinusulat naman ata ni mamang pulis ang sinasabi ni Blue. "Ganoon po ba? Pwede po bang tanungin din po namin ang nabiktima ng kotse para makasigurado?"

Lumabas mula sa kwarto si Marcaux at namumula ang mata niya. Mukhang kagagaling lang niya sa pag-iyak.

"Guys, tatawag lang ako ng doktor. Gising na si Keith," wika niya saka tumawag ng doktor. Ay salamat at nagising na din si Keith.

May dumating naman na doktor at may isinagawang tests kay Keith. Bago umalis ang doktor, sinabi nito na hindi muna makaka-alis sa ospital si Keith ng ilang oras para ma-obserbahan. Pagkatapos ng ilang oras na iyun ay makakaalis na daw siya dipende sa makikita ng doktor sa mga susunod na oras.

"Umm... pwede na po ba namin kayo tanungin Mr. Bernardo about sa insidente?" tanong ng pulis pagkatapos umalis ang doktor.

"Umm... sige po," pagpayag ni Keith. "Ano po iyun?

Naglabas ito ng maliit na notebook at ballpen. "Pwede bang isalaysay mo sa akin ang nangyaring insidente?"

"Umm... nasa isang bangketa po ako nang tumunog ang phone ko. Text po siya mula sa boyfriend ko."

"Umm... boyfriend?"

"May problema po ba mamang pulis?" sarkastikong ngiti ni Marcaux na kahit anong oras ay pwede na niya itong sugurin.

Tiningnan ito ni mamang pulis at napalunok. "Umm... wala naman. Sige po. Ipagpatuloy niyo," natatakot na saad ng pulis. Ang pulis na ito ay medyo matanda sa amin at katamtaman ang laki ng katawan. Medyo matangkad din pero lamang pa rin si Marcaux.

"Ganyan din iyung nangyari sa amin ni Aldred noon. Tinanong din ako ng pulis at nang sinabi namin na mag-boyfriend kami, napalunok ito nang tiningnan si Aldred," bulong ni Blue sa akin.

"Baka may boyfriend iyung pulis na iyun?" bulong ko din.

"Baka nga."

"Ano ba ang pangalan ng pulis kung natatandaan mo?"

"Kapangalan ni Chris iyun. Christian Glorioso ang pangalan nun."

"Teka, baka ito ang boyfriend nun?"

"Paano mo nasabi?"

"Malay mo."

"Umm... excuse me mamang pulis. May kilala po ba kayong Christian Glorioso? Pulis din po siya gaya ninyo?" tanong ni Blue.

Lumingon ang pulis sa amin na nakakunot ang noo. "Paano niyo nalaman ang pangalan niya?"

"Umm... siya iyung nag-imbestiga ng kaso ko noon," sagot ni Blue.

Siniko ko si Blue. "Hoy, ano ba?" bulong ko.

"Hayaan mo ako."

"Boyfriend ko ang taong iyun," matapang na wika nito.

Nagkatinginan kaming apat sa ibinunyag ng pulis na ito. Maya-maya ay tumingala si Blue at pinipigilan tumawa.

"May problema ba?" tanong pa ni mamang pulis sa matapang na tono.

"Wala naman," sagot ni Blue.

"Pwede ko na po ba ituloy ang pagtatanong ko at baka magawan ako ng side story sa ginagawa ninyo?" masungit na saad ni mamang pulis.

"Kapangalan siya ng pinsan ni Aldred pero at least, hindi assuming," bulong ni Blue.

"So iyun nga, habang nagre-reply ako sa text ng boyfriend ko, hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari." salaysay ni Keith.

Tumango ng ilang beses si mamang pulis at nagsulat sa maliit ng notebook. "Salamat sa inyong kooperasyon. Babalitaan na lang namin kayo kung may lead na kami sa kasong ito. Siguradong huhulihin namin ang salarin na bumangga sa inyo."

"Sa totoo lang, wala na po akong pakialam kung sino po iyung nakabangga kay Keith. Ang importante lang ay buhay siya at nakakasama ko ngayon. Babantayan ko na siya ng mabuti at hinding-hindi ko aalisan ng tingin," saad ni Marcaux saka niyakap si Keith.

Bumuntang-hininga si mamang pulis. "Well kung iyan ang gusto ninyo. Convenient nga ito para sa akin dahil sigurado ako na lalandiin kayo ng partner ko at laging itse-tsek ang kaso ninyo."

"Huh?"

Bumukas ang pintuan at niluwa nito ang isa pang pulis. Gwapo rin ito at may swag sa pagkilos niya.

"Teka? Iyan iyung pulis na si Christian Glorioso," bulong ni Blue.

"Nandito ka lang pala Geoffrey. Kung saan-saan kita hinahanap ehh," malambing na wika ng kapapasok lang na pulis.

"Tulog ka kasi! Nakakahiya naman kasing gisingin ka!" masungit na tugon ni... officer Geoffrey saka tumikhim. "Umm... mga sir, si Christian Glorioso. Siya ang partner ko sa kasong ito."

"Literal partner," bulong ni Blue.

"Hello," nakangiting saad ni officer Christian. Kita ko naman ang tingin nito kay Marcaux saka kinindatan. "Geoffrey, mukhang may gusto siya sa akin," rinig kong bulong nito sa... ka-partner niya. Sinimangutan ito ni officer Geoffrey at binatukan. "Aray! Para saan iyun?"

"Okay Ren. He now reminds me of pinsan ni Aldred. Assuming masyado," bulong pa ni Blue.

"Aalis na po kami. Kahit na hindi na po kayo interesado sa kasong ito, asahan niyo pong magbibigay po kami ng mga impormasyon ukol sa insidenteng ito," salaysay ni officer Geoffrey saka hinatak si officer Christian.

"Oi! Kararating lang natin," reklamo ni officer Christian.

"Buti na lang talaga at hindi ka gaanong nadisgrasya Keith," saad ni Blue.

"Pero hindi mo ba narinig ang mga sinasabi ng mga tao kanina Blue? Buti na lang kamo at sinubukan mag-brake nung driver kahit huli na ang lahat."

"At hindi na mangyayari iyun dahil aalagaan ko na siya," wika ni Marcaux saka hinalikan nito si Keith sa noo habang hinihimas ang ulo nito.

"Sigurado ka na ba dito Marcaux na hindi mo na lang ipapahuli ang may sala nito?" tanong ko.

"Hindi na. Bahala na si karma sa kaniya kung sino man siya," sagot ni Marcaux.

"Kung ganoon, aalis na kami. Alis na kami," paalam ni Blue.

"Mag-ingat kayo," saad ni Keith.

"Sige."

Sabay kaming lumabas ni Blue. Pagkalabas ay nasalubong namin sila Harry, Janice, Kei at Aldred at ilang tao.

Agad na tumakbo si Aldred kay Blue at niyakap ito. Halatang nag-aalala sa nangyari.

Lumapit din sa akin ang tatlo.

"Ayos ka lang ba Ren?" nag-aalalang tanong ni Harry.

"Yeah. Ayos lang ako. Salamat."

"Umm... Ren, si Keith? Ayos lang ba?" tanong ni Kei.

"Yeah. Hindi naman siya masyadong napuruhan."

"Akala ko lung ano na ang nangyari sa iyo. Nahuli na ba iyung nakabangga sa inyo?" si Janice.

"Sa totoo lang, hindi pa. Iniimbestigahan pa ng mga pulis."

"Umm... Ren, salamat nga pala sa pagligtas mo kay Blue," si Aldred.

"W-Walang anuman iyun."

"Sige Ren. Mauna na kami ha. Ingat ka," paalam ni Blue saka umalis ng ospital ang dalawa.

"Umm... guys, papasok lang ako para kumustahin si Keith. Sasama ka ba sa akin Janice?" tanong ni Kei.

"Sige," pagpayag nito at sumunod kay Kei na naglakad na papunta sa kwarto ni Keith.

"Gusto mo Ren, ihatid na kita pauwi? Makakauwi ka ba ng maayos?" nag-aalala pa ring tanong ni Harry.

"Okay lang ako Harry. Salamat sa offer. At saka nasa labas lang ang motor ko."

"Ganoon ba? Ano iyung nakabangga sa inyo? Sabihin mo sa akin ang model at kulay ng sasakyan at ipapahanap ko."

"Nako Harry. Okay na talaga. Hayaan mo na sa mga pulis iyun. Kaya na nila iyan."

"Ganoon ba? Sabi mo ehh. Pero nag-aalala ako Ren. Alam mo iyun. May aksidenteng nangyari tapos hindi mo nahuli kung sino ang may kasalanan. Baka naman ehh may mangyayari na namang aksidente sa iyo tapos hindi na naman nahuli iyung may sala. Iyung tipong ikaw ang trip."

"Hindi naman ata ganoon iyun. Ehh di ibig sabihin si Blue, nanganganib ang buhay? Ganoon?"

"Hindi dapat si Blue ang inaalala mo kasi kasama nun si Aldred, iyung boyfriend niyang maalaga. Dapat ang sarili mo ang alalahanin mo. Loner ka pa naman masyado. Siguro kung may boyfriend ka din na nag-aalaga sa iyo, hindi ako mag-aalala."

"Ganoon ba iyun? Pero Harry, kaya ko ang sarili kaya okay lang. Magiging maingat ako. At saka hindi naman ako papayagan basta-basta ng benefactor ko na mag-isa kung hindi ko kaya ang sarili ko hindi ba?"

"Tama ka. Pero iba ang kaso sa akin Ren. Kaibigan mo ako. Magkaiba ang pananaw ng benefactor mo at ako okay?" medyo mataas na boses niyang saad.

Kapwa kaming dalawa na nagulat.

Maya-maya ay nasapo ni Harry ang ulo niya at umiling. "Umm... pasensya na Ren. It's just nag-aalala talaga ako sa iyo. Pasensya na."

"Umm... na-appreciate ko iyang ginagawa mo Harry. Tsaka huwag kang mag-aalala. Aalagaan ko ang sarili ko para sa ibang tao. Hindi lang ikaw ang nag-aalala ng ganyan sa akin. Tingnan mo. Maya-maya, maririnig ko na lang ang phone ko na tumutunog. Tatawag ang benefactor ko na nag-aalala din gaya ng pag-aalala mo sa akin."

Maya-maya ay tumunog nga ang phone ko at tiningnan kung sino. Si ninong.

"Excuse me lang Harry. Sasagutin ko muna." Lumayo ako ng konti at sinagot ang tawag. "Hello po ninong?"

"Ren, nabalitaan ko ang aksidente na nangyari malapit diyan sa lugar niyo. Okay ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni ninong.

"Opo. Okay lang po ako."

Rinig ko na parang nakahinga ng maluwag si ninong sa kabilang linya. "Iyung may sala? Nahuli na ba?"

"Hindi pa po ninong. Inaalam pa po ng mga pulis kung sino."

"Pwede bang ibigay mo sa akin ang mga pangalan ng pulis kung sino ang humahawak sa kaso ninyo?"

"Geoffrey Deona po ang pangalan ninong."

"Salamat Ren. Mag-iigat ka ha okay? Huwag mong papabayaan ang sarili mo."

"Opo ninong."

"Ibababa ko na ang phone dahil may meeting pa ako. Ingat ka."

"Kayo rin po."

Ibinaba ko naman ang phone at bumalik kay Harry. Naabutan ko na lang to na nag-iisip ng malalim.

"Sabi ko sa iyo ehh. Nag-aalala din sila sa akin."

Bumuntang-hininga si Harry. "Pasensya na Ren. Masyado lang talaga ako nag-aalala para sa iyo. Hindi kasi ako sanay na... may aksidenteng nangyayari na ganoon sa mga kaibigan ko. Napapa-isip kasi ako na baka nay kinalaman ito sa mga bagay-bagay... na alam ko." Ahh! Oo nga pala. May ganoong klaseng pamilya pala si Harry.

"Sige na. Uuwi na ako. Para mapalagay ka, ite-text kita pag nakauwi na ako sa bahay para mapalagay ka."

Ngumiti siya. "Sige Ren. Ingat ka pag-uwi."

Lumabas na ako ng ospital at dumiretso pag-uwi. Pagdating sa bahay, hindi na muna ako pumasok sa bahay. Nag-text ako kay Harry gaya ng sinabi niya.

"Nasa bahay na ako Harry. Sabi ko sa iyo ehh. Walang mangyayaring masama ehh." text ko sa kaniya.

"Mabuti naman at naka-uwi ka na. Bakit hindi mo gawin iyung ganito araw-araw?" reply niya.

"Huh? Bakit naman araw-arawin pa?"

"Gaya ng sabi ko kanina, hindi ko gusto ang pakiramdam na ganito iyung nangyayari sa isang aksidente. Wala pang nakukulong o hindi pa nahuhuli iyung may sala. Alam mo iyun? Baka nandyan lang siya sa paligid at inaantay niya lang umatake kapag nagkaroon siya ng pagkakataon."

"Haha. Pinaka-safe sa bahay ko Harry. Subukan niya lang akong pasukan sa bahay."

"Ipagdadasal kita para lagi kang safe. Magandang gabi. Nakarating na din kami nila Kei sa bahay."

"Salamat Harry."

Pagkatapos makipagpalitan ng text kay Harry, pumasok na ako sa loob ng bahay. Habang ginagawa ang evening routine ko, inaalala ko pa rin ang mga sinabi ni Harry. Ako nga kaya ang target ng babangga sa amin kanina? Pero bakit naman? Dahil kaibigan ko si Harry? Grabe naman. Baka aksidente lang talaga iyun.

Nahawakan ko ang kwintas sa leeg ko. Baka naman dahil dito? Baka may dalang malas ang kwintas sa akin? Haha. At isa pa, hindi ko pa naaalala ang mga dapat kong maalala. Kaya hindi dapat ako mamatay pa muna.

Dumating na din ang oras na tatawag sa akin si Kei gaya ng dati.

"Uunahan na kita. Okay lang ako," agad na sinabi ko sa kanya sa phone.

"Okay ka lang ba?" tinanong pa rin niya.

"Oo nga sabi," natatawa kong tugon. "Siya nga pala Kei, nag-aalala si Harry kanina na mukhang... may kinalaman siya sa sa aksidente kanina."

"May kinalaman? Bakit naman? Kung meron kasing kinalaman si Harry kung sakali, malalaman ko naman iyun."

"Ganoon ba? Siguro, masyado lang siya nag-aalala para sa akin."

"Alam mo, napansin ko na medyo malapit kayo ni Harry sa isa't isa. Pwedeng lumayo-layo ka ng konte mula sa kanya?"

"At least naman Kei, alam na niya kung hanggang saan lang ang pagtingin ko sa kaniya."

"Talaga lang ha? Hindi mo ba napapansin na parang kakaiba ang kinikilos ni Harry lately?"

"Hmm... maliban lang sa maaalahanin siya nitong mga nakaraang araw sa akin, wala na."

Rinig kong bumuntong-hininga si Kei sa kabilang linya. "Ganoon ba? Siguro nag-aalala lang ako na baka alam na niya ang relasyon natin."

"Umm... Kei, hanggang kailan natin itatago ang relasyon natin?"

Hindi siya sumagot ng ilang segundo. "Hanggang kaya Ren. Hindi pa oras na malaman nila. Delikado. Napapagod ka na bang itago?"

"Yeah."

"May tamang oras sa lahat ng bagay. Pero itong sa atin, hindi pa ngayon. Kapag okay na, magsasama na tayo habang buhay. Kaya maghintay ka pa Ren."

"Sabi mo ehh. I trust you."

"Sige Ren. Matutulog na ako. I love you."

"Ikaw din. I love you too."

Binaba ko na ang phone at humiga. Sana dumating na ang tamang panahon na sinasabi ni Kei. Nakakapagod iyung ginagawa kong pagsisinungaling kay Harry.

Allan's POV

Katapusan na ng unang araw ng major exam ngayon. Tapos na kaming mag-check ng mga answer sheets. I can't wait na i-announce ng teacher kung sino ang top 1 ng klase.

Ibinigay na sa professor namin iyung mga papel. Tinitingnan nito kung sino ang mga perfect scorer para i-announce.

"Wow! Congratulations ulit Gerard and Allan. I'm gladly to announce na kayo na naman ang mga perfect scorer. Everybody, let's give them a round of applause," saad ng prof.

Pumalakpak naman ang lahat. Aixt! Salamat talaga Ren at top 1 na naman ako. Hindi na kailangan mag-aral ng mabuti dahil nandyan ka sa tabi ko.

Tapos na ang klase at dismissed na kami. Umihip din ng katamtaman ang hangin. Nagliligpit na kami ng gamit nang mapansin ko na nakatingin ng masama si Gerard sa akin at lumapit. Ano na naman kaya ang kailangan ng matandang ito?

"Congratulations. Ang tali-talino mo naman at parehas kaming top 1," matapang na saad ni Gerard habang hindi nakatingin sa akin kung hindi kay Ren.

"Salamat sa pagbati. Hindi nga ako sanay na top 1 ka nga din ehh," confident na tugon ko kahit hindi naman talaga ako ang kinakausap.

"Huh? Kausap kita?" supladong tugon ni Gerard sa akin. Hindi dapat ako magpatalo.

"Ang bastos nito ahh," bulong ni Alexis sa sarili.

"Hindi ba ako ang kausap mo? Parehas tayong top 1 kaya sino ang kinakausap mo diyan? Hangin?"

"Ikaw? Top 1? Hindi nga? Nagbibiro ka lang hindi ba?" natatawang saad niya.

"I'm not joking. Marami akong sinasayang na oras sa pag-aaral makuha lang ang ganitong posisyon. Hindi madali."

"Talaga? Hindi ka ba kumokopya mula sa ibang tao para lang maging top 1?"

"Mr. Faustiano, what's with his commotion?" sabat ng prof namin na papalapit sa amin.

"Sir, is cheating a major or grave offense?" tanong ni Gerard.

"Obviously, a grave offense enough to kick you out from this school. This school doesn't tolerate any kinds of cheating," sagot ng prof namin. "Bakit mo naitanong?"

Umiling ng ilang beses si Gerard at pinatunog ang dila. "I just discovered that someone in our class is cheating his way to the top. I'm talking to Allan Salvador by the way."

"Is this true Allan?" tanong sa akin ni prof.

"No." agad na sagot ko. "Wow! Grabe. Ganito na ba ang mundo kapag dalawa ang top 1 sa isang klase? Isa lang ba ang dapat na nasa tuktok? Ayaw maki-share?"

"Well it depends kung deserving iyung mga tao na iyun na nasa tuktok. Kaso ikaw Allan, hindi mo deserve iyun."

"Hindi ko deserve o gusto mo lang na sa iyo ang puwesto?"

"Alam mo, may bagay na nakakapagtaka talaga para sa akin. Siguro sa quizzes mo, 100%. Pero kapag nasa practical na, nganga. Hindi ba nakakapagtaka iyun prof? 100% siya sa mga written exams pero sa practical, nganga? Ano iyun? May natutunan ka at naintindihan mo iyun perfectly pero hindi mo mai-apply sa sarili mo?" Shit! Alam niya. Hanggang ngayon kasi, nganga ako pagdating sa practical. Hindi ako tinuturuan ni Ren. Hindi rin kasi kami magkadikit ng puwesto dahil sa alphabetical order namin diti sa computer lab.

"Ha! Sabihin mo ang mga salitang iyan sa mga tao na laging perfect sa Values Education pero hindi mai-apply sa totoong buhay ang mga pinag-aralan nila sa subject na iyun. Saka pwede naman na hindi mo na lang ipakita sa ibang tao kung paano mo siya i-apply dahil gusto ko na ako lang ang may alam. Privacy."

"Guys! Stop!" sabat ni prof.

"I'm sorry sir but I will not stop until this guy exposed his dirty secrets to us kung paano siya nagiging top 1," matapang na saad ni Gerard.

"Ganito din ba ang nangyayari sa mga matatanda ngayon? Gumagago na ang utak?"

"Enough! Both of you!" sigaw ni prof. Nakuha pa nito ang atensyon ng mga tao sa paligid. "Okay Gerard. Iyang point mo, nakuha ko. Nagtataka din ako kung bakit sa practical, bagsak si Allan. Pero narinig ko naman ang paliwanag niya kanina na gusto niyang sarilinin ang mga nalalaman niya. How about this? Tomorrow, I will give you both a special practical exam?"

"Sounds music to my ears," agad na wika ni Gerard. Shit! Special practical exam.

Napatingin na lang ako kay Ren na nanahimik sa gilid at malayo ang utak dahil mukhang iniwan na muna niya saglit ang mundo.

"Ikaw Allan? Payag ka ba dito?" tanong ni prof sa akin.

"Sige ba. Para matapos ang paghihinala ni tanda sa akin," matapang na sagot ko. Nako! Ano na naman kaya itong pinasok ko? Tutulungan kaya ako ni Ren?

"Good. Well how about ganito? Kapag pumalpak ka sa practical exam bukas, ibubunyag ko kung paano ka nandadaya," nakakalokong saad ni Gerard.

"Pero kapag hindi ako pumalpak at nagawa ko ng maayos ang practical exam, lalabas na ang bintang mo sa akin ay hindi totoo."

Ngumiti si Gerard. "Payag ako. Alam na alam ko naman kasi na babagsak ka sa practical exam. Alam ko ang hangganan ng iyong kakayahan Allan."

Ginantihan ko din ito ng ngitii. "Huwag kang pakakasiguro. Gagawin ko ang lahat para lang mapatunayan na nararapat ako sa tuktok. Tandaan mo iyan tanda."

"Well, it's settled then. Matuwa kayo dahil iba ang magiging practical exam ninyo bukas," saad ni prof.

"Umm... prof, ano po ba ang coverage ng special practical exam namin?" tanong ko.

"It's a surprise," sagot ni prof. Nakagat ko na lang ang labi ko dahil sa kaba. Surprise pa?

"Prof, pagbigyan ninyo na," sabat ni Gerard. "Sabihin niyo po kung ano ang coverage ng special practical exam. Sigurado po akong hindi naman siya kasingtalino ni Tony Stark na isang gabi lang matututunan ang buong Quantum Physics."

"Well... kung iyan ang gusto mo Mr. Faustiano," pagpayag ni prof. "Ang magiging coverage ng special practical exam ninyo ay ang hanapin ang mga mali at kulang sa ibibigay kong mga series of codes sa inyo para gumana."

"Narinig mo iyun Allan? Maghanap ng mga mali at kulang sa codes na ibibigay ni prof. Mag-aral ka na ng buong gabi para makalusot ka," dagdag pa ni Gerard na halatang nang-aasar.

"Top 1 kaya ako Gerard at hindi mo na kailangan ulit-ulitin pa ang sinasabi ni prof. Confident naman ako na kaya ko ang special practical exam bukas."

"We'll see." Sabay tapon ng isang nakakalolong ngiti sa akin at umalis dala-dala ang kanyang mga gamit.

"Sige Allan. Kita na lang tayo bukas para sa inyong special practical exam," paalam ni prof at umalis na din sa silid.

Nakahinga ako ng maluwag dahil sinabi ni prof ang magiging coverage ng aming special practical exam. Hindi na ako mahihirapan. Nagkamali ng ginawa si Gerard. Sisiguraduhin ko na mapapahiya siya sa kanyang ginawa.

Nagsimula na rin akong mag-ayos ng mga gamit at ganoon din si Ren. Nauna na itong umalis kesa sa akin.

"Ang yabang nung Gerard na iyun. Porke't kasama ka lang niya sa pagiging top 1 sa mga quizzes at exams ehh pinag-iinitan ka na niya," kumento ni Alexis.

"Hayaan mo na nga siya Alexis. Dahil sa katandaan niya iyan kaya ganyan ang ugali."

"Baka nga. Oi, kelan ba tayo maglalaro ng League of Legends kasama ng mga katropa mo?" naitanong ni Alexis.

"Busy sila lately kaya ganoon."

Sabay na kaming lumabas ng silid at nagsimulang naglakad papunta sa cafeteria.

"Dahil ba sa akin?" nalulungkot niyang tanong.

"Hay nako! Pati ba naman ikaw?" naiinis kong tugon. "Laro lang iyun pwede ba? Have fun lang pwede?"

"Sa bagay."

"Oo nga pala Alexis. Hindi na muna ako sasama sa iyo. May kailangan akong gawin," pagdadahilan ko para makaalis.

"Umm... sige. Kita na lang bukas."

Ngumiti na lang ako at hindi na sumabay kay Alexis. Kailangan hanapin ko si Ren para makapag-review. Kailangan tumulong siya dahil kung hindi, yari kaming dalawa. Ngayon, saan ko kaya siya makikita?

Nag-isip ako ng malalim nang ilang segundo. Nang nalaman ko na kung saan, wala akong sinayang na oras na tinahak ko ang daan papunta sa Music Room. Pagkabukas ko ng pinto, pumasok ako at nadatnan ko si Ren at Blue na nagkakaaroon ng konting meeting.

"Hi. May kailangan ka?" agad na tanong ni Blue.

Ngumiti din ako. "Yeah. Pwede ko bang mahiram at makausap ang aking tanging kaibigan?"

"Ren, kausapin ka daw," untag ni Blue dito sabay turo sa akin.

"Bakit?" tanong ni Ren.

"Pwede bang mag-usap kami sa loob ng banyo Blue?"

"Umm... sige," nakakunot na pagpayag niya.

Nauna akong pumasok sa loob ng banyo ng Music Room at sumunod si Ren.

"Hey, hindi mo ba ako tutulungan?" seryosong tanong ko.

"Umm... anong magagawa ko doon? Practical exam iyun kung saan hindi ka marunong."

"May magagawa ka. Tara na at umalis na tayo sa eskwelahang ito at mag-aral. Turuan mo ako."

"N-Nice. Isa sa mga bagay kung saan hindi ako marunong ang gagawin kong tulong sa iyo."

Pansin ko naman na hindi makatingin sa mata ko si Ren. "Ano ba iyan Ren? Kinakausap kita pero hindi mo ko tinitingnan ng maayos? Di bale na lang. Basta! Tara na at umuwi na tayo sa inyo para makapag-aral."

"N-Nakakapasok ka naman sa bahay ko hindi ba?"

"Yeah. Kapag hinayaan mo ako. Eitherway, tara na! Ayoko ng objections dahil parehas tayong mayayari sa ginagawa ni Gerard kapag hindi mo ako tinulungan."

"O-Okay. Papaalam na ako kay Blue," ngiwi pa niya.

Lumabas na ako ng Music Room at hinintay si Ren na lumabas. Bakit kaya paputol-putol ang mga sinasabi ni Ren sa unahan? Naiilang ba siya na kausapin ako?

Sa wakas ay lumabas na si Ren ng Music Room at sinundan ko ito. Tinatahak namin ang daan papunta sa parking lot. Pagkarating doon ay nakita ko ang kanyang... motor scooter.

"Halata namang mayaman ang benefactor mo. Pero bakit ito ang motor mo? Para hindi pa rin mapansin? Dapat iyung katulad sa motor ko na stylish."

"Obvious ba? At saka hindi ako mapili sa mga binibigay nila sa akin."

"Sa bagay."

Sumakay na kami sa motor niya pagkasuot ni Ren ng helmet at humarurot na papunta sa bahay niya.

Keifer's POV

Nakarating na din kami sa wakas kung saan nakatira ang mga tao na nag-aruga kay Garen. Nakatira siya dito sa bandang Olivarez Compound, Parañaque. Ilang metro din ang nilakad namin dahil bawal ipasok ang kotse ni Harry sa loob ng compound. Pampasikip sa loob kaya sa labas ng compound na lang kami nag-park. Medyo malaki ang bahay... o baka dahil may apat itong palapag.

"Ito na ba ang bahay?" tanong ko.

"Yeah. Dito daw nakatira," sagot ni Harry. "Amanda at Roel Tirona iyung pangalan ng mga taong nakatira dito."

Kapansin-pansin na may plywood na naka-dikit sa dating stall marahil... na naging negosyo ni Garen. Lumapit si Harry sa pinto at kumatok. Maya-maya ay niluwa nito ang isang matandang babae na marahil ay animnapung taong gulang na. Ito na marahil si Amanda Tirona.

"Sino sila?" tanong nito sa amin.

"Umm... hinahanap po namin ang aming nawawalang kababata. Nabalitaan po namin na dito siya nakatira at nalaman na din po namin na... namatay siya at nandito po ang mga abo niya," sagot ni Harry. "Kayo po ba si Amanda Tirona?"

"Ahh! Hindi! Anak ko iyun hijo. Amara ang pangalan ko. Pumasok kayo. Tuloy."

Hindi pala siya iyung Amanda. Pinatuloy kami ng matanda sa bahay nila. Maganda naman ang loob ng bahay. Tamang-tama lang ang mga kulay... na mukhang paborito ni Garen.

"Upo kayo. Maghahanda lang ako ng miryenda at inumin para sa inyo," saad ni... lola Amara.

"Umm... huwag na po kayong mag-abala," pagpigil ni Harry. "Hindi naman po kami magtatagal. Gusto lang po namin makarinig ng ilang... kwento tungkol po sa kababata naming ito."

"Mukha kasing malayo ang pinagmulan ninyo. Maganda na kumain muna kayo ng ilang pagkain para magkalaman ang mga tiyan ninyo. Huwag kayong mag-alala."

Wala na kaming nagawa kung hindi ang maghintay. Maya-maya ay naramdaman ko na lang na may kung ano sa paa ko. Tiningnan ko at isang puting pusa ito. Medyo malaki na at puting-puti ito na parang sinasabunan ng perla palagi. Binuhat ko ito at inilagay sa aking kandungan.

"Ang cute naman ng pusang iyan," paglalarawan ni Harry.

"Ahh! Alaga ni Garen iyan," wika ni lola Amara na bumalik mula sa kusina at may dalang chocolate cakes at inilapag sa mesa. "Alagang-alaga niya ang pusang iyan. Gusto niya lagi na maputing-maputi ito. At mukhang nagugustuhan kayo ng pusa."

Binigay ko ito kay Harry at inilagay niya ito sa kandungan niya. Hinihimas-himas niya ito sa ulo at mukhang nagustuhan iyun ng pusa.

"Ahh. Oo nga po. Siya nga talaga iyan," malungkot na saad ni Harry habang nakatingin sa pusa.

「8 years ago...

"Ang cute ng pusa," namamangha na saad ni Ren.

Kulay puti ito at halata sa laki nito na kapapanganak pa lang. Hawak ito ni Ren sa kanyang mga kamay at hinihimas-himas.

"Oo nga. Ang cute nga," pagsang-ayon ni Harry.

"Kuya Lars, pwede ba nating siyang alagaan?" tanong ni Ren.

"Ang cute nga niya. Kaya lang, hindi pwede. May allergy ang tatay natin sa mga pusa," tugon ni kuya Lars.

"Kung ganoon, ako ang mag-aalaga sa kaniya."

"Hindi ba may allergy din sa pusa ang tatay mo Kei?" pagpapaalala ni Harry.

"Oo nga pala."

"Kung ganoon, ako na lang. Wala namang mga allergy ang nga magulang ko sa mga pusa," pagboluntaryo ni Harry.

Nagalak si Ren. "Talaga Harry? Sige. Sa iyo na lang at... alagaan mo siya."

"Siyempre naman. Kapag bumisita ka na sa bahay namin, malaki na siya."

"Promise iyan ha." Binigay ni Ren ang puting pusa kay Harry.

"Hay nako Ren! Saan mo ba namana ang pagkagusto mo sa mga pusa? Tatay mo ehh allergic tapos ikaw hindi? Pambihira naman ohh," reklamo ni kuya Lars.

"Hindi ba pwedeng gusto ko lang ang mga pusa kuya? Cute sila lalong-lalo na kapag puti ang kulay nila. Puting-puti at walang bahid."」

Nakagat ko na lang ang labi ko sa naalala kong iyun. Iyun ang huling moment naming tatlo na masaya na masaya.

Ginala ko na lang ang aking paningin at nakita ko ang mga trophy at may nakasabit pang mga medal. 16 na trophies iyun at mga 28 na medals. Nakalagay ito malapit sa TV stand nila. Wow! Nakakuha siya ng ganoon sa loob ng pitong taon?

"Umm... kanino po ang mga trophy at medalya na iyan?" tanong ko.

"Ahh! Kay Garen din iyan," sagot ni lola Amara na may dalang cake at nilapag sa mesa.

"Lahat ng iyan?" gulat ni Harry.

"Oo hijo. Isa siyang matalinong bata na inalagaan ng anak ko. Lagi siyang pinapasali ng mga guro siya sa mga patimpalak sa eskwelahan. Kaya tuwing katapusan ng pasukan, marami siyang inuuwi na mga medals at trophy. Ito din ang naging dahilan kaya nabigyan siya ng scholarship para makapag-aral ng gusto niyang kurso."

Nilapitan ko ang ilang mga trophy para usisain. Mga parangal ito mula sa ilang quiz bee. Nakakuha naman ng atensyon sa akin ang pangalan na nakalagay. Garen Tirona.

"Umm... hindi po ba hindi niyo naman tunay na anak ng anak ninyo itong si Garen? Tama ba? Paano po kayo nakakalusot sa mga requirements niya sa eskwelahan?"

Lumaki ang mata ng matanda sa tanong ko at iniwasan kami ng tingin ni Harry.

Bumuntong-hininga si lola Amara. "Pasensya na pero hindi ko alam. Hindi ko pwedeng sabihin sa inyo. Pasensya na talaga."

"Naiintindihan ko po. Hindi na po kami magtatanong," tugon ni Harry. "Alam niyo, ito na lang po. Pwede niyo po bang i-kwento amin ang buhay niya bago po siya... pinatay." Bumalik ako sa upuan para makinig.

"Nakikita niyo ba ang cake na iyan?" turo ni lola sa mga chocolate cake. "Paboritong-paborito niya ang cake na iyan. Humihingi siya ng ganyan kada buwan. Kapag hindi kasi siya nakakakain ng chocolate cake ehh hindi siya ginaganahan sa mga bagay-bagay. Hindi siya mahirap mahalin at alagaan. Hindi tulad ng mga karaniwang bata ngayon. Mapagmahal siya, maraming kaibigan at kinagigiliwan ng mga tao dito sa lugar. Subalit dahil doon kaya nagkaroon din siya ng mga kaaway lalong-lalo na sa eskwelahan."

"Nahuli na po ba ang may kasalanan ng gumawa po nito sa kaniya?" tanong ni Harry.

"Naipakulong na namin hijo," sagot ni lola Amara.

"Mabuti naman po... kung ganoon," malungkot na saad ni Harry. Kinuyom pa nito ang kanyang mga kamay.

"Ako naman ang magtatanong sa inyo. Kaano-ano niyo nga pala siya?"

"Gaya po ng nasabi namin kanina, siya po ay aming matagal na nawawalang kababata base po sa mga impormasyon na nakalap namin," tugon ko. "Malas lang at hindi na namin siya naabutan ng buhay. Nakakalungkot po talaga."

"May mga pamilya pa ba siya o kamag-anak?"

"Umm... sa kasamaang-palad po, wala na. Bale po, kami na lang ang natitira niyang pamilya."

"Ganoon ba? Wala na pala ang lahat sa kaniya kung hindi kayo na lang. Nalulungkot din ako para sa inyo."

"Pwede po bang malaman kung sino po itong pumatay sa kaniya?"

"Joshua Malachai ang pangalan niya. At umm..." Bigla namang nahiya si lola Amara sa pagsasalita.

"May problema po ba?" tanong ni Harry.

"Oo hijo. Iyung taong iyun kasi ang minahal ni Garen. Lalaki siya."

Mas lalong kinuyom pa ni Harry ang kamay niya. "Umm... wala naman pong problema sa amin iyun." pilit na sinabi ni Harry na may pilit na ngiti. "Wala naman pong pinipiling kasarian ang pag-ibig ayon sa paniniwala namin. Ang problema lang ay bakit niya pinatay ang kababata naming ito ehh mahal naman pala siya nito?"

"Alam kong matalinong tao si Garen. Pero gaya ng iba, kapag usapang pag-ibig na ay nagiging tanga sila. Naging sila ni Joshua noong mga 3rd year sila sa Parañaque National High School. Noong una, hindi kami makapaniwala dahil alam niyo na. Umibig si Garen sa isang tao na kaparehas niya ng kasarian. Pero pinatunayan ni Joshua na iniibig talaga niya si Ren kaya kumpyansa kami na nasa maayos siyang mga kamay. Nagtagal ang relasyon nila ng masaya. Subalit nalaman ni Garen na kasapi pala ito ng miyembro ng mga gangster dito sa lugar namin. Si Garen kasi ay hindi maiwasan na mapagdiskitahan siya ng mga grupo ng mga gangster sa lugar na ito. Iyung mga kaibigan ni Garen, pinagtatanggol siya sa mga ito. Iyun nga, nalaman namin na kasapi pala ng mga iyun si Joshua, binalaan namin si Garen tungkol sa nalaman namin pero hindi siya nakinig. Nabulag na ng pag-ibig."

Habang nagki-kwento si lola Amara, pansin kong mas lalong kinukuyom ni Harry ang kanyang mga kamay at itinatago niya ito para hindi makita ng matanda.

"Ang panlabas na anyo nga naman ng tao ay nakakaloko. Isang araw, nalaman na lang namin na sinunog si Garen ng kanyang nobyo."

Tumigil na sa pagsasalysay si lola Amara at lumuha. Boluntaryo naman akong lumapit sa matanda at ginawa ang lahat para tumahan na si lola Amara. Napakalupit ng ginawa nila kay Garen.

Pagkatapos mapatahan si lola Amara, nagpaalam na kami ni Harry at nagpasya na kaming umalis. Tama na ang mga narinig ko. Kahit na hindi ko narinig mula kay Gerard ang mga detalye, hindi na importante para sa akin dahil ang puno't dulo ng eksplanasyon ni Gerard ay patay na si Garen.

Naglalakad kami palabas ng compound para sumakay sa kotse ni Harry.

"Mga anong oras tayo makakarating ngayon papuntang Bilibid?" biglang tanong ni Harry.

"Huh? Mga pitong oras lang naman mula dito," sagot ko.

Sabay na lang kaming dalawa na pumasok sa loob ng kotse niya. Pagkasakay ay pinaandar niya agad ito. Bakit naman siya gustong pumunta sa Bilibid?

"Bakit mo naman naitanong kung gaano kalayo ang Bilibid mula dito sa Parañaque? Parang pupuntahan natin ahh." pagbibiro ko.

"Oo. Pupunta tayo ng Bilibid." seryoso niyang saad.

Napatingin ako kay Harry sa sinabi niya. Seryoso siya sa kanyang sinasabi. Pupunta nga kami ng Bilibid Prison. Pero para saan? Ang nga mata ni Harry. Bigla akong nakaramdam ng takot. Bakit ganito? Ano ang gagawin namin doon?

Habang bumibyahe, napapansin ko na nagte-text si Harry sa phone niya. Sino kaya ang ka-text niya? Si tito? Si tita? Sino kaya? Baka si Ren?

Maya-maya ay tumunog ang phone ko. May tumatawag sa akin. Galing ito kay... sa isang unregistered number. Sino kaya ito?

"Hello?" sagot ko.

"Ahh! Ikaw pala iyan Kei," tugon ng boses sa kabilang linya. Si Allan.

"Saan mo nakuha ang number ko?"

"Huminto muna tayo saglit at mag-isip. Kanino ako kukuha ng number mo aside sa iyo kasi ayaw mo sa akin?" nakakalokong tanong niya.

"Kay Keith? Katya? Arielle? Alexa? Martin?" naiinis kong pagsagot.

"Wow. Wala man lang tamang sagot. Okay lang. Try it again." Argh! Nakaka-inis!

Nag-isip naman ako ulit at... sumagi sa isip ko si Ren. Paano naman ibibigay ni Ren ang number ko kay Allan? At bakit naman niya ibibigay iyun? Magkasundo ba ang dalawa?

"Alam kong nag-iisip ka pero pwede bang sagutin mo na ang sarili mong tanong?" naiinip na saad ni Allan.

"Ren," wala sa sarili na pagsagot ko.

"Bingo!" natutuwa niyang saad. Bigla akong naasar sa tono ng pagsagot niya. Nabibwisit ako sa taong ito noon pa man na nagkita kami.

Kinalma ko muna ang sarili ko. "Ngayon, ano ang kailangan mo?"

"Ngayon, gusto kong ipaalam sa iyo na nasa bahay ako ngayon ni Ren at kami lang ang mga tao na nasa bahay." Teka? Hindi ba wala naman talaga siyang gusto kay Ren dahil kay Keith lang siya? Hindi kaya nag-move on na kaya si Allan at si Ren na ang gusto niya?

"Bakit mo naman sinasabi sa akin iyan ngayon?"

"Umm... kasi kaila-"

Agad na pinutol ko ang linya dahil parang alam ko na ang sasabihin ni Allan. Kailangan ako ni Ren. Pero hindi dapat sabihin ni Allan sa kasalukuyang linya na ginagamit ko. Nangangamba kasi ako na mukhang may nakikinig sa usapan ng mga tawag sa numero ko kaya may isa pa akong sim card na tinatago at hindi iyun nila alam. See. Ginagawa ko lahat ang mga safety precautions, hindi lang nila malaman na may relasyon kami ni Ren.

"Sino iyun at mukhang naaasar ka kanina?" tanong ni Harry habang nagmamaneho.

"Isang tao na kilala mo na kinaasaran ko," sagot ko.

"Sinong tao na kinaaasaran ko? Si Allan?"

"Yeah."

"Bakit may numero siya sa iyo?"

"Iyun nga ehh. Tinanong ko kung paano niya nakuha ang numero ko."

"At sino naman ang nagbigay?

"Isang kaibigan sa Journalism Club," pagsisinungaling ko.

"Ahh! Ganoon ba? Alam mo, nakakapagtaka ang katalinuhan ng taong iyun. Laging perfect sa mga written exams namin si Allan. Pero pagdating naman sa mga practical tests, bagsak. Nganga. Hindi ba kahina-hinala iyun? Perfect siya sa mga written exams pero sa practical tests, bagsak? Iyung parang natutunan mo perfectly pero hindi niya mai-apply sa course na kinukuha niya. Sigurado na ako na mapapalitan sa trono si Allan ngayong semester. Si Gerard kasi, magaling na nga sa written exams, magaling din si practical exams. Kahit anong perfect ang gawin niya sa written exams, balewala iyun kung doon lang siya magaling. Akala ko ba matalino siya? Bakit hindi na lang niya gawin ng maayos ang kanyang mga practical exams?" Hindi mo ba alam na si Ren ay isang matalinong tao at doon si Allan kumokopya ng mga sagot sa written exams?

"Minsan Harry, hindi naman kailangan na basta-basta mo ipapakita ang iyung mga kakayahan sa harap ng tao. Malay mo. Para lang sa sarili niyang kasiyahan niya ginagamit ang kanyang katalinuhan?"

"Sa bagay. Can't argue with that."

Hmm... so baka nasa bahay ni Ren si Allan para pag-aralan nito ang practical exam nila. Sana hindi magtagal ang taong iyun sa bahay ni Ren. Pero tiwala naman ako kay Ren na hindi niya ako pagtataksilan. Ang problema nga lang ay kung ano ang kailangan ni Ren sa akin? Pinatawag niya ba ako kay Allan? Argh! Hindi ako pwedeng magpalit ng sim card sa harapan ni Harry. Ayokong maghinala siya. At kung sana, diretso kaming umuwi sa apartment namin, malamang ehh malalaman ko kung ano ang problema ni Ren. Tsaka ano ba talaga ang gagawin namin sa Muntinlupa?

7pm na at nakarating kami sa kung saan sa Muntinlupa... at tago ang lugar. Maya-maya ay may dumating na mobile ng mga pulis. May lumabas na dalawang pulis at... isang naka-orange na damit. Nakapiring ang mata, nakatakip ang bibig, at nakaposas pa ang taong ito. Teka? Isa itong preso?

Parehas naman kaming napalabas ni Harry sa sasakyan niya at nilapitan ang mga ito.

"Sir, heto na po siya," saad ng isang pulis saka binigay kay Harry ang preso.

"Magaling. Natanggap niyo na ang bayad hindi ba?" tanong ni Harry. Tumango ang dalawang pulis. "Makakaalis na kayo."

Bumalik na ang mga pulis sa kanilang mobile. Si Harry naman ay dinala ang preso at tinapon ito sa isang dumpster. Gumagalaw-galaw pa ito na pinipilit pa ring kumawala kahit wala na siyang pag-asa.

"Harry, anong ginagawa mo at sino iyan?" mahinahon na tanong ko.

Naglakad lang si Harry pabalik sa kotse at sinundan ko. "Siya si Joshua Malachai. Ang pumatay sa kababata nating si Garen," sagot niya.

Binuksan naman ni Harry ang trunk ng sasakyan niya. May kinuha siyang isang galong container. Naglakad ito pabalik sa dumpster at binuhos ni Harry ang laman ng container doon. Amoy gas.

"A-Anong gagawin mo Harry?" muli ko na namang tanong at kinakabahan ako.

"Ginagawa ko lang ang bagay na dapat sa kaniya. Siya ang dahilan kaya hindi ko na makikita si Garen kahit kailan. Ipaghihiganti ko siya. Alam ko naman na hindi na babalik si Garen kapag ginawa ko ito. Kaya lang, ang taong ito ay dapat magbayad sa kasalanan na ginawa niya. Hindi lang sa batas. Mata kung mata, ngipin kung ngipin, buto kung buto, buhay kung buhay," saad ni Harry habang nakangiting parang demonyo.

"Harry, huwag mong gawin ito. Huwag mong gagawin iyan," pagpigil ko.

"Hindi ka ba nagagalit sa ginawa niya Kei?"

"Nakakaramdam ako pero hindi dapat ganito! Huwag mong papatayin ang taong iyan!"

"Ang ginagawa ko ay para matumbasan ng taong ito ang ginawa niya kay Garen. Hindi na dapat siya kaawaan. Mawawala din ang sakit sa puso ko kahit konti kapag ginawa ko ito. Ikaw Kei? Gusto mo ba akong masaktan ng paulit-ulit sa ginawa ng taong ito kay Garen? Sa mga narinig ko mula kay Gerard at lola Amara?"

"Ayoko pero dapat hindi ganito! Masama ang pumatay!"

"Hindi maiiwasan iyun Kei. Kapag ako na ang magiging pinuno ng pamilya natin, papatay din ako. Bakit pa ba ako maghihintay na maging pinuno ako ng pamilya natin bago pa ako magkaroon ng karapatang pumatay?"

"Hindi kahit kailan naging karapatan ang pumatay sa pamilya natin. Kasalanan iyun. So please! H-Huwag mong gawin ito," natatakot kong saad.

Tumingin ng diretso sa akin si Harry at ngumiti. "Huwag kang mag-alala Kei. Magiging ayos din ang lahat... para sa kaniya. Hindi naman siya magtatagal ehh. Ipapautos ko na lang sa mga tauhan ni papa na ipapatay siya. Pero hindi naman pwedeng magsunog ng preso sa loob hindi ba? Maraming maghihinala kung paano nangyari ang ganoon. May preso na sinunog sa loob ng bilibid."

Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapagsalita sa mga susunod na nangyari. Hindi. Hindi dapat ganito. Dahan-dahan nilabas ni Harry ang lighter na nakatago sa bulsa niya. Sinindihan niya ito at tinapon sa dumpster. Hindi ko nakikita pero sigurado akong kinakain ng apoy ang katawan ng kawawang preso. Magsisigaw pa sana ito pero hindi dahil sa nakatakip ang bibig nito. Si Harry naman ay nakatingin lang sa dumpster at nakangiti. Mukhang tatawa pa sana pero hindi nito ginawa. Hindi talaga ako makagalaw ni hindi ako makapagsalita. Sa nakikita ko ngayon at sa mga nangyayari. Pumatay si Harry. Pinatay niya ang taong pumatay kay Garen. Diyos ko! Patawarin niyo po sana si Harry sa ginagawa niya ngayon... at ako dahil sa hindi ko siya nagawang pigilan.

Maghahating-gabi na nang makarating ako sa apartment namin ni Harry. Dumiretso ako sa kwarto ko binagsak ang sarili sa kama. Mukhang pumalpak ako. Ang mga mata ni Harry kanina, parang mga mata ni tita Hilda. Natatakot pa rin pala ako sa kanila. Pumalpak pa ako sa dapat kong gawin? Mukhang oo.

Nahagip naman ng utak ko ang tawag ni Allan kanina. May problema daw si Ren. Agad kong pinalitan ang sim card ko at tinawagan si Ren.

"Umm... hello. Ren?"

"K-Kei? I-Ikaw pala? B-Bakit?" natataranta niyang tugon.

"Bakit natataranta ka? Anong meron?"

"Umm... wala naman. Buti at napatawag ka," natutuwa niyang saad.

"Ganoon ba? Ano nga pala iyung tinatawag ni Allan na problema? Okay ka na ba or hindi pa? Kumusta ka na?" sunod-sunod kong tanong.

"Ang totoo, okay na. Salamat sa pagtawag Kei. I love you," wika niya sa magiliw na tono. Palagay ko ehh ngumingiti siya sa kabilang linya.

Napangiti din ako sa narinig. "Ako din Ren. Mahal na mahal kita."

Ang bigat ng pakiramdam ko sa mga nangyari ngayon araw. Gusto kong sabihin sa kaniya ang mga nangyari para mailabas ito. Kaya lang, ang isang ito ay talagang napakabigat. Mabigat na mabigat. Mas maganda na hindi ko na lang sabihin.

"Hey Kei. Andyan ka pa ba?" untag ni Ren.

"Ahh! Yeah. Andito pa ako."

"Sa tingin ko, pagod na pagod ka na. Mahirap ba ang exam ninyo kanina?"

"Ohh... hindi mo pala alam. May pinuntahan kaming dalawa ni Harry kanina na isang importanteng bagay."

"Ganoon ba? At ano namang bagay iyan?"

"Umm... hindi ko pwedeng sabihin?"

"Ahh. Okay. Gaya nga ng sinabi ko kanina, mukhang pagod na pagod ka na. Magpahinga ka na kaya?"

"Oo. Magpapahinga na ako Ren. Magandang gabi at I love you."

"I love you too."

Binaba ko na ang phone at inalala iyung nangyari kanina. Mukhang delikado na kami ni Ren ngayon kung malaman niya na may relasyon kami.

Ren's POV

Isang bagong umaga na naman ang dumating. Tama yata ang mga sinabi sa akin ni Allan tungkol sa mga panaginip ko. Siguro itong utak ko, kailangan ng ayusin. At sana naman, nakuha ni Allan ang mga pinag-aralan namin para hindi kami mapahamak.... o baka gagawin niya iyun on purpose dahil siya si Mr. Lion. Haixt!

Naglalakad ako papunta sa una kong klase kung saan magaganap ang aming major exam sa araw na ito.

"Ren! Kumusta?" untag ni Harry sa akin at nakangiti.

"Harry. Mukhang maganda ang gising natin ngayon ahh," nakangiti ko ding tugon.

"Oo naman. May maganda kasing nangyari kahapon," saad pa niya habang inuunat ang katawan.

"Oo nga pala? Saan ka pumunta kahapon? Wala ka sa unang araw ng major exam natin."

"Sa kung saan nanggaling ang ngiting ito." Turo niya sa sarili na nakangiti pa rin. "Well, nagpaalam na ako sa mga prof natin at bibigyan nila ako ng special exam. Mahirap ba ang exam natin?" Sisiw lang para sa akin.

"Medyo mahirap nga Harry ehh," pagsisinungaling ko. "Nakapag-aral ka na ba?"

"Yeah. Enough para makakuha ng passing grade." Natawa kami ng payak saglit.

Nakarating na kami ni Harry sa classroom kung saan gaganapin ang isa sa mga major exams. Naghiwalay na kami ni Harry at umupo sa aming mga upuan. Nakangiti naman kung makatitig sa akin si Allan. Bakit ganoon talaga? Hindi ako makatingin ng maayos sa kaniya. Nakakaramdam ako ng pagkailang sa kaniya. Nakatanim pa rin kasi sa isipan ko na siya si Mr. Lion.

Ilang oras din ang lumipas, natapos na din ang mga minor exams namin. Susunod na ang major naming exam at iyun ay ang practical exam sa computer laboratory.

Pumasok sa loob ng classroom ang professor namin para sa practical exam nila. "Mr. Gerard Faustiano, Mr. Allan Mercer, pumunta na kayo sa Computer Room ngayon din."

"Good luck Allan. Kaya mo iyan," saad ni Alexis.

Tumayo silang dalawa at si Allan naman ay nginitian si Alexis at kinindatan pa ako. Nag-iwas ako ng tingin. Naglakad naman paalis ang mga pinatawag sa Computer Room. Hindi ako nag-aalala kung babagsak si Allan dahil siya si Mr. Lion. Alam ko iyun na siya si Mr. Lion.

ITUTULOY...