Love Game 18

Author’s Note

Hi guys! Naappreciate nyo ba yung last chapter? Ang sakit no? Haha. Ako rin eh, nasaktan nung binasa ko sya. Pero ganoon talaga ang story eh wala akong magawa haha!

Anyways salamat sir mike and sir allan para sa opportunity na ipinagkaloob nyo sa akin at sa mga kapwa RA’s ko. At sayo kuya jace, ng tthe JL diary, di ako ggss. Im just stating the fact. HAHAHAHAHAHA pwe! Bitin na bitin yuung update mo!

WALANG HUMPAY NA PASASALAMAT NAMAN PARA SA MGA TAONG SUMUSUPORTA SA STORY KO MAPA FB MAN O MAPA BLOG. Another achievement! Having 15 comments  para sa last chapter ng Love Game is not bad. Actually nakaka flattered lol. Haha! Ang babaw ko ba? Sorry xD

Another reminder

After po nitong update ko, medyo matatagalan ng susunod, yung laptop ko kasi may problema sa battery and since cover pa sya ng warranty eh ipapagawa ko na, ang sabi sa akin 2 weeks to 2 months daw bago maayos. At kailangan ireformat. Nandito pa naman ang story ko. So kailangan kong ayusin lahat.

Inuunahan ko na po kayo, pasensya kung matatagalan ng sobra ang update. Pero may laptop naman si pinsan kaya i will try my best para makapag update pa rin dahil ilang chapters na lang naman. So sana maintindihan nyo ako

Maraming maraming salamat sa inyo. Mehel ke keyow, sena, mehel nyow rin ekow. Haha!

So here’s Chapter 18. Ang huling pamamaalam.

Chapter 18

Dave’s POV

Bakit panginoon? Bakit ko sinapit ang ganitong sitwasyon? Kung kailan may dumating sa buhay ko na nagpabago sa pananaw ko at nagpatibok ng puso ko? Saka nyo pa sya ilalayo sa akin? Ganoon ho ba ako kasama para parusahan nyo ng ganito? Panginoon sa inyo ko na ho ipapaubaya kung ano man ang magiging resulta ng lahat ng ito.

“ ano Dave? Susundan mo sya? Hindi mo ba alam ng dahil sa kanya muntik ng masira yang pangalan mo!” sigaw sa kin ni Jhen.

“ ano naman pakialam ko dun ha?! Jhen?! Do you hear what you are trying to say?! Wala akong pakialam kung masira man ang pangalan ko alang alang sa taong mahal ko!”

“ mahal mo? O dahil mas magaling sya sa akin sa kama? Mygod dave! Ako ‘tong babae ako pa aayawan mo? Ano bang mapapala mo dun ha?! Kinulam ka na ba non?!”

“ pathetic. Do you think ng dahil nagtagumpay ka sa pag hihiwalay mo sa amin, baalikan kita? Jhen ayoko mang sabihin to pero for you to know everything, oo naging badboy ako dati at alam mo kung ano pinaka worst? Ginamit lang kita! Hindi kita minahal! Maaaring sinamba ko ang katawan mo pero ni isang katiting ng pagmamahal wala akong naramdaan sayo! Kaya kung pwede tigilan mo na kami!” nakita ko lang syang umiiyak marahil sa aking mga sinabi.

Sa buhay kailangan maging matapang ka, kailangan mong maging matapang na harapin ang mga bagay bagay na alam mong makakapagpalaya sa’yo at sa ibang tao. Oo, hindi madali, pero kailangan lang natin ng tibay at lakas ng loob para maipakita at maiparamdam ang nais nating mangyari.

Wag tayong matakot na magkamali, dahil tao lang tayo. Normal sa atin ang magkamali, pero kailangan mong makasigurado na handa kang itama lahat ng pagkakamali mo ng nasa tamang paraan. Dahil hindi mo maitatama ang isang mali ng isa pang pagkakamali.

“ ganoon na lang yun Dave? Pagkatapos ng lahat? Buong pagkatao ko isinuko ko sa’yo! Tapos gaganituhin mo ako? “

“ Jhen pasenysa na, oo alam kong mali ako na gamitin ka, at biktima lang ako ng isang sirkumstansya, maaaring nasaktan kita ng sobra, pero jhen alam kong hindi ako ang nararapat sa’yo, patawad Jhen”

Nag aantay ako ng response nya pero wala na akong nakuhang isang salita, nakita ko na lang syang papalayo sa amin habang umiiyak.

Maaaring napakabarumbado ko noon, at ngayong nagbago ako, binigyan naman ako ng panibagong problema, naniniwala ako na magkakaayos din kami ni Axel.

Ang taong minahal ako at ngayon mahal na mahal ko.

Agad ko lang syang hinanap kung saan man sya pumunta, alam kong hindi pa ito ang tamang panahon para magkausap kami pero handa akong harapin ang lahat ng ibabato nya sa aking salita o kilos man. Handa akong patunayan kung ganoon ko sya kamahal.

Sana lang talaga na hindi pa huli ang lahat.

Sana mag kaayos pa tayo mahal kong Axel.

Zandro’s POV

Ramdam na ramdam ko kung gaano kabigat ang dinaramdam ng bestfriend ko ngayon, hindi ko alam ang gagawin dahil hiniling nyang mapag isa muna, at yun ang pwede kong gawin ngayon.

Sinasabi ko na nga ba, imposibleng sa isnag iglap magiging ganoon si Dave kay Axel, pero sino ba ako para kumontra? After this day, si Axel at si Axel pa rin talaga ang mag dedesisyon.

“ wow Ino, ang kapal naman ng mukha mo para mag stay pa dito, ikaw nagpasimuno ng lahat diba?!” biglang bulalas ni Say

Agad lang nagpantig ang tenga ko matapos maalala at marinig ang pangalan ni Ino.

“ WOW?! Ang kapal naman ng mukha mo para magapakita pa dito? Pagkatapos mong gaguhin yung bestfriend ko?”

“ pero,,”

* PAAAAK!*

Isang malakas na sampal ang inabot nya sa akin.

“ pero..”

*PAAAK!”

Isang malutong na sampal nanaman ang inabot nya sa akin.

“ ano ba! Pagsalitain mo muna ko pwede?!” ang bulyaw ni Ino sa akin

“ ano nagagalit ka ha?! Ha?!” ang galit ko ring sabi

“ look, kaya ko lang naman yun nagawa dahil, nakikita ko kung gaano kamahal ni Axel si Dave, at ang totoo nyan, mahal ko rin siya noon pa”

“ what?! May gusto ka rin kay Dave?!” ang gulat kong sabi

“ Gago! Kay Axel!”

“ eh bakit mo nagawa yun ha?!”

“ akala ko lang naman kasi kapag nasaktan na si Axel kay Dave, lalayuan niya na yun eh, kaso naging kabaliktaran lahat ng nangyari”

“ oh ngayon? Alam mo na? Wala kang pag asa sa bestfriend ko kaya tsupi”

Ang haba talaga ng buhok ng bestfriend ko no? Pero honestly, naaawa ako sa kaniya, hindi ko alam kung anong pwede kong itulong  :(

Minsan sa buhay, kahit gusto nating tumulong hindi natin magagawa lalo na kung yun ang kahilingan ng taong pagbibigyan natin ng tulong. Minsan kailangan lang natin manahimik pero iparamdam na nandito pa rin tayo sa kanila. Kilala ko ang bestfriend ko. Kilalang kilala. Sangang dikit kami nyan, alam ko kung kailan ako manghihimasok at kung kailan hindi.

Alam kong malalagpasan ni Axel ang ganitong problemang kinakaharap nya to think na eto rin ang first time nyang mainlove at masaktan ng todo. Pero alam ko one day, ngingitian na lang ng bestfriend ko ang lahat ng ito

Elijah’s POV

Hindi ko akalaing magagawa ni Dave ang ganitong bagay pagkatapos ng lahat, sobrang askit isipin na ang taong mahal mo ay kinukutya at pinagtataanan ng ibang tao ng hindi man lang alam ang totoong dahilan o rason ng pangyayaring ito.

Wala akong magawa para sa taong mahal ko, hindi ko alam kung papaano ko sya maipagtatanggol s lahat ng pangyayaring ito. After this day, isa lang ang pwede kong gawin, ang manatili sa tabi nya.

Shit! Wrong timing naman, umulan pa. Nandito ako ngayon sa field nag lalakad habang umuulan, buti na lang at may payong ako. Nakita ko lang ang isang imahe ng lalaki na nakaupo sa damuhan at parang

Parang umiiyak?

Agad ko lang syang tinungo ng bigla syang hinimatay kasabay ng malakas na buhos ng ulan. Hanggang sa mapagtanto kong ang taong ito ay ang taong mahal ko.

Walang iba kundi si Axel.

Alam kong sobrang bigat ng pakiramdam nya ngayon dahil sa nangyari, himbis na sa clinic ko sya dalhin, inilagay ko lang sya sa aking kotse at pupunta kami sa bahay ng mga magulang ko, alam kong sstress na masyado si Axel sa lahat ng pangyayaring ito. At hindi na ako papayag pang maulit at masaktan ng lubusan ang taong nagpatibok ng puso ko.

The love game is over Dave, I was once told you na kapag sinaktan mo si Axel, hindi ko na sya ibibigay pa sa iyo,

Ng makarating kami sa bahay nila mommy, nakita ko lang ang gulat sa mukha ni mommy ng makita nya kung sino ang karga karga ko ng walang malay

“ Oh my god son? What happened to him?” ang bulalas ni mommy

“ it’s a long story my, kailangan nya munang magpahinga.”

Matapos ipahanda ni mommy ang kwarto kung saan nagpapahinga si Axel, inaya nya ako sa kusina para pag usapan ang nangyari

“ so tell me, who is he at anong nangyari sa kanya” ang straightforward na sabi ni mommy

“ my, sya si Axel”

“ you mean...”

“ yes my,”

“ and what happened to him?”

Ng maikwento ko ang lahat lahat kay mommy, kita ko lang ang galit nya sa pangyayari. I know kahit sinong makarinig ng nangyari ay magagalit talaga

“ how dare that stupid guy na saktan ang taong walang kamuwang muwang sa ganyang bagay?! Anak! You should make a move. Wag mo ng hayaan pang masaktan ulit sya” ang pag suporta ni mommy

“ yes my, gagawin ko ang lahat mapasaya ko lang sya, handa akong ialay ang buhay ko para sa taong mahal ko”

“ yan ang anak ko, manang mana sa tatay nya haha”

After namin magkwentuhan ni mommy sa iba pang bagay, napapayag ko rin syang lumipat ako sa singapore dahil may sister school ang SIU sa singapore, gusto kong habang nandun si Axel, hindi nya mafefeel na nag iisa sya, na nandito ako para sa kanya.

“ thank you mommy sa suporta, don’t worry kung ano man ang maging resulta ng gagawin kong ito, tatanggapin ko ng buong buo, kung hindi talaga kami para sa isa’t isa, edi hindi, hindi naman masama mag mahal sa malayuan eh. Ang masama, ay ipagpilitan mo na mahalin ka ng taong mahal mo”

You know in life, you cannot force someone to love you back just because you tell them that you love him/her. Love is a life learning process, kung hanggang sa huli eh wala pa rng pag babago, “MOVE ON” yan ang salitang pwede nating itapat sa lahat ng ito, hindi masamang sumuko, ang masama ay ipaglaban at ipagsiksikan mo ang sarili mo sa ibang tao para gustuhin ka nila, let them decide and feel na nag eexist ka sa kanila, if you know na gumawa ka na ng move, try to wait until the right time comes. Wag tayong mag madali, wag tayong magpilit sa mga bagay na alam nating tayo rin ang masasaktan.

Kung hindi nya talaga kayang mahalin ang isang tulad mo, then be friends, para kahit paano doon man lang maiparamdam natin na nandito tayo para sa kanila.

And always think na may darating at darating na tao na nakalaan sa atin.

There are billions of people in this world, kaya imposibleng hindi natin mahanap ang The one para sa atin.

Si Aling dionisia nga eh may boyfriend, ikaw pa kaya?

Malay mo, tulad nya, hindi pa ipinapanganak ang taong nakalaan para sa iyo. Love has no gender and definitely love has no age, if both of you feel the mutual understanding na nararamdaman nyo para sa isa’t isa, then so be it.

Sabi nga nila, wag mong kakalabanin ang oras, hayaan mong ang oras ang mag gabay sayo patungo sa kung saan ka dadalhin ng panahon, just wait for the right time na darating para sa atin. At kapag naramdaman mong ito na yun, graab the opportunity, wag mo ng pakawalan pa. Because we will never know what will happen next.

After the University week, ilang days na lang ay lilipad na sila axel papuntang singapore to train at maging professionals sa play na gaganapin sa iba’t ibang bansa.

Ayokong sabihin sa kanya ang pagpunta ko sa singapore, gusto ko syang sorpresahin.

Dave’s POV

Kanina pa ako hanap ng hanap sa taong mahal ko, at ni isang bakas nya, wala akong makita. Kanina pa rin ako basang bsa sa ulan pero wala akong pakialam. Gusto kong makausap at humingi ng tawad sa taong mahal ko.

Handa akong isakripisyo ang lahat para sa kanya, alam kong nakagawa ako ng kasalanan pero alam kong hindi pa ito ang huli.

Alam kong sya na ang nakalaan sa buhay ko at handa akong ipaglaban sya sa kahit anong problemang haharapin namin.

Pero paano?

Paano ko ipaglalaban ang mga bagay bagay kung dumating nag panahon na bitawan nya na ako?

Sabi nila, moving on is a long process, sabi rin nila na kapag dumating ang panahon na makaramdam ka ng kakaiba sa isang tao, wag mo ng pakawalan pa. Because definitely, he/she is the one.

Love can feel by anyone, wala sa edad, relihiyon at higit sa lahat, sa kasarian.

Oo aaminin kong naging against ako sa ganitong pananaw, naniwala ako noon na ang lalaki ay para lamang sa babae, at ang babae ay para lamang sa lalaki.

Pero sadyang mapaglaro talaga ang tadhana eh, maiinlove na lang ako lahat lahat, sa kapwa ko pa lalaki.

Pilit kong nilabanan ang ganitong pakiramdam, pero sadyang malakas talaga si kupido pumana eh, kahit anong laban ko, talo pa rin ako.

Sa Love, kapag lalo mong iniiwasan, lalo kang mapapalapit, how ironic no? Pero kung hindi mo na talaga kaya, adapt. Tanggapin na lang natin na kung sya nga, sya nga. We don’t know what will  happen next.

At ngayon? Gagawin ko lahat makuha ko lang ulit ang taong mahal ko, ang taong nagbigay ng kakaibang pakiramdam sa larangan ng pag ibig.

Ang taong nagpabago ng pananaw ko, na wala sa kasarian ang pag ibig.

*after one week*

One week na ang nakalipas pero wala pa rin akong balita kay Axel, nag try akong puntahan sya sa kanila pero laging walang tao

Pero kahit gayun man, hinding hindi ako mawawalan ng pag asa, alam kong isang araw, mapapasa akin pa rin at at kapag nagkataon yun?

Hinding hindi ko na sya papakawalan pa.

Hindi ako humingi ng tulong sa mga kaibigan nya dahil gusto kong patunayan sa sarili ko na mahahanap ko sya gamit ang lakas at tibay ng loob ko,

Pero one week na ang nakalipas, wala pa rin akong idea kung nasaan talaga sya.

Axel’s POV

This is it! Ngayong araw ang paglipad namin patungo sa singapore. At lahat kami excited, lahat kami sabik na makakita ng ibang tanawin, dahil mostly sa amin ay ngayon lang makakapunta ng singapore.

Laking pasasalamat ko dahil simula ng mangyari ang hindi ko inaasahang pangyayari, nandyan palagi si Elijah sa tabi ko,

And yes, i intentionally not to call or make a hint kung nasaan man ako even zandro, ayoko syang mag alala pa. Nung isang araw tinext ko sya na ayos lang ako at pagkatapos nun, hindi na ako nakipag communicate pa

Nakiusap rin ako sa mga magulang ni Elijah at sa kanya na rin na kung pwede ay dumito muna ako sa kanila. Kahapon lang ako umuwi sa amin para mag impake at asikasuhin ang lahat ng dapat asikasuhin.

For all this time, akala ko magiging home base ang schooling namin, yun pala magiging transferee kami sa sister school ng SIU. Buti na lang talaga at hindi nahalata ng mga magulang ko ang nangyari sa akin, at wala rin akong balak na sabihin pa sa kanila, ayokong mag alala sila sa akin ng dahil lang sa ganitong bagay. Malaki na ako at kailangan ko ng tumayo sa sarili kong paa at manindigan para sa sarili ko.

Oo aaminin ko, sobra akong nasaktan sa nangyari, sino bang hindi? Napakasakit isipin na ito yung first time kong mainlove at ito rin yung first time kong maranasan ang ganitong pang dedegrade sa katauhan ko. Pero sabi nila, if there’s a rain, there’s always a rainbow after it.

Minahal ko sya at mahal ko pa rin sya, pero anong magagawa ko? Tadhana na mismo ang kumilos para iparamdam na hindi kami para sa isa’t isa. Na kahit kailan, hinding hindi magiging kami.

Naging kami nga pero isang laro lang pala ang lahat. Siguro nga ganoon ako katanga para magpaubaya sa mga gusto nila kahit nasasaktan na ako.

Siguro nga ganoon ang buhay no? Masyadong unfair, kung alin pa ang nagpapasaya sa’yo, yun din pala ang mag bibigay at magdudulot ng sobrang sakit pabalik sa’yo.

Sana nung una pa lang nakinig na ako sa kanila, pero wala eh. Umasa ako na makikita ni Dave na may isang ako na nag eexist sa paningan nya, i never dreamed and definitely assumed na magiging kami in the future, after this day, babae at babae pa rin ang hanap nya. Isa lang naman ang gusto ko mangyari eh, ang makipagaibigan sa kanya.

Sabi kasi nila, if you can’t win the love you want to have, try to be friends for fair. Kung alam mo sa sarili mong hindi ka nya kayang mahalin, makipag kaibigan pwede naman na eh. Pwede mo pa rin naman syang mahalin sa malayuan at sigurduhing handa sa sakit na mararamdaman mo in the future.

Pero wala eh, mapaglaro talaga ang tadhana, naging kami nga, pero isang laro lang pala, tinry ko ring makipag kaibigan pero panahon na ang nagsasbai na hindi talaga pwede.

Sa buhay hindi natin makukuha ang lahat ng gusto natin unless gagamit tayo ng mabuting paraan o dahas.

Mahirap maging makasarili, mahirap ipauna sa iba ang gusto mong mangyari, mahirap ipakita kung ano ang nais mong ipakita lalo na kung marami ang tutol sa gagawin mong kilos.

Hindi masama ang sumuko, patunay lang iyon na lumban ka pero hanggang doon na lang, para sa akin? Pinaka matapang na tao sa mundo ang ipaglaban ang taong mahal mo at handang sumuko sa kahit anong mangyari at kakalabasan ng ginagawa mo, hindi naman masama sumuko eh, ang masama, ay magbulag bulagan ka sa mga bagay bagay.

Gaya ng ginawa ko.

Nagpabulag ako sa kung anong Dave ang nakikita ko kapag kaharap ko,

Nabulag ako sa kung anong pag aassume ang gusto kong mangyari at nangyari sa amin ni Dave.

Pero masisisi nyo ba ako? Isa lang naman ang nagawa ko eh.

Ang mag mahal.

Ang magmahal na hindi masuklian ng tama at sapat na pagmamahal.

Siguro nga hindi talaga kami pwede mapa pag ibig man o mapakaibigan man lang,

Pero wala eh, etong puso ko sya at sya pa rin ang isinisigaw.

Pero sabi ko nga, pwede naman tayong magmahal ng malayuan at maging handa sa kung anong magiging resulta ng desisyon nating ito.

At ngayon? Ngayon na siguro yung tamang oras para magising ako sa kahibangan ko,

Tama na siguro ang ilang buwan na pagpapakatang.

This time, kailangan ko ng matutunang mahalin muna ang sarili ko bago magmahal muli.

At ngayon?

Isasarado ko na ang puso ko para sa taong minahal ko pero sinaktan ako.

---

Papunta na kami sa airport, nagtext na rin si Zandro na nadoon na rin daw ang buong tropa para magpaalam sa akin, eto ang ayaw ko eh, ang malayo sa mga taong pinanghuhugutan ko ng lakas.

Oo isang taon lang yun pero hindi natin alam ang pwedeng mangyari.

Nabalitaan ko ring hindi na sumama si Ino para sa gagawing production at may pumalit na sa kanya.

Masakit din isiping isa sya sa may kagagawan ng lahat pero sino ba ako para magtanim ng galit? Malaki rin ang naitulong sa akin ng taong yun.

Siguro oras na lang talaga ang makakapag sabi kung kailan at saan kami dadalhin ng pangyayaring ito.

Zandro’s POV

Shit! Punyeta tong Dave na’to! Ayaw sagutin yung cellphone!

“ try mo ulit tawagan, nandyan na daw sila sa may entrance nako, baka di na nya maabutan. 10 ang flight nila Axel, at 9 na oh?” biglang sabat ni Say

Agad ko lang dinial ulit yung number ni Dave

Mygaddd!! Sagutin mo dave!!!

“ he-he...”

“ mygad dave bakit ngayon mo lang sinagot! Mag bihis ka at pumunta ka dito sa NAIA terminal 3! Dalian mo! Si Axel! Lilipad na papuntang singapore at mananatili ng isa....”

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil biglang namatay ang linya.

Bastos yun ah!

“ nako, sana makaabot sya, saksi rin tayo sa laki ng pinagbago ni Dave, alam kong totoo na talaga ang nararamdaman nya para kay Axel” ang muling sabat nanaman ni Say.

“ oo nga friend eh, pero if God’s will, God’s will talaga, kung sila talaga ang para sa isa’t isa, gaano man kalayo ang distansya nila, magiging masaya pa rin sya.”

“ grabe ano? Iba talaga nagagawa ng love”

Habang nag iintay kay Dave, nakita ko lang ang Van na sinasakyan ni Axel.

Hanggang sa nakita ko na ang bestfriend kong bumaba.

Masakit mang sabihin pero ramdam at kita ko ang epekto ng nangyari, medyo bumagsak ang katawan nya at may bakas pa rin ng pamamaga ng mata.

“ Best!” sigaw nya sa akin

Agad ko lang syang niyakap at umiyak.

Umiyak dahil hindi ko makikita ng isang taon ang taong itinuring ko ng kapatid ko.

Umiiyak dahil wala man lang akong nagawa nung oras na kailangan nya ng taong masasandalan

“ best sorry ha, sorry kung wala ako sa tabi mo nung panahong kailangan mo ako, sorry kung hindi ko nagampanan na bantayan kita gaya ng pangako ko kila tito at tita, sorry best” this time, mas tumodo ang luha ko.

For all of my life, si Axel lang ang itinuring kong lubusang kaibigan ko dahil sya ang lubusang nakakakilala sa akin. Masakit isiping mapapalayo sayo ang taong nag checheer kapag may problema ka at nagpapaalala na ayos lang ang lahat.

“ ano ka ba best, diba sabi ko sayo, kahit anong mangyari, andito pa rin ako para sa mga taong mahal ko, kaya wag ka ng umiyak. Ha?”

Hindi rin nakaligtas sa akin ang mga butil ng luha nyang nagsisibagsakan na

“ yan, umiiyak na rin tuloy ako”

“ best mamimiss kita”

“ mas mamimiss kita best, isang taon lang yun madali lang yun, hayaan mo pag uwi ko, marami akong pasalubong sayo”

“ best kahit wag na, makita lang ulit kitang masaya at masigla, yun na ang pinakamagandang pasalubong mo sa akin”

“ sigurado ka?”

“ joke lang best, kahit singaporian lang, tapos yummy okay na ako” ang pilyo kong sabi

“ sinasabi ko na nga ba eh! Haha!”

“ joke lang best, pero promise me kapag balik mo dito okay ka na ha? Wag mo kong kakalimutan at ang buong tropa.

“ oo naman no, pero best mahigpit daw kasi eh, once a month lang kami pwedeng kumontact sa pamilya at kaibigan namin

“ eh? Tarantado pala yan eh? Over ha!”

“ haha ikaw talaga, basta tatawag ako sayo o kaya magtetext okay? Mamimiss kita sobra”

Isang mahigpit na yakapan ang ginawa namin para sa isa’t isa

Nagpaalam na rin sya sa iba naming tropa pero si Dave wala pa rin

“ ano na te? Asan na si Dave?!” ang bulong ni Say

“ tsk, tatawagan ko ulit”

Bago ko sya tawagan nakita ko lang na nag appear ang number nya sa phone ko

“ fuck ang tagal mo! Nasan ka na ba!” siaw ko sa kanya

“ andito na ako papasok ng NAIA!” halata ang kaba at takot sa kanya.

“ oh pano best? Tinatawag na kami, pakabait ka ha? Ikaw muna magsilbing bunso nila mommy”

“ te-teka best”

“ bakit?”

Shit isip isip!

Ah tama!

“ na-nasan si Elijah?”

Yown! Wala kasi si elijah dito

“ yun nga eh, di ko rin alam kung nasan sya, kahapon pa wala, actually sa kanila ako nag stay ng one week, pero kahapon sabi ni tita umalis daw, at pinapasabi sa akin na ingat na lang daw ako doon, nakakatampo”

“ ah ganoon ba?”

“ oo, osya sige na papagalitan na ako eh”

“ tek..”

“ bye na best labyu! Bye tropa! See you again!”

Dave’s POV

Fuck! Shit na traffic to! Bakit pa kasi ako nagpakalasing kahapon eh! Shit shit!

Hindi na ako nagabala pang ayusin ang sarili ko matapos makausap si Zandro sa cellphone. Maski maligo hindi ko na rin nagawa dahil sa pagmamadali.

Ng makababa ako ng taxi, agad ko lang hinanap ang departure area kung saan papasok sila Axel. Shit!

Please axel, please

Hanap dito

Hanap doon

“DAVE!!”

Sigaw ng isang boses, nakita ko lang si Zandro na kumakaway tila nagmamadali

Agad ko lang tinungo ang lugar kung saan sya naroon

“ nasan na sya?!” ang pag sigaw ko

“ nakita ko ang luha sa mata nya habang nakatingin sa direksyon ni Axel na nakapasok na sa loob

Agad ko lang syang iniwan at tinungo ang direksyon kung saan naglalakad si Axel

Hanggang sa hinarang na ako ng mga guwardya

“ sorry sir, pero hanggang dito lang po tayo”

“ pero sir kailangan kong makausap yung taong yun!”

Pilit pa rin akong kumakawala hanggang sa naramdaman kong hindi ko na talaga sya mahahabol pa kahit natatanaw ko pa sya

Isip!

Agad lang akong nakaisip ng paraan para maiparating ko kahit papaano ang gusto kong sabihin

“ AXEL!!!!!!! MAHAL NA MAHAL KITA! MAG IINTAY AKO! IINTAYIN KITA! MAHAL NA MAHAL KITA! WAG MO KONG IIWAN! NANDITO LANG AKO MAG IINTAY SA PAG DATING MO! MAG IINGAT KA DOON! PAALAM MAHAL KO!”

Ang pilit na pagsigaw ko kasabay ng mga luhang dumadaloy sa aking mga mata.

Alam kong narinig nya ang nais kong iparating dahil nakita ko syang huminto pero ilang sandali lang ay nagpatuloy sa paglalakad.

Handa akong mag antay axel, handa akong patunayan ang pag mamahal ko sa iyo, magkalayo man tayong dalawa pero ipapangako ko na ikaw at ikaw lang ang taong iibigin ko. Magbabago ako para maging karapat dapat na ako sa pagmamahal mo.

Iintayin kita

Paalam

Paalam mahal kong Axel.