Loving You... Again Chapter 14 - A Sword, Scales, and a Blindfold



  

Author's note...

Hello ulit guys. Ren... Seyren... here again... whatever haha. Unang-una sa lahat, nagpapasalamat ulit ako sa mga may-ari ng blog, sir Michael at kay sir Allan, sa mga kaibigan kong CO-Author na sila kuya Carlos, kuya Rye, kuya Jace and... kuya Alvin! Salamat din pala sa pagsuporta sa akin, sa mga ilang tao sa Bluerose group (Kasi wala naman akong group at walang balak na gumawa), sa mga SILENT READERS, Anonymous Commenters, Heyters (Where na you guys, dito na me), and EVERYONE, thank you. Ashigawa, Trebb, Alex, 44, Lantis, Alfred, Junrey, Jharz, Jhunnel, Gilrex, Spectrum, Mher, Kid Kulafu, Ylden,  haha thanks at SA IBA PA.

Bago muna ang lahat, let's talk about the recent announcement made may sir Michael Juha in THIS POST. Vote niyo po iyung libro ni sir Juha sa LINK na ito. Paano bumoto?

1. Pindutin ang word na "LINK" sa taas ng sentence ng post na ito.
2. Click niyo po ang "SIGN IN TO VOTE".
3. Sa mga walang account, pwede niyo po siyang i-link sa Facebook po ninyo para hindi na kayo mahirapan.
4. Then may survey pang ibibigay, pwede niyo namang i-skip iyan at gawin ulit ang step 1. So obviously, hindi niyo na susundin ulit ang step 2, 3 at 4.
5. Hanapin ang salitang "JOIN GROUP" sa page sa pamamagitan ng pagpindot ng CTRL+F.
6. May ilang katanaungan pa iyan pero kayo na ang bahalang sumagot.
7. I-click niyo iyung gawa po ni Sir Juha at naka-boto na kayo.

Vote lang po ng vote! :)

Moving on, so may pumuna sa gawa ko and I take it kindly haha. So let's start sa appearance ni Edmund Miles. Originally, si Jasper Schoneberg na original character ni kuya Bluerose ang dapat sa posisyun na iyun. Ang kaso, iyun nga. May mga sariling plano si kuya Bluerose kay Jasper Schoneberg and I respect him kaya gumawa ako ng bagong character, at iyun nga ay si Edmund Miles. It is my own decision. To be clear, I am clear to do anything dito sa kwento ko as long as hindi nakakasagasa sa kwento ng mga original characters ni kuya Blue. As for people na... medyo namali ng pagka-intindi, magka-ibang tao po si Lars at Larson. And yes. Twins sila. Sa mga nag-aabang kung sino ba talaga si Larson at kung paano ba talaga siya napunta kay/kila Allan, huwag mainip. Darating din tayo diyan. Sa mga taong hindi nasanay sa kwento ko kasi may Ren x (Kei/Harry), Marcaux x Keith, Edmund x Gerard, isang kwento na lang sila at hindi seperate gaya ng ginagawa ni kuya Bluerose. Own style. Siyempre may kinalaman sa title ang story nila at hindi lang si Ren... pero wala pa ring forever si Ren ayon kay Joseph. Basahin ninyo iyung Just For a Moment Chapter 7 haha. Without further ado, heto na ang Chapter 14. Enjoy guys!

Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8 | Chapter 9 | Chapter 10 | Chapter 11 | Chapter 12 | Chapter 13

Chapter 14:

A Sword, Scales, and a Blindfold

























Ren's POV

          Nakarating na kami nila Kei at Janice sa bahay sakay ng sasakyan na tinawagan ko para ipahatid kami. Agad kong sinaulo ang numero na kailangan para mai-unlock ang maliit na gate at para hindi na ako kulitin ni Janice. Pagkababa ay dire-diretso ako sa maliit na gate nai-unlock ito agad.

          "What's with the rush?" tanong ni Janice habang bumaba kasama si Kei.

          "Nothing. Pasok na agad kayo." pag-imbita ko.

          Pagkapasok nila ay kinausap ko naman ang driver na umalis at bumalik kapag tinawagan ko. Sumunod na akong pumasok sa sarili kong bahay at nasa labas pa lang ay rinig ko ang pagkamangha ni Janice.

          "Welcome sa bahay ko."

          "Thank you best friend for inviting me." natutuwang saad ni Janice.

          "Ha? Best friend?"

          "Janice, behave ha. At saka nakapunta lang tayo dito sa bahay dahil tuturuan ko si Ren ng self-defense." pagpapa-alala ni Kei.

          "Aixt! Ano ba naman iyan?" ngiwi pa ni Janice.

          "Alam mo Janice, may Pretty Little Liars Season 1 to latest season iyang TV. Manood ka habang tinuturuan ako ni Kei."

          Napangiti naman si Janice sa narinig. "Ohh... wala palang downside ang pagpunta ko dito. Okay!" saka binuksan ang TV.

          "So saan kita tuturuan? Sa kwarto mo?" pilyong bulong ni Kei.

          "Tumigil ka nga. Kumuha ka muna ng tsitsirya at mga inumin para diyan kay Janice habang magbibihis muna ako sa taas at ilalatag ko iyung soft mat sa likod-bahay."

          Papunta na ako sa taas nang sumimple si Kei na tapikin ang puwitan ko.

          "Tigilan mo nga iyan. Makita tayo ni Janice." nahihiyang reklamo ko.

          Pinatunog na lang ni Kei ang dila niya at pumunta sa kusina saka sumimple pa ng isang tapik sa puwitan ko. Grabe naman ito si Kei. Nananamantala habang hindi nakatuon ang atensyon ng fiancee niya sa amin. Mukhang may matututunan ata ako mula kay Kei... kahit naituro na ni Harry iyung iba.

          Umakyat na ako kwarto ko at nagbihis ng pambahay na damit at humugot ng buntong-hininga. Bumaba na ako at dumiretso na sa likod bahay. Pagkalatag ng soft mat, lumabas na rin siya at hinubad ang pang-itaas niya. Ano kaya ang matututunan ko dito?

          "Tara Ren. Magsimula na tayo. Hubarin mo na iyang pang-itaas mo at tuturuan na kita." Sana naman ehh hindi kami magsasaulo ng physical features ng aming katawan ni Kei sa ginagawa namin. Sinunod ko na lang si Kei at naghubad din.

          Magdamag niyang itinuro sa akin ang mga bagay na natutunan ko na mula kay Harry. Siguro naman ay hindi niya mahahalata na alam ko na kung paano iyung ginagawa niya. Ang alam niya ay isa akong fast learner at madali akong matuto.

          "Magaling ka na pala ehh. Sino ang nagturo sa iyo?" biglang tanong ni Kei.

          "Umm... mabilis lang naman akong matuto Kei. Alam mo na." pagdadahilan ko. "Sige. Break na muna tayo at magtitimpla ako ng ating inumin.

          Paalis na ako nang biglang hinawakan ni Kei ang kamay ko at kinabig papalapit sa kaniya. Pinatid niya ang paa ko para mawalan ako ng balanse at napahiga ako sa soft mat. Agad niyang inilagay ang aking mga paa kahilera ng aking katawan saka ako'y dinaganan at hinawakan ang aking mga kamay dahilan para hindi ako makagalaw... at ang awkward ng pusisyon namin. Ramdam ko ang tumitigas niyang ari sa puwitan ko na naging dahilan para maapektuhan ako sa nangyayari. Mapusok niya akong hinalikan at gumanti din ako. Ano ba itong ginagawa niya at baka mamaya ay mahuli kami ni Janice?

          Ibinaba niya ang halik papunta sa leeg ko dahilan para mapa-ungol ako.

          "Shit! Tumigil ka Kei. Mamaya ay makita tayo ni Janice." nahihiyang saway ko.

          Tumigil siya sa paghalik at nagkatinginan kami. "Huwag kang mag-alala. Kaya kong lusutan ang pangyayaring ito kung sakaling makita niya tayo."

          "Ano naman ang idadahilan mo?"

          "Basta. Nakaka-turn on ba?" pilyong wika niya. Ay shit! Ano ba itong nararamdaman ko?

          Napatingin na lang ako sa pintuan ng likod bahay at baka sakaling nakikita kami ni Janice... at wala naman siya. Shit talaga! Sinubukan ko namang makawala kay Kei pero masyadong mahigpit ang pagkaka-lock niya sa akin.

          Pinaharap ni Kei ang mukha ko sa kaniya. "Ngayon, sagutin mo ang tanong ko. Ano ang nangyari talaga sa inyo ni Harry?" seryosong tanong niya. Nako po! Heto na ang tanong na iniiwasan ko. "Kapag hindi mo sinagot ang tanong ko Ren, hahalikan kita ng mapusok hanggang sa makita tayo ni Janice, magagalit ito at ipapaalam sa pamilya namin ang nangyaring ito at mapapahamak ang mga mahal mo sa buhay. Ano? Gusto mo iyun?" banta niya.

          Teka? Teka? Ano ba itong pinagsasabi ni Kei? Seryoso kaya siya? Inilapit niya ang mukha niya sa labi ko at muli na naman niya akong hinalikan. Inilagay pa niya ang dalawang kong kamay sa bandang ulo ko at hinawakan ang mga ito gamit ang isang niyang kamay lang. Ginamit naman ni Kei ang isa pang kamay saka hinawakan ang pundilyo ng shorts ko. Ang sarap ng ginagawa niya. Pero hindi ito ang oras para gawin namin ito?

          Sa wakas ay tumigil na kami sa paghalik nang naubusan na kami ng hangin sa ginagawa.

          "Kaya mo pa ba akong tagalan Ren? Isang buwan na din simula nang hindi na natin ginawa iyun. Baka mahuli tayo dito ng wala sa oras ni Janice." pilyong wika ni Kei.

          Hinahabol ko naman ang aking hininga. Ang init ng katawan at pakiramdam ko sa ginagawa niya. Parang gusto kong payagan siya sa kanyang mga gagawin. Pero hindi dapat.

          Pinasok na ni Kei sa short ko ang kanyang mga kamay at hinihimas ito. Shit! Seryoso talaga siya. Gusto niya talagang malaman kung ano ang nangyari sa pagitan namin ni Harry. Mamaya ehh  bugbugin niya ito kapag sinabi ko ang totoo gaya ng sinasabi ni Marcaux.

          "Kei, tumigil ka." pagpapatigil ko na kulang sa kumbiksyon.

          "Just answer my question at titigil na ako. Ano ang nangyari talaga sa inyo ni Harry?"

          "I-Ipangako mo muna sa akin na hindi mo bubugbugin si Harry kapag nalaman mo ang totoo." pakiusap ko

          "Huh? Bakit ba-"

          "Ipangako mo!"

          Humugot na lang ito ng bumuntong-hininga. "Sige. Nangangako ako kaya sabihin mo na. Kahit ano pa iyan, hindi ko bubugbugin si Harry." nakangiti niyang pagsang-ayon.

          "T-Talaga?"

          "Hindi ka ba naniniwala sa akin? Kung ganoon..."

          Muli na naman niya akong hinalikan pero mas mapusok na at wala akong magawa kung hindi ang magpaubaya. Sana lang ay hindi kami mahuli ni Janice sa ginagawa niya. Pambihira! Nangangalay na din ang mga paa ko sa ginagawa niya.

          "Ren." tawag sa akin ng isang boses mula sa loob ng bahay. Boses ni Edmund.

          Tumigil si Kei sa paghalik sa akin at sinubukan kong kumawala sa kaniya... at hindi ko magawa.

          "Edmund, naparito ka?" baling ni Kei dito. "Wait, alam mo na kung paano makapasok sa bahay ni Ren agad?"

          Kumunot ang noo ng lalaki at umiling habang pimapatunog ang dila. Tumingin-tingin ito sa likod. "Sino iyung babae sa sala?" tanong nito.

          "Fiancee ko." sagot ni Kei.

          Tinikom na lang ni Edmund ang bibig niya at muling umiling. "Umm... tindi ng ginagawa niyo ahh? Habang busy si fiancee ay nandito kayo sa likod bahay at ayan. Ano nga pala ang ginagawa niyo?"

          "Edmund, tulungan mo ako dito."

          "Edmund, umalis ka na muna pwede? May pinag-uusapan lang kami ni Ren. Pwedeng maging lookout ka na rin?" request ni Kei.

          "Ano ka ba Keifer? Loyal ako kay Ren. Sino ba sa tingin mo ang susundin ko?" sabay lahad ng kamay nito sa magkabilang direksyon. I sighed in relief knowing na sa akin susunod si Edmund. "Mag-usap kayo ha. Papasok muna ako sa loob para ma-entertain ko iyung fiancee mo at para hindi kayo mahuli. At Ren, mag-uusap pala tayo mamaya. Tayong dalawa lang. Sige." HINDI PALA! ANG DAMI PA NIYANG SINABI ABOUT LOYALTY!

          Pumasok na si Edmund sa loob habang kami ni Kei ay nandito pa rin sa labas at... ine-interrogate pa rin niya ako.

          "Now back to the topic. Sasabihin mo na bago si Janice pa mismo ang makakita sa atin? Or huwag muna kayang sabihin para makahalik pa ako sa iyo? O hindi naman kaya ehh mag-quickie tayo dito tutal nandyan naman si Edmund at may lookout na tayo." pilyong wika ni Kei.

          "Sige na. Sasabihin ko na ang totoo. Basta nangako ka na hindi mo sasaktan si Harry."

          Humalik pa ulit siya sa leeg ko at medyo kinagat pa niya ito. "Sabihin mo na."

          "Ahh! Shit!" ungol ko. Humugot na lang ako ng buntong-hininga... at ang hirap gawin nun sa posisyon ko ngayon. "Si Harry kasi, nagkwento tungkol sa kababata niya. Naniniwala pa rin siya na buhay pa ito. Tapos habang nag-uusap kami, niyapos niya ako at hinalikan ang akin katawan. P-Pinatid pa niya ako at natumba. Tinangka niya lang naman akong gahasain kung hindi lang dumating si Edmund." paliwanag ko.

          Nawala naman ang ngiti sa labi ni Kei. Patay na! "Ginawa niya iyun?"

          "P-Pero, humingi naman siya ng tawad sa akin at napatawad ko na siya." pagsisinungaling ko.

          "Ganoon ba?"

          Walang anu-ano'y umalis na rin siya sa ibabaw ko at napatingin sa langit. Ako naman ay tuwang-tuwa at inunat ang nga paa saka nahiga muna ng maayos sa soft mat. Ang sakit ng paa ko sa ginawa niya.

          "Noong tinanong mo ako kung kaibigan ba ni Harry iyung kababata ko, sinagot kita hindi diba?" tanong niya.

          "Yeah." pagkumpirma ko.

          Nagkaroon ng saglit na katahimikan sa pagitan naming dalawa at dinama ang regalo ng kalikasan. Umihip naman ng katamtaman ang hangin.

          "Ang pamilya din kasi ni Harry ang may kasalanan sa mga nangyari doon sa kababata ko." nasabi niya.

          Hindi ako nagulat sa sinasabi ni Kei dahil ang totoo ay inaasahan ko na ang rason niya. Sinasabi ko na nga ba. Tama ang hinala ko. Kaya pala nagsinungaling siya noong una dahil ang pamilya ni Harry ang may kagagawan sa pagkawala ng kababata niya. Muli ay namangha na naman ako sa kaniya. Nagawa pa rin niyang mabuhay sa piling ng pamilya ni Harry kahit na maraming mahal sa buhay ang nagawang agrabyaduhin ng mga ito.

          Teka? Hindi kaya may masamang pinaplano si Kei sa pamilya ni Harry? Balak kaya niyang maghiganti?

          "May balak ka bang maghiganti sa pamilya niya Kei?" biglang naitanong ko.

          Ibinaba ni Kei ang tingin niya saka nagkatitigan kami at ngumiti siya ng pagkatamis-tamis. "Hindi natatapos ang karahasan ng isa pang karahasan. Iyan ang paniniwala ko. Hindi ang sagot ko Ren. Hindi ako kahit kailan maghihiganti sa mga taong iyun."

          Naantig ako sa sinabi niya. Isang mabuting tao talaga si Kei. Sigurado ako na kung magsisinungaling siya ay may mabuting dahilan. Hindi para sa sarili niya kung hindi para sa tingin ng ibang tao... kay Harry. Ayaw lang niya na maging masama ang tingin ng tao sa pinsan niya. Siguro imbes naghihiganti siya, siguro ay sinisikap niyang baguhin si Harry para hindi ito matulad sa mga magulang niya. Nakuha ko na rin ang mga sagot mula sa kaniya. Hindi na ako mag-dududa kung may tinatago pa siyang mga sikreto. Hindi ko na ito aalamin pa. Dahil alam ko naman na para ito sa kabutihan ng ibang tao.

          Maya-maya ay inalahad ni Kei ang kanyang mga kamay sa akin. "Tara na. Mag-uusap pa kayo ni Edmund."

          Inabot ko na lang ang kamay niya at bumangon ako. Nagsimula na akong maglakad papunta sa mga damit namin nang yumakap siya sa likod ko at hinalik-halikan ang batok ko. Ramdam ko pa rin iyung tigas ng pagkalalaki niya sa puwitan ko at ang init ng katawan ni Keifer.

          "Please..." rinig kong bulong ni Kei.

          "Hoi, seryoso ka? Dito?"

          "Oo. Bilisan lang natin. Tutal andyan naman si Edmund. Siguro naman ehh magaling siyang mag-stall?" saka tinulak ako papunta sa lounger.

Edmund's POV

          Pagkatapos iwanan sila Ren at Keifer sa likuran ng bahay, bumalik ako sa sala saka umupo sa sofa at nakinuod na rin sa pinapanood ng babae. Grabe naman. Ano kaya ang ginagawa ng dalawang iyun sa likod bahay? Baka gumawa pa sila ng kalokohan sa labas? Buti na lang at maulap ang panahon at hindi masyadong umiinit.

          "Umm... kaano-ano mo nga pala si Ren?" biglang tanong ng babae sa akin habang kumakain ng chips at itinuon ang mga mata sa akin. Multitasker itong babaeng ito. "Pasensya na. Janice Marasol. Fiancee ni Kei." kinakabahan na pagpapakilala pa nito sa sarili.

          Mali siguro iyung ginawa ko kanina na biglang pumasok sa bahay ni Ren.

          「5 minutes ago...

          Pagkababa ko mula sa sasakyan, pinaalis ko naman ito kaagad at dumako sa maliit na gate. May dala-dala naman akong envelope na naglalaman ng mga impormasyon ng isang tao na mamaya ko na sasabihin. Siguro ay dapat pumasok na lang ako ng walang pasabi. Inulit ko na naman ang ginawa ko noong pumasok ako sa bahay ni Ren noon. Dire-diretso akong pumasok sa bahay at nagulat dahil sa may babae na naka-upo sa sofa at nanonood sa TV. Tiningnan ko naman ang sarili at baka mapagkamalan akong magnanakaw. Nakasuot lang naman ako gaya ng dati. May asul na long sleeves at naka-jeans.

          "Umm... excuse me. Si Ren?" tanong ko sa babae.

          "Umm... nasa likod bahay." sagot nito.

          "Salamat." nasabi ko na lang at dire-diretsong pumunta sa likod bahay.」

          At least itong fiancee ni Keifer ay maganda, may hitsura. Pero kung papipiliin ako, si miss Erika pa rin.

          "Pasensya na miss Marasol-"

          "Janice na lang." pagputol niya.

          "Miss Janice-"

          "Janice na la-"

          "I insist miss Janice." Potang ina naman itong babaeng ito. Ako lang ang masusunod kung paano ko tawagin ang mga tao. "Muli, pasensya na miss Janice kung nagulat kita sa aking biglaang pagpasok sa bahay. Para sagutin iyang tanong mo, isa lang naman ako sa mga concerned na tao na nag-aalaga kay Ren."

          "Ohh... Ganoon ba? Ibig sabihin ba nito ay walang magulang si Ren?" tanong pa nito.

          "Hindi ba niya nasabi sa iyo? Pasensya na pero hindi na ako magsasalita at hayaan na si Ren ang magsalita at sumagot sa mga tanong mo."

          "Ganoon ba? Naiintindihan ko."

          "Umm... ano na kaya ang ginagawa nila Kei doon sa likod? Gusto kong i-check sila sa likod." kunot noong tanong nito. Akmang tatayo ito nang pinigilan ko.

          "Miss Janice, kung ako sa inyo ay manood na lang po kayo. Maganda po ang palabas na iyan kaya lang ay hindi mo maiintindihan kapag siniyasat mo pa ang ginagawa ng dalawa sa likod."

          "Pero baka nagkakasakitan sila. Nag-aaral pa naman sila ng self-defense." Self-defense pala ang pinag-aaralan ng dalawa? Akala ko ang mga hubog ng katawan nila ang kanilang pinag-aaralan.

          "Hayaan mo sila. Mga lalake sila. Okay lang iyan. Mabuti pang ako na lang ang magsiyasat at sasabihin ko naman din ang ginagawa ng dalawa sa likod maaari ba?"

          "Umm... okay." pagpayag ni miss Janice saka umupo ulit.

          Humugot na lang ako ng buntong-hininga at lumakad papunta sa likod bahay. Hindi na ako nag-abala na buksan ang pintuan dahil sa nasaksihan. Libog na libog ang dalawa at sino ba naman ako para pigilan ang dalawa? Hindi ako isang cockblocker. Baka mamaya niyan ay kapag naging kami nung Gerard ay magkakaroon ako ng sariling cockblocker. Naniniwala ako sa karma.

          Bumalik naman ako sa sala at umupo ulit sa sofa. "Okay lang naman ang dalawa. Mukhang nasobrahan ata ni Keifer. Palagay ko ehh kaya na ni Keifer iyun. Doktor naman ang course niya hindi ba?" paliwanag ko.

          "S-Sa bagay." Bakit kaya kinakabahan pa itong babae sa akin? Isa ba akong halimaw?

          Nang maubos na ang hawak nitong tsitsirya, kumuha pa ulit ito ng nga tsitsirya na nakalagay sa center table. Nahirapan naman si miss Janice na buksan ito.

          "Ako na." pagprisinta ko saka binuksan ito ng walang kahirap-hirap. Ibinalik ko naman ito sa kaniya.

          "S-Salamat."

          Palipat-lipat naman ang tingin ni miss Janice sa akin at sa pinapanood.

          "May problema ba miss Janice?" tanong ko.

          "Umm... sa totoo lang, meron. Pwede ko bang malaman ang pangalan mo?" request niya. Ay kaya pala. Naiilang siya sa akin dahil hindi niya alam ang pangalan ko.

          "Humihingi ako ng paumanhin na naging dahilan ako ng iyong pagka-ilang. Ang pangalan ko nga pala ay Edmund Miles."

          "Edmund? Magandang pangalan. Ang ibig sabihin ay tagapangalaga ng mga kayamanan."

          "Siyang tunay." magalang na saad ko at ngumiti.

          "Umm... para talagang may naalala ako sa iyo dahil sa mga kinikilos mo. Nagtatrabaho ka ba bilang isang butler or malapit sa ganoon?"

          "Parang ganoon na nga. Pamilya kasi kami ng mga tagapagsilbi para sa isang pamilya na matagal na naming pinagsisilbihan."

          "Anong pamilya?"

          "Pasensya na pero hindi ko maaaring sagutin ang tanong mong iyan."

          "Ay ganoon ba. Alam mo, bagay kayo noong parang butler ng kaibigan ko. Kaya lang may karelasyon na ito. Sandali lang, okay lang ba sa iyo iyung ganitong pag-uusap? Alam mo na. Tungkol sa mga homosexuals and such..."

          "Walang kaso sa akin iyan miss Janice. Balik tayo diyan sa parang butler ng kaibigan mong iyan, maaari ko bang malaman ang pangalan niya?"

          "Pasensya na pero hindi ko maaaring sagutin ang tanong mong iyan." paggaya ng babaeng ito sa paraan ng pananalita ko. Aba! Gumaganti.

          "Naiintindihan ko. Pero malas lang niya na may napupusuan na akong tao dito sa puso ko. Subalit hindi muna siya ang kailangan kong unahin dahil may nararapat pa akong dapat gawin. Naniniwala ako na may tamang panahon sa pag-ibig."

          "Tama ka nga."

          "Aray!" medyo malakas na pagkakarinig namin sa sigaw ni Keifer.

          "OH MY GOD! ANO NA KAYA ANG NANGYAYARI DOON?!" hysterical na pagkakasabi ni miss Janice.

          Hindi ko naman ito napigilan na umupo at sa halip ay dire-diretsong pumunta sa likod ng bahay. Patay itong dalawang ito. Wala na akong nagawa kung hindi sumunod. Duh~! Makita na niya ang dapat niyang makita tutal may naisip na akong paraan kung sakaling makita nga niya iyung nakita ko kanina.

          "Anong nangyayari sa inyo diyan Kei at Ren?" tanong ni miss Janice sa mga taong ito.

          Nakitingin naman ako at nakita ang na dalawa ay naka-upo sa dalawang lounger, may suot na shorts at pawisan dahil sa init ng panahon... at sa tingin ko ay dahil din sa dinama nila ang init ng kanilang mga katawan ng hindi mapigilan nilang libog. Kitang-kita ko naman ang pamumula ni Ren habang hinahabol ng dalawa ang kanilang hininga.

          "Wala naman." sagot ni Keifer.

          "Alam niyo, pumasok na kayong sa loob at baka magka-heatstroke pa kayo." pakiusap dito ni Janice.

          Pumasok naman ako sa loob ng bahay at naghanda ng mga malalamig na inumin para sa dalawa. Gagawa ako ng apple juice na paborito ni Ren. Pagkapasok nila ay agad nilang kinuha ang mga baso na nilagyan ko ng mga juice at tinungga.

          "Alam mo Ren sa susunod, tuturuan naman kita ng konting martial arts at advanced na self-defense training." saad ni Keifer. Wow. Advance self-defense training or advance sex training?

          "Ay oo Ren. Magaling magturo itong si Kei. Magiging magaling kang ipagtanggol ang sarili mo kapag magaling ang magtuturo." Hay nako babae. Kung alam mo lang ang itinuturo ng fiance mo sa kaniya.

          "Sige ba." pagpayag ni Ren.

          Maya-maya ay tumikhim naman ako para makuha ang atensyon ni Ren. "Ren, pwede ba tayo sa taas mag-usap?"

          "Umm... sige." pagpayag ni Ren. "Guys, excuse me lang." saka naunang pumunta sa taas.

          "Maiwan ko muna kayo." paalam ko.

          Pumunta ako sa sala at kinuha ang isang envelope na nakalagay sa center table. Pagdating sa kwarto niya ay kumatok ako at pinagbuksan ako ng pinto. Ni-lock ko naman ng mabuti ang pintuan ng kwarto niya. Kita ko na lang na kumuha ito ng ilang damit sa aparador saka pumasok sa banyo.

          "At ano ang natutunan mo sa ginawa niyong pagse-sex sa likod ng bahay mo habang ang fiancee ni Keifer ay nasa sala at nanonood ng Pretty Little Liars?" tanong ko.

          "Love making iyun Edmund." sagot ni Ren.

          "Hindi iyun love making Ren. Sex lang iyun kasi hindi niyo ginawa iyun ng may pagmamahal para sa akin. Ang alam ko lang ay ginagamit ang term na love making kung ginagawa niyo iyun sa appropriate na lugar gaya ng kama ng kwarto mo at hindi sa lounger ng likod bahay." paliwanag ko.

          "Then kapag ginahasa ang isang tao sa kama ay love making then?"

          "Let's not make any ridiculous argument here Ren. Bata ka pa at wala ka pang alam."

          "Pero malapit na akong maging 18."

          "Wala akong pakialam. Bata ka pa rin para sa akin."

          "Whatever. Teka nga? Bakit ka pala nandito? Hindi naman grocery day ngayon ahh?"

          "Malalaman mo kapag natapos ka na diyang maligo. Kayo talagang mga kabataan kayo. Kung saan kayo abutin ng libog, hala sige! Tapos andyan pa iyung fiancee ni Keifer. Wow na wow talaga. Buti naman at ang bilis niyong natapos." Hindi naman siya nakasagot sa akin ng ilang segundo. "Ang quickie pala ay hindi pasok sa love making category Ren." pahabol ko pa.

          "Manahimik ka na Edmund pwede. Wala ka pang boyfriend kaya hindi mo alam." kalmadong wika niya.

          "Okay. Ako na ang walang boyfriend as you said." kibit-balikat ko. "Siguro ay hindi mo alam. Kilala mo ba iyung boyfriend ni Daryll na taga-Schoneberg din nag-aaral? Iyung walang mukha?"

          "Huwag mo naman laitin iyung mukha nung tao Edmund." medyo nalulungkot niyang tono.

          "Could you give me a better adjective to describe that man? Open pervert? Aba! One time ehh nakita ko sila ni Daryll sa hagdan na alam mo na. Hindi sa against ako sa relationship nung dalawa o baka dahil single ako as you said, pero bakit kayo ganoon? Kung saan talaga abutin ng libog, gagawin niyo kung saan abutin? Hoy Ren, kontrolin mo iyang kalibugan mo at iyang kalibugan ni Keifer ha. Narinig ko na top people all have the dominance and then the bottom people have all the submission."

          "Tapos ka na ba magsalita Edmund? Baka mamaya niyan kapag naging household member kita ehh dadalhin mo dito iyung Gerard at magkalat kayo sa buong bahay ko."

          "Whoah! Ang bigat nun Ren ahh. So kukunin mo talaga ako bilang household member I see. Pero iyung magkalat kami ni Gerard sa lahat ng sulok ng bahay mo? Why not."

          "Hipokrito. Bitter."

          Ilang minuto naman ang nakalipas at natapos na rin siyang maligo at bihis na bihis na rin siya. Binuksan ko naman ang mga envelope na hawak ko at nilabas ang laman nito.

          "Fresh na fresh." reaksyon ko.

          "Ano naman iyan Edmund?" tanong ni Ren.

          "Ang dahilan kung bakit nandito ako." sagot ko.

          Ibinigay ko naman ang mga dokumentong ito na naglalaman ng impormasyon tungkol kay Keifer Villaflores. Tiningnan naman ito ni Ren isa-isa.

          "Inimbestigahan mo ang pagkatao ni Kei?"

          "Yeah. At sa tingin ko ay totoo nga ang ridiculous na kwento na sinasabi ng Keifer mo. Mysteriously, pare-parehas na namatay ang mga kamag-anak niya sa iisang rason. Namatay sa isang misteryosong sakit."

          "Misteryosong sakit huh?"

          "O ano Ren? Natanggal na ba ang pagdududa mo kay Keifer?"

          "Yeah. Salamat." masaya niyang wika saka ngumiti. Ay nako. Makita lang ang ngiti ni Ren, masaya na rin ako.

          "Tara Ren. Baba na tayo at baka kung ano na ang ginagawa ni Keifer at ng girlfriend niya sa baba."

          Bumaba na kami ni Ren papunta ulit sa sala. Pero nag-aalala ako matapos malaman ang totoo tungkol kay Keifer. Magiging maayos lang kaya si Ren sa kaniya? Nag-aalala talaga ako dahil kapag may nangyaring masama kay sa kaniya, yari talaga ako nito kay sir Simon.

Ren's POV

          Pagkababa ko mula sa kwarto, naabutan ko na lang ang dalawa na kumakain ng mga tsitsirya habang si Janice naman ay tutok na tutok sa pinapanood.

          "Wow Ren. Ang ganda talaga. Natapos ko din ang isang season. Grabe. Sino kaya si 'A' no?" reaksyon ni Janice.

          "Bukas na lang ulit Janice. Babalik naman kayo dito bukas ehh. Sa ngayon, saluhan niyo akong maghapunan ngayon." yaya ko sa kanila.

          "Ipaghahanda ko na kayo ng pagkain." magalang na saad ni Edmund saka tumungo sa kusina.

          Tumayo na si Janice sa sofa. "Tutulong ako. Ikaw Kei? Gusto mo rin bang tumulong?" yaya ni Janice habang hinihila siya.

          "Ayokong tumulong." tugon ni Kei.

          "Okay." kibit-balikat pa ni Janice. Binitawan naman nito si Kei at tumungo sa kusina.

          Naiwan naman kami ni Kei sa sala.

          "Umm... Kei, pwede bang bukas, sabihin mo kay Harry na pumunta siya dito bukas?"

          Kumunot naman ang noo niya. "Bakit ba papupuntahin mo pa siya dito? Dapat tatlo lang tayo dito sa bahay para magawa ko kahit papaano ang gusto ko." pilyong tugon niya.

          "Ano ka ba? Talagang ipapahamak mo talaga ako no?"

          "Joke lang." ngiti niya saka sumeryoso ang mukha. "Alam mo Ren, alam kong nagsisinungaling ka lang nang sinabi mong humingi na ng tawad si Harry sa iyo."

          Napapitlag na lang ako sa narinig saka napayuko. "Umm... nagalit ka ba dahil... dalawang beses na akong... nagsinungaling sa iyo?"

          "Bakit ako magagalit kung ganoon din naman ako? Hindi ba nga, nagsinungaling din ako sa iyo ng dalawang beses?"

          Nag-angat naman ako ng tingin para tumingin sa mga mata niya. "Kahit na. Ayoko ng ganoon. Baka isipin mo na nagsinungaling ka lang sa akin ay dapat magsinungaling din ako sa iyo."

          "Pero di ba, nagsinungaling ka lang naman sa akin para protektahan si Harry? Nagsinungaling din ako para protektahan siya dahil iyun ang nararapat. Dapat nga magpasalamat ako sa iyo dahil napatawad mo agad si Harry sa ginawa niya. Kung ibang tao iyun, malamang ehh sinumpa na." natatawa niyang saad. "Alam mo bang bihira na lang sa mundo ang mga katulad mo?"

          "Hindi ko alam."

          "Masyadong fictional kasi ang ugali mo gaya ng pagiging caring ka sa mga kaibigan mo. Tapos ang mga katulad mo, lapitin pa ng gulo dahil sa sobrang bait. Naalala mo pa ba ang una nating pagkikita?"

          "Naaalala ko pa. Para ngang kahapon lang." natatawa kong wika.

          「“Hi, I’m Keifer Salvador. You can call me Kei. Nice to meet you.” pakilala niya sa akin habang naka-ngiti. Bigla naman akong naasar sa ngiti niya.

          “Nice to meet you too." sarkastiko kong saad.

          “This is new huh?” Marahan namang siniko ni Harry si Kei.

          “Tapos ilalagay mo ito sa top wonders ng school?” tanong ko.

          “Pwede.” diretso niyang sagot.

          “Puwes Keifer Salvador, the thing you did was getting on my nerves. Kung may balak ka gumawa ng isa pang article tungkol sa akin, ngayon pa lang tigilan mo na.” pagalit kong sabi pero kalmado.」

          "Nagpapasalamat ako sa gulong ginawa ni Harry dahil kung hindi niya ginawa iyun, malamang Ren, hindi mo kami naging kaibigan. Wala tayong relasyon sa isa't isa. Walang naging tayo. Hindi ko matatagpuan ang mga mababait na katulad mo."

          Hindi ako naniniwala sa destiny. Pero naniniwala ako na ang ating choices ang nakakaapekto sa buhay natin. At hindi lang sa buhay natin kung hindi sa ibang buhay ng tao. I know this sounds crazy pero naniniwala ako sa parallel worlds. Iyung choices na hindi natin pinili, nangyayari sa mundong iyun. Iyun ang paniniwala ko hanggang ngayon.

          Isang beses, sinubukan kong isipin ang isang bagay. Paano nga kaya kung hindi ko nakilala si Harry? Paano kung hindi ko naging kaibigan si Kei? Sa totoo lang, nalungkot ako noong inisip ko iyun. Masaya ako sa reyalidad na ito. Kung papipiliin ako kung anong reyalidad ang gusto ko, iyun ay nang nakilala ko si Harry. Kaya nga ganito ang pagpapahalaga ko kay Harry. Kung hindi dahil sa kaniya, hindi ko makikilala si Kei. Aware naman ako na may gusto din si Harry sa akin. Kaya lang, hindi sa kaniya nagising ang pagmamahal na nararamdaman ko kay Kei. Hanggang kaibigan lang talaga siya sa akin ngayon.

          "Teka Ren? Alam mo ba na madaling mawala ang mga mababait na tao dahil maaga silang kinukuha ni Lord?" wika ni Kei.

          "Kasabihan lang naman iyun."

          Kita ko naman na lumapit sa amin si Janice. "Kei, Ren, handa na ang hapunan sabi ni Edmund." sabat nito sa pag-uusap namin saka bumalik sa kusina.

          "Tama ka. Kasabihan lang iyun. Pero medyo totoo iyun." pagpapatuloy ni Kei sa sinasabi niya.

          "Okay. Sige na. Kapag kinuha agad ako ni Lord ehh paano ka na? Sige nga?"

          "May solusyon naman para doon. Gusto mo bang malaman kung ano?"

          "Ano?" Ngumiti si Kei na parang demonyo at napakagat sa labi. "Ano nga? Niloloko mo ata ako ehh." muling tanong ko.

          Tumayo na lang siya at lumapit sa tenga ko. "Binubuntis palagi para hindi maubos ang lahi." pilyong saad niya saka tumuloy sa kusina.

          Napatigil ako sa sinabi niya at napa-isip. Ano daw? Binubuntis palagi para hindi maubos ang lahi? Palagi? Gagawin niya sa akin iyun? Ehh hindi naman nabubuntis ang mga lalaki hindi ba? WHAT?!

          "Ren, kakain na." tawag ni Edmund.

          Pumunta na rin ako sa hapag-kainan pagkatawag ni Edmund. Umupo ako sa isa upuan doon. Medyo parihaba pala ang lamesa. Magkatabi kaming umupo ni Edmund at katapat ko naman si Kei. Ang katapat naman ni Edmund ay si Janice. Gaya ng nakagawian, nagdasal muna kami at nagsimula kaming kumain. Iyung ulam pala namin ay tortang talong na may itlog.

          Habag kumakain ay nag-uusap naman si Janice at Edmund. Hindi ko maintindihan ang pinag-uusapan nila dahil sa nasa ibang bagay ang atensyon ko. Pero sigurado akong tungkol sa Western Shows ang pinag-uusapan nilang dalawa. Nakangiting demonyo at nakatitig sa akin si Kei. Hindi pa rin mawala sa isip ko iyung mga sinabi niya kanina. May binabalak na naman kaya siya? Agh! Napaka-straightforward niya talaga. Pero naalala ko na iyun ang isa sa mga bagay na nagustuhan ko sa kaniya.

          Agad naman akong may naalala na isang bagay.

          "Edmund, nakikita mo ba iyung asul na baunan na nasa lagayan ng mga plato?" bulong ko.

          "Yeah. What about it?"

          "Try mong kunin iyun at ilagay mo sa bag ni Kei. Huwag mong ipahalata kay Janice."

          "Sure thing."

          Natapos naman kami sa kinakain si Edmund naman ay agad na tumayo saka niligpit ang pinagkainan namin. Sumusunod naman sa kaniya si Janice habang ginagawa niya iyun. Nako! Sira ang plano. Nagpatuloy pa rin kasi sa pag-uusap ang dalawa.

          Binigyan ako ng tingin ni  Edmund at parang hudyat iyun na hindi niya magagawa iyung pinapagawa ko. Okay.

          Dahil sa patuloy na pakikipag-usap ni Janice dito, pumunta sila sa likod bahay at gaya ng inaasahan, sumunod din ito sa kaniya. Agad akong tumayo saka kinuha iyung baunan na binigay ni Kei sa akin.

          "Oo nga pala Kei. Sa tingin ko ehh kahit once a month mo na lang ako bigyan. Parang gusto ko tuloy humingi pa." saad ko saka binigay kay Kei ang baunan.

          Umalis naman siya sa kinauupuan at dinala ang baunan sa bag niya na nasa sala. "Bakit naman? Masarap ba talaga kapag ako ang nagluto?"

          Sumunod ako. "Oo. Salamat ulit."

          "Walang anuman." ngiti niya.

Keifer's POV

          Galing sa bahay ni Ren, nakarating na rin kami sa apartment na tinitirhan namin. Sakay kami ng isang kotse na kasabay pauwi ni Edmund.

          "Salamat sa paghatid sa amin Edmund." saad ko.

          "Walang anuman Keifer. Sa susunod ulit miss Janice, Keifer." magalang na wika ni Edmund.

          "Yeah. Pupunta kami ni Janice sa susunod na araw para turuan siya ng iba ko pang alam tungkol sa self-defense at ilang martial arts."

          "Talaga lang ha?" medyo mabagal na wika ni Edmund, wari'y alam niya ang ibig sabihin ng mga sinasabi ko na sigurado naman ako na alam niya.

          "Sige Edmund. Sa susunod ulit." magiliw na paalam ni Janice. "Oo nga pala, gusto mo makilala ang taong sinasabi ko sa iyo kanina? Nandito din siya sigurado."

          "Pasensya na miss Janice pero tatanggi ako." pagtanggi ni Edmund. "Alam mo naman ang dahilan. May isang tao na dito sa puso ko at kahit sino pa iyan, hindi na siya mapapalitan sa puso ko. At isa pa, kinakailangan ko ng bumalik sa amo ko."

          "Umm... anong pinagsasabi ninyong dalawa? Hindi ako maka-relate?" naguguluhan kong tanong.

          "Wala iyun Kei. Sayang naman at tumanggi ka Edmund." ngiwi pa ni Janice.

          "Mauna na ako. Magandang gabi." paalam ni Edmund at pinaandar na ang sinasakyan.

          Nagpatuloy na kaming pumasok sa building nang tinitirhang apartment.

          "Huh? Wala iyung sasakyan nila Gerard at Harry ahh?" pagpansin dito ni Janice.

          "Malay mo may pinuntahan." Lagot. Masama ang kutob ko rito.

          Agad na umangkla sa akin si Janice. "Halika sa kwarto ko Kei. Mag-sex tayo." malanding bulong niya.

          "Uhmm... Janice, pagod na pagod ako dahil tinuruan ko si Ren. At saka may pasok pa tayo mamaya. At tsaka gusto ko ng sex after marriage." mga pagdadahilan ko.

          "Psh! Ganyan ka naman palagi. Diyan ka na nga. Masayang-masaya ako ngayon at ayokong mabwisit habang masaya pa ako. Kapag ganyan ka, sige ka. Maghahanap ako ng makaka-sex. Gusto ko pa naman ehh si Ren ang magiging first time ko." simangot pa niya. Ay naloko na! Eto ang ayaw kong mangyari.

          Agad na pumasok si Janice sa loob ng apartment ng tinitirhan nila at ganoon din ako. Dumiretso naman ako sa loob ng kwarto ko at masayang humiga. Grabe. Ang cute ni Ren habang pumapasok ako sa kaniya. Buti na lang at nandoon si Edmund para maging lookout sa amin. Mukhang marami atang katas ang naipasok ko kay Ren. Oo nga pala. Iyung nangyaring pagtatangka ni Harry na gahasain si Ren. Hindi ko iyun mapapalampas.

          Humugot na lang ako ng buntong-hininga saka nagpalit ng damit. Pagkatapos ay lumabas ako ng kwarto saka tumungo sa sala at umupo sa sofa na nandoon. Mag-uusap kami ni Harry ng masinsinan ngayon.

Ren's POV

          Kasalukuyang lumalangoy ako ngayon sa swimming pool ng bahay namin. Mukha kasing naparami ako ng kain kaninang hapunan at kailangan kong gumalaw ng gumalaw para hindi tumaba. Hindi dapat ako umasa sa metabolism ko para hindi tumaba.

          Lumangoy ako sa gilid ng pool at sumandal dito saka tumingala sa kalangitan. Maraming bituin ngayon at maliwanag ang buwan. Alam niyo, may isa pa akong bagay na hihingiin sa magiging katipan ko habang buhay. Hindi lang basta iyung decorative food sa pagkain dahil meron pa. Mas higit pa doon. Kaya lang, hindi ko na sasabihin dahil hindi na kailangan. May Kei na kasi ako.

          Habang nasa pool, naalala ko naman ang pagtutol ni ninong dati noon na lagyan ng tubig ang pool. Ehh hindi na pool ang tawag kapag walang tubig? Nag-aalala kasi si ninong na baka magkapulikat ako tapos nag-iisa lang ako dito sa bahay at alam niyo na. Malunod ako dahil nagkapulikat ako. Sa totoo lang, maraming beses na akong inatake ng pulikat habang naliligo dito sa pool pero nagagawan ko naman ito ng paraan.

          Naalala ko naman iyung naitanong sa akin ni kuya Blue noon sa pamumuhay ko ng mag-isa.

          「Some days ago...

          "Paano kung may biglang magpakitang multo sa bahay mo? Matatakot ka ba?" tanong ni kuya Blue. Natigilan naman ako sa tanong niya.

          Nasa music room kami ng mga oras na ito habang nagpa-praktis ang banda.

          "Sa totoo lang kuya Blue, naisip ko rin iyan. Pero paano nga ba?" sagot ko sa tanong niya ng isa pang tanong. "Wala pa namang nagpapakita sa akin sa bahay ko."

          "Ganoon ba? Binibiro lang naman kita sa tanong ko." natatawang saad nito.」

          Pero para sa akin, may mas nakakatakot pa sa multo. Isang tao na kailangan ko na minsan-minsan nagpapakita sa bahay ko at biglaan pa. Hindi ko pa alam kung sino ang taong ito dahil may suot siyang maskara. Si Mr. Lion. Teka? Natatakot ba talaga ako sa kaniya?

          Nakarinig na lang ako ng tunog ng isang yapak ng tao sa likuran ko. Sigurado akong si Mr. Lion ito.

          "Magandang gabi Mr. Lion." bati ko.

          "Magandang gabi din Ren." sagot niya sa bati ko. "Binabati kita at ginamit mo ang isang tauhan mo para malaman ang katotohanan."

          "Hindi ko siya ginamit. Ginawa niya iyun ng kusa."

          "Ganoon ba? Still, congratulations for finding out the truth sa pagkatao ni Kei."

          "Salamat."

          "Sayang nga lang at hindi iyun ang tinutukoy ko na katotohanan na dapat mong malaman."

          "Huwag ka ng magtangka Mr. Lion. Nagtitiwala ako kay Kei na ang mga sikretong tinatago niya ay para sa iba at hindi para sa pansariling kagustuhan niya."

          Narinig ko naman ang matipid niyang pagtawa. "Iyun ay kung ganoon talaga gumagana ang utak ng mga tao."

          "So ano na naman ang sasabihin mo laban sa kaniya ngayon Mr. Lion?" kalmado kong tanong.

          "Wala na. Hahayaan ko na lang na malaman mo ang katotohanan na tinutukoy ko. O malaman mo mula sa akin. Pero hindi pa ngayon ang tamang panahon para doon. Madudulas kaya si Kei na sabihin sa iyo iyun? Palagay ko ay hindi. Darating din tayo sa dapat mong puntahan. In the mean time, mamuhay ka muna ng maligaya while you can."

          "Hindi ako matitinag ng mga sinasabi mong iyan."

          "Wala akong sinabi na dapat matinag ka. Bueno, paalam na. Hanggang sa muli Ren." paalam niya saka nakarinig na lang ako ng mga yapak niya na paalis.

          Napa-isip ako. Ano ko ba talaga si Mr. Lion? Bakit kahit nalaman ko ang totoo mula kay Kei, bakit hindi ko magawang alisin ang pagtitiwala sa taong ito? Dahil ba sa nararamdaman ko na marami siyang nalalaman tungkol sa buong buhay ko? Kelan niya ipapakilala ang sarili sa akin? Kelan?

          Umahon ako sa pool at pinatuyo ang sarili. Pagkatapos ay sinuot ko ang aking nga damit. Naglakad naman ako papunta sa PC ko at binuksan ito. Muli ay tiningnan ko ang mga CCTV camera footage ng bahay ko. Nagulat ako sa aking nakita. Hindi niya binago ang CCTV footage sa bandang pool. Pero iyung pag-exit niya, hindi nakunan. Paano niya kaya talaga ginagawa iyun? Sino kaya talaga si Mr. Lion? Sigurado akong hindi siya si Harry at mas lalong hindi si Kei. Sino kaya siya talaga? Sino?

Allan's POV

          Kasalukuyang naghihintay ako sa sala sa pagdating ng pinakamamahal kong kapatid. Maya-maya ay bumukas ang pintuan at nandito na nga si Larson. Nakasuot siya ng damit na may hood at pantalon.

          "Magandang gabi Larson." sarkastikong bati ko. "Saan ka nanggaling?"

          "Bakit? Ano naman kung saan ako nanggaling?" saad nito saka dire-diretsong umakyat papunta sa kwarto niya sa taas.

          Sinundan ko naman ito subalit hindi na ako nakasunod dahil pinagsarhan ako nito ng pinto. "Sabi mo ehh pupunta ka sa shop pero hindi ka naman daw dumating sabi ng bantay sa akin?"

          "Ano ka ba? None of your business." sigaw ni Larson mula sa kwarto niya.

          "None of my business? Mamaya ehh malaman ko na lang na nagsha-shabu ka na pala."

          Bumukas ang pintuan ng kwarto niya at nagpalit pala siya ng damit pambahay. Dire-diretso naman siyang pumunta sa sala at sinundan ko.

          "Kelan ka pa naging isang magulang Allan? At saka grabe ka naman. Shabu. Walang class  marijuana, pwede pa." wika niya saka umupo sa sofa.

          "Come on Larson. I'm not joking. Ang tanong ko pala na iyun ay galing kay mama. Nag-aalala din siya sa iyo pwede ba?"

          "Okay ang lahat Allan. Wala ka namang dapat ipag-alala."

          "Weh? Sigurado ka?"

          "Hindi ka ba nagtitiwala sa akin?" tanong ni Larson.

          "Yeah." agad na sagot ko.

          "Grabe ka naman. Ilang kalokohan na ba ang nagawa ko sa inyo?"

          Umakto ako na nag-iisip. "Wala pa naman pero mag-aantay pa ba ako na may gawin kang kalokohan? Siyempre hindi."

          Humugot na lang ito ng buntong-hininga. "Bahala ka na kung ano ang isipin mo. Basta ako, wala akong ginagawang kalokohan sa inyo." makahulugang saad niya saka binuksan ang telibisyon.

          Tiningnan ko na lang siya ng mariin. Saan kaya pumupunta ang taong ito at ayaw niyang sabihin? Alamin ko kaya kung saan siya pumupunta? Pero paano? Biglaan lang naman kasi itong si Larson umalis and he is unpredictable. Iyung parang planado niya lahat at expected niya na mangyayari. Haixst!

Keifer's POV

          Bumukas naman ang pintuan ng apartment at niluwa nito si Harry. Nakasuot naman siya ng hooded jacket. Bago pa siya dire-diretsong pumasok sa kwarto niya, agad na kinuyom ko ang kamao ko saka sinuntok siya sa tiyan.

          "Ugh! Para saan iyun?" asik niya habang sapo ni Harry ang tiyan niya.

          "Akala mo ba hindi ko malalaman ang ginawa mo kay Ren? Akala mo ba hindi ko malalaman? AKALA MO BA?!" sigaw ko. "HARRY NAMAN! Hinahayaan na nga kitang isipin mo na buhay pa si Garen tapos ganito ang gagawin mo kay Ren?! Tinangka mo siyang gahasain!"

          "Oo na! Inaamin ko iyung ginawa kong kasalanan sa kaniya! Tinangka ko siyang gahasain! Pero Kei, ang hirap." nagsimula namang tumulo ang mga luha niya. "Bakit ganito? Pakiramdam ko talaga na siya si Garen. Ang bilis ng tibok ng puso ko noong nagkwento ako tungkol sa kaniya. Nakikita ko na buhay si Garen sa katauhan ni Ren. Kung patay na talaga siya, bakit itong puso ko hindi naniniwala sa sinasabi ninyo na patay na siya?!"

          "Harry, tumigil ka na! Alam kong gusto mo na sana buhay pa si Garen. Tanggapin mo na kasi. Huwag mong gawing substitute si Ren na maging si Garen." pagmamakaawa ko.

          "Hindi mo ako naiintindihan Kei. Hindi ko siya ginagawang substitute. Bakit ikaw Kei? Hindi mo ba ito nararamdaman sa kaniya?"

          "Tch! Nag-move on na ako Harry. Tapos na iyung kay Garen. Now I'm doomed to live with the people who killed my parents and him."

          Kinuyom ko na lang ang kamao ko. Alam kong nangako ako kay Ren. Pero kung kailangang bugbugin ko si Harry para matigil na siya sa kalokohan niya, gagawin ko. Galit na sinugod ko ito at sinuntok sa mukha. Natumba naman ito sa sahig at sinusubukang tumayo. Hinawakan ko ang kuwelyo ng damit ni Harry.

          "Wala na akong pakialam kung magkaroon ka pa ng black eye sa gagawin ko. Pero Harry, gigisingin kita diyan sa panaginip mo. Kailangan na matanggap mo na wala na si Garen."

          "Ipaglalaban ko ang paniniwala ko Kei. Buhay pa si Garen! Nararamdaman ko iyun!"

          "Tumigil kayong dalawa!" rinig kong sigaw ni Gerard mula sa pintuan. Lumapit ito sa amin at pinaghiwalay kami. "Ano ba iyang pinag-aawayan niyo ha?"

          "Gerard, nababaliw na ito si Harry. Sinasabi niya na buhay pa si Garen sa katauhan ng kaibigan naming si Ren."

          "Hayaan mo siya sa kanyang paniniwala! Pabayaan mo siya!" sigaw pa niya.

          "Pero Gerard, hindi pwede ito. Nalaman ko sa kaibigan kong ito na muntikan siyang gahasain ni Harry dahil akala niya na ito si Garen. Itong kaibigan namin, pinagkatiwalaan kami na makapasok sa mundo niya. Kami ang nauna bago pa siya nagkaroon ng iba. Itong kaibigan namin, vina-value kami. Nagsinungaling pa nga siya sa akin na humingi na ng paumanhin si Harry sa kaniya. Ganoon siya kabuting kaibigan kahit na hindi pa naman ginagawa ni Harry. Kayo eto ang ginagawa ko sa kaniya. Binubugbog siya para magising naman iyan si Harry sa katotohanan."

          "Kei, mali ka pa rin sa ginagawa mo. Kung buhay pa itong si Garen sa katauhan ng kaibigan niyong ito, fine. Hayaan mo siya Kei. Hindi ka na dapat makialam pa." pagpanig ni Gerard sa kaniya. "At ikaw naman Harry, huwag ka ngang gumawa ng mga kalokohan gaya ng ganoon. Ikaw na pala itong hinahayaan na maniwala diyan sa kutob o pakiramdam mo na buhay si Garen, aabusuhin mo naman? Galing din ehh no. Bukas na bukas din, humingi ka ng tawad sa taong ito." pagpanig sa akin ni Gerard.

          Itinayo naman ni Harry ang sarili niya. Hindi pa rin mawala ang talim ng tingin ko sa kaniya samantalang siya ay gumanti ng parehas na intensidad. Kulang pa ang mga suntok na iyun para sa akin. Bubugbugin ko talaga siya.

          Humugot na lang si Harry ng buntong-hininga. "Fine. Sige. Bukas na bukas din. Hihingi ako ng tawad. Masaya ka na?" sarkastikong tanong nito sa akin.

          "Good. Pero Harry, huwag na huwag ko lang marinig mula sa bibig ni Ren ulit na muntikan mo na siyang ginahasa. Kahit andyan pa si Gerard, bubugbugin kita hanggang sa matuto ka."

Harry's POV

          Nagulat ako sa inasal ni Kei ngayon sa nalaman niya kay Ren. Bakit ganito ang mga reaksyon niya na muntikan ko ng magahasa si Ren ehh hindi naman natuloy? Bakit ganito siya kung magalit? Anong meron sa pagitan nilang dalawa?

          Nasapo na lang ni Kei ang ulo niya saka sinabunutan ang sarili. Tumalikod siya at umupo ulit sa sofa. "I'm sorry. Pasensya na. Hindi naman kasi ganito dapat Harry ehh. Alam mo namang nag-iisa na nga lang iyung tao sa bahay tapos gaganyanin mo doon? Paano kung isara na naman ulit ni Ren ang sarili niya? Kaya mo?" pagalit na tanong niya.

          "H-Hindi." sagot ko.

          "Iyun naman pala ehh. Harry, alam ko namang gustong-gusto mo si Ren. Kasi as you said nga, he reminds of Garen na kababata natin. Fine. Sabi nga ni Gerard ehh hayaan ka na namin. Pero huwag ganoon. You were going to rape someone. Walang pagmamahal sa rape Harry. Tandaan mo iyan. Pasalamat ka na itong si Ren ay sobrang bait na napatawad ka niya agad. Hindi tulad ng iba diyan. Bihira lang ang mga katulad niya. Huwag mo namang abusuhin please? Alam mo ba kung bakit kita sinasabihan ng ganito? Mahal kita bilang pinsan at tunay mo akong kaibigan. Kahit na sabihin mo na umaasta ako na parang magulang mo, kahit hindi ka pa makinig, I will still try. I won't give up on you Harry. Tinutulungan kitang maging mas mabuting tao sa ginagawa ko. Pero kapag dumating ang araw na ayaw mo talagang makinig sa akin, fine. I will be your number one enemy."

          Pagkatapos niyang magsalita, tumayo siya sa sofa at nakita ko na lang na pumasok si Kei sa kwarto niya.

          "Ang bait talaga ng pinsan mo ano?" sabat ni Gerard.

          "Oo Gerard. Ang bait niya talaga. Si Kei nga talaga iyung kaharap ko."

          Lumabas na si Gerard at bumalik na sa apartment nila. Ako naman ay tumuloy na sa kwarto ko para magpalit ng damit. Galing kasi ako sa lakeside at nag-iisip mag-isa.

          Pinag-isipan ko naman ang sinabi ni Kei sa akin. May punto ang mga sinabi niya sa akin. Gusto niya lang talaga na maging mas mabuting tao ako. Iniisip lang niya ang makakabuti sa akin.

          Pero bakit kasi ganito ang nararamdaman ko kay Ren? Nakikita ko talaga si Garen sa kaniya. Miss ko lang ba talaga itong kababata ko na patay na? Marahil tama sila na gusto ko lang na buhay sana siya. Kailangan iwaksi ko itong pakiramdam ko na buhay pa siya. Pero paano? Kung hindi naman ako titigil, ang pagkakaibigan naming tatlo ang mapapahamak. Kailangan kong subukan dahil kung hindi, muli ko na namang sisisihin ang sarili ko sa mga nangyari.

Ren's POV

          Galing sa eskwelahan ay umuwi na agad ako sa bahay at nagpalit na ng damit pambahay. Inilatag ko naman ang soft mat sa likod bahay. Napatingala naman ako sa langit. Medyo maulap at madilim. Uulan kaya?

          Tumunog ang phone ko saka tiningnan ito. Andyan na sila. Agad na lumabas ako saka pinagbuksan sila ng gate. Nang nakapasok ang kotse ni Harry, bumaba agad dito si Janice at umangkla sa akin. Magiliw na binati niya ako at ginantihan ko.

          Bumaba na rin ang dalawa sa sasakyan subalit tahimik sila. Nagkatinginan kami ni Harry subalit nag-iba siya ng tingin. Pinapasok ko naman sila sa bahay. Iniwan nila ang gamit sa sala at dumiretso na kami sa likod bahay. Si Janice naman ay nagpaiwan sa sala gaya ng nakagawian niya. Para ano pa? Para manuod pa ng ibang Western Shows na hinanda ko para sa kaniya.

          Ngayon ay nasa likod bahay kami at naka-upo sa soft mat. Gaya ng lagay ng langit ngayon, mabigat din ang atmosphere sa pagitan naming tatlo. Naghihintay lang ako na may magsalita. Hindi ko sila tinitingnan at baka magkahiyaan silang magsalita. Aware naman ako kung bakit nandito si Harry dahil ako mismo ang nagpapunta sa kaniya at para humingi siya ng tawad sa akin formally. Nabasag ang katahimikan sa pagitan namin nang tumikhim na si Harry. Nag-angat ako ng tingin at binaling ang atensyon sa kaniya.

          "Ano Ren. Magandang hapon." kinakabahang pagbati ni Harry.

          "Magandang hapon din."

          Humugot ito ng buntong-hininga. "Ren, siguro ay alam mo kung bakit ako narito dahil pinili kong iwasan kita sa eskwelahan nitong mga nakaraang araw. Hindi ko pa kasi kayang gawin sapagkat nahihiya talaga ako sa ginawa ko sa iyo. Nagsisisi ako sa ginawa ko. Kaya humihingi ako ng tawad sa ginawa ko Ren." paliwanag niya. "Alam kong napatawad mo na ako dahil sinabi sa akin ni Kei. Pero gusto kong marinig mula sa iyo. Mapapatawad mo pa ba ako dahil sa ginawa ko?" tanong niya sa akin na punong-puno ng kumbiksyon.

          Kung sa ibang tao, ang ginawa ni Harry ay walang kapatawaran. Nag-take advantage siya sa pag-iisa ko dahil kapag ginawa niya iyun ay hindi ako makakapalag at walang tutulong sa akin. Swerte ko naman sa gabing iyun ang pagpunta ni Edmund sa bahay ko.

          Pero mas pinili kong patawarin na siya agad. Ayoko ng gulo. Hindi naman kasi natuloy at wala namang danyos. Iyun lang naman ang punto ko. At isa pa, marahil ay dala lang ng sobrang kalungkutan at pagka-miss niya sa kababata niyang ito. Siguro naghihirap din siya. Ang magulang pa naman niya ang may kasalanan sa pagkawala ng kababata niyang ito at baka sinisisi niya ang sarili.

          Sa ibang bagay naman, hahayaan ko pa ba ang sarili ko na maging mapag-isa kasama siya? Oo ang sagot. Gusto kong magtiwala sa kaniya na hindi niya gagawin iyun ulit. Siguro naman ay napagsisihan na ni Harry talaga ang nangyari at hindi na uulit. Ayokong mahirapan ang kalooban niya dahil sa akin. Kaibigan ko siya at kaibigan niya ako.

          "Oo Harry. Pinapatawad na kita." sagot ko.

          Masyado ba akong mabait? Hindi ba ako nag-iisip ng tama? Alam kong matalino akong tao. Pero kahit ganoon, hindi ko alam kung tama ba o mali ang ginagawa ko sa paningin ng ibang tao. Lahat ng tao ay iba-iba ang mindset nila. Kung paano sila pinalaki, pinangaralan, hindi ko alam iyun. Hindi ako sila at mas lalong hindi sila ako. Ito ang desisyon ko.

          Kitang-kita ko ang galak sa mukha ni Harry matapos marinig ang mga sinabi ko. May mga taong pinapatagal nila ang galit sa isang tao dahil sa isa o mas marami pang pagkakamali. Ayoko ng ganoon. Alam kong mahaba-haba naman ang buhay natin sa mundo. Pero ayokong sayangin ang ilang araw ng buhay ko sa galit. Sayang lang. At isa pa, delikado ang magkimkim ng galit sa matagal na panahon. Unstable ang utak ng mga tao sa totoo lang. Baka kung ano ang iniisip na niyan. Kaya heto ang ginagawa ko. Pinapatawad agad si Harry para mabigyan siya ng peace of mind at para na rin sa sarili ko.

          Naramdaman ko na lang na nagsimula ng umambon.

          "Umuulan." si Kei.

          "Tara pasok na tayo." saad ko saka tumayo.

          "Umm, pwede bang dito na muna tayo sa labas? Gusto ko kasing magpabasa ngayon sa ulan." request ni Harry.

          "Oo nga Ren. Magpabasa naman tayo kahit ngayon lang." dagdag ni Kei.

          "Umm... sige ba." pagpayag ko. "Pero may pamalit ba kayo ng damit?"

          "Wala." direktang sagot ng dalawa.

          "TAPOS MAGPAPABASA KAYO?" Humugot na lang ako ng buntong-hininga. "Sige. Pahihiramin ko kayo ng mga damit mamaya."

          Lumakas pa lalo ang buhos ng ulan. Nagpasya naman kaming tatlo na maglaro ng habul-habulan habang umuulan. Siyempre, si Harry ang taya. Wala kaming iniisip na kung ano-ano kung hindi ang saya na maidudulot ng ginagawa namin.

          「Ang saya-saya lang dahil umuulan ngayon sa parke. Naglalaro kami ng dalawa kong kaibigan ng habul-habulan at gaya ng dati, si Harry ang taya. Siya kasi ang pinakamabilis sa aming tatlo ni Keifer. Paikot-ikot kaming tatlo doon dahil sa bilis ni Harry tumakbo. Para daw hindi ako lugi, si Keifer ang agad na sinusubukang hulihin ni Harry. Mahina at mabagal kasi ako kaya ako sigurado ang unang-una na matataya.

          Pinaglalaruan naman ni Keifer si Harry at pumupunta sa likuran ko para pilitin si Harry na tayain ako. Sa hindi sinasadyang pagkakataon, nataya ako ni Harry.」

          "Taya ka Ren." saad ni Harry matapos akong mahawakan.

          Hindi ko na lang namalayan na nataya ako ni Harry dahil mukhang nawala na naman ako sa uliran. May naalala na naman akong bago kasama ang mga kaibigan ko noong bata pa ako na sila Keifer at Harry. Aixt! Bakit kasi may ganoon na naman? Harry at Keifer huh? Maaaring isang malaking coincidence iyun na kapangalan nila ang mga taong nasa harap ko. Bahala na.

          Lumayo naman si Harry agad sa akin at baka mataya ko siya ulit.

          "Okay ka lang ba Ren? Nakatulala ka kanina." tanong ni Kei.

          "Okay lang naman ako." sagot ko.

          Nagpatuloy naman kami sa paglalaro at naghabulan ulit sa gitna ng ulan. Subalit ang pakiramdam ko ngayon sa mga nangyayari ay nag-iba. Nakaramdam na naman ako ng nostalgia sa ginagawa naming tatlo sa labas.

          Makalipas ang ilang minuto, bumalik na ako sa loob ng bahay. Pumunta ako sa banyo na nasa ground floor para kumuha ng mga twalya at ibigay doon sa dalawa na naghihintay sa labas. Kumuha din ako ng isa para sa sarili ko at bago lumabas ay pinatuyo ko muna ang sarili ko. Pinulupot ko naman sa bewang ko ang twalya. Hinubad naman nila ang suot nilang pang-itaas na uniporme ng Schoneberg Academe at ginamit ang binigay ko na twalya para patuyuin ang sarili. Naka-pantalon na lang sila. Lumapit naman si Janice sa amin at hindi makapaniwala sa ginawa namin.

          "Nako iyung mga bata oo. Parang may pamalit kayong damit ahhh." reaksyon niya.

          "Tara guys. Sundan niyo ako sa kwarto ko sa itaas para ibigay ko sa inyo ang ipapahiram kong damit."

          "Huh? Okay lang ba?" tanong ni Harry habang pinupulupot sa bewang niya ang twalya at ganoon din si Kei.

          "Oo. Okay lang. Tara."

          Umakyat na kaming tatlo sa itaas. Nang pumasok na kami sa kwarto ko, ginala ng dalawa ang tingin sa kwarto na wari'y ngayon pa lang ito nakita... kahit si Kei. Agad na binuksan ko ang aparador sa ilalim kung saan merong mga bago akong damit na isusuot pa lang.

          "Heto Harry." sabay bigay ng mga ekstra kong damit. "Doon ka sa kabilang kwarto magpalit." turo ko.

          "Sige. Salamat." Tumalima naman si Harry at lumabas ng kwarto na iyun saka narinig ko ang pagsara ng pintuan sa kabilang kwarto.

          Naramdaman ko lang na may yumakap sa aking likuran. Nakalimutan ko na may kasama pa pala ako sa kwarto at iyun ay walang iba kung hindi si Kei.

          "Huy. Tara." pilyong pagyaya niya na gawin iyun ulit.

          "Tara ka diyan? Tumigil ka nga. Mahuhuli tayo."

          "Ano ka ba? Mabilis lang naman." saad niya sa bandang tenga ko at kinagat iyun. Shit! Ang sarap naman.

          "Kahit na. Ayoko."

          Tumigil naman siya sa ginagawa. "Ano nga pala ang iniisip mo na gagawin natin?"

          "Ang gumawa tayo ng kalokohan?" hindi ko siguradong sagot. "Bakit? Ano ba?"

          "Bihisan mo ako."

          "Ano ka? Bata? Ako pa ang magbibihis sa iyo? Umayos ka nga." mahinang asik ko sa kaniya.

          Pinisil na lang niya ang mukha ko. "Kung alam mo lang, seryoso ako sa sinabi ko sa iyo kahapon. Ang mga katulad mo ay dapat binubuntis palagi para dumami ang lahi. Ang bait mo kasi talaga ehh."

          "Oo. Sige na. Kapag tayo na lang ulit dito sa bahay, bahala kang b-buntisin mo ako palagi. As if naman na mabubuntis mo ako." Nakakahiya lang itong sinasabi ko. Palagay ko ehh namula ako sa sinasabi ko.

          Totoo talaga ang sinasabi sa akin ni kuya Jonas na yabang lang nila iyun kapag nagsasabi 'sila' ng mga ganoong linya... o silang lahat ba? Marahil ay iyun ang paraan ni Kei para sabihin sa akin na miss na niya ako.

          "Mahal kita Ren." sabay biniyayaan ako ng banayad na halik sa labi.

          "Mahal din kita Kei." ngiti ko. "Ohh sige na. Magpalit ka na at baka hindi ka talaga makapagpigil na buntisin ako." sabay bigay ko sa kaniya ng mga ekstra kong damit na kinuha nito.

          Masayang tumalima si Kei at pumasok na sa banyo ng kwarto ko. Maya-maya ay bumukas ang pintuan ng kwarto at niluwa nito si Harry.

          "Mukhang masikip sa akin ang damit mo na to." natatawa niyang wika.

          "Oo nga. Laki na kasi ng katawan mo kaya masikip na sa iyo."

          "Si Kei?" tanong niya.

          "Nasa loob." turo ko sa banyo ng kwarto ko.

          "Sige. Una na ako bumaba." dire-diretsong wika niya saka lumabas ng kwarto.

          Hindi ba maganda ito? Dire-diretso kami na nakakapag-usap sa isa't isa. Hindi naiilang dahil sa hindi na namin iniisip pa masyado ang nangyari. Lessons lang ang mga iyun sa buhay natin.

          Lumabas na rin sa banyo ko sa wakas si Kei. Saktong-sakto lang ang damit ko sa kaniya.

          "Boyfriend shirt." wika niya.

          "Huh?"

          "Ano? Titingnan mo lang ba ako o huhubarin ko pa ito para makita mo kung paano ko sinuot?"

          "Tumigil ka nga. Tara at bumaba na tayo at baka maghinala ang dalawa sa baba."

          "Alam mo Ren, feeling ko ehh nakayakap ka sa akin habang suot itong damit mo. Hindi ko na ito isasauli ha. Akin na lang."

          "Bahala ka." napakamot kong saad.

          "Salamat. Aalagaan ko ito ng mabuti at gagamitin kong..." pagputol ni Kei sa sinasabi niya habang nakangiti sa akin.

          "Gagamitin mong ano?"

          Hindi na lang siya sumagot. Sa halip ay inilagay ni Kei ang isang kamay niya sa pundilyo ng kanyang shorts at hinihimas-himas ang parteng iyun. Okay. Gets ko na.

          "T-Tumigil ka na nga. Tara na." nahihiya kong wika.

          Bumaba na kaming dalawa at naghiwalay na ng landas pagkarating sa sala. Sinamahan niya sila Harry at Janice na nakaupo sa sofa, habang ako naman ay dumiretso sa kusina para maghanda ng pagkain. Habang kinukuha ko ang mga sangkap para gumawa ng tinolang manok na maanghang... na ginawa noon ni Mr. Lion, mula sa sala ay lumapit sa akin si Harry.

          "Kailangan mo ng tulong?" tanong niya.

          "Umm... Sige." pagpayag ko. "Magsaing ka na lang diyan habang hinahanda ko ang mga rekado para sa iluluto kong tinola."

          "Okay."

          Sinunod naman ni Harry ang mga sinabi ko... at isa iyun sa mga pinakamadaling gawain hindi ba?

          Nang natapos na sa dapat gawin si Harry, umupo ulit siya sa isa sa mga upuan sa mesa at pinagmamasdan akong magtrabaho sa kusina.

          "Okay lang ba talaga sa iyo ito?" biglang tanong ni Harry.

          "Ang alin?"

          "Ang tingnan lang kita sa pusisyon na ito kasi..."

          "Harry, hindi ka ba naniniwala sa mga sinasabi ko kanina?"

          Napakagat naman ito sa labi niya. "Mahirap paniwalaan. Hindi normal. Hindi ako sanay."

          "Then masanay ka. Iyun lang naman ang solusyon. At tsaka huwag mo nang isipin ng paulit-ulit ang nangyari na iyun. Kung hindi ay mas lalo ka lang maguguluhan. Baka mamaya ehh hindi mo na alam na dahil sa ginagawa mo, nawawalan ka na ng tiwala sa akin. Pwede iyun. Kahit na wala akong ginagawang masama sa iyo, mawawalan ka ng tiwala sa akin dahil sa sobra-sobra mong iniisip ang nangyari. Kaya ako Harry, hindi ko na din iyun iniisip. Tapos na. Ang kailangan ko na lang gawin ay magtiwala na hindi mo na iyun uulitin. Kaya Harry, tigilan mo na ang mga agam-agam mo sa akin tungkol sa mga aksyon na ginagawa ko."

          Hindi na siya nakasagot. Nagpatuloy naman ako sa pagluluto ng tinola.

          "Maraming salamat talaga Ren." mahinang saad niya.

          Nang handa na ang hapunan namin, tinawag ko sila Kei at Janice sa sala para kumain. Sabay kaming kumain at masayang-masaya na nagkwe-kwentuhan tungkol sa mga ilang bagay-bagay. Sana lang ay hindi masira ang pagkakaibigan namin dahil sa kasinungalingan na tinatago namin ni Kei na matagal nang may kami. Paano kaya kung mahuli kami? Hindi ko alam kung hanggang kailan ang pagpapanggap namin ni Kei.

Mr. Lion's POV

          Ilang chapter din ang dumaan at heto na naman ako. May POV na naman. Haha. Sino nga ba talaga ako?

          Maraming araw na ang nakalipas simula nang nagka-ayos si Ren at ang taong tumangka na gahasain siya, si Harry. Sa totoo lang, gusto ko sanang makialam matapos malaman ang ginawa ni Harry sa kaniya. Walang kapatawaran sa akin iyun. Kaya lang, hindi ako siya at siya ay hindi ako. Kaya nga sa kabila nun ay pinatawad siya ni Ren.

          3am ngayon, araw ng kaarawan ni Ren. Nasa loob na naman ako ng bahay niya at dahan-dahang umakyat sa kwarto. Gaya ng inaasahan ay hindi ito naka-lock. Dahan-dahan akong pumasok at nakita si Ren na natutulog na parang mantika. Hinaplos-haplos ko ang mukha niya habang nakasuot pa rin sa akin ang gloves ko.

          "Kuya..." ungol niya habang binabaling ang ulo sa magkabilang gilid. Mukhang binabangungot siya ngayon. At bakit niya tinatawag ang pangalan ng kuya niya?

          Kahit na malamig ang kwarto niya, may pawis na lumalabas sa katawan niya. Delikado ito. Kailangan ko siyang gisingin.

          Agad ko lang na hinawakan ang mga balikat niya saka niyugyog para gumising

          "Ren, gising!"

          Maya-maya ay dumilat na din ang mga mata niya sa wakas. Nagulat naman siya pagkakita sa akin kung sino ang gumising sa kaniya.

          "Mr. Lion." gulat niya habang hinahabol ang kanyang hininga at pinupunasan ang kanyang pawis.

          "Nagising ka din sa wakas." wika ko saka tumayo at pumunta sa pintuan ng kwarto niya.

          "Anong ginagawa mo dito?" tanong niya.

          "Para kausapin ka." sagot ko. "18th birthday mo ngayon hindi ba?"

          "Oo."

          "Halika. Doon tayo sa likod bahay mo."

          Nagsimula akong maglakad pababa papunta sa likod bahay niya at umupo sa isa sa mga bakal na upuan na naroon. Maya-maya ay sumunod siya at umupo din sa isa sa mga upuan.

          "Sakto at bilog ang buwan ngayon no?" paglalarawan ko sa nakikita ko ngayon sa langit.

          Tumingala din siya sa langit. "Oo nga. Ang ganda ng kalangitan dahil sa liwanag na binibigay ng bilog na buwan. Pero may mas maganda pa diyan."

          "Mas maganda pa diyan? Ano naman iyun?"

          "Hindi mahalaga iyan ngayon." iling ni Ren. "Balik tayo sa dahilan kung bakit ka nandito ngayon Mr. Lion."

          "Since lagi kasing pumupunta ang mga kaibigan mo sa bahay mo lately, hindi ako nakakapunta. Maingat ako. Hindi ako katulad niyo ni Kei na gumagawa ng kababalaghan dito sa likod bahay habang nasa loob ang fiancee niya one time. Ang mga pasimple niyang pagsampal sa puwet mo. Ngayong tatlo na kayo, mas mahirap na pero nakakagawa pa rin kayo ng paraan. Tanong lang. Nag-iingat nga ba talaga kayo?" Hindi naman siya nakasagot. "Alam mo naman ang mga posibleng consequences kapag nalaman ng fiancee niya ang relasyon niyo ni Kei hindi ba? O alam mo nga ba?"

          "Yeah. Alam ko. Sinabi sa akin ni Kei."

          "Pero bakit lagi niyong ginagawa? Mga pasaway." pagalit kong saad. "Pero at least. Itong boyfriend mo ehh hindi ka dinidiin kung sino talaga iyung nagluto nung misua noong isang buwan. Kelan mo sasabihin iyon sa kaniya?"

          "Wala akong balak. Pinagkakatiwalaan niya ako at pinagkakatiwalaan ko siya." diretso niyang saad.

          "Magaling. Parang ano ba ang pakialam ko sa pagtitiwala niyo sa isa't isa. Bueno, muntikan ko ng makalimutan kung bakit ako naparito. Dahil kaarawan mo ngayon, may ibibigay ako sa iyo."

          Tumayo ako at lumapit sa kaniya. May nilabas naman akong maliit na kahon.

          "Happy 18th birthday Ren Castillo Severin." bati ko saka inabot sa kaniya ang kahon at kinuha niya.

          "Kailangan ba talaga na buong pangalan ko ang sasabihin mo sa pagbati ng pangalan ko?" reklamo niya. "Teka, ano nga ba ito?"

          "Buksan mo."

          Dahan-dahan niyang binuksan ang maliit na kahon. "Isang kwintas na krus?" tanong niya.

          "Hindi. Isa iyang kwintas na hugis dodecagon." pagbibiro ko.

          "Kwintas na krus." diin niya.

          "Sige na. Krus na kung krus. Para sa akin, isang kwintas na dodecagon iyan."

          Kinuha niya ang kwintas mula sa kahon at inangat.

          "Huh? Bakit nakabaliktad? Krus to hindi ba?" pagtataka niya.

          "Kaya sinabi kong dodecagon kasi nga, baka kung anong isipin ng mga tao kapag sinabi kong nakabaliktad na krus iyan."

          "Pero bakit nga ba nakabaliktad? Teka..."

          "Mukhang alam mo na kung bakit."

          "Oo. Ngayon ko lang naalala. Si Peter na isa sa mga disipulo ni Jesus, ipinako siya sa krus sa Roma. Dahil ayaw niyang matulad kay Jesus kung paano siya pinako, hiniling niya na ipako siya patiwarik. Ang ginawa niya ay simbolo ng kababaang-loob."

          "Nakuha mo. Hindi iyan alam ng karamihan. Sa panahon natin ngayon, ang simbolo ng baliktad na krus ay simbolo ng satanismo. Ito ang karaniwang interprerasyon dito ng mga satanista kuno. Tapos pinagmamalaki pa nila." pakumpas kong saad.

          "Bakit ito ang ibinibigay mo sa akin?"

          "Hindi ka ba humble Ren at ayaw mo na ito ang regalo ko sa iyo?"

          "Umm... hindi naman sa ganoon. Pero nagising ka ng maaga para lang ikaw ang maunang magbigay sa akin ng regalo?"

          "Obvious ba? Akin na nga at isusuot ko sa iyo."

          Kinuha ko ang kwintas sa kamay niya at kusang binigay ito ni Ren. Isinuot ko naman ito sa kaniya.

          "Bagay sa iyo. Huwag nga lang sabihin sa eskwelahan na satanista ka kapag napansin iyan ng mga tao. Pero sino ba nga ba ang nakakapansin sa iyo kung hindi ang mga kaibigan mo?"

          "Salamat Mr. Lion. Ikaw, kelan ang kaarawan mo para bibigyan din kita ng regalo sa kaarawan mo?"

          "Salamat na lang pero hindi ako deserve na bigyan mo ako ng regalo. Ni hindi mo nga alam kung kakampi mo ako o kaaway." pagtanggi ko.

          "Sa bagay." ngiwi ni Ren.

          "Isang bagay nga pala. Ingatan mo ang mga taong nakapaligid sa iyo." makahulugan kong saad. "Ohh siya. Matulog ka na ulit."

          "Sigurado ka bang makakatulog pa ako nito? Ginising mo ako ng maaga." reklamo pa niya.

          Lumakad naman ako papunta sa likod niya. "Ako na ang bahala. Happy birthday ulit Ren Castillo Severin." muling bati ko. "Loving You... Again, Mr. Lion."

          Pagkatapos sabihin ang catchphrase ko, binigyan ko na naman siya ng isang malakas na karate chop sa batok niya dahilan para mawalan siya ng malay. Pagkatapos ay binuhat siya pabalik sa kwarto niya at inayos siya ng higa pagdating doon. Ang swerte naman ni Kei at naging sila ni Ren. Malas nga lang ni Ren na si Kei ay may tinatago sa kaniya. Hindi siya karapat-dapat sa mga taong iyun. Ako lang ang nararapat sa kaniya. Ako lang si Mr. Lion ang para kay Ren.

          Medyo inalis ko ang aking maskara para mabigyan ng isang masuyo na halik si Ren sa labi. Hindi ka kay Kei, hindi ka din kay Harry kung hindi sa akin lang. At mag-iingat ka sa mga susunod na araw.

ITUTULOY...