Author's note...
Skipping the thanks to people... Pang-apat ko na palang release ito sa linggong ito. Well whatever. Alam niyo kung bakit, PLATINUM IV NA AKO SA LEAGUE OF LEGENDS!
Kanina, nag-status ako sa Facebook... as usual, wala naman talagang papansin doon kasi who cares about the next chapter na sinasabi ko haha. And nangyari nga!
And yes! Tumutupad talaga ako sa mga pangako ko... hangga't kaya haha. So ito na nga ang Chapter 8 nun ewan ko lang pero bullshit na naman itong chapter na ito haha. At after ng chapter na ito, regular schedule na talaga! So salamat ulit sa mga commentators, readers, followers, Twitters, Facebookers, League of Legenders, BYE! Also, huwag niyo po akong i-add sa League of Legends at Facebook hangga't maari. Makikita naman ako sa Bluerose group... or hindi lang talaga ako friendly.
Update: Kanina mga bandang 1:24am, na-demote ulit ako sa Platinum V. Nakakahiya haha. Pero heto na iyung Chapter 4.
Chapter 4:
Unfair Trick
Mr.
Schoneberg's POV
Nakarating
na kami sa Infirmary ng Academe. Naabutan namin si Mr. Sebastian at Erika.
“Magandang hapon po Mr. and Mrs.
Schoneberg," gulat na bati ni Mr. Sebastian.
“Magandang hapon din," bati
naming dalawang mag-asawa dito.
“Mr. Sebastian, pwede ba kitang
makausap?" seryoso kong tanong. Lumabas kami sa Infirmary Room para
makausap siya. “Mr.
Sebastian-"
“Blue na lang po," pagputol niya.
“Okay Blue. Pwede bang hindi ito
makakalabas sa atin? I mean na may relasyon kami kay Ren."
Nagulat
naman si Blue sa sinabi ko. “Kaano-ano niyo
po siya?" tanong nito.
“Inaanak namin siya. Nawalan na kasi
siya ng magulang kaya kami ang nag-alaga dito," sagot ko.
“Naiintindihan ko po. Makakaasa po
kayo na hindi ko ipagkalat ang bagay na ito tungkol po sa kaniya."
“Honey!" tawag ng asawa ko mula
sa infirmary room.
Bumalik
kami sa loob at nadatnan si Ren na minumulat ang mga mata niya. Naalala na niya
kaya? Natatakot ako... para sa kaniya... at para sa pamilya ko... May dalang
panganib kasi kapag naalala niya ang tungkol sa pamilya niya. Sana hindi na
dumating ang araw na iyon. Sana hindi na kahit kailan. Pero naniniwala ako na
may mga sikreto rin na mabubunyag at walang forever.
“Umm guys... anong nangyari?"
saad niya habang nanlaki ang kanyang mga mata. “Bakit andito po kayo ninong at ninang?"
Salamat naman sa panginoon at hindi. Nakahinga naman kami ng maliwag sa aming
narinig.
“Ren, ayos ka lang ba? Nag-aalala kami
ni ninong mo matapos marinig namin mula kay Erika na hinimatay ka daw,"
saad nung asawa ko saka niyakap ito agad habang umiiyak.
“Ninang, OA niyo po." Sinagot ni
Ren ang yakap ng asawa ko.
“Ren, mabuti naman at okay ka
lang," saad ni Blue. Kumalas naman ang asawa ko sa pagkakayakap nito kay
Ren.
“Ano ba kasi ang nangyari sa iyo at
umiiyak ka kanina at hinimatay?" tanong ni Erika.
“Kumakain ka ba ng maayos? Masama ba
ang pakiramdam mo?" tanong ko na din.
“Umm... pasensya na... Pero teka, ako
umiiyak? Baka kasi naalala ko kasi na ang astig ni kuya Blue habang nagbibigay
siya ng speech sa mga members ng banda. Pasensya na," sagot niya habang
kinakamot ang ulo niya. Hindi kaya naalala na niya ang kuya niya?
“Ako? Astig? Paano mo nasabi
iyun?" kunot-noong tanong ni Blue.
“Ahh! Kuya Blue, Huwag mo ng pansinin
ang bagay na iyun. At isa pa kaya nahimatay ako ehh siguro wala pa kasi akong
tulog simula kagabi. Pinanuod ko iyung kalahati ng isang season ng series na
sinusundan ko tapos hindi ko namalayan na 5am na pala."
“Haay nako! Ren, hindi ba sinasabi
namin sa iyo na huwag mong pabayaan ang kalusugan mo?" wika ko.
“Pasensya na po ninong at pinag-alala
ko po kayo. May mga lakad po ba kayo na hindi natuloy?" Napatingin naman
ako pati ang asawa ko sa ibang direksyon. “Nako ninong at ninang. Pasensya na po,"
malungkot na niyang saad.
“Okay lang iyun Ren. May bukas pa
naman," wika ng asawa ko. “Naalala mo pa
ba nung nakipag-away sila Daryll at kuya Jasper mo? Umuwi agad kami para sa
kanila."
“Tapos pinagalitan niyo po sila ninang
ng magdamag," dagdag ni Ren.
“Siya nga pala, wala bang masakit sa
iyo Ren?" usisa ko dito.
Umiling
si Ren. “Salamat po ulit
sa pag-aalala niyo ninong at ninang."
“Blue, Erika, salamat ulit sa
pag-aalaga niyo sa kaniya," wika ko.
“Nako po tito, wala po iyun,"
nakangiting saad ni Erika.
“Wala rin pong anuman," si Blue.
“Ano Ren, ihatid ka na namin sa bahay
mo," yaya ng asawa ko.
“Okay lang po ba ninong, ninang?"
tanong pa nito.
“Okay lang. Tumayo ka na at ihahatid
ka na namin."
“Sige po Mr. and Mrs. Schoneberg.
Mauuna na po akong umalis," paalam ni Blue. “Ren, alagaan mo ang sarili mo haa.
Aalis na ako." Kumaway naman ito sa kanya at umalis.
“Ako din po tito, tita. Aalis na din
po ako," paalam din ni Erika.
“Mag-iingat kayong dalawa, kuya Blue,
ate Erika," pahabol ni Ren.
“Tara Ren, tayo ka na at ihahatid ka
namin ng ninong mo para masiguro namin na okay ka lang," wika ng asawa ko.
Umalis
kami sa lugar na iyun at hinatid sa siya sa bahay niya. Inihatid namin siya
hanggang sa loob ng bahay.
“Ninong, ninang, salamat po ulit.
Pasensya na po kung may mga lakad po kayo na naunsyami dahil sa akin."
“Okay nga lang sabi," saad ng
asawa ko. “May kakainin ka
na ba anak ipagluluto kita." Pumunta naman ang asawa ko sa kusina niya at
may napansin. “Ren, may bagong
luto na pagkain ka dito," sigaw nito mula sa kusina.
Lumingon
naman agad si Ren sa kusina. “U-Uhm... baka
sa kaibigan ko po galing iyang pagkain na iyan," saad ni Ren.
“Sinong kaibigan?" tanong ko.
“Uhmm... School mate ko po. Baka po
pinagluto niya po ako bago umalis. Nagsabi po siya na bago daw siya umuwi sa
kanila, ipagluluto niya muna ako ng pagkain," dahilan nito.
Mariin
ko naman siyang tiningnan sa mata. “Sigurado ka?" sunod kong tanong dito.
“Opo ninong," sagot niya.
“Anong pangalan niya?" isa ko
pang tanong.
“Uhmm... ahh... Keifer Salvador
po."
“Hon, anong ulam ba ang nakalagay
diyan?" sigaw ko.
“Umm... Misua na may mga gulay
hon," sagot nito mula sa kusina.
“Ren, pwede bang isa sa mga araw na
ito ay makita ko iyang kaibigan mong iyan?"
“Sige po ninong," nakangiti
nitong sagot. Lumapit naman sa amin ang asawa ko.
“Ren, kain ka ng mabuti," ani
nito.
“Sige po ninang. Ninong, ninang,
pasensya na po ulit at magandang gabi po," saad ni Ren.
“Magandang gabi din Ren," paalam
naming mag-asawa.
“Tulog ka ng maayos hijo ha,"
pahabol ng asawa ko.
Tumayo
naman kami ng asawa ko at pinatawag ang sasakyan na naghihintay sa labas ng
bahay ni Ren. Pumasok na kami sa loob ng sasakyan at pinaandar na ito pauwi sa
mansyon.
“Hon, narinig mo iyun? May kaibigan na
pala si Ren na nakakapasok sa bahay niya?" tanong sa akin ng asawa ko.
“Yeah. Magandang senyales iyan."
“Anong magandang senyales? Mamaya ehh
sinasamantala ang pagiging loner ni Ren at-"
“Hon, kaya na iyan ni Ren,"
pagputol ko. “Siguro alam na
ni Ren ang gagawin sa mga taong ganoon kung saka-sakali na sinasamantala lang
nila ang pagiging loner nito."
“Tama ka. Isang responsableng tao si
Ren."
Ren's POV
Umalis
na sila ninang at ninong sa bahay. Nako naman Mr. Lion. Wrong timing iyun ahh.
Buti at hindi ito masyadong nag-usisa. Gaya ng kunin niya ang phone ko at
tawagin si Kei at tanungin kung niluto ba nito ang karne o ano pa.
Dumiretso
na ako sa kwarto ko at humiga. Pilit ko pa rin inaalala iyung mga bagay na
naalala ko bago ako hinimatay. Weird pero hindi ko talaga maalala. Hindi ko na
namalayan na nakatulog na ako.
Alas-diyes
na ng umaga nang ako'y magising. Pumunta ako sa banyo ko para magmumog.
Pagkatapos, bumaba na ako. Nagulat ako na may tao sa kusina. Guess who?
Siyempre si Mr. Lion ulit.
“Gising ka na pala," sigaw niya
kasi nasa hagdanan pa lang ako. Mukhang busy ata siya.
Lumakad
naman ako papalapit dito at umupo sa isa sa upuan ng hapag-kainan. Muli,
naka-suit siya at naka lion mask na natatakpan ang buong ulo niya. Wala siyang
suot na mga gloves sa kamay na katulad sa isang leyon. Mabuti naman at hindi
niya iyun suot tapos magluluto siya para sa akin.
“Hindi ka ba naiinitan sa suot mong
iyan?" tanong ko agad.
“Kapag hinubad ko naman ito,
siguradong mag-iinit ka." Humarap siya sa akin. “Gusto mo bang hubarin ko ang suot ko
para malaman mo kung sino ba ako?"
Napalunok
naman ako sa sinabi niya. Curious talaga ako kung sino ang tao sa likod ng
maskarang iyan. “Teka nga, anong
masasabi mo na kapag hinubad mo ang lahat ng suot mo mag-iinit ako?"
“Biro lang iyun." Bumaling ulit
siya sa kanyang niluluto. “Siya nga pala,
gusto kong magpaalam sa iyo. Uuwi ako ngayong semester break."
“Bago iyan ahh. Nagpapaalam ang
stalker ko na aalis. Harapan pang sinabi sa akin." Pinaghain naman niya
ako ng pagkain na niluto niya. “Alam mo, dapat
talaga na karirin mo ang pagluluto para sa akin. Lalo na sa ganitong mga
panahon na tinatamad talaga ako gumawa ng kahit ano."
“Dahil nga diyan kaya magpapaalam
ako."
“Oo nga pala, just in case na hindi mo
alam, sila ninong at ninang, nakita iyung pagkain na niluto mo kagabi. Buti na
lang at hindi nag-usisa masyado."
“Bakit hindi mo ako sinumbong?"
“Siguro may kailangan akong malaman sa
iyo."
“Gaya ng alin?"
“May alam ko ba sa nakaraan ko?"
Ilang segundo naman itong hindi nagsalita.
“Oo."
“Then ibig sabihin, nagkita na tayo
dati?"
“Gaya ng sagot ko sa haunted house, oo
at hindi."
“Pwede ko bang malaman kung ano ang
nakaraan ko Mr. Lion?"
“Pasensya na pero hindi ako ang dapat
magsabi sa iyo niyan. Hindi ko sikreto ang bagay na iyan." Nanlumo naman
ako sa sinagot niya. “Kung unti-unti
mo ng naalala ang nakaraan mo, mabuti. Hulaan ko, nalaman mo ngayon na may
kapatid ka."
“Paano mo nalaman iyun?!" gulat
kong tanong.
“Hindi ba obvious Ren? Sa pangalawang
palapag kung asaan ang kwarto mo, may dalawa pang kwarto. Malamang ang kwarto
mo ay ang master's room. At ang dalawa pang kwarto ay para sa inyo ng kapatid
mo," paliwanag nito.
May
point siya. Sa totoo lang, nung unang tapak ko palang sa pangalawang palapag,
nagtataka ako bakit nga ba may dalawa pang kwarto. Sabi ng ninong ko ehh guest
room daw ang mga iyun.
“Kilala mo ba ang kapatid ko?"
“Hanggang diyan lang ang masasabi ko
dahil sabi ko nga, hindi ko sikreto ang bagay na iyan at may mas karapat-dapat
na magsabi sa iyo niyan. Hindi ka ba tinuruan ng magulang o nag-aalaga sa iyo
na huwag kang maniniwala sa sinasabi ng mga estranghero sa iyo? Mamaya niyan ay
magsabi ako sa iyo ng kasinungalingan. Sa bagay, alam mo kung ang isang tao ay
nagsasabi ng katotohanan o hindi. Pero sa kalagayan mo ngayon, baka kahit ano
ehh paniwalaan mo na."
Tumungo
naman ako. “Ganoon ba? Ito
na lang. Kahapon, hinimatay ako... ewan ko kung alam mo."
“I perfectly know. Stalker mo ako
Ren."
“Whatever! So iyun na nga. Habang
nagsasalita si kuya Blue, namangha ako sa angking kaastigan niya. Pagkatapos
noong magdikit-dikit na ang mga kamao namin, nahimatay ako. Pinipilit kong
inaalala kung bakit pero ang weird lang na hindi ko talaga ito maalala."
“Simple. May tinatakasan ka,"
agad niyang nasabi.
“Tinatakasan? Ako? Ano naman?"
“Katotohanan."
“B-Bakit naman ako tatakas sa
katotohanan? Ito na nga na gusto ko malaman ang katotohanan mula sa iyo ehh
ikaw naman ang umiiwas ng sagot."
“Siguro ehh malinaw ko na itong sinabi
sa iyo na hindi ako ang dapat magsabi ng mga bagay-bagay na iyun. Mas maganda
kapag ikaw ang tumuklas ng katotohanang iyun. Sabi nila, truth will set you
free. Pero sa kaso mo Ren, baka ang katotohanan ang magkulong sa iyo."
“Aixt! Ewan! Ang gulo mo!"
“Kainin mo na iyang agahan mo at baka
lumamig na iyan. Babantayan kita habang kumakain."
Tiningnan
ko naman ang niluto niya at... tinolang manok sa agahan? Seryoso? Well ayokong
magreklamo. Mukhang masarap naman. Pero hindi ba, ganoon naman talaga ang mga
pagkain? Mukha talagang masarap? Tinikman ko naman ang sabaw. Ang anghang
naman.
「Tay,
anong amoy iyun? Parang ang sarap," saad ko ng may naamoy akong masarap na
pagkain na niluluto ng nanay ko sa kusina. Umupo naman ako sa isa sa upuan ng
hapag-kainan at ilang minuto lang ay inihain na ito “Wow! Tinolang manok!" Umupo na
rin si kuya Lars sa tabi ko.
“Tikman mo Ren. Iyan na ang
pinakamasarap na tinolang manok na matitikman mo," ani kuya Lars.
Tinikman
ko naman ito at masarap ang tinolang manok na niluto ni nanay. Maanghang din to
na mas lalo ko itong nagustuhan.
“Mukhang kakain ako ngayon ng
marami," nakangiti kong saad.」
Isa
na namang ala-ala ang nakita ko pero hindi na naman ito masyadong malinaw. Ang
malinaw lang sa akin ay may kapatid ako na ang pangalan ay Lars at itong
tinolang manok na niluto ni Mr. Lion ay gusto ko. Paborito ko ito.
“Mr. Lio-"
Lumingon
naman ako sa paligid. Wala na pala siya. Sa kabilang banda ng lamesa, may...
life-size na stuffed toy ng isang leyon ang nakalagay. Teka, matagal na ba
akong tulala at hindi ko siya napansin na iniwan niya ang stuffed toy sa
harapan ko pagkatapos ay umalis? At may kapatid pala ako na ang pangalan ay
Lars. Natapos naman ako sa pagkain ko at nagligpit ngpinagkainan at hinugasan
ko na rin ito.
Binaling
ko naman ang atensyon ko sa stuffed toy na iniwan niya. Ang laki. May napansin
akong kakaiba dito at may note na nakalagay. Binasa ko naman ang nilalaman ng
sulat.
“Natulala ka na. Ang sarap ba ng
tinolang manok na niluto ko? Isa sa mga paborito mo iyan kapag maanghang. Alam
kong nakakapagluto ka ng ganitong pagkain pero hindi mo nilalagyan ng siling
pansigang. Ngayong natikman mo na, naalala mo na ba? Okay lang iyan. Isa-isa
lang. Kung ako, gusto ko nga na full force na ipaalala sa iyo ang lahat. Pero
risky para sa akin. May bagay ako na iniiwasang mangyari. Moving on, iniwan ko
itong life-size na stuffed toy for some reasons. Kapag lonely ka, yakapin mo.
Also para isipin mo na I'm still watching you," saad ng sulat.
Teka?
Baka may hidden camera sa mga mata ng leyon? Binasa ko naman ulit ang sulat
niya.
“Ohh... Iniisip mo na ba na baka may
hidden camera sa mga mata ng leyon? Don't worry. I'm a real deal na stalker. I
can watch over you kahit na nasa bakasyon ako. Cheers! Loving You... Again, Mr.
Lion."
Loving
you again? Ano ang ibig sabihin nito? Heto na naman. At tsaka, paano niya
nalaman ang iniisip ko na magsususpetsa ako na may hidden camera sa mga mata ng
leyon? Dala-dala ang stuffed toy at ang sulat, pinuntahan ko ang sala at
nilagay ko muna sa sofa ang laruan. Umakyat ulit ako sa kwarto ko at binuksan
ang isa sa pintuan ng aparador. Dito ko nilalagay ang mga notes ni Mr. Lion.
Marami-rami na rin iyung mga notes. Bumalik naman ako sa sala at umupo sa sofa.
Muli, kinuha ko ang stuffed toy at sinuri ang mga mata nito at baka may hidden
camera talaga na nakalagay. Well wala naman. Maya-maya, agad ko naman itong
niyakap.
「“Ren,
may regalo ako sa iyo," saad nung bata na kasing-edad ko. May nilabas
naman itong maliit na stuffed toy ng isang leyon.
“Wow. Salamat." Kinuha ko naman
ang regalo ng bata at agad na niyakap ang laruan.」
Na
naman? Nilayo ko naman sa akin ang laruan. Favorite animal ko pala ang mga
lion. Kaya ba mabilis ang tibok ng puso ko noong unang nagkita kami ni Mr.
Lion? At tsaka, sino ba ang batang iyun sa ala-ala ko na nagbigay sa akin? Si
Mr. Lion kaya iyun?
Maya-maya
ay bigla akong na-bore sa kakaisip kung ano ba talaga ang nakaraan ko. Dahil
semester break, ano kaya ang magandang gawin? Binuksan ko naman ang kompyuter ko
at nag-check ng mga e-mails. Nakuha ang atensyon ko sa isang e-mail na may tag
na REQUEST at kapapadala lang nito. Sakto din at online din ang nagpadala.
Nag-private message naman ako dito para mag-chat na lang kami.
Leonhart96776 entered the room...
Ren: Hi. I received your request. How can I
help you?
Leonhart96776: Hi. Could you please edit the
song and make a more rock version of the song?
Ren: S-Sure... What song anyway?
Leonhart96776: Just Call my Name by Amano.
Ren: Okay. Will work on it.
Leonhart96776: Please hurry. We need it for
our pratice for Battle of the Bands. I will pay any price for it.
Ohh.
Tama nga iyung iniisip namin ni kuya Blue na meron ding ibang banda na
magpa-pratice sa summer.
Ren: May I ask? What school are you from?
Leonhart96776: I'm from SAU. What about you?
Ren: SAU as in Saint Ambrose University?
Leonhart96776: Yes it is.
Wow.
Sa SAU galing. Kaaway detected. Isa sa kakompetensya ng school maliban sa URS.
Patuloy ko naman itong kinakausap habang patuloy na ginagawa ang request niya.
Leonhart96776: What school are you from?
Ren: I'm a NEET. Not in Education,
Employment, or Training.
Leonhart96776: Ohh really? So you earn money
just by taking requests?
Ren: Kinda. But I'm planning to go to school
this June. I'm an incoming freshmen by the way.
Leonhart96776: How about you choose our
school?
Ren: Your school sounds expensive I might buy
it.
Leonhart96776: What? @_@
Ren: Kidding. Are you perhaps the leader of
your band if I may ask.
Leonhart96776: Kinda. Hey, are you really
working on my request while chatting?
Ren: Yup and I'm already done.
Leonhart96776: Wow great!
Ren: Just waiting for my computer to do it's
part now.
Leonhart96776: Cool. That was fast. How did
you do that? Or are you bluffing?
Ren: No I am not. It's just it's kinda easy.
Leonhart96776: Could you take more requests
from me in the future?
Ren: As long as it's not within the school
days. I'm only available this summer until April 15.
Leonhart96776: Ohh really? Too bad. The site
is kinda helpful.
Ren: Too bad. I'm inactive these late days
and I need to do this, I'll close it this April 15. Need to focus on other
things like encoding Anime.
Leonhart96776: So you are an Otaku?
Ren: I prefer the word fan. Otaku is a bad
term.
Leonhart96776: I see.
Ren: Here. Amano - Just Call My Name.
Leonhart96776: Thank you so much. Let me
listen to it first.
Ren: Okay take your time.
Another
job well done. Kapag ganitong bakasyon, tumatanggap ako ng mga request sa aking
website at kumikita naman ako. Nabibili ko kahit papaano ang mga gusto ko ng
hindi ginagamit ang pera ni ninong.
Leonhart96776: Great! I already paid you.
Ren: Thank you very much.
Leonhart96776: Your welcome and thank you
too.
Leonhart96776 left the room...
Maglalaro
na sana ako ng isang online game ng mapansin ko ang mabagal na responde ng
mouse ko. Bakit? Bigla na lang gumalaw mag-isa ang mouse at ang kompyuter ko ay
nagbubukas ng kahit anong mga program. HACKER! Sinubukan ko naman itong labanan
pero huli na ang lahat. Dali-dali ko agad na tinanggal ang internet. Malaking
problema ito. Sino kaya ang gumawa nito? Nag-isip ako ng mabuti kung paano ako
na-hack.
Si
Leonhart96776 lang naman ang kausap ko... or baka siya talaga iyung hacker.
Hindi ko pwedeng buksan ang internet ko at baka inaantay lang niya ako
mag-online. Dahil hindi ako pwedeng mag-online at wala akong internet, hindi ko
mabubuksan ang bahay ko mula sa labas kapag lumabas ako ngayon. Hindi ko din
mababantayan ang bahay ko. Kailangan kong mag-isip kung ano ang dapat kong
gawin. Naalala ko naman na darating ang mga tagalinis ng bahay. Tinawagan ko si
ninang. Ilang ring lang at sinagot niya ito.
“Hello Ren. Napatawag ka?"
masayang bati ni ninang.
“Magandang umaga po ninang. Iyung mga
tagalinis po ng bahay, pwede po bang papuntahin niyo na po sila dito?"
pakiusap ko.
“Sige Ren. Papupuntahin ko na sila.
May iba ka pa bang kailangan?"
“Wala na po. Salamat po ninang."
“Bakit mo nga pala pinatawag sila ng
maaga?" tanong nito.
“Ahh wala lang po. Gusto ko lang
makitang malinis ang bahay," pagsisinungaling ko.
“Ganoon ba Ren?"
“Opo. Salamat po ulit," paalam
ko. “Have a good day
po ninang."
“Have a good day din Ren." Kung
alam niyo lang po kung gaano kasama ang araw ko ngayon. Binaba ko naman ang
phone.
Ilang
minuto lang ang nakalipas at dumating na ang mga tagalinis. Sila ay
mapagkakatiwalaan... dahil medyo matagal na rin silang naninilbihan sa akin.
Parang hindi ata ako sigurado sa sinabi kong iyun ahh. Mabait kaya akong amo
kaya bakit gagawan nila ako ng masama... unless... HAIXTT! Inutusan ko naman
sila na huwag umalis agad kapag hindi pa ako nakabalik at magtanghalian na din
sila kung kinakailangan. Nagdahilan ako na may inaantay akong panauhin at
papasukin nila ito.
Kinuha
ko naman ang bike ko sa garahe at dali-daling pumunta sa Schoneberg Academe.
Doon ako kokonek sa internet ng school. Dumiretso ako sa Music Room para doon
gawin ang aking operasyon. Pinasok ko naman agad ang susi ng room pero hindi
pala ito naka-lock. Nang binuksan ko ito, nakita ko si kuya Paul na may
kahalikan na babae. Napatigil naman sila sa ginagawa. This is super awkward.
“R-Ren. N-Naparito ka?" tarantang
tanong ni kuya Paul. Nag-ayos naman silang dalawa.
“Umm... pasensya na kung naistorbo ko
po kayo," walang emosyon kong saad. Ano ba ang dapat maramdaman ko?
“Ahh... Ren, pinapakilala ko sa iyo
ang girlfriend ko. Si Sarah nga pala. Sarah, Ren. Vice President ng Music
Club," pakilala ni kuya Paul sa akin.
“Nice to meet you Ren," bati ni
ate Sarah.
“Nice to meet you din po ate
Sarah," bati ko din dito. Tiningnan ko naman ito sa mata saglit. She is
beautiful. Okay. Si kuya Paul na ang straight. “Pasensya na kung naistorbo ko po kayo pero
kuya Paul... di bale na lang. Alam niyo na iyun."
“Ooookay," tanging nasabi nito.
Umalis
na ako sa Music Room. Siguro sa library na lang ako. What's the worst that
could happen to this day? May kasabay akong masungit na tao na papasok sa
library at malalaman ang tinatago nitong sikreto?
Sa
library, sinimulan ko naman ang gagawin kong operasyon CATHARSIS. Bwiset na
hacker iyan. Gaganti talaga ako. Binuksan ko ang laptop at oras na para
parusahan si Leonhart96776.
Hinanap
ko ang IP Address niya at nahanap ko nga ito. Dahil sa IP Address, malalaman mo
din kung saan ito nakatira. Malapit nga siya sa SAU. Hi-nack ko naman ang
kompyuter niya at matagumpay siyang tinuruan ng leksyon. Ultimately, sinira ko
na agad ang kompyuter niya kung sino man siya by sending a virus at in-upload
sa PC niya kasi naka-online ito. Well kung gaganti siya, hindi naman niya
malalaman kung sino or kung saan ko ito ginawa.
Padaan
na sana ako pauwi nang maisip ko na dumaan ulit sa Music Room. Ay huwag na!
Hayaan ko na sila. Naghihintay ang mga katulong sa bahay kaya kailangan ko na
talagang umuwi. Pagdating sa bahay, pinagbuksan ako ng gate ng isa sa mga
katulong.
“Sir, nandito na po iyung hinihintay
niyong tao," pambungad nito ng pumasok ako. Kumunot naman ang noo ko sa
narinig.
Wala
naman talaga akong hinihintay pero may pumasok talaga sa bahay? Hindi naman
kaya... Dali-dali akong pumasok sa bahay para malaman kung sino ang bisita daw
na hinihintay ko. Nadatnan ko naman si Kei na nasa couch at nakaupo. Nakahinga
naman ako ng maluwag. Teka nga? Bakit nandito si Kei?
“Ren, nandito ka na pala," saad
ni Kei. “Gusto ko-"
“Wait," pagpatlang ko sa
sasabihin nito. Pumalakpak naman ako para kunin ang atensyon ng lahat ng mga
katulong. “People, salamat
ulit sa hard work ninyo. Pwede na po kayong umalis," utos ko sa kanila.
Nagsimula naman magsialisan ang mga katulong at ng masiguro ko na wala na,
binalik ko naman agad ang internet at binuksan ang kompyuter. “Pasensya na Kei. Pwede bang bigyan mo
ako ng mga sampung minuto at huwag kang titingin sa ginagawa ko," pakiusap
ko.
“Okay. Pwede mo bang ipaliwanag sa
akin mamaya kung ano ang nangyari?" kunot-noong tanong nito.
“Yeah sure."
Sinimulan
ko naman ang pag-a-update lahat ng kailangan kong i-update. Anti-Virus, Web
Protector, Anti-Hacking at marami pang iba. Natapos na rin ako sa wakas.
Nakahinga na ulit ako ng maluwag.
“May problema ka ba kanina?" agad
na tanong ni Kei nang natapos na ako.
Umalis
naman ako sa harap ng kompyuter at umupo sa couch ko na pang-isahan. “Yeah. May nag-hack sa akin na
taga-SAU daw," sagot ko. “Bad trip iyun
ahh. Tinuruan ko ng leksyon kaya sinira ko ang kompyuter."
“Ha? Sumugod ka sa bahay niya at
sinira ang kompyuter?" gulat na tanong niya.
“Hindi naman Kei. Sinira ko ang
kompyuter ng hacker ko by virus."
“Posible iyun?" gulat na tanong
nito.
Ay!
Ren, magtigil ka! Huwag mong ipagkalat ang sikreto mo. Teka nga, dapat ibahin
ko ang usapan. “Ano nga pala
ulit ang kinukuha mong kurso?" pag-iba ko sa topic.
“Medicine," agad na sagot niya.
“Teka Kei? Medicine na kasali sa
Journalism Club? Pwede ba iyun? Ang alam ko ehh para sa mga Mass Communication
students lang iyun ahh?"
“May skills naman ako sa pagbabalita
ano," ngiwi niya. “At tsaka
pumapayag ang school na makasali ang galing ibang course basta ehh estudyante
ka ng eskwelahan. Nabago lang iyung rules noong nakaraang taon kaya sumali agad
ako. Iyung Vice President nga namin ehh Business Administration ang
course," paliwanag niya.
“I see. Teka nga, bakit ka
nandito?" sabay ayos ng upo sa sofa. Napansin ko naman na umiba ito ng
tingin. “May problema
ba?"
“Umm... teka..." Mukhang
nag-aalangan siya na sabihin ito.
“Huwag kang mahiya Kei. Sabihin mo sa
akin." Huminga naman siya ng malalim na parang hindi ko kakayanin ang
sasabihin niya. Magtatapat ng tunay na nararamdaman?!
“Pwede bang magtago ako sa bahay mo
ngayong bakasyon?" seryoso niyang tanong sa akin. Akala ko kung ano na.
“Bakit ka magtatago sa bahay ko
ngayong bakasyon?" gulat kong tanong.
“Alam kong nakakabigla. Pero kasi,
sila tito at tita, kinukulit ako na magpakasal na," rason niya sa akin.
“At bakit ka naman dito sa akin
magtatago?"
“Umm... kasi..." Kita ko naman sa
mukha niya na ninenerbyos at malikot ang galaw ng mga mata niya. “Ayoko kasi na matuloy ang engagement
kaya naisip ko na magtago na lang muna ako. Pwede ka namang tumanggi kung ayaw
mo." Minsan naisip ko na kapag nakipagkaibigan ka sa mga tao, gagamitin ka
nila para sa sarili nilang kagustuhan. “At isa pa kasi, gusto kong matapos iyung
Ghost Squad at iyung Time Crisis," diretso niyang saad.
Napaka-straightforward naman. Kaiisip ko pa nga lang ehh. Well sa bagay. Si Kei
iyan.
“Sige. Pumapayag ako. Tutal ako lang
naman ang mag-isa sa pamamahay na ito. Wala namang masama kung dumito ka muna.
Okay na rin iyun para bawas boredom din. May kwarto pa naman sa taas,"
pakumpas kong saad.
“Salamat Ren at niligtas mo ang
virginity ko," nakangiti nitong saad.
“Virginity?! Ang bilis niyo
naman," gulat kong saad.
“Alam mo kasi, pinipilit akong anakan
agad iyung pakakasalan ko para wala ng problema," paliwanag niya. Grabe.
Pwersahan talaga.
“So kelan mo dadalhin ang mga gamit
mo?" tanong ko.
“Umm... iyung mga katulong kasi,
pinasok agad ang mga damit ko sa kwarto sa taas kaya nandito lang ako sa sala
baka kasi tumanggi ka," paliwanag niya. Tumayo naman ako.
“Kung ganoon Keifer Salvador, as the
head of the house, WELCOME TO MY HOUSE! Feel free at home!"
“Kailangan pa talaga iyan?"
Tumungo naman siya at natatawa. Ilang segundo lang ay naging seryoso ito ulit. “Maraming salamat talaga Ren sa
pagpayag na tumira ako dito pansamantala."
“Nako, tigilan mo ang iyan. Pag-usapan
naman natin kung bakit ayaw mong magpakasal. May nagugustuhan ka bang isang
tao?" Tumango naman siya. “Sino?"
“Ang totoo, hindi ko pa siya kilala
pero may litrato ako." Kinuha naman niya ang phone at pinakita sa akin ang
screensaver nito. Teka, juice-colored! Ito iyung Valentine's Day nung
inalalayan ko si ate Erika sa kotse niya. Anong gagawin ko? “Hindi ko alam pero pagdating sa akin,
I found him really attractive."
“Talaga? Grabe naman," kalmado
kong saad. Buti at hindi niya alam na ako iyun. Delikado ang sitwasyon ko. Teka
nga, hindi niya ba talaga alam na ako ito? Tiningnan naman nito ang screensaver
ng phone niya.
“Gusto kong malaman kung sino siya at
liligawan ko siya. Kapag sinagot niya ako, yayayain ko siya sa bahay ko, sa
kwarto ko tapos aanakan ko siya. Tapos magpapakasal kami sa ibang bansa at
mabubuhay ng maligaya," diretsong sabi niya na, wari'y hindi talaga alam
nito na ako ang tao sa litrato. Kinikilabutan ako sa sinasabi niya! Ren, steel
yourself!
“B-Baka libog lang iyan Kei?"
naitanong ko.
“Baka nga. Straight talaga ako pero
nung nakita ko siya, there was this urge of humanda ka sa akin kapag naging
akin ka talaga iyung ganoon," wika niya habang kinukuyom ang isang kamao
niya. HINDI PA TALAGA NIYA NA-REALIZE NA AKO ANG NASA LITRATO!
“Seryoso ka talaga?" tanong ko
rito.
Sumeryoso
naman bigla ang tingin nito sa akin. “Ren, pwede bang magkwento ako sa iyo ng
konting history sa iyo?" seryoso niyang tanong.
“Well yeah. Sure." Tama iyan.
Para umiba ang pag-uusapan natin.
“Iyung papa ko kasi, may minahal
siyang lalaki din," panimula niya. Teka, sana naman hindi ma-link sa
storya niya. “Mag-bestfriend
sila. Hindi mo mapaghihiwalay. Isang araw, nagising na lang ang tatay ko na
mahal na niya ang bestfriend niya. Hindi niya ito matanggap. Lalaki siya at
kailangan, babae ang mamahalin niya pero hindi siya nagtagumpay. Lumayo siya
rito. Baka kasi mahalata ng pamilya niya. Noong araw kasi, kapag nalaman ng
pamilya namin na may bakla sa pamilya, pinapatay nila ito at ang kasamang
lalaki. Meron daw kasing nasampulan sa pamilya nila noong bata pa ang tatay ko.
Pero dahil sa hindi mapigilang pagmamahal ng tatay ko, nagdesisyon siya na
ibahin ang paniniwala na iyun. Ginawa naman niya iyun at nakipagtalo sa mga
lolo at lola ko. Kaya nagsikap ang tatay ko na ibahin ang paniniwalang ganoon
at nagtagumpay naman siya. Pero huli na ang lahat ng pumunta na ito sa
bestfriend niya. May asawa na ito at may anak na ito at 8 years old na agad. Hindi
kalaunan ay nag-asawa din ang tatay ko. Nagbunga naman ang pagmamahalan nila at
ako iyun. Nagkaroon din ng isa pang-anak ang bestfriend ng tatay ko. Makalipas
ang anim na taon at ikwinento nga ng tatay ko ito. Kung hindi daw matutuloy ang
pag-iibigan nila, ako na lang na anak ang magpapatuloy. Iyung first born sana
ang paiibigin ko pero nung makita ko iyung pangalawang anak, na-inlove ata
ako."
Loading
pa rin ang utak ko sa mga sinasabi ni Kei. Ang naintindihan ko lang sa sinasabi
niya na nakuhaan ko ng atensyon. Isang pamilya na kapag nalaman na may bakla sa
pamilya ehh papatayin instantly. Just wow.
“Parte ba kayo Kei ng isang angkan or
something?" hindi ko siguradong tanong.
“Well yeah... Something like that. A
pain in the ass to be exact. A tradition or something. Moreover, it's
bullshit," reaksyon niya habang kumukumpas.
“Bakit mo naman sinusunod ang sinasabi
ng tatay mo?" sunod na tanong ko.
“Well kagustuhan nga niya at
kagustuhan ko na rin. Alam mo bang tinulungan ako ng nakakatandang kapatid
niya?" How irresponsible of the older brother.
“Pero Kei, baka naman hindi pag-ibig
iyun? Masyado ka pang bata nun. Biruin mo, 6 years old ka pa lang nun,
nag-iisip ka na ng mga bagay tungkol sa pag-ibig? Tanong ko lang. Kinakanta mo
na rin ba iyung kantang Kahit Bata Pa Ako?"
“Hindi. Pero siguro nga na hindi
pag-ibig iyun. Pero nalaman ko kalaunan na mahal ko ang batang iyun. Noong bata
pa kami, palagi kaming naglalaro. Lagi siyang taya, lampa at pikunin. Sabi ng
kuya niya, literal na mahina daw siya. Kapag sobra na kami sa pang-aasar,
pinapasaya namin siya. Isang araw, ewan ko ba pero nalaman ata ng tatay niya
ang intensyon ko kaya lumayo sila. Hindi namin alam kung saan sila nakatira.
Tapos nung nalaman naman namin kung nasaan sila, dali-dali akong pumunta pero
wala na akong naabutan kung hindi isang sunog na bahay ang nadatnan namin.
Hinanap namin ang pamilya niya pero namatay ito lahat. Wala na rin akong balita
doon sa bunso nilang anak." Kalungkot naman.
“Pero anong koneksyon niya dito sa
taong gustong-gusto mo?" tanong ko.
“Kamukha niya ang kababata ko,"
seryoso niyang sagot at tiningnan naman ako nito ng mariin. “At kamukha niya talaga ang tatay niya
sa huling pagkakakita ko dito."
Na-curious
ako bigla. Kamukha ko daw ang kababata niya? Or baka coincidence lang iyun.
Sino nga ba ang mga magulang ko or kung ano ba ang hitsura nila? Kapag
nagtanong naman ako kay ninong, sagot niya lagi ay kamukha ko at kaugali ko ang
tatay ko. Nagtanong naman ako kung may litrato ba siya sa tatay ko pero wala na
daw siyang litrato dahil ang tatay ko daw, ayaw magpakuha ng litrato kahit para
sa kaibigan.
Dati,
naghinala ako na may masamang binabalak si ninong sa akin kaya nagsagawa ako ng
ilang imbestigasyon pero wala naman. Binibigay naman niya lahat ang gusto ko.
Sinubukan ko naman tanungin kung ano ang pangalan ng tatay ko pero sabi niya,
hindi na niya ito natatandaan dahil nagkaroon ng sakit si ninong at may mga
parte ng kanyang memorya ang nawala. Magandang palusot pero may ganoong mga
kaso. Alam niyo ba na nakakabobo ang anestisya na tinutusok sa atin ng mga
doktor? Nawawala at bumabalik naman ang talino mo kalaunan pero hindi na talaga
maalala ni ninong kahit anong pangungulit ko. At tsaka nag-promise pala ako kay
ninong na hindi na magtatanong tungkol sa nakaraan... at sakop pala iyung
pagtatanong ko kung ano ang pangalan ng mga magulang ko. I think logically that
time at nag-promise lang naman ako kay ninong at hindi kay ninang. Nagtanong
naman ako kay ninang pero kahit si ninang, hindi alam.
Naisip
ko naman na what's the point pa na alamin ko. Pero nung pinakain ako ni Mr.
Lion ng tinolang manok na maanghang kanina, may naalala ako. Isang buong
pamilya ang masayang kumakain sa hapag-kainan. Sa ala-ala ding iyun, may
nakakatanda akong kapatid na niyaya ako na tikman ang pagkain.
Nakakapagtaka
naman. Sabi ni ninong ehh nung pinanganak ako, namatay daw sila sa isang sakit
pero wala silang sinabi na may kapatid ako. Ibig sabihin nito ay marami pang
tinatagong lihim sa akin si ninong. Ito naman si Kei, sabi na kamukha ko ang
kababata niya. Baka ako iyung pag-ibig na kinikwento ni Kei?
“Kei, kung makikita mo ulit ang
kababata mo, ano ang gagawin mo dito?" tanong ko.
“Sabi ng tatay ko, kapag nakuha ko
siya, huwag ko na daw pakawalan," sagot niya na may ngiti. Bigla namang
umiba ang ekspresyon niya at tiningnan ako ng diretso. “Aangkinin ko siya. Aariin.
Ipaparamdam ko sa kaniya araw-araw na mahal ko siya. Ikukulong ko siya sa akin.
Kahit anong mangyari, akin lang siya," saad niya habang ang kamay niya ay
may parang hinahawakang bagay sa ere... at parang nakatutok iyun sa leeg ko.
Nakakatakot! Nagbago ang isip ko.
“Wow! Intense!" tanging nasambit
ko.
“Pero siyempre, joke lang iyun,"
natatawang wika nito. Joke?! Parang totoo gago!
“Pero Kei, parang ang tingin ko sa
ginagawa mo sa taong ito, tinuturing mo siyang trophy."
Umiba
naman siya ulit ng tingin. “Siguro nga.
Pero ngayon, nag-iba na ang lahat," seryoso niyang wika. Tapos baka
sasabihin niya na joke lang iyung sinasabi niya kanina lang?
“Paanong nag-iba?" tanong ko.
“Nalaman ko na iyung pamilya namin,
kaaway ng pamilya nila. Pinatay ng lolo ko ang pamilya niya. Lahat-lahat. At sa
tingin ko, ang kababata ko na lang ang natitira. Sabi ng isang kaibigan ko,
buhay pa ang kababata ko kasi wala pang nakakahanap dito. Ano ba ang point
kapag namatay na lahat iyung kalabang pamilya nila? Probably bullshit,"
kalmado niyang kwento. “Sa ngayon,
hinahanap pa rin nila ito and kami ng kaibigan ko ay naghahanap din. Paunahan
na lang."
What
the actual fuck! Ito ba ang katotohanang tinatago ni ninong? Na baka kaaway ng
pamilya ko ay isang pamilya na handang pumatay? Kaya tinatago ako ni ninong?
Pero hindi ko pa naman kunpirmado na ako iyung kababata na tinutukoy ni Kei.
“Well going back sa kababata mo, as in
kapag namatay siya, wala na iyung parang bloodline nila?"
“Tama ka Ren. Kaya nga kung siya ang
kababata ko, ipaparamdam ko ang pagmamahal ko. Iyung tipong ako lang ang
kailangan niya. I will treasure him," medyo mangiyak-ngiyak niyang wika. “Hangga't maari, I'll literally do
anything for him... if it means to kill just for him to be safe, why not?"
I
felt conviction on what he is saying. He is willing to go that far... para sa
kababata niya... na baka ako. Pero kailangan ko pa ring kumpirmahin ang bagay
na iyun.
“Pero siyempre, joke lang iyun!"
masigla kong wika para naman mag-iba ang atmosphere namin.
Ngumiti
naman siya ulit. “Oo tama ka
nga." Kinabig naman nito papalapit sa kaniya ang stuffed toy na leyon na
nakaupo malapit sa kaniya. “Siya nga pala,
ngayon ko lang ito nakita ahh. Sino ang nagbigay?" tanong niya.
“Order ko. Nabili ko online,"
pagsisinungaling ko. Hindi pwedeng sabihin na sa kaibigan ko galing dahil
mabubuko na kay Mr. Lion galing.
“Lion is your favorite animal I
see," natutuwang reaksyon nito. “Tara Ren. Magluto na tayo ng makakain.
Nagugutom na ako," yaya nito.
“Sige," pagpayag ko.
Nagluto
naman kami ng makakain. Buti naman at hindi niya talaga nahahalata na ako iyung
taong pinagpapantasyahan niya. Awkward siguro kapag nalaman niya... o mayayari
ako! Medyo may laman si Kei at baka magahasa ako ng wala sa oras. At bakit ko
ba napapansin na may laman si Kei?!
Dapat
nga sa mga oras na ito, hindi ko na siya kinakaibigan dahil sa mga narinig ko
na pantasya niya tungkol sa akin. Pero bigla akong nag-care sa pagkakaibigan
namin at saka baka may malaman pa ako tungkol sa kababata niya na baka ako...
pero seryoso? Hindi talaga niya alam na ako iyung nasa litrato? Well hindi ko
masisisi si Kei dahil nagmahal lang siya. Well ano ba ang alam ko sa
pagmamahal? Nang matapos na kaming kumain ng aming hapunan, pumunta na kami sa
kwarto namin para matulog.
Hindi
pa rin mawala sa isip ko ang kinewento ni Kei. Paano talaga kung ako ang
kababata niya? Sinubukan ko naman ulit inalala ang nakaraan... pero wala pa rin
talaga. Hanggang doon lang sa nagising ako sa mansyon nila ninong.
Alam
ko na. Tatanungin ko na lang si ninong. Baka may alam talaga siya. Kahit na
nag-promise ako na hindi magtatanong, kailangan ko rin itong gawin. Para sa
aking sarili. Ayoko muna kay Kei magtanong at baka mamaya sex ang uunahin
niyang isasagot imbes ang katotohanan.
Ilang
araw ang nakalipas, katatapos ko lang maligo ng mapansin ko na basa pa ang
aking buhok. Fourteen days na ang nakalipas since tumira si Kei sa bahay ko.
Sinuklay ko naman ito gaya ng nakagawian. Good news, hindi pa rin alam ni Kei.
Ano nga ba ang ginagawa namin ni Kei sa fourteen days na iyun?
Well
sinisubukan kong sirain ang pagkakaibigan namin by playing card games gaya ng
Monopoly, Uno at Magic: The Gathering, at ng ilang board games din gaya ng
Conquest at Monopoly... ulit. Ewan ko kung internet joke na masisira ang
pagkakaibigan namin pero hindi naman. Sa katunayan, lagi akong nananalo laban
sa kaniya. Well nananalo siya pero hindi kasindami ng panalo ko. Wala pa nga sa
kalahati ng panalo ko ang panalo niya. Nanunuod din kami ng isang season ng
paborito naming Animé at naglalaro
ng ilang arcade games.
Nang
okay na ang lahat, bumaba na ako at naabutan ko si Kei na nakapaghanda na ng
agahan. Lagi niya itong ginagawa. Sinasabihan ko naman siya na huwag gawin ang
mga bagay na ganoon pero mapilit since nakikitira lang naman siya. Iyun ang
dahilan niya at hindi ko siya makumbinsi.
“Good morning Ren," bati nito.
“Good morning din." Pumunta naman
ako sa hapag-kainan at kinuha ang handa niyang toasted bread.
“Ren, ano ang gagawin natin
ngayon?" tanong niya.
“Ang totoo niyan Kei, aalis ako ehh.
May pupuntahan lang ako saglit," sagot ko.
“Talaga? Sayang naman," kunot-noo
niyang saad.
“Pwede mo bang bantayan ang bahay
saglit? Hayaan mo at babalik ako para maglaro ng Ghost Squad."
“Sige ba."
Pumunta
naman ulit ako sa kwarto ko at kinuha ang ilang gamit ko. Pagkababa ko ay
pumunta na agad ako sa garahe.
“Mag-iingat ka," sinsero niyang
wika habang tinitingnan niya ako na lumabas ng gate.
Kinuha
ko naman ang bike ko at pumunta sa mansyon ni ninong. Pagkapasok ko,
nakasalubong ko si kuya Jasper.
“Ren, nagbalik ka. Kumusta?" bati
sa akin ni kuya Jasper.
“Okay naman. Ikaw kuya Jasper,
kumusta?"
“Okay lang naman. Dito ka na ba ulit
titira dahil wala si Daryll?"
“Wala si Daryll? Asaan na siya?"
gulat kong tanong.
“Titira na siya sa Hong Kong,"
sagot niya.
“Ganoon ba? Oo nga pala, hindi mo ba
sinusundan si Nicko?"
“Well..." Nagkamot siya ng ulo.
“Nagtatago... I know." Tumawa
naman ako ng payak.
“Siya nga pala Ren, wala pa bang
nakakaalam?"
“Yeah. Ako pa. Magaling ako magtago ng
sikreto."
Tumawa
naman siya ng payak. “At magtago ng
literal."
Nagkibit
naman ako ng balikat. “Wala ehh. Galit
pa rin ata si Daryll sa akin. Ano ba ang magagawa ko? Ayoko naman mag-away na
naman sila ni ninong at ninang." Tumawa naman siya ulit ng payak.
“Nako good news. Lately Ren, hindi
sila nag-aaway," natutuwang ibinalita niya sa akin.
“Talaga kuya? Masaya ako para sa
kanila." Naalala ko naman kung bakit ako pumunta sa mansyon. “Oo nga pala, nasa loob ba si
ninong?" tanong ko.
“Wala na si papa dito. Nasa Hong Kong
din," sagot nito.
“Para bantayan si Daryll?"
“Parang ganoon na nga. At isa pa, may
bubuksan si papa na bagong business doon." Nanlumo naman ako sa aking
narinig. “Ohh? Bakit
nanlumo ka bigla? May kailangan ka ba?"
“Oo... sana..."
“Gaya ng?"
“Sagot sa tunay kong pagkatao? Ikaw
kuya Jasper, may alam ka bang mga bagay tungkol sa akin gaya ng nakaraan
ko?"
Umiling
naman ito. “Sa totoo lang
Ren, wala. Pasensya na. Tuwing nagtatanong ako tungkol sa kung sino ka talaga,
umiiwas sila at iibahin ang usapan."
“Nagtatanong ka din?" gulat kong
tanong.
“Oo naman. Gusto kong malaman kung
bakit mahal na mahal ka ng magulang ko at halos tunay na anak ang turing sa
iyo. Lahat ng bagay, binibigay ba naman sa iyo?"
“Sorry kuya Jasper." Tumungo ako.
“Naiintidihan ko naman. Siguro may
dahilan sila."
“Kaya nga pumunta ako dito."
“I-skype mo na lang si papa,"
saad nito na may liwanag sa mukha.
“Oo nga no. Kaso gusto ko ng
pribado."
“Sa bahay mo. Bakit? Hindi
pwede?"
“May kaibigan kasi ako na nasa bahay
ko. Pansamantalang magbabakasyon."
“Wow! Bago iyan ahh. Oo nga pala,
balita ko Vice President ka ng Music Club sa school natin?"
“Yeah. Hindi naman siguro alam iyun ni
Daryll hindi ba?"
“For sure hindi. Alam mo naman iyung
utak nun. Utak pagong. Unless nagpapakita ka talaga doon na kasama ka sa music
club."
“Huwag na haha."
“Ikaw Ren, virgin ka pa ba?"
muling tanong nito sa akin.
“Yes and no kuya Jasper. Yes dahil
virgin pa rin ako and no dahil ayoko," agad kong sagot dahil nababasa ko
sa utak niya ang susunod na tanong nito.
“Paano mo nalaman ang pangalawa kong
tanong?"
“Ikaw talaga kuya Jasper. Kapatid ko
ang turing sa iyo tapos itatanong mo sa akin kung pwede. Huwag naman ganoon
kuya Jasper." Ngumiti naman ito sa narinig. “Move on na kasi kuya Jasper. Para
kang si Christian Castillo."
“It takes time talaga Ren."
Umiling naman to.
“Sa bagay. Ano ba ang alam ko sa
pag-ibig?"
“Wala pero magkakaroon ka din
niyan." Kinuha naman nito ang phone niya at pindot dito, pindot doon. “Tingnan mo." Pinakita naman niya
sa akin ang isang litrato... ko noong Valentine's Day na naka-post sa Facebook
page ng Schoneberg Academe. Ang daming likes... tapos sa top comment...
Keifer Salvador: Aanakan ko iyan! <3 <3
<3
“Nakakapangilabot," ngiwi ko. “Alam mo bang kaibigan ko ang nasa top
comment?"
“Kaibigan mo?" gulat niyang
tanong. “Like."
Pinindot nito ang phone niya.
“Kuya Jasper naman!" asik ko.
“Hay nako Ren. Bagay kayo. I approve!
Sigurado akong walang tututol. Kahit sila mama at papa ang kalaban mo."
“Paano mo naman nasabi?" tanong
ko.
“Basta!" anito. Nag-thumbs up
naman ito habang sa tingin ko ay inuusisa ang profile ni Kei sa Facebook. “Sayang at naka-private ang photos
niya."
“May konti lang naman siyang
laman."
Nanlaki
naman ang mata ni kuya Jasper sa narinig. “So nakita mo na siyang naghubad sa harapan
mo?" tanong nito.
“Wala pa naman. Assumptions ko pa lang
naman iyun," agad kong sagot. “Pero hindi ako attracted sa kaniya. At oo nga
pala, siya iyung sinasabi kong kaibigan na nasa bahay ko magbabakasyon."
“Hindi nga?" gulat niya.
“Yeah. Pero hindi niya alam na ako
iyan."
“Talaga lang haa. Baka nagpapanggap
lang iyan na hindi niya na alam na ikaw iyan tapos magigising ka na lang,
masakit ang butas mo sa baba," nakakaloko niyang wika.
“Malalaman ko naman iyan kung alam na
niya. Tandaan mo kuya, alam ko kung nagsisinungaling ang tao o hindi,"
proud ko pang saad.
“Weh? Maniwala? Pero hindi nga Ren.
Paano kung isang araw ehh magising ka na lang na gusto mo na rin siya? Love
moves in mysterious ways."
“So is God." Tumawa naman kami ng
payak.
“Oo nga Ren. Tingnan mo ako. Balak ko
lang naman gamitin si Nicko pampalipas ng oras. Isang araw, nagising ako, gusto
ko na siya."
“And updating," saad ko habang
iniikot ko ang daliri ko sa ere. “Dahil nasa school ka at inaantay mo silang
mag-break ni kuya Jonas," seryoso kong saad.
“Alam ko namang wala na akong pag-asa.
Sana magkaroon na ako ng bagong mamahalin."
Tinapik
ko naman ang balikat niya. “Hayaan mo
kuya." Request ka lang sa author mo. “Makakahanap ka din. Huwag ka lang matulad kay
Erika na binabangga niya lahat." Tumawa na naman ulit kami ng payak. “Oo nga pala, si ninang?" biglang
tanong ko.
“Umalis din. May lakad," sagot
niya.
“Sige kuya Jasper. Pasok na lang muna
ako sa opisina ni ninong at doon na lang mag-Skype."
“Sige. Aalis muna ako," paalam
niya at nagsimula ng maglakad saka kumaway sa akin.
“Ingat kuya Jasper!" pahabol ko.
Pumasok
na ako sa mansyon. Dumiretso naman ako sa opisina ni ninong. Habang binubuksan
ko ang kompyuter, naisip ko na baka may mga clues sa pagkatao ko sa opisina
niya gaya ng mga mahahalagang dokumento... lahat nga lang naka-lock.
Ginawan
ko naman ng paraan para mabuksan ito. Ilang oras din akong naghanap pero wala.
Tumunog naman ang cellphone ko. May mensahe para sa akin.
“Ren, dito ka ba manananghalian?"
mensahe galing kay Kei.
Tumingin
naman ako sa phone kung anong oras na. 3pm na pala. Ang bilis naman tumakbo ng
oras. Matagal-tagal din kasi akong naghahanap sa mga dokumento at ang karamihan
talaga sa mga drawer ehh naka-lock.
“Pasensya na Kei. Mukhang matatagalan
pa ako. Baka gabihin ako." reply ko.
“Ganoon ba? :( Oo nga pala Ren.
Paalala ko sa iyo na bukas na iyung convention na pupuntahan natin."
“Okay."
Umupo
na ako sa harapan ng kompyuter at binuksan ang Skype application. Nag-login
naman ako at naabutan ko namang naka-online si ninong. Nag-conference call
naman ako dito.
“Ren, kumusta ka na?" masayang
bati sa akin ni ninong.
“Okay naman po ninong. Kayo po,
kumusta?" tanong ko din.
“Okay lang naman din." Kumunot
naman ang noo ni ninong. “Nasa opisina ka
ng mansyon Ren?"
“Opo ninong."
“Bakit hindi ka sa bahay mo?" tanong
nito.
“Ang totoo po niyan ninong, gusto ko
pong makausap kayo ng pribado. May kaibigan po kasi ako na pansamantalang
naninirahan sa bahay ko," paliwanag ko.
“Okay. Pero Ren, gusto kong makilala
ang kaibigan mong iyan. Hindi sa hindi ako nagtitiwala sa iyo."
“Naiintindihan ko po ninong."
“So ano ang gusto mong pag-usapan
natin?" Bumuntong hininga naman ako. The die is cast!
“Ninong, gusto ko pong pag-usapan
natin ang tunay kong pagkatao?" Nakita ko naman sa mga mata niya ang
gulat. “Alam ko pong
nag-promise na ako sa inyo na hindi na po ako magtatanong. Pero hindi po ba
dapat ay malaman ko naman kahit papaano ang katotohanan sa aking pagkatao? Sino
po ba talaga ako? Sino po ba ang mga magulang ko? Ano po ang totoong nangyayari
sa kanila?" sunod-sunod kong tanong.
Nakita
ko naman itong tumayo sa kinauupuan at umalis para tingnan ang mga tanawin sa
labas ng bintana. Palagay ko ehh nag-iisip siya ng malalim. Maya-maya ay
bumalik ito.
“Gusto mo ba talagang malaman?"
seryosong tanong niya.
“Opo," sagot ko agad.
“Ikaw si Ren Castillo Severin,"
panimula niya.
“Tunay ko po bang pangalan iyan?"
“Oo at habangbuhay mong
dadalhin!" halos pasigaw na niyang saad.
Nagulat
ako sa inaakto ni ninong ngayon. “Bakit po? Ano po ba ang tunay kong
pangalan?"
“Ren, hindi mo na ito kailangan
malaman pa kung sino ka talaga. Maging masaya ka na lang sa buhay mo
ngayon."
“Mamili po kayo ninong. Ang malaman ko
agad ito sa isang kisap-mata or paunti-unti?" pagbabanta ko dito.
“Ren, huwag mong pilitin!"
“Bakit nga po ninong? Ano po ba ang
nakaraan ko? Naguguluhan po ako! Sabi niyo po, namatay po ang magulang ko noong
pinanganak ako pero maya-maya maalala ko ang mga pamilya ko. Sino po ang hindi
maguguluhan?"
“Ren, kapag sinabi ko ang totoo sa
iyo, manganganib ang buhay ng buong pamilya ko," seryoso niyang saad.
Nagulat ako sa aking narinig. Manganganib ang buhay ng buong pamilya niya?
“Ano po ang ibig niyong sabihin?"
“Ren, minsan may mga bagay na
kailangang hindi mo na talaga malaman. Pinoprotektahan ka namin! Ayaw naming
masayang ang buhay mo or kahit buhay ng pamilya namin. Kaya Ren, kung mahal mo
ako, pakiusap! Huwag mo ng alamin ang tunay mong pagkatao," paliwanag nito.
Tumungo
naman ako. “Sige po ninong.
Hindi na po ako magtatanong. Sige po ninong." Pinatay ko naman agad ang
kompyuter.
Useless.
Siguradong wala talaga akong makukuhang sagot mula kay ninong. Tapos sasabihin
niya na manganganib ang buhay nila. Wala akong magagawa. Hindi ko alam kung ano
ang katotohanang iyun kaya. Baka naman talagang kababata ko si Kei? Pero
kailangan ko ng kompirmasyon. Tatanungin ko siya mamaya kung ano ang pangalan
ng kababata niya.
Pero
pagmamahal nga naman. Ang daming uri ng pagmamahal. Pagmamahal ba ang tawag
doon? Iyung tinatago mo ang katotohanan sa isang tao? Pagmamahal ba iyun? Hindi
ko maintindihan! Gusto kong malaman ang totoo! Nahihirapan ako sa uri ng
pagmamahal nila. Bakit? Bakit ayaw nilang malaman ko?!
Gabi
na nang ako'y naglakad na lang pauwi ng bahay. Wala ako sa aking sarili. Naiwan
ko ata ang kaluluwa ko sa kung saang lugar. Iniisip pa rin iyung nangyari
kanina. Kailangan intindihin ko na lang si ninong. Para sa pamilya niya at para
sa kaligtasan ng pamilya niya.
Naalala
ko pa ang sinabi ni Mr. Lion na ang katotohanang hinahanap ko ay ang
magkukulong sa akin at hindi magpapalaya. Baka isa naman talaga akong
pinakabatang kriminal tapos nagkaroon ako ng amnesia.
Baka
naman kasi may nagbabantay sa akin at may hawak na Death Note na kapag nalaman
ko agad ang katotohanan ehh may mamamatay. Instant grabe! Kasing instant ba ng
instant noodles na hindi naman talaga instant kasi aabutin pa ng tatlo o limang
minuto bago maluto? Sa bagay pwede mo namang kainin kahit hindi lutuin. Pwede
mo naman talagang kainin instantly... Nagugutom nga lang talaga ata ako.
Nang
makapasok na ako sa gate, nadatnan ko naman si Kei na nag-aantay sa munting
hagdanan papasok ng bahay. Tumayo siya nang makita ako.
“Anong ginagawa mo? Inaantay mo ba ang
mahal mong asawa na umuwi?" walang emosyon kong tanong.
“Mahal kong asawa, welcome home.
Bubuntisin kita sa hindi mo pagsulpot kanina," wala ding emosyon niyang
biro. Kahit na dapat mangilabot ako sa sinabi niya, parang hindi tumalab iyung
biro niyang iyun.
“Kei, pwede ka ng tumigil."
“Should I?" Ibinuka naman niya
ang kanyang mga kamay.
“Para saan naman iyan?" tanong
ko.
“Malungkot ka." Nagulat naman ako
sa sinabi niya. “Halika. Lumapit
ka. Yakapin mo ako para gumaan naman ang pakiramdam mo."
Walang
anu-ano'y nilapitan ko ito agad at niyakap siya. Tumulo na lahat ang luha ko
nung ginawa ko iyun. Naramdaman ko naman na hinaplos niya ang likod ko. Wala
lang akong ginawa kung hindi ang umiyak.
Sa
hapag-kainan, patuloy akong tinitingnan ni Kei habang kumakain. Nakakahiya
naman ang ginawa ko. Niyapos ko siya at iyak lang talaga ako ng iyak like
seriously, okay lang sa kaniya. Well I'm kinda happy about that. Pero galit pa
rin ako kay ninong kung bakit ayaw niyang sabihin...
Moving
on, pinagluto pala niya ako. Nakangiti naman ito nang maubos ko na ang pagkain.
Nagkatinginan kami ni Kei saglit. May kakaiba din sa kaniya ngayon. Ano kaya
ang meron?
“Masarap ba asawa ko?" aniya.
“Biro pa ba iyan Kei? Pwede ka na
talagang tumigil." Humagikhik lang siya sa sinabi ko. “Alam mo, mag-iisip na ako na may
gusto ka sa akin."
“Ikaw naman. Hindi mabiro."
Tumayo
naman ako para iligpit ang pinagkainan at nang mahugasan na rin. Pakiramdam ko
ay patuloy pa rin siyang nakatitig sa akin.
“Oi Ren, hindi ka pa ba
magsasalita?" pangungulit pa nito.
“Ano naman ang sasabihin ko? Baka ikaw
ang may gustong sabihin?"
“Hindi mo pa ba sasabihin sa akin kung
ano ang nangyari sa iyo kanina?" pagdiin pa niya sa akin.
“No need."
“Ikaw nga talaga iyan."
Natapos
naman ako sa paghuhugas ng pinagkainan ko at hinarap siya.
“Alam mo, wala namang masama na
sabihin mo sa akin. Tayo-tayo lang naman ang nandito," wika ni Kei.
Tiningnan naman niya ako sa mata. Haaay! Hindi naman siguro masama na mag-open
up hindi ba?
“Umm... Kei, may parte ba ng memorya
mo na gusto mong makalimutan?" tanong ko.
“Oo meron," sagot niya. “Hindi ba naikwento ko sa iyo iyung
tungkol sa tatay ko?" Tumango naman ako. “Actually, biglang naglaho ng parang bula ang
pinaglalaban niya. Sa pamilya kasi namin, may parang pinuno kami. I think I
didn't told you this before, iyung lolo ko pa ang pinuno ng pamilya namin dati.
Iyung nagpapatay sa pamilya ng kababata ko. Ngayon, ipinasa niya ang pamumuno
sa anak niya. Iyun ang tito ko. Then nalaman kasi ng pinuno namin na kaya pala
sinulong iyun ng tatay ko ehh dahil sa nagmahal ito sa kaaway ng pamilya namin.
Binawi niya ang pinaglalaban ng tatay ko at pinapatay silang dalawa ni mama.
Hindi lang silang dalawa. Patay din iyung sa side ni mama hanggang sa mga
pinsan ko," kalmado niyang kwento kahit na nakikita ko sa kanyang kamay na
galit-galit ito dahil nakakuyom ang mga kamay niya.
Nagimbal
naman ako sa sinabi niya. What the actual fuck ulit itong mga nalalaman ko.
“Are you saying na isang
makapangyarihang tao ang pinunong niyo na walang nagsampa ng kaso sa kaniya sa
kadahilanang kinatatakutan siya?" hula ko.
“Tama ka. Ganoon na nga,"
pagkumpirma niya. “Pero gumagana
lang iyun sa lugar namin."
“Sa lugar niyo? Saan ba kayo
nakatira?"
“Sa Zamboanga. Doon kami nakatira
dati."
“Pero bakit nabuhay ka pa?"
biglang tanong ko.
“Naawa kasi ito sa akin at hinayaan
ako nito na mabuhay. Isa pa, isa daw ako sa pwedeng mamuno sa pamilya
namin."
“Hindi ba nakakapagtaka? Pasensya na
talaga Kei pero kung ako ang pinuno, dapat iligpit din kita."
“Naisip ko din iyan. Pero kasi, seryoso
sila na buhayin ako. Nagsisisi siya sa ginawa niya ngayon. Pero hindi ako sure
kung kelan sila totopakin at ipapatay ako. At yan ang gusto kong mabura sa
memorya ko, na nalaman ko na tito ko ang pumatay sa mga magulang ko at sa mga
iba ko pang kamag-anak." Ngumiti naman siya pagkatapos. Hindi na rin
nakakuyom ang mga kamay nito hudyat na kinalma nita ang sarili.
“May balak ka bang maghiganti sa
kanila?" muling tanong ko pa.
“Stall tactics?!" pasigaw niyang
saad. Bastos itong taong ito!
“Hindi naman sa ganoon!"
“Nawalan ka ba ng track sa oras o
nananadya ka para hindi ko maitanong ang problema mo?" medyo pasigaw
niyang saad sa akin na wari'y isa akong mandaraya. Tiningnan ko naman ang
orasan sa isa sa wall clock sa kusina at... 8pm pa lang! Maaga pa!
“Gago ka Kei!"
“Sige na. Magkwento ka na,"
mahinahon na niyang saad.
Bumuntong-hininga
naman ako. “Well kung ikaw
Kei, gusto mo iyung kalimutan, ako naman, gusto kong maalala ang lahat."
“Huh? May amnesia ka?" tanong
nito.
“Oo. Parang ganoon ata," sagot
ko.
“Parang ganoon ata?" kunot-noo
niyang wika.
“Hindi pa ako sigurado kung nagkaroon
ako ng amnesia pero parang ganoon ang tamang term."
“Apparently, amnesia naman talaga ang
tamang term para diyan. Basta nawala ang memorya mo o ala-ala sa isang bagay,
amnesia iyun."
“How about sa ibang bagay?"
pag-iba ko saglit ng usapan.
“Tarantado ang tamang term."
Tumawa naman kami ng payak.
“Tapos iyun nga. Sinusubukukan ko
naman inaalala ang mga bagay-bagay pero hindi talaga bumabalik. Kung bumabalik
man, parang dumaan lang tapos wala na. Gaya ng nasa Enchanted Kingdom tayo.
Nalaman ko na hindi ko first time na makapunta sa lugar na iyun. Nalaman ko
iyun ng binigyan ako ng asul na lobo. Tapos iyung sa Music Room, nadala ako sa
kaastigan ni kuya Blue. Naalala ko naman na may kuya ako. Hindi ko alam kung
bakit pero umiiyak ako. Nagtanong naman ako sa ninong ko kung may nalalaman
siya. Tama nga ako. May nalalaman siya pero hindi niya sinasabi. Sabi naman
niya, manganganib ang buhay nila kapag nalaman ko kaya mas mabuti na hindi ko
ito malaman. Pero gusto ko pa ring malaman. Ano ba talaga ang katotohanan na
iyun at ayaw nilang sabihin?"
“Hindi ba mas okay iyun na hindi mo na
kailangan malaman? Baka isang masakit talaga na katotohanan iyun kaya ayaw
nila. Pasalamat ka na lang na inaalagaan ka nila na walang hinihinging
kapalit," sinserong tono niya.
“Pero gusto kong malaman. Ano ang
nangyari sa mga magulang ko? May kapatid ba ako at ano ang nangyari sa
kanila?"
“Teka lang Ren. Baka nag-iisip ka na
ngayon na kaya hindi pinapaalam ng ninong mo ang nakaraan mo ehh dahil ang
totoo, isa kang aritificial life form o homunculus?" pabiro niyang tanong.
“Iyan ang huling bagay na maiisip ko
Kei. May napanuod ka na ba na homunculus na nilalagyan ng mga pekeng
ala-ala?"
“Oo," mabilis niyang sagot. “Mayaman ang ninong mo for sure.
Baka-"
“Stop!" pagputol ko dito.
“Ang akin lang, alam mo na patay na
sila, what's the point of knowing kung paano sila namatay?!" biglang
pasigaw niyang saad at napatayo naman siya sa kinauupuan. Nagulat ako sa mga
sinasabi niya. “Bakit Ren?!
Nangungulila ka ba sa pagmamahal ng mga magulang mo?! At sa kuya mo?! Paano
kung ganoon din siya?! Teka, hindi ba sinabi mo na dream house ito ng mga
magulang mo?! Hindi ba counted ang bahay na ito sa pagmamahal ng magulang mo sa
iyo?! Bakit mo pa aalamin?! Kung kamatayan ng pamilya nila ang maidudulot ng
katotohanan na hinahanap mo, bakit hindi ka na lang sumunod sa gusto
nila?!"
“Pero kasi Kei, once na curious ako sa
isang bagay, may dalawang solution. Una, malaman ko kung ano talaga ang facts.
Pangalawa, patayin na lang ako," pagdadahilan ko.
“Or pangatlo, huwag mo ng alamin
pa!" Huwag ko ng alamin pa? “Ren, kapag nalaman mo ang sagot sa mga tanong
mo, sigurado ka ba na hindi ka pa magtatanong ng mga W-H questions?! Minsan
Ren, sa mga hinahanap nating kasagutan, hindi natin alam, hinuhukay na natin
ang sarili nating libingan!"
“Pero Kei-"
“Ren, pakinggan mo muna ako,"
mahinahon niyang pagputol sa sinasabi ko at umupo ulit. “Noong 10 years old ako, nawala na ang
mga magulang ko at inaalagaan naman ako ng mga may kagagawan nito. Wala akong
alam kung paano sila namatay. Wala pang tanong ang bumabangon sa utak ko kung
ano ba talaga ang nangyari. Hanggang sa isang araw, narinig ko ang pag-uusap ng
mga katulong tungkol sa akin. Isa daw akong masamang bunga. Doon ang utak ko
nagsimulang magtanong. Ano ba talaga ang nangyari? Bakit sila namatay?"
Nagsimula naman tumulo ang luha niya. “Tapos nagkaroon ako ng sagot sa tanong kong
iyun. Nalaman kasi ng pinuno namin ang kwento ng buhay ng tatay ko na umibig sa
kaaway ng pamilya namin. Ang sumunod kong tanong, anong nangyari pagkatapos
noon? Ang pinuno namin ang pismong pumatay sa magulang ko at sa side pa ng
nanay pati na rin sa mga pinsan ko sa side na iyun! Ang sumunod naman na
tanong, paano nalaman ang kwento ng buhay ng tatay ko? Nalaman ng asawa ng pinuno
namin. Tapos sinumbong sa magulang ng pinuno namin. Pagkatapos, pinilit nila
ang pinuno namin na gumawa ng desisyon agad dahil isa iyung malaking kasalanan!
At iyun nga! Ang tanong ko naman sumunod nuon, bakit ako?! Buhay pa rin?!
Nakiusap ang pesteng pinuno namin na hayaan akong mabuhay. May pag-asa pa daw
ako! Nakiusap naman siya sa ibang kasapi ng pamilya namin na huwag ng
pag-usapan ang tungkol sa magulang ko. Pagkatapos, kinompronta ko sila dahil sa
mga nalaman ko. At nakumpirma ko nga. Tapos ang sumunod na nangyari, pinatay
naman nila ang mga katulong! Ang mga katulong na nagbigay sa akin ng isang
sagot sa pinakauna kong tanong!" mahabang paliwanag niya habang sumisigaw.
Naawa naman ako sa aking narinig. Patuloy pa rin siya sa pag-iyak habang kinikwento
niya ang buhay niya.
“Kei..."
“Alam mo Ren, nagsisisi ako bakit
inalam ko pa ang mga sagot sa tanong ko. Gusto ko tuloy kalimutan ang lahat na
nangyari. Pero hindi! Habang buhay na itong nakatatak sa isipan ko! PUNYETANG
KATOTOHANAN IYAN! Ewan ko kung bakit pinatay pa nila iyung tatlong inosenteng
katulong. Kaya ikaw Ren, sundin mo na lang kaya ang sinasabi ng ninong mo.
Sasabihin ko sa iyo. Masakit na masakit ang nararamdaman ko na halos gusto ko
ng mamatay! Ngayon, aalamin mo pa ba ang tunay na nangyari sa mga magulang mo
at sa kuya mo?" seryoso niyang tanong sa akin.
Matapos
marinig ang mga sinabi niya, napaisip ako. Paano nga talaga kung sa oras na
malaman ko ang katotohanan tungkol sa magulang ko, paano kung isa nga sa
miyembro ng pamilya Schoneberg ang mamatay? Alam kong hindi ko dapat
ihalintulad ang kwento ni Kei sa sitwasyon ko. Pero paano nga? Binigay naman
nila halos lahat sa akin tapos dahil lang sa katotohanan... Ayoko. Hindi ko
dapat gawin iyun. Sure naman ako na wala namang masamang binabalak sila ninong
at ninang dahil mababait silang tao.
“May isa pa akong katotohanan na
nalaman," wika ni Kei. Tumungo naman siya ngayon at nagsimula ng umiyak ng
tuluyan. “Ang kababata na
hinahanap ko, matagal na palang patay!"
Bigla
akong lumapit dito at niyakap si Kei. Patuloy naman siyang umiyak at niyakap na
din niya ako. Nakakaawa naman. Kaya ba niya hinihintay ako sa labas dahil
malungkot siya at kailangan niya ng taong makikinig sa kaniya?
Bigla
ko namang naalala na ito ang unang beses na may umiyak sa akin na tao na
nakayakap... at unang beses kong nakita si Kei na umiiyak. Achievement Unlock!
OA amf! At may nasagot na tanong sa isip ko matapos marinig ang sinabi niya.
Hindi nga siya iyung iniisip ko. Na kababata niya ako. Ilang minuto na ang
nakalipas at natapos na rin siya sa pag-iyak. Kumalas naman siya sa
pagkakayakap at pinunasan ang kanyang mga luha.
“Makakalabas pa ba ako sa bahay na ito
na buhay at buo?" panimula niya.
“Bakit mo naman naitanong?"
“Kasi alam mo na. Ikaw. Unang beses
kitang nakita na umiyak, unang beses ata na may umiyak sa harapan mo habang
nakayakap, at baka unang beses ko ata nalaman ang kalagayan mo," paliwanag
niya.
“Oo Kei. Ikaw pa lang ang unang
nakakaalam nito," pagtatapat ko.
“Alam ko ang OA pero achievement na
rin iyun hindi ba Ren? Gumawa kaya ako ng article tungkol dito," biro
niya.
“Kei, salamat at napa-realize mo sa
akin na dapat hindi ko na alamin ang tungkol sa totoong nangyari sa mga
magulang ko. Tama ka. Balewala nang alamin ko pa kung paano sila namatay pati
ang kuya ko. Mabait naman sila ninong at ninang kaya susunod ako sa mga gusto
nila."
Ngumiti
naman siya sa narinig. “Ako din Ren.
Nagpapasalamat ako sa iyo na kinomfort mo ako. Nagkamali ako ng pagkakakilala
ko sa iyo. Actually kanina, pinipigilan ko ang sarili ko na umiyak kasi alam mo
na. Hindi naman kita best friend or sort of. Nung marinig ko naman ang dahilan
kung bakit ka malungkot, bigla kong naalala iyung paano ko nalaman kung sino
ang pumatay sa magulang ko. Pagkatapos ehh iyung balita sa nawawalang kababata
ko dumagdag pa. Sobrang lungkot ko talaga ngayon dahil doon. Akala ko ehh hindi
mo gagawin iyun sa akin. Akala ko ako lang ang gagawa noon. Salamat Ren."
Nakaramdam naman ako ng saya sa sinabi niya. Pinasalamatan niya ako. Kinuha
naman nito ang phone sa bulsa niya. “As for my childhood sweetheart, kailangan ko
agad mag move on. Hindi na ako mag-aantay ng isang araw para magluksa. Alam ko
namang matagal na siya doon sa mas magandang lugar. Okay lang. At tsaka, may
pumalit na kasi sa puso ko." Hinalikan naman nito ang phone niya. Teka nga
lang?!
“Kei, hindi mo ba alam na mas madumi
ang mga phone kesa sa toilet bowl tapos hahalik-halikan mo lang?"
Bumaling
ito sa akin at ngumiti. “Di bale na.
Sigurado ako na ang aktwal na labi niya ehh masarap. Simula ngayon, hahanapin
ko agad ang taong ito. Tapos sex, angry sex, rape sex, love sex, morning sex,
afternoon sex, dinner sex, evening sex, ibibigay ko ang lahat sa taong
ito." KUNG TOTOO KAYO MGA ALIEN, DUKUTIN NIYO NA PO AKO! NAPAKADAMING SEX
ATA ANG NARINIG KO!
“Hey Kei, baka naman mabasted ka sa
ginagawa mo na yan? Wala ka pa nga sa ligawan phase, basted ka na agad sa taong
iyan?" natanong ko.
“Well syempre, hindi ko naman siya
pakikitaan ng intensyon ng ganoon agad." Sure ka? “Tapos magpapa-impress ako sa kaniya
muna and then uuntiin ko siya hanggang sa makuha ko ang matamis niyang oo. Then
I have the rights. Ang galing ng plano ko hindi ba?" proud niyang
eksplanasyon. Hinding-hindi kita sasagutin gago! “Just in case Ren, pwede mo ba akong
tulungan na sagutin niya ako?" biglang tanong niya sa akin. Ako?!
Tutulungan ang sarili ko?! No way!
“Sa totoo lang Kei, parang ayaw kitang
tulungan dahil diyan sa mga intensyon mo," sagot ko habang nakatingin sa
ibang direksyon.
“B-Bakit naman?" malungkot niyang
saad. “Eh hindi ba nga
para ipakita ang pagmamahal mo sa isang tao, sex ang sagot?"
“Iyun nga ang problema!" pasigaw
ko na ikinagulat niya. Tiningnan ko naman siya sa mata. “A-Ang ibig kong sabihin, sa tingin
ko, hindi lang naman doon naipapakita ang pagmamahal mo," paliwanag ko.
“Pero iyun ang sinabi ng tatay
ko."
“You misinterpreted your father's
word. Alalahanin mo nga ang sinabi mo kahapon."
「“Kei,
kung makikita mo ulit ang kababata mo, ano ang gagawin mo dito?" tanong
ko.
“Sabi ng tatay ko, kapag nakuha ko
siya, huwag ko na daw pakawalan," sagot niya na may ngiti. Bigla namang
umiba ang ekspresyon niya at tiningnan ako ng diretso. “Aangkinin ko siya. Aariin.
Ipaparamdam ko sa kaniya araw-araw na mahal ko siya. Ikukulong ko siya sa akin.
Kahit anong mangyari, akin lang siya," saad niya habang ang kamay niya ay
may parang hinahawakang bagay sa ere... at parang nakatutok iyun sa leeg ko.
Nakakatakot!」
“Pero hindi ba, sinabi ko na joke lang
iyun?" Ay oo nga pala.
“Ehh ano ba talaga ang sinabi
niya?" naiinis kong tanong.
“Ang totoo niyang sinabi ay anakan
agad!" masiglang sagot nito. What an irresponsible father!
“Please dump that fatherly advice
immediately! Hindi mo na kababata ang pinag-uusapan natin dito kung hindi isang
tao na kinikilabutan sa mga intensyon mo," paliwanag ko.
“Ikaw Ren, kung saka-sakali na
maghahanap ka ng makakasama ng habangbuhay, ano ang magiging katangian
niya?" tanong niya.
“That question is out of this
time," agad kong sagot.
“Kung saka-sakali nga lang,"
pangungulit niya.
Kahit
hindi ko pa kailangan pag-isipan ang bagay na iyan, nag-isip lang ako ng mga
palusot... pero wala akong maisip. Tiyak na kukulitin at kukulitin lang ako ng
taong ito. Ano nga ba ang gusto ko sa isang lalaki? Hmm... Ano nga ba? Teka nga
lang?! Bakit nga ba ang iniisip ko ehh gusto ko sa isang lalaki?! Bakla na ba
ako?! Hindi naman kaya, ito ang sumpa ni Erika?! Haixtt! Sa huli naman, ako
parin ang magpapasya. Pero teka nga ba? Bakit nga ba iyun ang iniisip ko? Ang
gusto ko sa isang lalaki? Ughh... Bahala na. Para matapos na ang pangungulit
nito.
“Ang gusto ko sa isang lalaki ay
mapagmahal, responsable at ano pa nga ba basta iyun lang ata," sagot ko.
Nakita ko naman na nagulat siya sa sinabi ko at napanganga. “Bakit?"
“Did you mean it? Wait, let me
rephrase that. Did you mean it?" paulit-ulit niyang tanong kahit wala
naman siyang ni-rephrase.
“Yeah I mean it. I really mean
it," sagot ko.
“Ang ibig kong sabihin ehh iyung
sinabi mo kanina na gusto sa isang lalaki."
Nag-sink
in naman sa utak ko ang mga sinabi ko kanina. May I really mean it pa akong
nalalaman. Hindi dapat iyun ang sinabi ko.
“It's just a spur of a moment para
matahimik ka lang," diretsong pagdadahilan ko.
“Namumula ka," nangaasar niyang
saad sabay turo sa pisngi ko. Ngumiti naman ito ng makahulugan.
“Tumahimik ka!" sigaw ko. “9pm na at kailangan na nating
magpahinga. Maaga pa tayo bukas okay?"
Tinahak
ko naman ang daan papunta sa 2nd floor. Bago iyun ay kinuha ko ang life-size na
lion stuffed toy na bigay sa akin ni Mr. Lion.
“Good night Kei," sigaw ko habang
umaakyat sa 2nd floor.
“Good night din Ren," sagot niya
pero hindi nakatingin sa akin. Napansin ko naman na parang nakangisi na siya na
parang demonyo habang paakyat ako.
Haixtt!
Masusurvive ko pa kaya ang 2 months na nandito si Kei? Paano nga kaya kung
isang araw nga paggising ko, ma-inlove ako... kay Kei? Or paano nga kaya kung
alam na niya ang lahat tapos nagmamaang-maangan lang siya? Baka pinapahalagahan
lang niya ang pagkakaibigan namin kaya kahit alam na niya, hindi pa rin siya
gumagawa ng hakbang. Or baka hindi talaga niya alam. Tapos kapag nalaman niya,
magagalit at magsasabi kaya siya na pinagmukha siyang tanga. Tapos magahasa nya
ako ng wala sa oras. Dapat ko bang sabihin ang katotohanan na ako iyung nasa litrato
pero paano nga kung masira ang pagkakaibigan namin sa ginagawa ko? Ohh my
goodness! I'm really caring now about my friends. Pero hindi ba kapag tunay mo
talagang kaibigan ang isang tao, sasabihin mo talaga ang katotohanan at kung
umalis sila, umalis sila. Nakapag-decide na ako na sasabihin ko na ang
katotohanan. Pero paano kung lumala ang lahat? Nalaman na niya na patay na ang
kababata niya tapos ako na iyung hinahabol niya. Hindi ba ang harsh naman ata
nun? Pero kailangan kong sabihin ang totoo. Siguro, maghihintay na muna ako ng
tamang pagkakataon kapag hindi na masakit sa kaniya ang mga nangyari. Pero
paano kung mauna nga niya malaman? Pero paano kung matagal na niyang alam?
Haixt!
Bahala na. Si-net ko naman ang alam ng digital clock sa 5pm para magising ako.
Kailangan ko ng matulog at huwag na muna mag-isip ng mga komplikadong bagay sa
buhay ko. Sleep!
Ginalaw
ko naman ang kamay ko habang nakapikit dahil parang nawala ata ang kumot ko
hanggang sa may nabangga ako na kung ano ang balikat ko. Minulat ko ang mata ko
at nakita ko si Kei na nakapatong sa akin.
“Kei, paanong-" gulat kong sabi
pero hinalikan niya ako dahilan na maputol ang sasabihin ko.
Ang
sarap niya humalik. Hindi ko naman sinagot ang halik niya dahil hindi ako
marunong. Pero hindi ito ang tamang panahon para dito! Itulak mo siya dahil
hindi tama ang ginagawa niya! Sinubukan ko naman siyang tinulak pero
hinang-hina talaga ako. Tumigil siya sa paghalik at tiningnan ako sa mata.
“Ren, mahal na mahal kita," saad
nito sa akin.
“Kei, mahal na mahal din kita“ nasabi ko din.
Teka,
anong sinasabi mo Ren? Walang ibang salita ang lumalabas sa bibig ko kahit
gustuhin ko. Hinubad naman nito ang kanyang damit at muli, ako'y hinalikan.
Naging malikot ang kamay niya at bumaba naman ang halik niya sa leeg ko. Teka
nga? Hindi kaya nilagyan ni Kei ng droga ang kinakain ko kaya hindi ko siya
magawang itulak? Ano ba talaga ang nangyayari? Pumapayag ako sa ginagawa niya.
Nagkaroon naman ako ng pagkakataon na tingnan ang digital clock at 3:00 pa lang.
Teka, 3am? Ito ba iyung sinasabi nilang unholy hour? Iyung oras na maraming tao
na namamatay dahil ito ang mga oras na pinakamahina ang tao? Bakit si Kei,
hindi naapektuhan? Dahil ba rapist ang role niya ngayon? Hindi ko namalayan na
nakayakap na ako dito at hinuhubad na niya ang damit ko... at wala na rin akong
shorts.
“Ahh... Kei," ungol ko.
Patuloy
pa rin siya sa kanyang ginagawa at bumaba naman ang halik niya. Nakita ko naman
siya na ngumiti habang nakatingin sa utong k- TEKA!
“Kei, huwag po," pagmamakaawa
kong saad. Mukhang sa sinabi ko ehh mas naenganyo siya na gawin ang iniisip ko
at ginawa nga niya. “Ahh! Kei!
Shit!" ungol ko pa.
Nasarapan
naman ako sa ginawa niya. Bwiset! Patigilin mo siya Ren! Napahawak ako sa ulo
niya dahil sa kanyang ginagawa. Pagkatapos ay bumalik siya sa leeg ko. Ramdam
ko naman ang tigas ng tarugo niya sa suot niyang brief. Sa suot niyang brief?!
Kelan niya nahubad ang shorts niya?! Ramdam ko naman ulit ang kamay niya na
hinuhubad ang brief ko. Tumigil na naman siya sa ginagawa. Ang init ng
nararamdaman ko. Ewan ko pero parang gusto ko pa. Pero hindi nga ito tama.
Mukhang nagkaroon ng placebo effect dahil sa paniniwala ko sa unholy hour... or
baka dahil sa may nilagay talaga siyang droga sa pagkain na niluto niya? Hinubad
naman nito ang brief niya at nakita ko ang matigas niyang... 'bang bigla akong
nag-alangan sabihin kung ano ang nakita ko? Basta iyun iyun. Hindi pa rin
maalis sa mukha niya ang ngiti. Nasisiyahan siya sa ginagawa. Humanda ka talaga
sa akin Kei kapag natapos tayo dito. Naalala ko naman ang sinabi niya sa
magiging mahal niya.
「“Sabi
ng tatay ko, kapag nakuha ko siya, huwag ko na daw pakawalan," sagot niya
na may ngiti. Bigla namang umiba ang ekspresyon niya at tiningnan ako ng
diretso. “Aangkinin ko
siya. Aariin. Ipaparamdam ko sa kaniya araw-araw na mahal ko siya. Ikukulong ko
siya sa akin. Kahit anong mangyari, akin lang siya," saad niya habang ang
kamay niya ay may parang hinahawakang bagay sa ere... at parang nakatutok iyun
sa leeg ko. Nakakatakot!」
Kahit
alam ko na pagkatapos niyang sabihin iyun ay sabi niya, joke lang iyun... pero
meron pa ring posibilidad. Nag-isip naman ako ng isang worst case scenario sa
maaring mangyari sa akin. Hindi maari. Balak niya akong gawing sex slave?
Ibinuka naman niya ang aking mga paa dahilan na makita niya ang kabuuan ko.
Nakakahiya talaga!
“Ipapasok ko na Ren," saad niya
habang hinihimas ang tarugo niya.
“Teka Kei. Masakit iyan. Paluwagin mo
muna," pakiusap ko. Wait?! Nag-iinarte pa ako sa pagkakataong ito?!
“Hindi ba ito ang gusto mo? Ang
masaktan? Dahil sabi mo na kapag nasaktan ka, habangbuhay mo ito na maalala?
Kaya gagawin ko ito sa iyo." Kelan ko ba sinabi ang mga linyang ganoon?!
“Sige. Gawin mo," pagpayag ko.
Teka, hindi ako pumapayag!
“Mabait na bata." Ginulo niya ang
buhok ko.
Hindi
ako makapaniwala sa mga nangyayari. Naka-drugs talaga ako. Sino ang sisisihin
ko? Ang paniniwala ko ba sa unholy hour? Ang pakikipagkaibigan ko kay Harry?
Kay Kei? Ako? O si Kei mismo at ang pagnanasa niya sa akin? Hindi pa naman niya
ito ipinasok pero dahan-dahan niya itong ginagawa. Aktong nasa butas na niya
ito ng...
“KRIIIIING!"
Nagising
naman ako sa ingay ng alarm clock at hinahabol ang aking paghinga. Siniyasat ko
naman ang aking sarili kung totoo ba iyung nangyari. Buti na lang at hindi
totoo...
“ARRRRRGGGGGHHHHH!" sigaw ko.
Nakarinig naman ako ng katok sa pintuan.
“Ren, okay ka lang?!" sigaw ni
Kei na nag-aalala sa kalagayan ko. Kaharap lang kasi ng kwarto ko ang
tinutuluyan niya kaya maririnig niya ang pagsigaw ko.
“O-Okay lang ako Kei. Pasensya na at
naistorbo kita," sagot ko.
“Sigurado ka?" tanong pa ulit
nito ng mahinahon.
“Yeah," tugon ko. “K-Kei, pwede bang ikaw na lang ang
magluto ng agahan natin ngayon?" pakiusap ko.
“Sigurado kang okay ka lang haa?
Bababa na ako para magluto." Narinig ko naman ang mga yabag nito na
paalis.
Hinubad
ko naman ang lahat ng damit ko at nagpunta sa banyo ko at binuksan ang shower.
Ang lamig ng tubig na lumalabas rito. Parang na-trauma ata ako sa panaginip ko.
OA ko ha. Sana totoo na lang iyun. Ano Ren?! Are you out of your mind?! At ano
ang idadahilan mo sa isip mo?! Na panaginip lang iyun kaya you can be bitchy in
that dream?! What if you are really a slut?! No shit! Kung totoo kayo mga alien,
dukutin niyo na po ako!
Sinubukan
ko namang pakalmahin ang sarili ko pero matigas pa rin ang ari ko. Nako naman!
Kahit kamay ko ehh virgin sa ari ko. I guess I have no choice. Bullshit dream!
Nakapagpalabas naman ako pagkatapos ng mga sampung segundo. What the hell?!
Ganito ba kapag first time?! Mabilis?! Grabe! O baka libog na libog lang talaga
ako?! Ren Castillo Severin, umayos ka!
Pagkatapos
ko namang maligo ay pinatuyo ko na ang buhok ko at inayos gaya ng nakagawian.
Hindi pa rin ako maka-move on sa panaginip kong iyun. Totoo ba iyung nangyari
na iyun? O panaginip lang talaga iyun? Kung totoo kasi iyun... hindi maari. Isa
lang ang solusyon para diyan. Titingnan ko ang CCTV footage na malapit sa
kwarto ko. Nakarinig naman ulit ako ng katok sa kwarto ko.
“Ren, tapos na akong mag-agahan.
Maliligo na ako. Okay ka lang ba diyan?" paguusisa nito sa kalagayan ko.
“Oo Kei. B-Bababa din ako pagkatapos
kong magbihis," sagot ko.
“Okay. Sabi mo ehh," wika nito.
Narinig ko naman ang pagsara ng pinto sa kwarto niya.
Dali-dali
naman akong nagbihis para sa pupuntahan naming convention. Pagkabukas ko ng
pintuan, nakita ko si Kei na nakatayo sa pintuan ng kwarto niya at nakahawak sa
door knob. Nagulat naman ako dahil akala ko, pumasok na siya sa kwarto niya.
“K-Kei," gulat kong wika.
“Okay ka lang ba Ren? Parang nabubulol
ka kasi kanina habang sinasagot mo ang mga tanong ko. No wait! Nabubulol ka
talaga. Kaya pineke ko ang pagpasok sa kwarto ko," paliwanag niya.
“O-Oo naman. Excited lang siguro a-ako,"
nakangiti kong saad.
Ngumiti
naman to sa nakuhang sagot. “Ganoon ba?
Gusto ko lang makasigurado na okay ka lang. Akala ko kung ano na. Sige.
Maliligo na ako," saad niya saka pumasok sa kwarto.
Dali-dali
naman akong bumaba papunta sa kompyuter ko at dali-dali itong binuksan. Agad ko
naman tiningnan ang footage ng CCTV sa bandang hallway ng 2nd floor, sa sala at
sa kusina.
Pagkatapos
ng limang minuto na umalis ako sa kusina, pumunta na rin si Kei sa kwarto niya.
Binilisan ko naman ang footage hanggang sa umabot na ito sa alas tres... alas
kwatro... alas singko. Nakita ko naman na lumabas si Kei ng kwarto niya at
nagkakatok sa kwarto ko. Nakahinga ako ng maluwag sa nalaman ko. Akala ko kay
Mr. Lion ko lang gagawin ang bagay na ito. Pero teka? Posible kayang si Kei si
Mr. Lion? Hindi maaari. Bumalik naman sa akin ang lahat ng ala-ala ko simula
nang nakita ko si Kei at ganoon din iyung mga nangyari na kasama si Mr. Lion.
Sa
party, siya ang tumapik sa akin dahilan na makita namin siya ni Harry at
nangyari iyung pagkatapos ng tawag ni Mr. Lion. Mali, ako pala ang nakahanap
kay Kei. Pangalawa, sabi ni Mr. Lion ehh magbabakasyon siya. Pangatlo, baka
siya si Leonhart96776? Sinira niya ang internet connection ko para makapasok sa
bahay ko na walang kahirap-hirap kung kelan hindi gagana ang lock ng gate at
para mapwersa ako na tawagin ang mga katulong ko dahil alam niyang pupunta ako
sa school para maghiganti sa ginawa niya. Pang-apat, siya ang unang-unang
nakita ko mula sa haunted house. Panglima, baka totoo iyong nangyari kagabi
dahil pakiramdam ko... I feel violated. Pwede niyang i-tamper ang mga CCTV sa
bahay ko dahil baka may dala siyang laptop. Posible iyun dahil hindi ko nakita
lahat ng mga gamit niya kasi sabi niya, inakyat daw agad ng mga katulong. Hindi
ko naman kinumpirma iyun sa mga katulong. Pero imposbile namang siya mismo ang
umakyat para ilagay ang mga gamit niya sa kwarto dahil ang iisipin ng mga
katulong ehh magagalit ako na hinayaan ko lang siya? Tiningnan ko naman ang
CCTV footage noong araw na iyun. Kumpirmado. Iyung mga katulong nga ang
nag-akyat sa mga gamit ni Kei. Pero si Kei ba talaga si Mr. Lion? Pero medicine
ang kinukuha niya. Hindi pwede iyun. Hindi dapat ako mag-judge sa panlabas na
katangian niya. May mga CIA operative na magaling sa medisina pero marunong
mag-track sa kompyuter kahit walang IT background. Pero movie lang iyun hindi
ba? Ano naman ang gagawin ko kung siya talaga si Mr. Lion?"
“Ren, hindi ka pa ba kumakain?"
wika ni Kei habang bumababa sa hagdanan at may dalang bag.
“Kei, may dala ka bang laptop?"
tanong ko dito.
“Oo. Bakit?" sagot nito.
“Pwede ko bang makita?" pakiusap
ko.
“Well yeah sure."
Kinuha
naman niya ang laptop sa bag niya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Paano
nga kung siya si Mr. Lion? Ano ang gagawin ko?
“Heto Ren," sabay bigay niya sa
akin ng laptop.
ITUTULOY...
Wow ang ganda nang chapter na to suspense lang waaaaaah nice job mr autbor...
ReplyDeleteMr author.. Naglalaro pala kayo ng LOL?? Ano po IGN nyo?? Pa add naman po oLLie21 here.. Salamat :)
ReplyDeleteSorry. Hindi po ako nagpapa-add haha. >_<
DeleteExciting.. 👍👍👍👍 thanks.. 😜😜😜
ReplyDeletehttp://i.imgur.com/F1dBFWt.png
ReplyDeletearay demote yabang kasi gago ka urur...
~Alamna
Woi... kailangan talaga ng screenshot at proof? Halika dito bro... Come at me... sapakan tayo sa house mo... Kilala na kita gagu... xD
DeleteTara... antay kita sa Zark's bukas. Kain tayo nung promo nila tapos punta tayo sa bahay. Mag-ano tayo... xD
Delete~Alamna
Wew RenKun. Excited na ako super sa next chapter. I update mo na please? Joke lang.
ReplyDeleteBut Seriously. I want to read it. D'X Dying.
Nice story...... Author sobrang haba ng update at mas nagiging interesting ung story mo lalo n pagkatao ni ren at kei
ReplyDeleteJharz
Haha.. Si author naman eh.. Arrggg! Damot, ayaw pa add.. Hhmmpp!!
ReplyDeleteyung naaamaze ako na connected talga yung ibang stories sa stories ng ibang authors. hahah (tanga2han lang ako ne, nasabi na kaya yun lol) bale mas nauna pa yung story na to dun sa ibang stories na nabasa ko,, ano2 raw haha.
ReplyDelete-nagtatagongGeo
mukang tama yung hinala ko ah. ayan malapit ng malaman ni hyde ang mga nakatago sa kanyang katauhan. hehe. wala na sanang may matitigok. gusto ko puro love nalang.
ReplyDeleteBharu
hala bat naging si hyde? :( hahaha
DeleteThe best ung panaginip ni Ren, dami kong tawa haha GJ sir
ReplyDelete