Loving You... Again Chapter 4 - Unfair Trick



  

Author's note...

Skipping the thanks to people... Pang-apat ko na palang release ito sa linggong ito. Well whatever. Alam niyo kung bakit, PLATINUM IV NA AKO SA LEAGUE OF LEGENDS!

Kanina, nag-status ako sa Facebook... as usual, wala naman talagang papansin doon kasi who cares about the next chapter na sinasabi ko haha. And nangyari nga!

And yes! Tumutupad talaga ako sa mga pangako ko... hangga't kaya haha. So ito na nga ang Chapter 8 nun ewan ko lang pero bullshit na naman itong chapter na ito haha. At after ng chapter na ito, regular schedule na talaga! So salamat ulit sa mga commentators, readers, followers, Twitters, Facebookers, League of Legenders, BYE! Also, huwag niyo po akong i-add sa League of Legends at Facebook hangga't maari. Makikita naman ako sa Bluerose group... or hindi lang talaga ako friendly.

STILL HINDI PA RIN AKO MARUNONG MAG-TITLE PERO MAY RELEVANCE... ATA!

Update: Kanina mga bandang 1:24am, na-demote ulit ako sa Platinum V. Nakakahiya haha. Pero heto na iyung Chapter 4.

Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3

Chapter 4:

Unfair Trick













Mr. Schoneberg's POV

         

          Nakarating na kami sa Infirmary ng Academe. Naabutan namin si Mr. Sebastian at Erika.

          “Magandang hapon po Mr. and Mrs. Schoneberg," gulat na bati ni Mr. Sebastian.

          “Magandang hapon din," bati naming dalawang mag-asawa dito.

          “Mr. Sebastian, pwede ba kitang makausap?" seryoso kong tanong. Lumabas kami sa Infirmary Room para makausap siya. “Mr. Sebastian-"

          “Blue na lang po," pagputol niya.

          “Okay Blue. Pwede bang hindi ito makakalabas sa atin? I mean na may relasyon kami kay Ren."

          Nagulat naman si Blue sa sinabi ko. “Kaano-ano niyo po siya?" tanong nito.

          “Inaanak namin siya. Nawalan na kasi siya ng magulang kaya kami ang nag-alaga dito," sagot ko.

          “Naiintindihan ko po. Makakaasa po kayo na hindi ko ipagkalat ang bagay na ito tungkol po sa kaniya."

          “Honey!" tawag ng asawa ko mula sa infirmary room.

          Bumalik kami sa loob at nadatnan si Ren na minumulat ang mga mata niya. Naalala na niya kaya? Natatakot ako... para sa kaniya... at para sa pamilya ko... May dalang panganib kasi kapag naalala niya ang tungkol sa pamilya niya. Sana hindi na dumating ang araw na iyon. Sana hindi na kahit kailan. Pero naniniwala ako na may mga sikreto rin na mabubunyag at walang forever.

          “Umm guys... anong nangyari?" saad niya habang nanlaki ang kanyang mga mata. “Bakit andito po kayo ninong at ninang?" Salamat naman sa panginoon at hindi. Nakahinga naman kami ng maliwag sa aming narinig.

          “Ren, ayos ka lang ba? Nag-aalala kami ni ninong mo matapos marinig namin mula kay Erika na hinimatay ka daw," saad nung asawa ko saka niyakap ito agad habang umiiyak.

          “Ninang, OA niyo po." Sinagot ni Ren ang yakap ng asawa ko.

          “Ren, mabuti naman at okay ka lang," saad ni Blue. Kumalas naman ang asawa ko sa pagkakayakap nito kay Ren.

          “Ano ba kasi ang nangyari sa iyo at umiiyak ka kanina at hinimatay?" tanong ni Erika.

          “Kumakain ka ba ng maayos? Masama ba ang pakiramdam mo?" tanong ko na din.

          “Umm... pasensya na... Pero teka, ako umiiyak? Baka kasi naalala ko kasi na ang astig ni kuya Blue habang nagbibigay siya ng speech sa mga members ng banda. Pasensya na," sagot niya habang kinakamot ang ulo niya. Hindi kaya naalala na niya ang kuya niya?

          “Ako? Astig? Paano mo nasabi iyun?" kunot-noong tanong ni Blue.

          “Ahh! Kuya Blue, Huwag mo ng pansinin ang bagay na iyun. At isa pa kaya nahimatay ako ehh siguro wala pa kasi akong tulog simula kagabi. Pinanuod ko iyung kalahati ng isang season ng series na sinusundan ko tapos hindi ko namalayan na 5am na pala."

          “Haay nako! Ren, hindi ba sinasabi namin sa iyo na huwag mong pabayaan ang kalusugan mo?" wika ko.

          “Pasensya na po ninong at pinag-alala ko po kayo. May mga lakad po ba kayo na hindi natuloy?" Napatingin naman ako pati ang asawa ko sa ibang direksyon. “Nako ninong at ninang. Pasensya na po," malungkot na niyang saad.

          “Okay lang iyun Ren. May bukas pa naman," wika ng asawa ko. “Naalala mo pa ba nung nakipag-away sila Daryll at kuya Jasper mo? Umuwi agad kami para sa kanila."

          “Tapos pinagalitan niyo po sila ninang ng magdamag," dagdag ni Ren.

          “Siya nga pala, wala bang masakit sa iyo Ren?" usisa ko dito.

          Umiling si Ren. “Salamat po ulit sa pag-aalala niyo ninong at ninang."

          “Blue, Erika, salamat ulit sa pag-aalaga niyo sa kaniya," wika ko.

          “Nako po tito, wala po iyun," nakangiting saad ni Erika.

          “Wala rin pong anuman," si Blue.

          “Ano Ren, ihatid ka na namin sa bahay mo," yaya ng asawa ko.

          “Okay lang po ba ninong, ninang?" tanong pa nito.

          “Okay lang. Tumayo ka na at ihahatid ka na namin."

          “Sige po Mr. and Mrs. Schoneberg. Mauuna na po akong umalis," paalam ni Blue. “Ren, alagaan mo ang sarili mo haa. Aalis na ako." Kumaway naman ito sa kanya at umalis.

          “Ako din po tito, tita. Aalis na din po ako," paalam din ni Erika.

          “Mag-iingat kayong dalawa, kuya Blue, ate Erika," pahabol ni Ren.

          “Tara Ren, tayo ka na at ihahatid ka namin ng ninong mo para masiguro namin na okay ka lang," wika ng asawa ko.

          Umalis kami sa lugar na iyun at hinatid sa siya sa bahay niya. Inihatid namin siya hanggang sa loob ng bahay.

          “Ninong, ninang, salamat po ulit. Pasensya na po kung may mga lakad po kayo na naunsyami dahil sa akin."

          “Okay nga lang sabi," saad ng asawa ko. “May kakainin ka na ba anak ipagluluto kita." Pumunta naman ang asawa ko sa kusina niya at may napansin. “Ren, may bagong luto na pagkain ka dito," sigaw nito mula sa kusina.

          Lumingon naman agad si Ren sa kusina. “U-Uhm... baka sa kaibigan ko po galing iyang pagkain na iyan," saad ni Ren.

          “Sinong kaibigan?" tanong ko.

          “Uhmm... School mate ko po. Baka po pinagluto niya po ako bago umalis. Nagsabi po siya na bago daw siya umuwi sa kanila, ipagluluto niya muna ako ng pagkain," dahilan nito.

          Mariin ko naman siyang tiningnan sa mata. “Sigurado ka?" sunod kong tanong dito.

          “Opo ninong," sagot niya.

          “Anong pangalan niya?" isa ko pang tanong.

          “Uhmm... ahh... Keifer Salvador po."

          “Hon, anong ulam ba ang nakalagay diyan?" sigaw ko.

          “Umm... Misua na may mga gulay hon," sagot nito mula sa kusina.

          “Ren, pwede bang isa sa mga araw na ito ay makita ko iyang kaibigan mong iyan?"

          “Sige po ninong," nakangiti nitong sagot. Lumapit naman sa amin ang asawa ko.

          “Ren, kain ka ng mabuti," ani nito.

          “Sige po ninang. Ninong, ninang, pasensya na po ulit at magandang gabi po," saad ni Ren.

          “Magandang gabi din Ren," paalam naming mag-asawa.

          “Tulog ka ng maayos hijo ha," pahabol ng asawa ko.

          Tumayo naman kami ng asawa ko at pinatawag ang sasakyan na naghihintay sa labas ng bahay ni Ren. Pumasok na kami sa loob ng sasakyan at pinaandar na ito pauwi sa mansyon.

          “Hon, narinig mo iyun? May kaibigan na pala si Ren na nakakapasok sa bahay niya?" tanong sa akin ng asawa ko.

          “Yeah. Magandang senyales iyan."

          “Anong magandang senyales? Mamaya ehh sinasamantala ang pagiging loner ni Ren at-"

          “Hon, kaya na iyan ni Ren," pagputol ko. “Siguro alam na ni Ren ang gagawin sa mga taong ganoon kung saka-sakali na sinasamantala lang nila ang pagiging loner nito."

          “Tama ka. Isang responsableng tao si Ren."

Ren's POV

          Umalis na sila ninang at ninong sa bahay. Nako naman Mr. Lion. Wrong timing iyun ahh. Buti at hindi ito masyadong nag-usisa. Gaya ng kunin niya ang phone ko at tawagin si Kei at tanungin kung niluto ba nito ang karne o ano pa.

          Dumiretso na ako sa kwarto ko at humiga. Pilit ko pa rin inaalala iyung mga bagay na naalala ko bago ako hinimatay. Weird pero hindi ko talaga maalala. Hindi ko na namalayan na nakatulog na ako.

          Alas-diyes na ng umaga nang ako'y magising. Pumunta ako sa banyo ko para magmumog. Pagkatapos, bumaba na ako. Nagulat ako na may tao sa kusina. Guess who? Siyempre si Mr. Lion ulit.

          “Gising ka na pala," sigaw niya kasi nasa hagdanan pa lang ako. Mukhang busy ata siya.

          Lumakad naman ako papalapit dito at umupo sa isa sa upuan ng hapag-kainan. Muli, naka-suit siya at naka lion mask na natatakpan ang buong ulo niya. Wala siyang suot na mga gloves sa kamay na katulad sa isang leyon. Mabuti naman at hindi niya iyun suot tapos magluluto siya para sa akin.

          “Hindi ka ba naiinitan sa suot mong iyan?" tanong ko agad.

          “Kapag hinubad ko naman ito, siguradong mag-iinit ka." Humarap siya sa akin. “Gusto mo bang hubarin ko ang suot ko para malaman mo kung sino ba ako?"

          Napalunok naman ako sa sinabi niya. Curious talaga ako kung sino ang tao sa likod ng maskarang iyan. “Teka nga, anong masasabi mo na kapag hinubad mo ang lahat ng suot mo mag-iinit ako?"

          “Biro lang iyun." Bumaling ulit siya sa kanyang niluluto. “Siya nga pala, gusto kong magpaalam sa iyo. Uuwi ako ngayong semester break."

          “Bago iyan ahh. Nagpapaalam ang stalker ko na aalis. Harapan pang sinabi sa akin." Pinaghain naman niya ako ng pagkain na niluto niya. “Alam mo, dapat talaga na karirin mo ang pagluluto para sa akin. Lalo na sa ganitong mga panahon na tinatamad talaga ako gumawa ng kahit ano."

          “Dahil nga diyan kaya magpapaalam ako."

          “Oo nga pala, just in case na hindi mo alam, sila ninong at ninang, nakita iyung pagkain na niluto mo kagabi. Buti na lang at hindi nag-usisa masyado."

          “Bakit hindi mo ako sinumbong?"

          “Siguro may kailangan akong malaman sa iyo."

          “Gaya ng alin?"

          “May alam ko ba sa nakaraan ko?" Ilang segundo naman itong hindi nagsalita.

          “Oo."

          “Then ibig sabihin, nagkita na tayo dati?"

          “Gaya ng sagot ko sa haunted house, oo at hindi."

          “Pwede ko bang malaman kung ano ang nakaraan ko Mr. Lion?"

          “Pasensya na pero hindi ako ang dapat magsabi sa iyo niyan. Hindi ko sikreto ang bagay na iyan." Nanlumo naman ako sa sinagot niya. “Kung unti-unti mo ng naalala ang nakaraan mo, mabuti. Hulaan ko, nalaman mo ngayon na may kapatid ka."

          “Paano mo nalaman iyun?!" gulat kong tanong.

          “Hindi ba obvious Ren? Sa pangalawang palapag kung asaan ang kwarto mo, may dalawa pang kwarto. Malamang ang kwarto mo ay ang master's room. At ang dalawa pang kwarto ay para sa inyo ng kapatid mo," paliwanag nito.

          May point siya. Sa totoo lang, nung unang tapak ko palang sa pangalawang palapag, nagtataka ako bakit nga ba may dalawa pang kwarto. Sabi ng ninong ko ehh guest room daw ang mga iyun.

          “Kilala mo ba ang kapatid ko?"

          “Hanggang diyan lang ang masasabi ko dahil sabi ko nga, hindi ko sikreto ang bagay na iyan at may mas karapat-dapat na magsabi sa iyo niyan. Hindi ka ba tinuruan ng magulang o nag-aalaga sa iyo na huwag kang maniniwala sa sinasabi ng mga estranghero sa iyo? Mamaya niyan ay magsabi ako sa iyo ng kasinungalingan. Sa bagay, alam mo kung ang isang tao ay nagsasabi ng katotohanan o hindi. Pero sa kalagayan mo ngayon, baka kahit ano ehh paniwalaan mo na."

          Tumungo naman ako. “Ganoon ba? Ito na lang. Kahapon, hinimatay ako... ewan ko kung alam mo."

          “I perfectly know. Stalker mo ako Ren."

          “Whatever! So iyun na nga. Habang nagsasalita si kuya Blue, namangha ako sa angking kaastigan niya. Pagkatapos noong magdikit-dikit na ang mga kamao namin, nahimatay ako. Pinipilit kong inaalala kung bakit pero ang weird lang na hindi ko talaga ito maalala."

          “Simple. May tinatakasan ka," agad niyang nasabi.

          “Tinatakasan? Ako? Ano naman?"

          “Katotohanan."

          “B-Bakit naman ako tatakas sa katotohanan? Ito na nga na gusto ko malaman ang katotohanan mula sa iyo ehh ikaw naman ang umiiwas ng sagot."

          “Siguro ehh malinaw ko na itong sinabi sa iyo na hindi ako ang dapat magsabi ng mga bagay-bagay na iyun. Mas maganda kapag ikaw ang tumuklas ng katotohanang iyun. Sabi nila, truth will set you free. Pero sa kaso mo Ren, baka ang katotohanan ang magkulong sa iyo."

          “Aixt! Ewan! Ang gulo mo!"

          “Kainin mo na iyang agahan mo at baka lumamig na iyan. Babantayan kita habang kumakain."

          Tiningnan ko naman ang niluto niya at... tinolang manok sa agahan? Seryoso? Well ayokong magreklamo. Mukhang masarap naman. Pero hindi ba, ganoon naman talaga ang mga pagkain? Mukha talagang masarap? Tinikman ko naman ang sabaw. Ang anghang naman.

          「Tay, anong amoy iyun? Parang ang sarap," saad ko ng may naamoy akong masarap na pagkain na niluluto ng nanay ko sa kusina. Umupo naman ako sa isa sa upuan ng hapag-kainan at ilang minuto lang ay inihain na ito “Wow! Tinolang manok!" Umupo na rin si kuya Lars sa tabi ko.

          “Tikman mo Ren. Iyan na ang pinakamasarap na tinolang manok na matitikman mo," ani kuya Lars.

          Tinikman ko naman ito at masarap ang tinolang manok na niluto ni nanay. Maanghang din to na mas lalo ko itong nagustuhan.

          “Mukhang kakain ako ngayon ng marami," nakangiti kong saad.」

          Isa na namang ala-ala ang nakita ko pero hindi na naman ito masyadong malinaw. Ang malinaw lang sa akin ay may kapatid ako na ang pangalan ay Lars at itong tinolang manok na niluto ni Mr. Lion ay gusto ko. Paborito ko ito.

          “Mr. Lio-"

          Lumingon naman ako sa paligid. Wala na pala siya. Sa kabilang banda ng lamesa, may... life-size na stuffed toy ng isang leyon ang nakalagay. Teka, matagal na ba akong tulala at hindi ko siya napansin na iniwan niya ang stuffed toy sa harapan ko pagkatapos ay umalis? At may kapatid pala ako na ang pangalan ay Lars. Natapos naman ako sa pagkain ko at nagligpit ngpinagkainan at hinugasan ko na rin ito.

          Binaling ko naman ang atensyon ko sa stuffed toy na iniwan niya. Ang laki. May napansin akong kakaiba dito at may note na nakalagay. Binasa ko naman ang nilalaman ng sulat.

          “Natulala ka na. Ang sarap ba ng tinolang manok na niluto ko? Isa sa mga paborito mo iyan kapag maanghang. Alam kong nakakapagluto ka ng ganitong pagkain pero hindi mo nilalagyan ng siling pansigang. Ngayong natikman mo na, naalala mo na ba? Okay lang iyan. Isa-isa lang. Kung ako, gusto ko nga na full force na ipaalala sa iyo ang lahat. Pero risky para sa akin. May bagay ako na iniiwasang mangyari. Moving on, iniwan ko itong life-size na stuffed toy for some reasons. Kapag lonely ka, yakapin mo. Also para isipin mo na I'm still watching you," saad ng sulat.

          Teka? Baka may hidden camera sa mga mata ng leyon? Binasa ko naman ulit ang sulat niya.

          “Ohh... Iniisip mo na ba na baka may hidden camera sa mga mata ng leyon? Don't worry. I'm a real deal na stalker. I can watch over you kahit na nasa bakasyon ako. Cheers! Loving You... Again, Mr. Lion."

          Loving you again? Ano ang ibig sabihin nito? Heto na naman. At tsaka, paano niya nalaman ang iniisip ko na magsususpetsa ako na may hidden camera sa mga mata ng leyon? Dala-dala ang stuffed toy at ang sulat, pinuntahan ko ang sala at nilagay ko muna sa sofa ang laruan. Umakyat ulit ako sa kwarto ko at binuksan ang isa sa pintuan ng aparador. Dito ko nilalagay ang mga notes ni Mr. Lion. Marami-rami na rin iyung mga notes. Bumalik naman ako sa sala at umupo sa sofa. Muli, kinuha ko ang stuffed toy at sinuri ang mga mata nito at baka may hidden camera talaga na nakalagay. Well wala naman. Maya-maya, agad ko naman itong niyakap.

          「“Ren, may regalo ako sa iyo," saad nung bata na kasing-edad ko. May nilabas naman itong maliit na stuffed toy ng isang leyon.

          “Wow. Salamat." Kinuha ko naman ang regalo ng bata at agad na niyakap ang laruan.」

          Na naman? Nilayo ko naman sa akin ang laruan. Favorite animal ko pala ang mga lion. Kaya ba mabilis ang tibok ng puso ko noong unang nagkita kami ni Mr. Lion? At tsaka, sino ba ang batang iyun sa ala-ala ko na nagbigay sa akin? Si Mr. Lion kaya iyun?

          Maya-maya ay bigla akong na-bore sa kakaisip kung ano ba talaga ang nakaraan ko. Dahil semester break, ano kaya ang magandang gawin? Binuksan ko naman ang kompyuter ko at nag-check ng mga e-mails. Nakuha ang atensyon ko sa isang e-mail na may tag na REQUEST at kapapadala lang nito. Sakto din at online din ang nagpadala. Nag-private message naman ako dito para mag-chat na lang kami.

Leonhart96776 entered the room...

Ren: Hi. I received your request. How can I help you?

Leonhart96776: Hi. Could you please edit the song and make a more rock version of the song?

Ren: S-Sure... What song anyway?

Leonhart96776: Just Call my Name by Amano.

Ren: Okay. Will work on it.

Leonhart96776: Please hurry. We need it for our pratice for Battle of the Bands. I will pay any price for it.

          Ohh. Tama nga iyung iniisip namin ni kuya Blue na meron ding ibang banda na magpa-pratice sa summer.

Ren: May I ask? What school are you from?

Leonhart96776: I'm from SAU. What about you?

Ren: SAU as in Saint Ambrose University?

Leonhart96776: Yes it is.

          Wow. Sa SAU galing. Kaaway detected. Isa sa kakompetensya ng school maliban sa URS. Patuloy ko naman itong kinakausap habang patuloy na ginagawa ang request niya.

Leonhart96776: What school are you from?

Ren: I'm a NEET. Not in Education, Employment, or Training.

Leonhart96776: Ohh really? So you earn money just by taking requests?

Ren: Kinda. But I'm planning to go to school this June. I'm an incoming freshmen by the way.

Leonhart96776: How about you choose our school?

Ren: Your school sounds expensive I might buy it.

Leonhart96776: What? @_@

Ren: Kidding. Are you perhaps the leader of your band if I may ask.

Leonhart96776: Kinda. Hey, are you really working on my request while chatting?

Ren: Yup and I'm already done.

Leonhart96776: Wow great!

Ren: Just waiting for my computer to do it's part now.

Leonhart96776: Cool. That was fast. How did you do that? Or are you bluffing?

Ren: No I am not. It's just it's kinda easy.

Leonhart96776: Could you take more requests from me in the future?

Ren: As long as it's not within the school days. I'm only available this summer until April 15.

Leonhart96776: Ohh really? Too bad. The site is kinda helpful.

Ren: Too bad. I'm inactive these late days and I need to do this, I'll close it this April 15. Need to focus on other things like encoding Anime.

Leonhart96776: So you are an Otaku?

Ren: I prefer the word fan. Otaku is a bad term.

Leonhart96776: I see.

Ren: Here. Amano - Just Call My Name.

Leonhart96776: Thank you so much. Let me listen to it first.

Ren: Okay take your time.

          Another job well done. Kapag ganitong bakasyon, tumatanggap ako ng mga request sa aking website at kumikita naman ako. Nabibili ko kahit papaano ang mga gusto ko ng hindi ginagamit ang pera ni ninong.

Leonhart96776: Great! I already paid you.

Ren: Thank you very much.

Leonhart96776: Your welcome and thank you too.

Leonhart96776 left the room...

          Maglalaro na sana ako ng isang online game ng mapansin ko ang mabagal na responde ng mouse ko. Bakit? Bigla na lang gumalaw mag-isa ang mouse at ang kompyuter ko ay nagbubukas ng kahit anong mga program. HACKER! Sinubukan ko naman itong labanan pero huli na ang lahat. Dali-dali ko agad na tinanggal ang internet. Malaking problema ito. Sino kaya ang gumawa nito? Nag-isip ako ng mabuti kung paano ako na-hack.

          Si Leonhart96776 lang naman ang kausap ko... or baka siya talaga iyung hacker. Hindi ko pwedeng buksan ang internet ko at baka inaantay lang niya ako mag-online. Dahil hindi ako pwedeng mag-online at wala akong internet, hindi ko mabubuksan ang bahay ko mula sa labas kapag lumabas ako ngayon. Hindi ko din mababantayan ang bahay ko. Kailangan kong mag-isip kung ano ang dapat kong gawin. Naalala ko naman na darating ang mga tagalinis ng bahay. Tinawagan ko si ninang. Ilang ring lang at sinagot niya ito.

          “Hello Ren. Napatawag ka?" masayang bati ni ninang.

          “Magandang umaga po ninang. Iyung mga tagalinis po ng bahay, pwede po bang papuntahin niyo na po sila dito?" pakiusap ko.

          “Sige Ren. Papupuntahin ko na sila. May iba ka pa bang kailangan?"

          “Wala na po. Salamat po ninang."

          “Bakit mo nga pala pinatawag sila ng maaga?" tanong nito.

          “Ahh wala lang po. Gusto ko lang makitang malinis ang bahay," pagsisinungaling ko.

          “Ganoon ba Ren?"

          “Opo. Salamat po ulit," paalam ko. “Have a good day po ninang."

          “Have a good day din Ren." Kung alam niyo lang po kung gaano kasama ang araw ko ngayon. Binaba ko naman ang phone.

          Ilang minuto lang ang nakalipas at dumating na ang mga tagalinis. Sila ay mapagkakatiwalaan... dahil medyo matagal na rin silang naninilbihan sa akin. Parang hindi ata ako sigurado sa sinabi kong iyun ahh. Mabait kaya akong amo kaya bakit gagawan nila ako ng masama... unless... HAIXTT! Inutusan ko naman sila na huwag umalis agad kapag hindi pa ako nakabalik at magtanghalian na din sila kung kinakailangan. Nagdahilan ako na may inaantay akong panauhin at papasukin nila ito.

          Kinuha ko naman ang bike ko sa garahe at dali-daling pumunta sa Schoneberg Academe. Doon ako kokonek sa internet ng school. Dumiretso ako sa Music Room para doon gawin ang aking operasyon. Pinasok ko naman agad ang susi ng room pero hindi pala ito naka-lock. Nang binuksan ko ito, nakita ko si kuya Paul na may kahalikan na babae. Napatigil naman sila sa ginagawa. This is super awkward.

          “R-Ren. N-Naparito ka?" tarantang tanong ni kuya Paul. Nag-ayos naman silang dalawa.

          “Umm... pasensya na kung naistorbo ko po kayo," walang emosyon kong saad. Ano ba ang dapat maramdaman ko?

          “Ahh... Ren, pinapakilala ko sa iyo ang girlfriend ko. Si Sarah nga pala. Sarah, Ren. Vice President ng Music Club," pakilala ni kuya Paul sa akin.

          “Nice to meet you Ren," bati ni ate Sarah.

          “Nice to meet you din po ate Sarah," bati ko din dito. Tiningnan ko naman ito sa mata saglit. She is beautiful. Okay. Si kuya Paul na ang straight. “Pasensya na kung naistorbo ko po kayo pero kuya Paul... di bale na lang. Alam niyo na iyun."

          “Ooookay," tanging nasabi nito.

          Umalis na ako sa Music Room. Siguro sa library na lang ako. What's the worst that could happen to this day? May kasabay akong masungit na tao na papasok sa library at malalaman ang tinatago nitong sikreto?

          Sa library, sinimulan ko naman ang gagawin kong operasyon CATHARSIS. Bwiset na hacker iyan. Gaganti talaga ako. Binuksan ko ang laptop at oras na para parusahan si Leonhart96776.

          Hinanap ko ang IP Address niya at nahanap ko nga ito. Dahil sa IP Address, malalaman mo din kung saan ito nakatira. Malapit nga siya sa SAU. Hi-nack ko naman ang kompyuter niya at matagumpay siyang tinuruan ng leksyon. Ultimately, sinira ko na agad ang kompyuter niya kung sino man siya by sending a virus at in-upload sa PC niya kasi naka-online ito. Well kung gaganti siya, hindi naman niya malalaman kung sino or kung saan ko ito ginawa.

          Padaan na sana ako pauwi nang maisip ko na dumaan ulit sa Music Room. Ay huwag na! Hayaan ko na sila. Naghihintay ang mga katulong sa bahay kaya kailangan ko na talagang umuwi. Pagdating sa bahay, pinagbuksan ako ng gate ng isa sa mga katulong.

          “Sir, nandito na po iyung hinihintay niyong tao," pambungad nito ng pumasok ako. Kumunot naman ang noo ko sa narinig.

          Wala naman talaga akong hinihintay pero may pumasok talaga sa bahay? Hindi naman kaya... Dali-dali akong pumasok sa bahay para malaman kung sino ang bisita daw na hinihintay ko. Nadatnan ko naman si Kei na nasa couch at nakaupo. Nakahinga naman ako ng maluwag. Teka nga? Bakit nandito si Kei?

          “Ren, nandito ka na pala," saad ni Kei. “Gusto ko-"

          “Wait," pagpatlang ko sa sasabihin nito. Pumalakpak naman ako para kunin ang atensyon ng lahat ng mga katulong. “People, salamat ulit sa hard work ninyo. Pwede na po kayong umalis," utos ko sa kanila. Nagsimula naman magsialisan ang mga katulong at ng masiguro ko na wala na, binalik ko naman agad ang internet at binuksan ang kompyuter. “Pasensya na Kei. Pwede bang bigyan mo ako ng mga sampung minuto at huwag kang titingin sa ginagawa ko," pakiusap ko.

          “Okay. Pwede mo bang ipaliwanag sa akin mamaya kung ano ang nangyari?" kunot-noong tanong nito.

          “Yeah sure."

          Sinimulan ko naman ang pag-a-update lahat ng kailangan kong i-update. Anti-Virus, Web Protector, Anti-Hacking at marami pang iba. Natapos na rin ako sa wakas. Nakahinga na ulit ako ng maluwag.

          “May problema ka ba kanina?" agad na tanong ni Kei nang natapos na ako.

          Umalis naman ako sa harap ng kompyuter at umupo sa couch ko na pang-isahan. “Yeah. May nag-hack sa akin na taga-SAU daw," sagot ko. “Bad trip iyun ahh. Tinuruan ko ng leksyon kaya sinira ko ang kompyuter."

          “Ha? Sumugod ka sa bahay niya at sinira ang kompyuter?" gulat na tanong niya.

          “Hindi naman Kei. Sinira ko ang kompyuter ng hacker ko by virus."

          “Posible iyun?" gulat na tanong nito.

          Ay! Ren, magtigil ka! Huwag mong ipagkalat ang sikreto mo. Teka nga, dapat ibahin ko ang usapan. “Ano nga pala ulit ang kinukuha mong kurso?" pag-iba ko sa topic.

          “Medicine," agad na sagot niya.

          “Teka Kei? Medicine na kasali sa Journalism Club? Pwede ba iyun? Ang alam ko ehh para sa mga Mass Communication students lang iyun ahh?"

          “May skills naman ako sa pagbabalita ano," ngiwi niya. “At tsaka pumapayag ang school na makasali ang galing ibang course basta ehh estudyante ka ng eskwelahan. Nabago lang iyung rules noong nakaraang taon kaya sumali agad ako. Iyung Vice President nga namin ehh Business Administration ang course," paliwanag niya.

          “I see. Teka nga, bakit ka nandito?" sabay ayos ng upo sa sofa. Napansin ko naman na umiba ito ng tingin. “May problema ba?"

          “Umm... teka..." Mukhang nag-aalangan siya na sabihin ito.

          “Huwag kang mahiya Kei. Sabihin mo sa akin." Huminga naman siya ng malalim na parang hindi ko kakayanin ang sasabihin niya. Magtatapat ng tunay na nararamdaman?!

          “Pwede bang magtago ako sa bahay mo ngayong bakasyon?" seryoso niyang tanong sa akin. Akala ko kung ano na.

          “Bakit ka magtatago sa bahay ko ngayong bakasyon?" gulat kong tanong.

          “Alam kong nakakabigla. Pero kasi, sila tito at tita, kinukulit ako na magpakasal na," rason niya sa akin.

          “At bakit ka naman dito sa akin magtatago?"

          “Umm... kasi..." Kita ko naman sa mukha niya na ninenerbyos at malikot ang galaw ng mga mata niya. “Ayoko kasi na matuloy ang engagement kaya naisip ko na magtago na lang muna ako. Pwede ka namang tumanggi kung ayaw mo." Minsan naisip ko na kapag nakipagkaibigan ka sa mga tao, gagamitin ka nila para sa sarili nilang kagustuhan. “At isa pa kasi, gusto kong matapos iyung Ghost Squad at iyung Time Crisis," diretso niyang saad. Napaka-straightforward naman. Kaiisip ko pa nga lang ehh. Well sa bagay. Si Kei iyan.

          “Sige. Pumapayag ako. Tutal ako lang naman ang mag-isa sa pamamahay na ito. Wala namang masama kung dumito ka muna. Okay na rin iyun para bawas boredom din. May kwarto pa naman sa taas," pakumpas kong saad.

          “Salamat Ren at niligtas mo ang virginity ko," nakangiti nitong saad.

          “Virginity?! Ang bilis niyo naman," gulat kong saad.

          “Alam mo kasi, pinipilit akong anakan agad iyung pakakasalan ko para wala ng problema," paliwanag niya. Grabe. Pwersahan talaga.

          “So kelan mo dadalhin ang mga gamit mo?" tanong ko.

          “Umm... iyung mga katulong kasi, pinasok agad ang mga damit ko sa kwarto sa taas kaya nandito lang ako sa sala baka kasi tumanggi ka," paliwanag niya. Tumayo naman ako.

          “Kung ganoon Keifer Salvador, as the head of the house, WELCOME TO MY HOUSE! Feel free at home!"

          “Kailangan pa talaga iyan?" Tumungo naman siya at natatawa. Ilang segundo lang ay naging seryoso ito ulit. “Maraming salamat talaga Ren sa pagpayag na tumira ako dito pansamantala."

          “Nako, tigilan mo ang iyan. Pag-usapan naman natin kung bakit ayaw mong magpakasal. May nagugustuhan ka bang isang tao?" Tumango naman siya. “Sino?"

          “Ang totoo, hindi ko pa siya kilala pero may litrato ako." Kinuha naman niya ang phone at pinakita sa akin ang screensaver nito. Teka, juice-colored! Ito iyung Valentine's Day nung inalalayan ko si ate Erika sa kotse niya. Anong gagawin ko? “Hindi ko alam pero pagdating sa akin, I found him really attractive."

          “Talaga? Grabe naman," kalmado kong saad. Buti at hindi niya alam na ako iyun. Delikado ang sitwasyon ko. Teka nga, hindi niya ba talaga alam na ako ito? Tiningnan naman nito ang screensaver ng phone niya.

          “Gusto kong malaman kung sino siya at liligawan ko siya. Kapag sinagot niya ako, yayayain ko siya sa bahay ko, sa kwarto ko tapos aanakan ko siya. Tapos magpapakasal kami sa ibang bansa at mabubuhay ng maligaya," diretsong sabi niya na, wari'y hindi talaga alam nito na ako ang tao sa litrato. Kinikilabutan ako sa sinasabi niya! Ren, steel yourself!

          “B-Baka libog lang iyan Kei?" naitanong ko.

          “Baka nga. Straight talaga ako pero nung nakita ko siya, there was this urge of humanda ka sa akin kapag naging akin ka talaga iyung ganoon," wika niya habang kinukuyom ang isang kamao niya. HINDI PA TALAGA NIYA NA-REALIZE NA AKO ANG NASA LITRATO!

          “Seryoso ka talaga?" tanong ko rito.

          Sumeryoso naman bigla ang tingin nito sa akin. “Ren, pwede bang magkwento ako sa iyo ng konting history sa iyo?" seryoso niyang tanong.

          “Well yeah. Sure." Tama iyan. Para umiba ang pag-uusapan natin.

          “Iyung papa ko kasi, may minahal siyang lalaki din," panimula niya. Teka, sana naman hindi ma-link sa storya niya. “Mag-bestfriend sila. Hindi mo mapaghihiwalay. Isang araw, nagising na lang ang tatay ko na mahal na niya ang bestfriend niya. Hindi niya ito matanggap. Lalaki siya at kailangan, babae ang mamahalin niya pero hindi siya nagtagumpay. Lumayo siya rito. Baka kasi mahalata ng pamilya niya. Noong araw kasi, kapag nalaman ng pamilya namin na may bakla sa pamilya, pinapatay nila ito at ang kasamang lalaki. Meron daw kasing nasampulan sa pamilya nila noong bata pa ang tatay ko. Pero dahil sa hindi mapigilang pagmamahal ng tatay ko, nagdesisyon siya na ibahin ang paniniwala na iyun. Ginawa naman niya iyun at nakipagtalo sa mga lolo at lola ko. Kaya nagsikap ang tatay ko na ibahin ang paniniwalang ganoon at nagtagumpay naman siya. Pero huli na ang lahat ng pumunta na ito sa bestfriend niya. May asawa na ito at may anak na ito at 8 years old na agad. Hindi kalaunan ay nag-asawa din ang tatay ko. Nagbunga naman ang pagmamahalan nila at ako iyun. Nagkaroon din ng isa pang-anak ang bestfriend ng tatay ko. Makalipas ang anim na taon at ikwinento nga ng tatay ko ito. Kung hindi daw matutuloy ang pag-iibigan nila, ako na lang na anak ang magpapatuloy. Iyung first born sana ang paiibigin ko pero nung makita ko iyung pangalawang anak, na-inlove ata ako."

          Loading pa rin ang utak ko sa mga sinasabi ni Kei. Ang naintindihan ko lang sa sinasabi niya na nakuhaan ko ng atensyon. Isang pamilya na kapag nalaman na may bakla sa pamilya ehh papatayin instantly. Just wow.

          “Parte ba kayo Kei ng isang angkan or something?" hindi ko siguradong tanong.

          “Well yeah... Something like that. A pain in the ass to be exact. A tradition or something. Moreover, it's bullshit," reaksyon niya habang kumukumpas.

          “Bakit mo naman sinusunod ang sinasabi ng tatay mo?" sunod na tanong ko.

          “Well kagustuhan nga niya at kagustuhan ko na rin. Alam mo bang tinulungan ako ng nakakatandang kapatid niya?" How irresponsible of the older brother.

          “Pero Kei, baka naman hindi pag-ibig iyun? Masyado ka pang bata nun. Biruin mo, 6 years old ka pa lang nun, nag-iisip ka na ng mga bagay tungkol sa pag-ibig? Tanong ko lang. Kinakanta mo na rin ba iyung kantang Kahit Bata Pa Ako?"

          “Hindi. Pero siguro nga na hindi pag-ibig iyun. Pero nalaman ko kalaunan na mahal ko ang batang iyun. Noong bata pa kami, palagi kaming naglalaro. Lagi siyang taya, lampa at pikunin. Sabi ng kuya niya, literal na mahina daw siya. Kapag sobra na kami sa pang-aasar, pinapasaya namin siya. Isang araw, ewan ko ba pero nalaman ata ng tatay niya ang intensyon ko kaya lumayo sila. Hindi namin alam kung saan sila nakatira. Tapos nung nalaman naman namin kung nasaan sila, dali-dali akong pumunta pero wala na akong naabutan kung hindi isang sunog na bahay ang nadatnan namin. Hinanap namin ang pamilya niya pero namatay ito lahat. Wala na rin akong balita doon sa bunso nilang anak." Kalungkot naman.

          “Pero anong koneksyon niya dito sa taong gustong-gusto mo?" tanong ko.

          “Kamukha niya ang kababata ko," seryoso niyang sagot at tiningnan naman ako nito ng mariin. “At kamukha niya talaga ang tatay niya sa huling pagkakakita ko dito."

          Na-curious ako bigla. Kamukha ko daw ang kababata niya? Or baka coincidence lang iyun. Sino nga ba ang mga magulang ko or kung ano ba ang hitsura nila? Kapag nagtanong naman ako kay ninong, sagot niya lagi ay kamukha ko at kaugali ko ang tatay ko. Nagtanong naman ako kung may litrato ba siya sa tatay ko pero wala na daw siyang litrato dahil ang tatay ko daw, ayaw magpakuha ng litrato kahit para sa kaibigan.

          Dati, naghinala ako na may masamang binabalak si ninong sa akin kaya nagsagawa ako ng ilang imbestigasyon pero wala naman. Binibigay naman niya lahat ang gusto ko. Sinubukan ko naman tanungin kung ano ang pangalan ng tatay ko pero sabi niya, hindi na niya ito natatandaan dahil nagkaroon ng sakit si ninong at may mga parte ng kanyang memorya ang nawala. Magandang palusot pero may ganoong mga kaso. Alam niyo ba na nakakabobo ang anestisya na tinutusok sa atin ng mga doktor? Nawawala at bumabalik naman ang talino mo kalaunan pero hindi na talaga maalala ni ninong kahit anong pangungulit ko. At tsaka nag-promise pala ako kay ninong na hindi na magtatanong tungkol sa nakaraan... at sakop pala iyung pagtatanong ko kung ano ang pangalan ng mga magulang ko. I think logically that time at nag-promise lang naman ako kay ninong at hindi kay ninang. Nagtanong naman ako kay ninang pero kahit si ninang, hindi alam.

          Naisip ko naman na what's the point pa na alamin ko. Pero nung pinakain ako ni Mr. Lion ng tinolang manok na maanghang kanina, may naalala ako. Isang buong pamilya ang masayang kumakain sa hapag-kainan. Sa ala-ala ding iyun, may nakakatanda akong kapatid na niyaya ako na tikman ang pagkain.

          Nakakapagtaka naman. Sabi ni ninong ehh nung pinanganak ako, namatay daw sila sa isang sakit pero wala silang sinabi na may kapatid ako. Ibig sabihin nito ay marami pang tinatagong lihim sa akin si ninong. Ito naman si Kei, sabi na kamukha ko ang kababata niya. Baka ako iyung pag-ibig na kinikwento ni Kei?

          “Kei, kung makikita mo ulit ang kababata mo, ano ang gagawin mo dito?" tanong ko.

          “Sabi ng tatay ko, kapag nakuha ko siya, huwag ko na daw pakawalan," sagot niya na may ngiti. Bigla namang umiba ang ekspresyon niya at tiningnan ako ng diretso. “Aangkinin ko siya. Aariin. Ipaparamdam ko sa kaniya araw-araw na mahal ko siya. Ikukulong ko siya sa akin. Kahit anong mangyari, akin lang siya," saad niya habang ang kamay niya ay may parang hinahawakang bagay sa ere... at parang nakatutok iyun sa leeg ko. Nakakatakot! Nagbago ang isip ko.

          “Wow! Intense!" tanging nasambit ko.

          “Pero siyempre, joke lang iyun," natatawang wika nito. Joke?! Parang totoo gago!

          “Pero Kei, parang ang tingin ko sa ginagawa mo sa taong ito, tinuturing mo siyang trophy."

          Umiba naman siya ulit ng tingin. “Siguro nga. Pero ngayon, nag-iba na ang lahat," seryoso niyang wika. Tapos baka sasabihin niya na joke lang iyung sinasabi niya kanina lang?

          “Paanong nag-iba?" tanong ko.

          “Nalaman ko na iyung pamilya namin, kaaway ng pamilya nila. Pinatay ng lolo ko ang pamilya niya. Lahat-lahat. At sa tingin ko, ang kababata ko na lang ang natitira. Sabi ng isang kaibigan ko, buhay pa ang kababata ko kasi wala pang nakakahanap dito. Ano ba ang point kapag namatay na lahat iyung kalabang pamilya nila? Probably bullshit," kalmado niyang kwento. “Sa ngayon, hinahanap pa rin nila ito and kami ng kaibigan ko ay naghahanap din. Paunahan na lang."

          What the actual fuck! Ito ba ang katotohanang tinatago ni ninong? Na baka kaaway ng pamilya ko ay isang pamilya na handang pumatay? Kaya tinatago ako ni ninong? Pero hindi ko pa naman kunpirmado na ako iyung kababata na tinutukoy ni Kei.

          “Well going back sa kababata mo, as in kapag namatay siya, wala na iyung parang bloodline nila?"

          “Tama ka Ren. Kaya nga kung siya ang kababata ko, ipaparamdam ko ang pagmamahal ko. Iyung tipong ako lang ang kailangan niya. I will treasure him," medyo mangiyak-ngiyak niyang wika. “Hangga't maari, I'll literally do anything for him... if it means to kill just for him to be safe, why not?"

          I felt conviction on what he is saying. He is willing to go that far... para sa kababata niya... na baka ako. Pero kailangan ko pa ring kumpirmahin ang bagay na iyun.

          “Pero siyempre, joke lang iyun!" masigla kong wika para naman mag-iba ang atmosphere namin.

          Ngumiti naman siya ulit. “Oo tama ka nga." Kinabig naman nito papalapit sa kaniya ang stuffed toy na leyon na nakaupo malapit sa kaniya. “Siya nga pala, ngayon ko lang ito nakita ahh. Sino ang nagbigay?" tanong niya.

          “Order ko. Nabili ko online," pagsisinungaling ko. Hindi pwedeng sabihin na sa kaibigan ko galing dahil mabubuko na kay Mr. Lion galing.

          “Lion is your favorite animal I see," natutuwang reaksyon nito. “Tara Ren. Magluto na tayo ng makakain. Nagugutom na ako," yaya nito.

          “Sige," pagpayag ko.

          Nagluto naman kami ng makakain. Buti naman at hindi niya talaga nahahalata na ako iyung taong pinagpapantasyahan niya. Awkward siguro kapag nalaman niya... o mayayari ako! Medyo may laman si Kei at baka magahasa ako ng wala sa oras. At bakit ko ba napapansin na may laman si Kei?!

          Dapat nga sa mga oras na ito, hindi ko na siya kinakaibigan dahil sa mga narinig ko na pantasya niya tungkol sa akin. Pero bigla akong nag-care sa pagkakaibigan namin at saka baka may malaman pa ako tungkol sa kababata niya na baka ako... pero seryoso? Hindi talaga niya alam na ako iyung nasa litrato? Well hindi ko masisisi si Kei dahil nagmahal lang siya. Well ano ba ang alam ko sa pagmamahal? Nang matapos na kaming kumain ng aming hapunan, pumunta na kami sa kwarto namin para matulog.

          Hindi pa rin mawala sa isip ko ang kinewento ni Kei. Paano talaga kung ako ang kababata niya? Sinubukan ko naman ulit inalala ang nakaraan... pero wala pa rin talaga. Hanggang doon lang sa nagising ako sa mansyon nila ninong.

          Alam ko na. Tatanungin ko na lang si ninong. Baka may alam talaga siya. Kahit na nag-promise ako na hindi magtatanong, kailangan ko rin itong gawin. Para sa aking sarili. Ayoko muna kay Kei magtanong at baka mamaya sex ang uunahin niyang isasagot imbes ang katotohanan.

          Ilang araw ang nakalipas, katatapos ko lang maligo ng mapansin ko na basa pa ang aking buhok. Fourteen days na ang nakalipas since tumira si Kei sa bahay ko. Sinuklay ko naman ito gaya ng nakagawian. Good news, hindi pa rin alam ni Kei. Ano nga ba ang ginagawa namin ni Kei sa fourteen days na iyun?

          Well sinisubukan kong sirain ang pagkakaibigan namin by playing card games gaya ng Monopoly, Uno at Magic: The Gathering, at ng ilang board games din gaya ng Conquest at Monopoly... ulit. Ewan ko kung internet joke na masisira ang pagkakaibigan namin pero hindi naman. Sa katunayan, lagi akong nananalo laban sa kaniya. Well nananalo siya pero hindi kasindami ng panalo ko. Wala pa nga sa kalahati ng panalo ko ang panalo niya. Nanunuod din kami ng isang season ng paborito naming Animé at naglalaro ng ilang arcade games.

          Nang okay na ang lahat, bumaba na ako at naabutan ko si Kei na nakapaghanda na ng agahan. Lagi niya itong ginagawa. Sinasabihan ko naman siya na huwag gawin ang mga bagay na ganoon pero mapilit since nakikitira lang naman siya. Iyun ang dahilan niya at hindi ko siya makumbinsi.

          “Good morning Ren," bati nito.

          “Good morning din." Pumunta naman ako sa hapag-kainan at kinuha ang handa niyang toasted bread.

          “Ren, ano ang gagawin natin ngayon?" tanong niya.

          “Ang totoo niyan Kei, aalis ako ehh. May pupuntahan lang ako saglit," sagot ko.

          “Talaga? Sayang naman," kunot-noo niyang saad.

          “Pwede mo bang bantayan ang bahay saglit? Hayaan mo at babalik ako para maglaro ng Ghost Squad."

          “Sige ba."

          Pumunta naman ulit ako sa kwarto ko at kinuha ang ilang gamit ko. Pagkababa ko ay pumunta na agad ako sa garahe.

          “Mag-iingat ka," sinsero niyang wika habang tinitingnan niya ako na lumabas ng gate.

          Kinuha ko naman ang bike ko at pumunta sa mansyon ni ninong. Pagkapasok ko, nakasalubong ko si kuya Jasper.

          “Ren, nagbalik ka. Kumusta?" bati sa akin ni kuya Jasper.

          “Okay naman. Ikaw kuya Jasper, kumusta?"

          “Okay lang naman. Dito ka na ba ulit titira dahil wala si Daryll?"

          “Wala si Daryll? Asaan na siya?" gulat kong tanong.

          “Titira na siya sa Hong Kong," sagot niya.

          “Ganoon ba? Oo nga pala, hindi mo ba sinusundan si Nicko?"

          “Well..." Nagkamot siya ng ulo.

          “Nagtatago... I know." Tumawa naman ako ng payak.

          “Siya nga pala Ren, wala pa bang nakakaalam?"

          “Yeah. Ako pa. Magaling ako magtago ng sikreto."

          Tumawa naman siya ng payak. “At magtago ng literal."

          Nagkibit naman ako ng balikat. “Wala ehh. Galit pa rin ata si Daryll sa akin. Ano ba ang magagawa ko? Ayoko naman mag-away na naman sila ni ninong at ninang." Tumawa naman siya ulit ng payak.

          “Nako good news. Lately Ren, hindi sila nag-aaway," natutuwang ibinalita niya sa akin.

          “Talaga kuya? Masaya ako para sa kanila." Naalala ko naman kung bakit ako pumunta sa mansyon. “Oo nga pala, nasa loob ba si ninong?" tanong ko.

          “Wala na si papa dito. Nasa Hong Kong din," sagot nito.

          “Para bantayan si Daryll?"

          “Parang ganoon na nga. At isa pa, may bubuksan si papa na bagong business doon." Nanlumo naman ako sa aking narinig. “Ohh? Bakit nanlumo ka bigla? May kailangan ka ba?"

          “Oo... sana..."

          “Gaya ng?"

          “Sagot sa tunay kong pagkatao? Ikaw kuya Jasper, may alam ka bang mga bagay tungkol sa akin gaya ng nakaraan ko?"

          Umiling naman ito. “Sa totoo lang Ren, wala. Pasensya na. Tuwing nagtatanong ako tungkol sa kung sino ka talaga, umiiwas sila at iibahin ang usapan."

          “Nagtatanong ka din?" gulat kong tanong.

          “Oo naman. Gusto kong malaman kung bakit mahal na mahal ka ng magulang ko at halos tunay na anak ang turing sa iyo. Lahat ng bagay, binibigay ba naman sa iyo?"

          “Sorry kuya Jasper." Tumungo ako.

          “Naiintidihan ko naman. Siguro may dahilan sila."

          “Kaya nga pumunta ako dito."

          “I-skype mo na lang si papa," saad nito na may liwanag sa mukha.

          “Oo nga no. Kaso gusto ko ng pribado."

          “Sa bahay mo. Bakit? Hindi pwede?"

          “May kaibigan kasi ako na nasa bahay ko. Pansamantalang magbabakasyon."

          “Wow! Bago iyan ahh. Oo nga pala, balita ko Vice President ka ng Music Club sa school natin?"

          “Yeah. Hindi naman siguro alam iyun ni Daryll hindi ba?"

          “For sure hindi. Alam mo naman iyung utak nun. Utak pagong. Unless nagpapakita ka talaga doon na kasama ka sa music club."

          “Huwag na haha."

          “Ikaw Ren, virgin ka pa ba?" muling tanong nito sa akin.

          “Yes and no kuya Jasper. Yes dahil virgin pa rin ako and no dahil ayoko," agad kong sagot dahil nababasa ko sa utak niya ang susunod na tanong nito.

          “Paano mo nalaman ang pangalawa kong tanong?"

          “Ikaw talaga kuya Jasper. Kapatid ko ang turing sa iyo tapos itatanong mo sa akin kung pwede. Huwag naman ganoon kuya Jasper." Ngumiti naman ito sa narinig. “Move on na kasi kuya Jasper. Para kang si Christian Castillo."

          “It takes time talaga Ren." Umiling naman to.

          “Sa bagay. Ano ba ang alam ko sa pag-ibig?"

          “Wala pero magkakaroon ka din niyan." Kinuha naman nito ang phone niya at pindot dito, pindot doon. “Tingnan mo." Pinakita naman niya sa akin ang isang litrato... ko noong Valentine's Day na naka-post sa Facebook page ng Schoneberg Academe. Ang daming likes... tapos sa top comment...

Keifer Salvador: Aanakan ko iyan! <3 <3 <3

          “Nakakapangilabot," ngiwi ko. “Alam mo bang kaibigan ko ang nasa top comment?"

          “Kaibigan mo?" gulat niyang tanong. “Like." Pinindot nito ang phone niya.

          “Kuya Jasper naman!" asik ko.

          “Hay nako Ren. Bagay kayo. I approve! Sigurado akong walang tututol. Kahit sila mama at papa ang kalaban mo."

          “Paano mo naman nasabi?" tanong ko.

          “Basta!" anito. Nag-thumbs up naman ito habang sa tingin ko ay inuusisa ang profile ni Kei sa Facebook. “Sayang at naka-private ang photos niya."

          “May konti lang naman siyang laman."

          Nanlaki naman ang mata ni kuya Jasper sa narinig. “So nakita mo na siyang naghubad sa harapan mo?" tanong nito.

          “Wala pa naman. Assumptions ko pa lang naman iyun," agad kong sagot. “Pero hindi ako attracted sa kaniya. At oo nga pala, siya iyung sinasabi kong kaibigan na nasa bahay ko magbabakasyon."

          “Hindi nga?" gulat niya.

          “Yeah. Pero hindi niya alam na ako iyan."

          “Talaga lang haa. Baka nagpapanggap lang iyan na hindi niya na alam na ikaw iyan tapos magigising ka na lang, masakit ang butas mo sa baba," nakakaloko niyang wika.

          “Malalaman ko naman iyan kung alam na niya. Tandaan mo kuya, alam ko kung nagsisinungaling ang tao o hindi," proud ko pang saad.

          “Weh? Maniwala? Pero hindi nga Ren. Paano kung isang araw ehh magising ka na lang na gusto mo na rin siya? Love moves in mysterious ways."

          “So is God." Tumawa naman kami ng payak.

          “Oo nga Ren. Tingnan mo ako. Balak ko lang naman gamitin si Nicko pampalipas ng oras. Isang araw, nagising ako, gusto ko na siya."

          “And updating," saad ko habang iniikot ko ang daliri ko sa ere. “Dahil nasa school ka at inaantay mo silang mag-break ni kuya Jonas," seryoso kong saad.

          “Alam ko namang wala na akong pag-asa. Sana magkaroon na ako ng bagong mamahalin."

          Tinapik ko naman ang balikat niya. “Hayaan mo kuya." Request ka lang sa author mo. “Makakahanap ka din. Huwag ka lang matulad kay Erika na binabangga niya lahat." Tumawa na naman ulit kami ng payak. “Oo nga pala, si ninang?" biglang tanong ko.

          “Umalis din. May lakad," sagot niya.

          “Sige kuya Jasper. Pasok na lang muna ako sa opisina ni ninong at doon na lang mag-Skype."

          “Sige. Aalis muna ako," paalam niya at nagsimula ng maglakad saka kumaway sa akin.

          “Ingat kuya Jasper!" pahabol ko.

          Pumasok na ako sa mansyon. Dumiretso naman ako sa opisina ni ninong. Habang binubuksan ko ang kompyuter, naisip ko na baka may mga clues sa pagkatao ko sa opisina niya gaya ng mga mahahalagang dokumento... lahat nga lang naka-lock.

          Ginawan ko naman ng paraan para mabuksan ito. Ilang oras din akong naghanap pero wala. Tumunog naman ang cellphone ko. May mensahe para sa akin.

          “Ren, dito ka ba manananghalian?" mensahe galing kay Kei.

          Tumingin naman ako sa phone kung anong oras na. 3pm na pala. Ang bilis naman tumakbo ng oras. Matagal-tagal din kasi akong naghahanap sa mga dokumento at ang karamihan talaga sa mga drawer ehh naka-lock.

          “Pasensya na Kei. Mukhang matatagalan pa ako. Baka gabihin ako." reply ko.

          “Ganoon ba? :( Oo nga pala Ren. Paalala ko sa iyo na bukas na iyung convention na pupuntahan natin."

          “Okay."

          Umupo na ako sa harapan ng kompyuter at binuksan ang Skype application. Nag-login naman ako at naabutan ko namang naka-online si ninong. Nag-conference call naman ako dito.

          “Ren, kumusta ka na?" masayang bati sa akin ni ninong.

          “Okay naman po ninong. Kayo po, kumusta?" tanong ko din.

          “Okay lang naman din." Kumunot naman ang noo ni ninong. “Nasa opisina ka ng mansyon Ren?"

          “Opo ninong."

          “Bakit hindi ka sa bahay mo?" tanong nito.

          “Ang totoo po niyan ninong, gusto ko pong makausap kayo ng pribado. May kaibigan po kasi ako na pansamantalang naninirahan sa bahay ko," paliwanag ko.

          “Okay. Pero Ren, gusto kong makilala ang kaibigan mong iyan. Hindi sa hindi ako nagtitiwala sa iyo."

          “Naiintindihan ko po ninong."

          “So ano ang gusto mong pag-usapan natin?" Bumuntong hininga naman ako. The die is cast!

          “Ninong, gusto ko pong pag-usapan natin ang tunay kong pagkatao?" Nakita ko naman sa mga mata niya ang gulat. “Alam ko pong nag-promise na ako sa inyo na hindi na po ako magtatanong. Pero hindi po ba dapat ay malaman ko naman kahit papaano ang katotohanan sa aking pagkatao? Sino po ba talaga ako? Sino po ba ang mga magulang ko? Ano po ang totoong nangyayari sa kanila?" sunod-sunod kong tanong.

          Nakita ko naman itong tumayo sa kinauupuan at umalis para tingnan ang mga tanawin sa labas ng bintana. Palagay ko ehh nag-iisip siya ng malalim. Maya-maya ay bumalik ito.

          “Gusto mo ba talagang malaman?" seryosong tanong niya.

          “Opo," sagot ko agad.

          “Ikaw si Ren Castillo Severin," panimula niya.

          “Tunay ko po bang pangalan iyan?"

          “Oo at habangbuhay mong dadalhin!" halos pasigaw na niyang saad.

          Nagulat ako sa inaakto ni ninong ngayon. “Bakit po? Ano po ba ang tunay kong pangalan?"

          “Ren, hindi mo na ito kailangan malaman pa kung sino ka talaga. Maging masaya ka na lang sa buhay mo ngayon."

          “Mamili po kayo ninong. Ang malaman ko agad ito sa isang kisap-mata or paunti-unti?" pagbabanta ko dito.

          “Ren, huwag mong pilitin!"

          “Bakit nga po ninong? Ano po ba ang nakaraan ko? Naguguluhan po ako! Sabi niyo po, namatay po ang magulang ko noong pinanganak ako pero maya-maya maalala ko ang mga pamilya ko. Sino po ang hindi maguguluhan?"

          “Ren, kapag sinabi ko ang totoo sa iyo, manganganib ang buhay ng buong pamilya ko," seryoso niyang saad. Nagulat ako sa aking narinig. Manganganib ang buhay ng buong pamilya niya?

          “Ano po ang ibig niyong sabihin?"

          “Ren, minsan may mga bagay na kailangang hindi mo na talaga malaman. Pinoprotektahan ka namin! Ayaw naming masayang ang buhay mo or kahit buhay ng pamilya namin. Kaya Ren, kung mahal mo ako, pakiusap! Huwag mo ng alamin ang tunay mong pagkatao," paliwanag nito.

          Tumungo naman ako. “Sige po ninong. Hindi na po ako magtatanong. Sige po ninong." Pinatay ko naman agad ang kompyuter.

          Useless. Siguradong wala talaga akong makukuhang sagot mula kay ninong. Tapos sasabihin niya na manganganib ang buhay nila. Wala akong magagawa. Hindi ko alam kung ano ang katotohanang iyun kaya. Baka naman talagang kababata ko si Kei? Pero kailangan ko ng kompirmasyon. Tatanungin ko siya mamaya kung ano ang pangalan ng kababata niya.

          Pero pagmamahal nga naman. Ang daming uri ng pagmamahal. Pagmamahal ba ang tawag doon? Iyung tinatago mo ang katotohanan sa isang tao? Pagmamahal ba iyun? Hindi ko maintindihan! Gusto kong malaman ang totoo! Nahihirapan ako sa uri ng pagmamahal nila. Bakit? Bakit ayaw nilang malaman ko?!

          Gabi na nang ako'y naglakad na lang pauwi ng bahay. Wala ako sa aking sarili. Naiwan ko ata ang kaluluwa ko sa kung saang lugar. Iniisip pa rin iyung nangyari kanina. Kailangan intindihin ko na lang si ninong. Para sa pamilya niya at para sa kaligtasan ng pamilya niya.

          Naalala ko pa ang sinabi ni Mr. Lion na ang katotohanang hinahanap ko ay ang magkukulong sa akin at hindi magpapalaya. Baka isa naman talaga akong pinakabatang kriminal tapos nagkaroon ako ng amnesia.

          Baka naman kasi may nagbabantay sa akin at may hawak na Death Note na kapag nalaman ko agad ang katotohanan ehh may mamamatay. Instant grabe! Kasing instant ba ng instant noodles na hindi naman talaga instant kasi aabutin pa ng tatlo o limang minuto bago maluto? Sa bagay pwede mo namang kainin kahit hindi lutuin. Pwede mo naman talagang kainin instantly... Nagugutom nga lang talaga ata ako.

          Nang makapasok na ako sa gate, nadatnan ko naman si Kei na nag-aantay sa munting hagdanan papasok ng bahay. Tumayo siya nang makita ako.

          “Anong ginagawa mo? Inaantay mo ba ang mahal mong asawa na umuwi?" walang emosyon kong tanong.

          “Mahal kong asawa, welcome home. Bubuntisin kita sa hindi mo pagsulpot kanina," wala ding emosyon niyang biro. Kahit na dapat mangilabot ako sa sinabi niya, parang hindi tumalab iyung biro niyang iyun.

          “Kei, pwede ka ng tumigil."

          “Should I?" Ibinuka naman niya ang kanyang mga kamay.

          “Para saan naman iyan?" tanong ko.

          “Malungkot ka." Nagulat naman ako sa sinabi niya. “Halika. Lumapit ka. Yakapin mo ako para gumaan naman ang pakiramdam mo."

          Walang anu-ano'y nilapitan ko ito agad at niyakap siya. Tumulo na lahat ang luha ko nung ginawa ko iyun. Naramdaman ko naman na hinaplos niya ang likod ko. Wala lang akong ginawa kung hindi ang umiyak.

          Sa hapag-kainan, patuloy akong tinitingnan ni Kei habang kumakain. Nakakahiya naman ang ginawa ko. Niyapos ko siya at iyak lang talaga ako ng iyak like seriously, okay lang sa kaniya. Well I'm kinda happy about that. Pero galit pa rin ako kay ninong kung bakit ayaw niyang sabihin...

          Moving on, pinagluto pala niya ako. Nakangiti naman ito nang maubos ko na ang pagkain. Nagkatinginan kami ni Kei saglit. May kakaiba din sa kaniya ngayon. Ano kaya ang meron?

          “Masarap ba asawa ko?" aniya.

          “Biro pa ba iyan Kei? Pwede ka na talagang tumigil." Humagikhik lang siya sa sinabi ko. “Alam mo, mag-iisip na ako na may gusto ka sa akin."

          “Ikaw naman. Hindi mabiro."

          Tumayo naman ako para iligpit ang pinagkainan at nang mahugasan na rin. Pakiramdam ko ay patuloy pa rin siyang nakatitig sa akin.

          “Oi Ren, hindi ka pa ba magsasalita?" pangungulit pa nito.

          “Ano naman ang sasabihin ko? Baka ikaw ang may gustong sabihin?"

          “Hindi mo pa ba sasabihin sa akin kung ano ang nangyari sa iyo kanina?" pagdiin pa niya sa akin.

          “No need."

          “Ikaw nga talaga iyan."

          Natapos naman ako sa paghuhugas ng pinagkainan ko at hinarap siya.

          “Alam mo, wala namang masama na sabihin mo sa akin. Tayo-tayo lang naman ang nandito," wika ni Kei. Tiningnan naman niya ako sa mata. Haaay! Hindi naman siguro masama na mag-open up hindi ba?

          “Umm... Kei, may parte ba ng memorya mo na gusto mong makalimutan?" tanong ko.

          “Oo meron," sagot niya. “Hindi ba naikwento ko sa iyo iyung tungkol sa tatay ko?" Tumango naman ako. “Actually, biglang naglaho ng parang bula ang pinaglalaban niya. Sa pamilya kasi namin, may parang pinuno kami. I think I didn't told you this before, iyung lolo ko pa ang pinuno ng pamilya namin dati. Iyung nagpapatay sa pamilya ng kababata ko. Ngayon, ipinasa niya ang pamumuno sa anak niya. Iyun ang tito ko. Then nalaman kasi ng pinuno namin na kaya pala sinulong iyun ng tatay ko ehh dahil sa nagmahal ito sa kaaway ng pamilya namin. Binawi niya ang pinaglalaban ng tatay ko at pinapatay silang dalawa ni mama. Hindi lang silang dalawa. Patay din iyung sa side ni mama hanggang sa mga pinsan ko," kalmado niyang kwento kahit na nakikita ko sa kanyang kamay na galit-galit ito dahil nakakuyom ang mga kamay niya.

          Nagimbal naman ako sa sinabi niya. What the actual fuck ulit itong mga nalalaman ko.

          “Are you saying na isang makapangyarihang tao ang pinunong niyo na walang nagsampa ng kaso sa kaniya sa kadahilanang kinatatakutan siya?" hula ko.

          “Tama ka. Ganoon na nga," pagkumpirma niya. “Pero gumagana lang iyun sa lugar namin."

          “Sa lugar niyo? Saan ba kayo nakatira?"

          “Sa Zamboanga. Doon kami nakatira dati."

          “Pero bakit nabuhay ka pa?" biglang tanong ko.

          “Naawa kasi ito sa akin at hinayaan ako nito na mabuhay. Isa pa, isa daw ako sa pwedeng mamuno sa pamilya namin."

          “Hindi ba nakakapagtaka? Pasensya na talaga Kei pero kung ako ang pinuno, dapat iligpit din kita."

          “Naisip ko din iyan. Pero kasi, seryoso sila na buhayin ako. Nagsisisi siya sa ginawa niya ngayon. Pero hindi ako sure kung kelan sila totopakin at ipapatay ako. At yan ang gusto kong mabura sa memorya ko, na nalaman ko na tito ko ang pumatay sa mga magulang ko at sa mga iba ko pang kamag-anak." Ngumiti naman siya pagkatapos. Hindi na rin nakakuyom ang mga kamay nito hudyat na kinalma nita ang sarili.

          “May balak ka bang maghiganti sa kanila?" muling tanong ko pa.

          “Stall tactics?!" pasigaw niyang saad. Bastos itong taong ito!

          “Hindi naman sa ganoon!"

          “Nawalan ka ba ng track sa oras o nananadya ka para hindi ko maitanong ang problema mo?" medyo pasigaw niyang saad sa akin na wari'y isa akong mandaraya. Tiningnan ko naman ang orasan sa isa sa wall clock sa kusina at... 8pm pa lang! Maaga pa!

          “Gago ka Kei!"

          “Sige na. Magkwento ka na," mahinahon na niyang saad.

          Bumuntong-hininga naman ako. “Well kung ikaw Kei, gusto mo iyung kalimutan, ako naman, gusto kong maalala ang lahat."

          “Huh? May amnesia ka?" tanong nito.

          “Oo. Parang ganoon ata," sagot ko.

          “Parang ganoon ata?" kunot-noo niyang wika.

          “Hindi pa ako sigurado kung nagkaroon ako ng amnesia pero parang ganoon ang tamang term."

          “Apparently, amnesia naman talaga ang tamang term para diyan. Basta nawala ang memorya mo o ala-ala sa isang bagay, amnesia iyun."

          “How about sa ibang bagay?" pag-iba ko saglit ng usapan.

          “Tarantado ang tamang term." Tumawa naman kami ng payak.

          “Tapos iyun nga. Sinusubukukan ko naman inaalala ang mga bagay-bagay pero hindi talaga bumabalik. Kung bumabalik man, parang dumaan lang tapos wala na. Gaya ng nasa Enchanted Kingdom tayo. Nalaman ko na hindi ko first time na makapunta sa lugar na iyun. Nalaman ko iyun ng binigyan ako ng asul na lobo. Tapos iyung sa Music Room, nadala ako sa kaastigan ni kuya Blue. Naalala ko naman na may kuya ako. Hindi ko alam kung bakit pero umiiyak ako. Nagtanong naman ako sa ninong ko kung may nalalaman siya. Tama nga ako. May nalalaman siya pero hindi niya sinasabi. Sabi naman niya, manganganib ang buhay nila kapag nalaman ko kaya mas mabuti na hindi ko ito malaman. Pero gusto ko pa ring malaman. Ano ba talaga ang katotohanan na iyun at ayaw nilang sabihin?"

          “Hindi ba mas okay iyun na hindi mo na kailangan malaman? Baka isang masakit talaga na katotohanan iyun kaya ayaw nila. Pasalamat ka na lang na inaalagaan ka nila na walang hinihinging kapalit," sinserong tono niya.

          “Pero gusto kong malaman. Ano ang nangyari sa mga magulang ko? May kapatid ba ako at ano ang nangyari sa kanila?"

          “Teka lang Ren. Baka nag-iisip ka na ngayon na kaya hindi pinapaalam ng ninong mo ang nakaraan mo ehh dahil ang totoo, isa kang aritificial life form o homunculus?" pabiro niyang tanong.

          “Iyan ang huling bagay na maiisip ko Kei. May napanuod ka na ba na homunculus na nilalagyan ng mga pekeng ala-ala?"

          “Oo," mabilis niyang sagot. “Mayaman ang ninong mo for sure. Baka-"

          “Stop!" pagputol ko dito.

          “Ang akin lang, alam mo na patay na sila, what's the point of knowing kung paano sila namatay?!" biglang pasigaw niyang saad at napatayo naman siya sa kinauupuan. Nagulat ako sa mga sinasabi niya. “Bakit Ren?! Nangungulila ka ba sa pagmamahal ng mga magulang mo?! At sa kuya mo?! Paano kung ganoon din siya?! Teka, hindi ba sinabi mo na dream house ito ng mga magulang mo?! Hindi ba counted ang bahay na ito sa pagmamahal ng magulang mo sa iyo?! Bakit mo pa aalamin?! Kung kamatayan ng pamilya nila ang maidudulot ng katotohanan na hinahanap mo, bakit hindi ka na lang sumunod sa gusto nila?!"

          “Pero kasi Kei, once na curious ako sa isang bagay, may dalawang solution. Una, malaman ko kung ano talaga ang facts. Pangalawa, patayin na lang ako," pagdadahilan ko.

          “Or pangatlo, huwag mo ng alamin pa!" Huwag ko ng alamin pa? “Ren, kapag nalaman mo ang sagot sa mga tanong mo, sigurado ka ba na hindi ka pa magtatanong ng mga W-H questions?! Minsan Ren, sa mga hinahanap nating kasagutan, hindi natin alam, hinuhukay na natin ang sarili nating libingan!"

          “Pero Kei-"

          “Ren, pakinggan mo muna ako," mahinahon niyang pagputol sa sinasabi ko at umupo ulit. “Noong 10 years old ako, nawala na ang mga magulang ko at inaalagaan naman ako ng mga may kagagawan nito. Wala akong alam kung paano sila namatay. Wala pang tanong ang bumabangon sa utak ko kung ano ba talaga ang nangyari. Hanggang sa isang araw, narinig ko ang pag-uusap ng mga katulong tungkol sa akin. Isa daw akong masamang bunga. Doon ang utak ko nagsimulang magtanong. Ano ba talaga ang nangyari? Bakit sila namatay?" Nagsimula naman tumulo ang luha niya. “Tapos nagkaroon ako ng sagot sa tanong kong iyun. Nalaman kasi ng pinuno namin ang kwento ng buhay ng tatay ko na umibig sa kaaway ng pamilya namin. Ang sumunod kong tanong, anong nangyari pagkatapos noon? Ang pinuno namin ang pismong pumatay sa magulang ko at sa side pa ng nanay pati na rin sa mga pinsan ko sa side na iyun! Ang sumunod naman na tanong, paano nalaman ang kwento ng buhay ng tatay ko? Nalaman ng asawa ng pinuno namin. Tapos sinumbong sa magulang ng pinuno namin. Pagkatapos, pinilit nila ang pinuno namin na gumawa ng desisyon agad dahil isa iyung malaking kasalanan! At iyun nga! Ang tanong ko naman sumunod nuon, bakit ako?! Buhay pa rin?! Nakiusap ang pesteng pinuno namin na hayaan akong mabuhay. May pag-asa pa daw ako! Nakiusap naman siya sa ibang kasapi ng pamilya namin na huwag ng pag-usapan ang tungkol sa magulang ko. Pagkatapos, kinompronta ko sila dahil sa mga nalaman ko. At nakumpirma ko nga. Tapos ang sumunod na nangyari, pinatay naman nila ang mga katulong! Ang mga katulong na nagbigay sa akin ng isang sagot sa pinakauna kong tanong!" mahabang paliwanag niya habang sumisigaw. Naawa naman ako sa aking narinig. Patuloy pa rin siya sa pag-iyak habang kinikwento niya ang buhay niya.

          “Kei..."

          “Alam mo Ren, nagsisisi ako bakit inalam ko pa ang mga sagot sa tanong ko. Gusto ko tuloy kalimutan ang lahat na nangyari. Pero hindi! Habang buhay na itong nakatatak sa isipan ko! PUNYETANG KATOTOHANAN IYAN! Ewan ko kung bakit pinatay pa nila iyung tatlong inosenteng katulong. Kaya ikaw Ren, sundin mo na lang kaya ang sinasabi ng ninong mo. Sasabihin ko sa iyo. Masakit na masakit ang nararamdaman ko na halos gusto ko ng mamatay! Ngayon, aalamin mo pa ba ang tunay na nangyari sa mga magulang mo at sa kuya mo?" seryoso niyang tanong sa akin. 

          Matapos marinig ang mga sinabi niya, napaisip ako. Paano nga talaga kung sa oras na malaman ko ang katotohanan tungkol sa magulang ko, paano kung isa nga sa miyembro ng pamilya Schoneberg ang mamatay? Alam kong hindi ko dapat ihalintulad ang kwento ni Kei sa sitwasyon ko. Pero paano nga? Binigay naman nila halos lahat sa akin tapos dahil lang sa katotohanan... Ayoko. Hindi ko dapat gawin iyun. Sure naman ako na wala namang masamang binabalak sila ninong at ninang dahil mababait silang tao.

          “May isa pa akong katotohanan na nalaman," wika ni Kei. Tumungo naman siya ngayon at nagsimula ng umiyak ng tuluyan. “Ang kababata na hinahanap ko, matagal na palang patay!"

          Bigla akong lumapit dito at niyakap si Kei. Patuloy naman siyang umiyak at niyakap na din niya ako. Nakakaawa naman. Kaya ba niya hinihintay ako sa labas dahil malungkot siya at kailangan niya ng taong makikinig sa kaniya?

          Bigla ko namang naalala na ito ang unang beses na may umiyak sa akin na tao na nakayakap... at unang beses kong nakita si Kei na umiiyak. Achievement Unlock! OA amf! At may nasagot na tanong sa isip ko matapos marinig ang sinabi niya. Hindi nga siya iyung iniisip ko. Na kababata niya ako. Ilang minuto na ang nakalipas at natapos na rin siya sa pag-iyak. Kumalas naman siya sa pagkakayakap at pinunasan ang kanyang mga luha.

          “Makakalabas pa ba ako sa bahay na ito na buhay at buo?" panimula niya.

          “Bakit mo naman naitanong?"

          “Kasi alam mo na. Ikaw. Unang beses kitang nakita na umiyak, unang beses ata na may umiyak sa harapan mo habang nakayakap, at baka unang beses ko ata nalaman ang kalagayan mo," paliwanag niya.

          “Oo Kei. Ikaw pa lang ang unang nakakaalam nito," pagtatapat ko.

          “Alam ko ang OA pero achievement na rin iyun hindi ba Ren? Gumawa kaya ako ng article tungkol dito," biro niya.

          “Kei, salamat at napa-realize mo sa akin na dapat hindi ko na alamin ang tungkol sa totoong nangyari sa mga magulang ko. Tama ka. Balewala nang alamin ko pa kung paano sila namatay pati ang kuya ko. Mabait naman sila ninong at ninang kaya susunod ako sa mga gusto nila."

          Ngumiti naman siya sa narinig. “Ako din Ren. Nagpapasalamat ako sa iyo na kinomfort mo ako. Nagkamali ako ng pagkakakilala ko sa iyo. Actually kanina, pinipigilan ko ang sarili ko na umiyak kasi alam mo na. Hindi naman kita best friend or sort of. Nung marinig ko naman ang dahilan kung bakit ka malungkot, bigla kong naalala iyung paano ko nalaman kung sino ang pumatay sa magulang ko. Pagkatapos ehh iyung balita sa nawawalang kababata ko dumagdag pa. Sobrang lungkot ko talaga ngayon dahil doon. Akala ko ehh hindi mo gagawin iyun sa akin. Akala ko ako lang ang gagawa noon. Salamat Ren." Nakaramdam naman ako ng saya sa sinabi niya. Pinasalamatan niya ako. Kinuha naman nito ang phone sa bulsa niya. “As for my childhood sweetheart, kailangan ko agad mag move on. Hindi na ako mag-aantay ng isang araw para magluksa. Alam ko namang matagal na siya doon sa mas magandang lugar. Okay lang. At tsaka, may pumalit na kasi sa puso ko." Hinalikan naman nito ang phone niya. Teka nga lang?!

          “Kei, hindi mo ba alam na mas madumi ang mga phone kesa sa toilet bowl tapos hahalik-halikan mo lang?"

          Bumaling ito sa akin at ngumiti. “Di bale na. Sigurado ako na ang aktwal na labi niya ehh masarap. Simula ngayon, hahanapin ko agad ang taong ito. Tapos sex, angry sex, rape sex, love sex, morning sex, afternoon sex, dinner sex, evening sex, ibibigay ko ang lahat sa taong ito." KUNG TOTOO KAYO MGA ALIEN, DUKUTIN NIYO NA PO AKO! NAPAKADAMING SEX ATA ANG NARINIG KO!

          “Hey Kei, baka naman mabasted ka sa ginagawa mo na yan? Wala ka pa nga sa ligawan phase, basted ka na agad sa taong iyan?" natanong ko.

          “Well syempre, hindi ko naman siya pakikitaan ng intensyon ng ganoon agad." Sure ka? “Tapos magpapa-impress ako sa kaniya muna and then uuntiin ko siya hanggang sa makuha ko ang matamis niyang oo. Then I have the rights. Ang galing ng plano ko hindi ba?" proud niyang eksplanasyon. Hinding-hindi kita sasagutin gago! “Just in case Ren, pwede mo ba akong tulungan na sagutin niya ako?" biglang tanong niya sa akin. Ako?! Tutulungan ang sarili ko?! No way!

          “Sa totoo lang Kei, parang ayaw kitang tulungan dahil diyan sa mga intensyon mo," sagot ko habang nakatingin sa ibang direksyon.

          “B-Bakit naman?" malungkot niyang saad. “Eh hindi ba nga para ipakita ang pagmamahal mo sa isang tao, sex ang sagot?"

          “Iyun nga ang problema!" pasigaw ko na ikinagulat niya. Tiningnan ko naman siya sa mata. “A-Ang ibig kong sabihin, sa tingin ko, hindi lang naman doon naipapakita ang pagmamahal mo," paliwanag ko.

          “Pero iyun ang sinabi ng tatay ko."

          “You misinterpreted your father's word. Alalahanin mo nga ang sinabi mo kahapon."

          「“Kei, kung makikita mo ulit ang kababata mo, ano ang gagawin mo dito?" tanong ko.

          “Sabi ng tatay ko, kapag nakuha ko siya, huwag ko na daw pakawalan," sagot niya na may ngiti. Bigla namang umiba ang ekspresyon niya at tiningnan ako ng diretso. “Aangkinin ko siya. Aariin. Ipaparamdam ko sa kaniya araw-araw na mahal ko siya. Ikukulong ko siya sa akin. Kahit anong mangyari, akin lang siya," saad niya habang ang kamay niya ay may parang hinahawakang bagay sa ere... at parang nakatutok iyun sa leeg ko. Nakakatakot!」

          “Pero hindi ba, sinabi ko na joke lang iyun?" Ay oo nga pala.

          “Ehh ano ba talaga ang sinabi niya?" naiinis kong tanong.

          “Ang totoo niyang sinabi ay anakan agad!" masiglang sagot nito. What an irresponsible father!

          “Please dump that fatherly advice immediately! Hindi mo na kababata ang pinag-uusapan natin dito kung hindi isang tao na kinikilabutan sa mga intensyon mo," paliwanag ko.

          “Ikaw Ren, kung saka-sakali na maghahanap ka ng makakasama ng habangbuhay, ano ang magiging katangian niya?" tanong niya.

          “That question is out of this time," agad kong sagot.

          “Kung saka-sakali nga lang," pangungulit niya.

          Kahit hindi ko pa kailangan pag-isipan ang bagay na iyan, nag-isip lang ako ng mga palusot... pero wala akong maisip. Tiyak na kukulitin at kukulitin lang ako ng taong ito. Ano nga ba ang gusto ko sa isang lalaki? Hmm... Ano nga ba? Teka nga lang?! Bakit nga ba ang iniisip ko ehh gusto ko sa isang lalaki?! Bakla na ba ako?! Hindi naman kaya, ito ang sumpa ni Erika?! Haixtt! Sa huli naman, ako parin ang magpapasya. Pero teka nga ba? Bakit nga ba iyun ang iniisip ko? Ang gusto ko sa isang lalaki? Ughh... Bahala na. Para matapos na ang pangungulit nito.

          “Ang gusto ko sa isang lalaki ay mapagmahal, responsable at ano pa nga ba basta iyun lang ata," sagot ko. Nakita ko naman na nagulat siya sa sinabi ko at napanganga. “Bakit?"

          “Did you mean it? Wait, let me rephrase that. Did you mean it?" paulit-ulit niyang tanong kahit wala naman siyang ni-rephrase.

          “Yeah I mean it. I really mean it," sagot ko.

          “Ang ibig kong sabihin ehh iyung sinabi mo kanina na gusto sa isang lalaki."

          Nag-sink in naman sa utak ko ang mga sinabi ko kanina. May I really mean it pa akong nalalaman. Hindi dapat iyun ang sinabi ko.

          “It's just a spur of a moment para matahimik ka lang," diretsong pagdadahilan ko.

          “Namumula ka," nangaasar niyang saad sabay turo sa pisngi ko. Ngumiti naman ito ng makahulugan.

          “Tumahimik ka!" sigaw ko. “9pm na at kailangan na nating magpahinga. Maaga pa tayo bukas okay?"

          Tinahak ko naman ang daan papunta sa 2nd floor. Bago iyun ay kinuha ko ang life-size na lion stuffed toy na bigay sa akin ni Mr. Lion.

          “Good night Kei," sigaw ko habang umaakyat sa 2nd floor.

          “Good night din Ren," sagot niya pero hindi nakatingin sa akin. Napansin ko naman na parang nakangisi na siya na parang demonyo habang paakyat ako.

          Haixtt! Masusurvive ko pa kaya ang 2 months na nandito si Kei? Paano nga kaya kung isang araw nga paggising ko, ma-inlove ako... kay Kei? Or paano nga kaya kung alam na niya ang lahat tapos nagmamaang-maangan lang siya? Baka pinapahalagahan lang niya ang pagkakaibigan namin kaya kahit alam na niya, hindi pa rin siya gumagawa ng hakbang. Or baka hindi talaga niya alam. Tapos kapag nalaman niya, magagalit at magsasabi kaya siya na pinagmukha siyang tanga. Tapos magahasa nya ako ng wala sa oras. Dapat ko bang sabihin ang katotohanan na ako iyung nasa litrato pero paano nga kung masira ang pagkakaibigan namin sa ginagawa ko? Ohh my goodness! I'm really caring now about my friends. Pero hindi ba kapag tunay mo talagang kaibigan ang isang tao, sasabihin mo talaga ang katotohanan at kung umalis sila, umalis sila. Nakapag-decide na ako na sasabihin ko na ang katotohanan. Pero paano kung lumala ang lahat? Nalaman na niya na patay na ang kababata niya tapos ako na iyung hinahabol niya. Hindi ba ang harsh naman ata nun? Pero kailangan kong sabihin ang totoo. Siguro, maghihintay na muna ako ng tamang pagkakataon kapag hindi na masakit sa kaniya ang mga nangyari. Pero paano kung mauna nga niya malaman? Pero paano kung matagal na niyang alam?

          Haixt! Bahala na. Si-net ko naman ang alam ng digital clock sa 5pm para magising ako. Kailangan ko ng matulog at huwag na muna mag-isip ng mga komplikadong bagay sa buhay ko. Sleep!

          Ginalaw ko naman ang kamay ko habang nakapikit dahil parang nawala ata ang kumot ko hanggang sa may nabangga ako na kung ano ang balikat ko. Minulat ko ang mata ko at nakita ko si Kei na nakapatong sa akin.

          “Kei, paanong-" gulat kong sabi pero hinalikan niya ako dahilan na maputol ang sasabihin ko.

          Ang sarap niya humalik. Hindi ko naman sinagot ang halik niya dahil hindi ako marunong. Pero hindi ito ang tamang panahon para dito! Itulak mo siya dahil hindi tama ang ginagawa niya! Sinubukan ko naman siyang tinulak pero hinang-hina talaga ako. Tumigil siya sa paghalik at tiningnan ako sa mata.

          “Ren, mahal na mahal kita," saad nito sa akin.

          “Kei, mahal na mahal din kita“ nasabi ko din.

          Teka, anong sinasabi mo Ren? Walang ibang salita ang lumalabas sa bibig ko kahit gustuhin ko. Hinubad naman nito ang kanyang damit at muli, ako'y hinalikan. Naging malikot ang kamay niya at bumaba naman ang halik niya sa leeg ko. Teka nga? Hindi kaya nilagyan ni Kei ng droga ang kinakain ko kaya hindi ko siya magawang itulak? Ano ba talaga ang nangyayari? Pumapayag ako sa ginagawa niya. Nagkaroon naman ako ng pagkakataon na tingnan ang digital clock at 3:00 pa lang. Teka, 3am? Ito ba iyung sinasabi nilang unholy hour? Iyung oras na maraming tao na namamatay dahil ito ang mga oras na pinakamahina ang tao? Bakit si Kei, hindi naapektuhan? Dahil ba rapist ang role niya ngayon? Hindi ko namalayan na nakayakap na ako dito at hinuhubad na niya ang damit ko... at wala na rin akong shorts.

          “Ahh... Kei," ungol ko.

          Patuloy pa rin siya sa kanyang ginagawa at bumaba naman ang halik niya. Nakita ko naman siya na ngumiti habang nakatingin sa utong k- TEKA!

          “Kei, huwag po," pagmamakaawa kong saad. Mukhang sa sinabi ko ehh mas naenganyo siya na gawin ang iniisip ko at ginawa nga niya. “Ahh! Kei! Shit!" ungol ko pa.

          Nasarapan naman ako sa ginawa niya. Bwiset! Patigilin mo siya Ren! Napahawak ako sa ulo niya dahil sa kanyang ginagawa. Pagkatapos ay bumalik siya sa leeg ko. Ramdam ko naman ang tigas ng tarugo niya sa suot niyang brief. Sa suot niyang brief?! Kelan niya nahubad ang shorts niya?! Ramdam ko naman ulit ang kamay niya na hinuhubad ang brief ko. Tumigil na naman siya sa ginagawa. Ang init ng nararamdaman ko. Ewan ko pero parang gusto ko pa. Pero hindi nga ito tama. Mukhang nagkaroon ng placebo effect dahil sa paniniwala ko sa unholy hour... or baka dahil sa may nilagay talaga siyang droga sa pagkain na niluto niya? Hinubad naman nito ang brief niya at nakita ko ang matigas niyang... 'bang bigla akong nag-alangan sabihin kung ano ang nakita ko? Basta iyun iyun. Hindi pa rin maalis sa mukha niya ang ngiti. Nasisiyahan siya sa ginagawa. Humanda ka talaga sa akin Kei kapag natapos tayo dito. Naalala ko naman ang sinabi niya sa magiging mahal niya.

          「“Sabi ng tatay ko, kapag nakuha ko siya, huwag ko na daw pakawalan," sagot niya na may ngiti. Bigla namang umiba ang ekspresyon niya at tiningnan ako ng diretso. “Aangkinin ko siya. Aariin. Ipaparamdam ko sa kaniya araw-araw na mahal ko siya. Ikukulong ko siya sa akin. Kahit anong mangyari, akin lang siya," saad niya habang ang kamay niya ay may parang hinahawakang bagay sa ere... at parang nakatutok iyun sa leeg ko. Nakakatakot!」

          Kahit alam ko na pagkatapos niyang sabihin iyun ay sabi niya, joke lang iyun... pero meron pa ring posibilidad. Nag-isip naman ako ng isang worst case scenario sa maaring mangyari sa akin. Hindi maari. Balak niya akong gawing sex slave? Ibinuka naman niya ang aking mga paa dahilan na makita niya ang kabuuan ko. Nakakahiya talaga!

          “Ipapasok ko na Ren," saad niya habang hinihimas ang tarugo niya.

          “Teka Kei. Masakit iyan. Paluwagin mo muna," pakiusap ko. Wait?! Nag-iinarte pa ako sa pagkakataong ito?!

          “Hindi ba ito ang gusto mo? Ang masaktan? Dahil sabi mo na kapag nasaktan ka, habangbuhay mo ito na maalala? Kaya gagawin ko ito sa iyo." Kelan ko ba sinabi ang mga linyang ganoon?!

          “Sige. Gawin mo," pagpayag ko. Teka, hindi ako pumapayag!

          “Mabait na bata." Ginulo niya ang buhok ko.

          Hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari. Naka-drugs talaga ako. Sino ang sisisihin ko? Ang paniniwala ko ba sa unholy hour? Ang pakikipagkaibigan ko kay Harry? Kay Kei? Ako? O si Kei mismo at ang pagnanasa niya sa akin? Hindi pa naman niya ito ipinasok pero dahan-dahan niya itong ginagawa. Aktong nasa butas na niya ito ng...

          “KRIIIIING!"

          Nagising naman ako sa ingay ng alarm clock at hinahabol ang aking paghinga. Siniyasat ko naman ang aking sarili kung totoo ba iyung nangyari. Buti na lang at hindi totoo...

          “ARRRRRGGGGGHHHHH!" sigaw ko. Nakarinig naman ako ng katok sa pintuan.

          “Ren, okay ka lang?!" sigaw ni Kei na nag-aalala sa kalagayan ko. Kaharap lang kasi ng kwarto ko ang tinutuluyan niya kaya maririnig niya ang pagsigaw ko.

          “O-Okay lang ako Kei. Pasensya na at naistorbo kita," sagot ko.

          “Sigurado ka?" tanong pa ulit nito ng mahinahon.

          “Yeah," tugon ko. “K-Kei, pwede bang ikaw na lang ang magluto ng agahan natin ngayon?" pakiusap ko.

          “Sigurado kang okay ka lang haa? Bababa na ako para magluto." Narinig ko naman ang mga yabag nito na paalis.

          Hinubad ko naman ang lahat ng damit ko at nagpunta sa banyo ko at binuksan ang shower. Ang lamig ng tubig na lumalabas rito. Parang na-trauma ata ako sa panaginip ko. OA ko ha. Sana totoo na lang iyun. Ano Ren?! Are you out of your mind?! At ano ang idadahilan mo sa isip mo?! Na panaginip lang iyun kaya you can be bitchy in that dream?! What if you are really a slut?! No shit! Kung totoo kayo mga alien, dukutin niyo na po ako!

          Sinubukan ko namang pakalmahin ang sarili ko pero matigas pa rin ang ari ko. Nako naman! Kahit kamay ko ehh virgin sa ari ko. I guess I have no choice. Bullshit dream! Nakapagpalabas naman ako pagkatapos ng mga sampung segundo. What the hell?! Ganito ba kapag first time?! Mabilis?! Grabe! O baka libog na libog lang talaga ako?! Ren Castillo Severin, umayos ka!

          Pagkatapos ko namang maligo ay pinatuyo ko na ang buhok ko at inayos gaya ng nakagawian. Hindi pa rin ako maka-move on sa panaginip kong iyun. Totoo ba iyung nangyari na iyun? O panaginip lang talaga iyun? Kung totoo kasi iyun... hindi maari. Isa lang ang solusyon para diyan. Titingnan ko ang CCTV footage na malapit sa kwarto ko. Nakarinig naman ulit ako ng katok sa kwarto ko.

          “Ren, tapos na akong mag-agahan. Maliligo na ako. Okay ka lang ba diyan?" paguusisa nito sa kalagayan ko.

          “Oo Kei. B-Bababa din ako pagkatapos kong magbihis," sagot ko.

          “Okay. Sabi mo ehh," wika nito. Narinig ko naman ang pagsara ng pinto sa kwarto niya.

          Dali-dali naman akong nagbihis para sa pupuntahan naming convention. Pagkabukas ko ng pintuan, nakita ko si Kei na nakatayo sa pintuan ng kwarto niya at nakahawak sa door knob. Nagulat naman ako dahil akala ko, pumasok na siya sa kwarto niya.

          “K-Kei," gulat kong wika.

          “Okay ka lang ba Ren? Parang nabubulol ka kasi kanina habang sinasagot mo ang mga tanong ko. No wait! Nabubulol ka talaga. Kaya pineke ko ang pagpasok sa kwarto ko," paliwanag niya.

          “O-Oo naman. Excited lang siguro a-ako," nakangiti kong saad.

          Ngumiti naman to sa nakuhang sagot. “Ganoon ba? Gusto ko lang makasigurado na okay ka lang. Akala ko kung ano na. Sige. Maliligo na ako," saad niya saka pumasok sa kwarto.

          Dali-dali naman akong bumaba papunta sa kompyuter ko at dali-dali itong binuksan. Agad ko naman tiningnan ang footage ng CCTV sa bandang hallway ng 2nd floor, sa sala at sa kusina.

          Pagkatapos ng limang minuto na umalis ako sa kusina, pumunta na rin si Kei sa kwarto niya. Binilisan ko naman ang footage hanggang sa umabot na ito sa alas tres... alas kwatro... alas singko. Nakita ko naman na lumabas si Kei ng kwarto niya at nagkakatok sa kwarto ko. Nakahinga ako ng maluwag sa nalaman ko. Akala ko kay Mr. Lion ko lang gagawin ang bagay na ito. Pero teka? Posible kayang si Kei si Mr. Lion? Hindi maaari. Bumalik naman sa akin ang lahat ng ala-ala ko simula nang nakita ko si Kei at ganoon din iyung mga nangyari na kasama si Mr. Lion.

          Sa party, siya ang tumapik sa akin dahilan na makita namin siya ni Harry at nangyari iyung pagkatapos ng tawag ni Mr. Lion. Mali, ako pala ang nakahanap kay Kei. Pangalawa, sabi ni Mr. Lion ehh magbabakasyon siya. Pangatlo, baka siya si Leonhart96776? Sinira niya ang internet connection ko para makapasok sa bahay ko na walang kahirap-hirap kung kelan hindi gagana ang lock ng gate at para mapwersa ako na tawagin ang mga katulong ko dahil alam niyang pupunta ako sa school para maghiganti sa ginawa niya. Pang-apat, siya ang unang-unang nakita ko mula sa haunted house. Panglima, baka totoo iyong nangyari kagabi dahil pakiramdam ko... I feel violated. Pwede niyang i-tamper ang mga CCTV sa bahay ko dahil baka may dala siyang laptop. Posible iyun dahil hindi ko nakita lahat ng mga gamit niya kasi sabi niya, inakyat daw agad ng mga katulong. Hindi ko naman kinumpirma iyun sa mga katulong. Pero imposbile namang siya mismo ang umakyat para ilagay ang mga gamit niya sa kwarto dahil ang iisipin ng mga katulong ehh magagalit ako na hinayaan ko lang siya? Tiningnan ko naman ang CCTV footage noong araw na iyun. Kumpirmado. Iyung mga katulong nga ang nag-akyat sa mga gamit ni Kei. Pero si Kei ba talaga si Mr. Lion? Pero medicine ang kinukuha niya. Hindi pwede iyun. Hindi dapat ako mag-judge sa panlabas na katangian niya. May mga CIA operative na magaling sa medisina pero marunong mag-track sa kompyuter kahit walang IT background. Pero movie lang iyun hindi ba? Ano naman ang gagawin ko kung siya talaga si Mr. Lion?"

          “Ren, hindi ka pa ba kumakain?" wika ni Kei habang bumababa sa hagdanan at may dalang bag.

          “Kei, may dala ka bang laptop?" tanong ko dito.

          “Oo. Bakit?" sagot nito.

          “Pwede ko bang makita?" pakiusap ko.

          “Well yeah sure."

          Kinuha naman niya ang laptop sa bag niya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Paano nga kung siya si Mr. Lion? Ano ang gagawin ko?

          “Heto Ren," sabay bigay niya sa akin ng laptop.

ITUTULOY...