Loving You... Again Chapter 3 - Genesis and Revelation



  

Author's note...

Kung ang SM ay may 3-day sale, ako naman ay may 3-day release. Korni ng joke!

Hello ulit guys. Umm... ito talaga. Sinulat ko na talaga ito. Pangit iyung copy + paste lang iyung ginagawa. Mas maganda talaga kapag manual na ginagawa. So muli, heto na naman ang corny story ko. Ni-release ko lang kasi baka masipa (literal) na ako at para makabawi sa mga readers ko. Biruin mo ehh pinaantay ko pa ng February 14 para lang bumilis ang release ko. Aba'y hindi biro daanan ang February 14.

Muli and first of all, nagpapasalamat ulit ako kay sir Juha at kay sir Ponce/sir Allan. Salamat din po kay kuya Carlosblue at kay kuya Rye sa pag-promote ng boring story ko. Thank you po ulit. At isa pa, salamat din po sa mga readers at haters ko. Kung hindi dahil sa inyo... kung hindi dahil sa inyo... iyun lang. DROP THIS AND THIS IS GOING DOWN FO' REAL!

So dapat promote ko din ang mga story ng CO-RA's ko... pero hindi ko kabisado since... truly, iyung binabasa ko pa lang ay iyung series ni kuya Carlosblue at kay Vienne... pati kay CookieCutter. Try ko pong basahin sa inyo CO-RA's pag may time ako. Sorry talaga. Naka-focus kasi ako sa story ko... na mahirap isipin kasi kahit ako, hindi sigurado sa sinusulat ko. Hindi na nga ako sigurado kung sino itong si Mr. Lion ehh. Nakakasira ng utak letse! Lalong-lalo na iyung kay sir kuya Prinze Justin... Promote ako ng promote tapos hindi ko din babasahin. Mukhang tanga lang. Sorry talaga mga CO-RA's. So yeah. Na-feature din pala iyung nangyari sa All I See Is You ni kuya Carlos... and yeah. May kinalaman siya sa story. HETO NA ANG CHAPTER 3!

Chapter 1 | Chapter 2

Chapter 3:

Genesis and Revelation









Keifer's POV

          Lumabas naman ako sa kotse at inalalayan si Harry papasok sa apartment. Pagkatapos ay inalalayan ko naman siya sa kaniyang kwarto. Kinuha ko naman ang susi at ipinasok sa key hole ng kwarto niya.

          First time kong makakapasok sa kwarto niya kasi hindi ako pumapasok sa kwarto niya at ganoon din siya. Ang mga kwarto namin ay may mahabang pader na nakaharang para hindi makita ang buong kwarto namin. Privacy Issues.

          Nakapasok naman ako sa kwarto niya at madilim ito. Hindi na ako nag-aksaya na hanapin ang switch ng mga ilaw kasi alam ko naman kung saan ang higaan nito. Nakiramdam na lang ako. Nang maramdaman ko na nasa bandang higaan na kami, inihiga ko siya sa kama. Hinanap ko na ngayon ang switch ng ilaw.

          Nang binuksan ko ito, luamabas ako para kumuha ng bimpo at ng medyo mainit na tubig. Bumalik ako sa kwarto niya. Pero nagimbal ako sa aking nakita. Sa nakadikit na mga litrato sa board niya. Ito si... Ren na nakadikit sa board. Hindi ito maari. Kelan pa ito?

          “Oummm," ungol ni Harry. “Ren..."

          Kalma lang Kei. Kalma lang. Lumapit naman ako kay Harry para hubarin ang damit pang-itaas niya. Nang tuluyan ko nang hinubad ang damit niya, bigla naman niya akong pinatungan at dinaganan ang mga paa ko saka hinawakan ang magkabilang balikat ko. Pambihira! Bigla siyang lumakas.

          “Ren, akin ka lang," ani Harry habang nakatingin sa akin.

          Lasing na talaga ang taong ito! Tiningnan ko naman ang slacks niya at bakat na bakat na nga ang tarugo niya. Delikado! Magagahasa talaga ako nito ng wala sa oras.

          “Ren, Ren," tuloy-tuloy nitong sinasabi.

          Iniyuko niya ang kanyang ulo para halikan ako sa labi dahilan na nakahanap ako ng pagkakataon para iuntog ang ulo ko sa ulo niya.

          “Aray!" sigaw niya habang namimilipit sa sakit ng kanyang ulo.

          Nagtagumpay ako sa ginawa ko. Ang brave ko para gawin iyun pero ang sakit din talaga ng ulo ko. Naihiga ko siya ulit sa pagkakataong ito at mukhang nawalan na ulit siya ng malay. Magiging mas maingat ako ngayon. Muntikan na talaga akong magahasa. Buti na lang. May gusto lang pala si Harry kay Ren... which is more worst! Ilang minuto ang nakakalipas, unti-unti nang nahimasmasan si Harry.

          “Ughh! Ang sakit ng ulo ko," saad niya habang bumabangon.

          “Ano? Ayos ka na ba? Gising ka na ba talaga?" sunod-sunod kong tanong sa kaniya.

          Nilibot niya ang kanyang paningin. Maya-maya ay nanlaki ang mata niya. “Kei," gulat niyang saad. “Anong ginagawa mo sa kwarto ko?"

          “Hindi mo naalala?" kunot-noo kong tanong.

          “Hindi importante iyun! Bakit nandito ka sa kwarto ko?!" pasigaw niyang tanong. Like mother like son. Sana may pag-asa pa ang pamilya na ito.

          Binigyan ko siya ng seryosong tingin dahilan na magkaroon ako ng kontrol sa kaniya. “Ano ang ibig sabihin nito?" tanong ko na may konting diin. Hindi siya mapakali habang inaantay ko ang sagot niya.

          “K-Kei, I-I can explain," natataranta niyang wika. “May g-gusto a-ako kay Ren d-dati pa kaya k-kinukuhaan ko siya d-dati ng mga litrato at kaya nakalagay yan diyan f-for motivation. Yes tama! For motivation purposes only!" pautal-utal niyang paliwanag.

          Nasapo ko ang ulo ko sa narinig. “Kapag pumunta si tita dito at nakita yan at itatanong sa iyo ang parehas na tanong, sa tingin mo ba, matutuwa siya sa nakikita niya? Sa tingin mo ba, magagawa mo ng paraan ang pagiging homophobic ng mama mo?" wika ko sabay turo ulit sa mga litrato. “Sagot!"

          “Pero Kei, I'm sure maiintindihan naman ako ni mama."

          “Your mom is in a different issue. Hindi mo iyan madadaan sa pagsuyo."

          “Pero kung mahal nila talaga ako," pakumpas niyang saad.

          “Harry, your mom's wrath to homosexuals, is UNIMAGINABLE!" diin ko sa salitang iyun. “She can kill almost a family! Kaya kung ako sa iyo, tigilan mo ang kabaliwang ito and save Ren's life by doing so!" paliwanag ko.

          “Makakaya ko ito Kei. Kapag ako ang susunod na mamuno sa pamilya natin, magagawa ko na ang gusto ko."

          “Are you sure your mom will not intervene?" tanong ko agad sa kaniya. “As long as your mom breathes, she will intervene and intervene." Sa sumunod na segundo, hindi na siya mapakali. Palagay ko ay nag-iisip talaga siya ng paraan.

          Narinig ko naman na bumukas ang pintuan ng apartment. Si tita! Ang bilis naman niya! Nasa Laguna siya galing tapos... tapos... baka papunta talaga siya dito noong tumawag ito kanina? Gawain nga pala ng nanay niya iyun. Ang tumawag muna saka habang nasa byahe siya ay ipapaalam na papunta siya dito.

          “Harry, nandyan na si tita. Lumabas ka na at huwag mo siyang hahayaan makapasok sa kwarto mo," utos ko dito.

          “Si mama?" Hindi. Papa mo gago.

          Agad siyang nagbihis at lumabas ng kwarto. Binuksan ko naman ng konti ang pintuan para marinig ko ang usapan nila.

          “Ma, napadalaw ka?" rinig kong saad ni Harry.

          “Anak, oh buti naman at ayos ka lang," rinig kong saad ni tita.

          “Bakit po ma? May nangyari po ba?"

          “Si Kei? Sabi niya nalasing ka daw."

          “Mahimbing na pong natutulog sa kwarto niya ma."

          “Akala ko kung ano na ang ginawa ni Kei sa iyo."

          “Nako naman ma. Wala po siyang gagawin na masama sa akin. Magpinsan kami ehh."

          “Kahit na anak. Don't let your guard down sa kaniya."

          “Aw ma! Masakit!"

          “Anong nangyari sa ulo mo anak?"

          “Wala po ito ma. Siguro nauntog lang po ako."

          “Baka naman anak mamaya niyan, inuuntog na pala ni Kei ang ulo mo dahil lasing ka. Alam mo naman na may galit sa akin iyun." Kung alam niyo lang na halos magahasa ako ng anak niyo.

          “Ma, kasasabi ko lang na hindi niya magagawa iyun."

          “Nakakain ka na ba anak? Gusto mo bang ipagluto kita?"

          “Huwag na po kayong mag-alala ma. Kaya ko na po ang sarili ko."

          “Oo nga pala anak, pwede ko bang makita ang kwarto mo kung malinis?" LAGOT!

          “Ma, hindi niyo na po kailangan tingnan ang kwarto ko. Ubod ako ng linis sa aking katawan kaya kahit kwarto ko ay malinis din."

          “I insist anak. Baka madumi." Dali-dali ko naman tiningnan ang kabuuan ng kwarto ni Harry. Kailangan kong mag-isip. Dali! Isip!

          “Ma, hindi na po kailangan talaga," nakarinig naman ako ng mga yabag na papunta sa kwarto ni Harry. “Ma."

          “Bakit ba anak? May tinatago ka ba?"

          “Wala naman po ma pero..."

          Buti na lang at iyung board ay natatanggal dahil nakasabit lang ito sa isang pako. Dali-dali ko itong kinuha at inilagay sa ilalim ng kama para hindi makita.

          “Anong ingay iyun?" nagtatakang tanong ng mama ni Harry.

          Patay! Papalapit na ang mga yabag. Nasa labas na sila. Nagtago agad ako sa aparador ni Harry.

          Nakita ko ang pagpasok ni tita sa kwarto. “Wow. Ang linis nga," usisa ni tita.

          “Sabi ko sa inyo ma ehh. Malinis nga."

          Hindi pa rin umaalis si tita. Patuloy pa rin niyang inuusisa ang kwarto. Napansin naman niya iyung sabitan ng board.

          “Anak, para saan ito?" turo nito nang napansin ang isang maliit na pako na sabitan ng board.

          “Sabitan ko po iyan para po sa board na ilalagay ko," pagdadahilan nito.

          “Ganoon ba?" Nakita ko pa naman na nakatingin siya sa aparador. “Ehh, iyung aparador kaya? Organized ba?"

          “Ma, hindi pa po ba kayo nagtitiwala sa akin na wala akong tinatago sa inyo?" seryosong pagtanong niya.

          Napatigil si tita sa narinig. “Naniniwala naman ako sa iyo anak." Lumabas naman sila at nakahinga rin ako ng maluwag.

          Lumabas ako ng aparador at muli, tiningnan ang kabuuan ng kwarto. Sa bandang bintana ay may nakita akong maskara ng leyon na kayang takpan ang buong mukha. Tinago pala talaga niya iyun. Well ayos na ang lahat since wala na dito si tita. Dahan-dahan ko naman binuksan ang pinto para masiguro na wala na si tita. Nadatnan ko naman na pabalik na si Harry sa kwarto niya.

          “Nakaalis na si mama," saad niya sa akin. Huminga naman ito ng malalim. “Salamat Kei."

          “Walang anuman iyun." Dumiretso naman ako sa pintuan ng kwarto ko at binuksan ito. “Pumasok ka," yaya ko.

          “A-Ako? Papasok?" gulat niyang saad.

          “Since nakapasok na ako sa kwarto mo, pwede ka pumasok sa kwarto ko." Pumasok naman siya at sumunod ako. Gaya ko ay tiningnan niya ang kabuuan ng kwarto. “Oo nga pala Harry. Pagkatapos nito ay hindi na ako papasok sa kwarto mo at ikaw sa kwarto ko."

          “Naiintindihan ko," pagsang-ayon niya.

          “Maiba ako, nasa sa iyo pa pala iyung maskara ng leyon na sinusuot mo tuwing pumupunta tayo sa kababata natin?" naitanong ko bigla.

          “Ahh! Oo. Iyun na lang ang huli kong alaala sa kababata kong iyun," sagot niya sabay upo sa kama ko.

          “Ganoon ba? Isang bagay nga pala, pwede bang kontrolin mo ang pagnanasa mo kay Ren?"

          Kumunot naman ang noo niya sa narinig. “Anong sinasabi mo?"

          “Hindi mo maalala? Muntik mo na akong magahasa kanina dahil sa pagnanasa mo kay Ren," pagpapaalala ko dito.

          Nakita ko na namula ang mukha niya sa sinabi ko. “P-Pero hindi naman kita na-ano h-hindi ba?"

          “Huwag kang mag-alala. Wala namang nangyari," nakahinga naman siya ng maluwag sa narinig. “Pero iyung tungkol kay Ren, siguraduhin mo lang na walang mangyayaring masama sa kaniya," seryoso kong saad.

          Umiba naman ang tingin niya sa akin. “Kei, may gusto ka ba kay Ren?" seryoso niyang tanong.

          “Hindi gusto ang tamang salita para diyan Harry," sagot ko. “Ang tamang salita para diyan ay responsable. Alam mo naman na alam ko ang kabalbalan ng pamilya mo."

          “Talaga lang haa?" saad niya saka tumayo. “Mabuti na ang malinaw. Matutulog na muna ako saglit haa. Ikaw na ang magluto ngayong gabi," sabay lumabas ng kwarto ko.

          Pambihira ahh. May gusto din si Harry kay Ren. Hindi ako makakapayag na may mangyaring masama kay Ren. Binuksan ko naman ang kompyuter na nasa kwarto. Nag-Facebook muna ako para tumingin sa group page ng school. Naging sikat bigla iyung nasaksihan namin kanina na paggala ng ‘The Antagonist' sa school grounds at ang lahat ay nagtatanong kung sino iyung lalaki na inaakbayan ni Paul. Surely na hindi niya boyfriend iyan kasi may girlfriend si Paul. Nag-browse pa ako ng ibang litrato. Nakita ko naman iyung solong litrato ng misteryosong tao na pinag-uusapan nila. Nakita na kaya ito ni Harry? Sana hindi pa.

          Naalala ko na naman ulit ang kasamaan na ginawa ni tita sa mga magulang ko, sa mga kapatid ni mama at sa mga pinsan ko. Dahil sa kanila kaya namatay sila. Binuhay lang nila ako dahil naawa si tito sa akin. Nagsisisi si tito dahil hindi niya napigilan ang magulang niya na umabot sa ganoong desisyon. Dahil isa ako sa mga kandidato na mamuno sa pamilya nila. Ang totoo, galit na galit ako sa pamilya nila. Tinago ko ito sa lahat, ang galit ko kay tito at sa pamilya nila. Wala akong balak pamunuan ang pamilya na ubod ng sama. Wala ng gamot ito. Paano na lang kaya kapag nalaman nila ang tungkol sa isang bagay na hindi dapat nila malaman? Magbabago ba ang mga desisyon nila kapag nalaman nila ang katotohanan? Mababago ba si Harry ng pag-ibig? Sa totoo lang, hindi ko alam. Hindi ako makakapayag.

          Ginawa kong screensaver sa phone ko ang litrato ng misteryosong tao na pinag-uusapan ng school. Sa tingin ko, ang tanging magagawa ko lang sa ngayon ay magtiwala. Magtitiwala ako na hindi mangyayari ang mga bagay-bagay na iniisip ko.

          Malapit ng kainin ng kadiliman ang liwanag ng araw nang naghihintay ako sa bike ni Ren.

          “Magandang gabi Kei," bati niya sa akin.

          “Magandang gabi din Ren," bati ko din sa kaniya. “Salamat nga pala sa bigay mong tsokolate kahapon," ngiti ko.

          “Ahh mabuti naman at hindi kinain lahat ni Harry." Ang totoo niyan kinain niya lahat. “May problema ba Kei?" tanong niya.

          Umiling naman ako. “Wala naman. Sige una ka na. May kailangan pa akong gawin sa school," sagot ko.

          “Sige Kei, ingat ka ha."

          “Ikaw din."

          Sinundan ko na lang siya ng tingin. Ren...

Ren's POV

          Malapit ng kainin ng kadiliman ang liwanag ng araw nang ako'y umuwi. Habang papunta sa parking lot, nakita ko si Kei na naghihintay.

          “Magandang gabi Kei," bati ko dito.

          “Magandang gabi din Ren," bati din niya sa akin. “Salamat nga pala sa bigay mong tsokolate kahapon," ngiti niya.

          “Ahh mabuti naman at hindi kinain lahat ni Harry." Napansin ko naman na nananahimik lang ito ng nilampasan ko siya. “May problema ba Kei?" tanong ko.

          Umiling naman ito. “Wala naman. Sige una ka na. May kailangan pa akong gawin sa school," sagot niya.

          “Sige Kei, ingat ka ha.

          “Ikaw din."

          Tumuloy naman ako paalis. Pakiramdam ko ay may problema siyang dinadala? Ano kaya iyun? Pero parang ayaw naman niyang pag-usapan. Sana man lang, kinausap ko pa siya ng matagal para malaman ko man lang kung ano ang bumabagabag sa kaniya.

          Lumipas ang maraming araw at one week na bago matapos ang semester na ito. Wala namang notable na nangyari sa aming tatlo pero mas naging close kami nila Harry at Kei. Okay naman ang banda and so far.

          Isang araw, Sabado nun at wala daw kaming... or silang rehearsals sa araw na iyun dahil may magaganap na aminan. Wow naman. Lampas 6pm na at galing ako sa library ng eskwelahan dahil may interesanteng libro akong nabasa. Medyo nababato ako sa bahay dahil ilang araw ding hindi pumupunta sila Kei at Harry. Ewan ko ba pero nasanay ako na bumibisita sila isang beses sa isang linggo.

          Nasa gate na ako halos ng makita ko si ate Erika na may kausap. Baka nakikipaglandian na naman. Nagtago ako para makinig sa usapan nila. Kausap niya iyung nakasalamin na tao na kasama ni Daryll noon sa party. So ito pala iyung maswerteng lalaki? Kasing plain looking ko lang ito pero baka ito ang inaantay ni kuya Joseph.

          “So it's Joseph," rinig kong saad ni ate Erika.

          “Huh... alam mo?" kunot ang noong tanong niya. “Sinabi sayo ni Joseph?"

          “Yeah Franz. Pero si Daryll? Di ba kayo?"

          Aba-aba. Ano ito? Love triangle? Franz pala ang pangalan niya. At boyfriend din niya si Daryll? Whoah. Haba ng buhok ni kuya. Baka may balak pa si ate Erika na agawin ang taong ito mula sa kanila.

          “Umm, Erika," saad nung Franz.

          “Naging kaibigan ko na si Joseph pero pinsan ko si Daryll," saad ni ate Erika. So may gusto din ata itong si ate Erika kay kuya Joseph.

          “Umm... si Joseph kasi..."

          “Mahal mo siya. Hindi ba mas mahal mo si Daryll?" Babae, anong ginagawa mo?

          “Erika, naguguluhan parin ako. Pero kasi, ayoko mawala si Joseph. Ayoko..."

          “Ehh si Daryll?" Ano ba?

          “Erika naman ehh... Di ba eto gusto mo? Si Joseph na nga yung pinipili ko ehh."

          “Franz, si Daryll. Mahal na mahal ka niya?"

          “Oo I know. Mahal ko din siya. Haixt, akala mo ba ganun kadaling mamili. Si Joseph, mahal ko siya. Naman kasi ehh." Nakita ko naman na tumulo ang luha niya. “Erika, mababaliw na ako."

          “Franz, bakit si Joseph?" Kelan titigil sa pakikialam ang babaeng ito?

          “Uhmm mahal ko siya. Aixt! Pero mahal ko din si Daryll. Pero tama kasi si Joseph ehh... Masaya naman kami dati. Nung kaming dalawa lang. Yung kahit hindi kami. Masaya kami."

          “Naging masaya ka naman kay Daryll di ba?"

          “Oo. Masayang masaya."

          “Bakit hindi si Daryll?"

          “Alam mo Erika, nakakainis ka." Sapakin mo nga iyang babaeng iyan. “Aixt! Mahal ko si Daryll. Haixxt! Uuwi na nga ako," simangot niya. Aktong tatalikod siya ng hawakan ni ate Erika ang braso niya.

          “Franz, wait!" Mukhang si ate Erika pa ang magko-confess ahh.

          “Erika."

          “Si Joseph ba talaga?"

          “Uhm I don't know. Ewan. Dinala ako ng mga paa ko dito eh. So I think, siya talaga. Bahala na."

          “Mahal ka ni Daryll. Sobra."

          “I know. I know. Aixt!"

          “Tatanungin kita uli. Si Joseph ba talaga?"

          “Uhmm yes. Uhmm ewan." Magulo din itong taong ito. Si ate Erika kasi ayaw manahimik ehh. Napabuntong-hininga naman si ate Erika at tumingin sa orasan niya.

          “Franz, 6:30 pa lang."

          “Maaga ba ko?"

          “Yeah. Franz, kung si Joseph talaga, puntahan mo muna si Daryll. Mag-sorry ka. Tapusin mo na rin yung sa inyo."

          “Masasaktan siya Erika."

          “Yeah. Pero ganon talaga ehh. Please Franz, puntahan mo muna siya. Maaga pa naman ehh."

          “Pero pano si Joseph?"

          “Aantayin ka namin dito. Papahatid kita sa driver ko," saka may tinawagan sa phone. Ilang sandali naman ay dumating ang isang kotse.

          “Pakisabi kay Joseph, antayin niya ko huh."

          “Sure," saad ni ate Erika at sumakay si Franz sa kotse at umalis.

          Umalis na rin ako sa pinagtataguan ko at tumuloy sa parking lot. Paglingon ko kay ate Erika, may kausap ito sa phone. Ang swerte naman ni kuya Joseph dahil siya ang pinili. Ako kaya? Magkakaroon kaya ako ng sariling love triangle experience? Well baka wala. Dapat umuwi na ako ng maaga dahil nagyaya sila Harry at Kei na pumunta sa Enchanted Kingdom.

          Kinabukasan, 12pm at nasa Enchanted Kingdom kami. Sumakay kami sa Space Shuttle Max, Rio Grande Rapids, Jungle Log Jam, Anchors Away, Wheel of Fate at marami pang iba.

          “First time mo Ren?" tanong ni Harry.

          “Yeah. First time ko dito. Kasya kaya lahat to sa bahay ko?"

          “Tumigil ka diyan Ren. Sabi mo ayaw mong magpapansin sa mga tao tapos maglalagay ka ng Ferris Wheel sa likod-bahay mo," saad ni Kei.

          Naglalakad kami para maghanap ng rides ng mapahinto kami sa isang haunted house. Tumingin naman ako sa paligid at napansin ko na walang pumapasok sa Haunted House.

          “Guys, pwede bang pumasok ako ng mag-isa?" hiling ko.

          “Mag-isa? Kaya mo?" alalang tanong ni Harry. Tumango naman ako.

          “Bakit? Takot kayo?" natatawang tanong ko. I can smell their fear.

          “H-Hindi n-naman," nauutal na sagot ni Kei. “O sige na! Takot na kami!" I knew it!

          “Ingat ka lang Ren. Mag-aantay na lang kami dito sa labas," wika ni Harry.

          Pumasok naman ako sa Haunted House ng may napansin akong may tao na nakatayo sa hindi kalayuan. Naka-suit ito at naka pantalong itim. Kasingtangkad niya sila Kei at Harry. Pero nakasuot ito ng maskara ng leyon at sa tingin ko ay natatakpan ang buong ulo. Meron pa siyang suot na medyo makapal na gloves at ang mga gloves na ito ay parang sa kamay ng leyon. Ang init naman ata ng suot niya. Pero sa sandaling iyun, bumilis ang tibok ng puso ko. Bakit kaya? Siguro dahil kinakabahan ako. Ito ang unang beses na makikita ko ang stalker ko na si Mr. Lion. At isa pa, parang pamilyar siya sa akin. Lumakad naman ako palalapit sa taong ito. Makakausap ko kaya siya?

          “Tired of playing hide-and-seek aren't we? Sabihin mo, ikaw ba si Mr. Lion na stalker ko?" tanong ko.

          “Mr. Lion pala ang tawag mo sa akin. Nakakatuwa," saad niya. Ginagamit pa rin niya ang kakaibang boses na halatang computer generated.

          “Nag-iiwan ka ng mensahe na may mukha ng leyon, nakasuot ka ng maskara ng leyon at tsaka iyung kamay mo ehh sa leyon din. Tatawagin na lang kitang si Mr. Tiger. Genius mo din ano," inis kong saad dito.

          Narinig ko naman na tumawa ito ng mahina sa sinabi ko. “Oo na. Halika. Tumuloy na tayo at maglakad-lakad?"

          Sumunod naman ako sa sinasabi niya. Habang nasa loob, tinatakot kami ng mga nagtatrabaho sa lugar. Pero hindi sa kanila ang focus ko. Nakatingin lang ako sa likod niya.

          “Natatakot ka ba?" untag na tanong niya sa akin.

          “Natatakot? Bakit ako matatakot? Totoo ba sila?" sagot ko na patanong.

          Narinig ko naman na natawa siya ng konti. “Matapang na bata."

          “Pero kung totoo sila, tumakbo na ako. Mahirap na."

          “Ganoon ba?" Hay nako! Ano ba ang gustong sabihin ng taong ito. Non-sense siya kausap. “Sa tingin ko iniisip mo na walang saysay akong kausap."

          “Buti alam mo!"

          Tumigil naman kaming pareho sa paglalakad. “Ren, alam mo ba na ang mundo ay puno ng kasinungalingan?"

          “Alam ko," mabilis kong saad.

          “Ang mga tao ay madaling napapaniwala at madaling maloko. Dahil sa kasinungalingan, nagugulo ang mundo. Dahil sa kasinungalingan, may mga bagay na dapat sa kanila pero hindi nila ito nakuha. May mga naloko sa maling akala dahilan na may buhay na naibuwis. May mga tao namang niloloko nila ang kanilang sarili at pinapaniwala sa isang imposibleng bagay," mahabang paliwanag niya. Kung makapagsalita siya, parang hindi siya tao.

          “Ano ba ang gusto mong ipunto?" kunot-noo kong tanong.

          “Mag-ingat ka sa kasinungalingan ng mundong ito. Kahit sa mga kaibigan mo," sagot niya.

          “Then sabihin mo sa akin. Ano ba ang binabalak mo sa akin? Nakakapasok ka ng bahay ganito ganyan. Ginagawan mo ako ng pagkain pero parang wala kang masamang intensyon."

          “Sigurado ka ba na walang akong masamang intensyon sa iyo?" tanong niya sa akin.

          “So meron ba talaga?" Tinuon ko naman ang buo kong atensyon sa kaniya para malaman ko kung nagsasabi siya ng totoo.

          “Ewan," tipid na sagot niya. Ay grabe hindi na lang sinagot ang tanong ko ng maayos. “Sana nga, iyang kakayahan mo na malaman kung nagsisinungaling ang isang tao sa iyo ay dapat mong pakinabangan ng maayos. Ren, dapat mong malaman. Tayong lahat ay may suot na maskara sa ating mukha. Ang iba naman ay mas magaling kesa sa atin. Kahit wala silang suot na ganito, may suot pa rin silang maskara." Tinuro nito ang kanyang maskara.

          “Ano ba ang gusto mong sabihin? Paghinalaan ko lagi ang mga kaibigan ko?"

          “Parang ganoon na nga. Hindi mo alam isa sa kanila ang magtatangka na patayin ka. Baka isang araw ehh matulog ka na ng habangbuhay."

          “Ibig sabihin ba nito ehh isa ka din sa magtatangaka na patayin ako?"

          “Pwede. Pwedeng oo or pwede ring hindi." Natahimik naman ako sa aking nakuhang sagot. Kinakabahan talaga ako sa mga sagot niya. Pero ito namang ginagawa ko ehh YOLO mode on.

          “By chance, nagkita na ba tayo dati Mr. Lion?" tanong ko.

          Natahimik naman siya ng ilang segundo. “Oo at hindi," sagot niya.

          Ganda ng sagot thank you. Pero alin doon? Palagay ko kasi, totoo ang sinasabi niya... sa oo at hindi. Pero may ganoon ba?

          Narinig ko naman na tumawa siya ng payak. “Alam mo, magkita na lang tayo sa susunod. Magpapaalam na ako sa iyo," saad niya sabay lumakad siya sa isang kanto. Tumakbo naman ako para habulin siya pero wala na siya doon.

          Ano ba iyan. Saglit ko lang siya nakita. Lumabas na ako ng haunted house at sinalubong ako ni Kei.

          “Ren, buti naman at nakalabas ka na," masayang saad ni Kei.

          “Si Harry? Asaan?" tanong ko.

          “Si Harry ba? Umalis siya. Sabi niya babalik daw siya." Kita ko naman na lumapit si Harry sa amin. “Andito na pala siya."

          “Ren, tapos na ba?" tanong ni Harry.

          “Oo naman," pilit na ngiti kong saad. “Oo nga pala Kei, may nakita ka bang naunang lumabas bago ako?"

          “Huh? Wala naman Ren. Ikaw lang ang tao na pumasok," sagot niya. Ganoon ba?

          “Tara. Magmiryenda na tayo," yaya ni Harry.

          Umalis na kami sa lugar at pinag-antay nila ako sa isang bench. Umalis sila pareho para bumili ng makakain. Habang nag-aantay, may isang nakamaskot na leyon ang lumapit sa akin at binigyan ako ng asul na lubo at kinuha ko naman ito. Somehow, the feeling is so mutual. May lumapit namang mga bata sa kaniya at nakiusap na bigyan siya ng lobo.

          「“Ren, gusto mo ng lobo?" tanong sa akin ni kuya.

          “Opo kuya. Gusto ko po ng mga lobo. Gusto ko po iyung kulay asul," sagot ko.

          “Sige Ren. Bibilhin ko lahat ng asul na lobo dito," saad ni tatay kahit alam kong nagbibiro lang ito.

          “Ikaw naman tay. Huwag mo naman biruin si Ren," saad ni nanay.」

          A-Anong alaala iyun? Hindi ko maintindihan. Hindi ko ba first time sa lugar na ito? Nanay? Tatay? Kuya? Hindi ko maintindihan. Nabitawan ko naman ang lobo ko at sakto naman na dumating sila Harry at Kei. Patuloy ko pa rin tinitingnan ang lobo na papalayo.

          “Pasensya na sa paghihintay“ saad ni Harry.

          “Heto Ren." Inabot sa akin ni Kei ang mga pagkain pero hindi ko ito pinansin.

          “Ren?" Tinapikan akko ni Harry. Nagising naman ako sa aking pagkakatulala. “Okay ka lang ba?"

          “Ahh! Oo," agad kong sagot. Kinuha ko naman ang pagkain na binibigay sa akin ni Kei.

          “Ren, sa iyo ba iyung asul na lobo na iyun? Sino ang nagbigay?" tanong ni Harry saka tumingala.

          Tumingin naman ako sa paligid. “Uhmm... Iyung mascot na leyon ang nagbigay. Ugghhh!" bigla naman akong namilipit sa sakit ng ulo ko.

          “Ayos ka lang Ren?" pag-aalala sa akin ni Harry.

          “Kailangan na ba nating umuwi?" si Kei.

          “W-Wala." Nawala naman ang sakit. “Okay lang ako. Hindi na masakit."

          “Sigurado ka lang?" magkasabay nilang sinabi ni Kei at Harry. Nagkatinginan naman sila at tumawa ng payak.

          “Bakit?" tanong ko sa kanila.

          “Wala," magkasabay na sagot nila ulit.

          “Ewan ko sa inyo. Tara. Kainin na natin ang mga pagkain na ito at marami pa akong rides na susubukan."

          Patuloy naman namin ini-enjoy ang Enchanted Kingdom. Pero hindi pa rin maalis sa isip ko ang naalala ko. Masayang-masaya ako kasama ang pamilya ko sa Enchanted Kingdom.

          Gabi na at paalis na kami.

          “Guys, hindi na muna ako sasabay sa inyo. Mauuna na ako sa inyo okay lang ba?" tanong ni Kei.

          “Okay lang Kei," pagpayag ko. “Bakit nga pala?"

          “May mga bagay akong dapat asikasuhin Ren. Harry, ikaw na lang ang maghatid sa kaniya okay lang ba?" tanong niya.

          “Okay lang. Pabor nga sa akin ehh," sagot ni Harry. Pabor?

          “Sige Ren. Alis na ako. Harry, huwag ahh," paalam ni Kei at tumakbo paalis.

          “Sige Kei. Mag-ingat ka." Kumaway ako. Nawala naman siya sa aming panigin. “Bakit parang may mga encrypted messages ang mga sinasabi ninyo?" tanong ko kay Harry.

          Ngiti lang naman ang sinagot sa akin nito. “Tama na Ren. Umalis na tayo dito," yaya niya.

          Sa sasakyan, habang minamaneho niya ang kotse, tahimik lang siya at naka-focus sa daan. Ako naman ay nakatingin sa labas. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang alaala na nag-flash sa utak ko. Ano kaya ang ibig sabihin nun? Pero teka, hindi ngayon ang panahon para diyan. Isang awkward moment ito Ren na hindi ka nagsasalita. Ren, isip ka ng topic. Magsasalita na ako ng nauna siya.

          “Kumusta na pala ang Music Club?" tanong niya. Isang magandang topic. Good job Harry.

          “Well okay naman ang lahat," sagot ko.

          “Okay ang lahat? As in matatalo na natin for sure ang winner ng Battle of the Bands last year?" natatawa niyang tanong.

          “Grabe ka naman. Okay lang naman. Wala naman akong sinabi na sigurado kaming mananalo sa Battle of the Bands."

          Tumawa naman siya ng payak. “Pero gagawin mo ba ang lahat para manalo kayo?"

          “Yeah. Kahit mandaya," sarkastikong saad ko.

          “Whoah! Sigurado ka?" gulat niya.

          “Joke lang." Tumawa lang kami parehas.

          “Pero seryoso? Kahit mandaya ka?"

          “Hindi no. Gagawin namin ang lahat manalo lang kami. We will win with our pure skills... kahit hindi ako kasali."

          “Ren, itong susunod na tanong ko, sana hindi ka magalit." Ano ito? Another half a million peso question mula kay Harry?

          “Ano naman iyun?"

          “Hindi ka ba naa-atract sa kanila?"

          “Anong ibig mong sabihin?" kunot noo kong tanong.

          “Well kung napapansin mo, ikaw lang ang simple sa Music Club."

          “I'm well aware of that. Pero sa tanong mo kanina, ano ang ibig mong sabihin?"

          “Anong ibig sabihin? You mean pag-ibig or pag-ibog?"

          “Pag-ibog? Ano iyun."

          “Libog ba," diretso niyang sagot.

          “Ganda ng term ahh. Bago? Grabe naman iyang tanong mo ngayon Harry. Pero teka ha. Hmm..." Napaisip naman ako. Ay pinag-isipan talaga kahit wala naman talaga haha. “Si kuya Ethan, gwapo, si kuya Jonas din kaso taken, si kuya Joseph kaso taken, si kuya Paul ganoon din, lalong-lalo na si kuya Blue. Bad news Harry wala."

          “Anong ibig sabihin ng sagot mo? Kung hindi sila taken, pwede?" pangungulit pa nito.

          “Hindi din. Ayoko lang talaga. Kung natatandaan mo ang sinabi ko noon..."

          「“Pero okay lang ba sa iyo na may manligaw na lalaki sa iyo?" isa na namang half a million peso question ulit na galing kay Kei.

          “Okay lang kaso asahan na nila ang rejection agad since pag-aaral daw muna ang priority ko... sabi ni ninong," sagot ko.」

          “Wala talaga I see."

          “Bakit mo naman naitanong?"

          “Naitanong ko lang. May isa pa akong pero tanong. Mamaya kung saan pa mapunta ang usapan ehh. Masaya ba sa Music Club?"

          “Oo naman," agad kong sagot.

          “Saan ka mas masaya? Kasama kami ni Kei o ang Music Club?" Biglang naging multiple choice ang tanong ahh.

          “Why not both? Malamang. Pareho," nakangiting saad ko ulit. “Ayoko mamili kung saan ako masaya. Basta ang alam ko, masaya ako sa inyo pareho." Ngumiti naman din siya.

          “Buti naman at madalas ka nang ngumingiti ngayon."

          Kumunot naman ang noo ko sa narinig. “Bakit? Hindi ba ako ngumingiti kanina?"

          Tumawa naman ito saglit. “Nang dumating tayo doon, kita ko naman ang kasiyahan mo. Nung pumasok ka sa haunted house, parang nawala ang saya mo. Ngumiti ka lang ng pilit. At noong iniwan ka namin sa bench para bumili ng pagkain." Natahimik naman ako. “May nangyari ba?"

          “Wala naman," walang emosyon kong sagot.

          “Sinungaling." Nahuli ako. “Umamin ka na. May ebidensya din kaya ako. At tsaka kilala kita kung may bumabagabag sa isip mo."

          “Asaan naman ang ebidensya mo?" tanong ko.

          “Ako," mabilis na sagot niya.

          “Ikaw?"

          “Kitang-kita ko na Ren. Inaantay ko lang na magsalita ka." Napaisip naman ako kung ano ang idadahilan ko. “Sabihin mo na. Kung siguro ako ang naging boyfriend mo, ilalabas ko iyan sa bibig mo sa paraang gusto mo." Tumawa siya ng payak.

          Nagulat ako sa sinabi niya. “Sa paraang gusto ko? Ano ang ibig mong sabihin? Suhol?" kunot noo kong tanong. “Harry, magtigil-tigil ka ha. Ikaw iyung taong iniiwasan ang mga maseselang topic tapos ikaw naman pala ang magsisimula."

          Tumawa naman siya ng payak ulit. “Oo. Pero seryoso, sagutin mo na ang tanong ko. Malapit na tayo sa bahay mo." Tumingin na naman ako ulit sa labas.

          “May na-realize lang kasi ako."

          “Ano naman?"

          “Siguro oras na para magkaroon ako ng kasama sa buhay. Kasama na sumisigaw sa haunted house para hindi naman ako maboring," pagsisinungaling ko at malumanay na sinasabi para hindi mahalata. Ayokong sabihin iyung mga naalala ko na hindi na first time na nakapunta ako sa Enchanted Kingdom.

          “Ibig mong sabihin, jowa?" Nanahimik naman ako. Nako ganoon ata ang ibig sabihin ng sinasabi ko.

          Ilang sandali lang ay nakarating na ako sa bahay. Mukhang hindi magandang palusot iyun ahh? Bumaba naman ako sa sasakyan.

          “Mag-iingat ka pauwi Harry," nakangiting paalam ko dito.

          “Magandang gabi Ren," nakangiti din niyang saad.

          Pinagmasdan ko naman ang sasakyan niya na paalis. Mukhang maling dahilan ata ang pinili ko. Sana naman ehh hindi niya bigyan ng ibig sabihin iyun pero parang meron na ata.

          Pero naguguluhan pa rin ako sa naalala ko kanina. Hindi ko first time na makapunta sa Enchanted Kingdom. May kasama ako doon. Ang kuya ko at ang tatay at nanay ko. Pero sabi ni ninong, patay na sila noong ipinanganak ako.

          Ano ba ang totoo? May alam kaya si Mr. Lion sa aking nakaraan? May alam kaya si ninong? Naguguluhan ako. Paano kung isang araw, malaman ko na ang buhay ko talaga ay puno ng kasinungalingan? Ano ang gagawin ko?

Keifer's POV

          Patuloy naman namin in-enjoy ang Enchanted Kingdom. Gabi na at paalis na kami.

          “Guys, hindi na muna ako sasabay sa inyo. Mauuna na ako sa inyo okay lang ba?" paalam ko.

          “Okay lang Kei. Bakit nga pala?" tanong ni Ren.

          “May mga bagay akong dapat asikasuhin Ren. Harry, ikaw na lang ang maghatid sa kaniya okay lang ba?"

          “Okay lang. Pabor nga sa akin ehh," sagot ni Harry. Pabor talaga haa.

          “Sige Ren. Alis na ako. Harry, huwag ahh," paalam ko sabay tumakbo paalis.

          “Sige Kei. Mag-ingat ka," pahabol ni Ren at kumaway.

          Sa hindi kalayuan, nakita ko rin ang sasakyan na susundo sa akin. Nakakaasar naman kasi. Pag-uusapan agad ang kasal. Si tita kaya ang may pakana o si tito? Kailangan talaga nila ng assurance? Sa tingin ko naman alam na nila iyun. Bumukas naman ang pintuan ng kotse.

          “Ikaw pala iyan Bash!" bati ko dito.

          “Gerard nga sabi!" reklamo niya.

          Siya si Gerard Faustiano. Mas matanda sa akin ng walong taon. Kasingtangkad ko lang ito pero maganda ang pangangatawan. One word. Gwapo. Talong-talo ako. Anak siya ng isa sa mga loyal na tauhan ng tatay ko. Defaultly... wait, gumagawa ako ng new meaning pero defaultly ang gusto kong term. Defaultly, kaibigan ko siya... sana. Hindi kasi porke't loyal ang ama niya sa tatay ko ehh magiging ganoon na din ito sa akin. Naghihinala ako na baka mga spy to ni tita. Mahirap na. Also bakit nga pala Bash ang tawag ko sa kaniya? Gusto ko kasi magkaroon ng butler na ang pangalan ay Sebastian. Since apelyido ni Blue ay Sebastian, Bash na lang ang palayaw na ibibigay ko. Pero since magdudulot ito ng kalituhan, Gerard na nga ang ipapangalan ko.

          “Ayos ba ang lahat?" tanong ko dito.

          “Ayos naman. Pasok ka na." Umupo naman ako sa likuran ng kotse.

          “Pasensya na at pinatawag pa kita. Kailangan kasi," pagdispensa ko dito.

          “Okay lang. Mission accomplished naman ako ehh. At tsaka madadaanan naman talaga kita dito." Sinimulan naman niyang paandarin ang kotse.

          “May alam ka ba sa irereto nila tito at tita sa akin?" tanong ko.

          “Naalala mo iyung kalaro ni Harry? Si Janice?" sagot niya.

          “Janice? Janice Marasol?" gulat kong tanong habang nakaangat ang ulo ko at tumitingin sa bubong ng kotse.

          “Yeah. Iyung babaeng iyun," pagkumpirma niya sa tinutukoy ko.

          “Isa sa mga anak ng kaibigan ni tita. Great! Bakit hindi na lang ibigay sa anak nila?" reklamo ko.

          “Ayaw mo nun pre? Ang ganda kaya ng babae," pagpuri niya.

          “Alam ko naman pre pero I am bound to the past and can't still move the hell on."

          “Wow! Christian Castillo? Is that you?" pabirong tanong niya sa akin.

          “Ay grabe. Nagsalita si 8 years version ni Christian Castillo," comeback ko sa kanya. “Teka nga, ginagawa niyo bang trend ang pangalan ni Christian Castillo as a meaning na hindi marunong mag move on at paano niyo nalaman?"

          “Oo. At isa pa, may tenga ang lupa, may pakpak ang balita. May tinatawag tayong internet."

          “Gago!" nasabi ko.

          “Iyung kababata mo pa rin talaga. Baka bangkay na iyun?" sabay tawa ng payak.

          “Yeah. Baka bangkay na nga iyun," sabay nakitawa din ako sa kaniya.

          Hinatid naman ako ni Gerard sa apartment namin ni Harry.

          “Salamat sa paghatid sa akin Gerard."

          “Walang anuman. Siya nga pala, magbabakasyon lang ako sa amin sa susunod na linggo. Okay lang ba?" tanong niya.

          “Okay lang. Ingat ka Gerard." Bumaba na ako sa kotse.

          Si Gerard ay nag-aaral sa Saint Ambrose University. Information Technology ang pinag-aaralan niya at 2nd year na din siya sa susunod na pasukan. Nag-aral pa talaga. Well kailangan dumaan sa proseso at iyun ay ang mag-aral siya sa college para makuha iyung diploma. Kaya naman niya iyun.

          Umalis naman agad to ng ilang segundo lang ang nakakalipas. May lakad. Pumasok agad ako sa apartment at dumiretso sa kwarto ko. Binuksan ko agad ang kompyuter kasi sa Skype daw kami mag-uusap nila tito.

          Nang maka-login na ako, nakatanggap agad ako ng notification mula sa kanila. Binabantayan ba ako ng mga taong ito? Sinuot ko agad ang headset ko saka sinagot ang tawag nila.

          “Ohh Kei, kumusta na?" masiglang bati ni tito.

          “Okay lang po tito. Kayo po, kumusta na?" ngiti ko ding bati dito.

          “Okay lang. Hindi mo ba kukumustahin ang tita mo?"

          “Kumusta po tita?" ngiti ko ulit dito.

          “Mabuti naman Kei," ngiti ding ganti ni tita sa akin. Plastik.

          “Siya nga pala Kei, gusto kong umuwi ka ngayong bakasyon. Gusto kong ipakilala ang mapapangasawa mo," masiglang wika ni tito.

          “Po? Talaga?" ngiti kong saad din. Pero ang totoo, hindi ako natutuwa. “Pero tito, may lakad po ako sa darating na sabado at tsaka po-"

          “Wala ng dahilan Kei. Kailangan mong makilala ang pakakasalan mo naiintindihan mo ba?" saad sa akin ni ninong pagkatapos putulin ang sinasabi ko. Palagay ko ehh utos na ito.

          Nawala saglit ang ngiti sa labi ko. Persistent. “Pero tito, bakit po ako? Bakit hindi na lang si Harry? Dahil po ba sa nangyari sa pamilya ko?"

          “How dare you Keifer!" sigaw ni tita. Pinigilan naman ito ni tito.

          “Bakit po ayaw niyong aminin sa akin ang dahilan?" nakangiting tanong ko dito.

          “Kei, huwag na natin ungkatin ang nakaraan," sagot ni tito. An unacceptable answer.

          “Umm... tito, gusto ko na pong matulog kasi pagod na po ako. Kung wala na po kayong ibang sasabihin, pagpahingahin niyo po ako. Hayaan niyo po tito, uuwi po ako diyan sa bakasyon."

          “Ganoon ba Kei? Aasahan ko iyan. Sabihan mo na rin si Harry na umuwi," pagpapaalala nito.

          “Siguraduhin mo lang!" singit ni tita.

          “Hilda, tama na!" pagpapatigil ni tito.

          “Magandang gabi po sa inyo," pakanta kong paalam at tinapos ang conference call.

          Heh? Ano ba ang magagawa ni tito kapag hindi ako papayag? Sino ba siya sa inaakala niya? Alam kong kaya mo akong patayin tito pero ngayon, hindi pwede. Hindi mo ako mapipilit. Kahit ikaw tita. Wala kang magagawa.

          Pagkatapos patayin ang kompyuter, lumabas ako para maghanda ng pagkain ng makasalubong ko si Harry na nakangiti. Anong meron?

          “Ohh Harry, nakangiti ka? May maganda bang nangyari pauwi?" salubong kong tanong dito.

          “Kei, si Ren." Napatigil naman ako. “Mukhang magpapaligaw na ata siya," ngiti niyang saad.

          “Congratulations?" nag-aalangan kong bati.

          “Salamat Kei," masayang saad nito.

          “Pero hindi mo pa naman niligawan hindi ba?" tanong ko agad.

          “Hindi pa naman," sagot niya.

          Tumuloy ako sa kusina para maghanda sa mga gagamitin kong sangkap. Si Harry naman ay tumuloy sa kwarto at malamang, nagbibihis.

          “Siya nga pala Harry, pinapauwi ka ng tatay mo sa bakasyon!" sigaw ko sa kusina at baka marinig niya ang sinasabi ko sa kwarto niya.

          “Si papa?! Bakit daw?!" tugon niya.

          “Hindi ko alam pero umuwi ka daw!" Nakita ko naman to na lumabas ng kwarto at nakapambahay na damit at umupo sa counter ng kusina. “Paano mo maliligawan si Ren niyan kapag umuwi ka sa atin?"

          “Well wala namang ibang tao na manliligaw sa kaniya sa bakasyon dahil baka nasa bahay lang ito," siguradong wika nito.

          “Ehh? Sigurado ka?" paniniguro ko.

          “Oo. May assurance na ako para doon. At may isa pa Kei. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ehh parang kilala ko na si Ren noon pa."

          “Talaga lang ha?"

          “Siya nga pala Kei. Paano kung sagutin ako ni Ren agad?"

          “Sagot agad Harry? Isang linggong pag-ibig?" biro ko dito.

          “I mean kapag nagpaligaw... kapag pumayag na ligawan ko siya? Matutuwa ka ba para sa akin?" tanong niya.

          “You know Harry, I am in no position to answer that question for now. Oo at hindi ang magiging sagot ko. Oo dahil matutuwa ako para sa iyo. Hindi dahil maraming magiging problema kapag naging kayo. At isa pang bagay pa pala. Kapag tinanggihan ka niya, hindi ka sinagot or binigyan ka ng any form rejection, tanggapin mo," paliwanag ko sa kaniya.

          “Bakit mo naman nasabi iyan?"

          “Kilala kita Harry. Kapag tinanggihan, magagalit. Gusto mo na kapag sa iyo, pipilitin mo talagang makuha. Hindi titigil. Tandaan mo. Totoong tao si Ren at hindi siya gaya ng mga laruan mo."

          “Grabe ka naman Kei."

          “Sinasabihan na kita ngayon pa lang na maging handa ka na sa rejection kung sakali. Huwag kang tumulad sa isang tao na halos kilala nating lahat."

          “Isang artista ba? Kilala ko ba ito? Ahh... Si Christian Castillo?" kunot noong tanong niya.

          “Tumpak."

          “Pero wala pa naman ahh."

          “Alam mo Harry, dapat isipin mo agad ang worst case scenario sa magiging aksyon mo sa isang bagay. I-simulate mo na agad sa utak mo para kapag nangyari... you are ready for the actual one."

          “May pinanghuhugutan?"

          “Sinasabihan lang naman kita. Alam ko naman na kapag nagkaroon ng problema, madadamay at madadamay ako. For example, ngayon pa lang iniisip ko na kapag tinanggihan ka ni Ren, hindi ka tumigil, hihigitan mo pa si Christian Castillo, may mga solusyon na ako. Or kapag naging kayo nga, tapos nalaman ni tita, may mga solusyon na agad ako. Ngayon, inaantay ko na lang ang actual thing na mangyayari."

          “Wala ka bang tiwala sa akin pinsan?" kunot noo niyang tanong.

          “Ako dapat ang magtanong sa iyo niyan," sagot ko lang dito. “Maaasahan ba kita na kapag naging kayo ni Ren at nalaman ito ni tita, makakaya mo ba siyang protektahan sa abot ng iyong makakaya?"

          Patuloy naman ako sa aking ginagawa. Ilang minuto na ang nakalipas pero wala akong sagot na nakuha. Siguro pinag-iisipan na talaga niya ang mga sinasabi ko. Kaya niya bang protektahan si Ren? Palagay ko hindi.

Ren's POV

          Isang gabi, hindi ko namalayan na 5am na pala ng umaga. Tinapos ko kasi magmula sa mid-season ng Vampire Diaries Season 2. Naging interesado ako kung ano ang magiging katapusan. Palagay ko ehh mamamatay ako kapag hindi ko nalaman. Buti na lang at natapos ko na.

          Sa eskwelahan, last day na nga ng semester. Pirma dito ng clearance, pirma doon, pirma here, pirma there. Pirmahan mo na rin ang dokumentong ito na nagpapatunay na ikaw ay pumapayag na maging isang Magical Boy kapalit ang kaluluwa mo haha! Joke! As usual sa araw na ito, kasama ko si Harry at huling pirma na lang galing sa Dean... at okay na!

          “Mabuti at natapos na din ang impyernong ito... for now," saad ni Harry habang inuunat ang katawan.

          “Saan mo gustong magpunta ngayon?" tanong ko dito.

          “Pasensya na Ren. Uuwi na kasi agad ako sa amin," sagot niya.

          “Vacation with parents? Good for you. You need to take a break from the hell of school and you deserve it Harry." Tinapik ko pa sa balikat.

          “Salamat," natutuwang wika niya. “Oo nga pala. Pwede mo ba akong ihatid sa kotse? May sasabihin lang ako," yaya nito sa akin.

          “Sure pero bakit sa kotse mo pa sasabihin?"

          “Basta."

          Papunta na kami sa kotse niya. Kinakabahan ako kung ano iyung sasabihin niya. Baka magbibiro lang siya. Nasa tapat na kami ng kotse nang tumigil siya at humarap sa akin.

          “Ren, may gusto ko sa iyo," paunang salita niya. See. It's a joke. ANO?!

          “Is this a joke?" hindi makapaniwalang tanong ko.

          “Hindi ako nagbibiro," mabilis niyang saad. Nako po! Ito nga ang sinasabi ko.

          “Umm... Harry, kalma lang. Hinay-hinay lang," taranta kong saad. Ayan Ren! Sa susunod, pumili ka naman ng mas magandang palusot! “Alam mo ang totoo niyan ay hindi pa ako handa para diyan. Bakit sinasabi mo naman ngayon na gusto mo ako?"

          Hinawakan naman niya ang mga kamay ko at tiningnan ako sa mata na para bang sinusuri ang aking kaluluwa. Well eyes is the window of our soul pero hindi ito ang oras para diyan.

          “Alam kong nakakabigla pero matapos kong malaman ang dahilan kung bakit lumungkot ka nung pumasok sa haunted house, nagkaroon ako ng pag-asa. Gusto ko na ako ang taong iyun. Tadhana ito," he said with confidence.

          Parang nag-Ice Bucket Challenge ako narinig. Gaya ng sinabi ko, hindi ako naniniwala sa destiny. Pero naniniwala ako na ang ating choices ang nakakaapekto sa buhay natin. At hindi lang sa buhay natin kung hindi sa ibang buhay din. Dahil sa bara-bara kong napiling palusot sa mga tanong niya nung isang araw, ito ang resulta. Sa totoo lang, I despise people who believe to that kind of shit! I wanna preach that kind of belief to everybody pero ayokong pwersahin ang paniniwala kong iyun sa ibang tao. Kailangan kong respetuhin ang paniniwala nila. Ayoko kasi hindi ko expected na magkaroon ako ng mga kaibigan. Pero nagkaroon ako. Ngayon, natatakot akong mawalan. Si Harry pa naman ang kauna-unahang kaibigan ko. Ayokong masira ang pagkakaibigan namin. Magiging maayos naman siguro ang lahat kapag tumanggi ako hindi ba?

          “Ano Harry, pasensya na," nakatungo kong saad sabay kalas sa kamay niya. Kailangan itama ko ito.

          “Hindi pa ako nagtatanong," saad niya. ANG ASSUMING KO NAMAN! “Pero iyun ba ang magiging sagot mo kung tatanungin kita ng... pwede ka bang ligawan?" Tumango naman ako. Tumalikod naman siya at humarap sa kotse niya. “Naiintindihan ko Ren."

          “Pasensya na talaga Harry," walang emosyon kong saad.

          Ang totoo, natatakot ako at hindi ko alam kung ano ang magiging emosyon ko sa mga nangyayari. Kasalanan ko ito.

          Humarap naman siya ulit sa akin at tumingin naman siya sa ibang direksyon. “Okay lang. Siguro hindi ka lang handa. Baka nga hindi talaga ngayon ang tamang panahon."

          “Alam mo kasi Harry, napaisip ako sa sinabi ko na oras na para magkaroon ako ng love life. Actually, I don't really mean it. Also, I think I'm incapable of loving someone right now in my current state. I'm really sorry."

          Hinawakan naman niya ang magkabilang balikat ko. “Pero Ren, nandito ako. Tutulungan kita!" pangungumbinsi niya sa akin.

          “No Harry. Please respect my decision," pagmamatigas ko at hindi na nakatingin sa mukha niya.

          Tinanggal naman niya ang kanyang kamay sa mga balikat ko. “Pero magkaibigan pa rin tayo right?" malumanay na tanong niya.

          “Oo naman Harry."

          Binuksan naman niya ang pintuan ng kotse at umupo siya sa driver's seat. Humugot naman siya ng isang malalim na buntong-hininga. “Ren, pagbalik ko, humanda ka." Nakita ko naman ito na ngumiti ng makahulugan sa akin.

          “Humanda para saan?" kunot noo kong tanong.

          Hindi niya ito sinagot at sinarado na ang kotse saka umalis na. Ngayon ko lang siya nakita na ngumiti ng makahulugan. Huwag naman sana na ang paghahandaan ko ay ang pagiging persistent niya na magpaligaw? Kasalanan ko ito. Dapat hindi ko na sinabi ang mga salitang iyun. Umaasa na si Harry.

          Ngayon, kailangan kong bumalik sa Music Room. Papunta naman sa destinasyon ko, nakasalubong ko naman si Kei na nakangiti din. Sana naman wala ng aminan ang mangyari sa araw na ito. Sana hindi magkatulad ang iniisip nilang dalawa.

          “Ren, pwede ba kitang makausap?" tanong nito.

          “Hmm... bakit naman?"

          “Basta. Tara. Upo tayo sa bench na iyun." Tinuro niya ang isang bench na hindi kalayuan.

          Teka, parang pamilyar ang dialogue ahh. Pumunta naman kami sa bench na tinuro niya at umupo. Bumuntong hininga naman siya at parang ang lalim nun.

          “Kei, ang lalim naman nun," reaksyon ko.

          “Ganoon ba? Kailangan kasi iyun para lumakas ang loob ko."

          Tumingin siya sa akin at hinawakan ang magkabilang balikat ko. Teka-teka! Seryoso?! May isa pang confession bago matapos ang araw na ito?! Kahit magkaiba ang ginawa nila, parang iyun lang din ang gagawin nito. Gaya ni Harry, tiningnan naman ako nito sa mata.

          “A-Ano i-iyun?" nauutal kong tanong kasi parang alam ko na kung saan ito mapupunta.

          “Kasi pwede ka bang sumama sa akin sa isang convention sa susunod na linggo?" Ano?! Manligaw?! Wait, hindi pala. Napabuntong-hininga naman ako sa narinig ko. “Bakit bumuntong-hininga ka? Akala mo ba magtatapat ako ng pag-ibig sa iyo?" sabay tanggal ng kamay niya. Nabasa niya ba ang iniisip ko?!

          “Ahh... ehh... hindi naman sa ganoon. Medyo kasi naguguluhan kasi ako. Nagpuyat ako kagabi dahil... sa mga pinapagawa ni kuya Blue tama. Alam mo naman. Nagbabalak kami ni kuya Blue na mag-perform sa iba't ibang lugar," palusot ko.

          “Ganoon ba? So hindi ka makakasama sa convention na pupuntahan ko?" malungkot niyang tanong.

          “Huwag kang mag-alala. Makakasama ako. Sa mga bandang April 16 pa naman kami magsisimula."

          Sumaya naman ang mukha niya sa narinig. “Sige Ren. Susunduin kita sa araw na iyun. Aalis na ako ha. Ingat ka." Tumayo naman ito at nagsimulang maglakad.

          “Okay. Ikaw din," sigaw ko.

          Habang pinagmamasdan ko siyang umalis, napangiti ako. Buti hindi niya ginawa iyung nasa isip ko na magtatapat din siya ng nararamdaman niya gaya ng ginawa ni Harry. Akala ko talaga kung ano na.

          Pumasok na ako sa Music Room at sakto, ako pa lang ang tao. May usapan kasi kami na pagdating ng 12pm, pumunta kaming lahat dito. Pagtingin ko sa orasan ehh 11:30am pa lang. Maya-maya ay isa-isa na silang nagsidatingnan. Huling dumating si kuya Blue. Si kuya Joseph na lang ang inaantay. 12:15pm na pero wala pa rin siya. Pumasok naman si ate Erika.

          “Hi Blue. Hi Ren," bati ni ate Erika. “Hindi daw makakarating si Joseph ehh."

          “Ganoon ba?" si kuya Blue. Ano kaya ang nangyari kay kuya Joseph? Baka naging happily ever after na sila ni Franz at kaya hindi siya nakapunta. “Ren, ibigay mo na sa kanila."

          Sa hudyat na iyun ni kuya Blue, binigyan ko sila ng papel ng mga plano namin para sa Summer. Binigyan ko din ng kopya si ate Erika dahil siya na lang daw ang magbibigay noon kay kuya Joseph.

          “Ngayong summer break, nagplano kami na magkakaroon kayo ng performance sa iba't ibang lugar na malapit dito. Ito ay para magkaroon kayo ng fans at magkaroon pa kayo ng karagdagang experience. Gagamitin natin ang summer break para mag-improve pa lalo kayo. At sa darating na Battle of the Bands, may pag-asa tayo na matalo ang mga current champion. Magsisimula tayo sa April 16 okay. Patunayan niyo sa amin na tama ang mga desisyon namin na pinili namin kayo dahil kayo ang mga pinakamagagaling sa school na ito. Ipakita niyo sa kanila ang galing ng Schoneberg Academe sa Battle of the Bands," mahabang speech ni kuya Blue sa kanila.

          Grabe talaga si kuya Blue. Buti siya ang president dahil hindi ko kaya ang ginagawa niya. Kamangha-mangha talaga siya. Magiging kagaya ko ba siya balang araw? Malakas ang dating.

          「Naglalaro kami ni kuya ng basketball sa isang court. Nag-shoot siya ng three points at naipasok na naman niya. Astig! Sana magkaroon ako kahit ng konting kaastigan ni kuya.

          “Ang astig mo talaga kuya. Idol kita!" saad ko saka lumapit sa kaniya.

          “Siyempre. Kuya mo ako ehh. Gusto mo bang maging katulad ko?" tanong niya.

          “Oo kuya. Kaso sabi nila, baka hindi ko kayang matulad sa iyo. Mahina daw kasi ang pangangatawan ko." Ginulo naman niya ang buhok ka.

          “Ano ka ba? Wala sa lakas ng katawan iyan. Nasa tatag ng isang tao iyan. Makinig ka, mangako ka sa akin na magiging astig ka din kagaya ko." Kinuyom ni kuya ang kamao niya at nilagay niya ito sa harapan niya.

          “Oo kuya. Makakaya ko!" Kinuyom ko din ang kamao ko at binangga ang kamao niya.

          “Ganyan nga Ren."」

          “Ren, sumali ka sa amin," utos ni kuya Blue sa akin.

          Teka, ano na naman ang naalala kong iyun. Nawala ang pagkakatulala ko. Baka dahil sobrang cool lang talaga ni kuya Blue. Pabugbog na lang kaya ako kay kuya Aldred at baka mawala iyun. Sinunod ko ang inutos sa akin ni kuya Blue. Nakisali naman ako sa ginagawa nila. Kinuyom ko din ang kamao ko.

          “Antagonist GO!" sabay angat ng kamao namin.

          「Umiiyak ako dahil may nagawa akong mali. Hindi ko dapat ginawa iyun. Hindi. Tinakpan ko ang aking mga mata at tumungo. Maling-mali ang ginawa ko. Kung hindi dahil sa akin... kung hindi dahil sa akin, hindi magkakaganito. Ayokong makita si kuya na naliligo nito sa sariling dugo. Ayoko. Ayoko.

          “Kuya, pasensya na!" iyak kong saad.

          “Ren!" rinig kong sigaw ng isang tao.

          “Kuya, pasensya na!" patuloy ko pa ring sabi.」

          Sa hindi malamang dahilan, tumulo ang luha ko. Bakit? Anong alaala iyun? Kasunod nun ay sumakit ang ulo ko. Biglang bumigat ang pakiramdam ko. Pinikit ko ang aking mata at...

          “REN!" rinig kong sigaw ni ate Erika.

Mr. Schoneberg's POV

          Naghahanda na akong umalis papuntang Hong Kong para asikasuhin ang negosyo doon. At isa pa, para bantayan ang anak ko na si Daryll kasama ang boyfriend niya na si Franz. Nasa tapat na ako ng kotse habang hinahatid ng asawa ko nang tumunog ang phone ko.

          “Honey, sino iyan?" tanong ng asawa ko. Kinuha ko naman ang phone at nakita ko na si Erika pala ang tumatawag.

          “Si Erika honey." Sinagot ko naman to. “Hello Erika?"

          “TITO! SI REN! OH MY GOD! HINIMATAY PO SI REN!" hysterical na wika ni Erika.

          “Ano?!" Napatingin naman ako sa asawa ko. “Erika, calm down. Ano ba ang nangyari?!" tanong ko.

          “Nagkaroon lang kami ng meeting sa Music Club. Tapos nung pinagdikit-dikit namin ang mga kamao namin at inangat, bigla na lang siyang umiyak at bumagsak," paliwanag nito. “Tito, ano po ba ang gagawin namin? May iniinda bang sakit si Ren?"

          “Honey, ano ba ang nangyari?" alalang saad ng asawa ko.

          “Erika, dinala niyo na ba siya sa school infirmary? Pupunta ako diyan ngayon din!" utos ko dito.

          “Opo tito. Pinadala ko na siya."

          “Salamat Erika."

          Binaba ko naman ang phone at sumakay sa sasakyan kasama ang asawa ko.

          “Manong, sa Academe tayo!" utos ko sa driver.

          “Sige po."

          “Honey, ano ba ang nangyari?" tanong ng asawa ko.

          “Si Ren, mukhang bumabalik na ata ang alaala niya," sagot ko.

          “Ohh God!" tanging nasambit na lang ng asawa ko.

          「6 years ago...

          Naabutan ko na lang na naliligo sa sariling dugo ang kuya ni Ren at iyak siya ng iyak. Kagagaling lang sa ospital ni Lars at may sugat pa siya sa dibdib. Hindi ito maaari. Sinuri ko naman kung may buhay pa sa kanila pero kahit iyung driver na nagmamaneho ng trak ay patay na din. Patuloy pa rin ang pag-iyak ni Ren hanggang sa hindi ko na ito narinig na umiiyak. Pagtingin ko dito ehh nawalan na siya ng malay. Dali-dali ko siyang dinala sa kotse. Tumunog naman ang phone ko at tumatawag ang tatay nila.

          “Pare, may sasabihin ako sa iyo mas importante ito," mabilis nitong saad sa akin matapos kong sagutin ang telepono.

          “Pare, ako din. Si Lars."

          “A-Anong nangyari sa panganay ko?" alalang tanong niya.

          “Pare, namatay si Lars dahil nabangga siya ng isang trak." Natahimik naman siya sa sinabi ko. Narinig ko naman na umiiyak siya. “Pare, okay ka lang?"     

          “Si Ren, okay lang ba?" mangingiyak niyang tanong.

          “Nahimatay siya pre. Nakita niya na naliligo ang kuya niya sa sariling dugo. Wala namang nagyaring masama sa kaniya," paliwanag ko.

          “P-Pare. Nakikiusap ako sa iyo. Sunugin mo ang bahay namin. Ipalabas mo na nasunog ang bahay dahil sa naiwang kandila o kahit ano. Huwag kang mag-iwan ng bakas ng pamilya namin. Kunin mo si Ren at lumayo kayo o itago niyo. Si Lars, bahala na basta si Ren, iligtas niyo siya. Magsinungaling ka kung asaan kami. Sabihin mo na iniwanan namin siya basta pare. Dapat hindi niya malaman ang nangyari sa amin," mabilis niyang utos sa akin. Hindi ko maintindihan?

          “Para saan? Ano ba ang nangyayari?"

          “Ang kaaway ng pamilya namin, natunton kami ng asawa ko. Napatay na nila si Vernise at palagay ko, hindi na ako makakaalis dito ng buhay," naiiyak na sagot niya. “Basta pare, alagaan mo si Ren. Hindi ko ito dapat hilingin pero ituring niyo siyang parang tunay na anak. Huwag na sana niyang malaman kung bakit kami nawala. Basta pare, mahal na mahal namin siya. Sana ibigay mo ang gusto niya. Pakiusap pare. Ayoko ng madamay siya sa gulo ng pamilya namin."

          “Naiintindihan ko pare. Gagawin ko."

          “Tapos pare, alam mo iyung dream house na ginagawa namin, ibigay mo sa kaniya iyun. Nakapangalan iyun sa iyo para hindi nila malaman na sa amin iyung ari-arian na iyun. Ibigay mo sa kaniya iyun pagdating ng araw. Ito na palagay ko ang huling habilin ko."

          “Nandito lang iyun! Hanapin ninyo!" rinig kong sigaw sa kabilang linya. Binaba naman niya ang phone.

          Iyun na ang mga huli kong salita na narinig sa tatay ni Ren. Pagkatapos nun, dali-dali kong pinatawag ang mga tauhan ko para ipasunog ang bahay nila. Binura ko na rin ang mga impormasyon tungkol sa kanila. Dinala ko naman si Ren sa bahay namin. Hindi pa rin ito nagigising. Nagpatawag naman ako ng doktor para siguraduhin ang kalagayan niya. Kasama ng asawa ko, binabantayan namin siya. Pinaliwanag ko naman sa asawa ko ang nangyari sa pamilya niya at nagulat din ito sa narinig. Ilang minuto lang at dumating ang doktor at sakto naman na nagising ito. Pagkagising ay nilibot na muna ni Ren ang kanyang mga mata.

          “Ren!" saad ng asawa ko saka niyakap ito ng mahigpit.

          “Sino po kayo?" walang emosyon niyang tanong.

          Kumalas naman sa pagkakayakap ang asawa ko. “Hindi mo ako kilala? Ako si ninang mo." Umiling ito sa narinig mula sa asawa ko.

          “Hindi ko po kayo kilala."

          “Ako Ren, kilala mo ba ako?" tanong ko dito. Muli ay umiling naman ito.

          “Anak, anong pangalan mo?" tanong ng doktor.

          “Hindi ko po alam," sagot niya.

          Nagulat kami sa mga sagot niya. Hindi niya talaga kilala kahit isa sa amin kahit ang sarili niya. Anong nangyari? Sinenyasan naman kami ng doktor na lumabas muna.

          “Dok, anong ibig sabihin po nun? Bakit hindi niya maalala kahit isa sa amin?" nag-aalalang tanong ng asawa ko.

          “Hindi ko alam pero nagkaroon ata siya ng Amnesia," sagot ng doktor. “Ano ba ang nangyari sa kaniya bago niyo siya dinala dito?"

          “Kasi po dok, naglalaro lang sila ng basketball sa isang court. Habang pabalik sila, nabitawan naman niya ang bola at hinabol ito ng kuya niya para kunin pero ang sumunod na nangyari ay may bumangga na trak dito. Nang lumapit ako, nakita kong nakahandusay ito at naliligo sa sariling dugo ang kuya niya at siya naman ay tinatakpan ang kanyang mga mata at iyak ng iyak. Pagkatapos po nun ay nahimatay na siya," paliwanag ko.

          “So basically, siya ang dahilan kaya namatay-"

          “DOK!" pagputol ng asawa ko.

          “I'm sorry misis pero mukhang ganoon ata ang kaso. Malamang ay hindi niya matanggap ang nangyari. Pero iyung ganito na halos kinalimutan niya ang lahat tungkol sa kaniya, isa itong sign na mahina ang mental capacity niya na matanggap ang mga masasakit na bagay-bagay. Ito ang naging defensive mechanism ng utak niya dahilan na nagkaroon siya ng retrograde amnesia. Isa itong rare case ng mental illness. Sa tuwing makakaramdam siya ng matinding kalungkutan dulot ng hindi niya matanggap ang nangyayari, makakalimutan niya ito lahat simula nung nagkaisip siya," paliwanag ng doktor.

          “Ang ibig sabihin ba nito dok, lahat-lahat talaga?" hindi makapaniwalang tanong ko.

          “Opo. Lahat-lahat. Pero gaya ng amnesia, mare-retain pa rin iyung katalinuhan niya, pagsasalita at iyung mga bagay na nakasanayan ng mga tao. Siya nga po pala, asaan po ang mga magulang niya?" tanong nito.

          “Dok, salamat po. Makakaalis na po kayo," pag-iba ko dito.

          “Walang anuman," saka umalis ito.

          “Honey, okay lang naman na kupkupin natin siya hindi ba?" agad kong tanong sa asawa ko at tumango naman siya.

          “Kawawa naman si Ren. Nawala na ang halos lahat sa kaniya. Buti nandito tayo para sa kaniya," malungkot na saad nito.

          Bumalik kami sa loob. Hindi namin sasabihin ang totoo. Hindi na niya kailangan malaman. Ang tungkol sa magulang niya... ang tungkol sa kuya niya. Palagay ko ehh malalaman niya ito balang araw. At sa pagdating ng araw na iyun, sana matatag na niyang haharapin iyun. Hinawakan ko naman siya sa magkabilang balikat niya at tiningnan sa mata. Tutuparin ko ang pangako ko sa tatay mo.

          “Hijo, ikaw si Ren Castillo Severin," pagbibigay ko sa kaniya ng pangalan.

          “Ren Castillo Severin? Sino naman po kayo?" sunod-sunod niyang tanong.

          “Kami ang ninang at ninong mo. Kami ang tumatayong pangalawang magulang mo. Namatay kasi ang mga magulang mo sa isang epidemya nung ipinanganak ka kaya inihabilin ka ng mga magulang mo sa amin," paliwanag ko.

          “Ganoon po ba? B-Bakit hindi ko po maalala?"

          “Okay lang iyan anak. Hindi mo iyun kailangan alalahanin," nakangiti kong saad dito. Nakita ko naman sa mata niya na napanatag siya sa narinig. “Ayos ka lang ba hijo?"

          “Opo." Tumunog naman ang tyan niya. “Gutom na po ako."

          “Huwag kang mag-alala Ren. Ipaghahanda ko na agad ang pagkain," saad ng asawa ko saka lumabas.

          “Halika Ren," yaya ko dito para hawakan ang kamay ko.

          Sumama naman ito sa akin at lumabas ng kwartong yun. Sabay kaming lumabas at pumunta sa hapag-kainan. Nakita naman siya ni Jasper at Daryll.

          “Hijo, ipapakilala kita sa mga anak ko. Si kuya Jasper mo at si Daryll."

          Kumunot naman ang nuo ni Daryll. “Papa, sino po siya?" tanong nito sa akin.

          “Mga anak. Siya si Ren. Simula ngayon, ituring niyo siyang kapatid okay?" pagpapakilala ko sa kaniya sa dalawang anak ko.

          Tumira siya sa mansyon. Naging kalaro niya sila Jasper at Daryll pero hindi sila magkasundo. Pinagsabihan ko ang mga anak ko na huwag nilang awayin si Ren pero hindi sila nakinig. Inaaway pa rin nila ito pero para kay Ren, parang wala lang ito sa kaniya. Naging ayos naman ang pagtira niya.

          Isang araw sa opisina habang may inaasikaso ako, may narinig ako na kumatok at pinapasok ito kung sino man ito. Niluwa naman nito si Ren at lumapit sa akin.

          “Ninong, pwede bang humingi sa inyo ng pabor?" tanong niya sa akin.

          “Ano iyun hijo? Halika," yaya ko.

          Lumapit siya at umupo sa harapan ng table ko. May binigay naman siyang isang kapirasong papel at may nakasulat na kung ano-anong letra pero malinaw sa akin ang mensahe niya ng madako ako sa ilalim na parte ng papel.

          “HIGH-SPEC COMPUTER AND INTERNET!"

          “Sige Ren. Bukas na bukas din," sagot ko. Ngumiti naman ito na abot tenga.

          “Salamat po ninong." Pagkatapos ay umalis siya sa opisina.

          Binigyan ko naman lahat ng maibigan niya. Wala pa iyun sa pagtulong na ginawa ng tatay niya sa akin. Kung hindi dahil sa payo ng tatay niya, hindi namin mararating ang ganitong karanyang buhay.

          Sa eskwelahan naman, ayos na ayos ang grades nito. Naging top 1 siya sa klase. Dahil nag-aalala ako na baka mahanap siya ng kaaway ng pamilya niya, hiniling ko na huwag muna siyang makipagkaibigan at itago ang katalinuhan niya. Kilala kasi na lahing matatalino ang pamilya ni Ren. Isa pa, sinabihan ko siya na mangako sa akin na hindi siya magtatanong tungkol sa nakaraan. Walang tanong-tanong naman niya akong sinunod.

          Isang araw, pumunta ako sa kwarto niya. Nasa pintuan pa lang ako pero rinig na rinig ko ang pagtawa niya. Masayang masaya siya. Nang binuksan ko ito, nakatingin ito sa kompyuter at nakangiti. Isasara ko na sana ang pintuan ng nakita niya ako.

          “Ninong. Magandang araw po," ngiti niyang bati sa akin. “Bakit po kayo nandito?"

          “Just checking on you son. Pero hindi naman kailangan iyun," wika ko.

          “Ganoon po ba?" Bumaba naman siya at lumapit sa akin at niyakap ako. “Ninong, salamat po sa pag-aalaga niyo sa akin." Sinagot ko naman ang yakap niya.

          “Wala iyun Ren." Kumalas naman siya sa akin. “Anak, masaya ka ba lagi sa harapan ng kompyuter?" natanong ko.

          “Opo. Masayang masaya po ako," sagot niya. “Ninong, may tanong po ako."

          “Ano iyun?"

          “Ano po ba ang pangalan ng mga magulang ko?"

          Natahimik ako sa tinanong niya. Hinawakan ko ang mga balikat niya at tiningnan sa mata. “Ren, pwede bang huwag ka ng magtanong tungkol sa nakaraan mo? Isipin mo na lang ang hinaharap mo. Okay ba iyun?" pakiusap ko.

          Tumango naman siya at ngumiti. “Kung iyan po ang gusto niyo ninong."

          Mabuti na lang at sumusunod si Ren sa akin. Isa siyang masunuring bata. Nagpatuloy naman ang ganoong pamumuhay ni Ren. Hanggang sa ilang taon ang nakalipas...

          “Daryll, ano ba itong mga grades mo?" rinig kong saad ng asawa ko sa sala. “Nako Daryll, umayos ka ng pag-aaral. Kahit mayaman tayo, mahalaga ang edukasyon sa atin. Gwapo ka nga, halos perpekto ka nga, walang namang laman ang utak. Anong silbi?!"

          “At least naman ma hindi ako simpanget katulad niyo." Nakita ko naman na sinampal ng asawa ko si Daryll. Maya-maya ay bumaba si Ren. Nakita ko naman na tumingin ang asawa ko dito.

          “Nako naman. Bakit hindi ka gumaya kay Ren? Kahit hindi kagwapuhan, at least may laman ang utak! Hindi halatang matalino pero porbida, may utak talaga!" pagpapabida ng asawa ko sa kaniya.

          Tumingin naman si Daryll kung saan nakatayo si Ren. “Hay nako ma! Heto na naman tayo! Binibida niyo na naman sa akin ang inaanak ninyo! Binibigay lahat ng gusto! Kami na mga tunay na anak, hindi niyo pinagbibigyan!" sigaw ni Daryll.

          “At least naman, hindi bumabagsak gaya mo kaya natural lang na pagbigyan namin ang mga gusto niya!" pagdadahilan ng asawa ko.

          “Bwisit siya! Simula ng dumating siya sa bahay na ito, mas paborito niyo siya kesa sa amin!" pagrarason ni Daryll.

          “Daryll, tama na iyan! Huwag kang magsalita ng ganyan! Minahal namin kayong tatlo at pantay-pantay namin kayo na tinatrato!" pagpapatigil ko dito.

          “Talaga lang haa? Hindi ako naniniwala sa inyo pa! Mas mahal niyo po ang bastardong inaanak ninyo!" sabay turo niya ng mariin kay Ren.

          “Sumusobra ka na!" wika ng asawa ko. Sasampalin na niya sana si Daryll ng pinigilan ito ni Ren.

          “Tumigil na po kayo. Tama na po," nakatungong saad ni Ren. “Aalis na lang po ako sa pamamahay na ito kung iyun po ang ikasisiya ng anak niyo." Dali-daling umakyat sa kwarto niya.

          “FUCK YOU KA! NGAYON MO TALAGA NAISIP IYAN BASTARD!" mura ni Daryll dito saka tumakbo palabas.

          “Daryll, hindi pa tayo tapos!" ani ng asawa ko.

          Sinundan naman namin si Ren sa taas. Nagsimula na itong mag-impake ng kanyang mga damit pagdating namin sa kwarto niya.

          “Ren, tumigil ka na," pagmamakaawa ng asawa ko. “Huwag ka ng umalis. Mainit lang ang ulo ng anak ko."

          “Ninang, okay lang po. Para sa anak niyo, aalis po ako," walang emosyon na niyang saad. Namangha naman ako sa sinabi niya. Mas inaalala pa niya ang mga anak namin kesa sa sarili niya.

          “Ren, huwag ka ng umalis. Dito ka na lang. Mag-aalala kami ng ninang mo kapag umalis ka," pakiusap ko.

          “Ninong, ninang, alam niyo po bang maling-mali ang ginawa niyo kay Daryll? Pinagkumpara niyo po kami sa isa't isa. Natural lang po na magkaiba kami pero ang ikumpara kami, hindi po tama iyun. Huwag niyo na pong gagawin iyun. Tandaan niyo po na si Daryll po ang tunay niyong anak at hindi po ako. Sa pag-alis ko, ibuhos niyo po ang lahat ng atensyon niyo sa kanila. Pagbigyan niyo naman po sila... kahit paminsan-minsan," paliwanag niya.

          “Pero paano ka naman anak? Wala ka ng mapupuntahan. Saan ka titira?" alalang tanong ng asawa ko.

          “Hindi ko po alam. Ewan ko. Basta po para sa anak ninyo. Kung gusto po nila na umalis ako, aalis po ako sa pamamahay na ito," ngiting saad niya.

          “Hon, pigilan mo siya kung hindi mag-aaway talaga tayo!" pagbabanta ng asawa ko.

          “Hayaan mo siya. Siguro oras na para umalis na siya sa bahay na ito."

          “Pero, Hon?!"

          “Ren, nangako ako sa tatay mo na hindi kita pababayaan. Ngayon kung gusto mo ng umalis sa bahay, pagbibigyan kita," saad ko. “Sumunod ka sa akin sa baba." Lumabas ako ng kwarto niya.

          Sumunod naman ang asawa ko at pinatigil ako. “Honey, anong ibig sabihin nito? Palalayasin mo siya sa pamamahay natin?" tanong nito sa akin.

          “Ganoon na nga honey. Kailangan niyang lumayo sa pamamahay na ito. Dapat matuto na siyang mabuhay mag-isa. Huwag kang mag-alala. Bibigyan ko pa rin siya ng pinansyal na suporta."

          Tama iyan Ren. Mabuhay ka ng mag-isa. Kayanin mo para mas lalo ka pang tumatag. Kasama ng asawa ko, dinala namin siya sa dream house ng magulang niya. Namangha naman siya sa ganda ng bahay.

          “Ninong, akin lang po ba talaga ang bahay na ito?"

          “Ito ang dream house ng magulang mo. Sabi nila, ibigay ko daw ito sa iyo sa tamang panahon. At sa tingin ko ehh ngayon na ang tamang panahon na iyun."

          Nag-request naman siya ng ilang bagay mula sa akin para lagyan ng mga gamit ang bahay niya. Bago namin binigay ang lahat ng ninais niya, binigyan ko siya ng ilang kondisyon. Ang isa doon mabuhay para sa amin at patuloy pa rin siyang sumunod sa mga pinag-uutos ko. Namuhay naman siya ng masaya... sa pagkakaalam namin ng asawa ko sa bahay na iyun. Tuwing bumibisita kami, masaya kaming sinasalubong nito. Sumasagi sa isipan ko kung dapat ko pa bang sabihin ang totoo tungkol sa magulang niya pero sa tingin ko, hindi na kailangan. Wala pa siyang naaalala so far. Patuloy pa rin siyang naging antisocial hanggang sa makapagtapos siya sa high school.

          Isang araw habang nasa opisina ako sa bahay, dumating naman si Erika galing sa London.

          “Erika, nagbalik ka na pala," bati ko dito. Tumayo naman ako para ibeso siya.

          “Yes tito. I'm back," saad nito. “Tito, hindi ba wala pa kayong music club?" Umiling naman ako bilang pagtugon. “Bakit hindi po kayo gumawa ng Music Club at ilaban po natin sila para sa Battle of the Bands? I'm sure maraming estudyante ang mag-eenroll sa susunod na pasukan kapag nanalo ang school natin."

          Nagkaroon ako ng isang magandang ideya sa utak ko. Tama. Sumusunod si Ren sa mga gusto ko. Oras na niya na makihalubilo sa mga tao. Isang club na nangangailangan ng koneksyon ng bawat miyembro nito para magtagumpay.

          At iyun ang dahilan kaya sinama ko siya sa Music Club kasama si Alexander Blue Sebastian. Nabalitaan ko kasi na may crush daw si Ren sa taong ito kaya ginawa ko siyang parang partner nito sa club. Alam ko naman na may boyfriend na ito na si Aldred Castro. Pero kilala ko si Ren. Hindi siya susuway sa utos ko na hindi muna pumasok sa isang relasyon. Marahil ay magiging issue ang pangalang Castillo na nakakabit sa pangalan niya sa boyfriend nito at sa mga miyembro ng banda nila. Kailangan matuto siya ngayon. Ang buong pangalan ni Ren ay para sa karangalan ng mga magulang niya. Callisto ang pangalan ng tatay niya. Vernise ang pangalan ng nanay niya.」

          Nakarating na kami sa Infirmary ng Academe. Naabutan namin si Mr. Sebastian at Erika.

          “Magandang hapon po Mr. and Mrs. Schoneberg," gulat na bati ni Mr. Sebastian.

          “Magandang hapon din," bati naming dalawang mag-asawa dito.

          “Mr. Sebastian, pwede ba kitang makausap?" seryoso kong tanong. Lumabas kami sa Infirmary Room para makausap siya. “Mr. Sebastian-"

          “Blue na lang po," pagputol niya.

          “Okay Blue. Pwede bang hindi ito makakalabas sa atin? I mean na may relasyon kami kay Ren."

          Nagulat naman si Blue sa sinabi ko. “Kaano-ano niyo po siya?" tanong nito.

          “Inaanak namin siya. Nawalan na kasi siya ng magulang kaya kami ang nag-alaga dito," sagot ko.

          “Naiintindihan ko po. Makakaasa po kayo na hindi ko ipagkalat ang bagay na ito tungkol po sa kaniya."

          “Honey!" tawag ng asawa ko mula sa infirmary room.

          Bumalik kami sa loob at nadatnan si Ren na minumulat ang mga mata niya. Naalala na niya kaya? Natatakot ako... para sa kaniya... at para sa pamilya ko... May dalang panganib kasi kapag naalala niya ang tungkol sa pamilya niya. Sana hindi na dumating ang araw na iyon. Sana hindi na kahit kailan. Pero naniniwala ako na may mga sikreto rin na mabubunyag at walang forever.

ITUTULOY...