Loving You... Again Chapter 5 - Twisted Fates



  

Author's note...

Magandang midnight ulit sa inyo guys. Hindi niyo ako na-miss? Good. So yeah. Pasensya na at napatagal ang chapter na ito... kasi iyun ang nakasaad sa rules... na-ewan ko... or whatever.

Muli and first of all, nagpapasalamat ulit ako kay sir Juha at kay sir Ponce/sir Allan. Kuya Carlosblue, kuya Vienne, kuya Rye, Rouge Mercado, kuya Apple, Ashigawa, iyung nagsabing nagka-anak si Christian Castillo (Seriously?), Alfred of T. O., Gilrex Laurente, lantis, joeyryl.dedicatoria, yeahitsjm, marc abellera, jefferson cabriana, MegaYasutoshi, VC, vian, Jharz05/Jharz (Iisang tao lang kaya kayo?), Mer John Punzalan, _darkwizard_, Bharu, Chris, Summer Rain, VK Trebb, Rennard... for the support and... yeah please... i-drop niyo na to... sa mga taong nag-drop nito, THAT WAS A GREAT DECISION! (I'm not joking.)

So okay na ang mga bati. AYAN! At isa pa nga pala, huwag niyong gayahin iyung PATHETIC na PROTAGONIST na ito. Daming alam. Maging moral lesson sana ito sa mga tao na hindi lahat ng nababasa natin sa internet ay... totoo. Enjoy! :D

Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4

Chapter 5:

Twisted Fates













Ren's POV

          Si Kei ba talaga si Mr. Lion? Pero medicine ang kinukuha niya. Hindi pwede iyun. Hindi dapat ako mag-judge sa panlabas na katangian niya. May mga CIA operative na magaling sa medisina pero marunong mangalikot sa kompyuter kahit walang IT background. Pero movie lang iyun hindi ba? Ano naman ang gagawin ko kung siya talaga si Mr. Lion?

          “Ren, hindi ka pa ba kumakain?" wika ni Kei habang bumababa sa hagdanan at may dalang bag.

          “Kei, may dala ka bang laptop?" tanong ko dito.

          “Oo. Bakit?" sagot nito.

          “Pwede ko bang makita?" pakiusap ko.

          “Well yeah sure."

          Kinuha naman niya ang laptop sa bag niya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Paano nga kung siya si Mr. Lion? Ano ang gagawin ko?

          “Heto Ren." Binigay niya sa akin ang laptop.

          Malalaman ko na kung si Kei talaga si Mr. Lion. Binuksan ko naman ito at nag-boot. Pagkatapos ng ilang segundo, bumukas na ito ng tuluyan. Kinuha ko naman ang USB cord para magkonek ang laptop niya sa PC ko.

          “What's the matter?" naitanong nito sa akin.

          “May titingnan lang ako Kei. Okay lang ba?"

          Tumingin naman ito sa relo niya. “Sige lang. Pero wala na tayong oras. Sigurado ako na traffic na sa pupuntahan nating convention. Balik lang ako sa taas. May kukunin lang ako."

          Pinagpatuloy ko naman ang aking ginagawa. The moment of truth. Here we go. Pinindot ko ang scanner ng PC ko para maghanap ng kahina-hinalang bagay sa laptop niya. Narinig ko naman ang pagbaba niya at palagay ko, tinitingnan ang ginagawa ko sa PC niya.

          “Naghahanap ka ba ng virus sa laptop ko Ren?" tanong nito.

          “Oo," tipid na sagot ko. “May kumakalat kasi na virus sa internet ngayon at baka meron ang laptop mo. Kumonek ka pa naman sa internet ko."

          “Ha? Hindi nga? Hindi pa ako kumokonek sa internet mo kasi hindi mo pa sinasabi ang password." Oo nga no. Ni minsan, hindi sila nagpakonek ng internet sa bahay dahil diretso agad sila sa game room tapos diretso uwi.

          “Ahh... ehh... para makasiguro lang. Mahirap na," pagdadahilan ko.

          “Ahh... Naintindihan ko."

          Umupo naman siya sa sofa. Hindi pa rin natapos ang scanning kaya pinatawag ko na ang sasakyan na magdadala sa amin sa convention.

          Ilang minuto ang nakalipas at natapos na ang scanning. Walang kahina-hinalang bagay ang nakita ng PC ko. Hindi kaya naitago na niya? Napatingin naman ako sa kaniya at ganoon din siya.

          “Ren, may problem ba?" seryoso na niyang tanong.

          “Wa-"

          “Huwag kang magsinungaling," pagputol niya sa sinasabi ko.

          Wala akong maisagot. Siguro nababasa niya ang iniisip ko. Tumayo naman siya at lumapit sa akin. Inabot naman ng kanyang kamay ang aking leeg... kasabay ng pag-flash sa utak ko ang ginawa niya sa panaginip ko... o baka totoong nangyari iyun. Napapikit ako sa kanyang ginawa.

          “Ang weird mo. Wala ka namang lagnat." Inusisa pala niya kung may lagnat ako.

          Dumilat naman ako matapos marinig ang sinabi niya. “Kei, pwede bang hawakan ang kamay at dibdib mo?"

          “Huh? Para saan? Ang weird mo talaga ngayon. Pero sige."

          Hinawakan ko naman ang kamay niya sa bandang pulso at ang isa sa bandang puso niya. Magiging living lie detector ako. Sa lalaki ko lang ito pwedeng gawin at kay ate Erika. Also, no homo dude. Tiningnan ko naman siya ng diretso.

          “Anong ginawa mo pagkatapos kong umakyat sa kwarto ko?" tanong ko.

          “Ilang minuto lang at umakyat na din ako sa taas at humiga sa kwarto ko. Pagkatapos, dumating ang alas singko at narinig kitang sumisigaw ng malakas. Dali-dali naman kong inalam kung ano ang nangyari sa iyo at okay ka naman," dire-diretso niyang sagot sa akin kahit hindi ko pa tinatanong iyung iba.

          Tinanggal ko naman ang lahat ng kamay ko sa kaniya. Nagsasabi siya ng totoo. Kahit ang intuition ko ay ganoon din ang sinasabi. 140% na atensyon ko ang ibinigay ko kaya imposible na niya akong malusutan kung nagsisinungaling siya. Narinig ko namang may bumusina na sasakyan. Andyan na iyung sundo namin.

          “Andyan na iyung sasakyan Ren. Hindi ka pa kumakain," saad ni Kei.

          “Sige. Kei, una ka na sa sasakyan. Kukunin ko lang iyung mga kailanganin kong dalhin sa convention. Balik lang ako sa taas."

          Umakyat naman agad ako sa itaas para kunin ang mga gamit sa kwarto ko. Ano ba itong ginagawa ko? Nakakasira ng utak. Panaginip lang iyun Ren. Pero mukhang totoo. Ano ba?! Parang gusto mong maging totoo ahh? Baka siguro weirdo lang talaga ako? Grabe. Ilang beses na ba akong nakikipag-usap sa sarili ko? Okay Ren. Hanggang hindi ka sigurado o walang patunay na siya si Mr. Lion, act normally. Paano kung hindi talaga siya si Mr. Lion at naghahanap ka lang ng masisisi sa wet dreams mo. Haixtt! Wala siyang ginawang masama sa iyo okay? Bumaba naman ako papunta sa labas. Gusto kong sumakay sa likod. Inaantok pa ako at ayaw kong umupo sa harapan para batiin sa haring-araw.

          Si Kei naman ay sa likod umupo. Ren, act normally. Umandar naman ang sasakyan para dalhin kami sa aming destinasyon. Ilang saglit lang, humikab siya.

          “Grabe. Hindi ako nakatulog. Sino kaya ang nanaginip na kasama ako?" wika niya. See Ren. Panaginip lang iyun.

          “May ganoon Kei? Kapag hindi ka nakatulog ehh ibig sabihin, nasa panaginip ka ng isang tao?" tanong ko.

          “Well hindi ko alam kung totoo iyun. O baka siguro excited lang ako na may kasama akong kaibigan na pupunta sa convention."

          “First time? Talaga?" gulat kong tanong.

          “Oo. Lagi kasi akong pumupunta sa mga convention na mag-isa. Tapos first time mo pa? Magandang ilagay ito sa article na ‘Si Ren ay First Time Pumunta sa Isang Convention' ang title," masigla nitong saad.

          Marami pa siyang sinabi pero hindi ko na alam kung ano. Pagod na pagod talaga ako. Bwisit na panaginip iyun at na-placebo effect ako. Pumikit naman ang mata ko.

Keifer's POV

          Umakyat na si Ren para kunin ang mga gamit niya. Dumako naman ako sa hapag-kainan para takpan ang agahan na hinanda ko para sa kaniya. Siguradong magugutom iyun mamaya.

          Kinuha ko naman ang gamit ko na nilagay sa sofa at dumiretso na sa sasakyan. Pumasok naman ako sa likod ng sasakyan. Maya-maya ay dumating si Ren at pumasok din sa likod. Ewan ko pero hindi ako makapaniwala sa ginawa niya. Hindi ba dapat ang amo ay sa harap dapat umupo? Umandar naman ang sasakyan. Maya-maya ay napahikab ako. Tiring. May nanaginip ata na sinama ako.

          “Grabe. Hindi ako nakatulog. Sino kaya ang nanaginip na kasama ako?" wika ko.

          “May ganoon Kei? Kapag hindi ka nakatulog ehh ibig sabihin, nasa panaginip ka ng isang tao?" tanong ni Ren.

          “Well hindi ko alam kung totoo iyun. O baka siguro excited lang ako na may kasama akong kaibigan na pupunta sa convention."

          “First time? Talaga?" gulat nitong tanong.

          “Oo. Lagi kasi akong pumupunta sa mga convention na mag-isa. Tapos first time mo pa? Magandang ilagay ito sa article na ‘Si Ren ay First Time Pumunta sa Isang Convention' ang title," masigla kong saad. “Well huwag na lang kasi alam ko naman na ayaw mo. Oo nga pala, magkaroon ka ng mahabang pasensya pagdating doon dahil sa haba ng pila. Tapos baka magsiksikan pa. Gusto mo ikaw na lang ang kumuha ng litrato? Or gusto mo ako-" Natigil naman ako sa pagsasalita dahil nakatulog na pala siya. “I guess that's a no on everything I said."

          Kinabig ko naman siya papalapit sa akin at hinali- no. Pinapatong ko ang ulo niya sa balikat ko. Ang weird niya talaga kanina pa. Ano kaya ang nangyari? May pa hawak-hawak pa siya sa dibdib at pulsohan ko. Baka naman sumisimple lang siya para- haha. Hindi naman ganoon si Ren. Ikaw talaga Keifer. Kung ano-ano ang iniisip mo. Alam na niya kaya na alam ko? Nakakahiya. Well wala na akong magagawa sa mga bagay na iyun. Nasabi ko na ang nasabi ko. Hindi ko naman aakalain na siya pala ang taong iyun. Ang magandang isipin ngayon ehh kung paano magpa-good shot ngayon bago pa siya magalit. Well malas lang ni Harry. Siguradong hindi niya inaasahan ang bagay na ito. Na may gusto rin pala ako kay Ren. I will make sure na wala siyang mauuwian.

          Ilang oras naman ang nakalipas ay nakarating na kami sa aming destinasyon. Mall of Asia. Dito gaganapin ang convention na pupuntahan namin ni Ren.

          “Ren, gising na." Inalog ko sa kanya habang naglalambing.

          Maya-maya ay minulat na niya ang kanyang mga mata. “Andito na ba tayo?"

          “Yeah. Now get up para mainitan ka naman."

          Tinulungan kong ayusin ang sarili niya. Kumuha naman ako ng P500 at ibinigay sa driver namin. Bumagsak naman ulit si Ren. Inaantok talaga siya. Hinila ko naman ito para mainitan at baka sakaling magising. Naglakad-lakad muna kami sa bandang seaside at baka sakaling magising siya ng tuluyan. Wala pa rin siya sa sarili habang naglalakad-lakad kami. Bigla naman siyang namilipit sa sakit ng tiyan niya. Oo nga pala. Hindi pa siya kumakain.

          “Ughh... Ang sakit ng tiyan ko," mahinang ungol niya.

          “Gutom lang iyan. Umupo ka muna sa bench dito at ibibili kita ng makakain."

          Inalalayan ko siya sa isa sa mga bench sa lugar. Dali-dali naman akong umalis at naghanap ng stall ng mga pagkain. Napunta ako sa stall ng Tender Juicy's hotdog. Magandang ideya. Mananamantala muna ako sa sitwasyon niya. Food porn. Bumili naman ako ng tatlong piraso nito kasi alam ko na kulang ang isa sa kaniya pero para sa ibang bagay ay ako lang ang kailangan, sapat n- ehem. Moving on, pinalagyan ko naman ito ng hot sauce para magising talaga siya ng tuluyan. Pagkatapos ay binalikan ko siya. Bago pa siya makapagsalita ay ipinasubo ko na agad ang isa sa kaniya... iyung hotdog na binili ang tinutukoy ko right? What a lovely sight. Susunod, ibang uri ng hotdog na. Iyung may cheese and milk naman. Iyung maganda para sa katawan.

          “Kain ka na muna bago magsalita. Hindi ka kasi kumain kanina ehh," wika ko habang sinusubo niya ito.

          “Mmm... mmm... mmm!!!" ungol niya. Naubos naman niya ang isang stick. “Ang anghang at ang sarap! Buti pinalagyan mo ng hot sauce. Paborito ko ang mga pagkain na maanghang," masiglang reaksyon niya.

          “Ganoon ba? Hindi ko alam," saad ko. “Pero grabe ka naman kumain ng hotdog," pilyong wika ko.

          Wala naman akong nakuhang kakaibang reaksyon. Isusubo ko sana ang isa pang hotdog sa baba- na binili ko pero sinunggaban niya ito at dini- kinain. Ano ba itong iniisiip ko? Hotdog innuendos.

          “Kei, pasensya na sa ginagawa ko kanina. May gumugulo lang talaga sa isip ko kanina," malungkot na wika nito. Oo. Alam ko. Ako.

          “Ganoon ba? Naiintindihan ko. Kainin mo na itong huling piraso ng hotdog at papasok na tayo sa venue," sagot ko.

          Ngumiti naman siya at kinuha ang huling piraso ng hotdog. Pagkatapos niyang kumain ay tumayo na kami para pumunta sa venue. I will make this day memorable.

Harry's POV

          Nandito ako ngayon sa Laguna dahil sa kagustuhan ng magulang ko. Kasalukuyan akong natutulog sa kwarto ko dahil pagod akong magpalaki ng katawan. Baka sakaling magustuhan ako ni Ren kapag malaki ang katawan ko at sisiguraduhin ko na mahihirapan siyang tanggihan ako. Aakitin ko siya. Nakatalukbong naman ako sa aking kumot dahil sarap na sarap akong matulog sa amin.

          “HARRY! HARRY!" rinig kong sigaw ng isang babae.

          Mukhang hindi maganda ang simula ng araw ko ahh. Bakit kasi pinapapasok sa bahay ang babaeng ito? Narinig ko naman na bumukas ang pintuan ng kwarto ko.

          “HARRY! GISING!" yugyug pa nito sa akin.

          “Janice, pwede ba?! Gusto ko pang matulog at pagod pa ako," reklamo ko.

          “I don't really care! Just wake the fuck up!" sigaw pa ulit nito. Pilit naman niyang inaalis ang kumot ko at nagtagumpay siya.

          “Bullshit Janice! Gusto ko pang matulog! Bakasyon ngayon at gusto ko itong sulitin," reklamo ko.

          “I don't care about that you hear me? Get up and mag-uusap pa kayo ng tatay mo. Furthermore, asaan si Kei?!"

          Ginulo ko naman ang sariling buhok ko at tinago ang mukha ko sa aking mga kamay. “Hindi ko nga alam! Bakit hinahanap ni-"

          “Ughh! Useless," pagputol nito. “Bumaba ka na nga lang."

          Lumabas naman siya sa kwarto ko. Wala na akong nagawa dahil nasira na ang momentum ko para matulog. Inayos ko naman ang sarili ko at bumaba. Dumiretso ako sa hapag-kainan at naabutan sila Janice, mama at papa na kumakain ng almusal.

          “Good morning Harry," bati sa akin ng mga magulang ko.

          “Wala pong maganda sa umaga ko ngayon," pagsagot ko sa bati nila. Umupo naman ako sa isa sa upuan ng hapag-kainan. “Alam niyo ma, pa, minsan ehh pagbawalan niyo pong makapasok si Janice sa kwarto ko dahil hindi po maganda talaga ang umaga ko tuwing naririnig kong binubungangaan nitong si Janice," reklamo ko.

          “Anong sinasabi mo?!" si Janice.

          “Janice," pagpapatigil ni mama dito. “Harry, alam mo namang mahirap kang gisingin kaya pinapaakyat namin si Janice sa kwarto mo. Titigil na kami kapag isang araw ehh maabutan ka namin ng papa mo dito na kumakain ng agahan."

          “Martha, agahan ko," tawag ko sa katulong namin. “Alam niyo ma, dapat hinahayaan niyo akong matulog ng maayos. Galing ako sa impyerno na ang tawag ay college school at kailangan ko ng maayos na tulog ngayong bakasyon. Palibhasa kayo ma, hindi niyo na-experience ang impyernong iyun."

          “Anong sabi mo?!" sigaw nito at tumayo.

          “Hilda!" pagpapatigil ng papa ko.

          “Alam mo Kei, ang bastos mo sa magulang mo," sabat ni Janice.

          “Alam mo Janice, dapat maiintidihan mo ang nararamdaman ko ngayon. Ang problema nga lang, sigurado akong binabayaran mo lang ang mga titser or prof mo para ipasa ka lang. Palibhasa, hindi mo nararanasan ang impyernong nararanasan ko dahil tinatapunan mo lang ng pera, pasado-"

          “Harry! Stop!" pagputol ni papa sa mga sasabihin ko.

          Dumating na ang agahan ko at nagsimula na akong kumain. Wala namang nagsasalita sa aming apat dahil totoo naman ang sinasabi ko. Masamang sagutin ang magulang mo pero nakakaasar lang kasi ultimo iyung magulang mo ehh hindi alam ang nararamdaman mong impyerno sa tinatawag na college school.

          “Harry, hindi pa ba umuwi si Kei. May alam ka ba kung saan siya pumunta?" pambungad na tanong ni papa.

          “Kapag po ba nasagot ko ang tanong niyong iyan pa, pwede niyo na po bang hindi na paakyatin si Janice sa para gisingin ako ng habang-buhay?" balik tanong ko. “Like I said, naririndi ako kapag umagang-umaga ehh naririnig ko ang bunganga ng babaeng ito para gisingin ang pagod na pagod kong katawan. Tapos sa akin pa hinahanap ang fiancé niya like I care about that!"

          “Thanks for the compliment Harry," sarkastikong saad ni Janice. “At isa pa, natural na sayo ako magtatanong. Magkasama kayo. Alangan naman magtanong ako sa isang multo?" dagdag pa nito.

          “Galing. Define natural."

          “Natural. Inborn and innate. Existing in, belonging to, or determined by factors present in an individual from birth," agad na sagot nito.

          “One problem Janice. Determined by factors present in an individual from birth. Hindi kami magkapatid Janice."

          “Enough! Both of you, enough!" pagpapatigil ni papa. “Harry, pwede bang sagutin mo na ang tanong ko pakiusap."

          “Bad news pa. Hindi ko alam," sagot ko.

          “Bakit hindi mo alam? Lagi kayong magkasama sa apartment tapos hindi mo alam kung saan nagpupunta iyang pinsan mo?" muling tanong ni papa.

          “Pa, may sarili din akong buhay. Hindi buong oras ehh magkasama po kami. May pagkakataon na umaalis ako sa bahay, umaalis siya, this and that and so on. Meron kaming mga bagay na tinatawag na assignments at club activities. May sari-sariling lakad din kami. At isa pa, kung hindi talaga umuwi si Kei, isa lang ang ibig sabihin nito. Ayaw niyang pakasalan si Janice. Kahit ako, hindi matagalan ang babaeng ito. Nung bata pa ehh ang bait-bait, mahinhin at ano pang katangian na gustong-gusto ng mga kalalakihan sa isang babae. Ngayong tumanda na, anyare? Nawala!" paliwanag ko.

          Sisigaw pa sana si Janice nang pinigilan ito ni mama. Totoo naman ang sinasabi ko ehh. Maya-maya ay may pumasok sa aming bahay at dumiretso sa hapag-kainan. Si Gerard Faustiano. May dala-dala naman itong iilang papel... at dokumento?

          “Ohh... Gerard. Nandito ka pala. Magandang umaga," bati ni papa dito.

          “Magandang umaga din po sa inyo amo. Magandang umaga din sa inyo sir Harry, ma'am Janice, madam Hilda," bati ni Gerard sa amin habang yumuyuko.

          “Magandang umaga din Gerard," pagbalik ng bati ni mama. “Siya nga pala, may alam ka ba kung asaan si Kei ngayon?"

          “Pagpasensyahan niyo po muna ako sa hindi muna pagsagot sa inyong katanungan madam Hilda. May importanteng-"

          “Sagutin mo muna ang tanong ko Gerard!" pagputol ni mama sa sinasabi ni Gerard habang binigyan ng isang malakas na pukpok ang mesa.

          “Kung iyan po ang gusto niyo. Sa totoo lang po, hindi ko po alam kung asaan si Kei ngayon. Sinubukan ko naman po siyang hanapin pero mukhang nakahanap po siya ng paraan para makatago mula sa akin," sagot ni Gerard.

          “Ha! Imposible! Tinatago mo siya Gerard!" sigaw pa ni mama dito at napatayo. “Hindi ako naniniwala sa sinasabi mo Gerard! Ngayon din, ilabas mo ngayon si Kei!"

          “Lingid po sa kaalaman ninyo, isa rin pong matalinong tao si Kei. Kaya nga po naging kandidato po siya noon," walang takot na sagot ni Gerard.

          “Tampa-"

          “Hilda! Tumigil ka na!" pagpapatigil ni papa.

          “Pero hon, nagiging bastos na si Kei sa atin. Ginaganito niya tayo dahil hindi mo siya pinapakitaan ng takot," apela ni mama.

          “Hayaan na muna natin siya. Respetuhin natin siya," pagdidipensa ni papa.

          “Respeto?! Talaga lang ha?! Rerespetuhin tayo ng taong iyun?! He ditched your word. Ikaw ang pinuno ng pamilyang ito tapos hindi ka niya susundin?!"

          “Hindi mo ba narinig kanina na may mas importanteng balita si Gerard para sa atin? Pwede bang manahimik ka na?" Napaupo naman si mama sa sinabing iyun ni papa. “Gerard, anong mas importateng balita iyun?" baling ni papa dito.

          “Opo amo. May balita na po sa pinaghahanap po nating huling miyembro ng pamilyang Villarica. Si Garen Villarica." Lumapit naman ito kay papa at binigay dito ang mga dokumentong hawak nito. “Natagpuan po siyang... natagpuan po ang katawan niya na sunog at halos hindi na siya makilala. Nagpasya naman po iyung mga nagpapaaral sa kanya na i-cremate na lang siya. Namumuhay naman po siya bilang tagaayos ng mga appliances sa lugar. Tumugma naman ang mga possible features niya na ibinigay ninyo sa akin kung ano ang hitsura niya at mga katangian ng taong ito. Naging 1st honor siya mula Grade 5 hanggang sa maging 1st year college ito. Bachelor of Information Technology din ang kinuha ng taong ito. Inampon naman po siya ng isang babae at tinuring na parang anak. Nag-fit po talaga ang taong ito na siya talaga ang hinahanap nating si Garen Villarica. Sa mga dokumentong iyan ay ang mga patunay ng mga achievements niya at ang litrato niya."

          Kinuha naman ni papa at ni-review ang mga dokumento at si mama naman ay nakiusisa din. Maya-maya'y kapwa silang napasapo sa ulo.

          “DAMN IT!" sigaw ni papa. “Harry, gusto mo bang makita ang litrato niya?"

          “Wow pa. Thank you for asking," sarkastiko kong saad. “Kung hindi inuna ni mama ang galit niya, ehh di sana nakuha niyo ang taong iyan para-" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil tumulo na ang mga luha ko.

          Nako naman! Ganda ng balita! Kay aga-aga oo. Ang kababata na mahal na mahal ko, patay na pala!

          “Wow ini-" sabat ni Janice. Tiningnan ko agad ito ng masama dahilan na hindi matuloy ang sasabihin niya.

          “Anak, pasensya na," si mama. Lalapit pa sana ito nang sinenyasan ko na huwag lumapit sa akin.

          “Not this time ma!" saad ko na may pagbabanta.

          Bumalik naman si mama sa kinauupuan at tumungo. Si Janice naman ay umalis. Sinusundan ito ng tingin ni Gerard.

          “May isa pa pong balita... at ito po ay isang masamang balita," baling ni Gerard sa amin. “May isa pa pong kandidato na mamumuno sa pamilya ang hahabol. Usap-usapan na ito ay ang bastardo ni Don Arturo. Wala pa pong binigay na pangalan kung sino ang taong ito. Pero sabi daw nila, kasing-edad lang nila Harry ang taong ito. At isa pa po, ang desisyon sa susunod na mamuno ng pamilya ay hindi na po kayo amo kung hindi si Don Arturo na ang pipili."

          “S-Si papa na?" gulat na saad ni papa.

          “Opo. At base po sa mga prediksyon ko, bumaba po ang tsansa na sila Kei at Harry na ang magiging susunod na tagapagmana. Sa ngayon po, siguradong mananalo po bilang tagapagmana ang bastardo ni Don Arturo."

          “Hindi ba mabuti iyan?" sabat ko. “Sa totoo lang, pagod na pagod na akong makipag-agawan kung sino ang punyetang mamuno sa pamilya natin."

          “Harry, huwag kang-"

          “Tama na po!" pagtigil ko sa sinasabi ni mama. “Nang dahil po sa inyo mama, nawala na iyung taong gustong-gusto kong makuha sa buhay ko! Ayoko na! Wala na akong pakialam! Wala na... Wala..." Tuluyan naman bumuhos ang luha ko. “Ayoko na talaga!"

          Tumayo naman ako sa kinauupuan ko at umakyat sa kwarto ko. Pambihira! Mas masakit ang nararamdaman ko ngayon kumpara sa sinabi ni Ren na nagsinungaling siya. Ngayon wala na ang kababata ko, itutuloy ko na talaga ang balak ko na maging akin si Ren. Hindi ko na pipigilan ang sarili ko sa kaniya. Kaya humanda siya sa akin sa pagbabalik ko.

Keifer's POV

          Kagagaling lang namin ni Ren sa venue ng convention at lumabas muna kami para mananghalian. Isa pa, nagparehistro kasi ako sa isang fighting tournament sa convention. Si Ren naman ay... buo pa haha. Kitang-kita ko ang saya niya habang nasa loob kami ng convention. Kasalukuyan naming binabagtas ang daan papuntang KFC dahil doon kami balak kumain. Tinitingnan ko naman ang mga litrato ni kinuhaan ni Ren. Napanguso naman ako dahil ayaw ni Ren. Ewan ko ba. Pero hindi naman niya tinanggihan ang binili kong Lion Hat para sa kaniya.

          “Nag-enjoy ka ba Ren?" tanong ko kahit alam ko naman na nag-enjoy siya.

          “Oo Kei. Salamat naman at sinama mo ako," ngiting sagot niya. “Ganito pala ang ginagawa sa convention. Piktyur piktyur at bili-bili ng mga merchandise."

          “Hindi lang naman iyun Ren. Isa ito sa mga pagkakataon na makikita mo ang internet friends mo. Teka Ren, may internet friends ka ba?" tanong ko ulit.

          “Sa totoo lang, marami kaya lang nakalimutan ko silang pagsabihan kasi..." Tumingin naman ito sa ibang direksyon. “Dapat kasi kaninang umaga ko pa sila nasabihan."

          “Ano ba kasi ang problema mo kaninang umaga?"

          Tumingin naman ito sa akin at ngumiti. “Ang totoo niyan Kei, hindi ko alam pero okay na ako."

          “Ganoon ba?" sabay binigyan siya ng nanghihinalang tingin.

          “Bakit?" inosenteng tanong nito.

          “Muli Ren, salamat sa pagpayag mo na tumira ako pansamantala sa paraiso mo," ngiting saad ko. “Ang totoo Ren, ikaw ang huling tao na pinuntahan ko noong araw na iyun. Kumatok kasi ako sa kaibigan ko sa Journalism Club kaya lang ehh huli na ako. Kaya lang, nakaalis na sila," dagdag ko.

          “Ano ka ba Kei. Wala iyun. Kahit ano para sa kaibigan ko," ngiting saad nito. And your soon-to-be ka-ibig-an.

          “Ren, ikaw ba iyan?!" sigaw ng isang boses ng lalaki sa likod namin. Tumalikod naman kami para malaman kung sino ang tumawag sa amin.

          “Kuya Jonas, Nicko, layo ng date natin ahh," wika ni Ren dito.

          Date? Ibig sabihin ba nito ay may relasyon sila? Totoo nga ang mga haka-haka na may relasyon sila. Lumapit naman ang dalawang lalaki sa amin. Ohh. Ito pala si Jonas ng ‘The Antagonist' at si Nicko.

          “Gusto kasi ni Nicko na makita ang sunset dito sa Manila Bay," wika ni Jonas. Tiningnan naman ako nito saglit at bumaling ng tingin ulit kay Ren. “Ren, hindi mo ba kami ipapakilala sa kasama mo?"

          “Gome-" Pinutol naman ni Ren ang sasabihin niya. Napa-gomenasai pa siya. “Pasensya na kuya Jonas. Kei, ito si kuya Jonas at Nicko," pagpapakilala sa akin ni Ren sa kanila. “Kuya Jonas, Nicko, si Kei. Kaibigan ko," pagpapakilala sa akin ni Ren.

          Nakipagkamay naman ako sa mga taong ito at napapansin ko naman na nakangiti ng makahulugan ang mga ito sa akin.

“Kinagagalak ka naming makilala," sabay nilang saad.

          “Cute hat," puri nung Nicko sa lion hat ni Ren.

          “Salamat," nasabi ni Ren.

          “So Ren, bago ito. Anong ginagawa niyo dito?" tanong ni Jonas.

          “Well kuya Jonas, sinamahan ko si Kei na pumunta sa isang convention dito," sagot ni Ren. Kumukuya pa ang taong ito.

          “Umm... by the way guys, hindi pa ba kayo kumakain ng tanghalian?" sabat ko.

          Tumingin naman ang magkapareha sa isa't isa. “Sige. Tamang-tama. Naghahanap din kami ni Jonas ng fast food na pagkakainan," masiglang wika ni Nicko.

          “Saan kayo kakain?" tanong ni Jonas.

          “Sa KFC. Nasa likuran na lang natin." Tumuro ako likod ko.

          “Great. It's a double date then," saad ni Nicko.

          “Pasensya na Nicko pero hindi," wika ni Ren at pabalik-balik naman ang turo nito sa akin at sa kaniya.

          Nanlaki naman ang mata ng magkapareha sa sinabi niya. Wari'y alam ata ng dalawa ang intensyon ko.

          “Tama ang sinabi niya. Wala pong kami," pagsang-ayon ko sa sinabi niya.

          “Ganoon ba? Pasensya na," pagpaumanhin ni Jonas.

          “Well tara na. Gutom na ako Jonas," reklamo ni Nicko.

          Hindi na kami nagpatumpik-tumpik pa at pumunta na sa KFC. Dahil sa mukhang puno ang loob, nag-decide na lang kami na sa labas pumwesto. Umupo naman agad si Nicko at Ren.

          “Okay lang ba Nicko? Mainit dito sa labas," pag-aalala ni Jonas dito. Humangin naman agad ng malakas pagkatapos niyang sabihin iyun at naging katamtaman naman ang ihip ng hangin.

          “Jonas, I guess iyun na ang paraan ng kalikasan na sabihing, okay lang at ako din. Okay lang," masiglang wika ni Nicko. “Siya nga pala Kei," baling nito sa akin. “Pwede bang kayo na lang ni Jonas ang kumuha ng order naming dalawa ni Ren?" pakiusap pa nito.

          “Okay lang sa akin. Ako dapat ang gumawa nuon. Baka gutom na ako ehh hindi pa dumarating ang pagkain ko," pagpayag ko. Ramdam ko naman na siniko ako nito pero wala lang iyun. “Ren, ano ang order mo?" cool na pagtanong ko dito na.

          Kita ko naman na nainis si Ren sa inasal ko. “May spicy fried chicken ba dito?" tanong niya.

          “Walang spicy fried chicken dito Ren. Hindi to Jollibee," sagot ni Jonas.

          “Ahh. Kahit iyung normal na lang." Binuksan naman nito ang bag at kinuha ang jacket na suot niya kanina sa convention. Medyo malamig kasi.

          “Magsusuot ka ng jacket sa labas ehh ang init-init?" nagtatanong na wika ni Nicko.

          “Hindi," sagot ni Ren. Galing sa jaclet niya, may nilabas naman itong isang maliit na lalagyan na may parang... powder sa loob. “May spicy powder ako dito just in case."

          “May dala kang ganyang bagay sa loob ng convention?!" gulat na wika naming tatlo.

          “Hindi ba bawal iyan?" tanong ko.

          Ngumiti naman ito sa amin. “Wala namang bawal hangga't hindi ka nahuhuli," makahulugang sagot ni Ren.

          “Sige Jonas. Fried chicken din ako," order ni Nicko.

          “Sa inumin Kei, mas gusto ko ehh sprite. Ayoko ng coke," dagdag pa ni Ren.

          Umalis naman kami ni Jonas at pumasok sa KFC para pumila. Ang haba ng pila. Dahil ata ito sa convention na nagaganap malapit sa lugar.

          “Ang weird talaga ni Ren," natatawang kong saad dahil naalala ko na naman iyung nakatagong spicy powder sa jacket niya.

          “Bakit nga pala hindi pa naging kayo ni Ren?" biglaang tanong sa akin ni Jonas. Wow. Boto ba ito sa akin?

          Hinarap ko naman ito. “Anong ibig mong sabihin?" maang ko.

          “Hindi ba, ikaw ang taong ito?"

          Kinuha naman nito ang phone at ipinakita sa akin ang isang litrato ng pinag-uusapang misteryosong tao noong Valentine's Day sa isang Facebook Page ng Schoneberg Academe... na si Ren. Oo. Alam ko na si Ren ang taong iyun. Hays. Oo. Pati iyung sinabi ko, I mean it. Nakita ko naman ito na naka-like din sa top comment ko. Itong top comment iyung tinutukoy niya. Wow. Kakampi ko ata ang taong ito.

          “Well ang totoo niyan Jonas, gumagawa na ako ng hakbang. Baka papalpak lang kapag binilisan ko haha," natatawang wika ko habang kinakamot ko ang ulo ko.

          “Huh? Ibig sabihin ba niyan ehh hindi pa niya alam na alam mo na?" gulat na tanong niya. Tumango naman ako. “Paanong hindi niya alam?"

          Kinuha ko naman ang phone ko at pinakita sa kaniya ang screensaver ng phone. “Noong pinakita ko sa kaniya iyan, hindi ko direktang sinabi sa kaniya na alam ko kung sino ang taong ito. Sa halip, tinanong ko pa sa kaniya kung sino kaya ang misteryosong tao. Hindi siya umamin sa akin. Sinabi ko din kasi ang mga intensyon ko. Siguro iniisip niya na dahil walang taong nakakakilala sa kaniya noong Valentine's Day maliban sa Music Club, hindi siya makikilala kahit kaming mga naging kaibigan niya," paliwanag ko.

          “I see," tanging nasabi nito. “Kung ako sa iyo, tapatin mo na siya. Masama ang kutob ko dahil kasi malamang, pinag-uusapan na nila Nicko ang bagay na iyan habang naghihintay tayo dito."

          Kinabahan naman ako bigla sa sinasabi ni Jonas. Patay!

Ren's POV

          Umalis naman sila Jonas at pumunta sa loob para pumila. Kita ko mula sa kinauupuan ko ang haba ng pila sa loob. Marahil ay dahil sa convention na nagaganap sa lugar. Maya-maya ay inilapit ni Nicko ang kanyang upuan sa akin.

          “Ren, bakit hindi pa naging kayo? Sex friends lang ba kayo?" walang prenong tanong ni Nicko sa akin.

          “Ano?! Ano ang pinagsasabi mo?" gulat kong wika.

          Kinuha naman nito ang phone niya at pindot dito, pindot doon. Pinakita din naman ni Nicko sa akin ang... ang pinakita din sa akin ni kuya Jasper. Iyung litrato ko noong Valentine's Day sa isang page ng Schoneberg Academe sa Facebook. Ughh! That was really a Valentine's Day Disaster! Nakita ko naman na naka-like din ito sa top comment ni Kei.

          “Ahh... Iyan ba? Ang totoo niyan, hindi niya alam na ako iyan," sagot ko.

          Ibinalik naman nito ang phone niya. “Hindi nga? Paano ka nakakasiguro?"

          “Kasi noong isang araw, pinakita niya sa akin ang litrato na iyan. Tapos nagtapat siya ng kanyang nararamdaman sa akin. Pero hindi niya alam na ako iyung nasa litrato. At isa pa, nakatira siya sa bahay ko. Wala pa naman siyang ginagawang masama," paliwanag ko.

          Napaisip naman si Nicko sa paliwanag ko. Ano kaya ang problema? “Alam mo Ren, ang tanga-tanga mo," diretso niyang saad sa akin.

          “Bakit mo naman nasabi na ang tanga-tanga ko?" tanong ko dito.

          “Di bale na."

          Bumalik naman si Nicko sa pwesto niya. Ilang segundo lang ang nakalipas ay dumating na sila Kei at kuya Jonas. Ang bilis naman ata nila. Inilapag naman ng dalawa ang mga order namin ni Nicko. Ibinigay sa akin ni Kei ang apat na extra rice samantalang kinuha niya ang dalawa.

          “Tamang-tama naman iyung binili mong kanin Kei. Salamat," pagpuri ko sa kaniya.

          “Ang dami namang kanin iyan. Kaya mo bang ubusin iyan lahat Ren?" tanong ni Nicko.

          “Baka tataba ka niyan," si kuya Jonas.

          “Iyan nga ang gusto ko. Kaya lang hindi ako tumataba dahil sa metabolism ko," wika ko.

          “Aba dapat dinamihan ko pala para masubukan ko ang metabolism mo," pagbibiro ni Kei.

          “Tumigil ka Kei. May limit naman iyung katawan ko," natatawang wika ko.

          Nakita ko naman na nagbubulungan sila kuya Jonas at Nicko.

          “Oo nga pala. Bakit ang bilis niyo?" biglang tanong ko sa kanila. Nagkatinginan naman sila Kei at kuya Jonas sa sinabi ko.

          “Sinwerte lang naman kami sa pila Ren hindi ba Jonas?" saad ni Kei. Wow. Close agad sila?

          “Oo. Sinwerte lang kami," pagsang-ayon ni kuya Jonas.

          Nagsimula naman kaming kumain. Skipping the part where everyone doesn't care how we eat...

          “Wow. Ang bilis mong kumain Ren," natutuwang saad ni Nicko.

          “Ang sarap kasi lalo nang binudburan ng spicy powder ang pagkain ko," wika ko.

          “May lahi ka bang Bicolano o Kapampangan?" tanong ni kuya Jonas.

          Napatigil naman ako sa tanong ni kuya Jonas. Ano ang isasagot ko? Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang lahi ng mga magulang ko.

          “Pasensya na kuya Jonas. Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang lahi ng mga magulang ko hindi ko na kasi sila naabutan noong isinilang ako," wika ko habang kinakamot ang ulo ko.

          “I'm sorry," pagdispensa ni kuya Jonas.

          “Okay lang iyun kuya Jonas."

          “Then sino na lang ang kasama mo?" tanong ni Nicko. Mukhang nasa hotseat ata ako ngayon.

          “I'm actually living all by myself in my paradise habang sinusustentahan ako ng ninong ko," sagot ko. “Pero don't misunderstand. Actually, kahit mag-isa lang ako sa bahay, may mga bagay naman akong hindi kayang gawin. Gaya ng maglinis ng bahay, maglaba, mamalantsa at iba pa. May katulong kasi na pumupunta sa bahay ko at ginagawa ang mga bagay na iyun. Ang alam ko lang ehh kung paano magluto ng pagkain," dagdag paliwanag ko.

          “Wow. Ang galing," manghang saad ni Nicko.

          Bahagyang sinipa ko naman si Kei sa paa niya at sinenyasan na lumapit para may ibulong dito. “Tulungan mo ako dito."

          Tumayo naman si Kei. “Umm guys, gusto niyo ba ng panghimagas? Ice cream or sorts?" tanong niya sa kanila.

          “Magandang ideya," sagot ni kuya Jonas at tumayo.

Keifer's POV

          Umalis naman kaming dalawa ni Jonas para bumili ng panghimagas namin.

          “Hindi pa daw alam ni Ren sabi ni Nicko," saad sa akin ni Jonas.

          “Mabuti na lang." I sighed in relief. “Siya nga pala Jonas, bakit niyo pala ako tinutulungan?"

          “Walang namang rason. Gusto ko lang since may mabuti rin palang kaibigan si Ren na katulad mo apart from us... sa Music Club. Akala ko ehh totally antisocial na siya. Tsaka ikaw din iyung gumawa ng article tungkol sa kaniya hindi ba?"

          “Ahh oo. Ako nga iyun. Actually, suggestion ng pinsan ko iyun na ilagay si Ren sa top list. Mukhang matagal na kasi atang kilala ng pinsan ko si Ren."

          “Matanong ko lang. Iyung pinsan mo ba ehh may gusto din kay Ren?"

          “Bad news iyan," natatawang sagot ko.

          “Ganoon ba?"

          “Pero nag-aalangan ako. Tama ba talaga itong ginagawa ko? Iyung pinsan ko kasi ehh wala dito. Umuwi sa amin. Tapos pag-uwi niya ehh kami na ni Ren," paliwanag ko sa sitwasyon.

          “Pero hindi pa naman sila nung pinsan mo hindi ba?" Tumango naman ako. “Okay lang iyan. Kung mahal mo talaga si Ren, go lang. Tingnan mo ako. Naging kami ni Nicko habang may girlfriend siya. Kasalanan ko naman iyun kasi hindi agad ako nagtapat ng tunay na nararamdaman ko. Alam kong masama ang ginawa ko pero si Nicko talaga ang mahal ko. Kaya Kei, kung mahal mo talaga si Ren, huwag mo ng antayin na maging sila nung pinsan mo. Take your chances now. Love may be like a game. Whether you play dirty or clean, it doesn't matter. As long as mahal ka din niya," paliwanag ni Jonas.

          “Well nandoon ang problema. Palagay ko ehh sinara na ni Ren ang puso niya sa akin dahil may sinabi ako dito."

          “Ano ba ang sinabi mo sa kaniya?" naitanong niya.

          “Sex, angry rape sex, morning sex, after-"

          “Okay tama na," pagpatigil niya sa akin.

          “Pero mahal ko talaga siya. Isipin mo, mag-isa lang siya sa bahay niya."

          “Napuntahan mo na ba ang bahay niya?" wika niya.

          Naputol ang pag-uusap namin saglit ng narating na namin ang destinasyon namin at bumili ng panghimagas namin.

          “Yeah. Doon kasi ako pansamantalang nagbabakasyon. Tsaka nitong kagabi lang, umuwi siyang malungkot. Iyak siya ng iyak. Napaisip ako bigla. Paano kaya kung hindi ako nag-decide na pansamantalang magbakasyon sa bahay niya? Mag-isa lang siyang iiyak. Walang makikinig sa kaniya."

          “Tatanungin ulit kita Kei. Mahal na mahal mo ba talaga si Ren?"

          “Oo. Mahal na mahal ko siya... ata."

          “Bakit may ata pa?"

          “Iyung negative thoughts ko lang iyun haha. Still nag-aalangan," pagdadahilan ko.

          Ewan ko pero bakit may pag-aalangan pa ako sa sagot kong iyun. Dapat wala na. Ibibigay ko talaga ang lahat.

          “Sayang naman. Tutulungan pa naman kita," narinig kong bulong nito.

          Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi niya. Magtatanong pa naman ako kung anong tulong ang gagawin niya pero huli na ang lahat. Nakabalik na kami sa KFC.

Ren's POV

          Umalis naman silang dalawa. Buti naman at naisip ni Kei iyun. Binigyan naman ako ni Nicko ng nagsu-suspetsang tingin.

          “Grabe ka naman Ren. Napakamalihim mo namang tao," saad ni Nicko.

          “Pasensya na Nicko. Ang totoo kasi, ayokong pag-usapan ang tungkol sa lifestyle at buhay ko. Isa kasi sa pakiusap ng ninong ko iyun ehh," paliwanag ko.

          “Pero si Kei, alam niya. Nakatira pa siya sa bahay mo. Hindi tayo magkakasundo niyan Ren," nakangusong wika nito. “Magkaibigan naman din tayo Ren. Huwag ka ng matakot."

          “Well... sige na nga. Iki-kwento ko na."

          Kinwento ko naman sa kanya kung ano ang meron sa bahay ko. Manghang-mangha siya sa mga bagay na naririnig sa akin. Ewan ko pero sa tingin ko, okay lang naman na ikwento ko. Kaibigan ko naman si Nicko ehh. Maya-maya ay dumating naman sila Kei at kuya Jonas. Bumili pala sila ng ice cream sticks. Binilhan naman ako ni Kei ng Chocolate sticks. Muli, kwinento ko din kay kuya Jonas ang meron sa bahay ko. Alam kong malalaman naman niya ang mga bagay na sinabi ko mula kay Nicko. Pero para naman sa akin, iba pa rin kapag sa iyo mismo galing. Ayoko naman isipin ni kuya Jonas na hindi ko siya pinagkakatiwalaan sa mga bagay-bagay. At tsaka para sa akin, bastos ang ganoon. Kiniwento ko naman ang aking karanasan sa unang pagpunta ko sa convention. Nang maubos na nila ang kinakain nilang ice cream, binigyan naman ni kuya Jonas si Nicko ng isang candy at kinanta... ang theme song ng... monami.

          “Trademark niyo po kuya Jonas?" tanong ko.

          “Yeah," sagot ni kuya Jonas.

          Naalala ko naman na hindi ko pa binabayaran sa binili kong mga pagkain si Kei... kanina pa. “Kei, magkano iyung sa pagkain kanina at sa ice cream?" tanong ko.

          “Ahh... Huwag mo ng bayaran," sagot ni Kei.

          “Bakit naman? Nakakahiya naman kasi. Kanina ka pa nagbabayad para sa akin. Sa hotdog na kinain ko kanina, sa entrance fee sa convention at itong kyut na lion hat. Tapos ngayon, iyung kinain ko dito sa KFC pati iyung ice cream na binili mo, hindi pa rin ako magbabayad?" reklamo ko.

          “Sabi ko naman sa iyo na okay lang."

          “Ren, hindi mo alam ang tawag sa ganyang bagay?" sabat ni Nicko.

          Bumaling naman ako dito ng tingin. “Inaalipin si Kei?" hula ko.

          Bigla namang tumawa silang tatlo. Dahil ba sa sagot ko?

          “Bakit kayo natatawa?" kunot noong tanong ko.

          “Wala naman Ren. Tama ka naman sa sagot mo mahal na prinsipe," wika ni Kei na hindi ko alam kung nagbibiro ba siya o ano.

          Tumigil naman ding tumawa ang magkapareha.

          “Tara na Jonas?" untag na tanong ni Nicko dito.

          Tiningnan naman ni kuya Jonas ang pambisig na relo niya at tumungo. “Oras na Nicko," saad pa nito.

          Humarap naman sa amin si Nicko na may ngiti. “Ren, Kei, nag-enjoy talaga ako sa double date natin," makahulugang wika nito.

          “Okay lang. Nag-enjoy din naman ako. At isa pa, hindi nga kami nagde-date," ngiti ko din dito.

          “Sabihin mo na ang gusto mong sabihin," wika ni kuya Jonas at sinabayan na tumayo ang kapareha.

          “Ingat kayo Jonas at Nicko. Salamat nga pala," makahulugang wika ni Kei. Anong meron?

          “Kayo din Kei at Ren," balik ni kuya Jonas.

          “Good luck sa inyong dalawa," makahulugang saad din ni Nicko.

          Hindi naman ako nakapagsalita at kinawayan din sila habang umaalis.

          “Bakit ba sinasabi nila na nagde-date tayo? May alam ka ba Kei?"

          Nagkibit naman ito ng balikat. “Tara na Ren. Kailangan na nating bumalik sa convention at malapit ng magsimula ang tournament."

          Tumayo naman kami ng sabay para umalis. Habang naglalakad kami, pasimple niyang binilisan ang lakad niya hanggang sa naging obvious na. Bata? Gustong makipaghabulan? Tumalikod si Kei at nakangiti.

          “Ren, ang bagal mo! Dalian mo!" sigaw niya.

          “Oo!" sigaw ko din.

          Nagsimula naman akong tumakbo at humabol dito.

          「Huminto naman ang dalawang bata na umuna sa akin. Nagmamadali sila na umuna sa slide ng palaruan.

          “Ren, ang bagal mo!" sigaw nung isang bata.

          “Dalian mo! Baka maunahan pa tayo sa slide!" sigaw pa ng isa.

          “Antayin niyo ako!"

          Sinubukan ko naman tumakbo ng ubod bilis para makahabol sa kanila hanggang sa madapa ako. Umiyak ako. Ang hina ko. Wala akong kwenta. Bumalik naman ang dalawang bata papunta sa akin.

          “Ren, okay ka lang?" tanong sa akin nung isa.

          “Huwag ka ng umiyak tahan na," pagpapatahan sa akin nung isa.

          Pinunasan naman nilang dalawa ang luha ko at pagkatapos, inilahad nung dalawa ang kanilang kamay para tumayo ako.

          “Tara. Sabay na lang tayo," wika nung isang bata.

          “Oo nga. Sabay tayong pumunta sa slide," saad pa nung isa.

          “Pero kapag sumabay kayo sa akin, hindi na tayo makakaabot sa slide," mangingiyak kong saad.

          “Huwag kang mag-alala. Sa tingin mo ba ehh slide lang ang pwede nating paglaruan? May swing din naman."

          “Oo nga Ren. Kaya kunin mo na ang kamay namin," pagsang-ayon ng isang bata.

          Kinuha ko naman parehas ang kamay nila at tumayo. Ang swerte ko sa mga bagong kaibigan ko. Sabay naman kaming pinuntahan ang destinasyon namin.」

          “Ren! Ren!" sigaw ni Kei sa akin habang inaalog ako.

          Dinilat ko naman ang mata ko. Nag-flash na naman ang isa sa mga alaala ko na hindi din gaanong malinaw. Nakahiga ako sa konkretong daanan sa MoA. Nilibot ko ang aking mata at may iilang tao ang nagkukumpulan. Tumayo naman si Kei.

          “Umm... Ladies and gentlemen, adults and children, there's nothing to see here anymore. Okay na po ang mga bagay-bagay at pwede na po kayong. Makaalis," wika ni Kei sa mga nagkukumpulang tao.

          Umalis ang mga ito at inusisa naman ako ni Kei. “Okay ka lang? Kailangan na ba nating umuwi? Hindi na ba tayo tutuloy?" alalang tanong niya

          “Okay lang ako. Ano ba ang nangyari?" tanong ko habang sinusubukan kong bumangon.

          “Nadapa ka at ilang segundo ka namang hindi bumabangon. Teka nga, okay ka lang ba talaga?" paniniguro niya. Tumango naman ako bilang pagtugon.

          Tumayo naman si Kei at inilahad ang kamay niya. “Halika. Tulungan na kitang tumayo."

          Ilang segundo naman akong natigilan. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko sa ginawa niya. Bakit kaya? Dahil kaya ito sa init? Inabot ko naman ang kamay niya at itinayo niya ako.

          “Sabay na nga lang tayong maglakad. Mamaya ehh hindi ka pala okay ehh pinipilit mo lang ang sarili mo para lang masamahan ako," nagrereklamo niyang saad. Wari'y gusto niya talagang sabihin na siguraduhin ko na okay lang ako.

          “Salamat Kei."

          Nanlaki naman ang mata niya sa sinabi ko. “Para saan?"

          “Wala. Tara na," ngiting saad ko.

          Muli ay sabay naman kaming naglakad papunta sa convention. Hawak-hawak niya ang kamay ko. Wala akong pakialam sa ginagawa niya. The feeling is so nostalgic. Ayokong bitawan niya ang kamay ko.

Harry's POV

          Kasalukuyan naman akong tahimik na nagluluksa sa kwarto ko. Nakaupo sa aking kama. Nag-aantay na may kumatok sa pintuan. Gaya ng inaasahan, may kumatok nga.

          “Bukas iyan," saad ko.

          Bumukas naman ang pintuan at niluwa nito si papa. Buti na lang at hindi si mama. Sinarado naman nito ang pintuan pagkapasok niya.

          “Ano iyun pa? Bakit hindi si mama? Asaan ba siya?" walang amor kong tanong.

          “Umalis ang mama mo. May lakad," sagot ni papa. “Anak, seryoso ka bang hindi mo na hahabulin ang maging susunod na pinuno ng pamilya?"

          “Seryoso na po ako pa." Napahiga naman ako sa aking kama at tinitingnan ang kisame. “Nakakapagod na pa. Alam niyo po ba iyun? Kung pwede lang po mamili ng magulang."

          “Anak-"

          “Pa, as of now, kinamumuhian ko na po ang pamilya natin," pagpatlang ko kay papa. “Dati, I was thankful that I was born in this family. Rich and powerful. We can get what we want. We can buy everything we want. House, lands, businesses and everything else. Pero hindi naman nabibili ang kaligayahan. Unless magkaroon tayo ng jetski na infinite ang gasolina at gagamitin ko ito for the rest of my life. Kaso, hindi pa rin ako masaya sa ganoon. In the end, titigil naman ako for some time. Bababa sa jetski. Kakain. Still, maaalala ko pa rin ang mga malulungkot na bagay. Hindi ko na matatakasan. Garen Villarica was one of the best thing... people to be exact, that I had in my early childhood days. Kahit na bata pa lang ako, I really loved him. And then one day, may ginawang masama si mama sa pamilya niya. Nagtanong ako kay mama once kung bakit niya ginawa iyun. Kaaway daw ng pamilya natin. Napatanong ako kung bakit. Hindi ko na dapat daw malaman. And then malalaman ko na lang na MY FAMILY IS A BUNCH OF CRIMINALS! Noong nalaman ko iyun, gumuho ang mundo ko. Tapos isang araw, nalaman ko naman na iyung pamilya ni Garen Villarica, pinapatay naman ni mama FOR THE SAME IDIOT REASON!" paglabas ko ng saloobin kay papa.

          “Pero nag-promise naman ako sa iyo na I will spare him."

          Bumangon naman ako sa aking kama. “Spare him?!" sarkastiko kong tanong. “Ha! And what?! Be like Keifer?! And babantaan lang siya ni mama dito sa bahay kapag hindi kami or tayo nakatingin?! Ipapahanap kapag hindi nakita?! Wala na pa! Ayoko na! Sana na lang, hindi kayo ang naging mga magulang ko! Mga kriminal!"

          “Harry, huwag mong isipin na ikaw lang ang nag-iisip ng ganyan!" Napatigil naman ako sa sigaw ni papa. “Kahit ako Harry. Ayoko sa pamilya na ito. Wala akong magagawa. I was raise and born in this family. Like you, I wished na sana, iba na lang ang pamilya ko. Dahil sa pamilyang ito, hindi ko napakasalan ang babaeng pinakamamahal ko. Gusto kong kumalas. Kaso huli na ang lahat. You were born. Ayoko namang matulad ang buhay mo sa akin and at the same time, ayoko namang mamatay ka. Wala na akong nagawa kung hindi sundin na lang ang ama ko. Death is our only escape here son. We are bound and shackled. Everything born in this family already had those things attached to us. Kaya Harry, pursue your dreams and be the next head of our family. Magpakitang gilas ka kay papa."

          “I think I already made myself clear already papa. Ayoko na."

          “Imposible iyan anak. Kung gusto mo mabago ang takbo ng kapalaran mo anak, maging head ka ng pamilya natin. Destroy the chains that binds us. That will be the only way."

          Umalis naman si papa sa kwarto ko. Sa sinasabi ni papa, alam ko ang pinupunto niya. Ang tanging paraan lang ay maging head ako ng pamilya at magkaroon ng lakas ng loob para tapusin na ang lahat. Pero makakaya ko kaya iyun? Makakaya ko kaya? Muli naman akong humiga sa kama ko at nakipagtitigan sa kisame. Kailangan kong magkaroon ng resolve para gawin ang bagay na iyun. Minsan may mga problema sa ating buhay na masasabi mong wala ng paraan. Kahit...

Keifer's POV

          Nakabalik na kami ni Ren sa venue ng convention na pinuntahan namin. Makikita mo dito ang mga tao na nagpapapiktyur sa mga paborito nilang cosplayer, mga stall na nagbebenta ng kani-kanilang merchandise at mga taong nagpo-promote ng online games... at mga taong nakatingin sa amin. Mukhang alam ko na kung bakit. Maya-maya ay may mga grupo ng kababaihan, na may pare-parehas na kulay ng damit at lumapit sa amin. Tumigil naman kami ni Ren sa paglalakad.

          “Hi," bati nung... lider ng mga kababaihang ito. “Can I ask? Are you a real BL couple?"

          Ahh... shoot. Siguro dahil sa hanggang ngayon ehh nakahawak pa rin ang mga kamay ni Ren sa kamay ko. Sinuri ko naman ulit ang grupo ng mga kababaihang ito. May nakasulat na salita sa damit nila. #TeamFujoshi ang nakasulat. Fujoshi? Ohh... Isang uri ng babaeng mahilig sa mga lalaki na lalaki din ang karelasyon. They ship, imagine, then gagawa ng mga hindi ko alam kung nakakatuwang istorya na tinatawag na F3 or FunFanFiction. Teka, term ko lang ata iyun. FanFiction kasi ang original na term and actually, gumagawa din ako nun. At doon papasok ang imahinasyon ng mga fujoshi na si ganito ganyan ay nag-ano. Wala atang sinasanto ang mga babaeng ito. Basta makakita lang sila ng dalawang cute na lalaki ay nagkakaroon na ng lady boner ang mga babaaeng ito. Tiningnan ko si Ren at ganoon din ito sa akin. Dumako naman ang tingin ko sa kamay ko. Bumalik naman ang tingin ko kay Ren. Bakit parang wala siya sa sarili? He's in a daze. Bumalik naman ang tingin ko sa mga babae.

          “Umm... girls, pasensya. I know that it looks like it. Pero sadly, it is not. My friend here is kinda in a daze or something. Inaalalayan ko lang siya kasi pinipilit niya ang sarili niya na samahan ako sa convention na ito and it's because I care for his health as a guardian or something," paliwanag ko.

          “Ehh bakit magkahawakkamay kayo?" natatawang tanong nung kasamahan nito.

          “Like I said nga, inaalalayan ko siya because I am responsible for him. Ang gusto niyo bang salita na marinig ay ‘Me and my friend here are going to the comfort room and will enter to a cubicle then have a hot sex there'? Kailangan ko pa bang i-mention kung ano ang position na gagawin namin? Sadly, we are not. Girls please. Huwag naman kayong maging makulit gaya ng #TeamOppai pwede?" naiinis na saad ko. “My friend here is an introvert and it was a great day for me kasi napalabas ko ang taong ito mula sa paraiso niya. At ipapakita ko sa kaniya na may mas maganda pang paraiso maliban sa paraiso kung saan siya galing, which is impossible na matapatan in his point of view, so please."

          “Wow. Parang BL-" wika sana nung isa pang kasama nito pero natigil dahil sinamaan ko ito ng tingin.

          Yeah right. Alam kong parang BL love story ang ginagawa namin. Wait? Anong parang? THIS IS A BL LOVE STORY! Maya-maya ay tinanggal ni Ren ang kamay niya sa pagkakahawak sa akin

          “Okay lang? Sigurado ka bang hindi na kita kailangan alalayan?" nag-aalalang tanong ko dito. Tumango naman si Ren bilang pagtugon. “Siguradong okay ka lang talaga ha," pag-uusisa ko pa sabay hawak ko sa leeg niya saka sa pisngi. Baka may sinat siya o kung ano.

          Bigla namang nagtilian ang mga babae at umalis. Napunta naman sa mga babae ang atensyon ng mga tao at hindi sa amin. Buti naman.

          “Buti naman at umalis din." I sighed in relief.

          Tiningnan ko naman ulit si Ren. Teka, parang may mali. Nakatingin pa rin siya sa akin. Yan! Tama iyan! All you see is me. Pero dapat, hindi siya buong araw na ganyan. Iiwanan ko pa ito mamaya kapag nakarating na kami sa tournament na sinalihan ko. Mamaya ay madukot itong taong ito. Itinaas ko naman ang isa kong kamay and made a flicking sound in front of his face. Parang nawala naman sa hypnosis state si Ren at nagising. Nanlaki naman ang mata niya.

          “Okay ka na? You we're in a daisy state kanina." Okay ba iyung pun? Haha. Okay, hindi.

          “Y-Yeah," he answered with a stammer. “B-By the way, s-saan nga ulit tayo p-pupunta?"

          “Sa tournament na sinalihan ko kanina. Tara na at baka ma-late pa tayo."

          Tumalikod naman ako at tumuloy sa paglalakad.

Ren's POV

          Nakakahiya naman. Ano ba itong ginagawa ko. Kasalukuyan ko namang sinusunod si Kei kung saan kami pupunta. Ugghh! Nakatulala ako kay Kei kanina. Hindi ko alam kung bakit hindi ko maalis ang tingin ko sa kaniya. Bigla niya kasing hinawakan ang kamay ko and it feels nostalgic. Ewan ko bakit ganoon. Ngayon ko pa lang naman nakikilala si Kei ahh. I feel safe when he held my hand. Bakit kaya? Nahulog na kaya ako kay Kei? Hindi pwede ito. Hindi! Tandaan mo Ren ang gagawin ni Kei kapag naging kayo. GET YOUR SHIT TOGETHER REN!

          Narating na namin ni Kei ang aming destinasyon.

          “Guys, 5 minutes na lang at magsisimula na tayo," saad nung announcer.

          “Wow. On time lang tayo," wika ni Kei. “Hey Ren, siguradong okay ka na ba talaga?" untag pa sa akin nito.

          “Yeah! DAIJOBOU DESU!" biglang sigaw ko. WAAH! BIGLA AKONG NAGING WEEBOO!

          “Oookay," ngiwing saad ni Kei. “Siya nga pala, iiwanan kita dito ng mga 3 hours. Okay lang ba sa-"

          “Keifer, I am 17 years old already. Ano pa ang tatlong oras sa akin?" I retorted. “At tsaka grabe ka naman. Paano ka nakakasiguro na tatagal ka sa mga taong ito? Baka mamaya ehh 20 minutes na ang nakalipas ehh bumalik ka dito."

          “Okay ka na talaga. Dahil diyan, inspirado na akong manalo sa tournament na ito," ngiting wika niya. “Hayaan mo. Maniwala ka. Mag-aantay ka talaga ng tatlong oras dito. Kung napapagod ka, umupo ka muna. Tapos kapag laban ko na, tumayo ka at panoorin mo akong manalo. Babalik ako dito na panalo. Para sa mahal kong prinsipe," wika niya na puno ng confidence.

          “Oo na. At tigilan mo nga iyang mahal na prinsipe. Maaring isa akong prinsipe sa paraiso ko pero nasa labas tayo ng paraiso ko kaya tigilan mo iyan."

          “Ayoko. Mukhang nakakatuwa kasi kapag tinawag kitang ganoon. At isa pa, nakatira ako sa bahay mo. Ikaw ang hari ko pero mas maganda kapag mahal na prinsipe na lang."

          “Ganito Kei. Tawagin mo akong mahal na prinsipe or palalayasin kita sa bahay ko?" naiirita kong tanong.

          Ngumiti naman ito sa akin. “Alam kong hindi mo gagawin iyan."

          Napatigil naman ako sa sinabi niya. Oo nga. Hindi ko kayang palayasin si Kei sa bahay ko for some reasons. Actually, masaya ako na sa bahay ko siya nagbabakasyon. Kahit hindi niya aminin na siya si Mr. Lion... o siya nga ba talaga?

          “Participants, please come in now!" sigaw nung announcer.

          “Ayan na Ren. Wish me luck," masiglang saad ni Kei.

          “Sige Kei. Manalo ka para sa mahal mong prinsipe," ngiting wika ko.

          “Oo. Para sa mahal kong prinsipe," makahulugang saad niya at umalis.

          “Go alipin," pahabol ko.

          Hmm... I smell something fishy in here. Nakakapanghinala ang mga inaasta ni Kei ngayon sa akin. Bakit kaya? Napaisip naman ako sa sinabi ni Nicko at kuya Jonas kanina. Nag-enjoy daw sila sa double date namin?

          Ano nga ba ang date? April 15? Sa totoo lang, wala akong alam kung ano ang date. Hindi ko pa naiisip ang mga bagay na iyan. Just this recently na binibiro ako ni Nicko at kuya Jonas na nagde-date daw kami. Kinuha ko naman ang phone ko at may 5 unread messages ako. Tiningnan ko naman kung ano ang mensahe ng mga taong ito.

          “Wow. May ka-date ka na pala ha!" mensahe galing kila kuya Aldred, kuya Blue, kuya Jonas at Nicko.

          “Tang ina mo kung sino ka man." mensahe galing kay kuya Joseph.

          Well thank you kuya Joseph sa mura mo at sa hindi mo natatandaan kung sino ako. Now, sinasabi nung apat na nagde-date kami ni Kei. Does it look like it? Parang hindi naman. Ano to? Parang kay Candace Flynn na sinasabi niya na isang munting pagtitipon lang ang ginawa niya pero actually, it's Candace's Party! Candace's Party! Hmm... Sino kaya ang magandang tanungin kung ano talaga ang date? Si Paul? Lolokohin lang ako nun pati sila kuya Jonas at Nicko. Si Ethan? Teka, single pa iyun ehh. Si Erika? May alam ba iyun? Sila ninong at nin- skip. Si kuya Jasper? Pfftt... Si kuya Joseph? Nagde-date pa sila nung Franz na iyun. How about Harry? Huwag. At ang final choice ay sila kuya Aldred at kuya Blue. Tama! Kulang na lang ang kasal sa kanila. Ngayon, sino ang initiator ng date? Pero sa tingin ko, alam nila pareho kung ano ang date. Ngayon, kanino ako komportable pag-usapan ang bagay na ito? Agad kong pinindot ang call icon sa tabi ng pangalan ni kuya Blue. Obviously, mas komportableng siya na lang ang kausapin ko kesa kay kuya Aldred. Ilang ring naman ang nakalipas at sinagot ito ni kuya Blue.

          “Hello Ren?" boses ni kuya Aldred. Naisip ko bang baka magkasama ang dalawang tao na ito ngayong bakasyon? Natatakot akong makipag-usap kay kuya Aldred sa totoo lang.

          “H-Hello kuya Aldred. S-Si kuya Blue po?" pautal-utal kong tanong.

          “Ahh... Naliligo. Kakasimula pa nga lang," sagot nito. Patay. Kaliligo pa lang. “Bakit ka napatawag Ren? May sasabihin ka ba? O tatanungin?" pilyong pagtatanong nito.

          “Y-Yeah meron. P-Pero aantayin ko na lang po siya mamaya."

          “Ahh. Huwag ka ng umasa mamaya. Magiging busy siya."

          “H-Huh? B-Busy po saan?"

          “Sa akin," agad niyang sagot na may pilyong tono ulit.

          Jeez! WRONG TIMING! Di bale na. Wala na akong magagawa kung hindi magtatanong na lang kay kuya Aldred... at ang aga-aga naman ng mga taong ito sa mga ganoong gawain? I guess walang pinipiling oras ang mga bagay na ganoon.

          “Oo nga pala Ren. Hindi pa pala kita napapasalamatan ng personal sa binigay mong chocolate sa amin. Salamat ha. Nakarami kami," masayang wika nito. Kailangan ko ba talagang malaman ang bagay na iyan?

          “Walang anuman kuya Aldred. Sana makalimutan kong gumawa ng ganoong chocolate cookies."

          “Huwag naman. Turuan mo na lang ako."

          “Nako po hindi pwede iyan. Isa sa mga never list ko ang magturo. Kaya nga hindi ako kumuha ng BS Education kasi ayokong magturo."

          Tumawa naman ito sa kabilang linya. “So ano? Tatanungin kita ulit. Bakit ka nga pala napatawag?" muling tanong niya na may pilyong tono pa rin.

          “U-Umm... kuya Aldred, may alam po ba kayo kung ano ang date?"

          “Petsa ba kamo? April 15 ngayon," biro nito.

          “Wala naman pong ganyanan kuya Aldred. Alam niyo po iyung tinutukoy kong tanong."

          “Blue, tinanong nga niya!" rinig kong sigaw niya sa kabilang linya saka tumawa.

          Ang swerte naman nung isang parallel world na kung saan ehh si kuya Blue ang sumagot ng phone niya.

          “Pasenya na Ren. Oo may alam ako. Ako kasi ang karaniwang gumagawa nun. What about it?" may pilyong tono ulit na tanong nito.

          “Ano po ba ang ginawa niyo?"

          “Well, unang-una, yayain ko muna si Blue. Kapag pumayag siya, na siguradong papayag kasi ako iyun, pupuntahan namin iyung lugar kung saan kami pupunta sa date namin. Pamasahe, pagkain at kung ano-ano pang gastusin, ako ang magbabayad. Kahit sabihin ni Blue na siya na ang magbabayad sa isang bagay habang nasa date kami, hinding-hindi ako papayag. Also, sisiguraduhin ko naman na nag-eenjoy si Blue sa date namin," mahabang paliwanag niya. “Tapos kapag dumating na ang gabi, uuwi kami tapos pupunta sa kwarto ko at-"

          “Meron pa pong ganoon?!" pagputol ko sa sasabihin niya kasi alam ko na ang sasabihin niya... ata...

          “Well depende. Based on my experience lang naman ang sagot ko. At tsaka kasi, matagal na kami ni Blue kaya okay lang."

          Nag-sink in naman sa utak ko ang mga ginawa ni Kei. Niyaya ako, tsek. Pagkain at kung ano-anong gastusin na si Kei ang nagbabayad, tsek. Masayang-masaya ako, tsek. So iyung pag-uwi na lang. Teka nga?

          “Kuya Aldred, kapag hindi sinabi ng tao ang salitang date kapag niyaya ako, counted ba iyun?" naitanong ko.

          “Anong klaseng tanong ba iyan? Depende. Kung mag-bestfriend kayo tapos nililibre ka niya, hindi date iyun. Pero kung hindi naman, malamang ehh date talaga iyun. At tsaka, wala naman sigurong tao na yayayain ang kaibigan niya na pumunta sa isang lugar tapos sagot niya lahat ang gastusin. Unless, may gusto iyung taong iyun sa nililibre niya," sagot ni kuya Aldred. Ibig sabihin ba nito? “Tama ang iniisip mo Ren. Nagde-date kayo ngayon ni Keifer Salvador." Teka, paano niya nakilala si Kei?

          “Paano niyo po nalaman kuya Aldred?" agad kong tanong dito.

          “Kanina kasi, nag-text si Jonas. Dine-date ka na ng bubuntis sa iyo. Alam mo na siguro iyung... sa facebook page ng Schoneberg Academe."

          Ganoon pala. “Kuya Aldred, huling tanong ko na po ito sa inyo. Noong Valentine's Day na nagpa-makeover ako kila kuya Jonas, kuya Joseph at kuya Paul, totoo po bang hindi niyo po ako nakilala kung hindi ako nagpakilala?"

          “Sa totoo lang Ren, alam ko na ikaw talaga iyun. Tapos nung nagpakilala ka-" sagot niya sa tanong ko.

          “Kuya Aldred, salamat po sa sagot ninyo. Pasensya na po sa istorbo. Bye," pagpatlang ko saka binaba ang phone.

          Alam na pala niya. Pero patuloy pa rin siyang nagsisinungaling. Bakit? Ang tanga-tanga ko nga naman oo. Sa mga oras na iyun, inaantay ko na lang siyang matalo. Pero napatagal siya at kalaunan ay nanalo.

          “Ren, nanalo ako!" masayang salubong niya sa akin.

          “Congratulations," malamig kong bati.

          Nahalata naman niya ang malamig kong pagbati. “So alam mo na?" Mapait naman siyang ngumiti. Tumango naman ako bilang pagtugon. “Pwede bang huwag natin pag-usapan dito ang ba-"

          “Keifer, congratulations," bati sa kaniya ng lalaki mula sa venue ng tournament. Papalapit naman ang lalaki sa amin.

          Tinalikuran naman ako ni Kei para harapin ang tumawag sa kaniya. “Martin, salamat."

          “Sino ang kasama mo pala?" tanong nung Martin kay Kei.

          “Umm... Martin si Ren," pagpapakilala sa akin ni Kei. “And Ren, si Martin. Kaibigan ko sa Journalism Club," pagpapakilala niya sa kanyang kaibigan.

          “Hi Ren," bati ni Martin sa akin. Inilahad naman nito ang kanyang kamay. “It's nice to meet you."

          Binigyan ko lang ng isang malamig na tingin ang kanyang mga kamay. Wala ako sa mood. Kailangan kong makausap si Kei ngayon din mismo.

          Ibinalik naman ni Martin ang kamay niya ng mahalata na ayaw ko itong kamayan. “Ookay. By the way Ren, nagkita-"

          “Martin, bakit ka nga pala  nandito? Sino nga pala ang kasama mo dito?" pagpatlang ni Kei sa itatanong ni Martin.

          “Kasama ko si Alexa. That reminds me. Sige Kei. Hanapin ko na siya." May binulong naman si Martin dito.

          “Pagpasensyahan mo na," rinig kong pagdidispensa ni Kei.

          Umalis naman si Martin. Nagsimula namang maglakad si Kei at naghanap ng magandang lugar para mag-usap. Nang nakahanap kami, nag-cross-sitting position habang nakasandal akong umupo at dumistansya kay Kei. Ilang minuto naman na walang umimik sa aming dalawa hanggang...

          “Pasensya ka na Ren," panimula niya.

          “Matagal mo na ba itong alam Kei at niloloko mo lang ako?" seryosong tanong ko.

          “Ang totoo Ren, nalaman ko lang kanina. Bigla tuloy akong nag-alala kasi baka alam mo na. Sinabi ko sa iyo lahat-lahat na gusto ko ang tao sa screensaver ng phone ko which is ikaw pala. Nabulag ako kaya hindi ko alam. Lakas kasi ng tama mo sa akin ehh. Kaya nga nagpapa-good shot ako sa iyo," paliwanag niya habang nilalaro ang kanyang mga daliri. Ramdam ko naman ang sinsiredad sa sinasabi niya at naniniwala naman ako sa mga sinasabi niya. Hindi siya nagsisinungaling.

          “Kei, ngayon pa lang, sasabihin ko na sa iyo. Hindi ka na makakalusot sa akin," seryosong saad ko.

          “Ganoon ba?" Kinamot-kamot naman nito ang kanyang ulo. “Pero pwede pa naman akong makatira sa bahay mo hindi ba?" Wow. Still straightforward as ever.

          Humugot naman ako ng isang buntong-hininga. “Sige. Wala ka namang ginawa na masama sa akin these late days."

          “Pero pwede pa naman akong magpa-good shot sa iyo hindi ba?" agad na tanong niya. Napaka-straightforward talaga ng taong ito.

          “Sige na lang. Pero huwag ka nga lang aasa na sasagutin kita," nakangiti naman si Kei ng maluwang. “Tara na nga! Patapusin na natin ang date na ito."

          “S-So c-considered mo ito as a date?" masiglang tanong niya.

          “Oo. Nag-enjoy naman ako ehh. At wala kang gagawin sa gabi okay?"

          Kumunot naman ang noo ni Kei sa narinig. “Gagawin sa gabi?" Ay oo nga pala. Kapag mga ka-level ng relasyon ni kuya Aldred at kuya Blue lang pala iyun.

          “Kalimutan mo na lang ang sinabi ko."

          Tumayo naman si Kei sa kinauupuan niya. Sa pagtayo niya, napansin ko naman na may isang tao na nakaupo at nakaitim na belo sa hindi kalayuan namin. Nagbabalasa ito ng baraha. Baka isang manghuhula. Hindi naman ako naniniwala sa hula pero ma-try nga.

          “Kei, may manghuhula ohh." Tinuro ko ang isang taong nakaitim na nagbabalasa ng baraha.

          “Paano mo nalaman na manghuhula iyan?" tanong ni Kei.

          “Basta! Tara! Itayo mo ako."

          Itinayo naman ako ni Kei. Pagkatapos ay pinuntahan namin iyung manghuhula.

          “Hello," bati ko rito.

          “Hi!" masiglang bati nito sa akin. Isa palang magandang babae at palagay ko, kasing-edad lang namin ito ni Kei.

          “Papahula po sana ako. Okay lang po ba?"

          Sinuri naman nito ang kanyang sarili. “Ay sorry. Hindi po talaga ako manghuhula. Cosplay ko lang ito," natatawang sagot niya. “Pero since you asked, sure. For fun lang ito ha. Balasahin ko lang itong baraha ko. Upo ka."

          “Pero parang kanina pa po kayo nagbabalasa ng baraha."

          “Ay oo nga pala." Tumawa naman ito ng payak.

          Tiningnan ko naman si Kei at... nakakunot ang noo niya na nakatingin sa manghuhula. Bakit kaya?

          “Kei, anong nangyayari sa iyo?" tanong ko.

          “Wala naman. Sige. Umupo ka na," sagot ni Kei.

          Umupo naman ako na naka-cross-sitting posisyon. May naramdaman naman akong bagay na malambot sa likod ko. Hinawakan ko ito para malaman ang bagay na ito. Isang maliit na unan.

          Tumingala naman ako sa kaniya. “Salamat Kei." Binigyan naman niya ako ng isang maluwang na ngiti. “Kahit for fun lang, excited ako. First time kong magpahula," masiglang wika ko.

          “Halatang-halata nga sa boses mo. Mag-enjoy ka lang."

          Ilang segundo na ang nakalipas at natapos na sa pagbabalasa... kahit na binabalasa na niya iyung mga baraha kanina, si Lady Manghuhula. Iyan muna ang itatawag ko sa kaniya. Unless, sabihin niya sa akin ang pangalan niya.

          “Anong pangalan mo?" magiliw na tanong ni Lady Manghuhula.

          “Ren. Ito pong kasama ko ay si Kei." Turo ko sa kaniya.

          “Hi," bati niya kay Kei. Tinaas lang naman ni Kei ang kamay niya at binigyan ng matipid na ngiti. “So Ren, sasabihin ko sa iyo na for fun lang ito ha. Anyway, just call me Lady Manghuhula," magiliw na pagpapakilala niya sa sarili.

          Natawa naman ako sa sinabi niya. “My thoughts exactly."

          “Also for fun, I will act like a real one okay?" Tumango naman ako. “Okay, so ganito." Tumungo muna siya at ilang segundo ang nakalipas ay nag-angat ng tingin na wari'y sinasapian. “Naniniwala ka ba sa hula? Alam mo bang tinatawag ako ng iyong kaluluwa?" sabay turo sa akin. Aba. Feel na feel. “Ikaw kasi, tinatawag ako ng iyong kaluluwa. Gusto mo kasi ng gabay para sa iyong hakbangin. Nakikita ko sa iyong hindi ka marunong magdesisyon. Kaya tutulungan kita."

          Pinipigilan ko naman ang aking pagtawa. Feel na feel talaga ni ate grabe. Tinapik naman ni Kei ang balikat ko.

          “Behave ka naman," saway niya. Tinigil ko naman ang aking pagtawa.

          Nilagay naman ni Lady Manghuhula ang isang stack ng baraha at pinadulas niya ito pakaliwa. “Kumuha ka ng apat. Pakiramdaman mo ito ng maigi. Namnamin mo ang kapangyarihan ng bawat baraha," saka ngumiti.

          “Let it go~! Let it go~!" pakanta kong saad. Agad naman akong nakapili ng apat na baraha. Kukunin ko na sana ang mga ito ng pinatigil niya akong kunin ang mga ito. “Bakit?"

          “Mamadali? May lakad?" pagpapatigil niya.

          “Wala naman po. Sige, pipili po ulit ako."

          Pumikit naman ako. Habang nakapikit, nilagay ko ang aking kamay sa itaas ng mga baraha at kunyari ay dinadama ang kapangyarihan ng mga ito. Pumili naman ako ng apat na baraha at inihanay ito sa isang tabi. Dinilat ko ang mga mata ko at nakita ko na nakangiti sa akin si Lady Manghuhula.

          “Magaling. Nag-eenjoy ka talaga kahit for fun lang," wika niya.

          “Oo naman. Nakakatuwa rin po kasi kayo."

          “Okay. So... itong apat na baraha ang sisimbolo sa apat na katauhan na magdadala sa iyong pararatingan."

          “Ahh. So may lakad pala kami ng mga barahang ito," biro ko.

          Natawa naman si Lady Manghuhula. “Tama ka. May lakad kayo. Teka lang, nanonood ka ba ng Persona 3?" Muli ay binigyan ko ulit siya ng isang tango. “Parang ganoon. So simulan na natin." Binuksan naman nito ang unang baraha mula sa kaliwa niya. “La Bruja. Ang bruha, ang witch, mangkukulam o basta. Kung ano ang gusto mong itawag. Pwede ring nanay." Ang harsh naman nito magsalita.

          “Buti nga po kayo. May nanay," nguso ko.

          “Bakit Ren? Wala ka bang nanay or wala ka nang nanay?" tanong niya.

          “Actually, if I recall correctly, wala akong nanay," sagot ko.

          “Ahh. Ganoon pala. Sa ganitong edad Ren, magiging bruha ang mga nanay. Lalo na kapag nag-iisa ka lang na babae sa pamilya niyo. Well okay lang kung hindi mo maiintindihan ang mga sinasabi ko. Kasi ganito iyun, it's just my own opinion. At isa pa kasi, tumakas lang ako sa bruha kong nanay, makapunta lang dito. Pero I'm sure na in time, maiintindihan nila ako... at ganoon din sila," paliwanag niya. “Moving on... umm... isa itong kaluluwang susubukin kang titibagin at patutumbahin. Isa itong taong naging bahagi ng buhay mo noon. May kinalaman ka sa sakit na kanyang dinaramdam at palagay ko, maghihiganti siya sa iyo. At hindi lang iyan. Malakas ang kanyang paghihiganti. Siya ang isa sa mga dahilan ng huling pagdudusahan mo sa buhay na ito. Isang mapait na trahedya. Lakasan mo ang loob mo. Gagamit siya ng kakaibang paraan upang matumba ka. Magiging malala ang kanyang bagsik na halos ikamamatay mo ito. Unfortunately, hinahanap ka pa lang ng taong ito. Sadly, mauuna siyang mamamatay sa kahahanap sa iyo." Tumawa na naman kami ng payak parehas.

          “Boo! I'm scared," biro ko na nagkukunwaring kinikilabutan.

          “Okay. Pagpatuloy na natin." Binuksan naman nito ang susunod na baraha. “El Soldado. Ang mandirigma, fighter, kasama sa military or whatever. Game na game naman siya sa role-playing at palagay ko isa siyang animal cosplayer."

          Natigilan naman ako sa narinig mula kay Lady Manghuhula. Sa mga sinabi niya, isang tao lang ang pumapasok sa isip ko. Si Mr. Lion. Hindi kaya totoo ang sinasabi ni Lady Manghuhula at ginagawa niya lang itong katawa-tawa para ma-entertain ako? At isa pa, hindi ko pa rin naman ngayon confirmed na si Kei si Mr. Lion. Teka Ren, tumigil ka na. For fun lang ito tandaan mo. Baka coincidence lang ang mga pinagsasabi niya. At isa pa, wala naman akong tao na naagrabyado... noong bata pa ako na hindi ko masyadong maalala. Kahit naman ata ngayon. Coincidence lang talaga ang mga sinasabi ni Lady Manghuhula. Nawala naman saglit ang ngiti ko sa labi.

          “Nawala ang ngiti mo?" untag sa akin ni Lady Manghuhula.

          Ibinalik ko naman ang aking ngiti sa labi. “Pasensya na po Lady Manghuhula. Ituloy niyo na po."

          “Okay. So ito ang tutulong sa iyo na kalabanin ang bruha. Party kayo kunyari tapos iyung bruha ang final boss."

          “Final boss or raid boss?" tanong ko.

          “Hello Ren. Ano kayo, mga game master na may imba na gamit na kayang kumalaban ng isang raid boss? Natural at final boss lang. Free user lang kayo at hindi premium player." Natawa na naman ulit kami parehas sa sinabi niya. “Okay. So... palagi siyang nasa iyong tabi at hindi ka iiwan. Hanggang sa huli, siya ang magiging katulong mo sa buhay hanggang sa mamatay ka sa buhay na ito."

          “Yggdrasil Union. We'll never fight alone," sabat ni Kei.

          “Teka, bakit nga pala dalawang beses niyo na po atang nasabi ang buhay na ito?" biglang tanong ko.

          “Assumed ko lang na mare-reincarnate ka. Iyung ganoon. Since nagamit ko na iyung word sa una kong hula, bakit hindi na lang gamitin ito until the end? For fun lang naman ito ehh," paliwanag niya. Oo nga. May point siya. “Okay. Next." Binuksan naman niha ang susunod na baraha. “El Amante. Ang magdyowa, syota, asawa, bebeh ko, mine, other half, forever partner, basta! Kung ano ang tawag mo sa mga taong nagmamahalan. Kahit blue ranger or red ranger." Dahil sa sinabi niya, naalala ko naman sila kuya Aldred at kuya Blue... Tapos na kaya sila? “Itong taong ito ay labis kang mamahalin. Pero sa buhay na ito, hindi kayo magkakatuluyan. Ewan ko nga lang kung ano ang trip niya."

          Bumaling naman ako ng tingin kay Kei pero nakabaling ang tingin nito sa ibang direksyon. Ibinalik ko naman ang tingin ko kay Lady Manghuhula.

          “I feel grateful sa hula na iyun kahit for fun lang," natatawang wika ko.

          “Really? Bakit?"

          “This man behind me likes me. Nagtanong siya sa akin kung pwede ba siyang manligaw. Pero ngayon pa lang, basted na siya."

          Tumawa naman ng payak si Lady Manghuhula at para bang may nalaman siyang sikreto ni Kei. “Pero mag-ingat ka. Once na may isang lalaki ang magkagusto sa iyo, hindi mo maiiwasan na may isa o higit pang lalaki ang magkakagusto sa iyo," bulong niya sa akin.

          Muli, natigilan ako sa sinabi niya. Magkakaganoon ba talaga? Iyung Franz nga, may kuya Joseph na, may Daryll pa. I'm just happy na si kuya Joseph ang pinili niya. Siguradong magiging inspirado siya at mananalo na kami sa Battle of the Bands. Moving on, meron pa. Si Nicko nga ehh may kuya Jonas na, may kuya Jasper pa. Pero iba iyung case ni kuya Jasper kay Nicko... and it's really complicated. Ako, may Harry na, may Keifer pa. May isa pa kaya na magkakagusto sa akin? Pwede ba iyun? Pero imposible. Wala ng slot.

          “Well I might die kapag nalaman ko na may isa pang tao ang magkakagusto sa akin," nasabi ko na lang.

          “Grabe. Patay agad? Hindi ba pwedeng pagod muna?" pilyang pagbibirong tanong niya.

          “Pagod?"

          “Ohh. Don't mind that." Binuksan naman nito ang huling baraha. “Wow. Parang makukuha mo ata ang kamatayan."

          “Ano po bang baraha iyan?"

          Nawala naman ang ngiti sa labi ni Lady Manghuhula. “La Falso. Ang manloloko, trickster or whatever. Itong taong ito ang magdudulot ng iyong kamatayan sa buhay na ito. Siya ang magbibigay katuparan sa kasamaan ng bruha. Kung maari, layuan mo siya. Huwag mo siyang pakinggan at paniwalaan. Manloloko nga 'di ba? Pakatanga ka pa. Ikamamatay mo talaga. Kakailanganin ng bruha ang tulong ng manloloko para mapabilis ang paghahanap sa iyo. At sa pinakahindi inaasahang pagkakataon, mahahanap ka ng bruha at uutusan nito ang manloloko na dalhin ka sa kaniya na magiging dahilan ng iyong kamatayan," paliwanag niya.

          Habang nagsasalita ng ganoon si Lady Manghuhula, bumigat ang pakiramdam ko. Kinakabahan. Bumibilis naman ang tibok ng puso ko. Bakit kaya? For fun lang ito hindi ba?

          Ngumiti naman ito ulit. “Grabe. Dinamdam talaga ang basa ng baraha. For fun lang ito," untag niya sa akin. “At tsaka, walang thrill kung puro positive lang ang readings ko. Dapat may negative din. Alam mo ganito. Pumili ka ulit ng baraha at ipatong mo sa isa sa apat," dagdag niya.

          Muli ay pumikit ako at pumili ng isang baraha. Nilagay ko naman ang pinili kong baraha isang pang baraha na nakasalansan. Sa La Falso. Dinilat ko ang aking mata at biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Anong klaseng pakiramdam ito? Binuklat naman ni Lady Manghuhula ang baraha.

          “Ang swerte ahh. Looks like hindi nga ikaw ang mamamatay. La Muerte. Kamatayan. Pagkatapos ng mga paghihirap mo, mamamatay ang taong ito. Kung sino man ang manloloko, mamamatay siya. Kasama na nitong mamamatay ang bruha at ang siguradong pumatay sa kaniya ay ang sundalo," paliwanag niya.

          “Grabe naman ang mga hula na iyan. Parang magiging totoo. Dami namang connection," sabat ni Kei saka tumawa ng payak.

          Nang marinig ko ang paliwanag ni Lady Manghuhula, parang naibsan ang aking kaba. Bakit ba ako kinakabahan? For fun nga lang ito. Humugot naman ako ng isang malalim na buntong-hininga. Ano ka ba Ren? Hindi magiging totoo ang mga hula na ganito.

          “Too bad na hindi ako naniniwala sa kapalaran. Naniniwala ako na ang aking choices sa buhay ang makakaapekto sa akin at sa ibang tao," nakangiti kong wika.

          “I know right," saad ni Lady Manghuhula na may ngiti habang nililigpit ang mga baraha. “Well may linya pa akong sasabihin. Ka-"

          “Unfortunately Ren, kailangan na nating umuwi. Malayo pa ang byahe," pagputol ni Kei habang nakatingin sa relo niyang pambisig.

          “Well Lady Manghuhula, it's nice meeting you po. Thank you po ulit. Nag-enjoy po ako."

          “Ako din naman. Nice meeting you two," wika nito sabay kaway.

          Tumayo naman ako at naglakad na kami ni Kei papalabas sa venue. Habang naglalakad, I am still in a deep thought.

          “Ren, anong problema?" untag ni Kei.

          “Hindi ko naitanong ang tunay niyang pangalan," sagot ko.

          “Dapat kasi nagtanong ka na kanina. Nag-eenjoy ka kasi sa ginagawa niyang panghuhula."

          “Oo nga eh. Sayang."

          “So nag-enjoy ka ba ngayon?" muling tanong niya.

          “Oo naman. Sala-" Naalala ko naman iyung mga intensyon niya. “Pero hindi pa rin kita sasagutin. Tandaan mo iyan at wala tayong gagawin mamayang gabi," saad ko na may diin sa bawat salita.

          “Opo mahal na prinsipe," ngiti niya.

          “By the way Kei, anong type ng tarot deck ang ginagamit ni Lady Manghuhula?" tanong ko.

          “Hindi ko alam. Parehas naman nating alam na walang sundalo, manloloko at bruha sa Major Arcana... kung parehas ang nalalaman natin," sagot niya.

          “Sa bagay. Tama ang sinabi mo. Medyo maraming baraha ang ginagamit niya. 22 cards lang ang cards ng Major Arcana. Baka sinama din niya ang mga Minor Arcana."

          “Ano ka ba. Espada, baton, barya at kopa ang meron sa Minor Arcana," pagututol niya sa ideya ko.

          Nasa tapat kami ng escalator pababa ng hinawakan ako ni Kei sa magkabilang braso habang siya ay nakatingin sa baba. Tumingin naman ako kung ano ang meron. Isang grupo ng mga babae na naka-pink at palagay ko, ito iyung #TeamFujoshi kanina. Nako. Napagkamalan tuloy kaming magsyota ni Kei dahil sa mga aksyon ko kanina.

          “Alam mo Ren, may time pa naman tayo actually. Balikan na muna natin si Lady Manghuhula," nakangiwing pagdadahilan niya.

          Tumungo naman ako. Binitawan niya ang mga braso ko at tumalikod sa escalator. Alam kong iniiwasan niya na makasalamuha namin ang mga babaeng iyun. Agad naman kaming bumalik sa lugar kung saan namin nakita si Lady Manghuhula... pero wala na ito roon. Bigla ko naman naalala ang isang nobela na kinekwento sa amin ng isang cyber friend ko na si Yuuhi noong isang araw.

          「3 days ago...

          Nakaupo ako sa harapan ng aking kompyuter habang nagpapahinga si Kei sa sofa. Pinagod ko kasi ang utak niya sa paglalaro ng Magic: The Gathering at as usual, nanalo ako. Kasalukuyan naman akong nakikipag-usap sa mga cyber friends ko.

Yuuhi has entered the room...

Yuuhi: OMG! OMG! I just read a good novel just now and it's really good! Seriously, a good one!

MarcoS: Good afternoon Yuuhi and what novel?

MarcoH: Nako S. Alam mo na iyan kung ano ang binabasa ng taong niyan. Another gay novel. Though I am not against it.

MarcoS: Hay nako H. Masaya ka na ba talaga doon sa Keith Bernardo na pinapahanap mo?

MarcoH: Well Yuuhi, you may begin.

MarcoS: Hoy, huwag mo akong bale-walain.

Yuuhi: Move on S. Ikaw ang nakakuha nung price na Pulsefire Ezreal noon. At saka, 4 months ng nakalipas iyun ahh. Buti na lang at mabait itong si Ren na sa iyo pa binigay ang price kahit siya naman ang nanalo.

MarcoH: Oo nga.

Ren: Tama na iyan guys. Teka, paano mo naman nasabi na maganda iyung novel?

Yuuhi: Since masyadong mahaba kapag isusulat ko ang summary ng kwento, iyung favorite part ko na lang ang ikikwento ko. Well, there was this protag na na-ospital dahil naaksidente siya. While in the hospital, he met this matanda na hinulaan siya. After nung mga hula sa mangyayari sa kaniya, this and that, gumaling na siya... He suddenly decided na bumalik sa ospital.

          Bigla namang humikab si Kei at bumangon sa sofa.

          “Tara Ren! This time for sure, mananalo ako!" wika ni Kei na determinado.

          “Sige ba. Sandali lang ha“ pagpayag ko.

          Tumayo naman ito at lumakad papunta sa sala.

MarcoH: And then?

Yuuhi: Hindi na niya nakita ang manghuhula at nangyari nga iyung mga hula sa kaniya later on.

Ren: Guys, pasensya na. I will take my leave na agad.

Yuuhi: KJ! Bakit?

Ren: Was playing MTG with a friend here. Sorry.

MarcoS: Okay lang iyan. Hayaan niyo na ang tao. Yuuhi, continue.

MarcoH: Sa susunod ulit.

Yuuhi: Ookay.

Ren: Bye!

MarcoS: YUUHI! CONTINUE!

Ren has left the room...」

          Pero it's just a novel. At isa pa, nagpahula ako at hindi hinulaan. Am I trying to deny every logic? Pero nawala siya.

          “Kei, sa tingin mo ba ay taong nakapansin sa atin dito?"

          Luminga-linga naman 'to. “Tara Ren. Tanungin natin ang taong iyun." Tinuro niya sa isang cosplayer ng pusa sa hindi kalayuan.

          Lumapit naman kami dito at nagtanong.

          “Excuse me ate. May nakita po ba kayong cosplayer na manghuhula na kausap lang po namin kanina doon?" turo ko sa posisyon namin kanina.

          “I'm sorry. What was that?" sagot nito na may kakaibang english accent.

          “Foreigner ata. Kausapin mo in english," wika ni Kei.

          “Okay. Did you see a girl cosplayer over there who cosplays some kind of a divinator character or something?" muling tanong ko rito sabay turo sa posisyon namin kanina.

          “I'm sorry. What was that? A divinator character? What is a divinator?" balik tanong nito.

          “Potang ina. Mukhang galing  sa United Kingdom pero hindi alam ang english ng manghuhula," kalmado kong sabi.

          “Don't mind the divinator thingie. What we are asking is did you saw a girl over there in the same position that we were in some while ago? For I know that you saw us talking to a girl. It's a girl with a black veil by the way," sabat na tanong ni Kei.

          “Ohh. The girl with a black veil over there. Right. Now that you asked, she mysteriously disappeared," sagot nitong foreigner.

          Nagimbal naman ako sa narinig. Mysteriously? Seriously? Paano kaya kung mangyayari sa akin ang mga bagay na hinula sa akin nun? Kahit for fun lang... Ay! Bwisit! Luminga-linga naman ako kung may malapit na CCTV sa posisyon kung nasaan kami. Nakakita ako ng isa. Kinuha ko naman ang dala-dala kong laptop sa bag ko at umupo. Kailangan i-hack ko ang security system ng MOA.

          “Anong gagawin mo Ren?" tanong ni Kei.

          “Basta," nasabi ko na lang.

          Makalipas ang ilang segundo ay nakapasok na rin ako sa security system nila. Hinanap ko naman ang CCTV na nakaposisyon sa amin.

          “CCTV in this position is currently unavailable." mensahe na nag-flash sa screen.

          Hindi maari. Bakit ganoon? May mga ganito bang establishimento na may isang sira na CCTV sa kanilang lugar? Paano kung may nangyaring masama dito at... Ugh! Nakakaasar!

          “Oi. Anong ginagawa niyo?" tanong sa amin ng isang boses ng lalaki sa likod namin.

          Nilingon ko naman kung sino ang taong ito. Agad ko lang naisara ang laptop ko dahil sa taong ito. Si mangongopya! May kasama naman itong lalaki.

          “Wow! Ikaw ba iyan Ren?" manghang wika ni mangongopya sa akin.

          “Ren, kilala mo ba sila?" tanong ni Kei.

          “Aba malamang! Katabi ko iyan ehh," sagot ng taong ito sa tanong ni Kei.

          “Katabi? Classmate ba natin siya Allan?" anang kasama nito na naguguluhan.

          “Hindi bale na. Hindi mo siya kilala," sagot ulit ni mangongopya.

          Agad ko lang kinuha ang kamay ni Kei at umalis na doon sa lugar. Ugh! Sa lahat ng makakakita sa akin ng ginagawa ko ehh si mangogopya pa. Patay ako kay ninong nito kapag nagkalat ang taong iyun. Pero hindi naman niya nakita iyun hindi ba? Pero paano kung kanina pa siya nakatayo sa lugar na iyun? Teka, hindi ko dapat siya inaalala. Iyung manghuhula. Kailangan ko ng sagot. Mangyayari kaya iyung mga bagay na hinula niya sa akin? Bakit hindi ko siya makita? One way lang naman ang daanan palabas at papasok at imposibleng hindi ko siya makita ng mga mata ko kasi naka-tag na siya sa mga mata ko. Nakaitim na belo. Unless kung hinubad niya. Pero paano kung nawala talaga siya at isa talaga siyang propeta? Kailangan kong magtanong mamaya sa cosplay community na nakapunta sa event na ito. Sumakay naman kami sa escalator pababa.

          “Kei, kasali ka ba sa isang page or community or group na pumupunta sa mga event na ganito?" naitanong ko kay Kei.

          “Oo," sagot niya. “Teka, bakit mo naitanong? At tsaka Ren, okay ka lang ba? Parang kanina ka pa... naguguluhan? Sino nga pala iyung taong iyun na kilala ka?" sunod-sunod na tanong niya.

          Tumahimik na lang ako bilang pagtugon na ayokong sagutin ang tanong niya. Nakababa naman kami escalator at may lumapit sa amin na grupo ng mga babae. Ang team #TeamFujoshi kanina. Nagtilian naman ito pagkakita sa amin.

          “Sila kuya ohh. Magkaholding hands," tili nung lider nila.

          “GOD DAMN IT LADIES! SHUT THE FUCK UP!" sigaw ko na nagpatahimik sa kanila.

          Ugh! I lost my temper at nanigaw ng tao. Nakatulala naman ang lahat pati si Kei.

          “Tara na nga Kei," inis kong saad.

          Nagpatuloy naman kaming lumabas ng venue. This day may be a great day for them but for me, it's kind of the worst. Magkakatotoo kaya ang mga sinabi ni Lady Manghuhula? Sana hindi magkatotoo iyun...

          Nakauwi naman kami ni Kei ng ligtas sa bahay ko. Paakyat na ako ng hagdanan ng nagsalita si Kei.

          “Ren, ayos ka lang ba-" alalang tono nito.

          “GOD DAMN IT TOO KEI! SHUT THE FUCK UP!" pagpatlang ko sa itatanong niya. Natulala naman ito sa sinabi ko. Ayts! Nanigaw na naman ako. “I-I'm really sorry Kei. It's just... UGH!" Nasapo ko naman ang ulo ko. “Umm... pasensya na. Kei, nag-enjoy talaga ako sa lakad or date natin. It's just... I have this problematic conundrum na kailangan kong i-solve," pakumpas na paliwanag ko.

          “I understand," nakatungo niyang saad.

          “Well Kei, ganito. I-invite mo ako sa isang group page na pumunta sa event na iyun. Then ipagluto mo na rin ako ng dinner."

          “Pero hindi tayo friends sa Facebook."

          “JUST DO TH-" pinutol ko agad ang sigaw ko. Tumungo naman ako habang napasapo sa ulo at napaupo sa hagdanan. Nako! Mukhang lahat ng tao ehhh masisigawan ko ata ngayon.

          Lumapit naman si Kei sa akin at niyakap ako. Hinagod naman niya ang likod ko. “I understand. Dahil ba ito sa manghuhula kanina?"

          “No," pagsisinungaling ko.

          “Okay. Kalma na. Ako na ang bahala. Umakyat ka na at magpalamig ng ulo. Ako na ang bahala dito mahal na prinsipe."

          Gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi niya. Mahal ng prinsipe talaga? Kumalas naman siya sa pagkakayakap. Nag-angat naman ako ng tingin at nakita ko na nakangiti siya ng konti.

          “Kei, pasensya na talaga sa inasal ko ngayon. Sorry," walang amor kong saad.

          Binigyan niya ako ng isang tango. Umakyat naman ako sa kwarto ko at naligo... ulit. Humiga agad ako sa kama. Iniisip pa rin ang nangyari kanina. Bakit ba nagkakaganito ako? Maya-maya ay nakarinig ako ng katok.

          “Ren, kumain ka na," saad ni Kei. Hindi na lang ako umimik. “Ren, kanina pa nasasayang ang mga niluluto ko para sa iyo. Nakakahiya sa inyong tagapagsilbi na hindi kayo kumakain. At isa pa, sa bawat butil na nasasayang na kanin, may mga bata diyan sa lansangan ang hindi nakakakain," pangongonsensya nito.

          “Kei, I just need to take a nap. Huwag kang mag-alala. Mamaya ehh magugutom ako at kakainin ko ang mga masusustansyang bagay na masasalubong ko."

          “Ganoon ba? Dito na lang kaya ako sa hallway matutulog? Masustansya din ako," makahulugang pagbibiro nito.

          “Anong ibig mong sabihin?" kunot noong tanong ko.

          “Wala. Oo nga pala, na-add ko na din lahat ng anim na Facebook account mo. Dami mo namang Facebook. Kailangan ko na lang ang approval mo sa isa sa mga account mo at isasali na kita sa isang group," narinig ko naman ang mga yabag niya pababa.

          Kinuha ko naman ang nakatiwangwang kong laptop na kanina pa naka-on. Bakit nga ba may anim akong account ko sa Facebook? Kasi ina-add ko ang lahat ng mga active na tao sa iba't ibang lugar. Para saan? Para mangalap ng maraming impormasyon sa mga bagay-bagay sa paligid. Moreover, trip ko lang na gawin.

          Naka-add na sa akin si Kei sa isa sa mga account ko. Maya-maya ay naka-add na ako sa isang group. Inusisa ko naman kung nasa tamang group na ako naka-add. Mukhang ito na nga. Nakarinig naman ako ulit ng katok sa pintuan ko.

          “Ren, okay na. Matutulog na ako. Good night," anito.

          “Good night din Kei."

          Narinig ko naman ang ingay na nagmumula sa kwarto ni Kei hudyat na nakapasok na ito ng kwarto. Nag-post naman ako sa group na ito kung may nakita ba sila na cosplayer na manghuhula. Idinitalye ko kung ano ang features ng taong ito. Maya-maya ay napahiga ako at nakatulog.

          Nagising na lang ako ng makaramdan ako ng sakit ng tiyan. Oo nga pala. Hindi pa ako kumakain. Binaling ko naman ang mata ko sa digital clock. Ang oras ay 2:52. Binaling ko naman ang tingin ko sa harapan kung saan nakalagay ang laptop. Lowbat na ito. Nasa baba pa ang charger. Lumabas naman ako ng kwarto at binuksan ang mga ilaw sa ground floor. Dumiretso ako sa kompyuter ko at kinuha ang charger ng laptop at sinaksak ba ito. Pumunta naman ako sa kusina at nakita ko na may nakatakip sa hapag-kainan. Binuksan ko ito at tumambad sa akin ang isang pritong tapa at sinangag. Feeling ko, na-disappoint ako sa aking nakita. Walang note na galing ito kay Mr. Lion. Patuloy pa rin akong naghihinala na baka nga si Kei si Mr. Lion. Since wala pa akong pruweba, hindi ko muna masyadong iisipin iyun.

          Makalipas ang ilang minuto, natapos na akong kumain. Bumalik naman ako sa harapan ng kompyuter at binuksan ito. Pagkabukas nito, saktong 3:00 na. Teka, reality check. Binigyan ko naman ang sarili ko ng isang malakas na sampal.

          “Aray."

          Okay. Nasaktan ako so reyalidad nga ito. Dumiretso naman ako sa chatbox ng mga cyber friends ko para kausapin si Yuuhi.

Ren has entered the room...

MarcoS has left the room...

MarcoH has left the room...

Ren: WTF was that?

Yuuhi: Good morning Ren.

Ren: Good morning din.

Ren: Iniiwasan ba nila ako?

Yuuhi: Huwag kang negative LOL! Witching o unholy hour na ata sa inyo kaya iyung dalawa, natutulog na. Sisihin mo si MarcoS. Nagtatakutan kasi sila kanina.

Ren: Ganoon ba? Oo nga pala Yuuhi. May itatanong ako sa iyo. Tamang-tama at nandito ka. May itatanong ako sa iyo.

Yuuhi: Isang wedding proposal? I accept.

Ren: Tangi! Hindi iyun.

Yuuhi: Joke lang. So ano ang tanong mo?

Ren: About sa novel na nabasa mo noong isang araw, pwede bang ikwento mo sa akin.

Yuuhi: Backread mo na lang. Inaantok na ako ehh. Maya-maya ehh matutulog na ako.

Ren: Considering the fact na 3 days na nakalipas na iyun, thank you sa advice mo na kailangan kong mag-backread.

Yuuhi: Okay fine. Ask away na about sa novel.

Ren: About sa mga cards na nakuha nung protag. Ano ang mga nakuha niya?

Yuuhi: Apat iyun. In order to ha. La Bruja, El Soldado, El Amante at La Falso.

Ren: EHHH?!

Yuuhi: Bakit? May problema ba?

Ren: Kinda. Nagpahula kasi ako kanina sa convention sa MOA.

Yuuhi: NASA MOA KA KANINA?

Ren: Yeah.

Yuuhi: POTANG INA! DAPAT NAAGSABI KA NA PUPUNTA! ANO SUOT MO?!

Ren: Can we just... don't talk about it right now? I want to know the story of the novel that you are reading.

Yuuhi: Grabe kayo. Alam mo ba na nagsinungaling ang asawa ko at ang kaibigan ko na hindi daw pupunta? Ay grabe. Napakadaming sinungaling ngayon sa mundo. Pagod ako ngayon. Ibigay ko na lang ang link ha. Teka lang. Ito ohh.

Ren: Tagal naman nung reply. Thanks by the way.

Yuuhi: Bagal ng net.

Ren: Naglo-load ka pa ata ng gay porn.

Yuuhi: None of your business.

Ren: Pati pagre-reply ohh. Ang tagal.

Yuuhi: Ohh sige na. Matutulog na ako. Chapter 15 iyun and onwards.

Ren: Good night Yuuhi and thank you.

Yuuhi: Ikaw din.

Yuuhi has left the room...

          Natapos na din ako at binasa ko naman ang novel na binigay sa akin ni Yuuhi. Ilang oras na ang nakalipas at natapos ko ng basahin. Pambihira. Hindi ako makapaniwala sa nabasa ko. Hindi ko namalayan na alas singko na ng umaga. Nakarinig naman ako ng mga yabag pababa mula sa hagdanan. Agad ko naman pinindot ang windows at ang letter U saka ang letter S. Tinatamad na akong isara ang browser ko. What's the point naman? Mawawala din naman iyun kapag napatay. Wait, shut down iyun hindi ba? Nevermind.

Keifer's POV

          “Kriiiiing!"

          Nagising naman ako sa ingay ng alarm ng phone ko. Oras na para magluto ng agahan. Ginagawa ko ito araw-araw sa apartment namin ni Harry at dito din... sa bahay ni Ren. Okay lang naman sa kaniya ehh.

          Nag-ayos naman ako ng sarili at bumaba. Nadatnan ko naman si Ren sa harap ng kompyuter niya at pinatay na ang kompyuter.

          “Ren, magandang umaga," hindi ko siguradong tono ng pagbati. Natulog ba ang taong ito?

          “Magandang umaga Kei," agad nitong bati sa akin.

          Tumayo naman agad ito at nilampasan ako sa hagdanan. Nagmamadali? Dumiretso naman ako sa kusina at binuksan ang refrigirator. Kahit sabihin niya na wala akong pag-asa, hindi ako madaling sumuko. Kukunin ko ang puso niya.

          Nakita ko naman na may mga gulay na nakalagay sa refrigerator. Tamang-tama. Pero uunahin ko na muna ang almusal namin.

          Makalipas ang ilang oras, natapos na akong maghanda ng agahan at handa na rin ang baon niya. Alam ko kasi na pupunta siya sa Music Club para dumalo sa band practice. Siguradong magugustuhan nito ang baon niya. Dahil ako si Keifer Salvador. Ang mauuna sa puso niya at wala ng iba.

          Bumaba naman si Ren mula sa kwarto niya at handa na itong umalis. Nilagay nito ang bag sa sofa at dumiretso sa hapag-kainan para mag-agahan. Magandang pagkakataon. Kinuha ko naman ang baon niya at patagong nilagay ito sa bag niya.

          “Ano iyan Kei?" tanong niya. Ay! Nahuli ako.

          “Baon mo Ren para mamaya," pagtatapat ko.

          “Ganoon ba? Salamat then," walang amor niyang pasasalamat.

          Anong nangyari? Hindi siya masigla ngayon? Kita mo sa mukha niya na nanlulumo. Maya-maya ay natapos na siyang mag-agahan. Kinuha nito ang naka-charge na laptop at nagpaalam na siya. Ako naman, magiging house husband sa bahay niya.

          Pagkatapos ng iilang gawain sa loob ng bahay, nagpahinga naman ako sa sala. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nanlulumong mukha niya. Magiging okay lang kaya siya? Karaniwang tao na depress at nagmamaneho ng kotse ay ang kadalasang mga tao na nadidisgrasya sa daan. Well sa kaso ni Ren, sa bike. Pero sa tingin ko ehh magiging okay lang siya.

          Binaling ko naman ang atensyon ko sa telepono na nasa center table. Nag-dial ako para tawagan ang isa kong kaibigan. Ilang ring lang ay sinagot niya ito.

          “Hello Alexa," bati ko.

          “Hello Kei," parang inantok na bati ni Alexa.

          “Parang sa tono ng pananalita mo ehh inaantok ka pa."

          “Nagpuyat lang naman ako. Ikaw ha. Nagsinungaling ka sa akin na hindi daw makakapunta ng convention. Bakit ba dumadami na ang mga nagsisinungaling na hindi daw pupunta sa convention? Iyung una ehh ang mga cyber friends ko tapos ngayon ikaw?"

          “Pasensya naman," pagdispensa ko.

          “Di bale na. So ano? Napatawag ka? Miss mo na ako?"

          “Miss agad? Kagabi lang tayo huling nagkita, miss agad?" natatawa kong tanong.

          Natawa na lang ito sa kabilang linya. “Ikaw pala ha. May ka-date ka pala. So Ren pala ang pangalan niya. Ano ang full name niya?"

          “Ren Castillo Severin. Siya ang Vice President ng Music Club."

          “WHAT?!" sigaw niya. Nilayo ko naman ang phone sa tenga ko at sigurado akong mabibingi ako sa sigaw na iyun. “Kamag-anak niya ba si Christian Castillo ng URS?" mahinahong tanong niya.

          “Hindi. According to him, given name lang daw iyun ng benefactor niya," sagot ko.

          “Ganoon ba?" saad niya na dismayado sa narinig. “Akala ko ehh kamag-anak siya ni Christian Castillo. Tapos Vice President pa siya ng Music Club. Ohh di masaya."

          “Malaging gulo iyang iniisip mo," kumento ko. “Teka nga pala, bakit nawala ka kagabi? Binalikan ka kasi namin kung saan ka namin nakita pero pagbalik namin ehh wala ka na. Pinaghahanap ka ni Ren at parang... may kakaibang nangyayari sa kaniya." Napansin ko naman na nakabukas pa ang kompyuter niya dahil umiilaw pa rin ang CPU nito. Malamang ehh naka-standbye.

          “Don't tell me na sineryoso niya ang mga hula ko? Sabi nang for fun lang iyun ehh. Rinig mo naman na umayon siya hindi ba?"

          “Oo pero sa kaniya, ewan." Tumayo naman ako sa sofa at umupo sa harap ng kompyuter.

          “Teka nga pala, saan ka pala nakatira ngayon? Tumawag si Harry dito kahapon. What I mean na kahapon ehh iyung bago niyo ako nakita sa convention."

          Natigilan naman ako saglit sa narinig. Saan nakakuha ng numero ni Alexa si Harry? “Alexa, kapag tumawag siya ulit, sabihin mo na hindi mo ako nakita."

          “Bakit? Nagtatago ka?" tanong niya.

          “Oo. Parang ganoon na nga. Basta," sagot ko.

          “So saan ka na nakatira ngayon?" muling tanong niya.

          “Nasa bahay ako ni Ren ngayon. House husband niya ako."

          “Wow. Kasal na kayo? May nangyari na ba sa inyo kaya inasawa mo na siya?" sunod-sunod na tanong nito.

          “Tangi! Hindi! Loka-loka!" sunod-sunod ko ding sagot. “Oo nga pala. Iyung tanong ko kanina. Bakit ka biglang nawala doon sa pwesto mo."

          “Sa tingin ko, alam mo na ang sagot sa tanong na iyan. Dumating si Martin sa lugar. Kinuha niya agad ang itim na belo ko at iyung cosplay ko na Lady Manghuhula. Actually nga, halos sabay tayong umalis sa venue. Ang pinagkaiba lang ay sa elevator kami dumaan at hindi sa escalator," paliwanag niya.

          “Ohh... Kaya pala."

          Binuksan ko naman ang monitor ng PC ni Ren. Maraming tab ang naka-open. Mga siyam? Nagulat naman ako nung mabasa ko ang mga naka-highlight dito sa unang tab na may title na Chapter 15. Wait, ito ang...

          “Alexa, pwede bang tawagan na lang kita mamaya?" pagpapaalam ko dito.

          “Ohh sure. Sakto. Kakain pa kami ng agahan ni Martin ngayon."

          “Sige. Bye!" paalam ko sala binaba ang phone.

          Ano ba itong nabasa ko?

Ren's POV

          Nakarating na ako sa Music Room. Nadatnan ko na lang na nasa loob na ang buong banda at nakaupo sa mini-stage. May pinag-uusapang ilang bagay na may kinalaman sa... kung ano-anong bagay. Sa totoo lang, ayokong pumunta ngayon dahil sa mga nalaman kong kamalasan na nangyayari sa bida ng kwento. Ang creepy ng kwento. Ang pagkakaiba nga lang ay may limang baraha ako.

          Lumapit naman ako sa sofa at inukupa ito. Konti lang ang tulog ko. Tinakpan ko naman ng panyo ang mga mata ko. I guess hanggang hindi pa nakakarating si kuya Blue ehh gagamitin ko na ang pagkakataong ito na matulog.

          “Ren, pagod na pagod ka ahh," nakakalokong wika ni kuya Paul.

          “Wala lang po akong tulog," walang amor kung saad.

          Tumawa naman ng payak si kuya Jonas. “Baka pinagod na iyan si Ren ng syota niya."

          “May syota ka na? Nice. Sino iyan? Teka? Lalaki ba?" sunod-sunod na tanong ni kuya Paul.

          “Oo. Tumpak," wika ni kuya Jonas na ikinagulat ng tatlo. Kinuha naman nito ang phone niya. “Ang totoo niyan, may litrato pa ako nung syota niya." Siguradong pinapakita nito ang litrato ni Kei kahit hindi ako nakatingin.

          “Ang cute naman nito. Bagay sila. Naks! Bumigay na!" nang-aasar na wika na may palakpak pa ni kuya Paul.

          “Congratulations Ren. Mukhang ako na lang ang single dito," wika ni kuya Ethan.

          “Disappointing news everyone. Walang nangyari sa amin. Napagod ako sa ibang bagay. So kuya Ethan, hindi pa ako taken and I am proud to say na single pa ako." Bumukas naman ang pintuan at niluwa nito si ate Erika. “Also ate Erika as well."

          “Hi Ren. Hi guys," bati nito sa amin. “Bakit niyo ako pinag-uusapan?" Lumapit naman ito sa sofa.

          Umayos naman ako ng pwesto at umupo sa sofa para makaupo si ate Erika. “Nothing."

          “Anong nothing? Erika, pinag-uusapan namin ang umuusbong na love life nitong si Ren," nakakaasar na sabat ni kuya Paul. “Bumigay na siya."

          “That's good to hear," walang emosyon na sabi ni Erika.

          “Dear God, thank you sa mahabang pasensya na bininigay mo sa akin," nasabi ko na lang.

          Patuloy naman na nag-uusap ang tatlo. Kapansin-pansin naman sa akin ang pananahimik ni kuya Joseph. Bakit kaya? May problema ba sila nung syota niyang si Franz?

          Magtatanong na sana ako nang biglang tumunog ang phone ko. At ang tumatawag ay si... kuya Aldred... na takot kong kausapin. Tumayo naman ako palabas ng club at inipon ko naman ang lahat ng lakas ng loob ko at sinagot ang phone.

          “Magandang araw kuya Aldred," pilit na sigla kong bati.

          “Good morning din Ren," masigla nitong bati.

          “Bakit po kayo napatawag?"

          “Ahh. Napatawag ako kasi hindi makakapunta si Blue ngayon. Tulog pa rin siya ngayon ehh."

          “Ganoon ba? Kailangan ko pa bang magtanong kung bakit?"

          “Kahit hindi na. Alam mo na siguro kung bakit. Pero sige. Magtanong ka pa rin," pilyong sagot nito. Gusto ata talaga nito na magtanong ako. Iniisip ata nito na magre-report ako kay Chris sa mga ginagawa nila ni kuya Blue.

          “Naiintindihan ko po kuya Aldred. Pero pakiusap naman. Wala akong K maging presidente ng club. Kailangan ko din si kuya Blue sa mga bagay-bagay dito sa club."

          “Alam mo Ren, kung tutuusin ehh kaya mo iyan. Naikwento nga sa akin ni Blue ang mga naitulong mo sa club. May mga bagay na mabibigat na pinapagaan mo," pamumuri nito.

          “Kahit anong puri niyo po, hindi po maikakailang malaki ang naitulong ni kuya Blue sa Music Club."

          “Come on Ren. Binubuhat ko na nga ang bangko mo, ayaw mo pa."

          “Bagong figure of speech po ba iyan?"

          “Basta Ren. Tandaan mo ito. Balang araw, may ibibigay sa iyo na isang importanteng proyekto at ikaw ang pagkakatiwalaan na gawin ito dahil nagtitiwala ang mga nagbigay sa iyo nito. Wala ka nang tatakasan gaya ng italaga ang sarili na maging Vice dahil ikaw ang gusto nila," mga inspiradong salita ni kuya Aldred.

          “Still kuya Aldred-"

          “Ohh sige sige. Alam ko na iyan," pagputol nito sa sasabihin ko.

          “Pasensya na talaga kuya Aldred," pagdidispensa ko. “It's just hindi pa talaga sa akin ang panahon na ito. Alam kong nagiging nuisance na para sa iyo ang Music Club dahil si kuya Blue ang presidente. Nababawasan ang... kung ano ang gusto mong gawin. Pasensya na talaga. Alam niyo naman po siguro kung sino ang... bumubuhay sa akin. Gagawin ko ang lahat para sa club na ito... at para sa school. Kaya nung nag-decide ako na maging Vice President ng club at ibinigay iyun kay kuya Blue, hindi ko iyun pinagsisisihan. Kasi alam ko na ang desisyon ko ay for the best."

          “I understand. Siya nga pala, bakit hindi na lang naging Ren Schoneberg ang pangalan ko?" nang-aasar na tanong niya. Narinig ko naman na tumawa ito ng payak sa kabilang linya.

          “Sige na po kuya Aldred. Babalik na po ako sa loob ng Music Club."

          “Sige Ren. At isang bagay pala. Matapos kong marinig ang mga sinabi at nalaman kong bagay tungkol sa iyo, asahan mo. Hindi ko ipagdadamot si Blue sa inyo."

          “Salamat sa pang-unawa kuya Aldred. Sige po. Minsan, papayag po ako na ako muna ang mamamahala sa Music Club para naman magkaroon kayo ng oras ni kuya Blue."

          “Aba! Mukhang maganda iyan!" natutuwang wika nito. “Sige Ren. Ibababa ko na ang phone."

          “Sige po."

          Binaba ko naman ang phone at pumasok ulit sa loob. Pumalakpak naman ako para kunin ang atensyon nila.

          “Guys, hindi daw makakarating si kuya Blue. Sadly, I'll be in charge pansamantala. Kaya magsimula na tayong magpraktis. pakiusap, hangga't maaari kuya Paul..."

          “Bakit ako?" kunot noong tanong nito.

          “Pakiramdam ko kasi na magiging source ka ng pang-aasar other than kuya Joseph... na mukhang may problema na gusto kong malaman..." Nag-iba naman bigla ang ekspresyon ng mukha nito. “At siguradong kaya niyo na iyan. Well..."

          “Sino ka ba para pagsabihan ng problema ko?" sabat ni kuya Joseph.

          “Appreciated. I guess okay ka lang. Well then, let's start."

          Makalipas ang ilang oras ay break na namin. Lumabas ang lahat maliban lang kay kuya Jonas. Pumasok naman si Nicko na may dala-dalang pagkain para sa kanilang dalawa.

          “Ang sweet naman. May dalang pagkain," tangkang pang-aasar ko.

          “Siyempre. Mahal ako niyan," wika ni kuya Jonas. Okay. At least, I tried.

          Nilapit ko ang lamesa sa sofa para kumain. Kumuha na rin ako ng upuan para bigyang ng space ang magkapareha dahil doon sila sa sofa uupo. Nilapag ko naman ang baunan na galing kay Kei. Pagkabukas ko, naisara ko ito agad. Shit! Hindi ata sumusuko sq panliligaw sa akin si Kei!

          “Teka teka teka Ren. Nakita ko iyun," natatawang wika ni Nicko. Bwisit! Nakita!

          “Bakit? Ano ba iyun?" tanong ni kuya Jonas. Tinuro naman ni Nicko ang baunan ko.

          Muli ay binuksan ko ulit ang baunan. Nakakasilaw nang binuksan ko ito. Pinagluto pala ako ni Kei ng Chop Suey. Pero ang mas kapansin-pansin dito ay iyung sa espasyo kung nasaan ang kanin. Kada isang carrot slices ay nakakorteng puso at bumuo pa ito ng isa pang nakakorteng puso. Sinabi ko ba na isa ito sa mga gusto kong bagay na imposibleng mangyari? Hindi ko na namalayan na namumula na pala ako.

          “Namumula si Ren! Nako Ren! Kay Kei iyan ano?" excited na tanong ni Nicko. Tumungo na lang ako habang nakatingin sa ibang direksyon. “Grabe. Seryoso siya sa iyo. Nakakainggit. Magaya nga ang gumawa ng ganito."

          “Ni-reject ko na nga ang tao ehh gagawa pa ng ganito," reklamo ko.

          “Teka nga? Bakit sa bahay mo nakatira si Kei?" tanong ni kuya Jonas.

          “Tumakas siya sa fixed marriage na ginawa ng kanyang tito at tiya... para sa akin," sagot ko.

          “Ano ka ba? Seryoso talaga siya sa iyo Ren. Gustong-gusto ka niya. Hindi pa ba sapat iyun?" si Nicko.

          “Kumain na nga lang muna tayo," nasabi ko na lang saka nagsimulang kumain.

          Hindi naman nagtagal at natapos na kaming kumain. Ang sarap ng pagkain na niluto niya... ngayon. Alam kong nitong mga nakaraang araw ay si Kei ang nagluluto ng pagkain para sa akin. Pero itong Chop Suey na binaon ko. Kakaiba.

          “Ren, gusto mo bang malaman kung ilang beses ka namumula habang kumakain?" natatawang tanong ni Nicko. Pambihira! Napansin niya! “So hindi mo pa rin gusto si Kei?"

          “Priority ko kasi muna ang pag-aaral. Ayoko munang pumasok sa isang relasyon. Wala akong alam sa pag-ibig. Bakit ako papasok sa isang relasyon?" Kinuha ko naman sa bag ko ang laptop at nilagay sa mesa.

          “Kaya nga dalawa ang tao sa isang relasyon para kahit iyung isa, hindi alam kung paano, may isa na magtuturo," sabat ni kuya Jonas. “Kung sasabihin mo kung paano kung kapag dalawang tao na walang alam sa pag-ibig ang pumasok sa isang relasyon, wala itong patutunguhan. Pero may isa sa kanila ang matututo at matututo... that is, kung mahal na mahal nila ang isa't isa. At tsaka Ren, likas sa tao ang umibig. Abnormal ka nun kapag hindi."

          “May punto ka kuya Jonas. Kaya lang, may mga dahilan ako kung bakit ayoko. Isa doon ay iyung-"

          “Ang alin? Iyung bubuntisin ka niya?" sabat ni Nicko.

          “Oo. Alam niyo ba kung ilang beses niyang nabanggit ang sex na gagawin niya sa akin sa isang araw? Limang beses." Natawa naman ang dalawa sa sinabi ko. “Bakit?"

          “Naalala ko na ganyan ang iniisip ko kay Nicko dati. Pero dahil mahal ko siya, bumaba iyun sa dalawa pero at least, pwedeng araw-araw," wika ni kuya Jonas..

          “Pinagyayabang mo ba sa akin iyan kuya Jonas?"

          “At isa pa, sigurado akong hanggang yabang lang iyun. Limang beses sa isang araw."

          “May dalawa pa akong rason. Makikinig pa ba kayo?"

          “Sige lang."

          “Bago nagtapat si Kei, nagtapat din ang isa pa naming kaibigan. Si Harry. Tinanggihan ko din siya. Bakit ko nga ba siya tinanggihan? Noong isang araw, si Harry ang kasabay ko pauwi noong pumunta kaming tatlo sa Enchanted Kingdom. Tapos nagtanong siya kung bakit ako malungkot. Kailangan ko ng dahilan. Ang idinahilan ko naman ay oras na para magkaroon ako ng syota which is, I don't really mean it. Tapos noong katapusan ng pasukan, hindi ko inaasahang nagtapat siya ng nararamdaman sa akin. Obviously, tinanggihan ko. Sinabihan ko naman siya na hindi talaga iyun ang gusto ko kasi nagsinungaling ako. Greatest lier award goes to me. Ngayon, umuwi ang taong ito sa kung saang lugar at maghanda daw ako sa pagbabalik niya. Tapos pagbalik niya, kami na ni Kei? Hindi ba ang unfair nun para sa kaniya?" mahabang paliwanag ko.

          “Sasagutin mo na si Kei?" gulat na tanong ni Nicko.

          “Hindi Nicko. It's just a makeup scenario."

          “Hindi maiiwasan na bagay iyan na may masasaktan," wika ni kuya Jonas. “Take for example, kami ni Nicko. Habang may karelasyon siya na ang pangalan ay Nicko, tulungan mo ako.

          “Sofhie," agad na saad ni Nicko.

          “What he said... nagtapat ako ng nararamdaman kay Nicko at may nangyari pa sa amin. Iyung girlfriend niya kasi na si Sofhie ay nag out-of-town sila ng pamilya niya noong panahon na iyun. Pagbalik niya, nasaktan nga siya pero tanggap na niya ang mangyayari na magiging kami ni Nicko."

          “Pwede niyo bang sabihin sa akin kung paano niya natanggap na magiging kayo?"

          “Bestfriend namin siya ni Jonas ng apat na taon simula high school pa kami. Tapos kasi, alam na niya ang nararamdaman namin para sa isa't isa. Ang alam ko ehh dito siya nag-aaral," sagot ni Nicko.

          Natawa na lang ako ng payak. “Si Harry, kaibigan ko pa lang in 2 months at ganoon din si Kei. Tapos wala pa atang siyang alam na nililigawan ako ni Kei. Tapos pagbalik niya, kami na? Buti pa iyung Sofhie niyo, alam niya. Si Harry, hindi."

          “Paano mo pala naging kaibigan sila Harry Kei?" muling tanong ni Nicko.

          “Well si Harry, pinaalala sa akin na siya ang nagsauli ng phone ko noong nawala ito. Inisnab ko kasi siya ng pitong buwan. Naisip ko na ang samang tao ko naman na hindi pansinin ang taong gumawa ng kabutihan sa akin. Si Kei, sumulat ng article tungkol sa akin at kinompronta ka. Turns out na may kasalanan din si Harry at nagalit ako sa maling tao. Noong nagkaroon tayo ng auditions, nag-decide ako na mas kilalanin pa sila ng mabuti. Then this and that happened."

          “Hmm... Naiintindihan ko. Samakatwid, pinapahalagahan mo sila dahil sila ang mga unang kaibigan mo. Trick question, may gusto ka na ba kay Kei?" tanong ni kuya Jonas.

          Saglit naman akong natahimik at naalala ang baon na ginawa ni Kei. “Parang. Sa totoo lang kasi, isa sa mga gusto kong bagay ang ginagawa ni Kei. Iyung mag-decorate ng pagkain. Naisip ko din ito noon na sana, isa sa mga katangian ng magiging karelasyon ko ay marunong siyang gumawa ng bagay na ganito. Pero naisip ko na sino kayang tao ang gagawa ng ganitong bagay? At iyun nga. It happened naman na marunong si Kei."

          “Grabe Ren. Aminin mo na kaya na may gusto ka din kay Kei. Hindi mo ba nakikita ang sarili mo na namumula habang nagpapaliwanag ka?" si Nicko. Ugh!

          “Sige nga Ren. Maging tapat ka sa amin ngayon. Ano ba ang gusto mong katangian sa magiging karelasyon mo?" tanong ni kuya Jonas.

          Nanahimik naman ako ng ilang segundo. “Sa tingin ko ehh parang... syota slash... magulang. Ako kasi, hindi nakaramdam ng pagmamahal ng magulang... or is it. Hindi ko alam pero... ano ba ang pakiramdam ng mahalin ng sarili mong magulang? Iyung mga nag-aalaga ko kasing ninong at ninang, ayokong hingin sa kanila ang bagay na iyun."

          “Parang nakikita ko ang sarili sayo Ren. Isang mabait na tao pero pinagkaitan ng magulang. Nakapiling ko lang ng ilang taon ang magulang ko pero kinuha din sila. Ganoon din  si Nicko. Pero everything happens for a reason. Dahil doon kaya naging kami ni Nicko," paliwanag ni kuya Jonas. “Ngayon, ano ang huling rason?"

          “D-Dahil sa nabasa kong nobela online," nahihiya kong sagot.

          “Anong kinalaman nun?" sabay na tanong nilang dalawa.

          “Ahh kasi, noong nag-date kami ni Kei kahapon, may nakita akong manghuhula. Babae siya na halos kasing-edad lang natin. Tapos nag-request ako na hulaan niya ako. Sinabi naman niya na hindi siya totoong manghuhula pero huhulaan niya ako at for fun lang ang gagawin niya. Pagkatapos kong magpahula, umalis na kami ni Kei. Habang paalis, gusto kong balikan si Lady Manghuhula kung ano ang pangalan niya. Nasa bandang escalator kami ng magbago ng isip si Kei kaya binalikan namin. Pagbalik namin, wala na siya doon. Hinanap namin ito pero wala. Naalala ko naman ang binasang nobela ng isang internet friend ko na nagpahula ang bida. Ang weird na part doon, iyung nabunot ng bida ehh katulad lang sa bunot ko. Bonus nga lang iyung isa sa akin. Pero iyung pagkakabasa ng hula, halos pareho. Tapos umalis na iyung bida sa lugar na iyun. Ilang araw ang lumipas ay bumalik ang bida sa lugar kung saan siya hinulaan pero hindi niya ito nahanap. Tapos sunod-sunod na ang trials na nangyari sa bida. Nagkaroon siya ng sex tape, inayawan siya ng pinakasalan niyang kunyari na boyfriend, ganoon din ang bestfriend niya. Nawalan siya ng allowance mula sa scholarship niya, nawala ang kapatid niya na later on, malalaman niya na chinop-chop, ginawa siyang sex slave ng boyfriend niya at bestfriend niya, namatayan ng nanay dahil doon. At pagkatapos, pagkatapos ay-"

          Hindi ko naman naituloy ang paliwananag ko dahil sa malakas na sampal na natanggap ko mula kay kuya Jonas. Nagulat ako sa ginawa niya at ganoon din si Nicko.

          “Jonas naman," si Nicko.

          “Gising ka na ba Ren?" tanong ni kuya Jonas sa akin. Tumungo naman ako habang nasapo ko ang pisngi na sinampal niya. “Iyan ang pinakatanga kong rason na narinig alam mo ba iyun?! Ren, nasa aktwal tayo na mundo. Tayo ang gagawa ng ating sariling skript at gagawa ng paraan sa gusto nating mangyari. Huwag kang masyadong nagpapaniwala sa mga nababasa mo. Naisip mo ba na malay mo, nagkasalisihan lang kayo nung manghuhula kaya hindi mo siya nakita?"

          “Pero kasi kuya Jonas, nakaramdam ako ng takot bigla sa mga hula niya. Paano kung mangyari nga ang mga bagay na iyun? Iyung magkaroon ako ng sex video, iyung mawalan ako ng nga kaibigan-"

          “Isa pa ngang sampal," pagputol pa niya.

          Aktong lalapit si kuya Jonas ng pinigilan siya ni Nicko. “Jonas. Tama na. Huminahon ka."

          “Huwag mo akong pigilan Nicko. Kailangan ng isa pang malutong na sampal ng taong ito." Maya-maya ay huminahon na rin ito at humugot ng isang buntong-hininga. “Kailangan mo ng assurance. I see. Ganito, kapag nagkaroon ka nga ng ganoong kaso, asahan mong kami ang huling tao na maniniwala doon. Si Nicko din kasi dati, nagkaroon dati ng sex video."

          “Hindi sex video iyun Jonas. Hinalikan lang ako ni Mark!" reklamo ng kapareha niya.

          “T-Talaga?"

          “Huwag kang mag-aalala. Totoo ang mga sinasabi ko. At tsaka, wala naman sa katangian mo na gagawa ng ganoong bagay." Dahil sa sinabi ni kuya Jonas, nawala ang takot ko.

          “Kaya sagutin mo na si Kei," sabat ni Nicko. Ugh!

          Binaling ko naman ang atensyon sa laptop na nasa mesa at binuksan. Nag-iisip ako ng ilang bagay. Oo nga pala. Iyung mga Facebook account ko. Kailangan ko munang magbukas habang wala pa iyung iba.

          “Pero pwede ko pa namang pag-isipan ang bagay na iyan hindi ba? Gaya ng sabi ko 2 months pa lang kaming magkaibigan," saad ko. Narinig ko naman na bumukas ang pintuan ng clubroom. “Pero wala naman sigurong tao na naging sila in 2 months."

          “Ha? Kami ni Blue, naging kami in 1 month na naging magkaibigan kami," sabat ng isang boses. Nilingon ko naman kung sino ang pumasok. Sila kuya Aldred at kuya Blue pala. “Kumusta? Pwede bang makisali sa pinag-uusapan ninyo?" Lumapit naman silang dalawa sa sofa at umupo habang akbay ni kuya Aldred si kuya Blue.

          “Ang bilis naman ata ni kuya Aldred," nasabi ko.

          “Love at first sight kasi ang nangyari Ren. Teka nga lang, ano ang pinag-uusapan ninyo? At bakit namumula ang pisngi mo?" sunod-sunod na tanong ni kuya Blue.

          “Tinutulungan namin si Ren kay Kei and vice-versa. Iyung pisngi kaya namula? Sinampal ko para magising sa reyalidad. Kung narinig mo lang ang mga rason niya," naiinis na sagot ni kuya Jonas.

          “Buti naman at nakapunta ka kuya Blue kahit late na," pag-iiba ko sa usapan at baka maiba.

          “Oo. Kaya nga habang break pa natin, pag-usapan natin iyang problema mo kay Kei at baka makatulong kami," pagprisenta ni kuya Blue.

          Bumukas naman ulit ang pintuan at niluwa nito si kuya Paul.

          “Then ano ang benefits ng pagkakaroon ng syota?"

          “Ano pa ehh di sex," full force na pagkakaasabi nila. Potang inang priority ng mga taong ito.

          “What kind of answer is that?! At tsaka kuya Paul, makasagot naman to ng sex, akala mo hindi na virgin."

          “Ano ka? Nag-sex na kami ng girlfriend ko," kuya Paul retorted.

          Clearly it's a lie. Binigyan ko naman ito ng isang malamig na titig. Naasar naman ito at lumapit sa akin.

          “Bakit? Hindi ka ba naniniwala?" tanong pa niya. Umiling na lang ako. “Gago ka ahh."

          Binuhat naman ako nito at pinadapa sa sofa. Pota, kinadyot pa talaga ako. Pero nasa akin pa rin ang huling halakhak.

          “Alam mo kuya Paul, kahit anong kadyot mo sa likod ko, hindi mo maitatagong virgin ka pa," nasabi ko dito.

          Tumigil naman ito sa ginagawa at lumabas ulit. Wow. First time kong maasar si kuya Paul.

Keifer's POV

          Muli ko namang tinawagan ang number ni Alexa sa telepono. Ngayon, alam ko na kung bakit nanlulumo si Ren. Sinagot naman ni Alexa ang phone niya.

          “Hello Kei. Napatawag ka ulit?" masiglang bati nito.

          “Hello Alexa. I was just wondering kung may reference iyung sinabi mong hula kay Ren kagabi."

          “Reference? What about it?"

          “Teka, mag-FB ka. Bigay ko sa iyo ang link." Binigay ko naman ang link ng binabasa ni Ren.

          “OH MY GOD!" pasigaw niyang reaksyon. “Don't tell me na naniwala siya sa hula ko."

          “Looks like it. Teka, nabasa mo na ba ito?"

          “Yeah Kei. Ang masasabi ko lang is OMG! The story is awesome. Kahit tragedy iyung ending, IT'S REALLY AWESOME! Ilang beses ko na ba itong nabasa? Nako! Mukhang kaya ko pa ngang i-recite ang buong pangyayari. Wait a minute, naniniwala ba si Ren na mangyayari ito sa kaniya?"

          “Hindi ko alam pero kung pagbabasehan ko ang inaasal niya ngayon, malamang oo. Nung nawala ka kasi kagabi, parang nabuhusan ata ng malamig na tubig sa nangyari. He was so eager to find you. Siguro nabasa mo na din iyung mga misfortunes ng bida sa kwento. Palagay ko ehh maapektuhan magdesisyon nito si Ren," paliwanag ko.

          “Talaga? Alin naman doon?"

          “Na baka gawin ko siyang sex slave?"

          Narinig ko naman ang pagtawa niya sa kabilang linya. “Ano ba kasi ang pinagsasabi mo?"

          “Alam mo ba may gusto si Harry kay Ren? Kaya kailangan kong i-occupy ang utak niya by telling sex jokes, innuendos, at iyung comment ko sa Facebook... na siguradong nakita mo."

          “So are you telling me na kasalanan ko pa iyun? Come on Kei. Sabihin mong coincidence lang iyung mga napili niyang baraha."

          “Pero paano? Masyadong gullible si Ren. Unless may taong may lakas ng loob na sampalin siya para magising sa katotohanan."

          “Bakit hindi mo gawin? May karapatan ka kasi kaibigan mo siya."

          “Alexa, it's just hindi ako ang tamang tao para doon. Well ganito. How about magpakita ka sa kaniya ngayon din para matigil na ang kalokohang ito?"

          “Hay nako Kei. I'm too languid to do things like that. At isa pa, masyadong malayo ang Rizal sa Parañaque."

          “Parañaque?" takang tanong ko. “Parañaque or Martin? Ang alam ko si Martin at ang magulang- wait, kelan ang kasal? Kayo ha. Ang bilis. Parang si Marcaux at Keith lang ahh."

          “Aba. Nagsalita iyung taong hindi din mabilis. Ano ka ba? Si Martin kasi, torpe lang. Matagal ko ng alam na may gusto iyun sa akin. Tanong lang Kei? Ilang anak na ba ang nabuo sa utak mo habang pinagpapantasyahan mo si Ren?"

          “Kasing dami ng iniisip ni Martin. Dalawang basketball team perhaps?"

          Natawa naman ito sa kabilang linya. “Hoy Kei! Huwag mong itulad si Martin sa iyo! Baka si Marcaux ang tinutukoy mo at hindi si Martin. So ano? Iyung pakikipagkita ko kay Ren, sa pasukan pa nga talaga Kei. Ano na ang gagawin mo ngayon?"

          “Wala akong magagawa. Baka kapag sinampal ko siya ehh tuluyan na niya akong palayasin dito sa bahay niya."

          “Bakit hindi ka na lang umuwi sa inyo ni Harry?"

          “NAH~! Alam mo ba Alexa, kung kayo ni Martin ay malapit nang ikasal, ganoon din ako. May pinaayos sa akin na babae sila tito at tita."

          “Hindi ba sila magagalit kapag ginawa mo iyun? Tandaan mo na sa kanila nanggagaling ang allowance mo," alalang wika niya.

          “Ano ka ba Alexa? Gagawin ko ba ito kung wala akong plano? At isa pa, sure akong iyun ang huling gagawin nila."

          “Kei, pwede ko ba malaman ang kwento mo?"

          “Ang kwento ko? Bakit naman?"

          “Sa totoo lang, hindi ka pa nagkekwento sa akin gaya ng, ano ang dahilan mo at bakit galit ka sa pamilya ng pinsan mo?"

          Humugot naman ako ng isang buntong-hininga. “Well Alexa, ayokong magbago ang pagtingin mo sa akin. Kapag kinewento ko, siguradong magbabago ang paningin mo sa akin."

          “Kung hindi mo alam Kei, tanggap namin ang pagiging hardcore rapist mo kay Ren. At tsaka kung tunay kaming mga kaibigan sa iyo, tatanggapin namin kung ano ka."

          “Ren is just a tip of an iceberg," mabilis na saad ko.

          “That's a scary figure of speech," natatakot na tono nito. “Ibig sabihin ba nito Kei, matagal mo nang kilala si Ren?"

          “Sort of. Kind of. Maybe."

          “Pero ano ang kinalaman ni Ren sa galit mo sa pamilya ng pinsan mo?"

          “Enough na ata ang sinabi ko," natutuwang kong saad.

          “Damn you Kei the cliffhanger!"

          “By the way Alexa, kahit hindi ka na magpakita sa kaniya sa pasukan. Mag-enjoy na lang kayo ni Martin."

          “Ehh paano kung madaanan ko siya?"

          “Huwag ka ng mag-alala. Sigurado naman ako na hindi ka na niya kailangan hanapin," wika ko na may pilyong tono.

          “Hoy Kei! For real?! Gagahasain mo na siya?" nag-alala niyang saad.

          “Baka kasi ma-break ang sequence ng kamalasan na mangyayari kay Ren," patuloy na pagbibiro ko.

          “Potang ina mo Kei! Ikaw din! Kailangan ng isang malakas na sampal ng reyalidad."

          “O sige na. Ibababa ko na. Buti na lang at may ilang online games na naka-install dito si Ren. Papalipas na muna ako ng oras."

          “Nagbago na ang isip ko! Bye!" mga huling salita niya saka binaba ang phone.

          Ugh! Tiningnan ko naman ang wall clock kung anong oras na. 4:37pm na pala. Bakit kapag wala si Ren ay ang bagal ng oras? Miss ko na siya. Miss na miss ko na.

Ren's POV

          Eksaktong 7pm na nang nakarating na ako sa bahay. Nadatnan ko naman na naglalaro si Kei ng League of Legends.

          “Magandang gabi Ren," bati nito na hindi nakatingin sa akin. “Nakahanda na ang pagkain mo sa mesa."

          Dumako naman ako sa mesa at kumain. Pagkatapos ay paakyat na ako sa taas ng may mapansin ako kay Kei. Lumapit ako at nakita ko naman kung gaano kabano ito maglaro.

          “Kei, anong rank mo?" tanong ko dito.

          “Huh? Rank? Bronze III," sagot nito. Wow. Kawawa. Impyerno ang buhay.

          Paakyat naman ako ulit ako sa hagdanan ng may pumasok sa isip ko ang isang pangyayari. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari noon sa convention. Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad papasok sa venue. Pero ni isang segundo noon ay hindi ko naisip na bumitaw. The feeling that time is so nostalgic. Alam kong sinabi niya na namatay na ang kababata niya? Pero paano kung ako iyun? Pero hindi ko alam. Parang may mali dito.

          Ugh Ren! No! Huwag! Hindi dapat maging kayo ni Kei... muna. Nangako ka sa ninong mo na wala munang landian.

          Nagpatuloy na lang akong umakyat sa kwarto ko. Palagay ko ehh may maliit akong problema na lumalaki...

ITUTULOY…