Si Rodel At Ang Aking Pangarap [3 & 4]

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

By: Mikejuha
getmybox@hotmail.com
http://www.men4menphilippines.ning.com

Author's Note:

Yeheeeyyyyyyyyy! 114 na ang mga followers ko!!! Salamat ng marami sa mga nagfollow at doon sa mga nang-recruit, lol! Patuloy na tumataas ang bilang ng followers ko dito, thanks po sa inyong lahat, wala akong masabi kundi salamat sa patuloy na suporta. Salamt! Salamat! Salamat! Wohhooooo!

Sensya na rin po, nasa kasagsagan ako ng activity sa bakasyon, reunion namin bukas. Ngunit kahit na busy ako sa mga preparations, heto, nagpost pa rin para kahit papaano, may mabasa ang ibang mga followers ko na hindi pa nakabasa nitong aking kwentong "Si Rodel..."

Happy reading po!

-mikejuha

-------------------------------------

[3]

Naalimpungatan ko na lang noong maglapat na ang mga labi namin. Di ko lubusang maipaliwanag ang matinding sarap na umalipin sa akin sa pagkakataong iyon. Kahit nakita kong patuloy pa ring dumadaloy sa mga pisngi ni Rodel ang luha at mistulang naubusan ng lakas ang katawan nito dahil sa kalasingan, hindi ko na alintana pa ang mga ito. Parang sinaniban ang katawan ko ng kung anong demonyo at ang sariling pagnanasa na lang ang naka-sentro sa utak ko.

Siniil ko siya ng halik, matagal... Pagkatapos, inalalayan ko siyang pumasok sa kuwarto niya at doon ipinagpatuloy ko ang pagsiil ng halik sa mga labi niya, ang pagyakap ng mahigpit, ang paghaplos sa maseselang bahagi ng katawan, hanggang sa wala nang natirang saplot ang aming mga katawan. At sa pagkakataong iyon, nangyari ang di dapat mangyari base sa aming kasunduan at binitiwan kong pangako sa kanya.

Bumalik ako ng kwarto ko na tuliro at di makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Naghalong guilt, hiya, pagkalito ang nadama ngunit nangibabaw ang sarap na natamasa sa piling ni Rodel. At dahil sa nalamang nakakaantig na kwento ng buhay niya, naipangako ko sa sariling hindi ko na siya pababayaan, ano man ang mangyari, susuportahan ko sya.

Maaga akong nagising kinabukasan. Excited ngunit may halo ding kaba dahil sa nangyari. Dahil may urgent pa din akong tatapusin sa opisina sa umagang iyon, nagmadali akong maligo at magbihis. Sinilip ko ang kwarto ni Rodel at nakita kong nakahiga pa rin siya. Dati-rati, may pasok man ako o wala, siya palagi ang naunang gumising at pagkagising ko, handa na ang lahat at kakain na lang kami nang sabay. Ngunit hindi na ako nagtaka kung bakit nasa kuwarto pa rin siya sa umagang iyon gawa ng kalasingan namin sa nakaraaang gabi. Dumeretso na lang ako ng trabaho kahit hindi pa nag-almusal, hindi ko na rin inistorbo pa si Rodel.

Sobrang saya ang nangingibabaw sa akin sa umagang iyon. At pakiwari ko ay lalong lumalim ang naramdaman ko para kay Rodel. “Think I'm in love again, grinning that silly grin. Look what a fool I've been, think I'm in love again. Lately I lost my mind and I do it everytime. Yes I know all the signs of being in love...” ang pakanta-kanta ko pa habang nagmaneho papuntang opisina.

Ngunit pagbalik ko ng bahay, bigla akong kinabahan noong hindi ko mahanap si Rodel. Tiningnan ko ang mga gamit niya ngunit ang lahat ng ito ay wala na rin. Hindi ako mapakali, tinawagan ko ang lahat ng mga kaibigan at tinanong kung napansin ba nila si Rodel. Ngunit wala ni isa man sa kanila ang makapag-bigay ng impormasyon kung saan nagpunta si Rodel.

Nung mabaling ang mga mata ko sa ibabaw ng study table, nakita ko ang isang nakatuping papel. Binuklat ko ito. Sulat kamay ni Rodel.

“Dear Derick, masakit sa kalooban ko ang lumisan ngunit wala akong magawa kungdi ang gawin ito. Sa dalawang buwang pagtira ko sa iyo, noon ko lang naranasan ang sarap nang may taong nagtiwala sa akin, nag-aalaga, naipadama sa akin na may silbi din ako ako sa mundo, may importansya, at kung saan nakapagbigay sa akin ng bagong pag-asa. Akala ko, tuloy-tuloy na ito. Akala ko, may swerte pa rin palang natira sa buhay ko. Akala ko, mararating ko na ang mga pinangarap ko sa buhay nang dahil sa iyo. Akala ko, meron pang natirang baklang tapat at kayang gumawa ng kabutihan nang walang pagnanasang nakakabit. Akala ko, iba ka. Ngunit mali pala ako. Alam mo ang buhay ko. Alam mong sinalbahe ako ng kapwa mo bakla. Di mo ba naramdaman ang sakit na dinanas ko, ang dulot na sakit niyon sa kaluluwa ko? Alam mong ang pagpayag kong tumira sa iyo ay dahil sa pangako mong walang bahid malisya ang pagkupkop mo sa akin. Subalit sinira mo ang pangako mo! Bakit?!!! Sobrang sakit ang naramdaman ko habang nagpapasasa ka. Umiiyak ako ngunit hindi mo ako pinansin. Katulad ka rin pala nila! Hindi mo lang alam na habang ginagawa mo sa akin iyon, bumabalik-balik sa isipan ko ang mga pang-aabusong naranasan ko, ang pambababoy sa pagkatao ko. Lalo mo akong sinaktan. Lalo mong ipinadama sa akin na walang kwenta ang buhay ko! Na hindi ako dapat respetuhin! Masakit Derick, sobrang sakit... Kaya wala nang dahilan upang ako’y magpatuloy pa sa pagtira dito. Ayokong isipin na sa pagtulong mo pala sa akin, katawan ko lang ang habol mo. Ayoko nang maulit pa ito. Kaya huwag mo na akong hanapin. Maraming-maraming salamat na lang sa lahat. –Rodel- PS. Kalakip dito ang papel kung saan mo isinulat at pinirmahan ang pangako mo sa akin. Isinoli ko na.“

Natulala ako sa nabasa, tila sinampal-sampal ng maraming beses. At di ko na napansing tumulo na pala ang mga luha ko sa di inaasahang sulat ni Rodel na iyon. Tila biglang bumalik ang katinuan ng isip ko, natauhan. “Napaka-selfish ko...” ang nasambit ko na lang sa sarili.

Sa mga sumunod na araw, naging tulala ako. Hindi halos matanggap ang nangyari, nahirapang mapatawad ang sarili, nanghihinayang sa nagawang pagkakamali at sa pagiging manhid at makasarili. Naisip ko na marahil kung pinigilan ko lang ang sarili sa gabibg iyon ay hindi ako iiwanan ni Rodel. Sobra ang panghihinayang ko; sobrang galit ang naramdaman ko para sa sarili.

Noong hindi ko na matiis pa ang pagka-guilty, inisa-isa kong inikot ang mga bar sa Metro Manila gabi-gabi, nagbakasakaling mahanap ko pa si Rodel. Ngunit halos tatlong linggo nang paikot-ikot ako sa mga bar, wala pa ring Rodel akong nakita.

Gigive-up na sana ako noong may natanggap akong text message galing sa isa kong kaibigan, “Rick, ma-excite ka nitong news ko. Si Rodel, nandito sa gay bar na pinuntahan ko ngayon! Heto kasalukuyang rumarampa at all the way ang mokong! Shiiittt! Ganda ng katawan ng fafa mo, ampogi pa! Siya ngayon ang center of attraction dito! Punta ka - NOW na!!!”

Simbilis naman ng kidlat akong pumara ng taxi at halos pagsabihan ko na ang driver na paliparin nya ang sasakyan. Noong makarating na ako, hindi ko na naabutan si Rodel na rumampa. Ngunit lalabas daw ulit, kasam na ang boung grupo.

Dumating nga ang portion na iyon na nagsilabasan na ang mga macho dancers. Pinakahuling lumabas si Rodel. Bikini brief lang ang suot, inuunat-unat ang katawan sa pagsasayaw na mistulang isang ahas na alumilingkis habang palapit nang palapit sa gitna ng stage. Napaka-experto nya sa pagsayaw. At kung pagmasdan ang harapan niya, bakat na bakat ang kanyang pagkalalaki na mistulang ipinangalandrakan pa niya. Tilian ang mga babae, matrona at bakla. Hindi ko maintindihan ang naramdaman noong makita siya sa ganoong ayos. Pakiwari ko’y ibang Rodel ang nakikita ko, kabaligtaran noong unang makita ko siya sa isang bar bilang waiter na naka-long sleeves at tie, medyo mahiyain, disente ang porma, respectable, magalang, at may pagka-aloof.

Tinitigan ko siya sa sobrang pagkamangha. At habang nasa ganoong ayos siya sa pagsasayaw, hindi niya inaasahang makita ako doon. Tila namangha din siya noong makita ako. Bumaba siya sa stage at lumapit sa table namin. Nagsasayaw-sayaw pa rin siya habang papalapit, ang mga mata ay mistulang nang-inggit, nambibighani, nakatutok sa akin. Maya-maya, kinuha niya ang isa kong kamay at ipinasok iyon sa ilalim ng kanyang brief sa kanyang harapan sabay lapit at bulong sa akin, ang mga labi ay sinadyang idinadampi-dampi sa tenga ko, “malaki ba? Natikman mo na yan, di ba? Kung gusto mo, laru-in mo Derick, ok lang sa akin. Sobrang nalilibugan na akohh...” Habang hiyawan naman ang mga tao, kantyawan.

Ngunit hindi ako natuwa. Feeling ko umakyat ang lahat ng dugo ng katawan ko sa ulo. Hinablot ko ang kamay ko at binitawan ang isang tingin na nanggagalaiti. Pinilit ko ang sariling magtimpi. Naisip ko na kasalanan ko ang lahat nang nangyaring iyon sa kanya kaya ako dapat ang magpakumbaba. Nakangising-aso si Rodel na bumalik na ng stage, nakatingin pa rin sa akin at kinakagat-kagat ang mga labing tila ipinaramdam sa akin na nasarapan.

Sa kagustuhang makausap, tinawag ko kaagad ang isang waiter at sinabihang gusto kong maka-table si Rodel. Ngunit may nauna na raw sa amin. Kaya wala na akong nagawa kungdi ang manatili doon at hintayin ang pagsara ng bar. At habang nasa ibang table si Rodel, panay naman ang pang-iinggit at pagpapaselos niya sa akin. Inaakbay-akbayan ang customer, halos magdidikit na ang mga bibig nila pagkukwentuhan at pagtatawanan... Nasaktan ako, sobra. Pero tiniis ko pa rin. “Kasalanan ko eh”, ang sabi ko na lang sa sarili.

Noong magsara na ang bar, tinanong ko si Rodel sa isang waiter. Ngunit nakaalis na daw ito kasama ang isang mayamang customer. Tila gumuho ang mundo ko sa nalaman.

Kinausap ko kaagad ang manager at may-ari ng bar na nagkataong nandoon pa. At naisipan ko na lang na makipag-deal sa kanya. Sa deal namin, babayaran ko siya para lang si Rodel ay hndi magtatrabaho sa susunod na gabi sa bar at bagkus sa akin siya magsiserbisyo. Pumayag naman ang may-ari.

Kinabukasan, wala pang alas otso ng gabi, nagpunta na ako sa bar. Pumasok kaagad ako sa manager’s office at hinitay ang pagdating ni Rodel. Hindi ko maisalarawan ang tunay na naramdaman, kung sasama ba sa akin si Rodel o aayawan niya ang gusto ko. “Bahala na!” Sigaw ng utak ko.

Noong pumasok na si Rodel sa manager’s office at sinabihang sa akin siya magserbisyo sa gabing iyon, kitang-kita ko sa mga mata niya ang pagkagulat. Ramdam ko ang matinding pagpo-protesta ng damdamin niya. Ngunit wala rin siyang magawa. Alam ko, ayaw din niyang mawalan ng trabaho kaya sunod-sunuran na lang siya sa gusto ng boss niya. Alam ko ring maraming katanungan ang pumasok sa isip niya sa arrangement na iyon ngunit hindi niya magawang itanong pa iyon. Nagmamaktol man, sumunod na rin siya sa akin noong lumabas ako sa opisina ng manager at tinungo ang parking lot kung saan nakaparada ang kotse ko.

Pagpasok na pagpasok niya kaagad sa kotse sa upuang katabi ko, halos matanggal naman ang pintuan sa pwersahang pagsara niya nito pagparamdam sa matindi niyang galit – galit sa nagawa ko, at galit na mistulang pinagkaisahan siya sa gabing iyon. Tiningnan niya ako nang sobrang tulis na sumagad na yata sa kaluluwa ko. “Na-miss mo talaga ako, no? Isang beses mo nga lang akong natikman, naaadik ka na kaagad sa akin? Tangina, paano na lang kaya kung kagaya ngayong may bayaran na pala, ako na ang magtatrabaho sa kama, e, di buong kaluluwa mo na niyan ang isasangla mo kay satanas!” Bulyaw niya.

Nagkunyari na lang akong walang narinig. Kalmanteng pinaandar ang sasakyan na parang wala lang nangyari, walang tensiyon.

Patuloy pa ring nagtatalak si Rodel. “Putsang buhay to o. Kahit saan talaga hindi ako tinatantanan ng malas. Totoo yatang kahit saan ako magpunta, susundan at susundan pa rin ako ng malas. Tanginang buhay to!” P***** INA NYONG LAHAT!!!

Kalmante pa rin ako, hindi ipinahalatang naapektuhan, at hinayaan lang siyang ipalabas nang ipalabas ang lahat ng galit sa puso niya.

“Sabagay, maganda na rin ang ganito, makisayaw na lang sa tugtug ng panahon. Ganito lang naman talaga ang takbo ng buhay eh. Lahat puro mga plastic, mga oportunista, mga hayok sa laman, mga manggagantso, mga manloloko. Wala nang pwedeng pang pagkatiwalaan sa mundo. Tanginaaaaaaaaa!”

Noong makarating na kami sa parking lot ng isang restaurant sa Makati, mahinahon ko syang sinabihan, “Kain muna tayo...”

Matigas pa rin ang titig niya. Ngunit sumunod naman sa akin. Umurder ako ng makakain, ako na rin ang umorder ng para sa kanya. Alam ko kasi ang mga paborito niyang ulam kaya iyon din ang mga inorder ko. Noong kainan na, walang imikan. Napansin kong konti lang ang kinain ni Rodel. Kaya, “Kumain ka ng marami...” sabi ko.

Itinaas lang niya ang isang kamay, ipinakita ang malaking daliri, sabay pag-emphasize sa bibig niya, nanggalaiti ang mga matang nakatitig sa akin, at kontroladong binaggit ang mga katagang, “F*** YOU!”

Hindi na ako umimik. Madalian ko na ring tinapos ang pag-kain ko at hiningi na ang chit.

Bumalik ulit kami sa kotse. Wala pa ring imikan hanggang sa makarating kami sa flat ko. Noong makapasok na, dumeretso kami sa terrace. Kumuha ako ng mainum at pulutan at inilagay ang mga iyon sa mesa, sa harap namin.

“Sex lang naman ang gusto mo, di ba? Gawin na natin para makauwi na ako! Leche, andami pang ritual sa kama pa rin naman ang hantungan!” Sabi niya, pagpahiwatig sa inumin at mga pulutan na inilabas ko.

“Ang agreement namin ay buong magdamag ka dapat sa akin. Kung anong oras magsara ang bar, ganung oras din kita pakawalan. Pero... bibigyan kita ng option. Kung gusto mong maka-uwi ng maaga, mag-inuman muna tayo.” Ang pagpaliwanag ko.

“Owwww? Talaga? Buti ka pa alam mo. Bakit kaya hindi ko alam?” ang sarcastic naman niyang tugon.

“P-pasensya na Rodel. Tinangka kong kausapoin kita kagabi. Kaso hindi ka naman available eh.”

“Syempre, hot item ang katawan na ito. Kung binigyan mo lang kasi ako konting respeto, e di sana, lahat na atensyon ko, lahat ng oras ko, lahat ng panahon ko... ay nasa iyo!”

“O sige na, sige na... ako ang mali. O ano, mag-inuman ba tayo o magkwentuhan nalang hanggang madaling araw?”

“Tangina! Ano pa ba ang magagawa ko? Mag-inuman na para makalayas dito ng mas maaga!”

At kinagat niya ang option na iyon. Walang imik na kinuha niya ang wine glass, nilagyan iyon ng ice, at magsalin ng alak dito. Nagsalin na din siya sa isa pang wine glass para sa akin at padabog na inilagay sa harap ko. Wala kaming imikan hanggang sa lagpas kalahati na ng malaking bote ng imported na alak ang naubos namin. Medyo lasing na ako, pati na rin siya.

“Magkano ba ang binayad mo sa manager naming bakla para masolo mo ako ngayon?” ang matigas na tanong niya.

“Kailangan mo pa bang malaman yan?”

Binitawan niya ang ngiting-pilit, napailing-iling. “Tangina! Ganyan ba talaga kayong mga bakla? Sinisira nyo na ang buhay namin, nagbabayaran kayo ng hindi nyo man lang ako kinunsulta? Katawan ko ang pinag-usapan dito! At wala akong kaalam-alam kung magkano ang pagbenta ng tanginang baklang iyon sa akin sa iyo? Anong klaseng mga tao kayo!!!” Sigaw niya.

“Ok... ok...” napahinto ako nang sandali at tiningnan siya. “20k”

Bigla siyang napatayo at sumigaw. “P***** INA! Tas ang ibibigay lang noon sa akin ay wala pang dalawang libo!” Sumandal sya sa barandilya ng terrace, ramdam ko ang matinding pagtimpi niya ng galit.

Para akong isang tupa na hindi makaimik at nagyumukyok sa tabi.

Ilang sandali lang at binitiwan nya ang isang malalim na buntong-hiniga, ibinaling ang paningin sa malayo, tila nag-iisip. Maya-maya, nilingon niya ako. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang matinding galit. Kaagad niyang kinaladkad ako patungong kuwarto at noong malapit na sa kama, itinulak nya ako ng malakas dahilan upang bumagsak akong patihaya sa ibabaw noon. “Tapusin na nga natin ito! Putsa! Itong ari ko lang naman ang habol mo di ba?!!!” Sambit niya.

Pakiwari ko’y isang iglap lang ang lahat na halos di ko na namalayang nandoon na pala ako sa ibabaw ng kama, nakatihaya at siya ay nakatayo sa harap ko. Gulat na gulat ako sa bilis ng mga pangyayari, nanlaki ang mga mata ko at ramdam ang paglakas ng kabog ng dibdib.

Kung gaano kabilis niya akong kinaladkad ay siya ding bilis ng mga sumunod na pangyayari. Nakapako ang tingin sa akin, dali-dali niyang tinanggal ang t-shirt, ang sinturon, ang zipper, at tuluyan nang hinubad ang pantaloon niya kasama na ang brief. Pagkatanggal na pagkatanggal sa lahat ng saplot, sumampa kaagad siya sa kama at sinadyang itutok at idiniin-diin sa mukha ko ang harapan niya...

(Itutuloy)

-----------------------------------

[4]

Hindi ako makahinga sa ginawa niyang iyon kaya mabilis ko siyang itinulak. Napatagilid sya sa kama at pinakawalan ko ang isang malakas na sampal na tumama sa mukha niya. “Pak!” Nanlaki naman ang mga mata ko sa pagkabigla, di inaasahang magawa ang pagsamapal, ang mga kamay ay itinakip sa bibig.

“Araykop...!” Ang nasambit niya, hawak-hawak ng isang kamay ang mukhang natamaan. Ini-expect ko na paulanan niya ng suntok ang mukha ko. Ngunit, “Ano ba ang gusto mo, tangina ka!” ang bulyaw niya, haplos-haplos pa rin ng isa niyang kamay ang pisngi na nasampal.

Tila nabunutan naman ako ng tinik noong hindi niya ako ginantihan. “Rodel, hindi sex ang kailangan ko sa iyo! Naintindihan mo ba iyon?” ang sagot ko na lang nang mahinahon.

“Hindi sex? Noong gabing ginamit mo ako, gusto mo iyon. Ngayon, nagbayad ka ng 20k sa manager kong swapang, hindi mo na gusto. Ano ba talaga? At bakit? Hindi ka ba nasarapan sa akin? Ha? Kung kailan na sana payag akong babuyin mo kahit ilang ulit pa, saka ka naman nag-iinarte! O sige, ganito na lang...” tumayo siya, tinumbok ang mini-component, pumili ng cd sa rack atsaka pinatugtog iyon. “Pagmasdan mo na lang ako, ok? Kakahiya naman kasi, 20k pa naman ang bayad mo sa akin dito. Putsa tiba-tiba na naman ang manager kong demonyo.” At sumayaw-sayaw siya, hubo’t-hubad pa rin sa harap ko, iyong klaseng sayaw na ginagawa nila sa gay bar.

Yumuko na lang ako noong maramdaman ang mga luhang dumaloy na sa mga pisngi ko habang patuloy ang pang-aakit at pang-inggit niya sa akin.

Marahil ay napansin niyang umiyak ako, huminto siya sa pagsasayaw. “Tangina, kakabadtrip naman! Ano bang gusto moooooo!” sigaw niya.

“Patawarin mo ako Rodel, iyan lang ang gusto ko.”

“Patawarin? Akala mo ganoon lang kadali iyon? Derick, hindi mo alam kung gaano kalalim at kasakit ang naramdaman ko dulot nang naranasang pambababoy ng mg bakla sa akin. Araw-gabi nakatatak iyon sa isipan ko iyon. Hindi makatulog, halos mabaliw ako sa kaiisip! Alam mo bang ilang beses ko nang pinag-isipang magpatiwakal dahil doon? Tapos, noong bumalik na SANA ang tiwala ko sa sarili, ganoon na naman ang ginawa mo sa akin? Alam mo bang dahil sa ginawa mo kaya ako pumasok na lang sa pagmamacho-dancer at pagko-call boy? Alam mo ba??? Alam mo baaaaaaaaaaaaa!!!!!” bulyaw niya sabay upo sa gilid ng kuwarto at hagulgol na parang bata.

Nilapitan ko siya at niyakap, hinaplos ang ulo. “Kaya nga patawarin mo ako eh...”

“Huwag mo akong hawakan, tangina mo... SINIRA MO ANG BUHAY KOOOOOO!!!” Patuloy pa rin siya sa paghagulgol.

Wala akong magawa kungdi ang dumestansya, naupo din sa sahig, pinagmasdan siya. Sa nasaksihan sa kanya, lalong tumindi ang naramdaman kong awa. “Ano ba ang pwedeng gawin ko upang mapatawad mo, Rodel? Sabihin mo. Pwede mo pa namang ituwid ang buhay mo ah, tutulungan kita.” Sabi kong nagmamakaawa ang boses.

“Tutulungan? At anong kapalit? Katawan ko? Bababuyin mo din ako? Huwag na oy! Mas ok pang ako na ang bababoy sa sarili ko.” Tumayo siya, pinulot ang mga damit na nagkalat sa sahig at inisa-isang isinuot iyon simula sa brief, sa pantalon, sinturon, hanggang sa t-shirt at pagkatapus, tinumbok ang terrace at naupo, ang tingin ay mistulang napakalayo.

Sumunod ako, umupo din sa silyang nasa harap niya. “Rodel, sorry na please... Sabihin mo sa akin kung ano ang dapat kong gawin upang bumalik ang tiwala mo.”

“Layuan mo ako. Lubayan mo na ako. Iyon lang ang hihilingin ko sa iyo. Ayoko nang magtiwala pa. Simula noong isinilang ako, wala pa akong nakitang taong pwedeng pagkatiwalaan. Lahat sila mga manggagamit, oportunista, manloloko. Lahat sila, itong hitsura at katawan kong ito lang ang habol. Lahat sila mga plastic, ang nais lang ay babuyin ako. At isa ka sa kanila!” At tumayo siyang patalikod sa akin, ang mga kamay ay itinukod sa grills ng terrace.

“Rodel, hindi kita masisisi kung ganyan ang paniniwala mo sa akin. Oo, inaamin ko, nagkasala ako sa iyo. Hindi ko akalain na ang ginawa ko ay makapagdulot pala ng karagdagang sakit sa isang matinding sugat sa puso mo na sana ay unti-unti nang nahilom. Pero lahat naman ng tao ay nagkakasala at nagkakamali, diba? At hindi lahat ng tao ay pare-pareho. Malinis ang intension ko sa iyo, Rodel. Nagkamali lang ako. Ngunit kung bigyan mo lang ako ng isa pang pagkakataong ituwid ang pagkakamaling iyon, gagawin ko. Patawarin mo lang ako.”

Hindi pa rin siya natinag.

“Rodel, lahat ng tao ay may kanya-kanyang pagsubok, may kanya-kanyang pinapasan sa buhay. Ako, akala mo ba masaya ang buhay ko? Hindi... pero pinilit kong maging masaya, maging makabuluhan ito, at may direksyon, may pangarap. At kahit ganito lang ako, pinilit ko pa ring kamtin ang mga pangarp ko; pinilit kong bigyang halaga ang buhay ko. Noong sinabi mong nag-iisa ka lang sa mundo, walang kakampi, at niloloko ng mga taong pinagkakatiwalaan mo, naramdaman ko ang naramdaman mo dahil...” napahinto akong sandali, pinahid ang mga luhang dumaloy sa mga mata.

Nanatiling walang imik si Rodel, tila nakikinig sa bawat salita na lalabas sa bibig ko.

“...kagaya mo, nag-iisa rin ako sa mundo. Noong graduating na ako ng college, nalaman ng mga magulang kong bakla ako. Nahuli nila kami ng boyfriend ko sa bahay na may ginawa. Hindi sila makapaniwala sa nakita at itinakwil nila ako. Pati mga kapatid ko, hindi na rin ako pinansin. Ang masaklap pa, pati boyfriend ko ay tuluyan na ring lumayo sa akin. Pakiramdam ko, gumuho ang mundo ko sa pagkakataong iyon. Kaya sa sama ng loob, lumayas ako. Nababalot sa takot at pangamba, walang kakampi, nakiki-pagsapalaran sa lugar na ni minsan ay hindi ko pa napuntahan... hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung saan pupunta, kung kanino humingi ng tulong. Ngunit nilakasan ko pa rin ang loob ko. Inisip na mga pagsubok lang ang lahat ng mga iyon sa buhay ko na malalampasan ko rin. Hindi ako nawalan ng pag-asa. Nagpakatatag ako, at buong tapang na hinarap ang mga hamon... Ngunit alam mo ba ang kaibahan ng sitwayon natin? Pinili mong sirain ang buhay mo. Nagpatalo ka sa galit. Nagpatalo ka sa mga hamon sa buhay. Imbis na lumaban ka, sinisisi mo ang lahat ng mga taong nakapaligid sa iyo – pati na iyong mga taong handa sanang tulungan ka. Buksan mo ang mga mata mo, Rodel. Napakasarap mangarap sa buhay. At lalo pang masarap ito kapag may mga taong sa kabila ng kanilang pagkakamali, ay tunay na nagmahal sa iyo. Huwag mong ituring ang lahat ng mga tao na kaaway. Mayroon din sa kanila ang kakampi. Sila ang hanapin mo...”

Dahil sa hindi pa rin siya umimik, tumayo ako at nilapitan ko siya, inakbayan. Doon ko lang napansing umiiyak pala siya.

“Patawarin mo ako Rodel...” ang mahina kong sabi.

Humarap siya sa akin. “Pwede na ba akong umalis?” ang paglihis niya sa tanong habang pinapahid ang mga luha niya sa pisngi.

“Ayaw mo na bang makipag-usap sa akin?”

“Pagod ako... naguguluhan, litong-lito. Gusto ko na sanang magpahinga.”

“O-ok... kung iyan ang gusto mo. Ihatid na kita sa tinutuluyan mo?”

“’Wag na...” sabay tumbok na sa pintuan.

“Sandali!” Kinapa ko ang wallet ko sa bulsa at dumukot ng isang libo. Iniabot ko iyon sa kanya.

“Huwag na, may pera pa ako.” Pagtaboy niya sa kamay ko. At kahit anong pilit ko, hindi pa rin niya tinanggap ang pera.

“Ok...” ang malungkot kong tugon. “Ayaw mo ba talaga akong patawarin?”

Hindi siya sumagot.

Akmang tatalikod na sana siya noong kinapa ko sa bulsa ko ang duplicate na susi ng apartment ko at iniabot iyon sa kanya. “Ito na lang ang tanggapin mo. Kapag isang araw ay maisipan mong bumalik, welcome ka palagi sa bahay na ito. At kapag nadatnan kitang nandito sa loob, iyon na siguro ang pinakamaligayang araw ng buhay ko...”

Pansin ko ang pag-aatubili niya. Ngunit tinanggap pa rin niya ito. Kahit papaano, may konting saya din akong naramdaman.

Nakatalikod na si Rodel noong sinabihan kong, “Rodel, pakawalan mo ang lahat ng galit d’yan sa puso mo...”

Alam kong narinig niya ang sinabi ko. Tuloy-tuloy pa rin siya sa paglakad papuntang stairway pababa na sa ground floor.

Dali-dali naman akong dumungaw sa terrace upang sundan siya ng tingin sa kalsada na nasa ibaba lang. Subalit laking gulat ko noong napatapat na siya, inihagis niya sa akin ang susi na iniabot ko. Bumagsak ito sa sahig ng terrace. Biglang gumuho ang mundo ko at naglaho ang lahat nang pag-asang babalik pa siya.

Sa sama ng loob, hindi ko na pinuntahan pa ang bar kung saan si Rodel nagmamacho-dancer. Isiniksik sa utak na nagawa ko na ang lahat at pilit na tinanggap na hindi na kami pweding magsama uli sa isang bahay. “At least, I tried my best” sabi ko na lang sa sarili.

Masakit... mahirap. Pero pinilit kong kalimutan siya. Isang lingo, dalawang lingo, tatlong lingo ang nakaraan at ramdam ko pa rin ang sakit. Tiniis ko ang lahat ng iyon.

Ngunit, hindi ko pala kaya. Bumalik pa rin ako sa bar niya kahit walang gagawin kungdi ang mag-order ng mainum at pagmasdan siya. Hindi na rin ako naki-agaw sa mga customers na gusto siyang maka-table o mai-uwi. Nakita ni Rodel na nandoon ako. Ngunit tila hindi na niya ako kilala pa. Sa tuwing nakikita siyang may ibang ka-table o kasamang customer sa pag-uwi pagkatapus ng show niya, di naman maisalarawan ang tunay kong naramdaman. Durog na durog ang puso ko.

Isang araw, naramdaman kong di ko na kaya at kailangan ko nang ihinto ang kahibangan ko, tuluyang kalimutan siya. Ngunit bago iyon, nagpagawa ako ng malaking streamer, 10 x 4 meters at isinabit iyon sa building sa harap mismo sa bar ni Rodel. Syempre, binayaran ko ang may-ari ng building. Ang nakasulat, “Rodel, di na kita guguluhin pa. Ngunit hihilingin ko sa iyo – sa huling pagkakataon na sana ay puntahan mo ako sa Ayala Avenue, Makati; sa kanto kung saan nandoon ang isang puno ng kahoy na minsan ay kinudlitan mo ng iyong pangalan. Maghintay ako doon, sa darating na Sabado, hanggang alas 7 ng gabi”

Dumating ang takdang araw. Hindi ko lubos maisalarawan ang naramdaman. Sobrang kaba, takot, lungkot na baka hindi na papansinin pa ni Rodel ang mensahe ko... Alas 6:00 pa lang ay naglakad na ako papunta doon. Malapit lang kasi sa apartment ko. Subalit laking pagtataka ko sa nakitang maraming taong nag-uumpukan din sa lugar at lahat sila ay nakatingin sa akin. Syempre, sobrang hiya ko. Ang iba sa kanila ay nakatayo lang at mayroon ding yumakap sa akin at nagbigay-suporta at encouragement, “Kaya mo yan... dude” “Go, go, go, you deserve a chance” na nagpalakas naman ng loob ko. Ngunit mas lalo akong namangha noong may mga crews ng isang TV channel na nandoon din at sinadyang i-cover ang kuwento.

6:30, walang Rodel na dumating. 7:00 wala pa rin. Hinintay ko ang 7:30; wala. Hanggang 8:00, wala p arin, hanggang sa unti-unting nag-aalisan na ang mga tao at ang mga crews ng TV channel.

Tila naubusan ako ng lakas sa pangyayari. Sobrang sama ng loob, nagdurugo ang puso, nagpasiya akong lumisan na rin sa lugar. Noong makapasok na ng bahay, ibinagsak ko kaagad ang katawan sa higaan at ibinuhos ang lahat ng sama ng loob sa paghagulgol.

Nasa ganoong ayos ako noong mula sa terrace ay may narinig akong ingay. Sa pag-aakalang ano ang mayroon, tumayo ako, pinahid ang mga luha. At noong buksan ko ang pinto, di ako makapaniwala sa bumulagta sa mga panoingin ko. Si Rodel, nakatayo sa harap ng pinto, ang mga mata ay seryosong nakatingin sa akin.

“Rodel! Nandito ka??!” Sigaw ko sa sobrang pagka-gulat.

“Oo, pinakawalan na ng puso ko ang lahat ng galit ko sa mundo”

“Bakit dito sa terrace?”

“Di ba dito ko naitapun ang susi ng apartment. Kaya inakyat ko nalang ang pader at tinalon itong terrace, nagbakasakaling mahanap ko pa ito dito.” Sabay kindat naman sa akin at bitiw ng pamatay niyang ngiti.

Syempre, heaven ako sa ngiti niya kaya niyakap ko kaagad siya nang mahigpit na mahigpit. At tinugun din niya ng kasing-higpit ang yakap ko...

“Bakit ka pala hindi sumipot doon, ang daya mo...”

“May nakita kasi akong mg crews ng TV. Malay mo, kapag nadiskubre ako doon, kunin nila akong artista. Paano yan, e di na naman ako uuwi pa sa iyo...”

At sabay kaming nagtatawanan.

(Itutuloy)