Si Louie At Ang Aking Mga Ala-Ala 21

Si Louie At Ang Aking Mga Ala-Ala

Written By: Baste31 - j.a.c.

Chapter 21: Panibagong Buhay

Please Click The Link For Previous Chapters: COMPILATION

Nagising ako na halos hindi makakilos sa sakit ng katawan. Sa kaliwang kamay ko nakakabit ang isang dextrose na naka sabit sa isang bakal na stand. Parang hindi pa maayos ang takbo ng isip ko ng mga sandaling magising ako, nakahiga lang ako sa isang puting higaan na may puting kumot medyo tuliro. 

Pagligid ng mga mata ko nakita ko si Mama nakaupo sa isang gilid malapit sa pintuan, nakayuko lang na parang nagdarasal. Humugot ako ng lakas para magsalita pero parang tuyong tuyo ang lalamunan ko kaya "Ma.." lang ang nasabi ko. 

Napabalikwas si Mama sa kinauupuan nya, magkahalong saya at pag-aalala ang nakita ko sa mukha nya. Agad namang tumayo si Mama sa upuan at lumapit sa akin, "Thank God anak gising ka na!" kasabay non ang pags-sign of the cross ni Mama. 

"Ano nararamdaman mo anak? May masakit ba sa'yo?" ang tanong ni Mama habang mangiyak ngiyak na sa harapan ko.

Umiling ako at sinabi kay Mama na "i'm ok Ma.." pagkatapos hinawakan ni mama ang kanang kamay ko ng mahigpit, ramdam ko ang matinding care at pagpapasalamat ni Mama na ok lang ako sa hawak nya sa akin. 

"Wag ka munang kumilos, tatawagin ko lang ang Papa mo at ang doktor sa labas, anak." nang lumabas si Mama ng pinto, saka ko lang narealize ang mga nangyari. Naalala ko ang pagsalpok ng sasakyan ko sa pader kasama si Paul. 

Wala pang isang minuto ng bumukas ang pinto at pumasok si Papa kasama sa likuran niya si Louie. Kahit medyo may naramdaman akong pagtatampo kay Louie, nanaig pa rin ang pag-aalala ko para kay Paul. Hindi ko na pinansin ang pangangamusta ni Papa at hinanap ko si Paul. 

"Pa, si Paul nasan? Ano lagay nya? Gusto kong makita si Paul Papa!" bigla naman akong natakot sa pagbabago ng reaksyon sa mukha ni Papa, mula sa matinding pag-aalala napalitan yon ng pagyuko at lungkot. 

"Pa! Sabihin mo ano nangyari, ano ba Pa?! Ano nangyari kay Paul?" halos maiyak na ako sa pagsigaw kay Papa pero hindi naman sya kumibo at nanatiling hindi makatingin sa akin. Nagsikip ang dibdib ko sa hindi pagsagot ni Papa at kung ano-ano ang pumasok sa isip ko. Sa naaalala ko kinabig ni Paul ang manibela dahil may sasakyang tutumbok sa kaliwa ko at dahil doon bumangga kami sa isang pader si Paul ang nasa kanan kaya inisip ko na si Paul ang napuruhan. 

Wag naman sana pero sa hindi pagsagot ni Papa parang.. F*ck!! Ayaw kong isiping ang nangyaring di maganda kay Paul! Ilang saglit pa ay bumukas ulit ang pinto, pumasok ang isang nurse at isang doktor at tiningnan ang kalagayan ko. Hindi daw kami dapat mag-alala dahil maayos namanang lagay ko, in fact pwede na raw akong makalabas. Pero kung makakaramdam ako ng kakaiba or pagsakit ng ulo dapat daw ay agad ipaalam sa kanila. 

Ng matapos akong tingnan ng doctor lumabas ito kasama ang nurse, si Papa naman ay nagpaalam para hanapin si Mama at may pag-uusapan lang sila kaya ibinilin nya ako kay Louie. Nang lumabas si Papa naiwan si Louie na nakaupo sa upuang malapit sa pinto. Nang tumingin sa akin si Louie umiwas ako ng tingin, medyo hindi ko pa ata sya kayang kausapin. Parang umuugong naman ang tenga ko sa sobrang katahimikan pero hindi ko na lang pinansin. Hindi nagtagal nagsalita na rin si Louie. "galit ka?" ang sabi nya. 

Hindi naman ako sumagot, at medyo kumunot ang noo. "Bakit hindi mo ako hinintay? Di ba ang sabi ko ihahatid kita?!" mababa ang boses ni Louie may halong pagpapakumbaba at pag-iingat. "baka kasi busy ka pa kay Diane o kung ano man yung ginagawa nyo." "ano ba ang sinasabi mo Christian?" "hindi mo alam? Heh, sabagay normal lang naman sa magboyfriend ang magholding hands at mag'halikan'!" napansin kong yumuko si Louie, magkahawak ang dalawang kamay at parang ang lungkot. 

Akala naman nya maaawa ako sa kanya. "akala ko pa naman Christian ikaw ang unang makakaunawa sa kalagayan ko.. Ang hirap hirap ng kalagayan ko Christian, hindi ko alam kung ano ang dapat gawin, kung saan ako dapat lumugar.. Kahit ano ang gawin ko, isa pa rin sa inyo ang masasaktan ko.. Nahihirapan na ko.." kitang kita ko ang namumuong luha sa gilid ng mata ni Louie. 

At hindi naman ako bato para hindi maramdaman ang paghihirap nya, at isa pa tama si Louie parang kahit ano ang gawin nya may masasaktan at masasaktan pa rin sya. Napaka selfish ko talaga!! Wala na akong inisip kung hindi ang sarili ko. Laging nagpapadala sa emosyon, nagpapadala sa galit at laging pabigat sa ibang tao! "sorry Louie.. Ang selfish ko.. Alam ko nahihirapan ka.. Pero pinairal ko na naman ang tigas ng ulo, at saradong isip! Wag ka ng malungkot Louie, wag ka ng magalit. Mahal mo pa rin ba ako kahit ganto ako?" tumingin sa akin si Louie na parang nangungusap at lumapit sa akin. Umupo sya sa gilid ko at umakbay, hinawakan ang kamay ko. 

"hindi naman ako nagalit at hindi naman mawawala ang pagmamahal ko sayo Christian. Pagpasensyahan mo na lang ako kasi hindi ko mahiwalayan si Diane.. Ayaw kong magsinungaling sayo pero nahihirapan talaga akong gawin yon. Alam mo naman ang pinagdaanan nya. Pero kung ano man ang gawin namin, hindi ka naman mawawala dito sa puso ko ikaw lang naman ang laman nito. Basta wag kang susuko, aayusin ko ang lahat, pangako!"

"hihintayin ko ang pangako mo Louie. Mula ngayon hindi na ako magseselos. Mula ngayon ibibigay ko naang buong tiwala ko." 

"Mahal na mahal kita, tandaan mo yan Christian!" sasagot na sana ako ng mahal rin kita Louie pero bumukas ang pinto ng kwarto kaya agad na dumistansya si Louie sa akin at hindi na ako nakapagsalita. Ng pumasok sa pintuan ang parents ko nakiusap si Papa kay Louie na kumuha ng wheelchair, dadalin daw nila ako sa kwarto kung nasaan si Paul kaya agad na umlis si Louie para kumuha ng isa. Bumalik si Louie na may dalang wheelchair at inalalayan naman ako ni Papa para makaupo ng maayos at nilagay ang dextrose sa stand sa kanang likuran ng wheelchair. Si Louie ang nagtulak ng wheelchair palabas ng pinto patungong hallway. 

Ilang mga kwarto pa ang dinaanan namin ng makarating kami sa mga kwarto na may ICU ang nakasulat. Huminto kami sa isang kwarto at sabi ni Mama dito raw ang kwarto ni Paul nasa loob rin daw ang parents nito. Nagkausap na raw sila ni Mama, medyo disappointed raw sila sa akin pero hindi ito ang time para mag-argue, kailangan tayo ni Paul at kung ano man raw ang masabi nila sa akin wag raw akong magagalit. 

At intindihin na lang ang pinagdaraanan nila. Ng pumasok kami sa loob ng kwarto dinatnan namin ang parents ni Paul na nagbabasa ng Bible, nakaupo pareho sa silya malapit sa higaan ni Paul. Nang mapansin nila ako tumayo ang Mama ni Paul at agad na lumapit sa akin. Biglang umagos ang luha nito at humahagulgol na yumakap sa akin. "Christian.. Si Paul.. Huhuhu.." sa tindi ng awang naramdaman ko hinagod ko ang likod ni Tita. Pilit pinapakalma at pinapalakas ang loob. "Si Paul, Christian hindi namin kakayanin kapag nawala sya sa amin ng Papa nya.. Siya ang buhay namin.Huhuhuh.." tuluyan na ring pumatak sa mga mata ko na kanina pa namumuong mga luha na nagpapalabo ng paningin ko. 

Si Mama naman ay yumakap na rin sa Mama ni Paul at sinabing may awa ang Diyos. Ng makalma na ng bahagya ang Mama ni Paul inalalayan ito ni Mama sa upuan at inabutan ng baso ng tubig. Matapos yon inilapit ako ni Louie sa higaan ni Paul. Nang makita ko si Paul na puno ng sugat, naka oxygen, dextrose at may aparato na nagpapakita na tumitibok pa ang puso nya ngunit walang malay, napuno ang isip ko ng pagsisi sa sarili at awa kay Paul. 

Kahit nasa bingit ng kapahamakan ako pa rin ang inisip nya hindi ang sarili. Naalala ko tuloy ang sinabi ko sa kanya noon.. "hindi talaga lahat ng bagay kaya nating makuha kahit marami pa tayong pera lalo na ang pag-ibig. Love is unfair, minsan may mahal ka pero may mahal namang iba ang mahal mo, maswerte ang taong nagmahal at minahal ng taong mahal nya. Tapos hirap pang iprove kung mahal mo talaga ang isang tao. 

Naalala ko tuloy yung teacher natin sa English at ang sabi nya "how will you know if that is true love? If you are willing to sacrifice your life to the one you love, then we can say that your love is true" e adik naman kasi si Maam, wala nang saysay malamang true love kung patay ka na!" 

Hindi ko alam na ganon ako kamahal ni Paul, na kahit sarili nya kakalimutan para sa akin. Hindi ko akalaing kaya nyang magsakripisyo ng buhay para sa mahal nya. Kaya humanga ako sa pag-ibig ni Paul para sa akin at inisip kung kaya ko ring patunayan ang pagmamahal ko para kay Louie gaya ng ginawa ni Paul. Habang naririnig ko ang beep-beep.. Sa loob ng kwarto na yon nahirapan akong tanggapin ang sinapit ni Paul ng dahil sa akin, lalong bumigat ang loob ko ng sabihin ni Mama na kung hindi pa magigising si Paul within 24hours, declared si Paul in the state of coma. 

Naiyak ako ng marinig ko kay Mama 'yon, hinawakan ko ang kamay ni Paul "huhuh.. Kasalana ko Paul.. Ako dapat ang nakahiga dyan hindi ikaw, kaya gumising ka na Paul.." halos di na ako makakita dahil sa luha sa mga mata ko. "alam ko naririnig mo ako Paul, kaya gumising ka na dyan! Kapag gumising ka magpapakabait na ako, ikaw ang guardian angel ko Paul. Ikaw ang naglayo sa akin sa maling pananaw ko sa buhay noon kaya please Paul gumising ka na!! Huhuhu. Ako ang dapat nandyan.. Paul!!"

Nang makita nila Papa na masyado na akong naapektuhan sa mga nangyari nakiusap si Papa kay Louie na ilabas muna ako ng kwarto. Paglabas namin ng kwarto ni Paul dinala ako ni Louie sa isang maliit na chapel sa may gitna ng building. Dinala ako ni Louie sa harapan ng chapel tabi ng upuan at tapos lumuhod si Louie sa tabi ko at sabay kaming nagdasal. Panginoon wag nyo pong kukunin sa amin si Paul, kahit ano po gagawin ko hayaan nyo lang po syang mabuhay. Ako po ang pasaway kaya ako dapat ang kunin nyo hindi sya. Nagmamakaawa po ako sa inyo.. 

Hindi pa man ako nagtatagal sa pagdarasal napahagulgol na naman ako sa sama ng loob. Ng makita ako ni Louie pilit nya akong kinalma at hinimas ang likod. "Alam ko sinisisi mo ang sarili mo sa nangyari kay Paul, Christian pero lalong malulungkot si Paul kapag nakita kang nahihirapan, ako rin nalulungkot na makita kang ganyan kaya dapat tatagan mo loob mo, papakinggan tayo ng Diyos kaya wag tayong mawalan ng pag-asa." 

"huhuhuh.. Ako naman kasi dapat ang nandon hindi si Paul. Pinilit ko pa syang sumakay sa kotse kahit lasing ako, at kahit nasa piligro buhay namin ako pa rin ang iniisip nya.. Huhuhu.." halos baybayin ko ang mga salita na sinasabi ko sa sobrang paghikbi. 

Si Louie naman ay umakbay sa akin at sinabihang maaayos rin ang lahat. Pagkatapos naming magdasal bumalik kami papunta sa kwarto ni Paul, medyo kalma na ako ngayon at nakaramdam na rin ng gutom. Inabutan namin si Papa at ang parents ni Paul sa labas ng kwarto nakaupo sa isang mahabang puting upuan. Paglapit namin sya namang paglabas ni Mama sa kwarto, sabi ni Louie kami muna ang magbabantay kay Paul kaya pumasok kami ulit. Itinabi ni Louie ang wheelchair sa higaan ni Paul tapos ay kumuha sya ng mansanas sa table at nagbalat. Hinawakan ko ang kamay ni Paul at kinausap sya. "Paul.. Alam ko naririnig mo ko. 

Paul magpakatatag ka at wag mo kaming iiwan, kayanin mo para sa akin. Kapag may nangyaring masama sayo hindi ko mapapatawad ang sarili ko. Habang buhay kong dadalhin na ako ang dahilan ng pagkawala mo, gusto mo ba yon? Pangako ko sayo kapag gumising ka magpapakabait na ako, kapag gumising ka kahit anong gusto mo gagawin ko.. Kaya please Paul.. Gumis-" 

"talaga? Kahit ano gagawin mo?" magkahalong gulat at tuwa ang naramdaman ko ng marinig ang isang napaka-familiar na boses. Si Louie man ay nabigla sa nangyari, pero masaya. 

"wala ng bawian Ian kaya.." sa sobrang tuwa ko nayakap ko si Paul, nawala sa isip ko na dapat ay maingat ako sa kanya. "aww.." "Paul!! Gising ka na! Hahahah.. Oo kahit ano ang gusto mo gagawin ko.. Hahaha! " agad na lumabas si Louie at sinabi kina Mama at sa parents ni Paul ang magandang balita. Agad nagpasukan ang lahat sa kwarto at tuwang tuwa sa paggising ni Paul. Niyakap ng Papa ni Paul ang mama nya at nagpasalamat sa Diyos. Si Mama naman ay hinimas ang balikat ko ng may ngiti sa labi. 

Tumawag ng doctor si Louie. Pagbalik nya kasama ang doctor at nurse lumabas muna kami nila Louie at ng parents ko sa kwartong yon, umupo sila sa upuan mga apat na hakbang mula sa pinto ako naman ay nasa hallway nakaharap sa kanila. Habang kinakausap ako ng parents ko sa magandang nangyari, bumalik si Louie sa loob at may dalang nabalatang mansanas pagbalik sa'min. "eto, kumain ka muna Ian, alam ko kanina ka pa gutom." "salamat!" pagkatapos nun inabot ko yung pagkain mula kay Louie. "Louie hijo, kanina ka pa rin hindi kumakain, heto bumili ka muna ng makakain. Ibili mo na rin kami ng mga Tita mo please, thank you." ang utos ni Papa kay Louie sabay abot ng pera. Madali namang sumunod si Louie at umalis para bumili ng makakain. 

Matapos tingnan ng Doctor si Paul, lumabas na ito ng kwarto kasama ang nurse. Sinabi nito sa amin na under observation pa si Paul sa ngayon maliban sa mga sugat nya wala naman daw silang iba pang findings, kakailanganin nga lang daw ni Paul ng isang mahabang pahinga at physical theraphy para sa mga nabugbog na muscles. 

Masaya kami nila Mama na pumasok sa kwarto ni Paul, humingi naman ako ng sorry sa parents ni Paul sa paggiging iresponsable ko dahilan para malagay sa alanganin ang buhay ng kaibigan ko at bukas loob naman silang nagpatawad ngayong maayos na ang lagay ni Paul kahit papaano.

Dumating si Louie dala ang mga pagkain galing sa isang fastfood. At habang kumakain ang lahat maliban sa amin ni Paul nagring ang cellphone ni Louie. "hello, Diane.. Nasa ospital pa.. Mabuti na.. Oo.. Ikaw kumain na? Mabuti.. Ngayon na? Uhm.. Sige.. Bye.. Love you too.." pagkatapos ko marinig yon hindi naman ako nakaramdam ng selos. Tumingin sa akin si Louie, tingin na parang nagpapaalam na gusto nyang puntahan si Diane. "puntahan mo na.. Hinihintay ka na ng Gf mo.. Ayee.." ang sabi ko kay Louie. 

Kinulit ko lang sya sa harap nila Papa pero sa loob ko, gusto ko dito muna sya sa akin, samahan ako,alagaan ako pero hindi ko naman masabi. Nagpaalam lang si Louie kay Paul at sa mga parents namin pagkatapos umalis na sya at pinuntahan si Diane.

To Be Continued