Disclaimer: Hindi ko po original characters sila Joseph, Paul, Blue, at kung sino man po ang mga character sa story ni Kuya Bluerose. Siyempre, ang credit pa rin ay sa gumawa nila.
Heto na po ang Chapter 78.
Isaac's POV
Ang sakit ng ulo ko nang nagka-malay ako. Pero kaagad kong
pinilit ang sarili ko na bumangon. Pagkadilat ng mata ko, kitang-kita ko iyung
mga tao na nakatayo lang sa bangketa. Si Sharina, wala na sa kinauupuan niya.
Saglit na nagulat ako nang bumukas ang pintuan sa tabi ko.
“Isaac, are you okay?” tanong ni Sharina. Medyo
sinampal-sampal pa niya ako para magising.
“Yes, I'm okay,” kaagad na sagot ko.
“Tatawag na ako ng ambulansya tsaka pulis kasi may bobo na
mabilis magpatakbo ng sasakyan!” sigaw niya ata doon sa driver na nakabunggo sa
amin.
“Sige lang miss. Tumawag ka ng ambulansya, tumawag ka pa ng
pulis, wala akong pakialam dahil wala naman akong kasalanan,” dahilan ng
nakabangga sa amin. “Kasalanan ko pa ba iyun? Matagal ng naka-green iyung
traffic lights tapos tumuloy pa sila?”
Sinubukan kong isipin iyung nangyari kanina. Hindi nga ako
tumingin sa traffic lights sa taas. Kasalanan ko ang nangyari.
“Sharina,” tawag ko. “Huwag.”
“Pero babe-”
“Okay lang.” Hinawakan ko ang kamay niya. “Just let me handle
it.”
“Okay.”
Bumalik ang isip ko sa parteng nakita ko ang multo ni Aulric.
Totoo kaya iyung sinasabi sa amin ni lolo?
Zafe's POV
Sa kalagitnaan ng aking kamalayan, naaaninag ko ang bibig ni
Aulric. Pero nagtataka ako kung bakit masakit ang aking ulo. Masakit ang aking
katawan. Ano ang nangyari?
“...fe, gumising ka!” rinig kong sigaw niya.
Habang sumisigaw siya ay parang may nakita siya.
“Tulong!” sigaw naman niya ngayon.
May nakikita akong isang pares ng paa na naglakad papunta sa
kaniya.
“Kaya kong lumabas. Siya muna ang unahin mo,” sabi niya sa
tao.
Nakalabas nga si Aulric gaya ng sinabi niya. Sa pintuan na
malapit sa akin, sinubukan nila na sirain ang pintuan.
“Shit! Langis ba iyung naaamoy ko? Sasabog ba ang kotse?”
narinig kong tanong ni Aulric.
“Posible...” narinig ko habang nawawalan na naman ako ng
malay.
Nabuksan na nila ang pintuan ng kotse ko. May isang tao naman
na hindi ko kilala ang tiningnan ang kalagayan ko.
“Hindi maganda ito,” rinig kong sinabi ng tao.
Nang bumuka ang aking mata, saka ko lang napansin na umuulan.
Maya-maya ay may narinig akong bagay na sumabog.
“Okay lang ang lahat, okay lang,” rinig kong sinasabi ni
Aulric na nakayapos sa akin.
Dinilat ko ang aking mata. Nasa higaan pa rin ako at katabi
si Colette na nakayakap sa akin. Dahan-dahan na bumangon ako para hindi siya
magising. Pumunta ako sa banyo para maagang maligo. Bakit mas madalas ko nang
napapanaginipan si Aulric?
“Zafe,” tawag sa akin ni Colette na nasa likod ko na.
Hindi ko na namalayan na nakayakap na siya sa akin.
Nararamdaman ko ang kaniyang labi sa likod ko, nararamdaman ko din ang kamay
niya na kung saan-saan. Dahan-dahan na nagigising ang ari ko.
「7 years ago...
“Ang sarap talagang hawakan ng balikat mo,” puri ni Aulric,
pero sa tono ng pananalita niya ay gusto niyang saksakin ang likod ko.
“Thank you,” sabi ko kahit alam ko ang pinaparating ng boses
niya.
Hinahalik-halikan na niya ngayon ang likod ko. “Gusto ko ding
magkaroon ng balikat na katulad mo.”
“Sigurado ka ba na kailangan mo pang magpalaki ng katawan?
Natatandaan ko noong isang araw, may nang-holdap sa atin. Wala akong nagawa
kung hindi tumayo lang. Pero ikaw, halos patayin mo iyung holdaper.”
“Alam ko. Pero nai-insecure ako kapag nakakatabi kita.”
Naramdaman kong kinagat na niya ang likod ko pero hindi iyun masakit.
“Si Aulric, nai-insecure. Bago iyan ahh?”
Humarap ako sa kaniya at kaagad na inatake ang labi niya.
“Ma-insecure ka kapag ang labi na ito, hindi na ikaw ang
hinahalikan,” sabi ko nang humiwalay ako para huminga.
Binigyan naman niya ako ng nakakalokong ngiti. “Makiusap nga
kaya ako kay Sir Arthuro na bigyan niya ako ng mga role kung saan maghahalikan
kami ni Jin?”
Biglang ako ang na-insecure sa sinabi niya. Marahas na
hinalikan ko ang kaniyang labi. Iyung Jin na iyun, napaka-swerte at nahalikan
niya sa labi si Aulric. ‘I Saw Mommy Kissing Santa Claus’? Papalitan ko ang
title na iyun ng ‘I Saw Aulric Getting Pounded By Santa Claus’.」
Nang dumilat ako, hindi ko namalayan na ang hinahalikan ko ay
si Colette. Kaagad akong naglagay ng distansya sa pagitan namin. Shit! Paano
kung sinabi ko ang pangalan ni Aulric habang nagse-sex kami? At bakit
nilalayuan ko si Colette? Asawa ko siya.
Nagtataka naman na tumingin sa akin si Colette. “Zafe, are
you okay?” Zafe, ituloy mo! Lumapit ka ulit! Ituloy mo!
“Yeah, I'm okay,” sagot ko. “I'm just, not in the mood right
now.” Anong klaseng dahilan iyan? Tumigil ka! Huwag kang magpaliwanag. Ituloy
mo!
Dahan-dahan naman na nilapitan ko siya. “Kasi, wala tayong
condom dito sa CR at, ubos na ang stock natin. Also, wala pa akong plano na
bigyan si Felric ng kapatid.”
“Kahit blowjob man lang?” tanong pa niya.
Nag-isip ako ng mga pwedeng idahilan para hindi matuloy ang
mga iniisip niyang gawin. Iyung para hindi siya mag-alala. Pero alam ko na
kahit anong piliin ko, mag-aalala pa rin siya. Gagamitin niya ang status niya
bilang asawa ko para malaman niya ang problema ko. Pero ayoko, ayokong magkaroon
ng problema.
Hinawakan ko ang balikat niya para paluhurin siya. Umabot
naman hanggang tenga ang ngiti ni Colette sa tuwing ginagawa namin ito. Pero sa
tuwing ginagawa namin ito, parang may mali. Parang may mali sa akin. Hindi ako
nasisiyahan.
One time, bago ako ikasal, lasing ako noon. nagpa-blowjob ako
doon kay Katya na taga Schoneberg Academe. Kung paano ko hawakan ang buhok ni
Aulric, ginawa ko iyun sa kaniya. Kung paano ko ipalunok sa kaniya ang
pagkalalaki ko na halos mabilaukan si Aulric, ginawa ko iyun sa kaniya. Pero sa
tuwing natatapos ang blowjob, nasasabi kong...
“Shit, Aulric! Lunukin mo tamod ko! Ungh!”
Kaya kapag si Colette ang nagbibigay sa akin ng blowjob,
ini-imagine ko na si Aulric ang gumagawa. At sa tuwing naaabot ko ang rurok,
hindi ako umuungol. Dahil baka masaktan ko lang ang damdamin ni Colette. Na
kahit sa mga sekswal na gawain, si Aulric pa rin ang naiisip ko.
Kinuyom ko lang ang kamao ko na nasa pader ng CR at hinayaan
na lumabas ang tamod ko diretso sa tiyan ni Colette. Hinabol ko ang aking
hininga dahil mabilis ang tibok ng puso ko. Pakiramdam ko ay nangangaliwa ako
sa aking asawa.
Umalis kaagad ako sa aking kinatatayuan at kumuha ng
pangkuskos sa balat. Nilagyan ko ito ng sabon at binalikan ko si Colette.
Nagpalitan lang kami ng ngiti habang ginahawa ko iyun. Ngayon, hindi niya
malalaman na may problema kaming dalawa, na may problema ako.
Nang natapos na siya, kinuha naman ni Colette ang pangkuskos.
“Ikaw naman. Talikod ka.” Kailangan ay umalis na siya dito.
“Hindi ba may importante kang meeting sa business mo ngayon?”
pagpapaalala ko sa kaniya matapos maalala ang sinabi niya kagabi tungkol sa
isang napaka-importanteng meeting sa business career niya.
“Babe, it can wait,” dahilan niya. “Talikod ka na.”
Akmang pinapatalikod niya ako pero pinigilan ko ang kaniyang
kamay. “Babe, you know pagdating sa business, pagiging punctual ay isa sa mga
dahilan kung bakit natu-turn on ang kliyente sa atin. Lalo na't bihira ang
pagiging punctual sa bansa natin.”
Kinuha ko ang ulo ng shower at itinutok sa katawan niya para
mabanlawan.
“Sa bagay, may point ka,” ngiwi niya habang binabanlawan ko
siya. “Kailangan ay balik-balikan ako ng mga kliyente ko para mabilis lumago
ang negosyo ko.”
Kinuha ko ang twalya na para sa kaniya saka ipinulupot ito sa
katawan niya.
“Hey, mag-date naman tayo mamaya. Celebrate tayo kapag
napa-oo ko iyung kliyente ko mamaya,” suhestyon niya.
“Of course. Kahit hindi pumayag, date pa rin tayo mamaya,”
pagpayag ko.
“Okay. I love you, babe.” Hinalikan niya ako sa labi.
“I love you din,” nakangiting tugon ko.
Lumabas na si Colette ng CR. Kaagad ko naman ni-lock ang
pintuan sa cubicle para hindi niya makita ang ginagawa ko. Binuksan ko lang ang
shower. Pumikit ako at ibinalik ang isip ko sa nakaraan. Kung saan buhay pa si
Aulric.
「7 years ago...
“Nararamdaman mo ba iyang titi ko?” tanong ko sa kaniya
habang ipinaparamdam ko sa kaniya kung gaano na ito kagalit matapos niyang
sabihin kanina bigyan pa siya ng role kasama si Jin na may halikan.
Ngumiti pa rin siya ng nakakaloko. “Oo. Ako gumising niyan.”
“Isubo mo,” bulong ko sa tenga niya. “Kasi gusto kong putukan
iyang labi mo sa tuwing binabanggit mo ang pangalan ni Jin habang intimate
tayo.”
“Alam ko,” tugon niya habang luluhod. “Medyo gusto ko nga
iyung mas galit na Zafe kasi ang sarap i-challenge.”
Nagtataka ako sa mga sinasabi niya. Diniladilaan na niya ang
matigas kong pagkalalaki habang nakatingin sa akin. Shit! Baka nga sinasadya
niya na banggitin ang pangalan ni Jin para magalit ako dahil iyun ang gusto
niya.
“Sige nga? Iputok mo nga iyan sa labi ko,” hamon niya.
Ipinasok ko ang pagkalalaki ko sa bibig niya. Marahas akong
umulos habang hawak ng dalawang kamay ko ang buhok niya. Gustong-gusto ni
Aulric na nilalakasan ko ang pagpasok kapag sa likod ako nanggagaling. Siguro,
ganoon din kapag sa bibig niya.
Maya-maya ay nararamdaman ko na malapit na ako. Mas lalong
binilisan ko ang pagbayo. Kahit nararamdaman ko na medyo tumatama sa ngipin
niya ang ginagawa ko, tiwala ako kay Aulric na hindi niya hahayaan na kagatin
ang ari ko.
“Shit, Aulric! Lunukin mo tamod ko! Ungh!” sabi ko nang halos
naabot ko na ang rurok.
Hindi ko inalis ang kamay ko sa ulo niya hanggang sa wala
nang mailabas ang ari ko. Gusto ko, lahat-lahat ay lunukin niya. At ang sarap
sa pakiramdam. Ilang araw akong hindi nagpalabas? Mukhang isang linggo ata.
Panigurado, mabubusog si Aulric. Ang sarap sa feeling.」
Kinontrol ko ang pag-ungol ko nang nilabasan na ako. Mas
intense kesa sa nangyari kanina kay Colette. Kasing instense nito iyung
ginagawa ko kay Aulric.
Matapos magpalabas ay mapaupo ako sa banyo. Bumalik ulit ang
guilt na nararamdaman ko kanina. Na parang nangangaliwa ako. At ang reyalidad
na hindi ko na mararamdaman ang nararamdaman ko kay Aulric. Shit! Malaking
problema ito.
Alexander's POV
If I were a better person, magpo-post ako ng status sa
profile ni Randolf na ang status ay, ‘I'm gay’. Kaya lang, hindi ko gagawin
iyun at baka makahalata siya na may nakakaalam kung ano ang password ng
Facebook account niya.
「5 hours ago...
Sa condo habang naghahanda kami na pumunta sa opisina, may
inabot si boss Aulric na papel. Papel pala ito na naglalaman ng Facebook
account ni Randolf.
“Breaching of privacy,” unang mga salita na pumasok sa isip
ko. “At paano mo ito nakuha?” Umupo ako sa tapat ni boss Aulric.
“Keylogger,” sagot niya kaagad. “Nag-Facebook nga talaga siya
sa laptop ko gamit iyung incognito na browser.” Ahh! May background nga pala
siya sa computer technology.
“So, kaya binibigay ko iyan sa iyo ay para mamanmanan natin
siya ng mabuti, at gusto kong mag-report ka sa akin kung ano iyung
pinag-uusapan nila sa isang chatbox.”
“At bakit kailangan ko itong gawin?” sarkastikong tanong ko.
“Dahil nagta-trabaho ka sa akin?” sarkastikong sagot niya.
“At tsaka, I feel that something is up with these people. Bakit all of a
sudden, pinag-uusapan nila iyung totoong Aulric?”
“Bakit nga ba?”
Tumingin siya sa pambisig na relo. “See, may ginawa akong
simulator. Like, paano kung ako talaga si Aulric? Pekein ko kaya ang pagkamatay
ko? Sure! Tapos, habang nade-depress si Zafe sa pagkamatay ko, tumayo lang ako
sa tabi at pagmasdan siya na nasasaktan dahil wala na ako. Tapos, bigla siyang
nakahanap ng kapalit. Say, si Colette. Nagkaanak sila. At may pumasok na pekeng
Aulric. Ngayon, ito na ang oras para magkagulo. Paghihiwalayin ko si Zafe at
Colette dahil buhay pa ako.”
Tumingin lang ako sa kaniya habang pina-process ko iyung
sinasabi niya dahil medyo magkahalintulad kami ng buhay ni
what-if-buhay-itong-totoong-Aulric, pero sa sarili kong bersyon. Hindi mo
ma-gets ang sinasabi ni boss pero base sa nakalap kong impormasyong tungkol sa
tunay na Aulric, may 50/50 chance na gagawin niya iyun?
Okay, nag-assume ako na gagawin talaga ni tunay na Aulric
iyung sinasabi ni boss. Say, gagawin niya iyun para sa isang grand scheme?
“Hindi ako maka-relate,” nakangiwing saad ko. “Pero kung ako
ang tatanungin, ayokong humantong sa parte na nakahanap na ng iba ang minamahal
ko. Tapos nagkaanak pa. Hindi, worth it na gawin iyun. Unless kung hindi niya
mahal si Zafe.“
“Right? At kung ako iyung totoong Aulric, papakawalan ko pa
ba ang isang katulad ni Zafe? Hahayaan ko pa ba siya na magkaanak? Kung ako
iyun, magpapabuntis ako palagi sa kaniya.”
“Uhh, your point?”
“Something is causing a ruckus using the real Aulric's name,”
sabi niya habang nakatingin sa bintana ng condo. “At kung ano ang rason kung
bakit may gumagawa ng ganito, hindi ko alam.”」
Habang tinitingnan ang chat group na kinabibilangan ni
Randolf sans Zafe, nalaman ko na si Andrew ang unang nakakita diumano kay
Aulric na nagmumulto. Gamit sana ang account ni Randolf, gusto ko sana na
magtanong sa kaniya kung saan at kailan niya ito nakita. Kaya lang, baka
makahalata si Randolf na may gumagamit ng account niya. Kahit may secret
conversation feature ang Messenger, hindi ko kayang i-risk na hindi niya makita
ang ginagawa ko.
Isaac: You know guys, nakita
ko si Aulric bago ako ma-aksidente.
Andrew: Hoy, tumigil ka nga
diyan!
Camilla: Gago ka, Isaac. Nakakakilabot!
Isaac: Hindi nga. Totoo to.
Nakita ko siya bago ako mabangga.
Knoll: Malapit sa...
Salamat kay Knoll, binigay niya ang lugar kung saan siya
nabangga nang hindi ko man lang kailangan magtanong.
“Ay! Hala! Ma'am? Are you alright?”
Tumakbo na ako matapos napasigaw ang katulong. Pagdating ko
sa kwarto ay inaalalayan na si Natasha sa higaan.
“Ma'am, just lay down,” sabi ng kasambahay habang ihinihiga
si Natasha. “Sir, kuha lang po ako ng pagkain.” Umalis ang katulong papunta sa
kusina.
“Are you okay?” tanong ko sa kaniya.
Nakakunot ang noo niya nang tumingin sa akin. “No, I'm not!”
pagalit niyang sagot. “Being in the bed sucks! I don't wanna get pregnant
again, ever!”
Naawa lang akong tiningnan siya. Sigurado ako na si Dexter
lang ang magpapabago ng isip niya.
“Where is my newly harvested durian from Davao?” tanong niya
sa akin.
“It's on the way. The app said it's here in Manila,” sagot
ko.
Sakto naman na pumasok ang kasambahay dala-dala ang isang
pagkain sa tray. “Ma'am, here's your chicken porridge.”
“Is that chicken a male or a female?” tanong ni Natasha.
Natigil kaming dalawa sa tanong niya. Ano naman kung babae or
lalake?
“I don't know ma'am,” sagot ng kasambahay habang lumalapit.
“I just got the meat from the refrigerator.”
Nang nasa harapan na ni Natasha ang kwestyonableng lugaw,
inamoy niya ito. Para namang nakaamoy siya ng basura dahil tinakpan ni Natasha
ang kaniyang ilong.
“I don't like this! It's a male chicken,” reklamo niya. “I
want a female chicken meat!”
“B-But ma'am, you haven't eaten since yesterday's lunch. It's
not good for the baby po,” paliwanag ng kasambahay.
“I don't care! All I want is a female chicken's meat and a
newly harvested Durian from Davao! Do you understand?!” Parang bata na
nagta-tantrums kung makapagsalita ngayon si Natasha. Paano naman niya nalaman
na lalaki iyung manok na ginamit? At paano naman niya malalaman kung kakapitas
lang nung durian?
Nag-aalala na ako sa ginagawa ni Natasha. Ang kasambahay
naman ay kinuha na lang ang pagkain at bumalik sa kusina. Sinamahan ko naman
ang kasambahay.
“Hindi pa siya kumakain kahapon?” tanong ko.
“Opo sir. Kahapon pa iyan,” nag-aalalang sagot niya habang
binabalik sa kaldero iyung ihinain niyang lugaw. “Iyung kambal na saging na
gustong-gusto niyang kainin noong isang araw, ayaw na niyang kainin. Hindi iyun
maganda sir. Baka may kung ano ang mangyari sa bata.”
Hindi ako makapaniwala sa sinasabi niya. “Napaka-weird naman
ng mga gusto niyang kainin.”
“Naku sir. Normal lang po iyan. Kapag buntis, kung ano-ano
talaga ang hinihingi. Noong nabuntis po ako sa una ko, kinukulit ko ang asawa
ko tuwing hating-gabi na bilhan niya ako ng santol na walang buto.”
Napangiwi ako. “Paano iyun?”
“H-Hindi ko po alam sir. Hindi ko na masyasong naaalala.
Medyo matagal na po iyun.”
Pagkabalik sa ginagawa ko ay naalala ko na naman si Roxan.
Hindi ko siya nalagaan noong buntis siya. Isa itong bagong experience para sa
akin.
“Sir, paano po iyung babaeng manok ni ma'am?” rinig kong
tanong ng kasambahay mula sa kusina.
“Ako na ang bahala doon,” sagot ko.
Tumingin na ako sa orasan. Malapit na magtanghalian at ang
tanghalian ay pilitin si Randolf na sagutin si Isabela, ng mas maaga. Okay,
reschedule, reschedule!
Naghanap ako ng lugar kung saan masisigurado ko na babaeng
manok ang kinakatay nila. Naku naman, ang sakit nito sa ulo. Kung kasama pa
kaya ako ni Roxan noon, magtatagal kaya ako sa relasyon namin?
Nang na-secure ko na ang lahat ay sakto na nakarinig ako ng
katok sa pintuan.
“Ako na,” sabi ko sa kasambahay.
Tumingin ako sa peephole at nakita kong may package na hawak
ang nasa kabila ng pintuan. Binuksan ko ang pintuan.
“Delivery for Alexander El Grande III,” sabi ng nag-deliver
sa akin na lalake.
Tumango lang ako saka ibinigay ng lalake sa akin ang
clipboard. Habang binibigay niya ang kailangan ko, napansin kong walang suot na
gloves ang delivery boy. Nang palihim akong inamoy ang tao, naaamoy ko ang
isang pang-mayaman na perfume. Either may sinubukan siyang pabango na dineliber
or naka-dekwat siya ng ibang klaseng pabango, hindi ko alam. Isa pang
nakapagtataka ay ang kaniyang kutis. Napakakinis at mukhang naaalagaan ng
mabuti. Delivery boy kaya ang taong ito?
Bigla akong nanghinala kung sino ba talaga ang taong ito.
Nasa critical stage na ata iyung nangyayari kay Natasha. Ayokong may dumagdag
na problema dahil lang sa may nangyayaring kakaiba dito.
“So sir, why durian from Davao?” biglang naitanong ng
delivery boy. “Meron naman pong nabibili malapit dito.”
“Ikaw, bakit delivery boy ka?” sarkastikong tanong ko.
Pinagmasdan ko mabuti ang reaksyon ng delivery boy.
Nagkibit-balikat siya. Pero nakikita kong nine-nerbyos siya. Kung may gagawin
akong masama kay Natasha, magpapadala ba ako ng ganitong klaseng tao?
Siguradong mamamatay ang taong ito sa loob lang ng isang segundo, sa akin pa
lang. May hawak akong clipboard at ballpen, kaya kong patayin ang taong ito.
Pero hindi worth it na mamatay ang taong ito para sa isang malaking scheme.
Dapat bang ibaba ang depensa ko sa taong ito? O baka isa lang siyang delivery boy
na kutis mayaman?
Tiningnan ko ulit ng mabuti ang delivery boy. Hindi ko
nakikita ang impresyon na masama itong tao. May mali lang talaga sa taong ito
at hindi ko matukoy kung ano.
Nginitian ko lang ang delivery boy. “May buntis sa loob.
Hindi ko alam kung bakit ganyan siya,” sagot ko habang sinusulatan ang
clipboard. “Ayaw niyang kumain ng mga normal na pagkain. Gusto niya ng,
espesyal. Nung isang araw, gusto niya ng kambal na saging, duryan na galing sa
Davao, at mamaya, maghahanap ako ng manok na babaeng kinakatay.” Binalik ko ang
clipboard sa delivery boy.
“Ahh! Naglilihi. That's normal sir. My mom craved bagoong
when she was pregnant. Can't understand though how she can handle to eat
bagoong though,” pabiro niyang tugon. Yup! Mukhang nagsasabi siya ng totoo.
Mukhang isa lang itong mayaman na delivery boy.
“I hope na hindi ako ang mag-alaga sa kaniya kapag nabuntis
ulit siya. Parang ayoko ng maulit iyung nangyayaring ito. Biruin mo,
nabubulabog ako sa kalagitnaan ng gabi dahil sabi ng kasambahay, ‘sir
naghahanap po siya ng duryan na kinuha mula sa Davao’,” sabi ko sa tono na
katulad sa aming kasambahay.
Kumunot ang noo ni delivery boy. “Ohh. You talked like she is
not your wife.”
Umiling ako. “Inaalagaan ko lang. Hindi ko alam kung sino ang
ama.”
Kinuha ng delivery boy ang parcel sa paanan niya at ibinigay
sa akin.
“Thank you sir,” ngiti nito saka umalis.
Sinara ko lang ang pintuan saka inilagay ang parcel sa
kusina. Pagkabukas ng parcel ay tinakpan ko bigla ang aking ilong.
“Ang baho!” sabi ko.
“Sir, hindi naman ahh?” tugon sa akin ng katulong na mukhang
ihahanda na ang prutas.
“Huh? Hindi mo naaamoy na napakabaho ng prutas na iyan? Ito
ba ang kakainin ni Natasha?” tanong ko habang bumabalik sa ginagawa ko. Shit!
Naaamoy ko mula rito iyung napakabangong duryan.
“Seryoso sir, hindi naman mabaho,” rinig kong sinabi ng
kasambahay mula sa kusina.
Niligpit ko na muna ang mga gamit ni Natasha habang
hawak-hawak ng isa kong kamay ang aking ilong. “Ugh! Aalis na ako. Tawagan mo
na lang ako kung may nangyari na kailangan ng atensyon ko.”
Nasa parking lot na ako nang nakita ko si Philip kasama ang
Mama niya. Salamat sa mga sasakyan ay hindi ko na kailangan magtago.
Bumalik ang utak ko sa oras na naglilihi si Natasha. Ang mga
tanong ko kanina na gusto kong tanungin kay Roxan. Pero dumaan sa sulok ng
aking paningin ang kaniyang asawa. Napakaswerteng lalaki.
Pumasok na ako sa sasakyan para ituloy ang aking iba pang
trabaho.
Wala akong masabi para mapabilis ang progreso ni Isabela kay
Randolf. Actually, parte ito ng aking estratehiya. Kung ako kasi si Randolf,
maririndi ako sa mga kaibigan ko na araw-araw akong inaasar tungkol sa aking
love interest.
Pagkatapos naming kumain, tumunog ang phone ni Randolf.
Statistically speaking, malaki ang tyansa na iyung chat box nilang
magkakaibigan, sans Zafe ang notification na iyun.
“Okay. Aalis na ako,” sabi ko matapos mabilis na nililigpit
ang aming pinagkainan.
Parang may sinasabi sa akin ang universe matapos makita na
naman si Roxan kasama ang asawa niya. Mukhang propesyonal ang asawa ni Roxan na
pumasok sa building.
Dali-dali akong pumunta sa parking lot bago pa sila
makarating sa elevator.
“Alexander!”
Bigla akong natigil nang may narinig akong tumawag sa
pangalan ko.
Jin's POV
Sa labas ng building namin, naglalakad na kami ni pekeng
Aulric papasok. Galing kasi kami sa isang restaurant kung saan ay may inayos
kami sa utos ni Dexter. Huwag na daw kuya dahil CEO na siya.
“Sigurado ka ba na magpapakita ka sa linggo?” tanong sa akin
ni pekeng Aulric tungkol sa misa na iaalay sa tunay na nagmamay-ari ng pangalan
niya.
“Oo naman,” sagot ko. “Baka multuhin niya ako kapag hindi ako
pumunta.”
Natigil naman kami at humarap si pekeng Aulric sa akin. “Ang
lakas talaga ni Aulric. Kahit sa kabilang buhay, kinatatakutan niyo pa rin
siya.”
“Aulric's best place is not with us.” Lumunok ako. “Naghirap
na siya dito habang buhay pa. Hanggang sa kamatayan ba naman, naghihirap pa rin
siya?”
“Baka dahil hindi natin nabigyan ng hustisya ang pagkamatay
niya, hindi kaya?”
Natigil ako bigla sa sinabi niya. “What do you mean?” Biglang
nagkaroon ng tensyon sa pagitan namin. “Kung makapagsalita ka naman, parang
binalak ni Zafe na patayin si Aulric.”
“Wala akong sinasabi,” kibit-balikat ni Aulric. “Speaking of
Zafe, sino ang mag-iimbita sa kaniya sa misa?” Bakit iimbitahin natin si Zafe?
“Kailangan ba? Baka magselos si Colette?” nag-aalala kong
tanong.
Nagliwanag naman ang mukha niya. “Imbitahin na din natin
siya. At least, hindi lang siya mag-iisa.”
Tumalikod na siya at naglakad papasok ng building. “Kasama si
Isabela?” Bumalik sa akin ang mga ala-ala na nag-aaway silang dalawa ni Aulric.
Hindi naman ako sinagot ni pekeng Aulric pagkapasok ng
building.
“Alexander!” tawag niya sa kaniyang gwardya na mukhang
papunta ng parking lot.
Susundan ko naman siya nang may tumawag sa akin.
“Mr. Bourbon!” tawag naman ng tao sa likod ko.
Hinarap ko ang tao na tumawag sa akin. Ibinigay ko ang
pinakanatural kong ngiti sa taong ito nang napansin ko na hindi Pilipino ang
kaharap ko. May kasama naman siyang babae na napakalayo ng tingin.
“Yes, I am,” ngiti ko. “Unless I am not the Bourbon that you
are looking for.”
“My name is Alfonso de Emperador,” pakilala nito. “I am from
your company's Barcelona branch. And this is my wife, Roxan de Emperador.”
Binigyan na ni Mrs. Emperador ang kaniyang atensyon sa amin.
Nakipagkamayan naman ako sa mag-asawa.
“It's nice to meet you, Mr. Jin Bourbon,” ngiti ni Mrs.
Emperador. Pero maya-maya ay may tinitingnan ito sa likod ko.
Bigla ko naman naalala ang schedule ko ngayong araw. May
meeting ako sa mga tao galing sa Barcelona.
“Nice to meet you too.” Tiningnan ko muna ang relo. “I think
we are right on time to discuss business. Let's take this to my office.”
“Please, lead the way,” saad ni Mr. Emperador.
Para naman bumalik sa uliran si Mrs. Emperador matapos
ipulupot ng asawa niya ang bisig dito. Tumungo ako sa elevator at sakto naman
na bumukas ito. Si pekeng Aulric at si Alexander ay mukhang may pinag-uusapan
pa.
“Okay. Give me an update mamaya,” narinig kong sinabi ni
pekeng Aulric
Tumuloy na si Alexander at si pekeng Aulric naman ay sumama
sa akin. Pagkasara ng elevator ay umakyat na ito.
“Akala ko gwardya mo lang iyun si Alexander,” sabi ko sa
kaniya.
“Hindi lang sa pagiging gwardya magaling si Alexander,”
makahulugang saad niya.
Sa repleksyon ng elevator, napansin ko na nakatingin si Mrs.
Emperador kay pekeng Aulric. Parang naiintindihan niya ang sinasabi namin. Baka
nakaka-intindi siya ng tagalog.
Alexander's POV
Nakahinga ako ng maluwag matapos makasakay sa sasakyan.
Pakiramdam ko sasabog ang puso ko dahil sa napakalapit ko lang kay Roxan. Hindi
naman gaano kalapit, pero malapit na iyun para sa akin. Sa kabilang banda
naman, parang napakalayo niya.
Sa pangatlong pagkakataon, mukhang may gusto talaga na
sabihin ang uniberso sa akin matapos makasalubong naman si Philip. Sa lobby ng
condo na tinitirhan ni Natasha, naabutan ko siya na paalis. Umm, sinabihan ba
ito ng mga magulang niya na huwag umalis? Kasi kahit ako, sasabihin ko sa
kaniya na huwag umalis at napakadelikado ng isang lugar lalo na't hindi siya
tagarito. Nakuha ba niya ang pagiging adventurous ko?
“Niño!” tawag ko sa bata.
Nagulat si Philip at nanigas. Baka akala niya na nahuli siya
ng magulang niya. Technically, ako ang Papa mo.
Para namang tuwang-tuwa na nilapitan ako ni Philip. “Señor,
nos volvimos a ver!” (“Nagkita na naman tayo!”)
Kunyari na tumingin ako sa paligid. “¿Dónde están sus
padres?” (“Saan ang mga magulang mo?”)
“¡En la cuarto!” (“Nasa kwarto!”)
Seryoso kong tiningnan ang anak ko. “¿Y ellos te dejan aquí
solo?” (“At iniwan ka nila dito mag-isa?”)
“Les pedí que visitaran más lugares en el país ya que estamos
de vacaciones. Pero están cansados y no pueden venir conmigo.” (“Nakiusap ako
na gumala pa kami. Pero pagod sila at hindi ako masasamahan.”)
Humugot lang ako ng malalim na hininga. “Bueno. Philip.”
Hinawakan ko ang kaniyang balikat dahil hindi niya makikita ang mata ko kung
gaano ito ka-seryoso na tingnan siya. “Sé que me estás mintiendo. Vi a tus
padres salir del edificio.” (“Okay. Philip. Alam kong nagsisinungaling ka.
Nakita ko ang mga magulang mo na umalis na building.”)
Para namang nalungkot ang anak ko sa narinig at bumulong
siya. “Puta!”
“Niño!”
“Lo siento,” hingi niya ng tawad. “Es solo que estoy aburrido
allá arriba. Hay tantos lugares para ver y se está desperdiciando al no hacer
nada..” (“Pasensya na. Ano lang kasi, wala akong magawa sa taas. Ang daming
lugar na kailangan kong puntahan at nauubos lang ang oras ko.”)
Humugot ako ng malalim na hininga. “Niño, necesitas
supervisión de un adulto. Esto no es españa. Este es un lugar diferente de
España. Salir es una apuesta arriesgada. Tus padres morirán de ansiedad si algo
te sucede allá afuera.” (“Bata, kailangan bantayan ka ng magulang mo. Hindi ito
España. Ibang lugar ito. Delikado lumabas. Mamamatay ang mga magulang mo sa
pag-aalala kapag may nangyari sa iyo.”)
Bigla naman lumiwanag ang mukha ng anak ko nang may naisip.
“¿Señor, qué hay de tí? Eres un adulto Probablemente conozcas este lugar mejor
que yo. ¿Podrías llevarme a lugares por favor?” (“Ikaw, matanda ka na! At
mukhang mas alam mo ang lugar na ito kesa sa akin. Pwede bang dalhin mo ako sa
kung saan, please?”)
Kung hindi ako nag-iisip ng mabuti, sasabihin ko agad na
payag ako. Sino ba ang hindi papayag na magkaroon ka ng private moments kasama
ang anak kila? Gusto kong dalhin ang anak ko sa Mall of Asia, Manila Bay,
Manila Zoo, Malacañang Palace o hindi naman kaya sa Rizal Park? Pero kapag
nag-isip ako ng mabuti, baka naman lalong mag-alala si Roxan dahil nawawala ang
anak niya kasama ng isang estranghero? Plus, iyung horrible na traffic sa
bansang ito. Papuntang Mall of Asia, ilang oras iyun? Pabalik dito, ilang oras
iyun? Ayoko naman na mag-enjoy lang ang anak ko sa Mall of Asia ng mga
kalahating minuto lang?
Bigla kong naisip ang childhood trauma ko. “¿Sabes nadar?”
(“Marunong ka bang lumangoy?”)
Namutla bigla si Philip. “Señor, todo menos eso.” (“Señor, kahit
ano huwag lang iyan.”)
Ngumiti ako ng nakakaloko. “¿Qué? ¿Tienes trece años y no
sabes nadar?” pang-aasar ko. (“Ano? 13 ka na pero hindi ka pa rin marunong
lumangoy?”)
Napakamot sa si Philip sa batok. “No es que no lo se. Es solo
que no sé nadar.” Wow! Gayang-gaya niya pati reasoning ko, noong bata pa ako.
(“Hindi sa hindi ko alam. Hindi lang talaga ako marunong lumangoy.”)
Umiling lang ako. “Dijiste que estás aburrido. Te diré que.
Regrese a su condominio y use su traje de baño. Si tienes algún.” Bigla akong
nag-alala kung may dinala nga bang swimming attire si Philip. (“Sabi mo wala
kang magawa. Ganito. Bumalik ka sa condo ninyo at suutin mo iyung pang-swimming
mo. Iyun ay kung may dala.”)
Lumiwanag ang mukha ni Philip. “Tengo uno. ¿Me enseñarás a
nadar?” (“May dala ako. Tuturuan mo ba akong lumangoy?”)
Parang may kumurot sa puso ko nang ngumiti siya. “Por
supuesto. Ahora, vuelve y te veré en la piscina. ¿Entendido?” (“Oo naman.
Ngayon, bumalik ka na sa condo ninyo at magkita tayo sa swimming pool.
Naiintindihan mo?”)
“¡Sí señor!” (“Opo.”)
Pagkabukas ng elevator ay pumasok kaagad si Philip. Bumalik
naman ako sa parking lot at tiningnan ang kalendaryo ng phone ko. Narinig ko na
ang apelyido na ngayon ni Roxan ay Emperador. Bigla naman may nag-click sa utak
ko nang narinig ang pangalan na iyun.
Sa kalendaryo ng phone ko, naka-link dito ang kalendaryo ni
boss Aulric. Pati iyung mga deadline ng mga bagay-bagay. May meeting nga si
boss Aulric kasama sila at may mga ilang oras ako na makasama ang anak ko ng
palihim.
Nag-text ako kay Randolf.
“Kung maaga matapos ang meeting nila boss, text mo kaagad
ako.”
Sa briefcase na nasa likod ng sasakyan, dali-dali ko naman
kinuha ang swimming attire ko at ang goggles ko na shaded din. For emergency purposes
ang mga bagay na ito.
For a moment, I felt good. Ngayong araw, tinuruan ko si
Philip na lumangoy. Yes, natuto na siyang lumangoy dahil magaling akong
instructor, at magulang. Also, may safety vest pa rin siya pero naniniwala ako
na matututo siya kapag inalis niya ang vest.
Nasa kabilang dulo si Philip nang nag-desisyon siya. “Señor,
me quitaré esto,” sabay hubad ng vest. (“Sir, huhubarin ko na.”)
Bigla ako nag-panic sa gagawin niya. “Niño, no! ¡No saltes!”
(“Bata, huwag! Huwag kang tumalon!”)
Kaagad na akong lumangoy papunta sa kaniya pero tumalon na
siya. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil tumalon siya sa pinakamalalim na parte
ng pool. Nang malapit na ako sa pinagtalunan niya, nag-dive ako at nakita na
sinusubukan lumangoy paibabaw. Pero inunahan ko na siya at kinuha ang kaniyang
kamay para bumalik sa ibabaw. Pagkabalik sa ibabaw ay pinaalis ko siya sa pool.
“¡¿Qué estás haciendo?! ¿Te dije específicamente que no hagas
nada drástico cuando estoy fuera?” pagalit na sabi ko. (“Anong ginagawa mo?!
Hindi ba sinabi ko sa iyo na huwag kang gumawa ng kalokohan kapag nasa malayo
ako?!”)
Nagulat bigla si Philip sa sigaw ko at ibinaba ang tingin.
“Solo quiero probar lo que hiciste primero en la piscina,” rason niya. “Y lo
tengo. Puedo nadar de regreso a la superficie sin tu ayuda.” (“Gusto ko lang
gayahin iyung ginawa mo nang lumangoy ka. At alam ko na kung paano. Gusto ko
din ipakita sa iyo na kaya kong lumangoy pabalik sa ibabaw.”)
“¡No! ¡Esa no es razón suficiente para hacerlo! ¡Me acabas de
dar un infarto! ¡Niño, no soy tu padre! ¡Y no quiero que te pase algo malo
mientras están lejos! ¡¿Entiendes eso?!” (“Hindi. Hindi iyun sapat na rason
para gawin mo ang bagay na iyun! Bigla mo akong binigyan ng atake sa puso.
Bata, hindi ako ang magulang mo. At ayokong may mangyaring masama sa iyo habang
wala ang mga magulang mo. Naiintindihan mo ba ako?!”)
Nag-angat din ng tingin si Philip at ibinaba niya ang tingin
niya. “Lo siento señor. No lo volveré a hacer.” (“Pasensya na po. Hindi ko na
gagawin iyun ulit.”)
Niyakap ko lang si Philip. “Yo tambien lo siento. Espero que
entiendas que pase lo que pase aquí será mi culpa. Y no quiero que tus padres
regresen aquí y que algo malo te haya pasado. ¿Entiendes eso?” (“Pasensya ka na
din. Sana maintindihan mo na kapag may mangyayaring masama sa iyo ay kasalanan
ko. At ayokong bumalik ang magulang mo, tapos may nangyaring masama sa iyo.
Naiintindihan mo ba?”)
Ramdam kong tumango-tango si Philip. “Lo siento señor. No lo
volveré a hacer.” (“Pasensya na po talaga. Hindi ko na po iyun uulitin.”)
Kumalas ako sa kaniya para tingnan siya ng mabuti. “Ahora, me
alegra que puedas nadar ahora sin el chaleco. Puede volver a la piscina pero
nadar en la parte poco profunda hasta que sus pies no lleguen al fondo. Lo
entiendes? Y recuerda. No hagas nada drástico.” (“Ngayon, natutuwa ako na
marunong ka ng lumangoy na hindi suot-suot ang vest. Pwede ka ng bumalik sa
pool pero lumangoy ka lang sa mababaw hanggang sa hindi na maabot ng paa mo ang
ilalim. Naiintindihan mo ba? At tandaan mo. Huwag kang gumawa ng kalokohan.”)
Tumango-tango si Philip. “¿Puedo saltar desde aquí?” Ang
tinutukoy niya ay ang pinakamalalim na parte ng pool. (“Pwede ba akong tumalon
mula rito?”)
“No,” sagot ko kaagad.
Pinakawalan ko na si Philip at sinundan siya ng tingin.
Tumalon naman siya doon sa pinakamababaw na parte ng pool. Naaawa ako kay
Roxan. Kung ganito ang anak ko sa piling ko, paano kaya sa kanila?
Lumakad lang ako sa isa sa mga pool chair na may kulay asul
na tuwalya. Kinuha ko ang phone ko at may isang mensahe itong laman.
“Tapos na ang meeting nila,” text sa akin ni Randolf. 10
minutes ago.
“Niño, sécate. Necesito ir,” tawag ko. (“Bata, magpatuyo ka
na. Kailangan ko ng umalis.”)
Sumunod naman siya kaagad at umahon sa pool.
Matapos mag-banlaw si Philip, naglakad na kami pabalik sa
condo.
“Señor, de repente me doy cuenta de que no sé su nombre,”
sabi ni Philip habang nasa elevator kami. (“Sir, saka ko lang napansin na hindi
ko po alam ang pangalan ninyo.”)
“¿M-Mi nombre?” balik-tanong ko. (“A-Ang pangalan ko?”)
“Mis padres solían decir que no debería hablar con extraños.
Porque los extraños pondrán en peligro tu vida. Y creo que no eres ese tipo de
extraño. Entonces quiero saber tu nombre.” (“Sabi kasi ng mga magulang na hindi
dapat ako makipag-usap sa mga hindi ko kilala. Kasi baka ipahamak nila ako.
Pero sa tingin ko naman ay hindi po kayo ganoong klase ng tao. Kaya gusto ko po
malaman ang pangalan niyo.”)
Dumating na kami sa floor kung saan ang condo nila Philip.
“Llamarme señor es suficiente, por ahora,” ngiti ko. (“Okay
lang na tawagin mo akong sir, sa ngayon.”)
“¿Eres pariente mío?” (“Kamag-anak ba kita?”)
Umiling ako. “Como dijiste, soy un extraño. Nada mas.” (“Gaya
ng sinabi mo, hindi mo ako kilala. Wala ng iba.”)
Nakarating din kami sa condo nila.
“¿Eres mi padre?” (“Ikaw po ba ang tatay ko?”)
Natigil ako sa sinabi ni Philip. Lumunok lang ako at humarap
sa kaniya. Kahit ang loob ko ay nagsisigaw na umamin sa kaniya, na ako ang
tatay niya, hindi ko iyun pinakinggan.
“Tus padres estarán aquí pronto,” pag-iba ko sa usapan. “No
vayas a ningún lado sin ellos. Lo entiendes? No les des dolor de cabeza a tus
padres y nosotros podríamos. Y no dejes entrar a ningún extraño.” (“Malapit na
umuwi ang mga magulang mo. Huwag kang umalis nang hindi mo sila kasama.
Naiintindihan mo? Huwag mong kalimutan i-lock iyung pintuan. At huwag kang
magpapasok ng kahit sino.”)
Tumango-tango si Philip. Binuksan niya ang condo nila at
pumasok. Bago niya isinara ng tuluyan ang pinto ay nagtanong siya sa akin.
“¿Nos volveremos a ver?” (“Magkikita pa ba tayo?”)
“No les des dolor de cabeza a tus padres y nosotros
podríamos.” sagot ko. (“Huwag mong bigyan ng sakit ng ulo ang mga magulang mo
at baka magkita pa tayo.”)
Isinara na ng tuluyan ni Philip ang pintuan. Kung nakikita
niya kung paano ako magsalita at paano mag-alala.
“Si, soy tu padre,” bulong ko sa aking sarili nang naglakad
na ako papunta sa hagdan. (“Oo, ako ang Papa mo.”)
Nang nakapasok na ako sa hagdan ay sakto naman na bumukas ang
elevator. Dumaan si Roxan at ang asawa niya sa likod ko, ni hindi man lang nila
ako napansin.
Colette's POV
Late lunch, kasama si Isabela sa isang café ay nagkita kami.
“You know, Zafe is kind of weird kanina,” sabi ko kay Isabela
na ninanamnam pa ang amoy ng kaniyang kape. “Inakit ko siya na makipag-sex sa
akin pero hindi niya ako pinatulan.”
“Baka dahil imbitado siya sa misa ni Aulric,” sinagot lang ni
Isabela saka kinuha ang croissant na nasa plato niya.
Ikinagulat ako ang sinabi niya. “Misa ni Aulric? Iyung tunay
o iyung peke?”
Lumunok muna si Isabela. “Iyung patay.” Kinuha ulit niya ang
kape. “By the way, inimbita pala niya ako sa misa. Sabi ko na hindi ako
makakapunta. Baka masunog lang ako doon.”
Nakaisip ako ng ideya. “Bakit hindi mo ako samahan sa misa na
iyan? Kung pupunta si Zafe, siguro naman ay pwede akong pumunta?”
Inilagay ni Isabela ang kaniyang kamay sa kaniyang labi.
“Girl, anong binabalak mo? Maging awkward iyung misa? Hala siya. Patay na iyung
pinagseselosan mo.”
Nagkibit-balikat lang ako. “Asawa ako ni Zafe. Bawal ba?”
“Real talk, have some decency na huwag ng pumunta. Alam naman
ng lahat na asawa mo si Zafe. Gusto mo ipamukha sa kanila iyung marriage
certificate?”
“If I have to. Dapat nga ay hindi na lang nila inimbita si
Zafe. Sino ba ang walang utak na nag-imbita sa kaniya?” naiinis kong tanong.
“Kapag ba sumama ako, ipa-promise mo ba na hindi ka gagawa ng
gulo sa misa?”
Itinaas ko ang kaliwa kong palad.“I promise.”
Tumango-tango lang si Isabela. Maya-maya ay napansin kong
kumunot ang noo niya saka napatayo siya. Pero hindi siya sa akin nakatingin.
Napansin ko din na nanlilisik ang mata niya na para bang gusto niya maalis ang
kaniyang nakikita sa kaniyang paningin.
“What is it?” tanong ko.
Tumayo din ako saka tiningnan din ang tinitingnan niya. Wala
naman akong nakitang notable sa napakalaking clear window glass ng café.
“N-Nothing,” sagot ni Isabela na pilit ngumiti.
Umupo kaming dalawa at pinagpatuloy ang pagkain. Hindi kami
nag-usap habang tinatapos namin ang aming pagkain.
Randolf's POV
Nag-break na muna sila Zafe sa kanilang show. As usual,
kompleto ang kanilang party. Ang MVP sa episode nila ngayon ay si Isaac.
Sa ibang bagay naman, niyaya ako ni Zafe na lumabas muna.
“Gusto mo akong makausap?” tanong niya dala-dala ang cup
noodles na bigay nila Kurt.
“May gusto lang akong malaman mo dahil pakiramdam ko ay
kailangan mong malaman. At mukhang wala atang nagsasabi sa iyo,” sabi ko saka
sumipsip din sa cup noodles. Nabigyan din ako.
Ipinagsawalang-bahala lang ni Zafe ang gusto kong iparating.
“Kung makapagsalita ka naman, parang may isa kang malaking sikreto na hindi mo
sinasabi sa akin.”
“Marami kasi akong iniisip.” Natahimik ako saglit. “Alam mo
naman na gumaganda ang relasyon namin ni Colette. At, ayokong masira iyun.”
Natigil si Zafe at tiningnan niya ako ng seryoso. “Ano ba
iyun? Pramis, hindi kita isusumbong sa asawa ko.”
Humugot muna ako ng buntong-hininga. “Sa susunod na linggo,
magkakaroon ng misa para kay Aulric. Gaganapin sa likuran ng bahay ang misa.
Tapos itatapon ni Sir Henry ang abo niya sa lawa.” Iyun iyung plano na nalaman
ko.
“Ohh,” nasabi lang niya saka humigop ng sabaw.
“Lilinawin ko lang na hindi kita iniimbitahan. Gusto ko lang
malaman mo na may gagawin silang ganoon,” paglilinaw ko. Medyo kinabahan na ako
lalo. Tama ba itong sinasabi ko?”
“Banned ba ako sa misa na ito or ano?” tanong niya.
“Walang sinabi sila Sir Henry. Pero ‘kami’ kasi, naisip na
baka may hindi magandang mangyari kung lantaran na iimbitahan ka namin. Lalo
na't may asawa ka na at maganda ang relasyon ninyo ni Colette,” paliwanag ko.
Hinalo-halo ko lang ang natitirang laman ng cup noodles ko.
“Okay.” Nilagay ni Zafe ang kaliwang kamay niya sa kanang
balikat ko. “Thank you for telling this to me.”
Alexander's POV
Mula sa sasakyan, nakatingin lang ako kay Zafe at Randolf na
mukhang may pinag-uusapan. Ano kaya ang pinag-uusapan nila?
Nang pumasok ang dalawa, may lumabas na mag-ama sa café.
Napakasaya nung anak ng lalaki habang lumalabas sila sa café. Kung ano ang
nangyari sa loob, tiyak na masaya ang anak dahil sinosuportahan siya ng kanyang
ama.
Ang anak ko kaya? Masaya kaya siya na marunong na siyang
lumangoy? Pumikit ako nang mga ilang segundo at hiniling na tumigil na ang utak
ko na isipin ang anak ko. Pero...
Humugot lang ako ng malalim na hininga at tiningnan ang mga
CCTV ng condominium na iyun. At tumingin ako sa pool. Una munang ibinigay sa
akin ng system ang oras na tinuturuan ko si Philip lumangoy. Pagkatapos ay
pinabilis ko ang oras hanggang sa nakita ko ulit si Philip na tumalon sa
pinakamalalim na parte ng pool.
Halos napatayo ako nang makita ang pangyayari na iyun. Pero
bigla kong naalala na mga ilang oras na ito na nangyari dahil sa timestamp na
nakalagay sa camera. Kasunod ni Philip ay si Alfonso na akmang tatalon na nang
biglang lumutang si Philip. Tumakbo din si Roxan para makita kung ano ang
nangyayari sa anak namin. Nang nakita ni Philip ang Mama niya, ipinagyabang pa
nito ang bagong kakayahan na makalangoy. Lumusong na din ang mag-asawa sa pool
at sinamahan si Philip.
Nakaka-proud. Iyun ang nararamdaman ko ngayon. Sana ay
magkaroon pa ako ng pagkakataon na makasama ang anak ko. Kaya lang, may
deadline akong hinahabol. Bago kasi matapos ang deadline ko ay uuwi na sila sa
España.
Bigla akong nagkaroon ng inspirasyon. Pagbubutihin ko ang
trabaho ko nang magkaroon pa ako ng kahit isang pagkakataon na makasama ang
anak ko.
Pabalik sa trabaho ko, mas marami akong nalaman sa
pagba-backlog ko. May nalaman pa akong ibang spot kung saan nagpapakita ang
multo ni Aulric. Si Camilla, nakita niya ito sa isang mall. Nakita ko iyung
mall na pinuntahan niya, salamat kay Randolf na kine-kwentuhan ni Inno.
Si Knoll, habang naghahatid ng kaniyang mga delivery.
Nagta-trabaho siya sa Logistics Division ng kompanya ng mga Bourbon. Kung saan
niya ito nakita? Walang malinaw na lokasyon.
Ganoon din kay Andrew. Sinabi niya na nakita niya iyun sa
isang mall, pero hindi ko alam kung anong mall ang tinutukoy niya.
Si Caleb, habang pauwi siya. Pero tinatamad akong hanapin
iyun.
Nakapagtataka na wala silang malinaw na lokasyon ang tatlo sa
magkakaibigan na ito. Pero kay Isaac, may resulta ang aking imbestigasyon.
Zafe's POV
Matapos ang isang episode ng adventure namin, nag-apir kami
dahil isang successful na gabi para sa mga tagapagtanggol ng kabutihan. Work in
progress iyung pangalan ng team namin.
Anyway, nauna nang umuwi si pekeng Aulric at Randolf. Kami
namang mga natira ay pumunta sa istasyon ng gasolinahan at nagpalipas ng umaga
sa isang convenience store. Pinag-usapan namin ang mga ginawa kanina hanggang
sa pinalitan ko ang usapan.
“Balita ko, magpapamisa kayo para kay Aulric,” sabi ko habang
kumukuha ng chips sa mesa.
“Ohh! So sinumbong na pala sa iyo ni Randolf,” wika ni Caleb
na nakaupo sa tapat ko.
“Well, sasabihin sana namin sa iyo next week na may misa kami,”
sabi ni Andrew na nakaupo sa kaliwa ni Caleb.
“Parang noong isang araw, ikaw iyung ayaw isama si Zafe ahh?”
pabirong sabi ni Knoll na nakaupo sa kanan ko.
Napakamot sa ulo si Andrew. “Well, totoo naman iyun Zafe.”
Kumuha siya ng chips sa mesa. “Pero napag-isip-isip ko, bakit pa namin itatago
sa iyo? You loved Aulric, more than us. Kaya dapat ay hindi ka mawala sa misa.
Iyun ay kung makakapunta ka.”
Kumunot ang noo ko. “You sounded it like, hindi ako
makakapunta.”
“Hindi mo ba kinokunsulta ang asawa mo kapag may ginagawa
ka?” tanong ni Isaac na nasa kaliwa ko. “Basically, kapag may gagawin ako,
sinasabi ko kay Sharina kung ano iyun at kung payag ba siya or hindi.”
Natigil lang ako sa sinabi ni Isaac. “Hindi ko ginagawa iyan
kay Colette.”
“Sana all,” wika ni Caleb.
“Y-Yeah,” dagdag ni Jin na nasa kanan ko. “Hindi ko lubos
maisip na magkakaroon ako ng girlfriend na katulad ni Sharina. Ayoko kayang
i-report sa girlfriend ko kung anong ginagawa ko, like, parang may ginagawa
akong masama para baliin ang tiwala ng girlfriend ko.”
Hindi maipinta ang mukha ng lahat habang nakatingin kay Jin.
“Dude, na-realize mo naman siguro na hindi magandang example
si Sharina dahil una sa lahat, pinsan mo iyun,” sabi ni Knoll. Tumingin naman
siya kay Isaac. “Hindi dahil sa, alam mo na.”
Nagkibit-balikat lang si Jin.
“Anyway, pupunta ako,” sabi ko. “Maiintindihan naman iyun ni
Colette kung bakit.”
Tumunog na ang alarm ko hudyat na malapit nang mag-umaga at
magigising na ang anak ko.
Tumayo na ako. “Mauna na ako sa inyo guys. Paghahandaan ko pa
ng agahan ang anak ko,” paalam niya sa amin.
“Sige pre, bye!” paalam nilang lahat.
“Kita na lang tayo next week,” wika ni Caleb.
Nginitian ko lang sila kami at nagbigay ng thumbs-up. Saka
naglakad na ako papunta sa sasakyan.
Magliliwanag na nang nakauwi na ako sa bahay. Pagdating sa
kusina para magluto, narinig ko ang boses ni Colette.
“Thank you. Kita na lang tayo mamaya sa office,” rinig kong
sinabi niya habang may sinasangag siya sa kawali.
Pagkababa ng phone ay nakita niya ako. “Babe, good morming,”
bati niya saka hinalikan ako sa pisngi. “Kumusta ang laro ninyo?”
“Okay naman,” sagot ko. “Umabot na sa 1 million ang
subscriber namin.”
“Congratulations!” masayang bati niya habang nilalagay na sa
kawali ang binati na itlog. “Malapit ko nang maihanda ang agahan natin.
Magpalit ka na.”
Habang naglalakad ako papunta sa kwarto, bigla kong naalala
ang pinag-usapan namin nila Isaac kanina. Lumingon ako kay Colette at inisip
ang mga sinasabi niya. Kailangan ba malaman ni Colette na pupunta ako sa misa
ni Aulric?
“Zafe, inimbita pala kami ni (pekeng) Aulric na pumunta doon
sa misa ng kapangalan niya,” sabi ni Colette habang nakatuon pa rin ang
atensyon niya sa kawali. “Pupunta ka ba sa misa?”
Nagulat ako nang nalaman ko na inimbitahan pa ni pekeng
Aulric ang asawa ko. Bakit kaya? Dahil magkaibigan silang dalawa?
“Yeah. Pupunta ako,” ngiti ko. Mukhang hindi ko na kailangan
magpaalam dahil pupunta naman pala siya. Nagpatuloy na akong umakyat sa kwarto
dahil okay naman pala ang lahat.
Colette's POV
Kinuyom ko lang ang aking kamao habang nakatingin sa niluluto
kong itlog. Nakakaramdam ako ng galit dahil sa mga nangyayari. Sa relasyon
namin ni Zafe, hindi niya ako masyadong kinokonsulta sa mga bagay-bahay na baka
kailangan ang komento ko.
“Magdamag akong makikipaglaro ng board game kila Kurt.
Ipo-post namin sa YouTube. Panoorin mo minsan,” sabi niya noong isang araw.
Hindi...
“Magdamag akong makikipaglaro ng board game kila Kurt.
Ipo-post namin sa YouTube. Okay lang ba sa ito iyun?”
“Pupunta pala kami ni Randolf sa Rizal para makipaglaro.”
Hindi...
“Pupunta pala kami ni Randolf sa Rizal para makipaglaro. Okay
lang ba sa iyo?”
“Gagawin kong ninong si Randolf para sa anak ko.”
Hindi...
“Okay lang ba kung gagawin kong ninong si Randolf para sa
anak natin?”
At ngayon...
“Pupunta ako sa misa ni Aulric.”
Hindi...
“Okay lang ba sa iyo kung pupunta ako sa misa ni Aulric?”
Bigla naman ako nagising mula sa aking pag-iisip nang pinaso
ako ng mantika. Dali-dali kong inalis ang itlog sa kawali at baka masunog pa
ito. Pagkatapos ay sunod na inayos ko ang mesa na pagkakainan namin.
Sa totoo lang, iyung isa sa mga tanong niya, ay okay lang sa
akin. Hindi naman masama iyun. Nakikita ko si Zafe sa YouTube na nagre-relax at
nag-e-enjoy kasama sila Kurt. Wala siyang nilalanding tao o kahit sino.
Pero ang pagpunta niya sa Rizal para makipaglaro ng
basketball, gawing ninong si Randolf kay Felric, pumunta sa misa ni Aulric,
hindi okay sa akin iyun. Ayoko siyang palaging bumabalik sa Rizal, ayokong
gawin na ninong si Randolf kay Felric. At mas lalong ayokong pumunta si Zafe sa
misa ni Aulric. Kung siguro ay naging mahigpit ako. Magkakaroon ako ng kontrol
sa mga nangyayari.
Dexter's POV
Suot-suot ang isang uniporme ng courier ay humugot ako ng
malalim na hininga habang kumakatok sa isang pintuan. Pagkabukas ng pintuan ay
may sumilip na medyo matanda na babae.
“Delivery po para kay Natasha Chernaya Vdova,” sabi ko.
Tiningnan lang ng matanda ang hawak kong clipboard. “Ho? Wala
pong Natasha Janaya Bidova dito.”
“Talaga?” Tiningnan ko kunyari ang clipboard. “Ito po iyung
address na binigay sa amin. Pwede pong pakitingnan?”
Binigay ko sa matanda ang clipboard na kinuha naman nito.
“Sandali lang, patingin?”
Kinuha ko ang parcel na nilapag ko at dire-diretsong pumasok.
“Ipasok ko na rin po itong delivery niyo. Medyo mabigat po ehh.”
Nagulat ang matanda sa ginawa ko at akmang pipigilan ako.
“Teka lang, hijo! Sandali! Hindi ka pwedeng pumasok!”
Dumiretso ako sa pinakasala at nilapag ang parcel sa mesa.
Tapos ay kumanan ako kung saan may isang pintuan. Binuksan ko ito at nakita ang
gulat na ekspresyon ni Natasha nang nakita ako.
“Dexter?” bulalas niya.
ITUTULOY...
No comments:
Post a Comment