Author's note...
Disclaimer: Hindi ko po original characters sila Joseph, Paul, Blue, at kung sino man po ang mga character sa story ni Kuya Bluerose. Siyempre, ang credit pa rin ay sa gumawa nila. Pati na rin po pala iyung mga kanta.
Hello po sa inyong lahat! Heto na po ang Chapter 56! Pasensya na at medyo natagalan. Dapat sana ay daily. Kaya lang, na naman, busy. So noong isang araw, opisyal ng binura ni Zuckerburg iyung original Facebook ko. Kaiyak, letse! Napakadami pa namang memories nung Facebook kong iyun. Pero wala na akong magagawa kung hindi gumawa na lang ng bagong Facebook at memories doon. Stay tune po at ire-release ko din ang Chapter 57! Salamat po sa pagbabasa at pag-comment. Paki-comment kung hindi na naman maayos iyung bisaya ko.
Chapter 56:
Caught In The Act
Allan's POV
Tumawa si Marcaux. “Pang-ilang subok mo na iyan? Hindi ka pa rin nakaka-shoot," sabi niya kay Ren na kanina pa sinusubukang mag-shoot ng bola sa ring. Mga sampung minuto na niya iyang ginagawa.
3-point line, 2-point line, wala. Kahit nasa pinakamalapit na siya, either sobra ang binibigay niyang lakas, or kulang.
Humugot ako ng malalim na hininga at tumayo na sa aking inuupuan. “Ako nga, ganito kasi iyun." Lumapit ako kay Ren. “Mali kasi ang porma mo kaya hindi ka nakaka-shoot. Talo ka pa ni Bimby kapag hindi ka man lang nakapag-shoot ng bola sa buhay mo. Tayo ng tuwid!"
Tinuruan ko siya ng mga technique kung paano makaka-shoot ng bola mula sa kinatatayuan niya. Binigay ko pa ang sarili ko bilang example. Nang pumalpak ang unang pagsubok niyang mag-shoot lumapit ako sa kaniya at inayos ang kaniyang postura. Ilang shoot ulit ang nakalipas, hindi pa rin siya nakakapag-shoot. Either hindi ako magaling magturo, o wala lang talaga siyang galing sa basketball. Sa bagay. Si Ren iyan. Utak type pero mahina ang katawan.
Napabuntong-hininga na lang ako. "Ren, tara na. Umuwi na tayo," yaya ko sa kaniya saka naglakad na papunta sa bench na inuupuan ko.
“Okay," tugon ni Ren.
Habang naglalakad ako, hindi ko nakita pero narinig ko ang napakaswabeng pagpasok ng bola sa ring. Ha! Mabuti naman at nakapag-shoot siya. Hindi ko na siya maaasar na mas magaling pa si Bimby sa kaniya.
“Tara, ice cream tayo. Libre ko," yaya ko sa kaniya.
“Sige," masayang tugon ni Ren.
Excited naman siyang lumapit sa akin at kaagad na hinanda na niya ang kaniyang bag para umalis.
“Ako?" tanong ni Alexis.
“Tara."
“Ako?" tanong naman ni Marcaux.
Ilang araw na rin ang nakalipas simula nang kinompronta ko si Ren tungkol sa kahon na binigay ni Keifer. Hanggang ngayon, ayaw niyang i-share sa akin kung ano iyun. Palagi niyang idinadahilan na sila lang ni Keifer ang makakaintindi kung ano iyun. Ano kaya ang laman ng kahon? Baka naman sex toys na ginagamit nilang dalawa? Iyun kaya?
Habang kumakain kami ng ice cream, nahagip ng mata ko si Ronnie.
“Ronnie!" tawag ko dito mula sa aking kinauupuan. Itinaas ko pa ang aking kamay para makita niya ako.
Nakita naman niya ako at lumapit na papunta sa amin. Agad na nag-abot ako ng pera kay Alexis at itinuro ang bilihan ng ice cream. Umalis naman siya agad.
“Ronnie, long time no see," bati ko sa kaniya. “Ilang araw kang umabsent ahh? Buti at hindi pa nagpa-quiz o kung ano."
“Oo nga ehh. Nagkasakit kasi ako bigla kaya hindi ako nakapasok," dahilan niya.
“Nagkasakit? Ohh! Dapat, nag-text ka man lang sa amin para alam namin. Hindi ba nga, nag-iisa ka lang doon sa tinitirhan mo? Sino nag-alaga sa'yo?"
“Siyempre, sarili ko. Salamat sa pag-aalala."
Dumating na si Alexis dala-dala ang isang cup ng ice cream.
“Upo ka muna. Kain ka ice cream," yaya ko sa kaniya.
“Sige." Umupo si Ronnie sa upuan. “Anong meron?" tanong ko.
“Nakapag-shoot ng bola si Ren?" hindi siguradong sagot ni Alexis.
“Bola?" Binuksan niya ang cover ng ice cream at sinimulan na niyang kumain.
“Apparently, hindi pa nakaka-shoot ng isang bola si Ren sa basket sa buong buhay niya. Talong-talo siya ni Bimby. Pero ngayon, hindi na." Pinisil-pisil ko ang pisngi ni Ren.
“Kuya Allan, sino si Bimby?" inosenteng tanong ni Ren.
“Iyung anak ni ano, basta," magulong paliwanag ko. May bigla namang akong naalala kaya naglabas ako ng notebook. “Notes?" Inabot ko ito kay Ronnie.
Bigla naman naglabas din ng notebook sila Alexis at Ren tsaka inabot din ito kay Ronnie.
“Nako! Nako! Huwag! Magulong magsulat ng notes si Allan," babala ni Alexis.
“Oo," gatung ni Ren.
Natawa naman si Marcaux na kasama din naming kumakain.
“Hoy, anong sabi ninyo?"
Natawa din si Ronnie at kinuha iyung notebook ni Alexis. “Salamat."
“Magulo ba talaga ako magsulat ng notes?" tanong ko kay Ren.
“Bingi? Narinig mo na nga iyung sinabi niya kanina," natatawang sabat ni Marcaux.
“Ay! Kawawa! Kahit iyung boyfriend mo, hindi ka kinakampihan," pang-aasar pa ni Alexis.
Larson's POV
Sa screen ng computer ko, may nakasulat na malaking defeat sa screen na nangangahulugan na natalo ako, kasama si Kurt. Panglimang sunod na talo namin ito.
“Nakita kitang maglaro at ito ang pinakamalala sa lahat," naiinis na wika ko. “Limang sunod na talo?"
“Again. Siguradong mananalo na tayo sa susunod," muli na naman niyang sabi na puno ng kompyansa.
“Huwag," pagpigil ko. “huwag na. Hindi ka okay. Ipahinga mo ang isip mo. Matulog ka sa taas." Tumayo ako para kumuha ng inumin na nakatago sa ilalim ng counter. “Limang sunod na talo, and I'm on my limit."
Hindi tumugon si Kurt at ihiniga na ang kaniyang ulo. “I'm really frustrated," rinig kong sinabi niya.
“Then huwag kang maglaro habang frustrated. Matatalo ka pa niyan lalo," sabay lagok ko sa iniinom. “Ano ba iyan? Iyung syota mong two-timer?"
Napalingon siya akin at galit na galit. “First of all, hindi two-timer si Hela. Pangalawa, hindi ito tungkol sa kaniya."
“Tanga," mahinang sabi ko sa aking sarili.
“Tungkol ito sa kaibigan ko na hindi ko na makikita kailanman."
Bumuga ako ng hangin sa aking ilong. “Condolence. But next time-" Hindi ko itinuloy ang sinasabi ko. Sasabihin ko sana na kapag frustrated siya, huwag na lang siyang maglaro. Pero, huwag na nga lang. Nasabi ko na iyun kanina pero ang pangalawang beses ay sobra na.
“Hindi ko alam kung bakit, pero, frustrated talaga ako. I barely know him at our introductions were in the wrong foot. But really. Dying just like that is a surprise. Months bago ang araw na ito, namatayan siya ng best friend at nung boyfriend ng best friend niya. Then, iyung nanay niya, at ngayon, siya."
Humugot ako ng malalim na hininga. “Baka may pamilya ng mga mamamatay-tao ang pumunta sa lugar natin. Ha! Biglang tumaas ang crime and death rate sa lugar natin. Hindi maganda."
“Larson, bakit pumapatay ang mga tao? May kasiyahan ba doon?" biglang naitanong niya.
“Ahh! A deep conversation na ayokong sagutin dito. Akyat na. Itulog mo iyan." Kahit na hindi niya sinabi na mag-out na siya, pinatay ko na agad ang PC niya mula sa server.
“Larson!" sigaw niya sa'kin.
“Bata, as much as I like na maglaro ka magdamag para kumita pa kami, hindi ko na kakayanin ang makita ka pang matalo dahil sa wala ang utak mo sa laro. Itulog mo iyan sa taas. Susunod ako pagkatapos dumating si Berto," litanya ko.
Wala na siyang nagawa kung hindi tumayo at nagbayad agad sa renta niya. Pagkatapos ay umakyat na siya sa tinutulugan ko.
Bumukas naman ang shop at niluwa nito si Berto, ang bantay dito sa shop. Inabot niya sa'kin ang pinapabili kong pagkain para sa amin. Pumunta ako sa likuran para iwan ng pagkain si Mang Luke.
“Mang Luke, kain na po," tawag ko dito.
Kaagad na tumayo ito at umupo sa harapan ng mesa. “Ahh! Salamat Larson, salamat." Binuksan niya ang mga plastic na dala ko. “Siya nga pala, may naghahanap bang mga pulis sa akin. Parang mas madalas ko ng naririnig ang mga sirena ng kanilang sasakyan."
“Sirena po iyun ng bombero. May sunog po ata malapit sa atin," sagot ko.
“Ahh! Akala ko may naghahanap sa akin. Si Pedro kasi, hindi mapakali kapag nakakarinig ng sirena."
“Anyway Mang Luke, tanong ko lang. Nakapatay na po kayo dati?" naitanong ko.
Bigla naman natigil si Mang Luke at nakatitig sa akin. Ang mga mata niya, gulat na gulat.
“Bigla mo iyan naitanong." Nagpatuloy ulit siya na ilagay ang mga ulam sa mga lagayan na nasa mesa. “Oo. Sa dati ko ba namang buhay, hindi maiiwasan iyun. Lalo na kapag marami ng alam. Sina-salvage na."
Nilakihan ko ang aking mata. “Salvage." Ironic na ang english term ng salvage ay pagsagip ang ibig sabihin.
“Sa mundong ito, libre ang pumatay. Huwag ka nga lang mahuli ng batas at magiging miserable ka."
“Or hampasin mo na lang ng pera ang mga pagmumukha nila. Gumagana iyun 'di ba?" sarkastikong dagdag ko.
“Nakuha mo Larson!" Natawa si Mang Luke. “Alam na alam mo ha!"
“Common knowledge na po kasi iyun Mang Luke. Sa TV lalo na ka pag mga aksyon, palaging ginagawa."
Tumigil at nag-isip saglit si Mang Luke. Nagtaka siya sa narinig ko. “Ginagawa nila iyun sa telebisyon? Mukhang may kailangan na naman kaming iligpit?" Lumingon-lingon siya na para bang nay ayaw niya iparinig sa iba ang sasabihin. “Ano ang mga pangalan nila?" bulong niya.
“Tara! Nuod po tayo ng TV sa istasyon ng pulis para malaman ninyo," yaya ko.
“Ay! Ayoko, ayoko," pagtanggi niya. Nagpatuloy na siya sa pagkain.
“So, masaya ba ang pumatay?" muli ko na namang tanong. “Pansin ko kasi na marami ang namamatay sa lugar natin. Kasama na po iyung bangkay na nakita ninyo malapit doon sa kweba."
“Masaya," sagot niya sa kalagitnaan ng pagkain. “pumatay. Si Juan at Pedro, laging pumapatay. Tuwang-tuwa kapag may naaayos na gusot. Anong nangyari sa kanila? Mga multo sa utak ko!" Tumawa ulit siya.
Tumawa din ako at napailing. “Sige po Mang Luke. Kain lang po ng kain. Matutulog na po ako sa taas."
“O sige. Mag-ingat ka sa dilim. Dahil marami kang makikita sa dilim." Tumawa ulit si Mang Luke.
Pumasok na lang ako sa shop habang napailing. Sayang. Palpak na naman ang plano ko na papuntahin siya sa istasyon ng mga pulis. Kahit gaano ka-subtle ang mga salita ko, hindi pa rin epektibo. Pero kailangan ko ba talaga siyang dalhin sa istasyon? Ang kailangan lang naman ay iyung plate number at tapos na ang lahat. Kung tatanungin nila kung paano ko nalaman, gagawa na lang ako ng kwento.
Napatingin ako sa labas sa tulong ng malinaw na salamin ng shop na ngayo'y ayos na. Mula sa aking kinatatayuan, kitang-kita ko ang mga plate number ng sasakyan na nakaparada sa tapat namin. Apat na magkakaibang brand ng sasakyan, at lahat ng plate number nila ay nagsisimula sa letrang G. Mapa-dalawang letra, at apat na numero, o tatlong letra, at tatlong numero, nagsisimula talaga sa letter G. Mga suki pa naman sa shop ang mga nagmamay-ari. Iyung isa, natutulog sa taas.
Humarap ako sa mga rumerenta ng PC. Hindi maganda kung ang isa sa mga suki namin ay ang mamatay-tao malapit sa kweba.
Nitong linggo lang, nagpaalam ako kay Mama na dito muna sa shop tumira hangga't hindi nagsasalita si Mang Luke sa kung ano ang plate number ng sasakyan na nakita niya sa kweba. Pumayag naman ito kaya mababantayan ko si Mang Luke buong araw. Mahirap na at baka masalisihan kami nung mamatay-tao, iyun ay kung naging costumer namin iyun dito. Sana ay hindi pa at hindi na talaga. Hayaan na lang sana niya si Mang Luke. Tutal, baliw naman siya.
Gerard's POV
Nagising ako bigla mula sa aking pagkakahimbing nang bumukas ang pintuan. Sumambulat si akin si Keifer na may dala-dalang baril at nakatutok pa sa akin. Sa gulat ko, kinuha ko ang baril na nasa ilalim ng mesa at itinutok sa kaniya.
“Anong meron? Bakit itinutok mo iyan sa akin?" tanong ko sa kaniya.
Hindi makapaniwalang tiningnan niya ako. “Ikaw ang magsabi sa akin. Naiwan mong bukas ang pintuan mo. Akala ko kung ano ang meron!"
Nasapo ko na lang ang ulo ko. “Ugh! Naiwan ko na naman!"
Kapwa binaba namin ang aming mga baril.
“Ano bang nangyayari sa'yo? Ilang araw kang hindi pumasok?" tanong niya habang nilalagay sa likuran niya ang kaniyang baril.
“Wala ka na doon." Ibinaba ko ang laptop sa harapan ko. “Anong kailangan mo at pumunta ka dito?"
“Umm, iyung tuition ko sa eskwelahan. Kailangan ko ng bayaran ng buo. Nagtatanong kasi si Ronnie kung saan ko nakukuha ang pera ko para makapag-aral pa doon kahit patay na ang mga dapat sumusuporta sa akin. Babayaran ko na ng buo at baka manghinala pa iyun kapag nakita niya ako sa cashier na nagbabayad pa ng pangmatrikula," mahabang paliwanag niya.
Humugot ako ng malalim na hininga. “Sandali lang."
Pumasok ako sa kwarto ko at kinuha ang isa sa mga briefcase na nakatago sa ilalim ng kama ko. Pagkabukas ko ng briefcase ay may makikita kayong mga pera na nakakumpol. Ang mga perang ito ay galing sa mga illegal na gawain ng pamilya nila Keifer. Siyempre, ngayong patay na sila, hindi na nila mapapakinabangan ang pera. Iyung ibang briefcase naman, pareho din ang laman. Ahh! Isa na kami sa mga taong napakayaman sa lugar na ito. Pero hindi dapat kami magpasikat dahil baka may mga masasamang bagay na mangyari sa amin.
Lumabas na ako at nadatnan si Keifer na pinapakailaman na ang laptop ko. Pakialamero talaga.
“Hoy, tigilan mo iyan!" sigaw ko habang lumalapit sa kaniya.
“Kaya ka ba hindi makatulog dahil hina-hack mo ang CCTV ng mga kapitbahay natin?"
Tinulak ko siya palayo sa laptop. “Wala ka na doon." Binigay ko sa kaniya ang pera. “Heto! Layas na."
“Okay, okay. Lalayas na. Maligo ka na rin dahil nangangamoy matanda ka na." Walang arte na lumabas na si Keifer at isinara ang pintuan.
Nang lumabas siya, inamoy ko ang aking saliri. Pota! Mabaho lang naman ako at hindi nangangamoy matanda.
Kaagad na hinubad ko ang aking mga damit at naligo na sa banyo. Habang naliligo ay naiisip ko ang mga nangyari nitong nakaraang araw.
Mga ilang araw na rin nung namatay ang kaibigan ni Edmund. At as usual, ilang araw na rin na walang lead ang mga pulis. Lagi naman lalo na kapag ganitong kaso. Mabait iyung tao, walang kagalit, hindi nakikipagtalo kahit kanino, maganda ang relasyon sa amo, walang kaaway sa love life, ang siste ay may isang random na adik ang pumatay sa kaibigan niya. At malalaman ba ng mga pulis kung sino ang pumatay? Obviously na hindi dahil, hindi sila ganoon kagaling mag-imbestiga, maliban sa mga pulis na hawak ni Mr. Schoneberg. Siguro, alam nila na ako ang taong sumaksak kay Edmund. At sa pagtanggi lang ni Edmund, nag-iba ang lahat. Yup, ganoon lang kadali ma-abswelto sa attempted murder. Huwag gagawin kung wala kang tiwala sa tao.
So anyway, narinig niyo kay Keifer na hina-hack ko ang mga CCTV ng mga kapitbahay namin dito sa Rizal, o ang mas eksaktong salita, ang buong Rizal, well, halos ang buong Rizal. Hindi kasama sa bahay ni Ren, at sa isang particular na internet café. Pero kahit ganoon kalaki ang range ng mga CCTV kong na-hack, hindi naman ganoon kadami ang mga CCTV sa Rizal. Ilan-ilan lang naman ang mga may CCTV sa lugar na ito. At sa ginagawa ko, may lead akong nakuha. Kaya lang, nawala ko na naman siya sa mga lugar na walang CCTV, at sa isang lugar na hindi ko ma-hack ang CCTV.
Lumabas ako ng bahay at pinuntahan ang lokasyon kung saan ko posibleng makikita ang baliw na hinahanap ko. Medyo malaki ang lugar na hinahanapan ko. May mga building at bahay-bahay. Teka? Paano kung ang baliw na hinahanap ko ay nasa loob ng mga bahay-bahay dito? Iyung huling pagkakita ko sa baliw, medyo maayos siya na para bang may kumukupkop sa kaniya. Nako! Mahirap to.
Sa kalalakad ko, napadpad ako sa isang internet café na hindi ko ma-hack ang CCTV. Pumunta ako dito isang araw at nag-iwan ng bug sa system nila para ma-access ko ang CCTV. Pero iyun nga, hindi ko ma-access. Ibig sabihin, naagapan nila ang napadala kong bug? Ha? Napakagaling naman. I wonder kung sino ang may-ari sa lugar na ito.
Pumasok ako sa shop at sinalubong ako ng malamig na hangin mula sa aircon nila. Pumunta ako sa counter para kausapin ang bantay. Isang beses pa nga. Kapag sa pangalawang beses, hindi ko pa napasok, magaling talaga iyung kung sinong tao ang nagtanggal ng bug ko. Teka, hindi kaya may problema na naman sa mga codes ko?
“Kuya, pa-rent nga po," sabi ko sa bantay na nakatalikod at mukhang may sinusulat.
Umikot ang bantay papaharap sa akin. “Ilang oras?" tanong ng bantay.
Nagulat ako nang nalaman na ang bantay sa shop ay si Larson. Shit! Hindi ko alam na sa kanila pala ang shop na ito. Hindi ko naman kasi masyadong iniimbestigahan ang pamilya ni Allan. Ang alam ko lang ay normal lang sila na namumuhay at ginagawa ang lahat na manatiling wala silang kauganayan sa pamilya nila Keifer. Alam niyo naman kung kaano-ano ni Allan si Keifer.
“Teka, naka-reserve na pala iyung mga PC," pag-aaburido ni Larson. “Fortunately, may sampu pang bakante sa likuran. Doon ka na lang. Open time ba?" Tinipa-tipa niya ang keyboard ng kompyuter.
“Oo, sige."
Pumunta na ako sa PC ng sinasabi niya. Napakalaki at napakaraming PC sa loob. Mukhang dito pa ata ginaganap ang mga malalaking online gaming events.
Pagkaupo ko sa PC, saka ko lang napagtanto na si Larson ang nakausap ko. I mean, alam kong si Larson iyung kumakausap sa akin kanina. Pero kasi, si Larson, si Larson. Maglalagay ba ulit ako ng bug sa system nila?
Nagbukas ako ng ilang browser. Nag-download ng application dito, dito, may dina-download, at dito, dito, okay na. Ang kailangan ko na lang ay paganahin na.
“So ikaw pala ang naglalagay ng bug sa system ko," biglang sabi ni Larson na nakaupo sa gilid ko.
Bago pa ako nakapag-react, pinosasan niya ang kaliwang kamay ko sa kanang kamay niya. Nagulat ako sa bilis ng mga pangyayari. Hindi ko alam kung ano ang gagawin, hindi ko alam kung ano ang sasabihin dahil nahuli ako sa akto.
Umupo si Larson sa upuan na para sa kabilang PC. “Ahh! Hindi ko akalain na magagamit ko ang posas na to. Buti na lang at binigyan ako nung kaibigan kong pulis." Ngumisi pa siya. “At sa'yo ko pa gagamitin?"
Habang tinititigan siya na nakangisi, bigla ko naman naalala ang kaniyang kakambal na si Lars. T-Teka? Bakit ko ba naaalala si Lars sa sitwasyong na ito? Natural na magkamukha sila.
“Problema?" untag niya sa akin.
“Pakawalan mo ako," walang emosyon na pakiusap ko. “Illegal detention itong ginagawa mo."
“Illegal detention itong ginagawa mo," paggaya niya sa sinasabi ko na mukhang nang-aasar. Natawa siya saglit. “So kailan pa naging legal ang paglalagay ng bug sa server ko?"
“Noong wala pang mga nararapat na parusa sa ginagawa ko. Sa madaling salita, anong masama sa ginawa ko?" pagkakaila ko.
Tumango-tango siya. “Ahh! Technicality! Yeah, wala pa namang batas laban sa ginagawa mo. Pero, paano kung magpaliwanag ako sa korte kung ano ang magiging epekto sa ginagawa mo? For instance, kaya mong gumawa ng gulo sa shop ko kahit nasa malayo ka. Gaya ng panggulo sa mga naglalaro dito. Iyung biglang magre-restart PC nila, o iibahin mo ang virtual cash na nakalagay sa client para pagbintangan namin ang mga bantay na ninanakawan ang shop dahil laging short sila."
“Pero sa tingin mo ba, nagawa ko na ba ang mga iyun?"
“Mag-aantay pa ba ako na gawin mo iyun?"
Tiningnan ko siya ng mabuti sa mata para ma-assess ko kung ano ba ang dapat kong gawin sa sitwasyong ito. Iniisip ko na kung hindi ko kakayanin na makipag-usap sa taong ito ay dadaanin ko na lang siya sa konting dahas.
Tumingin siya sa monitor. “Mukhang gamit na gamit mo ang codes na itinuro ko sa'yo ahh. Magaling," puri niya.
“Huh? Anong ikaw ang nagturo sa akin? Si Lars ang nagturo sa akin niyan."
Hindi siya makapaniwalang tumingin sa akin. “Si Lars? Sigurado ka?"
“Siguradong-sigurado," pagsisinungaling ko.
Oo, nagsisinungaling ako. Ang totoo, naguguluhan ako kung si Lars nga ba iyun, o si Larson gaya ng sinasabi niya. Wala talaga akong kaalam-alam na may kakambal pala si Lars.
Isang araw, nang nagsimula akong mag-imbestiga sa kaso ng tauhan ni Mr. Schoneberg, sumagi sa isipan ko ang napag-usapan namin ni Larson noong birthday party ni Ren.
「1 week ago...
Habang tumitingin sa mga libro ng library ni Ren, nagka-interes ako na basahin ang ilan sa mga ito dahil tungkol sa computer coding. Kahit na medyo bihasa ako, hindi naman sa akin nanggaling ang kakayahan kung bakit ako naging bihasa. Tinuruan kasi ako ni Lars kung paano. At dahil mabilis akong maka-intindi kaya ganito ganyan, nakuha ko agad.
Kumuha na ako ng isang libro at binasa na ang mga nilalaman nito nang bumukas ang pintuan ng library. Biglang naisara ko ang libro dahil sa gulat. Baka kasi bawal iyung ginagawa ko, alam niyo iyun. Hindi pa naman ako nagpaalam. Pero kasi, ano naman ang masama kung basahin ko ang ilan sa mga librong ito?
“Nandito ka rin pala," wika ng isang boses, ang boses ni Larson.
Hindi ako umimik at binuksan ulit ang libro na hawak ko saka itinuloy ang pagbabasa.
“Pwede ko bang hiramin ang librong iyan? Iyan din kasi ang binabasa ko dito," pakiusap niya.
“Hindi pwede. Nauna kong nakuha ang librong ito. Mag-antay ka na bitawan ko ito," pagtanggi ko habang nagpatuloy sa pagbabasa.
Hindi na siya umimik. Instead na kulitin ako, kumuha na lang siya ng isang libro sa shelf. Gaya ko, tahimik na binabasa ang librong hawak namin habang nakatayo. Napakatahimik talaga namin. Ang ingay lang na maririnig mo ay iyung galing sa party.
Nanatili ang katahimikan sa pagitan namin nang may itinanong siya sa akin.
“Matanong ko lang. Sinabi na ba ni Keifer sa iyo ang isang bagay?" tanong niya.
“Na nagpapasalamat ka sa ginawa namin na maduming trabaho para sa inyo? Walang anuman," tugon ko na patuloy pa rin nakatutok sa libro.
Narinig kong tumawa saglit si Larson. “Hindi iyun. Hindi iyun ang sinabi ko kay Keifer."
“Ehh, ano?"
“Na minsan, nagpapanggap ako bilang si Lars."
Nagulo ang diwa ko sa sinabi niyang iyun at tumingin sa kaniya. “Anong ibig sabihin mo doon?"
“Well, minsan kasi, ang nakakasalamuha ninyong Lars sa palaruan ay ako. Minsan naman, iyung tunay na kapatid ko talaga humaharap sa inyo."
Napatulala ako at inisip iyung mga panahon na nakakasalamuha ko si Lars.
“Alin sa mga doon?" tanong ko.
Ngumisi siya. “Ohh! Hindi niyo ba masabi? Well, kalimutan niyo na iyun. Sasakit lang ang ulo mo sa kakaisip kung sino ba talaga ang totoong Lars at iyung, ako. I mean, napakagaling namin na magaya ang isa't isa. Kung may award lang para sa ganoon," Tumingin siya sa kabuuan ng library. “kulang ang kwartong ito na paglagyan ng mga award na iyun."
Muli, gumunita na naman sa ako ang mga alaala namin ni Lars. Ang mga araw na nakangiti siya, ang mga araw na naglalaro kami, ang mga araw na pinag-uusapan namin ang ilang mga bagay, ang mga araw na pinapakiramdaman ko ang kaniyang balat sa pinakamataas na antas, ang mga araw na naging masaya kaming dalawa. At maaaring ang isang doon ay si Larson?
“Kwentuhan kita ng mga bagay na kayo lang ni Lars ang dapat nakakaalam." Isinara niya ang hawak na libro at ibinalik sa shelf. “Isang araw, naiinggit kayo ni Lars na naglalaro ang mga bata ng habul-habulan. Kaya kayong dalawa, nakigaya. Niyaya ka ni Lars na habulin mo siya. Bigyan mo lang siya ng sampung segundo para tumakbo kahit na nakabuka ang mata mo."」
「11 years ago...
“Tingnan mo ang mga batang ito. Halos walang kapaguran kapag naglalaro," sabi ni Lars matapos humugot ng malalim na hininga.
“Hay nako! Sana sa laro lang nila inuubos ang kanilang enerhiya imbes na mag-away," tugon ko habang iniikot ang aking paningin. Palagi kasing may konting away ang dalawa kapag nakikipaglaro kay Ren.
Nilingon ako ni Lars. “Alam mo, pwede tayong mag-Cebuano ulit para hindi ka mapilitan magtagalog."
Nilingon ko din siya. “Ako? Nagpipilit magtagalog? Hindi kaya. May mga mali ba akong ginamit na baybay habang nagtatagalog?"
“Nice, baybay. Lalim."
Tumingin ulit kami sa mga naglalarong bata.
“Alam mo, pakiramdam ko, may gusto sila Keifer at Harry kay Ren," wika ni Lars.
“Pakiramdam ko, hindi maganda na may gusto silang dalawa kay Ren," komento ko. “Ipaglayo kaya natin silang tatlo?"
“Ipaglayo silang tatlo? Baka makarma tayo niyan. Paano kung tayo ang ipaglayo ng mga magulang natin?"
“Hindi lang tayo ipaglalayo. Papatayin ka nila," bulong ko sa sarili.
Tumayo siya bigla at naglakad papalayo sa akin. “Naiingit na ako."
“Saan ka pupunta?"
“Kahit saan dito sa base. Hanapin mo ako," wika niya habang naglalakad.
“P-Paano ang mga bata?"
“Malaki na sila para alagaan ang sarili nila. May balisong pa nga si Harry na dala. At military base ito. Sino naman ang gagawa ng kabulastugan dito sa base? Habulin at hanapin mo ako! Bigyan mo ako ng sampung segundo kahit nakabuka iyang mata mo."
Nang napatayo ako, umupo agad ako. Alam niya pala na may balisong na dala si Harry? Sinabi ko sa kaniya na itago niya iyun ng mabuti.
Tumayo agad ako at hinabol siya. Sa kakahabol ko sa kaniya, na-realize ko na sa ibang daan siya dumadaan pauwi. Ang normal kasi na daanan ay dadaan kami sa gate ng base para kami i-inspect ng guard. Iyung tungkol sa balisong, binabayaran ko iyung guard para papasukin si Harry. Si Harry kasi, gusto magdala ng balisong para proteksyunan ang kaniyang sarili.
Anyway, dumadaan kami ngayon sa alternatibong ruta kung saan may mga damong ligaw na hindi gaanong kahabaan. Sa hindi kalayuan ng aking paningin, naaninag ko si Lars na umaakyat sa bakal na bakod. Iyung mga parang diamond na butas. Tapos kapag umaakyat ka, para kang si Spiderman. Safe pa ba ang military base na ito kung may daanan na hindi awtorisado ng militar?!
“Ang bagal mo Ger. Habulin mo ako!" sigaw niya nang umabot na siya sa kabila.
Nang nagpatuloy na siya sa ruta pauwi, tumakbo na ako at dali-daling inakyat ang bakod. Medyo mahirap pero nagawa ko.
Nang dinaanan ko ang dinaanan ni Lars, hindi ko na siya makita. Pero habang naglalakad, napansin ko ang daan kung saan kami pumapasok papunta sa bahay nila.
Nagpatuloy ako sa paglalakad at ilang lakad lang ay narating ko na ang bahay. Pagkatapos isarado ang bahagyang nakabukas na gate, dumiretso na ako sa loob. Mukhang walang tao. Wala din iyung mga magulang nila. Teka, nagparinig si Lars na walang tao sa bahay nila dahil nag-date na naman ang mga magulang nila sa mainland. Mamayang gabi pa daw ang balik nila. Huh? Nagpaparinig ba siya para sa ano...
Hindi ko namalayan na may tao sa likuran ko at tinabunan ang aking mga mata. Ang mga kamay na iyun, alam ko kung sino ang nasa likod ko.
“Hulaan mo kung sino ako," bulong nito sa akin.
Sasagot pa sana ako nang naramdaman ko na inilapit nito ang katawan niya sa akin at hinalik-halikan ang leeg ko. Naramdaman ko din ang bagay na matigas sa puwitan ko.
“Lars, naglilibog ka na naman," wika ko. “Hulaan ko. Naiingit ka na naman sa mga magulang mo dahil nagde-date sila."
Napatawa siya habang ini-explore ng isang kamay niya ang kaliwang dibdib ko habang naglalakad kami papunta sa kwarto niya. “Hindi sa ganoon. Napakasarap mo kasing kasama lalo na sa kama. A shame na kinakama lang kita kapag wala ang mga magulang ko. Gusto ko nga na araw-araw. Alam mo bang masarap makipag-sex habang bata pa? As early as 13 years old?"
Inalis na niya ang takip sa mga mata ko at humiga sa kama niya. “Kulungan or sex? Alam mo bang ilegal ang makipag-sex sa mga edad na ganoon? Saan mo na naman napulot iyang mga ganyan? Kakabasa mo kasi iyan ng porno stories."
“Napaka-fresh kaya nung mga bata pa. Lalo na iyung mga malalaman, masarsa. Sana nakilala pa kita noong mga mas bata pa tayo."
Hahalik pa sana siya nang umiwas ako. “Teka, nakipag-sex ka na ba dati pa? Sa mga mas bata pa sa akin?"
“Hindi. Remember na sinabi kong ikaw iyung first time ko. Tsaka nasasabi ko lang ito dahil mas lalo pa akong nag-research sa subject na iyun. Malaki kaya ang nagagawa ng pagre-research."
Inilapit niya ulit ang kaniyang labi sa akin habang hinuhubad ng mga kamay ko ang damit niya.
“Nagmamadali ka?" natatawang tanong niya nang naghiwalay ang labi namin. Sinimulan na niyang hubarin ang damit ko.
“To think na nasa base pa ang mga bata, nag-aalala ako. Tapos may ganoong daanan pa na hindi dumadaan sa checkpoint. Dapat iniwan natin sila sa mga lugar na malapit lang sa atin," sagot ko.
“At mahuli na naman tayo nila."
“Sinusulit mo kasi ako."
“Sulit ka din naman kasi ka-gerger, Ger. Satisfying masyado. Mag-tanan na tayo para mai-sex kita ng buong araw."」
「1 week ago...
Nagulat ako sa narinig kong kumpletong detalye ng mga bagay-bagay nang araw na iyun. Kahit na medyo matagal iyun, naaalala ko pa rin ang araw na iyun na parang kahapon lang. Oo, sinabi at ginawa ni Lars ang mga kiniwento ni Larson. Pero hindi ako kumbinsido. Paano kung nagpapasahan lang ng impormasyon silang dalawa? Paano kung nagki-kwento ng karanasan si Lars sa kakambal niya? Paano kung may tinatagong motibo si Larson? Paano kung gusto niyang maging replacement para kay Lars?
Natawa si Larson. “Ay! Oo nga pala. Hindi pwede iyun dahil alam ko din. Bagay na kayong dalawa lang ni Lars ang nakakaalam, pero alam ko. Ha!"
“Ano ba iyang ginagawa mo?" tanong ko. “Sinisira mo ba ang alaala ko kay Lars? Dahil kung totoo ang sinasabi mo..." Gusto niya bang isipin ko na pinaghahatian nila akong magkapatid?
“Kung iniisip mo na pinaghahatian ka naming magkapatid? Pwede." Itinulak ako ni Larson sa bookshelf. “Oo, minahal ka naming dalawa. At alam mong totoo iyun."
Hinawakan ni Larson ang baba ko para iharap ito sa kaniya. Hindi ko na namalayan na inilapat na niya ang aming mga labi. Sa paghalik niyang iyun, tumibok ang puso ko. Nagising na naman ito sa pangatlong pagkakataon. Hindi naman ito natutulog sa gitna ng relasyon namin ni Edmund. Pero kasi, iyung pag-ibig ko kay Lars, namatay na ehh. Bakit nabubuhay na naman? At sa katauhan pa ni Larson?
Itunulak ko siya nang nakita kong papabukas ang pintuan ng library. Mabuti na lang at malayo na si Larson nang nakita kami ni Edmund.
“Gerard, nandito ka lang pala," masayang wika ni Edmund nang nakita ako. Pero nawala ito nang nakita niya si Larson. “At nandito ka rin pala, Larson."
“Talk to you again later. Babantayan ko na iyung peke kong kapatid at ang tunay kong kapatid," nayayamot na wika ni Larson habang lumalabas.
Sinundan ko lang siya ng tingin. Hindi ito maaari. Hindi ito pwede.
“Gerard, okay ka lang ba?" tanong sa akin ni Edmund.
Tumango lang ako. Kunyari ay binuklat ko ang binabasa kong libro.
“Ano iyang binabasa mong libro?" Lumapit si Edmund sa akin at niyakap ako mula sa likod.
“The usual," tipid na sagot ko. “Give me some time at pupunta na tayo sa party. Malapit na akong matapos."
“Okay."」
Pagkatapos sumagi sa isipan ko iyung nangyari sa party, tumingin ako sa mga CCTV ng kapitbahay namin. Tumingin ako sa panahon na noong isang araw na naglalasing ako, dahil sa akala ko nga ay hindi ako matatanggap ni Edmund. Tapos nagkaroon ako ng kakaibang panaginip na nag-sex kami ni Lars. Hindi iyun isang panaginip. Totoo ang nangyaring iyun. Hindi nga lang si Lars iyun kung hindi si Larson. Kung nararamdaman ko kay Larson ang nararamdaman ko kay Lars, anong ibig sabihin nito? Mahal ko ba talaga si Lars, or silang dalawa talaga ang minahal ko pero hindi ko lang alam? Kaya lang, sino si Lars doon at sino si Larson?
“After sabihin ko ang totoo sa'yo, hindi ka magiging sigurado. Tabi."
Bahagyang tinulak niya ang upuan ko at inilapit niya ang upuan sa PC ko.
“Anong gagawin mo?" tanong ko.
“Mag-e-encode ng mga mas advanced na codes at ituturo ko sa'yo. This time, alam mo talaga na si Larson ang nagturo sa'yo," paliwanag niya. “Ano pa ba ang ituturo ng kapatid ko kung nakalibing na siya sa lupa."
“Pero..." Ginalaw-galaw ko ang posas na nakalagay pa rin sa mga kamay namin.
Tiningnan niya lang ito. “Hayaan mo muna iyan. Para sigurado na nakatutok ka at hindi ka tatakas. At huwag mong tangkain na kunin mula sa akin ang susi. Kasi..." Gamit ang kaliwang kamay niya, kinamot niya ang kaniyang ulo.
“Kasi, ano?"
Ngumiti siya ng nakakaloko. “Hindi ko kasi nahingi iyung susi. Kaya close tayo hangga't hindi dumadating iyung pulis na nagmamay-ari ng posas na to."
Natigil ako nang naaalala na naman ang katangahan ni Lars. Kahit si Larson, may sariling share din ng katangahan.
“Gago ka ba?!"
Ilang minuto ang nakalipas, tipa at paliwanag ang naririnig ko mula sa kaniya. Kahit na napakalapit namin sa isa't isa, hindi niya muna pinag-uusapan ang tungkol sa aming dalawa. Si Lars, ganito din ka-focus kapag nagpapaliwanag at nagtuturo. Kahit na siguro isa kang napaka-seductive na tao, hindi niya iyun papansinin dahil nagtuturo siya. At wala kang magagawa kung hindi intindihin mo ang tinuturo sa iyo.
“Hindi ako maka-tipa ng maayos nito," sabi ko habang pinapakita pa rin ang posas.
“Puro ka dahilan. Nakita mo ba akong nagrereklamo habang nagtitipa? Hindi naman di ba? Kaya, kaya ko," pagmamalaki niya. “Ikaw, kaya mo din iyan. Ngayon, gawin mo ulit iyung ginawa nang hindi tumitingin sa ginawa ko."
Humugot ako ng malalim na hininga at ginawa ang pinapagawa niya. Oo, ganitong-ganito iyun kung paano ako turuan ni Lars sa mga nalalaman niya. Hindi kasama iyung posas na nasa kamay ko. Napaka-nostalgic.
“So bakit ka pala naglalagay ng bugs sa system ko?" tanong ni Larson. “Para makapagnakaw ba ng pera? Naghihirap na ba kayo dahil wala na kayong suporta mula sa drug money ng mga Villaflores? Kung wala na kayong pera, pwede kang lumapit sa akin para magkapera."
“Nakatingin ka sa taong mas mayaman pa sa'yo, hampaslupa" naiiritang pagmamalaki ko. Ano ba namang mga salita iyun? Lumapit sa kaniya para magkapera? Hindi ako bayaran.
Larson's POV
“Ganoon ba?" Nadismaya ako. “Sayang naman." Ano ba iyan? Akala ko, nakahanap na ako ng kapalit na bantay. Aalis kasi iyung isa sa mga bantay ko dahil nakakita na ng mas magandang trabaho sa abroad.
Gerard's POV
“So bakit ka pala naglalagay ng bug kung ganoon? Pwede mo bang i-share kung ano iyun?" patuloy pa rin niyang tanong habang nagtitipa ako.
“Para malawak ang coverage ko sa lugar na ito. Iyung CCTV lang naman sa lugar na ito ang pakay ko," paliwanag ko.
“Bakit CCTV?"
“Kasi may hinahanap akong tao. Isang taong..." Bigla akong nagdalawang-isip kung sasabihin ko ba sa kaniya. “Isang taong baliw ang hinahanap ko."
Gulat na reaksyon ang nakita ko agad sa mga mata niya. Natawa siya saglit. “Bakit isang taong baliw? Para saan naman?"
“Para makatulong sa isang murder case ng kaibigan ko," diretso na sagot ko.
“At isang baliw ang hinahanap mo? Paano naman makakatulong ang mga baliw sa murder case mong iyan? Baliw nga hindi ba?"
“Taong diretsong mag-isip na may baliw-baliw na testimonya nga, tinatanggap ang salaysay. Baliw pa kaya."
Napakamot siya sa ulo. “Okay. Ipagpalagay natin na ibigay ng baliw na ito ang kaniyang nalalaman? Ano naman ang gagawin mo sa malalaman mo?"
Naghinala na ako sa mga itinatanong niya. “Sa akin na lang iyun. Bakit ba? Ano ba ang pakialam mo? May nalalaman ka ba sa hinahanap ko?"
“Wala. Concern lang naman ako. Masama ba?"
Sa entrada ng shop, may pumasok pulis. Teka, ito iyung allegedly kasintahan ni Geoffrey. Si Christian.
Lumingon-lingon ito sa buong shop. Nang lumapit ito sa counter, tinuro ng bantay ang posisyon namin. Dali-dali naman itong pumunta sa amin dala-dala ang isang maliit na susi.
“Hi, Christian?" bati ni Larson. “Kumusta si Geoffrey?"
Tinanggal nito ang lock ng posas namin at kinuha niya agad ito. “Busy siya." Tiningnan niya kaming dalawa. “At ginamit mo ang posas sa kaniya? Kailangan ko ba siyang hulihin?"
“H-Hindi. Siya nga pala," Inilagay ni Larson ang kaniyang braso sa palibot ng leeg ko. “si Gerard. ‘Kaibigan' ko siya."
Gulat na tiningnan ako ni Christian. “Magkakilala kayo?"
Nagulat din si Larson at binawi ang kaniyang braso. “Magkakilala din kayo?"
“Mukhang magkakakilala tayong tatlo. Anong meron sa mundong ito?" bulong ko sa sarili. “Siya nga pala Christian. Hinahanap niyo pa rin ba iyung baliw?"
“Umm," Natahimik siya saglit. “hindi namin siya hinahanap." Huh? Halatang nagsisinungaling siya.
“Ganoon ba? Sayang naman. Siguradong may lead talaga sa baliw na iyun." Hindi ba nagtitiwala ang magsyotang ito sa akin?
Tumunog ang radyo ni Christian. “Hoy, dalian mo. May rerespondehan tayo!" sigaw ng boses ni Geoffrey. Teka, hindi dapat ganoon magsalita sa radyo ang mga pulis.
“Pasensya na. Tinatawag na ako." Kaagad na umalis si Christian. Hindi man lang siya nagpaalam.
Dahan-dahan na inilayo ko ang upuan ni Larson. “Out na ako at salamat sa lessons mo." Tumayo na ako at naglakad na papunta sa counter.
Dali-dali ding tumayo si Larson at humabol sa akin. “Huh? Kaagad? Huwag na muna. Magtagal ka naman."
“Hindi na. Tama na iyun. Maglalagay lang naman ako ng bug sa network mo. Pero hindi na lang. Siguradong matatanggal mo ang bug dahil ikaw ang nagturo sa akin ng code. Basta, alam mo na ang hinahanap ko. Iyung baliw."
“You mean tayo?"
Tumigil ako sa paglalakad at napaharap sa kaniya. Tumigil din si Larson sa paglalakad.
“Anong sinasabi mong tayo ang baliw?" naiinis na tanong ko.
“Baliw tayo, oo. Baliw na baliw na mahalin ang isa't isa," sagot niya.
Inis na naglakad ulit ako papunta sa counter habang tinatago ang aking ngiti. Hindi talaga ako makapaniwala. Magkapareho na magkapareho din sila sa mga dapat bitawan na salita. Yes, corny, pero iyung joke, napakaswabe. Himala siguro kung hindi ako napapangiti.
“Magkano?" tanong ko sa bantay habang nilalabas ang pitaka ko.
“Ilista mo sa akin," rinig kong sinabi ni Larson sa likod ko.
“Sige po kuya," tugon nung bantay.
Napatigil ako. “Salamat. Aalis na ako."
“At bumalik ka dito," pahabol pa niya. “May mga bagay pa tayong kailangan pag-usapan. Hindi pa tayo tapos, Gerard. Hindi pa, kahit kailan."
Hindi na ako umimik at dumiretso na sa paglalakad. Hindi pa nga ba talaga kami tapos? Naguguluhan ako. Ewan. Hindi ko alam ang pinasok ko. Akala ko ay sa isang tao lang ako umibig. Pero it turns out na dalawang tao ang tumanggap ng pag-ibig ko. Ano ang gagawin ko ngayong kami na ni Edmund?
Allan's POV
“Allan, Alexis, sabay na tayo mananghalian," yaya sa amin ni Ronnie nang natapos na ang subject namin. Lunch break na kasi pagkatapos.
“Sure," sagot ni Alexis para sa amin. “pero may baon ba kayo? Naalala ko na si Ren, wala pa."
“Problema ba iyun? Ehh di bumili," rason ko. “Or pwede rin naman na maghati na lang kami ni Ren sa baon ko."
“Pwede naman, Allan," halos pabulong na tugon ni Ren habang nag-aayos ng gamit. “Kaya lang, hindi ko feel iyung baon mo ngayon. Bibili na lang ako sa cafeteria at baka may magustuhan ako."
Nagtaka ako sa inaasal niya. “Huh? Namimili ka na ng pagkain ngayon? Anong meron?"
“Nauumay ako sa puro karne. Gusto ko na ng gulay."
“Ahh! Alam ko ang pakiramdam na iyan," sabi ni Ronnie. “Tara na sa cafetetia at baka mawalan tayo ng pwesto."
“Sige. Sasamahan ko lang si Ren bumili ng pagkain," wika ko.
Sa cafeteria, namimili na ng kakainin si Ren. May problema na naman kami. Ang problema naman ngayon, hindi makapili si Ren dahil puro gulay nga ang nasa menu, at lahat ay paborito pa niya. Marami ng ginagawa si Ren para makapili. Eenie-meaniee my nemo, nakikipaglaro ng jack-en-poy tournament sa sarili, hindi talaga siya makapag-decide.
“Ako na kaya ang mamili ng kakainin mo? Medyo matagal na tayo sa normal na oras ng pagtayo natin dito," pagpresinta ko.
“Ahh! A-Ayoko," pagtanggi niya. “Gusto ko na ako ang mamili. Pasensya na Allan. Saglit na lang ito."
“Heto!" anang isang boses na binigyan si Ren ng puting stytofoam, na naglalagay ng isa sa mga ulam sa menu.
“S-Salamat." Nagdadalawang-isip na kunin ni Ren ang styrofoam, pero kinuha pa rin niya.
Napangiti ako dahil mukhang tapos na ang problema. “Ha! Finally!"
Pero binawi ko agad ang aking ngiti nang nakita ko kung sino ang tindero. Si Keifer ito. Huh? Bakit siya naging tindero? Teka, ibig sabihin ay nagtatrabaho na siya dito. Pwede naman ang mga estudyante pero, bakit? Hindi ba, mayaman siya?
“Protip, kapag hindi siya nakapag-decide kung ano ang kakainin, huwag mo siyang hintayin na pumili dahil matagal pa iyun. Ikaw na ang pumili kahit ayaw niyang gawin mo iyun," payo ni Keifer sa akin.
“P-Pasensya na," paghingi ng dispensa ni Ren. Inabutan niya ng perang papel si Keifer. “Heto ang bayad."
Kinuha ni Keifer ang bayad ni Ren at sinuklian ito.
“Tara na sa pwesto natin?" yaya sa akin ni Ren.
“Hindi," pagtanggi ko. "Mauna ka na. Susunod ako."
Nauna ng pumunta sa pwesto namin si Ren. Sinundan ko lang siya ng tingin para makasigurado. Tapos ay tumingin ako kay Keifer.
“Anong ginagawa mo? Bakit ikaw ang tindero sa cafeteria?"
“Nagtatrabaho," kibit-balikat na sagot niya. “May problema ka ba doon?"
“Nagtatrabaho? Talaga?" Binigyan ko siya ng naghihinalang tingin.
Pinunas-punas niya ang counter habang nakatingin sa akin. “At nagbibigay na naman ng isa sa mga advice ng mga do's and don'ts tungkol kay Ren. Ilang buwan na ba kayong nagde-date? Bakit napakakonti pa rin ang mga bagay na nalalaman mo sa kaniya? Talo pa kita. Ilang buwan lang ba iyun? Isa, dalawa, halos tatlong buwan lang ata kami na nagde-date," pagmamayabang niya. “At ikaw, halos kalahating buwan. Ano ba iyan Allan?"
“Kung hindi mo alam, iyung unang apat na buwan ay ang kaniyang recovery sa kung ano man ang nangyari sa kaniya."
“At ngayon, nagre-recover pa rin ba siya?" Tiningnan niya si Ren mula sa malayo. “Mula dito, mukhang mas okay na siya."
“Alam mo, hindi naman ako nakikipagpalakihan ng ihi dito kung gaano ko ka kilala si Ren. Kung nakilala mo siya agad sa loob ng tatlong buwan na iyun, wala akong pakialam. Panahon mo iyun. Iba-iba ang mga nangyari sa mga panahon natin. Wala kang nadatnan na sirang Ren sa mga unang buwan at palagi kang nagtatanong sa sarili mo kung ano ba talaga ang nangyari sa kaniya," inis na paliwanag ko saka lumakad na papunta sa pwesto nila Ren.
Keifer's POV
Sinundan ko lang ng tingin si Allan habang pumupunta sa pwesto nila Ronnie. Oo, wala akong nadatnan na sirang Ren, ni hindi ako nagtatanong sa sarili ko kung ano ba talaga ang nangyari sa kaniya. Dahil nandoon ako noong nangyari iyun. Nandoon ako nang nawala ang mga alaala niya. May paraan naman para hindi mangyari iyun pero hindi ko ginawa dahil mas delikado para sa aming lahat.
“Keifer, ikaw talaga iyan?" gulat na sabi ni Ronnie habang papalapit sa akin. “Bakit? Anong nangyari?"
“Umm, iyung pamilya ko," tugon ko habang nagse-serve sa ibang customer. “Siyempre, nang namatay sila, wala ng magbibigay sa akin ng allowance. Kaya kailangan kong magtrabaho. Buti na lang at nabayaran na nila ng buo ang tuition ko dito, at iyung tinitirhan namin na apartment dito, kaso sa apat na taon lang."
“Ehh, si Gerard? Nagtatrabaho din ba?"
“May sugar daddy iyun," inis na sagot ko.
“Fit ba iyang pagtatrabaho mo sa schedule mo? Binabayaran ka ba ng tama dito? Paano iyung mga assignment mo?" nag-aalalang tanong ni Ronnie habang may kinukuha sa bulsa. Nang kinuha niya ang kaniyang pitaka, inabutan niya ako ng ilang asul na papel. “Ito, tanggapin mo para maka-absent ka ng ilang araw dito sa trabaho mo. At kung kailangan mo ng pera, bibigyan kita."
Nag-alangan akong kunin ang pera. Alam kong pinakamayaman pa rin kami ni Gerard. Hindi totoo na nauubusan kami ng pera. Pero kasi, alam ko kung saan nanggagaling ang pera ni Ronnie. Pera na galing sa mga masasamang gawain ng pamilya niya. Iyung pera din namin ni Gerard, ganoon din. Pero at least, wala na sila. Hindi na nila ipinagpatuloy ang mga masasamang gawain nila dahil nasa hukay na sila.
“Tanggapin mo na," untag pa sa akin ni Ronnie.
Kinuha ko ang perang papel ni Ronnie. Nang nahawakan ko ito, parang nagkaroon ako ng pangitain sa isip ko. Pangitain ng mga taong nahihirapan at pinapahirap ng pamilya nila para lang makita ang perang ito.
“Salamat, Ronnie," wika ko habang dali-dali na nilagay ang pera sa pitaka ko. “Pero, hindi mo naman ako kailangan bigyan ng pera palagi. Makakaraos at makakaraos din ako. Malay mo, isa sa mga araw na ito. Ma-persuade ko si Gerard na dagdagan niya ang hinihingi niyang pera sa sugar daddy niya at partihan din ako."
“Ma-persuade mo kaya siya?"
Nag-iba ang timpla ng mukha ko. “Siguradong hindi."
Bahagyang nalungkot ang mukha ni Ronnie. “Naintindihan ko. Pero kung kailangan na kailangan mo talaga ng pera, humingi ka lang sa akin at bibigyan naman kita. Kahit na ayaw mo sa ginagawa ng pamilya ko, kaibigan pa rin kita, Keifer."
“Salamat Ronnie."
Tumalikod na siya at bumalik sa pwesto nila Ren. Napakahirap naman magpanggap na wala kang pera. Paano kaya ito?
“Aba! Aba! Pwede pala makipag-usap sa oras ng trabaho," wika ng isang boses habang nagbibigay ito ng pera para sa pinili nitong pagkain.
“Uy, Divine." Madali kong inayos ang inorder niyang pagkain. “Salamat nga pala at nabigyan mo ng trabaho dito sa cafeteria."
Ngumiti siya sa akin ng matamis habang kinukuha niya ang kaniyang baon na nilagyan ko ng kaniyang order. “Anything for a friend na tumulong sa akin na manalo na naman sa Student Government. Nako! Napakahirap nung nakalaban ko last year. And somehow, I got through in it with ease. Napakahirap talaga kapag gumagamit ng underhanded tactics ang kalaban mo. Kaya ikaw, gagamit din ng parehas na taktika."
Nahagip na naman ng paningin ko sila Ren. Oo nga pala. Nandito pa pala sila. Lagot! Paano kung magpang-abot sila?
Lingid sa mga kaalaman ninyo, yeah, may sariling kwento itong si Divine. 4th year na si Divine sa kaniyang kinukuhang kurso, at tatlong na taon na siya na naging presidente ng Student Council. Iyung unang kalaban niya sa unang taon ay si Aries. Tapos nagka-inlaban sila, di wala ng kalaban. Isang pipitsuging kalaban naman sa pangalawang taon, pero sa pangatlong taon ay isang matinding kalaban ang nakalaban niya. Gumamit ito ng, gaya ng sinabi ni Divine, underhanded tactics. Ibinulgar ng kalaban niyang ito ang kaniyang mga baho na nagpababa ng tyansa niya na manalo. Ahh! College life. May drama pa rin sa impyerno.
So, anyway, asaan ako dito? Nasa school po nila ako. Kaya lumapit ako kay Divine at nag-offer sa kaniya ng tulong.
「1 year ago...
Dahan-dahan na binuksan ko ang kahoy na pintuan kung saan ang meeting room ng Student Council. Nang nakapasok ako, nadatnan ko ang presidente ng Student Council na problemado.
“Hi and welcome. Whatever," languid na bati ni Divine, ang presidente ng Student Council, sa akin. “Ano ang maitutulong ko sa iyo?"
Napalunok ako habang naglalakad papalapit sa kaniya. Unang beses ko pa lang kasi gagawin at sasabihin ang bagay na ito.
“Hindi ko kailangan ng tulong mo. Pero ikaw, kailangan mo ang tulong ko," wika ko.
Hindi makapaniwalang tiningnan ako ni Divine. “Ha! Ikaw, kailangan ko ang tulong mo? Talaga? Sino ka ba sa inaakala mo?" tanong niya.
“Keifer Salvador, 2nd year. Hindi mo na kailangan malaman ang course ko dahil malalaman mo din iyun," pagpapakilala ko.
“Ha! Isang second year? Okay. Ano ba sa tingin mo ang kailangan ko sa'yo?"
“Kailangan mo ako para matalo mo ang kalaban mo. Ang kalaban mo na gumagamit ng mga maduduming taktika para lang agawin ang trono mo."
Inikot ni Divine ng dahan-dahan ang kaniyang upuan habang halos pahiga na siyang nakaupo dito. “You mean, kailangan ko din bang gawin ang ginagawa niya? Ang ibulgar din sa buong eskwelahan ang baho niya?"
“Parang ganoon, pero hindi."
“Talaga? Paano ba?"
“Ibang tao ang gagawa noon para sa iyo."
Napahinto siya sa pag-ikot at umayos na siya ng upo paharap sa akin. Bahagya siyang ngumiti at ang mga tenga niya ay nakatuon na sa akin. “Mukhang gusto ko iyan. At ano naman ang kapalit? Pera ba? Posisyon? Ano? Sabihin mo lang."
Umiling ako. “Wala pa akong kailangan sa ngayon. Siguro, sabihin na lang natin na isang pabor lang naman ang kailangan ko sa'yo."
“Kung mananalo ako, that is. Deal?"
Ngumiti din ako. “Deal."
Nakipagkamay ako sa kaniya pagkatapos.」
“Hindi ko pa rin maintindihan na ito talaga ang pabor na gusto mo?" naguguluhang tanong ni Divine. “Parang hindi equal sa binigay mo na pabor sa akin."
“Gusto mo pa ba ako humingi ng isa pang pabor?" tanong ko.
Nag-isip siya saglit. “Nako! Huwag na. Isa lang naman ang ginawa mong pabor, at isa lang din ang gagawin ko. Akala ko naman ay posisyon sa student council o kung ano. Iyun pala, trabaho lang dito sa cafeteria. Naghihirap ka ba, Keifer? Ang alam ko, mayaman ang pamilya mo."
“Iyun ang alam mo. Pero hindi totoo lahat iyun. Ang totoo lang ay ako." Nginitian ko siya.
“Alam mo, cute ka kapag ngumiti. Gwapo din. Gusto mong ireto kita sa kakilala ko na cute na babae? Siguradong bagay na bagay kayo." Medyo lumapit siya at bumulong. “Teka, hiwalay na ba talaga kayo ni Janice? So single ka na lang ulit, right?"
“Yeah. Pero sa ngayon, I'm for their eyes only."
May isang customer na nag-order din ng pagkain. Inasikaso ko muna ito habang napapansin nito na kausap ko si Divine. Binati siya nito. Nang nakuha na ang pagkain ay umalis na ang customer.
“Ay! Dapat, humanap ka ng sugar mommy mo para hindi ka na magtrabaho. Hindi ka mahihirapan kapag ganoon," payo niya.
Binigyan ko siya ng hindi sumasang-ayon na tingin. “Hindi ako mahilig sa mga clichéd na sitwasyon. At ikaw kaya na ginaganyan ni Aries, magugustuhan mo kaya iyun?"
Sumimangot siya. Pero habang ginagawa niya iyun ay tumayo na sila Ren at umalis na sa lugar.
“Oo nga no. Kung ginanoon nga pala ako ni Aries, magagalit talaga ako." Pero ngumiti ulit si Divine. “Pero, sugar mommy? Mukha ba akong mommy material?"
“Ikaw ang magsabi sa akin," natatawang sagot ko.
“Okay. Aalis na ako. Enjoy your work, Keifer." Tumalikod siya at umalis din sa lugar.
Bahagya naman akong nag-alala nang umalis si Divine. Ang direksyon kasi na nilalakaran ni Divine ay nilalakaran din nila Ren. Sana nakalayo-layo na iyung mga iyun para hindi magpang-abot ang dalawa. Akala ko, kakain pa si Divine sa cafeteria. Mukhang busy siya sa mga duties niya dito sa school.
Allan's POV
“So, saan na tayo pagkatapos nito? May mga gagawin pa ba kayo?" tanong sa amin ni Ronnie habang naglalakad.
“Umm, may praktis kami ni Allan ngayon," sagot ni Alexis. “Siya nga pala, wala ka pang sasalihang club, Ronnie?"
“Wala," iling niya. “Hindi naman siguro required na kailangan may sasalihan kang club para ipasa ka ng mga prof mo tama ba?"
“Yeah. Tama ka. Pero kasi, ang gusto ko lang sabihin ay sayang ang isa o tatlong oras na naka-tengga ka lang. Unless, may ginagawa ka sa mga bakanteng oras mo. Maganda sana kung nakakalaro ka namin sa basketball o kung ano."
“Talaga? Akala ko puro lang kayo practice ng footwork sa club ninyo?"
“Nah! Ginagawa na lang namin iyun sa free time namin. Pero may quota pa rin kami. Iyung mga bagong sali lang," paliwanag ko.
Sumimangot si Ronnie at tumungo. “Ay! Ganoon? Tinatamad na agad ako. Akala ko kapag sumali ka, laro agad. Pupunta na lang ako sa internet shop malapit dito at libangin ko ang sarili ko."
“Siya nga pala, may nilalaro ka bang online games gaya ng-"
Huminto ako sa pagtatanong nang tumingin ako kay Ren. Bigla kasi siyang huminto sa paglalakad kaya napatigil din kami.
“Anong problema?" tanong ko.
“Umm, kailangan ko ng mag-CR," tugon ni Ren.
“Okay, pero doon na sa gym."
“Ayoko. Meron naman malapit dito. Hindi na kasi ito makapaghintay." Tumalikod agad siya at pumunta sa ruta ng pinakamalapit na CR.
“Allan, una na ako," paalam ni Alexis na lumakad na papunta sa gym.
“Ako din. Sisibat na ako," paalam din ni Ronnie. Naghiwalay na sila ng nilalakad ni Alexis
Kinawayan ko ng bahagya si Ronnie. Nang nagsimula na akong maglakad papunta sa nilakad ni Ren, tumunog ang phone ko. Tinatawagan ako ngayon ni Mama.
“Mama, maayong hapon," bati ko. (“Mama, magandang hapon.")
“Hi, Allan. Maayong hapon," bati din ni Mama sa phone. (“Hi, Allan. Magandang hapon.")
“Okay lang po ba ang lahat? Bakit napatawag po kayo?" tanong ko.
“Ay, anak! Oo nga pala. Ngayong araw, pupunta na ako ng Maynila. May kailangan lang akong asikasuhin sa negosyo ko doon. Bukas na ako uuwi. Pasensya na pero hindi na kita malulutuan ng hapunan mo."
“Ganoon ba? Okay lang po. Basta sabihin niyo lang po sa akin na may mga de lata pa po tayong pagkain diyan? Preferably, iyung tuna na maanghang?"
“Meron anak. Ohh, siya! Aalis na ako. Nandito na iyung sasakyan na susundo sa akin. Bye! I love you anak! Mwuah!" nagmamadaling sabi ni Mama saka ibinaba ang phone.
Nagulat ako nang ibinaba ni Mama ang phone. Mukhang nagmamadali talaga siya. At ano daw ang sabi niya, may sasakyan na sumusundo sa kaniya? Hmm, ito kaya iyung taong nakilala ng Mama ko sa Maynila? May love life na kaya siya?
Ilang hakbang ang nilakad ko, may nagliwanag na ideya sa isip ko. Wala si Mama sa bahay, si Larson ay binabantayan si Mang Luke, ibig sabihin ay walang tao sa bahay! Teka, magandang pagkakataon ito. Hindi ako sisipot sa praktis namin ngayon. Tama! Uuwi agad kami ni Ren ng maaga pero sa bahay ko. At dahil kami lang ang tao sa bahay, magagawa ko na naman ang mga gusto namin gawing dalawa. Bingo! Ngayon, asaan na ba si Ren? Kailangan mahanap ko agad siya bago magbago ang mga plano ko sa araw na ito.
Dali-dali akong pumunta sa CR na pinakamalapit sa posisyon ko. Excited na excited ako dahil mangyayari na naman ang tikiman namin. Akala ko, hindi na magiging available ang bahay para sa mga ganoon gawain. Medyo hindi na kasi pumupunta si Mama sa Maynila para sa negosyo namin doon. Ngayon lang. All right!
Nang naaabot ko na ng tingin ang CR, nakita ko si Ren. Pero bigla akong napatago sa pillar ng academe dahil sa nakita ko, at hindi ito maganda. Naglalakad sa pasalungat na direksyon si Ren habang hinahawakan ni Divine ang pulsohan niya. Kahit hindi ko alam ang mga nangyari nang hindi ko nakasama si Ren, alam ko na hindi maganda ang nakikita kong iyun. Hindi pwede ito! Bwisit! Wrong timing!
“Nahuli na siya ni Divine," sabi ko sa aking saliri.
ITUTULOY...
No comments:
Post a Comment