Loving You... Again Chapter 53 - Good Day

  

Author's note...

Hello ulit guys. Andito na naman ako haha. Unang-una sa lahat po ulit, nagpapasalamat ulit ako sa mga may-ari ng blog, sir Michael at kay sir Ponse sa mga kaibigan kong CO-Author na sila kuya Carlos, kuya Rye, kuya Jace and... kuya Alvin! Also kuya Peter!

Disclaimer: Hindi ko po original characters sila Joseph, Paul, Blue, at kung sino man po ang mga character sa story ni Kuya Bluerose. Siyempre, ang credit pa rin ay sa gumawa nila. Pati na rin po pala iyung mga kanta.

Ngayon, malalaman niyo na kung paano natalo ang 'The Antagonist' noon sa 'The Gravity'. Heto na po ang Chapter 53! May update pa kaya ako bukas?

Chapter 1 | Chapter 2 | Chapter 3 | Chapter 4 | Chapter 5 | Chapter 6 | Chapter 7 | Chapter 8 | Chapter 9 | Chapter 10 | Chapter 11 | Chapter 12 | Chapter 13 | Chapter 14 | Chapter 15 | Chapter 16 | Chapter 17 | Chapter 18 | Chapter 19 | Chapter 20 | Chapter 21 | Chapter 22 | Chapter 23 | Chapter 24 | Chapter 25 | Chapter 26 | Chapter 27 | Chapter 28 | Chapter 29 | Chapter 30 | Chapter 31 | Chapter 32 | Chapter 33 | Chapter 34 | Chapter 35 | Chapter 36 | Chapter 37 | Chapter 38 | Chapter 39 | Chapter 40 | Chapter 41 | Chapter 42 | Chapter 43 | Chapter 44 | Chapter 45 | Chapter 46 | Chapter 47 | Chapter 48 | Chapter 49 | Chapter 50 | Chapter 51 | Chapter 52

Chapter 53:

Good Day

Gerard’s POV

          Sa dati kong buhay bilang isang gwardya ng isang malaking sindikatong pamilya, ganito ang ginagawa ko sa araw-araw ng buhay ko. Una, gigising mula sa kama at mag-e-ehersisyo. At habang ginagawa ko ang una kong gawain, iniisip ko kung ano naman kaya ang susunod na gagawin ko para sa perpekto naming plano ni Keifer? Siyempre, iniisip ko kung sino naman kaya ang papatayin ko sa araw na ito, ang taong pakikipalagayan ko ng loob, mga dapat bilhin, at ang pinakahuli ay kung tama ba ang codes ng ginawa kong application. Ha! Kahit na napag-aralan ko ang gumawa ng applications, hindi pa rin ako palagay kung tama ba ang mga codes na nilagay ko dahil baka ipahamak namin ito ni Keifer. O baka ako lang since ako lang naman ang hindi importanteng character sa pamilya nila.

          Pagkatapos, siyempre, magre-report ako sa head ng pamilya na Tatay ni Harry, at bibigyan niya ako ng mga direksyon kung ano ang gagawin ko sa mga shipment naming mga bata, shabu, marijuana, at kung ano-ano pa. Bibigyan din niya ako ng mga direksyon kung sino ang mga dapat kung iligpit, kung public assassination ba or assassination. And then, iyung execution ng mga plano. Pinakaayaw kong gawin ay iyung child trafficking dahil ang iingay ng mga bata. Nagmamakaawa kasi sila na palayain na, ibalik na sila sa mga magulang, pero hindi pwede. Pwede bang i-skip natin ang parteng ito. Basta, may mga namatay, nabigyan, kinuhaan ng laman, iyun na iyun.

          At pagsapit ng gabi, ibabagsak ko ang sarili ko sa kama at mag-iisip kung tama ba ang lahat ng ginagawa ko. Pati iyung codes nung sa isa kong application matapos malaman na may error na naman. Pambihirang buhay ito! Paano ba maging isanh computer?

          Kaya dahil doon, nagpasya akong mag-aral at nadestino ako sa Rizal. Iyun nga, nag-aral ako sa Saint Ambrose University, pero may mga trabaho pa rin ako na kailangang gawin. Then sumunod na taon, nag-iba na ang trabaho ko at naging tagapagbantay na ako nila Harry at Keifer, gaya ng aking inaasahan. Sa wakas, naging iba na din ang ginagawa ko tuwing umaga. Then iyung tigang period dahil matagal akong hindi nakapag-sex.

          Naaalala niyo pa ba si William? Iyung briton na fuck buddy ko noon? Oo, fuck buddy ko naman talaga iyun. Isang beses sa comfort room, kami lang dalawa noon. Naghuhugas siya ng kamay habang ako ay naghihilamos. Nang nagpang-abot kami ng tingin, nginitian niya na ako na may halong pagnanasa. May gusto sa akin. Kaya tinulak ko siya sa isang cubicle, hinalikan ko ng torrid. Hindi pumalag. Kumpirmado. Then habang naghahalikan kami, hinubad ko ang uniporme niya at pinaghahalikan ko ang katawan. Ang ganda ng katawan niya katulad ko. Pero iyung pinakamagandang parte ay iyung nasa ibaba niya. Napakalaki. Grabe. Tinanggap ko talaga ng buo ang ari niya. Halos mabilaukan ako, pero ang sarap. Teka, anong koneksyon? Well, ito iyung isa sa mga nagpabago sa umaga ko habang nag-aaral ako. Pero ano na ba ngayon ang araw-araw kong buhay sa kasalukuyan?

          Umagang-umaga, nagpapalitan kami ng laway ni Edmund. Pagkagising ko kasi, tinamaan agad ako dahil sa nakita ko ang hubad na katotohanan ng katabi ko sa kama. Hindi ko ma-resist na i-appreciate ang bagay na nagpabago ng aking mga plano, at ng aking buhay.

          Tapos habang naguguluhan pa si Edmund sa ginagawa ko, ipapasok ko na agad ang malaki na niyang tarugo sa aking puwitan at gagalaw ng mabagal papabilis.

          “Tang ina, Gerard,” mura niya. “Umagang-umaga, ahh!”

          Habang gumagalaw ako, sinubukan niyang abutin ang aking mukha para ilapit ito sa kaniya. Saka maghahalikan na naman kami at siya naman ang magta-trabaho. Ang sarap ng ginagawa niya. Lalo na ang kaniyang mga kamay na napakainit sa aking likuran papunta sa aking puwitan.

          “Good morning,” bati ko sa kaniya nang naghiwalay na ang aming labi. “Shit, Edmund. Ang sarap mo. Malapit na ako. Ahh!” Siya talaga ang pinakamasarap sa lahat.

          “Sabay tayo. Potang ina mo ka talaga. Ang sarap.”

          Mas lalong bumilis pa sa paggalaw si Edmund. At hindi ko siya binigo sa pamamagitan ng pagsabay sa kaniyang ginagawa. Masasabi kong napaka-healthy ng relasyon namin dahil sa synchronize kami sa mga bagay-bagay.

          Pagkatapos ng morning ritual na iyun, sabay kaming maliligo at may isang round pa dahil sa persistent ako. Then, mauuna siyang lalabas para maghanda ng pagkain para sa aming dalawa. Hindi kasama si Keifer dahil bahala siya sa buhay niya. Kaya na niya ang sarili niya.

          Then habang kumakain, magpapalitan kami ng kwento kung ano ang nangyari sa amin nitong nakaraang linggo. Iyung mga bagay na hindi pa namin naikwento nang nagkita kami kahapon, at iyung mga kwento na may continuation pa. Ahh! At ganito na ang araw ko ngayon. Ito talaga ang gusto kong buhay ngayon. Mas masaya at masarap kumpara noon. Wala na akong batang naririnig na umiiyak dahil gusto ng umuwi sa kanilang mga magulang, wala ng hagisan ng shabu, at wala ng taong papatayin. Peaceful. At sana ay habangbuhay na ito.

          “Nakangiti ka? May binabalak ka na naman?” sabi ni Edmund na may nanghihinala pang tingin.

          “W-Wala naman. Masaya lang talaga ako,” tugon ko. “Bawal?”

          “Hindi naman. Pero kasi, kapag nakangiti ka ng ganyan, sex kasi ang kasunod na nangyayari.”

          “Talaga? Ganoon ako? Grabe ka naman. Paano iyung mga ngiti ko na hindi mo nakikita? Sex ba ang sumunod na nangyari doon?”

          “Wushu! Gerard, unang araw ng pasok mo ngayon. At ganoon din ako. May pasok ako mamaya kaya huwag na muna.” Ininom ni Edmund ang tinimplahan niyang kape.

          “Ano ka ba? Wala nga akong binabalak. Ubusin na nga lang natin ang mga pagkain natin at pumasok na tayo.”

          Pagkatapos ng kainan, lumabas na kami at sumakay sa kaniyang kotse. Hinatid na niya ako papunta sa Schoneberg. At pagkadating sa school, bibigyan namin ang isa’t isa ng isang masuyong halik dahil sa isang linggo ko na naman siyang hindi makikita. Isang linggo na naman made-delay ang isang umaga na gustong-gusto ko.

          “Sa Sunday ulit. I love you,” sabi ni Edmund.

          “Okay. I love you din,” tugon ko. “Bye.”

          Pagkabukas ng pintuan ng kotse, dumiretso na ako sa gate para ipa-inspeksyon kay Manong Guard ang aking bag. Wait, bago ito ahh? Ini-inspeksyon ngayon ni Manong Guard ang aking bag?

          “Ano hong meron ngayon? Bago ito ahh?” tanong ko sa guard.

          “Pasensya na po. Utos po ng nasa taas kaya may inspeksyon na po,” paliwanag niya. Ahh! Baka para sa seguridad ni Ren.

          Pagkapasok ko sa gate, lilingon pa ako sa likod kung nandoon pa si Edmund. At hindi pa siya umalis. Baka gusto pa ata ng isang flying kiss bago pa kami magkahiwalay? At ginawa ko.

          Hinanap ko agad ang classroom ko para sa una kong klase. Pagkapasok ko sa isang classroom, may ilang mga pamilyar na mukha ang lumapit sa akin para batiin ako. And as usual, iyung mga babae kong fans ay babatiin din ako ng isang magandang umaga, at magtatanong kung ano ang ginawa ko ngayong bakasyon. Nakipagkantutan lang naman ako sa boyfriend ko tuwing Sunday, ang gusto kong sabihin sa kanila dahil hindi pa ata nila alam na hindi babae ang gusto ko.

          Nang tumingin ako sa harapan ng classroom, bigla akong napatayo. Tiningnan ko ng mabuti ang aking nakikita para makumpirma kung reyalidad ba ang nangyayari ngayon o baka panaginip lang. Si Ren at si Geoffrey ay may sariling mundo, at ganoon din sila Allan, Alexa at Ronnie.

          “Ahh! Gerard!” tawag sa akin ni Ronnie nang nakita niya ako.

          Naguluhan ang ilang mga kaklase namin dahil sa kilala na niya ako kahit na ngayon pa lang kami nagkita. O ngayon nga lang ba kami nagkita?

          Lumapit si Ronnie si akin at niyakap niya ako. Iyung yakap na katulad sa mga fraternity. Pare this, pare that, long time no see, okay.

          Kahit na hindi dapat, ini-stuck ko sa aking mukha ang ngiti sa aking mga labi. Hindi maaari. Ano kaya ang ginagawa niya dito? Alam kong nagkita sila Keifer noong isang araw. Pero ang sinabi ni Keifer ay lumayo siya sa lugar na ito dahil delikado hindi ba? Iba kaya ang pagkakaintindi ni Ronnie sa sinabi niya?

          “Ang tanda mo na, ahh! Classmate pa rin kita?” pabirong sabi ni Ronnie.

          “Oo nga ehh. Hindi kasi ako nagpasyang mag-aral agad ng kolehiyo kaya classmate mo pa rin ako,” wika ko.

          Napatingin ako kay Allan na nakatingin sa akin. At napatingin ako kay Ren na kausap pa rin si Geo. Pambihira! Iyung dating best friend ni Harry, nasa tapat ng silya na inuupuan nila Ren, good luck. Sana lang ay ang purpose ni Ronnie kaya nandito siya ay para mag-aral lang. Kapag hindi pag-aaral ang dahilan, hindi ito maganda para sa mga bata.

          Nang oras na para sa aming isang oras na recess, agad na pumunta sa akin si Ronnie para yayain akong mag-recess kasama sila Allan at Alexis. Siyempre, pumayag ako para malaman ko kung bakit ba siya narito. Saka ko na lang pagsabihan si Keifer at baka false alarm kung bakit nandito siya. Baka naman nag-aaral talaga?

          Habang nagkakainan ng kami, palaging nagkikwentuhan sila Allan at Ronnie. Mukhang nagkakapalagayan ng loob ang dalawa. Na out-of-place ako. Ang sarap sabihin kay Ronnie na…

          “Ronnie, alam mo ba na si Allan ang Tito ni Harry?” sabi ng isip ko.

          Siyempre, hindi ko dapat sabihin iyun dahil ang alam ni Ronnie, patay na ang bastardo ni, sino ba iyun? Naku! Hindi ko na matandaan ang pangalan dahil sa napakapangit ng buhay ko noon. Ano kaya ang magandang topic para hindi ako ma-out-of-place?

          “So Gerard, sa tingin mo, sino ang matalino sa inyo ni Allan? Siya ba or ikaw?” naitanong bigla ni Ronnie sa akin nang nalaman ko na intelligence test na pala ang topic.

          “Siyempre ako,” proud na sagot ko. “Pero kung grades ang pagbabasihan, masasabi kong panalo si Allan.” Ayan, binuhat ko na ang bangko mo Allan.

          Tumungo naman si Allan at mukhang hindi natutuwa sa sinagot ko. Awkward. Magpapaka-prangka nga ako.

          “Okay. You know what Ronnie, the truth is ako iyung number one critic ni Allan. At ako iyung number one na taong hindi naniniwala na si Allan ang pinakamatalinong tao sa klase natin. Yes, nasa dean’s list siya, pero hindi pa rin ako convinced na deserve niya ang ganoong recognition.” Kaagad kong niligpit ang aking pinagkainan. “Now, if you guys excuse me, I have many things to do.”

          Tumayo ako at naglakad na papunta sa library. Pero hindi pa man ako nakakaabot sa library, naabutan agad ako ni Ronnie.

          “Gerard, wait.”

          Kaagad kong hinarap si Ronnie. “At ikaw, bakit ba napakatigas ng ulo mo? Akala ko, iyung pamilya lang nila Harry ang matitigas ang ulo. Pati din ba ang pamilya mo? Alam mo naman siguro ang kalagayan ni Keifer ngayon hindi ba? Hinahabol siya ng kung sinong tao ang pumatay sa mga kamag-anak ni Harry. Paano kung ikaw ang susunod na targetin ng taong iyun? Ano ang gagawin mo?” sabi ko sa mahinang tono pero halos pagalit.

          “May training ako.”

          “Ohh, ako din naman. Pero nanginginig ako kapag naiisip ko ang nangyari sa pamilya ni Harry.”

          “Pero hindi armado ang buong pamilya ni Harry. Namatay sila nang hindi man lang nakakalaban. Ako, tayo, makakalaban dahil handa tayo sa mga mangyayari.”

          “Anong gagawin mo? Ipaghihiganti si Harry? Paano kung pamilya mo naman ang isunod?”

          “Hindi magiging madali kung iyung pamilya ko ang isunod niya. Simula nang pumutok ang balita iyun, naging alerto ang iba ding pamilya. Kaya Gerard, hinihingi ko ang tulong mo para tulungan kami kung paano paghigantihan ang pamilya ni Harry.”

          Nanlaki ang mata ko. “Tulong? Ang ibig sabihin, umanib sa pamilya mo?” Umiling ako. “Hindi. Ayoko. Ayoko na.”

          “Pero Gerard, bakit?”

          “Medyo gumanda ang buhay ko ngayon kahit alam kong kahit anong oras ay mamamatay na lang ako bigla. Napakaganda na ng umaga ko kahit anong oras ay pwede na lang akong matumba. Hindi. Mas gusto kong sulitin ang mga natitirang oras ko sa eskwelahang ito. Pasensya na, Ronnie.” Tinalikuran ko na si Ronnie para pumunta na sa library. Pero napahinto ako sa sinabi niya.

          “May ideya ako kung sino ang taong iyun.”

          Biglang bumilis ang pagtibok ng puso ko. Pinilit ko naman pakalmahin ang aking sistema habang pinagpatuloy ko ang aking paglalakad. Sinasabi ko na nga ba. Mukhang hindi talaga perpekto ang codes na ine-encode ko kaya tuloy, may ideya si Ronnie kung sino ang may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya nila Harry. Kailangan malaman ito ni Keifer.

Joseph’s POV

          Isang napakapayapang araw at oras na naman ang dumaan sa aking buhay. Kasalukuyang nagpa-practice ako sa aking gitara sa Music Room. Nasa loob din sila Blue at Ren. Si Ren, mahimbing na naidlip sa sofa habang si Blue naman ay abalang-abala na tinitipa ang keyboard ng kaniyang laptop.

          Ilang saglit ang lumipas, bumukas ang pintuan ng Music Room at niluwa nito si Erika na may kausap sa telepono. Mukhang napakapayapa ng loob ni Erika dahil sa banayad ang paraan ng pagsasalita niya. Pero nawala iyun nang…

          Napatayo siya bigla. “What?!” pasigaw niyang tanong.

          Nagulo tuloy ang katahimikan sa loob ng kwarto. Si Ren ay biglang dumilat ang mata pero isinara ito ulit at bumalik na sa pagtulog. Si Blue naman ay nagulat din. Napatingin tuloy kaming dalawa kay Erika dahil iginala niya ang kaniyang paningin at pinagtitinginan kami.

          “Sandali, joke ba ito? Nakainom ka ba ng hallucinatory drug kaya nasasabi mo iyan? O baka gutom ka. Pakiulit nga ang sinabi mo?” Ano kaya ang topic?

          “What?!” muli na namang sigaw ni Erika pero mas malakas na ito kumpara sa kanina.

          Muli, nagising na naman si Ren. Pero isinara niya ulit ang kaniyang mga mata. Baka siguro kapag sumigaw si Erika na may sunog, magigising na ng tuluyan itong si Ren?

          “Okay, bye.” Ibinaba ni Erika ang kaniyang phone. “Blue, alam mo ba ito? Tinanggihan ng Student Council na tumugtog ang ‘The Antagonist’ sa Foundation Day ng school?” tanong niya.

          “Yeah, alam ko,” tugon ni Blue. “Hindi nga ako nagulat ehh.”

          “Bakit?”

          “Iyung president kasi ng Student Council, may gusto kay Red. Noong mga bandang March, may party-party sa bahay nun. Pumunta si Aldred. Then, alam mo naman. Party, may inuman, at kung ano-ano pa. Ehh, hindi pa ako kasama ni Aldred noon kasi pagod ako at natutulog sa bahay. Kalagitnaan ng gabi, may message akong natanggap. Nakikipaglaplapan daw si Aldred sa kaniya. Kaya sumugod ako sa bahay nun. Then, iyung mga kaibigan nung babaeng iyun, tinuro kung asaan daw si Aldred. Sa isang kwarto, nadatnan ko na ginagahasa nung babaeng iyun si Aldred. Nagalit ako. Sinampal ko siya ng malutong. Tapos, pinagtulungan pa ako ng mga kaibigan niya. Buti na lang ehh nandoon din iyung mga kaibigan ni Aldred para tulungan ako. Ang siste, hindi na ako magugulat kung hindi siya papayag na tumugtog ang banda sa Foundation Day,” mahabang kwento ni Blue. At bumalik na siya sa kaniyang laptop. Aba, ang landi pala!

          “Pero Blue, pwede bang ipaglaban mo naman iyung banda? Nanalo ang banda niyo ngayong taon.”

          “Actually Erika, napag-usapan na namin iyan,” singit ko. “Hindi naman iyun kawalan sa amin. Kung sino ang banda na tutugtog sa Foundation Day, okay lang sa amin. Wala iyung problema.”

          “Aha? Talaga? Kahit pa ang ‘The Gravity’ ang banda na balak nilang kunin sa Foundation Day?” tanong ni Erika na nanlilisik pa ang mata.

          “Kahit ang ‘The Gravity’ pa iyan, okay lang sa akin,” mahinahon kong sagot habang tinitipa ko ang ilang strings ng guitara. Bigla akong natigilan. “Wait, hindi naman siguro iyung ‘The Gravity’ ang pinili ng student council ‘di ba?”

          Binigyan ako ni Erika ng isang nakakalokong ngiti at mga ilang tango. Napatingin naman sa akin si Blue na mukhang alam na niya na aangal ako. Oo nga pala. Hindi namin napag-usapan kung paano kapag iyung ‘The Gravity’ ang napili?

          “Joseph, hayaan mo na sila. Ayoko ng gulo,” pakiusap ni Blue.

          “Blue, this is not even the fiasco between you and her,” pakumpas na sabi ni Erika. “This is about who will play sa Foundation Day. Imagine, sariling eskwelahan natin, pinili iyung ‘The Gravity’ kesa sa atin dahil lang sa may away kayo? Tayo ang nanalo noong Battle of the Bands. We fought fair and square. Hindi ako papayag dahil in the first place, suggestion ko ang bumuo sa Music Club. At may karapatan naman siguro akong umapela sa desisyon ng Student Council.”

          Bumuntong-hininga si Blue. “Okay. Do what you want. Pero please, Erika, huwag mong babanggiting o gagamitin iyung gulo sa pagitan naming dalawa? Sa amin na lang iyun.”

          “May balak ako pero susubukan ko.” Hinawi ni Erika ang kaniyang buhok. “So Joseph, sasama ka ba sa akin? May meeting sila ngayon para sa Foundation Day.”

          “Yeah, kaya lang paano si Ren?” tanong ko. “Baka bigla na naman siyang mawala habang wala kami?”

          “Ay, duh! Maniwala kang matutulog siya hanggang sa katapusan ng araw na ito at huwag kang mag-alala.”

          “Ako na ang bahala. Umalis na kayo,” wika ni Blue. “Ingat kayo.”

          Ibinalik ko ang instrumentong hawak ko at lumabas kasabay si Erika.

          “Sila ang mag-ingat sa amin,” sabi ni Erika bago lumabas ng Music Room.

          Ilang segundo ang nakalipas, nakarating na kami ni Erika sa isang pintuan na yari sa kahoy. Sa eskwelahan namin, ito lang ang tanging pintuan na kahoy. Ang uso kasi sa eskwelahan namin ay sliding clear door para sa mga classrooms. Para sa mga professors at pataas naman ay tinted sliding door. Para sa mga club, umm, iba-iba ang variant. Ahh! Ang pintuan din ng Music Room ay sliding door na yari din sa kahoy. Pero bakit ko ba ipinapaliwanag ito? Wala namang significant meaning ang mga pintuan ng school na ito para sa akin? Ahh! Ewan. Basta kasi, iyung pintuan ng student council ay may bisagra sa magkabilang-dulo, tapos nakaukit pa sa pintuan ang logo ng Schoneberg Academe. At alam niyo na kung ano ang ibig sabihin kapag may bisagra sa magkabilang-dulo ang isang pintuan. Tanga iyung gumawa? Hindi. Ang sagot, pwede kang pumasok sa Student Council room sa engrandeng paraan.

          Hinawakan ni Erika ang magkabilang doorknob at pinihit ito saka tinulak. Bumukas ang dalawang pintuan na magkasabay. Pagkabukas ng pintuan ay makikita mo ang mga student council members na nagulat sa ginawa ni Erika. Umm, para kasi sa kanila ay kabastusan iyung ginawa ni Erika. Papasok pa ng Student Council Room, pwede namang isang pintuan lang ang gamitin. At, bakit nandito ang nakakairitang babae? Siya ba iyung nasa Journalism Club? Iyung nagtangkang suhulan ako para maglabas ng impormasyon tungkol kay, ‘Mystery Man’ na si Ren?

          Pagkabukas ng pintuan ay pumasok na si Erika sa kwarto. Ako naman ay abala na isinara ang dalawang pintuan pagkapasok ko.

          “Erika, what in bloody hell are you doing?” tanong ni Divine, ang Student Council President. Napatayo ito sa kinauupuan at sinamaan ng tingin si Erika. “Magbubukas ka lang ng pintuan sa kwartong ito, dalawa pa ang ginamit mong pintuan? Hindi mo ba alam na may mahalagang sinisimbolo ang kahoy na pintuang iyan sa eskwelahan na ito?” Yes, Divine ang pangalan niya. As in iyung, nanay nung sikat na boksingero. At, may simbolo pala talaga ang kahoy na pintuang iyun sa school na ito?

          “I know but I don’t care,” supladang tugon ni Erika. “Hindi naman kasing banal ng Mahal na Birhen ang pintuang iyan. Or hindi naman divine ang pintuang iyan para sambahin.”

          Hindi makapaniwala si Divine sa sinabi ni Erika. “Pinaglalaruan mo ba ang pangalan ko? Don’t you ever use my name for your joke and entertainment.”

          Napatayo ang Vice-President ng Student Council. “Okay, enough, enough,” pagpapagitna ni Aries. “Erika, saktong-sakto at nandito ka na ngayon. Pwede na nating ipagpatuloy pag-usapan ang mga event for charities na gagawin mo.” Napansin ako ni Aries. “At bakit nandito ka Mr. Reyes? May say ka ba sa mga pag-uusapan namin?”

          “Actually, meron,” singit ni Erika. “Just now, napag-usapan niyo na siguro na ang ‘The Gravity’ ang magpe-perform sa Foundation Day which is an insult for me as a co-founder in the shadows of the said band. I want a solid explanation kung bakit.” Matigas ang pagkakasabi ni Erika sa mga salitang binitawan niya.

          “What? Ang ‘The Gravity’ ang magpa-perform sa Foundation Day?” hindi makapaniwalang tanong nung taga-Journalism Club.

          Hindi makatawa ng maayos si Aries. “Wait Erika, hindi pa namin napag-usapan ang bagay na iyan. Umupo ka muna para pag-usapan natin ito.”

          “Aries, stop defending,” wika ni Divine. “Ako ang pagpapaliwanag.”

          Sa tingin lang ni Divine, umupo na si Aries.

          “Yes, we have reached a verdict na ang ‘The Gravity’ ang magpe-perform sa Foundation Day ng school. At kung bakit, Artisan, ipaliwanag mo sa kanila.”

          Umupo si Divine sa kaniyang upuan. Sa kabilang banda ni Divine, sa kanilang malaking pabilog na lamesa, tumayo ang isang lalaking naka-salamin at pumunta sa likuran ni Divine, kung saan may maputing board at isang projector na gumagana.

          “So nag-survey kami sa buong eskwelahan kung sino ang gusto nilang banda ang dapat tumugtog sa Foundation Day. At ang result ay ganito,” sabi ni Artisan bago siya pumindot sa kaniyang laptop.

          Sa unang pie graph na ang title ay ‘Requested Bands For Foundation Day Survey In Schoneberg Academe’ ganito ang resulta.

The Gravity: 50%

The Antagonist: 10%

San Miguel: 5%

The Originals: 10%

MSOB: 5%

The Narra: 15%

Heroes: 5%

          Sa pangalawang pie graph naman na ang title ay ‘Requested Bands For Foundation Day Survey Outside Schoneberg Academe’, ang resulta ay ganito.

The Gravity: 30%

The Antagonist: 25%

San Miguel: 15%

The Originals: 10%

MSOB: 7%

The Narra: 8%

Heroes: 5%

          Napanganga ako sa resulta. Bakit panalo ang ‘The Gravity’? Hindi ko naiintindihan? Sinabutahe kaya ang resulta?

          “Ginawa ang mga survey na ito sa Facebook, especially iyung sa ‘Requested Bands For Foundation Day In Schoneberg Academe’ na ginawa sa mismong page ng Facebook-”

          “That is clearly bullshit!” pagputol ko sa pagpapaliwanag ni Artina. “Tamad lang? Sa Facebook ginawa?”

          “Pero iyung sa isang graph ay sa labas talaga ng eskwelahan ginawa,” dipensa pa niya.

          “Iyung resulta sa labas ay matatanggap ko pa, pero iyung sa mismong school natin na ginawa ang survey sa Facebook page, hindi ko matatanggap iyan. May features ba ang Facebook page natin na ang pwede lang mag-like ay nag-aaral talaga sa Schoneberg Academe? Paano naman iyung mga taong nagbabalak pa lang mag-aral na naka-like na sa Facebook page natin? Inayos mo ba iyan Artista, Arista-”

          “Artisan,” bulong sa akin ni Erika. Anak ng Nanay niya, bakit ba naman ganyan ang binigay na pangalan ng Nanay niya?

          Yumuko si Artisan. “I’m afraid na wala pang ganoong features ang Facebook.” Nag-angat siya ng tingin. “Pero sa tingin ko ay-”

          “So, hindi pulido iyang survey na iyan, tama?!”

          Napatayo bigla si Aries. “I’m sorry Mr. Reyes, pero tama na iyang pagtataas mo ng boses kay Artisan. You are being disrespectful sa harap ng mga mas nakakatanda sa iyo,” wika niya.

          “Oo, kayong mga members ng council na ito ay mas matanda pa sa akin ng mga sampong taon, pero wala akong pakialam doon,” natatawang sabi ko. “Yes, pinapahalagahan ng eskwelahan na ito ang values, blah, blah, blah, kaya dapat respetuhin mo ang mga nakakatanda mo. Pero wala akong pakialam dahil galit ako! Bakit pa kasi kayo magsu-survey at maghahanap ng ibang band na tutugtog sa Foundation Day kung meron naman kayong sariling banda sa school ninyo?! Para makapanghatak pa ng ibang estudyante sa eskwelahan? Aba, maganda iyan. Hey! Alam niyo ba na ang Schoneberg Academe ay kumuha ng ibang banda na tutugtog para sa kanilang Foundation Day kahit meron naman silang sariling banda? Alam ninyo, pakiramdam ko ngayon, sinasabutahe ang Music Club ng sarili naming unibersidad dahil sa mga ginagawa ninyo. Ano ang aim ninyo? Dine-discourage niyo ba kami?”

          “Mr. Reyes, hindi namin intensyon iyan!” sagot ni Divine.

          “Or baka dahil isa sa inyo ay may galit sa isa naming specific member at ngayon ay naghihiganti?!”

          “Joseph, tandaan mo ang ipinangako natin kay Blue. Hindi natin idadamay ang issue nila ni Divine,” bulong sa akin ni Erika.

          “Nangako ka pero hindi ako,” bulong ko sa kaniya.

          Pinanlakihan ako ng mata ni Divine. Marahil ay natamaan dahil sa mga sinabi ko.

          Humugot si Divine ng isang malalim na hininga. “And what do you propose, Mr. Reyes? Ano ang gusto mong mangyari?” Pinagtaasan niya ako ng kilay habang nagsasalita.

          “Simple lang. Ulitin ang survey. Pero ngayon, hindi na galing sa council na ito kung hindi galing sa isang independent na organisasyon?”

          Agad na nagtaas ng kamay ang babae na mula sa Journalism Club. “Gagawin namin!”

          Nagulat at tumingin sa kaniya ang lahat.

          “For the record, hati ang magiging boses ng Journalism Club kapag ‘The Antagonist’ ba o ‘The Gravity’.”

          “Okay, Arielle of the Journalism Club volunteered. Wala bang tututol sa inyo?” tanong ni Divine sa ibang miyembro.

          Nag-usap-usap saglit ang mga miyembro. Ilang segundo ang lumipas ay umiling ang lahat pahiwatig na walang tumututol sa pag-volunteer ng Journalism Club.

          “Ikaw, Mr. Reyes, baka may nais ka pang sabihin? Tumututol ka ba sa pag-volunteer ng Journalism Club para sa gagawing survey?”

          Napatingin ako kay Arielle na iniwasan ako ng tingin. Humugot ako ng malalim na hininga at tumingin kay Divine. “Walang problema sa akin,” malumanay kong sabi. “Tiwalang-tiwala ako na sa unibersidad na ito, balwarte namin ito at hindi ng ‘The Gravity’.”

          “At paano kung ang ‘The Gravity’ ang mananalo sa survey na gagawin ng Journalism Club? Papayag na ba ang club ninyo na sila ang tutugtog sa Foundation Day?” tanong ni Divine pero sa nang-aasar na tono na hindi gaanong halata sa ibang tao. Parang sa isip ko, ngumisi-ngisi pa siya. Ang babaeng ito, kung pwede lang sampalin ko siya sa harapan ng mga council member niya, ginawa ko na.

          “Like I said, Ms. President, tiwalang-tiwala ako sa balwarte namin.”

          “Well, that was a very healthy discussion. Arielle, gusto ko na by Wednesday or Thursday ay may resulta na kayo. Everyone, meeting adjourned. You may all leave.”

Keifer’s POV

          Sa Journalism Clubroom, abalang-abala ako sa pagtitipa sa laptop ko para sa article na gagawin ko na naman para sa buwan na ito. Ang pinili kong category ay siyempre, Medical Breakthroughs at tungkol ito sa Marijuana. Yup, may medical breakthrough sa marijuana, I mean medicinal marijuana. Pero paano kung sa isusulat kong ito ay baka ma-misinterpret ako at gagamit na sila ng marijuana? Teka, huwag muna ito. Change topic.

          Bigla namang bumukas ang pintuan at niluwa ito si Arielle. Napahinto ito malapit sa pintuan at mukhang hinihingal siya. Tumakbo siguro ng pagkalayo-layo.

          Nang mahimasmasan ay dumiretso na sa table ni Katya at nakipag-usap rito. Ilang segundo ang lumipas ay may niluwa na naman ang pintuan. Nagulat ako nang nakita si Gerard dahil hindi ko inaasahan na pupuntahan niya ako dito. Wala naman kaming nagpag-usapan na hindi kami magkita sa school, pero sa isang taon, ngayon ko lang nakita ang pagmumukha niya sa kwartong ito.

          Dali-dali naman itong lumapit sa akin at nagsalita sa mahina na boses. “Kailangan nating mag-usap. May problema tayo. I mean, ikaw.”

          Binasa ko ang aking labi na kanina pa natutuyo. “Ha? Anong problema?” tanong ko din sa mahinang boses.

          “Hulaan mo kung sino ang bagong best friend ni Allan?” mahiwagang tanong ni Gerard.

          “Si Ren?” hula ko.

          Nanlaki ang mata ni Gerard. “Sinabi kong best friend. Hindi love interest.”

          Napatingin ako kay sa table ni Keith na ngayo’y kausap na sila Arielle at Katya. “Si Marcaux?” hula ko ulit.

          Umiling siya. “Si Ronnie,” blangkong tugon niya.

          Halos mapatayo ako sa upuan pero hindi ko itinuloy. “Anong sabi mo? Si Ronnie na Ronnie na kilala natin?”

          “Yeah. Apparently, kaibigan pala ni Ronnie si Daryll. At noong piyesta, nagkita-kita sila nila Allan at naging instant best friend na sila.” Pinagdikit pa ni Gerard ang dalawa niyang hintuturo. “At hindi lang iyun. Nakakuha na siya ng ilang impormasyon sa nangyari noong ‘christmas break'.”

          “Saan naman siya nakakuha ng impormasyon?”

          “Hindi ko alam. Pero dahil sa mukhang may nalalaman siya, humingi pa siya ng tulong sa akin para masakote ka.”

          “Pumayag ka ba?”

          Umiling siya. “Hindi.”

          “Hindi? Dapat pumayag ka para malaman natin ang mga susunod niyang gagawin.”

          “Keifer, hindi ba’t napag-usapan na natin ito? Iyung nangyari noong pasko, huli na iyun. Kung ano man ang problema ngayon at labas na ako.”

          “H-Hindi pwede iyan. Paano kapag nalaman nga ni Ronnie na ako ang gumawa? Paano kung nahuli ako at tatanungin niya ako ng mga tanong? Siyempre, magtatanong iyun kung may kasama ako. Paano kung masabi ko ang pangalan mo?”

          Pinatunog ni Gerard ang kaniyang dila at sinamaan niya ako ng tingin. “Then make it more convincing na mag-isa mo ginawa ang lahat ng iyun. Or else, baka mauna pang masaktan siyang kapag ginawa mo iyun,” banta niya.

          Lumabas na ng kwarto si Gerard. Hindi man niya direktang binanggit, pero ang tinutukoy niyang saktan ay si Ren. Humugot ako ng malalim na hininga at kaagad nag-isip ng mga paraan paano malulusutan ang lahat ng ito, nang mag-isa. Kung ayaw tumulong ni Gerard, fine! Napakagandang araw naman oo.

          Matapos mapag-usapan ng Journalism Club ang tungkol sa survey na mangyayari, bumalik ako sa aking puwesto at pinagpatuloy ang aking ginagawa. Magsisimula na sana ako nang bumukas na naman ang pinto at niluwa nito si Ronnie. Saglit na napatigil ako dahil sa alam niya kung saan ako makikita sa mga oras na ito. Napag-aralan na ba ako ng taong ito?

          “Keifer, hi,” bati ni Ronnie habang papalapit sa akin. “I heard from your friend Jonas na dito kita makikita sa mga oras na ito.”

          “Magandang hapon, Ronnie. Sa kabila ng mga babala ko, pumunta ka pa rin,” sarkastiko kong tugon.

          Napatawa si Ronnie. “Ako pa.”

          Tumayo ako para yakapin si Ronnie habang nakalagay sa aking bibig ang peke kong mga ngiti. Pagkakataon ko na ito.

          “Upo ka, upo ka.” Tinuro ko ang upuan sa harapan ng table ko. “So, kumusta ang unang araw mo ngayon sa school? May nang-aaway ba sa iyo?” tanong ko.

          “Okay naman. At mukhang hindi palaaway ang mga tao sa school na ito. Napaka-friendly nga nila,” sagot niya. Napatingin siya sa paligid. “Ano iyung pinag-uusapan ng mga tao dito?”

          “Ahh, pinag-uusapan nila iyung mga bet nilang banda na tutugtog sa Foundation Day. Andyan ang ‘The Antagonist’ na nagmula sa school na ito, at iyung ‘The Gravity’ na karibal ng banda.”

          Naguluhan siya sa paliwanag ko. “May banda pala ang school na ito? Bakit hindi na lang nila pinili iyun?”

          “Well, hindi maitatanggi na kahit balwarte ito ng ‘The Antagonist’, may ilang estudyante pa rin ang gusto iyung karibal nilang banda.”

          “Siya nga pala, bago ko makalimutan, gusto kitang yayain na samahan ako at ang mga bago kong kaibigan ngayon sa school na ito.”

          “Si Allan?” tanong ko bigla. Napahinto ako nang halos nadulas ako. Shit! Dapat isipin ko na hindi ko pa alam na kaibigan niya si Allan.

          “Ohh! Kilala mo na pala siya?” tanong niya.

          Nag-isip agad ako ng mabilis na palusot. “M-Medyo dahil nasa Dean’s List siya. At tsaka nanghuhula lang ako sa mga posibleng kaibigan mo. Dito kasi sa Journalism Club, ako ang tagasulat ng mga taong pumasok sa Dean’s List kada section,” paliwanag ko.

          “Pero sa apat na section ng course ko, siya talaga agad ang naisip mo? Coincidence?”

          Hindi ako halos makapagsalita habang nag-iisip na naman ng palusot. “Purely. Also, siya kasi iyung taong maiisip mo base pa sa letters ng alphabet. Allan, Diana, Gad, Mon.”

          Tumango si Ronnie. “May sense.” Mukhang nakumbinsi ko siya sa aking mga paliwanag. “So, pupunta ka ba?”

          Umiling ako. “Sorry pero hindi pwede ngayon. Busy pa ako sa ginagawa kong article. Nasa pangalawa pa nga lang ako na paragraph.” Pinaharap ko sa kaniya ang laptop.

          “Come on. Sumama ka na. Baka itong imbitasyon ko ang magiging huli mong imbitasyon, para sa araw na ito,” pangungumbinsi niya.

          “Kahit na huling imbitasyon mo pa iyan, magiging problema ko pa rin ang sinusulat kong article kung buhay pa ako bukas,” biro ko. “Pasensya na. Sa tingin ko, sa susunod na lang?”

          “Sa Friday? Saturday?”

          “Susunod na Saturday. Pwede pa,” mungkahi ko.

          “Okay. Good. Aasahan ko iyan Keifer. Bye,” paalam niya saka tumayo na at lumabas na ng kwarto.

          “Bye, ingat ka,” pahabol ko. Isang hapon talaga na maganda.

Joseph’s POV

          Dalawang araw ang nakalipas, natapos na ang botohan na iminungkahi kong ulitin kasi halatang-halata naman na bias ang survey. Kasalukuyang nasa Student Council room kami para malaman ang naging resulta nang pinaulit na survey. Pero ngayon, kasama na si Blue. Ugh, nagalit kasi siya sa akin dahil hindi ko direktang binantaan si Divine tungkol sa naging away nila. Pero okay na iyun. Nalusutan ko naman iyun ng isang malupit na balik.

          「“Si Erika lang naman ang nangako sa iyo,” payak na sabi ko.」

          Yeah, yeah. Pilosopo ako.

          Habang naghihintay, pumasok na ang ilang miyembro ng Journalism Club, kasama ang notable naming dating kaibigan na si Keifer.

          “Hi Keifer,” bati ni Blue.

          “Good morning sa inyo,” walang emosyon niyang bati. Pero niyuko niya ang kaniyang ulo pahiwatig na kilala pa rin niya kami.

          “Ngayong nandito na ang Journalism Club, magsimula na tayo,” sabi ni Divine.

          Umupo na ang student council sa pabilog nilang table, habang kaming mga bisita ay umupo sa semi-paikot nilang sofa.

          Ilang minuto, o oras ang lumipas, pinag-usapan ng student council ang mga dapat gawin ng ibang miyembro sa parating na Foundation Day. Nag-verify din sila kung handa na ba ang ganito, handa na ba sila ganyan, at kung ano-ano pa. May mga hindi pa daw handa, may mga humihingi pa daw ng palugit, at binigyan sila ni Divine ng ultimatum. Tinanong din ni Divine si Erika tungkol sa gagawin nitong unang proyekto bilang kapitana sa lugar namin. Good luck!

          Habang nag-uusap sila, gusto ko sanang magreklamo na pag-usapan agad ang ginawang survey dahil sa inaantok ako habang nag-uusap sila. Dagdag pa ang napakalamig na temperatura ng kwarto. Nakakainip.

          “At ngayon, ang survey sa banda na tutugtog sa Foundation Day naman,” wika ni Divine habang pinapatunog ang kaniyang kamao. “Journalism club.”

          Sa hanay ng Journalism Club, tumayo si Keifer ng tuwid, hawak ang isang USB na naglalaman ng mga datos sa survey na ito.

          “Good morning sa inyong lahat,” bati niya. “Umm, ako si Keifer Salvador, ang magiging tagapaghatid sa inyo ng mga nakalap naming datos tungkol sa pulso ng mga estudyante at ng mga tao sa labas kung sino ang gusto nilang tumugtog sa paparating na Foundation Day.”

          Tinanguan ni Artista si Keifer para lumapit sa laptop nito. Lumapit si Keifer at isinaksak ang USB na hawak nito sa port. Tumipa-tipa siya saglit at humugot ng malalim na hininga saka tumingin sa aming lahat.

          “At ang resulta ng ginawa naming survey ay liver,” sabi ni Keifer.

          “Liver?”

          Pinindot ni Keifer ang isang buton sa laptop. “It’s a tie.”

          Sa projector, pinakita ni Keifer ang resulta ng survey nila. Nagulat kaming lahat nang nakita namin ang resulta dahil halos imposible na mangyari ang ganito.

          Sa unang pie graph na ang title ay ‘Requested Bands For Foundation Day Survey In Schoneberg Academe’ ganito ang resulta.

The Gravity: 45%

The Antagonist: 45%

San Miguel: 2%

The Originals: 2%

MSOB: 2%

The Narra: 2%

Heroes: 2%

          Sa pangalawang pie graph naman na ang title ay ‘Requested Bands For Foundation Day Survey Outside Schoneberg Academe’, ang resulta ay ganito.

The Gravity: 35%

The Antagonist: 35%

San Miguel: 15%

The Originals: 5%

MSOB: 6%

The Narra: 2%

Heroes: 2%

          Magpapatawag pa ba ako recount?

          “Ang voter turnout para sa mga estudyante ay halos 100%. At sa labas naman ay nag-survey kami ng mga around 1305 votes,” paliwanag pa ni Keifer.

          “So it’s really a tie,” sabi ni Erika.

          “At ano ang gagawin natin sa resultang ito?” tanong ni Divine sa lahat. Nilaro-laro pa nito ang hawak na ballpen sa ibabaw ng lamesa. “Kailangan may gawin na tayo ngayon. Recount is an unacceptable solution. Katya, Artisan, Aries, everyone?”

          Walang sumagot sa tanong ni Divine. Natahimik ang lahat. Baka nag-iisip, o walang maisip ang mga taong ito na solusyon. Ako, recount lang talaga ang naiisip ko. Wala ng iba. Kaya lang, hindi daw pwede.

          “Pre-emptive ‘Battle Of The Bands’,” payak na sabi ni Keifer.

          Biglang napunta ang mga mata sa kaniya.

          “Keifer, right? Please elaborate?” pakiusap ni Divine.

          “Since top 2 sila sa nakaraang ‘Battle Of The Bands’, at ang nanalo ay sila,” Gamit ang kaniyang palad ay itinuro ako ni Keifer. “at may mga espekulasyon na luto daw ang laban dahil ang mga taga-Schoneberg Academe, mapera kaya nanalo. Kaya bakit hindi natin patunayan sa kanila na hindi dahil sa pera ng school kaya nanalo ang ‘The Antagonist’?”

          “I’m sorry to say, Mr. Salvador. But that doesn’t still prove anything,” pagtutol ni Aries. “Remember, tayo ang magho-host ng pre-emptive ‘Battle Of The Bands’ na pinagsasasabi mo.”

          “Actually, I like that idea. A pre-emptive ‘Battle Of The Bands’,” pagsang-ayon naman ni Divine. “Tutal, tie naman ang dalawang banda sa survey natin, bakit hindi natin imbitahan ang banda nila Chris na tumugtog sa Foundation Day natin sa school?”

          Hindi ko namalayan na kinuyom ko ang aking mga kamao. Nagsisimula na naman na mag-init ang ulo ko kapag naririnig ang pangalan niya. Napakayabang kasi. Kala mo naman kung sinong gwapo ang Chris na iyun.

          “Nai-insecure ka na naman,” bulong ni Erika sa akin.

          “Shut up ka nga,” bulong ko din sa kaniya.

          “Anong masasabi ninyo team Erika? Tutol ba kayo sa proposition na ito?” tanong ni Divine sa kaniya.

          Nagkatinginan kami nina Blue at Erika, pagkatapos ay tumango ng sabay.

          “Pumapayag kami,” sabi ni Erika.

          “Good!” nasisiyahang sabi ni Divine na halos pumalakpak. “So, sa opening ng Foundation Day, ang ‘The Antagonist’ ang tutugtog, at sa closing ng Foundation Day ay ang winner ng pre-emptive ‘Battle Of The Bands’. Ano ang masasabi ninyo?”

          Pagkatapos ng usapan, dumiretso na kami ni Blue sa Music Room. Sakto naman na nadatnan namin sila Jonas, Paul at Ethan. Pero wala si Ren.

          “Si Ren?” agad na tanong ko.

          “Ahh! Lumabas. Kasama ni Geo,” sagot ni Paul.

          Nakahinga ako ng maluwag nang may sumagot. “Hay! Kailan ba matatapos ang pag-aalalang ito sa hindi ko naman kamag-anak.”

          “Okay. Tama na iyan. Practice, practice, practice,” sigaw ni Blue.

Allan’s POV

          Araw ng Foundation Day. Ito ang araw na obviously, itinatag ang school. Sa araw na ito, may iba’t ibang mga pakulo ang mga clubs, at mga seminar tungkol sa iba’t ibang course ng school. Sa unang araw, walang masyadong tao ang pumupunta dahil weekdays at may mga pasok. Pero sa pangalawang araw, paniguradong marami ang pupunta dahil weekends at walang pasok.

          Sa kasalukuyan, naglalakad kami ni Ronnie sa paligid ng school para tingnan ang mga pakulo ng iba’t ibang clubs. Ang totoo, sinusundan namin sila Ren at Geo na gumagala din. Huminto sila sa Fencing Club na nagre-recruit ng mga bagong miyembro. Bigla naman nagka-interes si Ronnie na mag-tryout sa club. Aha, kaya ko rin pala sinasamahan si Ronnie ay dahil naghahanap siya ng club na masasalihan. For fun and grades.

          Fencing Club, nananalo ng maraming awards lalong-lalo na sa international competition. Salamat sa magaling nilang member slash president ng club slash president ng student council, si Divine. At tingnan ninyo kung sino ang makaka-sparring ni Ronnie sa tryout na ito. Walang iba kung hindi si Divine. Nice! Iyung pinakamagaling pa talaga.

          “Bibigyan kita ng limang minuto para subukan akong tamaan ng kahit isang beses lang. Wala akong gagawin kung hindi dumipensa. Kapag nakatama ka, congratulations. Pwede kang sumali sa Fencing Club?”

          Nagulat si Ronnie dahil sa ganito ang patakaran sa tryout? Nginitian ko lang si Ronnie. Ganito naman kasi talaga ang patakaran sa tryout nina Divine, mga tatlong taon na. Didipensa si Divine ng mga limang minuto, at kapag natamaan mo siya ay may karapatan kang sumali sa club nila. By the way, hindi porke’t nakadipensa si Divine ay hindi siya aatake pabalik. This is fencing. So tanong, may pag-asa ba si Ronnie na makasali sa Fencing Club? Meron lalong-lalo na kung sasadyain ni Divine na magpatama. Yes, kung sasadyain ni Divine. So sa tryout na ito, huwag mong ipagmayabang na natamaan mo si Divine dahil sinasadya niya lang iyun. Dahil siguro may nakita siyang potential sa iyo, hindi ko alam.

          Limang minuto na ang nakalipas, hindi nakatama si Ronnie. So ang ibig sabihin, hindi siya pumasa sa tryout na ito.

          “Wow, ang galing niya,” hindi makapaniwalang sabi niya. “Sino ba siya?”

          “Ang champion nila,” payak na sabi ko.

          Nanlaki ang mata ni Ronnie at tumingin ulit kay Divine, na ngayo’y tumatanggap ng bagong tao na magta-tryout. Si Ren?

          “Ohh! Si Ren na pala ang magta-tryout. This is interesting. Mananalo kaya siya, Allan?” tanong sa akin ni Ronnie.

          Umiling ako. “Hindi ko alam. Pero gusto ko itong makita.”

          Matapos i-briefing ni Divine, yumuko silang dalawa ni Ren at dumistansya. At nagsimula na ang limang minuto na palugit ni Divine. Ahh! Fencing! Naaalala ko tuloy iyung nakaraan, noong nagfe-fencing siya kalaban si Mr. Lion.

          “Matanong ko lang. Bakit kailangan na dumistansya tayo kay Ren lalong-lalo na sa school?” naitanong ni Ronnie. “Bastardo ba ni Mr. Schoneberg si Ren?”

          Nagulat ako sa tanong niya. “H-Hindi. Hindi bastardo ni Mr. Schoneberg si Ren. Kitang-kita mo nga na ayos lang sila ni Daryll noong mahal na araw. Hindi ba kung bastardo nga ni Mr. Schoneberg si Ren, kamumuhian dapat siya ni Daryll?”

          “Kung ganoon, bakit ba tayo dumidistansya? Hindi ba pwede na kasabay natin sila Ren pumunta sa mga lugar dito sa school? At bakit si Geo, pwedeng sumama sa kaniya?”

          Bumuntong-hininga ako. “Dahil gusto ni Mr. Schoneberg na nasa diilim lang siya. Gusto ni Mr. Schoneberg na manatili siyang anonymous lalong-lalo na sa mundo. Gusto ni Mr. Schoneberg na hindi siya makapagbigay ng atensyon sa iba.”

          “Kasama ba diyan ang matamaan si Divine sa tryout na ito?” Tinuro niya sila Divine.

          Nang tumingin ako, gulat na gulat ang mga tao dahil si Ren ay nagawang nakatama kay Divine, o sinasadya ni Divine na magpatama kay Ren, hindi ko alam. Pero ilang minuto na ba ang nakalipas?

          Tumingin ako sa aking relo at nagbilang. Isa, dalawa, d-dalawang minuto? Masyado naman atang pinadali ni Divine. May nakita sigurong potensyal kay Ren.

          Pagkahubad ng maskara ni Divine, malaki ang mata nito nang nakatingin kay Ren. Teka, hindi ko pa nakita ang ganiyang reaksyon kay Divine since kay Aries? Yeah, si Aries na kasama din niya sa student council na tinalo din siya noon sa tryout sa fencing.

          Nang hinubad na ni Ren ang kaniyang maskara, lumapit si Divine sa kaniya at mukhang nag-uusap. Nang palapit na ako, tumunog ang cellphone ko at tinawagan ako ni Joseph.

          “Joseph, bad timing ka.”

          “Bad timing? Bakit, nag-tryout na ba siya sa fencing?” tanong ni Joseph.

          “Huh? Paano mo alam?” naguguluhan kong tanong.

          “Habang naglilinis ako sa kwarto, namin ni Ren, may nadiskobre akong secret compartment sa isa sa mga aparador niya. Alam mo ba na may notebook si Ren na naglalaman ng mga obserbasyon niya kung paano mag-fencing si Divine, at kung paano niya ito talunin. May mga screenshots pa nga siya ng mga galaw ni Divine.”

          Habang nagpapaliwanag si Joseph, nagsuot ulit ng maskara sila Ren at Divine. Mukhang uulit sila mag-sparring. Lumapit kaming dalawa ni Ronnie kay Geo na mukhang nag-aalala.

          “Anong nangyari? Ano ang pinag-usapan nila?” tanong ko dito.

          “Allan, buti at nandito ka.” Huminga muna ng malalim si Geo. “Determinadong isali ni Divine si Ren, pero ayaw naman ni Ren dahil alam naman natin kung saan siya committed. Pero hindi pumayag si Divine. Kaya nakiusap si Divine na mag-rematch sila ni Ren. Kung mananalo si Divine, sasali si Ren. Kung matatalo siya, magagawa ni Ren ang gusto niya at hindi siya pakikialaman ni Divine.”

          Umiling ako. “Ugh, ayokong marinig ang mga salitang iyan mula sa kaniya. Base sa pagkakakilala ko kay Divine, ang hinihingi niya ay sumali ka, o sumali ka.”

          “Kung ganoon, kailangan gumawa tayo ng paraan bago matapos silang dalawa.”

          Mabilis na natapos ang laban ng dalawa dahil sa talong-talo si Divine kay Ren. Natapos ang laban sa score ni Divine na 0. Iyung score ni Ren? Basta, nanalo siya! Nanalo si Ren dahil sa bilis ng kaniyang reflexes para ma-counter ang mga ginagawang atake ni Divine. Sa mga huling sandali ng laban, mukhang inis na inis si Divine dahil natalo lang siya ng isang taong nagta-tryout lang sa club nila. Pagkahubad ng dalawa sa kanilang maskara, hinahabol ni Divine ang kaniyang hininga habang si Ren naman ay nag-bow at tinalikuran na si Divine. Ang mga tao naman sa paligid ay namangha at kapwa nagbubulungan. Mga nagtatanong kung sino ba si Ren? Narinig ko na wala ni isang tao ang nakakakilala sa kaniya, maliban lang sa amin.

          Natapos na sa pagbihis si Ren at lumabas na dala-dala ang mga pang-fencing na damit. Ilalapag na lang niya sana ito sa lamesa ng Fencing Club nang tumunog ang isang sirena, as in sirena. Ibig sabihin ay may sunog.

          Nang narinig ni Ren ang sirena, dali-dali niyang inilapag ang mga damit at tumakbo na paalis. Ang mga tao sa paligid ay ganoon na din ang ginawa at sinunod ang mga protocol tuwing tumutunog ang sirena. Mabuti naman at nagkaroon ng sunog. Sana naman ay hindi gaanong kalala ang nangyaring sunog.

          Kasama si Geo at Ronnie ay umalis na din kami sa lugar na iyun. Teka, si Ronnie? Hindi pala namin kasama. Bahala na.

Keifer’s POV

          Nagsibalikan na ang mga tao matapos malaman na hindi ganoon kalala ang sunog na nangyari. May ginagawa kasing ekspiremento ang Science Club at sa hindi inaasahang pangyayari, nagkaroon ng chain reaction at nagkaroon ng maliit na sunog. Wala namang nangyaring gaanong kalaking pinsala, wala ring nasugatan dahil nga sa katiting lang iyung sunog. Nagtatanong pa nga iyung ibang estudyante kung dapat ba talagang pinindot ang fire alarm dahil sa maliit lang na sunog? Well, safety first. Kahit ako, pipindutin ko ang fire alarm at baka lumaki pa.

          Habang pabalik sa Journalism Clubroom, nakarinig ako ng mga usap-usapan.

          “Alam niyo ba na may isang misteryosong lalaki ang nakatalo kay Divine sa fencing?” halos pabulong na sabi ng isang estudyante.

          Napahinto ako para marinig pa ang sasabihin ng mga nagbubulungan.

          “Oo nga! Natalo si Divine. At hindi man lang siya nakapuntos sa lalaki. Kahit isang touch, wala.”

          Natalo si Divine ng isang misteryosong lalaki? Hindi naman kaya si Ren ang taong iyun? Nako! Problema ito. Sana naman ay hindi si Ren iyun. Baka from ‘Mystery Man’, maging ‘Mystery Fencer’ na ang title niya sa mga taong nakakakilala sa kaniya.

          Nakapasok na ako sa clubroom namin. Kasunod ng pagpasok ko ay pumasok din si Divine at dire-diretsong pumunta sa table ni Katya. Habang papasok ay nabangga niya ako ng kaunti, pero hindi naman ako natumba.

          “Katya, kailangan ko ang tulong mo,” pautos na sabi ni Divine dito.

          “Hmm, ano iyun?” tanong ni Katya na nakatingin sa monitor ng laptop.

          Umupo ako sa table ko at ni-review ang mga ibinigay na article ng mga kasamahan ko. Kunyari ay inaayos-ayos ko ang mga papel habang nakikinig kila Katya.

          “Ano iyan? Bakit parang pamiyar sa akin ang tunog na iyan?” Titingin na sana si Divine sa monitor ng laptop ni Katya pero agad na ibinaba niya ito.

          “Ano ba iyan? Nasa magandang parte na nga ako. Makikita ko na ang mukha niya!” reklamo ni Katya.

          “Spoiler alert, hindi mo makikita ang mukha niya. Putol kasi ang video na iyan,” paliwanag nito. Humugot siya ng buntong-hininga at bumalik sa harap ng lamesa ni Katya.

          “Pero ikaw, nakita mo na. Ano, kilala mo ba kung sino siya?”

          “Iyun ang problema.” Umupo si Divine. “Hindi ko siya nakikilala at hindi ko mamukhaan.”

          “H-Hindi? Bakit?”

          “Nakamaskara kasi siya.”

          “Pero bago ng laban, hindi naman niya suot iyun.”

          “Nasa iba ang atensyon ko habang hinahanda ng club ang mga makaka-sparring ko.”

          “Pagkatapos ng laban?”

          “Bumaon sa ulo ko iyung pagkatalo ko at tanging maskara lang ang nakikita ko.”

          Na-disappoint si Katya. “Iyung mga kasama mo, namukhaan ba siya?”

          “Hindi din. Dala siguro ng gulat nila kaya hindi na nila namukhaan. Pero may ilang description akong nakuha. Medyo mahaba ang buhok niya na, at hindi ito naka-ayos.”

          Napahinto kami bigla ni Katya, ni Keith, ni Alexa. Yeah, nandito sila Keith at Alexa. May mga ginagawa din sila ano.

          “Huwag mong sabihing si…” Ibinaling ni Alexa ang tingin sa akin.

          Hindi makapaniwala si Keith. “S-Siya talaga?” pabulong na sabi niya.

          Inikot ko ang aking panigin. “Sino pa ba?”

          Nagpatuloy na kami sa aming ginagawa, habang nakikinig pa kaming tatlo sa usapan nila Katya.

          “Ohh, Katya? Napahinto ka? May problema ba? Kilala mo ba ang taong hinahanap ko base sa description na binigay ko sa iyo?” tanong ni Divine.

          Bumalik sa sarili si Katya. “Ha? Teka, anong sabi mo? Hinahanap? Bakit?”

          “Siyempre, para isali sa club ko. Siya, ako, at si Aries, siguradong mananalo kami sa mga international contest. Kung kaya niya akong talunin, siguro naman ay kaya na niya ang iba pa na mas mababa sa akin. Parehas naman nating alam na ako ang unbeatable Fencing Queen sa Pilipinas,” pagmamalaki niya sa sarili.

          Maliban sa pagiging presidente ng student council, si Divine ang tinaguriang Unbeatable Fencing Queen sa Pilipinas. Bata pa lang ay nakitaan na siya ng galing sa fencing. Isang araw, isang batikang fencing player ang bumisita sa Pilipinas. Habang nasa Pilipinas ay merong itong event na may kinalaman sa fencing. Nagkaroon ng tournament at ang mananalo ay bibigyan ng pera, bagay na mula sa mga sponsor, at tyansa na makalaban ang batikang fencer. Sa tournament na iyun nanalo si Divine. Sa laban ng dalawa, nanalo pa rin ang batikang fencer pero naging remarkable ang performance na ipinakita ni Divine sa fencer. Nagawa kasi nitong makasabay sa score ng batikang fencer. At iyun na nga, pinayuhan siguro siya ng fencer na magsanay pa, at magsanay para matalo na niya ang fencer. Spoiler alert, ilang taon ang nakalipas ay naglaban ulit sila pero nanalo pa rin ang batikan na fencer. Pero napakaganda ng laban dahil sa sobrang dikit ng score nilang dalawa.

          Sa ibang bagay naman, ang batikang fencer na iyun ay karibal ni Simon Schoneberg na Papa ni Daryll at Jasper. Yes, isa ding batikang fencer si Simon Schoneberg noong mga kapanahunan niya. Kaya sa school na ito, medyo malaki-laki ang suportang naibibigay sa Fencing Club dahil sa mga parangal na inuuwi ng mga ito. At ngayon, mukhang gusto ni Divine na isali si Ren sa Fencing Club dahil natalo lang siya nito. Ha! Masamang ideya, isang masamang-masamang ideya sinasabi ko sa inyo.

          “Divine, okay ka lang? Dinurog ka nung taong iyun sa harap pa ng mga estudyante,” pagpapa-alala ni Katya. “Siguradong masakit iyun para sa iyo.”

          “Ano ka? Okay lang kaya ako! Hindi ako basta-basta nasasaktan sa ganoong bagay,” tugon niya.

          “Pero sa sampal ni Blue-”

          “Stick to the topic please?” pagputol niya sa pang-aasar ni Katya. “Hmm, so gaya ng sinasabi ko, gusto kong ma-recruit ang taong ito sa club ko. Kaya lang, base sa mga description na alam ko, mahihirapan ako. Kaya kailangan ko ang tulong ng Journaism Club.”

          Napatayo si Keith. “Umm, excuse me,” pagkuha niya sa atensyon ni Divine.

          Napalingon si Divine sa kaniya.

          “May natanggap din kaming kaparehas na request mula sa ilan nating estudyante last year, noong Valentine’s Day. At, alam mo na. Hindi namin nahanap. Si ‘Mystery Man’ kung naaalala mo?”

          Tiningnan lang siya ng diretso ng babae. “I don’t care about this ‘Mystery Man’ noong Valentine’s Day. What I care is about this ‘Mystery Fencer’ na nakatalo sa akin.” Bigla tuloy ito nakaisip ng ideya. “Teka, ‘Mystery Man’, ‘Mystery Fencer’?” Napanganga siya habang hindi masabi-sabi ang nilalaman ng kaniyang bibig. “What if iisa silang dalawa? What if si ‘Mystery Man’ ay parang isang Cinderella?” Nako! Naloko na!

          “Pero si Cinderella ay nawawala sa hating-gabi at nagiging basura ang kaniyang damit?” sabat ni Alexa.

          “No! Ang ibig kong sabihin, si Cinderella ay hindi mo nakikilala kapag wala siyang mga suot na jewelries at kung ano-ano pa na bigay ng kaniyang fairy Godmother. What if ganito din si ‘Mystery Man’ na sa normal na araw ng school ay hindi natin makikilala, pero kapag dumating ang kaniyang moment ay magpapakita siya gaya noong nangyari sa Valentine’s Day last year? What if itong ‘Mystery Man’ na hinahanap ninyo ay ito rin palang ‘Mystery Fencer’ na nakalaban ko?”

          “Kung tama ang pagkakatanda ko, walang ‘Mystery Man’ na nagpakita ngayong Valentine’s Day,” sabat ko naman. Gumana ka, gumana ka, patayin mo ang pagnanais ng babaeng ito na hanapin si Ren.

          “At ikaw Keifer, hindi ba’t ikaw ang patay na patay kay ‘Mystery Man’ dati? Bakit nawala? Anong nangyari? Nakita mo na ba siya at ayaw mong i-share siya sa ibang mga tao?” Lagot! Nakasama pa ang pagsabat ko.

          “Ay! Hindi naman siya ganoon,” dipensa ni Alexa. “Hindi ba noong nagsagawa kayo ng imbestigasyon na hanapin si ‘Mystery Man’ ayaw ni Keifer at ni Keith?”

          “Hmm.”

          Hindi na kami nagsalita nang hindi na rumisponde si Divine. Tiningnan niya lang kami ng salit-salitan at marahil ay sinusuri na ang loob namin kung nagsasabi ba kami ng totoo. Tiningnan ko naman ang mga kasama ko kung may mga senyales na pinapakita ang body language nila na nagsisinungaling sila. Nako! Ako lang ba rito ang marunong magsinungaling ng mabuti?

          “Nararamdaman kong may tinatago kayo sa akin. Mukhang may mga alam kayo.”

          Biglang bumukas ang pintuan at niluwa nito si Artisan.

          “Divine, andito ka lang pala. Meeting,” anito. Tinuro pa niya ang relo saka sinara ang pintuan.

          “Hmm, hindi pa tayo tapos. See you again Journalism Club.”

          Lumabas na si Divine ng clubroom. Pagkalabas niya ay nakahinga ng maluwag ang lahat.

          “Pero babalik pa siya para tanungin pa tayo,” nag-aalalang sabi ni Alexa.

          Bumukas ang pinto at niluwa naman si Allan. “Guys, nakita ko na pumasok dito si Divine. Pwede ko bang malaman kung ano ang kailangan niya?”

          “Allan, good job! Mukhang gusto ni Divine na mabuksan ulit ang tungkol kay ‘Mystery Man’,” sarkastikong salubong sa kaniya ni Keith.

          “Good day, Allan. Akala ko ba binabantayan mo ng mabuti ang boyfriend mo? Bakit mo siya hinayaang mag-tryout sa fencing?” reklamo ko naman.

          “Aba, pasensya na ex-boyfriend. Hindi ko kasi alam. Pero alam mo hindi ba?” tugon ni Allan sa akin.

          Natahimik ang lahat sa sinabi ni Allan. Ako naman ay nagulat dahil sa akala ko ay sarkastiko ang pagkakasabi niya. Hindi niya kasi dinugtungan ang kaniyang sinasabi at nakatingin lang siya sa akin ng diretso Seryoso ang binitawan niyang salita na nakapagpagulat sa lahat. Hindi kasi alam ng iba pang miyembro, maliban kay Alexa, na naging kami ni Ren. Napaka-awkward ng atmosphere sa room.

          Kung maaalala ninyo, noong Disyembre, nagkaroon ng party sa bahay nila Marcaux dahil sa nanalo ang Basketball Team nila. Siyempre, kaming lahat sa Journalism Club ay imbitado dahil sa boyfriend Keith.

          Late na akong dumating sa party, at kaalis lang nila Allan at Ren. Nadatnan ko ang mga kasamahan ko na nag-uusap at nag-iinuman. At siyempre, kasama ko pa noon si Janice.

          「8 months ago...

          “Oi, huwag niyong painumin iyan si Keith. Baka mangyari na naman iyung nangyari noon," pabirong sabi ni Martin nang nadatnan ko sila sa isang kwarto. Nagtawanan ang lahat sa sinabi niya.

          “Hoy, Martin," saway ni Alexa dito. Nakita naman niya ako. “Oi, Keifer, mabuti at dumating ka na. Bigyan iyan ng isang punong baso agad."

          “Huwag ka ngang ganyan, Alexa. Hindi ka nga umiinom," sabi ni Arielle.

          “Hi guys. Congratulations pala sa inyo," bati ni Janice kay Marcaux.

          “Salamat, salamat," tugon ni Janice.

          “Bakit pala ang tagal ninyong makarating? May ginawa pa kayo?" tanong pa ni Marcaux.

          “Ay! Nagsasalita base on experience," sabi ni Katya bago uminom ng isang basong alak.

          Natawa na lang si Janice. “Shh!"

          Umupo na kami ni Janice. Habang umiikot ang baso sa amin, maraming bagay kaming napag-usapan. Hindi na ako masyadong nagsasalita dahil si Janice ang spokeperson ko. Iyung mga tanong na ako sana ang sasagot, sinasagot na niya. Sobra naman ata ang ginagawa niyang pag-arte.

          Matapos ang ilang usapan, biglang napunta ang usapan kay Ren.

          “Oi, alam niyo ba ang bago?" tanong ni Arielle. “Sila na ni Allan at ni Ren!" Kinilig naman ito at napasigaw sa loob niya.

          Nagulat ang lahat sa nalaman ni Arielle. Ako din, nagulat, na parang hindi. Medyo inaasahan ko na din kasi iyun. Wala sa piling ko si Ren, kailangan pa namin umarte ni Janice na mag-asawa daw, at sinalo siya ni Allan ngayon. Pero ang bilis naman. Sa pagkakakilala ko kay Ren, inaasahan ko na matagal siyang maghahanap ng iba? Teka, ganoon ba ka-charming si Allan? Problema ito.

          “What?" nang-aasar na wika ni Janice at tumingin pa sa akin. Ibinalik naman nito ang tingin kay Arielle. “Congratulations to them. Teka, paano mo nalaman?"

          “Ay, si Janice. Hindi pa ako kilala. Habang nag-uusap ang dalawa sa entrada ng bahay, narinig kong sinabi ni Ren na, teka." Inayos ni Arielle ang sarili at nagkunyari bilang ibang tao. “Sinasagot na nga kita." Mukhang si Ren ang ginagaya niya.

          “Ayie!" kinikilig na tilian ng mga dalaga at ni Janice.

          “Ikaw talaga, Arielle. Napaka-chismosa mo talaga," saway ni Keith. “Pero 'no, sino ba kaya iyung isang tao na bumiak sa puso niya? Fragile pa naman ang mga ganoong klaseng tao. Ang sama-sama naman." Kasama niyo lang naman.

          “Well, baka pinagpalit siya sa isang babae," tugon ni Janice. “Pero guys, hindi naman natin kilala iyung lalaki kaya huwag tayong mag-judge. Hindi ba Keifer?" Sarkastikong ngumiti siya sa akin.

          “Nako! Kung nakilala ko lang kung sino ang taong gumawa noon kay Ren, pahihirapan ko siya!" gigil na saad ni Katya na sinasakal pa ang hawak na tsitsirya.

          “Tamang-tama! Gawin mo iyan kay Allan kapag nangyari ulit," natatawang sabi ni Marcaux.」

          Nagulat si Katya. “W-What?"

          “Yeah, ako iyun," pag-amin ko.

          “P-Pero bakit?" tanong ni Arielle.

          “Guys, it's a long story at gusto ko na exclusive lang sa aming dalawa iyung dahilan kung bakit nakipag-break ako sa kaniya. And if possible, read between the lines. Anyway, magiging disastrous ang gagawin ni Divine kapag itinuloy niya iyang binabalak niya. Mapapahiya lang siya."

          “Pero magaling sa fencing si Ren. Napanood ko iyung video niya," wika ni Katya.

          “No. Not exactly," pagsalungat ko. “For almost a year, pinag-aaralan ni Ren ang mga galaw ni Divine kung paano siya matalo sa isang laban. May mga screenshots pa nga siya sa bawat galaw nito at nagsusulat kung paano ang gagawin niya, predictions, predictions. Itinigil lang niya ang obsession niya nang pinaiyak ko siya mula sa likod. Nagselos kasi ako sa pananaliksik niya kay Divine. Ahh! Good 'ol days."

          “Wait, anong ibig mong sabihin? Kay Divine lang siya mananalo?" tanong ni Alexa.

          “Walang drive si Ren sa fencing, kahit iyung nga bangko sa club nila, kaya siyang talunin. And Allan, good news. Fencing lang ang magiging problema mo. Salamat sa impluwensya ni Mr. Schoneberg. Kung may mga tanong ka pa tungkol kay Ren, ask me. Huwag kang mahiya dahil mas kilala ko siya dahil naging akin siya at magiging akin siya," matigas na sabi ko.

          “Hmm, pwedeng kilalang-kilala mo si Ren dahil naging kayo. Pero sisiguraduhin ko na hanggang salita ka lang," balik ni Allan sa akin.

          “Dalian mo. Huwag mong antayin na gumalaw ako."

          Matapos lumabas sa clubroom si Allan, bumalik na kami sa aming mga gawain. Hindi naman mawala-wala ang focus ng mga kasamahan ko sa akin dahil sa mga nalaman nila. Hay! Siguro, kailangan kung maglinaw sa kanila ng ilang bagay, at magtago din ng ilan.

Allan's POV

          Pagkalabas ko sa clubroom, sakto naman na nakita ko si Ronnie na mukhang papasok.

          “Saan ka nanggaling?" tanong ko.

          “Gumawa ng sunog," sagot niya. “Ano? Ayos ba? Nakatakas ba si Ren?"

          “So iyung maliit na sunog sa science club, ikaw ang may-gawa? Aba, ang galing!" Na-curious bigla ako. “Paano mo nagawa iyun?"

          “Napakadali lang. Sinabutahe ko lang naman iyung ginagawang eksperimento ng Science Club at gumawa ng maliit na sunog." Gamit ang kaniyang mga daliri, gumawa siya ng napakaliit na bilog. “Maliit na maliit lang. Tapos pinindot agad ang fire alarm."

          “Kaya pala hindi kita nakita noong tumunog ang fire alarm."

          Tiningnan niya ang pintuan ng journalism clubroom. “May kakilala ka sa loob?"

          “Ahh! Meron. Boyfriend kasi nung captain namin iyung vice-president ng club nila. At dahil kaibigan, pwede kaming pumasok," paliwanag ko. “Ikaw pala, parang papasok ka kanina. May kakilala ka din sa loob?"

          “Wala," iling niya. “May nakakita kasi sa iyo at itinuro ka nung janitor, si ‘Wally'."

          Nagulat ako. “Kilala pala ako ng janitor na iyun?" Kilala ko siya anyway.

          “Allan!" sigaw nung boses sa likod ko.

          Lumingon ako sa likuran. At nandito na si Marcaux.

          “Hoy?! Anong petsa na?! Pumunta ka na sa court para makapagsimula na tayo!" pagalit na sigaw nito sa akin pagkatapos ay umalis.

          “Sige, Ronnie. Alis na ako," paalam ko. “Kung may panahon ka, panoorin mo ang tryout namin."

          “Tch! Napakadami kong panahon. Tara, sabay na tayo."

Joseph's POV

          Pangalawang araw ng Foundation Day, katatapos lang namin ng mga kabanda ko na mag-rehearsal. Ang oras ay alas-onse. Sa mga oras na ito, inaasahan na namin na darating na ang banda ni Chris. Hay! Isang araw na naman para magtiis dahil sa nakakairitang presensya niya. Potang ina talaga, ano ba ang kasalanan na nagawa ko? Maayos ko namang inaalagaan si Ren, hindi ko naman pinapagalitan si Mama sa tuwing nararamdaman ko na nakikipagkita siya kay Papa. Lord, bakit dumating na naman ang isang araw na ito sa buhay ko? Promise po, magpapakabait na po ako, malimitahan lang ang mga panahon na makita ko ang pangit na unggoy na iyun.

          Bumukas na ang pintuan ng Music Room. Pagkabukas ay umalingawngaw sa kwarto ang tilian at sigawan ng mga kababaihan. Bigla naman akong naasar kay Chris dahil, ayan siya sa pintuan. Ngumingiti at kumakaway sa mga fans niya na mga estudyante sa paaralang ito. At nang nakatutok na sa akin ang mga ngiti niya, parang gusto kong sumabog at basta-basta na lang siyang sapakin sa harap ng mga tao! Pero, kalma Joseph! Kumalma ka.

          Isinara na ni Blue ang pintuan ng club room. Namayapa bigla ang katahimikan ng mga ilang segundo. Kapwa walang masabi ang magkabilang panig dahil sa, sitwasyon. Ikaw ba naman na nay nakaraan kay Blue at sa syota ni Paul. Ngayon, mamatay ka sa katahimikan! Mag-walkout ka na dahil hindi ka matutunaw sa mga titig naming hayop ka!

          “Magandang araw sa inyong lahat," nakangiting bati ni Chris sa lahat. “at lalong-lalo na sa iyo, Joseph Arthur Mendoza Reyes." Hoy, wala kang karapatan na sabihin ang buong pangalan ko!

          Imbes na nagalit, nag-panic ako dahil sa mga sinabi niya. Nagpa-panic ako dahil binanggit ni Chris ang pangalan ko?! Oo! Gago ba siya?! Ang pansamantala kong pangalan ngayon ay Joseph Arthur Vernise Castillo! At alam niyo na iyun kung bakit!

          “Ehh? Iyun ba ang pangalan mo Kuya Joseph? Napakahaba naman para sa first name mo," inosenteng remark ni Ren na nakatayo sa likod ko. Dahil iyun ang tunay at buong pangalan ko!

          “Nagkakamali ka. Iyun na ang buong pangalan niya," pagtatama pa ni Chris. “Teka, sino ka ba?"

          “Chris, nagkakamali ka. Ang buong pangalan niya talaga ay Joseph Arthur Vernise Castillo," pagtatama naman ni Blue na medyo naalarma din dahil sa mga nangyayari.

          “Blue, huwag mo nga akong insultuhin." Tinuro ako ni Chris. “Kasi napakakapal naman ng mukha ng taong ito para magpalit ng pangalan, at kaapelyido ko pa? Sa pamilya namin, wala kaming mga kamag-anak na masama ang ugali!"

          “Ano po ang apelyido ninyo?" tanong ni Ren.

          “H-Hindi mo ba ako kilala? Ako si Christian Castillo!" pagpapakilala ni Chris sa sarili.

          Nagliwanag ang mukha ni Ren. “So magkamag-anak tayo?" Hindi! Tanga!

          “Teka, teka, Ren, hindi porke't magkaparehas kayo ng apelyido ay magkamag-anak kayo," sabat ni Paul.

          “Tsaka Ren, wala tayong mga kamag-anak na unggoy!" sabi ko.

          “Sinong unggoy ang tinutukoy mo?!" galit na wika ni Chris.

          “Umm, guys, tama na iyang asaran?" sabi ni Devin. “Chris, tinanggap ba natin ang imbitasyon para makipag-away lang?"

          “Ano, ako na mismo ang humihingi ng tawad sa inaasal ni Joseph," paghingi ng dispensa ni Blue.

          “Pero Blue?" protesta ko.

          “Tama na iyan!" pigil sa akin ng tatlong ka-miyembro ko.

          “Blue, ipaliwanag mo na lang kay Chris," sabi ni Paul. “At Joseph, si Ren? May gusto atang lugar na puntahan. Asaan na ba iyun si Allan?"

          Sininulan ng magpaliwanag ni Blue kila Chris.

          “Ahh! Oo! Bigla kong naalala! Gusto kong pumunta sa Science Club para makita ang mga eksperimento nila," masayang tugon ni Ren.

          “At gumawa ng gulo gaya nang ginawa mo sa Fencing club?"

          Napatungo si Ren. “Hindi naman ako nanggulo. Sinubukan ko lang naman iyung fencing." At sa kakasubok mo sa fencing, tinalo ng subconscious mo si Divine na pinakamagaling din na fencer sa school.

          Humarap ako kay Ren at hinawakan ang magkabilang balikat niya. “Makinig ka. Lalabas tayo, pero please lang, huwag kang gumawa ng kakaiba. Huwag ka ding magdagdag ng bagong elemento sa elemental table."

          “Kaya niyang gawin iyun?" natatawang tanong ni Ethan.

          “Kapag nakadiskubre siya ng bagong elemento, tatawagin iyung Renium," biro pa ni Jonas. Natawa ito at tinipa ang gitarang hawak.

          Kinuha ko ang hoodie na susuutin ni Ren. “Suotin mo iyan."

          Pagkasuot ni Ren ay lumabas na kami ng room.

Keifer's POV

          Pangalawang araw ng Foundation Day, nagsisimula ng magdagsaan ang mga tao at mas buhay ang selebrasyon. Sa araw na ito, makikita ako sa bandang harapan ng school, kumukuha ng mga litrato, gamit ang camera na ginagamit ni. Wala namang kakaibang nangyari hanggang sa mahagip ng lente ng camera ko ang isang tao.

          “Oh good! Here's my friend! Keifer!" tawag sa akin ni Natasha.

          Ibinaba ko ang camera at tumingin ng mabuti. Si Natasha ba ang babaeng lumalapit kasama ang, Bourbon Brothers?

          Mabilis na nakalapit sa akin si Natasha. Agad niya akong niyakap at hinalikan sa pisngi.

          “Okay, is that how you greet to your friends?" tanong ko. “You should not do that in this country. It is so uncomfortable."

          “Natasha, who is this?" tanong ng isang lalaki na si Dexter Bourbon. Lumapit ito kay Natasha at ipinulupot ang isang kamay sa bewang nito.

          “He is a stranger that I just met, then we become friends. He is Keifer," pagpapakilala sa akin ni Natasha.

          “This is more uncomfortable. What could possibly go wrong this time." Kinamayan ko si Dexter. “Keifer, at kung iniisip mo na may relasyon kami higit sa inyo, wala."

          “I know and I understand," nakatinging tugon ni Dexter. Biglang nawala ang ngiti sa labi niya. “Hindi ka naman siguro na love at first sight sa kaniya 'di ba?"

          “Dexter, please!" sabat ni Natasha. “He has the same predicament like Jin's."

          “Hey?" angal ni Jin na nasa likuran.

          “By the way, Bourbon family, welcome to the Schoneberg's Foundation Day," bati ko sa buong pamilya nito na may ngiti. “Mr. Schoneberg was expecting your family to be here. Shall I guide you all to the wonderful events of our school?" Parte ng trabaho ko.

          “No, thank you," pagtanggi ni Louie Bourbon. “We will head out on our own." Tiningnan nito ang kaniyang mga kapatid. “Antoine, Marcus."

          Tumango naman ang dalawa.

          “Mag-iingat kayo. Have fun," sabi ni Antoine bago umalis kasama ang mga kapatid.

          “If that's the case, need a guide," sabi ni Natasha habang ipinulupot niya ang kaniyang kamay sa kapareha.

          “Natasha, we don't need a guide," pagtutol ni Dexter. “We have come here many times before."

          Natawa si Jin. “Have you forgotten the incident when you we're younger. You got lost in this school."

          “That was different, Jin."

          “Ugh! Keifer will not guide us. I just want to talk on some things with him while we are on our way. I mean, a private talk," wika ni Natasha.

          “What private talk exactly?" tanong ko.

          “At bigla akong nagselos," sabi ni Dexter habang nakatingin sa akin.

          “Wait, what is that camera for?" Turo ni Natasha sa akin.

          “Umm, a part of my job. I need to take a picture on what's happening on this day. We will post it on Facebook and in our school paper."

          “School paper." Biglang may naisip si Natasha. “Can I be a cover girl?"

          “That depends on our President."

          “Anyway, let's start looking around shall we?" yaya ni Dexter.

          “Ohh! Let's go, let's go!" excited na wika ni Natasha. “Keifer, make sure that I am beautiful on those photos."

          “Just smile genuinely with your partner and everything will be beautiful," payo ko.

          Nang umalis na kami, saka ko lang napansin na hindi nila kasama ang isa pa nilang pinsan na si Sharina Bourbon. Bigla ko naman naalala ang isang pangyayari na kinasangkutan niya. Kinasuhan siya ng premeditated murder pero hindi naman siya nakulong kapalit ng ilang shares ng kumpanya nila. Iyung pamilya na nagkaso sa kaniya, kahina-hinala. Ang alam ko, kaibigan sila ng Mama ni ano.

Joseph's POV

          Habang naglilibot sa paaralan kasama si Ren, hindi naman maiwasan nito na lumingon sa kaniyang likuran. Kahit wala namang tao na makikita sa kaniyang likod ay napalalingon talaga siya.

          “Kanina ka pa lingon ng lingon sa likod. May naaalala ka ba?" tanong ko. Pinagmasdan ko siya at nakita kong kinuyom niya ang kanyang kamao.

          “Meron, konti," matipid niyang sagot.

          “May nararamdaman ka ba? Nananakit ba ang ulo mo?" sunod-sunod kong tanong. Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang ulo niya ng walang dahilan. Siguro para malaman kung may lagnat ba siya o wala?

          “Okay lang ako, Kuya Joseph. Salamat."

          “Halika. Maupo nga muna tayo. Ikwento mo ang mga naaalala mo." Pumunta kami sa gilid ng hallway para maupo sa mga bakal na upuan. “So, ano ang mga naaalala mo?"

          Tumingin ng diretso sa akin si Ren. “Sa tuwing lumilingon ako sa likod, may tatlong pigura ang lumalapit sa akin. Iyung isa, si Keifer na pumagitna sa dalawa. Iyung dalawa, hindi ko sila kilala. Pero iyung isang, lalaki, at babae naman iyung isa."

          “Okay. So kanina, bakit mo kinuyom ang kamao mo? Para kang galit habang nakatulala."

          Nag-isip siya saglit. “Habang nakatingin ako sa hindi ko kilalang lalaki, nakaramdam ako ng galit. Sa babae naman, nakaramdam ako ng lungkot."

          Sinubukan kong inunawa ang mga sinasabi ni Ren. Iyung babaeng hindi niya kilala, marahil ay si Janice iyun na naging asawa ni Keifer, kung tama ang pagkakaalala ko. Iyung lalaki, galit, lalaki, sino kaya iyun. Iyung isa kaya niyang kaibigang lalaki? Teka, ano nga ang pangalan nun? Kung tama din ang pagkakaalala ko, kaibigan din iyun ni Keifer. Pero bakit siya nakaramdam ng galit? May pinag-awayan ba sila? At, teka, mag-asawa pa rin ba si Keifer at si Janice?

          Bigla ko naman naalala ang usapan nila Nicko at Jonas. Pinag-uusapan nila noon si Keifer na hiwalay na sila ni Janice. Okay.

          “Okay. Good. Naaalala mo na ang mga bagay-bagay. Maganda iyan," puri ko. Ewan ko lang.

          “Kuya Joseph, kilala mo kaya ang mga taong iyun?" tanong niya.

          Umiling ako. “Ah! Hindi ko kilala. Pasensya na. Malihim ka kaya. Kaya hindi ko halos kilala ang lahat ng mga tao na naaalala ko. Si Keifer lang."

          Saktong-sakto, pagkabanggit ng pangalan niya, nakita namin si Keifer. May kasama pa nga siya na isang babae na, blonde ba ang kulay na iyan? Anyway, maganda ang babae at mukhang may boyfriend na dahil nakapulupot ang kamay nito sa braso ng isa pang lalaki.

          Nang nauna na ang mga kasama niya, naiwan si Keifer na nakatingin kay Ren. Nginitian niya ito at kumindat sabay sunod na sa mga kasamahan nito. Walang epekto sa akin iyun. Pero kay Ren, meron. Natulala ito.

          Pagkawala ng tulala ay naguluhan naman siya. “K-Kuya Joseph, bakit ganoon? Napakabilis ng tibok ng puso ko? Parang katulad kay Allan kapag nagkakatinginan kami. Pinapatay po ba ako kapag ganoon?"

          “Ren, ako ang papatay sa iyo kapag nagkaroon ako ng pagkakataon," walang emosyong sagot ko. “Tara na at baka may maalala ka pa kapag nalakad-lakad pa tayo." Mukhang may epekto pa rin si Keifer kay Ren.

          Nang tumayo na ako, napansin ko naman si Divine, kasama si Aries, na papalapit sa amin. Kaagad na isinara ni Ren ang kaniyang hood at nagtago sa likuran ko.

          “Oi, ano 'to?" tanong ni Divine habang papalapit sa amin. “Bakit nagtatago ang taong iyan sa likod mo? Natatakot ba siya sa akin? Pangit ba ako para katakutan?"

          “Divine," sabat ni Aries. “huwag kang mang-insulto ng ibang tao. Huwag sa harap ko." Napabuntong-hininga ito.

          Kahit na sinabihan ni Aries, nang-iinsultong mukha pa rin ang nakaharap sa amin.

          “So iyung ‘The Gravity', dumating na? Nako!" Kinilig bigla si Divine. “Medyo nakaka-excite. Sana manalo kayo," sarkastikong sabi niya.

          “Divine-" tawag ni Aries.

          “Alam ko. Pero hindi ako nang-iinsulto," pagputol niya.

          “Sana nga, manalo kami," nang-iinsultong tugon ko. “Teka, balita ko ay natalo ka ng isang ‘Mystery Fencer' sa tryout na ginawa ng club ninyo kahapon. Nako! Aries, mukhang may kakompetisyon ka na. Paano ba iyan kung pati ikaw, talunin ka? Papalitan ka na ba ni Divine?"

          Halata naman sa tingin ni Aries na naasar siya sa mga sinabi ko. “Tara na, Divine. Huwag natin sayangin ang oras natin sa isang lugar." Hinawakan niya ang kamay ni Divine at lumakad na papalayo sa amin.

          Sinundan ko lang sila ng tingin hanggang sa masiguro ko na pwede ng lumabas si Ren. At nang wala na sila ay umalis na siya sa likod ko. Nagpatuloy na kami sa paglalakad.

          Noong Marso, umalis si Aries patungong ibang bansa para puntahan ang nag-aagawbuhay na Lola nito. Hindi ko alam kung anong meron kay Divine, pero sabi ng mga usap-usapan ay nangati ito. Kaya noong nagkaroon ng party sa bahay niya, nilandi niya si Aldred para lang makipag-sex dito. Ilang araw daw ang lumipas ay bumalik na sa bansa si Aries. Nagalit ito sa ginawa ni Divine. Pero kahit ganoon, heto na sila. Maayos pa rin ang relasyon. Ewan ko kung ano ang nangyari. Pero para sa akin, hindi ko talaga patatawarin si Divine. Biruin mo, lumayo ka lang, dumapo na agad sa ibang bulaklak. Nakakagalit. Kung sa akin lang talaga nangyari iyun.

          Nang nakarinig ako ng tawanan at tunog ng harutan ng mga babae, agad akong nagtago sa classroom na pwede kong pagtaguan. Sumilip ako saglit para makumpirma ang nakita ko. Tama nga ang hinala ko. Si Chris at ang kaniyang mga kabanda ay dinudumog ng mga kababaihan.

          Nanggagalaiti ako sa galit habang nakatingin. Lalo na kapag nakangiti siya, tapos pinapahalik pa niya sa pisngi ang mga babae, potang ina mong lalake ka. Tumigil ka sa ginagawa mo dahil wala ka sa sarili mong teritoryo.

          “Sigurado ka bang hindi natin kamag-anak si Chris?" tanong pa rin ni Ren na sumisilip din. “Baka may malalim ka lang na galit sa kaniya kaya ayaw mong maging kamag-anak natin siya."

          “Ren, hindi ka ba nakakaramdam ng galit sa nakikita mo? Tingnan mo si Chris. Ngiti ng ngiti, tapos tumitili pa iyung mga babae. Nagpapa-kiss sa mga babae at-"

          Natigil ako nang may isang babae ang humalik sa pulang labi niya. Potang inang talaga?! Walang hiyang lalaki ka!

          “At tingnan mo? Nagpahalik pa sa labi? Sa labi pa talaga?! Ang yabang talaga ni Chris! Gwapong-gwapo sa sarili! Pangit siya! Mukha siyang unggoy! Tingnan mo bukas, girlfriend na niya iyung babaeng humalik sa kaniya. At pustahan, ilang buwan pa lang ay hiwalay na."

          “Oo nga. Ang gwapo ni Chris."

          “Tama ka diyan Ren. Ang gwapo ni Chri-" Napaharap ako kay Ren na inis na inis. “Teka anong sabi mo? Ang gwapo niya? Bulag ka ba?"

          “Hindi po Kuya Joseph. Pero mas gwapo pa rin si Kuya Allan." Ngumiti si Ren at nagliwanag at kanyang mukha.

          Biglang humupa ang aking galit. Bumuntong-hininga ako. Hay! Hindi ko na papatulan itong si Ren. Siguro para sa kaniya, gwapo si Chris, at mas gwapo si Allan. Hay! Ewan! Basta para sa akin, gwapo si Chri- ako! Ako!

          “Halika na! Pumunta ka na kay Kuya Allan mo!"

          Naglakad na ako paalis, pero pasalungat sa direksyon kung saan patuloy pa ring dinudumog ng mga babae si Chris.

Keifer's POV

          Kasaluluyang tinitingnan ko sa aking camera ang mga nakuha kong litrato nina Natasha at ang anak ng Bourbon Brothers. Napakaganda ng mga kuha ko lalong-lalo na't napaka-photogenic ni Natasha. Napakasaya naman ng magkakapatid na ito.

          Habang gumagala, nadaanan namin ang isang room kung saan nagpe-perform ang Magician's Club. Ang Magician's Club ay ang kauna-unahang club ng eskwelahang ito, kung tama ang mga nababasa ko. Naunahan kasi nila sa pag-file ang Fencing Club noong una daw. Kahit na kasintanda ng club ang school, kakaunti pa rin ang mga miyembro nito dahil kakaunti lang naman talaga ang nakakagawa ng mga ‘Magic Trick' nila. Bukod pa roon, napakastrikto ng mga requirements para maging miyembro ng club na ito.

          At iyun nga, huminto ang mga anak ng Bourbon. Ilang segundo ang nakalipas ay naglakad na naman kami.

          “Dexter, would you like to go first?" tanong ni Natasha dito. “I need a word with Keifer now. I just remembered something while we are walking."

          Nagulat ako sa sinasabi ni Natasha. Ano naman kaya ang pag-uusapan namin?

          “O-Okay," pagpayag si Dexter. “You know where to find us."

          Mabilis na hinalikan ng magkapareha ang kanilang mga labi. Pagkatapos ay umalis na ang dalawa kasama si Jin.

          “Did you just lie to him?" tanong ko.

          “No, I didn't," iling niya. “I just need a little space, and he does too. That Magician's Club hits a lot of pressure points on me and to his family. You know, about Sharina." Tumabi siya sa akin at pinanood mula sa labas ang performance ng Magician's Club.

          “I see. I was about to ask a question to them about their cousin. Good thing I didn't. What happened? I heard that she killed someone and her friend's baby? Is that true?"

          “In the understanding of a normal person, it might be. But to me, I don't believe it. I already saw the eyes of the girl. It is too hard to believe that she can kill anyone. You know, even my intuition says the same thing. She is not even skillful. It's just stab and let something happen. I mean, Sharina's family is popular around this area. And does she even try to get away with murder? You know, when you murder someone, you will try to get away from it. But in Sharina's case, is she some kind of an abnormal person?" mahabang litanya niya.

          “Then what's the problem?"

          “The evidences. All pointed to her. How can you get away with that? Especially when a dead person confesses."

          “The dead confesses?"

          “Yes. The final evidence in court of the previous person who got framed too, pointed Sharina as the overlord of the murder of his friend's child in her womb, and so his too. You know, I'm starting to think that the previous accused was the real murderer for he had the dibs of it. But he was resolute that he didn't kill anyone."

          “So why didn't Sharina went to prison for her crimes?"

          “Her crimes were traded for shares of my boyfriend's family company. Quite big if you ask me but not enough to make a hostile takeover."

          “Well, would you look at that. Is that how rich people roll? Trading the life of their grandchild for shares of their company. Unless..." Hindi ko tinuloy ang aking sinasabi at tiningnan lang si Natasha sa mata.

          “Them? The real culprits?"

          “Probably," kibit-balikat ko. “If I have a grandchildren and it was murdered, I will hate the person who did that and not trade his or her crimes for the shares of their company if they are rich. Unless I don't care for my child, and my real goal is their company."

          Nag-isip si Natasha. “You're right. That is a viable explanation. Guess I will give a time to investigate that in secret."

          Pagkatapos ng usapan ay nagpasya na kaming umalis sa lugar na iyun. Hindi pa kami nakakalayo, nakita namin si Ronnie na papalapit sa amin. Pero sa hindi ko malaman na dahilan ay iniwasan kami nito.

          “Wow! He just saw me and he avoided?! What kind of attitude was that Ronnie?!" galit na sabi niya.

          Nagulat ako dahil kilala niya ito. “You know him?"

          “Well, yeah. We were classmates in France. He was studying where Dexter and I were studying," paliwanag niya. “Wait, do you know him?"

          “Yeah, but in an acquaintance level. He was a friend of my friend. Anyway, let's keep going."

          Ano kaya ang lihim na tinatago ni Ronnie? Ang sabi niya sa pamilya namin noon ay sa America siya mag-aaral at titira? Bakit kilala niya si Natasha?

Allan's POV

          Natapos na ang tryout ng club namin. Enjoy na enjoy naman si Ren na nanonood kasama sila Geo at Keith. As usual, panalo kami laban sa mga nagta-tryout. Pero walang yabangan na mangyayari dahil practice match lang ito. Kami ni Marcaux at ang mga kasalukuyang starter players kasama ang coach namin ay pipili sa mga nakalaban namin, ituturo ang kanilang mga kahinaan at kalakasan. Magbibigay ng pointers at kung ano-ano pa.

          Sa hindi kalayuan nila Ren, nakaupo si Ronnie. Kausap nito si Daryll, na kasama si Franz, at mukhang may inabot dito. Pagkatapos, si Franz ay pinuntahan sila Ren. At mukhang pinapakilala pa nila ang isa't isa, pagkatapos ay may inabot din si Franz sa tatlo. Tinanggap ng dalawa ang inabot niya maliban kay Keith na ipinakita din kay Franz ang kaniyang hawak na mga ticket. Ticket pala sa preemptive ‘Battle Of The Bands' ng ‘The Antagonist' at ng ‘The Gravity' ang pinapamigay ni Franz.

          Nang umalis na si Franz, nag-usap-usap naman ang tatlo sa kung sino ang susuportahan nila. At sa pagbabasa ko ng kanilang labi, nagtatanong si Keith kung sino daw ang mas gwapo sa pagitan nila Joseph at Chris. Awkward na sinabi ni Geo ang pangalan ni Chris. Si Ren naman ay si Chris din ang pinili. Pero pagkatapos ay masaya niyang sinabi na ako ang pinakagwapo sa dalawa. Kitang-kita ko pa mula sa aking kinatatayuan na nagliliwanag ang mukha niya habang nagsasalita. Masayang-masaya ako sa nabasa ko sa labi niya. Pero mananatili ba ang mga sinabi niya hanggang sa huli? Kahit na maaalala niya ulit ang lahat?

          Ilang oras bago ang palabas, nagkasama na naman kami ni Ren. Kaming dalawa lang dahil sa may sikreto siyang sasabihin sa akin.

          Pumunta kami sa Music Clubroom at dumiretso sa locker niya. Wala na kasi doon ang lahat ng mga tao dahil nasa stage na sila at naghahanda.

          Sa locker ni Ren, ipinakita niya sa aking ang tatlong t-shirt na magkaiba ang kulay, na nakasampay. Ang dalawa dito ay kulay pula, ang isa ay kulay asul. Ito ata iyung Blue Blizzard at ang Red Blaze. Anyway, ang susuutin ko ang iyung Blue Blizzard for support. Some twist in this event, hindi ka papapasukin sa event kapag hindi ka nagsuot ng kulay blue o red na damit. Red para sa ‘The Gravity', at blue naman para sa ‘The Antagonist'. Hindi ka din papapasukin kung may ekstra kang dala, maliban iyung mga pang-cheer na gamit.

          “Ren, may damit na kaya ako," sabi ko.

          “Alam ko." Kinuha ni Ren ang pula na damit. “Kaya lang, gusto kong dalhin itong dalawa. Gusto kong suportahan ang, ka-apelyido ko."

          “Wala kang special obligation na suportahan ang mga ka-apelyido mo." Humugot ako ng malalim na hininga. “Pero kung gusto mo, susuutin ko ito. Kaya lang sa loob, wala akong suot. Gusto mo ba na wala akong damit kapag turn na nila Chris? At ano ang paggagamitan mo sa isa pang blue na damit?" tanong ko.

          “Susuutin mo din," payak na sagot niya.

          Nakuha ko ang ibig niyang sabihin. “Okay. Hindi bawal magsuot ng dalawang damit. Teka, kasya kaya ang mga damit na ito sa'kin? Maghuhubad lang ako."

          “Tutulungan na kita."

          Hindi na ako naka-react nang hinawakan ni Ren ang laylayan ng aking sando. Hindi ko na namalayan na inangat ko ang aking mga kamay para mahubad na ang aking sando. Nagulat naman ako nang narinig ang pintuan na bumukas. Kaagad na kinuha ko si Ren at pumasok sa locker niya. Sa loob, pinalapit ko pa si Ren sa at isinenyas ko ang aking daliri na tumahimik siya. Mabuti na lang ang mabilis akong mag-isip. Baka may makakita sa amin na ibang tao at magkamali ng iniisip. Pero teka, wala namang ibang tao ang basta-basta pumapasok dito. Nako! Paano naman kung makita kami ng mga kaibigan ni Ren sa ganitong ayos? Ano ang gagawin ko?! Patay ako nito kay Joseph!

          “Nicko, hindi mo naman kailangan sumama para kunin iyung damit na pinili mo sa akin," protesta na narinig ko mula kay Jonas.

          “Kailangan," angal ni Nicko na mukhang galit na galit. “Hindi mo nga nakita iyung damit na gusto kong suutin, sa locker mo pa nga nakalagay."

          Nakarinig ako ng pagbukas ng isang locker.

          “Pasensya na. Nakalimutan ko lang. Kaya please. Huwag ka sanang magtampo pagkatapos nito. Ano ba ang kailangan ko para makabawi sa iyo?"

          “Suutin mo lang ang damit na ito at tapos na. Hindi na ako magtatampo," galit na demand niya. Hoy, Nicko, ang tono pa naman ng pananalita mo, parang magagalit ka pa rin kahit na gagawin na ni Jonas ang gusto mo.

          “Sigurado ka ba diyan? Susuutin ko lang ang damit na ito at hindi na magagalit? Baka may iba ka pang gusto?"

          “Wala na talaga. Suutin mo ang damit at tapos na," suplado pa ring tugon ni Nicko.

          Narinig ko na bumuntong-hininga ang isa sa kanila. At mukhang hinubad na ni Jonas ang damit niya dahil may nakita akong anino na lumipad sa paningin ko.

          “Ayan! Ayan!" tuwang-tuwa na, na sabi ni Nicko. “Anong masasabi mo? Napakagwapo mo sa suot na iyan hindi ba?"

          “Oo, napakagwapo ko nga."

          Sa isip ko, mukhang tinitingnan na muna ni Jonas ang kaniyang sarili sa malaking salamin na nakalagay sa locker niya.

          “Ano, Nicko, sigurado ka bang wala ka ng ibang gustong gawin? Galit ka pa rin ba?" Teka, bakit nagtatanong pa rin si Jonas ng ganyan?

          “H-Hindi na nga ako galit. Ano ba?"

          “Eee! Talaga?"

          Nagulat ako nang kumalabog ang locker sa gilid. Sunod ay nakarinig naman ako ng tunog ng labi at ungol. Teka? Ginagawa nila iyan ngayon?

          “Ren, takpan mo ang tenga mo," sabi ko sa kaniya na walang boses.

          Sinunod naman niya ang sinabi ko.

          “Oi, Jonas, ano ba?" natutuwang protesta ni Nicko. “Huwag dito. Paano kung may biglang pumasok? At tsaka maya-maya lang ay tugtog niyo na. Mamaya na lang sa bahay."

          “Mamaya pa naman ehh. At tsaka ni-lock ko ang pinto kaya walang makakapasok dito. Kaya sige na. Saglit lang naman."

          “Hindi ba bawal iyun? Iyung ano, bago ang laban?"

          “Nicko, kakanta lang ako. Hindi ako makikipagsuntukan. Kaya please," pakiusap ni Jonas.

          Ipinikit ko na lang ang aking mata. Nakakainis at nakaka-turn on ang ginagawa ng dalawa. Lalong-lalo na nang narinig ko ang tunog ng sinturon na inaalis sa pagkaka-lock nito. Maya-maya ay umungol na si Jonas. Nagsasabi na ito kung gaano kasarap ang- ahh! Hindi ko dapat isipin ang ginagawa nila! Dapat kanina pa ako nagpakita para makaalis na kami ni Ren sa locker niya.

          Napalunok ako nang tingnan ko si Ren na walang kamalay-malay sa mga nangyayari. Mabuti na lang at wala siyang halos naririnig sa pagkakatakip ng kaniyang tenga. Pero ang labi niya, kahit napakadilim ng locker ay nakikita ko kung gaano kapula ito. Hindi talaga nagbago ang pula niyang labi noong mga bata pa kami.

          “Shit! Nicko, malapit na ako," ungol ni Jonas.

          Ipinikit ko na lang ang aking mata. Humihiling na sana ay hindi mapansin ni Ren na naninigas ang ibaba ko. Wrong timing naman! Bakit pa kasi dito sa Music Room gumawa ng ganito ang dalawa? May bahay naman sila.

          Maya-maya ay tumunog ang announcer ng buong eskwelahan. Boses ito ni Erika at ang sabi niya ay ganito.

          “Malapit na po magsimula ang huling event para sa araw na ito. Pumunta na po tayo sa gymnasium at bumili ng tickets para makapanood po kayo ng laban sa pagitan ng ‘The Gravity' at ng ‘The Antagonist'. At, siya nga pala. Ipakita po natin ang suporta sa ating paboritong banda. Ang bibili po ng tickets ay bibigyan din po ng libreng t-shirt para ipakita ang suporta ninyo. Fire red para sa ‘The Gravity', blizzard blue para sa ‘The Antagonist'. Para po sa mga bumili ng tickets, I would like to say thank you sa inyong lahat. Sa kada-ticket na bibilhin ninyo, parte ng ticket price ay mapupunta po sa charity. Nakanood na kayo ng concert, nakatulong pa po kayo sa mga nangangailangan. Ako po ang inyong napakagandang tinyente, Erica De Guzman. God bless you all!"

          “Nako! Malapit na magsimula! Dalian na natin! Siguradong hinahanap ka na nila Blue," sabi ni Nicko. “Galingan mo doon ha! Alam kong mananalo kayo dahil gagalingan mo!"

          “Gagalingan ko talaga. Salamat sa suporta mo, Nicko," tugon ni Jonas. Suporta ng ano, Jonas? Suporta ng ano?

          “Tara na."

          Tumunog na naman ang pintuan. Umalis na sila Jonas. Kahit na wala na sila, hindi pa rin inaalis ni Ren ang mga kamay niyang nakatakip pa rin sa tenga niya. Baka nga hindi pa niya alam na wala na sila Jonas.

          Binuka ko ng kaunti ang aking bibig at inilapit ito kay Ren. Ilang segundo lang niya itong tiningnan hanggang sa ilapit na rin niya ang kaniyang labi. Kahit na bawal, inilabas ko ang aking dila. Bahala na kung ano ang mangyari!

          Nagulat si Ren sa aking ginawa. Pero kahit ganoon, nagpaubaya siya. Lumabas kami ng locker at binuhat ko siya papunta sa sofa na naroon. Ihiniga ko siya dito at nagkatinginan kami. Siguradong walang kaalam-alam si Ren sa binabalak ko sa kaniya dahil sa mga inosenteng tingin niya.

          Inangat ni Ren ang kaniyang mga kamay habang nakahiga. “Kuya Allan," tawag niya sa pangalan ko.

          Tinanggap ko ang walang malay niyang paanyaya sa akin. Hinalikan ko siya ng mapusok sa labi. Kahit na walang nalalaman, ang mga kamay niya ay mag-isang niyakap ang katawan kong nakapatong sa kaniya. May pwersa pa pero tama lang para makagalaw ako ng maayos. Ungol siya ng ungol habang tinatawag ang pangalan ko kasama ang honorifics. Dahil doon, mas lalo akong nag-init at pinagbuti ko pa ang ginagawa.

          Ibinaba ko na ang paghalik sa kaniyang leeg. Inamoy ko ito saglit bago sipsipin hanggang sa may lumabas na dugo o kung ano mula dito. Iginala ko naman ang aking mga kamay sa maliit niyang katawan na mas lalong nag-iinit sa pagpisil ko.

          “Ahh! Kuya Allan, ang sarap! Ahh!" ungol pa niya habang dinadama ang aking mga ginagawa.

          Tumunog na naman ang announcer ng school.

          “Hi guys," masayahing bati ng taong nagsasalita. At patuloy pa itong nagsalita at inanyayahan ang mga tao na piliin ang kulay blue.

          Bigla akong napatigil pagkarinig sa boses na iyun. Bigla ko kasing naalala ang mga salita ni Joseph na hangga't nasa pangangalaga pa nila si Ren, bawal ang ginagawa kong ito sa kaniya. Alam kong pwede ko naman suwayin ang salita niyang iyun. Kaya lang, si Joseph ang nagsabi, pati na rin ang Mama niya. Ano kasi, napakahirap nito. Paano kung totohanin nila na hindi ako makakalapit kay Ren? Mahirap na! Mas lalo akong mawawalan ng access sa kaniya at baka ibigay nila ito kay Keifer. Tapos, tapos-

          Umiling ako matapos isipin na magpapakasal silang dalawa ni Ren, magkakaroon ng anak, tatanda ang anak nila, pupunta sa graduation nito at mamamatay na sabay.

          “Kuya Allan?" inosenteng tawag ni Ren sa akin.

          Bumalik ako sa reyalidad at tumingin kay Ren. Halos mahuhubad na ang kaniyang damit, medyo namumula siya, at siguro kung ano pa ang gagawin ko ay magiging okay lang sa kaniya. Shit! Ito siguro ang epekto ng kakanood ng mga dina-download ni Larson. At ito kasing sila Jonas, ginagawa pala nila iyun kapag natiyempohan nilang walang tao sa Music Room?

          “Pasensya na Ren," paghingi ko ng dispensa habang binibihisan siya ulit. “Sumobra ata si Kuya."

          Tiningnan ko ang leeg niya kung may marka. Naalala ko kasi bigla si Mr. Schoneberg ay nandito ngayon sa school dahil nga sa Foundation Day. Baka titingnan niya ang kalagayan o ang kabuuan ni Ren ngayon. Mabuti naman at wala akong nakita.

          “A-Anong ibig mong sabihin doon Kuya Allan?" inosenteng tanong niya.

          “Umm, basta. Sobra," magulong sagot ko. “Hindi ko lang maipaliwanag ng maayos, basta sobra. Halika na at umayos ka. Pupunta na tayo doon."

          Mukha namang tinanggap ni Ren ang sagot ko. “Pero alam mo Kuya Allan, parang napakasarap mo kanina. At ang pawis mo, napakabango. Parang gusto ko pang gawin iyung ginawa natin kanina." Nakapatay ang aircon ng room dahil akala namin ay saglit lang kami, at napakainit ng room kaya pinagpawisan ako. Yes, may aircon ang room.

          “Ako din. Gusto ding ituloy ni Kuya ang ginawa natin kanina. Kaya lang, susuportahan pa natin sila Chris at Joseph, remember?"

          Bumaba ang sigla niya. “Oo nga ano."

          “Kaya pupunta na tayo doon at," Inilapit ko ang mukha niya sa akin. “ipapakita natin ang suporta sa dalawa. At iyung ginawa natin ngayon, secret lang iyun okay? Huwag kang magkikwento kay Kuya Joseph mo."

          Tumango si Ren. “Pero Kuya, isa pa."

          “Hindi nga pwede." Binitawan ko na ang mukha niya at nagbihis. “Tara na. Kapag nagkaroon na ako ng tiyempo, gagawin natin iyun. Promise iyan." Wala pa naman akong promise na hindi nagawa sa kaniya, hindi ba?

          Ngumiti siya. “Okay. Promise mo iyan."

          Binihisan ko muna si Ren ng asul na t-shirt, at ako naman ay sinuot ang dalawang pula. Habang nagsusuot ay tumunog na naman ang announcer. Pero ngayon ay si Chris na nag-aanyaya na magsuot ng pula. Tapos ay umalis na kami ng kwartong iyun habang pinag-uusapan namin ang mga dapat at hindi dapat isagot kapag nagtanong si Joseph. Shit! Parang nanghinayang pa ako at hindi ko ituloy. Dapat kasi ay itinuloy ko. Saglit lang naman! Pero hindi iyun tama. Si Kuya Joseph, ang Mama pa niya, huwag muna.

          Pagkapasok sa back stage, napakatalim ng tingin nilang lahat, nandito din si Aldred, Nicko, at Geo, sa akin. Siyempre, nakapula pa ako at dalawang layer pa. Parang sinabi ko na super duper ang support ko sa ‘The Gravity'.

          “Bakit ang tagal ninyong dalawa?" tanong ni Joseph na nagagalit pa ang tono. “At saan kayo galing?"

          “Gumala," tipid na sagot ko.

          Nilipat naman ni Joseph ang tingin kay Ren, pero napakatalim pa rin nito. “Ren, gumala ba talaga kayo?"

          “Opo Kuya Joseph. Gumala pa po kami bago pumunta dito," magalang na sagot ni Ren.

          Nawala naman ang hinala sa mukha niya pero ang matalim na tingin sa akin ay hindi nawala. Para kay Ren, para kay Ren, titiisin ko ang contempt nila.

          “Good luck guys. Super duper fan talaga ako ng ‘The Gravity'," sarkastikong sabi ko. “Asaan na ba sila?"

          “Kabila," malamig na tugon ni Blue.

          “Halika na Ren." Hinawakan ko ang kamay niya at umalis na sa lugar na iyun.

          “Good luck sa inyo," pahabol ni Ren sa kanila.

Joseph's POV

          Habang naghihintay sa backstage, tinipa-tipa ko pa ang gitara para mag-practice saglit. Maya-maya ay tumunog ang aking phone. Tiningnan ko kung anong meron. Hindi naman pala importante. Text lang naman ni Shrek.

          “Good luck sa inyo," basa ko sa text niya.

          Humugot lang ako ng malalim na hininga. Ilang araw na ba ang nakalipas? Lampas anniversary na ata? Hmm, feeling ko ay gusto kong kumanta ngayon. Kaya lang, ang asthma ko. Hindi naman kaya umatake iyun ngayon? Pero dapat ay gawin ko na habang kaya ko pa.

          Malapit sa akin ay tiningnan ko si Jonas. Nagtitipa din ito ng guitara kahit hindi naman ito ang kailangan niyang gawin. Tinipa ni Jonas ang kanta na kakantahin namin mamaya. Sa tono ng guitara niya, mukhang kabisado niya ito. Alam ko na.

          “Jonas," tawag ko dito.

          Napatigil ito sa ginagawa. “Bakit?" tanong niya.

          “Pwedeng mag-request?"

          “Hindi ako karaoke Joseph," biro nito.

          Pasarkastiko akong natawa. “Nakakatawa. Hindi iyun. Ano kasi, feeling kong kumanta ngayon. Feeling ko kasi na mailalabas ko ang feelings ko sa kanta kaya gusto kong ako ang kumanta."

          “Ohh! Ganoon ba? Pero nakapag-rehearse ka na ba? Kabisado mo ba ang kanta?"

          “Praktis ako ng praktis simula nang sinabi ni Blue ang title ng kakantahin natin."

          “Hmm, maganda iyan. Siguradong mas gaganda ang kanta kapag may pinanghuhugutan talaga." Tiningnan nito saglit ang hawak na gitara. “Okay. Kaya ko naman i-gitara ang iyun. Tara. Samahan mo ako kay Blue at dapat malaman niya ang gagawin natin bago tayo pumunta sa stage."

Allan's POV

          Napakalakas ng hiyawan ng mga tao nang umangat na ang kurtina sa stage. ‘The Antagonist' ang unang tutugtog dahil nga nasa home court sila or something. Kasama sila Ren at Ronnie, humiyaw at pumalakpak kami matapos makita si Joseph sa harapan ng microphone. Mukhang si Joseph ang magiging vocalist at si Jonas ang magiging guitarist.

          Dito sa stage, excited ang mga manonood dahil si Joseph ang magiging lead singer. Mabilis na kinuha ng mga tao ang kani-kanilang mga gadget. Habang nagpapakilala ay pinirata na ng mga tao ang palabas.

          “Ang kantang ito ay para sa mga taong gustong magsimula ulit, lalong-lalo na sa pag-ibig," panimula ni Joseph. “Iyung mga tao na nasaktan talaga ng matindi. Minsan, malaki ang nagiging epekto sa atin ng taong nang-iwan o iniwan natin, na halos lahat ng antas sa buhay natin ay naaapektuhan. Pero dapat ay hanggang doon lang sila. Hindi dapat sila maging balakit sa atin, lalong-lalo na sa araw-araw nating buhay. Dahil kailangan pa rin nating bumangon. Bumangon para humarap ulit sa buhay, bumangon para sa mga taong nagmamahal pa rin sa atin."

I'm all alone tonight,

Waiting for the sun to shine.

Starting all over again.

I'm breakin' away,

Lookin' to the other way

Where life could be much better.

Will I ever let you bring me down?

Now it's over, I'm finally movin' on.

I won't let you, let you bring me down.

Waiting for the sun to shine.

Starting all over again.

I'm breakin' away,

Lookin' to the other way

Where life could be much better.

Will I ever let you bring me down?

Now it's over, I'm finally movin' on.

I won't let you, let you bring me down.

          Humiyaw ang mga tao sa ganda ng boses ni Joseph. Ang tono ng kaniyang boses sa mga taong nakakarinig, ay nararamdaman din ang mensahe ng kanta. Karamihan naman sa mga tao ay itinaas nila ang kanilang kamay para sabayan ang ritmo ng kanta ni Joseph.

          Napatingin naman ako kay Ren na ginagaya ang ginagawa ng mga tao kasama si Keith. Bigla ko namang naisip ang isang pangyayari na posibleng mangyari sa akin. Paano kung hindi ako ang piliin niya pagdating ng araw? Makakaya ko kaya? Babagsak ba ang lahat kasama ang mundo ko?

I've finally seen the light,

Thought that I was larger than life.

It's all just wishful thinking.

I'm takin' a flight

On the brighter side,

'Cause life just don't come easy.

Will I ever let you bring me down?

Now it's over, I'm finally movin' on.

I won't let you...

Will I ever let you

On the brighter side,

'Cause life just don't come easy.

Will I ever let you bring me down?

Now it's over, I'm finally movin' on.

I won't let you...

Will I ever let you-

          Nagkagulo bigla ang mga tao nang nagkaroon na ng problema si Joseph. Hindi na matuloy ni Joseph ang kaniyang kinakanta dahil mukhang hirap na itong huminga. Agad namang pumunta sa harap ng microphone si Jonas at itinuloy ang kanta.

Bring me down...

Bring me down...

Ohhh... ohhh...

Will I ever let you bring me down?

Now it's over, I'm finally movin' on.

I won't let you...

Will I ever let you bring me down?

Now it's over, I'm finally movin' on.

I won't let you, let you bring me down.

          Nang natapos na ang kanta, mukhang naka-recover na ata si Joseph at umakbay kay Jonas. Itinaas pa nito ang kaniyang kamay. Kahit na hindi matagumpay na binuo ang kanta, humiyaw pa rin ang tao at pumalakpak.

          “Mabuti na lang at may inhaler si Jonas na nakalagay sa likurang bulsa niya," sabi sa akin ni Ronnie. “May asthma pala siya."

          “Oo nga ehh."

          Nang sumara ulit ang kurtina, mabilis na nagpalit ng t-shirt si Ren para suportahan naman ang banda nila Chris. Ilang minuto ang lumipas, nagsimula na din ang ‘The Gravity' na may pasabog. May suot silang mga kapa at korona. Iyung mga koronang katulad sa mga hari sa kwento. Tapos iyung koronang suot ni Chris, kung tama ang pagkakaalala ko ay si Aldred ang may suot nun na ginamit niya sa isang dula.

I've never seen a diamond in the flesh

I cut my teeth on wedding rings in the movies

And I'm not proud of my address, in the torn up town

No post code envy

But every song's like gold teeth, Grey Goose, trippin' in the bathroom

Bloodstains, ball gowns, trashin' the hotel room

We don't care, we're driving Cadillacs in our dreams

But everybody's like Cristal, Maybach, diamonds on your timepiece

Jet planes, islands, tigers on a gold leash

We don't care, we aren't caught up in your love affair

And we'll never be royals

It don't run in our blood

That kind of lux just ain't for us

We crave a different kind of buzz

Let me be your ruler, you can call me Kill B

And baby I'll rule (I'll rule I'll rule I'll rule)

Let me live that fantasy

          Medyo rock ang ginawa nila sa kanta. Pero iyung pagkaka-deliver ni Chris ay swabe. Mas lalong lumakas ang hiyawan ng mga tao. Kahit na iyung mga nakasuot ng blue ay nakikihiyaw na din. Well, magaling naman talaga si Chris. At sa opinyon ko lang, ang costume at iyung kanta ang nagdala. Napaka-creative.

My friends and I we've cracked the code

We count our dollars on the train to the party

And everyone who knows us knows that we're fine with this

We didn't come from money

But every song's like gold teeth, Grey Goose, trippin' in the bathroom

Bloodstains, ball gowns, trashin' the hotel room

We don't care, we're driving Cadillacs in our dreams

But everybody's like Cristal, Maybach, diamonds on your timepiece

Jet planes, islands, tigers on a gold leash

We don't care, we aren't caught up in your love affair

And we'll never be royals

It don't run in our blood

That kind of lux just ain't for us

We crave a different kind of buzz

Let me be your ruler, you can call me King B

And baby I'll rule (I'll rule I'll rule I'll rule)

Let me live that fantasy

We're bigger than we ever dreamed, and I'm in love with being King

(Ooh ooh oh)

Life is great without a care

We aren't caught up in your love affair

And we'll never be royals

It don't run in our blood

That kind of lux just ain't for us

We crave a different kind of buzz

Let me be your ruler, you can call me King B

And baby I'll rule (I'll rule I'll rule I'll rule)

Let me live that fantasy

          Nakakabinging sigawan ang sumunod nang natapos na ang kanta. Lalong-lalo na iyung mga sigaw na ganito.

          “Chris, ikaw ang hari na namumuno sa puso kong ito!" tili ng isang babae.

Joseph's POV

          Naghahanda nang umuwi ang banda nila Chris nang natapos na nila ang closing performance nila. Oo, tama ang narinig ninyo. Ang ‘The Gravity' ang nanalo. Obvious naman kasi. Pumalpak kasi ako bago ko pa matapos iyung kanta. Shit naman kasi itong hika ko! Umaatake kung kailan hindi ko inaasahan! Hindi ko tuloy natapos ang kanta, at kami pa naman sana ang kakanta para sa closing!

          Tumayo na ang banda nila Chris. Nginitian naman nila kami dahil siguro ay nanalo sila sa teritoryo namin. Napakaswerte niyo lang dahil kung maayos ang kalagayan ko ngayon ay ilalampaso ko kayo!

          “Salamat sa pagpunta sa school namin," masayang bati ni Divine kila Chris. “Sana manalo ulit kayo sa tunay na laban ninyong dalawa."

          “Maraming salamat din. Nawala ang duda namin sa ilang mga bagay dahil sa pagpe-perform namin dito," tugon ni Chris.

          “You don't mean, pay-to-win?" tanong ni Aries. “Hindi iyun ginagawa ng school."

          “Oo nga pala Divine. Pinapatawag na tayo ni Mr. Schoneberg," pagpapaalala naman ni Artista.

          “Anyway, congratulations ulit. Mauna na kami sa inyo," sabi ni Divine pagkatapos ay umalis.

          Nakahanda nang umalis sila Chris. Kaya lang, sa hindi ko alam na dahilan ay nakatigil ito at tumingin sa akin. Ilang minuto ang nagdaan, nakatingin pa rin siya. Siguradong may gustong sabihin ang taong ito. Sige na! Magsalita ka na! Sirain mo pa lalo ang araw ko!

          “Huwag ka ngang kumanta kung hindi mo kaya!" sabi niya. Sinira nga niya ang araw ko!

          Akmang susugurin ko siya nang pinigilan ako ng banda! Gago talagang tao ito! Nakuha pa nga talagang sirain ang araw ko!

          “Shit ka! Suntukan na lang para magkaalaman na!" pasigaw na hamon ko.

          “Joseph, tama na iyan," pagpigil sa akin ni Paul.

          “Chris naman!" saway ni Theo.

          Napangiti si Chris na umabot hanggang tenga. “Tara na. Nanalo na ako, sa ngayon. Blue, alis na kami," paalam niya bago lumabas ng room.

          Wala na lang akong nagawa kung hindi ang sumigaw sa inis habang pinipigilan nila Jonas. Nang tumigil na sa pagpigil sila Paul, tumakbo na ako palabas. Baka mahabol ko pa si Chris at masapak.

          Binuksan ko ang pintuan at tinulak ang kung sino na papasok sana sa room. Pagkatapos ay tumakbo papalabas nang napahinto ako. Lumingon ako pabalik para malaman kung sino ang taong tinulak ko. Nakita ko si Ren na nakaupo sa sahig. Shit! Si Ren pala ang tinulak ko!

          Bumalik ako para ayusin ang gusot namin ni Ren. Tinulungan naman ito ni Allan na tumayo.

          “Ren, sorry, hindi ko sinasadya" paghingi ko agad ng dispensa. “Nasaktan ka ba, may masakit ba sa iyo, ano?"

          Tiningnan lang ako ni Ren. Hindi siya umimik. Pero iyung mukha niya, mukhang iiyak. Nako! Nako! Huwag kang iiyak!

          Imbes na ako ang tatakbo palabas, si Ren na lang ang tumakbo palabas. Hinabol naman siya ni Allan. Mukhang uuwi na ang dalawa. Bwisit naman! Teka, iuuwi nga ba talaga ni Allan si Ren sa amin?

          Mabilis pa sa alas-kwatro nang makarating ako sa bahay ni Ren. Nadatnan ko si Allan na binabantayan ang pagkain sa baba. May para kasing after party ang bahay namin para manalo o matalo, kakain pa rin kami ng masarap dito sa bahay ni Ren. At inuwi talaga ni Allan si Ren.

          Pagkakita sa akin ni Allan, itinuro niya ang pangalawang palapag. Hindi na ako nakipagdayalogo pa sa kaniya at agad ns umakyat ng bahay.

          Hindi pa ako nakakapasok ng kwarto ni Ren, rinig ko na ang pag-iyak niya. Naririnig ko naman si Ren na nagsasalita.

          “Mama, ayoko pong makita si Kuya Joseph. Nakakatakot siya, Mama," naiiyak na sabi ni Ren.

          “Bakit anak?" tanong ni Mama. “Tinulak ka lang naman ng Kuya mo."

          “Hindi lang po iyun Mama. Matapos niya po akong itulak, itinali niya po ang mga kamay ko. At pagkatapos po..." Hindi niya itinuloy ang kaniyang sinasabi at umiyak pa siya lalo.

          “Anak, hindi naman ka naman tinalian ni Kuya Joseph sa kamay ahh. Tingnan mo nga ang kamay mo, ni wala ngang tali."

          “Basta po Mama. Ayoko pong makita si Joseph. Bad po siya!"

          Humugot ako ng malalim na hininga at dahan-dahan na pumasok sa kwarto. Nakita kong nakayakap si Ren kay Mama. Mas lalo naman itong yumakap nang nakita ako.

          “Joseph, ano ba? Huwag ka munang pumasok," saway ni Mama.

          Hindi ko pinakinggan si Mama at humakbang ng isa papalapit sa kanila. Kada hakbang ay nagbibigay kay Ren ng ibayong takot. Takot na mukhang nanggaling sa isang masamang pangyayari bago pa siya nawalan ng alaala.

          “Ren, si Kuya mo ito. Iyung nangyari kanina, pasensya na. Naasar lang ako kay Chris kaya naitulak kita. At hindi ka pa kahit kailan tinutulak ni Kuya," paliwanag ko habang dahan-dahan na lumalapit. “Huwag kang matakot kay Kuya, okay?"

          “Pero tinulak at sinaktan mo ako!"

          “Hindi iyan totoo."

          “Joseph, ano ba?" saway ni Mama.

          “Mama, hayaan mo lang. Yumakap ka lang. Ren, humihingi ako ng tawad sa iyo. Patawarin mo na si Kuya. Magalit ka at saktan mo si Kuya, okay lang. Pero huwag kang matakot kay Kuya."

          Ilang hakbang na lang ang kailangan kong gawin para makalapit kay Ren. Pero huminto ako at tiningnan siya sa mata. Tumingin naman siya habang nag-iiiyak. Ilang minuto ang nakalipas, mas lalo siyang umiyak. Yumakap siya kay Mama pero hindi na ganoon katindi. Dahan-dahan na akong lumapit sa dalawa at niyakap din si Ren mula sa likod.

          “Tahan na Ren. Tahan na," pagpapatahan ni Mama habang inaalo si Ren.

          “Pasensya na, hik! Kuya Joseph," paghingi ng dispensa ni Ren sa gitna ng mga hikbi niya. “Nagkamali ako. Hik! Hindi ikaw iyung taong, hik, nanakit sa akin."

          “Alam ko. Tahan na, tahan na."

          Matapos umiyak, pinapunta muna siya ni Mama sa banyo para maligo at ayusin ang sarili. Hingi naman ng hingi si Ren ng tawad sa akin dahil sa nangyari.

          “Ano kaya ang nangyari kay Ren bago mawalan siya ng alaala?" tanong ni Mama nang lumabas kami ng kwarto ni Ren.

          “Ginahasa," direkta kong sagot. Saka naglakad papunta sa kwarto ko.

          Nagulat si Mama. “Ha? Ginahasa? Paano mo naman nasabi?"

          “Shh! Mama? Huwag po kayong maingay. Sensitibong usapin ito, Mama. Ipapaliwanag ko na lang sa inyo mamaya." Tumunog ang phone ni Mama. “Mukhang andito na sila."

          Paano ko ba nasabi na ginahasa? Unang-una, simpleng tulak lang naman ang ginawa ko. Hindi naman iyun nakakamatay. Pero para kay Ren, nag-trigger ito ng isang masamang pangyayari sa kaniya. Natakot siya sa akin at inakalang sinaktan ko siya ng todo-todo. Kung binugbog siya o ano, hindi ko masasabi. Basta, nakabase ang sagot ko noong araw na dinala si Ren ni Mr. Schoneberg sa bahay. Tanging tuwalya o kumot lang ang saplot ni Ren. Kung biktima ng torture si Ren, may makikita akong mga marka sa katawan niya. Pero, wala. Kaya walang ng ibang magandang eksplanasyon kung ano ang nangyayari kay Ren noon. Pero bakit? At sino ang gumawa nito?

          Nagsimula na ang kainan naming magkakabanda. Habang pinag-uusapan ang nangyari kanina, iniiwasan naman nila na maging subject ng asaran. Oo, patalo na ako.

          “Joseph, pwede ba tayong mag-usap sa likod?" yaya ni Shrek. “Mine, sandali lang ha." Tumayo siya at naglakad papunta sa likod ng bahay.

          Sumunod naman ako at pumunta sa likod ng bahay.

          “Joseph, I'm sorry-"

          “Huwag Franz," pagputol ko. “Tapos na iyun. Huwag kang humingi ulit ng pasensya everytime na naaalala mo ang storya nating dalawa."

          “Hindi ko naman kasi alam na ganoon pala katindi iyung nangyari sa iyo."

          Patay na tiningnan ko si Shrek. “Franz, gising ka pa rin ba? Nawala ba ang scholarship ko? Bumagsak ba ang grades ko?" tanong ko.

          “H-Hindi?"

          “Kung ganoon katindi iyung nangyari sa akin noon, sa tingin mo ba ay makakatugtog pa ako sa stage na iyun?"

          “Ehh bakit ganoon ang pinagkakanta mo sa stage?"

          “Kasi gusto kong kumanta?" payak na sabi ko. “Ano ka ba? Hindi naman palagi na may pinaghuhugutan ako kapag kumakanta. Pwede ba? Bigyan mo naman ako ng laya na kumanta."

          “Kaya natalo ka ni Chris ehh," ismid niya.

          Nag-iba ang timpla ng mukha ko. “Anong sinabi mo?"

          “Ay! Nako! Narinig mo ba si Chris na kumanta ng Royals? Ang galing-galing! Parang siya pa nga iyung orihinal na kumanta."

          “Shrek, pwede ba? Sirang-sira na ang araw ko. Huwag mo ng sirain pa dahil sa mga compliment mo kay Chris. Huwag mo ng ipalabas ang mga iyan sa bunganga mo. Kung alam mo lang kung gaano kasama ang ugali niya. Biruin mo kanina, sinabihan ba naman ako na huwag kumanta kung hindi ko daw kaya? Napakayabang! Ang sama talaga ng ugali ng taong iyun. Kapag makita ko ulit iyun, hindi na ako magpapapigil at sasapakin ko siya."

          “Asus! Parehas lang masama ang ugali ninyo! Iyun nga lang, mas gwapo si Chris kesa sa'yo."

          Tiningnan ko si Franz ng masama. “Shrek?"

          Maharot na pumasok si Franz sa loob ng bahay. Galit naman akong sumunod para mahabol siya. At kapag nahuli ko siya, ano nga ba ang gagawin?

          Kaagad na nagtago ito sa likod ni Daryll. Wala naman itong kaalam-alam sa ginagawa namin. Nang nakuha na niya, tumulong naman ito para hindi ko mahuli si Shrek. Ilang segundo ang lumipas, tumigil na ako at masayang ngumiti. Masaya na ako. Hindi naman ganoon kasama ang araw na ito.

ITUTULOY...