Michael's Shades of Blue: Loving You... Again Chapter 54

Thursday, September 7, 2017

Loving You... Again Chapter 54 - Party

Posted by Seyren at 3:00 AM Labels: Loving You... Again

Author's note...

Hello ulit guys. Andito na naman ako haha. Unang-una sa lahat po ulit, nagpapasalamat ulit ako sa mga may-ari ng blog, sir Michael at kay sir Ponse sa mga kaibigan kong CO-Author na sila kuya Carlos, kuya Rye, kuya Jace and... kuya Alvin! Also kuya Peter!

Disclaimer: Hindi ko po original characters sila Joseph, Paul, Blue, at kung sino man po ang mga character sa story ni Kuya Bluerose. Siyempre, ang credit pa rin ay sa gumawa nila. Pati na rin po pala iyung mga kanta.

Ohh, yes! Yes! Nakapag-post din! I'm sorry kung medyo natagalan ito kasi dapat, noong birthday ko pa ito na-post. Kaya lang, nagkaproblema sa writer ng blog (hindi ito tao kung hindi itong sinusulatan namin), at nasolusyunan ko din! Pasensya na talaga. At doon sa taong nag-point out sa broken bisaya ko, pasensya na talaga! Hindi kasi ako ganoon kagaling mag-bisaya. Pasensya na ulit. Hayaan niyo at susubukan kong pagbubutihin ang pagbibisaya ko, kung may part na naman na kailangan ng dialect.

Anyway, stay tune lang po dahil i-update ko ito hanggang Chapter 58. Heto na po ang Chapter 54!

Chapter 54:

Party

Keifer's POV

「7 months ago...

Noong bago magbagong taon, kaswal na pumasok ako sa bahay nila Harry sa Laguna. Pumasok ako, pero hindi bilang si Keifer kung hindi bilang si Mr. Lion. Gulat na gulat ang ekspresyon ng lahat nang makita ako lalo na't may dala akong baril sa aking mga kamay. Bago pa man makatawag ng gwardya si Tito, na wala na sa lugar, binaon ko na ang isang bala sa ulo niya. Sumunod si Tita, sumunod iyung isa pang kamag-anak, at iyung isa pa, at iyung isa pa, at iyung isa pa.

Isa-isa silang bumagsak sa sahig na nakadilat pa ang mga mata. Ang mga kapamilya ko na may mga anak, pinuntahan nila ang kanilang mga magulang at sinubukang gisingin. Pero alam naman natin na hindi na sila magigising pa.」

“Keifer, Keifer!" tawag sa akin ng pamilyar na boses.

Bumalik ako sa reyalidad matapos akong tapikin ni Katya.

“Keifer, okay ka lang?" nag-aalalang tanong niya sa akin. “Nanginginig ka. Hindi ka ba kumakain?" Inobersbahan pa nito ang katawan ko.

Kasalukuyang nasa kalagitnaan ako nang aking pagpo-proofread ng mga articles na ipinasa ng mga miyembro namin nang may natanggap akong text. Isang text ito tungkol sa isang insignificant na tao sa kwentong ito.

Ipinakita ko ang text kay Katya.

“Oh my God," mahinang sambit niya. “Biro naman siguro ito ano?"

Ipinakita ko naman kay Katya ang aking laptop at ipinakita dito ang isang Facebook post.

“This is not happening," malungkot na sabi niya. “Parang kailan lang, kausap natin iyung tao."

Isang miyembro ng club namin ang natagpuang patay sa isang eskinita. Patay na ito matapos makita ng isang, nakakita. Ayon naman sa imbestigasyon ng mga pulis, isang bala sa ulo ang pumatay sa kaniya.

“Why? May kaaway ba siya? Napakabait na tao nun tapos, oh no!"

“Basta lang siya pinatay, I guess," kibit-balikat ko.

“What a heartless man who did this to him!" galit na wika niya. “Anyway, kapag nalaman ko kung saan ang burol, text ko na lang kayo. Available ka naman siguro kahit kailan 'di ba?"

“Just set a date. Pupunta ako."

“Okay. Pagsasabihan ko din iyung iba. Tingnan ko lang din iyung schedule nila."

Pumunta na sa kaniyang pwesto si Katya. Nakakuyom ang mga kamay na ito at mukhang nagagalit siya sa gumawa nito sa kasama namin.

Sa oras na lumipas, mukhang iniisip niya kung sino ang posibleng pumatay dito. Napakabait ng kaibigan naming ito at wala kaming nababalitaang nakaaway nito. Malamang talaga, napagtripan patayin. Pinatay lang siya nung mamamatay-tao, para mamatay. Walang rason. Ganoon lang. Binigyan lang niya ng kalungkutan ang mga tao na nakapaligid sa kaibigan namin.

Heto na naman. Napansin ko na naman ang panginginig ng aking mga kamay.

Pagkalabas ng club room, nadatnan ko si Ronnie na nag-aantay sa labas. Pagkakita sa akin, ngumiti ito. Mukhang ako talaga ang hinihintay.

“Bakit ka nandito?" kunot-noong tanong ko

Nagulat ito at nagbigay ng nagtatanong na tingin. “Huh? Hindi mo ba naalala?"

Ginantihan ko ng parehas na tingin ang ginawa niya. “Hindi ko naalala ang alin?"

Mas lalo pa itong nagulat. “Huh? Hindi nga? Hindi mo talaga naaalala? Ako ang kapatid mo?"

Hindi ko nakuha ang kaniyang pinagsasasabi. Parehas naman naming alam na wala akong kapatid. Nag-iisang anak ako. Pero binigyan ko ng konting oras at inisip kung bakit siya nandito. Ahh! Naaalala ko na. Nangako pala ako na pwede ako ngayon na lumabas kasama siya.

“Ahh!" nasabi ko na lang. “Pasensya na," Ngumiti ako ng konti.

Nakahinga si Ronnie ng maluwag. “Hay! Buti naman at naaalala mo. Siya nga pala. Bakit parang napakalungkot mo kanina? May nangyari ba?"

Naglakad na kami papunta sa, kung saan kami pupunta. Hindi ko alam.

“Umm, iyung isa kasing insignificant na miyembro para sa akin, na kaibigan naman nung mga kaibigan ko sa loob, natagpuan lang naman na patay sa isang madilim na eskinita. Isang bala lang naman sa ulo ang ikinamatay nung tao," malumanay na paliwanag ko.

Natigilan si Ronnie. “G-Ganoon ba?" Nagpatuloy siya sa paglalakad. “Masakit kaya ang mamatay ng ganoon?"

Nabigla ako sa pinag-uusapan na namin ngayon. “Ewan ko, Ronnie. Hindi ko alam. Hindi pa kasi ako namamatay. Pero isa lang ang sigurado. Darating ang panahon na ako na iyung tao na makikita sa eskinita, isa sa mga araw na ito."

“Oi! Huwag ka naman ganyan. Lumaban ka kaya? Isipin mo. Siya ang pumatay sa buong pamilya mo. Paghingantihan mo naman sila kahit konti."

“Para kay Harry lang." Nagpasya akong ibahin na ang usapan. “Siya nga pala, saan nga pala tayo pupunta? At sino ang mga kasama natin?"

Malokong tumingin si Ronnie. “Surprise!"

“Ay! Hindi ko gusto iyan. Ayoko ng sumama." Tinalikuran ko siya at naglakad sa salungat na direksyon.

“Teka, teka, oi! Nangako ka!" Hinawakan niya ang kamay ko para pigilan ako. “Sumama ka na. Sige na! Sasabihin ko na kung sino."

Naglakad ulit ako sa direksyon na nilakad namin. “Joke lang," natatawang wika ko. “Huwag mo na nga lang sabihin. Gusto kong masumpresa."

Sa Maysha Acoustic Bar, na-sumpresa ako matapos malaman kung sino-sino ang mga kasama namin. Sila Daryll, Franz, Allan, at Ren!

“Triple date ba ito?" tanong ko.

Napatingin sa akin sila Daryll at Franz.

“Shh!" pagpapatahimik sa akin ni Franz. “Hindi niya alam," bulong pa niya.

“So magkaibigan din pala kayo ni Ronnie?" tanong ni Daryll.

“Hindi directly. Kaibigan siya nung kaibigan ko," sagot ko.

“Hey! Hindi daw makakarating sila Keith," sabi ni Ronnie na kararating lang.

Nagulat ako sa sinabi niya. “Gusto mo bang imbitahin ang isang buong barangay?"

“At mukhang kilala mo na ata ang mga kaibigan ko?"

“Umm, na-interview kasi ni Keifer si Daryll dati, hindi ba?" salo ni Franz. Siniko-siko niya si Daryll. Panlalaki niya bang boses iyun?

“Yeah. Siyempre, anak siya nung may-ari," sabi ko.

“At si Ren?" tanong ni Ronmie. “Ahh! Kaibigan nga pala nung boyfriend ng kaibigan mo sa clubroom si Allan, okay. Gets." Umupo na siya sa kaniyang upuan. “So, may mga order na ba kayo?"

Habang kumakain, napag-usapan naming lahat ang aming mga kalahating-tunay sa sarili namin. Tapos clockwise iyung ikot ng usapan. Nang turn naman ni Allan, marami siyang sinabi tungkol sa kanila ni Ren na hindi ko alam.

Allan's POV

Bigla naman naging sentimental si Keifer matapos ang ilang usapan. Ano? Nainggit ka sa mga kwento ko kasama si Ren?

“Keifer, may problema ba?" tanong ni Daryll.

Bumalik sa kanyang sarili si Keifer. “Ahh! Wala! Ano lang kasi, iyung moment na ito, napaka-nostalgic para sa akin. Naaalala ko tuloy si Harry." Pinakiramdaman niya ang lamesa na inookupahan namin. “Dito kami sa puwestong ito, kumakain kasama nung isa naming kaibigan." Tinutok niya ang kaniyang paningin kay Ren. “Kaya lang, nawala na iyung dalawa. Hay! Ano ba naman kasi ito si Harry. Nagpasya pang umalis ng Rizal."

“Ano ba ang nangyari kay Harry?" tanong ni Franz.

“Sumama sa magulang niya," sinserong sagot ni Keifer. “At mukhang matagal pa bago makabalik iyung taong iyun. Sigurado ako."

“Oh! By the way, maiba ko," pagputol ni Ronnie sa malungkot na atmosphere. “Iyung babae pala na na-feauture sa school paper natin, parang pamilyar siya. Sino siya?"

“Kilala mo?" tanong ni Keifer.

“Hindi ko masyadong naaalala, pero sigurado akong nakita ko na siya sa America. Nasa dulo lang ng dila ko iyung pangalan niya ehh."

“Binasa mo ba iyung article?" tanong ni Ren. “Nandoon iyung pangalan ng babae sa bandang hulihan na sinulat ni Keifer. Natasha Chernaya Vdova kung tama ang pagkakabasa ko?"

Biglang may naalala si Ronnie sa sagot ni Ren. “Ahh! Tama! Iyung kapangalan ni Black Widow sa ‘The Avengers'."

“Yeah, tama ka," sabi ko. “Chernaya Vdova literally means black widow. Iyun iyung trivia na nakita ko sa isa sa mga marvel comics na meron ako."

“Nice! May mga comics ka din pala Allan? Ano-anong mga series ang meron ka?" tanong pa niya.

“Iyung Volume 1 lang. Hindi afford ng pamilya ko ang mag-subscribe."

Sa kalagitnaan ng pag-uusap namin, biglang tumunog ang phone ni Keifer. Nag-iba ang timpla nito matapos makita ang phone niya.

“Nice timing. Guys, aalis na pala agad ako. May kailangan akong puntahan. Iyung namatay naming kaibigan sa Journalism Club, natagpuang patay ngayon at napagpasyahan ng mga magulang niya na ilibing na ito ngayon. Kailangan kong pumunta para makiramay," paliwanag niya.

“Okay lang, okay lang," sabi ni Ronnie.

Nilabas ni Keifer ang kaniyang wallet at naglabas dito ng ilang kulay lila na papel. “Babayaran ko iyung kinain ko. Magkano ba?"

“No. Huwag Keifer. Ako na ang magbabayad. Mauna ka na," pagtanggi ni Ronnie. “Para namang hindi tayo magkaibigan niyan. Ako na ang bahala. Mauna ka na." Pinapaalis pa siya nito.

“Sige. Salamat. Next time ulit kung nay next time pa," paalam ni Keifer saka umalis.

“Bye, Keifer," paalam ni Ren.

“Bye din, Ren."

Napatigil ako nang nagpaalam ang dalawa sa isa't isa. Napailing na lang ako matapos maisip na sadyang magalang si Ren sa mga taong umaalis?

Nagpatuloy ang aming gabi. Maya-maya ay nadatnan namin na tumutugtog ang ‘The Gravity' sa bar. Pagkatapos ng ilang kainan ay kaniya-kaniya kaming umuwi.

Hinatid ko si Ren sa bahay niya. Pagkarating dito ay nadatnan namin si Joseph na matyagang naghihintay sa kaniyang pekeng kapatid.

“At mabuti naman at nakauwi na kayo. Akala ko, inuwi mo na si Ren sa ibang bahay," salubong ni Joseph.

“Magandang gabi Kuya Joseph," bati ni Ren.

Yumakap si Ren sa kaniya. “Mauna ka ng umakyat at magpalit ka na ng damit. Okay?"

Tumango si Ren at pumasok sa loob ng bahay. Nang papasok ako ng bahay, hinarangan ako ng kamay ni Joseph.

“Bakit? Tapos na ba ang visiting hours?" tanong ko.

Umiling si Joseph. Dahan-dahan naman niya akong tinulak ulit palayo sa bahay. Lagot! Ano na naman ang ginawa ko?

“Ikaw, Allan, may ginawa kang katarantaduhan." Sumeryoso bigla ang mukha ni Joseph habang ang mga mata niya ay sinusuri ang aking pagkatao. “Ano kaya iyun, sa tingin mo?"

Wala na akong ibang naisip pa kung hindi iyung bagay na nangyari noong Foundation Day.

Kunyari na ngumiti ako na parang walang problema. “Wala. Papasok na ako."

Tumangka ulit akong pumasok pero hinarangan pa rin ako ng kaniyang isang kamay.

“Huwag tayong maglokohan, pwede ba? Aminin mo na para maging madali ang lahat. Magsinungaling ka pa for more chances of winning. At ang premyo ay black eye para sa isang sinungaling, isang bugbog para sa isang sinungaling, or, kay Keifer ko ipagkakatiwala si Ren."

Naalarma bigla ako. “Oi, wala namang ganyanan. Kung kay Keifer mo siya ipagkakatiwala, mas lalong malala."

“Mas lalong malala lang para sa amin, o para sa iyo? You know Allan, sinabi ko na ba sa iyo na ayaw na ayaw ko sa mga taong sinungaling? Kasi, galit na galit ako sa mga taong niloloko ako ng todo-todo."

Hindi ko alam kung bakit na naman siya ganito. Baka nga nakita talaga niya iyung nangyari sa Foundation Day. Pero, hindi ako aamin. Sikreto lang namin iyun ni Ren. At labas na siya kung ano man ang mangyari sa amin ni Ren. Kahit na sabihin niyang magkapatid sila sa panahong ito. Pansamantala lang naman. Responsibilidad nila? Wala akong pakialam.

“Alam mo, hindi ko alam ang problema mo, Joseph. Baka ang problema mo ay hindi sa akin. Baka ang problema mo ay ang sarili mo," diretso kong sabi. “Ganito ka ba sa mga taong masaya? Alam mo, maghanap ka na lang kaya ng taong papalit kay Franz at nang sumaya ka naman. Para hindi ka na mangialam ng ibang tao. Tsaka Joseph, tigilan mo nga ang pagkukunyari na nakakatandang kapatid ka ni Ren? Parehas naman nating alam na nagkukunyari ka lang para sa pabor ni Mr. Schoneberg. Gusto mo ba ng recognition? Oo na, Joseph. Ikaw na ang may award para sa pagiging pinakamagaling na mapagkunyaring kuya sa buong universe."

Tumango lang siya. “Ohh! Ganoon ba? Oo. Inaamin ko na ako ang pinakamagaling na mapagkunyaring kuya sa buong universe. Gusto mo bang subukan iyun?"

Hindi ko na namalayan na dumampi na sa mukha ko ang kamao ni Joseph. Napaatras ako at natumba dahil sa lakas ng pagkakatama niya. Shit! Hindi ko ito inaasahan.

Lumakad papalapit sa akin si Joseph at ngumisi. “Alam mo Allan, ang galing mo sa pagpapakita sa akin ng tunay mong ugali. Kaya lang, hindi umepekto. Sinasabi ko na nga bang gago ka. Pero hindi mo alam na mas gago ako sa iyo. Tingin mo ba, bilang nagkukunyaring kuya ni Ren ay palalampasin ko ang ginawa mo?"

Tumayo ako at inayos ang aking sarili. “Hindi ko din ito palalampasin."

Buong lakas kong sinuntok ang pagmumukha niya. Tuwang-tuwa ako nang tumama ang suntok ko at pinagmasdan siya na nakahiga sa semento. Ang gagong to?

“Ano ka ngayon? Bagsak ka ano?"

Sinuntok ko pa ng ilang beses si Joseph. Kaya lang, natulala naman ako nang nakita si Ren na nakatayo sa hindi kalayuan sa amin. Gulat na gulat siya sa nakita. Napalayo agad ako kay Joseph. Lumapit si Ren sa amin para alamin ang kalagayan ni Joseph.

“Kuya, okay ka lang ba kuya?" nag-aalalang tanong nito kay Joseph.

“Ugh! Okay lang ako. Ugh! Ang sakit nun," tugon ni Joseph na bumabangon.

“Ren, hindi ko sinasadya."

Tinanggka kong lumapit sa kanila. Pero hindi ko magawa nang tumingin sa akin si Ren. Ang mga mata niya, puno ito ng galit.

“Lumayo ka sa kuya ko!" sigaw niya. “Bad ka! Inaway mo ang kuya ko!"

Itinayo ni Ren si Joseph at pumasok sila sa loob. Bago pa mawala sa aking paningin, nakita kong ngumisi si Joseph. Bwisit! Plano niya ito? Si Keifer ba ang may pakana nito?

Hindi na ako nakapagsalita pa. Hindi maganda ito. Siguradong ipapalayo ni Joseph si Ren mula sa akin. Wala akong sinaktan noong unang nangyari ito. Naiwala ko lang si Ren. At ngayon, sinaktan ko si Joseph.

“Bakit mo kinalaban ang kuya niya?" tanong sa akin ni Larson na mukhang kanina pa ata nakatingin sa amin.

Napatawa ako. “Kuya niya? Si Joseph? Larson, parehas naman nating alam na hindi talaga niya kuya iyun."

Pumunta siya sa likuran ng kotse. “Allan, sa sitwasyong ito, sa ayaw o sa gusto mo, kuya niya si Joseph." Pagbalik niya ay may dala siyang bag. Mukhang ice pack. “Would you like your fake brother to treat you?" sarkastikong tanong niya na ang tono'y parang nag-aalalang magulang.

“Akin na nga iyan." Galit na inagaw ko ang ice pack at nilagay sa mukha ko.

“Umuwi na tayo. Inaantay na tayo ni Mama," wika ni Larson.

Pumasok kaming dalawa sa loob ng sasakyan.

“Alam mo, kahit na alam mo ang katotohanan, you should act like it. Ano na ang gagawin mo ngayon? Siguradong banned ka na naman," litanya niya sa akin sa daan habang umaandar ang sasakyan.

“Sinuntok ako ni Joseph. Gumanti lang ako," depensa ko.

“At saktong-sakto pa na nakita ni Ren na gumanti ka. Malas mo."

“Nakita ko pang ngumisi si Joseph bago umalis. Pakana ito ni Keifer."

“Imahinasyon mo lang iyun. Tumigil ka." Humugot siya ng buntong-hininga. “Allan, kaya mo naman talaga magkunyari na kuya niya si Joseph. Tayo nga, naka-survive ng ilang taon."

“Sinagip mo ang buhay ko. Siya, hindi. At nagkataon pa na sa miyembro ng ‘The Antagonist', siya talaga ang antagonist na gago."

“Kahit na. Gaya ng sinasabi ko, sa reyalidad na ito, siya ang nakakatandang kuya ni Ren. At si Ren, mapagmahal siya lalo na sa kaniyang kuya. Kaya kahit gaano pa katarantado iyang si Joseph, wala kang magagawa kung hindi magtiis."

“Magtiis? Kahit na sinapak niya ako sa mukha?"

Inikot niya ang aking paningin. “Well, kung binugbug ka na niya, huwag ka ng magtiis. So, bakit nga pala kayo nagsuntukan?"

Tumahimik ako.

“Ahh! No wonder na masasapak talaga kita," mabilis na wika niya.

“Ehh, sa ayokong magsalita. Bakit ba?" reklamo ko.

“Iyun nga ehh! Hindi ka nagsasalita. Hindi kita matutulungan o mabibigyan ng payo kung tatahimik ka lang sa mga itatanong ko."

“Ehh, bakit ba kasi kayong mga matatanda? Ang hihilig magtanong?"

“Hindi kami mahilig magtanong." Iniliko ni Larson ang sasakyan. “Concerned lang kami sa inyo. Baka kung anu-ano na ang pinaggagagawa mo buhay mo. We left you unchecked, iisipin niyo naman na hindi na kayo mahal o pinapabayaan kayo."

Bumuntong-hininga ako. “Noong foundation day," panimula ko.

“Progress," pag-aburido niya.

“Humingi ng pabor sa akin si Ren. Gusto niya na suutin ko ang isa sa mga damit na sumusuporta kila Chris or Joseph. Naghubad ako ng damit nang biglang may parang papasok sa Music Room. Next time na alam ko, nasa loob na kami ng locker ni Ren. Habang nasa locker kami, nalaman namin na ang pumasok ay iyung isa sa mga kaibigan ni Ren, na may boyfriend din. At hulaan mo kung ano ang ginawa nila sa loob?"

“Ano?"

“Nag-" Hindi ako makapagsalita at basta ko na lang iginalaw ang aking mga kamay, na wala namang malinaw na mensahe. “Basta, ganoon. Ako naman sa loob, tinakpan ang tenga ni Ren para hindi niya marinig iyung ingay na ginagawa ni Jonas. At ako, well, naapektuhan? Kaya nang lumabas iyung dalawa ay-"

“Naging mabait kang tao at wala kang ginawang kalokohan kay Ren?" pagputol niya sa sasabihin ko.

Inisip ko ulit ang ginawa ko. “Techinically, oo at hindi. You see, hinalikan ako ni Ren, pinayagan ko siya, at muntikan ng mag-" Ginalaw ko ulit ang aking mga kamay na walang malinaw na mensahe. “Kaya tumigil ako. Nakuha mo naman ang mensahe ko hindi ba?"

“Iyun lang naman pala. Bakit hindi mo sinabi kay Joseph?"

“Kay Joseph ko pa sasabihin?" hindi ko makapaniwalang tanong. “Sa taong iyun na baka manapak ng tao bigla? Tapos kapatid pa ni Ren? Ikaw na lang Larson."

“Well, siguro naman, kapag narinig niya ang paliwanag mo, hindi ka niya sasapakin? Baka nga bigyan ka pa ng award sa pagpipigil. At ang premyo ay kabaligtaran ng ginawa mo ngayon." Inikot ni Larson ang kaniyang paningin. “Well, consider the possibilities. Kung malawak lang ang paningin mo sa mga bagay-bagay. By the way, hindi mo ba alam na may mga nakatagong camera doon sa Music Room nila?"

Napatingin ako sa kaniya. “Wala akong nakita doon." Binigyan ko siya ng nagtatanong na tingin. “Saan doon?"

Natawa si Larson. “Kaya nga nakatago. Nakita mo ba iyung mga salamin doon? Two-way mirror ang mga iyun. Nakapanood mo na ba iyung Pinoy Big Brother?"

“At ako iyung taong hindi nanonood ng TV."

“Well, ganito siguro ang nangyari. Lately, may mga sumasabog na namang scandal sa mga kalapit nating eskwelahan na mga estudyanteng malilibog. Kaya sila Jonas ay nag-iingat na. Pinanood nila ang feed sa hidden camera nila, nakinuod si Joseph, binura nila Jonas, at kinompronta ka ngayon," mahabang paliwanag niya.

Natulala ako at nahiya. Hala? Dapat umamin na lang ako kung alam na pala nila. Hindi ko alam na may mga hidden camera pa pala doon? Nako!

Joseph's POV

Ipinikit ko ang aking mga mata habang may nakalagay na yelo sa mukha ko. Ang gagong Allan na iyun, sinuntok talaga ako sa mukha. Hindi na lang umamin na may ginawa sila ni Ren sa Music Room. Hindi naman ako magagalit kung aamin siya kasi nakita ko sa kalagitnaan, tumigil sila. Baka nga bigyan ko pa ng award. Bakit ba kasi nagmataas pa ang taong iyun? Kahit na hindi naman talaga ako ang nakakatandang kapatid, may pakialam ako. Kasi ako ang nakakatandang kapatid?

“Pasensya na Kuya Joseph," nag-aalalang paghingi ng paumanhin si Ren.

“Hindi mo kasalanan iyun," tugon ko.

“Nako! Baka hindi ka na gumwapo niyan ulit anak?" sabi ni Mama.

“Mama, isang beses lang po ako sinapak. Hindi binugbog."

“Ikaw naman kasi anak. Ano ba ang ginawa mo?"

Tiningnan ko si Ren na inaantay ang isasagot ko.

“May tinanong lang ako ilang bagay sa kaniya. Hindi ako sinagot, nagmataas pa, at sinuntok ako," diretsong sagot ko. “Walang modong bata."

“Hmpf! Ren, narinig mo ba iyung sinasabi ni Kuya Joseph mo? Masama pala ang ugali niyan ni Allan sa ibang tao? Nako! Dapat siguro ay lumayo ka muna sa kaniya."

“Pero, magkatabi kami ng upuan ni Allan sa mga klase namin," dahilan ni Ren.

“Katabi mo si Geo," paalala ko. “Makipagpalit ka muna ng upuan doon. At sundin mo si Mama. Lumayo ka muna sa kaniya. Sabihin mo na para makalapit siya ulit sa iyo, kailangan ay humarap siya sa akin at humingi ng tawad sa ginawa niya."

Tahimik na tumango si Ren. “Aakyat na po ako para matulog. Magandang gabi po sa inyo, Kuya Joseph, Mama."

“Okay. Kiss kay Mama," sabi ni Mama.

Humalik si Ren sa pisngi ni Mama bago umakyat ng kwarto niya. Naiwan naman kaming dalawa ni Mama para magmuni-muni.

“Mama, kailan ba ako huling nasuntok ng malakas?" naitanong ko. “Hay! Bakit parang pakiramdam ko ay nami-miss ko kayo?"

“Kasi mahal mo ako," tugon ni Mama. “tama ba?"

“Yeah. Alam mo iyan."

Nagtawanan kaming dalawa.

“So, anak, ano ba talaga ang nangyari kanina?" tanong ni Mama. “Bakit nagpasapak ka kay Allan? At bakit ka naman sasapakin ni Allan? Inaway mo ba siya?"

“Hmm, unang-una sa lahat Mama, si Allan, ang nauna. Bago niyan, ikikwento ko po sa inyo ang nangyari ngayong araw. Kaninang umaga, may tiningnan kami ni Jonas sa feed ng hidden CCTV namin, na nakalagay sa mga salamin." Napatayo ako para tumingin sa mga salamin na nasa sala. “Wait, bakit ngayon ko nga ba naisip iyun?"

“CCTV sa mga salamin? Posible ba iyun anak?" naguguluhang tanong ni Mama.

“Yeah. Si Ren nga po pala ang nag-install ng mga CCTV na iyun noong hindi ko pa siya kapatid," paliwanag ko habang lumalapit sa isang malaking stand mirror. “Halika dito Mama. Punta po kayo dito. May ipapakita ako sa inyo."

Pagkalapit ni Mama sa akin, ipinaliwanag ko sa kaniya ang dalawang uri ng salamin. Ipinaliwanag ko din sa kaniya na gumagamit din ng mga ganitong klaseng salamin iyung mga taong gustong mamboso. Pero sa figure pa lang ni Mama, may mamboboso pa kaya sa kaniya?

Anyway, tiningnan ko ang mga salamin kung two-way sila. Mukhang hindi ginamit ni Ren ang paraan na ginagamit niya sa Music Room dito sa bahay niya. Pero napakahirap naman pag-aabutin iyung mga CCTV niya.

“Kaya, iyun nga po, tiningnan namin ang mga feed ng CCTV dahil may gusto kaming malaman. Habang nanunuod ay may nalaman ako na ginawa nung dalawa sa Music Room," kwento ko.

Napaisip si Mama saglit. “Nagsiping iyung dalawa doon?" hula niya. Tiningnan pa niya ako ng diretso sa mata. Napakaluma naman nung term na ginamit ni Mama.

“Sana nga, pero hindi nangyari," sagot ko. “Sa video na nakita ko, tumigil si Allan. Baka na-realize nung gagong iyun na mali iyung ginagawa nila. Kaya ngayon, sinalubong ko siya sa gate at tinanong tungkol sa nangyaring iyun, pero hindi ko dineretso." Humugot ako ng malalim na hininga. “Ang kaso, imbes na magtapat sa akin, nagmataas pa siya. Kanina, ipinamukha niya sa akin na, bakit ba ako nangingialam? Hindi naman ako ang tunay na kapatid o ano? Kaya sinapak ko."

Tumawa si Mama ng payak. “Bakit Joseph? Nasaktan ka?"

Patay na tiningnan ko si Mama. “Konti," tipid na sagot ko. “Alam ko naman na hindi naman natin totoong pamilya si Ren. Pero kasi, nung nagmataas si Allan, biglang nakita ko si Chris sa paningin ko. Kaya hindi ako nakapagpigil at sinapak ko."

Tumawa ulit si Mama. “Sigurado ka bang hindi dahil sa hindi mo kapatid si Ren?"

“Mama, huwag po kayong magbiro ng ganyan. Ayokong maging kapatid si Ren. Seriously, napakadaming alam. Pero sa pagpili ng boyfriend, hindi marunong? Nakita kaya ni Ren iyung masamang ugali nung Allan na iyun? Alam kaya niya na lolokohin lang siya ni Keifer sa huli? May mga libro siya dito tungkol sa psychology na mukhang nabasa na niya at kumpleto, pero wala man lang siyang natutunan sa alin man sa mga iyun?"

“Pero ikaw ba kay Franz dati, nakita mo ba sa simula na hindi ka niya pipiliin sa huli?"

“Pasensya na Mama. Hindi ko pwedeng i-apply ang kurso na kinuha ko sa love life. Hindi siya ganoon ka-accurate at baka magkamali lang ako sa mga bagay-bagay. At tsaka 'ma, i-skip na natin iyung tungkol sa amin ni Franz, please? Tapos na po iyun. Erase, erase, erase."

“Pasensya ka na anak kung bakit wala kang kapatid. Alam mo naman ang Mama mo-"

“Ay halos kasinglaki ni Barney," putol ko sa sinasabi ni Mama.

Sumimangot si Mama. Agad ko naman itong niyakap.

“Joke lang 'ma. I love you. Magpapayat na po kasi kayo," paglalambing ko.

Inaantay kong sabihin ni Mama ang nakakainis kong isa pang palayaw pero hindi niya ginawa. Wala ata siya sa mood.

“Pero anak, hahayaan lang ba natin silang dalawa ni Allan? Wala naman sinabi si Mr. Schoneberg tungkol sa sitwasyon na ito. Paano kung magalit iyun sa atin?" nag-aalalang tanong ni Mama.

“May sinabi po ba siya tungkol dito?" balik-tanong ko.

“W-Wala."

“Ehh, 'di, okay lang ang lahat. Siguro, ang dapat na lang nating gawin ay sumunod sa role natin. Nagkukunyaring ina at nagkukunyaring kapatid? Kapag pinagalitan tayo kung bakit natin sila hinayaan, sabihin natin ang totoo. Wala naman siyang sinabi doon. Hindi naman siya nagagalit sa relasyon nila Franz at Daryll. Kaya siguro ay okay lang."

“May punto ka nga doon anak." Humikab si Mama at tumayo. “Inaantok na ako anak. Matutulog na ako at marami pa akong gagawin bukas. Birthday pa naman ni Ren bukas."

“Huh? Birthday niya bukas?" Napatingin ako sa kalendaryo. “Bakit? Marami kang gagawin, Mama? Hindi ba pwedeng mag-celebrate si Ren ng tahimik, gaya ng dati?"

“Nagpumilit kasi si Erika na ngayong birthday ni Ren ay magkaroon ng pool party. Noong birthday mo kasi, hindi mo siya pinagbigyan."

“Wala po kasi tayong personal budget para doon, Mama."

“Kaya bukas, birthday pool party, si Erika ang mag-o-organize, at ang mga Schoneberg ang gagastos."

Aangal pa sana ako nang narinig ko iyung mga huling sinabi ni Mama. “Good night po, Mama. Sweet dreams. Kaya pa po ba kayo nung higaan sa taas?"

Ilang segundo ang hinintay ko para sumagot pabalik si Mama. Pero wala akong narinig. Mukhang nakaakyat na siya second floor bago ako matapos. Kaya pa kaya siya ng second floor ng bahay na ito? Hahanga ako kapag maayos pa rin ang bahay na ito kung aabot kami ng isang taon.

Keifer's POV

Nakita ko bigla ang sarili ko sa harapan ng village nila Ren. Bukas pa rin ito, may mga gwardyang nagbabantay, pwedeng pumasok sa loob. Hating-gabi na at kaarawan na ni Ren ngayon. 19 years old na siya at legal na gawin ang mga bagay-bagay.

Noong 18th birthday niya, pumunta ako sa pool area, bilang si Mr. Lion, at hinintay siya. Nang gabing iyun, binigyan ko siya ng regalo. Isang krus na nakabaligtad. Again, hindi iyun simbolo ng pagiging antechristo. St. Peter's cross pa nga ang tawag doon.

So ganoon. Ngayon, iniisip ko na gawin ulit ang ginawa ko noong 18th birthday. Kaya lang, imposibleng walang makakahalata sa gagawin ko. Wala kasi akong katulong sa mga CCTV na nasa village, at lalong-lalo na sa CCTV sa bahay nila Ren. Si Gerard kasi ang katulong ko sa mga bagay na ito. Pero alam niyo naman, ayaw na niya tumulong.

Bumuntong-hininga na lang ako at kumuha ng isang barya. Ipapaubaya ko na lang sa barya ang magiging pasya ko. Kapag ulo, YOLO, ipahamak ang sarili, pumasok sa village na wala man lang plano, kapag buntot, safe mode ako, hindi ako papasok. Ganoon ka simple.

Mula sa aking palad, pinaikot ko na ang barya. Nagtagal ito sa ere ng ilang segundo at bumalik ulit sa aking palad. Tinakpan ko ang palad ko nang bumalik ito dito. Pagkabukas ko, buntot ang nakita kong side ng barya. Okay. Huwag daw.

Tumalikod na ako sa village at umuwi na. Bigla ko naman naisip kung ano kaya ang gagawin ni Ren mamaya? Alam kaya niya na kaarawan niya ngayon?

Kinaumagahan, sa bandang gate ng eskwelahan, patay na tiningnan ko ang matyagang si Divine na nakatayo sa gate, para siguro bantayan si Ren. Diyos ko, mag-iisang buwan na at hindi pa rin siya sumusuko gaya nung nangyari kay Ren? At tsaka ang swerte naman ni Ren dahil wala talagang nakakaalam na siya iyung Mystery Fencer na tumalo kay Divine?

“Nagsasawa na ako sa pagmumukha mo," hayagang sabi ko sa kaniya.

“Ehh, di, magsawa ka," mataray niyang tugon habang nag-iinspeksyon.

“Hindi mo ba alam na may online na pustahan sa ginagawa mo? At nakapusta pa man din ako sa, isang buwan?" Pina-check ko kay manong guard ang aking bag at ipinakita ang aking ID. Pinapasok naman ako sa loob. “Manong guard, tiwala po ba kayo na iyung mga taong hindi dumadaan dito sa harapan ay walang dalang baril?" bigla kong tanong dito. Ang tinutukoy ko ay iyung mga katulad ni Ren na sa kotse pumapasok at lumalabas. Walang guard na tumitingin kung may mga delikadong armas ang mga taong iyun.

Hindi sumagot si manong guard at ngumiti na lang. Pinapasok naman ako nito sa gate.

“Teka, sinabi mo bang may pustahan sa ginagawa kong ito? Ang alam ko, bawal ang mga sugal-sugal na iyan dito sa atin?"

“Hindi property ng eskwelahan ang social media kaya pwede."

“Kahit na. Bawal pa rin iyun. Anyway, saan ka nakapusta?" tanong ni Divine.

“Isang buwan," sagot ko. “Kung titigil ka ngayong araw, ako at ang ilan na taong pumusta sa isang buwan ay mananalo. Pero advice ko lang sa iyo Divine, tumigil ka na sa unang buwan, o kahit sa pangalawang buwan pa. Basta. Tumigil ka. Doon ka naman kaya sa parking lot maghintay?"

Biglang nagliwanag ang mukha ni Divine. “Tama. Ang parking lot."

Umalis siya sa kinatatayuan niya at naglakad paalis. Bigla naman akong nag-alala sa ginawa ko. Teka lang, tama ba iyung ginawa ko? Tama bang binigyan ko siya ng ideya na sa parking lot maghintay? Pero dalawa ang parking lot ng school. Doon kaya siya mag-cover sa parking lot na pinupuntahan ni Ren, o hindi?

Bago pa man ako naglakad paalis sa lugar na iyun, nakita ko sila Ren at Joseph na naglalakad papasok ng gate.

“Good morning, Joseph," bati nung guard. “Ngayon lang ulit kita nakita na dumaan sa gate na ito. Scholar ka pa rin ba?" biro ng guard habang tinitingnan ang mga laman ng bag nila Ren at Joseph.

“Sumasabay po ako sa mga kaibigan kong naka-kotse kaya hindi ako masyadong dumadaan dito," sagot niya.

“Aba! Iba talaga kapag bigatin ang mga kaibigan."

Tanging ngiti lang ang itinugon ni Joseph. Pagkatapos ng inspeksyon ay pumasok na sila sa loob.

“Happy birthday, Ren," bati ko nang nagkasalubong kami ng tingin ni Ren.

“Salamat, Keifer," masayahing wika ni Ren. May kinuha ito sa kaniyang bag at ibinigay ito sa akin. “Punta ka mamaya, Keifer. Paki-invite din iyung iba na, kilala din ako."

“Iyung kilala lang ha," sabat ni Joseph.

Tinanggap ko ang mga binigay niyang card. Naglakad na ang dalawa pagkatapos. Bago mawala sa isipan ko ang aking itatanong, ay kinuha ko ang atensyon niya.

“Sandali, bakit hindi pala kayo naka-kotse?" tanong ko.

“Nasira nang halos nakarating na kami dito," sagot ni Joseph habang nakatalikod sila. Ohh! Ang galing nung timing ko.

Naglakad na din ako para pumunta sa klase ko. Habang naglalakad ay tiningnan ko ang binigay niyang card. Imbitasyon pala ito para sa kaniyang birthday pool party. Magdala na din kayo ng inyong swim wear, kailangan na kailangan para sumaya tayong lahat. Iyung mga magulang, huwag ng mag-abalang magdala. May mga games, pa-premyo, at iba pa. Teka, parang format ito ng isang birthday party pambata? Sino kaya ang organizer nito? Si Joseph, iyung Mama niya?

Binilang ko naman ang card na binigay niya. Siyam ang bilang ko. Para sa akin, kay Katya, Andrea, Martin, Alexa, Keith at Marcaux. Para kanino iyung dalawa?

Allan's POV

“Clang! Clang! Clang!" isang malakas na kalabog ng kung anong bagay ang narinig ko. Nakakabingi!

“Aaaaaaa!" sigaw ko.

“Gising na! Late ka na!" sigaw ni Larson.

“Clang! Clang! Clang!"

“Tumigil ka nga Larson! Nakakabingi!"

“Sa tingin mo ba, ikaw lang ang nabibingi? Gumising ka na!"

“Clang! Clang! Clang!"

“Oo na! Gising na ako!" inis na bangon ko.

Tumigil na si Larson sa pag-iingay at umalis na sa kwarto ko. Agad akong tumingin sa analog clock na nasa aking gilid. Hindi ko pa masyadong makita iyung oras. Argh! Ang sakit ng ulo ko. Hindi ako nakatulog ng maayos.

Nakarinig ako ng pagbukas ng pinto sa kwarto ko.

“Larson, gising na nga ako!" sigaw ko.

“Anak, hindi ako si Larson," wika ng boses ni Mama. Umupo siya sa gilid ng kama. “Ayos ka lang ba? Hindi ba maganda ang pakiramdam mo?"

Hindi na ako sumagot. Ramdam ko naman ang mga kamay ni Mama na dumampi sa aking mukha.

“Pagod ako, Mama," sa wakas ay sagot ko din. “Pagod po ako sa kakaisip sa ginawa ko kagabi?"

“Anak, ayaw mo bang pumasok? Huwag ka kaya munang pumasok. Magpahinga ka muna."

Humiga ulit ako. “Pero paano iyung gusot na ginawa ko?"

“Shh! Huwag mo muna alalahanin ang mga iyun. Magpahinga ka na ulit. Okay? Paggising mo, magiging okay din ang lahat."

“Okay."

Ipinikit ko ulit ang aking mga mata. Hay! Itulog ko na nga lang muna ang mga problema ko.

Joseph's POV

Matyaga akong naghintay sa Music Room habang tinitipa ang gitara na hawak ko. Alas tres na at wala na akong mga pasok sa araw na ito. Si Ren ay isang oras na lang at pupunta na dito, then uuwi na kami, then isang oras later, sisimulan na ang party. 30 minutes later, wala pa rin siya. Hmm! Ano na kaya ang nangyari sa taong iyun? Kinarma?

Maya-maya ay bumukas ang pintuan. Isang hindi inaasahang tao ang iniluwa ng pinto. Si Larson. Ang kapatid for all seasons?

“Hey, Joseph, magandang araw sa iyo," bati niya habang lumapit sa sofa na inuupuan ko. “Mukhang may hinihintay ka at hindi na darating."

Napatingin ako sa orasan. “Yeah. Mukha nga. At sinusundo mo na siya?"

“Hindi. Wala akong susunduin ngayong araw na 'to dahil hindi siya pumasok. May sakit iyung hinihintay mo at nagpapahinga sa bahay."

Natawa ako ng bahagya. “Good. Patatawarin ko na ba siya? Para kasing quits na kami."

Napaisip si Larson. “No. Huwag mo siyang patatawarin. Kahit na malapit pa siyang mamatay, huwag mong patatawarin."

“Okay?" Ibinaba ko ang gitarang hawak. “Bakit ka pala nandito?"

Bumuntong-hininga si Larson. “Look, I want you to make an exception for Allan, this time only. Gusto kong bigyan mo siya ng exception ngayon na makapunta sa birthday party ni Ren."

“At tingin mo ba, papayag ako na patawarin siya dahil lang sa sinabi mo?" Sineryoso ko siya ng tingin.

“Depende sa gusto mo. Ikaw ang nakakatandang kapatid ni Ren, hindi ba?"

Natameme ako saglit. “Oo. Ako ang nakakatandang kapatid ni Ren. At hindi ikaw ang masusunod kung gusto mong patawarin ko si Allan."

“Thank you. Mukhang nagkakaintindihan tayo," ngiti niya. “Alam mo, bata pa lang iyang si Allan, ganyan na iyan. Dati, iyung mga trabahador namin sa Cebu, kahit na mas matanda ang mga iyun, hindi talaga niya tinatawag na kuyang ganito, kuyang ganyan, lagi niya talagang tinatawag sa mga pangalan nila. At ako, bilang pekeng nakakatandang kapatid, gaya mo, hinayaan lang siya. Kasalanan ko ito."

“Hindi ba dapat ang magulang niya ang managot sa ugali niya? Bakit kasalanan mo?"

“Well, kinampihan ko si Allan, everytime. Pero iyung mga bagay na kinakampihan ko siya, hindi naman nakakasagasa o nakakapanakit ng ibang tao. Iyung authority lang ng Mama niya. At, ganito na ang nangyari. Pero kahit ganoon, mahal pa rin niya ang Mama niya."

“Yeah. Ako, drug trafficker ako pero mahal ko ang Mama ko. Napakabait kong tao," sarkastikong sabi ko.

Nagtawanan kaming dalawa.

“Close enough," sabi ni Larson. “Pero para sa akin, hindi ko masasabi na napakabait na tao ni Allan. Hindi ko rin masasabi na napakasama niya. It's just, malaki talaga ang problema niya pagdating sa authority."

“Subukan ako ni Allan. Hindi ko siya sasantuhin talaga kahit na kine-claim niya na soulmate niya si Ren. Dahil kahit ano pa ang sabihin niya, ako ang kuya ni Ren."

“Sana mapanindigan mo iyan, hanggang sa bumalik ang alaala niya." Tumayo si Larson sa sofa. “Sige. Aalis na ako."

“Teka," pagpapatigil ko sa kaniya. Kinuha ko ang aking bag at binigyan siya ng tatlong imbitasyon. “Invitation iyan para sa birthday party ni Ren. Dumalo siya at humingi ng tawad sa ginawa niya. Baka huling chance niya na iyan."

Tinanggap ni Larson ang card. Nagpakawala naman siya ng kaunting ngiti at umubo ng konti.

“Salamat," tugon niya saka lumabas na ng Music Room.

Dumating na kami sa bahay ni Ren. Nakabukas ang gate at may bouncer na nakatayo dito na si Edmund.

“Happy birthday, Ren," magalang na bati ni Edmund dito.

Naguluhan saglit si Ren. “Salamat?" hindi niya siguradong tugon. Teka, ito pala ang unang birthday niya simula nang nawala ang alaala niya.

“May gift ako sa iyo. Kaso nakalagay sa likod. Ayaw ni Erika na ibigay sa'yo agad."

“Salamat?" hindi ulit niya siguradong tugon. “Sino ka nga pala ulit?"

Pinanatili ni Edmund ang kaniyang ngiti. Pero kitang-kita sa mata niya na may bagay siyang nakalimutan. Sa panahong ito, hindi siya kilala ni Ren.

“Dati mo akong kaibigan," naisagot din niya.

“Ahh! Maraming salamat ulit," wika ni Ren, pero ngayo'y may familiarity na sa boses.

Habang papasok kami, naabutan ko si Erika na abalang-abala i-organize ang party. Nandito na si Ren kaya dapat, ilang oras na lang at magsisimula na. Pero sa nakikita ko, parang hindi pa. Kaya pinauna ko na muna si Ren na umakyat.

“Leon, suutin mo na ang costume mo," utos ni Erika sa isa sa mga utusan niya.

Sinuot ni Leon ang lion costume, teka?! Bakit may ganitong, furry costume?

“Teka, teka, ano 'to?" pagpapatigil ko sa ginagawa ni Leon. “Bakit may ganito pa? Ano to Erika?"

“Favorite animal ni Ren?" sagot ni Erika. “Leon, suutin mo na."

“Wait, sandali! Huwag mong susuutin," pagpapatigil ko.

Bigla naman may dumaan na waiter sa pagitan namin. Meron naman itong suot na maskarang papel na lion. Pool party tapos may mga leyon na maskara?

“Erika, huwag na iyung mga maskara. Iyung costume, okay na iyan. Sasayaw ba iyan?" turo ko dito kay Leon.

Isinuot naman nito ang costume at pumunta na sa pool area.

“Si Jollibee ba, nakikita mong hindi sumasayaw kapag nagpapakita?" argumento ni Erika.

“Si Ronald McDonald, hindi," iling ko.

“Sumasayaw din kaya iyun kapag hindi ka nakatingin," irap niya.

Ilang oras na ang nakalipas, nandito na ang karamihan sa mga bisita ni Ren at kaibigan ni Ren. Kaibigan pala niya iyung Journalist Club?

Ilang minuto ang lumipas, ang mga Schoneberg ay dumating na din sa bahay. Asaan si Jasper?

“Ren, bless kay Ninong at Ninang," sabi ko dito.

Lumapit naman siya sa mga tunay niyang Ninong at Ninang, at nag-bless.

“Kumusta ang inaanak ko?" tanong ni Mr. Schoneberg.

“Okay naman po," tugon ni Ren. “Ninang, ang ganda niyo naman po sa damit ninyong kulay neon green." Kaya pala walang sumasagasa sa Ninang niya.

“Nako! Ren, huwag mo nga akong bolahin," wika ng Ninang niya na natutuwa. “Pero thank you ha?" Magiging okay po ang lahat kung hindi ninyo ako tatanungin tungkol sa suot niyo po ngayon.

“Pumasok na po kayo. Mag-enjoy po kayo sa party," paanyaya ni Mama.

Pumasok na ang pamilya Schoneberg sa loob.

“Mama, tumakbo na po ata iyung lechon manok na nasa loob. Nandito na po ata sa gate," pang-aasar ko dito. “I love you Mama."

Marahang hinampas ni Mama ang likod ko.

“Aray ko!"

“Ikaw talaga! Ren, pagsabihan mo nga ang kuya mo. Palagi niya akong inaasar?" pag-iinarte ni Mama.

“Kuya Joseph, huwag ka naman po ganyan kay Mama," pakiusap ni Ren.

Sa kalagitnaan ng pag-uusap namin, may dalawang kotse na huminto sa harap ng bahay. Iyung isa, taxi. Halos sabay naman na nagbabaan ang mga prinsipe ni Ren. Si Keifer mula sa taxi, at si Allan mula sa sarili nilang kotse. Parehas na nakaayos ang buhok ng dalawa, parehas na naka-suit. Parehas din silang may dalang regalo. Nagkatinginan naman ang dalawa nang napansin nila ang isa't isa. Sabay silang naglakad ng normal, pero ang totoo ay nag-uunahan sila na lumapit kay Ren.

Nang lumampas na sila kay Edmund, inabot ng dalawa ang regalo nila kay Ren. Pero bago pa man sila nakapagsalita ay kinuha ni Erika ang mga regalo nila.

“Sa likod na ang mga regalo," pag-aburido ni Erika. Lumakad na siya pabalik sa loob.

“Happy birthday, Ren," sabay na bati ng dalawa.

“S-Salamat," tugon ni Ren. Hindi siya halos makatingin ng diretso sa kahit isa sa kanila.

“Ehem," tikhim ko para makuha ang atensyon ng dalawa. “Keifer, saka na iyan. Pumasok na kayo sa loob. Isama mo si Ren."

Kitang-kita sa mga tingin ni Keifer na natutuwa siya sa mga sinabi ko. Pero kahit ganoon, binigyan ko pa rin siya ng isang seryosong tingin. Lumapit naman siya kay Ren at hinawakan ang kamay nito saka lumakad papasok. Sa kabilang banda naman, si Allan ay gustong magprotesta. Pero dahil sa sitwasyon na kinalalagyan niya, hindi niya magawa. Sa likod naman niya ay nakahabol ang kaniyang kapatid at ang kaniyang Mama, at ang bago nilang kaibigang si Ronnie, at ang best friend niya ata na si Alexis. May nag-aalalang tingin ang kaniyang Mama habang tumutuloy silang dalawa ni Larson sa loob.

Isinara na ni Edmund ang gate nang pumasok ang matandang classmate nila Allan na si Gerard. Ito na ata ang huling imbitadong bisita?

Tahimik namang pumasok ang dalawa sa loob ng bahay.

Ilang minuto ang nakalipas, wala pa ring nagsasalita sa aming dalawa. Puro lunok lang ng laway ang ginagawa namin. Kung sino dapat ang unang magsasalita sa aming dalawa, hindi ko alam. Pero umuna na ako.

“I'm sorry," paunang salita ko. “sa ginawa ko kahapon."

Nagulat si Allan at naguluhan. “Huh? Sorry sa saan? Teka, hindi ba dapat ako ang mauna?"

“Doesn't matter to me who needs to say sorry first. First come, first serve. Ang bagal mo ehh!" naiirita kong sabi. “Again, I'm sorry sa ginawa ko kahapon. Nasapak kita dahil nandilim ang paningin ko sa'yo. Hindi mo kasi ako nirespeto. Akala mo ata, ako pa rin ang Kuya Larson mo."

“I'm sorry din," paghingi din niya ng dispensa. “sa pagsapak ko sa'yo, at sa pagbabastos sa iyo. Hindi ko naman kasi intensyon ang bastusin ka. Kinabahan kasi ako sa kung ano ang masasabi mo tungkol sa nakita mo. Baka ipaglayo mo kami ni Ren, at ipalapit siya kay Keifer, na ginawa mo na?" Inilahad ni Allan ang kamay niya sa bahay.

“Hindi naman kasi mangyayari ito kung sinabi mo sa akin ang totoo. Kung umamin ka lang. Yeah, magagalit kami ng konti lalong-lalo na si Mama," paliwanag ko. Humugot ako ng malalim na hininga. “Pero Allan, kung pwede lang talaga. Kaso hindi dapat. Allan, hindi namin alam ni Mama ang totoong kwento sa pagitan ninyong tatlo. Kaya lang, kami ang pansamantala na tumatayong magulang at kapatid. Wala kaming magagawa kung hindi pansamantala ding sundin ang hiling ng mga Schoneberg. Kaya, kami, gagawin namin ang nararapat. Ngayon, ipaliwanag mo ang nangyari sa video na nakita ko."

Ipinaliwanag ni Allan ang nangyari sa Music Room. Ipinaliwanag niya na dahil sa ginawa nila Jonas ay naapektuhan ang kabuuan niya kaya nagawa niyang halikan si Ren. Ikinumpisal niya din sa akin na inisip niya wala na daw siyang pakialam kung malaman ko ang ginagawa niya Ren. Pero kahit ganoon, tumigil siya dahil hindi tama ang ginagawa niya. Sa bandang huli, nangibabaw pa rin kay Allan ang pagrespeto sa kagustuhan naming mag-ina. Walang sex o kung ano man.

“Ngayon, pwede na ba akong pumasok?" tanong ni Allan pagkatapos sabihin sa akin ang lahat.

“Nasa loob ka na kaya ng bahay," biro ko.

Nagtawanan kami ng konti ni Allan at nagalakad na papunta sa pool area. Nang pumasok na kami ay nagsimula na ang party.

Kasalukuyang kinakantahan na namin si Ren ng pagbati ngayong kaarawan niya. Kahit na ito iyung mga parte sa hulihan ng party, inilagay ni Erika ang pagkanta sa unahan. Ano ba daw ang diperensya kung sa hulihan pa ng program babatiin?

Pagkatapos ng kanta ay binigyan ng mikropono si Ren. Magsasalita muna siya bago niya hipan ang kandila sa kaniyang napakalaking chocolate cake! Ay! Magsasalita pa? Dapat hindi na.

“Umm, first of all, salamat po sa mga taong pumunta sa birthday ko. Pati na rin sila Chris."

Lumingon-lingon ang lahat para kumpirmahin na nandito si Chris. Agad na sinamaan ko ng tingin si Ren. Ginawa niya ba talaga iyun? Pupunta ba si Chris dito?

Umiling ang lahat dahil wala naman talaga si Chris.

“Wala pa ba siya dito? Kahit iyung isa sa mga miyembro ng ‘The Gravity'? Si Brax, si Vienne? Teka, sino si Vienne?"

Natahimik naman ang lahat dahil sa mga pinagsasasabi ni Ren. Mukhang walang nakakakilala sa Vienne na inimbita niya sa kaniyang birthday party. Seriously, inimbita ba talaga ni Ren ang mga taong binanggit niya?

“Anyway, again, salamat po sa mga dumating. Kahit na iyung mga tao na hindi ko pa personal na nakilala, magkwento kayo tungkol sa akin. Gusto kong maalala iyung mga nakaraan ko. Salamat din sa kapatid ko, si Kuya Joseph, at si Mama na palaging nagmamahal sa akin." Yumakap si Ren sa aming dalawa ni Mama. “Salamat din sa party na ito, Ninong, Ninang, pati na rin sa pag-organize sa party, Ate Erika."

Tumango ang mga taong tinawag ni Ren.

“At sa wish ko ngayong kaarawan ko, sana ay bumalik na ang mga alaala ko. Good health para sa mga kaibigan ko, at kung ano-ano pang magagandang bagay para sa lahat. Iyun lang po. Salamat."

Nang natapos na siyang magsalita, hinipan ni Ren ang mga kandila. Mga ilang beses siyang umihip hanggang sa tinulungan na siya nila Keifer at Allan. At namatay na ang mga apoy sa kandila. Pagkatapos ay nagsimula na ang pangalawang parte ng party.

Ito ang mga nangyari sa pangalawang parte ng party ni Ren. Ang Journalism Club ay naglaro ng board game sa loob ng bahay nang nakakita sila ng paborito nilang laro sa isa sa mga shelf ni Ren. Ang mga matatanda naman ay nag-usap-usap at nagtsikahan, ang mga kabanda ko naman at ang kanilang mga partner ay nag-aasaran lalong-lalo na ako. Hinayaan ko naman sila dahil hindi dapat ako magalit. Saka na pagkatapos ng birthday na ito.

Sa pangatlong parte ng party, ginamit na ng mga tao ang pinapadala ni Erika na mga swimsuit. Nagkaroon kasi ng swimming contest ng mga lalake at ng mga babae.

Grabe ang tiliian ng mga babae nang ipinakita naming mga lalaki ang aming katawan. Iyung mga may partner na sumali sa contest ay nahihiya. Gusto ata nila na masolo nila ang katawan ng boyfriend nila. At ang nanalo sa kalalakihan ay si Aldred. Pangalawa iyung Martin, at si Marcaux.

Nang turn naman ng mga babae, hindi rin sila nagpatalo. Nagpaseksihan sila. Nakakalalaki. Ako pa naman iyung single.

Nanalo naman si Erika, pangalawa si Katya, at pangatlo si Andrea. Napakakonti pala ng mga babaeng kaibigan ni Ren.

Sumunod naman ay isang espesyal na fencing duel ni Mr. Schoneberg at ni Ren. Kahit na napakalapit ng score ng dalawa, ang nanalo ay si Mr. Schoneberg. Grabe iyung tili nung asawa niya nang nanalo ito. Nakakabingi!

Then, tuloy na naman iyung nangyayaring chismisan ng mga matatanda, laro ng ilang tao, asaran ng mga kabanda ko nang may narinig kaming nabasag na kung anong babasagin. Natigil naman ang ingay ng lahat maliban sa Journalism Club na nasa loob.

“Shit!" nasambit ni Allan nang may natapon na juice sa suit niya. Bakit nga pala naka-suit sila Allan at Keifer, iyung Alexis at Ronnie, ehh hindi naman ganoon kapormal ang party?

Lalapit sana ako nang napagmasdan ko ang mga mata ni Allan na galit na galit kay Leon, na kasalukuyang nasa loob ng costume suit. Inantay kong sumabog iyung tao at ipakita talaga sa buong tao kung ano talaga ang ugali niya. Pero nang hinawakan ito ni Ren, pumikit na lang si Allan. Marahil humupa na ang galit niya.

“Okay ka lang?" tanong ni Ren kay Allan. “Ikaw Kuya Lion, okay ka lang?" tanong din niya kay Leon.

“Ahh! Okay lang. Pasensya na. Pasensya na din po sir," paghingi ng dispensa ni Leon sa kanila mula sa loob ng costume.

Sumenyas naman si Edmund na ipalinis agad iyung mga bubog. Lumapit naman ang Mama ni Allan para ibigay dito ang hawak na panyo.

“Nako! Pasensya na at natapunan ang suit mo," paghingi ng dispensa ni Mama. “Hubarin mo na iyang suit mo at magpalit ka ng damit, hijo. Joseph, may mga ekstra ka pang damit 'di ba? Samahan mo nga si Allan sa taas para magpalit?"

“A-Ako na lang po, Mama," biglang sinabi ni Ren nang akmang lalapit na ako sa kanila. “Alam ko po kung saan nakalagay ang mga ekstrang damit ni Kuya Joseph."

“Sige ba," pagpayag ni Mama. Tumingin si Mama sa mga tao na nasa party. “Okay naman ang lahat. Please, ipagpatuloy natin iyung party."

Muli namang nag-ingay ang mga tao. Nangibabaw naman ang mga tanong ng mga taong hindi nakita ang mga pangyayari. Sila Allan at Ren ay tumuloy na sa taas para magpalit na ng damit.

Allan's POV

Sa pangalawang palapag ng bahay ni Ren, kasalukuyang naghahanap siya ng damit na papalit sa suit ko para makabalik ako sa party. Medyo nahiya ako dahil, bakit ba kasi suit ang pinili kong damit papunta sa party? Medyo awkward tuloy dahil hindi naman ganoon ka-pormal ang party, tapos suit pa ang suot ko.

“Kumusta na pala kayo ni Kuya Joseph?" naitanong ni Ren. “Nagkaayos na ba kayo?"

“Oo, nagkaayos kami," sagot ko. “Kung hindi kami nagkaayos, siguradong hindi ako papapasukin sa party."

“Mabuti naman. Akala ko, hindi kayo nagkaayos. Pero, bakit nga pala kayo nagsuntukan?"

“Huh? Iyun?" Napakamot ako sa ulo. “Amin-amin na lang iyun. Away lang ng mga kalalakihan iyun. Huwag mo ng isipin iyun."

Nakakuha na ng damit si Ren at nilagay sa kama ni Joseph. “Pero, lalaki naman ako ahh!"

“Hindi ka naman kasama sa away."

“Sino ang unang nanuntok?"

“Si Joseph."

“Si Kuya?" gulat niya.

“Pero Ren, kasalanan ko iyun. Binastos ko kasi siya. Hindi ko siya tiningnan bilang nakakatandang kapatid mo. Kaya nagalit siya at sinuntok niya ako. Ako naman, nagalit din at gumanti." Humugot ako ng malalim na hininga. “Kaya lang, most of my actions were wrong. Kaya kasalanan ko. Anyway, nag-move on na kami ni Kuya Joseph mo. Kaya huwag mo ng isipin iyun. Magkukunyari na lang ako na nirerespeto ko ang pagiging nakakatandang kapatid niya sa'yo."

“Ganoon ba? Magkukunyari ka na lang?"

“Oo. At palagi iyun gumagana. Huwag kang mag-alala." Lumapit ako sa kaniya at hinawakan siya sa mukha. “Pero si Kuya, hindi marunong magkunyari sa harapan mo." Itinuro ko ang aking labi. “Kiss mo nga si Kuya?"

Mabagal ang nagdaang oras nang humalik si Ren. Pagkatapos ng halik ay hinubad ko ang aking damit para magpalit. Nagulat ako nang humalik ulit si Ren sa akin.

“Ren, ano ba iyan? Tama na. Okay lang iyung isang halik." Tinuro ko ang CCTV. “May CCTV at baka magalit si Kuya Joseph mo kapag nalaman niyang may iba pa pala tayong ginagawa dito?" Biglang may pumasok sa aking isip. “Teka, nabubuksan niyo na ba iyung PC mo sa baba?"

“Hindi pa," iling niya. “May password daw na ako lang daw ang nakakaalam, kaya hindi pa mabuksan. Ang kaso, kahit ngayon ay hindi ko pa rin alam ang password."

“Oo nga pala. Ipagpatuloy mo na ang paghalik mo kay Kuya."

Hinayaan kong humalik si Ren sa aking labi. Sumasagot naman ako. Nang nagsawa na ata sa labi ko ay ibinaba niya ang paghalik papunta sa aking utong. Diniladilaan niya muna ang magkabila bago bumaba ulit.

“Ren, gusto mo bang mas lalong mapaligaya si Kuya mo?" tanong ko.

“Oo," tango ni Ren.

“Kung ganoon," wika ko habang tinatanggal ang lock ng aking pantalon. “bakit hindi mo ipakita dito sa ibaba ko?"

Pinagmasdan ko lang si Ren kung ano ang gagawin niya. Tiningnan lang ni Ren ang bukol ng brief.

“Ganito ba, kuya?" Inilapit ni Ren ang kaniyang labi dito.

Napaungol ako sa ginawa niya. “Ganyan nga. Tama iyan. Tapos, ibaba mo iyung brief ko ng dahan-dahan."

Itinuon niya ulit ang atensyon sa ibaba ko. Dahan-dahan niyang ibinaba ang aking brief habang humahalik. Nang nakita niya iyung nakatago dito, hinawakan niya ito at itinaas-baba ang kaniyang kamay.

“Ang laki naman ng sa'yo kuya. Tapos, ano ang gagawin ko?" tanong pa niya.

Ngumiti ako. “Dilaan mo. Tapos sipsipin mo iyan habang sinusubo mo sa bibig mo hanggang sa may lumabas. Lunukin mo ang lalabas ha. Pero, huwag mong papasayad ang ngipin mo," turo ko.

Tumango si Ren. Nang nilapit niya ulit ang kaniyang mukha, medyo nag-alangan siya. “Pero kuya, dito lumalabas ang ihi natin. Kaya madumi iyan."

Natawa na lang ako. “Ano ka ba? Hindi ihi ang lalabas diyan. May iba pa. Kaya subukan mo na. Hindi ka naman ipapahamak ni kuya, 'di ba?" Hinawakan ko ang kaniyang ulo at dahan-dahan na inilapit sa aking naninigas na ari. “Kaya gawin mo na para naman maging masaya si kuya. Isubo mo na."

Ibinuka ni Ren ang kaniyang bibig. Dinilaan na muna niya ang gilid ng aking ari para siguro malaman kung ano ang lasa nito. Matapos ang ilang dila ay ipinasok na niya sa kaniyang bibig ang aking tarugo.

“Shit! Ganyan lang Ren."

Kasama ang kaniyang kamay, ginawa niyang parang lolipop ang ari ko. Labas-pasok ang kaniyang bibig sa naninigas kong ari habang ako naman ay napapamura sa ginawa niya. Hindi na ako nakatiis at iginalaw ko na ang aking katawan at nakipag-sex sa bibig niya. Hindi naman nagpumiglas si Ren at nagpatuloy na sumisipsip. Mga ilang segundo ang nakalipas ay nararamdaman kong may lalabas na sa aking ari. Mas lalo ko pang binilisan ang paggalaw. At nang umabot na ako sa rurok ay isinagad ko ang aking ari sa lalamunan ni Ren.

Tumingin ako sa baba para makita ang reakyon ni Ren. Mangiyak-ngiyak ang kaniyang mata. Mukhang nasobrahan ata ako sa aking ginawa.

“Tuloy mo lang ang pagsipsip hanggang sa wala ng lumabas."

Joseph's POV

“Gusto ko sana ng rematch," tawa ni Ethan. “tapos isa pang rematch mula kay Chris kapag natalo siya."

Kinuha ko ang braso ni Paul para tumingin sa oras. “Babae ba iyun si Allan? Ang tagal naman magbihis."

Tumawa sila Paul at Jonas. “Puntahan mo na," sabay nilang sabi na may seryosong mukha.

“Bakit ko naman pupuntahan? Baka na-realize nila na hindi kasya iyung mga damit ko sa kaniya." Bigla akong may naisip. “May aayusin na naman akong aparador panigurado. Magulo na naman iyun."

“Nako! Puntahan mo na. Mag-aalala ako kung ako sa'yo. Kung nagawa nila iyun sa Music Room, paano pa kaya kung sa bahay mismo," sulsol ni Ethan habang umiinom ng juice. “Just a thought."

“Okay lang iyun. May CCTV naman iyung kwarto ko. Malalaman ko naman kung may ginawa ang dalawa doon."

“Ohh! Nabuksan niyo na ang computer ni Ren?" biglang tanong ni Larson na sumulpot sa likod ko.

Nag-isip ako saglit. “Hindi pa."

Nauna ng lumakad si Larson nang sumunod ako. Pumunta kaming dalawa sa second floor. Napanganga naman ako nang may nadatnan na naghahalikan dito.

“Edmund, Gerard?" tawag ko sa mga pangalan nila.

Halos mahuhubad na ang damit ni Gerard at nakadikit pa siya sa pader habang si Edmund ay binubuksan ang isang pintuan na walang umuukupa. Nagkatinginan kaming apat.

“That's, hot," sabi ni Larson. “Did you know na kwarto ko dapat iyan? Kasi kung tatanungin kami ng Tatay namin kung alin diyan sa dalawa ang pipiliin namin ni Lars, lagi niyang pipiliin ang kaliwa, ako naman iyung sa kanan."

“Kwarto ni Mama iyung sa kaliwa at walang umuukupa sa kanan," sabat ko.

May ibinulong si Gerard kay Edmund. Tumango ito at inayos na ng dalawa ang kanilang mga sarili.

“Nakita niyo ba sila Ren? Lumabas na ba sila?" tanong ko.

Kumunot ang noo ni Edmund. “Nandyan pa rin sila sa kwarto mo?"

Nilampasan ko ang dalawa at akmang bubuksan ang pintuan ng kwarto ko nang bumukas ito mag-isa at niluwa sila Ren at Allan, na isinuot na ang sobrang damit ko.

“Bakit ang tagal ninyo sa loob? Anong ginawa ninyo?" tanong ko agad.

“Nag-usap lang kami, Kuya Joseph," sagot ni Ren. “Medyo matagal na ba kami sa loob?"

Napansin kong namumula si Ren. “Allan?"

“Fine! Hinalikan ko lang siya para batiin ng happy birthday," sagot naman niya.

“Kasama ang dila?" Sinamaan ko siya ng tingin.

“That's a bit overboard. At hindi. In love lang sa akin si Ren, 'di ba?" Marahang siniko ni Allan si Ren. “Pinakamamahal mo akong kuya hindi ba?"

Parang sunud-sunuran na tumango si Ren. “Oo." Tumingin siya sa mga mata ni Allan at nagmistulang nahiya nang nagkatinginam sila.

“Okay. Tama na iyan. Baba na."

Keifer's POV

Habang busy na nakikipag-usap si Erika kay Katya, pasimple naman akong lumapit sa mga regalo na para kay Ren.

“Hey, Keifer, anong ginagawa mo diyan?" tanong ni Ronnie na lumapit sa akin. “Nagbabalak ka bang bawiin ang regalo mo sa birthday boy?"

“Parang ganoon pero hindi ganoon," sagot ko habang nakatingin sa mga regalo.

Pasimpleng tumawa si Ronnie. “Si Erika, tumitingin sa atin."

Agad na inalis ko ang tingin sa mga regalo at tumingin kay Ronnie. Habang nakatingin ay pasimpleng tiningnan ko si Erika para makumpirma ang sinasabi niya. Hindi naman ito nakatingin at mukhang masinsinan ang usapan nila ni Katya.

“Joke lang," sabi niya sa pagitan ng mga pigil na tawa niya.

Patay na tiningnan ko siya. “Seriously? Huwag ganoon."

“Oo na. Sige na. Bawiin mo na kaya ang regalo mo habang nagkukunyari kang nakikipag-usap sa akin," suhestyon niya.

“Magandang cover iyun. Hindi na masama," pagsang-ayon ko. “Bigyan mo lang ako ng ilang time para ma-determine kung alin sa mga regalong ito ang sa akin. Hindi ko alam na lahat ng tao ay may pare-parehas na taste pagdating sa wrapper na kulay blue na may pulang stripes sa gitna, at kulay tan na ribbon. What are the chances? At paano nakapagbigay agad ng regalo iyung mga kasamahan ko sa club?" Ang sizes ng mga regalo ay magkakaiba. Pero mahirap hanapin iyung regalo ko na, hindi ko ata nasukat maliban sa pakiramdam ko nang dinadala ko ito sa party. At may card ito sa taas na mukhang pare-pareho din ang kulay na ginamit ng ibang tao. Si Erika naman kasi, bakit kinuha agad ang gift ko?

“Umm, nabasa mo ba iyung imbitasyon? Naka-specify doon kung ano ang dapat na wrappings and all." May kinuha si Ronnie na card mula sa kaniyang bulsa. Ito iyung imbitasyon sa birthday party ni Ren.

“At naka-specify iyun dito banda," turo pa niya sabay pakita sa akin. “Siguro, nabasa mo na iyan pero nawala lang sa isip mo. Kaya iyung subconscious mo ang pumili ng wrappings. Ganoon ata iyun."

“Oh! Wow! Mukhang nabasa ko iyan." Napasapo ako sa aking ulo. “At nakalimutan ko sa dami ng mga bagay na tumatakbo sa utak ko."

Habang nag-uusap kami, iyung mascot na lion ay may dalang tray at inoperan kami ng inumin. Kumuha ako ng isang baso at ganoon din si Ronnie.

“Nakakakaba ba?" nag-aalalang tanong niya.

Sinundan ko ng tingin ang mascot. Humugot ako ng malalim na hininga. “Ano ang nakakakaba? Na iyung mga suot natin ay suit? Oo. Akala ko, magiging sobrang pormal ng birthday party."

“H-Hindi," iling niya. “hindi ganoon. Hindi. Ibang bagay ang sinasabi ko."

Tiningnan ko ulit ang lahat ng tao. “Pero mga normal na tao lang naman sila na mayaman. No way na isa sa kanila iyung, gumawa nun kay Harry."

Inikot niya ang kaniyang paningin. “Kaya ka mapapahamak dahil sa mababaw ka mag-isip."

“Now I feel offended for the people in the party. At kung patayin nila ako habang nag-e-enjoy sa party, literal na ba silang killjoy?" biro ko habang binabalik ang tingin sa mga regalo. “Well fine. Patayin nila ako."

Lumakad kaming dalawa ni Ronnie para makita ang ibang anggulo ng mga regalo.

“Huwag mo naman itapon ang buhay mo na ganoon ganoon na lang. Saan ang dugong Villaflores mo? Lumaban ka para mabuhay," pag-uudyok pa niya.

“At sigurado akong walang katapusan na iyun. At isa pang bagay, pwede bang kalimutan na natin ang dugong Villaflores? The fact na ang apelyidong iyan ang dahilan kaya ganito ang buhay ko. Nag-aantay na biglang may susulpot sa harapan ko at basta na lang akong barilin. O may biglang pumunta sa likod ko at barilin."

“Kung ganoon, ang pamilyang Villaflores ba ay tinik sa iyong lalamunan? Mas maigi ba na mamatay na lang sila?" seryosong tanong niya.

“They are technically a rose to me," diretso kong sagot. “Iyung bulaklak mismo, iyun iyung mga nakita kong magagandang bagay mula sa kanila. Naging mabuti naman sa akin ang pamilyang iyun. Hindi ako minaltrato o ano. Dati, may ganito din akong birthday party noon. At iyung parteng maliliit na tinik sa tangkay ng bulaklak, sumisimbulo iyun sa mga nakatagong baho nila, iyung pangingidnap nila sa mga batang palaboy, iyung mga koneksyon nila sa ilang mga drug lord, at kung ano-ano pang masasamang bagay. Alam mo ba na dati, sa bulaklak lang ako nakahawak? Pero nung nalaman ko na dapat sa tangkay humawak, natinik agad ako. Nasaktan ako. Hyperbole pa kung sasabihin kong naiyak ako. Kaya inayos ko ang paghawak. Pero lumipas ang mga panahon, nalanta naman iyung bulaklak. Nawala iyung ganda, ganoon din ang kabaitan nila sa akin. Sad. At iyung tinik na lang iyung natira sa akin. Tapos nung nabalitaan ko iyung nangyari sa kanila, tinapon ko na iyung tangkay. At habang tinatapon ko iyung tangkay, inalala ko kung gaano kaganda iyun dati. Nasaktan pa rin ako. Nasabi ko sa aking sarili, kahit gaano kasama iyung ginawa nila, dapat ba sa kanilang lahat iyun? Kahit iyung mga bata? I still have a little sympathy left for them alam mo ba iyun?" Napakasinungaling mo talaga, Keifer. Alam mo naman na nararapat lang sa kanila iyun. Pero iyung mga bata, che! Alam mo naman na binigyan mo sila ng pagkakataon.

Ibinaba ni Ronnie ang kaniyang tingin. “I'm sorry. Hindi ko alam na-"

“That's okay," pagputol ko at diretsong tumingin sa kaniyang mga mata. “Kung iniisip mo na may kinalaman ako sa pagkamatay ng buong pamilya namin, o kung iniisip mo na ako ang mastermind sa pagkamatay nila, please kill me now? Nahihirapan na ako sa tuwing iniisip ang nangyaring iyun, Ronnie. At alam ko na ako na ang susunod na mamamatay." Ibinalik ko ang aking atensyon sa paghahanap sa regalo ko.

“Hindi ko gagawin iyun, Keifer. Hindi ko iniisip na ikaw ay may kinalaman, o ikaw ang mastermind. Dahil alam kong ikaw ang pinakamabuting tao sa pamilyang iyun. Pasensya na ulit," paghingi niya ng dispensa. “Isang bagay nga pala. Ayon sa imbestigasyon ng mga pulis, walang bangkay ng bata ang natagpuan doon. Puro sa mga matatanda lang."

Kunyaring nabuhayan ako ng loob. “Walang mga batang namatay? I-Ibig sabihin, b-buhay pa ang mga pinsan ko?"

“Baka," hindi niya siguradong sagot.

Biglang akong napaisip. “Oh, wait. May koneksyon sa child trafficking iyung pamilya namin at, napaka-ironic kung ganoon ang nangyari." Kunyari akong nasaktan at ibinaling ko ulit ang atensyon sa mga regalo. “Ronnie, pakitigil na iyung usapan na ito."

“I'm sorry talaga. I'll think of a happy conversation sa susunod na mag-usap tayo." Umalis si Ronnie at pumunta naman kay Daryll.

Ipinatili ko pa rin ang nasaktan na ekspresyon kahit na umalis na siya para maipakita sa kaniya na nasasaktan talaga ako. Ilang segundo ang nakalipas, nakita ko na rin ang regalo ko. Kaagad na kinuha ko ito at inilagay sa aking bag na palihim. Nakita naman ako ng mga kaibigan nila Blue pero ipinagsawalang bahala lang nila.

“Give it a thought. Baka gusto niya na siya mismo ang magbigay," narinig kong sabi ni Paul.

“That's romantic," kinikilig na komento ni Geo.

Hindi ko muna ibibigay ang regalong ito. Sa susunod na pagkakataon na lang. At pangalawang regalo ko ito dahil naibigay ko na ang una. Mas safe na mundo para sa kaniya.

Pages

Followers

Thursday, September 7, 2017

Loving You... Again Chapter 54 - Party

1 comment:

FOLLOW US

Disclaimer

LinkWithin

myfreecopyright