A Dilemma of Love 30 (Laro ng Puso) at Mga ‘Dilemma’ ng ‘A Dilemma of Love’ 3

Title: A Dilemma of Love

Author: Menalipo Ultramar

E-mail: menalipodeultramar@gmail.com

1 (Umamin Siya, Umamin Ako,Nagka-aminan Kami!) 2 (Out-of-this-World Interrogation) 3 (‘Di Lahat ng RulerStraight, ‘Yung Iba Bendable!) 4 (Pagkabakla at Mga Pundasyon ng Bahay, Anong Connect?) 5 (The Reason I Like you, Naks!) 6 (Naging Kami!) 7 (Ang Limang Kasunduan!) 8 (Ang Kaibigan kong si Chong?) 9 (Ang Birong Hindi Biro, Bow) 10 (Second Monthsary Namin!) 11 (Bawal ang Babe at Honey?) 12 (Salamat, Habanera!) 13 (Ang Request ni Dad) 14 (The Natural Complementaries of Man and Woman, AnoDaw?) 15 (Third Monthsary Namin!) 16 (Ang Pagkidnap kay Chong) 17 (Ang Date saRooftop ng Company Building) 18 (Mga Pangarap at mga Bituin) 19 (Si Carl Alfred Santiago) 20 (Mga Pahiwatig ) 21 (Ang Makapagpapasaya kay Chong) 22 (Si Christopher Santos, Alyas Christie) 23 (Pag-aaway at Pagkakasundo) 24 (Pagkahulog) 25 (Ang Engagement) 26 (Ang Unang Submission Signal) 27 (Tadhana) 28 (Ang Dating Christopher Chong) 29 (Pagtataksil)

--------------------------------------------------------------------------------

Mga Dilemma ng ‘A Dilemma of Love’ 3

1. Isang milyon sa mga comments na natanggap ko eh, ang bagal daw ng takbo ng kwento. Wahahaha! Nadala kayo sa isang milyon ano. Well, nakakadala talaga. Kasi intentional talaga ang pagiging mabagal, detalyado, at matagal ng bawat update ng ‘Dilemma’. Joke. ‘Yung una at pangalawa lang ang sadya. Pero ‘yung akala kong makakaganda ay tila naging kasiraan ng kwento. Kunsabagay, pwede namang mangyari ‘yun. Ang lakas mo ang siyang magiging kahinaan mo…XD

Dahil sa makulit ang writer, i-eexplain niya ngayon kung bakit ganoon ka-elaborate ang ‘Dilemma’.

2. Guilty ako na sinulat ko ‘tong ‘Dilemma’ in TV style. Specifically, Korean TV style. Siguro kasi fascinated talaga ako sa mga palabas nila na hindi lang basta teledrama, kundi parang pelikula. Ang daming camera angles, at ang detalyado. ‘Yung tipong ‘yung simpleng pagcontract ng blood vessels at paglaki ng pores mo sa mukha ay kinukuha sa camera (Joke uli, tumawa kayo…). Nakita ko sa mga palabas nila ang tunay na essence ng slow-mo sa eksena, hindi katulad sa mga palabas natin na tadtad ng slow-mo pati pagkain ng mga bida (Teka parang may ganoon sa ‘Dilemma’ ah…XD).
3. Kahit hindi ka na natatawa sa mga kwento ko, gusto kong sabihin na ‘yun talaga ang gusto kong palabasin, na gusto ko talagang maging mabagal ang takbo ng kwento. Gusto kong mag-build ng tension sa pamamagitan ng pagiging mabagal ng kwento. Gusto ko na manamnam niyo ng mabuti ang bawat salita, at saka niyo marerealize na baliw lang pala numanamnam sa mga salita XD. Gustong-gusto ko ‘yung ginamit na mga salita ng isang commenter na ang pangalan ay “Kirk” sa previous chapter, puno daw ng ‘dangling thoughts’. Precisely. Gusto ko kayong bitinin. Gusto ko na sa dulo eh tatanungin niyo ang sarili niyo na ‘Anong gustong palabasin ng hungkag na author nito?’ Babasahin niyo uli, at saka niyo masasabing, ‘Ah, ganon pala ‘yun. Exaggerated lang ‘yung writer’. XD Gusto ko ng dangling thoughts, kahit na hindi ko alam ang ibig sabihin ng dangling.

Parang mali yata ang intindi ko sa dangling. Sabi ng thesaurus sa Word, dangling means lifeless and limp. Magkukulong na lang ako sa freezer…

4. Isa rin sa mga dahilan kung bakit ang hahaba ng chapters ng Dilemma eh dahil sa mga gestures (Hello, James Santillan XD) ng mga bida na pinapakadescribe ko. Andyan ‘yung magkukrus ‘yung mga braso ni Chong. Andiyan ‘yung naglikot ang mga mata ni Fonse. Andiyan ‘yung titinging patagilid si Chong. Andiyan ‘yung susuntukin niyo ‘yung monitor kasi nakakabwisit ako.

Ginawa ko ‘yun kasi doon nalalaman ni Chong ang nararamdaman ng mga tao sa paligid niya, at gusto kong makita ng mga gustong bumasa ang mga nakikita niya. It’s just like I’m telling another story based on their gestures apart from the ones explicitly written. May mga times rin kasing iba ‘yung ibig sabihin ng gestures ng tauhan sa sinasabi niya, lalo na si Chong. Kaya ko ginawa ang Chapter 26 dahil dito. Dapat makita niyo at ni Fonse ang lahat sa mata ni Chong. At gusto kong magkahint ang mga nagbabasa na kaya ganon ang ginagawa ko eh dahil may pinapalabas ako, na through gesture, kahit na hindi gestures ng mga tauhan sa ‘Dilemma’, eh may ibig sabihin.

Nakikita ko ngayong nasa baba mo ang nakakuyom mong palad, sinasalo nito ang mabigat mong ulo. Ibig sabihin niyan, bored ka na…XD

5. Inaamin ko na kahit hindi halatang napakadefensive ko, minsan na-ooverdo ko siguro talaga. Hindi ko sasabihing tao lang ako at nagkakamali, kasi ‘yan ang parehong rason kung bakit mas mataas ‘daw’ tayo sa mga hayop. It will invalidate the proposition. Kahit planado ko na ‘yung kwento sa simula pa lang, liliko at liliko pa rin. Siguro nga sumobra, kasi planado. Siguro nakaka-umay nga talaga. Kumbaga naging crispy pata na ‘yung nilaga, natuyo at nawalan ng katas. Kaya nga pagkatapos nito sasalain ko uli. I-eedit. ‘Yung 21 pages gagawin kong 50. Hindi ko pa kasi naeexplore ‘yung mathematical relationship sa reasoning at intellect ni Chong at ni Fonse. Baka may bagong equation akong makuha. Brilliant right? XD

---------------------------------------------------------------------

Ikinambiyo ni Alfred ang minamanehong sasakyan sa harap ng kanilang bahay.

“Manang, pakikuha ‘tong mga plastic…” Bumaba siya na hapo mula sa magarang sasakyan.

Tinungo niya ang compartment sa likod ng van na puno ng plastic. Laman nito ay mga bagong damit, bagong sapatos, bagong cellphone. Lahat ay bago at pawang mamahalin.

Ilang saglit lamang ay ilang mabibigat at nagmamadaling mga yabag ang narinig niyang papalapit sa kanya. “Manang, paki-ingatan itong kulay blue na…” Hindi na niya natapos ang kanyang mga salita. Nayukayok siya sa tabi ng sasakyan, habang dumaloy sa kanyang ilong ang sariwang dugo.

Suntok ni Alfonse ang sumalubong sa kanya.

Sinubukang tumayo ni Alfred mula sa lupa ngunit nabigo siya. Yumukod si Fonse at siya'y kwinelyuhan. “Putang-ina ka! Ang sama mong makatingin sa akin kapag kasama ko si Chong. Kulang na lang umapoy ako sa kahihiyan dahil mali ‘yung ginagawa ko! Tapos malalaman kong gusto mo rin pala siya!” Kinabig siya ng kaharap palapit. “Gusto mo pa talagang agawin sa akin si Chong ano? Gago ka!” Muli’y sinuntok ni Fonse ang kakambal.

“Tang-ina ka rin! Ano bang pinagsasabi mo?” Tila lumabo ang paningin ni Fred. Hinawakan niya ang labi niyang pumutok.

Tila magkaharap sa salamin ang dalawa. Bawat hilatsa ng kanilang mukha ay walang pinagkaiba, lalo na ang kanilang mga mata. Ang mga singkit na mata ni Alfred ay nagtatanong. Ang mga singkit na mata ni Alfonse ay nag-aapoy.

“Magmaang-maangan ka pa! Sagarin mo ako!” Tumayo si Fonse. Mabibigat ang kanyang bawat hininga. Ang maamo niyang karakas ay naglaho. Tiningnan lamang niya sa baba si Fred na dumadaing sa sakit. “Alam ko na ‘yung tungkol sa date niyo TWO YEARS AGO. Nung pinag-usapan niyo kung anong plano niyo sa akin at nung tinanong mo siya kung paano kayo. Shit ka, nag-enjoy ka ba sa paghawak sa kamay niya?” Sinipa niya ang kakambal.

Tumayo si Fred. Hindi niya maituwid ang kanyang nananakit na katawan. Nabakas sa kanyang labi ang isang ngiti kasama ng pagpanaw ng pagtatanong sa kanyang mga mata. Napalitan ito ng pangungutya.

“May nalalaman ka pang dapat maghiwalay kami ni Chong! Shit ka! Ang galing mong umarte!”

Ilang tao mula sa mansiyon ang lumabas upang tingnan ang kaguluhan at dinggin ang sigawan. Maski ang guard sa gate ay tumatakbong pumunta. “Ser, tama na… ‘Wag po kayong magsakitan…” Si Manang Elsa ay namagitan na rin. Tinitigan lamang ng ibang katulong ang magkakambal.

Tila nahimasmasan si Fonse sa narinig. Ang kanyang mabibigat na hininga’y unti-unting gumaan. Ang kanyang nakakuyom na mga palad ay unti-unting lumuwag. Pumikit siya’t huminga ng malalim.

Inakay ng guwardiya si Fred na paika-ika. Mahigpit ang yakap niya sa kanyang tiyan. Tumutulo ang pawis mula sa kanyang noo. Tinungo nila ang daan papunta sa pinto ng mansiyon.

Saka dinamba ni Alfred si Alfonse.

“ ‘Yun ba ang ipinuputok ng butsi mo! ‘Yung date namin TWO YEARS AGO! TWO YEARS AGO!!! Tarantado! ‘Edi nalaman mo ngayong hindi ka naman talaga mahal ng Chong na ‘yan!” Kinuwelyuhan ni Fred ang kakambal na nakahiga sa lupa. Mahigpit, puno ng galit. “At sa tingin mo talaga papatulan ko ‘yang bakla mong shota! Sa tingin mo talaga pumapatol ako sa bakla!”

Nagitla ang lahat sa narinig. Umugong ang bulungan ng mga katulong sa pintuan. Naaligaga si Manang Elsa sa mga naririnig.

“…Tinukso ko lang ‘yung baklang Chong na ‘yun! Shit! Tumira ka ba! Bakit mo naisip na gusto ko siya? Huwag mo akong itulad sa’yo, gago ka!” Nanatiling nakahiga si Alfonse sa malamig na semento, walang ginagawa at tila walang buhay. Lumuluha ang kanyang mga mata. “…Tiningnan ko lang kung bibigay sa akin ‘yung baklang hindi bumigay sa’yo! Trip lang ‘yun, laro-laro lang!”

Malamig ang kapaligiran. Malakas ang ihip ng hanging hindi karaniwan sa buwan ng Abril. Sa sementong kinalulugmukan ni Alfonse ay wala siyang madama kundi kalungkutan.

“…Eh ‘yung sa inyong dalawa, ano?” Kinabig ni Fred palapit ang kwelyo ng kakambal. Malayang sumunod ang katawan ni Fonse. “…Anong tawag mo dun? PAGMAMAHAL? PAG-IBIG? TARANTADO KA! Hindi mo man lang naisip na sa tuwing nakikipaglandian ka sa baklang ‘yun, ang mukha ko ang nakikita ng mga tao, nakikita ng mga taong nandidiri at nagagalit sa inyo. Mukha mo at MUKHA KO!!!” Muli’y dumapo sa mukha ni Fonse ang kamao ni Fred.

Kinuyom na lamang ni Fonse ang kanyang mga kamao. Dama nito ang magaspang at maduming lupa.

“…Baka naman kasi mamaya, bakla ka na rin? Hindi ba ganoon daw ‘yun, bakla daw ang nagkakagusto sa bakla! Ano, bakla ka diba? Bakla! BAKLA!”

“PAPA!”

Matinis ang sigaw na iyon, sigaw ng isang babae. Lahat ng tao’y napalingon sa pinagmulan noon. Maski si Alfred ay napahinuhod. Nabakas sa kanyang mukha ang pagkagulat.

Humangos ang mga katulong na takot at gulat. Si Alfred ay tumayo’t tumungo sa gilid ng gate, malapit sa halamanan. Nanatiling nakahiga si Alfonse sa sementong daanan, nakatitig sa langit na nakukulapulan ng maitim na mga ulap.

Ibinaling ni Alfonse ang kanyang lumuluhang mga mata pababa sa kinaroroonan ng mga tao. Nakita niya ang kanyang amang hawak ng mahigpit ang dibdib at tila hindi makahinga. Gayon din ang kanyang inang unti-unting nayuyukayok at nawawalan ng malay-tao.

Tahimik sa loob ng ospital.

Tanging kalmadong yabag lamang ng mga tao ang maririnig, minsa’y mga aparatong walang kulay at walang buhay. Malimit ay uugong ang pager na nagtatawag ng mga pangalang hindi kilala ng mga taong aligaga at hindi mapanatag sa kalagayan ng mga mahal nilang nasa dagok ng kamatayan.

Ganoon ang nadarama ni Alfred.

Minsa’y tatayo siya’t lalakad. Pabalik-balik. Walang pagtigil. Walang kasiguraduhan.

Malimit ay uupo siya. Magkahawak ang kanyang mga palad. Mahigpit. Puno ng pinaghalong galit at pag-aalala. Palakas ng palakas ang pagtama ng kanyang sapatos sa sahig. Nawawalan ng pagtitimpi. Saka niya ibabaling kay Alfonse ang nag-aapoy niyang tingin.

Ngunit hindi siya titingnan pabalik ni Fonse.

Nakatulala si Alfonse. Walang bakas ng pag-aalala, pagkalungkot, pagtitimpi at pagkagalit sa kanyang mukha. Tila isang bangkay, pinanawan ng lakas, puso at buhay.

Naaninag niya sa gilid ng kanyang mata ang mabilis na pagtayo ni Fred, nagmamadali, tila papatay.

“Tarantado ka! Bakit ka nandito!” Hindi inalintana ni Fonse ang narinig. Kahit na hindi siya ang pinatutungkulan, manhid na siya sa mga salitang iyon. Nanatili siyang nakatitig sa kawalan.  “…Inatake sa puso ang tatay ko dahil sa’yo. Tapos ang lakas ng loob mong magpakita dito!”

“Huwag mong isisi sa iba ang mga kasalanan mo!” Natauhan si Fonse sa narinig. Pamilyar ang boses, hindi malaki ngunit hindi rin maliit, at may lambing. Ngunit ngayon ay may galit. “At anong susunod mong gagawin? Susuntukin mo ako? Bakit? Mababago ba nun ang katotohanang hindi aatakihin ang tatay niyo kundi dahil sa pinaggagagawa niyo?”

Nilingon ni Fonse ang kakambal. Nakatalikod ito at hindi maaninaw ang kaharap. Ang malinaw lamang ay kinukuwelyuhan ito ng kanyang kakambal.

“Hindi ba’t girlfriend mo si Sandra Altamirano hindi ba?” Nagulat si Fred sa narinig. “At alam mong buntis siya?”

Natauhan si Fonse sa narinig, ngunit nanatiling nanghihina ang kanyang katawang hindi niya maigalaw.

“At kahit na alam mong buntis siya, pinabayaan mo na lang siya bigla. At hindi lang iyon, sinabi mo pa sa kanyang hindi mo siya matutulungan, na hahayaan mo siya magdesisyon sa isang bagay na ginusto niyong DALAWA…”

Dahan-dahang tumayo si Alfonse. Nanatiling walang sigla at buhay ang kanyang mga mata.

“Kaya ako nandito ngayon kasi nagtangkang magpalaglag ang girlfriend mo. Inisip niyang magpalaglag sa mumurahing clinic ng kung sino-sinong hindi lisensiyadong doctor. Hinarap niyang mag-isa ‘yun, hinarap niyang wala ka…”

Lumuwag ang mahigpit na hawak ni Fred sa kwelyo ng kaharap. Tila nanghina siya. Napaupo siyang tila nawalan ng lakas.

Saka nakita ni Fonse ang kausap ng kakambal. Nagkatinginan sila. Sa kanya’y mga matang nagdadalamhati, sa kanyang kaharap ay mga matang puno ng pag-aalala.

Nakatayo sa kanyang harap si Chong.

-------------------------------------------------------

Pinisil ng marahan ni Chong ang kamay ni Sandra.

Inidilat ng babaeng payapang nakahiga sa kama ang kanyang mapupungay na mga mata. Una niyang nasilayan si Chong, si Chong na nakangiti ng matamis.

 “Okay ka na sabi ng mga doktor. Walang nangyari sa bata. Buti’t nahimatay ka at naabutan kita…”

Napangiti si Sandra. Ngiting puno ng pasasalamat.

“Bakit sa mumurahing clinic? Bakit sa Quiapo pa?” Humigpit ang hawak ni Chong sa kamay ng kaharap.

“Ayokong malaman nila Lolo… Magiging kahihiyan ako…” Malamlam ang ilaw sa pribadong silid ng ospital, ngunit hindi maitago noon ang malayang pag-agos ng mga luha ni Sandra.

“Mayaman naman kayo ‘diba. Pwede ka namang magbayad ng doktor sa private hospital hindi ba?” Puno ng pag-aalala ang mukha ni Chong. “Hindi mo ba naisip na pwede kang maubusan ng dugo kung itinuloy mo ‘yung plano mo, na pwede kang mamatay? Sana naisip mo muna ‘yun…” Tumigas ang mukha niya. “’Yang bata lang sa sinapupunan mo ang gusto mong patayin, hindi pati ikaw…”

Nagitla ang kuya ni Sandra na nagbabantay sa kanya. Nakakrus ang kanyang mga braso. Malimit ay itutuon niya ang galit niyang mga mata kay Alfred na nanatiling nakayuko. Nakasandal lamang si Alfonse sa pader, matamang tinitingnan ang kalahatan ng mukha ni Chong.

“Kung gagawa ka ng plano para sa kalungkutan ng iba, siguraduhin mong hindi ikaw ang masasaktan. ‘Yung sanggol lang gusto mong mamatay, siya lang ang dapat mamatay!”

Ang payapang pagluha ni Sandra ay naging paghikbi. Umugong ang kanyang hinaing sa loob ng puting silid. Nag-angat ng tingin si Alfred. Nakita niya ang mukha ng kasitahang puno ng pasakit.

“Alam mo kung bakit ka umiiyak, kasi ayaw mo naman talagang ipalaglag ‘yung bata. Natatakot kang mawalay siya sa’yo, gusto mo siyang alagaan. Narealize mong hindi mo pala kayang gawin ‘yung plinaplano mo, at hindi mo matanggap sa sarili mong nagawa mong isiping ipalaglag ‘yang baby mo. Hindi ba’t masaya mo ngang ibinalita ‘yan sa boyfriend. Dangan lamang at napaka-iresponsable ng lalaking ‘yun…”

Ibinaba ni Fred ang kanyang tingin, mga tinging puno ng pagsisisi.

“…Hindi naman talaga ‘yang bata sa sinapupunan mo ang gusto mong iwasan. Ang gusto mong takasan ay ‘yung bunga ng pagkakaroon mo ng anak, lalo na kung mag-isa ka lang. Pero maraming paraan, Sandra, maraming paraan. Hindi lang ang pagpapalaglag diyan tanging ang sagot…”

Itinuon lamang sa kanya ni Sandra ang kanyang luhaang matang napuno ng pag-asa.

“ ’Wag ka na uli gagawa ng isang bagay na pagsisihan mo sa huli, maliwanag!” Tumayo sa upuan si Chong. “…Kapag ginawa mo ‘yun, kulang ang habambuhay mo para magsisi…” Lumakad siya papuntang pinto. Huminto siya sa paanan ng kama, kung nasaan si Alfred. Tiningnan niya ang katabi, ngunit iniwasan lamang siya nito.

“Fred…” Puno ng pagmamahal ang tawag na ‘yun ni Sandra.

Lumapit si Alfred sa tabi ng kama’t hinawakan niya ang kamay ng kasintahan. Nagtinginan sila, pagsisi ang kay Fred habang kapatawan ang kay Sandra.

“Mag-usap tayo sa labas…” Nilingon ni Fonse ang katabi. Itinuon niya dito ang kanyang mga mata. Malamlam, nakapanlalamig. Hindi mapigilan ni Chong na iwasan ang mga titig na iyon.

Lumabas si Alfonse at Chong sa silid.

“…Tanggap na nila lolo ang magiging baby natin…” Bakas ang napakatamis na ngiti sa labi ni Sandra.

Hindi ring mapigilang mapangiti ni Fred, ngiting taos mula sa puso. Maging ang kanyang mga mata’y maluha-luha.

“Kaibigan mo si Chong?”

Nawala ang ngiti sa labi niya. “Magkaklase kami sa ilang subject…” Naaligaga si Fred at yumuko.

“Dapat pasalamatan natin siya. Kung hindi dahil sa kanya…” Nahalata ni Sandra ang panlalamig ng kasintahan. “Hindi ba kayo magkasundo ni Chong?”

Napangisi si Fred. “He’s gay. Bakla…”

Nagulat si Sandra sa narinig, ngunit ilang saglit pa’y lumiwanag rin ang kanyang mukha. “But, what’s wrong with that?”

“…Girlfriend siya ni…” Natigilan si Fred, hindi alam kung itutuloy ang sasabihin. “…Fonse, sila ni Fonse…”

Maging si Sandra’y natigilan. Tinitigan lamang niya ang kaharap. Humigpit ang haplos niya sa palad ni Alfred.

--------------------------------------------------------------

Akala niyo kung ano na 'yung Chong - Fred, ano...XD Last FOUR Chapters. Baka matagalan muna, Prelim na kasi naming niyan eh. At medyo mabigat ang susunod na chapter (Chong-Fonse Conversation).