ROOFTOP: Teaser

ROOFTOP TEASER: ANTIPATIKONG RAKISTA

By: Tin Fabian

Eric

Alam mo thoughtful si God, hindi man lahat ng gusto ko ay pinagbibigyan nya, hindi naman siya nakakalimot na bigyan ako ng mga right set of people na aalalay sa buhay ko sa mga oras na kaylanganin ko sila. Pero ang hinding hindi ko makakalimutan at lubos na ipinagpapasalamat sa kanya ay yung time na nakilala kita at pagkakataon na maging parte ka ng buhay ko.

Eric, natatandaan mo pa ba noong una tayong magkita? Nakaupo ka non at binabasa mo ang favorite mong libro, ngayong naalala ko, hindi ko parin pala alam kung ano ang title ng librong yon.

Naniniwala ako sa tadhana Eric, naniniwala ako na hindi basta bata nag-krus ang ating mga landas.

Eric kung nasan ka man ngayon... gusto kong malaman mo na naghihitay parin ako... sa rooftop... kung saan sinumulan nating mangarap para sa isa’t isa.

 Art

Art Dizon

Eric, natatandaan ko pa ang unang araw na nagkita tayo. Kahit na labing pitong taon na ang nakalilipas, nakakatuwang isipin na parang kaylan lang nangyari ang lahat.

August 4, 1996 habang ang buong pilipinas ay naghahanda at nagaabang na masungkit ng boksingerong si Mansueto “Onyok” Velasco ang kauna-unahang gintong medalya ng Pilipinas sa Olympics, laban sa bulgariang boksingero na si Danel Petrov, ako naman ay daig pa ang nanalo sa lotto, hindi kay Onyok, pero dahil sa wakas, pagkatapos ng 3 buwan na pakikipagkulitan at pagmamakaawa, napapayag ko narin ang aking mga magulang na sa Maynila na humanap ng mapapasukang trabaho.

Katatapos ko palang noon ng kursong Fine Arts major in Advertising sa isang state college malapit sa aming lugar. Hilig ko talaga ang designing lalo na ang advertising, wala naman sa pamilya namin ang magaling magdrawing o kaya naman nasa idustriya ng advertising, pero siguro kakambal lang talaga ng pangalan kong “Art” ang pagkahilig ko dito, simula pagkabata kasi kinakitaan na ako ng mga magulang ko ng interest dito, nakakatawa nga eh.., minsan kinukwento nila sakin na mas pinapanood ko pa daw ang mga commercials kesa sa totoong palabas sa TV at madalas pag nagpupunta kami ng palengke o kaya naman ng mall sa bayan, mahilig akong mangolekta ng mga brochures o pamplets. Di rin nakakaligtas sakin ang mga clippings sa dyaryo lalo na pag nagandahan ako sa concept o kaya naman sa design.

Naging supportive naman ang mga magulang at mga kapatid ko sa ginusto kong kurso, kaya kahit kapos kami sa pera, pinag-aral parin nila ako sa kabila ng pagiging magastos na kurso ng Fine Arts.

Hindi naman ako nagpabaya sa pagaaral at dahil narin gustong gusto ko ang pinagaaralan, naging suma cummlaude ako ng aming batch. Pero kasabay ng pag-graduate ay ang katotohanan na hindi ko makakamit ang mga pangarap ko kung magpapatuloy akong mag stay sa probinsya. Walang opurtunidad para sakin dito, Oo meron mga small time design firm sa aming lugar at marami ding mga naghahanap ng graphic artist na kadalasan gumagawa ng mga invitation o kaya naman streamers. Pero mataas ang pangarap ko, gusto kong magtrabaho sa isang sikat na Advertising Agency at makagawa ng mga magagandang ads ng mga sikat na brands.

Alam kong kung pakikingan mo ito tiyak na matatawa ka sakin Eric, pero anong magagawa ko, eto ang pangarap ko, at kung hindi dahil dito, hindi tayo pagtatagpuin ng tadhana.

Kaya naman nabuo ang desisyon ko na makipagsapalaran sa Maynila. Pakiramdam ko kasi mas malalapit ako sa mga pangarap ko kapag nakarating na ako doon, katulad ni Mark Lenin, ang nagiisa kong best friend sa probinsia.

1st Year college palang kami noon ng magdesisyon ang kanyang mga magulang na lumipat ng maynila, syempre nakakalungkot, kaso ganon talaga eh. Pero hindi naman natapos doon ang aming pagkakaybigan, madalas ay nagsusulatan kami sa isa’t isa, pag bakasyon o merong special na araw tulad ng birthdays, fiesta o kaya naman pag trip nya lang, umuuwi sya sa probinsya.  hindi sya nakalimot Eric.

Pero ang labis na pinagsisisihan ko ay hindi ko nagawang mapagtapat ang nararamdamang pagibig para sa kanya bago siya umalis ng aming bayan. Noong time kasi na’yon, sariwa pa sakin ang mga ala-ala ni Jason, ang lalaking lubos na nagpatibok ng puso at minahal ko ng sobra-sobra.

Eric, alam mo naman ang lahat lahat sakin diba? Kahit na ang aking totoong pagkatao. Oo, nerd ako kung titignan, malapad at malaking eyeglasses, naka pumadang buhok, daig ko pa nga si Jose Rizal sa ayos ng buhok eh,  sa unang tingin hindi mo aakalain, pero ang totoo, ibang ang preference ko pagdating sa pagibig, sabihin na nating hindi siya common, na kokonti lang ang nakakaintindi.

Anyway pumayag sya na sunduin ako sa bus station sa Manila at ihatid sa bahay ng Tita ko na pansamantala kong tutuluyan habang naghahanap ng murang apartment na malilipatan, nag alok din si Mark Lenin na sa kanila nalang ako pansamantalang tumuloy dahil mag-isa lang naman siya sa tinutuluyang condo, pero hindi na ako pumayag dahil narin siguro sa hiya at isa pa, bilin ni Tatay na doon ako kina Tita manuluyan muna para narin sa ikakapanatag ng loob nya.

Kung dati lagi kong pinipilit ang sariling bumangon pagkatapos ng mahabang tulog, noong araw na’yon kusang bumangon ang excited kong katawan, dali dali kong inayos ang pinagtulugan, naghilamos, at nagsipilyo. Napalingon ako sa aninag ng araw na pilit pumapasok sa bintana, medyo madilim sa loob ng aking kwarto kaya dali dali kong binuksan ang mga ito, nagliwanag ang buong kwarto, napatigil panandalian, nakita ko kasi ang mga naka empake kong mga gamit, ngayon lang nagiging totoo sakin ang lahat, ang totoo medyo nalulungkot din ako sa pagalis ko, ma mimiss ko ng sobra sobra etong kwarto ko at hindi ko alam kung kailan ako makakabalik sa lugar na’to. 

Magdadrama pa sana ako ng biglang may kumatok sa pinto.

“Art! Art! Gising ka na ba?” si Ate Apple ang panganay saming magkakapatid. “Meron kang tawag, long distance, si Mark Lenin.” Duktong nya.

Dali dali kong pinagbuksan si Ate Apple...

“Talaga ate?” Excited kong salubong.

“Oo!” sagot naman ni Ate Apple sabay bigay ng wireless phone sakin.

“Hello Best!” excited kong bungad.

“Best! Happy Morning!” sagot naman sa kabilang linya.

“Happy Morning Best! Napatawag ka?”

“Confirm ko lang kung tuloy ka ngayon.”

“Oo naman Best! Tuloy na tuloy!”

“Hehehe Halata nga, sige hintayin nalang kita sa Isarog bus station ng 8pm, papasok na kasi akong work ngayon, see you tonight!”

“Wow best workaholic ka talaga 6 palang ng umaga!”

“Loko! traffic kasi kaya kailangan maaga akong pumapasok, basta hihintayin nalang kita sa bus station kung magkaproblema pwede mo akong tawagan sa opisina, alam mo naman number sa office right?”

“Opo kaso nakakahiya, bakit kasi hindi ka pa bumili ng pager para dun nalang ako mag-memessage sayo!”

“Best, alam mo namang kasisimula ko pala sa work di ko pa kayang bumili ng ganyang mga bagay”

Kilalang kilala ko itong si Bestfriend Mark Lenin, ang totoo hindi lang talaga mahilig si Best sa mga ganong klaseng mga gadgets, kung tutuusin sa yaman ng kanyang mga magulang easy lang na makukuha nya ito pareho kasing nagtatrabaho bilang doctor sa isang sikat na hospital sa Maynila ang mga magulang ni bestfriend.

“O sya sige Best, baka ma late ka pa mamayang gabi nalang ah!” paalam ko sa kanya.

“Oo naman Best, dinner muna tayo then hatid kita sa bahay ng Tita mo”

“Sige, ingat Best!”

“Ikaw din Best, ingat!”

Nang naputol ang linya mas dumaloy ang excitement sa dugo ko, di ko maiwasang ngumiti na parang baliw, doon ko naman napansin na katabi ko pa pala si Ate Apple.

“ARU! Ano kaya ang pinagusapan nila bunso at besfriend nya at abot hanggang tengga ang ngiti ngayon!” panunukso nito habang kinukurot ang pisngi ko.

“ATE! MASAKIT!” saway ko “Syempre! Susunduin nya ako dun sa bus station sa Manila, malamang excited ako!” sarkastiko kong sagot kay Ate.

“O sya sige, nakahanda na ang almusal, tatawagin ko nalang sina Ate Bon at Ate Potchie mo, mauna ka na, nandoon na sina Mama at Papa.”

“Sige po Ate” akmang aalis na sana ako ng biglang...

“Art sandali..” dali daling naglabas ng pera si Ate Apple mula sa kanyang wallet at dahan dahang nilagay sa bulsa ng aking panjama.

“O eto bunso, pandagdag, pagpasensyahan mo na medyo matumal kasi sa pagtitinda ng mga gulay, hayaan mo papadalhan pa kita pag nakalwag luwag”

“Naku Ate! Hindi ka na dapat nagabala, binigyan narin ako kagabi nila Mama at Papa saka sobra sobra na ang nagastos nyo maituloy ko lang ang plano kong ito, nahihiya narin ako pati si Diana pinagbili nyo”

Eric, kung ang ibang bata merong mga alagang aso o pusang kinalakihan, sakin naman isang kalabaw... si Diana.

“O magdadrama ka na naman, naaalala mo na naman si Diana, hayaan mo na, si Mang Eddie lang naman ang bumili para sa sakahan nya, isa pa sabi naman ni Mang Eddie pwede mo doon dalawin si Diana.”

“Nakakamiss lang kasi Ate”

“Aruuu! E iiwan mo nga kami dito eh! Masanay ka na!” “Sige magalmusal ka na.”

 Sabay sabay kaming nag almusal noong araw nayon, si Papa walang bukang bibig kung di ang pangalan ni Onyok at kung gano ka liyamado ito sa laban, si Mama naman walang tigil sa kabibilin tungkol sa mga dapat kong gawin pag nasa Manila na, si Ate Apple naman mga tips kung pano kumuha ng trabaho, at ang dalawa ko pang kapatid na sina Ate Bon at Ate Potchie, walang tigil sa pangiinis sakin at pagsabing wala na silang kukulitin pag nawala ako.

Matapos mag-agahan, dahil naka impake narin naman ako, inihatid na ako ng aking pamilya sa Bus Station.

“Ang daming tao!” sabi ni Ate Bon pagkababa sa sasakyan.

“O, anak basta pag dating mo doon trabaho muna, wala munang girlfriend girlfriend!” si Mama

“Aba! Eh pagbabawalan mo ang anak nating mag girlfriend eh ka gwapo nitong anak natin!” si Papa

“Oo! Kaso kung papalitan nya lang salamin nyang napakakapal at aalisin tong sobrang outdated na buhok na laging naka pumada!” biro ni Ate Potchie habang ginugulo ang buhok ko.

“Basta anak kahit ilang girlfriend pa yan, kahit nga bigyan mo na ako ng apo pagbalik mo mas maganda!” dagdag na biro ni Papa sakin.

“Pete! Tumigil ka! Bata pa iyang si Art!” saway ni Mama kay Papa.

“Wag kang magalala Mama, good boy yang si Art, diba Art!” si Ate Apple sabay kindat sakin.

Ang totoo Eric noong time na iyon, hindi pa alam ng pamilya ko ang tunay kong kasarian o preference pagdating sa pakikipag relasyon, siguro kung me nakakahalata man o alam na talaga kung sino ako, si Ate Apple yon, pero hindi nya ako tinanong, lagi nyang sinasabi na kung ano man ang gusto kong sabihin sa kanya, maiintindihan nya. Pero ako ang hindi pa handa, siguro hiya narin kaya mas pinili kong manahimik, kahit sa loob loob ko gusto kong pagsigawan ng bading ako, na lalaki ang gusto ko.

“O pano anak, aalis na kami, kaylangan naming habulin ng mga kapatid mo yung paninda natin para bukas, kung mamaya pa namin pupuntahan baka hindi na kami pansinin dahil nanonood na ng laban ni Onyok!” biro ni Mama, pero bakas na mukha nya ang pagkalungkot pero pinipilit nitong mag-biro.

Isa-isang yumakap at nagpaalam ang aking mga kapatid at magulang, nagulat nalang ako na ako nalang magisa kasama ang mga bagahe ko. Nakaalis na sila Mama. Eric doon ko naramdaman ang matinding lungkot at takot, kung kanina sobrang excited ko, noong mga panahong iyon, kabaligtaran ang naramdaman ko.

Tumawag ako ng isang kargador para tulungan akong ipasok sa waiting area ang mga bagahe ko. Dahil punong puno ang bus station, napunta ako sa dulong upuan sa waiting area.

Mainit at siksikan sa waiting area lahat nagkakagulo, me mga taong nagkukwentuhan at mga guard na pilit sinasaway ang mga pasaway na pasahero.

Matapos kong ayusin ang mga gamit at naging komportable sa kinauupuan, doon ko na naramdaman agad ang pagka-homesick. Di paman nakakalipas ang isang oras namimiss ko na ang mga magulang at kapatid ko.  Finally, parang sampal na bumalik sakin ang lahat, nagsimula ng magbago ang buhay ko, mula sa pagiging dependent, isa na ako ngayong independent....

Pilit kong pinakalma ang sarili ko, kahit nangingilid na ang mga luha ko pilit kong inaliw ang sarili sa pamamagitan ng pagmamasid sa paligid. Pilit tinatanong ang sarili na ang mga tao sa loob ng bus station nayon, katulad ko ay may mga kanya kanyang dahilan kung bakit pinili nilang umalis saming probisya.

Magmo-moment pa sana ako ng me isang lalaking dumaan sa harap ko. Dahil sa liit ng pagitan ng mga bangko sa waiting area pilit niyang siniksik ang sarili para makarating sa bakanteng upuan na nasa tabi ko lang.

Di ko na sana siya titignan at papadaanin nalang sana ng biglang nagsalita ito.

“Excuse me...”  suyo ng lalaki.

Di ko alam pero merong kakaiba sa boses nito na nakaagaw ng atension ko at napatingin ako.

Isang matangangkad na lalaki na naka black na leather jacket at gitarang sakbit sakbit sa kanyang likuran, kikilatisin ko pa sana ito ng bigla itong pumihit patalikod sa akin at hindi sinasadyang tumama ang gilid ng kanyang gitara sa mukha ko.

Dahil sa lakas ng impact ng gitara niya sa mukha ko, panandalian akong natulala nang...

“Shit!” sigaw ko ng mapasing dumudugo ang aking labi, dahil katabi lang ng kinauupuan ko ang restroom, dali dali akong pumunta dito sapo sapo ang dugong tumatagas sa labi ko.

Kahit mahapdi dali dali kong tinapat ang labi ko sa tubig na lumalabas sa gripo, takot ako sa dugo Eric, kaya naman nung mga oras na iyon parang hihimatayin na ako.

Matapos ang walang katapusang  ilang minuto, tumigil na sa pagdurugo ang labi ko, dali dali akong kumuha ng tissue at dinampi ito sa sugat. Tinignan ko ang aking sarili sa salamin, namamaga ang labi ko, mukha nakong wasted. Dun na kumulo ang dugo ko, kaya naman dali dali akong lumabas sa restroom at tinumbok ang dati kong upuan kung saan katabi ang lalaking nakabunggo saking labi.

Pero laking gulat ko ng nakita ko ang lalaki ng komportable sa pagkakaupo nya habang nagbabasa ng libro, hindi man lang nag effort na sundan ako para humingi man lang ng sorry.

Pero ang pagkainis ay napalitan agad ng pagkamangha, doon ko napansin ang buong itchura at kakaiba nitong porma.

Astig, mala Bon Jovi ang buhok nito sa haba, maputi at masasabi mong matangkad kahit na nakaupo ito, di ko din maiwasang isipin na isa siyang musikero dahil sa dala dala nitong gitara (na tumama sakin) na nakalagay sa isang black sleeve na punong puno ng sticker sign na peace.

All black ang porma nito, black leather jacket matching with black shirt na may nakasulat na “Talk to the Hand”, skinny jeans, studded bracelet, merong tunnel earing at black eyeliner. Kung iisipin mo hindi siya yung usual na lagi mong nakikita, siguro sa TV pwede pa, para kasi siyang member ng isang heavy metal band at puting face paint nalang ang idagdag mo... isa na siya sa international band na KISS.

Pero sa kabila ng lahat, kitang kita parin dito ang pagka magandang lalaki nito, parang kahit anong gawin niyang ayos eh gwapo parin. Yung tipong maiintimidate ka kapag sinubukan mong lapitan at kausapin ito, na ikaw ang magmumukhang pulubi pag pinagtapat kayo.

Eric... iyon ang una kong impression sayo... antipatikong rakista.  

--- Full Chapter Premier this January 1, 2014 here at MSOB ---

Pano kung isang araw magkrus ang ladas ng dalawang magkaibang mundo. Si Art, isang designer, introvert, nerd, at may pusong babae. Si Eric, isang aspiring rockstar, extrovert at straigth. Pero sa kabila ng kanilang mga pagkakaiba at panahon kung saan tahasang kinukundena ang pagiging isang bakla, nagawa parin nilang maging matalik na magkaybigan na handang ipaglaban ang kaligayan ng isa’t isa ano man ang mangyari.

Susubukin ng panahon at hamon ng buhay, isang pagkakaybigang walang hanggan, sa lugar kung saan hawak at natatanaw nila ang buong mundo... Rooftop.