Kung Kaya Mo Akong Mahalin 17

Merry Chrismas and a Happy New Year to everyone!  

Salamat po sa pagsubaybay ng aking kuwento at sa inyong moral support para sa aking pagsusulat.

Hindi ko po talaga matiis na hindi magsulat kaya naman kahit busy, ginawa ko pa rin.  Less than a month till my faithful day but hindi ko pa rin po nasisimulan ang paper proper.  Pero I made a great leap kaya naman po sobra akong natuwa to the point na nakapagsulat ako ng isang chapter.  This keeps running in my mind kaya I can't help but write this.  Baka kasi makalimutan ko pa.    

Due to this unexpected update (even for me), hindi na po ako magsasabi ng date ng update.  Mahirap na, baka kainin ko na naman ulit ang sasabihin ko.  But don't expect an update anytime sooner.     

Comment, suggestion or violent reaction?  Comment lang po dito o ie-mail niyo ako sa karatekid.stories@gmail.com.  I still truly hope na matapos ko na ang dapat kong tapusin para makabalik na po muli ako sa pagsusulat.  I even ask God's help by attending and completing the Misa de Gallo para dito.  Again, I am asking your prayers for this.

Salamat po.

Chapter 17

-Yuri-

Pasimple kong binabantayan ang pagdating ni AN.  Alam ko namang darating ito dahil kasama siya ng magdesisyon ang kanyang barkada na magdinner.  Pero dahil hindi pa siya dumarating, medyo hindi na rin ako mapakali.  Kahit gustung-gusto ko nang itanong sa kanila kung nasaan ito, hindi ko ito ginawa dahil na rin sa hiya. 

Tila wala ring nakaalala sa kanya sa magbabarkada dahil na rin kay Wolfram.  Kung hindi pa nag-CR ang ‘asawa’ ni Andre, hindi pa maitatanong ni Karl kay Luke ang tungkol kay AN.  Ito ang huling pagkakataong magkikita kami at sigurado akong hindi na ito mauulit pang muli kaya naman parang hindi naging maganda ang aking pakiramdam ng aking malaman na hindi ito makakadalo. 

Bagsak ang balikat, namaalam ako sa kanilang magpupunta sa palikuran habang bahagyang hinahawakan ang brasong dinaplisan ng bala kagabi.  Medyo kumikirot pa rin pero sa tantya ko, tatlong araw lang ay magaling na rin ito.  Alam kong hindi pangkaraniwan ito dahil nang minsang sabay kami nagkasugatan ng aking ama sa tagiliran (halos parehas rin ang laki nito) habang nagtetraining kami sa katana, ang sugat ni ama na halos tumagal ng tatlong lingo ay isang lingo lang sa akin kahit parehas ang panggagamot sa amin ni ina.  Sa puntong iyon, napansin ng aking pamilya na hindi pangkaraniwan ang kakayahan ko sa paggaling.  Kaya naman ng malaman ni ina na walang naiwang bala sa aking sugat, hindi na rin ito nag-alala para sa akin kagabi.    

Habang papunta sa palikuran, hindi ko maiwasang malungkot dahil sa hindi pagdating ni AN sa dinner.  Napaisip rin ako sa kanyang ikinilos kagabi at kaninang umaga.  Kung noong malapit pa kami sa presinto, si Keith ang halos hindi nagsalita sa katahimikan, si AN naman ang biglang natahimik ng dumating siya sa amin.  Marahil hindi siya sanay sa bahay kagaya ng sa amin kaya naman nagpumilit siyang umuwi kagabi noong makita niya ang aming maliit na bahay.  Kung meron pa lang talagang masasakyan papuntang campus kagabi, pinauwi ko na ang mga ito dahil nakadama ako ng hiya sa itinuran ni AN. 

Tila hindi rin naging maganda ang tulog nito dahil noong magising kami ni ina para magtraining, nagising na rin ito kahit halos tatlong oras lang ang nakararaan simula ng mahiga kami.  Binati kami nito ni ina ng magandang umaga at nakiusap siya kay ina kung pwede siyang manood sa kanyang training.  Pero dahil hiwalay kami ni ina ng dojo kapag Biyernes, si ina lang ang napanood nito.  Inudyukan pa ito ni ina na sa akin na lang sumama pero nagdahilan ito na gusto niyang makita ang training ng aikido na pinayagan rin naman nito. 

Pagkatapos ng training, wala pa ring namagitang usapan sa amin dahil sumama siya sa pagluluto ni ina habang ako naman ay nagsimula ng aralin ang ipepresent ko kinahapunan.  Ang tangi lang pagkakataon na kinausap niya ako ay noong pag-alis na ng mga ito para magpasalamat at mamaalam.    

Alam kong hindi na rin kami madalas magkikita ni Keith simula next semester dahil puro major subjects na ako.  Pero dahil nagkaayos kaming magkaibigan, hindi ako nalulungkot para dito dahil alam ko namang kahit papaano ay magkikita pa rin kami at maayos na magbabatian.  Pero si AN, siguradong hindi na dahil bukod sa hindi kami parehas ng college, parang balik normal kami sa pakikitungo sa isa’t isa (hindi nagkikibuan, hindi nagpapansinan) kaya kahit magkasalubong kami sa daanan ay parang hindi kami magkakilala nito.  Wala na akong magagawa pero hanggang dito na lang ang aming ‘samahan’ (meron ba?) kahit pa gustuhin kong mapalapit sa kanya.

Pagkatapos kong pumunta sa palikuran, napansin ko si Wolfram malapit sa mini zoo ng restaurant na aming kinainan.  Ilang uri ng ahas, bayawak, at isang parang pusa na may itim na stripe ang makikita lamang naman roon sa isang hilera ng mga hawla sa gilid ng restaurant.   

Pinagmasdan ko si Wolfram na nakatingin sa parang pusa.  May suot pa itong backpack na hindi niya tinatanggal kanina pa sa kanyang likod.  Maayos ko muling nasuri ang mukha nito.  Kung hindi lang baklang kumilos ito, masasabi ko talagang magkakacrush rin ako rito dahil sa gwapo nito.  Pero dahil sa simula pa lamang ay alam ko ng bakla ito, hindi na rin pumasok sa isip kong magkagusto rito.

Bahagyang bumubuka ang bibig nito na parang bumubulong habang nakatitig sa hayop na parang pusa.  Aalis na sana ako para bumalik sa karamihan ng aking mapansin ang pagtulo ng luha nito.  Alam kong apektado ako sa luha kaya naman hindi na ako nag-atubili pang lapitan siya.  Kanina ko pa rin ito napapansing problemado kaya naman titingnan ko kung may maitutulong ako sa kanya. 

Nang papalapit na ako, mabilis rin niyang pinunasan ang kanyang mga mata kahit nakatalikod pa ito sa aking direksyon.  Nang makalapit na ako sa kanya, wala na itong luha (namumula pa rin ang mga mata) at mariin pa ring nakatingin sa parang pusa. 

“Kumusta?” panimula kong bati rito.   

Tumingin ito sa akin at ngumiti.  “Ito, okay naman.” 

Parang ako rin.  Mukhang ayaw niyang pag-usapan ang kanyang problema kaya naman nag-isip ako ng ibang topic.  “Ano bang klaseng hayop yan?  Ngayon lang kasi ako nakakita ng ganan eh” ang aking tanong dito.

“Ah yan ba?  Alamid o musang ang tawag diyan” sagot nito.  “Endemic yan dito sa Pilipinas.  Merong wild niyan malapit sa lugar na ito.”

“Naku hindi pa talaga ako nakakakita niyan kahit halos linggo-linggo akong pumupunta ng gubat” sagot ko dito.

“Kawawa naman siya, ano?” biglang palit ng topic nito na parang hindi narinig ang aking sagot.  Nakatingin siya ng mariin sa alamid. 

“Dahil mag-isa lang siya?” tanong ko rito.  Mukhang awang-awa siya sa hayop sa kulungan. 

“Oo” wika nito.  “Tingin ko ikinulong nila yan diyan para malaman na genuine ang kape alamid nila.”

“Kape alamid?” tanong ko dito.

“Ung isa sa menu nila.  Nakita mo?” balik tanong nito sa akin.  Parang naaalala ko nga na isa ito sa menu ng restaurant under beverage kaya tumango ako. 

“Kape iyon na mula sa coffee beans na kinain at idinumi nila” sagot nito.

“Ha?” mas lalo kong hindi maintindihan ang sinasabi niya. 

“Oo.  You heard it right” bahagyang ngumiti muli ito.  “Ung digestive juices mula raw sa stomach nila ang nagpapasarap ng kape.  Sikat nga ito sa amin sa Germany eh.  Kung alam lang nila kung saan galing ang kapeng yun.”  Tuluyan ng bumungisngis ito ng tawa at bahagyang nawala ang lungkot nito sa mata.

Natawa na rin ako sa kanyang sinabi.  Habang nagtatawanan kami, may narinig akong tunog o langitngit mula sa kanyang bag.  Mukhang tunog ng isang hayop!

“Ano yun?” tanong ko rito.

Nagpalinga-linga naman si Wolfram sa paligid.  Nang makita niyang walang ibang tao, umupo siya sa isang malapit na bench at inilapag ang kanyang bag.  Binuksan niya rin ito at mula rito ay may biglang tumalon mula sa kanyang bag. 

Bahagya akong napaigtad dahil sa pagkagulat.  Isang parang malaking daga na may mahabang katawan at buntot ang lumabas dito.  Medyo orange na mamulamula pa ang balahibo nito.  Tumayo ito sa kanyang balikat. 

Nacutean rin ako sa kanyang alaga kaya naman aabutin ko sana ito para haplusin sa ulo.  Nang malapit na ang aking kamay, lumipat ito sa kabilang balikat ni Wolfram habang nakatingin pa rin sa akin.

“Ang kulit mo talaga Sophie” wika ni Wolfram habang nakatingin sa alaga.  “Sabi ko sa iyo huwag kang magulo sa bag eh.  Baka palabasin tayo dito kapag nakita ka.”

“Ok.  Sige.  Basta bumalik ka agad sa bag ha?” sa alaga pa rin nakatingin. 

Nagtataka pa rin ako habang nakatingin sa kanila na parang nag-uusap ng biglang humarap sa akin si Wolfram.

“Sophie, ito si Yuri” ipinakilala ako nito sa kanyang alaga.  “Yuri, si Sophie.” 

Muling gumawa ng tunog ang alaga nito na parang binabati ako.  Bigla itong tumalon sa aking balikat na medyo ikinagulat ko na naman.

“Hindi yan nagpapahawak sa hindi kakilala pero sweet naman yan sa mga kakilala niya” wika pa rin ni Wolfram.  Nagpabalik-balik ito sa aking balikat habang tila ipinupunas ang kanyang malambot na balahibo sa aking pisngi. 

“Wolfram” tawag pansin ko rito.  “Anong klaseng hayop siya?” tanong ko rito.  “Hindi pa kasi ako nakakakita ng ganito eh.”

“Red squirrel yan” sagot nito sa akin.  “Family ko yan galing Germany.”

Nangunot ang noo ko dahil sa kanyang sinabi.  Family?  Si Sophie?

“Mukhang mahal na mahal mo ‘to ah” ang tangi ko na lang nasabi.  Nasa kaliwang kamay ko si Sophie habang hinihimas ko ang ulo nito.

“Oo naman” sagot nito.  “Since my mother died, isa na lang siya sa tatlong nagpapasaya sa akin.”  Halata ang pagkalungkot sa boses nito.

“Sorry.  Hindi ko sinasadyang ipaalala sa iyo” wika ko.  Lumipat si Sophie sa balikat ni Wolfram at tila inaalo ito mula sa pagkalungkot. 

“Ok lang iyon” sabi nito.  “Hindi ko na rin naman iniisip iyon.”  Pilit itinatago nito ang kalungkutan.

“Huwag mong itago yan” wika ko muli.  “Baka makasama sa iyo.”

Ilang segundo ring walang namagitang usapan sa amin kaya naman alam kong nalungkot ito sa naalala.

“Wolfram” pagsisimula ko muli.  Nakatingin na rin ako sa alamid habang nagsasalita.  “Last October lang namatay si ama kaya alam ko ang nararamdaman mo.  Alam mo ba bago, namatay si ama, siya lang at ang aking ina ang itinuturing kong kaibigan?  Kaya naman ng biglang namatay siya, parang gumuho ang mundo ko.  Kung hindi ako nakahanap ng mabubuting kaibigan, baka nasiraan na ako ng bait.”

Binigyan ko ito ng huling tingin bago tumayo para maiwan siyang mag-isa.  Nagsisimula na akong maglakad ng biglang magsalita muli ito.

“Yuri” lumingon ako sa kanya.  “Pwede bang dumito ka muna?  Mukhang busy naman ang mga iyon sa pag-iinuman nila eh.”    

Bumalik ako sa aking kinaupuan.  Lumipat muli sa aking balikat si Sophie.

“Parehas pala tayo” nagsalita na muli ito.  “Noong last October lang namatay si Mater (German accent), tawag sa amin yun sa ina” wika niya ng makita ang nagtatanong kong ekspresyon.  “Pero hindi katulad mo, hindi ako nakahanap ng kaibigan.  Tanging ang natira kong mga kapamilya ang aking naging sandigan.”

Nagsisimula ng dumaloy ang luha sa mata nito.  “Nasabi ko na kanina na pumunta kami dito ni ina ng magcollege ako di ba?”  Tumango ako bilang sagot.  “Ang totoo niyan, itinakas lang ako ni Mater mula kay Vater.  Hindi na kasi matiis ni Mater ang physical at mental abuse na nakukuha ko mula sa aking Vater.  Alam mo na, dahil ganito ako.” 

Alam kong ang pagiging bakla nito ang tinutukoy nito.  Nagpatuloy muli ito, “Kaya naman ng magcocollege ako, nagplano talaga si Mater na tumakas kay Vater at bumalik dito sa bansang kanyang pinagmulan.  Pero wala na ring kamag-anak dito si Mater kaya naman kami lang ang namuhay mag-isa kasama ang tatlo naming isinama galing Germany, including her” pagtukoy nito kay Sophie.  “Si Mater ang nagtrabaho para sa aming lahat.  Pero ang hindi ko alam, may sakit pala siya.”  Mas lalong dumami ang luhang pumapatak mula sa mata nito.  Panay hikbi na rin ang maririnig mula sa kanya.  Si Sophie ay bumalik kay Wolfram at hindi malaman kung paano patatahananin ang amo. 

Halos maluha ako sa kanyang ikinuwento pero alam kong kailangan niya ng matatag na masasandalan kaya hindi ako nagpakita ng luha sa kanya.  Ilang minuto rin kaming natahimik sa lugar na iyon.

“Mas swerte pa ako sa iyo kahit papaano” wika ko rito pagkatapos ng katahimikan.  Ilang hikbi na lang rin ang maririnig mula sa kanya.  “Ang totoo niyan, matagal ng alam sa bahay na bakla ako.  Pero tanggap nila kahit ganito ako.  Kahit mahirap ang buhay, hindi ako nakarinig o nasaktan man lamang nina ama dahil sa aking kasarian.  Kaya naman siguro alam mo kung gaano kasakit sa akin ang mawala si ama, di ba?" simpleng tango ang nakuha ko mula sa kanya.  “Kaya naman naiintindihan talaga kita sa pagkawala ng iyong ina.”

Nagpatuloy pa ako, “Kung kailangan mo ng kaibigan, narito lang ako.  Huwag kang mahihiya sa akin.  Ito ang number ko para macontact mo ako kapag kailangan mo.”  Ipinakita ko sa kanya ang aking celfone na naglalaman ng aking numero.  Kinopya naman niya ito at nag miss call sa akin para maisave ko rin ang number niya.  “Ibig sabihin, mag-isa ka lamang namumuhay?  Gusto mo sa amin ka na lang tumira.”  Alam kong hindi tutol dito si ina kaya naman inimbita ko na siya.

“Hindi” sagot nito.  “Okay lang ako sa tinitirhan ko.  Sabi ko nga, may family pa naman ako dun.  Nabubuhay pa naman kami.”  Naintriga ako sa family-ing sinasabi niya.  Kung si Sophie, isang red squirrel, ay ikinoconsider niyang family ano pa kaya yung iba.  Malakas ang aking pakiramdam na hindi tao ang tinutukoy nito pero hindi ko na tinanong pa siya.

“Teka, hindi mo ba kaibigan si Andre?” tanong ko muli rito.  Sa tono ng pananalita niya, mukhang wala pa siya kahit isang kaibigan kaya naman naitanong ko ito sa kanya.  Mukha kasing masyado rin itong ilag sa kanyang ‘asawa’ at hindi nagtuturingan ang dalawa bilang magkaibigan kanina noong kumakain kami.

“Ang totoo niyan, hindi” sagot nito.  “Napilit lang naman ako nitong sumunod dahil binantaan niyang ipapaalis ako sa trabaho kapag hindi ako sumunod sa kanya.”

“May trabaho ka?” tanong ko.  “Saan?  Anong trabaho?”  bigla akong naging interesado dahil sa trabaho niyang nabanggit.

“Oo, sa malapit na fastfood chain sa campus.  Crew/cashier ako dun” sagot nito.

“Pwede kayang mag-apply?” hindi na ako nag-alinlangan na magtanong sa kanya.  “Kailangan ko kasing magkatrabaho bago magpasukan.”

“Alam ko nga hiring ulit kami ngayon” wika muli ni Wolfram.  “Sige, sasabihin ko kay Manager na mag-aapply ka para magkasama tayo.  Tiyak, hindi ka tatanggihan noon lalo na kapag nalaman niyang ikaw ata ang nagpataob sa kalabang frat nila na kafrat din ni Andre.”  Tila naging excited ito sa aking sinabi.

Natuwa ako ng lubos dahil ang isa kong problema ay nawala na rin.  Kita mo nga naman, sa loob lamang ng dalawang araw, biglang nawala ang mabibigat kong mga problema.  Lihim akong nagpasalamat kay ama dahil alam kong tinutulungan niya ako. 

“Friends?” naalala ko ang gesture sa akin ni Keith kaya naman ito rin ang ginawa ko kay Wolfram.

Kinuha niya ang aking kamay at nagwika, “Friends o Freund sa aming wika.”  Parehas kaming nakangiti dahil sa pagkakahanap namin ng bagong kaibigan sa isa’t isa.

Habang magkahawak kami ng kamay, mabilis na kumilos si Sophie at bumalik sa bag ni Wolfram.  Hindi pa kami nakakabawi sa pagkabigla sa kanyang ikinilos ng may muling nagsalita.

“Hoy” si Andre.  Medyo lasing na ito.  “Ano bang ginagawa niyo diyan?  Bumalik na nga kayo doon at kanina pa kayo iniintay.”

Sabay kaming kumilos ni Wolfram para bumalik.  Pero dahil isinukbit pa niya ang kanyang bag, naiwan pa siyang nakaupo. 

“Tara na” wika ni Wolfram ng aktong tatayo.

“Diyan ka muna” wika ni Andre na nagpabalik sa pagkakaupo ni Wolfram.  “Yuri, umuna ka na doon.  May sasabihin lang ako dito.”    

Tiningnan ko si Wolfram para kumpirmahin kung tututol siya kay Andre.  Tumango lang ito bilang pahayag na ayos lang siya kaya naman umalis na rin ako doon at iniwan ang dalawa para mag-usap upang bumalik sa karamihan.

Kinabukasan, pagkatapos ng aming training at namaalam na para umuwi si Diana (na panandaliang nagalit sa akin dahil sa bilis kong pinatawad si Keith na madali rin naman naming naayos kahapon), lihim kong kinausap si Kuya para sa aking sasalihang competition.  Nakiusap ako sa kanyang tutukan ang aking magiging training na hindi pa niya sinang-ayunan noong una.  Sinabi niyang hindi magandang maglihim kami kay ina pero sinabi kong sasabihin ko rin naman dito bago magcompetition.  Sinabi ko pa sa kanyang may malaking premyo at dahil alam nito ang aming sitwasyon ni ina sa pera, pumayag na rin ito basta sabihin ko lang daw kay ina ito bago magcompetition.    

Mga alas-otso na ng umaga ng pumunta sa amin si Keith gamit ang sarili nitong sasakyan.  Naabutan pa niya bago umalis ang pamilya nina ate at kuya at ipinakilala rin namin siya sa kanila.  Umalis na rin ang aking mga kapatid kasama ang kanilang pamilya pagkatapos ng maikling usapan.

“Nakakatakot pala ang iyong mga kapatid” mahinang wika ni Keith pagkaalis nina kuya.  “Lalo na yung iyong kuya.  Parang isang suntok lang noon, tulog na agad ako.”

“Hahaha.  Baka hindi lang tulog ang abutin mo kapag sinuntok ka ni kuya” napatawa ako sa kanyang tinuran.  “Hindi.  Mababait ung mga iyon.  At saka hindi kami sumusuntok ng walang dahilan.”    

Namili si Keith ng lulutuin at groceries para sa aming overnight bago pa siya pumunta dito.  Medyo nahiya pa ako pero dahil alam ko namang malapit na ring maubos ang aming pera ni ina, hindi ko na ito tinanggihan pa.  Wala ring nagawa si ina sa pamimilit ni Keith na ang kanyang ipinamili ang kanyang lutuin para sa kanyang overnight stay sa amin.  Pagkatapos niyang maibaba lahat ng napamili, pumuwesto na rin kami sa center table ng aming sala para gawin ang kanyang dapat gawin.  Kumuha ako ng ilang rubber mat mula sa dojo at parehas kaming nag-indian sit sa tapat nito.  Ipinatong niya ang kanyang laptop sa center table.

Nagsimula na kaming gawin ang kanyang mga required exercises.  Twelve exercises ito na simula pa sa Exercise 1 na pinakabasic sa lahat.  Hindi siya pumayag na umupo ako sa laptop niya dahil siya raw dapat ang gumawa noon.  In short, tuturuan ko lang talaga siya ng mga bagay na dapat niyang malaman habang nagmamasid ako ng kanyang ginagawa kung tama.  Pero mula sa pagiging seryoso sa paggawa ng kanyang gawain, napapalitan naman ito ng maya’t mayang tawanan. 

Mas kapansin-pansin rin ang mga kakaibang ginagawa ni Keith.  Ewan ko ba kung anong pumapasok sa isip nito sa mga ginagawa nito.  Hindi mawala ang aming walang humpay na asaran (na siya ang nagsisimula at siya ang naasar sa huli) pero parang minsan ay sumosobra ito.  Hindi naman yung tipong nakakagalit pero sa tingin ko, hindi ito pangkaraniwan dahil hindi naman niya ito ginagawa sa akin dati. 

Nariyan yung kikilitiin niya ng bigla-bigla ang iba’t ibang parte ng aking katawan (hihipan sa tenga, susundutin sa tagiliran, pagagapangin ang limang dulo ng daliri sa tuhod, kakamutin ang talampakan) pero dahil sa wala akong kiliti, siya pa ang naaasar kapag ibinalik ko na ang mga ginawa niya dahil halos lahat ata ng parte ng katawan niya ay may kiliti. 

Nariyan yung bigla siyang yayakap, magsasabing ‘love na love kita’ at ngunguso para umaktong manghahalik kapag naturuan ko ito ng isang mahirap na bagay.  Alam kong nagloloko lang ito kaya naman pilit akong nagmamakawala at inilalayo ang mukha sa kanya.  Kapag sobra namang higpit ng yakap nito, bahagya ko naman itong sisikmuraan para lumambot ang yakap niya at madali akong makawala sa kanya.  Pagkatapos nang daing ng nasaktan, sisimangot ito at sasabihing “isa lang naman” bago bumalik muli sa ginagawa.  Nangingiti na lang ako dito. 

 

Nang magtanghalian, nakatapos na rin kami ng tatlong exercises. Tinawag na kami ni ina para kumain ng tanghalian.  Sinigang na hipon lang ang niluto nito para raw makarami kami ng kain.  Pagkatapos naming kumain lahat (alam na talaga ni Keith ang ugali namin sa pagkain), nagsimula ang usapan naming tatlo.

“Marami ba kayong natapos?” tanong ni ina. 

“Marami-rami naman po” sagot ko.  “Mabilis naman pong turuan itong si Keith.  Bakit niyo po naitanong?”

“Ah wala” wika ni ina.  “Para kasi kayong enjoy na enjoy sa ginagawa nyo eh.  Tawa kayo ng tawa.  Akala ko tuloy hindi nyo nagagawa ang dapat niyong gawin at naglalaro lang kayo.  Baka magkadevelopan kayo niyan ha?”

“Ina!” bahagya akong nakapagtaas ng boses kay ina dahil sa pang-aasar nito sa akin.  Nakakahiya para kay Keith.  Saglit din akong napasulyap dito.  Nakatingin ito sa akin na abot tenga ang ngiti.

“Ano?” maang na sagot ni ina.  “Ganyang ganyan kasi kami ng ama mo kaya naman sinabi ko yun.  Huwag muna ngayon.  Kapag gumaradweyt na kayo.  Para naman makapagsarili na kayo kung sakaling palayasin yang si Keith ng magulang niya.” 

Straight forward ang pang-iinis ni ina kahit sa tapat ni Keith kaya naman sobrang hiya ang aking nararamdaman.  Natahimik na lang ako bilang senyales na hindi ko nagugustuhan ang biro ni ina.  Ni hindi ko kayang tingnan ang dalawa at umaktong tatayo at maglilinis na ng hapag.

Pero bago ako tuluyang nakatayo, mabilis naman akong inakbayan ni Keith.  “Naku, patay tayo kay ina.  Hindi mo pa ba sinasabi sa kanya?” tanong nito sa akin.

“Ang ano?” tanong ko rin dito. 

Pakiramdam ko kulay dugo na ang aking mukha dahil sa init nito sa kahihiyan.  Pilit ko ring tinatanggal ang pagkaka-akbay nito.  Pero dahil sa higpit ng pagkakahawak nito, sisikuhan ko sana sa tagiliran ng bigla itong magwika.

“Hep-hep” paghawak nito sa aking siko para mapatigil ako sa aking gagawin.  “Ikaw naman.  Hindi mo pa nga nasasabi kay ina na BOYFRIEND mo na ako, nananakit ka na.  Sige ka, isusumbong kita.  Hindi pa nga tayo ikinakasal gagawin mo na agad akong battered HUSBAND.”  Inistress out nito ang salitang ‘boyfriend’ at ‘husband’.

“YURI” nanlaki ang mata ni ina sa narinig.  Mukha napaniwala ito sa sinabi ni Keith.

“TUMIGIL KA NGA DIYAN” sigaw ko na kay Keith.  Pakiramdam ko malapit na akong matunaw sa pagkapahiya.  Kaya naman dapat talaga akong makawala mula dito.  Binigyan ko ito ng isang kontroladong back fist gamit ang kamay kong pinipigilan nito.  Pero kahit kontrolado, hindi nito napigilang tanggalin ang pagkakaakbay nito sa akin at hawakan ang parte ng mukhang tinamaan ng aking kamao.

“Ina, oh” wika ni Keith na tila nagsusumbong.   

“Ina, huwag nga kayong maniwala sa kumag na ‘to.  Nang-aasar lang yan.”  Ang tangi ko na lang sinabi at tuluyan ng tumayo at inimis ang hapag. 

Wala na ring nasabi si ina dahil sa inasta ni Keith kaya naman nang tumayo ako, tanging “Ako na lang diyan.  Ituloy niyo na ang ginagawa niyo” na lang ang nasabi nito.

Hindi na ako nagpapilit kay ina dahil nahihiya pa rin ako sa pang-aasar ni Keith.  Umalis na ako sa hapag at bumalik na ng sala ng hindi man lamang tiningnan si Keith.  Naiinis pa rin ako sa kanya.  Narinig kong sinabihan rin ni ina si Keith ng “Ako na ang bahala diyan.  Bumalik ka na doon” na nasundan rin ng yabag na pahiwatig na pabalik na rin siya sa center table. 

“Uy, sorry na” wika ni Keith ng hindi man lamang ako kumibo ng umupo ito.  “Ikaw naman hindi ka na mabiro.”

“Ewan ko sa ‘yo” sagot ko rito.  Sa laptop na bukas ako nakatingin.

Nagpatuloy na siya sa kanyang ginagawa na tila naiilang sa akin.  Pero wala pang trenta minutos ng dumating na naman sa puntong hindi na niya alam ang gagawin kaya naman kinailangan ko na namang turuan ito.  Pagkatapos ko siyang turuan, nagsalita na ulit ito.

“Sorry ulit kanina ha?” wika ni Keith.  “Mukhang nasobrahan ata ako.”

“Keith” tugon ko dito.  “Ayoko ng ganoong biro.  Alam mo na ngang bakla ako, pagkatapos aasarin mo pa ako ng ganan.”

“Kaya nga sorry na” wika muli nito.  “Ayaw mo ba talaga sa akin?” panandalian itong natigil.  Nangunot naman ang noo ko dahil hindi ko alam ang sinasabi nito.  “Kapag inaasar kita ng ganoon.”

“Talagang ayaw ko” sagot ko dito.  Napalitan naman ng biglaang lungkot ang mukha nito.  Napansin ko ito kaya naman nagbiro na rin ako rito.  “Sa susunod, kapag ginawa mo ulit yun, hindi lang backfist ang matatanggap mo.  Baka di ka na makilala ng kaorg mo pagnagkataon.”

“Grabe ka naman” pilit na rin ang ngiti nito. 

Nagpatuloy na muli kami sa ginagawa.  Muling nanumbalik ang asaran sa pagitan naming dalawa.  Hindi namin namalayan na nakalipas na ang ilang oras ng muli kaming tawagan ni ina para magmeryenda.  Turon lang naman ito.  Gawa ito sa saging na saba na makukuha lamang sa aming likod-bahay.   

Habang kumakain kami, tumunog ang aking celfone na hudyat na may tawag.  Kinuha ko ito mula sa pinagpapatungan upang tingnan kung sino.  Nagliwanag ang aking mukha at tinanggap ang tawag.

“Hello, Wolfram” sagot ko dito.  Napatingin sa akin si Keith at si ina.  “Kumusta?  Anong balita?”

“Yuri, nakausap ko na ang manager ng resto” wika nito.  “Ang sabi, immediate hiring kami.  Kung maisusubmit mo ang papel mo ngayon, pwede ka nang magstart sa Lunes.”  Lalong lumiwanag ang aking mukha sa narinig.  Dahil sinabi naman nito kagabi ang mga requirements sa pag-aapply, naihanda ko na rin ang mga ito. 

“Hanggang anong oras ba kayo? ” tanong ko muli.  “Punta ako diyan.”

“Naku, paano yan?” alalang wika nito.  “Kailangan ko na sanang umuwi.”

Natigilan ako dahil mukhang napurnada pa ata ang aking magiging trabaho.  Ilang sandali rin akong hindi nakapagsalita habang nakatingin sa malayo.

“Ganito na lang” wika muli ni Wolfram.  “Nandiyan si Keith sa inyo, di ba?”

“Oo” sagot ko dito.  Nasabi ni Keith kagabi na tatapusin niya ang exercises niya sa bahay namin.

“Makiusap ka sa kanya na kung puwedeng kuhanan ng picture sa celfone niya ang documents mo, ipaMMS sa akin at ako na ang bahalang mag-print dito” wika nito.

Hindi na ako nag-alangang tanungin si Keith tungkol dito.  Nagtatanong ito kaya naman mabilis kong sinabi sa kanyang para iyon sa trabaho.  Gusot ang mukha, tumango na lang ito bilang tugon.

“Ok daw” balik ko kay Wolfram.   

“Sige, ibababa ko na ito para masimulan niyo na” si Wolfram.  “Sabihin mo gandahan ang resolution ng picture para makita ang text sa documents mo.”

Ibinaba na rin nito ang celfone.  Mabilis naman akong tumungo sa kuwarto para kunin ang mga dokumentong inihanda ko kagabi.  Bumalik ako sa sala para simulan na ang pagpapadala ng MMS kay Wolfram.

Habang iniisa-isa ni Keith kunan ang aking mga dokumento (minadali ko ito dahil baka matagalan pa si Wolfram kaya naman hindi agad ito nakapagtanong), nakapagtanong na rin ito.  “Humingi ka ng tulong kay Wolfram para sa trabaho?”  Nakasimangot ito habang nagpapatuloy sa ginagawa.  “Bakit hindi ka sa akin na lang humingi ng tulong?  Parang hindi mo naman ako kaibigan niyan.”

“Hindi naman ako humingi ng tulong sa kanya” sagot ko sa kanya.  “Napapunta lang doon ang usapan namin kagabi kaya naman hindi na ako nahiyang magtanong.  Nagkataon naman na immediate hiring rin sila kaya sa Monday raw pwede na akong magsimula kapag naisubmit yan ngayon” dagdag ko pa.

“Kahit na” wika nito habang patuloy pa rin sa pagkuha ng litrato.  “Dapat sa akin ka na lang lumapit.  Siguradong may maibibigay na trabaho sa iyo sina Mama.”

“Ano ka ba?” ako.  “Aabalahin mo pa ang iyong Mama.  Andun na nga iyon eh at saka sayang naman kung tatanggihan ko pa.  Nakakahiya na rin kay Wolfram.”

Tumahimik na rin ito at nagpatuloy sa ginagawa.  Ilang sandali pa ay naipadala ng lahat ni Keith ang lahat ng documents ko kay Wolfram.  Nagtext rin ako sa kanyang naisend ko na ring lahat ang documents.  Na nireplyan naman nito ng okay at ipinapapaprint na niya.  Updatean na lang daw niya ako after niyang maisubmit ang aking dokumento.

Nakahinga ako ng maluwag dahil alam ko namang maisusubmit niya iyon ng maayos.  Sa wakas, magkakatrabaho ako.  Kaya naman hindi mawala ang ngiti sa aking labi.

“Anak, okay na raw ba?” si ina. 

“Opo raw” ako.  “Sasabihan na lang daw niya ako kapag naisend na niya.”  Tumayo na rin si ina at tumungo sa kusina para ayusin ang aming mineryenda.  Namaalam rin ito na aalis siya para kumuha ng sahog sa kanyang iluluto sa hapunan. 

Napatingin ako sa tahimik na nagmamasid na si Keith.  Walang ngiti ito sa labi.

“Parang nalugi ka diyan” puna ko dito.  “Hindi ka ba masaya na nagkatrabaho na ako.”

“Parang sigurado ka ng makukuha ah” puna rin nito.

“Oo naman” sagot ko.  “Inassure yun kanina ni Wolfram kaya naman sigurado na yun.”  Confident kong wika.

“Basta.  Galit ako sa iyo” pairap na wika nito.  Humarap na rin ito sa kanyang laptop at nagsimula ng gawin ang exercises.

Napabuntung-hininga na lang ako.  Mukhang nagalit nga ang mamang ito.  Nanood na lang ako sa kanyang ginagawa.  Ilang sandali pa ay may natanggap na rin akong text mula kay Wolfram na pwede na akong magsimula sa Lunes.

Ilang minuto rin kaming walang imikan sa isa’t isa hanggang dumako na naman sa puntong hindi na naman niya alam ang gagawin.  Kaya naman tinuruan ko na ulit ito.  Wala naman itong imik na sumunod sa akin.  Pero dahil mabilis naman niyang nakuha ang itinuro ko, naisipan ko itong gawan ng kalokohan na katulad ng ginagawa nito sa akin kanina para na rin gumaan ang hangin sa paligid namin.

Mula sa tagiliran, bigla-bigla ko itong inakap sabay sabing, “ang galing galing mo talaga, kaya love na love kita eh.”  Ito ang eksaktong sinasabi niya sa akin kanina kapag ginagawa niya ito.  Pakiramdam ko ay parang naestatwa ito sa aking ginawa dahil natigilan ito. 

Dahil alam kong lalayo ito (dahil ito ang aking reaksyon kanina), ngumuso ako para kunwaring halikan ito sa pisngi.  Pero hindi ko inasahan ang kanyang ginawa.  Humarap ito sa akin at bahagyang binuksan ang bibig dahil marahil gusto nitong magsalita.  Mukhang hindi nito inasahan na hahalikan ko kunwari siya at nagkabanggaan ang aming mga labi.  Amoy na amoy ko ang mabango nitong hininga kahit bago itong kain.  Tila na kuryente naman ako sa nangyari kaya naman mabilis akong napaatras para lumayo sa kanya.  Si Keith ay parang estatwa pa rin sa nangyari. 

“Sorry Keith” hingi ko ng paumanhin sa nangyari.  “Hindi ko sinasadya.”  Pakiramdam ko pwede ng paglutuan ng itlog ang aking mukha dahil sa init nito.  Alam ko ring singpula na lalo ng kamatis ang kulay nito dahil sa pagkapahiya.  Hindi na ako makatingin ng deretso kay Keith. 

Ilang sandali ang lumipas at inasahan kong makakaramdam ako ng sakit dahil sa aking ginawa.  Okay lang kung suntukin niya ako.  Hindi ako lalaban.  O kaya ay magwawalkout ito.

“HAHAHAHAHA” malakas na tawa ni Keith.  “SA WAKAS, NAHALIKAN RIN KITA. HAHAHAHAHA.”

Buti na lang at wala si ina kung hindi baka pumunta na iyon dito dahil sa lakas ng tawa ni Keith.  Pakiramdam ko mas lalo pang namula ang aking mukha dahil sa malakas na tawa ni Keith.  Ilang segundo rin itong walang tigil sa katatawa bago muli nakapagsalita. 

“May pagnanasa ka rin pala sa akin dapat hindi ka na nagpakipot kanina” medyo natatawa pa rin ito.

“Sira, akala ko kasi lalayo ka” parang pwede na akong lumubog sa kinauupuan ko.  Hindi pa rin ako makatingin dito.

“Aba, malay ko bang manghahalik ka” depensa nito.  “Nasa tagiliran kaya kita.”

“Sorry” alam ko namang tama ang dahilan niya.  “Suntukin mo ako, bugbugin mo ako, hindi ako gaganti.”  Pumikit ako para ihanda ang aking sarili at namnamin ang sakit ng pagsisisi.

“Umayos ka nga diyan.  Baka pagbinugbog kita, kamay ko pa ang sumakit” wika ni Keith.  Nagmulat ako at tiningnan siya.  “Hindi ka talaga maasar, no?  Wala kang kiliti, kapag kunyaring hahalikan kita, sisikmuraan mo naman ako, pagkatapos ngayong pagkakataon ko ng bumawi sa pang-aasar, ang seryoso mo naman masyado.  Hay naku ang hirap bumawi sa iyo.”

“Sorry” wika ko at muling iniiwas ang tingin sa kanya. 

“Ano ka ba?” si Keith muli.  “That was actually a compliment.  Usually kasi, sa akin ang huling halakhak kapag asaran.  Pero sa iyo, hindi ko pa ata iyon nararanasan.”

Tahimik pa rin ako.  Ilang minutong wala muling namagitang usapan sa pagitan namin hanggang si Keith muli ang nagbukas ng usapan. 

“Ano ba yung trabaho na papasukan mo?” basag nito sa katahimikan. 

“Sabi ni Wolfram, katulad lang din ng sa kanya.  Crew/cashier daw doon sa fastfood restaurant na malapit sa campus” sagot ko dito.

“Doon sa tapat ng apartment?” tila na excite ito sa nalaman. 

“Oo” ako.

“Wow” si Keith.  “Buti naman doon lang.  Asahan mong doon lagi ako kakain para naman magkita tayo palagi.”

“Ikaw ang bahala” ako.  Naalala ko ulit ang nangyari kanina “Sorry talaga kanina Keith ha?  Hindi ko sinasadya.”

“Huwag mo nang isipin yun” sagot nito.  Napatingin ako dito at nakita kong muli ang abot tenga nitong ngiti.  “Pero kung gusto mo pa, sabihin mo lang.  Libre ito para sa iyo.”  Nakanguso ito. 

“Sira” tangi ko na lang naisagot at muling inilayo ang mukha nito sa akin.

-AN-

“YURI” sigaw ko at biglang upo.  Nanaginip na naman ako ng masama.  Namamawis habang sapo ang ulo, pilit kong binubura sa isip ang ilang araw ko ng napapanaginipan na pilit bumabalik.

In my dream, both Keith and I were kidnapped and were brought to a desolated place.  Yuri arrived to save us.  While Keith and I were running, I heard a gunshot.  Sa aking panaginip, naalala ko ang oras na sinagip rin kami ni Yuri kaya naman hindi ko naiwasang tumigil at tingnan ang pangyayari.  When I faced that direction, I saw Yuri kneeling with bloodied leg.  Mukhang napatumba naman nito ang bumaril pero mukhang hindi nito inasahan ang ikalawang taong susulpot na may hawak rin ng baril.  Nakatapat na ito kay Yuri.  Sabay ng nakakarinding putok ng baril ay ang aking sigaw at biglaang paggising. 

Pumunta na ako ng kusina para uminom ng tubig.  Alam kong dehydrated rin ako dahil ilang araw na rin akong pumupunta sa iba’t ibang bar para lunurin ang sarili sa alak na katulad kagabi. 

I never obeyed the police nor my parents about going out especially at nights.  Halos isang linggo na rin ang nakakalipas mula noong pangyayaring sinagip kami ni Yuri and since that night, I am always at different places making myself drunk.  The exact reason why was I wasn’t able to join my friends dinner.

Buti na lang at finals week.  Kung hindi, matagal na akong pinauwi nina Mom and Dad.  Wala naman akong ififinals pero idinahilan ko ito sa kanila dahil alam kong hindi na ako makakakilos ng maayos sa amin dahil sa nangyari.  Kahit ideal parents ang mga ito, over protective naman sila to the point of grounding us when times like these arrive.

Sa ilang araw ng aking pag-inom, ganoon rin kadalas ang paulit-ulit kong panaginip tungkol kay Yuri.  Noong una pa nga ay sinubukan kong bumalik sa pagtulog pero ilang oras ang lumipas at bumalik na naman ang panaginip na iyon kaya naman kapag nagigising ako sa ganoong panaginip, hindi ko na inaattempt pang matulog muli.

Unti-unting bumalik ang lungkot sa akin ng aking maalala si Yuri.  Kung gaano ako kasigurado ng tinanggap kong may gusto ako kay Yuri, ganoon rin ako kasigurado na matinding pagkainggit at pagseselos ang aking naramdaman noong magkaayos sina Keith at Yuri.  Ang yakap ni Keith ang pinagsimulan nito.  Naiinis ako kay Keith dahil sa kapal ng mukha nitong humingi ng tawad sa kabila ng tindi ng ginawa nito.  Kay Yuri (na parang gustung gusto ang yakap sa kanya ni Keith) dahil sa bilis nitong magpatawad, dahil ikumpara niya ako kay Keith na iyakin rin at dahil hindi man lamang ako pinigilan nito ng magyaya akong umuwi.  Higit sa lahat, naiinis ako sa aking sarili dahil nakakaramdam ako ng ganitong bagay.

Kapansin-pansin rin ang pagbabago ng ekspresyon ng mukha ni Yuri habang magka-usap sila ni Keith.  Kung sa akin ay para siyang military man na may kaharap na mas mataas ang ranggo sa kanya, para naman itong clown na hindi matanggal ang ngiti sa bibig ng magkaayos sila nito.  Nakadagdag rin ito sa nararamdaman kong selos para sa kanilang dalawa. 

Noong makaalis ako sa kanila, nagdesisyon na akong kalimutan siya.  Pipilitin ko ang aking sarili katulad ng pagpilit ko dito noong iwan ako ng una kong girlfriend.  Magiging madali naman ang pag-iwas ko rito dahil bukod sa hindi na kami magiging magkaklase, tiyak kong hindi rin kami magbabatian nito kapag nagkasalubong kami sa loob ng campus.  Ang desisyon kong ito ay alam kong para hindi rin ako maging tuluyang isang bakla o isang bisexual.  At ginawa ko ngang gamot ang alak para mapabilis ito. 

Ilang araw na ang nakakaraan pero hindi nababawasan ang aking dinadala.  Hindi ito kagaya ng sa una kong girlfriend na isang linggo lang ata ay halos hindi ko na dinaramdam pa.  Eh paano naman mangyayari ito kung gabi-gabi akong binabagabag ng aking panaginip kay Yuri?  Hindi ko alam ang gagawin pero pipilitin ko na lang na ipagpatuloy ang aking ginagawa hanggang sa tuluyan na ngang mangyari ang aking gusto.

Masakit ang ulo, pinilit ko pa ring ayusin ang aking sarili para pumunta sa campus at tingnan ang standing ng huli kong iniintay na subject.  Alam ko namang pasa ito pero gusto ko pa ring tingnan para makasigurado.  Wala na rin naman akong gagawin dito sa flat at ayaw ko na ring bumalik pa sa pagtulog.

Gamit ang sarili kong sasakyan, tinungo ko ang building na pagpopostan ng standing.  Dumating ako sa bulletin board at akin ngang nakita na pasa ako sa subject na iyon.  Paalis na sana ako sa lugar na iyon ng may tumawag sa aking pangalan. 

“AN” sigaw nito na naging agaw pansin sa paligid. 

“Hi Jam” bati ko rito.  Kaklase ko siya sa subject na ito.  Ang babaeng nagpakita ng picture ni Katrina habang may kahalikan ito na naging dahilan ng aming pag-issplit.   

“You look so pale” puna nito.  “Are you okay?”

“I will be” walang pag-iisip kong sagot dito.

“Sorry” hingi ng paumanhin nito.  Nangungunot noo akong napatingin dito dahil hindi ko alam kung bakit humihingi ito ng tawad.  Mukhang nakuha naman niya ang aking pahiwatig  “Alam mo na.  Ako ang naging dahilan sa paghihiwalay niyo ni Katrina.  Kung alam ko lang na ganan ka kaaffected, hindi ko na sana sinabi yun sa iyo.” 

“Tama lang yung ginawa mo” ako.  “At regarding that, masaya ako na nalaman ko agad iyon kaya huwag mo ng isipin iyon.  Hindi naman yun ang dahilan ng aking ipinagkakaganito.”

“Teka” wika muli nito.  “Intayin mo ako at titingnan ko lang ang grade ko.  Then, sabay tayong magbreakfast, my treat.  Sigurado kasi akong hindi ka pa kumakain dahil sa itsura mo.”

Tatanggihan ko sana ito pero mabilis itong pumunta sa bulletin board.  “YES” sigaw nito ng makita ang kanyang grade.  Bumalik ito sa akin at nagsimula na kaming tunguhin ang aking sasakyan.  “Anong grade mo?” tanong nito sa akin.

“1.75 lang” sagot ko dito.

“Lang, eh anong pang tawag sa grade ko?” nakasimangot ito. 

“Eh ano bang grade mo?” tanong ko rin dito.

“2.75” proud na sagot nito.  “Aba masaya na ako diyan ha.  Kaya wag mo yang iismallin.  Buti nga hindi pasang awa.” 

Tuluyan na nga akong natawa sa pagkakwela niya.  Nang dumating kami sa parking lot, tinanong ko ito kung saan niya gustong kumain.  Sinabi nitong kung ok lang sa akin, diyan na lang kami sa malapit na fastfood dahil kailangan pa raw talaga niyang bumalik sa campus dahil may finals pa siya sa isa niyang subject, 2 hours mula ngayon. 

Kahit papaano, natuwa ako sa mga patawa niya kaya naman tawa kami ng tawa hanggang sa fastfood restaurant.  Umabot kami sa counter na busy pa rin sa usapan at tawanan habang nakatingin sa menu ng restaurant.

“May I take your order please” wika ng isang pamilyar na boses.  Dahil sa narinig, biglang tumalon ang aking tingin sa kanya kasabay ng bahagyang pagtalon ng aking puso dahil sa nakita. 

Si Yuri.  Gwapong-gwapo ito sa clean attire ng pagiging cashier.  Kataka-taka dahil wala na ring sugat ang kaliwa nitong brasong tinamaan ng bala na kitang kita sa hapit na hapit nitong pang-itaas.  Sobrang malaki ang sugat nito para gumaling lang ng isang linggo.  Ang walang emosyon nitong mukha ang bumungad sa akin na pinaiibabawan lamang ng pilit na ngiti.  

“Hoy.  Hoy AN” pukaw ni Jam sa aking pagkatulala.  Hindi ko namalayan na ilang segundo rin akong nakatingin kay Yuri na nakatingin naman sa akin para hingin ang aking order.  “Anong nangyari sa iyo?  Parang nakakita ka ng multo ah.”

“Ah wala” sagot ko dito.  “May naalala lang.”

Hindi ko alam kung anong nagtulak sa akin pero biglaan kong inakbayan si Jam habang itinatanong ang kanyang gustong kainin.  Pagkaakbay ko dito, panandalian kong tiningnan si Yuri.  Mukhang namalikmata lang ako dahil akala ko ay nakita ko ang kanyang mata na parang nasasaktan pero ang wala nitong ekspresyong mukha ang nakaharap sa akin ngayon. 

Tumingala ako para tingnan ang aking oorderin.  Ilang beses ko ring palihim na tinitingnan ang kanyang mukha.  Not even a muscle on his face moves while staring at me.  Nakatingala ako pero wala sa pagkain ang aking isip. 

“Uhmm sir” nahihiyang wika ni Yuri.  Tumalon muli ang aking tingin sa kanya dahil akala ko ay may reaksyon na ito sa aking ginawa.  “Kung hindi pa po kayo oorder, pwede po bang tumabi na muna kayo.  Medyo mahaba na po kasi ang pila.”  Napalingon ako sa aking likod at nakita kong may lampas na limang tao (tantiya ko ay hindi estudyante) ang nakasimangot sa akin.  Sobrang natagalan ako sa aking pag-iisip at hindi namalayang humaba na pala ang pila.      

“AN” wika ni Jam.  “Kanina pa akong nakaorder.  Ikaw ba, anong gusto mo?” 

“Ah eh” napahiya ako sa pangyayari.  Madali talagang lumipad ang aking isip kapag itong taong ito ang aking kaharap.  “Yung katulad na lang ng sa kanya.”

Nakarinig ako ng sigh of disbelief mula sa aking likuran na hindi ko na lang pinansin.  Mabilis namang kumilos si Yuri at wala pang isang minuto ay naihanda na niya ang aking pagkain.  Mabilis ring nakuha ni Yuri ang bayad mula kay Jam na pipigilan ko sana (ayaw ko kasing inililibre) pero dahil sa maiinit na tingin sa akin, hindi ko na nagawa pang makapagsalita man lamang.  Dali-dali kong kinuha ang tray na naglalaman ng aming pagkain  at nagmamadaling nilisan ang linya.  Hindi ko na rin tiningnan si Yuri dahil baka hindi na naman ako makapag-isip ng tama.

Malalaking hakbang, umalis na kami sa counter na iyon.  Nasa ilang hakbang mula sa taong nasa pinakahuling linya, mayroong barkadahang bagong pasok sa loob nito at tumawag sa akin.

“AN” si Luke kasama ang buong barkada at si Diana.  “Brod, anong nangyari sa’yo?  Tagal mong hindi nagparamdam ah!” tanong nito. 

“Medyo nabusy lang ng kaunti” pagsisinungaling ko.  “Ay siya nga pala, si Jam, Jam sila ang barkada” pakilala ko sa mga ito.  “Sige pre, una na muna kami at may exam pa raw ito mamaya.”

“Sige, sunod na lang kami sa inyo” wika muli ni Luke.  Nagsi-pila na rin ang mga ito habang kami naman ni Jam ay pumili ng upuan malapit sa glass wall ng restaurant.  Kita rin mula rito ang counter kung saan nakapuwesto si Yuri.

Pagkaupo namin ni Jam, nagsimula na rin kaming kumain nito.  Palihim ko ring inoobserbahan si Yuri at ang barkada habang kumakain. 

Nahati sila sa dalawang counter.  Si Keith, Luke at Diana ay pumuwesto sa linya ni Yuri habang si Andre, Karl at ang kasama nitong babae ay pumuwesto sa kabila.

Habang nagpapatuloy sa pagkain, nakita ko kung paano tinawag ni Keith ang pansin ni Yuri mula sa pagkakalinya nito.  Nakaramdam na naman ako ng inis ng aking makita ang ngiti nito sa pagkakita pa lamang kay Keith at sa iba pa.  Hindi na rin maalis ang ngiti ni Yuri kahit sa mga taong sineservean niya hindi katulad ng hinarap niya ako kaya naman ibayong inggit rin ang aking naramdaman dahil the fact na nakita niya ito, nagbago na ang pakikitungo nito sa mga tao.

Inilayo ko na rin ang aking mga tingin sa mga ito dahil nasasaktan lang ako.  Nag-uusap na lang kami ni Jam ng kung anu-anong bagay at pilit ngumingiti sa mga biro nito.  Malapit na kaming matapos (mukhang nagmamadali rin Jam dahil sa exam nito) ng biglang makarinig kami ng malakas na biruan mula sa counter na hindi lang tumawag sa aking pansin kundi ng lahat ata ng taong malapit doon.

“Uuuyyyyyyy” sabay-sabay na biro ng barkada kasama na rin ang ilang crew ng fastfood restaurant.  Mukhang niloloko ng lima si Andre habang nakikipag-usap ito sa baklang ‘foreigner’ na cashier na katabi ni Yuri.  Hindi ko ito napansin kanina dahil nakatuon lang ang aking atensyon kay Yuri.  Sinong mag-aakala na may foreigner na cashier sa isang restaurant?  Pero sigurado naman akong wala akong narinig kaninang kakaibang salita dahil kung foreigner nga ito, kahit papaano ay matatawag nito ang aking pansin.  Pulang-pula ang foreigner habang si Yuri ay ngingiti-ngiti lang sa nangyayari.

 

Umalis na rin ang anim mula cashier at pumunta sa malapit sa puwesto namin para umupo.  “Ang bilis niyo naman” komento ni Karl ng makita na ubos na ang aming pagkain ni Jam.

“Naku, kailangan talaga” sagot ko dito.  “Baka malate kasi ito.  Mahirap na baka kung bumagsak ito, ako pa ang masisi”  Nagtawanan kami at natahimik naman si Jam.  Nawala ang pag-iingay nito at tila nahiya sa aking mga kaibigan.  “Pahinga lang kami then alis na rin kami maya-maya.”

“’Drei ano yun?” tanong ko sa ingay kanina sa counter.  Sasagot sana ito ng sinapawan naman ito ni Karl sa pagsasalita.

Ikinuwento nito na ‘asawa’ ni Andre ang baklang half German/half pinoy na cashier, katabi ni Yuri.  Nalaman ko ring Tagalog rin ang salita nito kaya naman pala hindi ko ito napansin kanina.  Kahit sinabi na ni Karl ang sitwasyon kung paano naging mag-asawa ang dalawa, hindi ko maiwasang makita kay Andre ang saya sa mga mata nito kapag binibiro ito kay Wolfram, ang foreigner na cashier. 

Hindi ko maiwasang magtaka kay Andre dahil para bang natutuwa siya kapag binibiro ito kahit ang totoo niyan ay siya ang pinakapikon sa magbabarkada.  Dati kasi, bigla na lang itong manununtok o kaya naman ay magwawalk out kapag hindi na ito nakatiis sa pamimikon namin.   Pero ngayon, kamot sa ulo habang ngingiti lang ang reaksyon nito.  Nakakaramdam ako ng kakaiba pero hindi ko na ito pinansin.

Pagkatapos ng ilang minuto, namaalam na rin kami ni Jam para maihatid ko ito sa building na pag-eexaman nito.  Nagpasalamat naman ito sa akin at bumaba na para makapag last minute review pa siya sa subject na iyon.  Ang totoo niyan, lihim akong kinausap ni Jam na pwede naman siya na lamang mag-isa ang pumunta sa building dahil nasa restaurant nga ang aking barkada.  Pero hindi ko nagustuhan ang topic tungkol kay Yuri at kay Keith kaya naman nagpumilit na akong umalis ng restaurant.

Napag-alaman kong simula ng nagsimula si Yuri doon, palagi na lamang naroon si Keith tuwing nagduduty ito.  Inaasar ito ng lahat na baka naman nagkakagusto na ito kay Yuri na mariin naman nitong itinanggi.  Sinabi nitong nagpapaturo lamang siya kay Yuri sa mga courses na ififinals niya na hindi ko rin pinaniwalaan dahil pakiramdam ko ay hindi ito nagsasabi ng totoo.  Naasar ako rito kaya nagpumilit na rin akong umalis. 

Kinabukasan, maagang pumunta sina Mom and Dad sa flat para sunduin ako at may mahalaga raw na sasabihin ang mga pulis.  Nadatnan naman ako ng mga ito na halos tatlong oras lang ata ang tulog at galing sa pagkalasing kagabi kaya naman katakut-takot na sermon ang inabot ko sa mga ito.  Inilalagay ko raw sa kapahamakan ang aking sarili.  Buti na lang raw ay tinulungan ako ni Yuri noong una kung hindi baka hindi na raw nila alam ang kanilang gagawin kahahanap sa akin.  Pinuna rin ng mga ito ang aking bahagyang pamamayat at  ang pagiging pale ng aking kulay na indikasyon raw na hindi ako kumakain ng maayos.  Hindi ko na ito pinansin dahil alam ko namang totoo ang mga sinasabi nila.

Sa presinto, binigyan kami ng report ng tungkol sa mangingidnap sana sa amin ni Keith.  Sinabi ng mga ito na ayon sa imbestigasyon, miyembro pala ang mga ito ng isang notorious kidnap for ransom group.  Kasama rin sa report na ako talaga ang target ng mga ito at nadamay lang si Keith na kasama ko ng gabing iyon.  Nakita kasi sa niraid nilang hide-out ang mga information tungkol sa akin.  Nabasa ko ang mga ito at naglalaman ito ng aking mga activity, schedule, oras ng aking pagkain, at iba pa na may kinalaman sa akin. 

Mukhang kinailangan na raw ng mga ito na ituloy ang balak sa akin dahil malapit ng magtapos ang semester at magpapalit na naman ako ng schedule sa pagpasok.  Ang oras na sinagip kami ni Yuri ang tangi raw nilang nakitang opening na hindi mahahalata ang pangingidnap sa akin kaya naman ayun ang oras na kikidnapin daw talaga nila ako.  Pinagpawisan rin ako ng malamig dahil sa isang linggo ng aking paglimot kay Yuri, malaki ang tsansa nila na ituloy sana ang kanilang binabalak.  Pero dahil mainit pa ang kanilang grupo sa pulis, mukhang nagtago ang mga ito at ipinagpaliban muna ang pangingidnap sa akin. 

Pinayuhan ako ng mga pulis na mag-ingat ng lubusan dahil kahit anong oras ay maaaring ituloy ng mga ito ang balak.  Marami raw miyembro ang mga ito kaya ang anim na nahuli ng mga pulis ay madali lang din nilang mapapalitan.  Nagsuggest rin ang mga pulis na kung maaari ay sa mansion muna namin sa Makati ako magstay na ikinasimangot ko naman dahil tiyak kong grounded ako doon.

Tinanong ako ng mga ito kanina tungkol sa aking schedule sa class bago pa kami nakarating police station.  Nasabi ko sa mga ito na tapos na lahat ng aking exam kaya naman ngayon, pilitan na ang pagsasama nila sa akin sa mansion.  Kaya naman hindi na rin ako nagcomplain ng dumeretso na kami doon pagkagaling namin sa presinto. 

Nadatnan ko sa mansion ang kuya kong si Adrian Newton (na kasing tanda ni kuya Kurt) at si Aaliyah Nikki (kasing tanda nina Kianna at Kian) na tinawagan na ni Mom na huwag umalis ng mansion at may mahalaga kaming pag-uusapan bago pa kami dumating.

As expected, ang topic ng family discussion ay yung supposed kidnapping case ko.  Kinausap kami nina Mom na mag-ingat kami ngayon dahil marahil nga ay hindi lang ako ang tinarget ng grupo.  Napag-usapan na kung maaari ay hindi muna ako magsummer class pero hindi ako pumayag dahil alam kong hindi ako basta-bastang makakalabas sa bahay ngayon.  Nagdahilan ako sa kanila na kailangan kong pumasok or else baka hindi pa ako makagraduate next year.  Okay lang sana iyon sa kanila (na hindi ako gumaradweyt on time) pero hindi talaga ako pumayag. 

Ilang minuto ring natahimik ang usapan na tila nag-iisip ang aking magulang ng tamang gawin.  Akala ko ay ipagpipilitan nila na huwag na akong magsummer pero sila na rin ang nagsabi na baka matagalan pa ang pagsolve ng kaso at imposible rin namang hindi kami lumabas hanggang mangyari iyon.  Kaya naman nagdesisyon sila na bigyan ako ng bodyguard or else hindi raw nila ako papayagan na lumabas ng mansion. 

Hindi naman daw sila nagwoworry kay Kuya dahil may sarili na rin naman itong driver na pwedeng umakto na bodyguard kung kinakailangan.  Si Aaliyah naman hatid sundo rin ng family driver kaya hindi rin sila nagwoworry dito.  Ako lang daw talaga na sa malayo pumasok ang kanilang ipinag-aalala kaya hindi raw sila papayag na bumalik ako ng campus kung wala akong kasamang bodyguard.  Tanging pagpayag na lang ang aking nagawa kahit ayaw ko sa ideyang iyon.  At least kung makakabalik ako sa campus, kahit papaano makakakilos ako ng gusto ko basta kasama ko lang ang aking bodyguard. 

Lumipas ang mga araw na pagtigil sa mansion na hindi nababawasan ang aking pag-iisip kay Yuri.  Halos gabi-gabi rin akong ginagambala ng aking panaginip.  Sa tuwing magigising ako mula rito, napapansin ko ang aking basang mukha na dulot ng pag-iyak sa loob ng panaginip.

Pagkatapos ng dalawang linggo (lumipas ang holy week na hindi rin ako umalis ng bahay) buhat ng kausapin kami sa presinto, nagpakilala si ama ng isang lalaking tatayo raw bilang bodyguard ko.  Brando ang pangalan nito.  Malaking tao ito at, sa tingin ko, kayang kaya ako nitong ipagtanggol kapag nangailangan ako. 

Nang dumating ang bodyguard, naisip ko na ring bumalik na ng condo dahil nababagot na talaga ako sa loob ng mansion.  Palagi lang kasi akong naiiwang mag-isa dito dahil may kanya-kanyang lakad lagi ang aking mga kapatid at magulang.  Hindi rin naman nila ako pinapayagang umalis kahit pumunta man lamang ng labas ng bahay dahil wala pa nga raw akong bodyguard.

Pagkatapos kong magsabi sa kanila na kailangan ko ng asikasuhin ang enrolment para sa summer, pumayag na ang mga ito na bumalik ako ng condo.  Walang tigil ang bilin ng mga ito na kailangan ko raw na mag-ingat at huwag aalis ng condo kung hindi kasama ang bodyguard.  Ang aking bodyguard ay tutulog sa isa sa kuwarto ng aking flat.  Namaalam ako sa kanila at tuluyan na nga kaming bumalik ng aking bodyguard sa condo. 

Ang totoo niyan, next week pa ang simula ng summer class at pwede na rin naman next week ako bumalik mula mansion.  Pero dahil hindi ako makahinga sa loob noon, pinilit ko na talagang bumalik.  Gabi na kami nakarating ni Brando sa loob ng flat pero niyaya ko na agad itong uminom sa isang malapit na bar. 

Hindi pa ito pumayag ng una dahil baka raw magalit ang aking mga magulang pero nadala rin siya sa pamimilit.  Huwag lang daw akong magsabi sa kanila dahil baka tanggalin raw siya sa trabaho.  Ipinagbilin raw kasi ng aking mga magulang na huwag akong payagang pumunta muna sa mga bar dahil delikado raw na siya rin namang ibinilin nila sa akin.  Buti na lang at madali ring bumigay ito kaya naman ng gabing bumalik kami, nakapunta na agad kami sa pinakamalapit na bar mula sa condo.   

Kinabukasan, inasakaso ko na rin ang aking enrolment.  Kumuha rin kami ng permit sa OSA na payagan ang aking bodyguard sa loob ng campus para na rin sa aking seguridad.  Nakakuha rin kami ng permit pero pinapangako kami ng Director na hindi ito magdadala ng baril sa loob ng campus.  Kinagabihan at ng mga sumunod na gabi, tumutungo kami palagi sa isang bar para mag-inom. 

Medyo nabawasan naman kahit papaano ang aking pag-iisip kay Yuri.  Mukhang malaking factor ang pagkakaroon ng ibang activity para mangyari iyon.  Gusto kong itest ang aking sarili kong magiging apektado pa ako kay Yuri kaya naman naisipan kong kumain kami sa fastfood restaurant nila. 

Nagsuggest pa ang aking bodyguard na siya na lamang ang mag-oorder pero hindi na ito nagpumilit ng ako ang nagpresinta na mag-order.  Pumunta na siya sa lugar kong itinuro na aming kakainan para maghintay. 

“May I take your order please?” wika ng lalaking half German.  Nagpalinga-linga ako sa paligid para hanapin si Yuri. 

Sinabi ko agad ang aming kakainin sa kanya.  Pagkatapos kong mabayaran ang kakainin, itinanong ko na kung nasaan ang aking pakay. 

“Kayo po si Sir AN na kaibigan nina Andre, di ba?” sagot nito.  Hindi na nakakapagtaka na kilala ako nito.  “Naku sir wala po si Yuri dito ngayon” sagot nito. 

“Bakit?” tanong ko ulit.  “Iba ba ang shift niya?”

“Sir, hindi po siya papasok ngayon hanggang Linggo” sagot nito. 

“Bakit?” mabilis kong tanong dito.

“Sir, kasali po kasi siya MMA tournament sa MOA” sagot muli nito.

“Ano? Anong tournament?” tanong ko muli.

“Alam niyo naman pong magaling magkarate si Yuri, di ba?” ang half-German.  Tumango na lang ako.  “Pinasali po kasi siya ng sensei ng karate club dun.  Malaki-laki raw po ang premyo kaya pumayag siya.  Qualifying rounds po ngayong araw.  Bukas po ay ang start ng bracketed tournament.  At sa Sunday po ang semi-finals at finals.  Punta nga po kaming magkakateam sa Sunday para manood kung papalarin siyang makaabot sa finals.”  Ang dere-deretsong wika nito at hindi na ako binigyan ng pagkakataong magtanong.  Kinuha ko na ang aking inorder at pumunta sa mesa na sinabi ko sa aking bodyguard.      

Kinahapunan, pumunta na naman kami ng aking bodyguard sa bar.  Nilunod ko na naman ang aking sarili sa alak.  Si Brando naman ay umiinom rin pero dahil masyado atang malakas ang capacity nito, hindi ito nalalasing sa aming inuman.  Siya ang nagdadrive sa akin kaya naman kahit humantong sa puntong tulog na ako sa bar, nakakauwi pa rin ako.  At ngayong gabi, magpapakalasing talaga ako. 

Kung ang akala ko ay hindi na ako apektado sa kanya, nakakamali ako.  Masyado akong apektado sa nalaman tungkol sa kanya.  Kahit papaano kasi, kilala ko na si Yuri na hindi sasali sa ganoong tournament ng dahil lamang sa pera.  Pero sa pagkakasabi ng ‘asawa’ ni Andre, lubos akong nasaktan.  Parang sinira niya ata ang pansariling prinsipyo ng dahil sa kahirapan.  Nagalit ako kay Keith dahil hindi nito napigilan si Yuring sumali. 

Nag-aalala ako kay Yuri dahil alam kong nagsimula na ang kanyang mga laban.  ‘Sana ayos lang siya’ ang mahina kong naiusal.   

Alam kong masyado na itong delikado para kay Yuri.  Nakakapanood kasi ako nito sa TV kaya naman alam ko ito.  Hindi ito katulad ng nakaharap niya ang grupo nina Alex o ng makasparring niya ang kapitan ng karate club o noong ipinagtanggol niya kami sa anim na grupo ng mga kidnapper.  Bukod kasi sa masyadong magagaling ang sumasali dito, masyado ring marahas ang mga kalahok nito na umaabot sa puntong dumudugo ang mga parte na tinamaan ng suntok o sipa pero hindi man lamang ito pipigilan ng referee.  Sa labanan kasing ito, dapat mapasuko mo ang kalaban o kaya ay maknock-out mo ito.

Mag-aala una na nang umuwi kami ng aking bodyguard sa aking flat.  Hindi na rin ako halos makalakad kaya kailangan pa akong alalayan nito.  Nang buksan ni Brando ang flat, bigla akong nagising sa nakita. 

Kaharap ko ngayon ang galit na galit kong mga magulang.