A Dilemma of Love 28 (Ang Dating Christopher Chong) at Mga ‘Dilemma’ ng ‘A Dilemma of Love’ 1

Title: A Dilemma of Love

Author: Menalipo Ultramar

E-mail: menalipodeultramar@gmail.com

1 (Umamin Siya, Umamin Ako,Nagka-aminan Kami!) 2 (Out-of-this-World Interrogation) 3 (‘Di Lahat ng RulerStraight, ‘Yung Iba Bendable!) 4 (Pagkabakla at Mga Pundasyon ng Bahay, Anong Connect?) 5 (The Reason I Like you, Naks!) 6 (Naging Kami!) 7 (Ang Limang Kasunduan!) 8 (Ang Kaibigan kong si Chong?) 9 (Ang Birong Hindi Biro, Bow) 10 (Second Monthsary Namin!) 11 (Bawal ang Babe at Honey?) 12 (Salamat, Habanera!) 13 (Ang Request ni Dad) 14 (The Natural Complementaries of Man and Woman, AnoDaw?) 15 (Third Monthsary Namin!) 16 (Ang Pagkidnap kay Chong) 17 (Ang Date saRooftop ng Company Building) 18 (Mga Pangarap at mga Bituin) 19 (Si Carl Alfred Santiago) 20 (Mga Pahiwatig ) 21 (Ang Makapagpapasaya kay Chong) 22 (Si Christopher Santos, Alyas Christie) 23 (Pag-aaway at Pagkakasundo) 24 (Pagkahulog) 25 (Ang Engagement) 26 (Ang Unang Submission Signal) 27 (Tadhana)

--------------------------------------------------------------------------------

Mga Dilemma ng ‘A Dilemma of Love’ 1

Dahil sa matatapos na itong ‘Dilemma’, kekwentuhan kayo ng pasaway na writer nito ng mga hirap na dinanas niya sa paggawa ng kwentong ito, as if you care XD. Joke lang. Ilalagay ko rin dito ‘yung ilang bagay tungkol sa mismong kwento…:-D

Game na? ‘Di eto na….

1. Matagal kong pinag-isipan bago ko gawin ang kwentong ito, matagal na pinag-isipan kung gagawin ko ba at kung ano ang ipapakita ko sa ‘nobelang’ ito. Ayoko kasing gawin ‘yung kwento out of excitement at panggagaya. Parang latest model lang ‘yan ng Iphone. Excited kang makuha, then kapag nasa kamay mo na pagsasawaan mo na. Ayokong mangyari ‘yun. Kapag ginawa ko ang ‘Dilemma’ dahil sa hindi mapigilang excitement, malamang na mawalan ako ng gana at iwan ko na lang na hindi tapos, lalo na kung walang magbasa.

Ang dami kong sinabi ano. ‘Di ko na lang sinabing natatakot akong walang magbasa ng kwento…XD.

2. Nang makapagdesisyon akong gagawa ako ng kwento pagkatapos ng 100 taon, nahirapan naman akong mag-isip ng magandang titulo para sa kwentong hindi ko alam kung maganda ang kalalabasan. Nung una, gusto ko ng kwento na ang tunog eh parang ‘Si Utol at ang Chatmate Ko’ o ‘Ang Kuya kong Crush ng Bayan’, ‘yung tunog romcom (Opo, may tinge ng romantic comedy ang ‘Dilemma’ kung hindi niyo nalalaman…XD). Kaso wala akong maisip na tipong ganoong title. Kapag ‘di kasi napag-isipang mabuti, may tendency na magtunog baduy. Kunsabagay, baduy naman ‘yung kwento…XD
3. Naisip ko na ring ‘Terrified’ ang ipangalan sa walang kwentang kwentong ito. Kung pipili kasi ako ng theme song para sa ‘Dilemma’, ito ay ang ‘Terrified’. Kaso ayoko na simpleng ‘Terrified’ title, atsaka ayokong magtitle ng mula sa isang kanta at that time. 50 years later, nalaman kong may akda rin palang ‘Terrified’ ang titulo dito sa MSOB.
4. Pumasok na rin ang idea na ipasa ‘to kay Kuya Mike ng walang titulo. ‘Yun ay nung I’ve lost all hope. Kaso ‘di ko itinuloy. Ang lungkot para sa isang tao na walang pangalan. Ang isang libro ay kalipunan ng isip ng tao, kaya nararapat lang na mabigyan siya ng pangalan. Kung pwede lang na ilagay na MENALIPO’S STORY. Anong significance? XD
5. Hanggang sa dumating ang araw na nagkaroon kami ng discussion sa Philosophy. Binigyan kami ng prof naming ng handout para sa isang article na ang pangalan ay LOVER’S DILEMMA. Eureka! Nanlaki ang mga mata ko. Pagkatingin ko sa prof, nakatingin din siya sa akin. Buti hindi niya ako tinanong kung anong sagot sa tanong niya. Binago ko lang ng kaunti kaya naging A DILEMMA OF LOVE.

Saka ko lang nalaman na ang dami palang kwento na may title na Dilemma, lalo na sa Wattpad…XD

Oh, siguro nakakunot ang mga kilay niyo dahil sa pinagsasabi ko, kaya ititigil ko na muna ito at baka suntukin niyo na ang monitor niyo…XD

---------------------------------------------------------------------

“KAMPAY!” Itinaas ni Fonse ang hawak niyang baso na may lamang alak. It was more than just a friendly invitation, common things that drunkards do to affirm whether someone is their friend or foe. Gusto talaga niyang tumikim ng alak si Chong, at kung maaari’y lasingin ang lalaking kanyang katabi sa malambot at  korteng pahaba’t parisukat na upuan sa loob ng KTV room.

Gusto ni Alfonse na maging manhid si Chong sa mga salitang hindi niya gustong sabihin sa kanya.

Lumikha ng tunog ang pagbangga ng baso ni Chong na baso ni Alfonse. “Gusto mong magzipline sa sampayan niyo ng patiwarik?” Uminom si Chong ng pineapple juice sa baso.

Hindi mapigilang ngumiti ni Alfonse sa narinig. He always knew that Chong will not succumb to what he wants.

“Kumanta ka naman!!!” May halong pagdadabog at paglalambing ang tinig ni Fonse. Tila isang batang nalango sa alak. Sa paningin nila ni Chong ay aandap-andap ang kapiligiran. Tanging malamlam na ilaw galing sa disco ball ang tanglaw nila.

Nabakas ang ngiti sa mukha ni Chong. “Kanina pa ako kumakanta ah…”

“Oo, kanina ka pa kumakanta…” Pinunasan ni Alfonse ang alak sa kanyang mga namumulang labi. “…kanina ka pa kumakanta ng ‘Happy Birthday’ at ‘Baa, Baa, Black Sheep!” Muli’y hindi niya mapigilang tumawa. “Sige na, kantahan mo ako…” Hinawakan niya ang kamay ni Chong at saka ngumiting hindi nakikita ang mga ngipin, parang batang nakiki-usap sa nakatatandang bilhan siya ng lobo.

Napangisi na rin si Chong, ngiting naging ngisi. “Pasalamat ka’t naperfect mo ‘yung test sa Foundation, hindi kita mababara…” Tumayo siya’t kinuha ang mikropono. “…’wag mo lang akong sisisihin kapag nabingi ka…”

“Kung boses mo naman ang magiging dahilan  para mabingi ako, I’ll embrace it fully…” Kinindatan niya si Chong. “…akong pipili ng kanta ah…”

Umasim ang mukha ni Chong. “Tigilan mo nang uminom. Kumokorni ka na!” Halos dumagundong sa buong kwarto ang kanyang tinig. Nilingon niya ang screen kung saan binabasa ang lyrics ng kanta.

“…You Were There?” Clueless siyang tiningnan ni Chong. “Wala na bang mas tatanda pa diyan? Bohemian Rhapsody, ayaw mo?”

Inangilan lamang siya ni Fonse. “Dali na! Gusto ko ng pakinggan ‘yung reward ko!”

Inirapan siya ni Chong habang tila umuubo upang alisin ang kung ano mang bara sa lalamunan.

“I guess you've heard,

  I guess you know,

  In time I have told you but I guess I'm too slow…”

”Bakit ...bakit mo ba ako iniiwasan? Ah...oo... tama, bakit mo nga ba ako iniiwasan? ”

Napangiti si Alfonse. Naalala niya ang tagpong ‘yun lagpas dalawang taon na ang nakakalipas.

”Gusto mo talagang malaman kung bakit kita iniiwasan?”

Ngayon ay nakatayo na sa harap niya ang taong halos patayin siya sa galit noon, ipinagdiriwang ang mataas niyang grado sa isa sa mga huli nilang pagsusulit bago makapagtapos ng kolehiyo. Kinakantahan siya ng taong ‘yun sa pamamagitan ng malamyos at malamig na tinig. ‘Di man katulad ng sa mga mang-aawit sa telebisyon, ang bawat himig, liriko’t mga salita mula sa bibig ni Chong ay mistulang galing sa langit.

“Hindi pa ba sapat na dahilan yan para sa’yo? Gusto kita, ibig sabihin bakla ako. Okay?”

“It's overly romantic, but I know that it's real,

  I hope you don't mind if I say what I feel.”

Isang luha ang tumulo sa mata ni Fonse.

“EH GUSTO RIN NAMAN KITA EH!!!”

“It's like I'm in somebody else's dream,

  This could not be happening to me.”

Nanatiling nakatutok ang mga mata ni Chong sa maliwanag na screen. Hawak niyang mabuti ang mikropono at bakas sa kanyang mukha ang pagdama sa bawat salitang kanyang nakikita.

“But you were there,

  And you were everything I'd never seen,

  You woke me up from this long and empty sleep,

  I was alone, I opened my eyes and you were there…”

Malayang umagos ang luha mula sa mga mata ni Fonse. Pigilan man niya ang pagpatak ng bawat luha ay hindi niya magawa. Bakas sa mga mata niya ang lungkot at takot.

“Don't be alarmed, no, don't be concerned,

  I don't want to change things, leaving just as they were…”

“Ah, OO NGA NAMAN. Napaka-O.A. ko nga naman talaga. Hindi nga naman ibig sabihin na gusto mo ako, eh, guguluhin mo na ang buhay ko. Napaka-overthinking ko nga naman no, Carl. Kaya pala, kaya pala maski si Sir Villacruel kinotsaba mo para lang maging magkagroup tayo, para lang makasama mo ako, at para isampal lang sa mukha ko na gusto mo lang ako. Wala nga naman akong dapat ipag-alala, kasi normal na gawain lang ng bawat normal na tao ang pakialaman ang mga gamit ng mga taong hindi niya lubusang kilala. Ang galing no, susubukan ko ngang magpakonsulta sa psychiatrist as soon as possible. Napaka-paranoid ko na nga pala, no, Carl.”

Pinahid ni Fonse ang luha sa kanyang mukha. “Akalain mong nagawa ko nga pala ang mga bagay na ‘yan…” Naisip niya.

“I mean nothings really different,

  It's me who feels strange,

  I'm always lost for words when someone mentions your name.”

“Fuck, pare! Ang hina mo, CHONG!!”

“Tay daneng, CHONG!! Saan ka ngayon! Panalo na ako!”

“Shet!! Shet na malagkit!! Yung ipinusta ko, CHONG!”

“CHONG, CHONG, CHONG...”

“PUTANGINA, TUMIGIL KAYO SA KAKA-CHONG!!”

Humingang malalim si Fonse. Hanggang ngayo’y hindi pa rin niya nagagawang bumalik sa Internet Café kung saan niya nagawang mag-isakandalo, dahil lang sa pangalan ni Chong.

“I know that I'll get over this for sure,

  I'm not the type that dreams there could be more.”

Matamang tiningnan ni Alfonse ang mukha ni Chong. Tila nag-iiba ang mukha ng kanyang kaharap sa tuwing umaawit ito. “Yeah, right. Nasabi ko na rin minsan sa sarili kong ‘there couldn’t be more’…”

“But you were there

  And you were everything I've never seen

  You woke me up from this long and empty sleep

  I was alone, I opened my eyes and no, I’m not alone

  I’m not alone, I opened my eyes and you were there.”

Ibinaling ni Chong ang kanyang tingin kay Alfonse. Nakita niya ang lalaking basa ang mga mata’t umaagos ang luha mula sa kayang mga mata. “Bakit ka umiiyak?” Nanlalaki ang kanyang mga mata.

Ngumiti lamang ng mapait si Alfonse.

“Ang drama mo!” Tumama sa mukha ni Alfonse ang unan na ibinato ni Chong. Kinuha ito ni Fonse at muling ibinato nang tumatawa. “Ikaw naman ang kumanta! Ako rin pipili!”

Nagmamalaking tumayo si Alfonse at kinuha ang mikropono. “Humanda ka na dahil makakarinig ka ngayon ng world class entertainment…” Dumagundong ang kanyang mga salita sa silid.

Inirapan lamang siya ni Chong.

“1, 2, 3, 4.” Tumawang parang bata si Alfonse. “Paborito ko rin ‘to!”

“Ayusin mo kumanta at baka bigwasan kita kapag nababoy ‘yan!” Nakangiti ring sabi ni Chong.

“Give me more loving than I’ve ever had,

  Make it all better when I’m feeling sad,

  Tell me I’m special even when I know I’m not…”

Tinatapik ni Chong ang mesa sa kanyang harapan na tila sumasabay sa ritmo ng kanta. Minsan ay lalapit si Alfonse sa kanya’t hahawakan ang kanyang mukha na tila nang-aakit. Aarte lamang siyang kakagatin niya ang kamay ng lalaking hindi mapigilang ngumiti.

“Make it feel good when it hurts so bad,

  Barely get mad,

I’m so glad I found you,

I love being around you,

You make it easy,

It’s easy as 1-2-1-2-3-4…”

Mistulang naglalaro lamang si Alfonse sa kanyang ginagawa. Andiyan ang magkukuwari siyang may hawak na gitara at patutugtugin ito. Minsa’y mag-aasata siyang rock star na tila nagwawala. “Thank you, FANS!” Saka niya bibigyan ng flying kiss si Chong.

Babatuhin na lamang siya ni Chong ng unan nang tumatawa.

“There only ONE thing (one),

TWO do (two),

THREE words (three),

FOUR you (four),

I Love You….”

“Ah, kaya pala eto ang gusto mong kantahin ko ah. Gusto mong masabihan kita ng ‘I LOVE YOU’!”

Kumunot ang mukha ni Chong. “Sorry ka, ‘yan ang themesong naming ni Jasper nung 4^th year…” Uminom siya ng pineapple juice na tila nagmamalaki. Siya naman ang binato ni Alfonse ng unan. Kung hindi nagawang umiwas ay naliligo na siya sa juice.

“BALIW!!! Ikaw lang ang nakaka-alalang theme song niyo ‘yan ni JASPER!!!”

Inangilan at inirapan lamang siya ni Chong.

“Give me more loving from the very start,

Piece me back together when I fall apart,

Tell me things you never even tell your closest friends…”

“…tell me things you never really tell your closest friends…” Ang kanina’y pagwawala ni Alfonse ay natigil. Humigpit ang hawak ng kanyang dalawang kamay sa mikropono. Ibinaling niya ang kanyang tingin kay Chong na nanatiling naka-upo’t nakangiti sa kanya. Mula sa katawan niya’y lumalabas ang malamig na pawis.

“Oh, ba’t natigil ka?”

Saka natauhan si Alfonse. Pinunasan niya ang kanyang noo. “Ah, napapagod na ako…” Saka siya humingal at ngumiti ng pilit.

“There only ONE way (one),

TWO say (two),

Those THREE words (three),

And that’s what I’ll do (four),

I Love You….”

Ipinagpatuloy ni Alfonse ang arteng paghingal hanggang matapos ang pagkanta. Nang lingunin niya ang screen para sa kanyang score, nagulat siya sa kanyang nakita.

“Bakit 100 ‘yung score mo?” Hindi makapaniwalang sabi ni Chong. “Bakit ‘yung sa akin 87 lang!”

“Waha! Magaling eh. Syempre performance-level…” Ngumisi si Alfonse nang nagmamalaki.

Ikrinus ni Chong ang kanyang mga braso. “Hindi ka naman kumanta, nagwala ka lang…”

Pabalibag na umupo si Alfonse. Ningitian niya ng matamis si Chong at hinawakan ang kanyang kamay. “Parang ikaw na rin naman ang naka-high score, kasi ikaw ang dahilan kung bakita mataas ang score nun…”

Tiningnan lamang ng mataman ni Chong si Alfonse.

Hinaplos-haplos si Alfonse ang kamay ng katabi. “Kaya mataas ang score nun, kasi kinanta ko para sa’yo…”

Napangiti na lamang si Chong. Tinapik ni Alfonse ang kanyang balikat. Nasakyan ni Chong ang gusto ng katabi, isinandal niya ang kanyang ulo sa balikat ni Fonse.

“Chong, anong balak mo…pagkagraduate natin…” Halata sa tinig ni Alfonse ang pamamaos, marahil sa epekto ng alak o dahil sa walang kasiguraduhang sagot na magmumula kay Chong.

Napangisi si Chong. “Balak?” Sandali siyang napa-isip. “Syempre, magtatake muna ng board. Pagkatapos makapasa, magcoconstruction ako. Siguro pagkatapos ng sampung taon at mayaman na ako’t may sariling mansiyon, magtuturo naman ako. Siguro dito rin sa campus. Magmamasteral ako. Mag-aaral uli ako. Psychology, Education. Pwede rin akong mag-abroad pero hindi na muna siguro…” Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ni Fonse. “…Pagkatapos kong matupad ang isa, bubuo uli ako ng bagong pangarap…”

Nakangiting inangat ni Chong ang kanyang tingin kay Fonse. Malamlam ang mga mata ni Fonse, at halata ang konting inis at yamot sa kanyang mukha. “Alam ko naman kung anong tinutukoy mo, pinaligoy-ligoy mo pa kasi. Hindi mo na lang diniretso na kung anong plano ko sa atin…” Napahagikgik si Chong.

Napawi ang inis sa mukha ni Fonse.

“Ano nga bang plano ko para sa atin?” Tumingin lamang sa kisame si Chong habang nakasandal sa balikat ng katabi. “Ikaw ano bang plano mo sa atin?”

“Ibinalik mo lang ‘yung tanong sa akin eh…” Parang batang tugon ni Alfonse. “Eh ano nga ba? Plano ko, pagkatapos ng ceremonies, magbabakasyon tayo sa ibang bansa. Gusto kong makapunta sa Eiffel Tower kasama ka…” Kahit na halatang unti-unting nalalango ay dinig sa tinig niya ang hindi mapigilang saya, tila pagkatuklas sa isang panibagong mundo. “…Pagkatapos nun, pupunta naman tayo sa Statue of Liberty. Nakapunta na ako doon, pero gusto ko uling pumunta doon nang kasama ka. Tapos pwede ring tayong manood ng opera sa London kagaya ng Phantom of the Opera tsaka Les Miserables. Hindi ko man maintindihan ‘yung mga iyon, basta makita lang kitang masaya, okay na ako. ‘Diba gustong-gusto mo ‘yung mga iyon…”

Napangiti na lamang ng napakatamis si Chong. Dama niya sa bawat hibla ng kanyang buhok ang ihip ng hininga ni Alfonse.

“…Gusto mong malaman kung ano ang huli kong gustong puntahan?”

“Saan?” Kumunot ang kilay ni Chong.

Napahagikgik si Alfonse. “Gusto kong pumunta sa nudist beach…”

“Gusto mong basagin ko ‘yang baso mo sa noo mo?” Seryoso ang tono ni Chong.

Patuloy ang paghagikgik ni Alfonse. Inihilig niya ang kanyang ulo sa ulo ni Chong, habang ang kanyang mga mata ay tila unti-unting bumibigat. “Chong…may sasabihin ako sa’yo…”

Hinarap siya ni Chong. Itinuon niya sa kanyang kaharap ang kanyang bilugang matang puno ng sinseridad.

“Chong, engaged na ako…” Ngunit hindi maiusal ni Alfonse ang mga salitang iyon. Sa kanyang unti-unting napipikit na mga mata’y nakikita niya ang isang taong hindi niya kayang saktan at hindi niya kayang mawalay sa kanya.

At alam niyang kapag inamin niya ang lahat, ang kaharap niya’y maglalaho kasama ng kawalan.

“Ano, anong sasabihin mo?” Bakas sa mukha ni Chong ang isang matamis na ngiti.

“Ah, Chong…” Nanginginig ang mga labi ni Alfonse. Ang kanyang mga matang lalong sumingkit ay sinasamsam ang buong paligid. Ang kaninang silid na aandap-andap ay unti-unti nang dumidilim. “…engaged na ako…”

“HUY!!!”

Hinawakan ni Alfonse ang dalawang kamay ng kaharap. “Chong…” Sandali siyang natigilan. “…kahit na anong mangyari, lagi mong tandaan na mahal kita. Mahal na mahal kita…” Muli’y unti-unting namuo sa kanyang mata ang isang luha.

Ngumiti ng matamis si Chong. “Gusto mong magjumping-jacks?”

Kumunot ang kilay ni Fonse. “Ba…Bakit?”

“Epektibo daw na pampawala ng kalasingan ang exercise. Subukan natin…” Kita sa mga mata ni Chong ang hindi maitatangging sigla.

Tiningnan lamang siya ni Alfonse nang malamam ang mga singkit na mata.

“Oh, 8 o’ clock na. Uuwi na ako, pagagalitan na ako niyan.” Tumayo si Chong at isinukbit sa kanyang kanang balikat ang gray niyang body bag. Sinundan lamang siya ng tingin ni Alfonse. “Ikaw, hindi ka pa aalis?”

Ngumiti si Fonse. “Hindi… Dito muna ako…” Pinuno niya ang kanyang baso ng alak at nilagok ito.

“Sige… ‘Wag ka nang masyadong magpakalasing. Si Ronnie na naman ang mahihirapan sa’yo niyan…” Pagkatapos ng ilang papunta sa pinto’y tumigil siya. “May problema ka no?”

Gulat na nag-angat ng tingin si Alfonse. “Paano mo nasabi?”

Napangisi si Chong. “Kadalasan kasi, kapag nagpapa-alam ako, kinukulit mo akong halikan kita…”

Pumungas-pungas si Alfonse. Mistulang naka-akbay sa sandalan ng upuan ang kanyang mga braso. “Lasing na kasi ako. Pero tutal naman ipinaalala mo, kukulitin na rin kita…” Ininguso niya ang kanyang mga labi. “…KISS!!”

Napangiti si Chong. “Katulad ng dati kong sagot, gumapang ka muna sa kisame ng patiwarik…”Inikot niya ang knob ng pinto. “Sigurado ka ba talagang okay ka lang niyan? Samahan na kaya kitang umuwi?”

Nadarama ni Alfonse ang lalong bumibigat niyang katawan. “Hindi na, sige na, ‘wag mo na akong aalalahanin…”

“Ay Fonse, ‘yung final draft pala ng mga pinagawa ko para sa thesis…”

Unti-unting nayuyukayok si Alfonse sa kanyang upuan. “Sa USB ko na lang inilagay. Kunin mo na lang sa bag ko, nasa bulsa sa loob…”Pautal-utal niyang sagot.

Ilang saglit pa’y nabalot ng katahimikan ang buong silid. Akala ni Alfonse ay walang ng ibang tao sa kwarto. Ngunit pagkatapos ng ilang segundo’t nang nag-angat siya ng tingin, nakita niyang nakatayo si Chong kung nasaan ang kanyang bag. Nakayuko ito’t tila tulalang nakatingin sa loob ng kanyang gamit.

“Chong, bakit?” Hindi tuluyang maiangat ni Fonse ang kanyang ulo.

Ibinaling ni Chong ang kanyang tingin kay Fonse. Puno ng walang kasiguraduhan ang kanyang mga mata. “Ah…wala…” Inayos niya ang kanyang tindig. “Uhmmm..sigurado ka bang okay ka lang niyan…”

Ngumiti lamang si Alfonse. “Oo, kaibigan ko naman ‘yung may-ari…” Mistulang kinakain na niya ang kanyang mga salita.

Saka narinig ni Alfonse ang marahang pagkakasara ng pinto.

“Bakit! Bakit ‘di ko masabi?” Umuugong ang hinagpis sa apat na sulok ng silid. “Anong gagawin ko kapag nalaman niya! Anong mangyayari sa amin!” Gawa ng kalasinga’y naging ungol lamang ang bawat sigaw.

Pagapang niyang kinuha ang kanyang bag mula sa kabilang parte ng sofa. Binuksan niya ito’t tinangkang kunin ang singsing na simbolo ng pagtatali nila ni Mylene.

Ngunit wala sa loob ang singsing.

Tila nagising ang diwa ni Alfonse sa nalaman. Ang kanyang bumibigat na mga mata’y biglang nandilat, kasabay ng pagtuwid ng kanyang bawat kilos. Halos ibalibag niya ang laman ng kanyang bag. Hinalughog niya ang kasuluksulukan nito. Ang basong puno ng alak ay natapon sa sahig.

“Shit, nasaan ‘yun? Nandito lang ‘yun sa loob ng bag?”

Sa kabila ng kanyang desperadong paghahanap ay patuloy na tumutugtog ang masiglang kanta sa kwatong iyon.

“Anong hinahanap mo?” Gulat na nag-angat ng tingin si Alfonse. Halos tatlong talampakan mula sa kanya’y nakatayo si Chong, tuwod ang tindig at bakas sa mukha ang isang ngiti. “Parang ‘di ka na lasing ah. Anong nangyari?”

Lumikot ang sulyap ni Alfonse. “Ah, wala, wala. ‘Yung…’yung cellphone ko ‘di ko makita… Ikaw, ba’t ka bumalik…”

“Naiwan ko ‘yung panyo ko…” Ngumiti si Chong, ngumiti ng matamis. “Nasa tabi mo ang cellphone mo…”

Aligagang napalingon si Fonse sa kanyang tabi. Doon niya nakita ang kanyang Iphone. “Mukhang ‘di pa nawawala ang pagkalasing ko…”

Pinulot ni Chong ang kanyang panyo na nasa sahig. “Oh, sige. Aalis na talaga ako…”

Muling hinalughog ni Alfonse ang kanyang bag. Nang hindi niya makita ang kanyang hinahanap ay tumayo siya’t inikot ang kwarto.

“Sigurado ka bang ‘yung phone mo ang hinahanap mo?”

Tiningnan ni Fonse si Chong. Nakatayo ito sa pintong nakangiti at nakataas ang kilay. “Ah, ‘yung wallet ko. Ganoon ba ako katinding nagwala kanina?” Tumawa siya. Isang ngiting halatang pilit.

Ngumiti rin si Chong. Isang ngiting bakas sa labi ng mga taong lubhang masaya. “Sigurado ka ah?”

Nagpatuloy sa pag-ikot sa bawat sulok si Alfonse. Nagpatuloy sa pagtayo ng payapa si Chong malapit sa pinto.

“Ah, Chong, wala ka bang nakitang…” Sumenyas ng pabilog si Alfonse gamit ang kanyang daliri. Ngunit natigilan siya’t hindi ito itinuloy.

“Ano ‘yun?” Kumurap si Chong. Katulad ng mga unang araw. Banayad, may pag-iingat, at buong paggalang.

“Ah, wala…” Bakas ang pagka-aligaga sa mukha ni Fonse. Tumalikod siya’t muling hinanap ang singsing.

“Eto ba ang hinahanap mo?”

Natigilan si Alfonse. Unti-unting siyang tumayo ng tuwid. Huminga siyang malalim. Saka niya ibinaling ang kanyang tingin kay Chong ng dahan-dahan, may pag-aalala, may buong takot.

Sa singkit niyang mga mata’y nakita niya si Chong, tila isang respetadong hari na nakatayo sa silid. Kahit na tumatama sa kanyang mata ang makulay na liwanag ay ni minsa’y hindi siya kumurap. Sa labi niya’y bakas ang isang ngiti.

“Cho...Cho…” Unti-unting namuo sa mga mata ni Alfonse ang luhang kanina pa gustong umagos. Ang kanyang tinig ay unti-unting nababasag. Parang kopitang unti-unting nagkakalamat.

Nagbaba ng tingin si Chong at sinundan niya ng tingin ang kanyang daliri. Unti-unting nawala sa kanyang mukha ang kanyang ngisi.

Natulala si Fonse sa kanyang nakita. Unti-unting napaamang ang kanyang mga labing kanina pa nanginginig.

Sa mga daliri ni Chong ay naroon an gang hinahanap ni Fonse. Naroon ang gintong singsing.

“Chong…Chong…” Malayang umagos ang luha sa mukha ni Fonse.

Nanatiling nakatayo ng panatag si Chong. Walang anumang mababakas sa kanyang mukha. Ilang saglit pa’y kukurap siya nang dahan-dahan, may buong pag-iingat, at buong paggalang. Tila hawak niya ang lahat. Pagkadilat niya’y tatama sa kanyang paningin ang makulay at nakabubulag na liwanag. Ngunit walang kahit anong panghihinang mababakas mula dito.

Sa mga mata niya’y walang mabanaag kundi repleksiyon walang kulay na mundo.