A Dilemma of Love: Chapter 15

“What do you think mister? Pwede na ba akong magsalita?”

Nagpanting ang tenga ko sa aking narinig.

Lumaki ang mata ko sa gulat sa mga salitang iyon.

Kumunot ang noo ko kasabay ng pagtaas ng aking kilay.

“Ha?”

‘Yun lang ang nasabi ko, isang mahina at mahinanong ‘Ha'?

“Ang sabi ko pwede na ba akong magsalita? Pwede na ba kitang kausapin?” saka sumubo si Chong ng chicken roll na tanghalian niya.

Bigla akong natauhan, saka pinalo ang pisngi ko para magising. “Bakit, pwede ka naman talagang magsalita, ah...”

Saka siya kumurap ng dahan-dahan, katulad ng dati. “Pwede nga akong magsalita, hindi mo nga naman ako pinagbabawalan. Pero kanina pa lumilipad ‘yang utak mo sa paligid ng campus at kanina ka pa hindi nakikinig sa mga sinasabi ko...”

Saka ko napansin ang plato niya. Habang malapit na niyang maubos ‘yung pagkain niya, ako naman eh halos nakakadalawang subo pa lang. At sabay kaming umorder ng pagkain. Walastik...

“Ano bang bumabagabag sa isipan mo sa nakaraang thirty minutes sa magkasama tayo, at hindi mo halos nagagalaw ‘yang pagkain mo” ang tanong niya hindi nakatingin sa akin, sabay subo uli ng chicken roll na umaapaw sa gravy.

“Ah, ah...” Eh kung sabihin ko kaya sa kanya ‘yung tungkol sa recording? Pero baka isipin niya, napakaseloso kong tao, na wala akong tiwala sa kanya, na kesyo pinagduduhan ko siya sa relasyon namin. Baka mamaya magalit pa siya sa akin, baka mamaya maghiwalay pa kami, at baka siya pa ang makipag-break sa akin.

Tsaka parang wala namang malisyosong bagay doon sa recording ah, kaya bakit hindi ko nai-open sa kanya. Tsaka hindi rin naman ako siguradong siya ‘yung nagsasalita eh, hindi naman ako siguradong siya ‘yung kausap ni Fred. Kaya bakit matatakot akong tanungin siya? Eh kaso paano kung hindi nga siya? Tapos paano kung isipin niya na ang panaroid ko, at kung anong pinag-iisip kong wala naman basehan? Paano kung maturn-off siya sa akin dahil doon? Paano kung...

“Alam ko kung anong iniisip mo...” Sa wakas tiningnan rin niya ako sa mata habang tinatanong niya ako. Tingin na seryoso, na may sinseridad. Sa halos tatlong buwan naming pagsasama, halos hindi niya ako tinitingnan kapag nagtatanong siya, ‘yung tipong wala siyang paki kahit na tanungin niya ako o hindi, mabubuhay siya kahit gawin niya iyon o hindi. At kung titingnan man niya ako sa mga mata, kadalasan, dahil napahiya ka niya.

Pero anong bang pinagsasabi ko? Alam niya kung bakit wala ako sa sarili ko? Alam niya ‘yung tungkol sa recording na nahanap ko? Alam niyang alam ko ‘yung ginagawa nila ni Fred?

Hindi ko alam ang sasabihin ko. Hindi ko rin naman mawari kung sasabihin ko na ba sa kanya ‘yung tungkol sa natuklasan ko. Ayokong magpati-una, baka mamaya isa lang pala akong malaking baliw at ako pa ang magmukhang tanga. Tiningnan ko na lang siya sa mata...

...At kami’y nagkatinginan...

“Iniisip mong napakaboring ng relasyon na ito, AT binabalak mo ngayon mangaliwa dahil pagod ka na...” saka uli siya sumubo ng chicken roll.

All the while na hindi ko alam ang sasabihin ko, nag-effort akong isipin ang lahat ng maaaring maging masamang effects ng mga iniisip kong gagawin ko, para lang hindi masira ‘yung relasyon namin. Tapos  sasabihin niyang gusto ko nang mangaliwa?

Ngumiti na lang ako, habang hiniwa kong muli ang chicken roll na ulam ko. “Akalain mong hindi ka tumama this time? Nagkamali ka ng basa sa akin, hindi ‘yun ang iniisip ko...”

“Oh talaga, parang mas matutuwa pa ako ngayon kung ‘yun nga ang iniisip mo...”

Ang sweet...Grabe...Fuck...

Inasiman ko na lang ang mukha ko habang sumusubo ng pagkain.

“Narinig mo na ba ‘yung tungkol sa recording?”

Bigla akong nabulunan. PUTA! ANONG RECORDING ‘YUNG SINASABI NIYA? ‘YUNG RECORDING BA SA CELLPHONE NI FRED ‘YUNG TINUTUKOY NIYA?

Saka siya tumayo at hinimas ang likod ko habang inuubo. “Oh magdahan-dahan ka? ‘Wag mo naman lunukin ‘yung tinidor. Grabe ka naman, sa bahay may mga roasted steaks tsaka cordon bleu, tapos ‘yung chicken roll dito sa campus halos buwisan mo ng buhay...”

Nagawa pa niyang magbiro.

“Oh, uminom ka muna..” Saka niya inabot ang mango juice na binili namin. “...Bakit ka ba nabilaukan? Hindi naman kita iniisip ah. Baka nagsawa na si Grace doon sa guard, at bunabalak ka na namang balikan...”

Dali-dali akong humigop mula sa straw ng mango juice. Ano ‘yung recording na tinutukoy niya? Uusisain ko pa ba siya tungkol doon? Eh paano kung ‘yun nga ‘yung tinutukoy niya? Eh papaano din kung hindi? Magmumukha akong tanga siyempre, at ayoko ng ganoon? Kung magwalk-out na lang kaya ako? Eh para namang may gagawin ‘tong taong ito para pigilan ako. Tanungin ko na lang kaya siya tungkol sa recording...

Eh papaano kung nangyayari nga lahat ng kinatatakutan ko? Paano kung tama ang lahat ng hinala ko?

Lumunok ako ng laway at saka nilakasan ang loob ko. “Ah Chong...” Lumunok ako ulit ng laway. “...ano ‘yung recording na tinutukoy mo?”

Lumunok ako ng isang litrong laway.

Nahinto siya sa pagsubo ng pagkain at biglang naging seryoso ang mukha niya. “Ah, ‘yung recording?” Ibinaba niya ang hawak niyang kutsara’t tinidor, ay saka unti-unting lumapit sa akin...

“’Yung recording na tinutukoy ko eh...” Bigla siyang humito at tumingin sa paligid niya.

Naging seryoso ang mukha ko. Maski ako ay unti-unti na rin lumapit sa kanya.  Halos pigil ko ang paghinga ko...

“...’Yung recording eh...alam mo...” Biglang kumunot ang noo niya.

Dobleng kunot ang meron ngayon sa noo ko. Putik hindi pa niya sabihin. Ano ba talaga ‘yun?

“’Yung recording eh...”

Para na akong tangang natataeng nakatitig sa kanya.

“Kasi ‘yung recording na ‘yung eh...”

Bakit ang tagal? Bakit hindi niya masabi? Tama ba lahat ng hinala ko? Tama ba ang iniisip kong may relasyon na sila ni Fred, at mahal niya si kuya kesa sa akin?

“...’Wag mo ng sabihin...” Ang malungkot kong pagpigil sa kanya. “...alam ko na kung anong tinutukoy mo...”

Nahalata ko sa mukha niya ang gulat. Biglang nanlaki ang mga mata niya, pero masigla ang boses niya. “Oh, alam mo na. Galing ah, nakakabasa ka na rin...” saka siya sumubo ng chicken roll. “Nakakalungkot ano...isipin mong nagawa..tsk...tsk...Haay!!!”

Hindi ko alam kung papaano pa siya nakakapagsalita sa ganoon kasiglang boses. Oo, tama, kasi in the first place, hindi naman talaga niya iniisip na seryoso ako sa ginagawa ko. Ang sama niya, napakasama niya...

Wala akong magawa kundi tingnan siya ng malungkot...

“Pero alam mo natutuwa rin ako...” pagkatapos ay buong sigla siyang sumubo ng chicken roll.

“Bakit ka naman natutuwa, dahil ba isang malaking katangahan ang lahat?” Napakasama niya. Lahat ng bagay ginawa ko para sa kanya. Halos mabaliw ako dahil sa nararamdamam ko. Tapos pagtatawanan lang niya ako, gagaituhin lang niya ako...

Kapag pinagpatuloy pa niya ito, sasapakin ko na siya!!!

“...Well, katangahan partly. Isipin mo na lang, hindi ba niya nakitang may kumukuha ng video sa paghuhuramentado niya. Eh halata naman sa video na sa harapan siya kinukunan, tapos hindi pa niya nahalata...”

TARANTADO!!! PUNUM-PUNO NA AKO!!! MATAPOS NG LAHAT!!! MATAPOS NG LAHAT!!!

Pero, sandali...

“Teka, anong video tsaka harapan ‘yung tinutukoy mo?” Biglang umasim ang mukha ko.

Bigla ring umasim ang mukha niya. Mas maasim pa kesa sa mukha ko. “Ha, ano bang sinasabi mo? Akala ko ba alam mo?”

Hindi ko siya sinagot. Nanatiling nakakunot noo ko.

“...Ang tinutukoy ko eh ‘yung video ng schoolmate natin na naghuramentado sa LRT? ‘Yung nag-aaral din dito sa campus na nang-away ng lady guard. Hindi mo pa napanood?”

“Ah, ahhhh...” Nagulat ako. Akala ko ‘yung recording na sa cellphone ni Fred ‘yung pinagtatawanan niya eh. Sasapakin ko na sana siya eh.

“Pero kung sa bagay, malay mo may mali rin naman ‘yung lady guard. Totoo naman ‘yung sinasabi ng ilan na hindi naman talaga nakunan nung video lahat ng nangyari, kaya unfair nga naman kung maninisi tayo kaagad...”

“Pero, bakit sabi mo recording?” Ang nagtataka kong tanong.

“Bakit, may kakaiba ba sa sinabi kong ‘recording’?”

Muli nanatili akong nakatingin  sa kanya.

Parang naiiritang ibinaba na lamang niya ang kanyang balikat. “Recording...as in video recording...”

EH ‘YUNG NAMAN PALA EH!!!  Napakamalisyoso kasi eh. Kung ano-ano kasing pinag-iisip, ‘ayan, edi kung saan-saan pa sana tumungo ‘yung usapan namin. Hindi kasi umayos eh, pabara-bara kasi... Kung nagkataon, edi nagkahiwalay na kayo ngayon dahil sa walang basehan na pagseselos...

Teka, pagseselos? Nagseselos ako?

“Eh ‘yung recording ni Fred, narinig mo na?”

At muli, nabilaukan ako. Bow.

“Ano ba? Dalawang beses na ‘yan ah? Pero di naman kita masisi, masarap naman kasi talaga ‘yung chicken roll dito...” Saka niya inabot uli ‘yung juice habang hinihimas ko ‘yung dibdin ko. “Hindi ba...YAMMEEE...”

“ANO NA NAMANG RECORDING NI FRED ANG SINASABI MO!!!” Hindi ko na napigilan. Tae! Kanina pa siya recording ng recording! Ganoon ba karaming recording ang meron sa mundo! At sa lahat ng recording, bakit kay Fred pa?

Hindi kaya ito na ‘yung recording na alam ko...

“Oh, easy lang, masyado kang hot...” Saka uli siya sumubo ng chicken roll. “’Yung recording na ‘yun eh...” Bigla uling naging seryoso ang mukha niya, at unti-unti itong inilapit  sa akin.

Nahawa na naman ako sa pinaggagawa niya. Unti-unti ko ring inilapit ang mukha ko sa kanya, atat na atat sa parang sikretong sasabihin niya.

“’Yung recording na ‘yun eh...”

Nakakakunot na noong tumitig ako sa kanya.

“Eh, tungkol sa...”

“TUNGKOL SAAN!!!” Bigla na naman uli akong napasigaw. Kanina pa siya ganyan-ganyan, halos atakihin na ako sa puso!

Pero preskong-presko pa rin siyang sumusubo ng chicken roll, kahit dalawang beses ko na siyang nasigawan, kalmadon lang niyang ninamnam ang campus-famous na chicken roll na paborito rin niya.

“...Tungkol nga kay Fred, may nagrecord ng kung ano-anong mga pinagsasabi niya kahapon sa presentation sa Philosophy, ang it was also posted on Youtube. It’s actually creating a buzz right now. Well, alam mo naman na medyo against, medyo anti-gay or homosexuals ‘yung mga naging statements niya kahapon. Kaya ayun, may mga baklang estudyante dito na nagreact sa mga sinabi niya. Kaya, congrats na rin dahil sikat na ang kakambal mo, which means sikat ka na rin. Kaya ‘wag ka nang magtataka kung may mambato sa’yo ng kamatis kapag papasok ka na or when you are around the campus. At kung maaari, medyo lumayo-layo ka na rin sa akin, dahil katulad ng normal na mga tao, ayokong mabato ng kamatis...”

Nakakapanggigil. Hindi ko alam kung pinaglalaruan lang ako o ano. Hindi ko talaga siya matatanong tungkol doon sa recording na alam ko. Pero bakit ganito? Wala ba talaga siyang alam...

“...siguro kahit mga three years ng hindi paglapit sa akin pwede na diba? Just hope na hindi mabalita ng mga major networks ‘yung video na ‘yun, at hindi kayo ma-iskandalo, or else diba, baka mamaya makita na lang kitang kinakaladkad around the campus premises...”

“Eh ‘yung lang naman pala. Akala ko naman kung ano? PARA KANG EWAN, ANG LIIT-LIIT NA BAGAY PINALALAKI MO...” Saka ako natigilan. Nagulat na lang akong lumabas ang mga iyon sa bibig ko.

“Ako nga ba ang nagpapalaki ng mga maliit na bagay, o...” saka niya ako tiningnan ng patigilid na parang nang-aasar habang sumusubo, na parang may alam siyang hindi ko alam.

“ANO NA NAMA...”

“Relax, nakatingin  na sa’yo lahat ng tao no...”

Bigla akong natauhan. Bigla akong luminga-linga, at nakatingin na nga sa akin ang lahat ng taong kumakain sa hallway sa likod ng engineering building. Lahat, may expression ng gulat sa mukha.

Wala akong nagawa kundi yumuko at ngisian ng parang halimaw si Chong.

O gusto mo pa ng chicken roll?” Saka inabot ni Chong malapit as bibig ko ang chicken roll na tinusok niya sa kanyang tinidor.

‘Yan, buti naman alam niyang manglambing. Matapos ng lahat ng ginawa niya. Matapos niya akong ipahiya, mabuti naman at naisip pa niyang bumawi, talagang masasakal ko siya kapag hindi siya bumawi. Kunsabagay, sweet rin naman talaga ang taong ito, ayaw lang niyang ipakita, sabi nga niya may espesyal akong lugar sa puso niya diba...

...Isusubo ko na sana ito ng bigla niyang binawi at isinubo ang chicken roll...

“Oh diba, YAMMMMEEEEE...”

Tae, sasakalin ko na ‘tong taong ito eh!

“Hindi mo man lang ba ako tatanungin kung bakit hindi ako sumalungat sa mga sinabi ni Fred kahapon?”

Bigla akong napatingin sa kanya, napatingin ng natigilan. Kahit kailan talaga ang taong ito, gugulatin at gugulatin ka. Pero oo nga, gusto ko rin naman itanong sa kanya ‘yun eh. ‘Yung tungkol sa stand ni Sir na nature natin ang pumatay, medyo nag-object siya. Pero hindi siya umapela tungkol doon sa sinabi ni Fred na natural compliments, at kung ano man ‘yun...

...At mas lalong hindi siya umangal gayong ang relasyon namin eh...

Nahiya akong tingnan siyang bigla. “Bakit nga ba? Hindi ba...dapat mas na umayaw ka doon, kasi kung tutuusin, laban sa iyo...sa atin, ‘yung pinagsasabi niya...” Parang akong batang nahihiyang manghingi ng candy sa mamang nasa harap ko. Gusto ko nang tumiklop pero hindi ko magawa. Pakiramdam ko hindi ko dapat itinanong sa kanya ang bagay na ‘yun, pakiramdam ko, hindi ako dapat sumakay sa paandar niya.

Dahan-dahan, buong galang, buong pag-iingat siyang sumubo ng pagkain. “Well, as you recall, maski si Sir Arroceros, walang naging reaksiyon, hindi niya sinalungat ‘yung mga pinagsasabi ni Fred. That can mean two things to me. One is that kaparehas niya ng views si Fred, though this one is contestable. Maybe you can remember that Sir doesn’t find Fred’s arguments ‘juicy’ at all...” tumigil siya sandali para uminom at ayusin ang kanyang pagkaka-upo. “...which leads me to the second option. That is open si Sir sa issues regarding homosexuals, but is somewhat avoiding, or is maybe afraid, to talk about it, because of the topic’s sensitivity...”

Ang dami niyang sinabi, eh ang tinatanong kung lang naman eh kung bakit hindi niya sinagot si Fred...

“...Tsaka bakit ka sasalungatin ang isang opinyon na kaparehas ng sa akin...”

Bigla akong napalingon sa kanya...

“...And moreover, bakit ako magagalit sa katotohanan...” Nagsalita siyang ang mata’y malamlam, parang nang-uuyam.

Nakakalungkot. Wala akong magawa kundi ilayo ang tingin ko sa kanya.

“Ikaw, bakit hindi ka sumagot sa pinagsasabi ni Fred...”

Nagulat ako. Bakit nga ba hindi ko ginawa iyon? Muli na naman akong napatingin sa kanya ng gulat.

“Ah, kase...” Hindi ko masabi, at hindi ko pangangahasang sabihin sa harap ni Chong.

“Dahil ba sa takot?” sabay subo ng chicken roll.

Nakakadrain. Kahit anong itago ko, nalalaman niya. Maski yata kulay ng brief ko alam niya kung ano.

“Anong ikinatatakot mo? Ang malaman niyang may relasyon tayo? Na mahalata niya iyon dahil magiging defensive ka sa issue ng same-sex relationships?”

Ano pa bang magagawa ko? Edi, sumakay na lang ako sa agos. “Yata, siguro, hindi ko rin alam. Hindi ko rin alam, pero hindi talaga sumagi sa isip kong sagutin si Fred. Hindi ko alam, nagulat din akong ginawa niya ‘yung mga iyon, at mas lalong nagulat akong wala akong ginawa para pigilan siya...” Saka ako tumingin sa kanya, tumingin ng nagmamaka-awa.

Saka siya ngumisi. “Kahit naman itago natin ang kung anong meron sa atin, malalaman at malalaman din ni Fred. Siguro hindi pa ngayon, pero kapag nakitang na ng pagkakataon kung kailan mas komplikadong malaman niya ang tungkol sa’tin, malalaman niya, malalaman ng lahat ng tao...”

Bakit siya nagsisinungaling? Alam kong alam niyang alam na ni Fred ang lahat. Alam niyang ngayon napili ng pagkakataong ipala-alam kay Fred ang lahat, ang panahon na magiging komplikado ang lahat. Pero bakit siya nagsisinungaling sa akin?

Hindi ko alam, pero sabi ng utak ko, dapat ay natutuwa ako. Wala na mas sasarap pa sa sitwasyong nakikinig ka sa isang kasinungalingan, kung nalalaman mo ang totoo. Pero hindi ako natutuwa, parang mas nasasaktan pa ako.

Wala akong magawa kundi ngumiti, ngumiti ng pagkapait-pait. At saka sumubo ng pagkain...

...Pero ang sarap ng chicken roll ah...

“May itinatago ka...”

Nagulat ako. Bigla akong napalingon sa kanya. Nakita ko siyang nakatingin sa akin ng pailalim, ng napakatalim, habang ngumunguya ng pagkain.

Ano pa bang itatago ko sa kanya, eh lahat naman nalalaman niya. Siya nga ‘tong dapat tinatanong ko ng ganyan eh...

“Eh anong sinasabi mo? Pa..ano mo naman nalaman na may tinatago ako?” ang sagot nag-aalinlangan, saka ako ngumiti ng hindi nakikita ang mga ngipin.

Biglang niyang inayos ang kanyang pagkaka-upo, na parang boss na nasa harap ng kanyang empleyadong may nagawang pagkakakamali.

“Alam mo ba na kapag nakangisi ka, na kapag nakangiti ka ng hindi nakikita ang mga ngipin, ibig sabihin nun, may itinatago ka...” ang sabi niya sa boses na parang nagmumula sa ilong, medyo husky na parang paos, habang ang mga mata niya ay papungay-pungay.

Nagulat ako. Nakangisi nga ako kanina!

“Ah ganon ba. Nakangisi ba ako kanina? Parang hindi naman? Hindi ko naman maaalalang nakangisi ako, eh...” Para akong tangang umiiwas, kahit nahuli na. Wala akong magawa kundi tingnan siya ng patiggilid habang nakangiti na parang ulol.

Pero nakatingin pa rin siya sa akin ng pailalim, na parang hinihigop ang lakas ko.

“Anong itinatago mo?”

Tae naman oo, eh hindi ko pwedeng sabihin sa kanya 'yung tungkol sa recording, at mas lalong hindi ko pwedeng sabihin na alam ko ang pinaggagagawa nila ni Fred...

"Wala nga akong itinatago...Ikaw talaga, and paranoid mo..." Patay ako. Kailangan kong ayusin ang arte ko. Kapag nabisto niya, maghahalo ang balat sa tinalupan!

Pero nakatingin pa rin siya sa akin, nakatingin sa akin ng pailalim na parang kakainin ako ng buhay.

"...Sasabihin mo ba o hindi..." Ang talim-talim ng titig niya. Parang any time soon at kapag hindi ko pa ibinigay ang gusto niya, may lalabas na laser beam doon at hahatiin ang ulo ko.

Wala akong magawa kundi ngumiti ng nag-aalinlangan, at halata sa ngiti kong nag-aalinlangan ako.

FUCK!!!

Taydana, anong gagawin ko. Mahahanapan ako ng butas ng taong ito. Kapag sinabi ko yung tungkol sa recording at tama ako, sasabihin niyang wala akong tiwala sa kanya. Kapag sinabi ko at mali ako, sasabihin niyang praning ako at wala akong tiwala sa kanya. Double-edge sword!!!

Anong gagawin ko! Monthsary namin ngayon! Ayokong sirain 'tong araw na 'to! Monthsa...

...Teka nga muna...

"Oo na! May itinatago na ako sa'yo!"

Unti-unting nawala ang talim sa tingin niya. "Good, ngayon sabihin mo sa akin 'yang itinatago mo..."

"Ayoko ko nga! Kapag inilabas ko siya, hindi na siya nakatago. Ang gusto mo lang namang malaman eh kung may itinatago ako o wala eh..."

"Eh kung hinahati ko kaya 'yang ulo mo sa pamamagitan ng laser beam ngayon. Bilisan mo at sabihin mo na 'yang itinatago mo..."

Kahit na puro pagbabanta na 'yung sinasabi niya, hindi pa rin ako nanghihina katulad ng dati. Chill lang. In fact mas natutuwa pa ako. Akalain mong malulusutan ko na naman siya! Wahahahaha! Ang gwapo mo na, ang utak mo pa Fonse!!!

"Oo na po..." Kunwari ay nagdadabog kong sagot. Umarte akong nanghihina habang papatayo sa upuan upang kunin ang itinatago ko 'daw' sa kanya. Pagkagaling ko sa locker ko ay dumiretso ako sa upuan namin para ibigay sa kanya ang bagay na 'itinatago' ko sa kanya.

Ingat na ingat kong itinago sa likod ko 'yung bagay na iyon habang parang baliw na halos magtip-toe papunta sa upuan.

Halos matae ako sa excitement. At nang nasa upuan na ako, unti-unti akong umupo habang ingat na ingat na hindi makita ni Chong ang hawak ko. Pagkaupo ko ay kaagad at dahan-dahan kong inilagay sa mesa ni Chong ang dala ko...

"HAPPY MONTHSARY!!!!" pabulong kong sabi sa kanya. Mahirap na dahil maraming tao sa paligid namin.

"Ano 'yan?"

"Bouquet ng flowers..."

"Oo, alam ko, pero anong ginagawa niyan diyan..."

"Monthsary nga natin ngayon diba, 'yan ang regalo ko sa'yo..."

Iniusog niya sa harap ko 'yung bouquet ng bulaklak. "May cerebral palsy ka ba? Alam mo namang ikaw lang ang nakaka-alam na bakla ako diba at wala akong balak na ipagsigawan sa buong mundo 'yun. Tapos inaasahan mong tatanggap ako ng bulaklak mula sa'yo. Ano ako, timang? Edi ipinagsigawan ko na nga sa mundong bakla ako. Kung simula't sapul 'yun ang balak ko, edi sana nagpagawa na ako ng tarpauline na nagsasabing bakla ako at inilagay ko na lang sana 'yun sa harap ng campus..." Unti-unti na naman niyang niyayakap ang sarili sa pamamagitan ng sariling braso. "...buti pa sana kung chocolates 'yan, tatanggapin ko pa..."

Yun naman pala eh, chocolates pala ang gusto niya...

Dali-dali kong hinugot mula sa bulsa ko ang Toblerone at Kisses na binili ko, at buong saya, ngiti, at pagpapa-cute kong ipinakita ito sa kanya.

Unti-unti lumambot ang expression ng mukha ni Chong. Parang naawa, parang natouch. Sa muli, ibang Chong na naman ang nakita ko, isang Chong na maawain at...

"....I changed my mind..."

....masungit, masungit pa rin. Fuck.

"Wala ka man lang bang tatanggapin dito kahit isa?"

"Tatanggapin ko lang 'yan kapag naging house and lot 'yang mga iyan..."

Nanlumo ako. Eh halos na 1000 PESOS ako sa bulaklak at chocolate, tapos hindi lang niya tatanggapin!

...At ang mas nakakalungkot, hanggang ngayon, wala pa rin kaming matinong regalo sa isa't isa...

...At lahat 'yan ay kinimkim ko, habang nakayuko at nalulungkot...

Lumiwanag ang mukha ko...

"Tatanggapin ko 'yang mga iyan, KUNG, ibibgay mo 'yang mga iyan sa akin, sa harap ng DEAN natin..."

Ningitian ko lang siya, ningitian na parang aso.

"NO...WAY..." Ba, maski rin naman ako, ayokong malaman ng ibang tao ang kung ano mang relasyon ang meron kami. Tapos ang gusto niya ibigay ko sa kanya 'tong mga tao sa harap pa ng dean namin. Parang ibinaon ko na rin ang sarili ko sa lupa...

"Okay lang, hindi naman ako ang magdadala ng bulaklak hanggang sa bahay nila mamaya. Mas lalong hindi naman ako ang nag-aksaya ng pera. At at least, talagang napatunayan na ang paniniwala ko all this time..." saka siya sumubo uli ng pagkain ng buong pag-iingat.

Teka, anong paniniwala ang sinasabi niya. Na simula't sapul, pinaglalaruan ko lang siya. Na hindi ko lang matanggap na hindi ko siya maamo kaya hanggang ngayon kinukulit ko pa rin siya. Na hindi ko naman talaga siya ma...ma...mah...

Taydana! Bakit hindi ko pa rin masabi!

Dali-dali akong tumayo. "Oh halika ka na..."

Tiningnan lang niya ako pataas na parang bata. Halata sa mata niyang nalilito siya. "'Wag mong sabihing ibibigay mo talaga sa akin 'yang mga bulaklak sa harap ng College dean..."

"Tama ka, ibibigay ko nga sa iyo itong mga regalo ko sa harap ng dean. Patutunayan ko sa'yong hindi lang ako naglalaro. Patutunayan ko sa'yong mali 'yang paniniwala mo."

Tae, alam ko ba talaga ang ginagawa ko...

"WEH???" sarkastiko niyang tanong.

Mga fifteen steps lang ang layo ng Dean's Office mula sa pinagkakainan namin, pero parang hagdan papuntang Grotto ang dinadaan ko. Mahiral. Mahaba. Isang malaking fuck, bwisit...

Parang irregular na 'yung heartbeat ko. Maski 'yung pawis ko, sinlamig na ng ice block. Sa bawat hakbang ko, parang may nakasabit na weights at dumbell sa mga paa ko, napakabigat...

Puta, napasubo ako!!!

Huminto kami ng nasa harap na kami ng salaming pintuan ng Dean's Office. Halos nararamdaman mo pa 'yung lamig mula sa loob, pero hindi 'yun ang iniisip ko. Kung paano ko tatakpan ang mukha ko sa loob ng walang hanggan ang bumabagabag sa isip ko...

At habang halos nagiging bato na ako sa kaba sa gagawin ko, nanatili lang kalmado si Chong, nakatayong nakayakap sa katawan ang mga braso habang kumukurap ng dahan-dahan, parang hindi ramdam na halos 32° ang init sa labas...

Kaya ko 'to! Ipapamukha ko sa kanyang mali siya, na hindi ako naglalaro. Ipapamukha ko sa kanyang mah...

"Oh, andiyan na pala 'yung Dean eh..."

Taydana, pwede bang umurong na!!!

Malapit nga sa pinto ng office eh nakatayo ang isang babaeng nasa fifty years old na, nakapusod ang buhok, nakakulay blue na blazers at khaki na palda.

Ang College Dean namin, si Ma'am dela Cruz.

"Oh, buhay ka pa ba..."

Busit! Pero kaya ko 'to! Makakaya ko 'to! Para kay Chong! Para kay Chong!

Isa.

Parang hindi na tumitibok ang puso ko. Nanlalagkit na ako sa malamig na pawis.

Dalawa.

Cool na cool lang si Chong. Kitang-kita sa mata niya na hindi naniniwalang magagawa ko ang hinihingi niya.

Tatlo.

Unti-unti ng hinila ni Ma'am dela Cruz ang bar para nabuksan ang salaming pinto. Lahat ng tao ay parabg gumagawalaw ng slow-motion, parang humihinto sa paggalaw kasama ng oras.

GAME!!!

Pipikit na lang ako!!!

"FLOWERS FOR YOU!!!"