Look at me with Love Part 8 – We Meet Again

Look at me with Love Part 8 – We Meet Again

By: simonusimon

***oh ayan mahaba na talaga ito at sana magustohan nyo… sobrang salamat sa lahat ng mga readers ng blog na ito at lahat pa ng blog ditto sa msob! Salamat din sa mga nagcocomment ditto at sa fb, nakakatulong talaga kayo! Thank you very much! Comment kayo para maimprove ko pa! :)

                Wala pang ilang oras ay nakauwi na ako sa bahay. Agad kong hinanap si mommy para makuha ang sinabi nyang sulat para sa akin.

                Pagkakuha ko ng sulat ay agad akong pumunta sa kwarto at binasa ito. Galing pala kay kuya. Postcard at mga litrato nila mama. May nakasulat sa likod

                Kamusta na? Miss na miss ka na namin ni mama. Kami ok lang dito. Si mama ok na din, nakamove on na sya sa nangyari. Gusto na nga nyang makauwi e, kaso marami pa kaming inaasikaso ditto sa business naming, pero ung pangako ko… SANA ANTAYIN MO AKO. OCT 16. MAGKIKITA TAYO ULI SIMON.

JEROME

                Sa aking nabasa ay nakaramdam ako ng kung ano sa aking dibdib. Ipinagbalewala ko nalamang ito at pinagmasdan ang mga litrato ni mama. ‘Mukhang ok na nga si mama’ sa isip ko. ‘buti pa sya, samantalang ako magulo ang buhay, kulang, parang lagging hindi na tama’ Bigla kong naalala ang panyo ko. ‘shoot! Ung panyo ko! Ung panyong bigay sakin ni John, huhuhu, un na lang ang natitirang panyo na bigay nya sakin’sabi ko sa sarili ko. Hilig ko na kasi ang magwala ng panyo.

                Nakatulugan ko na ang pagtingin sa mga litrato. Kinabukasan maaga ang pasok ko. Bukas malalaman ko na rin ang resulta ng exams ko.

                Maaga palang ay nagising na ako. Pumasok sa school at kabooom! Isang malungkot na araw para sa akin, 5 out of 6 subjects lang naipasa ko. ‘Anu bay an! Akala ko wala na akong problema maliban sa Feasibility Study naming.’ Ok na rin siguro un. Atleast isa nalang ang kailangan kong bawian at bigyan ng extra effort.

                Matalino naman ako, consistent honor noong nasa grade school at high school. Nag-iba lang ang pananaw ko nitong college. Makapasa lang sa akin ay ayos na. At dahil doon magcecelebrate ako! Sakto katapusan nan g January may sweldo na ako! Agad kong tinext ang mga kaibigan ko. At YES! May nagreply na ISA, ang masasabi kong pinakamalapit kong kaibigan, si Quimby. Nakilala ko sya nuong bata palang kami sa isang theatre org. Ok na un! Mas gusto ko naman talaga mas kaunti. Attention seeker kasi ako.

Samantala si John ay nasa puntod na naman ng kanyang itinuturing na nanaya, ang kanyang yaya. Umiiyak na naman syang kinakauusap ito.

                “Ya, anung gagawin ko, bumabagsak ng bumabagsak ang kumpanya. Sasabihin ko na ba kina mama? Magagalit un e” at maririnig ang mga hikbi nito.

                Noong bata palang si John ay puno na sya ng pressure mula sa kanyang mga magulang. Naalala ni John na nuong bata sya na minsan syang bumaba mula sa first honor paputang third honor dahil nagkasakit sya ay labis itong ikinagalit ng kanyang mga magulang. Pinagbawalan na lumabas at makipaglaro sa kanyang mga kaibigan at ilang araw na hindi pinansin ng kanyang mga magulang.

                “Ya, ayokong idisappoint uli sila. Ayokong lalo pang malayo sila sakin, lalo na ngayon na wala ka na” huling wika ni John bago sya umalis.Napagdesisyunan nyang uminom uli dahil sa kanyang problema. Un lang kasi ang naiisip nyang sagot para panandaliang makalimutan ang mga ito.

                Pumunta kami ni isang bar ng 8. Pumuwesto kami sa may counter, un kasi ung paborito kong spot. Kita ko kasi lahat pag nandon ako. Party talaga si Quimby, walang hiya kasi to, hilig nya talaga ang magbar. Inintay ko nalang syang mapagod para mamaya na kami magkwentuhan. Tipsy na ako, habang ang kasama ko pass 10 na nagsasayaw pa, mukhang di na ata sya mapapagod.

                “Insan may load ka?” tanong ni Quimby sa akin pagkalapit nya, insan ang tawagan naming pero di talaga kami magpinsan.

                “Wala bakit? Tanong ko sa kanya.

                “Nagtext kasi si papa. Hinahanap na ako” kakamot kamot sa ulo si Quimby

                “Hindi ka nagpaalam? WAlastek. Kakaorder ko lang ng isang bucket” noong nakita ko kasi syang palapit ay umorder na ako para sa aming dalawa.

                “Hala, order ka kasi ng order, sige antayin mo ako ditto magpapaload lang ako sa labas” si Quimby.

                Wala pang ilang minute ay may lumapit sa aking lalaki, nakatalikod ako sa kanya.

                “May nakaupo ba dito?” sabi ng lalaki

                Humarap ako sa kanya at nakilala ko sya, si John. “Ikaw?” pagkabigla kong tanong sa lalaking nakayuko. “Oo meron” kasabay ng pagsabi ko na merong nakaupo ay umupo ito sa bakanteng upuan na tinutukoy ko. ‘Adik ba to? Kakasabi ko lang na meron e’

                “Favorite spot ko to alam mo ba yun, kaso kanina pa kayo dito nung kasama mo, kaya nung nakita ko syang umalis na pumunta na ako dito.” Tuloy tuloy na wika ni John habang nakatungo pa rin. Habang sinasabi nya ito ay binasa ko naman ang text ni Quimby “Insan, may kasama ka na, ganyan ka, sige uwi na ako, katampo ka” Umiling nalang ako at walang nagawa.

“Isang bote pa nga” wika ni John sa waiter tapos ay humarap sa akin. “Ikaw?”

                “Ako?” pang-aasar ko dito. “May pangalan ako no!” asar na din kasi ako dahil naaalala ko ung ginawa nyang pag-iwan sakin sa dyip. At ang isa kong subject na bagsak ay ang exam ko nung araw na iniwan nya ako.

                “Ikaw nga! Sino ka?” mahihimigan ang tuwa sa kanyang boses.

                “Ha?” takang tanong ko.

                “Lagi kitang nakikita!” si John

                “Ako din, lagi nga din akong minamalas tuwing nakikita kita e” at walang anu ano ay sumuka si John sa dibdib ko.

                “What? Seryoso?” gulat ko sa pagsuka nya sa damit ko.

                “Sorry, nabigla lang ako” si John

                Di ko alam kung matatawa ako o maaasar sa sinabi nya. ‘Nabigla? Gulo hahahaha’ Namalayan ko nalang na papunta na kami ng rest room. Natauhan ata si John sa pinaggagagawa nya. Habang nasa rest room ay pinupunasan nya ang aking damit gamit ang isang panyo.

                “panyo ko yan ah…” bigla kong nasabi

                “Ahhh oo, sorry uli” hinugasan nya ang panyo para mawala ang suka ditto at piniga sabay sabing “Salamat. Eto sinasauli ko na sayo sorry talaga”

                Napanganga nalang ako sa sinabi niya. ‘lasing na nga to’ sa isip ko.

                “may damit ako sa kotse, un nalang siguro” pagbasag nya sa pag-iisip ko kung gaano siya ka-ewan.

                Wala na akong nagawa kundi tanggapin ang kanyang alok. Papatayin kasi ako sa bahay kung maaamoy ako ng ganun, amoy suka na alak at kung anu ano pa. Binayaran ko muna ang mga inorder ko bago kami lumabas.

                “Ha eto ung damit mo?” tanong ko habang hawak ang isang long sleeves.

                “Oo, kasya naman ata sayo yan e… sukat mo?” sabi ni John habang sapo ang ulo. Mukhang lasing na lasing na nga ata sya. “Sandali may sando ata ako dito”

                “Sige un nalang” sabi ko dito.

                Sinuot ko ang sando nya at sakto naman.

                “Sige uwi na ako.”

                “hatid na kita para makabawi naman ako.” Sabi ni John

                “naku wag na baka malasin na naman ako” pagbibiro ko at nakita kong napahiya sya. “Joke lang, hindi na kasi ako nasakay sa kotse” pagbawi ko para hindi sya mapahiya. Pero sa totoo lang ay nakakatuwa sya mapahiya.

                Tumalikod na ako para umalis nang may marinig ako “tuggg” “arayyyy!”

                “Ayos ka lang ba?” sabi ko habang pinipigilan ang pagtawa ko, nauntog kasi sya sa kotse nya. Lasing nga talaga. “Kaya mo bang magdrive? Magcommute ka na lang sabay na tayo, pareho naman tayo ng barangay e.”

                “Ahhh oo nga pala… ikaw ung kumuha ng wallet ko”

                “Correction, tinignan ko lang ung address nyo at hinatid ka. Nakalimutan ko lang isauli.” Pagmamayabang ko.

                “Hinatid mo ako? E mag-isa lang naman akong umuwi noon pagkakatanda ko.” Takang tanong ni John.

                “Ahhh un ba? Iniwan mo kasi ako noon sa dyip , nakatulog kasi ako… hayun nakalagpas tuloy ako” nakita ko na naman na napahiya sya, tumungo nalang sya. Nakakatawa talaga sya.

                “Ganun ba? Naku pasensya na. Dami ko palang utang sa iyo.” Kakamot kamot sya ng ulo.

                Nakasakay na kami ng dyip. “Sige libre mo nalang ako sa pamasahe para makabawi ka” pagbasag ko sa katahimikan sa dyip.

                Nakita kong napangiwi ang mukha nya habang kinakapa ang kanyang bulsa. Pinagmasdan ko lang sya.

                “ui… bayad na malapit na tayo, baka mapagmura tayo ng driver” sabi ko

                “Ah… eh kasi… nawala ung wallet ko” sabay tungo.

                “Ganun ba? Sige ako nalang ULI” tatawa tawa kong wika, tuwang tuwa talaga ako kapag nakikita ko syang nahihiya, parang batang ewan.

                Pagkabayad ko ay may nagtext kay John. “Yes nakuha ung wallet ko nung waiter. Kaibigan ko kasi un. Buti nalang masasauli uli un” tuwang tuwang wika nito habang nakatingin sa akin.

                Mula kanina ay hindi pa kani nagkakatinginan sa mata dahil nga lagi syang napapahiya sa mga ginagawa nya. Sa aking nakita ay biglang nagrigudon ang puso ko. Di ko alam kung ano ang nangyari. Bigala nalang bumilis ang tibok nito.

                “Para!” biglang wika ni John. Di ko alam pero bumaba din ako ng dyip kahit hindi pa duon ang bababaan ko.

                Itutuloy…

               

Pls visit simonusimon.blogspot.com 

Add nyu din ako sa fb simonusimon@gmail.com

Ask me anything on http://www.formspring.me/simonusimon