A Dilemma of Love: Chapter 16

Title: A Dilemme of Love

Author: Menalipo Ultramar

E-mail: menalipodeultramar@gmail.com

--------------------------------------------------------

Chapter 15 Recap: Binabagabag pa rin si Fonse ng recording na narinig niya sa cellphone ni Fred, ang kambal niya. Rinig doon ang putol na pag-uusap ng dalawa tungkol sa 'totoong intensiyon' ni Chong kay Fonse, datapwat nahalata ni Chong na nirerecord ni Fred ang kanilang pag-uusap, kaya ipinatigil niya iyon.

Habang sabay silang kumakain ni Fonse, nahalata ni Chong may gumugulo sa isipan niya. Tinanong niya ito ngunit natakot si Fonse na tanungin siya tungkol sa recording, ngunit natakot ang huling magtanong dahil sa takot na baka mali ang akala niyang sila ni Fred ang nasa recording o baka tama ang hinala niyang may nagaganap na hindi kanais-nais sa pagitan ng dalawa.

Sa huli, ginawang pasakalye ni Alfonse ang mga bulaklak at chocolates na binili niya para kay Chong para sa monthsary nila sa mismong araw na iyon. Ngunit hindi ito tinanggap ni Chong, datapwat napapayag rin siya sa huli, sa kondisyon na ibibigay ito sa kanya sa harapan ng Dean ng College of Engineering, si Ma'am dela Cruz.

-------------------------------------------------------

"FLOWERS FOR YOU!!!"

Nanatili lang akong nakapikit. At parang wala na akong balak na dumilat pa. Taydana, sinong bang hindi mahihiya sa ginawa ko? Buti sana kung sa babae ko 'to ginawa, eh hindi, sa kapwa lalake ko pa. At ang malala, sa College of Engineering pa, sa college na halos lalaki ang estudyante...

FUCK!!!

Tangina, kung pwede lang umurong, uurong na ako eh. Pero andito na eh, nagawa ko na, ano pang magagawa ko. TAE!!! Pero paano na sila Mama at Papa? Paano na ako? Sigurado akong lalayuan na ako ng mga taong nakapaligid sa akin dati! Lalayuan na nila ako na parang virus, na parang AIDS na nakakahawa na pamamagitan ng pagdidikit ng balat, na parang...parang...parang...

Teka, bakit parang ang tahimik? Parang 'yung utak ko lang ang maingay? Tsaka nangangawit na ako, kanina pa naka-abot 'yung kamay ko sa harapan...

"UUUUUUUUUUUYYYYYYYYYYYYYYYYYYY!!!" biglang sigaw ng mga tao.

TAYDANA!!! Bakit hindi pa bumuka 'yung lupa at kainin ako ng buhay!!! SHIT!!! ISANG MALAKING SHIT!!!

"Oh, thank you very much, my dear. Napakasweet mo naman..."

Teka, bakit hindi boses lalaki? Oo, may konting lambing, pero hindi lambing ng boses ni Chong, parang boses...BOSES NG MATANDANG BABAE...!!!

Idinilat ko ang mga mata ko at nakita ko ang pinakasweet na bagay sa buong mundo, nakangiti na sobrang saya, habang ang mga mata ay halos masingkit sa sobrang tuwa...

...Pero joke lang 'yun, si Ma'am dela Cruz ang nakita ko...

Fuck. Isang nakapanglalatang FFFFFFFUUUUUUCCCCKKKKK...

"Ah, eh, bakit po kayo ang nandito?"

Saka humuni ang mga kuliglig ng gabi...

"What do you mean iho? Hindi ba para sa akin ang mga flowers na ito?" saka niya tinangkang abutin ang bouquet na punung-puno ng kulay pink na rosas.

Saka bumagsak ang isang bombilya sa utak ko. Joke lang. Pero bakit hindi ko nga ba siya sakyan? Ginagawan na nga ako ng pabor ng mahal naming College Dean eh... WAHAHAHAH!!! Jackpot!!!

"ANO PO BA KAYO MA'AM! SYEMPRE, PARA PO SA INYO PO 'TO..." ang sobrang sigla kong sagot, sa sobrang sigla para na akong tanga. "Ganyan ka po namin KA...KA...KAMAHAL eh..." saka ako ngumiting napipilitan. Dyusko!!!

"WOW, I am really touched. I have never felt this important since my academic life started. This flowers really made me feel special and appreciated. I am really thankful for this surprise..." saka niya kinuha ang panyo niya at pinunasan ang maluha-luha niyang mata. ARTE. Akala mo naman kagalingang magturo. Ang dami kayang nagrereklamo sa kanya dahil ang pangit niyang magturo...

Nagpapalakpakan na rin lahat ng estudyanteng nasa paligid namin. Meron din namang nagbubulungan. Siguro sinasabi nila sumisipsip ako, kung alam lang talaga nila...

TEKA,NASAAN BA SI CHONG?

“Iho, could you please hand me the flowers now?” Napalingon ako. Si Ma’am dela Cruz, parang atat na atat at taeng-tae at paurong-sulong ang mga kamay at kinukuha ang bouquet sa kamay ko, nakangiti na parang papatay ng tao kapag hindi ko inabot ‘yung bulaklak.

“Ahhhhhhhh...”Nag-aalangan pa rin ako at hinahanap si Chong.

Tumutulis ang tingin ni Ma’am.

“Ahhhhhhhh...” Hinahanap ko si Chong at nag-aalangan pa rin ako.

Lalong tumulis ang tingin ni Ma’am.

“Ahhhhhhhh...”Nag-aalangan pa rin ako at hinahanap si Chong. FUCK.

Nakakamatay na ang tingin ni Ma’am. Wala na akong choice kundi ibigay na ‘yung bouquet.

“Ahhhh, sabi ko nga po, eto na nga po ‘yung bouquet.” Saka ko inabot sa kanya ‘yung inaasam-asam niyang mga bulaklak.

TEKA, NASAAN NGA BA SI CHONG?

“Ah, iho? Iho? IHO! Pwede mo ng bitawan ‘yung bouquet...”

Napalingon na naman ako. Tae, nahuhuli ka sa ginagawa mo eh. “Ah, opo, bibitawan ko na nga...” Tae, sayang ‘yung 700 ko para sa bouquet na ‘to. Shet, wala akong lunch niyan ng isang linggo.

“Iho, sabi ko bitawan mo na ‘yung bouquet...” humigpit ang hawak ni Ma’am sa bouquet.

“Ah, oo nga po...” Mas lalong humigpit ang hawak ko.

“Iho, ‘yung bouquet...” nanggigiligit na siya.

“Ma’am, eto na nga po...” pinangigiglitan ko na rin siya.

“IHO...”

“MA’AM...”

“I-H-O...”

Edi ibigay.

Saka ko binitawan ang bouquet at halos mapaurong si Ma’am sa kinatatayuan niya.

“Palakpakan natin si Ma’am Prospera dela Cruz...” sigaw ko. Nagpalakpakan din ‘yung ibang estudyante at ‘yung ibang faculty members na naki-usyoso sa eksenang ginawa ko. Pero tumatawa ‘yung ibang faculty members. May nasabi ba akong mali?

“Iho, Proserpina ang pangalan ko...”

TAE.

“Ay ganun po ba?” Kaya pala. “ Ma’am Proserpina dela Cruz po pala...”

“Again, maraming salamat. Thank you very much for this present that you gave to me. You really made this birthday of mine...”

Teka, tama ba ‘yung narinig ko? “Birthday niyo po?”

“Oo iho, birthday ko nga ngayon. Hindi ba kaya binibigyan mo ako ng bouquet...”

TAE, MAHUHULI NA TALAGA AKO NITO EH!!!

“...AH, OO NGA NAMAN, BIRTHDAY NIYO NGA PO NGAYON DIBA, KAYA KO KAYO BINIBIGYAN NG BOUQUET NGAYON. Tama po diba, oh, palakpakan po natin uli si Ma’am...” sumabay sa palakpak ko ang lahat ng estudyante, janitors, at professors na naki-usyoso sa eksenang ginawa ko. Mas malakas na palakpakan kesa sa una. At habang tuwang-tuwa sila sa ginawa ko, ako naman ay linga ng linga at hinahanap si Chong...

TEKA, NASAAN NA BA NGA ULI ‘YUNG TAONG IYON...”

“Iho, wala ka pa bang ibibigay sa akin?” Bigla akong napalingon, at nakita kong nakangiti hanggang batok si Ma’am dela Cruz.

Ano sinasabi ng Dean na ‘to?

“Ah, ano pong tinutukoy niyo? Ano pa po bang maibibigay ko sa inyo?” saka nagkamot ng ulo. Ano pa bang ibibigay ko sa kanya. Hanep, anong gusto niya, kaluluwa ko?

Unti-unti ng uma-alis ‘yung mga nagkukumpulang tao. Nasagwaan yata sa ngiti ni Ma’am.

Saka siya ngumuso. “Ayun, no iho, hindi mo ba ibibigay sa akin ‘yan...” At kinapalan pa lalo ang nguso niya.

Sinundan ko ang itinuturo ng makapal niyang nguso. Only to find out na ‘yung Toblerone bar at Kisses na nasa bulsa ko ang tinutukoy niyang ibibigay ko sa kanya...

EH KUNG HINAHAMPAS KO KAYA SIYA NGAYON NG BAR AT PAHALIKAN KO SIYA SA BUWAYA NG MAKITA NIYA ANG HINAHANAP NIYA!!! NA 700 NA NGA AKO SA KANYA TAPOS KUKUNIN NIYA PA ‘TONG CHOCOLATES!!!

“Ay hindi ko po ibibigay sa inyo ‘to...” ang sabi kong mabilis saka hawak sa bulsa ko. Sa sobrang bilis parang sarkastiko yata ang dating ng pagkakasabi ko.

“You know iho, I LOVE CHOCOLATES!!! Talagang sasaya ang birthday ko kung makakatanggap ako ng chocolates...” saka na naman siya ngumiti na parang aso.

“Ano naman po ngayon? Ano na naman pong paki-alam ko sa kaligayahan niyo? Hindi niyo po ba narealize na ang sugapa niyo na? Ano naman po ngayon kung birthday niyo? Para lang po kay Chong ‘yung chocolates, kinuha niyo na nga ‘yung bouquet eh...” ang sabi ko... sa sarili ko. Kung pwede lang sinabi ko na sa kanya ‘yang mga iyan eh. Pero tae, ayoko namang ma-expel.

Saka niya inilahad ang palad niya. “Sige na iho, I’m waiting...”

SHIT, MAY CHOICE PA BA AKO!!!

Dahan-dahan kong inilagay sa bulsa ko ang palad ko. Ano bang ibibigay ko sa kanya!!! Ibigay ko na lang kaya ‘yung Kisses, tutal mas malaki naman ‘yung Toblerone eh. Shet, eh parang mas magandang ibigay kay Chong ‘yung Kisses eh, baka mamaya makahirit pa ako ng kiss. Shit talaga!!! Shit!!! SHIT!!!

‘Yung Kisses na nga lang.

“Paano naman ‘yung Toblero...”

“Ay, sa akin na po ‘to Ma’am pwede. Kasi gusto ko rin naman pong sumaya, kahit hindi ko birthday!!! Kaya Happy Birthday po uli sa inyo!!! Paalam!!!” Saka ako nagmadaling lumakad. Grabe. Baka mamaya kung hindi pa ako umalis, maski ‘yung damit ko hiningi na niya para sa anak niya. Ganoon ba talaga ang epekto kapag birthday ng isang tao? PARANG HINDI NAMAN...

Teka, nasan na si Chong? Kanina ko pa hinahanap ‘yung taong iyon eh? Ilang beses na niyang ginagawa sa akin to ah? Kada nagkikita kami, napapahiya ako...

“Oh, napahiya ka na naman...”

Pamilyar na boses. Sobrang pamilyar. Bigla akong napalingon...

SI CHONG!!!

“SAAN KA NANGGALING?!?!?!” ang pigil kong sigaw. Ayoko ng mapahiya uli, gagawa na naman ako ng eksena, nagmumukha na akong halimaw dahil sa kanya.

“Relax, pumunta lang ako sa CR...” saka siya sumandal sa pader na malapit sa amin.

“CR! CR? Sa ganoong pagkakataon?”

“Oo, bakit? Eh napuno si bladder sa instant na ‘yun eh. Sisihin mo ang pantog ko.” Saka siya tumayo ng diretso at tumingin paibaba sa puson niya. “You are a bad, bad, bad bladder. You ruined Carl’s romantic and sweet side. You’re a bloody, bad bladder...” and sabi niya habang tinuturo pa ang tiyan niya. “Oh ano, okay na?” saka siya ngumisi.

Tiningnan ko lang siya ng malamya at nang may nananamlay na balikat.

“Kasalanan mo rin no. May papikit-pikit ka pang nalalaman. ‘Yan, hindi mo tuloy alam kung kanino mo naibigay ‘yung bouquet...”

Oo, nga naman. TAE.

“Oh tutal naman nag-effort ka, tatanggapin ko na lang ‘yung chocolates na pinagnanasaan ni Ma’am dela Cruz...” Inilahad niya ‘yung kamay niya sabay ngiti.

Kung hindi ko lang talaga ma...ma...mah...GUSTO ‘tong taong ’to, hinampas ko na siya ng Toblerone.

“Uy, Chong...” Bigla kaming napalingon sa likuran namin. Saka namin nakita si Bert, lalaking payat na laging nakataas ang lahat ng buhok kahit parang awkward na sa haba ng mga ito para itayo. Para tuloy siyang Super Saiyan na kinulang sa bitamina.

“Chong, kamusta ‘yung project sa estimates?” Tiningnan niya si Chong, pero nabaling rin sa akin ang tingin niya, at saka kumunot ang noo niya. Nagtataka siguro kung bakit ko kasama si Chong, kaya sinubukan niya uling itayo ang buhok niyang nalanta sa pag-analyze ng misteryong iyon..

“Sa maling tao ka nagtatanong. Dapat itinatanong mo ‘yan sa sarili mo...” Ikrinus ni Chong ang braso niya at ipinag-igi ang pagsandal sa ding-ding. “...Kamusta ‘yung projects sa estimates, LALO NA ‘YUNG PINAPAGAWA KO SA ‘YO...”

“...Eh...eh...” napakamot na lang ng ulo si Bert. “Diba sabi ko next week na lang...” saka siya ngumiti ng pilit.

Pero walang nagbago sa reaksiyon ni Chong. Nanatili lang siyang nakasandal at kumukurap ng napaka-ingat.  At pagkatapos ay titingnan lang niya si Bert na parang binabalatan ng buhay. “Alam mo bang March na ngayon, at ipapasa ‘yang project na iyan sa katapusan rin ng buwan na ito. Ngayon, anong gusto mong gawin natin, magtanungan hanggang umabot tayo sa dealine at wala tayong mapasa. Gusto mo ba pagbigyan kita kung kelan mo gustong ipasa ‘yang ipinapagawa ko hanggang sa March 30?”

Hindi makatingin ng diretso si Bert. Natuwa ako, hindi lang pala ako ang nagmumukhang tanga kapag tinitingnan ako ni Chong ng ganoon. “Eh, huling extension na nga iyon. Ah...susubukan kong ibigay bukas...”

“’Wag mong subukan, gawin mo...”

This time, tapos ng balatan ni Chong ng buhay si Bert ng buhay. Inihihiwalay na lang niya ‘yung buto sa laman at sa taba, kung meron mang taba kay Bert.

“...Oo na nga, ang sungit talaga nito. Siya nga pala, hinahanap ka ni Danica kanina. May itatanong...daw...siya...” Ngumiti lang siyang pilit. Naaawa ako kay Bert. Parang gusto na niyang umihi sa harap ng taong pupugot sa ulo niya. At ngayon ko lang rin naman nalaman na ganoon pala ako kaawa-awa at katawa-tawa kapag natatameme ako kay Chong.

“I’m gonna guess...” saka namewang si Chong. “...I bet hindi niya alam kung paano gawin ‘yung estimates sa trusses, ano?” Ngumiti si Chong, ngiting ubod ng sarkastic.

“...Ah, oo eh...” Walang magawa si Bert kundi ngumiwi. Malamang gusto na rin niyang bumuka ang lupa at lunukin siya ng buo.

Medyo nangingiti-ngiti ako ng bigla akong tumingin kay Chong. Nakatingin lang siya kay Bert, nakatingin ng malamig na para niya itong kakain ng buo. At ilang segundo pagkatapos noon, biglang ibinaling ni Chong ang mga mata niya, dahan-dahan, napaka-ingat, ng hindi iginagalaw ang kahit anong parte ng katawan niya, maliban sa mata.

Naaligaga na rin ako. Napakamot ng ulo. At nanahimik.

“Oh, sige aalis na ako...Chong, Fonse...sige ha!” Saka siya umalis na halos tumatakbo, hanggang makarating na siya sa hagdan paakyat.

Itinaas ko na rin ‘yung kamay ko ng bahagya para mamaalam, kahit hindi naman ako sigurado kung nakita pa niya ‘yun dahil sa pagmamadali. Pero si Chong, nanatili pa ring nakasandal sa ding-ding, naka-krus ang mga kamay at kumukurap ng napakagraceful.

“Tinakot mo ‘yung ta...”

“SHUT UP!!!” saka siya umalis  at nilakad ang hallway na nakakunot ang noo.

“Ano bang problema mo?” Ang tanong ko habang naglalakad patagilid na parang tanga at hinahabol siya dahil sa sobrang bilis niya.

“Pinoproblema ko kung paano masosolusyunan ang overpopulation sa Manila ng hindi ipinapasa ang Reproductive Health Bill. Pinoproblema ko kung bakit ang dami-dami government officials sa Pilipinas, gayong ang liit ng bansa na ito. Pinoproblema ko kung bakit ang baba-baba ng GDP ngayon.” Sabi niyang naka-krus ang braso.

“...Eh sabi naman sa latest report tumaas na daw eh, seven point something na nga eh...” sabi kong hinihingal. Topak ng taong ito, ang bilis-bilis maglakad.

“HINDI RAMDAM!!!” sigaw niyang pigil.

Napangiti ako. “Chong, nangako naman si Bert na ibibigay niya bukas ‘yung pinapagawa mo ah. Bakit ka pa nag-aalburoto?”

Hindi siya nagsalita.

“’Di ba nga group kayo Chong at naidistribute niyo na ‘yung gagawin ng bawat isa-isa. Bakit mo pa proproblemahin ang problema nila, pabayaan mo na sila doon. Maski problema ng bansa at ng mga senador pinoproblema mo?” pagsubok kong humirit ng joke, baka sakaling matawa siya.

Pero hindi siya tumawa. Nagpatuloy lang siyang maglakad.

“...Kapag grupo kayo, ang kahinaan at pagkakamali ng isang miyembro eh kahinaan na rin ng grupo at ng bawat miyembro. Kung anong pagkakamali ng isa, pagkakamali ng lahat, para kayong piyesa ng bowling na napatumba sa isang roll ng bola. Ang kahinaan ni Bert, kahinaan naming lahat. Ang kahinaan mo bilang Pilipino ay kahinaan ng lahat ng Pilipino. Kaya lahat ng problemang may kinalaman kila Bert at sa lahat ng Pilipino, kailangan mong paki-alaman dahil bahagi ka nila. May karapatan ka lang huwag paki-alaman ang problema ni Bert, ang problema ng bansa , ang problema ng mundo, kung hindi ka nakatira sa Earth at sa Venus ka naninirahan, nag-iinhale ng methane!!!”

Ang deep. Nosebleed.

Saka ko hinablot ang kamay niya. At hindi katulad ng tragic at masalimuot naming first encounter, this time, hindi na niya ako nadala. Siya na ang nadala ko. Saka ko siya hinila at hinawakan sa balikat.

“Oh pwede magrelax ka muna. Dapat maisip mo rin na hindi masosolusyunan ng paglalakad ng mabilis ‘yang problema mo...” ang sabi kong hinihingal at napipikit.

“Bitawan mo ako...”

Hingi naman siya nagpupumiglas. Hindi rin nagwawala. Kalmante lang niyang sinabi, kaya akala ko nagbibiro lang siya. Hinihingal pa rin ako at hindi ko pa rin makita ang paligid ko. Sa kanya lang ako nakatingin.

“Bitiwan mo ako, nakatingin na ‘yung mga tao sa atin...” Pag-angil niya.

Saka ko lang siya binitawan. Pagkatingin ko, may mga tao na ngang binabalatan kami ng buhay.

“Eh anong gusto mong gawin ko? Magsayang ng oras kasama ka? Nakipaglandian sa’yo? Masasagot ba noon ang problema ko?”

Napa-isip ako. Ano nga bang gusto kong gawin niya? Hmmm...Hindi ba dapat tulungan ko siya, kasi kami nga? “Uhmmm, pwede...kang...humingin ng tulong sa akin?” Nag-aalinlangan kong sagot. Parang pagkatapos ni Bert, ako naman ngayon ang masasabon ni Chong.

Kinurapan lang niya akong dahan-dahan. “Pagkasabi mo pa nga lang sa akin niya, hindi ka na sigurado eh...” Ikrinus niya ang braso niya. “...Eh ano naman ang maitutulong mo sa’kin? Paano ka makakatulong sa isang bagay na mismong IKAW, pinoproblema MO?”

Nabilaukan ako. Saka ko naalala, maski pala kami nila Fred hindi pa tapos sa project namin sa Estimates.

Tinitigan lang ako ni Chong. Tinitigan lang ako ng nang-uuyam.

“Ah..edi...sabay nating gawin ‘yung project. At least diba, may karamay ka at may tutulong sa’yo...diba...mas maganda...iyon?” ang sabi kong naghahabol ng salita. Shit, eto na naman tayo!

Huminga siya ng malalim habang nakatitig pa rin sa akin. “I prefer working alone. I hate group activities. I am more productive kapag nag-iisa ako...”

Nanahimik na  lang ako. At tiningnan siyang nadismaya. Saka siya nagpatuloy sa paglalakad.

“Uy, Chong, sige na , seryoso gusto kong tumulong. Kahit ano lang, kung gusto mo doon ka na lang sa bahay gumawa ng project, tapos kung gusto mo mananahimik na lang ako sa isang tabi. Kung gusto mo dadalhan na lang kita ng makakain...Uy, Chong, sabihin mo na lang kung anong gusto mong gawin ko...” Hinahabol ko na ang paghinga ko. Tindi. Hindi ko alam kung anong klaseng workout ang pinagdadaanan ng taong ito at nakukuha niyang maglakad ng ganoong kabilis.

Pero kahit anong habol ng hininga ang ginawa ko, puro paghabol lang ang nangyari. Hindi pa rin ako nilingon ni Chong, nagpatuloy lang siyang naglakad, parang may nakapasak na cork sa tenga. Maski ‘yung tile bricks na dinadaan namin, mistulang nasusuklam sa pagkakasayad ng suwelas ng mamahalin kong sapatos. Kaya sa halos bawat hakbang ko, sinasadya ng bricks na tisurin ako.

At once again, pinagtitinginan na naman ako ng nga tao. FUCK.

Haaayyy, minsan talaga naiisip kong magsuot na lang ng brown paper bag sa ulo!!!

...Ngunit biglang tumigil si Chong sa paglalakad...

"...Gusto mo talagang malaman ang gusto ko?" saka niya ako nilingon. For the first time, nilingon niya ako habang kausap siya, kahit badtrip pa siya.

Tiningnan ko lang siyang excited kahit halos isang kilometro na ang layo ng hininga ko mula sa akin.

Saka siya huminga ng malalim. "Gusto kong tumakas...

ANO DAW?

"Huh?" nakanganga kong tanong. Saan siya tatakas? Tingin ko napagod lang 'tong taong ito. Hirap ispelengin...

Pero walang nagbagong kahit katiting na kaseryosohan sa mukha ni Chong.

"Alam kong hindi ko iyon gawain, lahat ng problema, kahit na gaano kalala, lalo na kung ako ang may gawa, hinaharap ko... Pero once in a while, gusto ko ring tumakas, gusto kong magbreak. Hindi naman talaga ako tatakas, gusto ko lang talaga ng konting pahinga, pahinga kung saan walang babagabag sa aking poverty, projects, o maging GDP ng bansa. Kaya this time, gusto kong umakyat ng bundok, gusto kong tingnan 'yung papalubog na araw habang unti-unting binabalot ng dilim at ng mga bituin 'yung langit. Gusto ko wala akong ibang gagawin kundi tumingin lang sa mga bundok at damhin 'yung ihip ng malamig na hangin. At kapag nandoon na ako sa bundok, gustong kong magpaka-ermitanyo doon ng one month, kahit ONE MONTH lang..." Bumuntong-hininga siya, sabay unti-unting tumingin sa akin.

Nagulat ako. Sobrang nagulat. Sa sobrang gulat ko, natulala na lamang ako.

Inirapan lang niya ako, at saka nagpatuloy sa paglalakad.

Nakakagulat. Kahit ang lakas-lakas at ang tibay-tibay tingnan ng taong 'yun, kahit minsan nakakaramdam rin pala ng panghihina ang taong 'yun. Kunsabagay, ilang bagay na rin naman ang inakala kong hindi niya magagawa, pero mapapanganga na lang ako bigla kapag nagagawa niya ang mga iyon. At saka...

TEKA NGA!!! Ang dami kong pinag-iisip, eh nanghihingi 'yung tao ng pabor!!!

At saka bumagsak ang malaking bombilya sa aking ulo. Pero exaggeration lang ' yun.

Gusto niyang makita 'yung mga bituin, gusto niyang magpahinga, gusto niya ng break...

...Edi gawin...

------------------------------------------------------------------------------------------

It was another tiring day for him. Another tiring, stressful and unnecessary day. As usual.

Walking along the university exit gates, his eyes darted from side-to-side, staring intently on everyone’s faces, taking precautions not to be caught by anyone.

But anyhow, kahit mahuli siya ng kahit sinong titingnan niya, hindi niya ito iiwasan. Titingnan lang niya itong maiigi sa mata at saka yuyukong kaunti. Sa paraang siya lang ang nakaka-alam, biglang iiwas ang taong ito ng tingin, na tila naaligaga at natakot.

And however it may sound rude, those occasions gave made him feel HE is above them. That’s the reality for him, HE IS RUDE, VERY RUDE.

‘Yun na ang naging hobby niya simula ng mag-college siya, ang pagtawanan ang lahat ng bagay na abot ng kanyang mata at pagmasdan ang buong paligid niya ng may pagtataka, pagtataka kung paanong naaatim ng mga babaeng nadaaan niyang paliguan ng foundation ang mga mukha nila gayong ilang minuto lang rin ay mabubura iyon.

“...Napakaliit mag-isip, kung ayaw nilang magpawis at maglangis, sana nagpatanggal na lang sila ng sweat at oil glands. Mag-iisip na lang ng solution, short-term pa. But anyway, pera naman nila ‘yun, at karapatan nilang gatusin ang pera nila sa paraang gusto nila...”

Wala siyang pakialam kahit na for three years of his college life eh wala siyang naging malapit na kaibigan, except sa mga pagkakataong nakikita niya ang ilan niyang high school friends niya. Maski mga kaklase niya, kinakausap lang niya kapag KAILANGAN lang niyang makipag-usap sa kanila, and that is during group activities, sharings, at group projects. Makikipag-usap. Makikitawa. Makikicooperate. Pero kapag napasa na ang dapat ipasa, babalik siya sa dati, sa dating siya na tahimik at hindi papayag na titingnan mo siya, kahit sandali.

He then came along the machines where every student in his campus were obliged to swipe their IDs. Labag man sa kalooban niyang makita ang itsura niyang tingin niya eh abstract painting sa monitor na kakabit ng swipe machine, wala siyang magagawa dahil ‘yun ang school rules. Kahit na minsan ay naiisip niyang magwelga dahil sa tingin niya ay sa walang kapararakang swipe machines at ornamental but useless parks napupunta ang ibinabayad nila sa university niyang nagmamalaki-lakihan. Pero hanggang sa isip lang niya iyon, iniisip na lang niyang kesa gawin niya iyon eh lumipat na lang siya ng school, kesa sa maraming arteng welga at kung ano-ano pa. Pero hindi rin siya makalipat dahil gusto ng mga relatives niyang nagpapa-aral sa kanya na doon siya mag-aral. Kaya wala siyang nagawa kundi tanggaping kadalasan talaga’y madaling madaya ang maraming tao sa bastang nakikita nila. That’s it. Tapos.

CHONG, CHRISTOPHER DE LARA

And once again, lalabas na naman siya sa eskuwelahang iyon ng mag-isa, nananahimik, at nagtatanong kung anong klaseng sense ng humanity meron ang mga taong nakalapigid sa kanya.

Kahit na ng dumating si Jenilyn, dati niyang high school classmate, at saka nag-aral sa parehong university, hindi pa rin niya lubusang nagustuhan ang ideyang may makakasama na siya araw-araw sa campus. Noong una’y nagustuhan niya ito, sobrang saya pa nga niya ng malaman niyang magiging kaklase niya si Jenilyn. Pero ng nagtagal, nagsawa siya. Naging parang tinik sa lalamunan niya ang bawat pagsasabay nila sa jeep ni Jenilyn, lalo na ang mga pag-uusap nilang kailangan niyang isustain hanggang makarating sila sa bababaan nila. Nailulusot naman niyang magkaroon ng pag-uusapan, sa pamamagitan ng mga bagay na bumagabag sa isipan niya sa loob ng tatlong taon at sa mga taong nakakabwisit, nakakainis, at puno ng bad manners, mga bagay na ayaw niyang pag-usapan. It also has become his habit to look at everything in two manners: the good one and the bad one. The good can do bad effects, as much as the bad can do good effects. At hindi niya magagawa iyon kung nakapaligid siya sa mga taong one-sided kung mag-isip. For three years, he’d been very careful para hindi mabasa ninuman ang laman ng isip niya.

...Very careful not for other people to know how paranoid and ruminative he was...

Kahit na alam niyang masasaktan ang isa sa kaibigan niyang iniingatan, naiisip pa rin niyang sabihin kay Jenilyn na ayaw na nitong makisabay sa dalaga. Pero tiniis lang niya iyon, hanggang sa si Jenilyn na mismo ang kumalas. Eventually, the girl has found her new friends. Para kay Chong, oo, masakit. She used to be her closest friend in the campus, only to discover na may iba na itong mga kasama. Pero masasakal naman siya kung sasama pa rin siya kay Jenilyn. Mamimiss man niya si Jenilyn, pero mas mamimiss niya ang mga pagkakataong mag-isa at dahan-dahan siyang naglalakad sa campus habang nag-iisip kung bakit muling hinalal ng ang mga artistang ginawang family business ang paninilbihan sa mga tao.

“...Kahit kailan hindi mo makakahawan ng buo ang isang tao...” madalas niyang sinasabi.

Pero all of those things, were shattered nang dumating sa buhay niya si Carl. Carl Alfonse Santiago. Once again, he just found himself slipping into small occasions of carelessness. Dati maski ang humarang sa dadaan ng ibang tao ay iiwasan niya. He will make sure that makaka-iiwas muna siya bago makabangga ang sinumang nasa dadaan niya. Pero ngayon, hindi na lang ‘yun ang nagagawa niya, maski ang sumigaw in public at gumawa ng eksena natikman na niya.

At ayaw niyang umabot ‘yun sa pagkakataong puro mali na lang ang magagawa niya.

“...Kailan kaya ako lulubayan ng taong ‘yun? Kailan kaya niya marerealize na naghahabol siya sa wala. At saka bakit niya ako hinahabol? Hanggang ngayon, ako na lalaki? Dapat hindi na tumagal ng isang buwan ‘to. Akala ko agad-agad lulubayan na niya ako...”

He then stepped on the feet of a muscular man carrying bags full of fruits, while walking along the crowd in the market.

“Sorry po, sorry po ulit, sorry po talaga...” ang sabi niya habang nayuyuko ng konti sa hiya.

Yumuko na lang rin ng konti ang lalaki to acknowledge his sorry. Pinulot nito ang basket na nahulog at saka nagpatuloy maglakad. Habang tinitingnan ang lalaking nakabangga niya, he then noticed a green van behind him.

“...Nakita ng dinadaan ng maraming tao ‘tong daan, dito pa sumabay. Kung tingin man niya ay shortcut ‘to, hindi ba niya naisip na lumalamon din ng gasolina ‘yang pagtirik niya sa gitna ng daan...”

Nagpatuloy na lang siya sa paglalakad, though alam niya kung anong pwedeng mangyari. At dahil isa siyang paranoid, aware siya sa mga kwentong may mga van na nangunguha na lang basta-basta ng tao, para ibenta ang internal organs o para gahasain. Dahil hindi naman siya ang tipong lalaking nanainsing gahasain ng kahit sinong lalaki, naisip niyang kung kukunin man siya ng van na iyon, ‘yun ay para ibenta ang internal organ niya...

“...Ang paranoid mo...” nasabi niya sa sarili niya. Pero iniready pa rin niya ang naisip niyang dapat gawin.

And then, all of a sudden, someone grabbed him by the head, covered his mouth, and dragged him to a vehicle. Dali-daling tinakpan ng kung ano mang tela ng lalaki ang mata niya. Pero despite that, parang may kakaiba siyang naramdaman.

True, he is a very careful. A VERY CAREFUL MAN. He spent his matured life not letting his mind hurt and freak out anyone. But he knows that sometimes, he needs to be CARELESS. And he thinks, that time is now.

“...As you know mister, maraming nakakita sa ginawa niyo. At gusto ko lang malaman niyo na nahulog ang ID ko sa daan. Kung hindi pa ‘yan sapat gusto ko lang malaman niyo na alam ko ang plate number niyo: QDS-627 right? And finally, isinulat ko ‘yun sa isang kapirasong papel at ang papel na iyon ay kasamang nahulog ng ID ko...”

Hinawakan sa mukha ang taong nasa tabi niya. Saka niya ito binulungan...

“...Ngayon, kung itutuloy niyo ang plano niyo, gusto ko lang sabihin na hindi ako natatakot mamatay. Ang ikinatatakot ko lang, eh baka kayo ang HINDI...”

...Itutuloy...