Love. Sex. Insecurity. [Chapter 12]

Love. Sex. Insecurity.

[Chapter 12]

By: Crayon

***Aki***

4:55 am, Sunday

March 20

Kanina pa ako nagpapaikot-ikot sa mga kalye ng Maynila. I need to see Kyle. Alam kong umiiyak siya, alam kong nasasaktan siya, and i wanted to be there for him. Oras na may mangyaring hindi maganda sa kanya, hindi ko alam ang magagawa ko kay Renz. I've been trying to call him but he's not answering his phone. Damn! Hindi ko na alam ang gagawin ko. I already told Gelo to call me in case may balita sila kay Kyle.

Tumitigil ako sa lahat ng bar na madaanan ko. I know he's still drinking. Wala akong pakialam kahit maubos ang pera ko kakabayad ng entrance fee sa mga bar. I just need to find him. Hindi ko na iniinda ang pagod, dahil alam kong mas nahihirapan si Kyle. Hindi ko naman alam ang address niya sa Bulacan at tingin ko rin ay di niya gagawing umuwi ng may dugo sa ilong. Balak kong dumaan sa apartment niya kapag nagliwanag na.

Itinabi ko muna ang sasakyan ko sa tapat ng isang bar para makapagisip kung saan maaring nagpunta si Kyle. Ngunit paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ay ang itsura niya kanina bago siya umalis sa bahay nila Gelo. Lumuluhang mata na nagsasabing pagod na pagod na siya, duguang ilong at labi, at ang kanyang malungkot na mukha.

"Tang*na Kyle! Nasaan ka ba?!", isinubsob ko na lamang ang mukha ko sa manibela habang paulit-ulit itong hinahampas. May tumulo ng luha sa mata ko dahil sa halong frustration at pag-aalala.

"Kyle please be ok, and i promise that i will not let anyone hurt you like this again. Please Kyle.", di ko na napigilan ang pagdaloy ng aking luha at ng samu't saring emosyon.

***Renz***

5:30 am, Sunday

March 20

Asshole. Tama si Aki, i'm an asshole and i don't deserve Kyle. Bumuntong hininga lamang ako at uminom muli sa bote ng beer na hawak ko.

Matapos ang insidente sa bahay nila Gelo ay hinintay ko lamang na lagyan nila ng first aid ang mga tama ni Alvin at dumiretso na kami ng uwi. Naririnig kong nagpapaliwanag sa akin si Alvin habang hinahatid ko siya pauwi ngunit di ko pinapakinggan ang kanyang mga sinasabi. Lutang lang ang aking isip ng mga sandaling yon. Nang dumating ako ng bahay ay kumuha ako ng beer sa ref at saka nagkulong sa kwarto.

Hindi ako makapaniwala na nagawa ko ang ganon kay Kyle. Hindi kahit kailan pumasok sa isip ko na kaya ko siyang mapagbuhatan ng kamay. Nabigla lamang ako sa nangyari pero alam ko naman na hindi yon maaring excuse sa ginawa ko.

"You know more than anyone here, that i won't start a fight for no reason."

Yun ang sabi sa akin ni Kyle habang lumuluha siya. Nakatitig lamang kami sa isa't isa. Kita ko sa mga mata niya ang labis na hinagpis at lungkot dahil sa nagawa ko. Ramdam ko sa mga titig niya na labis siyang nasaktan at di niya inaasahan ang ginawa kong pagsuntok sa kanya.

Nang magpasalamat siya sa akin ay parang gumuho ang mundo ko. Parang nagpapaalam na siya sa akin. Parang sinasabi niyang suko na siya sa pag-intindi sa akin. Parang sinasabi niyang hanggang doon na lang ang kaya niya. Na gustuhin niya man ipagpatuloy pa ay pagod na siya. Lahat yan nararamdaman ko sa bawat pagtitig niya sa akin. Sa kalagitnaan noon ay muli kong nakita ang pamilyar na pagtingin niya sa akin. Yung tingin niya na nagsasabing masaya siya kapag nakikita ako. Hindi ako maaring magkamali sa tingin na yon dahil lagi ko siyang nahuhuli na nakatingin sa akin ng ganoon. At labis kong ikinasisiya ang isiping tinitingnan niya ako ng ganoon. Tingin na may pagsinta. Kahit na walang patid ang agos ng luha sa kanyang mata ay di ako maaaring magkamali sa aaking nakita. Alam kong maaaring iyon na ang huling beses na titingnan niya ako ng ganoon.

Hindi ko namalayan ang sariling pagtangis. Naalala ko ang pagyuko ni Kyle at marahang pag-alis sa lugar. Gusto ko siyang pigilan at humingi ng tawad pero para akong na-istatwa at hinayaan lamang siya na makalabas ng pinto.

Panghihinayang. Kung kaya ko lamang ibalik ang oras, pipiliin ko na manatili sa mga sandali na masaya kaming dalawa. Na hindi komplikado ang sitwasyon. Na masaya lang kaming magkaibigan. Handa akong tiisin na mahalin siya ng lihim wag lamang siya mawala sa akin. Pero alam kong hindi maaring mangyari pa yon.

Mas gugustuhin ko pa sana na gumanti na lang siya ng suntok sa akin. Sana pinagmumura niya na lang ako nung sinapak ko siya. Sana pinakiusapan niya na lang si Aki na bugbugin ako. But this is Kyle. Alam ko na kahit anong galit niya sa akin ay di niya ko magagawang saktan. Kahit anong inis ang nararamdaman niya sa akin ay di niya ako matitiis kapag kailangan ko ng kausap. Kahit ilang beses akong magkamali handa niya akong patawarin. Kahit gaano kasama ang loob niya sa akin, ay bihira niya akong sasabihan ng mga masasakit na salita. Lahat kinikimkim niya, wag lang sumama ang loob ko. Lahat ng yon ginagawa ni Kyle para sa akin. 

Eh ako? Anu na bang nagawa ko para sa kanya. Wala akong makabuluhang bagay na maisip na nagawa ko para sa kanya. Tinatawagan ko siya kapag kailangan ko ng kasama sa lakad, kapag wala akong makausap, kapag kailangan ko ng kasiping. Hindi ako kailanman prinessure ni Kyle na suklian lahat ng naitulong o nagawa niya para sa kin.

Ngayon ko lang na-realize ang mga ginawa niya para sa akin kung kailang wala na siya. Kung kailang alam kong di na niya gagawing bumalik pa. 

I always knew Kyle's good side, inside that thick shell is a very kind, caring, sacrificing friend. Pero i choose to see him as the slut, the bitch and the easy guy. Tang*na! Ako na pinakitaan niya ng lighter side niya ang siyang numero unang humusga at nag-isip na hindi siya magbabago. He doesn't even have to change in the first place cause he is a good man. Ako ang may problema dahil kahit anong kagandahang loob ang ipakita niya sa akin ay itinatak ko na sa utak ko na isa siyang pakawala, na katulad lang siya ng ibang taong nakilala ko sa bar.

Shame on me. Sa sobrang inis ay naibalibag ko ang bote ng beer sa pader. Isinubsob ko ang ulo ko sa aking tuhod at umiyak. Naiinis ako sa sarili ko.  

Beep. Beep. Beep.

Napilitan akong tingnan ang cellphone ko dahil sa sunod-sunod na pagtunog nito. Iniisip ko rin na baka sila Gelo iyon at may balita na kay Kyle. Nagbilin kasi ako na tawagan ako kapag may balita na kay Kyle.

Pagtingin ko sa cellphone ay isa lang pala iyong alarm. Binasa ko ang note sa alarm.

"Birthday na bukas ni Kyle. Huwag mo kalimutang ibili siya ng regalo at ayain na magdinner."

Napatanga na lang ako sa nabasa ko. Birthday nga bukas ni Kyle at ang early birthfay gift ko sa kanya ay isang malakas na suntok sa mukha.

***Kyle***

10:00 am, Sunday

March 20

Nasilaw ako ng bigla idilat ang aking mata. Sinubukan kong bumangon ngunit di ko magawa dahil masakit ang babang parte ng katawan ko. Iba rin ang pakiramdam ng kaliwa kong kamay. Nang makapag-adapt ang mata ko sa liwanag ay nakita kong naka-dextrose ang isa kong kamay. Hindi ko makita ang nangyari sa paa ko dahil nakatakip ito ng kumot at di ko magawang bumangon. Napansin ko ang isang lalaki na nakaupo sa silya sa paanan ng aking kama. Nakasubsob ang kanyang ulo sa ibabang bahagi ng kama.

Mukhang matangkad din ang lalaki. Di ko gaanong makita ang mukha pero ayon sa pananamit niya ay masasabing mayaman ito. Not to mention the iphone he's holding with his left hand.

"Aray!", napalakas kong sabi ng makaramdam ng malakas na pagpintig sa ulo ko.

Nagising ang lalaki sa ingay na gawa ko. Nataranta naman siya ng makitang gising ako.

"Anong masakit sayo? Tatawag ako ng doktor, saglit lang.", atubiling sagot ng estranghero.

Hindi ko na nagawa pang sumagot dahil sa lumabas na din siya agad ng kwarto.

Bumalik siya na may kasamang nurse. Agad naman akong kinuhanan ng BP ng nurse, tiningnan din nito ang nakasabit na dextrose. 

"Sir, may nararamdaman ba kayong masakit sa inyo?", tanong ng nurse sa akin.

"My head is aching.", maikli kong sagot.

"Ok po, marahil po ay sa pagkakatumba niyo yan. Kakausapin ko po si dok para mabigyan kayo ng gamot for headache."

"Salamat."

"Dito po kayo sa boyfriend niyo magpasalamat dahil kagabi pa niya kayo binabantayan.", sagot ng nurse sa akin. Napanganga na lang ako sa sinabi niya.

"Sige na miss salamat. Maari mo na kaming iwan.", masungit na sabi ng estranghero sa nurse.

Nang makalabas ang nurse ay tinapunan ko naman ng tingin ang lalaki sa loob ng kwarto. Nagulat siya ng tingnan ko siya ng masama, agad niya ibinaling ang tingin sa lamesa sa kabilang side ng room.

"Sandali, ipaghanda kita ng makakain."

"Bakit di mo muna subukang magpakilala at magpaliwanag honey?", sinadya kong lagyan ng sarkasmo ang salitang honey.

"Ok, i'm sorry wala kasi ako maisip na magandang excuse kaya sinabi kong boyfriend kita.", sagot ng lalaki.

"Hindi ba pwedeng sabihin na pinsan o kaya kapatid?", pang-uusig ko sa kanya.

"Baka di sila maniwala. Hindi tayo magkamukha.",walang kagatol-gatol niyang sagot. Minasdan ko ang ang lalaki at napagtantong gwapo siya. Mukhang nasa early twenties pa lang siya. Maputi, matangkad, matangos ang ilong at mapula ang maninipis niyang labi. Halata ring batak ang katawan sa exercise.

"Nakakainsulto ka ha! Bakit ka ba andito?", naiinis konng sagot sa kanya.

"Bigla kang tumawid sa kalsada at sinalubong ang padating kong kotse, ayan kaya ka andyan at ako andito.", nun ko lang naalala na lasing pala ako kagabe. 

"Eh bakit mo kailangang sabihing partner kita?"

"Ayaw kong tumawag sila sa pulis. Sabi ko may nakabangga sayo at biglang humarurot paalis. I have to pretend na boyfriend mo para may ma-establish akong relation natin.", mahaba niyang paliwanag.

"So gusto mo maabswelto sa kasalanan mo ganon?"

"Well, oo. Di ko naman kasalanan na tumawid ka, not to mention lasing pa. At ayaw kong magkarecord sa mga pulis sa isang bagay na di ko naman kasalanan.", antipatiko niyang sagot.

"Toyo ka din no. Tingin mo naman sasakyan ko trip mo?!"

"Babayaran ko gastos mo sa ospital, dadagdagan ko pa yon just keep your mouth shut."

"Mayabang ka talaga no?!"

"Rich lang with resources.", mayabang pa din niyang sagot habang nakangiting nakaka-gago.

"Hoy hindi ako hampas lupa tulad ng iniisip mo no! Kaya ko bayaran ang pampa-ospital ko. At di ko din kelangan ng dagdag na bayad mo. Ang sabihin mo alam mong mabilis ang takbo ng lintik na kotse mo kaya ka nakabundol ng tao!"

"Ok fine i'm sorry. Ang dumi mo kasi nung nakita kita kanina, close to being pulubi ang itsura mo."

"Hoy wala pa ko nakitang pulubi na nakasuot ng CK na watch no. Nasan ba yung nurse?! Nurse! Tumawag kayo ng pulis! Dali! Bilisan niyo!", malakas kong sigaw. Nataranta naman siya sa ginawa ko kaya agad siyang lumapit sa akin at tinakpan ng malapad niyang kamay ang bibig ko.

"Hmmmp!!!!! Argggghhhh!!!! Hmmmmp!!!", hindi ako makasigaw ng maayos dahil sa ginagawa niya.

"Hindi ko tatanggaling ang kamay ko hanggang di ka tumatahimik.", lalo akong nainis sa sinabi niya.

Kinagat ko ang kamay niya na nakatakip sa bibig ko.

"Shit!", mura niya ng makagat ko siya.

"Nurse! Help me! Nurse!", muli kong sigaw.

"Lintik! Hahalikan kita kapag di ka tumahimik!", banta niya sa akin.

"Nurse! Tulungan niyo ko may sira ulo dito! Dalian niyo tumawagkayo ng pu.... hmmpp!!!", hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng bigla niyang idikit ang labi niya sa akin. Sinubukan kong magpumiglas pero mahigpit ang hawak niya sa akin. Mapusok ang halik niya, hanggang sa naging bayad. Gawd! He is a good kisser. Di ko na namalayang gumaganti na ako sa halik niya.

Nagulat ako ng biglang bumukas ang pinto.

"Sir, tumatawag po ba ka--- ay sori po! Pindutin niyo na lang po yung button sa ulunan ng kama kapag kailangan niyo ako.", nahuli kami ng nurse sa aktong paghahalikan kaya nahiya ito at mabilis din lumabas ng kwarto.

Nang balingan ko ng tingin ang estranghero ay nakangisi lamang siyang nakatayo sa gilid ng kama ko.

"Sweet lips, huh?", pang-aasar niya sa akin. "Looks like you enjoyed it."

"I'm not the one who's having a boner.", sagot ko sabay nguso sa kapansin-pansing bukol sa kanyang shorts. Nakita kong pinamulahan siya ng mukha sa nakita ko.

***Aki***

11:25 am, Sunday

March 20

Halos labing dalawang oras ko ng hinahanap si Aki. Sinubukan ko na ring tawagan ang iba pa naming kaibigan upang alamin kung nakita nila si Aki, ngunit bigo ako. Pinuntahan ko ang apartment niya kanina, tanging ang kanyang landlady lang ang nakausap ko. Pinuntahan nito and kwarto ni Aki at ayon dito ay wala namang sumasagot noong kumakatok siya. Hindi ko na alam ang susunod kong gagawin. Marahil ay lowbat na ang phone niya dahil hindi ko na ito makontak.

Hindi ko iniinda ang antok at pagod ko. Ang importante ay makita ko si Kyle.

Maya-maya ay nag-ring ang cellphone ko ngunit ibang pangalan ang lumitaw sa screen at hindi ang pangalan ni Kyle.

"Hello Gelo? Anung balita?", bungad ko sa aking kaibigan.

"Pre wala talaga eh. Nag-aalala na din kami sayo dahil wala ka pang pahinga. Mabuti siguro na matulog ka muna, babalitaan ka na lang namin kung sakali may makakita kay Kyle.", mahabang sabi ni Gelo.

"Mahirap gawin yan Gelo, lalo na't hindi pa ako siguradong ok na si Kyle."

"Hindi rin naman makakatulong kung papatayin mo ang sarili mo sa pagod. May kakilala si Neil sa HR ng pinapasukang opisina ni Kyle. Titingnan namin kung may makuha kaming number ng magulang ni Kyle. Baka nasa Bulacan na din kasi yon eh."

Nagkaroon ako ng konting pag-asa sa sinabi ni Gelo. 

"Sige tol, salamat."

"Sige, magpahinga ka kahit konti. Tawagan na lang kita mamaya."

Binaba na ni Gelo ang telepono. Siguro tama siya. Kailangan kong umidlip kahit saglit para may lakas ako hanapin si Kyle mamaya. Pinasya kong umuwi muna sa condo ko at magpahinga.

***Kyle***

12:13 pm, Sunday

March 20

Matapos akong halikan ng lalaki ay matagal din siyang hindi nagsalita. Pinipilit kong makatulog ngunit ayaw naman akong dalawin ng antok dahil sa dami ng iniiisip ko.

"Sino ka ba?", tanong ko sa estranghero. Mapapanisan na din kasi ako ng laway eh.

"Luigi Zamora. Lui na lang.", sagot niya. "Angelo ba nickname mo?"

"Kyle. Call me Kyle.", tumango lamang siya. "Anu pa lang nangyari sa paa ko? Bakit hindi ko maigalaw?"

"Ang sabi ng doktor may konting fracture yung buto mo. Kailangan lang na hindi magalaw kaya nila sinimento. After 3 weeks daw ay ok na yan.", sagot ni Lui sa akin.

"Nakita mo ba ung phone ko?"

"Actually hindi. Baka nahulog mo, hindi ko na napansin dahil nagmamadali akong isugod ka dito."

"Ganun ba? Pwede bang makitawag?"

"Sige.", sagot niya sabay abot ng cp niya sa akin.

"Ano nga pangalan ng ospital na to?"

"Antipolo Doctor's Hospital."

Agad ko namang dinial ang number nila mama para ipaalam ang kalagayan ko. Since hindi ako makapaglalakad ng mag-isa kailangan ko magpasundo kela mama. Tiyak na masesermunan na naman ako pero wala naman akong choice.

...to be cont'd...