A Dilemma of Love: Chapter 17

Title: A Dilemma of Love

Author: Menalipo Ultramar

E-mail: menalipodeultramar@gmail.com

 -----------------------------------------------------------

Woohoo!!! Ang bilis ng update, aminin niyo ‘yan. Kaso medyo minadali ko, kaya siguro maraming typo and grammar errors. Ichecheck ko na lang pagkapost at saka ko na lang babaguhin pagkatapos. Sabihin niyo lang kung magulo, at kung magulo nga, ipafine-tune ko muna ang utak ko... XDXDXDXDX...

------------------------------------------------------------

Previous Chapter: Chapter 16

“...As you know mister, maraming nakakita sa ginawa niyo. At gusto ko lang malaman niyo na nahulog ang ID ko sa daan. Kung hindi pa ‘yan sapat gusto ko lang malaman niyo rin na alam ko ang plate number niyo: QDS-627 right? And finally, isinulat ko ‘yun sa isang kapirasong papel at ang papel na iyon ay kasamang nahulog ng ID ko...”

Hinawakan niya sa mukha ang taong nasa tabi niya. Saka niya ito binulungan...

"...At kung ang gusto niyo talaga eh patayin ako, sige lang, wala akong paki. Hindi ako natatakot na mamatay..." ang sabi niyang kalmante, parang karaniwan niyang paglalakad sa paligid ng campus habang nagmumuni-muni.

"...Ang ikinatatakot ko lang, eh, baka kayo ang HINDI..."

Pero hindi natakot ang lalaking iyon sa mga sinabi niya. Infact, halos matawa pa ito, nangingiti-ngiti at naweirdohan sa pagiging paranoid niya. Naisip na nga niya sana na humagalpak sa tawa pagkatapos niyang maisakatuparan ang plano, pero pagkatapos ng naging reaksiyon ni Chong, wala siyang magawa kundi tingnan itong puno na pagdududa at ngumisi, habang pisil-pisil ni Chong ang magkabila niyang pisngi.

"...tao talagang 'to, oo. Ano naman sa tingin niya ang gagawin ko sa laman loob niya..."

And there was a moment of silence. Walang ibang narinig kundi ang unti-unting lumalalim na paghinga ni Chong...

"Teka nga..." Unti-unting nawala ang angil sa mukha ni Chong kanina, saka niya kinapa ang mukha ng lalaking hawak niya, ang ilong nitong narealize niyang napakatangos, ang mga labi niyang maninipis at napakalambot, ang mga mata nitong singkit, maski ang buhok nitong sobrang lagkit at dikit na halos sumabit na ang mga daliri niya dito. He rummaged all of it. Parang nilamutak na pansit habhab to the point na napapapunas na ang lalaki dahil sa wax nitong napunta sa kanyang ilong.

He then came to a conclusion na hindi niya inakalang magaganap: kilala niya ang lalaking bigla na lang siyang hinablot sa kalagitnaan ng daan...

Humahagikgik na sa tawa ang kaharap niya kahit na halos magkapalit na ang kanyang ilong at mga mata sa napaka-caressing na mga haplos ni Chong...

"...AL-FONSE..." ang sabi ni Chong na nanggagalaiti. At kapag nanggagalaiti siya, he makes it a point na may lalandingan ang impulse mula sa utak niyang nagsasabing kailangan niyang manapak. Most of the time, bagay lang ang pinagdidiskitahan niya.

But this time, lumanding ito sa tiyan ni Fonse.

Biglang napa-igtad sa sakit si Alfonse halos mapabuga ito ng dugong may kasamang plema at bone marrow, kasama ang ilang love cells niyang nakaloko na ng maraming babae. Pero joke lang iyon.

"ANG SAKIT NUN HA!!!" Maubo-ubo si Fonse sa tapik ni Chong, kung tapik nga lang ba ang tawag doon. Pero wala siyang magawa kundi hawakan ang kanyang tiyan ng ubod higpit at sumigaw.

Habang nagkakagulo sila Chong at Fonse sa likod ng van, ngumingiti-ngiti ng may kasamang mahinang hagikgik ang driver nitong unti-unting pinagduduhan ang sinabi ng kanyang amo na may sisingilin lang siya kay Chong, kaya nila ito kukunin sa gitna ng daan at saka tuturuan ng leksiyon.

Ngayon nga lang niya nalaman na ang friendly palang maningil ng amo niyang si Fonse.

"...Malamang, kailan ba naging masarap sa pakiramdam ang suntok?" saka tinanggal ni Chong ang telang nakatakip sa mga mata niya. "...At pwede ba sa susunod na palalabasin mong kikidnapin mo ako, gawin mo pang mas makatotohan kaysa dito. Hindi 'yung magpapahawak ka sa mukha only to find out na 'yung kidnapper mo, eh, may mas makinis pa ang balat at mas mukha pang mayaman kesa sa'yo. Ano 'yun, goons na nagpapa-facial kada sampung minuto?"

Natigilan si Fonse at tinitigan lang si Chong sa mukha. "...Seryoso ba talaga 'tong taong ito at inakala niyang kukunin ko ang laman loob niya..." The thought made him crack a smirk. Hanggang sa unti-unti itong naging ngiti na nabakas sa labi niya. Maski mga mata niya ay sumabay at lalong naningkit. Even his eyebrows twisted dahil nawiweirdohan na naman siya kay Chong.

Pero walang nagbago sa reaksiyon ng lalaking 'kinidnap' niya. Seryoso pa rin itong nakatitig kay Fonse at halos habulin ang kanyang hininga. Droplets of sweat formed around his forehead and lips. Maski ang balat nitong kayumanggi ay mistulang tinakasan ng kulay.

Humagalpak sa tawa si Fonse to the point na 'yun na lang ang narinig sa buong van.

"Sino 'yung tumatawang 'yun? Parang tunog demonyo..." sabi ng isang takatak boy na nadaanan ng van nila Fonse...pero ngayo'y halos isang kilometro na ang layo sa kanila.

Maski sa kasuluk-sulukan ng eardrum ni Chong, sumigid ang halaklak na iyon ni Fonse. Pero alam niya ang remedyo dito para tumigil si Fonse, alam na alam niya. Unti-unti niyang iniyuko ang kanyang ulo, at kasabay noon ang pagtalim ng kanyang mga tingin. Saka siya ngumiti, na halos pa-angil, na parang lalamunin ng buo ang lalaking nasa harap niya.

Nabulunan sa kakatawa si Fonse ng makita niya ang titig ni Chong...

"...eh hindi ko naman kasi talaga gustong palabasin na kinidnap kita eh. Ikaw lang naman 'tong paranoid na kung ano-ano ang pinagiisip-isip..." saka siya humagikgik ng kaunti. "...kung alam mo lang kung gaanong kagusto ko ng tumawa kanina, HAHA! May nalalaman ka pang inihulog mo 'yung ID mo at isinulat mo sa kapirasong papel 'yung plate number namin, kung hindi mo lang nahalata na ako 'to, baka sineryoso ko na 'yun eh...HAHAHAHA!!!" Saka uli siya tumatawa ng tumawa na pati ngala-ngala nito ay kita na...

Unti-unting nawala ang sarkastikong ngiti ni Chong at ang balat ay lalo pang namutla. Pero hindi nawala ang pailalim niyang sulyap.

"HAHAHAHAHAH...WAHAHAHA...HANEP!!!"

Saka siya tumingin kay Chong at nakita na naman niya ang pailalim ng titig nito.

At muli, nabulunan si Fonse.

"Sandali nga, hmmmm, tama 'yung binigay mong plate number ah, QDS-627, hindi ba Ronnie?" saka niya tinapik sa balikat ang driver ng van.

"...Yes, boss..." pagtango nito sabay pagtingin sa salamin. Sumalubong sa kanya ang ubod ng talim na tingin ni Chong. Pero wala siyang nagawa kundi kunwari'y ayusin sa dati nitong ayos ang salamin, at iwasan ang tingin ni Chong, na parang tingin ni Sadako o ng asawa niya kapag nahuhuli siya nitong nambababae.

"...Grabe namang tumingin 'tong taong ito, akala mo lalamon ng tao..."

"Tapos sabi mo inihulog mo 'yung ID mo? Nagbibiro ka lang nun 'no. Ang lakas mong makapanakot. Baka mamaya kung talagang kinidnap ka, baka inihulog ka na lang sa tulay ng mga kidnapper mo dahil naaligaga sila sa panakot...”  saka siya natigilan at tiningnan si Chong, particularly sa leeg nito, sa kanyang polo. Ibinaba niya ng paunti-unti ang kanyang tingin hanggang sa marating niya ang huling butones ng uniform ni Chong. He then realized na wala ang bagay na tinutukoy niya.

Wala sa leeg ni Chong ang ID nito.

Napatanga siyang nakatingin kay Chong. “...Teka, seryoso...kang...inihulog mo ‘yung ID mo sa...DAAN?” Nanlaki ang mga singkit niyang mata.

Tiningnan lang siya ni Chong, tiningnan na parang gusto siyang ilibing ng buhay.

“Teka, baka nasa bag lang naman niya, baka mamaya nananakot lang naman siya...” sabi ni Fonse sa kanyang sarili, habang nakatanga pa rin kay Chong. He just can’t process the thought na seryosong  inihulog ni Chong ang ID nito sa daan para matrace kung saan siya dadalhin ng mga ‘kidnappers’ kuno nito.

“Sandali baka nasa bag mo ‘yung ID mo, nagjojoke ka lang diba?” seryoso niyang tanong, saka niya tiningnan ang gray bag ni Chong. Wala siyang nakita kundi ang mga kamao ni Chong na nakakuyom kasama ng tela ng bag.

Tiningnan uli ni Fonse si Chong, pero tiningnan lang siya uli ni Chong, tiningnan na parang gusto siyang ipakain sa mga leon sa Manila Zoo...

“Ini...hu...log...mo...talaga?” ang halos mapangiwi niyang tanong.

Inirapan lang siya ni Chong, irap na may kasamang laser beam, at saka tumingin sa tinted na bintana ng van.

Unti-unting napangiti si Fonse.

“WAHAHAHAHAH!!!!!! WAHAHAHAHAH!!!” halos mapatid ang hininga niya sa kakatawa. All the while, inakala lang niyang nanakot si Chong, na nagbabasakali lang itong matakot ang mga ‘kidnappers’ nito at pakawalan siya, na kunwari’y inihulog lang niya ang ID niya...

...Pero nagkamali siya, seryoso pala si Chong, sa pag-aakalang kikidnapin siya...

“WAHAHAHAHAH!!! WAHAHAHAHA!!!”

At muling itinuon ni Chong sa kanya ang pailalim nitong titig, na may kasamang laser beam.

Biglang tumigil si Fonse sa pagtawa...sa pagtawang halos makita na ang esophagus niya.

“Eh sa tingin mo, anong dapat isipin ng isang taong kinuha at hinila papunta sa loob ng isang van, SA GITNA NG MARAMING TAO? Dapat niya bang isipin na may children’s party sa loob ng van at kailangan niyang magpakasaya? Syempre iisipin niyang may masamang balak sa kanya ‘yung mga taong kumuha sa kanya, lalo na hindi siya familiar sa van. Ni hindi niyo man lang ako kina-usap ng maayos para sumama sa inyo. Pagkatapos mo akong hilain sa loob ng van at takpan ang mga mata ko, gusto mong isipin ko na ang huling pwedeng mangyari ay kikidnapin ako? Kinikalawang na ba ang mga utak niyo?” ang halos pasigaw nitong sabi. Maski ang driver ay nadadamay na sa litanya ni Chong, at wala itong magawa kundi umiling dahil sa sobrang lakas ng boses ni niya.

“Eh alam ko naman kasi na hindi ka sasama sa akin kahit na kausapin at pakiusapan kita. Malamang habulin lang kita hanggang makarating tayo sa Luneta...” paangas na sabi ni Fonse.

“Eh natural, bakit ako sasama sa iyo eh alam ko na namang mga walang kapararakang bagay lang 'yung gagawin mo? Ang dami kong problema, ang dami kong projects na tatapusin mag-isa, tapos ine-expect mo akong sumama sa iyo, maglamyerda, at makipagla...” saka siya natigil. Naalala niyang may tao palang labas sa usapan nila ang makaka-alam ng pinaggagagawa nila kapag itinuloy niya ang sinasabi niya. Maski si Fonse ay tiningnan niya, at inangilan lang siya nito. Kaya inassume niyang hindi nga nalalaman ni Ronnie ang tungkol sa relasyon nila.

“...tapos ineexpect mo akong gumawa ng wala? Ano ako, timang?” saka siya tumigil sandali para huminga, tila nawalan ng hininga sa haba ng kanyang sinabi. “...Kaya pwede ba ipatigil mo na itong sasakyan diyan sa kakontsaba mong driver at babalikan ko pa ‘yung ID ko na iniwan ko sa palengke para sa isang walang kwentang bagay!!!” saka nito tinangkang buksan ang van, pero walang nangyari.

Nakangiwi lang siyang tiningnan ni Alfonse, habang inuubos ni Chong ang lakas niya mula sa ulam niyang chicken roll kaninas a pagbubukas ng pinto ng van na may safety mechanism.

“...Chong, hindi magbubukas ‘tong van habang umaandar...” saka niya kinuha ang Iphone niya, at pagkatapos mai-unlock ito, ay nag-dial ng ilang numero. “...’Wag mo ng alalahanin ‘yung ID mo, tatawag na lang ako ng tauhan para sila na ‘yung kumuha noon sa palengke...”

“...No, thanks, ako na lang ang maghahanap. Wala akong tiwala sa inyo dahil hindi naman sa inyo ‘yung gamit, at sa parehong rason kaya duda akong mahahanap nila ‘yun. Kaya, if you’ll just excuse me, ihinto niyo na ‘tong sasakyan para mabalikan ko na ‘yung ID ko at ayaw ko na namang dagdagan ang kaban ng yaman ng university president natin sa pagbabayad na naman ng 500 pesos para sa isang napakanipis na ID...” ang sabi nito habang hatak-hatak pa rin ang handle ng pinto.

Nasa tainga pa rin ni Fonse ang cellphone nito, at halos mapangiwi dahil sa tagal sumagot nang nasa kabilang linya at sa kakatalak ni Chong. “...Ano ka ba? Kaya kitang bilhan ng sampung ID, kung gusto mo isangdaan pa, eh. Basta ako ng bahala sa ID mo, magrelax ka na lang diyan, okay...” saka nito idiniin lalo ang cellphone sa kanyang tainga ng marinig na may sumagot na sa kabilang linya.

“...Sorry, dahil hindi ko kailangan ng 100 ID, isa lang ang kailangan ko. Bakit, mukha bang isandaan ang leeg ko? At makakakuha ako ng IISANG ID kahit walang tulong mo. Kaya pwede ba ipatigil mo na ‘tong sasakyan diyan sa driver mo at ng makakababa na ako...”

“Shhh, wala akong marinig...” saka siya sumenyas sa cellphone. “...Boy, pakihanap naman ng isang ID sa palengke, malapit sa campus, sa may Juan Luna. Kapag nagtanong ka tungkol doon malamang sabihin ng mga tao doon na kinuha ‘yung may-ari ng isang green na van, tapos...”

“ILABAS NIYO AKO DITO!!!” ubod lakas na sigaw ni Chong.

“...Shhh...” paangil pero pigil na sabi ni Fonse. “’...yung pangalan sa ID, eh, Christopher Chong, may kasama ‘yung papel na may plate number nitong green na van...”

“’YUNG AMO, NIYO NANGIDNAP NG INOSENTENG TAO!!!”

“...Chong...” Inilayo at tinakpan ni Fonse ang speaker ng phone niya. “...magbayad na lang kayo para hindi na mareport sa pulis, at kung ano mang balak na gawin ng mga tao doon, basta kayo ng bahala, dapat walang maka-alam maski sila Mama...” saka niya tinapos ang call. “Ang kulit mo talaga, ikaw na nga ‘tong tutulungan eh, para naman sa iyo ‘tong ginawa  ko ah...Magrelax ka na lang kasi diyan...”

“I refuse to accept. Mas marami pa akong makabuluhang bagay na pwedeng gawin kesa umupo dito at maghintay sa wala...” sabi nitong nakakunot ang noo at naka-cross arms.

Napabuntung-hininga na lang si Fonse. “Diba sabi mo gusto mong magrelax, na gusto mong tumakas at makita ‘yung papalubog na araw habang niyayakap ng bituin at ng dilim ‘yung langit...”

“..Wow, ang deep...” naisip ni Ronnie habang nagdadrive sa maluwag na kalsada ng Makati. Ngayon, nalaman na niyang higit pa sa paniningil ang gagawin ng boss niya kay Chong.

“...eto na nga diba, makakapagrelax ka na sa pupuntahan natin, makakapagpahinga ka ng sandali. Hindi ka man makapagermitanyo doon, at least, makakalimutan mo sandali ‘yung GDP ng Pilipinas...”

Inirapan lang siya ni Chong, irap na may kasamang laser beam at X-ray vision. “...Kaya kong magrelax habang umuupo sa sofa namin at umiinom ng tsaa, kaya kong tingnan ‘yung mga bituin habang tumitingin sa labas ng bintana namin, hindi ko na kailangan ng tulong mo para magawa ko ‘yun...”

“Edi ba sabi mo, tulungan kita, tapos ngayon uurong ka. Tsaka iba ‘to, basta kapag nakita mo na, hindi ka magsisi, hindi ko sasayangin 'yung oras mo para talakan mo ako habang buhay na walang kwentang lugar 'yung pupuntahan natin...” sinsero nitong pakikiusap kay Chong, na nanatili pa ring yakap ang steel shield na mula pa sa Roman Empire at pilit na isinasampal kay Fonse.

“Ayoko, at nagjojoke lang ako nung sinabi ko ‘yun sa’yo, hindi ko naman alam na seseryosohin mo ‘yun eh. Kaya pwede ibaba niyo na ako...” Hatak-hatak pa rin niya ang handle ng pinto ng van.

“...Problema mo na iyon. Magjojoke ka na lang kasi, ang seryoso pa ng mukha mo. Tsaka adik ka ba, nasa Makati na tayo. Ilang sakay pa ang gagawin mo para makabalik doon sa pinanggalingan natin...”

“...Wala akong paki, basta ang importante, makaalis ako ngayon dito sa van na ito, ngayon din, at ng mareclaim ko ang security at territory ko...”

Biglang napangiti si Fonse ng maalala niya ang nakita niya kanina. “Kaya ka nagkakaganyan kasi nagkamali ka ng inisip, kasi natakot ka ng walang dahilan. Sobrang takot mo 'no? Ang paranoid mo kasi...Tingnan mo no, hanep magpawis ‘yung noo mo, hanggang ngayon namumutla ka pa rin...” Saka ngumiti ng kaunti si Fonse.

Biglang napahugot ng panyo si Chong sa kanyang bulsa at napapunas sa noo. “Eh sino ngang hindi matatakot sa ginawa niyo? Paano kung totoong kidnapan na 'yun? Anong ine-expect niyong reaksiyon ko, matuwa at magtutumbling dahil ipinaniwala niyo sa aking ngayon ang date of death ko?” sarkastikong sagot ni Chong. “...eh kung sa’yo ko kaya gawin ‘yun, kung ipahugot na lang kita isang araw paloob ng isang van, hindi ka kaya matatakot para sa buhay mo?”

“Ang tapang-tapang ‘pag kinukulit ko, tapos natatakot naman pala para sa buhay niya...” naisip ni Fonse. “...hindi mangyayari sa akin ‘yun, at kahit na mangyari ‘yun, kahit na hindi ko iwan ang ID ko bilang palatandaan, mahahanap at mahahanap nila akong buhay. Bago nila makuha ‘yung kidneys ko, malamang nakaposas na ‘yung mga kamay nila...”

“...Kasi ikaw, mayaman ka, kaya ‘wag mong asahan na ‘yan rin ang maramdaman ko. Kaya pwede ba ibaba mo na ako dito bago ko kunin ‘yang kidneys at intestines mo!!!”

“...Hindi nga pwede, gusto mo ibaba na lang kung saan-saan? Eh, paano kung hindi lang kidnappers ang makita mo kapag ko 'yun? Edi mas lalo kang natakot para sa buhay mo? Ang lapit-lapit na nga lang ng pupuntahan natin saka ka pa bababa?”

“Wala nga akong pake!!! BASTA IBABA NIYO AKO DITO!!!”

“Hindi nga pwede eh!!!”

“Magrereport talaga ako sa police pagkatapos ng lahat ng ginawa mong ‘to!!!”

“Edi magreport ka, para namang konting kalabit lang at bigay hindi bibigay ‘yung mga pulis na ‘yun...”

“...Bwisit talaga kayong mga mayayaman. Kung makapag-power play kayo, wagas. Porke’t may pera kayo, akala niyo lahat ng bagay at tao pwedeng bilhin. Anong tingin niyo sa mga taong hindi niyo katulad, puppet na pwede niyong pasayawin kung kailan niyo gusto? PWES, SINASABI KO NA NGAYON SA’YO, HINDI MO MAGAGAWA SA AKIN IYON!!!”

“...Hep, hep, stereotyping at labelling ‘yan. Hindi lahat ng mayayaman ganon. Kami, hindi ganon, at mas lalong ako, EH, HINDI GANON?”

“Well, your actions speak otherwise. Napaka-immature mo, kulang na lang bumalik sa kindergarten!!!”

“Hindi nga ako ganoon eh!!!”

“Then prove it!!!”

“Kung ang gusto mo pababain kita dito, puwes, hindi ko magagawa 'yu!!!”

“Then, you already admitted you’re immature!!!”

“HINDI NGA!!! Bakit ba ang kulit mo?”

“IMMATURE!!!’

“Ah...ser...”

“ANO!!!!!!” sabay na ubod lakas na sigaw at nanlilisik na tingin nila Chong at Fonse sa unti-unting napapa-urong na si Ronnie. Nanlaki ang mga mata nito at naging mailap sa kanya ang breathable air. Halos mapalundag siya sa gulat at nerbiyos, akala niya'y pagkasigaw nila'y wala na siyang ulo.

“...ah....ah...andito na po tayo sa building...Ser” ang sabi nito sa puntong Bisaya, habang unti-unti nitong hinihila ang umuurong nitong dila.

Nanatiling nanlilisik ang mga titig nila Fonse at Chong kay Ronnie. Nahimasmasan na lang silang dalawa ng unti-unti ng nagiging nagiging bato si Ronnie.

"...Ser...Fonse...diba dito po tayo sa Company...Building...Ser..." aligagang sabi ni Ronnie. Sa halos pitong taon niyang employment sa mga Santiago, ngayon lang siya nakatikim ng ganoong sigaw, lalo na kay Fonse na kilalang laging cool, masayahin, at carefree...

...mayabang nga lang...

Nagkatinginan na lamang sila Chong at Fonse, at unti-unting nabakas sa labi nila ang isang ngiti, though pinipiligilan ni Chong ang sa kanya dahil KJ siya.

“...napaka-matured mag-isip, parang matanda kung mangaral, tapos para namang bata kung magtampo at magwala...” ang nangingiting sabi ni Fonse.

“kahit na immature at spoiled brat, medyo pasensiyoso pa rin. Kung ibang tao ‘yun, malamang itinapon na ako sa daan dahil sa kulit ko. Kunsabagay, nakatagal nga ng apat na buwan eh...” saka tinitigan lang ni Chong si Fonse ng may maamong mga mata.

At kung gaano naging kabilis ang hindi nila sinasadyang pagsulyap sa isa’t isa, siya rin namang bilis ng pag-iwas nila dito.

“...Ser...”

Natauhan si Fonse. Nakatingin lang siya sa tinted na bintana at parang tangang ngumingiting mag-isa, habang si Ronnie ay tinitingnan lang siya.

Dahil sa pagkapahiya, naaligaga siyang bumaba ng green van. “Patay tayo nito, baka mahalata ni Ronnie!!!” He then hurriedly went to the other side of the van, at pinagbuksan ng pinto si Chong.

Pagkabukas niya ng pinto, nakita lang niya si Fonse na nakatulala sa harapan, kumukurap ng dahan-dahan at buong pag-iingat, at nakakrus ang mga braso.

He immediately knew na mahaba-habang pagpipilit na naman ang magaganap.

“...Ron, bili ka muna ng softdrinks diyan, oh eto, keep the change...” saka kinuha ni Fonse ang kanyang wallet at dumukot ng one thousand...DOLLARS...pero joke lang ‘yun.

At kahit na hindi talaga dollars ‘yun, nanlaki pa rin ang mga mata ni Chong. “...Grabe...softdrinks? One thousand? Hindi kaya may golden pot of coins ‘to sa wallet niya...”

Saka napansin ni Chong, ang keychain na nakasabit sa wallet ni Fonse, ang keychain na binigay niya noong third monthsary nila ni Fonse...

...ang magnet keychain na ibinigay niya para inisin si Fonse...

Napangisi na lang siyang tumingin sa kabilang tinted window, sapat para hindi siya makita ni Fonse.

Napangiwi si Ronnie, “...Eh, ser...wala pong tindahan dito. Malayo pa po ‘yung 7-Eleven dito.  Maski po ‘yung mall sa kabilang block pa. Hindi ko po pwedeng iwanan ‘yung kotse dito...”

Nabilaukan si Fonse, masyadong halatang gusto lang niyang palayuin si Ronnie, at ang masama pa,  parang nahalata pa niya ito mismo. “...Ah, ganon ba?” mangiwi-ngiwing sagot niya. “...kahit mag-yosi ka na lang dun sa parking lot, may mga takatak boys pa rin naman doon diba...”

Ngumiwi lang uli si Ronnie. “...Ser, bawal po kaming manigarilyo. Kapag naamoy po sa vehicle, malilintikan po kame...”

Nangingiti-ngiti na lang si Chong sa usapan ng dalawa.

"...Ah, sige...pero pwede ka munang bumaba sandali para maka-usap ko 'tong 'kinidnap' ko..." saka siya tumingin kay Chong ng nakangiting aso.

Walang nagawa ang driver kundi tumango at bumaba ng sasakyan. Saka siya tumayo malapit sa isang maliit na poste na bumabakod sa gilid ng hagdan ng building.

Matapos makitang nakalayo na talaga si Ronnie, saka humarap si Fonse kay Chong. Nananatili pa ring naka-krus ang mga braso nito at matulis ang tingin.

...Parang walang balak na bumaba mula sa sasakyang iyon...

"...Andito na tayo, Chong..." saka ngumiti si Fonse ng ubod laki at ubod lambing habang lalong naningkit ang mga mata niya. Pampacute.  "...Magugustuhan mo yung view dito kaya bilisan mo na, maggagabi na oh..."

Nanatili lang sa pagkaka-upo at sa dati niyang puwesto si Chong. Walang bisa ang pagpapacute ni Fonse.

Paangil na lang niyang inalis ang matamis niyang ngiti. "...tao talagang 'to, oo..."

Humingang malalim si Fonse at saka sinubukan uling ngumiti. "Sige na, halika na..."

Tiningnan lang siyang patagilid ni Chong. "...Fonse, I understand what you are trying to do. I know that you just want to help me. Pero you do not have to do this, spending and arranging things like this. What I need is beyond those..." saka niya kinalas sa pagkakakrus ang kanyang braso at sinabayan ng kumpas ang kanyang sinasabi. "...Naiintindihan kita na nararamdaman mo 'yung urge na kailangan mo akong tulungan, dahil nga 'KARELASYON' kita, pero ako na mismo ang nagsasabi sa'yo, hindi mo naman kailangang gawin 'yung mga ganito. Seryoso ako, ayokong isipin mo na nagpapakipot lang ako at nagiinarte lang ako para lalo mo akong pilitin. Ayoko talaga. Ngayon kung gusto mo talaga akong tulungan, balikan mo na ang driver mo at ipahatid mo na lang ako sa bahay ko..."

Pero hindi natinag si Fonse. “...Hayysstt...Andito na tayo ‘no...ngayon ka pa babalik...”

Unti-unti na namang nagdidilim ang paningin ni Chong, paran unti-unting pagsecrete ng adrenal glands niya ng testosterone...

...He is feeling the urge of his brain na may mapagbuntunan ng panggigigili niya...

“...saka sandali lang talaga tayo, promise ko ‘yan sa’yo...tapos tutulungan rin kita sa estimates, eh ang dami kayang engineer siyan sa loob ng building. Basta sumama ka na lang...ARAYKUPO!!!” Biglang nangasim ang maamong mukha ni Fonse. Ang kanyang mga mata ay lalong naningkit at halos hindi na makita. Daig pa niya ang dinapuan ng diarrhea dahil sa sakit ng tiyan na wala siyang magawa kundi himasin para maibsan ang sakit.

Kinarate chop na naman ni Chong si Fonse sa tiyan.

“ANG SAKIT!!!” Nayuyuko-yuko na siya habang hinihigpitan ang yakap sa tiyan.

Dali-daling bumaba si Chong mula sa van na parang walang dinapuan ang mabibigat at nanggigigil niyang mga kamay. Mabilis niyang inakyat ang mahabang hagdan sa harap niya, not minding the 200-meter building  na nababalutan ng salamin at halos kuminang dahil sa bayanad na sikat ng araw na inirereflect nito.

“...bakit ba ang daming taong hindi nakaka-intindindi ng salitang HINDI? Anong lengguwahe ang gusto niyang gamitin ko para maintindihan niya, MORDOR?...”

“...intindihin mo na lang, gusto lang naman makatulong ng tao, eh. Ang gusto lang naman niya ay makapag-relax ka eh...Tingnan mo dinala ka pa sa isa sa property nila. Bakit hindi ka na lang mag-enjoy, malay mo may surprise siya sa’yo? Pagbigyan mo na, minsan mo lang naman ‘to mararanasan, eh...”

“...as if gusto ko ‘tong maranasan kung anong inihanda niya sa kung saang lupalop man ng mundo. Anong naghihintay doon, DATE? Foolish, expensive, useless, time-wasting, fucking, cheesy DATES? TAPOS ANO? Madedepress na naman ako dahil naghihintay na naman sa akin ang sangkaterbang gawain sa bahay? Busit, busit na buhay ‘to!!!”

“...may katwiran diba, paano kung seryoso na talaga ‘yung lalaking ‘yan sa pinaggagawa niya? Nakatagal na ng apat na buwan, paano kung tumagal ng mas matagal pa?”

“...hindi ‘yan magtatagal. Hanggang isang taon lang iyan. Kapag tumagal pa ng isang taon, kailangan ng matigil lahat ito ng isang taon...”

At tama kayo, lahat ng iyan ay nagtalo-talo sa isapin lang ni Chong. Pero normal siyang tao, ganyan lang talaga siya kapag humihithit ng kurbatang sinunog sa insenso. At ginagawa niya iyon kada oras.

“...Ang sakit, ang sadista talaga ng taong iyan...” Nakayukyok pa rin si Fonse dahil sa sakit ng tiyan niya. Halos mapa-upo na rin siya sa upuan ng van. Pero deep in his mind, kinurot siya ng tuwa. Kung bakit, siguro sadista na rin siya...

“Tingnan mo, kinarate akong dalawang beses, papayag sin pala...PAKIPOT!!!” nasabi ni Fonse sa isip niya.

“BILISAN MO!!!” Halos nasa entrance na ng building si Chong. Paika-ikang umakyat si Fonse sa hagdan, at ng halos nakakalahati na niya ang mga steps nito, naglakad na naman si Chong ng buong ingat, may pagtitimpi, at buong galang...

...may kasamang panggigigil nga lang...

“Good afternoon, Sir...” bati ng isang empleyado kay Fonse. Nagsisilabasan na ang mga empleyado sa building. Friday noon, ang araw na ayon sa mga pag-aaral ay ang araw na least productive. Kaya kahit hindi pa uwian, marami na sa mga empleyado ang nag-uwian.

Paika-ika at nangingiwi-ngiwi lang silang tinanguan ni Chong.

Sumakay silang dalawa sa elevator. Fonse then pressed the button leading to the roof deck.

At pagkatapos ng mga ingay na nagawa ng pagpindot at ng kung ano pa man, wala ng nangibabaw sa loob ng elevator kundi katahimikan.

Isang minutong katahimikan.

Hindi mapakaling hinihimas ni Fonse ang tiyan niya, dala ng kirot na pangangareta ni Chong. Wala siyang magawa kundi patagilid na tingnan si Chong habang hindi na rin mapakaling hinihimas ang braso niya. Naisip niyang basagin ang katahimikang bumabalot sa kanila. “Kausapin ko na kaya, mukhang galit eh...eh kaso baka sa mukha na ako makarate...”

Tatlong minutong katahimikan.

Sa pamamagitan ng reflective na metal na harapan nila, nakita ni Fonse na katabi niya si Sadako, pero si Chong pala iyon. Nakakrus ang mga braso nito at nakakunot ang noo, mga kilay, at pagmumukha nito. Maski tingin nito’y nakakapaso. Nagulat na lang si Fonse ng makita niyang umuusok na ang pintuan ng elevator. Pero joke lang iyon.

Limang minutong katahimikan.

“Ah...Chong...”

“SHUT UP!!!”

Sabi nga niya, dapat hindi na niya binasag ang pwedeng mabasag at nanahimik na lang...

Pagkarating sa roof deck ay kaagad na lumabas si Chong sa elevator. Hindi na niya hinintay si Fonse na makalabas, kahit na medyo bumilis na ang lakad nito at hindi na iika-ika.

“...Akyat ka sa hagdan sa kaliwa...” ang sabi ni Fonse ng marealize niyang hindi na niya mahahabol sa Chong sa mahabang hallway na iyon. At narealize na iyon ng halos isang kilometro na ang layo nila sa isa’t isa.

“ALAM KO!!!” Mula sa likuran ay nakikita ni Fonse na nakakrus pa rin ang mga braso ni Chong. “Galit pa rin...tsk, tsk, tsk...”

“...Tingnan lang natin kung ganyan pa rin maging reaksiyon niya pag nakita niya ang nasa taas...”

At saka lumiko si Chong sa kaliwa.

Dali-dali ng naglakad si Fonse, kahit na ramdam pa rin niya ang sakit ng tiyan. He is excited, VERY EXCITED. Kahit na halos pakaladkad na siyang naglalakad, wala siyang paki. “WOHOHOHO!!! Kasama ko na siya!!! Kasama ko na siya!!! Sa first date pa namin!!!”

True, first date niya iyon, ayon sa prinsipyong gusto niyang ipapaniwala sa sarili niya. Hindi naman daw date para sa kanya ang pagkain nila ni Grace sa Sofitel dahil wala silang ginawa kundi magkipag-usap...makipag-usap sa cellphone. Hindi rin naman daw date ang naganap sa pagitan nila ni Amira dahil halos inubos lang nito ang laman ng credit card niya sa pamimila ng mga damit at sapatos. Hindi rin daw date ang meron sa kanila ni Carol dahil wala daw itong ginawa kundi sumuka habang nakasakay sa ferris wheel ng Enchanted Kingdom. At lahat ng panlalandi na ginawa niya ay hindi date.

At ngayon inaasahan niyang magiging kakaiba sa lahat ang date na ito, ‘yun ay kung hindi siya ihulog mula sa roof deck ng kadate niya.

Nasa huling hakbang na siya bago makarating sa roof deck. He exerted all his efforts para maihakbang ang last step na iyon. Unti-unting sinilaw ng araw ang mga mata niyang habang umaakyat ay nakatuon lang kay Chong.

At nang nasa tabi na siya ni Chong, nakita lang niya itong nakatulala, nakanganga at nanlaki ang mga mata.

...Itutuloy...