318 (Ang textmate ko) Chapter 7.

318 (Ang textmate ko)

By: ImYours18

Email and FB Account: nielisyours@yahoo.com.ph          

Authors note:

Hello guys =)) Eto na po pala ang Chapter 7 ng aking akda. Belated happy mothers day pos a mga mommy niyo and vote wisely.

Happy Reading guys =) Maraming salamat sa mga patuloy na nagbabasa at sumusuporta ng akda ko. Take Care and Godbless =)

PS: Add nyo naman po ako sa FB hehe (nielisyours@yahoo.com.ph) tumal pa po friends ko e hehehe XD mag-popost din po ako dyan ng mga preview for the incoming chapters =)).

Warning: Some words used in the story are foul words. Also, there are scenes which are seductive and not appropriate to the minor readers. This story is a work of fiction only and any parallel scenes, places and names to the reality are absolutely unintentional.

Any reaction, praise, violent reaction, complains and comments regarding to my story, please contact me:

Email and facebook account: nielisyours@yahoo.com.ph

About the cover photo:

 I do not own this image. Any complaint arising out of its use, please contact (nielisyours@yahoo.com)  and the image will be immediately removed.

ENJOY READING =)

Chapter 7

Tristan’s Point of View:

“Colby, nasaan ka na ba?” Bulong ko sa sarili habang hinihintay si Colby sa harap ng kanilang bahay. Kanina pa ako nagdo-doorbell sa harap nang bahay nila Colby pero wala namang sumasagot. I was also trying to call him pero no answer. Ang pinagtataka ko ay maaga naman kaming umuwi sa araw na to pero bakit kaya wala pa rin siya sa bahay nila? Nakalimutan niya na ba ang usapin namin na aalis kami ng 8 p.m. papuntang Bulacan?

Alas-6 na ng gabi ngunit wala pa ring taong dumadating sa bahay nila Colby. Actually kanina pa ako ditong 4 p.m. excited ba? Haha oo e, kahit naman siguro sino ma-eexcite kapag oras na lang ang iniintay upang makita mo ang pinakamamahal mo. Bago ako pumunta sa bahay nila Colby ay nag-pack up muna ako ng mga gamit. Nagdala ako ng iilang set ng damit upang magamit sa pagpunta sa Bulacan. Mga alas-2 ng hapon ay pumunta pa ako sa mall upang bumili ng isa pang regalo kay Vince, nagpagawa ako ng jersey kung saan nakaburda ang pangalan ni Vince at number 18, ang monthsary namin.

Almost 2 hours na ako naghihintay dito sa tapat ng bahay nila Colby. Sinubukan ko ding tawagan si Vince ngunit hindi rin ito sumasagot sa aking mga tawag kaya napagdesisyonan ko na lang itong i-text.

Ako: Love? Busy? I love you.. I miss you na.. 1 more day to go..

Ngunit pagkapindot na pagkapindot ko nang send button, “Check operator service”.

“Asar!” Inis kong bulong sa sarili, ngayon pa naubusan ng load. Naalala ko na alas-6 pala ng gabi ngayon ang expiration ng ni-register kong unlicall and text promo.

Kaya naman agad agad akong naghanap ng malapit na loading station sa loob ng subdivision. 50 pesos ang ni-load ko, sakto na para sa dalawang araw na registration ng unlicall and text.

Pabalik na ako sa bahay nila Colby nang biglang may pumreno sa aking sasakyan, si Grace.

“Hey Tristan.” Maarteng pagtawag sa akin ni Grace na dumungaw sa pintuan ng kanyang sasakyan.

“Oh Grace?” Approach ko sa kanya. Lumapit ako ng konti sa kanya upang kausapin ang dati kong kaklase. Oo nga pala, Grace was my classmate noong nasa Computer Department pa ako. Naging close friend ko din siya tulad ng kanyang kapatid.

“Bakit ka nasa subdivision? Pupuntahan mo si Rap-rap?” Usisa ni Grace na tinutukoy na Rap-rap ay si Rafael, iyong pinakilala ko kay Colby bilang tropa ko, pero may kwento din sa aming dalawa ni Rafael (to be discussed in further chapters J)

“No..no..” Tangi ko sagot sa kanya. “Si Colby ang hinahanap ko. Nasaan pala siya?”

“Si Colby? Hindi ko lang alam kung nasa bahay na pero nakita ko siya kanina may kasama siyang babaeng medyo chubby pero maganda palabas ng school gate.” Siguro kasama niya ngayon si Nerrisse pero kanina pang alas-9 ang uwian namingah? Bakit kaya wala pa rin siya up to now?

“Ahhh baka nga si Nerrisse iyon, classmate namin.”

“Yeah, Nerrisse nga name nun, pumunta na rin iyon sa bahay once e.” Pagkukumpirma ni Grace. “Sama ka muna sa akin, doon tayo sa bahay, doon mo na hintayin si Colby.” Pagyayaya ni Grace.

Sumakay kami sa sasakyan pabalik sa bahay nila. May kalayuan kasi mula sa gate nang subdivision ang bahay nila Colby.

Nang makarating kami sa bahay nila pinapasok muna ako ni Grace sa bahay nila at pinaupo sa sala’s.

“Wait lang Tristan. Ano bang gusto mo? Juice? Coffee?” Alok ni Grace.

“Water na lang.” Pagiinsist ko. Oh di ba? Nasa choices e. Haha!

“Ah okay.”

Habang hinihintay si Grace narinig ko naman sa may pintuan ng kanilang bahay ang busina ng isang sasakyan. Sa aking palagay ay si Tita na iyon. Ano ba yan?! Sana kasama na ni Tita si Colby.

Pagkabukas ng pinto ay pumasok si Tita at ang bunsong anak nito na si Karen dala dala ang mga plastic bags na may tatak na SM. Nang makita ako ng nakababatang kapatid ni Colby ay abot tenga ang ngiti nito at tila hindi magkandamayaw sa saya. Sinuklian ko na lang ito ng isang ngiting pilit.

“Oh Tristan hijo, kamusta?” Si Tita.

“Ayos lang naman po Tita. Kayo po?” Pangangamusta ko sabay mano kay Tita.

“Wag ka nga magmano dyan! Feeling ko tumatanda ako sa ginagawa mo e.” Pagbibiro pa ni Tita sabay bitiw ng isang hagikgik. “Biro lang, God bless hijo.” Bawi niya. “Andyan na ba si Colby? Siya ba ang kasama mo dito?” Tanong ni Tita.

“Wala pa nga po Tita e, actually siya ang sadya ko dito e.”

“Huh? E di ba may klase kayo ngayon? E di dapat magkasama kayo?” Pagtataka ni Tita.

“Nope Tita. Maaga po ang uwian namin kanina e. At saka may pupuntahan po kami ni Colby ngayon.”  Nahihiya kong sagot kay Tita.

“Pupuntahan??”

“Opo.”

“E saan naman?”

“Sa Bulacan po. Ang sabi niya po kasi ay doon po ang probinsya niyo, gusto ko po kasi sana puntahan si Vince. Vincent Rivera po, iyong pinsan daw po niya na naging tropa ko noong pumunta po kami sa bahay ng Tito ko sa Bulacan.” Pag-aalibi ko. Nako, nanlalamig ako sa ginagawa kong pagsisinungaling. Sana hindi naman ako mautal at baka mahalata ako ni Tita na nagaalibi lang.

“Bulacan? Yes sa Bulacan nga ang province namin hijo. Pero Vince? Vincent Rivera? Wala akong pamangkin na ganyan ang pangalan.” Nagulat naman ako sa sinabi ni Tita. Ewan ko pero mistula akong natigilan at nabusalan sa sinabing iyon ni Tita. Nanlamig ang aking mga pawis at tila nakakaramdam ako ng ibayong kaba sa mga oras na iyon. Paano nangyari iyon? E ang sabi sa akin ni Colby ay pinsan niya daw si Vince. Paano nangyari na walang kilalang Vince si Tita?

“Eh.. Iyon po ang sabi niya Tita e, pinsan niya daw po iyong tropa kong Vince ang pangalan.”

“Hijo, wala talaga siyang pinsan na Vince ang pangalan. Teka tatawagan ko si Colby” Excuse ni Tita sabay pindot ng kanyang cellphone ngunit kagaya ng kanina ay no answer pa din si Colby. Hindi ko alam pero nakakamoy ako ng hindi maganda sa araw na ito. Grabe ang kaba ng mga puso ko mga dre sa hindi malaman na dahilan. Wait, ang sabi ni Colby ay pinsan niya daw si Vince? So paano nangyaring walang pamangkin si titan a Vince ang pangalan? “Hijo, no answer e. Sayo din ba?”

“Yes Tita, kanina ko pa po siya tinatawagan e.”

“Ah. E baka iyong isang cellphone niya ang hawak niya.”

“Ahh ganun ba tita? Kunin ko na lang po iyong number niya sa isang phone niya at ako na lang po ang tatawag.” Pag-iinsist ko kay Tita. Pinakita niya sa akin ang list of contacts niya sa cellphone niya at pinakopya sa akin ang isa pang numero ni Colby. “Ayan ang isa pang number ni Colby, kapag hindi ko kasi siya ma-contact sa isang number niya ay dyaan ko siya tinatawagan.”

Ngunit hindi ko na nakuha pang sumagot sa sinabi ni Tita. Tila nanlaki ang mga mata ko sa nakitang nag-pop-up sa screen pagka-dial ko sa numerong ibinigay ni Tita sa akin. Parang tumigil ang pagtakbo ng oras nung makita ko ang lumabas ang sa scree. “VINCE” ang pangalang lumabas sa aking screen noong pinindot ko ang call button sa number ni Colby na binigay sa akin ni Tita. Paano nangyari iyon? Paano nangyari na ang numerong ibinigay ni Tita na sinasabi niyang numero daw ni Colby ay naging pangalan ni Vince.

Namalayan ko na lang na naglalakad ako sa labas ng bahay nila Colby. Tila wala sa sarili at hindi alam kung saan pupunta. Ang pagkakaalam ko ay kumaripas ako ng takbo pagpakita ng ngalan ni Vince sa binigay na mga numero ni Tita. Totoo ba to? Don’t tell me, don’t tell me, si Colby na kaibigan ko at si Vince na nakatext ko at naging boyfriend ko ay? No. Hindi maari!

Naupo ako sa isang bench sa may mini park sa subdivision. Chineck ko ulit ang cellphone ko kung tama nga ba ang nakita, I checked my call log ngunit katulad nang kanina ay tama ang aking nakita. Napahawak ako sa aking mga noo at nagsimulang umiyak. Shit! Naloko ako? For almost 3 months na katext ko si Colby at naging kaibigan ko pa siya sa klase, naloko ako?! Shit! Ansakit. Alam niyo iyong pakiramdam nang akala mo na dumating na iyong taong magbabago at magpapasaya sa iyo? Ngunit malalaman mo na biro lang pala ang lahat at nakukubli lamang lahat sa napakaraming kasinungalingan?

Ako: Shit! Manloloko ka! Bistado ka na!

Text ko sa kanya habang umiiyak ako. Halos hindi ko na maaninag ang tinatype ko sa cellphone dahil sa kapal ng mga luha na dumadaloy sa aking mga mata. Grabe?! Paano nangyari iyon? Paanong siya si Vince?! Ang sabi niya sa akin dati sa pag-iintroduce niya ng kanyang sarili ay nakita niya raw ang numero ko sa isang facebook page. Ngunit bakit hindi siya nagpakatotoo? Kung talagang mahal niya ako? Bakit siya nagsinungaling? Bakit kailangan niya ako lokohin. Kaya pala! Kaya pala ayaw niyang makipagkita sa akin dahil siya pala si Colby, at gumamit pa siya ng ibang picture sa facebook ah? Isa ka ding tanga Tristan e! Bakit sa simula pa lang ay hindi mo agad nalaman na poser ang nasa harap mo! E di ako ang dehado ngayon?  Nagaakala na nandyan na ang taong para sa akin ngunit tila pinaglalaruan ako ng tadhana. Alam mo iyong pakiramdam na binigyan ka ng isang kendi na wala namang laman, yung sabik na sabik ka nang angkinin ang isang bagay ngunit isa lang pala itong biro? Yung pakiramdam na nanalo ka nang sampung milyon sa lotto tapos biglang sasabihin sayo na ‘joke lang’ ang lahat. Ganun, ganung kasakit!

Habang nakatakip ang aking mga braso sa aking mga mata ay naramdaman ko ang tulo ng tubig sa aking balikat. Umaambon pala. Hanggang sa lumakas ang ulan. Basang basa na ako sa aking kinauupuan ngunit wala na ako pakielam. Ang tanging tumatakbo sa aking isip ay ang pangloloko ni Colby. Taena! Ang sakit! Taena paasa siya!

Maya maya ay napansin ko na tila wala nang ulan dahil wala nang tubig na lumalapat sa aking balat. Ngunit naririnig ko pa rin ang ingay ng malakas na ulan. Sa palagay ko ay may tao sa gilid ko na may daladalang paying. Hindi kaya? Hindi kaya? No! Hindi niya magagawa iyon. Hanggang sa naramdaman ko na lang na may yumakap sa akin, umiiyak.

“Tristan, patawarin mo ako.” Mahinang sabi ng lalaking yumakap sa akin. Di kalaunan ay naaninag ko rin ang kanyang mukha. And there he was, si Colby, ang lalaking nagpaikot ng lahat. Pagkaaninag ko ng kanyang mukha ay tinulak ko siya mula sa pagkakakayakap sa akin dahilan upang matumba siya sa sahig ng mini park.

“Tang ina mo! Lumayo ka! Manloloko ka!” Umiiyak kong tugon. Shit! Just come any closer Colby then I will hit you! Swear.

“Tristan, let me explain. Hindi ko ginusto ang lahat ng ito.” Pakiusap niya. Shit! Hindi ginusto? Tang ina! Hindi ginustong maloko ako?

“Hindi ginusto Colby?! Hindi mo ginustong maloko ako? Na umasa ako? Tang ina!” Bulyaw ko sa kanya. 

“Ano? Are you happy now na nasasaktan ako? Na umiiyak ako? Masaya ka na? Huh?”

“Huwag mo sabihin iyan Tristan. Hindi lang ikaw ang nahihirapan. Everyday I suffer, binabagabag ako ng 

konsensya ko sa tuwing kinikilig ako sa mga lambingan natin, akala mo nakukuha kong magenjoy? Hindi!” Umiiyak niyang tugon. Hindi ka nag-enjoy? Talaga lang ha? At ikaw pa may ganang manumbat ngayon? I’m the victim here!

“Hindi mo nakuhang mag-enjoy? Sus! Ikaw ang lumagay sa kalagayan ko ha?! Ikaw kaya yung umasa, na may mahal ka?  Tapos malalaman mong biro lang pala? Na lahat kasinungalingan lang? Di ba masakit? Di ba masakit Colby? Tapos iyong minamahal mo palihim na pa lang nagte-take advantage sa iyo?! And worst gumamit pa ng fake identity para ano? Para lokohin ako?! Para saktan ako?!”

“Hindi iyon ang intensyon ko Tristan, maniwala ka.”

“Hindi mo intensyon? Oh come on.!” Sarkastiko kong sabi. “Kung hindi mo intensyon? Bakit sa simula pa lang hindi mo na inamin? Bakit sa simula pa lang hindi mo na itinigil iyang kagaguhan mo ha?! Magsalita ka! Tangina.” Bulyaw ko sa kanya. Susuntukin ko sana siya sa sobrang galit ko pero parang may pumipigil sa akin. Konsensya ba to? O dahil sa minahal ko din siya?

“Continue Tristan, I deserve it.” Hindi ko alam pero pagkasabi na pagkasabi niya ng katagang iyon biglang may awa akong naramdaman para kay Colby.

“Arrrrrgggghhhh! Starting now! Break na tayo! Kung ano man ang mayroon tayo noon noong nakakubli ka pa sa katauhan ni Vince. Forget it all!” Tugon ko sabay pahid nang luha na dumadaloy sa aking mga mata. Tumakbo na ako mula sa bench na kinauupuan ni Colby.

Ang sakit! Napakasakit maloko at umasa! Sa una pa lang sinasabi ko na, hindi ako mapili hindi ako pihikan, bakit niya pa kailangang magtago sa isang pekeng katauhan dahilan upang maloko ako. Still now I cant imagine kung paano iyon nagawa ni Colby. Kung paano naging kumplikado ang lahat. Kanina parang may naguudyok sa aking alamin kung bakit niya nagawa iyon pero wala na akong pakielam! Ang alam ko, ako ang naloko, ako ang nasaktan, ako ang biktima rito.

Colby’s Point of View:

Umuuwi ako ng bahay ng luhaan. Bakit ba kasi ganito? Bakit ba kasi sa simula pa lang tinago ko na? Tama siya, tama si Tristan. Dapat sa simula pa lang ay tinigil ko na. Sana sa simula pa lang ay inamin ko na. Hindi na sana naging kumplikado, wala na sanang nasasaktan.

Umakyat ako sa kwarto nang basang basa, tila hindi ko na naririnig ang mga tao sa paligid ko. Alam kong nandoon sila mommy , si ate at si Karen sa dinner table, alam ko rin na tinatawag ako ni mommy pero tila wala na akong pakielam, kumaripas ako ng takbo paakyat sa kwarto ko at nilock ko ito.

Hindi ko na nakuha pang magpalit nang damit o asikasuhin ang sarili pagkapasok ko ng kwarto. Humiga ako sa kama nang basang basa galing sa ulan. Ang tanging umiikot lang sa isip ko ay si Tristan. Ang lahat ng mga pang-gagago ko sa simula pa lang. Pero di ba? Hindi niyo naman ako masisisi? Kahit naman siguro sinong lalaki o babae ang lumagay sa kalagayan ko na laging rejected ay gagawin din ang ginawa ko e. Hindi ko rin naman sinasadyang pagkaitan ng height at looks. Kung magpakatotoo naman ako, andyaan yung harap harapan akong aayawan. Kung tutuusin mas masakit e. Araw araw kong pinagdudusahan lahat. Oo, kinikilig ako pero laging humahalo sa aking emosyon ang lungkot na nadarama ko, ang pangbabagabag ng konsensya ko.

Oo nga at maaring maintindihan  ko ang sarili ko sa dahilang hindi ko naman ginusto na laging matangihan nang mga taong nagugustuhan ko. Ngunit labis akong nakokosensya at pakiramdam ko ay napakasama kong tao sa tuwing naiisip ang kalagayan ni Tristan, napaasa ko siya, sa aking palagay ay daig ko pa ang isang babae na binusted ang lalaki, sa aking ginawa I think it was worse than that.

Napagdesisyunan kong i-text si Tristan upang ipaliwanag sa kanya ang lahat, na may dahilan ako kung bakit ko ginawa ang lahat.

Ako        : Tristan, I know nasaktan kita.

                Hindi mo alam kung gaano ko pinagsisihan ang lahat.

                I know walang kapatawaran ang panlolokong ginawa ko.

                Pero sana hayaan mo naman akong sabihin ko sau to.

                Hindi ko ginusto ang lhat Tristan, kung alam mo lang.

                Lagi akong natatangihan kaya napilitan akong itago ang

                Sarili ko sa isang fake identity. Nang magkatext tayo hindi ko inaakala

                Na lalala at magiging kumplikado ang lahat. At lalo na noong nalaman kong

                Kaklase kita. Sabihin man nating nakakaramdam ako nang saya

                Pero Tristan, hindi ko makuhang maging masaya.. dahil sa ginagawa ko

                Naloloko kita, pero wala akong magagawa, mahal kita e.

                And that’s the only way, kung may mas tama man. Sorry

                Kung hindi ko agad naisip. I still love you Tristan. Hindi mo man

                Ako ituring na kaibigan o batiin, humihingi ako ng tawad sayo

                Sorry , sorry, sorry :’(

Nasa ganoon akong pagiyak nang biglang may kumatok sa kwarto ko.

“Colby?” Si Ate Grace.

“Ate? Bakit?” Cold kong tugon sa kanya, wala pa ako sa mood dahil sa nangyari.

“Papasukin mo ko Colby, usap tayo.”

“No ate! Not now.” Pag-dedecline ko sa request niya. Gawd! Ate wag mo ko sabayan ngayon ha?!

“Colby? Papasukin mo si ate.” Mahinahon na sabi ni ate. Namalayan ko na lang ang sarili na binubuksan ko ang pinto. Ewan ko, pero sa pananalita nia ate ay hindi ako nakaramdam na maguutos siya o pagagalitan niya ako dahil hindi ko sila pinansin nila Mommy sa pagtawag sa akin.

Labis kong ikinagulat dahil pagkabukas na pagkabukas ko nang pinto ay bigla akong niyakap ni Ate Grace ko. Teka, teka, teka? Don’t tell na may alam siya. Shit! Walang alam ang pamilya ko na bakla ako at ayaw ni Mommy na maging ganoon ako.

“Pwede kang magpa-comfort kay ate ha?” Malambing na alok ni Ate. Ewan ko pero parang nanibago ako sa nakakatandang kapatid. As far as I know, hindi kami ganung ka-close ni Ate, pero bakit parang basang basa niya ang nasa utak ko? Bakit tila alam niya kung ano ang nararamdaman ko?

“Salamat ate.”

“Si Tristan ba?” Tila nagulat naman ako sa kanyang sinabi. Huwwwaatt? Alam niya?! I mean, alam niya na ganito ako?!

“Huh?” Nagtataka kong reaksyon.

“Don’t worry Colby, basang basa kita, dati pa.” Kitang kita ko na natatawa si ate at parang cool na cool lang sa sinabi niya. Exhale. Sa wakas, parang nakahanap ako ng isang kakampi kay ate. At least, kahit siya tanggap niya ako. “So, siya nga ba ang problema?”

Napatango na lang ako.

“Kayo na ba?” Huh? At paano naman kaya nakakuha ng idea itong si Ate na ganun din si Tristan?

“Ate? Ahh. Paano?” Nauutal kong tanong sa kanya.

“Paano ko nalaman na katulad mo rin si Tristan?” Sabat nang manghuhula kong ate ^__^ haha.

“Opo.”

“Hehe, bestfriend ko ang naging boyfriend niya before sa computer department kaya alam ko.”  Ahh kaya pala. Hindi ko na inusisa pa ang lahat ng kwento ni ate.

At ikinwento ko nga kay Ate ang lahat lahat. Tutal alam niya na naman ang lahat lahat kaya isiniwalat ko na sa kanya. Noong una ay bahagya siyang nagulat sa mga sinabi ko, sabi niya talagang masakit naman daw talaga ang ginawa ko, pero sa kabilang parte ay naiintindihan niya din ako, kahit naman daw siya kung ganoon ang kalagayan at ganoong “ka-desperado” at talagang sinabi nang impakta kong ate na desperado ako hahaha. At yun nga, ganun din naman daw ang gagawin niya incase na siya ang nasa kalagayan ko. Pinayuhan din ako ni ate na normal lang naman daw ang magalala at ma-guilty ako sa simula, dapat lang daw na lawakan ko ang pang unawa ko at intayin na lumambot ang puso ni Tristan sa akin. Lahat naman daw kasi ng tao nakakapagpatawad.

“Are you sure okay na?” Pangangamusta ni ate bago siya lumabas nang kwarto ko.

“Okay na ako ate, salamat talaga.”

“Anything for you Colby, basta ha? Kakausapin ko na rin si Tristan para sayo.”

“Thank you ate.” At naluha na naman ako nang bahagya sa sinabi ni Ate. Thanks to God at nandito din ang ate ko para sa akin, at least kahit papano ay may pwede akong mapag-unloadan sa tuwing may problema ako, gayong naiintindihan niya ako.

Sa buong gabing iyon, wala na akong ibang inisip kung hindi si Tristan at ang pagkakatuklas niya sa katotohan. Teka, teka, teka? Paano niya naman kaya nalaman ang lahat? Hinuhuli niya lang ba ako? May nagsuplong ba sa kanya? Ang kaunaunahang tao lang naman na nakakaalam ng sikreto ko ay si Nerrisse, pero ang payo naman sa akin ni Nerrisse ay sabihin ko daw mismo kay Tristan ang lahat dahil mas magiging mahirap ito kung  sa iba pa nito malalaman. Hindi naman siguro si Nerrisse. At wala rin nabangit si Ate Grace  kung bakit nalaman ni Tristan ang lahat.

Sa ngayon, isa lang ang pinagiisipan ko. Nasa subdivision namin noon si Tristan, at oo nga pala! Ang usapan namin ay pumunta siya sa bahay bago magalas-8 nang gabi upang pumunta kami sa pekeng Bulacan trip na iyon >.<, sa aking palagay ay sinabi ng kung sino man sa bahay na wala akong pinsan na “Vince” ang pangalan at hindi ako nagpaalam na pupunta ng Bulacan.

Monday nang umaga habang sabay sabay kaming kumakain nang almusal nila mommy, ate at si Karen. Mukha akong engot na nakatungo at hindi pinapahalata ang pamumula at pamamaga ng aking mata sa kakamukmuk this weekend dahil nga sa bunyagang nangyari. Napansin ni mommy ang asta kong iyon.

“Colby? Bakit ka tutungo-tungo? Wala ka bang gana? Ang hina hina mo kumain this weekend ah? Minsan nag-sskip kapa ng meals. Ano bang problema? May sakit ka ba?” Pagaalala ni mommy, oo mommy may sakit ako, may sakit ako sa puso, not literally.

“Ahh mom, wala po.” Tipid kong sagot.

“Okay anak, pero kung ano mang nangyayari nandito lang ako ah?” Pagaalala ni mommy, nako mommy, makukuha mo pa kaya akong pagalalalahan kapag nalaman mo kung sino ang iniiyakan ko? Sinuklian ko na lang si Mommy nang isang pilit na ngiti. “Siya nga pala Grace, di ba kaibigan mo si Tristan. Bakit nga pala siya umalis nung Friday night noong binigay ko iyong number nitong si Colby?” Whhhattt? Ikaw ang nagbigay nang number na iyon mommy. Pssshhh -__ - , alam nga pala kasi ni mommy ang isa kong number dahil ito ang ginagamit kong number noon na still active pa rin ngayon na naging exclusive lang sa family members namin at kay Tristan, pero masisisi ko ba si Mommy? From the very start, I know it was all my fault. Kapansin pansin kay Ate ang pagkabigla sa tanong ni mommy, at tulad ng naramdaman ko, nakakuha rin siya ng clue kung paano nalaman ni Tristan ang lahat.

“Ahhh. Ganun ba mommy? Hindi ko po alam e, pero baka nakatanggap lang iyon ng emergency text kaya umalis agad.” Pagaalibi ni ate.

“Ok, o sige una na kami nitong si Karen ah? Ihahatid ko pa to sa school? Gusto mo na bang sumabay Colby?” Pag-ooffer ni mommy.

“No, mom, magcocommute na lang ako, may dadaanan pa ako sa mall.”

Napagdesisyunan ko na pumunta muna sa mall para bumili ng peace offering para kay Tristan. Magwowork kaya? Bahala na, ang tanging nasa isip ko lang ay gusto kong mapatawad niya ako. Kahit hindi ganung kadali gusto ko sanang subukan.

So I decided to buy a basketball, favorite sport niya kasi ang basketball.

Pumasok na ako sa university dala dala ang peace offering para sa kanya. Hindi ako nakapagensayo kung ano ba ang sasabihin ko sa kanya, ang tanging alam ko lang ay bukal sa aking kalooban ang dalawang salitang “I’m sorry” ngunit hindi ko alam kung handa niya itong tangapin.

Nangangatog akong pumasok sa classroom, pakiramdam ko kasi ay wala akong mukhang ihaharap kay Tristan. Ngunit napansin ko wala pa si Tristan sa kanyang upuan. Napansin agad ako ni Nerrisse at sinenyasan ako na umupo sa tabi niya.

“Teh? Hindi ka na nagtext? Anyare?” Nagaalala niyang tugon, hindi ko nap ala nakuhang itext nun si Nerrisse sa sobrang dami nang iniisip ko at sa sobrang lungkot ko.

“Wag natin pagusapan dito.” Sabi ko, In a cold way.

“Sorry. Sige mamaya na lang.”

Natapos ang unang subject namin ngunit wala pa rin si Tristan. Nagsimula na akong magalala na baka may kinalaman ako sa pagabsent niya sa first subject, well siguro nga dahil baka hindi siya makapagpigil at ma-reminisce sa utak niya ang lahat ng pangloloko ko at masapak or makapagsabi lang siya ng hindi maganda sa akin.

Pumunta kami ni Nerrisse sa school canteen para pagusapan ang nangyari.

“Teh? Ano nang nangyari?” Mahinahon niyang tanong sabay hawak sa mga kamay ko. Ngunit imbis na sagutin ko siya ay dumaloy ang mga patak ng luha sa mga mata ko. Niyakap ako ni Nerrisse at niyakapos sa likuran. “Sorry, tinanong ko pa. Its okay.” Pagco-comfort niya.

“Teh. Ang sakit. Ang sakit pala na nakakasakit ka, lalo na kapag alam mong mahal mo iyong nasaktan mo.”

“Psssshhh. It’s okay. Iiyak mo lang Colby. Again, hindi mo ginusto ang lahat.”

“Teh, hindi ko alam kung mapapatawad niya pa ako sa mga pangloloko ko. Teh, hindi madali para sa akin e. Kung mapatawad niya man ako, tiyak may mawawala. Parang hindi ko kaya,.” Naluluha kong tugon, shit! >.< Bakit ba kasi ganito? Ang hirap tanggapin sa kalooban na baka hindi na maging maayos ang lahat? :’(

Nanatili pa ring nakayakap sa akin si Nerrisse hanggang sa isang pamilyar na boses nang lalaki ang pumutol sa pagiyak ko..

“Excuse me, Nerrisse. Tawag ka ni ma’am sa faculty.” Shit! Si Tristan.

“Ahhh… Ehh.. Sige pupunta na din ako.” Sambit ni Nerrisse. Tinignan ko si Tristan at tila nagmakakaawa ang aking mga titig sa kanya. Tinitigan niya din ako, ngunit tulad ng inaasahan ko, inismiran niya lang ako.

“Dito ka lang muna teh, babalik ako agad.” Pagpapaalam ni Nerrisse.

“Okay sige teh.” Sambit ko. “Tristan.” Tawag ko kay Tristan. Shit! I want to talk with him, but, I know hot it hurts. Hindi niya ako nilingon. Tinignan ako ni Nerrisse at parang sinasabi sa kanyang mga titig na, “not now”.

Hinintay ko si Nerrisse sa canteen, still naluluha pa rin ako dahil sa hindi pag lingon ni Tristan sa tawag ko. Malamang sa malamang hindi niya ako lilingunin, masakit ang nagawa kong pagsisinungaling, kahit ako ay nararamdaman kung gaano kasakit ang nagawa ko sa kanya.

Bumalik si Nerrisse dala dala ang isang masamang balitang labis kong ikinagulat. :’(

“Teh, pinasamahan ako ni Tristan sa DSA, may kinukuha siyang mga papers.” Balita sa akin ni Nerrisse.

“Anong mga papers naman?”

“Certificate of dismissal at saka TOR.” Tila nanlaki ang mga mata ko sa narinig, ang pagkakaalam ko kasi ang mga estudyanteng gusto lang mag-transfer ng university ang kumukuha noon. O.o

“So do-do y-you mean mag-t-transfer siya?” Nauutal kong sagot.

“Oo teh, tinatanong nga siya kung anong dahilan ng ginawa niyang desisyon pero ayaw niyang sabihin.” Shit! Bakit ba ganito? Bakit kailangan pa madamay ang pagaaral niya? Bakit kailangan niya pa lumayo sa akin? Ang sakit naman nun. Pakiramdam kong tuloy ay parang diring diri siya sa akin? Haisstt T.T Oo naiintindihan ko masakit yung nagawa ko, pero sana maisip din naman niyang nahihirapan ako :’(.

“Ah ganun ba?” Mahina kong tugon sabay patak nang mga luha sa aking mga mata.

“Its okay.” Pagpapakalma sa akin ni Nerrisse.

“Bakit ba teh? Napakasama kong tao! Lahat na lang nadadamay dahil sa kalokohang nagawa ko, pati pagaaral niya.” Mukmok ko sa kaibigan habang hinaplos haplos niya ang aking mga kamay, tanda nang naiintindihan niya ang pinagdadaanan ko. “Hindi ko na rin siya makikita.” Mahinang tugon ko kay Nerrisse. F*ck! Lahat nang ito ay dahil sa kagaguhan ko, sana, sana pala ay sa simula pa lang talaga tinigil ko na lang ang lahat nang ito. Lalo lang nagiging mas naging mahirap sa kanya e, at mas naging mahirap sa kanya. T.T

“Okay lang yan teh. Malay mo, iyan talaga ang dikta nang tadhana. Malay mo may rason ang tadhana kung bakit kailangan malayo sa iyo si Tristan. Alam mo teh, kung kayo talaga nang tao, babalik at babalik siya kahit na hindi mo siya diktahan o ang sarili mo, kung hindi naman ay dapat magtiwala ka lang dahil dadating din naman iyong taong nakalaan talaga para sa iyo.” Namangha ako sa sinabing iyon ni Nerrisse, tama nga siya! Siguro nga ay may rason lang talaga kung bakit kailangan umalis ni Tristan sa university, siguro para na rin sa ikabubuti namin.

Kaya napagdesisyunan kong isuko na lang siya, masakit man ngunit ayaw ko na siyang habulin. Tama na ang 

mga sandaling nakasama ko siya, siguro nga ay hanggang doon na lang iyon. Siguro nga ay tama si Nerrisse na hindi siya yung taong talagang para sa akin. Ngunit, may nagawa pa ako sa kanyang kasalanan. Sana kahit hanggang doon lang ay makabawi ako. Kahit mapatawad niya man lang sana ako.

Kinabukasan ng umaga, maaga akong pumasok kumpara sa normal na oras nang pagpasok ko. Saktong sakto pagkapasok ko ng classroom namin ay si Tristan pa lang ang tao ay tila may inaayos na mga papers sa isang brown envelope. Nakakahiya man ay lumapit ako sa kanya nang nakayuko dala dala ang basketball na binili ko para sa kanya bilang peace offering.

“Sorry Kausapin mo naman ako oh?” Nahihiya kong sabi sa kanya. Napansin ko na napaangat ang kanyang mukha at tumingin sa regalong binili ko para sa kanya. Hindi ko mapaliwanag yung expression niya. Maya maya ay ngumisi ito at napailing na lang. Inismiran niya ako at tumayo siya sabay lipat sa ibang upuan malayo sa kinatatayuan ko. Nakaramdam ako ng pagkapahiya sa ginawa niya, pero wala akong karapatan mainis, dahil kasalanan ko naman ang lahat. Nagalit siya dahil sa akin at lilipat siya ng univeristy dahil sa ginawa ko.

Lalapit pa sana ako sa kanya nang biglang nagdatingan ang iba naming mga kaklase. Dumating na rin si Nerrisse at tumabi sa katabi kong upuan. Binati ako nang iba naming mga kaklase ngunit parang wala ako sa sariling tumatango na lang dahil nalulungkot ako na hindi pa rin ako mapatawad ni Tristan.

Maya maya ay narinig ko na nagsalita ang mga tropa ni Tristan, ang kasama niya sa pagdodota. Iyong kasama din namin noong nag-ghost hunting kami sa retreat. Shet! Naalala ko na naman iyong retreat na iyon? Pero bakit ganun? Hindi ko makuhang kiligin? Nasasaktan lang ako kapag naalala ko iyon.

“Pare, balita namin lilipat ka na daw ng school?” Tanong ni Rex, sabay akbay sa mga balikat ni Tristan.

“Ahhh oo e.” Si Tristan.

“Bakit naman?” Tanong ni John.

“Ahhhh, naalibadbaran na ako dito sa school niyo. Ang daming mga CHAMELEON.” Confident na sabi ni Tristan at inemphasize pa talaga ang salitang “Chameleon.”

“Chemeleon? Bakit? Forest na itong university natin pare?” Tanong ni Rex sa kanya na tila walang kaalam alam sa sinabi ni Tristan na may double meaning. Well alam ko naman na sa akin pinapatama iyon e. Ang sakit lang na iyong mahal mo hinihiya ka dahil sa maling nagawa mo T.T

“Tanga! Ang ibig sabihin noon mga taong nagkukunwari, mapanlinlang.” Pagsisimbolo ni John.

“ Nakakaitirita lang pare e, so mas maganda nang lumayas dito.” Dagdag ni Tristan. Tama pala ako, ako pala talaga ang dahilan kung bakit lilipat si Tristan. Napabuntong hininga na lang ako at pinigilan na wag tumulo ang luha. Tumingin sa akin si Nerrisse ngunit nginitian ko na lang to.

“Okay lang ako.” Bulong ko kay Nerrisse.

“Osige mga pare, una na ako. Kayo ingat din kayo baka maloko kayo nang kung sino dito.” Nang-aasar niyang sabi. Oo na! Nasaktan ko na siya, naloko ko siya, pero sana hindi ako ganung tao na nanloloko nang basta basta. Hindi ko naman sinasadya e. Jusmiyo! Tristan, paano mo ba ako maiintindihan? T.T

“F*ck!” Akmang tatayo na sana si Nerrisse upang sagutin si Tristan ngunit hinila ko siya upang pigilan.

“Teh. Wag na, okay na ako.”

“Colby? Tignan mo kung anong sinasabi niya?! Hahayaan mo lang na ganun? Hindi mo man lang dedepensahan ang sarili mo?! Oo mali ka, pero hindi ka niya dapat ginaganun.” Pagtatangol sa akin ni Nerrisse, na-appreciate ko naman iyon pero alam ko naman na naging ganun lang din si Tristan kasi nang dahil sa akin.

“Please?”

“Okay. Basta teh. Isang isa na lang iyan..”

Lumipas ang hapon ng hindi ko na nakita si Tristan, hindi na rin ito umattend nang klase. Tinetext ko rin ito n asana bigyan niya ako nang pagkakataon magusap kami ngunit hindi siya nagrereply. Sinubukan ko din siyang tawagan ngunit pinapatayan niya ako kapag nagda-dial ako.

Ako: Tristan, wag ka naman sana lumipat nang ibang school.

Text ko sa kanya at nagulat ako nang bigla siyang nagreply.

Tristan: Wala ka nang pakielam dun! Wag ka na nga magtext! Burado na ang number mo dito.

Ang sakit naman nun. Pero wala akong magagawa. Galit siya nang dahil sa akin. Wala akong karapatan magalit din dahil magiging komplikado pa and syempre sa isip niya ay napakasama ko pa rin. Napaluha na lang ako pagkabasang pagkabasa ko ng message na iyon.

Pagkauwing pagkauwi ko sa bahay ay napagdesisyunan kong gumawa ng isang letter. A goodbye letter. Kung saan ipapaliwanag ko na ang lahat kay Tristan, na hindi ko din ginusto to, na hindi ako nag-take advantage sa kanya, at higit sa lahat ay palalayain ko na lang siya at hindi na kukulitin pa.

Dear Tristan,

               Unang una sa lahat, I want to say Sorry T.T , sa lahat ng kagaguhan ko na nagawa ko sayo. I know, napakatanga ko na hindi ko agad inamin sa iyo at tinigil ang kagaguhang ginawa ko pero wala akong magagawa, dahil doon mo lang ako sa mamahalin, sa pekeng identitiy na iyon.

                Sa simula Tristan, hindi ko alam na magiging ganitong kakomplikado ang lahat. Kahit naman siguro sino ay may tinatagong katauhan na hindi nila pwedeng isapubliko dahil baka may makakilala, lalo na’t sa kalagayan ko. Pero hindi iyon ang dahilan ko Tristan, maaring isa lang iyon, ngunit ang pinakadahilan ko ay lagi akong ni-rereject. Ang hirap din nang kalagayan ko noon, kaya napilitan akong itago ang sarili ko sa larawang hindi naman ako, sa identity na malayong malayo sa tunay kong katauhan. Hindi ko sinasabi to Tristan para kaawaan mo ko at balikan mo ko, ang dahilan ko kung bakit ko sinasabi ay dahil gusto kong maliwanagan ka. Na hindi lahat ng bagay ginusto ko, hindi ng lahat ng ito nangyari ayon sa kagustuhan ko. Nagmahal lang talaga ako Tristan, at nalulungkot ako at nakokonsensya dahil gumamit ako nang dahas para makuha ka upang mahalin ka. Noong oras na magka-text tayo, wala akong idea na magiging kaklase kita, pero dineny ko sayo na dito lang ako sa maynila nagaaral dahil natatakot ako na makita mo ko, natatakot na baka ayawan mo ako at nakakasa na ang katauhan ko kay Vince at sa litratong ni hindi ko kilala. Gulat na gulat ako noong malaman kong magkaklase tayo, aaminin ko, naging masaya ako, ngunit sa loob loob ay nasasaktan, nakokonsensya at nahihirap kung ano ang mangyayari sa oras na malaman mo ang lahat. Nang maging tayo, hindi ko na ininda ang sikretong hawak ko. Napaka-selfish ko pala, ako kaharap ko na ang boyfriend ko, ngunit ikaw umaasa na mayroong boyfriend na malayong malayo sa akin. And for that I’m very sorry :’(

                Sa natuklasan mo, totoo na ako si Vince. Ang pagkakamali ko lang ay tinago ko pa ang sarili ko sa pekeng katauhan. Ngunit sana tandaan mo Tristan, mahal na mahal po kita. Maybe naloko kita sa aking pisikal na anyo ngunit hindi nang nararamdaman ko. Itong nararamdaman ko? Totoo ang lahat ng ito, minahal kita Tristan.

                Hindi ko na hinihiling na ibalik ang dati Tristan, wala na akong mukhang ihaharap sa iyo. Nahihiya ako sa mga katarantaduhang ginawa ko. Ang tanging hiling ko lang ay sana mapatawad mo ako. Iyon na lang at para na rin sa ikakapantag mo, titigilan na kita sa pangungulit ko sa iyo.

                Maraming maraming salamat Tristan, mali man ang naging takbo ng love story natin, mananatili ka pa rin sa alala-ala ko. Sorry ulit, sana hindi mo na ako kamuhian Tristan. Sorry :’( Mahal na mahal kita.

-Colby

Hindi ko mapigilan ang patak ng luha ko habang sinusulat ko ang goodbye letter na iyon. Naninikip ang dibdib ko habang sinusulat ko ang letter na iyon. Natuluan din nang patak ng aking mga luha ang papel dahilan upang mag-leak ang tinta nito sa papel. Sobrang bigat kasi ng nararamdaman ko, nagpapaalam na ako sa taong minahal ko, dahil sa ginawa kong kagaguhan. Masakit? Sobra!

Kinabukasan, maaga ulit ako pumasok upang ilusot ang aking goodbye letter sa maliit na butas nang locker ni Tristan. Nilagay ko naman sa tapat ng locker niya ang basketball na binili ko bilang peace offering sa kanya. Sana naman ay mabasa niya iyon :’( Kahit sana iyong paghingi ko nang tawad ay tanggapin niya. Kahit iyon lang. :’(

Sa maghapong iyon ay hindi ko na nakita si Tristan. Ang sabi naman ng mga kaklase kong lalaki ay nakita daw nila ito sa may locker niya at naghahakot na ng mga gamit niya doon. Ang sabi naman ni Nerrisse ay napansin niya daw ito sa may bench malapit sa gate na may kausap na babae, hindi niya lang naaninag ang babae dahil malayo daw siya. Nakaramdaman ako ng konting selos sa sinabi ni Nerrisse kahit na hindi ko alam kung sino ang babaeng iyon.

Sa mga sumunod na araw ay napansin ko na hindi na pumapasok si Tristan. Sobra sobra ang lungkot na nararamdaman ko mga ateng! Binabagabag din ako nang konsensya ko dahil sa nagawa ko ay nagawa niyang mag-transfer at paniguradong malaki ang magiging epekto nito sa pagaaral niya. Hindi niya pa kasi tapos ang first sem at mahirap pumasok as octoberian sa kahit saang university. Labis din ang pagaalala ko sa kanya, ngunit hindi ko na siya tinext tulad ng pinangako ko sa kanya sa goodbye letter na ginawa ko na hindi ko na siya kukulitin pa. Sana man lang ay nabasa niya iyon. :’(

Hanggang sa dumating ang araw ng sabado, hindi na nagpaparamdam si Tristan, kahit sa text at hindi na rin talaga ito pumapasok. Malungkot at masakit man sa kalooban ay tinangap ko na rin ang desisyong ginawa ni Tristan. Siguro’y tama nga si Nerrisse, dapat lang siguro na lumipat na ng university si Tristan para na rin sa ikabubuti ng bawat isa sa amin. Salamat kay Ate Grace at Nerrisse na laging nandyan kapag alam nilang nalulungkot ako at kapag kailangan ko ng comfort.

Sabado ng gabi habang nakikinig ako ng kanta sa aking phone, tumugtog ang kantang kinanta sa akin ni Tristan noong nasa bench pa kami ng mini park ng subdivision namin.

PAALAM (SILENT SANCTUARY)

Paalam na sa ating pag-ibig na
Minsa’y pinag-isa…
Paalam na sa mga pangakong din na
Mabubuhay pa…

Kung may bago ka nang mamahalin
Wag kang mag alala ako ay masasanay rin
Parang kahapon lang tayo’y magkasama
Naging isa na syang ala-ala
Mula ngayon araw-araw ng mananalangin
Na sana’y lagi kang masaya…

Paalam na sa ating pag-ibig na
Minsa’y pinag-isa…
Paalam na sa mga pangakong din na
Mabubuhay pa…

Paalam na…

Sa mga yakap at halik
Sa tamis at pait
Bakit hinayaan?
Sinayang ko lang
Ang iyong wagas na pag-ibig

Di na kita kukulitin…

Paalam na sa ating pag-ibig na
Minsa’y pinag-isa…
Paalam na sa mga pangakong din na
Mabubuhay pa…

Paalam na sa ating pag-ibig na
Minsa’y pinag-isa…
Paalam na sa mga pangakong din a
Mabubuhay pa…

Noong una ko itong napakingan na kinanta ni Tristan, lumulundag ang puso ko sa saya ngunit ngayon tila nagiging applicable na sa akin ang lyrics. Wala mang bagong mamahalin si Tristan tulad nang nakasaad sa kanta, tila tumatama naman sa akin ang mga salitang “..bakit hinayaan? Sinayang ko lang ang iyong wagas na pag-ibig.” Talagang nasayang ko lang ang pag-ibig na inalay niya para sa akin, dahil sa ginawa kong kalokohan, nasaktan ko si Tristan dahilan upang iwanan niya ako. T.T Ang hirap ang sakit. Pero sinasabi ng utak ko tama lang siguro iyon, siguro iyon na ang ‘karma’ ko, ang masaktan ako, well sa simula pa lang alam ko na naman na iyon ang kahahantungan ko.

Habang nagmumuni muni ako, narinig ko naman ang katok ng kasambahay namin na si Manang Sita sa aking kwarto.

“Sir Colby? May tao po sa labas, kayo po ang hinahanap.” Huh? Sino naman kaya iyon? Alas-8 nang gabi may maghahanap sa akin? Sino naman kaya iyon? Agad kong binuksan ang pinto ng kwarto ko.

“Sino daw po manang?” Nakakapagtaka lang kasi e, alam ng mga classmates ko nung high school ang bahay ko pero wala namang pumupunta sa amin ng ganung kagabi.

“Ayaw magpakilala e, basta lalaki siya sir.”

“Ahhh sige I will go downstairs na lang manang.” Maarte kong sagot. Hindi ko alam kung sino ang bisita na iyon pero ang lakas ng kabog ng dibdib ko, how I wish siya na, kailngan na kailangan ko siya, especially, sa pinagdadaanan ko ngayon, pero mukhang malabo.

Agad agad akong nagayos nang sarili at nagmamadaling bumaba upang tignan kung sino ang bisitang naghihintay sa akin sa labas ng gate namin. Ewan ko ba ngunit parang hinhila ang aking mga paa papalapit sa gate namin. Magkahalong excitement at kaba ang nararamdaman ko sa oras na iyon sa hindi ko malaman na dahilan, e hindi ko pa naman nakikita kung sino ang taong naghihintay sa akin sa labas ng gate.

Nang marating ko na ang gate namin dahan dahan ko itong binuksan. Pagkabukas na pagkabukas ko ng aming gate ay tila nanlaki ang mga mata ko sa nakita..

-          I T U T U L O Y

-Torrid scene on chapter 8? Comment kayo guys .

-New Character on chapter 9 =))