DATI - Finale

by aparadorprince

https://www.facebook.com/aparadorprince

aparadorprince.blogspot.com

Author's Note:

Gusto kong magpasalamat sa lahat ng readers ng Dati, mula sa Part 1 hanggang ngayong finale. Pinilit ko pong matapos yung series para hindi kayo madisappoint, at nag-enjoy din naman ako sa paggawa nito. Sa frequent commenters, silent readers at mga kuya Anon: I couldn't thank you enough.

Mr. Michael Juha maraming salamat po sa pag-post ng kwento, at pagtitiwala kahit na hindi pa tapos yung Dati nung ipinasa ko. Kuya Ponse, salamat din ng madaming madami lalo na sa kakulitan ko.

Hanggang sa susunod na series ko, aabangan nyo ha? Promise?

**aparadorprince

P.S. Alam kong madaming magrerequest after mabasa ang finale, sooooo.... Huwag kayong mag-alala, may surprise ako soon. Hohoho

DATI 19 (FINALE)

                Matapos ang dinner nila ni Biboy ay agad na nag-isip si Arran kung nasaan si Robert. Sinubukan niyang puntahan muna ito sa ginagawang branch ng printing press nito sa Taguig. Naabutan pa siya ng traffic papunta roon ngunit nakasarado ang lugar at mukhang walang tao. Bumaba si Arran mula sa kotse upang i-check kung wala ngang tao roon. Nakapatay ang ilaw sa loob ng puwesto. Arran sighed, as he fished out his phone inside his pocket. Sinubukan niyang tawagan si Robert ngunit out of coverage si mokong. “Where the hell are you, Robert?” naiinis na saad niya. Dalawang beses pa niyang sinubukang tawagan ang numero ngunit talagang naka-off ito.

                Naisip ni Arran na baka nasa Legarda si Robert. It’s a long drive from Taguig, and now Arran felt absolutely stupid for not checking Robert’s apartment first. Sumakay na siya kay Brownie at nagsimulang magbiyahe.

                Ang hindi alam ni Arran na bago pa siya makarating sa construction site ay galing na si Robert rito upang i-check ang progress nito. Napag-alaman niyang sa loob ng dalawang linggo ay maaaring matapos na ang construction. Pipinturahan na lamang ang mga dingding at maaari nang ilagay roon ang printing equipments niyang nabili.

                Pauwi naman si Robert upang muling maligo at mag-ayos ng sarili. Tama nga si Biboy – he looked dirty. Hindi na rin naman niya inalagaan ang sarili matapos ang nangyaring gusot sa kanila ni Arran. He felt worthless for doing such a desperate move. Ang akala kasi niya ay maaagaw ni Biboy si Arran. Had he known that Arran will choose him, he didn’t text Biboy to go to Enchanted Kingdom.

                Dumaan si Robert sa South Super Highway upang mapadali ang pagbyahe niya. Wala pang tatlumpung minuto ay nakarating na ito sa bahay. Nakabili na rin siya ng bouquet of roses at chocolates na ibibigay niya kay Arran mamaya. Plano niya kasing puntahan ito sa bahay nila upang humingi ng paumanhin, at humingi ng pangalawang pagkakataon.

                “I promise I won’t let you get away, Arran Hatagami.” Ang nasambit niya habang nasa harap siya ng salamin at nag-aahit.

                Si Arran naman ay na-stuck sa traffic dahil napagdesisyunan niyang dumaan sa Edsa patungo sa Makati Avenue. Lalo lamang siyang naiinis dahil mali talaga ang desisyon niyang puntahan muna ang puwesto ng printing press ni Robert. Hindi pa rin ma-contact ang cellphone ng huli, kaya naman lalong nag-aalala si Arran. “I really want to make things work out Robert…” nasabi niya sa sarili habang hinihintay na mag-green light ang stoplight.

                Ilang minuto pa ay nag-green na ito, at pinaandar na niya muli si Brownie. “But how can I do that if I don’t even know where the hell you are?” dugtong niya. He was getting pissed off with this situation. But more importantly, he missed Robert so much that it actually hurts him. Akala niya ay kakayanin niyang tiisin si mokong ng matagal na panahon, ngunit nagkamali siya. He couldn’t even bear not seeing Robert.

                Habang stuck sa traffic si Arran, ay natapos na sa pagbibihis si Robert. He was pleased with how he looked now. He wore a red polo shirt, jeans, and white sneakers. Sumakay siya sa kotse ngunit napasimangot nang mapansin na wala na palang gasolina ang kotse niya. “Bummer.” Naibulalas niya. Napagpasyahan na lamang niya na magtaxi patungo sa bahay nila Arran. Dala-dala ang mga bulaklak at chocolate ay nag-abang siya ng masasakyang taxi. Tiningnan niya ang relo at malapit na palang mag ala-una ng madaling araw. Robert thought that his feelings could not wait any longer. Namimiss na niya si Arran, and he’s willing to do everything to win him back. Maya-maya ay nakasakay na rin siya sa taxi. Agad na nagtanong ang driver, “Saan tayo boss?”

                “San Juan po.” Maikling tugon niya. Nais niyang paliparin ang taxi upang agad na makarating siya sa bahay nila Arran. Back to the arms of that silly guy who made his heart skip a beat. Patungo sa taong minahal niya ng labis.

                Nadismaya naman si Arran nang marating niya ang bahay ni Robert. Naroon man ang kotse ni mokong ay nakapatay naman ang ilaw ng bahay. Bumaba pa rin siya sa kotse niya at tumungo sa pinto. He knew it would be quite impossible but he still knocked on the door. “Robert?” tawag nito ngunit walang sumasagot. Madaling araw na, he’s already feeling tired. But he knew his heart yearned for Robert. At hindi na siya makapaghihintay upang makita si mokong.

                Laglag ang balikat ni Arran na bumalik sa kotse dahil matapos siyang kumatok ng kumatok ay wala namang sumasagot sa bahay ni Robert. Naisip na lamang niyang umuwi upang magpahinga. As much as he wants to see him, he needs to rest too. “I can always go back here tomorrow.” Arran assured himself as he drove back to San Juan.

                Maaari naman siyang bumalik rito bukas, o sa isang araw, o kahit sa mga susunod na araw pa. He’s willing to do it every day, until that day when he’ll be able to see Robert. And tell him how much he missed him.

Samantala, agad na ibinababa at inalalayan ni Uno si Biboy nang marating nila ang condo mula sa bar. Dumiretso sila sa 8^th floor ngunit naiwanan pala ni Biboy ang susi ng unit niya sa kotse, kaya naman naisipan ni Uno na tumuloy sila sa unit niya.

                Hindi na naman masyadong nagpupumiglas si Biboy, marahil ay dala ng sobrang kalasingan nito. Nang makapasok sila sa unit ni Uno ay agad na humiga si Biboy sa sofa nito., samantalang si Uno ay nagsimulang maghubad ng sapatos at pantalon.

                “I just want to forget him, Uno.” Hindi mapigilang saad ni Biboy kahit na nakapikit na ito. Napatingin naman si Uno sa binatang nakahiga sa sofa. “Everything’s going to be alright.” Tugon nito. Inabot niya ang shorts na nakapatong sa isang sofa at isinuot ito.

                Bigla namang umupo si Biboy kahit na hilong-hilo ito sa kalasingan. “No, it’s not going to be alright. It’s going to be horrible. Everything else will fall down on me.” Sumbat nito. Umiling naman si Uno. “Trust me Biboy, you’ll be okay. You’ll get over Arran.”

                “You don’t understand how it feels. All my life, I always thought Ran-ran and I would end up together. Akala ko sapat na ang nakaraan namin para ako ang piliin niya. I wanted Ran-ran more than anyone else.” He spat bitterly. Agad na pinunasan ni Biboy ang luhang pumatak mula sa mata niya. He felt bad, and it was definitely an understatement to boot.

                “That’s because you made your life revolve around Arran.” Malumanay na sagot ni Uno. “Isipin mo din kasi ang sarili mo.  It doesn’t mean that if someone makes you happy, that person will be the sole reason for your happiness.” Tuloy pa niya. Tiningnan lamang siya ni Biboy.

                “I tried to wait for the perfect time. I tried to be good, I didn’t have sex…” sagot niya, ngunit agad namang pinutol ni Uno ang sasabihin ni Biboy. What he heard piqued his curiosity.

                “But you’ve had sex, right?” tanong nito.

                Tahimik lamang si Biboy, at bahagyang umiling pagkatapos ang ilang saglit.

                Uno let out an amused chuckle. “Seriously? Wow…” tanong nito. He couldn’t believe that Biboy actually is a virgin. “Pero hindi ka ba na-curious kahit minsan?” hindi niya mapigilang itanong rito. Alam niyang lasing ang kausap niya, but just like the old adage: the drunk body speaks the sober mind.

                “Hindi.” Mariing sagot ni Biboy ngunit agad din siyang tumahimik matapos nito. “Oo. Hindi ko alam. Look, sex is the last thing on my mind now. Can we just drop the subject?” naiiritang sagot nito. Sumandal siya sa sofa dahil hindi na rin niya kayang suportahan ang sariling katawan.

                Tumawa naman si Uno sa mga naririnig na rebelasyon mula kay Biboy. Biboy really is a virgin, but that’s not the issue. Biboy began to let out soft, stifled sobs. Napansin niyang patuloy na pinupunasan ni Biboy ang luhang pumapatak sa mukha niya. Uno felt concerned with the man he’s with.

                “Look Biboy, I think you’re an awesome guy. You shouldn’t devote yourself in someone who doesn’t reciprocate the feelings that you have for him. Marami pa diyang iba…” Uno tried to console the guy. Hinagod niya ang likuran ni Biboy ngunit tiningnan lamang siya ng huli, hot tears still streaming down his eyes.

                “At sana ikaw na lang yung ‘iba’ na tinutukoy mo, Uno…” mahinang sagot nito. Unti-unting inilalapit ni Biboy ang sarili sa kaharap, ngunit agad na iniwas ni Uno ang sarili.

                Hinawakan ni Uno ang mga balikat ni Biboy. “Wait, what are you doing?” tanong niya.

                “Well, don’t you want to kiss me?”

                “What?” bulalas ni Uno. He was shocked at Biboy being too straightforward. Of course he wanted to kiss those lips, but he didn’t really want to take advantage of the situation. Biboy was drunk, and that’s what matters now.

                Muling sumandal si Biboy sa sofa. “Wow. You’re not even attracted to me.” Mahinang tugon niya. Nagbuntong-hininga naman si Uno. This could not be happening.

                Napakamot ng ulo si Uno. “I told you earlier, you’re really adorable but…”

                “Then kiss me.”

                “I-I can’t. Look Biboy, you’re drunk and probably would regret it when you sober up…” Uno tried arguing with Biboy, but he knew trying to reason out to a drunk person isn’t a very good idea.

                Lalo lamang nadadagdagan ang inis ni Biboy sa kausap. “Dammit Uno, just kiss me already!” sigaw nito. Agad na lumapit naman si Uno at kinabig si Biboy palapit sa kanya.

                Uno kissed Biboy’s waiting lips. It was a slow, gentle kiss at first, but Uno was slowly slipping from reality and getting absorbed by Biboy’s soft lips. He reeked of alcohol, but still smelled like chocolates. Sweet yet intoxicating.

                Agad na bumitaw si Uno nang marealize niya ang ginagawa nila. He didn’t want to ruin everything for Biboy, especially that he knew his reputation in bed. Ayaw niyang lalong mahulog sa temptasyon na nasa harapan niya ngayon.

                Ngumiti si Biboy matapos maghiwalay ang mga labi nila. “That – that was nice.” Saad niya bago humiga sa binti ng kaharap. Uno wished this moment won’t end, but he’s afraid that things would change once Biboy sobers up. And as much as he hoped that it will be alright, it might turn out terrible – just like Biboy told him earlier.

                “Can you stand up? I have spare clothes you can use.” Saad ni Uno habang inaalalayan si Biboy patungo sa banyo. Pumasok naman si Biboy sa loob at ilang saglit pa ay narinig na ni Uno ang lagaslas ng tubig. Kumuha na siya ng mga damit na pamalit ni Biboy at isang towel na maaaring gamitin ng binata. Pumasok na si Uno sa loob ng kwarto niya at humiga sa kama.

                Matapos ang ilang minuto ay pumasok na rin si Biboy – nakaputing T-shirt at asul na shorts. Lumapit ito sa kama at humiga na rin. Uno felt awkward but remained silent.

                Ilang minuto din ang katahimikan sa loob ng madilim na kwarto, na binasag ng boses ni Biboy matapos ang ilang saglit. “Uno, can you hold me tonight?” mahinang tanong nito. Agad namang tumalima si Uno, he wrapped his arms around Biboy, while the latter made himself comfortable in the former’s arms.

                Rain started to pour outside. Perfect bed weather, naisip ni Uno. The perfect weather to cuddle with someone. And he felt lucky that Biboy is the one he’s cuddling with tonight.

                “Good night, Biboy.” Mahinang bulong ni Uno. Sana madali mong makalimutan ang sakit na nararamdaman mo ngayon. Sana matutunan mong maging masaya, at hindi nakadepende ang kaligayahan mo sa ibang tao, naisip ni Uno.

                Pero kung pwede akong maging parte kung bakit ka magiging masaya, mas ayos sa akin yun. Dugtong pa niya sa sarili. Uno smiled at what he thought.

                “Good night, Uno. Sweet dreams.” Sagot naman ni Biboy. A couple of minutes more, Uno felt the Biboy’s steady breathing. Biboy fell asleep.

                “Of course, I’ll have sweet dreams. ‘Cause I’ll be dreaming about you, Biboy.” Mahinang tugon ni Uno bago siya pumikit at natulog.

Narating na ni Robert ang labas ng bahay nila Arran at tumungo sa harap ng pintuan. Nagdoorbell siya ngunit wala namang sumasagot upang buksan ang pinto. Napasimangot siya ng bahagya bago umupo sa gilid ng kalsada. Malamang ay wala roon si  Arran. Sinabi na rin naman ni Biboy na hindi sila nagkikita ng kababata. Baka naman nasa isang bar si Arran? Baka nakikipagdate na sa iba? Robert felt awful with what he thought. Hindi niya kakayanin kung ganoon nga ang nangyari. Nanatili siyang nakaupo sa gilid ng kalsada, until he felt heavy drops of rain starting to pour.

                “Malas naman.” Robert said to himself as the rain even poured harder. Mukhang nakikisabay ang panahon sa disappointment na nararamdaman niya. Unti-unting nabasa si Robert sa ulan, ngunit hindi na siya natinag at nanatiling nakaupo sa gitna ng kalsada. He couldn’t care less if he gets drenched in the rain. He wants to see Arran, and as foolish at it may sound, walang makakatinag sa kanya sa balak niya. Not even this heavy rain.

                Natutulog na naman si Ashley nang may marinig siyang mag doorbell. Dahil sa himbing ng pagkakatulog niya ay inakala niyang ang kapatid niyang si Arran ang dumating. Wala rin kasi ang kanilang mommy dahil may conference silang pinuntahan kasama ang mga kaopisina. Nagtalukbong siya ng kumot, at maya-maya ay narinig niyang bumubuhos ang ulan. Lalo lamang naging mahimbing ang pagtulog niya dahil katulad ng kanyang kapatid ay tila mantika rin si Ashley kung matulog. Ang hindi alam ng dalaga ay si Robert na ang nasa labas ng bahay, nauulanan, at naghihintay kay Arran na magbukas ng pinto.

                Habang nagmamaneho si Arran pauwi sa kanilang bahay ay hindi niya mapigilang magbuntong hininga. Hindi niya kasi nakita ngayon si Robert. Binuksan na rin niya ang wiper ng kotse dahil unti-unting bumubuhos ang ulan sa labas. “Kapag minamalas ka nga naman oh.“ nakanguso niyang saad. Mukhang nakikisabay pa ang ulan sa pagsesenti niya. Inaamin niya sa sarili, namimiss na niya ng sobra si Robert. Si Robert na palagi siyang inaasar kapag nagluluto ng gulay. Si Robert na madalas ay may topak at suplado. Si Robert na masarap magluto ng fried chicken. Si Robert na yumayakap sa kanya ng mahigpit. Si Robert na nagpapasaya sa kanya kahit sa simpleng makita lamang niya

                “Si Robert!” ang biglang bulalas niya nang makita niya ang kanina pang laman ng isip. Nakaupo ito sa gilid ng kalsada, basang-basa ng tubig ulan, may dala pang bulaklak at box ng chocolates si mokong. Bigla din itong napatingin sa dumarating na kotse at napatayo sa kinauupuan. Hindi maialis sa mukha nito ang ngiti dahil ang lulan ng kotseng parating ay ang taong mahal niya.

                Agad na bumaba si Arran sa kotse, wala na ring pakialam kahit mabasa siya ng ulan. Tumakbo siya palapit kay Robert at mahigpit na niyakap si mokong. “Rob…” ang tanging nasabi niya. Agad na nangilid ang luha sa kanyang mga mata, at hindi man ito makita dahil unti-unti na rin siyang nababasa ng ulan ay mapapansin sa kanya dahil sa pagsisimula ng paghikbi niya.

                “Hey.” Maikling tugon naman ni Robert. He started to grin like a five-year-old kid while being embraced by the guy he loves so much. “So I guess the rain added a romantic touch to this scene…” komento sana ni Arran ngunit hindi na niya natapos dahil agad naman siyang hinalikan ni Robert sa labi.

                Arran wrapped his arms around Robert’s neck and responded with the kiss. He missed him so much, and now that he’s with Robert, he doesn’t want to let go.

                “That was awesome.” Robert commented after the kiss ended, still grinning. “You even used some tongue, I like that.” Dugtong pa nito.

                Tumawa rin si Arran, at bahagyang pinalo ang braso ni Robert. “You pervert.” Sagot niya. He was so damn happy that he found Robert now. Maybe everything happened that night will eventually lead to them meeting just outside Arran’s house.

                “Where the hell have you been?” tanong agad ni Arran, hindi maitago ang excitement sa boses nito. Basang-basa na rin siya sa ulan, katulad ni Robert. But that doesn’t really matter now.

                “Just wanted to think things over. I’m lost without you, Arran. Don’t ever run away like that.” Seryosong sagot naman ni Robert, hindi inaalis ang titig sa binatang inaasam niya.

                “I won’t. Just don’t do stupid things anymore.” Arran smiled. Ashley’s right, all it takes was for him to forgive Robert. The latter also smiled, “I won’t. And I’m sorry, Arran.  I hope you’ll forgive me for what I did.” Sagot niya.

                Marahang pinisil ni Arran ang ilong ni Robert. “I guess I won’t act like this if I’m still mad, right?” tanong niya. Tumango naman si Robert at muling hinalikan ang labi ni Arran. How he missed kissing Arran’s lips. The moment was perfect for them.

                Iniabot ni Robert ang flowers at ang chocolate. “For you. Sorry, basa na ng ulan.” Saad nito. Nakangiti namang tinanggap ni Arran ang binigay ni Robert. But Arran was shocked when Robert suddenly kneeled on one knee. “Hoy, tumayo ka nga d’yan.” Utos nito, but Robert didn’t even budge. The guy fished something out of his pocket – a velvet box. Binuksan niya ito at laman ng kahon ang isang singsing na napaghihiwalay sa gitna.

                Inabot ni Robert ang kamay ni Arran at isinuot ang singsing sa daliri nito. Arran was smiling while Robert did this sweet gesture. Tumayo si Robert at isinuot din ni Arran ang kalahati ng singsing kay mokong.

                “That’s a reminder that you hold a piece of my heart from now on.” Robert said, which made Arran chuckle. Ang cheesy ni mokong, but it was really sweet and he liked it so much. “Hey, you have a piece of my heart too, mister.” Arran answered back, pointing at the ring Robert is wearing now.

                Ginagap ni Robert ang mga palad ni Arran. The latter responded by locking his fingers to Rob’s fingers too.

“I love you, Arran. I love you so much.”

Arran smiled. “I love you too, Robert. I won’t run away from now on.”

“And I want to be the reason why you’ll never look for love again.” Sagot naman ni Robert. Muli niyang hinalikan sa labi si Arran.

Pinamulahan lalo ng mukha si Arran. “Nakakarami ka na ha…” natatawang sambit niya, ngunit agad namang nagsalita si Robert.

“If you’re ready, we can get married abroad, and live together. You don’t have to work, the printing press can provide for both of us…” tuloy-tuloy na salita ni Robert, but Arran cut him off.

“Nagmamadali ka yata. You didn’t even ask me the question.” Paalala ni Arran. Tumaas naman ang kilay ni Robert. “Kailangan pa ba ‘yun?” tanong niya. Arran just frowned. “Are you gonna do it or not?”

“Well Arran Hatagami, will you be my boyfriend, and soon-to-be husband?” nakangiting tanong ni Robert.

Arran chuckled. “Baliw ka talaga.” Sagot nito. Hinigpitan naman ni Robert ang hawak sa kamay ni Arran, at pinandilatan ng mata. He’s waiting for an answer. “Yes, Robert Mendoza. I’m glad to be your boyfriend.”

“And soon-to-be husband?”

Lalong lumakas ang tawa ni Arran. Inalis niya ang kamay niya kay Robert at muling yumakap. “Yes, and soon-to-be husband.” Robert locked his arms around Arran too.

Magkayakap ang dalawa nang biglang narinig nila ang boses ni Ashley. Agad silang tumingin sa pintuan ng bahay. Nakatayo roon ang dalaga, nakangiti at may dalang dalawang tuwalya. “Tapos na kayo? Pasok na dito, lovebirds.” Natatawang sambit nito.

Magkahawak ang kamay nilang naglakad papasok sa bahay habang inaabot ni Ashley ang tuwalya. “Nagising ako sa ingay ninyong dalawa. Ang sweet!” she squealed in delight. Tumawa naman si Robert sa inasal ng kapatid ni Arran.

“Gusto ninyo ng kape?” tanong ni Ashley. Tumango lamang si Arran. He is happy that he was able to sort things out between him and Robert. Masaya siya dahil sa wakas ay maayos na siya ng taong mahal niya.

Naisip niyang may mga pagkakataong kailangang bumitaw sa nakaraan, sa mga ala-alang nabuo na dati. Kinakailangang gawin iyon upang magbigay ng daan ng mga bagong mga ala-ala - mga ala-alang masaya, at hindi makakalimutan kailanman. And for Arran, meeting Robert was the best part of his short vacation - the trip to make memories.

                                                            -FIN-