'Untouchable' Chapter 13

Hi, guys! I just came back from the hospital and started school this week kaya sorry for the late update. :( Hopefully you keep supporting my series 'til the very end. 

I made this chapter short on purpose. You'll know why sa susunod na update.

I wanna hear your thoughts. Leave them at the comments section. :)

Happy reading!

--

Chapter 13

“Tatahimik ka na lang ba diyan?” pagsisimula ni Justin. Hindi ko siya pinansin at imbes ay nagpatuloy na lamang sa pagkain ng inorder ko. “Gab... please don’t make this harder for me.” halata ang pagka-desperado at ang pagmamakaawa sa boses niya na siyang nakapagparamdam sa akin ng guilt, kaya naman tiningnan ko na siya ng diretso sa mata.

“Explain how... kung paano ‘to nangyari? Paano ka napunta dito?” kalmado kong pagsisimula. Huminga siya ng malalim bago magsalita. “Okay, hiningi ko ‘yung tulong ni Trish para masolo kita. I begged her all day for her to help me. Nagalit siya because apparently nakwento mo sa kanya ‘yung nangyari kaninang umaga, but in the end, napapayag ko siya. And here we are.” salaysay niya.

“Why are you still doing this?” tanong ko sa kanya matapos niyang magsalita. “Gab, you’re special. I don’t want to lose you that easily.” sincere na pahayag niya na siyang nakapagpalakas ng tibok ng puso ko—as cheesy as it sounds. Bumuntong-hininga ako bago ko sabihin ang mga bagay na tumatakbo sa isipan ko. “You do understand that... this may not work out, right? Justin, I’ve never been in this position before. Hindi ko pa naranasan sa buhay ko na... for once, may humahabol sa akin. All my life, ako ang naghahabol ng mga bagay na gusto ko, kaya hindi ko talaga alam ang gagawin ko when you told me.” pahayag ko.

Tumango naman siya, tila naiintindihan ang sentiments ko. “Gab, I don’t mind. Take all the time you need. Gusto ko lang ng kasiguraduhan na susubukan mo. Can you do that?” tanong niya. Napaisip ako ng lubusan sa sinabi niya. Hindi rin maiwasang sumagi sa isip ko ang sinabi sa akin ni Trisha tungkol sa pagbibigay ng opportunity sa sarili kong lumigaya. After all what happened... I think I deserve some happiness. And fuck this, I’m taking my chances!

Tumango ako. 

Ngumiti siya.

At alam kong nagkakaintindihan kaming dalawa ukol sa gusto kong mangyari.

Totoo nga ang sinabi nila, some things are better left unsaid.

--

“Ginabi na tayo, ah.” pagpansin ko dahil sa napuna ko na maga-alas nuebe na pala ng gabi sa orasan niya sa kotse. “Ang sarap ng dinner. I enjoyed. Promise.” sagot niya sa akin. Tumango ako at tinuon ko ang atensyon ko sa bintana ng kotse niya at sinubukang paliparin ang isip ko mula sa mga nangyayari, dahil sa totoo lang... takot ako sa pinasok ko. Ayokong masaktan, dahil with the state things are right now, I don’t see myself with Justin in the future. Pero maaga pa naman para magsalita. I need not mind the future when I can—and should—focus on the present. Dapat kilalanin ko muna siya. Totoo, gusto ko siya bilang kaibigan. Hopefully I can take it from there.

“Pwede magshare?” tanong ko.

“Hmmm?” tanong niya.

“Gusto ko lang linawin lahat... ayokong may iniiwan na malabong bagay.”

“Go lang.” sabi niya, nakatuon pa rin ang atensyon sa daan.

“’Yung nangyari kaninang umaga... kaya ako nagalit kasi ayoko ng ganon, eh. ‘Yung habang-buhay na nagtatago. What if this works out, Justin? Itatago na lang ba natin ‘to?” honest kong pahayag sa kanya.

Napansin kong humigpit ang kapit niya sa manibela. Oh oh.

Bumuntong-hininga siya.

“Look, Gab. You want me to be honest with you? Okay. Takot ako. There, I said it, but don’t get me wrong. I’m honest when I said that I like you—hell, baka nga mahal na kita eh—pero this is new to me... and nakwento ko na naman sa’yo ‘yung family ko, ‘di ba? I’m afraid na hindi nila ako tatanggapin. Wala akong matatakbuhan gaya mo, Gab. Sobrang hirap.” ramdam ko ang sakit ng mga salitang lumalabas sa labi niya sa pahayag niyang iyon.

Napatahimik ako dahil sa mga narinig ko sa kanya. Dapat naisip kong iba nga pala ang sitwasyon ko sa kanya. How can I be so insensitive?

Katahimikan.

“But Gab... if it will make you happy. I will come out... soon. As long as you do me a favor.” pahayag niya. Naramdaman kong itinigil niya ang sasakyan niya at iginiya niya ang katawan niya paharap sa akin.

Nang marinig ko ang pabor na hinihingi niya ay hiniling ko na sana ay hindi ko na ibinalik ang topic.

“Be my boyfriend, Gab... Answer me now, please. What do you say?” pahayag niya.

--

Dumating na kami sa tapat ng bahay nila at matapos noon ay sabay kaming bumaba mula sa kotse niya. Hinatid niya ako sa tapat ng gate namin at nang makarating kami doon ay nagpaalaman na kami. “Gab, I can’t tell you how thankful I am.” nakangiting pahayag niya. “Nah, wala iyon.” nakangiti ko ring balik sa kanya. “I enjoyed dinner.” dugtong ko pa na siyang lalong nakapagpa-lapad ng ngiti sa mukha niya. “So I guess... see you tomorrow?” tanong niya. Tumango ako bilang tugon.

Papasok na sana ako ng bahay nang bigla niyang hilahin ang katawan ko para sa isang mahigpit na yakap. “I won’t waste this chance, Gab. Thank you.” ramdam ko ang emosyon sa pahayag niya. Wala akong maisagot sa kanya, dahil sadyang hindi ko inaasahang yayakapin niya ako. Ramdam ko man ang pamumula ng mga pisngi ko, at ang tila panlalambot ng mga tuhod ko ay sa huli nagdesisyon akong ibalik ang yakap niya. Medyo nagtagal kami sa ganoong posisyon bago kami kumalas.

Hindi ko ikakailang may kakaiba akong naramdaman sa ginagawa namin ngayon.

Kung hindi pa sapat ang yakapan namin, ay mas ikinagulat ko ang sumunod na nangyari. Unti-unting lumapit ang mukha niya sa akin. Sa oras na iyon ay hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ako tanga para hindi malaman ang susunod niyang gagawin. Sa tanang buhay ko, isang lalaki pa lang ang nahahalikan ko, at iyon ay si Josh noong gabing umamin siya sa akin na hindi niya ako kayang mahalin dahil mahal niya si Matt. Since then, wala na akong iba pang tao na nahalikan (family and relatives don’t count).

Ipinikit ko ang mga mata ko at hinintay ang pagdampi ng labi niya sa labi ko. Hindi ko rin alam kung bakit ako pumayag sa gusto niyang mangyari. Kaunti pa ay nararamdaman ko na sa mukha ko ang hininga niya. Parang tumigil ang oras, ang lahat ng nangyayari sa mundo. Habang papalapit ang mukha niya ay siyang ginagawa kong paghahanda sa sarili ko para sa mangyayari nang biglang marinig ko ang pagbukas ng gate na siyang nakapagpabalikwas sa amin.

Bumungad sa amin ang gulat na gulat na mukha ni Caleb. Para kaming mga tuod ni Justin, dahil tila nahuli kaming ginagawa ang isang bagay na hindi namin dapat ginagawa, ng isang taong hindi dapat kami makita. Nang mahimasmasan ako ay magpapaliwanag na sana ako nang matigilan ako dahil sa nakita kong tabas ng mukha ni Caleb. Nakakunot ito at parang sasabog sa galit, na siyang ikinakaba ko. Naramdaman ko na lamang ang marahas na paghila nito sa akin papasok ng bahay. Ako naman ay tila naninigas pa rin at hindi maka-react dahil sa bilis ng mga pangyayari. Nakita ko na lang ang sarili ko sa kwarto niya. Ikinandado ni Caleb ang pintuan ko at tinulak ako sa kama niya.

“Ano ba?!” singhal ko sa kanya nang bumalik na ako sa huwisyo. “Akala ko ba si Trisha ‘yung kasama mo, ha?! Why did you lie, Gab? Bakit hindi mo sinabing si Justin pala ang kasama mo?” galit na bulyaw niya sa akin na siyang nakapagpainit ng dugo ko. Plano ko sanang ipaliwanag ng maayos ang lahat—na set up lamang ito ni Trisha—ngunit sinimulan niya ako sa marahas na paraan, isa sa mga bagay na pinakaayaw ko. If he treats me that way, ibabalik ko lang kung ano ang binigay niya sa akin.

“Ano bang pakialam mo, ha? Bakit ka ba nangingialam? Eh ikaw nga hindi ko naman inuusisa sino mga kinakasama mong kaibigan. Bakit ba ang init ng ulo mo? Kaibigan mo naman si Justin ah? Anong masama doon? Maging rational ka naman Caleb!” sunud-sunud kong litanya sa kanya. Napasabunot siya sa buhok niya na siyang ikinabigla ko. Bakit ba siya nag-iinarte ng ganito? Dahil ba iyon sa nakita niya? Dahil hindi niya tanggap ang pagkatao ko?

“Gab, hindi mo kilala si Justin. Kung akala mo mabait siya, nagkakamali ka.” si Caleb nang mahimasmasan siya.

“Bakit ba galit na galit ka? Dahil ba iyon sa nakita mo, ha?! Ano bang masama? At anong sinasabi mong hindi ko kilala si Justin, Caleb?” balik ko sa kanya

“Masama siyang tao! I’ve known him all my life at mahilig siyang magpaikot ng mga tao!”

“So ano sa tingin mo? Na ako ‘yung tipo ng tao na lolokohin na lang ganon na lang ba ‘yon? Ganoon bang ka-tanga, kababa ang tingin mo sa akin?”

“Huwag mo na siyang ipagtanggol, Gab! Bakit ba ganoon na lang ka-importante sa’yo si Justin, ha?! Eh kaka—“

“Dahil boyfriend ko na siya!” at hindi ko na napigilan ang  paglabas ng katotohanan mula sa mga labi ko. As much as I want to keep it a secret, pinilit niya ako. Isa pa, hindi makatarungan ang mga pinagsasasabi sa akin ni Caleb. Wala siyang ebidensya sa mga pinagsasasabi niya.

Nakita kong natigilan ito. Tila binuhusan siya ng malamig na tubig mula sa narinig niya sa akin. “What?” ang tanging nasabi niya.

“Oo, boyfriend ko na siya. Huwag mo siyang pagsalitaan ng ganyan, Caleb! Kung alam mo lang na naging sandalan ko siya habang ikaw pinapahirapan mo ang buhay ko dito sa bahay na ‘to! Siya ‘yung isa sa mga taong nag-aangat palagi ng kumpiyansa ko sa sarili! Lagi niyang pinaparamdam sa akin na special ako at ni minsan ay hindi niya ako iniwan kahit pa sasandali pa lang kami magkakilala.” mahabang turan ko.

Natigilan siya, ngunit nang marealize niya iyon ay bumalik ang galit sa sistema niya.

“Gab, makinig ka nga! Tingnan mo nga ‘yang pinagsasasabi mo. You’re acting like you’re so sure of yourself. Wake up, Gab! Hindi ka mahal ni Justin! Ginagamit ka lang niya at hindi ka niya seseryosohin! Hindi niya magagawang mahalin ang isang taong tulad mo!”

--

Flashback.

“Gab, bakit ba ang stiff mo?” tanong sa akin ni Josh nang matapos namin ang isang round ng isang game na nilalaro namin sa Xbox niya. “Paanong stiff?” takang tanong ko sa kanya. “Aloof. Parang nararamdaman ko kasi na may dinadala ka, pero sinasarili mo lang.” kaswal na sagot niya na siyang nakapagpaisip sa akin. “Oo, nagsshare ka sa akin ng problema mo, pero hindi ko maramdaman ‘yung bigat ng mga iyon, eh. Parang... nagkkwento ka lang, pero ayaw mong makita ko ‘yung totoong saloobin mo. Ganon.” dugtong pa niya.

Hindi ako nakasagot.

“Alam mo sabi sa akin ni Papa? Kapag daw nawala na sa tamang takbo ang mga bagay, ‘yung tipong mababaliw ka na... na parang hindi mo na kaya ‘yung bigat ng mga problema mo, gumawa ka daw ng imaginary box. “ pagsisimula niya. “Huh?” clueless kong tanong. “Ganito iyon... sabi ni papa, and I’m sure magagamit mo ‘to dahil busy person ka, kapag marami kang pinagdadaanan, pero dahil sa kailangan mong magpakatatag at hindi ipakitang mahina ka, ilagay mo daw muna lahat ng hinanakit mo doon sa imaginary box. That way, maitatago mo doon lahat ng hinanakit mo at hindi iyon makikita ng iba.” Tumigil siya ng panandalian bago magpatuloy.

“Tapos, kapag mag-isa ka na lang, o kaya kapag may kasama kang pinagkakatiwalaan mo, pwede mo ng buksan ‘yung kahon tapos ilabas mo na lahat ng hinanakit mo sa sarili mo, o sa taong iyon. Gab, unhealthy kasi ‘yung ginagawa mo, eh. May box ka nga, pero forever nakakandado iyon. Hindi mo binubuksan. Gusto ko lang malaman mo na kapag kasama mo ako... pwede mong buksan ang imaginary box mo ng walang takot.”

--

I guess it’s time to open the box.

“Gab... I didn’t mean it like that. Sorry.” pag-aalo sa akin ni Caleb. Ngunit alam kong huli na ang lahat at hindi na niya mababawi ang bigat ng sinabi niya sa akin. The truth is... masakit. Masakit, dahil alam ko na may isang maliit na parte ng pagkatao ko ang nagsasabi sa akin nito, ngunit kahit kailan man ay hindi ko iyon pinakinggan. Now that someone’s actually showing it onto my face doesn’t make it any better. Hindi ko ikakailang tila binaril ako ng paulit-ulit dahil sa narinig kong iyon mula sa kanya. Ang mas masakit pa noon ay sa kanya pa iyon mismo nanggaling.

Napailing ako at naglakad na lamang palayo.

Ngunit pinigilan niya ako. Nagkatitigan kami, ngunit agad akong kumalas mula doon dahil ayokong makita niya ang kalungkutang nararamdaman ko. Ayoko ng sagutin siya, ayoko na ng away, ayoko na ng gulo... lalo lang akong masasaktan, eh.  “Gab, I’m so sorry.” buntong-hininga niya.

“You’re right. Thanks for making me realize that.” pahayag ko bago ko siya tuluyang talikuran at tahakin ang daan papunta sa kwarto ko. 

--

Itutuloy...