A Dilemma of Love: Chapter 19

 Rocco Nacino as CHONG

Yoon Shi Yoon as ALFONSE

Credits of the pictures used above goes to its owners.

You may contact me on the email address given above for any complaints or concerns.

Title: A Dilemma of Love

Author: Menalipo Ultramar

E-mail: menalipodeultramar@gmail.com

------------------------------------------------------------------

Previous Chapter: Chapter 18

"Hanggang kailan mo itutuloy 'tong kalokohan na 'to..."

If it would be other people, malamang nagkatapunan na ng inumin, nagkapisikalan,  at nagkaroon na ng tupada sa loob ng cafe na iyon. Pero hindi para kay Chong. Hindi ito uubra sa ganitong pagkakataon, naisip niya, at mas lalong lalala lang ang sitwasyon. He knows better. Though he is much willing to be involved in a fistfight, he knows something more effective than that.

Dahan-dahan at buong ingat lang niyang inilapag ang choco shake na iniinom niya kasabay ng sulyap niyang nagpapahiwatig ng pag-intindi niya kay Fred

"Noong una, puro habulan lang kayo...Tapos kahapon, muntik na kayong mabisto sa kalokohang ginagawa niyo. May nalalaman ba kayong bigayan ng bulaklak sa harap mismo ng Dean. Akala ko 'yun na 'yun. Tapos malalaman kong nagdate kayo kahapon, sa mismong roof top ng company building, SA MISMONG OFFICE NILA PAPA!!!" pasigaw ngunit pigil na sabi ni Fred.

Tiningnan lamang siya ni Chong sa mga mata, nakakunot ang noo at pilit siyang inuunawa.

"Putangina, anong balak mo? Ano sa susunod, sa motel na kayo pupunta, o di kaya sa bahay mismo para mag-sex?"

"Alfred, alam mo na mismo sa umpisa kung anong balak ko. Lininaw ko 'yan sayo, noong nag-usap tayo dati..." mahinahong sabi ni Chong.

Hindi maitago sa mukha ni Fred ang pagkadismaya. "Eh iba ang nangyayari eh. Sa tingin mo, hindi lalong napapalapit sa Fonse sa pinag-gagagawa niyo? Hindi naman kaya niloloko mo lang ako para makahuthot sa amin? Ano, masarap ba masyado 'ung pagkain niyo kahapon at napakaromantic ba ng date kaya uulitin niyo 'yun. Bullshit, nagustuhan mo rin naman 'yung date hindi ba?"

"Fred, just to make things clear, hindi ko ginustong mangyari 'yung date na iyon. Kung sa driver mo mismo nalaman kung anong nangyari kahapon, dapat nalaman mo rin na hinablot nila ako sa harap ng maraming tao at isinakay sa van habang naglalakad ako sa palengke sa Juan Luna..."

Sandaling natigil si Fred. True enough, hindi niya alam na ganon ang ginawa ni Fonse. "Eh di kung hindi mo pala gusto, di sana umalis ka na lang?"

"Fred, lalong magkakagulo. Pinaki-usapan ko siyang 'wag na 'yong ituloy, na hindi naman niya kailangang gawin 'yun. Kaso pinilit pa rin niya ako. Hindi ko alam kung anong gagawin niya kapag nagpumilit pa ako. Paano kung nagkagulo kami? Oo, pwede niyong pigilan kumalat 'yung balita, pero sa dulo malalaman pa rin ng tatay niyo..."

Tiningnan ni Fred si Chong.

"Fred lahat ng iyon hindi ko ginusto. Maski 'yung pagbibigay ng bulaklak, hindi ko inakalang itutuloy niya. Maski ako nagulat sa ginawa niya. Ginawa ko 'yun kasi akala ko mapapamukha ko sa kanyang hindi niya kayang gawin 'yun, na hindi pa rin niya kayang harapin 'yung consequences ng pinili naming relasyon. Akala ko marerealize niyang talo siya at bibitiw na. At that time akala ko hindi niya magagawa, I was certain kasi kay Grace hindi naman niya maamin at ipinakilala lang niya akong kaibigan niya. Oo, may kasalanan din ako, I've underestimated him, akala ko alam ko ang liko ng utak niya..."

"Alam mo bang ang dami mo ng sinasabi. Lalo mo lang ginagawang komplikado 'yung mga bagay, eh. Wag mong hintayin na isipin ko talaga na gusto mo lang talagang maging parausan ng kakambal ko at magkapera. Teka, hindi mo naman siguro iniisip na makasal kayo diba, hindi naman diba?" Kahit na singkit, halos nandidilat ang mga mata ni Alfred.

Nawala ang matamang pagpipigil sa mukha ni Chong

"STOP...INSULTING...ME...ALFRED..." Taas noo at seryosong sabi niya sa kaharap.

Natigil si Alfred. Nakatitig sa kanyang mga matang iniiwasan ng maraming tao sa college niya, mga matang parang lalamunin kang buong-buo.

Pero unti-unting pinawi ni Chong ang kanyang nakakatakot na titig sa kaharap.

“Alfred...alam mong hindi ko gagawin ang mga bagay na iyan, dahil sa umpisa pa lang alam mo na ang ginagawa ko. At sa sinabi ko sa’yo, wala akong ni katiting na mababawas sa kayaman niyo at wala akong ni segundong makukuha mula kay Alfonse. Up to date, ni isa wala akong hiniling na materyal na bagay mula sa kanya. ‘Yung bulaklak, at ‘yung chocolates, pati ‘yung dinner, hindi ko hiningi sa kanya. Lahat ng ito ginagawa ko hindi para sa sarili kong benepisyo, lahat ng ito para sa ikabubuti niyo...”

Hindi makatingin ng diresto sa kanya si Alfred. Naka-krus ang mga braso nitong tiningnan ang paligid niya.

“Hanggang kailan mo gagawin ‘to? Ilang buwan?”

Kinuha ni Chong ang shake mula sa mesa. “Dalawang taon...”

Nanlaki ang mga mata ni Alfred. “Putang-ina, dalawang taon? Dalawang taon para sa kagaguhan mo? Eh kung makipagkantutan ka lang kaya sa kanya para matapos na lahat ng ‘to?”

Nahinto si Chong sa pag-inom. Dahan-dahan niyang itinuon kay Alfred ang pailalim niyang titig.

Dahan-dahan, buong pag-iingat, at buong paggalang niyang inilapag sa mesa ang shake na tila umaaso dahil sa init niyang ikinubli sa kanyang titig.

“Sabihin mo nga sa akin, bakit mali ‘tong ginagawa namin, ha Alfred?”

Ngumiti si Alfred na parang nang-iinsulto, tila nakakita ng pagkakataon para ipahiya pa lalo si Chong. “Chong, tinatanong pa ba ang mga bagay na iyan. Simple lang, parehas kayong lalaki, wala na bang mas mamali doon?”

“Ganoon ba?” saka siya ngumiti. “Ganoon nga ba talaga ang dahilan...” Kahit na masaya ang mukhang ipinakita ni Chong, hindi mo magagawang ngumiti sa ipinapakita niyang saya. Mas uunahin mo pang madepress, maawa sa sarili mo, at matakot kaysa ngumiti.

At ‘yun nga ang mangyayari kay Alfred.

“Tinatanong mo ako kung iniisip kong makasal sa kakambal mo hindi ba? You may be surprised, but despite the fact na siguro ay ‘oo’ ang isasagot ng kahit sinong babae, bakla, o aso, alam mo bang ang sagot ko ay...HINDE...kasi kahit na isipin ko ‘yun, hindi ‘yun kailanman mangyayari...” Kahit na nakangiti siya ng buo’y nandidilat ang kanyang mga mata, kasabay ng pagtaas ng kanyang mga kilay.

Unti-unti namang kumunot ang kilay ni Alfred, tila hindi masakyan ang pinupunto ni Chong.

“At alam mo ba kung bakit? Kasi ang mga katulad niyo ay hindi naman ikinakasal...” Kumurap siya ng buong pag-iingat. “...Si Alfonse, ikaw, at sampu ng mga katulad niyo, kayong lahat, itinatali sa kung sino-sinong babae para sa...PERA...” saka niya kinindatan si Alfred, habang ngumingiti pa rin ng napakatamis.

Lalong kumukunot ang mga kilay ni Alfred, habang tumutulis rin ang tingin nito.

“In short, ang matamis niyong oo, ang kaligayahan niyo, ang mga pangarap niyo, ang pag-ibig niyo, at higit sa lahat, ang BUHAY niyo, lahat ng iyan ay katumbas ng isang 100 million contract. Ang kabuuan mo’y walang pinagka-iba sa kalipunan ng mga papel at tinta. In its most basic sense, para kayong mga sosyal na puta, mga lalaking tinutumbasan ng pera ang kasalukuyan at kinabukasan.”

Unti-unting nanginig ang mga kalamnan ni Alfred, kasabay ng pagkuyom niya sa kanyang palad.

“Oh, bakit ka nanginginig?” Saka niya itinagilig ang kanyang ulo. “’Wag mong sabihing natatakot ka? Hindi ba’t ang mga taong may mga utak na katulad ng sa iyo’y dapat sinasapak na ako ngayon? O di kaya’y pina-uulanan na ako ng mura? Hindi ba dapat kapag nakakuyom ng ganyan ang mga kamay mo, may binabalak kang saktan?”

Unti-unting nawala ang kanina’y masamang tingin ni Alfred, kasabay ng unti-unting pagbuka ng kanyang mga bibig.

“Ahhh, kapag kinukuyom mo rin pala ang kamao mo ng ganyan, maaari rin pa lang may pinipigilan kang maganap. Pinipigilan mo bang saktan ako, ha, Alfred? Dahil ba ayaw mong gumawa ng eksena sa cafe na ito? Dahil ba ayaw mong mabalitan ng parents mo, at ng mga parents ng girlfriend mong dito rin nag-aaral kung ano-anong mga KAGAGUHAN ang pinaggagagawa mo? Natatakot ka bang imbes na maging 100 million contract ang katumbas ng buhay mo’y maging 50 million na lang?” Mahinahong saad ni Chong.

Nagbago ang mukha ni Alfred. Ang kaninang puno ng yabang at pang-iinsulto’y hindi na ngayon maipinta. Mistulang pinagsakluban ng maraming problema.

“Bakit nga ba mali ang pinaggagagawa namin ni Chong? Dahil nga ba parehas kaming lalaki? Oh sige, sabihin na nating tama, pero ‘yun nga lang ba? Kayong mga negosyante, hindi kayo gagawa ng isang bagay para sa iisang intensiyon lang. Gusto niyo, sa isang hagis ng bato, isandaang ibon ang babagsak, hindi ba...”

Nakabuka ng lamang ang bibig ni Alfred. Nakatanga na lamang itong tila naaawa. Maski ang mukha nito’y walang reaksiyon.

"Hindi kaya maski ikaw ay hindi secured sa pagkalalaki mo? Alam mo bang kapag bakla ang isa sa mga kambal, malaki ang tsansang bakla rin ang isa? Hindi kaya bawal ang ginagawa namin ni Alfonse, dahil bawal lang ito sa paningin mo, dahil pilit mong inaayawan ang isang bagay na gusto mong gawin? DENIAL?"

Unti-unting nanginginig ang mga labi ni Alfred. Pilitin man niya itong pigila'y hindi niya ito magawa.

"...Saying that, hindi kaya naiinggit ka kay Alfonse kasi siya, nagagawa niya ang gusto niya. Dahil ba hindi siya isang puppet na walang ibang magagawa kundi sundin ang may hawak sa kanya. Mula sa kurso, sa pakakasalan, sa magiging trabaho, maging sa direksiyon ng buhay mo lahat ng iyan parang plano lang na inilatag sa'yo. At handa kang pigilan ang gusto niyang gawin, dahil ikaw mismo ay hindi mo magawa? Nakaka-awa ka Alfred...tsk...tsk” Muli siyang ngumiti ng napakatamis. “...gusto mo, lahat ng taong nasa paligid mo kasabay mong maging miserable. Limpak-limpak na pera man ang katumbas mo, ni singkong duling hindi mo magamit para sa kaligayahan mo. Wala kang ibang mapanghawakan at mapagdesisyunan para sa buhay mo kundi kung anong model ng Iphone ang gusto mo. Hindi mo ba naiisip 'yun Alfred, nakaka-awa ka..."

"Chong, tama na. Tama na..." Gusto mang isigaw ni Alfred ang mga katagang ito'y hindi niya nagawa.

Lalong napangiti si Chong sa kanya nakikita. "Sinabi ko sa'yong tigilan mo ang pang-iinsulto sa akin,kaso hindi ka nakinig. Kaya pasensiyahan tayo..."

"Hindi naman kaya ayaw mo lang mabawasan ang perang katumbas ni Alfonse..."

Nanlaki ang mga mata ni Alfred.

"Nangangamba ka bang hindi maikasal si Alfonse sa anak ng isa sa kasosyo ng tatay mo, at kapag nangyari iyon, walang pirmahan ng 100 million contract na magaganap? Ha, Alfred? Nababankcrupt na ba ang conglomerate niyo, kaya you're in a desperate need na magkaroon ng matibay na kapit sa kasosyo niyo? Natatakot ka bang mawala lahat ng tinatamasa mong yaman, kaya maski kakambal mo, handa mong ibenta? Kunsabagay, sarili mo nga nagawa mong ibenta, kakambal mo pa kaya? Bakit niyo ba ginagawa ‘yan? Dahil alam niyo sa sarili niyong wala kayong ibang magawa kundi umaasa sa ipapamana ng mga magulang niyo? Dahil ba hindi kayang magfunction ng mga isip niyo para umiisip ng paraan para mabuhay pwera sa maging accessory sa pagpapayaman ng mga magulang niyo?”

Nakatingin man sa mga mata ni Chong si Alfred, ay wala siyang makita. Sinlamig ng yelo ang bawat titig niya.

“...Kung totoong balak kong humuthot ng pera at yaman sa kakambal mo, Alfred, hindi ba lumalabas lamang na wala tayong ipinagka-iba. Pareho nating inaasa sa kakambal mo ang lahat ng luho sa mundo...” Itinaas niya ang kanyang kilay habang nakangiti, nakangiti ng buong giliw. “...Ang ipinagka-iba nga lang, kapag ako ang kumalas sa kakambal mo, walang mawawala sa akin, PERO kapag kumalas sa inyo si Alfonse...” Saka siya umiling.

Nabakas sa mukha ni Alfred ang pag-aalala, tila nasakyan na niya ang kanina pang mga panakot ni Chong.

“Now, if you have any time, I want to have an intelligent discussion with you, let’s talk about what’s wrong and what is right...” Muli siyang ngumiti habang ipinapako kay Alfred ang pailalim niyang titig.

Hindi makasagot si Alfred. Kesa sagutin ang tanong na iyon, mas uunahin pa niyang isipin kung paano makaka-alis sa lugar na iyon.

Wala siyang nagawa kundi kumurap ng maraming beses at iikot ang kanyang mata sa kanyang paligid.

Muling napangiti si Chong. “Alam mo bang kapag kurap ka ng kurap, and you are looking away from the person you are talking to, ibig sabihin, you are looking for an escape, gusto mong tumakas mula sa sitwasyon na ito, hindi ba Alfred? Masyado bang masakit ang mga katotohanang sinabi ko? Did I intimidate you much?”

Saka niya un-ti-un-ting-i-na-lis-sa-kan-yang-muk-ha-ang-kan-yang-ma-gi-liw-na-ngi-ti.

Tumayo si Chong ng buong pag-iingat habang isinusukbit ang kanyang body bag sa kanyang balikat.

“Honey, sumubo ka na... Sige na, honey... Ikaw na  ngang sinusubuan eh...”

Napalingon si Chong. Sa sobrang lakas ng pagsasalita ng babaeng nakaupo ng halos dalawang metro mula sa kinauupuan nila ni Alfred kanina, kahit sinong tao mapapalingon. Gayon pa man, napakatamis ng boses ng babae, at puno ito ng lambing.

Kung gaano kainit ang ipinapakita ng babaeng tinitingnan niya, siya namang lamig ng pakikitungo ng lalaking katabi niya. Mula sa halos malaswang pagkakalingkis ng katawan ng babae sa katawan ng lalaki, hindi maipagkakamaling magkasintahan ang dalawa. Datapwat halata sa mukha ng lalaki ang inis sa nakakunot nitong mga kilay habang tumitingin sa cellphone nito, habang ang babae nama’y pilit na sinusubuan ang boyfriend niya.

“Kawawang babae...kailan kaya siya magigising na walang pupuntahan ang ginagawa niya...”

Mataman niyang pinagmasdan ang mukha ng lalaki. Kahit na anong pilit ng babaeng asikasuhin ang lalaki’y pilit pa rin niya itong inaayawan.

“Paano kaya kung ganyan ang gawin ko kay Fonse, aayawan na rin kaya niya ako...”

Bawat hakbang na ginagawa niya papunta sa library ay tila napakahaba, mistulang paglalakbay papunta sa buwan. Ngunit hindi lang ang mga paa niya ang ganoon, maski ang isip niya. “...Alam kong papunta ako ng library, pero iba ang pinupuntahan ng isip ko. Mas masahol pa ako sa taong hindi alam ang direksiyon na pupuntahan...” Kung tutuusin, lagi naman siyang ganoon, palaging parang namamasyal sa buwan kapag naglalakad sa gardens ng school. Pero ngayon hindi ang paakyat pero hindi ramdam na estado ng ekonomiya ang iniisip niya, hindi rin ang pagtangkilik ng mga Pilipino sa tingi-tingi na para sa kanya’y talagang isang aksaya, o maski ang hindi pagkatuto ng mga Pilipino sa isang pagkakamali at paniniwala nitong kaya nilang gawin ang lahat ng bagay sa pamamagitan ng pagwewelga.

“Bakit ko nga ba ginagawa ang mga bagay na ito? Ginagawa ko nga ba ang lahat ng ito para sa sarili ko? Ginagawa ko nga ba ito para sa ikabubuti naming dalawa ni Alfonse? Bakit ko nga ba ginagawa ang mga ito para sa kanya...Alam ko pa nga ba ang pupuntahan ng lahat ng desisyong ginawa ko?”

“BULAGA!!!” saka niya naramdamang may dumamba sa kanya.

Nagulat si Chong sa naganap na iyon. Malamlam ang mga mata niyang itinuon kay Fonse ang mga mata habang kalmante niyang inayos ang kanyang tindig. Ganoon, ganoon siya katinding magulat.

“Tao ka ba talaga, ginugulat na nga kita hindi ka pa rin magulat...”

“Bakit ako magugulat sa isang bagay na hindi naman kagulat-gulat. Excpected ko na iyan, para kang asong palaging nakabuntot sa akin.”

Inangilan lang siya ni Fonse. “Tsk..Tsk...Oh sige na, panalo ka na. At dahil panalo ka...” saka siya humarap kay Chong. “...Kain tayo sa Chowking...”

Tinangka ni Chong na umayaw, pero unti-unting nagningning ang mga mata niya. May naisip siyang gawin. “...Sige ba...” sabi niyang masaya.

---------------------------------------------------------------------

“’Wag ka ng tumayo, ako ng oorder...” pigil ni Chong ng akma ng tatayo si Fonse.

Nagulat si Fonse. Gayon pa ma’y umupo siya habang kinukuha ang kanyang pitaka.

“’Wag ka ng mag-abala, ako na rin, ako na rin ang magbabayad...” nakangiting sabi ni Chong.

“Sigurado ka ba? May pambayad ka ba?” pag-aalala ni Fonse.

Unti-unting nawala ang ngiti sa labi ni Chong. “Logic talaga ng talagang ito...malamang diba, ako ‘yung nagpresinta eh...” Pero pinigilan niya ang sarili niya, kailangan...KAILANGAN...niyang maging sweet kay Fonse ngayon. Saka siya ngumiti uli, “Oo naman, meron akong 500 dito, kaya okay lang...” saka pumunta sa counter si Chong.

“Ah...sige...”  Nag-aalangang sagot ni Fonse. Naninibago siya sa ikinikilos ni Chong. “Anong nangyari sa taong ‘yun? Nakatira yata?”

“Hi, pogi...” Bati ng isang boses lalaking sadyang ginagawang pambabae. Halatang-halata ito dahil sa landi sa dulo ng kanyang pagsasalita.

Napalingon si Fonse. Isang lalaking nakapambihis babae ang nasa likod niya. Malaki ang katawan nito’t parang nasa 30’s na ang edad. Mistulang clown ang mukha nito dahil sa foundation nitong makapal, na kinokoktra naman ng kulay kayumanggi niyang balat sa leeg at sa buong katawan. Naka yellow itong sando na may mga green na zigzag lines, kontra sa kulot-kulot at buhaghag nitong buhok na kulay-blond.

“Hi...Pogi...Hi” ulit nitong tila naiirita.

Natauhan si Fonse. “Ah, hi, hello din...” Saka niya tinalikuran ang bakla, hindi dahil nairita din siya, kundi dahil wala siyang makitang dahilan para hindi ‘yun gawin.

Pero hindi ‘yun ang sitwasyon para sa baklang tinalikuran niya. “Suplado naman, kundi ka lang yummy eh. Ang chinito ng eyes, ang tangos ng ilong, mukha pang mayaman. Shet!!! Jackpot ‘to TEH!!!”

Dali-daling umupo sa harap ni Fonse ang bakla.

“Pogi, anong pangalan mo?” Sabi nitong nasa baba ang nakakuyom na mga palad habang kumukurap-kurap, tila pag-emphasize sa naghahaba nitong fake eyelashes.

“Ah, ako? Ah, Alfonse, Carl Alfonse...” Nag-aalangang sabi ni Fonse.

“Shet, pangalan palang, tunog mayaman na...” Patuloy pa rin siya sa magpapacute. “Eh anong apelyido mo?”

Lalong na-alangan si Fonse. Hindi niya alam kung sasabihin niya ang hinihingi ng kaharap. “Ah, eh...pwedeng ‘wag na lang...”

“Ikaw naman, parang hindi naman tayo close...” saka inilapit ng bakla ang kanyang paa sa paa ni Fonse, habang dahan-dahan itong ini-akyat sa kanyang binti.

“Gusto ako ng baklang ‘to....”

“Pa-inosente, mas lalo tuloy kitang nagugustuhan...”

“Ooops, sorry...” saka niya kinindatan si Fonse.

“Ahehe...” Hindi maipinta ang mukha ni Fonse, hindi mo malamang kung natutuwa ito o kung ano man. “Ganito pala ‘yung feeling, parang asiwa...” Naisip nitong iligaw ang usapan. “Sinabi ko na ‘yung pangalan, ikaw, anong pangalan mo?”

“Oh, I’m Christie. Naniniwala sa kasabihang ang lalaking gipit, sa bakla kumakapit...” saka siya kumaway na parang beauty queen kasabay ng pagngiting laglag ang panga.

“Pero sa araw anong pangalan mo?” Ngumiti uling asiwa si Fonse.

“Ikaw talaga, is this getting-to-know-each-other na already. You’re so bilis. Well, anyway, Chistopher, Christopher Santos.”

Biglang napangiti ng pigil si Fonse. “Kapangalan pa niya si Chong, pero ibang-iba sila...”

“Tutal naman inalam mo na ang pangalan ko, pwede mo na ring alamin ang cellphone number ko, pero kung ayaw mong alamin, eto na siya...” Inilapag niya ang kapirasong papel na may nakasulat na numero, tila handang-handa kapag may natyempuhan na pagbibigyan.

Kinuha ni Fonse ang papel at inilagay sa kanyang bulsa. “Ah...sige...”

“Wala ka bang kasama ngayon? Imposible naman walang kasama ang katulad mong papable. Kung gusto mo pwede kitang samahan?”

“Ah, actually may kasama ako eh...”

“Sino naman ‘yung kasama mo? Girlfriend mo?”

“Ah, eh...”

“Kaibigan niya, at naniniwala siyang naka-upo ka sa upuan niya...”

Bigla silang napalingon pareho. Nakatayo sa harap nila si Chong, dala-dala ang pagkaing nasa tray habang nakangisi.

Tsaka inilagay ni Chong ang mga pagkain sa mesa, ang bowls ng noodles, ang maliit na plato ng siomai, ang mga inumin at mga tissue. Inilagay niya sa unoccupied na mesa ang tray.Saka siya ngumiti at humarap kay Christie. “Is there anything else Ma’am. Nakakahiya naman po kasi sa inyo. Gusto niyo po ng hiya, para kahit papano naman magkaroon kayo?”

Nagulat si Christie. “May beki na palang karelasyon ang hitad. Sayang...”  Saka siya tumayo ng taas noo at chest out, dahilan para lalong umubok ang dibdib niyang lumaki dahil sa padded bra.

Ngumiti si Chong, maski mga mata nito’y tila ngumingiti. “Try mong bumili ng papaya, baka umepekto...”

“Che!!!” Saka umalis si Christie at naglakad na pagewang-pagewang ang balakang.

Sinundan ng tingin ni Fonse si Christie, saka niya tiningnan si Chong. Nakita niya itong nakatingin sa kanya, ngunit bigla rin itong ngumiti ng napakatamis.

“Let’s just be happy, okay. This is our second date, so lets put away all the negativities...” Saka siya ngumiti ng maaliwalas. “Lets just be happy, kahit na gusto kong mamugot ng ulo at mangwrestling ng isang lalaki at isang lamang-dagat...LETS JUST BE HAPPY!!!” Saka niya inalis ang takip ng bowl niya at ng bowl ni Fonse, dahilan para malanghap nila samyo ng mainit na noodles. Inayos ni Chong ang kutsara sa tabi ng bowl ni Fonse.

“Sinasaniban yata siya, bakit ang sweet niya ngayon?” Nakataas ang kilay ni Fonse sa pagdududa. “Chong, okay ka lang? Galit ka ba dahil sa nakita mo? Actullay, siya ‘yung lumapit sa akin eh. Tsaka tinawag mong date ‘tong ginagawa natin...hindi ba DINNER gusto mo lang na tawag dito...”

“Isn’t it obvious, tirik na tirik ‘yung araw, tapos dinner? Ano bang timezone mo, sa Caribbean ka ba nakatira...” Pabalang niyang sagot sa isip niya. Maski ang pagngiwi ng labi niya’y hindi niya ipinahalata kay Fonse. “Ano ka ba? Bakit ako magagalit? Okay lang ‘yun. Tutal sinabi mo na rin naman kung anong nangyari, okay na ‘yun...” Saka siya ngumiti.

“Nagseselos kaya ‘tong taong ito...” Saka niya napansin na hindi sa kanya nakangiti si Chong, nakatingin ito sa gilid. Sinundan niya ang tingin ni Chong at nakita niyang si Christie ang tinitingnan niya, padabog at pairap itong kumakain ng chicken na refine niyang kinakain.

“Grabe, ang seloso pala ng taong ito. Edi sana noon pa man ganito na ang ginawa ko...”

Biglang nagningning ang mga mata ni Fonse sa naisip niya.

Saka tumusok ng siomai si Chong at akma niyang susubuan si Fonse. Nanlaki lamang ang mga mata ni Fonse sa ginawa niya.

“Ano ka ba? Sige na isubo mo na ‘ito. Dapat naman talaga inuuna kita eh. Dapat nga nagtatampo ako ngayon sa’yo kasi hindi mo man lang masabi sa bagong kaibigan mo kung ano talagang relasyon natin...” pababy na sabi Chong.

“Ahehe...Pumasok ka kasi kaagad eh, dapat sasabihin ko na...”

“Sungalngalin kita eh...” Muli siyang ngumiti. “Oh siya, sige isubo mo na ito...” Lalo pa niyang i-extend ang kamay niya papunta sa bibig ni Fonse.

Kinain ni Fonse ang siomai at saka pumikit at ngumuya ng maiigi.

“Gagayahin mo na lang ako pinagmukha mo pa akong timang...”

Saka dumilat si Fonse at humarap ng nakangiti ng Chong. “Ang sarap pala ng siomai. Parang hindi ganito ang lasa ng pagkaing ito dati. Lasang-lasa ko ‘yung beef, ganoon pala ‘yung lasa ng beef ‘no, parang salty na, SHIT! Grabe ang sarap, di ko maexplain...” saka uli siya kumuha ng siomai, ang totoo naman talaga’y hindi siya mahanap ng salitang gagamitin para idescribe ng mas maigi ang lasa ng siomai.

“Nagpasikat pa...”

Ngumiti lang uli si Chong. “Sige kumain ka pa, gusto mo ba ng chili. Oh di kaya, wanton. Bibili ako kung gusto mo?”

“Ah hindi na, solve na ako dito, ang dami pa nito oh...”

Saka bumuwelo si Chong. Dahan-dahan niyang itinukod ang kanyang siko sa mesa habang ang kanyang dalawang kamay ay sinasalo ang kanyang ulo.

“Oh, bakit hindi ka kumakain?” sabi ni Fonse habang puno ng sabaw ang knayang bibig.

“Ah, eh, sige kain ka lang, makita lang kitang kumain, busog na ako. Gusto mo pang siomai?”

Tila nagblush si Fonse sa narinig. “Ah hindi na, sige kain ka na rin...”

Bumuwelo na rin si Chong para gawin ang iniisip niya, “Sige, subukan natin...”

Nagpatuloy sa pagkain si Fonse.

“Ah, Fonse...”

“Oh, ano...”Tumingin paitaas si Fonse. “Bakit hindi ka kumakain?”

“Ah, oo...” Saka niya kinuha ang tinidor para humigop ng sabaw. “Fonse, hindi ka ba naiinis ngayon?”

Natigil si Fonse. “HA?”

“Hindi ka ba nakakaramdam ng inis, o di kaya ng yamot, sa kahit anong bagay ngayon. Sa service ng Chowking, kasi ang tagal ko kanina diba? Sa ambiance ng lugar na ‘to? Sa mga tao dito, sa mga kasama mo? Hindi ka ba naiinis sa kahit anong bagay ngayon?” Seryosong sabi ni Chong kasabay ng pagmuwestra niya sa kanyang kamay.

Napangiti si Fonse. “Ano ka ba? Ikaw lang naman ang kasama ko? Tsaka bakit ako maiinis, eh grabe ngang pag-asikaso mo sa akin eh, sinong maiinis noon, ang sweet mo pa nga eh, kinikilig ako...”

“Buwisit, mukhang hindi pa yata eepekto...”

“...Ang tinutukoy mo ba ay si Christie” bigla siyang napangisi. “Kung pagselosin ko kaya ‘tong taong ito?” Saka siya kumuha ng siomai at akmang isusubo kay Chong. “Oh ikaw naman ang susubuan ko, para hindi ka na magtampo...”

Nanlalaki ang mga matang sinubo ni Chong ang siomai, at saka niya ito nginuya ng dahan-dahan katulad ng dati.

Biglang napabuntung-hininga si Fonse, habang namumungay ang kanyang mga mata. “Haaaayyy, ang cute mo talagang tingnan kapag kumakain ka ng ganyan. Parang nilalasahan mo maski kaliit-liitang asin sa siomai...”

Biglang naka-isip ng gagawin si Chong. “’Yun ang gusto mo, puwes kabaligtaran ang gawin natin.” Dali-dali niyang kinuha ang kanyang tinidor at nilamutak ang noodles sa harap niya.

“Yuck, beki nga, ang sugapa naman. Hindi matuto ng right manures at right product...” komento ni Christie ng biglang mapatingin kay Chong. Dahan-dahan niyang isinubo ang kapirasong chicken, kahit na sa bahay nila’y halos makaubos siya ng isang buong manok sa loob ng sampung minuto.

Maski si Fonse at napatanga, pero hindi dahil nadismaya siya. Dali-dali rin niyang nilamutak ang noodles sa harap niya, nang magawa niya ito’y ang sabaw naman ang tinira niya...

Biglang nahinto si Chong sa paghigop ng sabaw. “Fonse...Fonse...anong ginagawa mo?”

Tiningala siya ni Fonse at saka nilunok ang sabaw na nasa bibig niya. “Hindi ba tayo nag-uunahan sa pagkain. Alam mo naman ako, gusto kong nachachallenge. Oh anong premyo kapag nanalo?” Saka siya ngumiti ng napakaganda, habang ang mata niya halos hindi na makita.

Napatanga si Chong. “Ang gwapo rin talaga ng taong ito...nakakabuwisit...” Tinulisan na lamang niya ang kanyang nguso habang naka-krus ang mga braso at nakatingin sa labas. Maski mga kilay niya ay magkasalubong.

“Wahahaha!!! Talo ka!!!” Maski ang sabaw ng noodles ay naubos ni Fonse. Pero imbes na matuwa’y biglang nagkasalubong ang kanyang kilay sa nakita niyang itsura ni Chong.

“Uy anong nangyari sa’yo?”

Kumurap lang ng dahan-dahan si Chong na parang naiirita.

Pero imbes na mainis, unti-unti lang rin niyang itinukod ang kanyang mga siko sa mesa, habang salo-salo ng kanyang mga kamao ang kanyang ulo. Namumungay ang mga mata nitong parang nanlalandi habang nakangiting parang aso.

Nanlaki ang mga mata ni Chong. “Bakit ganyan ang itsura mo?”

Unti-unting kumurap si Fonse na parang nagpapacute. “Eh kase...ang cute-cute mo talaga kapag magtampo. Para ka kasing batang ang sarap aluhin...” Saka siya ngumiti ng napakatamis.

Lumamlam ang mga mata ni Chong. At saka niya tiningnan ng pailalim si Fonse. “Napagastos pa ako ng 300, hindi naman umepekto. BWISET!!!”

------------------------------------------------------------------

Narealize kong hindi ko pala kayang tapusin 'tong lintek na istoryang ito sa loob ng pitong araw. Haha. I should not have said that at all. Nadala lang talaga ako ng pagnanasa kong matapos ang kuwento na ito bago magpasukan. Eh kaso, kaso kada chapter inaabot ako ng dalawang araw, o di kaya tatlo. Binabarkada kasi ako ng Mystery Case Files eh XD

Basta bibilisan ko na lang ang update nito. Wahahahaha!!!!