318 (Ang textmate ko) Chapter 10.

318 (Ang textmate ko)

By: ImYours18/Nyeniel

Email and FB Account: nielisyours@yahoo.com.ph          

Wattpad Username: Nyeniel

Authors note:

Yepee! Update na ako hehe =) Thank you po sa mga patuloy na tumatangkilik ng gawa ko, hmmm, last 2 or 3 chapters na lang po ang “318 (Ang textmate ko)”  Sana po ay patuloy nyo pa ring tangkilikin ang mga nalalabing kabanata ng akda kong ito at sa mga gagawin ko pa pong mga akda =) God bless us po.

PS: Pa-add naman po sa facebook. :D (nielisyours@yahoo.com.ph)

Maraming salamat po! :D

Warning: Some words used in the story are foul words. Also, there are scenes which are seductive and not appropriate to the minor readers. This story is a work of fiction only and any parallel scenes, places and names to the reality are absolutely unintentional.

Any reaction, praise, violent reaction, complains and comments regarding to my story, please contact me:

Email and facebook account: nielisyours@yahoo.com.ph

About the cover photo:

I do not own this image. Any complaint arising out of its use, please contact (nielisyours@yahoo.com)  and the image will be immediately removed.

ENJOY READING =)

Chapter 10

Xander ‘s Point of View :

Hay nako! Umagang umaga busangot ni bes agad ang nakikita ko. Ewan ko kung ano bumabagabag sa isip niya? Hawak hawak niya ang cp niya at tila nakatulala sa kawalan, samantalang ako naman ay nagtutulug-tulugan lang. Pinagmasdan kong mabuti ang kanyang mga mata habang ang mga mata ko ay nakabukas lang ng bahagya. Napansin ko na parang malungkot ang kanyang mga mata, iyon bang parang natalo sa isang laro na matagal niya na nang pinaghandaan? Nakakaantig, nakakaawa, hindi ko naman mawari kung ano ang dahilan ng lalim ng iniisip niya.

“Hayyyss! Sarap magswimming sa lalim ng iniisip ni bes..” Pagbibiro ko sa sarili lamang.

Hanggang sa tinawag na kami ni Grace upang mag-almusal. Ginising ako ni bes at syempre, ano pa bang ipapaalmusal ko sa kanya kung hindi pangaasar upang ngumiti siya at mawala ang mga agam agam niya sa kanyang isip. Ewan ko, pero sa tuwing nakikita kong malungkot ang bestfriend ko ay ibayong awa at kalungkutan din ang nararamdaman ko.

Niyaya ko siyang gumala at pumunta sa mall. Gusto kong kalimutan ni bes kung ano nasa isip niya. Nakakatiyak naman ako na si Tristan ang nasa isip ni bes e, kung away mag-jowa lang iyon labas ako dun, ayoko naman na makielam sa kanila dahil kung ano man ang napagusapan nila ay privacy na lang siguro nila yun, kaya naman nilabas ko na lang ang bestfriend ko upang pansamantalang makalimot sa mga dinadala ng kanyang isipan. Ngunit,  sinasabi ko lang, huwag ko lang malaman laman na niloloko siya ni Tristan kung hindi ay hahalikan ng Tristan na yun ang mga kamao ko! Swear!

At pumunta nga kami ni Colby sa mall upang mag-gala gala. Sinulit namin ang oras sa panonood ng sine at paglalaro sa arcade. Nakakatuwa dahil effective ang plano ko, ang pasayahin si bes at alisin ang mga bagay na bumabagabag sa kanyang isip.

Alas-3 na ng hapon ngunit hindi pa kami nananghalian ni bes. Sobra kasi kaming nag-enjoy kanina sa arcade at sa sinehan, grabe! Tomjones na ako mga dre! Kaya naman niyaya ko siya sa isang restaurant kung saan nakaugalian na rin naming kumain ni bes noong high school kami. Ang sarap kaya ng pizza doon! Kaya sa tuwing nakakakuha ako ng allowance sa mga scholarship na inaplyan ko ay nililibre ko din talaga si bes, pero madalas siya ang nanlilibre.

Habang naglalakad kami papunta sa pintuan ng restaurant na kinakainan namin ay napansin kong may nililingon si Colby sa may glass window ng restaurant na pupuntahan namin.

Hanggang sa mapako ang tingin niya sa loob ng restaurant at tila may tinuturo ito, at nauutal na nagsalita.

“Be-bes,si-siya yu-yung…” Nauutal niyang sabi. Hindi ko mawari yung emosyon niya pero parang gulat na gulat ito at parang hindi makapaniwala sa nakita. What’s wrong?!

“Ano bes?”Alala kong tanong sabay hawak sa mga kamay niya.

“Tara na!” Pasigaw niyang sagot sa akin parang nairita ito.

“Anyare? Anong siya yung? Sino yung nakita mo?” Pagaalala ko.

“Wala bes, tara doon na lang tayo sa isang branch ng restau sa may katabing mall, wag na dito okay?” Sabi niya ng nakangiti at parang walang iniisip na bagay, hmmm? Fake smile!

“Lakas mo mamlastik! Nalulungkot ka  e! Huwag ka nga magpangap na masaya! Sino yun? Kaaway mo ba yun? Binu-bully ka ba nun? Gusto mo bang puntahan na’tin? Wag kang matakot! Reresbak tayo bes!” May pagtataas ng boses kong sabi sa kanya. WTF! Sino kaya yun?!

“Wala yun bes okay? Hmmm? Namalikmata lang siguro ako.. Tara na..” Pagyayaya niya sabay hila sa akin palayo sa restaurant na iyon. Alam ko! May mali sa kaibigan ko, parang kapatid ko na kasi siya kaya kahit galaw niya lang ay alam kong may kahulugan ito.

Dinala ako ni bes sa restaurant na katulad ng restaurant na kinakainan namin, iba nga lang ang branch. 

Nagtaka naman ako dahil parang wala siyang iniinda sa kanyang sarili pero alam ko sa sarili ko, may dinadamdam siya, kahit anong galing niya sa pagtatago, sa aking bestfriend niya ay hindi niya maikukubli!

Kumain kami ni bes ng walang imikan, tila hindi namin ma-enjoy ang kinakain namin. Napansin kong parang may kung anong bumabagabag sa kanyang isipan. Hindi ko naman alam kung ano yun. Pilit ko siyang pinapangiti sa mga jokes ko ngunit pilit na ngiti lang ang sinusukli nito sa akin. Kaya naman hinayaan ko na lang siya sa mga iniisip niya at sinabi ko na lang na..

“Bes! Kung ano man yang mga iniisip mo, nandito lang ako ah? Kung kinakailangan mo ng kaibigan para mag-unload nandito lang ako, kausapin mo lang ako..” Nasabi ko na lang upang papanatagin ang loob niya.

Siguro ay nahalata niya na rin na napansin ko ang pagkabalisa niya kaya binigyan niya na lang ako ng isang ngiti at sinabing..”Okay lang ako.. Salamat bes at nandyaan ka lagi para sa akin..”

Kung may oras lang sana ako ay babalikan ko sana kung sino ang taong nakita ni Colby sa loob ng restaurant, kaso niyaya agad ako ni bes na pumasok ng taxi dahil may pupuntahan daw kami saglit, sumunod na lang ako..

Napagisip isip ko, kung ayaw niya sabihin ang problema niya, kailangan niya ako. Kailangan niya ng isang kaibigan upang kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam niya. Kailangan niya ako.. Kailangan ako ng bestfriend ko!

Colby’s Point of View:

Anong ginagawa niya dun? Bakit? Bakit? Bakit kasama niya ang boyfriend ko at may kasama silang isang babae at tila nagtatawanan sila at parang masayang masaya?

Ang lalaking naka-engkwentro ko noong first day of school! Ang lalaking bumungo sa akin dahilan upang matapon ang iniinom kong chocolate shake noon at sinamahan niya pa ng panlalait sa akin. Ang lalaking nakasapakan ni Tristan. Anong ginawa niya sa isang table kasama ang boyfriend ko at ang isang babaeng hindi ko kilala. At ang nakakapagtaka ay nagtatawanan sila?

Kaya pala! Ang paliwanag sa akin ni Tristan noon ay magkakilala sila ng lalaking iyon at parehas sila ng department noon. Kaya pala! Siguro ay dating magkaibigan sila? Ngunit, bakit naman kaya sila nagaway ng parang hindi magkakilala noong oras na nabastos ako. Bakit? Nakakapagtaka. At ngayon, masaya silang nagtatawanan? Grabe! Parang bibiyakin ang utak ko sa hirap pagtugma-tugmain ng mga nakita kong pangayayari mula noong unang araw ng pasukan hanggang sa ngayon.

Marahil ay napuna ni Xander ang pagkabalisa ko kanina sa restaurant habang kumakain kami. Hindi kasi mawaglit sa isip ko kung bakit ganun e, kung bakit nakita ko dun ang lalaking nakabunguan ko at nanglait sa akin noong first day of class.

Naglalaro ng paulit ulit sa isipan ko ang suntukan ng lalaking iyon at ni Tristan noong unang araw ng pasukan at ang nakita ko kanina sa restaurant na masaya silang nagtatawanan at parang nagbibiruan. Ewan ko lang ha? Ayoko naman paghinalaan ng di maganda ang boyfriend ko pero bakit naman kaya mas pipiliin niya pang makasama ang dalawang iyon kaysa sa akin? Di ba boyfriend niya ako? At ang malaking bagay na ipinagtataka ko ay kung paano sila nagkaayos ng lalaking iyon e samantalang dati ay grabe kung makatingin ng masama ang lalaking iyon sa boyfriend ko. Urrrgggg!! One more thing, boyfriend niya ako, dapat alam ko ang mga nangyayari sa buhay niya, may karapatan ako..

Kaya naman sinubukan ko na lang kalimutan ang mga nakita ko kanina. Marahil ay magkaibigan lang talaga siguro sila ng boyfriend ko at masyado lang ako napaparanoid sa mga nakikita. Wala naman akong dapat pagselosan di ba? Saka mukha naman silang nagkakasiyahan lang doon e. Kung titignan mo kasi ay para silang magkakaibigang tatlo at tila matagal na hindi nagkita-kita. Wala akong dapat ika-selos dahil mga kaibigan lang iyon ng boyfriend ko. Arrrrggghhh! Dahil sa pagmamahal ko sayo Tristan masyado akong napaparanoid!

Kaya naman imbis na umuwi ay naisipan kong dumaan muna kami ni bes sa Manila Bay ni bes upang makapagmuni-muni muna ako. Ang gulo kasi ng isip ko kanina pa, gusto ko munang kalimutan kung ano man yung nakita ko, gusto ko sumaya at ma-relax ang utak ko sa mga bagay na nagpapagulo dito.

“Bes? Are you sure na ayos ka lang? Kanina ka pa tahimik e..” Pagaalala sa akin ni Xander. Hay nako, kaya mahal na mahal ko tong bestfriend kong to e, siya lang ang nagaalala sa akin ng ganito.

“Oo naman bes! Ano ka ba? Sorry pala sa inasal ko kanina ah?”

“Anong inasal bes? Tsaka anong kanina? Ano bang ginawa mo kanina?” Pag-uusisa niya.

“Kasi di ba dapat kakain tayo sa paborito na’ting restaurant, yung mismong branch na kinakainan na’tin dati ah? Sorry kung hindi tayo dun kumain, mas masarap pa naman ang pizza nila dun kumpara dun sa isang branch..” Sabi ko kay Xander.

“Wala yun bes ano ka ba? Teka, matanong ko lang bes, ano ba yung nakita mo dun?” Mistula naman akong natigilan sa tanong niya. Kailangan ko pa ba sagutin? Kailangan pa bang malaman ni Bes?

“Hmmm? Pwede ko bang i-share sayo bes? Hindi ko na kasi alam kung bakit ko yun nakita e, at kung tama nga ba yung nakita ko, kaya siguro napansin mo kanina na balisa ako dahil sa sobrang kakaisip..” Ani ko. 

Oo, kailangan ko sabihin kay bes! Bestfriend ko siya at kailanman ay hindi ako binigo ni Xander na tulungan sa mga problema at sa mga iniisip ko.

“Oo naman! Adik ka ba? Bestfriend mo ko tapos sasarilihin mo lang yan? Share share din pag may time..” Pagbibiro niya.

“Di naman  joke time bes e! Adik ka talaga..” Sambit ko sabay hampas sa braso niya.

“Haha! Joke lang naman bes, ayaw lang kita na sumisimangot. Oh siya, ano ba yung nakita mo bes?”

“Kasi..Kasi bes.. si Tristan..” Nahihiya kong sabi at napatungo na lang ako.

“Anong tungkol sa boyfriend mo?”

“Ahh kasi bes.. nakita ko kasi siyang may kasama iba kanina.. ibang.. I mean.. ibang kasama pero sa aking palagay ay kaibigan niya lang naman?” Nagaalangan kong sagot, at hindi ko inaasahan ang magiging reaksyon ni Xander sa sinabi ko.

“Whhhhaaaattt?!! Nakita mo siyang may ibang kasama pero hindi mo sinabi kanina? E di sana sinugod ko na yun? Dyan ka lang bes at babalik ako sa mall, makikita ng Tristan na yan ang hinahanap niya..” Si Xander na tumaas ang ang boses at akmang lalayo mula sa akin upang bumalik sa mall na pinuntahan namin ngunit agad ko naman itong pinigilan.

“Teka lang bes..” Pagpigil ko sa kanya sabay hawak sa mga kamay niya at hinila ko siya pabalik sa kinauupuan namin kanina. Naupo muli kami at pinagmasdan ko si Xander, parang nanggagaliiti ito sa sobrang galit. “Ganito kasi bes, nakita ko si Tristan na may kasamang dalawang tao, isang lalaki isang babae.. Masayang masaya sila.. Iniisip ko lang naman kasi bes, kung sino yung dalawang yun.. At ang malaking tanong sa akin bes ay yung lalaking kasama niya at minsan ko nang naka-banggaan sa school..” Pagpapaliwanag ko.

“Nakabanggaan? Bakit? Anong ginawa sayo nung lalaking iyon dati?” Alala niyang tanong.

“Kasi bes, first day of class nun, umiinom ako ng chocolate shake sa canteen tapos nakabanggaan ko siya.. pero, imbis na humingi siya ng tawad ay pinagtawanan niya ako at sinabihan niya ako ng ‘ang tanga’ ko daw..” Kwento ko pa kay Bes..

“Edi sana tinawag mo sa akin yan bes.. Ayoko pa naman ng naapi ka.. Ayoko ng hinihiya ka ng ibang tao..” Pakiramdam ko naman ay hiyang hiya ako sa sinabi niyang iyon. Nakaramdam ako ng pagkakonsensya sa sinabi niya. Noong first sem kasi ay bihira ako mag-text kay bes e, at hindi kami nagkakatawagan, alam nyo naman siguro kung bakit. Hindi ko tuloy namalayan na may tao akong nakakalimutan dahil masaya ako sa piling ng iba.

“Sorry na bes..” Paghingi ko ng tawad sa kanyang at sumandal ako sa balikat niya.

“Okay lang, dati pa alam ko na baka may lovelife ka na kaya nakalimot ka na sa akin..”

“Uy, hindi ah? Oo, sige aaminin ko na naging busy din ako kay Tristan pero hindi kita nakalimutan bes, sorry kung minsan ay hindi ko magawang tumawag man lang upang kamustahin ka.. Sorry..” Paglalambing ko sa bestfriend ko.

“Okay na yun. Oh siya, nakakalimot ka! Ikwento mo na yung nangyari..”

“Ayun nga bes, pinagtangol ako ni Tristan noon bes. Yung mga oras na iyon, hindi niya pa alam na ako yung textmate niya.. Jinombagan niya yung lalaking iyon at parang magka-away na sila dati pa dahil ang sama ng tingin nila sa isa’t isa..” Kwento ko pa kay Xander.

“Oh? E bakit naman sila magkasama kanina kung magkaaway pala sila dati?” Usisa ni Xander.

“Yun nga yung pinagtataka ko bes e.. Pero dati may nabangit si Tristan na mabait din yun kaso baka may pinagdadaanan lang daw. Same department lang daw sila ng lalaki dati e, pero wala siyang nabangit na magkaibigan sila tulad ng nakita ko kanina na parang close na close sila at natatawanan. Parang tayong tatlo nila Jeena dati noong high school.. Ganung bonding, kaya naman nagtataka ko kasi magka-away talaga sila dati, at wala siyang nababangit sa akin bes na nagkaayos na sila.” Kwento ko kay Xander.

“Ganun ba? Baka nga magkaibigan na sila dati pa. Pero bes, alam ko hindi lang yan, kasi bukod sa may iniisip ka nararamdaman ko na nalulungkot ka, sa totoo lang kanina pang umaga kita tinitignan. Bakit ba? Anyare?” Paguusisa niya, isa lang naman ang nagiging dahilan ng kalungkutan ko ngayon e, si Tristan. Ayoko ng sabihin pa kay bes na naunsyami ang lakad namin dapat kanina, baka kasi magalit na naman ito. Sa palagay ko ay ang duming-dumi na ng pangalan ng boyfriend ko sa bestfriend ko. Ayaw ko nang dagdagan pa dahil ayaw kong magkaroon sila ng alitan dahil sa akin. Kaya naman isinantabi ko na lang ang mga iniisip ko. Nag-gala gala na lang kami bes at inenjoy ang buong araw ng magkasama, buti na lang may isang bestfriend sa buhay ko na kahit ako ay nakalimot sa mga oras na masaya ako ngunit siya at kapakanan at kaligayahan ko pa rin ang iniisip. Salamat talaga dahil nandyaan si Xander lagi para sa akin.

Kinagabihan ay tinanong ko kay Tristan kung saan siya nangaling at kung bakit hindi natuloy ang lakad namin. Tinext ko siya ngunit napansin ko na di tulad ng dati ay ang tagal tagal niyang magreply.

Tristan: Love? Sorry kung late reply! May ginagawa kasi sa bahay e, uhmmm.. kc po inutusan po ako ng mama ko na ihatid muna si Cindy kila tita.. Sorry po love, babawi po ako, pramis!

Bigla naman akong natigilan sa reply niyang iyon. Hindi ko na nakuhang mag-reply pa bagkus ay bigla na lang dumaloy ang luha ko sa aking pisngi. Bakit Tristan? Bakit ka nagsinungaling?! Sino ba yung mga taong yun para pagtakpan mo sa akin? Boyfriend mo ako di ba? Pero bakit kailangan mong magsinungaling sa akin?! Bakit kailangan mong ilihim na may kasama kang mga kaibigan kanina? Sino ba sila? Maiintindihan ko naman kung gusto mo sila makasama o maka-bonding e, ngunit bakit mo kailangan ilihim at magsinungaling sa akin? Bakit?

Habang nasa ganun akong pagiyak habang nakayakap ako sa aking tuhod ay bigla namang pumasok si Xander sa kwarto ko..

“Bes?” Malumanay niyang pagtawag sa akin. “Kakain na raw tayo sabi.. Oh bes? Anong nangyari? Bakit kay umiiyak?” Usisa niya at medyo tumaas ang boses nito. Kinuha ko naman ang panyo ko at agad pinunasan ang mga luhang dumadaloy sa aking pisngi. Ayoko ng sabihin pa kay Xander, ayoko ng madamay siya sa mga iniisip ko. Labas naman siya dati at naapreciate ko naman ang bagay na ginagawa niya para lang tulungan ako at mapasaya ako e, sapat na yun Xander.

“Wala bes.. Napuwing lang ako.” Pagdadahilan ko habang nagpupunas ng luha.

“Alam mo bes, pambansang dahilan na yan ng mga umiiyak e, yang napuwing. Isa.. susundutin ko yang ilong mo kapag hindi mo sinabi kung bakit..” Pangungulit ni Xander. “Si Tristan ba?”

“Sa akin na lang muna bes.. Sasabihin ko na lang sayo kapag handa na ako sabihin.” Nasabi ko na lang sabay hila sa mga kamay niya upang bumaba na sa aming hapagkainan.

Nag-dinner kaming pamilya ngunit parang wala ako sa sariling kumakain. Nagke-kwentuhan sila mommy at ang mga kapatid ko kasama si Xander tulad ng nakaugalian ngunit kapag may nagbibiro ay nakikitawa na lang ako at tumatango kapag tinatanong ni mommy. Ang tanging nasa isip ko lang ay si Tristan, kung bakit siya nagsinungaling. Ewan, nakakapanlumo pala kapag nalaman mong nagsisinungaling sayo ang boyfriend mo ngunit hindi mo siya magawang awayin, dahil ayaw mo ng argumento, dahil natatakot kang mawala siya sayo tulad ng dati kong kinakatakutan nga, at dahil sa sobrang pagmamahal ko sa kanya.

Marahil ay napansin iyon ni bes kaya naman pagkatapos na pagkatapos ng dinner ay niyaya niya akong maglakad lakad sa labas ng bahay.

“Bes? Ano ba talagang problema?” Pamimilit niya sa akin.

“Wala yun bes, away mag-syota lang yun..” Sagot ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit ngunit bigla na lang itong bumalik sa bahay at parang napahiya sa sinabi ko.

“Hala, baka na-upset ko si bes sa sinabi ko..” Bulong ko sa sarili. Kasi naman e, dapat pala ay sinabi ko na lang sa kanya ang problema ko. E di sana kahit papaano ay nabawasan ang dinadala kong sakit.

Napagdesisyunan kong bumalik sa kwarto upang tignan kung ano ang ginagawa ni bes doon, ngunit laking gulat ko noong wala siya doon. Na’san kaya yun?

Nang dumaan si Ate Grace sa kwarto ko ay tinanong ko kung nakita niya ba si bes dahil wala nga ito sa kwarto ko.

“Ah! Si Xander ba? Nasa kwarto sa baba, doon daw muna siya matutulog. Parang nayayamot nga yung mukha e, anyare sa inyo?” tanong ni Ate Grace, kilala kasi yan ni Ate Grace dahil nga dati nang nag-sstay paminsan si Xander sa bahay namin. Alam ng family ko kung paano kami nagkakaroon ng tampuhan magbestfriend.

“Ah, wala the. Sige tulog na ako.” Nasabi ko na lang kay Ate sabay sinara ng marahan ang pintuan ng kwarto ko.

Hindi ako makatulog! Napakaraming bagay ang bumabagabag sa isip ko, una: yung nakita kong eksena sa mall, kung paano nangyari iyon, pangalawa; ang pagsisinungaling sa akin ng boyfriend ko, kung bakit niya naman magagawa sa iyon? Pangatlo; si bes, na-upset ko siya. Sa aking palagay kaya siya na-upset ay dahil parang ipinamukha ko sa kanya na wala siyang karapatan mangielam sa aming dalawa ni Tristan. Sa totoo lang, wala naman talaga pero karapatan niya ang ipagtangol ako lalo na sa mga oras na ito. Hayyysss! 

Nunukan ka ng shunga Colby! Dapat pala ay sinabi ko na kay bes ang lahat.

Kaya naman bumaba na lang ako mula sa ikalawang palapag ng aming bahay upang pumunta sa guest room at kausapin si bes..

Hindi naka-lock ang kwarto kaya nabuksan ko ito agad. Naabutan ko si bes na nagbabasa ng paborito niyang libro na binili ko pa sa kanya noong high school bilang birthday gift sa kanya.

Umupo ako sa tabi ng kama ngunit laking gulat ko noong tumalikod siya sa akin at humarap sa kabilang gilid ng kama. Kaya naman ang ginawa ko ay humiga ako sa natitirang espasyo ng kama at niyakap ko siya. 

“Sorry na bes. Sorry kung na-upset kita.” Paghingi ko ng tawad. Nagulat naman ako nang bigla siyang humarap at niyakap din ako.

“Wag kang ganun bes ah? Oo sabihin na nating I must know my boundaries especially sa lovelife mo pero bes, maiiwasan mo bang maging concern ako? Ayaw kitang nakikitang masaktan..” Na-touch naman ako sa sinabi ni Xander na iyon, buti pa siya ayaw niya akong nasasaktan pero itong boyfriend ko, hindi ko na alam kung ano ang nangyayari kung bakit kailangan niya magsinungaling sa akin.

“Okay bes, pero pass muna ako doon sa problemang iyon ah? Ayoko munang isipin bes.. “ Nasabi ko na lang sa kanya. Ayoko na kasi isipin, napapagod na ako kakaisip sa mga bagay bagay at ng mga tanong na hindi masagot ng isip ko.

“Okay sige.” Simpleng tugon niya, marahil ay naiintindihan niya na ang punto ko. “Bes, birthday mo na pala sa susunod na araw.. Anong plano mo?” Tanong ni bes. Shit! I almost forgot na birthday ko na pala sa susunod na araw, buti pa tong si Xander natatandaan niya.

“Oo nga noh? Buti ka pa bes tanda mo, ako muntik ko nang makalimutan.”

“Syempre naman bestfriend mo ko e.” Ani ni Xander. “Oh ano na ngang plano mo?”

“Wala naman bes, basta nandyaan kayo, kayong mga kaibigan ko, pamilya ko at si Tristan.” Sabi ko kay Xander habang nakayakap sa kanya.

“Ganun ba? Sayang nga bes e, enrollement namin sa susunod na araw e, baka hindi kita maharap.”

“Ano ka ba? Okay lang yun bes, mas mahalaga ang enrollment mo. Marami pa naman akong birthdays e kaya ayos lang yun.”

“Don’t worry bes, nandito naman ako sa hapon e, mag-eenjoy ka. Okay?” Paninigurado niya.

At sa gabing iyon ay sabay kaming natulog ni bes sa guest room. Nakakapanibago lang dahil walang aircon di tulad ng nakasanayan ko sa kwarto ko pero masaya ako dahil bati na ulit kami ng bestfriend ko at kahit papaano ay naibsan ang mga iniisip ko.

Dumating ang araw ng birthday ko. Ngunit hindi ko alam kung bakit hindi man lang ako makaramdam ng saya o kahit anong excitement sa araw na ito. 18 years old na pala ako, napakabilis talaga ng panahon. Feeling ko tuloy ay debutante na ako (Charot lang XD) Parang kailan lang ay kasama ko ang mga high school friends ko na nag-celebrate ng 17^th birthday ko tapos ngayon mag-bibirthday na ulit ako. Espesyal na araw ngunit para sa akin ngayon ay ordinaryong araw lang. Alam kong alam nila mommy ang birthday ko ngunit kinausap ko na sila na ayoko muna maghanda dahil sa malaki na nga ako at wala rin namang pupunta. Nakalimutan ko nga kasi! I forgot to invite some friends!

Sa umagang iyon ay walang Xander na bumungad sa akin pagkagising ko. Oo nga pala at enrollment nila ngayon, pero nakaramdam ako ng kaunting paninibago dahil si Xander? Aalis  ng walang paalam. Dati kasi noong high school kami at kapag sa bahay siya natutulog hindi pwedeng hindi siya magpapaalam sa akin, minsan kas iay nauuna siya sa school dahil may mga dapat pa siyang asikasuhin, kaya naman nakaramdam ako paninibago sa kanya sa umagang iyon.

Nag-soundtrippings lang ako sa kwarto ko at sinurf ang phone ko. Nakakatuwa dahil may mga ilang kaibigang bumati sa akin.

“Happy Birthday Teh! God bless sayo. Salamat for being a nice bestfriend to me. We love you, mahal ka namin =) stay humble.. Maligayang kaarawan” –Nerrisse.

“Happy Birthday tol. Ayan tol ang tawag ko sayo haha! Happy Birthday sayo tol, hmmm? God Bless lagi, wag kang magaalala, aalagaan ko ang bestfriend mo.. We love you Colby..” –Lemuel

“Hoy kupalugs! Happy Birthday! Sorry nga pala kung napagtritripan kita lagi ah? Okay lang, bawing bawi ka naman, lagi naman akong barado e hahaha! Happy Birthday Kupalugs! God bless =)” –Rex na mahangin.

“Hello bes! Sorry kung di na kita ginising kanina ah? Sleeping beauty ka e! Humihilik ka pa nga e! wahhaha! =) May gift ako sayo paguwi ko mamaya. Happy Birthday bes, I love you :* God bless..

PS: Ni-record ko yung paghilik mo para masaya..” –Si Xander.

“Hi dear, Happy Birthday =)” –Rizza

“Happy Birthday beks! Thanks for being so buang! Sorry kung lagi kang binabara ng bf ko ah? Tadyakan mo lang yun! Wahaha :3 God bless Colboy! Wahahah.” Si Sam na buang na syota ni Rex.

“Happy Birthday tol!” –John

At may mga ilan pang messages mula sa mga classmates ko ngayong college at sa mga classmate namin dati ni Xander noong high school. Grabe! Sa mga simpleng messages na ito ay napangiti ako ng sobra.

Maya maya ay dumating na ang isa sa mga inaasahan kong message.

“Happy Birhtday love. Salamat sa lahat love, mahal na mahal kita. Punta ako mayang gabi diyan sa inyo ah? Pie Birthday! :* I love you..” Text ni Tristan.

Ako : Anong oras ka pupunta love?

Tristan: Mga 5 or 6pm po love.

Ako: Bakit antagal? Punta ka na agad love.

Tristan: E walang bantay kasi dito sa bahay love e, sorry, basta makakapunta ako..

Ewan ko ba, ngunit nagkaroon na ata ako ng takot sa mga rason niyang may inaasikaso o busy. Nakakadala na kasi e, noong nakaraang araw lang ay sinabi niya na may pinapaasikaso sa kanya si Tita Claire pero napagalaman kong kasama pala niya sa mall ang isang babae at ang lalaking nanlait sa akin noong first dayof class.

Alas-9 ng umaga nang bumaba ako mula sa ikalawang palapag ng aming bahay. Grabe naman! Ang aga aga nag-disperse na agad ang mga tao ditey! Wala si mama at si Karen, palagay ko ay sinama na naman ni mommy si Karen sa work, at si Ate Grace, panigurado nagagala na naman yun.

Dumeretso agad ako sa kitchen upang kumuha ng kape sa coffee maker namin. Akmang pipindutin ko na ang coffee maker namin ng biglang may bumagsak na bagay mula sa pintuan namin.

Natakot naman ako kung ano yung bagay na bumagsak na yun. Ang pagkakaalam ko kasi ay ako lang ang tao ngayong araw dito sa bahay. Day off kasi ni manang ngayon kaya kahit siya ay hindi ko kasama.

Bagaman kinakabahan na baka may magnanakaw dahil sa ingay ng bumagsak na bagay malapit sa pintuan namin ay buong tapang akong lumapit sa may pintuan. Natatakot ako mga ateng! Magisa pa naman ako! Baka pag nakapasok ng bahay yun ay limasin ang mga gamit namin at.. at,.. baka pagsamantalahan niya ako. Basta’t siguraduhin niya na gwapo at yummy siya bago niya ako pagsamantalahan. Charot! Inaatake na naman ako! May Tristan na ako e hahaha!

Nakahawak na ako sa doorknob ng pinto namin ng makita ko ang malaking tinidor na yari sa kahoy na display ni mommy. Mahilig kasi si mommy sa mga antique items kaya naman nagkalat ang mga bagay na bagaman luma ay maganda pa naman.

Kinuha ang malaking tinidor na yari sa kahoy at unti unting binuksan an gaming pintuan. Humanda ka ngayong magna cumlaude ka!

Laking gulat ko pagkabukas na pagkabukas ko ng pinto ay sumalubong sa akin ang isang banner na may nakalagay na HappyBirhtday Colby!! At may nakalagay pang litrato ko sa gilid ng banner. Nang inangat ko ang ulo ko ay bumungad sa akin si Mommy, si Karen, si Ate Grace, si Xander, Si Nerrisse, si Lemuel, Si Sam, Si Rex, Si Rizza, at si John.

Sabay sabay nilang binigkas ang mga katagang.. “Happy Birthday Colby!!” At lahat sila ay naglapitan sa akin.

Syempre, na-shocked at sobrang touched ako sa nakita ko. Ako nga ay ayaw ko mag-celebrate para sa sarili ko pero sila ay talagang pinilit nilang magkaroon ng celebration ang birthday ko. At talagang surprise pa ang tema ah? Isa isa silang naglapitan.

“Happy Birthday son..” Sabi ni mommy sabay halik sa pisngi ko.

“Salamat ma.. Di ba sabi ko naman po okay lang po na walang celebration? Pero thank you po ma, naapreaciate ko po sobra..”

“Eto kasing bestfriend mo e, makulit, siya nagplano ang lahat ng to son, ayan, pati yang banner na yan siya ang nag-design niyan. Siya na rin ang kumontak sa mga kaibigan mo at siya ang nagpumulit na magkaroon ng mini celebration, kahit na hindi ganong kagarbo daw basta maging masaya ka lang..” Pagbuking ni mommy, grabity! Touch ako sa ginawa ng bestfriend ko. Kaya pala! Kaya pala sabi niya last time ay magiging masaya ako sa birthday ko. Eto pala yun, nako buti na lang talaga ay nandyaan si Xander.. Pero, pero, paano yung enrollment niya.

“Salamat ng marami bes..” Pagpapasalamat ko sa kanya sabay halik sa pisngi niya.

“Ayyyiiiiieeeee!! Paktay ka kay Tristan..” Pagbibiro ng mga echusera kong ka-tropa.

“Uy teh! Happy Birthday sayo!” Pagbati ni Nerrisse.

“Happy Birthday Colby!”Pagbati sa akin ng tropa.

“Salamat sa inyo, salamat teh! Salamat bes..” Pagpapasalamat ko sa kanila. “Bes paano pala yung enrollment mo?”Tanong ko sa kanya na pabulong.

“Inasikaso  ni mama bes.. okay na yun, ang mahalaga ay kasama ko ngayon at masaya ka!” Hayss. Sobra talaga akong na-touched sa ginagawa ng kaibigan ko sa akin, buti na lang at nandyaan si Xander.

Nagpa-deliver si mama ng pagkain sa malapit na restaurant upang magkaroon kami ng munting salo salo kasama ang mga kaibigan ko. Ngunit, may kulang, si Tristan. Dapat ay sa espesyal na araw ko ay nandito siya.

Maghapon kaming nagsaya ng mga kaibigan ko. Masaya naman ako dahil madaling naka-close ni Xander ang mga ka-tropa ko. Nag-videoke kami sa bahay ng parang wala ng bukas. Grabe! Si Rex pala na aangas angas ay mamaw pala kung kumanta, ang ganda ng boses pramis! Si Rizza na tatahitahimik ay lumalabas din pala ang pagkakalog pagdating sa kantahan, aba’t sumasayaw sayaw pa. Si Xander naman na idol ko din sa kantahan ay kumanta ng mga paborito naming kanta noong high school kami. Grabe! Napakasaya ng birthday ko! Isa na lang ang kulang si Tristan- ang boyfriend ko.

Alas-6 na ng gabi ngunit wala pa rin sa bahay si Tristan. Nagtaka naman ako? Ang sabi nya kasi ay nasa 5pm to 6pm ay nasa bahay na siya?

Kaya naman noong hinatid namin sila Nerrisse papuntang sakayan ay pinauna ko na si Xander sa bahay at napagdesisyunan kong puntahan na lang si Tristan sa bahay nila. Sumangayon naman si Xander at sinabing magtext lang ako kung may mangyari. Sinabi ko na rin kay Xander na siya na ang bahala magsabi kay mommy na pumunta ako sa isang kaibigan.

Binagtas ko ang daan patungo kila Tristan. Habang nasa bus ako bumalik naman sa isip ko ang mga nangyari kanina sa birthday ko. Grabity! Ang saya saya, at ang lahat ng iyon ay dahil sa bestfriend ko- si Xander. Ang swerte swerte ko talaga kay bes at nandyaan siya upang pasayahin ako lagi. Sa mga oras na nagkakaroon kami ng problema ng boyfriend ko ay nandyaan siya upang damayan ako at pangitiin ako upang makalimutan ko ang problema namin ng boyfriend ko.

Nasa malayo pa lang ako ay nakaramdam ako ng kabang hindi ko maintindihan. Bakit naman kaya ako kakabahan? Ewan, tinuloy tuloy ko na lang paglalakad ko.

Nasa pinto na ako ng bahay nila Tristan ngunit parang walang tao sa loob. Oo nga pala, ang sabi sa akin ni Tristan ay wala daw tao sa bahay nila ngayon kaya siya pinagbabantay. Siguro ay nasa kwarto siya.

Kaya naman pumasok na lang ako sa loob ng bahay nila at nagmamadaling umakyat sa hagdanan nila papunta sa kanyang kwarto.

Nakangiti kong binuksan ang pintuan ng kwarto ni Tristan...

Tila nagulat naman ako sa nakita pagkabukas na pagkabukas ko ng kwarto niya. Pakiramdam ko ay gumuho ang buong mundo ko sa nakita ko. Hanggang sa bumalik na lang ako sa diwa ko na tumatakbo palayo sa kanilang bahay na walang suot suot na tsinelas at tumutulo ang napakaraming patak ng luha mula sa mga mata ko. Sa sobrang bigat ng nararamdaman ko ay pakiramdam ko ay pinipiga at tinatadtad ng isang matulis na bagay ang puso ko. P*UTANG INA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Hindi ko namalayan na tumatakbo na pala ako sa gitna ng kalsada, hanggang sa marinig ko ang isang napakalas na busina ng sasakyan at isang nakakasilaw na liwanag na papalapit ng papalapit sa akin….

“BEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEPPPPPPPP!!!!!!!!!! BOOOOOOOOMMMMMMMMMMMMMMMM!!!!”

-          I T U T U L O Y.