'Unexpected' Chapter 10

Sorry for not posting yesterday. Sorry din if medyo maikli ang chapter na ito at hindi ko na nagawang i-proofread. Busy lang kasi, at saka nagstart na ang pasukan, eh. :(

Maraming salamat nga pala sa mga patuloy na nagbabasa. You continue to inspire me! :D

Maraming salamat din kay Kuya Mike for giving me the chance to publish this on his site.

--

Chapter 10

Janine.

Flashback

“Huy! Bakit tutok na tutok ka kanina kay Gabriel Tan? Iba ‘yung mga tingin mo, eh. Baka matunaw ‘yan!” Pagpuna ko kay Josh. Hindi naman kasi sila friends ni Gabriel, pero tila may kakaiba akong nakita sa mga mata ni Josh. Second year kami at third year si Gabriel Tan, isa sa mga officers ng student council last year at isa sa mga crush ng bayan dito sa campus. Kasalukuyan itong nagbibigay ng opening remarks para sa isang program noong foundation day. It was the second week of June.

“Huh?” lutang na tanong niya.

Hmm, parang may iba.

--

“Gab! Ano? Kamusta na?” aligagang sabi ni Josh nang makitang papunta si Gab sa direksyon namin. Kasalukuyang kumakain kami sa canteen noon. May nararamdaman talaga akong kakaiba dito kay Josh, lalo na kapag nandiyan si Gab. Sa pagdaan ng taon ay naging magkaibigan sila ni Gab dahil na nga rin tumakbo si Josh bilang representative ng second year sa Student Council. Pareho silang member ni Gab ng student council ngayong taon. Si Gab ang Vice President.

“Okay naman. Ikaw? Punta ako sa inyo mamaya, ah. Walang tao sa bahay, eh.” Tugon ni Gab. Wow, ano ‘to? May ganito na sila ngayon? Tila lalong sumigla ang mukha ni Josh. “Ah, sige. Sabihan ko si mama. Doon ka na lang ulit matulog hehe.” Masayang tugon ni Josh.

I smell something.

--

Isang araw ay bigla-bigla akong niyayang uminom ni Josh. Saan pa ba? Siyempre, sa bahay ko. Ang kaibahan lang ngayon ay siya ang unang nag-aya. Normally kasi ay ako ang nagyayaya sa kanya kapag wala kaming magawa. May problema siguro ang gago.

Nagsimula agad kami at wala pang isang oras ay nakarami na si Josh na lalo kong pinagtaka. Hindi niya kasi ugaling uminom ng marami. Masama daw sa kalusugan ang marami. Eh anong ginagawa niya ngayon? “Huy, friend. Hinay-hinay lang. Alam ko marami kaming stock, pero huwag ka namang hayok! Malulugi kami diyan.” Pagbibiro ko, pero sa totoo lang ay nag-aalala na ako para sa kanya noon.

“Janine.” Isang masuyong tingin ang ibinigay sa akin ni Josh. Kilala ko siya. Kapag binigyan niya ako ng ganyang tingin ay humihingi siya ng yakap. Agad ko siyang niyakap, at nagulat na lamang ako na bigla na siyang humahagulgol. Naawa ako sa ayos ni Josh. Lalo naman akong nagtaka kung bakit siya nagkakaganito. Matatag kasi ‘tong kaibigan kong ito, at ni minsan kahit gaano ‘yan kalungkot ay hindi ‘yan umiiyak at tatahimik lamang. Pero iba ngayon.

“Josh, ano bang problema? Sabihin mo naman sa akin! Napapansin ko nitong mga nakaraaang araw medyo wala ka sarili mo. Ang hirap na manghula. Please naman, oh.” Sinsero kong sabi sa kanya. Lalo lamang siyang humagulgol kaya naman patuloy ko pa rin siyang inalo. Pagkatapos ko siyang yakapin ay patuloy ko pa rin siyang uminom. Makalipas ang ilang sandali ay inagaw ko ang bote mula sa kanya. “Tama na ‘yan. Nakarami ka na.” Seryoso kong sabi. Nagulat ako sa naging reaksyon niya.

“Puta naman, Janine! Depressed ‘yung tao hayaan mo na lang! Huwag mo na akong istorbohin! The least you can do is be there for me!” Bulyaw ni Josh na ikinabigla ko. Kumulo ang dugo ko sa narinig ko. Binigyan ko siya ng isang malutong na sampal sa pisngi.

“Tangina, Josh! Eh ano ba ‘tong ginagawa ko?! Halos marindi ka na nga sa akin sa kakukulit ko sa’yo tungkol diyan sa leche mong problema! Tapos, dadadaan mo ako ng ganyan?! Sa tingin mo ba ako, hindi ako nalulungkot sa nakikita ko sa’yo ngayon?! Kaibigan mo ako, kaya nasasaktan ako, okay?!” balik ko sa kanya. Hindi ko na napigilan ang emosyon ko kaya ko siya nasigawan ng ganoon.

Natahimik naman siya. “So... sorry, ang bigat lang kasi.” Ang tangi niyang sinabi. At doon, ay nawala agad ang galit ko, at nanaig ang pagnanais kong tulungan siya. Pilit ko siyang inintindi. “Josh, please tell me. Mapagkakatiwalaan mo ako.” Ang tangi kong nasabi.

Nag-iiyak na naman siya, at tiningnan lamang niya ako. Pinisil ko ang kamay niya, na tila sinasabi sa kanya na maiintindihan ko kung anuman ang gusto niyang sabihin.

“Kasi... ewan! Tangina! Gulung-gulo na ako sa sarili ko! Hindi ko alam kung bakit nararamdaman ko ‘tong walang kwentang damdamin na ‘to! Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako! Tangina, mali ito, eh! Mali! Pero kahit patuloy ko pa ring itanggi sa sarili ko ay hindi ko kaya...” pagsisimula niya. Lalong lumambot ang puso ko para sa kaibigan ko dahil ramdam ko sa mga sinabi niya ang bigat ng mga dinadala niya.

“Janine, kaibigan naman kita ‘di ba? Matatanggap mo pa ba ako kahit na ano ako?” tanong niya sa akin, na ikinataka ko. OMG, hindi kaya tama ang mga hinala ko? “Oo naman.” seryoso kong sabi, pilit na pinapalakas ang loob niya. I’m anticipating something, kaya kailangan ko ng ihanda ang sarili ko kung tama man ang hinala ko.

“Jans, ewan... confused na ata ako, pero parang... parang... may nararamdaman na ako para kay Gab.” Putol-putol niyang sabi. So tama nga ang hinala ko. Nitong mga nakaraang araw ay nahalata ko na ito. Dahil ibang-iba siya kapag si Gab ang kasama niya. Hindi mo maitatanggi na sa mga tingin at kilos niya ay kakaibang saya ang nararamdaman nito.

Niyakap ko na lamang siya at nagpatuloy lamang siya sa pag-iyak.

“Josh, to be honest. Hindi na ako nagulat. Parang kapatid na kita, eh. Iba ka kasi kapag nandiyan si Gab. And no, it doesn’t make any difference sa pagtingin ko sa’yo. In fact, lalo pang tumaas ang tingin ko sa’yo, because you chose to confront whatever’s been bugging you. Josh, hindi kita masisisi. I mean, love knows no gender. Bullshit lang naman talaga ang sinasabi nilang dapat ang lalaki, para sa babae, or vice versa, kasi the thing is, all of us are capable of loving. It’s just that, siguro kaya ka naguguluhan ngayon ay dahil nga, kay Gab mo ‘yan nararamdaman. But I’m telling you, nothing is wrong with you, okay?” pagpapaliwanag ko.

“Janine... ano ba ang dapat kong gawin? Ayokong masira kung anuman ang meron kami ngayon. Ang sakit lang kasi, alam kong wala akong pag-asa sa kanya, na talo agad ako at walang laban. Ngayon, gusto daw niya ligawan si Therese. Ang sakit.” Pag-iyak niya sa akin. Hinigpitan ko na lang ang ayakap ko sa kanya bilang tugon.

Iyon lamang ang nakaya kong gawin, dahil for the first time ay hindi ko alam kung ano ang sasabihin sa kanya.

--

Tahimik lamang si Matt nang matapos ko ang kwento ko.

“Oh, natahimik ka?” tanong ko. Kahit ako ay tila natigilan nang panandalian kong balikan ang nakaraan. Nagdadalawang isip ako kung tama nga ba ang ginawa kong pagkwento nito kay Matt. Pero gusto ko rin namang malaman ang reaksyon niya kapag nalaman niyang may iba na palang laman ang puso ni Josh, pati na rin ang tunay nitong sexual orientation. “Ahh, grabe pala ang nangyari kay Josh, no?” medyo tuliro niyang tugon. “And I didn’t expect that he’s...” “Yes, he is. Ayaw mo ba noon? Ibig sabihin, may pag-asa ka. He’s been hurt terribly, kaya nga gusto kong mayroong sumalo sa kanya nang hindi na siya nagkakaganyan.“ pagputol ko sa kanya. Hinintay ko ang magiging reaksyon niya.

“Hmm, sino naman kaya ‘yung tao na iyon?” medyo natatawang biro ni Matt. Hay, ang kolokoy talaga. “Aba, malay ko!” pagsakay ko na lang. “Hmm, parang kilala ko na.” Pagpapatuloy niya. “Oh, sino naman?” tanong ko. “Matthew Alexander Lopez ata pangalan eh. Mahal na mahal nun ‘yung Joshua Gutierrez. Biglaan nga lang daw, eh. Pero malakas na daw ang tama kay Josh.” Tugon niya. OMG kilig ako! Mahal na mahal nga talaga ni mokong si friend! Lalo pa siguro siyang nadevelop kay Josh dahil madalas silang magkasama nitong mga nakaraang araw.

“Ay, grabe! Hindi ko kinaya!” ang tangi ko na lang nasabi. Masaya ako dahil handa si Matt at tanggap niya si Josh. At mas masaya ako dahil alam kong may isang taong nagmamahal sa kaibigan ko. Haaay, Josh. Kailan mo kaya marerealize na ang taong hinahanap mo ay nasa tabi-tabi lang pala? By tabi-tabi, as in katabi mo lang sa classroom! Si Matt, ha, hindi ako. Eww. Hindi na rin masama, huh. Mas gwapo naman talaga si Matt kay Gab, Medyo corny at kengkoy nga lang si Matt, kumpara kay Gab na laging kalmado, cool, na medyo mukhang suplado, pero pwede na! At saka kasi... mahal niya si Josh. Okay, akin na lang si Gab. Maagaw nga kay Therese! HAHA., malanding sabi ng utak ko.

“Anyway, salamat Janine ha! Promise ating-atin lang ‘to. Thanks sa trust.” Sabi ni Matt. “Nako, dapat lang! Baka lamunin ako ng buhay ni Josh kapag nalaman niya ‘yan! Walang nakakaalam niyan kundi ako at mama niya.” tugon ko. “Hehe, secret nga lang! Basta tulungan mo pa rin ako sa kanya, ha? Gusto ko kasi hindi na siya malungkot. Sana makita na niya ako. Maasahan ko ba ‘yon?”

Kinilig naman ako. “Oo naman. Anything for my friends!”

“Okay, thanks talaga! Good night. See you tomorrow. Magsorry na rin ako kay Josh. Patulong, ha.”

“Gaga, labas na ako diyan! Good night din!”

--

Josh.

Kinabukasan.

Tulala lamang ako at hindi gaano nakikinig sa teacher namin buong araw. Ewan ko ba, hanggang ngayon ay sobrang apektado pa rin ako sa ginawa ni Matt. Kahit magkatabi kami ay wala ni isa sa amin ang nag-initiate ng conversation. Ang hirap rin pala. Parang, we’re so close yet so far away. Halos buong araw ay kay Janine lamang nakabaling ang atensyon ko.

Oras na ng uwian at papalabas na ako ng campus na nag-iiisa. “Ahh, Josh...” pagkuha ng atensyon ko ni Matt sa siya namang ikinagulat ko. Medyo natuwa naman ako dahil pinansin niya ako. “Oh?” simple kong tugon. May bigla siyang inabot sa aking isang nakatuping papel at kumaripas ng takbo. Napakamot naman ako sa ulo dahil sa ginawa niyang iyon. Ano kayang nakain, non? Parang sira. I unfolded the piece of paper and read the note. Napansin kong sulat-kamay ito ni Janine.

“Josh,

I just want to say sorry for what I’ve done yesterday. I don’t want to give further reasons for justifying or defending how I’ve treated you yesterday, because no matter what acceptable reason there is, the fact still remains that what I did was wrong. I’m sorry if ever I hurt your feelings. I just want to say sorry, because that’s all I can do for now. I want to make it up to you. I don’t expect you to forgive me soon, but if you are willing, then meet me at SM... maybe at the Foodcourt.

I will be waiting. Hope to see you there.

<3,

Matt.”

--

Itutuloy...