Author's note...
Disclaimer: Hindi ko po original characters sila Joseph, Paul, Blue, at kung sino man po ang mga character sa story ni Kuya Bluerose. Siyempre, ang credit pa rin ay sa gumawa nila.
At nagbabalik na naman tayo sa kwento ni Aulric, o si Aulric nga ba? Sa ibang bagay naman, may kaunting bagay ako na iniba, o iibahin pa lang sa Chapter 24. Hindi ko talaga napag-isipan na iyung Aulric na makikilala natin ay, basahin niyo. Ipapaliwanag ko na lang bukas kung bakit, iyun ang nagyari. Heto na po ang Chapter 70!
Chapter 70:
Thinking Of You
Zafe's POV
Sa kalagitnaan ng aking kamalayan,
naaaninag ko ang bibig ni Aulric. Pero nagtataka ako kung bakit masakit ang
aking ulo. Masakit ang aking katawan. Ano ang nangyari?
“...fe, gumising ka!” rinig kong sigaw
niya.
Habang sumisigaw siya ay parang may
nakita siya.
“Tulong!” sigaw naman niya ngayon.
May nakikita akong isang pares ng paa
na naglakad papunta sa kaniya.
“Kaya kong lumabas. Siya muna ang
unahin mo,” sabi niya sa tao.
Nakalabas nga si Aulric gaya ng sinabi
niya. Sa pintuan na malapit sa akin, sinubukan nila na sirain ang pintuan.
“Shit! Langis ba iyung naaamoy ko?
Sasabog ba ang kotse?” narinig kong tanong ni Aulric.
“Posible...” narinig ko habang
nawawala na naman ako ng malay.
Nabuksan na nila ang pintuan ng kotse
ko. May isang tao naman na hindi ko kilala ang tiningnan ang kalagayan ko.
“Hindi maganda ito,” rinig kong sinabi
ng tao.
Nang bumuka ang aking mata, saka ko
lang napansin na umuulan. Maya-maya ay may narinig akong bagay na sumabog.
“Okay lang ang lahat, okay lang,”
rinig kong sinasabi ni Aulric na nakayapos sa akin.
“Kriiiiing!"
Bigla akong nagising sa ingay ng aking
orasan. Binigyan ko ng saglit na oras ang aking panaginip kanina pero
binalewala ko na muna ang bagay na iyun. Sa aking paningin ay nakikita ko ang
aking limang taon kong anak na mahimbing na natutulog.
Gumising agad ako at tumungo sa kusina
para magluto. Alas-singko pa lang ng umaga at gising na ako para personal na
lutuin ang magiging pagkain ng anak ko. Sa kalagitnaan ng pagluluto, inilabas
ko ang aking phone para makita ang mga dapat kong gawin ngayong araw.
Technically, wala. Pero hindi ko dapat pabayaan ang trabaho ko kahit nasa
pamilya namin ako nagta-trabaho.
Mabilis naman na-resolba ang iniisip
ko kaya napunta na naman ang isip ko kay Aulric. Anim na taon na ba noong
namatay siya? Hindi ako sigurado. Pero maganda ito. Unti-unti na akong
nagmo-move on.
Binuksan ko lang ang TV at hindi na
ako nag-aksaya na magpalit ng channel. Naghanap naman ako ng plato para
makakain na. Nang bumalik ako sa TV, nagulat ako sa pangalan na naka-flash sa TV.
“Mr. Aulric Blaine Lord-Melbone
Harshebroocke Clamor. Producer.”
Hindi ko alam ang dapat maramdaman
nang mabasa ko ang buong pangalan niya. Wala akong pakialam kung ano ang mukha
ng taong ito. Pero iyung pangalan, bakit niya ginagawa ito? Alam kong galit
siya sa akin noon pero, hindi ko alam. Kailangan niya bang gawin ito?
Kaagad naman na nag-ingay ang aking
phone. Sa messenger, may isa sa mga group chat na nagpadala ng mensahe.
“Is this a joke?” basa ko sa caption
ni Caleb na pinost din iyung nakikita ko ngayon sa TV.
Patuloy naman na nag-ingay ang phone
ko.
Knoll: Derek?
Andyan ka ba? Ano ito?
Camilla: Guys,
kaaga-aga. So ingay.
Andrew: Derek?
Tiningnan ko lang ang messenger at
hinihintay na magsalita si Derek. Pero nag-seen lang siya.
“I believe in the talent of these
people,” sabi nung pekeng Aulric sa nag-interview sa kaniya. “I believe that
with my investments to the right people, this movie will be a big hit.”
“So, binigay mo halos lahat para sa
movie na ito?” tanong ng interviewer.
“Of course! When Joseph, and Chris
accepted the roles, I really throw away my money for this movie. The chemistry
of these people is so good.”
“But the movie is not all about them,
right? I saw the trailer.”
“Ohh, it's just a trailer. Remember
that in Infinity War, Hulk made an appearance to the war. But in the actual
movie, Hulk didn't made an appearance. He was scared of Thanos.”
“So what will happen in this movie?”
“That is the thing that you need to
find out yourself.”
Nagbigay ng interesadong tingin ang
interviewer kay pekeng Aulric. “Mr. Aulric, would you like to invite our
viewers to watch the movie?”
Umayos ang anggulo ng camera at
tumingin dito si Aulric. “Everyone, I am the producer the movie...” Tumingin
muna sa gilid si Aulric at mukhang kinakausap iyung interviewer. “You know,
iyung sinabi kong pangalan ng movie, working title pa lang iyun. Baka magbago
sa release date kaya hindi ko muna sasabihin iyung title?”
Mukhang tumango-tango ang interviewer
sa gilid ng camera at humarap ulit si pekeng Aulric sa camera.
“So iyun, i-search niyo sa youtube ang
mga clips at trailers. Featuring, Joseph Arthur Mendoza and Christian Castillo
from the hit boyband, PULSAR, and our beautiful Marie Chua. I invite you to
support their newest movie when it comes out in theatres.” Mukhang tumingin
naman si Aulric sa mga live audience ng show. “At dahil diyan, iyung mga live
audience natin dito ay makakatanggap ng coupon para sa isang libreng ticket sa
lalabas na movie!”
Nagpalakpakan naman ang mga manunuod
at inilipat ng cameraman ang focus dito. Mukhang tuwang-tuwa ang mga audience
sa narinig nila.
“Magbabalik po tayo makalipas ang
ilang paalala,” sabi ng interviewer.
Gumalaw ulit ang camera at bago pa man
mag-commercial, nakatutok ulit ang camera sa pekeng Aulric at mukhang
kinakausap pa ang interviewer. Anong ibig sabihin nito? Kailangan ba talaga na
Aulric ang ipangalan niya dito sa kung sinong taong ito? Alam ko naman na kung
buhay ang tunay na Aulric, magiging ganyan ang buong pangalan niya. Or Aulric
Neville.
Humugot ako ng malalim na hininga.
Kung ano ang ginagawa nito ni Tito Henry, isa itong malaking kalapastanganan.
Jin's POV
Sa aming mansion, sa kusina,
nagtitimpla ako ng kape para sa sarili ko. Isang umaga na naman ang sumambulat
sa akin. Walang ibang iniisip kung hindi ang paulit-ulit siguro na mangyayari
sa buhay ko. Hindi sa may hinahanap akong kakaiba, or masamang bagay na
mangyari sa akin. Ang hinahanap ko ay kung kailan ba ulit kami magkita-kita ng
mga kaibigan ko. Iyan na lang ang inaabangan ko ngayon.
Hinipan ko ang kape at sumipsip ng
kaunti. Sabi ni Papa, bakit hindi daw ako maghanap ng mapapangasawa kagaya ng
mga kaibigan ko? Kagaya ni Zafe para naman daw hindi maging boring ang buhay
ko? Oo, hindi nga boring ang buhay na ganoon. Pero may hinahanap ako. Isang
bagay na hindi ko na siguro mahahanap pa dahil...
Nagpakawala lang ako ng malalim na
hininga. Pero kahit na. Kailangan maging positibo ako. Marahil ay halos
paulit-ulit nga, pero dapat ay mabubay ako. Dahil kung patay na ako, hindi ko
na mahahanap ang matagal ko nang hinahanap. Naniniwala ako na darating din ang
araw na iyun.
Tumungo ako sa sala at naabutan si
Kuya Dexter na nakalagay ang paa sa coffee table na nasa harapan niya.
Pa-lipat-lipat lang siya ng channel sa TV gamit ang remote na nasa phone. Sa
totoo lang, wala siya sa kaniyang sarili. Kasi, naka-dalawang lap na siya sa
buong channel na meron ang TV, pero hindi pa rin siya tumitigil.
“Kuya, manonood ako ng balita,”
marahang sabi ko.
Ibinaba na niya ang phone. Kinuha ko
naman ang remote saka umupo sa solong upuan na nasa malayong kanan nya at
ibinaba ko ang aking mug sa coffee table. Habang nanonood ng balita, hindi ko
maiwasan na tumingin sa kaniya dahil hawak-hawak niya iyung phone mula sa
karaniwang ginagawa niya na nakalapag ito.
“Hindi pa rin ba siya tumatawag?”
maingat na tanong ko.
Galit na tiningnan lang ako ni Kuya
Dexter. Pero hindi siya tumayo para saktan ako o ano. Nakakahawa na kasi iyung
pagiging-depressed niya.
“It's been months,” mahinang bulong
niya sa sarili, pero narinig ko iyun.
「3 months ago...
Nag-boluntaryo ako na maging isa sa
mga waiter ni Kuya Dexter para masaksihan ang matamis na oo ni Natasha para
pakasalan siya. Nasa likod-bahay kami at naglagay ng tolda para sa magiging
lugar ng date ng dalawa at mga ilang musicians para sa ambiance, para mukhang
magical romantic. Kumain ang dalawa ng masarap na hapunan, ice cream, dessert,
at hindi maiwasan na tumunog ang aking tiyan dahil nagugutom na din ako sa mga
nakikita ko kahit na kumain na ako kanina pa. Hindi nga lang iyung mga
nakahanda ang kinain ko.
Nang halos patapos na ang kainan,
tumayo si Kuya Dexter at lumuhod sa harapan ni Natasha.
“Will you marry me?” tanong ni Dexter
nang inilabas na niya ang singsing na nakatago pala sa puwet ng champagne
glass.
Nanlaki ang mata ni Natasha at hindi
makapagsalita. Biglang tumigil sa pagtugtog ang mga musikero para marinig
naming lahat ang matamis na oo ni Natasha. Habang naghihintay sa isasagot niya
ay naririnig ko na ang kabog ng aking dibdib. Kinakabahan ako na baka hindi
pumayag si Natasha at ang lahat ng mahika sa paligid ay mawala.
Habang nakatingin ako ay kitang-kita
na may tumakas na luha sa gilid ng mata ni Natasha.
“I can't,” bulong ni Natasha.
At iyun nga. Biglang nawala ang hiwaga
sa paligid sa mga salitang iyun.
“W-What? W-Why?” pautal-utal na tanong
ni Kuya Dexter.
Tumayo si Natasha at itinayo si
Dexter.
“Is it too early for marriage or...”
Naputol ang tanong ni Kuya Dexter nang
hinalikan siya ng malalim ni Natasha. Saglit na hindi ko maintindihan ang mga
nangyayari. Lumuluha si Natasha habang nakahalik kay kuya, hindi siya pumayag
na magpakasal kay Kuya Dexter.
Nang naghiwalay na ang labi ng dalawa,
may ibinulong si Natasha dito saka tumakbo na siya palabas ng bahay. Natulala
si Kuya Dexter sa nangyari. Maya-maya ay hinabol niya si Natasha. Pero huli na
nang humabol siya dahil nakaalis na siya ng mansyon. Umalis si Natasha sa
mansyon na biniak ang puso ni Kuya Dexter.」
“Alam mo, ang sabi niya sa akin noon,
wait for me.”
Lumingon ako kay Kuya Dexter na
nagsasalita pala.
“I can't say yes to you right now. But
I will,” patuloy ni Kuya. “Hindi ko maintindihan. Anong ibig sabihin niya doon?”
Unang beses ko itong nalaman kay Kuya.
Iyun pala ang sinabi ni Natasha sa kaniya. Pero hindi ko pa rin maintindihan.
Bakit hindi pa pwedeng magpakasal si Natasha kay Kuya?
Ini-stalk ko ang mga social media
accounts ni Natasha. Wala namang kakaiba sa mga account niya maliban sa mga
litrato niya kasama si Kuya.
Litrato namin nang na-meet namin si
Natasha na wala pa si Kuya.
“#Happy”
Litrato namin nang dumating na ang
pasko at kasama namin si Kuya.
“#BestChristmasEver”
Litrato nila kuya habang basa Boracay
at piniktyuran ko sila. Si Natasha na nakasakay kay Kuya sa likod.
“#ILoveYouDexter”
Litrato nila Natasha na tinuturuan
siya magluto ng isa sa mga putahe niya.
“#CookingWithDexter”
Baka may iba na siyang mahal at nauna
siyang magpakasal dito. Tapos nagkalabuan, nag-divorce, then it takes time para
maging effective ang divorce. Iyan ang gusto kong itanong kay Kuya pero hindi
ko ito binigyan ng boses. Pero kahit ganoon, hindi niya magagawa iyun, baka
sakaling isagot ni Kuya. Ramdam na ramdam ni Kuya na mahal din siya ni Natasha.
Yayayain ba niya ito magpakasal kung may agam-agam pa siya sa babae?
Hindi ko masagot ang katanungan ni
Kuya. Kahit ako ay hindi din maintindihan. Bigla na lang din kasi naging
inactive ang mga social media accounts ni Natasha. Pero si Kuya, naghihintay
siya. Umaasa na bumalik sa kaniya si Natasha dahil naniniwala siya rito. Pero
hanggang saan ang paniniwala ni Kuya sa mahal niya?
Ilang minuto ang lumipas ay umalis na
si Kuya. Marahil ay para maghanda sa pagpasok niya sa opisina. Bilang susunod
na tagapagmana ng kumpanya, kailangan niyang maging matibay para sa aming
lahat. Dahil ang kumpanya ay dugo at laman ng aming mga magulang. Buti at kahit
hindi natuloy iyung engagement, hindi naapektuhan nito ang trabaho niya.
Kinuha ko ang aking kape at akmang
sisipsip dito nang nakita ko ang pangalan na naka-flash sa screen.
“Mr. Aulric Blaine Lord-Melbone
Harshebroocke Clamor. Producer.”
Natigil ako bigla dahil may gumagamit
sa pangalan niya. At ang gumagamit sa pangalan niya ay isang peke.
Tumimgin ako sa phone ko at nakita si
Caleb na may ipinapakita sa grupo.
“Is this a joke?” basa ko sa caption
ni Caleb na pinost din iyung nakikita ko ngayon sa telebisyon.
Patuloy naman na nag-ingay ang phone
ko.
Knoll: Derek?
Andyan ka ba? Ano ito?
Camilla: Guys,
kaaga-aga. So ingay.
Andrew: Derek?
Ibinaba ko kaagad ang phone ko para
pagtuunan ng pansin ang pekeng Aulric sa harapan ko. Ilang taon na ba ang
nakalipas simula nang huli kaming nagkita? Hindi ko na matandaan. Katulad pa
rin siya ng dati. Pero bakit suot-suot niya ang pangalan na pilit naming
kinakalimutan? Ano ang iniisip ni Tito Henry?
Habang nanunuod ay hindi ko napansin
ang pagpasok ni Sharina. Nang napansin ko siya ay naka-focus din siya sa
telebisyon. Sa saglit na sandali, nakita ko ang galit sa mukha niya. Kaagad
naman siyang tumakbo paakyat sa kwarto niya. Hinabol ko naman siya hanggang sa
nadatnan ko ang kwarto niya na naka-lock ang pintuan.
“Sharina?” tawag ko. Kumatok ako.
“Sharina, mag-usap tayo.”
Walang sagot. Kumatok ulit ako nang
mga ilang beses.
“Sharina, buksan mo ang pinto.
Mag-usap naman tayo.”
Hindi pa rin bumukas ang pintuan.
Hindi ko na binigyan ng pangatlong ulit ang ginagawa ko dahil mukhang ayaw
talaga niya makipag-usap sa akin. Nagpakawala ako ng malalim na hininga at
tinalikuran na ang pintuan na hindi magbubukas. Araw-araw, ganito na ang
nangyayari sa amin nila Kuya Dexter, Sharina, at ako. Walang bago.
Pagkababa ko sa sala, tapos na ang
interview nung pekeng Aulric. Mukhang ngayong araw, maghahanap ako ng
impormasyon tungkol sa kaniya.
Zafe's POV
Inalis ko ulit sa isip ko ang mga
nangyari kanina. Tumungo ako sa kwarto ng anak ko para gisingin siya.
Dahan-dahan na umupo ako sa gilid ng kama niya at marahang inalog ang natutulog
niyang anyo na nagtatago sa kumot.
“Felric, gising na,” bulong ko sa
tenga niya. “Umaga na at may pasok ka pa.”
Bahagyang gumalaw ang loob ng kumot.
Tinanggal ko naman ang kumot at inayos ito kaagad.
“Pero inaantok pa ako,” reklamo niya
habang kinakamot ang ulo.
“Ako din, anak. Ala-una na ako
natulog,” sabi ko sa aking sarili. “Matulog ka na lang mamaya. Halika na.
Bangon na.”
Iniwan ko na si Felric sa kwarto niya
at ihinanda na ang mga kakainin niya. Maya-maya ay lumabas na siya.
“Asaan na si Mama?” inaantok na tanong
niya.
“Mamaya mo pa siya makikita,” sagot ko
habang hinahanda ang inumin na magpapagising sa kaniya. Tsoko na gatas.
Habang pinapanood si Felric na
kumakain, kinuha ko ulit ang phone ko at binuksan ang messenger. Ilang minuto
na din pero walang bago doon sa chatbox. Naka-seen pa rin si Derek sa amin.
Umiling na lang ako.
Ilang oras na ang nakalipas, nasa
opisina na ako at tinatapos na lang ang isang bagay bago ako magtanghalian.
“Sir, nasa baba daw po si Randolf,”
rinig kong sinabi ng secretary na dumungaw sa pintuan.
“Paakyatin mo,” tugon ko habang ang
mata ay nasa ginagawa pa rin.
Nang natapos na ako sa ginagawa,
saktong-sakto na niluwa ng pintuan si Randolf. Ngayon ay bahagyang pumuputi na
dahil hindi na siya sa ilalim ng init ng araw nagtatrabaho. Saka ko naman
napansin na may mga hawak siyang plastik sa kamay.
“Boss,” nakangiting salubong ni
Randolf. Ibinaba niya ang mga pagkain sa coffee table. “Kain.”
Kaagad akong tumayo sa kinauupuan ko
at nag-unat-unat. “Tamang-tama.”
Kaagad naman binuksan ni Randolf ang
maliit na TV at tumungo sa paborito niyang channel kapag bumibisita siya sa
opisina ko.
“Mukhang naka-sweldo ka ngayon ng
malaki ahh.” Sumubo ako ng isang tinidor ng spaghetti.
Ibinaling ni Randolf ang atensyon sa
akin. “Malaki talaga, boss. Salamat sa pagpasok sa akin doon sa agency.”
“Kumusta pala iyung mga kaibigan
natin?” tanong ko doon sa mga kaibigan niya na kalaro ko ng basketball.
Ibinalik niya ang tingin sa TV. “Ay
boss, si Inno, may nakaaway na naman. Ayun, may black eye na naman. Si Robbie
pala boss, tatay na.”
“Talaga? Congratulations! Bibisita ako
pagkabalik ni Colette dito.”
Habang nakabukas ang TV, balita na ang
naging programa ng pinapanood ni Randolf. Nagpalitan kami ng kuro-kuro tungkol
sa mga nangyayari, lalong-lalo na iyung tokhang. Isang taon, ikinulong si
Randolf at ang mga kaibigan niya dahil daw mukha silang courier ng droga dahil
nakikisalamuha siya sa akin. Anong kaululan iyun?!
Mabuti na lang at kaagad na nabigyan
ko ng lawyer ang mga kaibigan ko at nanalo naman silang lahat laban sa mga
kumakaso sa kanila.
“Nako! Ayoko talaga ng tokhang na
iyan. Iyung kapitbahay ko, pinatay ng mga pulis dahil nanlaban daw,” rinig kong
sinabi ni Randolf habang nagbabalita ang telibisyon tungkol sa pagkamatay ng
isang tao na nanlaban daw sa mga pulis.
Habang nagsasalita si Randolf ay
nawala ako bigla sa aking iniisip. Si Aulric, sumagi na naman sa isip ko.
Sigurado ako na marami ding masasabi si Aulric kung buhay pa siya.
Nang bumalik na ako sa uliran, isang
balita na naman tungkol kay pekeng Aulric. Hindi ko alam kung bakit pero
dali-daling kinuha ni Randolf ang remote. Kaagad ko naman siyang pinigilan sa
ginagawa.
“Ohh! Teka, huwag mo muna ilipat.”
Nagdalawang-isip si Randolf kung
susunod or hindi pero sumunod naman siya. Iyung sinasabi ngayon sa telibisyon,
binabalita si pekeng Aulric na nakikipagkulitan sa cast ng bago niyang
pino-produce na pelikula. Nang lumipat naman ito doon sa Joseph, kitang-kita
ang inis sa mukha nito pero pinipigilan niyang magalit. Baka dahil makikita sa
TV ang gagawin niya.
“Alam mo naman na hindi siya totoo,
hindi ba?” maingat na tanong ni Randolf.
“Alam ko,” sagot ko.
“Alam mo na pala,” sabi niya pero
mukhang para sa sarili niya. “Pero bakit parang interesado ka pa na manood?
Kailangan mo ba talagang, panoorin kung ano iyung ginagawa ng pekeng Aulric?
Kahit na sabihin nating ibinigay ni Sir Henry ang pangalan niya dito, dapat ay
hindi tayo maging interesado sa kaniya. Buhay niya iyan.” Ibinaba ni Randolf
ang tingin niya. “A-Alam naman natin na, wala na talaga iyung tunay.”
Ibubuka pa sana ni Randolf ang bibig
niya nang nag-angat siya ng tingin. Pero umiling na lang siya.
“Oo, alam ko,” sagot ko sa sasabihin
pa dapat niya. “Alam mo, tama ka. Hindi ako dapat, maging interesado.”
Kinuha ko ang remote at naglipat ng
channel.
“Alam mo, alam ko na ang hirap talaga.
Lalo na kapag kaharap mo siya. Kaya lagi kong pinapaalala, patay na iyung tunay
kasi kung siya iyung tunay, hindi ka niya kakausapin na may ngiti sa labi.
Nakakapani-”
Biglang tinigil ni Randolf
pagsasalita.
“Nakaharap mo na ba siya?” tanong ko.
Tumango lang si Randolf. Binigyan ko
siya ng nagtatanong na tingin. Parang higit pa doon iyung nangyaring paghaharap
nila.
Umiwas na lang ng tingin si Randolf at
nagpatuloy siya sa pagkain pero hindi ko siya nilubayan ng tingin. “Bakit hindi
mo ituloy ang sinasabi mo? Hindi naman sa interesado ako sa kaniya o ano. Gusto
ko lang malaman bilang, kaibigan mo.”
“Kasi...” Ibinaba ni Randolf ang
pagkain niya sa mesa at lumunok. “Hindi ba pinapasok mo ako sa agency sa tulong
ng rekomendasyon mo? At, natanggap ako. At nalaman ko kung sino ang amo ko. At
iyun ay si...” Hindi na niya itinuloy ang sinasabi pero itinuro na lang niya ang
TV.
Tumingin lang ako sa TV at may
cartoons ang palabas. Pero alam ko ang pinapahiwatig na si pekeng Aulric ang
amo niya.
“Noong una, okay lang,” natatawa
niyang sabi at ginagamit na niya ang kaniyang kamay sa pagpapaliwanag. “dahil,
uy! Iyung amo ko, nakangiti sa amin. Mukhang ayos ito. Mukhang bibigyan niya
ako ng 13th month pay at bonus. Pero nagulat ako nang binanggit na nung amo ko
ang pangalan niya.”
“Mr. Aulric Blaine Lord-Melbone
Harshebroocke Clamor.”
Naiisip ko kung paano nangyari iyung senaryong
sinasabi ni Randolf.
“Sabi ng isip ko,” dagdag pa niya.
“hindi talaga siya si Aulric. Pero iyung pangalan talaga, hindi ba dapat ganito
ang pangalan niya kapag pinalitan ni Aulric ang apelyido niya? Parehas nating
alam kung gaano ka-walanghiya ang tatay niya. Tapos, habang naiisip ko iyun,
napansin niya ako. Tinanong niya ako saka nakangiti siya nang nagtanong. ‘May
problema ka ba?’ sabi niya. ‘Randolf’ dugtong ko kasi nagpakilala kaming lahat
at mukhang hindi na niya naalala. Ako naman, sinagot ko na, wala. ‘Okay’.”
“Nasasalubong mo ba si Tito Henry?”
tanong ko.
“Hindi ko pa siya nakikita. Si pekeng
Aulric, palaging business ang inaatupag kaya siguro wala ng panahon sa ama.
Alam mo ba na nag-gate crash siya sa birthday party ni Kristel?”
Tumingin lang ako ng diretso sa aking
kinakain. Gate crash sa birthday party ni Kristel? Ano kaya ang reaksyon niya
doon?
Bumukas na naman ang pintuan at niluwa
nito sa Colette at si Felric. Bahagyang nagulat naman si Colette kung sino ang
kaharap ko.
“Ninong Randolf,” tuwang-tuwa na sabi
ni Felric na tumakbo agad papunta sa kaniya at kumandong.
Natuwa naman din si Randolf nang umupo
na ang inaanak. “Ay! Umupo agad sa kandungan ko ahh. Halika, kain tayo.”
Akmang isusubo na ni Randolf ang
spaghetti sa bibig ng anak ko nang sumigaw si Colette. “Felric!”
Nagulat kaming lahat sa sigaw niya.
“Why mommy?” tanong nito na
naguguluhan.
“Come here.” Pinababa niya ang anak ko
at hinawakan ang kamay. “Let's wash your hands first bago ka kumain.”
Sumunod naman ang anak ko at pumunta
marahil sa banyo. Napailing na lang ako sa ginawa ni Colette.
“Randolf, pasensya na,” paghingi ko ng
tawad. “Mukhang hindi pa ata palagay ang loob sa iyo ni Colette.”
Nakita kong mapait na ngumiti si
Randolf. “Okay lang iyun Boss.”
Wala na akong masabi para gumaan pa
ang pakiramdam ni Randolf. Nagulat naman kami saglit nang may teleponong
tumunog. Nanlaki ang mata ni Randolf nang nakita niya kung ano ang meron sa
phone niya.
Sinagot kaagad nito ni Randolf at
pinindot ang loudspeaker. “Hello boss.”
“Ahh! Randolf, tamang-tama at sinagot
mo kaagad,” sabi ng pekeng Aulric.
Nanlaki ang mata ni Randolf dahil may
ginawa siyang mali. Nakaugalian kasi ni Randolf na i-loud speaker ang mga tawag
na matatanggap niya.
Akmang sinubukan ni Randolf na
tanggalin ang loud speaker ng phone nang pinigilan ko siya sa pamamagitan ng
paghawak ng kaniyang pulsohan. Umiling na lang si Randolf at tahimik na
nakipag-away sa akin. Nilabanan ko din ang mga tingin niya, pero sa huli ay
natalo siya.
“Randolf, andyan ka pa ba?” nayayamot
na tanong nung pekeng Aulric.
Ibinaba ko na lang ang tingin ko para
senyasan siya na kausapin iyung pekeng Aulric.
Nagpakawala na lang ng hininga si
Randolf. “Boss, pasensya na. May ginawa lang ako saglit.”
Rinig sa telepono na bumuntong si
Aulric na peke. “Well, mabuti naman at wala pa akong sinasabi na
napaka-importanteng bagay,” sabi niya ng mabilis at sa mababang tono. Biglang
naging iba ang boses niya at bumalik ang pagiging boss niya. “Makinig ka. Gusto
kong mag-organize ka ng isang grupo para kidnapin si Chris. Gusto ko ng anim na
tao at mamili ka sa mga tauhan natin. Gusto mo bang ikaw na ang magplano kung
paano gawin ang kidnapping?”
Nagkatinginan na lang kami ni Randolf.
Ano daw?
“Boss, k-kidnapping?” pautal-utal na
tugon ni Randolf.
“Oo. Pero huwag kang mag-alala. Wala
tayong papatayin o ano, walang tatanggalan ng lamang-loob o ano, at mas lalong
wala tayong hihingan ng ransom. Napakayaman ko na para manghingi ng ransom. At
higit sa lahat, wala tayong gagawin na illegal,” paliwanag niya.
“Pero b-boss, ano ang ipapaliwanag ko
sa mga tauhan ninyo? At hindi po ba dapat, sa kanang-kamay po kayo magsabi
niyan?” nag-aalalang tanong ni Randolf.
“Wait, wala pa pala akong
kanang-kamay?” Parang nag-isip pa saglit si pekeng Aulric. “'di ikaw na lang.”
Hindi ako makapaniwalang tiningnan si
Randolf. Si Randolf naman ay mas lalong naguguluhan sa mga nangyari. Hindi siya
makapakiwala dahil siya na ang kanang-kamay ni pekeng Aulric.
“Boss?” ang nasabi na lang ni Randolf.
“Ano? Hindi ka pa ba pumapayag? Tataas
sweldo mo kapag ganoon.” Humaginit ang pekeng Aulric tapos biglang naglabas ng
maingay na static iyung phone.
Tahimik na inudyukan ko si Randolf na
pumayag. Nakipag-away na naman siya sa akin dahil mukhang marami siyang
iniisip. Baka mga bagay na, paano kung...
“Ugh! Tama ba iyung pagkakalagay ko ng
mantika?” rinig naming sinabi ni pekeng Aulric habang tahimik pa rin kami na
nag-argumento ni Randolf.
Humugot ulit ng malalim na hininga si
Randolf. “Sige, Boss. Pumapayag na ako.”
“Good. Bueno, dalian mo at magplano ka
na. At sabihin mo sa akin ang mga plano mo para mabago ko sa huling segundo.
Tandaan mo. Wala tayong ilegal na gagawin. Klaro ba tayo?”
“Klaro boss.”
Kaagad na ibinaba nung pekeng Aulric
ang tawag. Masaya naman akong tumingin kay Randolf dahil, na-promote na siya!
Habang ang tao mismo ay hindi alam kung matutuwa o malulungkot.
“I-report mo sa akin ang mga ginagawa
niya,” nasabi ko na lang nang masyado nang tahimik. Tumayo na ako at bumalik sa
aking mesa.
“Para saan pa?” sabi nito sa sarili
niya. “Boss, hindi siya si Aulric.”
“Pero ang ginagawa niya ay siguradong,
kasiya-siya,” sabi ko habang itinataas ang kamay ko sa magkabaliang dulo,
ka-lebel sa balikat ko. “Imagine. Kidnapin ang isa sa mga sikat na artista ng
bansa? Tsaka Randolf, hindi naman sa pagnanasaan ko iyung tao. Gusto ko lang
makarinig ng mga nakakatuwang bagay na ginagawa niya. Sigurado naman akong
hindi lang iyan ang nakakatawa sa mga ginawa niya.”
Hindi maipinta ni Randolf ang kaniyang
mukha nung nagsalita. “Nagbigay talaga siya ng regalo kay Kristel nung nag-gate
crash siya,” sabi niya sa mesa.
“Tsaka, maliit na bagay lang naman
itong hinihingi ko.” Inilagay ko ang aking mga kamay sa mesa at bahagyang
inilapit ang ulo ko sa kaniya na para bang may sikreto kaming dalawa na kami
lang ang makakaalam. Oo naman. Sikreto namin itong dalawa.
Bumuntong-hininga na lang si Randolf.
“Sige, Boss.” Parang nagdadalawang-isip pa siya kung tama na iyung ginagawa
niya.
Bigla naman akong nakaramdam ng
kaunting guilt sa ginagawa ko. Sa saglit na oras, parang gusto kong bawasan
iyun.
“Huwag na. Ako na ang magliligpit
niyan,” sabi ko sa kaniya habang nililigpit ang pinagkainan namin.
“Okay lang iyun, Boss. Palabas na rin
naman ako,” tugon niya habang nagliligpit.
Habang naglilinis siya, napansin kong
hindi pa rin bumabalik si Colette at Felric. Saan sila naghuhas ng kamay? Sa
Edsa?
“Una na ako,” paalam ni Randolf
dala-dala ang mga niligpit niya.
Pinindot ko ang isang buton ng
intercom. “Flor, si Colette?”
“Saglit lang sir,” tugon ng kabilang
linya.
Tumayo muna ako at tumingin sa malinaw
na pader sa likod ko. Sa pagtingin ko sa pader ay nakita ko ang paboritong fast
food chain ng anak ko. Tumunog naman ang telepono makalipas ang ilang segundo
at kaagad kong pinindot ang buton.
“Lumabas na po sila, sir.”
Napailing na lang ako. Binuksan ko ang
aking tablet at tiningnan ang schedule ngayong araw.
Sa labas ng building ay naglakad ako
ng mga ilang metro saka pumasok sa isang fast food restaurant. Nakita ko kaagad
si Felric at Colette na tuwang-tuwa. Humugot ako ng malalim na hininga at
lumapit sa dalawa. Napansin naman kaagad ako ni Felric.
“Daddy!” tuwang-tuwa na sigaw niya.
“Hey, baby,” ngiti ko sabay hinalikan
ang pisngi niya. “Nandito lang pala kayo. Akala ko, naghugas kayo ng kamay sa
Edsa?” Umupo ako sa upuan katabi niya.
Umiling na lang si Colette. “Felric,
laro ka muna sa slides,” baling niya kanan niya kung saan iyung slide.
“So, ano ba ang problema kay Randolf?”
Nilagay ko ang aking kamay sa magkabilang bisig.
“Zafe-”
“No,” marahang pagputol ko sa sinasabi
niya. “Ayokong marinig ang mga dahilan mo. Iyung usual na galing sa skwater si
Randolf, at baka dinadala niya sa katawan niya iyung mikrobyo sa skwater. Baka
naman tatay ni Felric si Randolf at hindi ko lang alam.”
“God, no!” disgustong balik niya.
“Kaya nilalayo ko ang bata sa kaniya dahil it's for the best.”
“At naisip mo ba ako sa best ni
Felric? Colette, ako nga, hinahayaan ko na gawin niyong makeup experiment ang
anak ko.” Ninakawan ko ng tingin si Felric na patuloy pa rin na naglalaro.
“Kahit na ako ay hindi talaga komportable sa ginagawa ng mga kaibigan mo,
hinahayaan ko kayo dahil masaya ka, masaya si Felric. Maging patas ka naman sa
akin.”
“Okay na din naman sa akin kung
mahawakan ni Randolf iyung bata. Kasi siya ang ninong. At ano na ang magagawa
ko para mabago ang estado na iyun? Ang sa akin lang, hindi, talaga, ako
komportable.” Habang nagsasalita siyang, parang nahihirapan siya na sabihin ang
iniisip niya.
Diretso ko lang siyang tiningnan.
“Wala pa rin akong nakikitang pagbabago doon sa sinasabi mo.” Lumapit ako ng
kaunti at ibinaba ko ang boses ko. “May ginawa bang masama ang tao sa iyo?
Minolestya ka ba ni Randolf?”
“Zafe, kung ginawa niya iyan, sa
tingin mo ba ay makakasalamuha mo pa ba iyung tao?”
Umayos ulit ako ng upo. “Ehh, iyun
nga. Makakasalamuha mo pa iyung tao dahil ninong siya ni Felric at kaibigan ko.
Sa tingin mo ba ay uupo lang ako habang lantaran kayong nag-iiwasan?
Lalong-lalo na at asawa kita. Si Ricky nga...”
Bigla na lang akong napatigil. Kasunod
ng pagtigil ko ay ang pagbigat ng kalooban ko. Sa gitna ng pagtigil ko, tumunog
ang phone ko hudyat na ilang minuto na lang at may meeting ako.
“Alam mo, kung hindi kayo
magkakasundo, maghiwalay na lang tayo,” sabi ko at tumungo kay Felric sa
palaruan para bigyan siya ng halik sa noo tsaka nagpaalam.
Colette's POV
Napanganga lang ako nang sinabi niyang
maghiwalay na lang kami kung hindi kami magkakasundo nung kaibigan niyang
skwater. Nagpakawala na lang ako ng hininga na hindi ko namalayang pinipigil
ko. Napakababaw naman na rason iyun. Ehh, sa ayaw ko nga makisalamuha sa
skwater na iyun. Umiling na lang ako. Maghihiwalay na ba kami dahil doon?
Ilang minuto ang lumipas ay dumating
na si Isabela suot-suot ang mga designer, items. Iyung straw hat niya na
pang-summer, gucci na handbag, hindi ko kilalang designer ng sun glass, mukha
kasing pare-pareho lang sa akin ang mga sun glasses. At sapatos na medyo mataas
ang takong na gawa ni Louie Vuiton. Bongga iyung entrance niya dahil siguro pinapakita
niya ang bagong manicure na daliri niya. Teka, iyung high heels ba iyung Gucci
then Louie Vuiton iyung bag? Nakakaloka magsaulo.
“Hi Colette,” bati nito sa akin.
Tumayo ako at nakipagbesuhan sa
kaniya. Uupo pa sana siya sa upuan ni Felric nang pinigilan ko siya.
“Ooops! Huwag diyan sis. Ayoko
makipag-away sa anak ko,” sabi ko sabay buntong-hininga.
“Ay! Oo nga pala.” Lumipat siya sa
tabi ko. “Ohh? Anong problema at nagpakawala ka ng deep breath?”
“Well, nag-away na naman kami ni Zafe
tungkol sa skwater niyang friend. Ngayon, nagtatangka na makipaghiwalay siya sa
akin kung hindi ako makikipag-ayos.”
“Hi Tita Isabela,” sigaw ni Felric sa
loob ng slide at kumaway.
Kinawayan din siya ni Isabela saka
inilagay sa mesa ang straw hat niya at ang glasses niya. “Ay! Makipag-ayos ka,”
diretso niyang sabi. “Ano ba naman iyan friend? Siguradong gagawin niya iyun
dahil hindi ka friendly sa mga kaibigan niya. Tsaka, ano ba ang mawawala sa iyo
kapag nakipag-ayos ka? Pwede naman makipag-ayos ka lang para hindi ka hiwalayan
ng asawa mo. Then, huwag mo na siyang pansinin for the rest of your life.”
“Ninong siya ni Felric,” tugon ko saka
inikot ko ang aking mata.
“Ay! Bakit naman? Uhaw ba sa atensyon
iyung tao?”
Kumuha ako ng fries sa mesa. “Ayoko
lang kasi na maimpluwensyahan ng anak ko. Mamaya, kung ano ang ituro niyan
habang hindi ako nakatingin. Si Zafe pa naman, parang tanga na okay lang sa
kaniya ang lahat. At baka naku! Gamitin pa ang anak ko para manghingi ng pera
tapos sila ang makinabang.”
Nag-aalalang tiningnan ako ni Isabela.
“Nako! Oo nga. Baka ganoon ang mangyari. Kaya lang, hindi ganoon iyung ninong.
Iyung kaibigan nung ninong, pwede pa.”
“Teka, kanino ka ba kampi?” naiirita
kong tanong.
Kumuha din siya ng fries sa mesa.
“Walang kampihan dito ‘day. Ang sa akin lang, girl, si Zafe iyan. Kung hindi
lang siya kasal sa iyo, maraming magkakandarapa na magpa-anak diyan. Kaya kung
ako sa iyo, makipag-ayos ka doon sa ninong. Hindi ka naman siguro minomolestya
nung tao para pandirihan mo siya.
Bigla akong nakaisip ng magandang
ideya. Binabaan ko ang aking boses. “What if mag-panggap ako na minolestya
niya? Siguro kapag ganoon, makikinig sa akin si Zafe at ilalayo na niya ito sa
kaniya?” Bumilog ang aking bibig sa aking nasabi.
Bumilog din ang bibig ni Isabela.
“Magandang ideya din iyan,” halos pabulong niyang sabi. “Kaya lang ay hindi
maniniwala si Zafe sa iyo. Baka kapag nagkasuhan, si Zafe pa mismo ang magbigay
ng lawyer diyan. Natandaan mo na natokhang iyun? ‘di ba nagising si Zafe sa
kalagitnaan ng gabi para lang bigyan ng abogado iyung tao?”
Nanlaki ang mata ko at tiningnan ng
masama ang kausap. “At bakit hindi maniniwala si Zafe? Asawa niya ako.”
Napangiwi si Isabela. “Ikaw nga ang
asawa. Pero maniniwala siya doon sa tao dahil kilala niya ito. Mabait, masipag,
pumuti sa aircon, habulin ng mga babaeng mayayaman.”
Ako naman ang napangiwi sa sinabi
niya. “Habulin ng mga babaeng mayayaman? Hindi naman kagwapuhan iyung tao.”
“May asawa ka kaya bulag ka. Kahit si
Lee Min Ho na dumaan sa harap mo noon, hindi mo nga napansin, or pinansin.”
Inalala ko ulit ang mukha ni Randolf.
Sa gitna ng pag-iisip, humarap ng upuan si Isabela. Hinawakan niya ang dalawa
kong kamay at humarap din ako sa kaniya.
“Alam mo, hindi sa kinakampihan ko
iyung ninong. Ikaw ang kinakampihan ko dito. Pero kasi Colette, iyang iniisip
mo, nag-iisip ka ng mga bagay-bagay para makipaghiwalay sa iyo iyung tao.”
“Sa ayaw ko nga kasi makasalamuha
iyung tao. At si Felric.”
“Wala na tayong magagawa doon.” Nakita
kong gumilid ang tingin ng mata ni Isabele habang nagsasalita. Marahil ay
binabantayan din si Felric. “I tell you what. Ganito ang gawin mo. Pagkatapos
mo mag-sorry, limitahin mo na iyung pakikipag-ugnayan sa tao. At hindi mo na
mamamalayan na nag-e-exist siya sa buhay mo. Basta si Felric, nakikita mo. At
si Zafe, nasa bisig mo. Lahat, panalo!”
Mahinang pumalakpak si Isabela na para
bang isa siya sa mga nag-e-explain ng mechanics kung paano manalo ng isang
milyong piso sa isang variety show. Sumubo na naman siya ng isang french fries
habang ako ay nag-iisip kung magandang ideya ba ang sinasabi kiya. Kung
tutuusin, maganda namam talaga ang ideya niya. Ako nga lang ang problema kung
paano ko iyun i-execute. Kailangan kong pag-aralan iyun kung paano.
Bigla naman nawala ang ngiti sa mukha
niya at napalitan iyun ng pag-aalala. “By the way, I'm sure na nakita mo na sa
Facebook mo, Twitter, Instagram ang isang balita?”
Nawala din ang ngiti sa labi ko.
“Nakita ko. Si Aulric ba?”
“Pekeng Aulric,” pagko-correct niya.
“Yeah. Whatever. Wala namang
pinagkaiba.”
Nanlaki ang mata ni Isabela. “Kung
walang pinagkaiba, magdi-divorce kaagad si Zafe sa iyo.”
“Whatever. Ang sinasabi ko, sa akin pa
rin naman si Zafe. Tsaka ibang tao iyung nasa screen. Hindi iyung mismong
Aulric. Bakit? Tingin mo ba, papakasalan kaagad ni Zafe iyung pekeng Aulric na
iyun dahil Aulric ang pangalan niya? Na-inlove siya doon sa Aulric na Aulric at
hindi sa Aulric na iba ang mukha pero Aulric ang pangalan. ‘day, kung dapat
ma-threatened ako dahil Aulric ang pangalan niya, mas nakakatakot pa kapag
iyung Aulric mismo ang...”
Sa malinaw na pader ng restaurant,
isang nakakapangilabot na bagay ang aking nakita. Nakita ko ang tunay na Aulric
na nakatingin sa akin. Walang buhay ang tingin nito sa aking mata. Pero kung
nakatayo siya diyan, mukhang buhay na buhay talaga.
“Girl...” Pinatunog ni Isabela ang
kaniyang daliri sa mukha ko.
Panandalian akong na-distract at
tumingin ako kay Isabela.
“Girl, bakit parang nakakita ka ng
multo?” nag-aalalang tanong ni Isabela.
Tumingin ulit ako sa malinaw na pader
kung saan ko huling nakita si Aulric. “For a moment, parang nakita ko iyung
tunay na Aulric sa bintana.”
Mabilis na lumingon si Isabela sa
bintana na tinitingnan ko. Wala na doon si Aulric nang tumingin ulit ako.
Humarap ulit sa akin si Isabela at tumingin saglit sa slide para alamin kung
naglalaro pa rin si Felric.
“Nako! Guni-guni mo lang iyan.
Pinag-uusapan kasi natin iyung, kapangalan niya,” nasabi na lang ni Isabela.
“Mommy, uwi na tayo,” pakiusap ni
Felric na umupo ulit sa upuan niya kanina para kainin ang natitirang fries.
“I'm so tired na.”
Bumaling sa kaniya ang lahat ng
atensyon ko. “Let's go?”
Tumango-tango si Felric.
“O siya. Hindi na kita aabalahin,”
wika ni Isabela na naghahanda ng umalis. “May appointment pa ako na pupuntahan.
Mag-ingat ka.”
“Ikaw din,” paalam ko.
Tumayo kaming dalawa at nagbeso-beso.
Hinawakan ko sa kamay si Felric at sabay-sabay kaming lumabas. Nang lumakad na
si Isabela sa isang direksyon, tumingin naman ako sa pader kung saan ko nakita
si Aulric.
“Let's go, Mommy,” untag ni Felric sa
akin.
Umiling na lang ako at nagpakawala ng
malalim na hininga. Lumakad na ako papunta sa building nila Zafe para puntahan
ang sasakyan.
Randolf's POV
Pumasok ako sa condo ni boss-pekeng,
Aulric. Na naguguluhan sa nangyayari. Gusto niya na ako ang magiging
kanang-kamay niya gayong, may mas bagay pa sa posisyon ko. Si Alexander ay isa
sa mga tauhan ni Aulric. Malaki ang kaniyang pangangatawan, bihasa sa
pakikipaglaban, at mas matagal siyang naninilbihan kay boss-pekeng, Aulric.
Mukhang matagal akong masasanay nito na tawagin siyang Aulric na wala ang ibang
mga titulo.
Anyway, si Alexander ay hindi isang
Pilipino, pero marunong siya magsalita ng tagalog na hindi man lang
nagpapahalata na isa siyang dayuhan. May kayumanggi din siyang balat at maitim
ang kaniyang buhok kagaya sa mga tipikal na Pilipino kaya hindi mo mahahalatang
hindi siya taga-rito. Siguro, nakatira siya malapit sa ekwador ng ating mundo.
Wala kasing pinagkaiba sa kutis ng katawan ang mga taong nakatira malapit sa
ekwador ng mundo maliban lang sa pagsasalita ng lenggwahe. Tahimik siya at
nakakatakot. Laging may suot siyang shades kahit saan man siya magpunta. Siguro
may kundisyon siya sa mata kaya lagi siyang naka-shades.
“Boss?” tawag ko sa kaniya nang
nakapasok ako at nadatnan na walang tao sa loob.
“Huwag kang maingay. Natutulog siya,”
sabi nung boses ni Alexander na nanggaling sa kung saan.
Tumungo ako sa sala at umupo sa
mahabang sofa. Ibinaba ko ang aking bag sa sahig at naglabas ng ilang papel.
Mula sa kusina, nagpakita sa akin si Alexander na naka-tank top lang at shorts,
at may hawak na isang tasa ng kape sa kaniyang mga kamay. Mukhang off niya
ngayon.
Ibinaba niya ang mga hawak na kape,
ang isa sa tapat ko, at iyung isa ay sa tapat ng pang-isahan na upuan kung saan
siya uupo.
“Congratulations nga pala,” bati niya.
“Narinig kong na-promote ka na.”
Napakamot ako sa aking batok habang
naglalabas pa ng papel. “Umm, salamat?” hindi ko siguradong tugon. “Dapat nga,
ikaw iyung kanang-kamay niya. Ikaw nga at iyung grupo mo dito iyung ano,
nakikipagbakbakan sa mga tauhan ni Harris.”
“Kesa naman kayong mga walang
experience ang iharap, ‘di ba?” Sumipsip siya sa kaniyang kape.
“Wala namang nasaktan sa grupo niyo,
‘di ba?” maingat na tanong ko sabay abot doon sa kape na nasa coffee table.
Nag-isip saglit si Alexander. “Mga
ilang buto din,” sagot niya. “By the way, kumusta na iyung plano?”
Tumingin ako sa mga papel na nakalagay
sa mesa. “Hindi ko alam kung gagana dahil wala akong experience sa ganoon.
Kargador lang naman sa palengke ang dati kong trabaho.”
“Pero meron?”
Tumango-tango ako. “Oo, meron.”
“Saan mo nakuha iyung ideya?”
“Sa show ni Coco Martin. Chloroform sa
mukha, ipasok sa van.”
Naguluhan si Alexander sa sinasabi ko.
“Sino si Coco Martin?”
“Iyung bida sa Ang Probinsyano. At
hanggang ngayon ay hindi pa tapos.”
“Ahh! Sa The Brothers.”
Ako naman ang naguluhan sa sinasabi ni
Alexander. “Anong The Brothers?”
“Iyung show.”
Hindi ko ma-gets iyung ipinaparating
niya. “Ahh! Oo,” nasabi ko na lang.
“Well, iyung mga action show sa
Netflix ay hindi naman malayo sa totoong buhay. Sino-sino nga pala ang gagawa?”
“Sa kidnapping part, ikaw?” hindi ko
siguradong sabi. “Tapos iyung the rest, dalawa sa grupo namin.”
Tumango-tango lang si Alexander habang
iniinom iyung kaniyang kape. Ako naman ay tiningnan lang ang outline ng plano.
“Feeling ko talaga, illegal itong
ipapagawa ni boss,” sabi ko nang matagal ko nang tinitingnan ang plano.
Tahimik lang si Alexander na sinipsip
ang kape. Maya-maya ay ipinahinga na niya ang kaniyang ulo at mukhang ipinikit
na niya ang kaniyang mata.
“Oo nga pala Alexander. Hindi ba off
mo ngayon? Bakit hindi ka, lumabas?” Tinuro ko ang pintuan palabas.
“At ano naman ang gagawin ko?” tanong
niya habang nakapikit pa rin ang mga mata niya siguro.
“Ewan ko. Mga bagay na makakapagpasaya
sa iyo?” subok ko.
“Hmm, ano ba ang meron sa labas?” sabi
niya sa kaniyang sarili. “Botique, kainan, building, bar, hindi ako mag-e-enjoy
sa mga lugar na ganoon.”
“Hindi ko sinasabi na mag-enjoy ka
malapit dito. Bakit hindi ka pumunta sa mga malalayong lugar? Libutin ang
kalsada ng Edsa, pumunta sa MOA...” Nag-isip pa ako ng mga bagay na makikita sa
labas.
“Maganda sana kung may kasama ako.”
“Iyung mga ka-grupo mo?”
“Gusto lang ng mga iyun ay
magpakalasing.”
“Bakit hindi ka maghanap sa labas?”
subok ko ulit. “I'm sure, kapag sinabi mong foreigner ka, itatapon ng mga babae
ang kanilang sarili sa iyo.”
“Or ikaw ang sumama sa akin.”
Nagulat ako sa inaalok niya. “Bakit
naman?”
“Taga-rito ka sa bansa na ito.”
“At ikaw ba, hindi?”
“Nalibot ko na ang Pilipinas pero
hindi maiaalis ang katotohanan na dayuhan ako. Ikaw, taga-rito ka. Baka may
bagay ka na alam mo na hindi ko alam. Alam mo na?” Inubos na niya ngayon ang
laman ng tasa.
Nag-isip pa ako kung anong mga bagay
ang sa tingin ko na bago sa kaniya. “Basketball?”
Nag-isip din si Alexander saglit.
Inangat niya ang kaniyang ulo. “Pwede. May bola ka ba diyan?”
Biglang may ideya na pumasok sa utak
ko. May makikipaglaro ba ng basketball sa taong ito? At tsaka may court ba sa
paligid?
“I have a better idea,” sabi ni
Alexander na tumayo bigla. “Mag-antay ka sa baba.”
May kinuha siya sa kaniyang bulsa at
ihinagis ito sa papunta sa akin. Nasalo ko naman ito pagkatapos ay nawala na
siya sa sala. Niligpit ko muna ang mga kape namin at itinungga ko ang kape na
medyo mainit na lang. Ang sarap ng kape.
Ang mga plano, inipit ko na lang sa
gitna ng coffee table gamit ang vase na nasa gitna pagkatapos ay bumaba na ako
ng parking lot.
Pagkabukas ng kotse, naghintay pa ako
ng ilang saglit bago pa dumating si Alexander. Saan ba kami pupunta ni
Alexander? Maya-maya ay hindi ko na namalayan na nakapikit na ako dahil sa
lamig ng kotse.
Pagkadilat ng mga mata ko, umaandar na
iyung kotse. Kinusot ko ang aking mata para makita ng mas malinaw ang labas.
Hindi ko alam kung nasaan ako pero mukhang nasa Maynila pa rin ako.
“Baliktad iyung naging epekto ng kape
sa iyo?” tanong ni Alexander na nagmamaneho ng sasakyan.
Nag-unat-unat ako at humikab. “Walang
epekto sa akin iyung kape. Ewan ko kung bakit.”
“Ahh! Sa metabolism mo iyan. Iba-iba
nga talaga ang tao,” sabi niya sa kaniyang sarili. “Nandito na tayo.”
Tumingin ako sa harapan. Huminto kami
sa isang building na mukhang may limang palapag. Iyung sa ground floor na
building, 1/3 ng building ay computer shop. Ang isa pang 1/3 naman ay kainan.
Sa natitira ay may nakahilerang mga motor na pare-parehas ang kulay. May mga
papasok at meron ding palabas.
Lumabas kami ng kotse ni Alexander at
pumasok sa parteng may computer shop. Mukhang magko-computer lang pala kami.
Pumunta si Alexander sa counter kung
saan may itinanong siya sa bantay. May itinuro naman ang bantay na mukhang
sinasabi niya na diretso lang at umakyat sa hagdan.
“Tara,” tingin ni Alexander sa akin.
Nang umakyat kami sa pangalawang
palapag, ibang bagay naman ang mga narito. May mga maliliit na pigura ng kung
anong karakter ang naka-display sa pinakatuktok ng pader, sa loob ng parang mga
malilinaw capsule. Ang nakilala ko lang na karakter ay si Sun Goku sa Dragon
Balls. Sa ibaba naman ng mga pigurang ito ay bulto-bultong mga maliliit na
karton.
“Nakita ko ang lugar na ito sa
internet,” sabi ni Alexander na nakatayo sa gilid ko at pinagmamasdan ang mga
kahon.
“Ano ang mga kahon na iyan?” turo ko
dito.
“Board game ang mga iyan,” sagot niya.
“Board game? Parang snake and
ladders?”
“Oo, pero mas malaki. Halos kinakain
ang isang lamesa.” Mukhang may napansin sa akin si Alexander. “Hindi ka pa ata
nakapaglaro ng ganito.”
“Patintero at luksong-baka lang ang
nalaro ko sa buhay ko.”
“Boy! Sana may mga matatanda na
naglalaro pa rin ng luksong-baka. Anyway, maglaro na tayo.” Tumungo siya sa
parang receptionist nung lugar na iyun.
“Anong lalaruin natin?” tanong ko nang
sinundan ko siya.
“Dungeons and Dragons. Maganda iyun.
Basta marunong ka lang mag-isip at magiging okay ka,” sagot niya.
Nilaro namin ang board game na
nilalaro ni Alexander. Napakadaming gagawin sa simula pa lang. Ano iyung tauhan
mo, pangalan, itsura, stats? Hindi ko masyadong nasusundan pero ang nakukuha
ko, kapag mas mataas ang numero, mas magaling ka sa bagay na iyun. Lalong-lalo
na kapag gumugulong ang dice. May para kaming tao na nagki-kwento ng ginagawa namin.
Masaya naman ang laro lalong-lalo na iyung mga kalaro namin na iniiba iyung
boses nila kapag nagsasalita. Tapos may mga pagkakataon na kapag mababa ang
bigay nung dice, may nangyayaring masama, tapos tawa lang kami ng tawa. May
biruan pero hindi naman ganoon ka-grabe. Siyempre, hindi namin kilala ang isa't
isa pero masaya kami.
“Okay. Break muna tayo guys,” sabi
nung nagkikwento ng laro namin. “Isang campaign pa ba kayo?”
Napatingin ako sa pambisig na relo ko.
Medyo gabi na. Tumingin lang ako kay Alexander.
“Ikaw, gusto mo pa ba?” tanong niya sa
akin.
“Sana,” sagot ko. “Kaya lang, may
trabaho ako bukas. Tapos, ako pa iyung, alam mo na.”
“Laro pa tayo. Huwag kang mag-alala.
Ako ang bahala.”
Tiningnan ko lang si Alexander na puno
ng pagdududa. Bago pa sa akin ang mga bagay na ito lalong-lalo na pagdating sa
trabaho. Kapag lumiban ka lang ng isang beses, tiyak magagalit ang amo mo.
“Sigurado ka?” tanong ko.
“Ako ang bahala.”
Nagtiwala na lang ako sa sinasabi niya
habang bumabalik sa akin ang mga panloloko na ginagawa ng mga kasama ko habang
nagtatrabaho sa palengke. Kahit kailan, huwag magniwala agad.
“CR muna ako. Saan ba ang banyo?”
paalam ko.
Binigay sa akin nung taga-kwento ang
direksyon ng CR. Nang nasa CR ako ay nagpadala ako ng mabilis na mensahe kay
boss-pekeng, Aulric.
“Boss, mukhang hindi ako makakapasok
bukas. Kasama ko si Alexander ngayon at naglalaro kami ng board game. Okay lang
po ba?”
“Teka, kilala kita,” sabi nung boses
sa likod ko.
Lumingon ako sa likod at may nakitang
nakatayong tao. Parang pamilyar siya sa akin. Pero hindi ko alam ang pangalan
niya.
Bumukas naman ang CR at niluwa nito si
Alexander. Huminto naman siya saglit at tiningnan kaming dalawa.
“Ikaw iyung kaibigan ni Aulric, hindi
ba? Nandoon ka sa lamay niya,” sabi nitong taong kaharap ko. “Ano nga ang
pangalan mo?”
“Randolf,” pagpapakilala ko. “at hindi
ako kaibigan ni Aulric.”
Tumuloy na si Alexander sa isang
cubicle at umihi.
“Kaaway?” hula niya. “I'm sorry. Lahat
kasi ng uri ng tao ay pumunta sa burol ni Aulric. Pati si Kristel. Hindi ko
alam kung bakit.”
“Hindi din. Isa lang naman ako sa mga
trabahador ng nanay niya noon. At nakakasalubong ko si Aulric. Hindi kami
magkaibigan, hindi rin kami magkaaway. Masasabi mong magkakilala lang kami.”
Tumango-tango siya. “I see. Nice to
meet you, Randolf. Ako nga pala si Kurt Lee.”
Naging pamilyar bigla iyung pangalan
niya nang nagkamayan kami. “Iyung nandaya sa kaniya para hindi makapunta sa
ibang bansa?”
“Wala akong ginawang ganoon,” agad na
pagtanggi niya. “Unang-una sa lahat, parang lotto iyun kaya napakababa ng
tyansa na mabunot siya.”
Lumabas sa cubicle si Alexander.
Tumingin siya sa relo at sinenyasan niya ang pintuan at lumabas na siya.
“Naglalaro ka ba doon?” turo ni Kurt
sa pintuan nang kumalas na ang kamay niya.
“Oo. May kasama ako at maglalaro pa
kami ng isa pang campaign,” sagot ko.
Hindi ko maiwasan na mapansin ang
tingin ni Kurt mula ulo hanggang talampakan. Bakit niya ako tinitingnan ng
ganyan? May problema ba?
“Mukhang medyo pumuti ka na mula nang
nakita kita sa burol. How things have changed,” ngiti niya. “Anyway, baka
naabala na kita. Laro ka na doon. Usap tayo kapag may time.”
“Yeah. Ikaw din,” tugon ko. Hindi ko
alam kung ano iyung tinutukoy ko.
Lumabas na ako ng CR. Pagkalabas ko sa
CR ay nakatanggap kaagad ako ng text mula kay boss-pekeng, Aulric.
“Nasa labas kayo ni Alexander? Salamat
naman. Buti at napalabas mo iyang si Alexander. Ang sakit kaya sa mata kapag
laging nasa loob siya ng condo. Anyway, nakita ko na ang plano at ayos lang na
hindi ka makapasok bukas. Wala ka rin namang gagawin bukas at bayad iyun. Ganoon
din si Alexander. Have fun! Enjoy! Mag-ingat kayo,” basa ko sa text niya.
Mas lalo akong hindi mapakali nang
nabasa ko ang text. Pwede akong hindi pumasok bukas at bayad pa iyun. Sisante
na ba ako sa trabaho?
Nang bumalik ako sa mesa, nagpatuloy
na kami sa paglalaro. Sa gitna ng laro ay may mga pagkain kaming natanggap.
Isang mamahaling burger galing sa baba na may kasamang kape, pampagising.
Nagtaka naman ang lahat kung bakit
nakatanggap kami ng burger. Hindi lang ang table namin kung hindi ang iba ring
mesa.
“Umm, guys,” tawag ng receptionist sa
mga atensyon namin. Nakita ko naman si Kurt na nakatayo sa counter ng
receptionist.
“Galing po ang mga burger sa boss
namin. Pasasalamat po ito sa pagtangkilik niyo sa aming café at sana po ay
patuloy niyong suportahan ang café namin. Maraming salamat po.”
Pumalakpak naman ang lahat.
“Salamat Boss Kurt,” sigaw ng isa sa
mga tao sa mesa na nasa likod ko.
Ngumiti si Kurt at kumaway. Siya pala
ang may-ari ng café na ito.
Halos mag-uumaga na nang umalis na
kami ni Alexander.
“Nag-enjoy ka ba?” tanong ni Alexander
sa akin.
“Oo naman. Nag-enjoy ako,” ngiti ko.
“Napakaswerte mo naman sa dice kasi.
Puro critical roll.”
Natawa na lang ako. “Kahit ako, hindi
ako makapaniwala na laging ganoon ang ibibigay nung dice.” Iyung critical roll
na sinasabi ni Alexander, sa laro namin kanina, may katumbas ito na may
magandang mangyayari sa laro na pabor sa amin.
“Anyway, narinig ko kayo kanina na
pinag-uusapan niyo si Boss Aulric,” pag-iba niya sa topic.
“Ahh! Oo. Pero, hindi si Boss Aulric
iyung pinag-uusapan namin. O baka siya nga ba,” magulo na paliwanag.
Kumunot ang noo na tiningnan ako ni
Alexander saglit saka tumingin ulit sa kalsada. “Huh? Hindi ko maintindihan.
Ipaliwanag mo naman.”
“Mahabang kwento.”
“Okay lang. Makikinig ako. Pero huwag
naman masyadong mahaba.”
Humugot ako ng malalim na hininga.
“Well, ganito kasi. Noong sa palengke ako nagtatrabaho, nakilala ko ang mag-ina
na ito. Emma ang pangalan ng nanay, at ang anak niyang si Aulric.”
“Iyung tatay?” putol sa akin ni
Alexander.
“Tarantado,” mabilis na tugon ko.
“Ipagpalagay natin na sa kwento ko, patay na iyung tatay kasi hindi naman
ganoon ka-importante.”
Tumango-tango si Alexander. “Okay.
Wait, iyung sinasabi nung kaibigan mo na lamay ni Aulric, ano iyun?”
“Teka, huwag muna doon sa parteng
namatay na siya. Darating tayo diyan,” pagpapahinto ko sa tanong niya.
“Okay.”
“Anyway, nakakaraos naman sa buhay ang
mag-ina. Nakapagkolehiyo si Aulric, sa Bourbon Brothers University...”
“Private?” tanong kaagad niya na
nagpahinto saglit sa kwento.
Tumango lang ako. “Tapos iyun nga,
hindi ko na alam ang kwento ng buhay niya sa eskwelahan na iyun. Basta isang
araw, nakapatay daw si Aulric ng bata sa school. Nakulong siya.”
“Intense,” bulong ni Alexander sa
sarili.
“And then napatunayan naman na hindi
siya ang gumawa kaya nakalaya siya. Tapos habang nangyayari ang bagay na iyun,
may nabubuo palang pagtingin ang nanay ni Aulric sa benefactor ni Aulric. Iyung
benefactor pala ni Aulric ang isa sa mga dahilan kaya nakapagkolehiyo siya sa
private school na iyun. Hulaan mo kung sino ang benefactor ni Aulric?”
“Wow! Kung makapaghula. Parang
kakilala natin iyung tao na iyun,” sarkastikong sabi niya.
“Parang,” sabi ko.
Nakita kong nanlaki ang mata ni
Alexander habang nagmamaneho. “Oh wait, kilala ba talaga natin? Huwag mong
sabihin iyung boss Aulric natin?”
Umiling ako. “Malapit na.”
“What? Sino? Iyung papa ba niya? Si
Sir Henry?” hula ulit niya.
“Bingo.”
“What?” sabi niya pero mas mahaba. “As
in si Sir Henry talaga?”
Tumango lang ako. “Magpapakasal sana
iyung dalawa. Kaya lang, may masamang nangyari. Namatay iyung nanay, pati din
si Aulric na itinuturing niyang anak, na tanggap din naman siya. Hulaan mo kung
ano ang magiging pangalan ni Aulric kung legal na siyang anak ni Sir Henry.”
“Aulric Blaine Lord-Melbone
Harshebroocke Clamor,” sagot ni Alexander. “So, ano ang ikinamatay nitong
kaibigan mong si, Aulric? Nahuli ba iyung pumatay?”
“Iyung nanay, may pumatay. Hindi pa
rin nahuhuli. Pero si Aulric, namatay siya sa isang aksidente,” kwento ko.
“Wow. Ang sakit nun. So itong Aulric
na boss natin, ampon lang siya or something. Bakit naman kaya iyun ang
ipinangalan niya sa tao?”
“Hindi ko alam. Hindi ko masasabi ang
iniisip ni sir Henry. Siguro, may kung anong bagay si Aulric na nakikita si
Henry kaya pinangalan niya iyung boss natin na ganoon. Pero hoy, huwag mong
ipagkalat iyung kwento ko. Mamaya, may hindi magandang mangyari sa trabaho ko.”
“Huwag kang mag-alala. Safe sa akin
iyang kwento mo. So, ano ang pakiramdam mo na nagtatrabaho ka kay boss ngayon?
Lalong-lalo na at kapangalan siya nung dating kaibigan mo?”
“Siyempre, nagulat ako.” Humugot ako
ng malalim na hininga. “Alam mo, kahit hindi kami magkaibigan nun, miss ko
siya. Bago man lang siya mawala, may gusto sana akong itanong sa kaniya.
Magkaibigan ba tayo?”
“For a moment there, akala ko
itatanong mo kung pwede bang maging kayo,” natatawa niyang sabi.
“May boyfriend iyun, kaya hindi
magiging kami. Tsaka okay na ako sa kaibigan. Alam mo kasi, napakakonti lang
talaga ng kaibigan ko sa buhay na ito. Hindi ako katulad ng iba na may kaibigan
sa kabilang baryo, kabilang siyudad, kabilang bansa. Sa palengke, pili lang ang
mga kaibigan ko. Lalong-lalo na sa high school. Nakikisama, oo. Pero hindi ko
totoong mga kaibigan iyung mga tao. Kung tutuusin nga, mabibilang mo ang mga
kaibigan ko sa kamay. Kaya, mahalaga sa akin ang mga kaibigan ko. Mahalaga din
sa akin na madagdagan ng kaibigan.”
“Tayo ba, magkaibigan ba tayo?”
biglang tanong ni Alexander.
Nagulat ako sa itinanong niya. “Gusto
mo ba akong maging kaibigan?”
“Oo naman. Hindi naman tayo
magkagalit, nag-uusap tayo ng mahinahon, nagtatawanan, hindi sa standards ko
iyun para maging kaibigan mo ako. For the record, enjoy ka namang kasama. At
sigurado ako na iyung mga kalaro natin sa café kanina, gusto ka ding maging
kaibigan. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa iyo noon kung bakit mapili ka
sa kaibigan mo. Pero liligawan kita as a friend.”
“Actually, maraming drug addict sa
amin kaya mapili talaga ako sa mga kaibigan ko,” paliwanag ko.
“Ay, kaya pala! Same! Kahit ako,
magiging mapili sa mga kaibigan ko kung nasa sitwasyon mo din ako.”
Tiningnan ko lang si Alexander habang
nagmamaneho. “Oo, magkaibigan tayo.”
“Back at you.”
Hindi ko alam kung ano iyung sinasabi
niya pero mukhang sinasabi niya na kaibigan niya din ako. Sa hindi ko
maipaliwanag na dahilan, parang may bagay na nawala sa aking kalooban. Naging
magaan ang aking pakiramdam.
Habang nakatingin sa labas ng
sasakyan, na-i-imagine ko ang mukha ni Aulric na nakangiti sa akin at sinagot
niya ang tanong ko ng...
“Oo naman, Randolf. Magkaibigan tayo.”
ITUTULOY...
omg next chapter plsss😭😂
ReplyDelete