Kung Kaya Mo Akong Mahalin 4

Chapter 4

-Yuri-

                Pagkatapos kong kumain sa canteen, dumeretso na ako sa pinakaayaw kong subject sa lahat ng courses ko.  Ito kasi ang kaisa-isang programming course na kinukuha ng lahat ng estudyante ng engineering.  Nakakatawa man sa karamihan pero hindi ako marunong gumamit ng computer!   

Hindi ako nagkaroon ng interes na matuto sa computer dahil ang focus ko talaga ay sa pag-tetrain at pag-aaral.  Kapag me reports sa mga requirements, laging sulat kamay lang ang aking isinasubmit.  Hindi naman tumututol ang aking mga naging instructor dahil ang aking sulat kamay ay maihahalintulad na sa mga printed reports.  Ung iba nga ay mas gusto pa ito dahil tiyak na hindi lang basta basta ginaya. 

Bakit ko kinuha agad ito?  Me narinig kasi ako nung registration na marami raw bumabagsak sa course na ito.  Ako, na walang computer sa bahay at walang kaalam alam tungkol dito, malamang sa oo na bumagsak ako.  Ayoko namang madelay sa pag graduate kaya kinuha ko na para kung mahulog nga ako ay at least pede pa akong kumuha next semester.  Hindi ko pa nararanasang bumagsak sa klase pero sa tingin ko naman maiintindihan ni ina kung ibabagsak ko itong course na ito. 

Hindi naman magiging problema ito dahil kung tutuusin advance na ako sa aking courses.  Palagi akong kumukuha ng summer classes para sa huling semestre ko ay hindi maging mahirap para sa akin. 

Halos unohin ko naman lahat ng aking mga engineering na subject na naging dahilan na rin kung bakit kilala na ako sa buong college namin.  Bibihira kasi ang nakakakuha ng ganoong grado kaya naman hindi nila ako makalimutan.  Idagdag pa ang aking anyong hapon at pagiging introvert, talagang kilala na ako sa college namin kahit nang mga hindi ko naging kaklase.  

Pag pasok ko sa computer room na aming magiging classroom sa course na ito, pumili ako ng isang upuan sa likuran.  Ilang sandali pa ay nagsidatingan na rin ang aking mga classmates at ang aming instructor. 

“Ako nga pala si Engr. Andy Ramoso.  Ako ang magiging instructor nyo sa laboratory part ng course na ito” ang kanyang panimula.  “Bilang panimula, ipakilala nyo ang inyong sarili.” 

“Ok class, group yourself into two” ang kanyang tinuran matapos na lahat kami ay magpakilala.  “Your chosen partner will be your companion until the end of the class.  Bawat meeting natin, meron tayong exercise.  The output of the exercise will be a program that will be named after you and your chosen partner.  Sa makatuwid, galingan nyo ang pagpili sapagkat ang pagbagsak ng isa ay pagbagsak na rin ng isa sa mga exercises.”

  Dali-dali namang nagsi tayuan ang aking mga classmates para humanap ng kapareha at pumili.  Halos lahat sila ay magkakakilala at ako naman ay kilala sa pagiging suplado at introvert dahilan upang walang umaya sa aking maging kapareha.  Hindi ko rin naman magawang makipag-usap para makahanap ng kapareha dahil alam kong magiging pasanin lang ako ng partner ko.

“O Mr. de Leon bakit wala ka pang kapareha?”, ang napansin ng aming instructor matapos makita lahat ay may partner na.  “Ok don’t worry, baka meron pang pumasok na absent ngayon next meeting.  Pero kung wala talaga, baka mag-isa ka na lang sa isang unit.”

‘Patay, siguradong bagsak na ako nito’ ang tangi ko na lang nasabi sa aking sarili sa kung saka-sakaling mag-isa nga ako sa isang computer unit.

Nasa ganoon akong pag-iisip ng may biglang kumatok sa aming classroom.  Napangiwi na lang ang aming instructor habang binubuksan nya ang pintuan at iniluwa ang isang kakamot kamot sa ulong lalaki. 

Nabulabog naman ang ilan dahil ang nasa pinto ay isa sa sikat na pigura ng aming eskuwelahan.  Si Keith ang College Rep namin sa Student Council.  Bukod kasi sa pagiging aktibo sa student council, hinahangaan rin siya ng karamihan dahil sa angking taglay na kakisigan.  Isa kasi siyang perpektong halimbawa ng tall, dark and handsome. 

Miyembro rin siya ng tinatawag sa iskuwelahan na ‘campus royalty’.  Mga taong binubuo ng apat o limang estudyante na bukod sa may angking kakisigan, ay masasabing pinakamayaman na mag-aaral sa buong unibersidad.  Sa mga miyembro nito, dalawa lamang ang nakita ko na at kasama na nga dun si Keith. 

Katulad ng nakasanayan, ibinaling ko na lang ang aking paningin sa isang lugar matapos siyang makita ng panandalian.  Isa rin kasi siya sa hinahangaan ko sa campus kaya dapat mag-ingat.  Mahirap na at baka may makahalata. Katulad ng nakagawian, ikukwento ko na lamang ulit kay ina mamaya.

Hindi ko na napakinggan ang usapan nila ni Sir.  Bahagya na lamang akong nagulat ng mapansin kong ang tinutumbok nito ay ang upuang katabi nung sa akin. 

Binulungan pa niya ako ng makaupo sa tabi ko ng, “Hi partner.  Ako nga pala si Keith Sarmiento.  Ikaw na ang bahala sa exercises natin, ha?” ang nakangiti nyang bati sa akin.

-Keith-

                Patay! 

Napasarap ang kuwentuhan naming magbabarkada ng mapansin kong lampas ala-una na ng hapon.  Mayroon nga pala akong klase sa computer room ng college namin ng 1 PM.  Hindi pa naman basta basta ang attendance  dahil once a week lang iyon.  Kaya kahit first day ng klase kailangan kong pumasok.  Mahirap ng maforce drop dahil sa excessive absences.  Alam ko kasing maraming pagkakataon na baka hindi ako makapapasok dahil sa pagiging busy sa student council at sa orgs ko.

Ako nga pala si KEITH PAUL ROXAS SARMIENTO, 19.  College representative ng engineering.  Laging busy sa extracurricular.  Wala at nawalan ng girlfriend dahil sa pagiging busy.  Pa’no ba naman, ikaw na ang College Rep., ikaw pa ang head ng tatlong organizations, ewan ko lang kung hindi ka magiging busy.  Matalino rin naman kaso dahil sa mga extracurricular hindi ko magawang makapag-aral ng mabuti.  Ang resulta, laging malapit ng bumagsak ang grades.  Kailangan pa naman ng extra effort kapag nag-aaral sa aming mga courses sa Electrical Engineering.

Hindi naman ako sinisita ng aking mga magulang sa mababang marka.  Tingin kasi nila ay mas mahalaga ang mga extracurricular activities.  Saan ka ba naman nakakakita ng ganoong magulang?  Para sa kanila kasi, ang pag establish ng connections ay mas mahalaga kesa sa pag-aaral.  Para na rin siguro sa future ko.  Kaya ok lang sa kanila ang mga babagsaking kong grades basta pumapasa lang at maging active ako sa mga organizations na sinalihan ko.

Ako rin pala ang pangalawa sa panganay sa apat na tagapagmana ng aming mga kompanya.  Sa ngayon, sari-saring businesses na ang may shares ang aming pamilya.  Pero ang pinagmulan ng mga ito ay sa construction.  Kaya ito rin ang pinakuhang kurso sa akin kahit hindi talaga ito ang aking unang gusto. 

Dali-dali akong nagpaalam sa kanila at tinungo ang sariling kotse.  Pinalipad ko ito hanggang sa makarating sa parking lot ng college namin.  Pagbaba sa sasakyan, lakad-takbo kong tinungo ang aming silid.  May mga bumabati sa akin pero tanging tango at simpleng ‘hi’ na lang ang aking naitugon dahil sa pagmamadali.

Nang makarating ako sa aming silid, narinig kong nagsasalita ang aming instructor.  Kinatok ko na ang pintuan pagkatapos kong huminga ng malalim.  Pinagbuksan naman agad ako ng instructor na may iritadong itsura at sabay tanong ng, “Are you in this class?”

“Yes sir” ang aking itinugon. 

“Mr. Sarmiento right? By the way, I am Engr. Ramoso. I will be handling this class.  And since you are late, you have no option to choose your partner now.  Mr. De Leon will be your partner in exercises and future works here in this course”  ang ngingiti-ngiti at nakakaloko nyang tinuran.  “Now take your sit beside him.”

‘Shit’ ang nasabi ko sa aking sarili.  Kilala ko na ang tinutukoy ni Sir.  Siya ung hilaw na hapon na kilala sa aming college sa pagiging matalino at suplado.  Nabalitaan kong halos unuhin nya ang aming mga courses sa engineering sciences na halos ikabagsak ko naman.  Pero dahil may pagkaintrovert at may minsanang straight forward na mga hirit, wala siyang malapit na kaibigan.

Isang beses, kinausap ko siya para alukin ng aking boto noong nakaraang eleksyon.  Tumango lang siya pagkatapos kong makapagsalita ng napakahaba at derederetsong naglakad ng tila walang narinig.  Ikinuwento ko ito sa kanyang mga coursemate at tinawanan lang nila ako.  Ang sabi nila “Naku, napakahirap pakibagayan nyang si Yuri.  Kapag nagiging classmate namin siya, hindi talaga nagsasalita ang mokong at parang robot dahil ni hindi nagbabago ang ekspresyon ng mukha.”

Pero dahil sa matalino naman siya, ok na rin kung magiging magkapareha kami.  Baka nga mahila pa nya ung grade ko pataas.    

Nilapitan ko siya at umupo sa tabi nya.  Pasimple ko naman siyang binulungan ng ako ay makaupo.

“Hi partner.  Ako nga pala si Keith Sarmiento.  Ikaw na ang bahala sa exercises natin, ha?” ang nakangiti kong turan sa kanya. 

Aba ang mokong, ni hindi man lang lumingon.  Bigla namang nagsalita si Sir nang,

“I assume that everyone of you knows how to use a computer.  I hope you will enjoy the course as I . . . Yes Mr. De Leon?”  Hindi pa tapos mag salita si Sir ng makita niyang nagtaas ng kamay si Yuri.  Napatangin naman ang lahat sa kanya dahil wala namang itinatanong si sir.  Tiyak na may sasabihin itong kakaiba.

“Sir, I am sorry to disappoint you but your assumption earlier is not right” mataman siyang tinitingnan ng lahat. “Hindi pa po kasi ako nakakahawak ng computer sa buong buhay ko at wala po talaga akong kaalam-alam sa paggamit niyan.”  Ang derederetso at walang kahiyahiya niyang pag-amin.

‘Patay!’ ang tangi kong nasabi sa sarili matapos niyang magsalita.