Kung Kaya Mo Akong Mahalin 3

Chapter 3

-AN-

                “Alright class, it looks like we have a foreigner in our class that’s why I’ll speak in English”, ang paunang sinabi ng aming PE instructor na sa tingin ko ay nasa mid-30s lang. 

“My name is John Dela Cruz and I will be your instructor in this PE.  Once you enter this rubber mat, which will be our ‘dojo’, you must call me ‘sensei’” habang itinuturo ang aming tinatayuan. “I will give you a hand-out of the course requirements and some more guidelines that must be followed while we are in here.  But first, I want you to introduce yourself giving us your name, nickname, course and something about yourself.”

Habang nagsasalita si ‘sensei’, palihim pa rin akong tumitingin sa direksyon ni little Japanese guy.  Mukhang bigla na namang me gumuhit na ngiti sa kanyang labi na bigla ring nawala. Bumalik na naman siya sa kanyang mukhang walang ekspresyon.  Hindi ko na narinig ang unang nagpakilala dahil bigla na lang siyang nagsalita.

“For the benefit of everyone, sasabihin ko pong marunong akong mag tagalog” nagulat ako sa kanyang sinabi.  Napansin ko ring nagulat rin ang iba kong kaklase pagsinghap na aking narinig.  Si Katrina naman ay mukhang nafreeze sa kinatatayuan nya.  Mukhang napahiya yata siya dahil me nakita akong mga matang nakatingin sa kanya na alam kong nakapanood sa aming munting eksena sa labas. 

“Ako nga pala si Yuriel De Leon.  Tawagin nyo akong Yuri.  Kumukuha ng kursong inhinyerong pang-agrikultura.  Ang masasabi ko lang po tungkol sa aking sarili ay dito na ako pinanganak at lumaki sa Pilipinas kaya tagalog po talaga ang pangunahin kong lenguahe.  Hindi po talaga ako marunong mag nihonggo kaya huwag nyo po sana akong kausapin ng ganun.”

Bigla na lang akong tinamaan sa huli nyang sinabi.  Mukhang sa akin niya yata sinasabi ito kahit sa aming ‘sensei’ siya nakatingin.  I can’t say he’s insulting us because he is wearing his default, expressionless face.  I can’t even see a glimpse of smile upon his face.  Napansin ko na lamang na me ibang mga mata na tumuon sa akin because of what he said.  Unti-unti ko namang tinanggal ang aking paningin sa kanya ng mapansin ko ito.

“Wow! Marami namang salamat dahil akala ko mauubusan ako ng ingles dito sa section na ito.  Mukha ngang mas malalim ka pang magtagalog sa amin eh” Ang tinuran ni ‘sensei’ pagkatapos magsalita nung mukhang hapon. Teka nga, hapon naman talaga iyon ah.  Hindi ako nagkakamali dahil marami na akong nakasalamuhang hapon at alam ko ang kanilang mga itsura..  “Talagang inhinyerong pang-agrikultura pa, ah.  Akala ko rin mapapraktis ko ang nihonggo ko sa iyo.  But anyway, lets’ proceed with the lady next to you.”

Sabay-sabay namang tumingin ang tao sa gawi ni Katrina dahil ilang sandali rin ang lumipas pero hindi siya nagsasalita.  Nang mapansin ito, saka lang siya naalimpungatan at nagpakilala. Mukhang hindi siya nakamove on agad dun sa pagkapahiya nya kanina kaya hindi nya narining agad ang tawag. 

Pinakilala ko rin ang aking sarili pagkatapos ni Katrina.  Mahinang nagtitilian pa ang aking ilang classmate na halatang kinikilig habang ako’y nagsasalita. Parang nabura agad ung aking pagkapahiya kani-kanina lang.  Ang sinabi ko lang about myself ay sana maging kaibigan ko silang lahat na lalo namang ikinalakas ng mga tilian.  Sinaway na sila ni ‘sensei’ sa puntong ito upang manahimik. 

                “Next meeting wear a white shirt and a jogging pants.  If you have a karate gi, wear it.  And if you don’t have any question, give me your class cards and see you next meeting.”  Ang sinabi ni ‘sensei’ upang idismiss na kami pagkatapos magpakilala ng huli.  Makailang beses din akong tumingin kay Yuri para tingnan ang kanyang mukha pero hindi nagbabago ang kanyang ekspresyon.

                Hinila naman ako bigla ni Katrina pagkabigay ng aming class card upang makaalis agad sa building na iyon.  Tinungo namin ang aking sasakyang nakaparada sa tabi ng building.  Nasa loob na kami ng sasakyan ng,

                “HUMANDA ‘YANG PANDAK NA YAN. MALALAMAN NYA KUNG PAANO AKO MAGALIT”, Ang biglang sigaw ni Katrina nang kami’y nasa loob na ng sasakyan.  Mukhang galit na galit siya kay Yuri. Hindi ko na siya sinagot dahil ayokong humaba pa ang usapan.  Napabuntung-hininga na lang ako at pinatakbo ang sasakyan papalayo sa lugar na iyon.              

-Yuri-

                Natuwa naman ako sa aking nakuhang PE dahil tiyak kong mag-eexcel ako dito.  Pagkatapos nito, dumiretso na ako sa pag-uwi sa amin.  Pagdating sa bahay, nakita ko si ina na nakaupo sa terrace, tila malungkot habang nakatingin sa malayo.  Tapos na siguro siyang maghanda nang hapunan at iniintay na lang siguro ako para makakain na kami.

                “Ina, wag po kayong malungkot.  Alam ko naman pong ginagabayan tayo ni ama kahit malayo na siya” ang aking sinabi sa kanya kasabay ng aking ngiting pamatay na tanging sa mga magulang ko lang naipapakita. 

                “Kasi naman hindi pa ako makahanap ng mapagkakakitaan.  Baka maubos na ang ipon ng iyong ama at wala na tayong gastusin” ang kanyang alalang-alala tinuran.  Hindi naman kasi nakaranas maghanap buhay si ina noong buhay pa si ama.  Tanging gawaing bahay lang ang kanyang alam. 

Kahit may ‘dojo’ si ama, hindi naman basta pwedeng pumunta doon si ina dahil iba nga ang kanyang istilo.  Hindi siya nakapagtayo ng ‘dojo’ katulad ni ama dahil hindi naman sikat ang ‘aikido’.  Tanging kami lang talaga ni ate ang tinuruan nya nito.  Si kuya naman ang nagpatuloy ng gawain ni ama sa kanyang naiwang ‘dojo’.  At dahil me katandaan na rin si ina, mas nahihirapan pa siyang makahanap ng papasukan.

                “Huwag na kayong mag-alala ina, matagal tagal pa naman bago maubos iyon.  Kasi naman hindi nyo pa ako payagang magtrabaho eh.  Kaya ko naman pong isabay yan sa pag-aaral” habang hindi pa rin nawawala ang aking ngiti.  Kahit anong pilit kong sabihin sa kanya na ako’y magtatrabaho, ayaw nyang pumayag.  Gagawin raw nya ang lahat para ako’y kanyang maitaguyod tulad ng pagtaguyod ni ama.  Tutal naman, dalawa na lang daw kami. 

                “Naku tumigil ka diyan sa pinagsasabi mo.  Pag sinabing huwag, huwag” ang kanyang pagtapos sa usaping iyon.  Pag ganon na ang tono ni ina, hindi na ako sumasagot sa kanya dahil alam ko namang hindi talaga siya papayag. 

“Teka nga, parang hindi nawawala ang ngiti mong iyan. Me nakita ka na naman, ano?” ang ngingiti ngiti na rin niyang sinabi.  “Kumain na muna tayo at pagkatapos mo na lang ikuwento iyan.”

Kilala na talaga ako ni ina. Wala na talagang makakaligtas sa kanya.  Sinundan ko na siya sa hapag at tahimik na kumain kasabay siya.  Pagkatapos naming kumain, ako ang nagligpit ng aming kinainan. Habang naghuhugas, si ina naman ay umupo sa may upuan malapit sa lababo senyales na handa na siyang makinig sa aking sasabihin. 

“Ina, sa klase ko sa PE, mayroon akong classmate.  AN ang pangalan, sobrang gwapo” ang kinikilig kong panimula habang sinasabunan ang kalderong pinaglutuan ng kanin.  “Kaso parang mayabang.  Ang angas kasi ng pagbati nya sa akin.  Nagnihonggo pa talaga siya.  Akala nya siguro sasagot ako sa ganun” ang aking idinagdag ng nakangiti.  Idinagdag ko pa yung tungkol sa eksena namin nung girlfriend ni AN at kung paano ko pasimpleng ipinahiya ang dalawa.

“Hay naku.  Dumale ka naman sa iyong pagkamaldita” ang nakangiti na lang nyang nasabi.  “Kaya naman walang basta-bastang lumalapit sa iyo dahil na rin dyan sa ugali mong iyan.  Wala ka tuloy kaibigan na kaedad mo” ang medyo paseryoso na rin nyang tinuran.

“Ina, hindi ko na kailangan pa ang mga kaibigan hangga’t nariyan pa kayo ni ama.” Nagulat ako sa huli kong nasabi dahil wala na nga pala si ama.  Nasanay ko na kasing sinasabi ito tuwing magagawi sa ganitong usapan.  Hindi pa rin ako sanay ng wala siya.  Bigla namang lumungkot ang ekspresyon ni ina.  “Ibig sabihin ko po ay habang binabantayan nyo ako ni ama.”

“Basta anak pilitin mong makipag kaibigan ha? At tsaka bawasan mo na yang pasimple mong pagmamaldita para makahanap ka naman ng mga kaibigan.  Subukan mo kayang sumali sa mga student organization dun sa inyo?” ang sinabi ni ina ng makabawi sa aking maling tinuran.

“Ina, gastos lang ang pag sali dun.  Naririnig ko kasi sa aking mga classmate na lagi silang me binabayarang dues sa org nila” ang aking tinuran bilang pagtutol sa pagsali sa mga orgs.  “Pero sige po susubukan ko pong makipag kaibigan sa iba kong kaklase” ang tangi ko na lang sinabi bilang bawi ko sa pagtutol.

“Basta anak ipangako mo yan ha? O siya matutulog na ako.  Ikaw rin pagkatapos ng assignment mo matulog ka na rin.”  ang kanyang paalala bago siya pumasok sa kanyang silid.

“Ina, wala pa kaming assignment.  Unang pasukan pa lang me assignment agad? Cge tulog na po kayo.  Ako rin po tutulog na pagkatapos nito.” 

Pumasok na rin ako sa aking silid.  Pagkahiga ko sa aking kama, hindi agad ako dinalaw ng antok.  Pumasok na naman kasi sa isipan ko si AN.  Kahit hindi ko masyado itong napagmasdan, saulo ko na agad ang mukha nito.  Naalala ko rin ung mataray nitong girlfriend.    

Naalala ko rin ung sinabi ni ina na piliting makipagkaibigan sa ibang tao.  Hindi naman sa sinusuway ko siya, pero napakahirap namang magbago na lang bigla.  Mas inaalala ko pa na baka madiskubre nila ang aking pagkatao at madisappoint ko si ama.  At naalala ko na naman si ama.  Sinasariwa ko ang aming mga naging samahan ng hindi ko namalayan ang pagtulog kasabay ng pag-agos aking mga luha.