Loving You... Again Chapter 73 - Bravado

  

Author's note...

Disclaimer: Hindi ko po original characters sila Joseph, Paul, Blue, at kung sino man po ang mga character sa story ni Kuya Bluerose. Siyempre, ang credit pa rin ay sa gumawa nila.

Ang Bravado, kanta ni Lorde. Isa sa mga paborito kong kanta kapag hindi ka napansin ni crush. Pero hindi naman siguro kailangan pansinin palagi hindi ba? May kaibigan ako na palagi siyang nagpapansin sa crush niya. Long story short, sila na. Pero ako, alam kong wala akong pag-asa kaya hindi ko na pinipilit ang sarili ko na pansinin. Oo, sumuko agad ako. Pero kasi, napagdesisyunan ko na ibaling na lang sa iba ang pagpapansin ko. Sa mga priorities ko na lang sa pag-aaral itutuon iyun lahat.

Heto na po ang Chapter 73.

Book 1: | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |

Book 2: | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 |
 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 |

Book 3:

| 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 |
| 61 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 | 69 |

Book 4:
| 70 | 71 | 72 |

Chapter 73:

Bravado

Jin's POV

          “Ako lang ba, o pamilyar siya sa akin?” tanong sa akin ni Kurt nang umalis na si Larson para kumuha ng pagkain.

          Nakatingin siya kay pekeng Aulric na nakikipag-usap sa mga panauhin kasama ang kaniyang stepfather.

          “Talaga? Saan mo naman siya nakita?” tanong ko.

          Nag-isip si Kurt saglit. “Sa tingin ko, sa mga kompetisyon ng Drama Club. Nasa Journalisn Club ako, remember? Sa Journalism Club, makakahalubilo mo ang kahit na sinong tao. At siya ata iyung, taga-URS?” Tumingin sa akin si Kurt.

          “Bakit ka nakatingin sa akin?” kunot-noong tanong ko.

          “Kilala mo siya. Huwag kang magkaila.”

          Tumango lang ako.

          “Sabi ko na nga ba,” sabi niya na para bang nanalo sa lotto. “Sa pagkakaalala ko, siya iyung palaging nasa 1st place ang team. Hindi naman kasi kayo madaling talunin ni Aulric noon. Hanggang sa...” Humugot siya ng malalim na hininga at uminom ng tubig. “Bakit ba naman kasi nag-quit ka sa club matapos siyang mawala?”

          Tumingin lang ako kay pekeng Aulric at naghanap ng isasagot. “Sabihin na lang natin na, nawalan ako ng motibasyon na umakto ulit.” Tumingin ako kay Kurt. “We're a team, you know, sa stage. Kahit na hindi niya nasagot ang aking pagmamahal sa kaniya, we are still a team. At iyung team na iyun, it extends to all. Si Caleb at iyung iba, nai-inspire sa ginagawa namin. Ayaw nila magpatalo. At nakita mo naman iyung mga performance namin. Naging maganda iyun. Kaya umalis ako sa Drama Club matapos mawala si Aulric, kasi wala na akong motibasyon na umakto ulit. Ayokong makita ng mga manonood kung paano ka-pathetic ang performance ko kapag wala siya. Gusto ko na kapag nag-perform ako, iyun iyung best ko. Para wala akong excuses kapag natalo ako.”

          Dumako naman ang tingin ko kay Caleb. Mapait lang ako na napangiti matapos maalala ang huli nilang performance. Hindi umabot kahit sa anong place ang Bourbon Brothers at napalitan ito ng URS at Schoneberg Academe.

          “By the way, kumusta ka na pala, Kurt?” pag-iiba ko sa usapan. “Nagulat naman ako na may boyfriend ka na pala.”

          Tiningnan ko si Larson na papalapit na sa amin na may dalang pagkain.

          “Ako din nagulat. Siguro, wala na siyang choice kaya...”

          Ibinaba ni Larson ang mga pagkain sa mesa. Kahit hindi ako nagpakuha ay kumuha na si Larson para sa akin.

          “Salamat,” sabi ko matapos niyang gawin iyun.

          Nginitian lang ako ni Larson sa tahimik na umupo sa tabi ni Kurt.

          “Ano na nga pala ang ginagawa mo ngayon?” tanong ko pa sa kaniya.

          “May-ari na ako ng isang business sa Maynila,” sagot niya sa akin. “Courier service. Alam mo naman sa Maynila, ma-trapik. Kaya kapag may kailangan kang ipadala, maipapadala agad ng mga couriers namin.”

          Nag-isip ako saglit. “Mukhang napakagandang business. Lalo na at palaging traffic sa Maynila.”

          “At hindi lang iyun.” Marahan niyang siniko ang boyfriend niya. “Si Larson, nandoon din ang isa sa mga branch ng dalawang business niya.”

          “Isa lang iyung sa akin doon,” sabat ni Larson sa kalagitnaan ng pagkain niya. “Sa kapatid ko iyung isa.”

          “At anong business?” tanong ko.

          “Tabletop games,” sagot naman ngayon ni Kurt. “pero sa kapatid niya pala iyun. Kay Larson iyung computer shop na parte.”

          “Parang, gusto kong puntahan iyan kapag may panahon. Ibigay mo sa akin mamaya iyung address ng branch niyo sa Maynila ”

          “Maynila? Lilipat ka na ba sa Maynila?”

          “Oo. Dapat nga, ngayong linggo. Kaya lang, iyun nga. Nagpa-party si, pekeng Aulric.”

          Nginitian ako ni Kurt. “Well, good luck sa iyo.”

          Patuloy naman kaming kumain sa mesa namin habang nag-e-enjoy ang mga tao sa paligid. Maya-maya ay napansin ko si Kurt. Nang tumingin ako sa likod ay nandoon pa rin ang mag-ama ng gabing ito kausap din ang mga magulang ni Kurt. Nang bumalik ako sa pagkain ay biglang nagsalita si Kurt.

          “This is weird,” sabi niya.

          “What weird?” tanong ni Larson na halos puno ang bibig ng pagkain.

          Tumingin si Kurt sa kaniyang nobyo. “We are the odd one out in the party kung hindi mo napapansin,” sagot niya.

          Awtomatiko naman na tiningnan ni Larson ang kaniyang sarili. “Bakit? Hindi ba tayo nakasunod sa dress code ng party?” Lumunok muna siya.

          “Oh! Hindi mo pala alam. I mean, iyung pamilya natin, wala naman tayong matibay na relasyon sa birthday celebrant. Although iyung supposed-to-be stepson niya na namatay, may masama akong relasyon doon. Pero okay naman kami.”

          “Hindi ko maintindihan,” ngiwi ng nobyo niya.

          “B-Basta. Mahabang kwento,” naguguluhang balik ni Kurt. “I mean, bakit imbitado iyung pamilya natin sa selebrasyon kung hindi naman namin ganoon ka-close iyung celebrant? Hindi pa nga nakakausap ng mga magulang ko iyung celebrant. Ngayon lang.” Yeah. Weird.

          “Baka fan ni Tito Henry ang mga magulang mo, hindi kaya?” sabat ko.

          “Fan ni Sir Henry ang mga magulang ko, pwede. Pero ang magulat iyung celebrant na nakapunta ang mga magulang ko, ano iyun? Hindi niya alam?”

          Sa gilid ng paningin ko ay nakita ko naman sila Derek na nag-uusap kasama ang mga kaibigan niya. “Alam ko, si pekeng Aulric ang nag-organize ng party. Baka naman si Derek ang nag-imbita sa kanila kasi, fan sila ni Tito Henry? Or baka si pekeng Aulric mismo ang nag-imbita sa inyo para sa parehang rason.”

          “Still weird,” ngiwi pa ni Kurt. “Siguro kapag mga bata, malalaman mo kung sino ang mga idolo nila. Pero kapag matatanda, medyo reserved na sila na i-vocalize ang kanilang iniidolo. Para malaman ng dalawang anak niya kung sino ang mga idolo niya, I find it weird.”

          “Hay nako! Huwag mo nang isipin iyan,” sabi ni Larson. “Just have fun. Kasiyahan ito. Do not overthink everything. Kainin mo na iyang pagkain mo. Gutom lang iyan. Sige na. Hindi naman unwanted guest ang mga magulang mo sa party para mag-isip ka pa ng ganyan. At masaya ang birthday celebrant sa presensya nila. Tingnan mo?”

          Tinuro ni Larson ang mesa nila Tito Henry. Nang lumingon ako ay nagtatawanan na ang lahat, dahil sa kwento nung Papa ni Kurt tungkol sa isa sa mga nakakatawang karanasan niya sa trabaho.

          Inikot na lang ni Kurt ang kaniyang mata at tumingin na lang sa pagkain. “If you say so.”

          Maya-maya ay dumating si Derek sa mesa. “Hey, Kurt! Long time no see.”

          “Ikaw din. It's been a long time,” tugon ni Kurt.

          “So inimbita ka pala ni alternate Aulric. Not that I don't want you here. Catch up naman tayo kasama sila Andrew. Pwede ba?”

          “Sure.”

          “Guys, tara dito!” senyas ni Derek doon sa isang mesa kung saan nakaupo sila Caleb at Andrew.

          “Isaac, patulong,” tawag ni Caleb sa mesa naman nila Isaac kung saan kausap nito si Sharina.

          Mukhang nagpaalam pa ito sa nobya para umalis at sinama pa iyung lalaki na kasama ni Camilla. Binuhat naman ng magkakaibigan, hindi kasama iyung kasama ni Camilla dahil mukhang nag-alangan ito sa gagawin nila, ang mesa papalapit sa mesa namin. Nanlaki naman ang mata ko dahil sa binuhat nila ito kasama ang mga kubyertos na nasa mesa. Pagkarating sa mesa namin, buti naman at walang baso na nabasag. Kumabog ang dibdib ko sa kaba dahil sa ginawa nila. Buti na lang at coordinated ang galaw nung apat.

          Pansamantala, nakuha ng apat ang atensyon ng lahat. Si pekeng Aulric naman ay masama ang tingin kay Derek. Pero nag-thumbs up si Derek dito at ang isinagot naman ni pekeng Aulric ay isang tango. Ipinagpatuloy naman ng mga tao ang kani-kanilang usapan.

          “Kapag ako nag-birthday at inimbita kayo, huwag na huwag niyong gagawin iyan sa party ko,” natatawang sabi ni Kurt.

          Nag-usap-usap na kaming lahat. At ang spotlight ay nasa kay Zafe na kalong-kalong ang anak. Kahit na parang sensitibo ang usapan, lalong-lalo na kapag nagtatanong sila ng mga tips kung paano maging matagumpay ang buhay mag-asawa, sinasagot pa rin ni Zafe ang tanong na may ngiti sa labi. Mukhang masayang-masaya talaga siya sa buhay niya kahit na ang kapangalan ng unang mahal niya ay abot-tingin lang niya.

          Maya-maya ay napansin ko na napakalikot ng tingin ni Zafe. Tumitingin siya sa direksyon ko. Hindi ko alam kung nakikinig pa siya sa kwento ni Andrew.

          “Randolf, inaantok na ito si Felric. Pwede mo ba siyang patulugin?” pakiusap ni Zafe.

          Binigay ni Zafe ang inaantok niyang anak kay Randolf. Maya-maya ay narinig ko namang tumawa si pekeng Aulric na nasa ibang mesa na ata.

          “Okay ka lang?” tanong ko habang iniinom ang aking inumin. Tiningnan ko lang ang baso ko habang kinakausap ko siya. “Kanina ka pa tingin ng tingin sa likod ko.”

          “Tumingin ka kasi sa likod mo para malaman mo kung bakit,” sabi ni Zafe.

          Sumilip naman ako sa likod. “Bakit? Anong meron?”

          “Iyan ang gusto kong malaman. Kanina, inaamoy niya ang balikat ng asawa ko. Tapos si Kristel, si Isabela, anong meron?” kunot-noong tanong niya.

          “Baka naman nag-aamuyan ng pabango?” hindi siguradong singit ni Isaac na katabi ni Zafe. “Si Sharina at Camilla, ginagawa iyun.”

          “Pero lalaki si pekeng Aulric.”

          “Hindi din valid na rason iyan,” sagot ko. “Baka naman flexible lang talaga si, pekeng Aulric. Alam mo iyun. Malay mo, interesado din siya sa pabango na ginagamit nila Colette.”

          Napangiwi na si Zafe. “'di bale na. Wala naman akong interes sa pabango.”

          Mukhang nakinig ulit si Zafe sa kwento ni Andrew pero tingin pa rin siya ng tingin sa direksyon ko. Maya-maya ay may narinig akong boses na tumatawa. Hindi ako sigurado kung sino iyun pero mukhang boses iyun ni Isabela.

          “Tumigil ka nga,” rinig kong saway ni Colette sa kung sino pero walang ngipin ang salita niya.

          Hindi ako makatiis nang matagal na siyang nakatingin sa mesa nila pekeng Aulric.

          “Sigurado ka bang hindi si, pekeng Aulric ang tinitingnan mo?” pabulong na tanong ko nang akmang iinom na naman ako sa aking baso.

          “Hindi ahh,” pabulong na tanggi ni Zafe.

          “Well, tumigil ka,” bulong ko habang nakatingin kay Andrew. “Nasa gilid lang kita ng paningin at nahahawa ako sa, pag-aalala mo. Enjoy the party.”

          Nakitawa naman ako sa mga kaibigan ko nang mukhang sinabi na ni Andrew ang punchline ng joke niya. Maya-maya ay tumayo na si Zafe. Sinundan ko siya ng tingin. Pumunta siya sa banda na katatapos lang patugtugin ang isa nilang piyesa. Mukhang may request siya sa banda.

          Sinundan ko lang siya ng tingin nang pumayag na ata ang banda na tugtugin ang request niya, hanggang sa nakita ko siya na lumuhod sa harapan ni Colette. Nakita kong tinanggap iyun ni Colette at naglakad na sila palayo sa mesa.

          Nang umalis na sila, nakita ko si pekeng Aulric na nakangiti sa magkapareha habang sinusundan lang niya ito ng tingin. Bigla naman akong may naalala sa isa sa mga performance niya bilang ibang tao. Tumayo din naman ako at lumakad palapit kay pekeng Aulric. Nang nakita niya ako ay inilahad ko ang aking kamay.

          “Pwede ba kitang maisayaw?” tanong ko.

          Nagulat naman si Isabela at Kristel sa ginawa ko. Kahit siguro ang mga tao sa kasiyahan ay nagulat din sa ginawa ko, pero wala akong pakialam. Walang arte na kinuha ni pekeng Aulric ang kamay ko.

          “Excuse me ladies,” nakangiting paalam ni pekeng Aulric sa mga kasama niyang babae sa mesa na iyun, habang nakatingin siya sa akin. “May guest na gustong makipagsayaw sa akin.”

          Nagulat ako nang pumayag siya at hinawakan ang kamay ko. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ko talaga gusto makipagsayaw. Hindi naman talaga ito ang gusto kong gawin. Ini-expect ko na hindi siya papayag dahil ito ay katawa-tawa. Magsasabi siya ng mga salitang ‘Nagbibiro ka ba?’, o kung ano para hindi siya pumayag. Oo, naaalala ko na may isinayaw siya kasama ang ka-partner niya noon sa entablado habang nakadamit pambabae siya. Gusto ko lang naman na hindi siya pumayag dahilan para umupo ako sa inuupuan ni Colette at makipag-usap sa kaniya. It's been so long. Yayayain agad ng sayaw ang isang taong matagal mo nang hindi nakikita?

          Dinala ko na lang siya sa gitna habang kinakabahan na inaalala iyung sayaw na nakita ko sa kaniya noon. Nakita naman kami ni Zafe na nginitian kami. Paano ko ba siya hahawakan?

          Hinawakan ni pekeng Aulric ang kaliwang braso ko at inilagay iyun sa bewang niya. Ang kanang kamay niya ay sa kaliwang balikat ko nakahawak. Ang natitira naman naming kamay ay hawak ang isa't isa. Medyo lumapit naman siya ng konti sa akin at halos maglapat ang labi namin. Pasimple naman akong lumayo ng kaunti at gumalaw nang maaga kasabay nang pagsisimula ng kanta.

          “Kung alam mo iyung steps sa paa noong nagsasayaw kami ni Rex, gawin mo iyun,” bulong ni pekeng Aulric sa akin.

          Naalala ko ang taong sinasabi niya. Hindi na ako nagtanong pa at sinunod ang sinasabi niya. Kung ang karaniwang nangyayari sa isang sayaw ay lalaki ang nangunguna, hindi ganoon iyung nangyayari. Oo, lalake si pekeng Aulric. Ang ibig kong sabihin, dahil ginagawa niya iyung routine ng parte ng babae kaya siya ang babae sa sitwasyon na ito. Hindi ko alam pero napapasunod niya ako. Kahit masyadong dominante ang pagkakahawak ko sa bewang niya, siya talaga ang may kontrol sa mga nangyayari.

          Nang natapos na ang kanta, pumalakpak naman ang mga tao. May ilang tao naman na tumayo pa sa kanilang pagkaka-upo at pumalakpak. Nag-bow naman kaming lahat sa kanila at pati na rin ang banda at si Isabela.

          “Sumunod ka sa akin. Doon tayo sa taas,” bulong ni pekeng Aulric sa akin.

          Sa veranda ng bahay nila, may maliit na coffee table at may dalawang upuan. Ibinaba ko ang mga dinala kong inumin at pagkain sa mesa. Sa posisyon namin, kitang-kita namin ang nangyayari sa baba. Mukhang nagpatuloy ulit sa kanilang pinag-uusapan ang mga kaibigan ko, minus ako at si Zafe. Si Zafe, bumalik na sa mesa ng kanilang pamilya na mukhang nakikipag-usap din sa ibang pamilya ng kasiyahan na ito.

          Kumuha si pekeng Aulric ng upuan at umupo. Sumabay naman ako sa kaniya.

          “Hindi ko inaasahan na tatanggapin mo ang alok ko na magsayaw,” sabi ko.

          Ngumiwi naman ang mukha niya. “Ako dapat ang magsabi sa iyo niyan. Hindi ako makapaniwala na yayayain mo akong makipagsayaw sa iyo.”

          “Ang plano ko lang naman sana ay kausapin ka. Kaya lang, pumayag ka.”

          “Kasalanan ko pa?” hindi niya makapaniwalang tanong. “Nako! Kung hindi lang dahil sa akin, napahiya ka na kanina. Buti na lang at naaalala mo kung paano sumayaw si Rex noon. Alam mo ba na substitute lang namin siya sa role na ginagawa niya? Kasi iyung orihinal, nagkasakit kaya hindi makasali. Kaya ipinalit namin si Rex na hindi marunong sumayaw.”

          “Pero nagawa niyo,” sabi ko na puno ng paghanga matapos malaman ang totoo sa palabas nila.

          “Dahil magaling ako.” Kinindatan pa niya ako habang umuupo at naka-dekwatro siya.

          Bigla naman nawala ang ngiti ko sa labi. “Alam mo na ba ang nangyare sa kanila?”

          Umiling siya at gamit ang tinidor ay kumuha ng pagkain sa dinala ko. “Alam ko. Hindi nga lang ako masaya sa mga nangyari kaya huwag na natin pag-usapan.”

          Sa normal na lotohan ng pangyayari sa buhay na may kinalaman sa mga kaibigan, masasabi kong si pekeng Aulric ay isa sa nga pinakamalas. Namatay sa isang pulis operation ang isa niyang kaibigan, collateral damage daw sabi ng mga pulis. Namatay sa sakit sa puso ang isa, sa high blood, nasaksak ng dating mahal, nabangga ng sasakyan, namatay sa sunog, at iba pa. Iyan ang nangyari sa buong miyembro ng Drama Club ng University of Rizal, maliban lang kay pekeng Aulric. Sabi nga nila na baka may ginawang masama ang isa sa mga ka-grupo nila kaya lahat sila ay minalas. Maaari ngang ganoon, pero naniniwala ako na malupit lang talaga ang buhay. Para namang hindi din ako namatayan ng kaibigan.

          Matapos lunukin ang pagkain ay idinako naman niya ang tingin sa mga tao na nasa baba. Sinundan ko ang tingin niya at tingin ko'y nakatingin siya sa mga kaibigan ko na naglalaro na ng pusoy.

          “Buti ka pa. Buong-buo ang mga kaibigan mo.” Tumingin siya sa akin. “Maliban lang kay,” tingin niya sa gilid. “alam mo na kung sino.”

          Umiling ako. “Hindi ko masasabing buo pa rin ang mga, kaibigan ko. Sa maraming taon na nagdaan, marami din ang nagbago. At hindi lang naman si Aulric ang nawala. Si Ricky, si Shai.” Tinuro ko naman ang mesa ni Camilla kasama si Sharina, na may mukhang may pinag-uuspan. “Si Camilla, oo, andito. Pero nakabukod matapos maghiwalay sila ni Knoll. Si pinsan, masasabi kong on kay Camilla at Isaac, at off sa amin.”

          “Still, nandyan pa sila. May chance pa rin na maibalik sa dati ang lahat. Hindi katulad ko. Maayos naman kaming nagpa-alam sa isa't isa. Pero ako na lang ang natitirang buhay.”

          Dumaan ang katahimikan sa pagitan namin ng mga ilang segundo at ginamit namin iyun para sumubo ng pagkain.

          “Sino nga pala ang nag-imbita sa pamilya Lee?” tanong ko bigla.

          “Ako,” diretsong sagot niya. “Bakit mo naitanong?

          “Ohh! Bakit?”

          Hindi makapaniwalang tiningnan ako ni pekeng Aulric. “Idol niya iyung mga magulang ni Kurt. Noong ilang araw pagkatapos ng legal adoption ko at iyung pagpapalit ng pangalan, nakikita ko iyan na pinapanood iyung mga past episode nung show nung mag-asawa. Gayong wala namang kwenta ang mga nakaraang balita dahil, nakaraan na ang mga iyun. By the way, nasa ibang bansa kami noon kaya pinapanood niya siguro iyung mga na-miss niya.”

          Napangiti ako. “Ang bait mo naman para sa ‘matandang hukluban na malapit ng mamatay’.”

          “Binago niya ang buhay ko. At least, mapangiti ko man lang ang matanda kahit na...” Hindi niya itinuloy ang sinasabi. Pero nakangiti siyang tumingin sa kaniyang pagkain.

          “Hindi ba sa Maynila ka na sa susunod na linggo?” tanong naman niya.

          “Yeah. Dapat nga, ngayong linggo, nandoon na ako. Nagpa-party ka pa kasi kaya sa susunod na linggo na lang.”

          “Gala tayo. Kapag may oras ka.”

          Napainom ako ng tubig sa baso. Niyayaya ba niya ako makipag-date?

          “Umm, pwede.” Napalunok ako. “Okay lang ba na kasama si Isaac, Knoll at Andrew?”

          Medyo ngumiwi si pekeng Aulric sa sinabi ko at nag-isip saglit. “Pwede. Isasama ko din si Randolf at Alexander. Mas marami, mas masaya,” ngiti niya.

Randolf's POV

          Nasa pinakatuktok na ang araw nang ihinanda na ang agahan para sa pamilya ni Sir Henry, tanghalian para sa amin na mga empleyado. Kasalukuyan kaming nasa hapag-kainan at isa-isa namang nagkakatao ang mga upuan. Unang bumaba ang mga anak at huli naman ang tatay.

          Umupo naman kami ni Alexander sa isa sa mga upuan na naroon. Palagi kaming sumasabay sa pagkain ng pamilya.

          “Kumusta ang tulog niyo Papa?” tanong ni Derek na kumukuha ng kanin para kay Sir Henry.

          “Okay naman,” ngiti nito sa amin. “Ang daming nangyari. Na-meet ko ang mga paborito kong news anchor.” Tumingin naman siya kay boss-pekeng Aulric na bahagya lang ang ngiti. “Na-meet ko ang mga dati kong kaibigan.” Bumaba muna siya ng tingin saka tumingin kay Derek. “At napatawad ko na si Zafe sa nangyari.”

          Dumaan ang tunay na kapayapaan sa pagitan namin. Natural, sinira naman ito ni boss-pekeng Aulric.

          “It's about damn time na mapatawad mo na sila,” wika ni boss-pekenc Aulric. “Kasi ako, bilang ako mismo, napatawad ko na siya kahit na wala naman dapat na ihingi ng tawad.”

          Pero kahit binastos ni boss-pekeng Aulric ang tunay na kapayapaan, dumating ulit ito at nanatili ng mas matagal.

          “Salamat na party na in-organize ninyo para sa akin, Aulric, Derek,” wika ni Sir Henry sa dalawa niyang anak na binalingan niya ng tingin. “Kumain na tayo bago pa lumamig ang pagkain.”

          Ilang minuto ang nakalipas, nagulat ako sa itinanong ni Sir Henry.

          “So ano ang opinyon mo sa dating, mong, mga kaibigan mo?” tanong ni Sir Henry.

          “Dad, ang weird. Bakit, dati ‘niyang’, mga kaibigan?” sabat ni Derek. Pumapangalawa ako dahil bakit mo naman pinapatanong sa peke kung ano ang tingin niya sa mga kaibigan niya?

          “At hindi kaibigan ni Aulric si Isabela, Kristel at Colette,” dagdag pa niya.

          “Not anymore,” wika ni boss-pekeng Aulric. “Naiintindihan ko kung hindi niya kaibigan si Isabela, at Kristel. God, I hate that woman before. Pero si Colette, parang okay naman.”

          Mukha naman naging interesado si Derek sa sinasabi ni boss-pekeng Aulric. “Bakit? Anong ginawa sa iyo ni Kristel?”

          Ibinaba ni boss-pekeng Aulric ang kanyang kubyertos at itinuon ang atensyon sa kanila. “Well, it was final finals week. May papers kaming ipapasa sa prof namin. Nasa USB-”

          “Flash drive,” bulong ni Alexander sa sarili niya.

          “-iyung mga kailangan naming ipasa at kailangan na lang i-print. Kaya lang, isang malaking kamalasan ang nangyari sa akin. Habang tumatawid sa kalsada, bigla na lang may humarurot na kotse at aksidente kong nabitawan ang USB habang paatras ako. Sa pagharurot ng kotse, nahagip nito iyung USB at nasira. Hindi ko pa alam na si Kristel iyun or alam ni Kristel ang ginawa niya pero sigurado akong siya iyun.”

          “Somehow, sa isa sa mga lakad namin, nakita namin iyung kotse na pag-aari ni Miss Kristel at siguradong-sigurado si boss na iyung kotse na iyun ang sumira ng, buhay niya?” hindi siguradong kwento ni Alexander. “At flash drive ang tawag doon. Hindi USB.”

          “Ano ba ang nangyari?” tanong ko.

          “Hindi kami naka-graduate,” sagot ni boss-pekeng Aulric.

          “Hindi ba kayo nakiusap sa prof niyo na bigyan kayo ng palugit dahil sa nangyari?” tanong ni Alexander.

          “Walang pakealam iyung professor namin sa URS. Kasi nabigyan na kami ng sapat na oras at kasalanan namin iyun dahil hindi namin ginawa ng mas maaga para hindi iyun mangyari.” Nagpakawala siya ng malalim na hininga. “At naiintindihan ko ang sinasabi ng prof namin. Kasalanan namin iyun kaya, hindi kami naka-graduate.” Kaya pala.

          “Anyway, siguro naman ay okay ako makipagkaibigan sa kanila since hindi sila hostile pagdating sa akin,” dagdag pa niya. “Si Colette, wala namang inseguridad pagdating sa akin dahil lang sa kapangalan ko ang ex ng asawa niya. Hindi ko nga lang maintindihan kung bakit nagkagusto si Aulric sa kaniya.”

          “Dahil gwapo siya?” hindi ko siguradong sabat.

          Nang halos ibinaba na ng lahat ang kanilang kubyertos, sumenyas naman si Sir Henry na alisin na ang mga plato sa mesa, at tubig.

          “Naging kami na sana ni Aulric kung ganoon,” biro ni Derek. Nagtawanan naman silang lahat dahil sa sinabi niya.

          “I don't think it has anything to do with Zafe's handsomeness,” opinyon ni Sir Henry. “Honestly, hindi ko din alam kung bakit gusto niya si Zafe. Pero dinepensahan niya ito kung bakit mahal niya ang tao.”

          “O baka may nakita lang talaga siya dito na siya lang ang nakakakita,” parang lutang na sabi ni boss-pekeng Aulric na sigurado akong may iba't ibang interpretasyon.

          Nagpakawala din ng malalim na hininga si Sir Henry. “Maybe I can agree to that.” Tumayo na siya sa upuan matapos inumin ang tubig na inilagay ng katulong. “Tara na sa sala para makapaglinis na sila.”

Zafe's POV

          Habang kumakain kami ng agahan, bigla naman kinuha ni Colette ang kaniyang phone saka tumawa. Natigil ako sa pagkain at tiningnan lang siya.

          “Magandang balita?” tanong ko.

          “Hmm?” Umiling siya. “Si, ibang, Aulric. May nire-post sa Instagram kaya natawa ako. Tingnan mo iyung Instagram mo mamaya. Ni-repost ko din.”

          “Mommy, tapos na po ako,” sabi ni Felric matapos maubos ang pagkain.

          “Okay, baby. Wait lang.”

          Ibinaba na ni Colette ang phone saka pumunta sa kusina, para siguro kunin ang mga iniinom na supplement ni Felric. Nang ininom na ni Felric ang mga supplement ay saka ko naman tiningnan ang phone ko. Saka lang nakahabol ang isang bagay sa isip ko.

          “So, fina-follow mo pala si, Aulric sa Instagram,” sabi ko.

          “Yeah. Naka-follow din siya sa akin,” sigaw ni Colette na nasa kusina na at hinahanda ang babaunin ni Felric. Si Felric naman ay bumaba sa upuan at mag-isang pumunta sa kwarto niya para magbihis.

          Tiningnan ko ang profile ni Colette at nakita ko ang profile ni pekeng Aulric. Hindi ako naka-follow sa kaniya at kahit siya ay hindi naka-follow sa akin. Naka-follow din siya kay Kristel, Isabela, kay Mama at Papa, kahit kay Felric. Pero hindi sa akin? Nandito din ang mga kaibigan na kilala ko, pero hindi sa akin. Pero hindi sa akin.

          “Bakit hindi siya naka-follow sa akin?” tanong ko sa sarili ko.

          “Bakit? Kailangan ba?” wika ni Colette nang bumalik na siya sa hapag-kainan.

          Hindi na lang ako naka-imik. Bigla naman parang naging awkward ang paligid. Naputol lang iyun nang dumating si Felric.

          “Papa, tara na,” wika ni Felric.

          “Una na kayo sa kotse,” tugon ko.

          Habang nagmamaneho, umiikot pa rin sa isip ko ang nalaman ko. Hindi naka-follow sa akin si pekeng Aulric sa Instagram pero naka-follow siya sa buong pamilya ko. May problema ba kaming dalawa?

          “Okay ka lang ba, Zafe?” naitanong bigla ni Colette na nasa likod ng kotse at nakatingin sa akin sa pamamagitan ng gitnang salamin.

          Tumingin din ako sa gitnang salamin at nakita siya na hawak ang kaniyang phone. Baka pinagpapatuloy niya ang pagba-browse sa social media.

          “Yeah, okay lang ako,” pagsisinungaling ko. “Next month, next week pala, inimbitahan ako ni Jin sa party ng kompanya nila para ipakilala ang bagong board of directors ng kumpanya nila. Isasabay din iyun sa birthday ni Tito Louie.”

          “Another party? Nandoon ba si Ninong Randolf?” tanong ni Felric na nakaupo sa passenger seat. Minsan talaga, tinatanong ko ang sarili ko kung anak ko ba ito or anak ba ito ni Randolf.

          “Wala si Ninong Randolf mo sa party na iyun,” sagot ko. “At kung nadoon siya, hindi ka pwede sa party na iyun dahil, pang-matanda iyun.”

          Lumungkot ang mukha ni Felric. “I like parties na. Lalo kapag kasama ko si Ninong Randolf, at kayo, Mama at Papa. It is so much fun.” Kasama ba talaga kami sa dahilan kung bakit ang mga parties sa iyo ay masaya?

          Umiling si Colette habang hawak ang phone niya. “I just checked their calendar, hindi makakapunta ang parents mo. May outing sila nung mga kaibigan nila kaya tayo lang ang makakapunta.”

          Napangiti lang ako sa narinig at tumingin gitnang salamin. “Great.”

          Tumingin din si Colette sa salamin at ngumiti.

          Makalipas ang ilang oras, nasa opisina ako at hindi ko inaasahan na dumating si Randolf. Lagi naman hindi ko inaasahan ang pagdating ni Randolf. Pero okay lang.

          “Hindi naka-follow sa akin si pekeng Aulric sa Instagram ko,” nasabi ko habang nilunok ko ang burger na kinakain ko.

          Tumingin sa akin saglit si Randolf at bumalik sa telebisyon. “Ano iyung Instagram?”

          Hindi ako nagulat na hindi niya alam kung ano ang Instagram. May mga kilala akong mga kaibigan na wala pang Instagram account kahit ilang taon na ang Instagram. Pero at least, alam kung ano iyung Instagram. Palagay ko, hindi pa alam iyun ni Randolf.

          “Facebook siya pero puro litrato ang laman,” paliwanag ko.

          Tumango-tango si Randolf. “Parang Tumblr.”

          Nagulat ako na alam niya ang Tumblr pero hindi ang Instagram.

          “Anyway, iyun nga. Hindi naka-follow sa akin si pekeng Aulric. Pero naka-follow siya kay Mama, Papa, Colette at Felric?” dagdag paliwanag ko sa problema ko. “At sa iba ko pang mga kaibigan. Naka-follow siya. Sa akin lang, hindi.”

          “Meron din si Felric?” Ang dami kong sinabi pero iyun lang ang kinuha niya.

          “Well, kapag kasi may na-achieve si Felric sa school, pinapa-picture ko doon sa Yaya na magsusundo sa kaniya para ipakita kay Felric na sumusuporta kami sa kaniya. At iyung account niya, nabubuksan din namin ni Colette,” paliwanag ko.

          Natahimik si Randolf habang nakatingin pa rin sa telebisyon.

          “Hindi naka-follow sa akin si pekeng Aulric sa Instagram.”

          “Narinig ko. Huwag mo naman ulitin na para bang isang problema,” halos walang pake niyang sabi.

          Medyo tinaasan ko siya ng boses para makuha niya ang punto ko. “Isa iyung problema. Gusto mo bang ulitin ko ang parte na naka-follow siya sa buong pamilya ko maliban sa akin?”

          Nag-commercial na ang pinapanood niyang programa at nilingon niya ako. “Pero ginagamit mo din ang account ni Felric at naka-follow siya doon. Kung tutuusin, naka-follow ka sa kaniya at siya sa iyo,” paliwanag niya.

          “Pero account iyun ni Felric.”

          “Bakit?” kibit-balikat niya. “Hindi kita maintindihan. Hindi din naman ako naka-add sa Facebook account niya at wala akong nakikitang problema doon dahil nagtatrabaho ako sa kaniya at okay naman kami.”

          “May mga bagay ba siyang sinasabi tungkol sa akin? May nagawa ba akong hindi niya nagustuhan sa party? Galit ba siya dahil hindi ko siya gaanong nakausap?”

          “Wala naman,” iling niya. “Nagtataka lang naman siya kung bakit nagustuhan ka ni Aulric.”

          Bigla ko naman na-absorb ang isa pang mahiwagang salita. Si Aulric. Naalala ko ang Facebook account niya na 250 lang ang kaibigan ng account niya. Sigurado ako na ang karamihan ay ang mga naging kaklase namin. Iyung iba, sila Isaac at iba pa, at ang Drama Club. Si Randolf, sigurado akong wala din siya doon. At may isa pang wala.

          「7 years ago...

          Nagpahinga kami saglit ni Aulric para naman magpahinga dahil nag-rehearse kami kung paano namin ipe-present ang presentation namin sa klase. Umupo ako sa kama ko at ibunuka ang aking kamay para mayakap siya at maghalikan kami habang nagpapahinga. Pero hindi iyun nangyari at umupo siya sa harapan ng computer habang may ginagawa sa phone. Gusto kong magreklamo pero hindi ko ginawa dahil baka hindi niya ako nakita, o baka nakita niya ako at wala lang siya sa mood.

          Sa kalagitnaan ng kaniyang ginagawa ay lumiit ang mata niya at bahagyang inilayo ang phone.

          “Huh!”

          “May problema?” Ibinagsak ko ang likod ko sa kama habang nag-iisip kung paano ay sa susunod ay sakyan ako ni Aulric.

          “Hindi ko masasabing problema ito,” iling niya. “Hindi ina-accept ni Derek ang friend request ko. Naka-add na iyung mga kaibigan ko pero ako na lang ang hindi.”

          Bumangon ako para tingnan siya at nag-alala. “Problema iyan. Baka galit siya sa iyo o ano kaya hindi ka niya ina-accept. Baka nagseselos iyan sa iyo o ano dahil alam mo na, baka inaagaw mo na ang Papa niya.”

          Hindi makapaniwalang tiningnan ako ni Aulric. “Ako, mang-aagaw ng Papa? Zafe, aware ako sa mga ginagawa ko at wala akong ginagawang paraan para agawin ang Papa niya.”

          “Pero ayaw i-accept ang friend request mo? Kailan ka ba nag-request?”

          Nag-isip siya saglit. “Noong isang buwan pa.”

          Nagkibit-balikat ako. “Aba! Iba na iyan. Siguradong may problema siya sa iyo.”

          Binigyan ako ng tingin ni Aulric na para bang hindi niya nakukuha ang sinasabi ko. “Hindi ko naiintindihan kung bakit iyan ang masasabi mo sa pangyayaring ito. Pero kung ayaw niya i-accept, okay lang. Maayos naman kaming dalawa kapag nagkakasalubong. Anyway, may naisip ako para sa....”

          At nagsalita na ulit siya tugkol sa ikagaganda ng presentation nanin. Medyo namangha ako dahil hindi niya masyadong problema ang social media. Naaalala ko noon na inaway ko si Ricky dahil hindi niya in-accept na mapunta siya sa close friend category ng profile ko.」

          Bigla ko naman naisip kung bakit ba ako nagustuhan ni Aulric. It is premature to say na nagustuhan niya ako dahil sa aking katawan, but it was more than that. Siguro dahil minahal ko siya habang, walang ibang nagmamahal sa kaniya. Pinakita ko sa kaniya na kahit may nga magagandang babae sa paligid ay minahal ko siya, pinili siya.

          “You're right,” nasabi ko bigla. “Hindi ko dapat problemahin iyun.”

          Tumango-tango lang si Randolf sa akin habang patuloy siyang nanunuod ng TV. Bumalik ako sa mesa ko at kinuha ang phone. Kasabay ko ay kinuha ni Randolf ang phone niya, dahil tumunog. Base sa tunog, Facebook notification, pero ibinaba niya kaagad iyun. Pagkababa niya ay napansin ko na umiba ang ekspresyon niya pero nagpatuloy pa rin siyang manuod sa TV.

          Sa phone ko, binuksan ko ang Facebook at pinuntahan ang profile ni Aulric. Naka-poker face ang profile picture niya at, napaka-Aulric niya. Walang cover photo iyung profile niya dahil saka lang ata na-implement iyun nang pumanaw siya. Sa unang tingin, mukhang okay lang ang lahat hanggang sa mapansin ko ang icon ng messenger na may nakalagay na ‘3w’.

          Nag-isip ako ng malalim. Naka-register ba ang account ni Aulric sa messenger? May ginawa kaya ako para mag-trigger ang messenger feature sa account si Aulric? Oo, binubuksan ko pa rin ang account ni Aulric sa Facebook. Pero kahit kailan ay hindi ako nagme-messenger sa account niya. Nakapagtataka. Baka may ginawa ako sa account niya at nag-trigger iyung messenger feature nung account niya?

          “Ninong!” natutuwang sigaw na narinig ko mula kay Felric nang bumukas ang pintuan ng opisina.

          Kaagad nakakalong ang anak ko sa kaniya nang nag-angat ako ng tingin. Sumunod naman si Colette na pumasok.

          “May star ako ninong ohh?” Ipinakita ni Felric ang kaniyang braso.

          “At dahil diyan, may reward ka,” sabi ni Colette na ipinakita kay Felric ang mga pinamili nilang pagkain sa labas.

          Lumapit si Colette at saglit na naglapat ang labi namin. Pinagmasdan ko saglit si Colette habang naghaharutan ang anak ko at si Randolf. Wala naman akong nakitang negatibong pangitain sa kaniya. Si Randolf naman ay abot-tenga ang ngiti habang hinaharot ang anak ko.

          “Maghugas ka muna ng kamay bago kumain,” sabi ni Randolf dito.

          “Okay.”

          Kaagad na bumaba si Felric at kinuha ang kamay ni Colette saka lumabas.

          Nang lumabas na sila, nakangiti pa rin si Randolf na nakatingin sa pintuan..

          “Alam mo, pwede ka naman magkaroon ng sariling anak,” nasabi ko mga ilang segundo nang umalis ang aking mag-ina.

          “Hindi ko pa iniisip iyan,” iling niya. “Para kasing napakabigat na responsibilidad ang magkaroon ng anak. At alam mo naman, wala akong panahon na makipag-date sa mga babae dahil sa trabaho ko.”

          “Hindi mo ba naisip na maghanap man lang? Kasi, hindi naman excuse iyung trabaho mo para hindi ka makapaghanap. Pwede mong isakripisyo iyung mga oras na pagpunta mo dito sa paghahanap. Hindi sa sinasabi ko na dapat ay hindi ka pumunta dito palagi. Kasi naman, nag-iisa ka na lang sa buhay? At ang bait-bait mo kaya. You deserve great things in life. Syota na sumusuporta sa iyo, na maglalambing sa iyo.”

          Sa kalagitnaan ng pag-uusap namin, pumasok ang aking mag-ina. Kinuha ni Randolf ang bote ng tubig at uminom.

          “May kaibigan akong single na siguradong magugustuhan mo,” nakangiting wika ni Colette. “You know, you should date Isabela.”

          Bigla naman napunta sa maling butas ang iniinom ni Randolf. Kaagad naman na lumapit si Colette para tapik-tapikin ang likod ni Randolf.

          “Okay ka lang?” tanong ko nang sa tingin ko ay mahimasmasan na siya.

          “Salamat,” sabi niya kay Colette. “At anak ng gobernador iyun na magiging senador. Isa pa...” Inilahad ni Randolf ang kaniyang kamay na may malinaw na mensahe. Napakalayo ng agwat ni Randolf sa antas ng buhay ni Isabela.

          “Maganda si Tita Isabela,” sabi ni Felric na sinisimulan nang kainin ang pagkain sa harapan niya.

          Umupo si Colette sa tabi ng anak ko. “Randolf, napaka-open minded ng pamilya ni Isabela, believe me. Hindi magiging problema iyang...” Inangat-angat niya ang kaniyang kamay sa kaibigan ko. Isa na namang hindi masabing mensahe na malinaw na malinaw sa pagitan namin. “And knowing you, I think that you'll be a good match to her.”

          “Hindi ba dapat ay linya ko iyan,” bulong ko.

          Ibinaba ni Randolf ang bote ng tubig. “Salamat. Pero sa tingin ko, sa ibang pagkakataon na lang.” Tumunog ang phone niya at iyun ay para sa alarm.

          Tumayo si Randol at tinapik ang buhok ng anak ko. “Aalis na ako. Kita na lang ulit. Bye Felric.”

          “Bye ninong,” paalam ni Felric.

          Nang umalis na si Randolf ay may itinanong ako sa aking asawa.

          “Ano iyun?” tanong ko sa kaniya na nakatalikod sa akin mula sa couch na inuupuan niya.

          “Wala naman. Naisip ko na kanina pa ipinaglalandakan ni Isabela sa Instagram na single siya. At baka si Randolf lang pala ang solusyon sa problema niya.”

          “Ninong will solve all of her problems,” sabi ni Felric na hindi man lang siguro naiintindihan ang sinasabi namin, o naiintindihan nga ba niya.

          “‘di ba, baby? Do you want ninong with Tita Isabela, to be like Mommy and Daddy?” tanong ni Colette dito.

          “Like...” Ipinagdikit ni Felric ang kaniyang mga daliri sa kamay at ipinaghalik ang dalawa.

          “Felric,” saway ko.

          Tumigil naman si Felric. Mukhang palihim naman na nag-uusap ang mag-ina ko at hindi ko alam kung ano iyun. Pero nagtatawanan sila habang nagbubulungan.

          Makalipas ang ilang minuto, itinuloy ko ang aking trabaho habang ang aking mag-ina ay abala sa kani-kanilang phone. Maya-maya ay tumayo si Colette.

          “Felric, iiwan ka muna dito kay Papa mo,” sabi ni Colette na tumayo na at ihinanda na ang sarili.

          “Saan ka pupunta?” tanong ko.

          “Bibili ng bagong damit na ipagmamayabang ko sa party. Ayokong magsuot ng damit na nasuot ko na dati pa,” sagot niya.

          Bumalik ang isip ko bago pa sa kaarawan ni Tito Henry. Bago iyung damit niya na isinuot na iyun. At bumalik naman ang isip ko sa aparador ng damit ni Colette. Punong-puno ang kaniyang aparador at ni isa doon ay hindi niya isinuot ng dalawang beses, maliban lang sa mga pangkaraniwan niyang damit. Nasasayangan ako dahil, hindi ko makuha ang konsepto ng palagi dapat bago ang mga damit na isusuot niya sa kasiyahan.

          “Gusto mo bumili din ako ng bagong damit para sa iyo?” ngiti ni Colette na nagpabalik sa akin sa hinaharap.

          “Hindi na. Okay na ako dito,” balik ko habang itinuloy ko ulit ang aking trabaho.

          “Pakabait ka,” halik niya kay Felric.

          “Mag-ingat ka Mama,” sabi ni Felric.

          “Kayo din.” At nawala na si Colette sa paningin namin.

Randolf's POV

          Sa lobby ng condominium na tinitirhan ni boss-pekeng Aulric, may, mag-asawa, na hindi ako sigurado dahil mukhang magkasing-edad o mas bata pa sila kesa sa akin, baka syota pa lang, or live in? Dumaan sila sa harapan ko kasama ang isang bata na hawak-hawak nung lalaki at mukhang nasa dalawa o tatlong taon na gulang ang bata. Hindi naman sila bumangga lalo na iyung babae na hinaharot ng mag-ama. Hindi ko maiwasan na tumingin sa kanila. Puno ng ngiti ang buong pamilya at mukhang masayang-masaya sila.

          “Tara na,” sabi ni Alexander matapos sumulpot mula sa kung saan at tinabunan niya ang aking paningin gamit ang braso na nakapulupot sa leeg ko.

          Minaniobra niya ako papunta sa elevator kung saan ang orihinal kong destinasyon. Inalis na ni Alexander ang braso niya para pindutin ang buton ng elevator. Nakita ko naman si boss-pekeng Aulric na busy sa kaniyang telepono at hindi ako pinansin.

          “Kakilala mo ba iyung kanina?” tanong ni Alexander na nakatingin sa akin sa pamamagitan ng repleksyon ko sa pintuan ng elevator.

          “Huh? Anong kilala?” balik-tanong ko at tiningnan ko din siya sa repleksyon sa pintuan ng elevator.

          “Iyung mag-asawa na halos bumangga sa iyo. Akala ko nabangga ka nung babae pero mukhang hindi naman. Kaya baka kakilala mo o ano...”

          Tumunog ang elevator at pumasok na kami dito kasama ang ilang mga pasahero. Nasa sulok si boss-pekeng Aulric habang ako ay katabi niya at si Alexander ay nasa harapan at nakaharap sa pintuan.

          “Wala. May, iniisip lang ako,” sabi ko nang nakapasok na kaming lahat sa loob.

          “Gaya ng?” tanong naman ni boss-pekeng Aulric na nakatingin pa rin sa phone.

          “Bagay-bagay,” hindi ko malinaw na sagot.

          Nagsara na ang pintuan ng elevator at nagsimula ng umakyat

          “Bigla ko kasi naalala si Felric nang dumaan iyung mag-asawa. At iyun nga, hindi ko naman talaga anak si Felric. Kaya naisip ko lang kung magkakaroon ako ng anak, katulad niya,” dagdag ko.

          ”Sigurado ka bang hindi ikaw ang ama nung bata? Natatandaan ko na ikaw iyung palagi niyang hinahanap noon sa birthday ni sir Henry,” sabi ni boss-pekeng Aulric.

          “Nakakatuwa nga iyung bata na iyun,” ngiti ni Alexander na nakikita ko sa repleksyon ng pader ng elevator sa harapan. “Actually, lahat naman. Lalo na kapag manghihingi sila sa iyo ng kung ano at gagawin nila ang lahat para makuha iyun.”

          “Kung ikaw Alexander, natutuwa sa ganoon, sa akin, hindi,” komento naman ni boss-pekeng Aulric. “Nakakainis iyung mga batang ganoon. Sinasamantala iyung kabaitan nung mga matatanda sa kanila.”

          Bumukas naman ang pintuan ng elevator at may isang tao na lumabas, dalawang tao naman ang pumasok.

          “10 below, hindi pa nila alam ang salitang iyan,” balik ni Alexander. “13 below, wala talaga silang pakialam. Paglampas ng 14, conscious na sila kung ano ang salitang iyun.”

          Umandar ulit pataas ang elevator nang nagsara ang pintuan.

          “Naisip niyo na ba kung kailan mag-aasawa?” tanong ni Alexander.

          Kasabay ng tanong ni Alexander tumunog ang phone ko. Base sa ringtone, isa itong mensahe.

          “Magiging tatay na ako,” basa ko sa mensahe ni Robbie.

          “Makakapag-asawa pa kaya ako sa ginagawa ko?” sarkastikong tugon ni boss-pekeng Aulric habang nagbabasa ako ng text. “Ikaw Alexander, naisip mo na ba iyan? Malapit ka ng magkorenta. Tanggalin mo naman iyang shades mo at makakahanap ka.”

          “Ayoko. Kung gusto niya talaga ako, tanggap niya kahit ang shades ko. At isa pa, hindi kita gusto, boss.”

          “Medyo naiingit na kasi ako sa mga, mag-asawa, na may-anak,” sabi ko. “Tapos iyung kaibigan ko, magiging tatay na. Tingin ko sa mga taong iyun, pinagyayabang na may anak sila at masayang pamilya. Gusto ko ding magkaroon ng asawa, at anak na katulad ni Felric.”

          Bumukas na ulit ang pintuan ng elevator at lumabas na kami. Naglakad na kami papunta sa silid ni boss-pekeng Aulric.

          “Hindi problema iyan. Mang-anak ka ng babae diyan,” sabi ni boss-pekeng Aulric habang si Alexander ay...

          “Normal lang iyan,” ang sinabi. “Lalo na sa edad mong iyan. Siguro iyung kabataan mo, iyung kasabay mo, may mga taong nag-aalaga sa kanila habang ikaw ay mag-isa na naglalakad sa buhay. Sa totoo lang, normal na ipagyabang nila ang kanilang kaligayahan sa buhay. Hindi nga lang nila alam na ginagawa nila iyun. Pero hindi dapat tayo magpadalos-dalos sa mga bagay na iyan. Marami kang dapat tanungin sa sarili mo. Gaya ng, sino ang gusto mong anakan?”

          “Alam ko naman iyun.”

          “Masisikmura mo ba na hindi mo mahal ang aanakan mo?” komento ni boss-pekeng Aulric habang binubuksan ang pintuan ng condo.

          “Gusto mo bang maging single dad?” tanong naman ni Alexander pagkalakad namin papasok sa loob.

          “Paano kung magtanong ang anak mo kung sino ang nanay niya?” ani naman ni boss-pekeng Aulric na humiga sa mahabang sofa.

          “Wala pa akong sinasagot sa mga tanong ninyo pero parang sumasagot na kayo para sa akin,” putol ko sa mga sunod-sunod na tanong nila. “Pero hindi ko masisikmura na hindi ko mahal ang...” Natahimik ako saglit. “... magiging ina ng aking anak. Ayokong maging single tatay, at hindi mangyayari iyun dahil dapat ay magkakaroon siya ng nanay.”

          “Kaya simulan mo ng manligaw ng mga babae dyan. At malay mo, mahahanap mo ang babae para sa iyo,” payo ni boss-pekeng Aulric. “Simulan mo kay Isabela na ipinaglalandakan na single siya.”

          Natahimik na lang ako sa sinabi ni boss-pekeng Aulric. Nakalimutan ko na magkakaibigan si Colette, Isabela, at si boss-pekeng Aulric sa isang social media platform. Pero hindi ko naman alam na halos pareho ang nakikita nilang solusyon sa, pinoproblema ko?

          “Masyado siyang mayaman para sa akin.”

          “At iyan ang problema sa iyo,” halos papasigaw na sabi ni Alexander na pumasok sa kusina. Mukhang may gagawin. “Bakit hindi mo man lang subukan? Malay mo, siya pala ang babae para sa iyo, hindi mo lang alam.” Sinabi ko ba sa iyo noong isang araw na hindi ko siya mahal?

          “Narinig niyo ba ako kanina na sinabi kong masyado siyang mayaman para sa akin?” pagpapa-alala ko.

          “Hindi namin problema iyan,” sabi ni boss-pekeng Aulric na ibinaba na ang phone at inilagay sa mesa na nasa malapit. “Ikaw ang mag-isip para mag-click kayo. Pero ikaw. Bahala ka.” Napahikab siya. “Huwag na muna kayo masyadong maingay. Magpapahinga na ako.”

          Natulog na si boss-pekeng Aulric sa sofa. Si Alexander ay mukhang nanatili na sa kusina. Pumunta ako sa kusina at nadatnan siya na umiinom ng tubig.

          “Pero alam mo naman ang history naming dalawa,” halos pabulong kong sabi nang umupo ako sa isa pang upuan na malapit sa kaniya sa counter. “Hindi ko siya mahal dahil sa napakalayo ng agwat namin sa buhay at...” Hindi ko na itinuloy ang aking sinasabi. Kung kilala ako ni Alexander, alam niya ang sinasabi ko.

          Tiningan niya ako ng seryoso. “Talaga bang iyan ang rason mo kaya hindi mo siya kayang mahalin? Alam mo, kung ise-set aside mo ang rason na iyan, magiging madali ang lahat. Hindi naman masamang tao si Isabel para, hindi mo mahalin. Oo, may nangyari na sa inyo pero, paano kung iyun ang takbo, ng kwento niyo? Paano kung ito ang simula para sa inyo at ikaw lang mismo ang pumipigil?”

          Ibinaba ko lang ang tingin ko at nag-isip. “Ayoko lang na may masabi ang tao sa akin.” Tiningnan ko siya ng diretso sa shades na suot niya. “Ayokong, sabihin ng mga tao sa paligid ko na isa akong tao na naghahabol ng pera dahil lang sa napakayaman niya. Ayokong may magtanong sa akin diyan na paano mang-akit ng isang mayamang babae.”

          “Ayaw mo bang tanggapin na baka may something kayong dalawa?” Itinaas ni Alexander ang kanyang tasa. “Tsaka, hindi naman lalapit ang tao sa iyo kung wala silang kailangan. Wala naman iyan sa rangya ng buhay. Tingnan mo si Isabela bilang tao. Lumapit siya sa iyo dahil naramdaman niya na may bagay siyang makukuha mula sa iyo. Pagmamahal. At kung mabuti kang tao, bigyan mo siya ng pagkakataon. Baka hindi natin alam, bagay kayong dalawa.”

          Naubos na ni Alexander ang kape niya at iniwan ako sa kusina. Iniwan niya ako para pag-isipan ang sinasabi niya. Bibigyan ko ba ng pagkakataon si Isabela?

          Kinuha ko ang aking phone at pumunta sa Facebook. Hindi ko pa siya kaibigan sa account ko. Idadagdag ko pa sana siya sa mga kaibigan niya nang nabasa ko ang latest niyang status. May karelasyon na naman siyang lalaki.

          Tiningnan ko ang profile ng lalaki. Hindi ko ito kilala. Pero halatang mataas ang naabot nito sa buhay. Sa kutis pa lang, nakikita ko na. At sa pangalan pa lang, anak ito ng bise-gobernador sa lugar namin.

          Ibinaba ko na ang aking phone. Nakaramdam ako ng panghihinayang. Baka nga tama si Alexander. Baka bagay kami at ako lang ang pumipigil na may mamagitan sa amin.

Colette's POV

          “Huh? Napakabilis naman. Parang isang oras lang, single ka pa,” komento ko matapos marinig mula kay Isabela ang latest na update sa buhay niya.

          Kasalukuyan kaming nasa mall at tumingin-tingin sa mga damit na naroon. Kasalukuyang namimili ako ng disensyo kung saan kita ang aking dibdib na maipagyayabang ko sa mga tao sa kasiyahan, lalo na at kasama si Zafe, o backless na kitang-kita ang napakaganda kong likod, para din maipagmayabang ko sa tao ang linis ng aking likuran.

          “Natapos na kasi ako sa aking interviewing phase, at okay naman siya,” tugon ni Isabela na inilalagay ang isang nakasampay na damit sa harapan niya kung saan tinitingnan niya kung bagay ba sa akin ang damit na napili niya, sunod ay kung bagay ba sa kaniya ang damit sa pamamagitan ng pagharap sa salamin na malapit sa kaniya.

          Kumuha ako ng isang damit na naka-hanger at nilagay sa harapan ko habang naglalakad papunta sa salamin na ginagamit ni Isabela. “Alam mo, hindi ko na mabilang kung ilang lalaki na ba ang na-date mo, o naka-sex mo. Ano ba ang ginagawa mo? Ipagyayabang mo ba ang mga iyan sa akin?”

          Ibinalik ni Isabela ang hawak na damit at nginitian ako. “Ikaw naman. Hindi ko iyun ipagyayabang sa iyo. Pero kung ilang gwapo ang nasakyan ko, baka.”

          May nagustuhan na akong damit. Pinili ko ang magbibigay ng inggit at focus sa aking dibdib. Naglakad ako papunta sa dressing room habang sinusuot ito.

          “Sigurado akong hindi makakapantay si Zafe sa mga iyun,” sabi ko sa pader ng dressing room.

          “Alam ko,” mababang tugon ni Isabela. “Walang makakapantay kay Zafe para sa iyo, kahit kailan.”

          Lumabas ako ng dressing room. Parang isang saglit, nakita ko si Isabela na malungkot. Kaagad iyun napalitan ng tuwa nang nakita niya ako.

          “Girl, you look great!” puri niya.

          Tumingin ulit ako sa salamin at binigyan ang sarili ko ng isang ikot. Nang natuwa na ako, bumalik ako sa loob.

          “Colette, ano ba ang hinahanap mo sa isang lalaki?” tanong ko habang nagpapalit. “Alam ko naman na kung sinong lalaki iyang dine-date mo ay hindi magtatagal.”

          “Si Zafe at si Aulric,” sagot niya.

          “A-Anong sinasabi mo?”

          “Gusto ko ang relasyon na katulad sa kanila. No offense sa iyo pero, mas feel ko ang relasyon nilang dalawa. Lowkey, intense, pero hindi ganoon katamis. Paano naman kasi. Si Aulric, hindi bumibigay ang binti. He stand strong against his adversaries. Minsan, naiisip ko na baka si Aulric pa ang tumitira kay Zafe. Pero hindi na natin malalaman iyun.”

          Pagkatapos magbihis ay lumabas ako sa dressing room na masama ang loob. “I hate you. Parang sinasabi mo na mas maganda pa na silang dalawa ang nagkatuluyan.”

          “Isn't it?” makahulugang sabi niya. “Pero huwag kang mag-alala, friend. Kahit ano naman ang gawin ko dito, hindi ko naman maibabalik sa mundo ng mga buhay ang taong iyun. At tsaka team Colette at Zafe ako, forever.”

          Medyo gumaan ang aking pakiramdam sa sinabi niya. “Salamat sa suporta.”

          “Ngayon, ako naman. May nakita akong damit na bagay sa date namin ni Hayden. Diyan ka lang.”

          Umalis na si Isabela at hinanap na ang damit na susuutin niya. Tumungo naman ako sa salamin at inayos ang aking sarili habang naghihintay sa kaniya. Sa gitna ng pag-aayos ko, bigla akong may nakitang pigura na dumaan. Hindi ako sigurado pero nakita ko si Aulric.

          Nang tumingin ako sa likod, hinanap ko pa siya sa aisle kung saan siya nawala. Naghanap pa ako saglit pero hindi ko siya nahanap. Nagulat naman ako na may tumapik sa aking likod.

          “Hah!”

          Kaagad akong lumayo sa taong tumapik sa akin. Si Isabela pala iyun at mukhang nagulat din siya sa nangyari. Inilagay niya sa puso ang kaniyang kamay para humupa ang bilis ng puso niya.

          “Ginulat mo naman ako. Ano ba ang nangyayari sa iyo?” tanong niya sa akin. “Para kang nakakita ng multo.”

          Hindi ko alam kung totoo o multo ang nakita ko kanina. Hindi ko talaga alam. Kinuha ko ang aking tubig na nasa handbag ko at uminom. Siguro ay dahil sa sama ng loob ko sa sinasabi ni Isabela kanina, nag-conjure ang utak ko ng isang imahe ni Aulric na mukhang nabubuhay pa rin hanggang ngayon.

          “Halika. Balik na tayo malapit sa dressing room.”

          Hinawakan ni Isabela ang aking kamay at dinala niya ako sa pinaghintayan namin kanina. Lumingon ako sa likod at baka makita ko pa si Aulric. Pero wala akong nakita. Baka nga guni-guni ko lang iyung talaga.

ITUTULOY...