Ang Lalaki Sa Burol [20]

By: Mikejuha

Email: getmybox@hotmail.com

Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Guys pasensya na po. Na-underestimate ko ang length ng kuwento. Akala ko ay matatapos na ito, hindi pa pala. Pero sure na pong sa 21 ay tapos na ito. Sayang, perfect number pa naman ang 20, hehehe.

****

Gusto ko rin pong ipost muli ang aming kailangang leading roles sa gagawin naming indie:

MSOB will produce a low-budget M2M “Indie Film” and we arelooking for lead actors (we will need two) who are willing to be a part of theteam.

We plan to have them screened by June, 2013. Maytalent fee po ang dalawang mapipiling talents na ito. But we want them to be100% committed sa project.

Heto po ang mga qualifications:

1) Age: 18 – 28 years old
2) Height: 5’8 and above
3) Body: Well-built, though not necessarily muscular
4) With strong appeal
5) Experience: Not necessary basta committed, may potential, and willing to learn and give his best
6) Willing to go as far as torrid M2M kissing (no frontal nudity)
7) Straight acting. Lalaking-lalaki sa kilos.
8) Available kahit for one week shooting sa probinsya.

Para po sa mga interesado, please send me your pic and bio-data by -

1) PM in my fb, "Michael Juha" or
2) Email me at getmybox@hotmail.com (lagyan ng title na "Volunteer" ang message kasi baka sa junk mapasok)

We need din po ng mga interesadong mag invest. Ang aking napagdisisyonan po ay gagawin na lang talaga itong full indi/digital movie. At ang usapan naming mga volunteers (at sponsors) ay kapag nagclick ang pelikula, we will share the profit based on our contribution.

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

-------------------------------------------

Awang-awa ako sa pagkakita kay James. Iyon bang kitang-kita ko sa aking mga mata na nadapa iyong tao ngunit hindi lumalaban o ni hindi man lang nagsalita. Nakakaawa.

Tahimik lang na tumayo si James, pinagpag ang puwetan ng kanyang pantalon na nadumihan sa dumikit na lupang kaaararo pa lamang. Nang nakatayo na, tinumbok ang kinaroroonan ko.

“Ikaw kasi… sabi ko nang huwag na lang siyang lapitan, nagpumilit ka pa.” ang paninisi ko pa.

“Hayaan mo na Yak. Ang importante, alam na ng itay mo ang tungkol sa atin. At least, ang bigat na dinadala ng ating kalooban ay nabawas-bawasan. Ngayon, kung hindi man tayo natanggap ng itay mo, hindi rin natin siya masisisi. Ngunit umaasa pa rin naman ako na balang araw ay matatanggap din niya tayo.”

“Sabagay…” ang sagot ko na lang. Hinawakan ko ang kanyang kamay. Lalo lamang akong humanga sa kanyang paninindigan a tpagpakumbaba para sa aming relasyon. Sa loob-loob ko lang, nasabi kong napakasuwerte ko pa rin sa kanya.

At iniwan namin ang itay. Tila mga basang sisiw kami sa aming postura.

Sa hapunan, sabay kaming kumain. Ramdam ko ang pagkatensiyonado sa aming sitwasyong buo nga kami ngunit hindi naman nag-uusap. Gusto ko mang magbukas ng usapan, parang napaka-awkward na nand’yan ang itay na masama ang loob sa amin. Walang kibo rin ang inay. Alam kong naramdaman niya ang mahirap naming kalagayan.

“B-bukas pala nay, tay… dadalhin ko si Jassim sa Mindanao. Isang linggo lang po kami doon at pagkatapos ay babalik na.”

Napatingin ang inay kay itay na patuloy lang sa kanyang pagsubo ng pagkain, nakayuko, tila walang narinig. At dahil hindi kumibo ang itay, ang inay na ang sumagot, “S-sige. Isang linggo lang naman... at parang regalo mo na rin iyan sa iyong sarili na pagkatapos ng pagsisikap mo sa iyong pag-aaral at makakuha pa ng ganyang mga awards...”

Ngunit sumingit ang itay. “Hindi ako papayag! Kapag umalis ka dito Jassim, huwag ka nang bumalik dahil hindi na kita tatanggapin!” sabay tayo at walk out palabas ng bahay.

Mistula kaming nasabugan ng bomba sa aming narining. Walang nakapagsalita sa amin at nagtitigan na lang kami ng inay.

Ngunit hindi ko rin nakayanan ang pagtitigan namin. Yumuko na lang ako nang naramdaman ko ang mga luhang dumaloy sa aking pisngi. May takot na kasi akong nadarama, nagka-phobia na baka kapag umalis na naman si James, may mangyayari na namang hindi maganda at magkahiwalay na naman kami. O baka… hindi na siya babalik. O baka, may ibang tao na namang sisingit sa buhay niya.

Maya-maya, tumayo ang inay at sinundan ang itay.

Tiningnan ako ni James. Bakas sa kanyang mga tingin ang ibayong pagkaawa sa aking kalagayan.

“S-sasama ka pa ba?” ang tanong niya habang pinahid sa kanyang palad ang mga luhang patuloy na dumaloy sa aking pisngi.

“H-hindi ko alam eh. Natatakot ako Yak… ayokong magkahiwalay tayo eh.”

Nang nasa kuwarto na kami, nag-ayos si James sa kanyang mga dalahin. Nakatingin lang ako sa kanya, tulala, nag-iiyak, hindi alam kung magpack up rin ba o hayaan na lang na umalis siyang mag-isa.

Maya-maya, kumatok ang inay.

Binuksan ko. “O… akala ko ba ay kasama ka? Ba’t hindi ka pa nag-ayos?” sambit niya.

“N-natatakot ako sa itay nay, eh…”

“Pwes ako na ang bahala sa kanya. Sige, magpack up ka na.”

“Talaga po nay?”

“Oo anak. Ako ang bahala. Habang hindi ka pa nagtatrabaho, magpahinga ka muna. Mag-enjoy…”

“Paano kung magagalit ang itay?”

“Hayaan mo nang magalit siya. Iyan ang kanyang reaksyon sa nalaman niya sa inyo. Alam mo naman ang itay mo. OA. Ako na ang bahala sa kanya.”

“P-paano kung magagalit din siya sa inyo?”

“E di, sabay tayong lalayas sa bahay niya. Sasama ako sa inyo” ang sambit ng inay sabay bitiw ng ngiti. “Biro lang… syempre, mahal ko ang itay mo. Mahal mo rin naman siya, di ba? Hayaan na lang muna natin siya.”

At doon na ako napayakap sa inay. “Mahal na mahal ko po kayo inay…”

Niyakap din niya ako. “At mahal na mahal din kita anak” sagot niya. At baling niya kay James. “Huwag mong pabayaan itong anak ko James. Ngayon lang makapunta iyan ng malayong lugar.”

“Opo nay… Hindi ko po pababayaan iyan. Mahal na mahal ko po ang anak ninyo.” Ang sagot naman ni James.

“O siya… babalik na ako sa kuwarto namin ng itay ninyo. Tulog na iyon kung kaya ay nakaalis ako. Basta maaga lang kayong umalis, bago mag alas 5 ng madaling araw para paggising ng itay ninyo, wala na kayo.”

At kinabukasan nga maaga kaming umalis.

Dinaanan muna namin si John sa ospital. Nag-usap ang kambal at napag-alaman naming pagkatapos ng isang linggo ang libing ni Sophia.

“Uuwi na muna kami sa atin tol... tamang-tama pagbalik namin, makikilibing kami.”

“S-sige kuya.”

“Wala ka bang mensahe para sa ating mga magulang?”

“Sabihin mo kuya na may sorpresa ako sa kanila.”

“Hmmm. May pa sorpre-sorpresa ka na ngayon ha? Ano ba yan? Share naman!”

“Ipapagawa ko ang bahay natin, magpatayo ako ng branch ng MCJ resto bar sa atin upang sila na ang magsupervise, patingin-tingin na lang, hindi na mabigat ang trabaho ng itay.”

Napatitig na lang si James sa kanya. siguro, sa kanyang isip hindi siya makapaniwalang hahantong ang kambal niya sa ganoon.

“B-bakit kuya?” ang tanong ni John nang napansign tinitigan na lang siya ng kamabal.

“Wala... natuwa lang ako na heto ngayon, nagbago ka na.”

“Oo nga kuya. Naalala ko pa rin ang mga ginagawa ko sa iyo at sa pamilya natin. Noong nagsama pa tayo sa Mindanao, palagi na lang akong pasaway. Paano kasi, naiinggit ako sa iyo kasi palagi na lang ikaw ang pinupuri. Kasi ba naman sobrang napakasipag mo sa bahay, ikaw ang nagluluto, ikaw ang naglilinis, at minsan kapag sobrang abala ang inay, ikaw na rin ang naglalaba ng mga damit nating lahat. Ako naman, sasadyain kong dumihan ang bahay, sisirain ang gripo kapag alam kong maglalaba ka. At iyong piggy bank mo, habang naghuhulog ka ng barya, ako naman lihim na bubutasan ko iyon para makuha ko ang pera mo. Tapos noong mahigit isang buwan na, nagtaka ka kung bakit piso pa rin ang laman. Alam kong ako ang pinaghihinalaan mo. Pero imbes na awayin mo ako, napakamot ka na lang sa ulo mo. Tapos ako naman, tawa nang tawa sa sarili.”

Nakita kong napangiti si James. “Salbahe ka talaga.” biro niya.

“At may isa pang insidenteng nagluto ka ng sinigang. Noong lumabas ka ng kusina, lihim akong pumasok doon at ibinuhos ko sa kaldero ang halos buong laman ng asin sa lagayan nito. At noong kumain na tayo, sabi ng inay, “Pwe! anong klaseng sinigang ito! Ang Alat!” tapos ako naman nagreklamo rin. Sabi ko pa, “Kasi naman nagboboluntaryong magluto, di naman pala marunong!”

“Tapos tumayo ka at bago umalis, nanghingi kina inay ng pera dahil sa labas ka na lang kakain.” dugtong pa ni James.

“Oo. Tapos, nang nakalabas na ako ng bahay, doon na ako nagtatawa. Sabi ko, naisahan ko kayo. Kasi nga nasisi ka na nga, nakakain pa ako sa labas ng masarap na pagkain.”

“Sabi ko na nga ba eh... pinakialaman mo ang niluto ko eh! Hindi naman ganoon ang luto ko eh!”

Tawanan.

“Anong ginawa ninyo kuya nang nakaalis na ako?”

“Wala. Itinapon namin ang sabaw, tapos nilagyan uli ng kaunting tubig ang kaldero... walang ulam eh.”

Tawanan uli.

Tapos naging seryoso uli ang mukha ni John. “Pero kahit naiinis ako sa iyo kuya, bilib pa rin ako sa iyo. Kasi naman, kapag may nang-aaway sa akin sa school, kinakampihan mo pa rin ako. Kahit alam mong ako ang may kasalanan... at noong isang beses na naaksidente ako sa motor at muntik nang mamatay, ikaw ang tumawag na sasakyan, kinarga mo ako sa bisig mo. At sa ospital pa nang muntik akong maubusan ng dugo, ikaw pa an gnagboluntaryong dugo mo ang isalin sa akin. Ang bait mo pa rin sa akin.”

Hilaw na ngiti ang iginanti ni James sa mga sinabi ni John. “Syempre naman. Kambal kita.”

“Kaya noong umalis ka, hindi mo lang alam. Na-miss din kita ng sobra. Kaya... Sinundan kita, hinanap kung saan-saan. At noong natunton ko na ang lugar mo, nag-imbento akong na stroke ang inay upang umuwi ka...”

At doon niyakap na ni James ang kambal niya. “Na-miss din kita tol... sobra. Kaso, kailangan kong umalis upang hindi ka na magselos sa akin, upang magkaroon ka ng pagkakataong ma-prove sa mga magulang natin na deserving ka rin nilang mahalin.”

Nagyakapan ang dalawa. Nakakatuwa. Nakakantig ng damdamin. Kung hindi lang sila kambal, maiisip kong para silang magsyota sa kanilang ayos.

“Kaso palpak pa rin ako kuya kasi nga... ikaw rin ang hinahanap-hanap ko eh. Hindi ko talaga maiintindihan ang sarili ko. Nainis ako sa iyo na umalis ka at iniwan kami, ako. Namiss ko iyong kahit pasaway ako, ipinadama mo pa rin sa akin na mahal mo ako.” ang sambit ni John.

“Hindi ko kasi maintindihan kung ano ba talaga ako sa iyo eh. Kasi parang ako na lang ang sinisisi mo sa lahat. Kaya sabi ko, baka magbago ka na kapag malayo na ako sa pamilya natin.”

Tahimik.

“Totoo bang ikaw raw ang nagpakidnap sa amin ni Ricky, sabi ni Sophia?” ang pagsingit ko naman.

Nagulat si John na tumingin sa akin. “Hindi ah! Hindi pa nga kami magkakilala ni Sophia noon. Hindi nga niya kilala na ang ikinasal pala sa kanya ay ako. Ang buong akala niya ay si kuya James pa rin...”

Nagkatinginan kami ni James. Napailing-iling na lang siya. “Paano pala ang mga kaso mo ngayon? Hayan nga may mga pulis na nagbabantay sa iyo.”

“Nagpunta na sa akin ang mga abugado ni Sophia kuya... at tutulungan daw nila akong makapagpiyansa at pansamantalang makalaya habang dinidinig pa ang kaso.”

“Ah ok... mabuti naman.”

“O sige tol... tutuloy na kami...” ang pagpapaalam ni James kay John.

“Kuya… gamitin mo ang kotse mo. Sa iyo rin iyon.”

“Huwag na tol…  gusto kong maranasan muli ang dating nakagawian kong hirap. At adventure na rin namin ni Jassim ito. Ok lang maghirap sa pagsakay at pagbiyahe basta kasama ko siya.”

“Kayo na talaga kuya!” ang sambit naman ni John na napangiti na rin.

Mahaba ang oras ng aming paglalakbay. Sumakay kami ng bus at pagkatapos ay ferryboat naman. Halos 24 oras ang tagal ng aming paglalakbay. Nakakapagod. Ngunit kapag ganyang kasama mo ang iyong mahal, kumbaga every second counts. Na-aappreciate mo ang kahit init, pagod, sakit sa katawan dahil nakasandal ka naman sa mga bisig niya. At kahit minsan ay hindi mo na naramdamn ang lamig ng aircon dahil sa sobrang init o kaya ay hindi na gumagana, panay pa rin ang yakap mo sa kanya. Siya naman, panay ang pagpapaypay sa iyo.

Nakarating kami sa bahay nina James. Halos walang ipinagkaiba ito sa aming bahay. Maliit, yari sa kawayan, at halos dumapa na ito sa lupa sobrang pagkaluma.

“Nay! Narito na po ako!” ang sigaw ni James nang nasa bungad na kami ng bahay nila.

Lumabas ang isang babaeng siguro ay mas matanda ng sampong taon kaysa aking inay. “Anakkkkkkkkkkk!” ang sigaw kaagad niya sa pagkakita niya kay James at nagmamadaling bumaba sa hagdanan atsaka niyakap niya si James.

Nagkayakapan ang mag-ina. Nakita kong nagpahid ng kanyang luha ang kanyang inay.

“Sabik na sabik na po ako sa inyo inay!”

“Sabik na rin kami ng itay mo sa iyo! Ang tagal mong nawala? Bakit hindi Kaman lang nagparamdam sa amin anak?”

“Mahabang kuwento nay… ngunit mamaya, sasabihin ko sa inyo ng Itay.” Sagot ni James. At baling sa akin, “Nay… ipakilala ko pala si Jassim.”

“Kumusta Jassim!” ang sagot ng inay ni James.

Sasagot na sana ako ng “Mabuti naman po” nang sumingit ba naman si James ng, “Kasintahan kop o siya nay.”

Mistulang hinataw ang aking ulo sa aking narinig, hindi makapaniwalang babanggitin talaga ni James ang salitang “kasintahan”.

Ngunit mas natulala ang kanyang inay. Pansin kong nanlaki ang kanyang mga mata, tila wala sa tamang pag-iisio na tiningnan ako. “A-ano uli anak???”

“Si Jassim po, kasintahan ko.”

“Ah… hehe” ang paunang nasambit ng kanyang inay, tila hindi nito alam kung ano ang sunod na sasabihin. “S-sige, Jassim, mmabuti at napadalaw ka sa aming mahirap na kalagayan.” An gtuluyang nasabi niya.

“Magmano ka muna kay inay Yak… Mabait iyang inay ko.”

“Mano po nay…”

“Kaawaan ka ng Diyos, anak.” Ang sagot naman ng kanyang inay matapos akong magmano.

“Summa cum laude iyan nay…”

“Talaga? Kagaya mo rin pala, matalino.” Sagot naman ng inay niya.

“S-summa cum laude po rin ba si James?”

“Oo… palaging nangunguna iyan sa klase.”

Napatingin ako kay James. “Waahh! Di mo sinabi!”

“Maliit lang naman na eskuwelahan, hindi nga unibersidad. Hindi kagaya nang sa iyo na state university pa talaga. Halos lahat nga kaming graduate ay summa cum laude eh. May magna cum laude sana kami kaso nang graduation na, doon lang nalaman ng eskuwelahan na hindi na pala ito pumapasok ng tatlong buwan.” Biro niya sabay tawa.

“Wee! Di nga???”

“Huwag kang maniwala d’yan Jassim. Ganyan talaga ang batang iyan, mapagkumbaba…”

“Totoo po…”

“Tara na sa taas…” ang pagsingit ng ina ni Jassim.

Umakyat kami sa hagdanan at pumasok na sa bahay.

“Ay pagpasensyahan mo na Jassim ha? Mahirap lang kami...”

“Ok lang po. Kasi, kami… mahirap lang din po.”

“Nasaan pala ang itay ‘nay?”

“Hayun sa trabaho. Alam mo namang walang permanenteng trabaho iyon. Ngunit ngayon, hayun sa kabilang barangay, may ipinatayong building kasi doon, nakapagtrabaho bilang isang labor. Kahit papaano...”

“G-ganoon ba?”

“Oo… naaawa na nga ako d’yan sa itay mo dahil may edad na, may rayuma ngunit sige pa rin. Wala kaming kakainin kapag hindi siya nagtatrabaho.”

“Hayaan po ninyo inay. Malapit nang matapos ang kahirapan ninyo.”

“Hay naku James, sana nga… kailan pa kaya.”

“Basta nay… malapit na. At, hindi ninyo akalain. May sorpersa si kambal sa inyo.”

“Si John? Nasaan ang kambal mo? Nagkita ba kayo?” ang gulat na tanong ng kanyang inay.

“Opo nay… at magugulat ka sa kanyang pagbabago…”

“Huh! Pagbabago ba anak? Magbabago pa kaya iyon?”

“Opo nay. Maniwala po kayo. May milagrong nangyari... “ sambit ni James sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.

“Sana nga anak…”

Nasa loob na kami ng kuwarto ni James nang narinig kong dumating ang kanyang itay. Nasa bungad na kami ng pinto ng kuwarto niya nang narinig namin ang pag-uusap nila ng inay niya. Una na pala itong sinalubong ng inay ni James sa may pintuan mismo ng bahay.

“Damian! Dumating na ang anak nating si James!!!”

“Talaga! Nasaan?”

“Nasa kuwarto niya! Kasama niya ang kanyang katipan!”

Bigla ko namang naramdaman ang malakas na kalampag ng aking dibdib sa narinig. Syempre, nagka-phobia na ako sa nangyari – sa aking itay.

“Ganoon ba? E… magandang babae naman ang napili ng anak natin? Mag-aasawa na ba raw siya?” ang tila excited din na sagot ng itay ni James.

“Eh…” ang narinig ko namang sagot ng inay ni James. Parang nabusalan sa narinig na tanong, tila nagsisisi kung bakit pa niya binanggit ang salitang kasama ni James ang kanyang “katipan”.

“Saan na ba ang dyaskeng iyan at sabik na sabik na akong makita ang anak nating iyan at nang makaliskisan ang  ipinagmamalaking katipan?!” at narinig ko ang mga yapak papalapit sa kuwarto ni James.

Agad ring sinalubong ni James ang kanyang itay. Nakadamit pangtrabaho ito, lumang-luma ang suot na t-shirt na promotional lamang ng isang brand ng inumin at marumi pa, pati na ang suot na pantalong pekeng maong. At pati ang katawan niya ay halos nababalot pa sa alikabok.

“Tayyyyy! Na-miss ko po kayo!” ang sambit kaagad ni James nang nagyakapan na ang mag-ama.

“Mabaho ako ngunit ok lang iyan anak. Sanay ka naman sa amoy ko.” Sambit ng kanyang itay.

Natawa si James. “Syempre naman. Pareho naman tayong ganyan dati rito kapag nagtatrabaho tayo.”

Excited na excited ang dalawa sa tagpong iyon. Halatang sabik na sabik sila sa isa’t-isa.

“May pasalubong pala ako sa iyo tay…”

“Ano?”

“Marami. May damit, pagkain, relo, wala ka yatang relo eh.”

“Talaga! Ay salamat naman. Hindi ko na nga nagamit ang relo ko dahil nasira na, di na puwedeng ayusin.”

Nasa ganoon sila kasayang pagyayakapan nang mabaling ang tingin ng kayang ama sa akin. Kumalas siya sa pagkayakap kay James at nagtanong. “Nasaan pala ang iyong katipan???” na tila naguluhan sa naalalang sinabi ng inay ni James na kasama ni James ang kanyang katipan ngunit wala naman siyang nakitang babae kundi ako lang ang naroon.

“I-ipakilala ko pala sa iyo ‘tay si Jassim. Siya ang aking katipan.”

Kitang-kita sa mukha ng kanyang itay ang ibayong pagkagulat. “huh!”

“Opo tay…”

“L-lalaki???”

Tumango si James.

Tiningnan muli ako ng itay ni James, tila hindi makapaniwala.

“M-mano po i-itay…” ang sambit ko sabay hawak sa kamy ng kanyang itay upang ako ay magmano.

Hinayaan lang naman niya ako. At nagmano na ako. Ngunit ramdam kong mabigat ang kanyang kalooban sa aking pagmano.

Agad na bumalik na sa kanilang kuwarto ang kanyang itay. Ni hindi man lang nagtanogn kay James kung ano ang nangyari kung bakit hindi nagparamdam si James ng ilang taon. Kaya wala na kaming nagawa kundi ang pumasok sa kuwarto ni James.

Ramdam kong mabigat pa rin ang kalooban ng kanyang itay sa pagtanggap sa akin. “Yak… p-parang nahiya naman ako rito. P-parang gusto ko nang umuwi.” Ang nasabi k okay James.

“Bakit?”

“P-parang hindi naman kasi ako tanggap ng itay mo.”

“Ganoon? Give up ka na agad? Kay Sophia, hindi mo ako binitiwan kahit ipinapatay ka ngunit ngayon, agad agad kang gi-give up?”

“H-hindi naman sa ganoon. Mas masakit kasi ang kapamilya kapag sila na ang aayaw sa iyo. Kung ibang tao puwede. Ngunit kapag sila… masakit.”

“Kung ganoon i-give up na rin kita dahil ayaw ng iyong itay sa akin?”

Natahimik ako. Tama naman siya. Hindi niya ako binitiwan kahit itinulak pa siya ng itay sakahan at natumba, kahit ipinagtabuyan pa niya kami. Mabuti nga ang sa akin, kahit papaano, may diplomasya pa rin ang itay niya.

“Kakausapin ko pa ang itay Yak. Maintindihan din niya tayo. Hindi lang niya akalain na hindi pala babae ang mahal ko. Intindihin din natin ang side niya. Kagaya ng itay mo?”

Bago maghapunan, ipinasyal ako ni James sa kanilang lungsod. Bumili na rin kami ng mga pagkain, ulam na lulutuin. At nang makarating kami sa bahay, kami ang naghanda sa aming hapunan.

Nasa harap na kami ng hapag-kainan nang tila dahil sa sobrang tahimik ay hindi sila magkakilalang nagkasabay na kumain. Walang imik, walang nagsasalita. Lalo pa akong nakunsyensya. Imagine ang tagal na nawala sa kanila si James ngunit nang naroon na sana, nasira ang kasabikan nila nang dahil sa pagsama ko sa kanya.

Maya-maya, “E… ano ba ang nangyari sa iyo James? Bakit bigla kang nawala?” ang pagbasag ng inay ni James sa katahimikang namagitan.

“Mahaba pong kuwento inay…”

“E, di simulan mo na para matapos.” Ang pagbibiro ng kanyang inay sabay tingin sa akin.

Binitiwan ko ang isang tipid na ngiti. Ngunit nang tingnan ko ang mukha ng itay ni James, nanatiling seryoso ito.

Ikinuwento pa rin ni James ang mga nangyari, maliban sa pagpakasal ng kambal niya kay Sophia.

“P-paano kayo nagkita ni John?”

“Eh…” and nasambit lang ni James. “S-sa lugar din pala na iyon n-nagtatrabaho si John eh.” Ang palusot ni James. Alam kong sinadya niyang huwag sabihin ang totoo – na si John ang nakasal kay Sophia, upang huwag masira ang napag-usapan nila ni John na sorpresa sa kanyang mga magulang.

“Si John? Nagtatrabaho na?” ang tanong ng inay ni James.

“O-opo…”

“Hmmm. Talagang nagbabago na ang kambal mo? Pero bakit wala man lang paramdam sa amin? Mabuti pa ang na-amnesia, narito na. Samantalang siya, tila nagka-amnesia pa rin ata.”

“Huwag na po kayong magtampo inay… baka sa sunod na linggo, darating siya at… siguradong magugulat kayo sa malaking sorpesa niya para sa inyo.”

Natapos ang aming hapunan na hindi nagsalita ang itay ni James hanggang sa iniwan nila kami sa kusina. Sobra akong nalungkot. Habang nagligpit kami sa aming kainan, hindi na rin ako nagsalita. Parang gusto kong umiyak. Alam ko, nalungkot din si James para sa akin.

Nasa loob na kami sa kuwarto ni James nang masilip namin ang kanyang ama na nakaupo sa harap ng kanilang bahay. Sa gilid niya ay may isang maliit na lagayan ng inumin. Nag-inum siyang mag-isa. “Puntahan ko ang itay Yak… kausapin ko.” Ang sambit ni James.

At maya-maya lang ay nasilip ko sa binatana na nagtabi na ang mag-ama na naupo sa kawayang bangko. Nakaharap sila pareho sa bukid.

“Tay… nag-iinum na naman po kayo. Palagi po ba kayong nag-iinum? Baka m-makakasama po iyan sa inyo.” Ang narinig kong sambit ni James.

Hindi ko narinig na sumagot ang itay ni James. Tinungga lang niya ang inumin sa baso na nasa kamay niya.

Pagkatapos, kinuha ni James ang walang lamang baso na nasa kamay pa ng kanyang itay.

Ibinigay naman ng kanyang itay ang baso. Nilagyan ito ng inumin ni James mula sa lagayan. “O sige… sabayan na lang kita.” Sambit ni James sabay tungga rin sa baso at pagkatapos ay nilagyan uli ito ng laman at iniabot naman sa kanyang itay.

Tahimik silang nagtatagay. Nanatili lang akong nakatayo sa may bintana at pinagmasdan sila.

Malapit na nilang maubos ang laman ng kalahating galon na inumin nang nagsalita si James. “P-pasensya na po kayo tay kung… nabigla ko kayo sa pagpakilala ko kay Jassim sa inyo.”

Hindi pa rin umimik ang kanyang itay.

“M-malaki po ang utang na loob ko kay Jassim, ‘tay. Kung hindi dahil sa kanya, baka tuluyan na akong nawala sa inyo. Noong nagka-amnesia ako, wala nang balak pa si Sophia na tulungan ako na manumablik pa ang aking ala-ala. Ang totoo, ayaw niyang magamot ako. Inangkin niya ang aking pagkatao. At dahil mayaman, pati ang aking mga legal na mga papeles ay pinalitan din niya. Ngunit ipinaglaban ako ni Jassim. Lumaban siya kahit napakayaman ni Sophia. Hindi niya ako pinabayaan. Hindi siya bumitiw kahit gaano katindi ang mga pahirap sa kanya ni Sophia. Kahit alam niyang nanganganib ang buhay niya, kahit alam niyang ipinapapaslang siya nang dahil sa akin, pilit pa rin niya akong binawi kay Sophia. Dinala niya ako sa aking dating pinagtatrabahuan at dooon nagsimulang manumbalik ang aking alaala. Hanggang sa tuluyan niya akong nabawi. Kung hindi dahil sa kanya ay malamang na nasa kamay pa rin ako ni Sophia at hindi pa rin nanumbalik ang aking alaala.”

Nilingon siya ng kanyang ama. “Mahal mo ba talaga siya? Hindi ka kaya nabigla lang?”

“Hindi po tay… dati nang nagmahalan kami ni Jassim. Kahit noong hindi pa ako nagkaamnesia ay mahal ko na po siya”

“Gaano mo ba siya kamahal?”

“Mahal na mahal po. Hindi ko po siya ipagpalit kahit kaningong babae o tao sa mundo. At alam kong mahal din ako ni Jassim tay. Hindi niya gagawin ang ganoon katinding sakripisyo para sa akin kung hinid niya ako mahal.” At nakita ko na lang na ipinahid ni James ang kanyang pamay sa kanyang pisngi. Alam ko, umiiyak siya.

Napaiyak na rin ako. Sobrang touched ako sa sinabi niya. Naalala ko rin kasi ang lahat na hirap na dinanas ko sa kamay ni Sophia. May mga panahon na gusto ko nang gumive up ngunit dahil sa pagmamahal ko kay James kung kaya ay pilit ko pa rin siyang ipinaglaban.

“S-sana tay ay matanggap po ninyo siya. Mahal na mahal ko po si Jassim tay…”

At nakita ko na lang na hinablot ng kanyang itay ang buhok ni James at, “Ang sagwa! Ang laki-laki mo na, nag-iiyak ka pa!” Hindi ko alam kung biro iyon o talagang galit.

Tiningnan ni James ang kanyang ama. Kahit nakatagilid lang siya, pansin ko sa kanyang mukha ang pagkagulat.

“O sya… tanggap ko na. Huwag kang magdrama, ang sagwang tingnan.” Dugtong ng kanyang itay sabay bitiw ng ngiti para kay James.

At doon na niyakap ni James ang ama. “S-salamat tay!!!”

Nagyakapan ang mag-ama.

Nasa ganoon sila kasayang pagyayakapan nang nilingon ni James ang bintana kung saan ako nakatingin sa kanila. Nginitian ako ni James.

Lumingon na rin ang itay ni James sa akin at nang nakita niya akong nakatingin sa kanila, ngumiti siya at kumaway. “Halika rito Jassim. Sabayan mo kami.”

Kaya dali-dali akong bumaba, tuwang-tuwa sa aking nasaksihan. At nang nasa baba na ako. Tumabi ako kay James. Niyakap ako ni James sa harap ng kanyang itay at hinalikan sa pisngi.

Sobrang saya ko sa pagkakataong iyon. Imagine, sa harap ng itay ng aking katipan ay niyayakap niya ako, hinahalik-halikan.

“O… sandali at kukuha lang ako ng maiinum pa natin.” Sambit ng itay niya.

At pumasok uli siya ng bahay. At nang lumabas ay dala-dala na ang isang galon na inumin. At hindi lang iyon ang dala niya, hawak-hawak din niya sa bisig ang inay ni James.

“Ano ba, matutulog na ako!” ang narinig kong pagmamaktol ng inay ni James. At nang nakita niya kami ni James na naroon, bigla siyang natahimik.

“Mag-celebrate tayo…” ang sambit ng itay ni James.

“Nang alin?”

“Hetong dalawa!” sabay turo sa amin.

Tila nalito ang ina ni James, “Akala ko ba ay hindi mo sila tanggap?”

“Eh… ano bang magagawa ko? Nag-iiyak itong anak natin eh. Ang sagwang tingnan ng pota!”

Tumawa lang si James.

“Hindi iiyak iyan kung hindi malalim ang naramdaman. Hindi basta-bastang umiiyak iyang si James. Kahit noon pa, hindi ko nakitang umiyak iyang anak natin.”

“Kaya nga… hindi ko matiis tingnan itong tarantadong ito na ganyang nang-iiyak. Ambigat sa kalooban ko. Hindi ko kaya. Ang sagwa!” sabay tawa nang malakas.

Tawanan kaming lahat.

“Salamat po tay, nay…”

Inakbayan ng itay niya si James. “Basta… ituloy mo lang ang kabaitan mo anak. Kahit ano man ang gagawin mong disisyon sa buhay, hindi malayong magtagumpay ka kapag nasa panig mo ang kabutihan.”

“Salamat po ‘tay…”

“At ikaw naman Jassim, mahalin mo itong si James… mahal na mahal namin ito.”

Napangiti naman si James at nilingon ako.

“Opo itay. Mas lalo ko po siyang mamahalin ngayon na tanggap po ninyo an gaming relasyon.”

At iyon, nag-inuman kami, kuwentuhan. Iyon na siguro ang isa sa pinakamasayang pagkakataon sa aking buhay.

Kinabukasan, nagbukas ng bank account si James para sa kanyang mga magulang. Dahil marami-rami rin ang pera niyang dala galing sa inipon niya sa lihim na kuwarto ng kanyang bahay, idiniposito niya ang malaki-laki ring halaga. Masayang-masaya ang mga magulang ni James.

Lumipas ang isang linggo at natapos rin ang aming dalaw. Bago kami lumisan, pinaalalahanan pa kami ng mga magulang ni James na palaging magpakabait, huwag makalimot sa taas.

Dumaan muna kami kay John. Naki-libing kami kay Sophia.

Pagkatapos ng libing, nag-usap ang kambal sa mga plano nila para sa kanilang mga magulang. Napag-alaman din namin na nakapagpiyansa si John.

Bumalik kami ni John sa bukid. Si James, sa bodega sa burol. Napagdisisyonan niyang bumalik sa pagka-security guard. Natanggap naman siya ng may-ari ng bodega. Nagkataon din kasing nagresign ang guwardiyang naka-assign doon dahil malayo raw sa kanyang pamilya.

Nag-apply rin ako ng trabaho sa mismong mother company na nagmamay-ari sa mismong bodegang binabantayan ni James. At natanggap naman ako bilang isang staff. Bagamat nasa lungsod ang puwesto ko, nadadalaw ko si James kapag nasa field ako at nagsasagawa ng inspection sa mga bodega ng kumpanya. At kapag may time si James, dinadalaw niya ako sa aking inuupahang kuwarto sa lungsod. Mas mabuti na rin ang ganon dahil sa bahay, pinalayas na ako ng aking itay. Hindi ko na lang din siya pinatulan. Ang sabi ng inay, intindihin ko na lang daw muna ang itay. Iyan din ang payo sa akin ni James. Hayaan ko lang daw muna ang itay. Intindihin sa kanyang naramdaman.

Ganoon ang aming setup ni James. Sa inuupahang kuwarto sa lungsod ako umuuwi samantalang siya, sa burol.

Isang araw, biglang napadayo si John, kasama si Ricky. Malungkot ang mukha ni John. Halatang may dinadalang sama ng loob. “Kuya... m-may problema ako.”

“H-ha??? Ano???”

“Sabi ng mga abugado ni Sophia, hindi raw pala ako ang legal na tagapagmana sa mga ari-arian...”

(Itutuloy)