JoyRide

Authors note: 
        Halloween month is approaching. Here's a piece I made way back 2011, so some scenes are based on some subject of the past, such as the defunct show, Wowowee of ABS-CBN. All events and ideas stated in the story is my personal belief. If you have other ideas of heaven and religious belief that is opposite to mine, it is not my intention to oppose yours.
       The photo used in this story is not mine. CTTO.

Also by gMore Bacarro...
      Midnight Blue
      Endorsed To Love

JoyRide

Mag aalas tres na ng madaling araw ng nagkayayaan ang barkada na magsiuwi na. Medyo umiikot na ang paningin ko dahil medyo naparami ang inom, nagpumilit parin akong umuwi kahit hindi na ko pinapayagan ni Luigi, hindi lang dahil sa naparami na ang inom ko kundi dahil medyo malayu-layo ang uuwian ko at bukod pa sa wala akong kasabay pauwi, tanging ako lang ang naiiba ang daan na tatahakin.

Mga ilang minuto din akong naghintay ng sasakyan, bibihira na ang dumadaang jeep sa mga ganung oras. Kumaway nalang si Luigi na iiling iling ng papalayo na ang sinakyan kong jeep.

Uumupo ako sa may bandang harapan, at isinandal ang ulo sa may headrest ng upuan ng driver. Nagagapi na ng antok ang aking katawan ng bigla akong umalog sa kinauupuan ng mapadaan sa isang hump ang sinasakyan ko.

“Manong, konting ingat naman” saway ko na medyo pautal na dahil sa antok at kalasingan.

“Pasensya na boy, hindi ko napansin yung hump” hinging paumanhin niya, sabay ng paghinto dahil may sasakay na pasahero.

Sumakay ang isang babae at isang lalake na sa biglang tingin ay alam mong magkasintahan, tulad ko ay hlatang nakainom din ang dalawa.

Iginawi ko ang tingin sa mga pasahero, anim lahat pang pito ako. Isang matandang lalaki na siguro’y nasa edad kwarenta pataas ang nakaupo sa may bandang pintuan, nagiisip ako kung saan galing ang lalaking ito at inabot na ng ganitong oras. Isang nurse ang nakaupo sa tabi nito, alam kong nurse dahil nakauniform ito, at may tangang itim na libro, tila wala sa sariling nakatulala at mugto ang mga mata, sinulyapan ko siya ng may pagtataka. Sa tabi niya umupo ang kaninang magkasintahang kasasakay lang.

Mula sa kinauupuan ko naman ay nakaupo sa aking tabi ang isang lalaki, matangkad at gwapo, at nasasagap ng aking ilong ang matapang nitong pabango. Sa bandang pintuan naman ay isang ale na nakapikit at nakasandal, wari ko ay natutulog.

Muli kong ipinikit ang aking mga mata ng humintong muli ang jeep. Naramdaman kong umusog papalayo ang katabi kong lalaki at ang pagupo ng isa pang pasahero, hindi ko na iminulat ang aking mga mata dahil sumasakit narin ang aking ulo.

Wari’y naalimungatan ako ng maramdaman kong tila nagkakagulo, may sari saring boses akong naririnig na hindi pa naipoproseso ng aking utak dahil sa kalasingan.

“Walang gagawa ng masama kung ayaw niyong unahin ko kayo! Pag may tumakas babarilin ko.” bigla kong iminulat ang aking mga mata ng marinig ko ang boses na iyon.

Tila nawala ang kalasingan ko ng makita kong nakatutok ang isang baril sa mga pasaherong nadoon, sa aking tabi ay isang lalaking naka jacket ang may hawak ng baril, tanging sa akin lamang hindi nakatutok dahil akoy nasa tabi nito.

“Walang mangyayaring masama kung susundin niyo lamang ang gusto ko.” Sigaw ng lalaki, “lahat ng pera, alahas pati celphone niyo, ilagay niyo sa plastik na to…ikaw, kolektahin mo!” utos nito sa lalaking katabi ko kanina bago siya sumakay.

Napagtanto kong nakatigil pala ang jeep na sinasakyan naming sa isang madilim na kanto. Pilit kong hinuhuli ang mga mata ng holdaper, hindi ako takot sa baril, marahil ay dahil sa bata pa ako ay nakakakita at nakahawak na ako ng mga ganung bagay. Hinahanap ko ang kaba sa aking dibdib ngunit marahil sa epekto ng alak ay tila ba wala lang sa akin ang nangyayari.

Iniabot ng lalaki ang plastic na pinagkolektahan ng mga gamit, limingon sakin ang holdaper at sinenyasang kunin ko iniaabot ng lalaki, kalmadong inabot ko iyon at hindi ko napigilang itaas ang aking kilay na wari ba nagtatanong kung ano ang gagawin ko doon.

“Ibigay mo sa driber,..oy ikaw, lahat ng pera ilagay mo d’yan sa supot…” utos nito sa driver, tulad ko ay kalmado lang ding sinunod nito ang utos niya.

Nababanaag ko ang takot sa mga mata ng lahat ng pasahero, ang ale sa may pintuan ay tila ba gusto ng tumakbo ngunit pinipigilan lang ang sarili, sa nerbyos ay naluluha ito. Ang matandang lalaki sa tapat nito ay tila nagiisip kung papaano niya maagaw ang baril na hawak ng holdaper, ngunit sadyang malayo ito sa kinauupuan namin. Ang nurse ay tila humuhugot ng lakas sa librong hawak dahil yakap yakap niya ito. Samantalang mahigpit din ang yakap ng babae sa kanyang kasintahan at pilit itinatago ang mukha na tila ba na pag ginawa niya iyon ay maglalaho bigla ang holdaper, nakayapos din ang lalaki na wari ay pinoprotektahan ang babae.

Palipat lipat ang baril sa pagkakatutok sa lalaking katabi ko kanina, na sa gwapo nitong mukha ay nababanaag din ang takot, at sa mga pasaherong naroroon. Manaka naka ay inililipat nito ang baril sa driver at kung minsan ay sa mukha ko. Magkalapit lang kami ng holdaper, na sa maling galaw ko lang ay maaaring ako ang uunahing barilin.

Habang iniaabot ng briver sa akin ang plastic na naglalaman ng pera at mga gamit ng mga pasahero ay natanaw ko ang paparating na head light. Nabuhayan ako ng loob ng sa di kalayuan napansin kong isa itong patrol car.

“Dalian mo, ilagay mo ang mga gamit mo sa pastik.” Utos nito sa akin, wala itong kaalam alam na papalapit na ang sasakyan.

Hindi ko alam kung saan nanggaling ang lakas ng aking loob ng walang anu ano’y bigla kong inagaw ang baril na hawak nito, nagpambuno kami at sa paligid ay dinig ko ang sigawan, at ang hindi matatatwang sirena ng patrol car.

Mabilis ang mga pangyayari, naramdaman ko na lamang na ginapi ako ng kanyang lakas at ang paghampas ng matigas na bagay sa aking ulo, at bago ako nawalan ng ulirat ay isang malakas na putok ang pumailanlang.

----

Iminulat ko ang aking mga mata, at ramdam ang sakit sa aking ulo, nawala ang aking kalasingan, kinapa ko ang aking noo at naramdaman ko maiinit na likido na umaagos mula rito, sa lumilinaw kong mga mata, ay napagmasadan ko dugo sa aking mga palad.

Pinilit kong tumayo, at laking pasalamat ko ng tumigil na ang pagagos ng dugo mula sa ulo ko na napukpok, nakapagtataka ito dahil alam kong matagal bago huminto ang pagdurugo pag sa ulo ang nasugatan.

Lumabas ako ng jeep at nakita ko ang papalayong patrol, nakatayo ang mga pasahero at ang driver na nakatanaw sa papalayong patrol.

“Kawawa naman siya,” dinig kong bigkas ng driver. Nainis ako ng marinig ko iyon, bakit naawa pa ang driver sa holdaper na iyon, at isa pang kinaiinisan ko ay ang hindi pagdala sa akin sa hospital. Mabuti na lamang at huminto na ang pagdurugo ng aking sugat.

“Sa tingin mo patay na kaya yon?” tanong ng matandang lalaki sa nurse na katabi nito kanina, may mga bakas ng dugo sa puting uniporme nito.

“Hindi ako doctor…pero alam kong malala ang tama niya, n-napuruhan siya.” Umiiling iling ang nurse, at tila ba gusto nitong maiyak.

May kung anong kirot akong naramdaman ng marinig ko ang tinurang iyon ng nurse, ang putok na iyon ay marahil galing sa mga pulis, na kung nagging mabagal lang ang kanilang responde ay maaring ako ang nabaril at napatay ng holdaper.

“Halina kayo, ihahatid ko kayo sa kung saan man kayo pupunta, tutal wala namang sumama sa inyo sa presinto ay hayaan niyo nalang na ihatid ko kayo” pagmamagandang loob ng driver.

Imbes na makisali sa umpukan ay umikot ako sa may harap ng jeep at pumasok, naupo ako sa passenger seat at hinintay na makasakay lahat ngf pasahero, ilang saglit pa ay pumasok na rin ang driver, natigilan ito pagkakita sa akin, sa mga mata ay ang dagling pagtataka, iginawi nito ang mga mata sa natutuyong dugo sa aking noo.

“Bakit nandito kapa anak?” tanong nito habang papasok at umupo.

“Okay lang ako manong…tara joyride na tayo, ako na huli niyong ihatid.” Wala sa sariling sagot ko, tuluyan ng wala ang kanina ay pagkaantok at ang kalasingan ko.

“Sige, joyride tayo anak…” umiling iling na sagot ng driver.

---

Nakausad na ang jeep at bahagyang nakakalayo ngunit dama parin ang tension sa loob. Ang mga pasahero ay tila nagkukumpulan sa may bandang pinto ng jeep, nakita kong magkahawak kamay pa ang babaeng may kasintahan at ang aleng umiiyak parin dahil sa takot.

Lumiko ang  ang jeep sa isang eskinita at huminto sa tapat ng isang apartment, dinig ko ang pagpapasalamat ng matandang lalaki at bumaba ito.

Umandar na muli ang dyip, nagtanong ako ng may pagtataka sa driver.

“Paano mo nalaman na doon bababa ang mama eh hindi ko naman narinig na sinabi niya kung saan siya nakatira?”

Ngumiti lamang ang driver at inabot nito ang built in cd player ng kanyang sasakyan

“Soundtrip muna tayo para masaya ang iyong joyride” pinindot nito ang play button at pumailanlang ang matamis na melodya sa kanyang sasakyan.

Ngumiti lang din ako at nawala sa isip ko ang tanong ko kanina.

“Ano nga po pala ang pangalan niyo?”

“Lando, pwede mo akong tawaging ‘tay Lando.” Inginuso nito ang naksulat sa may bubong ng kanyang dyip sa bandang taas lang niyang nakaupo. Tatay Lando

Iginawi ko ang tingin sa aking uluhan ng mabasa ko ang nakasulat din doon, Nanay Edith sa aking kuryusidad ay nilingon ko kabuuan ng dyip at sa bubong nito ay nakasulat ang iba’t ibang pangalan Jhon Michael, Edisha, Raffael, Christine, Pat-pat, Jeff, Bantay…bahagyang tumaas ang kilay ko ng mabasa ko ang huling pangalan.

“Bantay?”

“Ahahaha…si bunso kasi, gusto niya nakasulat din si bantay.” Nakatawang sagot ni ‘tay Lando. Doon ko napagtanto na ang mga pangalang iyon ay mga pangalan ng kanyang mga anak.

“Malaki pala ang pamilya niyo ano ho?”

“Oo, at sa awa ng Diyos masaya at nakakaraos naman kami…mabuti na lamang at nabawi ko ang kinita ko sa holdaper na ‘yon, di sana walang pang saing si misis.” Anitong inginuso ang pangalang nasa uluhan ko.

“Hindi ba kayo nahihirapan… anim ang anak niyo.”

“Kung minsan oo, pero pag umuuwi ako nararamdaman ko mga yakap ng mga anak ko nawawala lahat ng hirap…isa pa tulong tulong naman kami. Si misis nagtitinda sa palengke, yung panganay ko may trabaho na din, at yung panganay naghahanap na din ng mapapasukan…”

“Mahirap maghanap ng trabaho ngayon…ako nga hanggang ngayon tambay padin.”

“Yan ang mahirap sa gobyerno natin…mas inuuna pa nila ang pangungurakot bago ang problemang dinaranas ng bansa natin.” Umiiling iling na sabi nito.

“Tama po kayo, kawawa ang mga tulad naming…ang iba pa pinagsasamantalahan ang pangangailan natin ng trabaho…haisss..” napbuntong hininga ako.

“Sabagay, hindi magiging Pilipinas ito kung hindi ganon…” pagak na natawa si ‘tay Lando. “Kaya dumarami ang holdaper eh.” Inabot nito ang pamunas at pinunasan ang windshield ng kanyang dyip upang makita ang daan dahil nanlalabo ito dahil sa tila nagpapawis ito, tila may hamog na laging nagpapalabo dito, nagtataka ako dahil maalinsangan naman ang panahon.

Hinintay kong matapos siya sa ginagawa bago ako nagsalita.

“Hmmm ‘tay Lando, ilang beses naba kayong nahoholdap?”

“Pangalawa ngayung gabi, buti na lamang naibalik sakin ang kinita ko, pero…” kusang binitin nito ang sasabihin at tumingin lang sa akin ng makahulugan.

Magtatanong pa sana ako ng ihinto niyang muli ang dyip at bumaba ang magkasintahan, sandaling naghintay si Mang Lando at sumakay muli ang lalaki pagkatapos nitong ihatid hanggang makapasok ang babaeng kasintahan sa loob ng gate ng kanilang bahay.

“Ang galling, paano niyo uli nalaman na dito bababa ang babae at hinintay niyo pa ang lalaki, eh wala naman akong naririnig na sinabi nilang dalawa?” nagtatakang tanong ko kay Mang Lando.

Ngumiti ito at kinindatan ako, “Nag eenjoy kaba sa Joyride mo anak? Kahit hindi mo sabihin sa akin kung saan ka pupunta eh maihahatid kita sa bahay niyo…” tiningnan niya ako na tila ba nanloloko…

Sineryoso ko ang tinuran nito dahil nagtataka din ako kung bakit at kung papaano niya naihatid ang dalawang pasahero gayung halos hindi nagsasalita ang mga ito.

“May madjik ka ata eh” sagot kong sinakyan ang pagbibiro nito.

“Ahahaha..hindi naman anak, may kakayahan lang ako na naiiba sa karamihan.”

“Anong kakayahan. ‘tay Lando?”

“Nababasa ko ang iniisip ng mga taong nasa paligid ko.” Nangingiti itong sumagot at tumingin sa akin.

“Huh? Di nga ‘tay? Seryoso ka?” hindi makapaniwalang tanong ko.

Tumawa lamang ito, at sumilip sa kanyang rear view mirror.

“Sige nga tay ano iniisip ko?” naghahamong turan ko.

“Iyon nga ang problema ko kanina pa, hindi kita mabasa…” nakangiti parin ito ngunit kita ko sa kanyang mga mata ang tila lihim na siya lamang ang nakakaalam.

“O e pano moko ihahatid kung hindi mo naman pala nababasa ang isip ko?” tila may pagmamayabang na tanong ko “Hmmm..sige, sila na lang…” lumingon ako sa mga pasahero, “…yung unang dalawang bumaba, bukod sa alam mo kung saan sila bababa ano pa ang iniisip nila?”

“Makulit ka din ano? Kapareho mo ang bunso ko…sige, yung unang lalaking matanda alam mo bang ang iniisip kanina bago ang kaguluhan? Iniisip niya ay ang paghihinala sa kanyang misis?”

“Paghihinala?”

“Oo, naghihinala siya na may kalaguyo ang kanyang misis…nakakatawa nga kung bakit ganon ang tao kung minsan, kung kalian tumatanda na tsaka pa sila nagkakaganoon…”

“Malay mo may pinaghuhugutan siya sa kanyang hinala…” tanong ko.

“Anak, ang tao matagal na sa kanyang kamalayan ang paghihinala…nasa sa atin kung papaano natin gapiin ito, isa pa sa tingin mo ba tatagal ang relasyon nila ng ganon kung niloloko lamang siya ng kanyang misis?”

“Eh bakit siya naghihinala?”

“Ibabalik ko sayo ang tanong anak, bakit maghihinala ang isang tao ng mga bagay na hindi pa niya nakikitaan ng pruweba?”

“Siguro dahil…” natigilan ako “..siguro dahil siya mismo ang gumagawa nito?” wala sa sariling sinagot ko ang sariling tanong, “kaya lang naman naghihinala ng masama ang isang tao sa kapwa nila ay dahil malamang sa hindi ay sila mismo ang gumagawa ng mga bagay na kahina hinala.”

Natawa na lamang si Mang Lando, ngunit hindi ako sigurado kung umaayon siya sa sagot ko.

“Eh yung babaeng kakababa kanina, yung jowa nung lalaking ‘yon?” nginuso ko sa rear view mirror ang lalaki.

“Ah yun ba, alam mo ba kung ano ang iniisip niya habang nagkakagulo kanina? Gusto niyang ipagtapat sa kanyang kasintahan na ang matalik na kaibigan nito ang tunay niyang mahal…” umiling iling si Mang Lando, “…iniisip niya na bago siya mamatay ay kailanganag maipagtapat niya…ngunit alam mo kung ano ang mas nakakatuwa?” ngumiti si Mang Lando na tila ba may isang lihim na gusto niya isiwalat, inabot nitong muli ang pamunas at pinunasan ang nagpapawis na windshield habang nagsasalita “…ang nakakatuwa ay ang iniisip ng lalaking iyan, na ipagtatanggol niya ang babaeng mahal niya at handa niyang ialay ang buhay hindi para sa ikaliligaya ng sarili…kundi para sa dlawang taong mahalaga sa buhay niya.”

Napatingin ako kay Mang Lando, “Anong ibig mong sabihin ‘tay?”

“Ang misteryo nga naman ng buhay hindi ba, anak? Kapag nanganganib o kapag kaharap mo na ang kamatayan bumabalik at bumabalik ka pa din sa kung saan ang matuwid. Oo ang unang instinct ng tao ay ang iligtas ang sarili, ngunit habang tumatagal ay ang kaligayahan ng kanilang mga mahal ang iniisip. Alam ng lalaking iyan na ang tunay na mahal ng kanyang kasintahan ay ang kanyang matalik na kaibigan, at hindi ba nakakatuwang isipin na handa niyang ialay ang buhay para sa babaeng minamahal at ang matalik na kaibigan? At ang babae, alam man niyang masasaktan ang lalaking nagmamahal sa kanya, at masakit man sa kanya ay handa niyang tanggapin ang anumang kaparusahan sa pagtatapat na gagawin niya. Sa huli ay ginusto niyang itama ang mga pagkakamali.”

Mahaba ang naging paliwanag ni Mang Lando, aaminin ko nahirapan ang utak ko sa pagiintindi ng kanyang mga sinabi.

Tumigil ang dyip at bumaba ang lalaki, lumingon ako at sa aking puso ay ang pagkahabag.

“Wag kang maawa anak, iyan talaga ang katotohanan sa buhay. Tanggap na ng lalaking iyan ang kahihinatnan ng kanyang relasyon, nakapagdesisyon na siya. At huwag kang magalala, kaya may nawawala sa ating buhay ay dahil may darating na mas higit pa sa nawala sa atin, isang tao o bagay na makapagpapasabi sa’tin ng pagpapasalamat kung bakit nawala ang mga bagay na dati’y naging atin. May mas lamaking plano ang nasa itaas.”

Napangiti na lamang ako sa tinuran ni Mang Lando, hindi ko lubos maisip kung papaanong nakakabuti sa isang tao ang nawalan.

Narinig kong pagak na natawa si Mang Lando at tumingin ng makahulugan sa akin.

“Tingnan mo ang nurse na iyon,” nguso niya, lumingon ako sa nurse na hanggang ngayon ay yakap yakap parin ang libong hawak “…nawalan din siya ng minamahal, ngunit hindi tulad ng lalaking iyon may pagmamahal na naisukli sa kanya.”

“Mabuti pa pala siya, nakaranas siya ng pagmamahal sa babaeng minamahal niya.”

Narinig kong muli ang pagak na tawa ni Mang Lando, “May mga pagmamahal na hindi pa lubusang natatanggap ng lipunan…ang ipinagtataka ko lang, bakit kailangan pang itatwa kung parepareho lang naman tayo ng hanap,” tiningnan ako ng makahulugan ni Mang Lando, “…hindi bat pagmamahal ang hanap nating lahat? Ikaw anak nasubukan mo na bang magmahal?”

Sasagot na sana ako ng biglang napapreno si Mang Lando dahil sa biglaang pagtawid ng isang asong askal, napasinghap ang ale at napausal ng dasal, tumalsik ang hawak na libro ng nurse at dumausdos paharap, nabuksan ang balat nito at sa unang pahina ay nakasulat ang mga katagang “Endorsed to Love”. dinampot niya ito, at pilit kong hinuli ang mga mata nito, nakita ko ang lungkot ngunit tila tumagos lamang sa akin ang kanyang mga tingin. Kakausapin ko sana siya ng umalulong ang asong muntik masagasaan, kinilabutan ako at napalingon sa asong tila may kung anong nakikita sa loob ng dyip.

Pinaandar muli ni Mang Lando ang dyip at kita sa kanyang mukha ang lungkot at umiling iling “Sadyang napakahiwaga ng buhay…ah eh anak, nageenjoy ka naman ba sa iyong joyride?” makahulugang bigkas nito.

“Oo naman po,” nangingiting wika ko, “medyo kinilabutan lang ako dun sa aso, nakakatakot…para bang ditto pa sa dyip nakatingin.”

“Bakit ka natatakot, hindi naman sila nananakit?”

“Anong ibig niyong sabihin…?” napamaang ako at kinilabutang muli ng mapagtanto ko ang kanyang ibig sabihin. “…ibig niyong sabihin, m-may…”

Huminto ang dyip at bumaba ang lalaking nurse, nilingon niyang muli ang nakaputing lalaking bumababa sa dyip, tangan parin nito ang itim na libro na tila ba doon siya humuhugot ng lakas.

“Napakadakila ng pagibig niya…” bulong ko at itinuon kong muli ang tingin kay Mang Lando na abala sa pagpupunas ng wind shield.

“Balik tayo sa usapan ‘tay Lando ano ang ibig niyong sabihin kanina?’

 “Marami sa kanila ang hindi alam ay patay na sila…” panimula ni Mang Lando at muli ay pinaandar ang dyip “ang iba ay sadyang ayaw lang na umalis pa ditto sa lupa dahil mayroon pa silang gusting gawin.”

“Nakakakilabot naman kayo ‘tay Lando, pano nyo naman nalaman yun…?”

Ngumiti lamang ito.

“Hanep naman kayo, bukod sa nakakabasa kayo ng isip ay nakakakita pa kayo ng multo?” pabirong sabi ko.

“Hindi lang nakakakita anak, nakakausap ko pa sila, madalas ay sila mismo ang gumagawa ng paraan para makausap ko.”

“Ganun ba, pero bakit may mga taong nakakakita rin pero hindi kinakausap?”

“Parang buhay din sila anak, gayung bukas ang kanilang mga mata at tenga ay nakikita at naririnig lamang nila ang mga bagay na gusto nilang makita o marinig, at alam mong nandyan sila sa paligid kapag nararamdaman mo ang kilabot at lumalamig ang paligid mo.” lumingon siya sa akin na tila ba may gusto pang sabihin.

“Ang labo naman ‘tay, pano yun?” putol ko.

“Katulad din sila ng ibang buhay na tao na nabubuhay sa pagkukunwari o kasinungalingan. Gayung alam nilang patay na sila ay hindi nila tanggap iyon at patuloy silang nagkukunwaring nabibilang parin sila dito sa ibabaw ng lupa…at pag nagtagal tuluyan nilang makakalimutang patay na sila at nanatili silang palaboy sa mundo ng Kalagitnaan, kung saan dito ay nakikita lamang nila ang gustong makita, at naririnig lamang nila ang gustong marinig o nararamdaman nila ang gusto lang nilang maramdaman.”

Saglit akong natahimik at pinagmasdan si Mang Lando na pinupunasang muli ang wind shield.

“Tama ba ang pagkakaintindi ko ‘tay, na sadyang ang pagtanggap sa katotohanan ang siyang nagpapalaya sayo? Sabagay may mga taong kahit nakikita mong masaya sa mga panlabas nilang kaanyuan ay may mga itinatagong lungkot o hinanakit sa mundo, na sa paghubad lamang sa maskarang kanilang suot ay doon makikita ang tunay na sila, at mananatili sila sa kulungang gawa ng kanilang pagkukunwari at mananatiling nakatabing sa kanilang mga mata ang maskarang kanilang suot kaya hindi nila mahanap ang daan tungo sa kanilang tunay na kaligayahan…tama ba ako ‘tay?” mahaba kong paliwanag.

Tumingin sakin si Mang Lando…natutop ko ang aking bigbig ng makita kong duguan ang damit nito.

“A-anong…? O-Okay lang kayo…?”

Napakunot ang noo niya at ibinaba ang tingin sa kanyang damit.

“A eto ba, ngayon mo lang nakita…” saglit itong natigilan at tinitigan ako ng makahulugan, “…nakuha ko ang mantsang ito ng binuhat ko yung nabaril kanina.” paliwanag nito.

“G-Ganun ba,” ngunit bakit parang hindi ko napansin mula kanina, “…a eh, kumusta naman y-yung h-holdaper…napatay ba siya? Dinig ko yung nurse kanina…”

Tumingin siyang muli at nakita ko ang lungkot sa mga mata niya.

“Y-yung nabaril…” paliwanag ko, “yung holdaper…yung nabaril, sa tingin niyo ho buhay pa yun? Mabuti na lamang at dumating ang mga pulis…pag nagkataon baka ako na ang binaril niya.”

Sa halip na sumagot ay inihinto ni Mang Lando ang dyip sa isang squatters area, sumilip siya sa nanlalabong rear view mirror at hinintay na makababa ang lalaking katabi ko kanina.

Napalingon din ako, at muli ay bumalik sa isip ko ang usapang hulaan sa iniisip ng mga pasahero.

“O ‘tay, bumaba na yung pogi hindi ko pa natatanong kung ano ang iniisip niya” lingon ko kay Mang Lando.

“Sa tingin mo may asawa na ang lalaking iyon?” balik tanong niya sa akin.

“Mukha pa naman syang bata at sa porma mukhang binatang binata pa…” sagot kong tila ba naamoy muli ang samyo ng pabango ng lalaking iyon.

“Maporma siya at mukhang mamahalin diba anak?”

“Oo nga po eh…” natigilan ako ng may napagtanto ako.

“Di ba?” makahulugang ngumiti siya sa akin na naintindihan ang aking iniisip, “kailangan ng lalaking iyon ang ganda ng katawan at ganda ng kasuotan…dahil sa mundo niya iyon ang puhunan.”

Napalingon ako sa lugar na binabaan ng lalaki, at kita sa lugar na iyon ang isang patotoo na hindi talaga pantay ang estado ng bawat tao.

“Kasalanan ba ang maging mahirap?” wala sa sariling tanong ko.

“Kapag sinabi ko bang oo ay nabigyan ko ng rason ang trabaho ng lalaking iyon?” balik tanong ni Mang Lando, na ngayon ay nasasanay nako sa paraan ng kanyang pagsagot “..at pag sinabing kong hindi, may magagawa kaba o ang gobyerno…o tayo, upang gawing pantay pantay ang lahat?” pagpapatuloy nito.

Hindi ako nakasagot dahil nagtatalo ang isip ko sa kung alin nga ba dahilan kung bakit may mayaman at kung bakit may mahirap.

Sa hindi ko pagsagot ay ipinagpatuloy ni Mang Lando ang mga sagot patanong.

“…kung hindi siya maghuhubad para sa iba’t ibang uri ng taong nananamantala sa kanyang ka-wala-an may ipapakain kaya siya sa kanyang magina, may pambili ba siya ng gatas ng kanyang sanggol na anak? Kung hindi niya titiisin ang pagsasalaula sa kanyang katawan marahil ay mamatay siya at ang kanyang mga mahal sa buhay na dilat ang mga mata…alin ba ang mas nanaisin ng isang tao, ang sirain ang sariling buhay o tanggalin ang sariling dignidad kapalit ay buhay ng mga taong mahal niya, o ang mabuhay ng tuwid sa mga mata ng tao kapalit ay ang pagtitiis na makita ang mga mahal niya na unti uti ginagapi ng kamatayan? Sa mga tulad niya, tanging pagkain sa hapag ang nagbibigay lakas upang ipagpatuloy ang pagsuong sa mga pagsubok na kinakaharap nila araw araw.”

“Ngunit hindi ba kasalanan maging sa mata ng Diyos ang kanyang ginagawa, bakit hindi siya magsikap at maghanap ng disenteng trabaho, mukha naman siyang malakas.” tanong ko.

“Nakita mo kung saan siya nakatira anak diba, sa tingin mo nakapag aral ba siya? At hindi ba ikaw na rin ang nagsabing mahirap makahanap ng trabaho…sa isang tulad mong nakapag aral…maswerte ang mga tulad niya na tinatanggap parin sa kabila ng pagiging mangmang at mahirap, ngunit siya…alam mo bang habang nagkakagulo kanina, inisip niya na sana sya na lang ang nabaril at napatay upang makatakas na siya sa sumpang ipinagkaloob sa kanya mula pagsilang…ang sumpa ng pagiging mahirap, ngunit kanina…” tumigil siya saglit at sumilay ang malungkot na ngiti “ngunit kanina bago siya bumaba, alam mo bang lubus lubos ang pasasalamat niya sa Diyos at buhay pa siya upang maiabot niya sa kanyang maybahay ang gatas ng kanyang anak?”

Pilit iniintindi ng utak ko ang mga sinabing iyon ni Mang Lando, at nasagot ang tanong ko kanina, na namatay nga ang nabaril na holdaper.

“Ano nga ba ang maituturing na kasalanan sa mata ng Diyos?” tanong na nagpabalik sa akin sa malalim na pagiisip, napatingin ako kay Mang Lando na inaabot ang pamunas.

Sinagot ko siya kung ano ang obvious na sagot “Kung ano ang maga nakasulat sa Bible?”

Pagak siyang tumawa, “Kung ganon…kasalanan ang ginagawa ng lalaking iyon, ganun ba yon anak?” tanong niyang may ngiti parin, “..at lugmok din sa kasalanan lahat ng mga taong pumatol sa kanya…kung ganon nawalan ng rason ang lahat, kasalan ang maghanap ng ipapakain sa iyong pamilya sa paraang pagsasalaula sa iyong katawan, at kasalanan ang maghanap ng panandaliang aliw o panandaliang pagmamahal na sa mga tulad niya mo lang mahahanap…at ang lahat sa pagmamahal lang din nagsimula…kung ganon kasalanan nga ang magmahal…”

“A-Alam mong hindi yan ang ibig kong sabihin ‘tay” ani kong napaamang sa kasagutan niya, ngunit aaminin kong may kung pwersa ang nagtutulak sa akin upang tanggapin ang katotohanang iyon.

“Ahahaha…” muli ang pagak niyang tawa, “…alam ko anak, maging ako ay hindi naniniwala sa mga sinabi ko, ngunit kung minsan mahirap lang intindihin ang batas na sumasakop sa ating buhay.

“Ang kasalanan ay gawa ng kasamaan.” sagot ko na naguguluhan padin at pilit na binibigyan ng rason ang mga katagang narinig ko.

“Hindi ako naniniwala sa kasamaan” sagot ni Mang Lando, tuwid at tila ba nagsasabi lang ng kanyang pangalan.

“Kung ganon hindi rin kayo naniniwala sa kasalanan?”

“Isa ang mahirap intindihin ng bawat isa sa atin… na walang batayan ang kasamaan, na wala ang kasamaan kung nandiyan ang pagmamahal. Tandaan mo anak, walang sariling ‘pagkatao’ ang dilim…hindi ito kusang dumarating, nagkakaroon lamang nito kapag nawala ang isang bagay, kapag nawala ang liwanag doon lamang nagkakaroon ng dilim. Walang kusa, hanggat nariyan ang liwanag, hanggat hindi inaaalis o hanggat hindi nawawala hindi at hindi kailanman darating ang dilim…hanggat may pagmamahal, walang kasamaan at kapag wala ang kasamaan wala ding kasalanan ang isisilang sa mundo”

Tagos ang mga katagang iyon ni Mang Lando, walang pagkukusa ang kasamaan…natahimik ako at pilit iniintindi kung bakit nararanasan padin ang kasaman.

“Kung ganon ‘tay, may rason kung bakit tayo hinoldap?”

“Dapat kaawaan ang mgat taong gumagawa ng kasamaan, hindi dahil alam nating walng pagmamahal sa kanilang puso kundi dahil wala silang makitang liwanag sa kanilang buhay, wala silang mahanap na pagmamahal sa gitna ng dilim ng kanilang pagkatao…ikaw anak, kaya mo bang magmahal ng taong masama, kapag pinatay ka o pinatay ng taong iyon ang mahal mo sa buhay… handa mu bang ibigay ang kahit gakatiting na liwanang ng iyong pagmamahal sa kanya? Mahirap hindi ba…kahit kung iisipin mo kaya sila nawalan ng liwanag ay dahil kinuha din ito ng iba sa kanila…pinagkaitan, ninakawan…”

“Kung ganon ‘tay, e di wala palang katapusan ang mga kasalanan…halimbawang ako ang inagawan ng ‘liwanag’…” may diin ang bigkas ko, “…maari rin kayang matulad ako sa kanila?”

“Likas na sa tao ang paghihiganti…instint ba tawag don? Instinct  na ng tao ang huwag malamangan at ang lumamang at kung minsan doon nagmumula ang walang hanggang cycle ng kasamaan…nasa sa iyo kung kayang mong labanan ang makahayop na instinct  na ‘yon, dahil kahit ang pinakamaliit na bagay na panlalamang na ginawa mo sa kapwa mo ay sapat na iyon upang manakaw ang liwanag na siyang bumubuhay sa kanilang pagkatao.”

“Hanep ‘tay ang lalim…” palatak ko, at dagling nagisip ng malalim na tanong, aaminin kong nageenjoy ako sa usapan namin habang nagjo joyride “kung ganon naman pala…e saan naggaling ang instinct? Parang hindi naman ata pwedeng nagging likas na ito sa isang tao mula pagkapanganak?”

“Parang tinanong mo ako kung saan nanggaling Diyos? Kung ang lahat ay nanggaling sa Kanya o gawa Niya…saan naman Siya nanggaling, sino ang gumawa sa Kanya?”

Natameme ako sa sagot niya, hindi ko sukat akalain na ang mamang driver na ito ay may likas na talino sa pilosopiya o teolohiya.

Inihinto niya ang dyip, hindi ko na nilingon ang aleng bumaba dahil busy ang utak ko sa paghanap ng sagot sa katanungan niya.

“Naniniwala ba kayo sa Diyos?” tanong ko ng nakababa na ang ale at muling napaandar ang dyip.

“Sino ba ang Diyos na tinutukoy mo, ang anak ang ispirutu santo o ang ama?” balik tanong niyang muli. “…o ang mga sandamakmak na santong nakapaligid sa atin?”

Muli ay tila nadismaya ako kay Mang Lando, dahil parang palalo na ang kanyang katalinuhan at maging ang paniniwala ko ay kinukwestyon.

Hindi ako kumibo, at itinuon ko ang paningin sa harap…parang ayoko ng pagusapan pa ang topic na iyon.

“Ang aleng ‘yon, ayaw mo bang malaman kung ano ang iniisip niya?” tumingin siya sa akin na nakangisi.

“Bago nagkagulo, nagdarasal siya n asana ay palarin siyang makapasok sa Wowowee, yung sa tv?” pagpapatuloy niya.

Sa sinabi niyang iyon ay nakuha ang atensyon ko.

“…o kaya kahit hindi siya makapasok ay maiabot man lang niya ang sulat niya kay Willie, umaasang mapagdamutan siya nito ng pampagamot sa maliit pa niyang anak na mamatay na sa ospital? Nakakatawa na nakakaawa diba, ang nagagawa ng pera para sa mga mahihirap na tulad ko. Parang si Willie na lang ang natititrang pagasa, pumila ka lang may 500 kana, pag sinuwerteng nakapasok may 5000 kana at kapag nanalo pwedeng milyonaryo kana…” dinig kong muli ang pagpalatak nito.

“Kung minsan nga naiinis ako dun, kasi nanghihiya siya at malakas magtrip…siguro dahil alam niyang kailangan ng pera niya.” himutok ko.

“Ayan na naman tayo anak, kung ako mas gugustuhin ko rin ang pumila at magbakasakali kaysa kumalam ang sikmura at maghintay sa mga panagko ng gobyerno, at least siya, hubaran ka man niya ng respeto o dangal may naiaabot naman sayo at nakakatulong kahit papano.”

Hindi nako kumibo dahil ayokong makipagtalo ng dahil lamang kay Willie basta hindi ko siya gusto.

“Mabalik tayo dun sa ale…kumusta na ang anak niya?” tanong ko upang maibaling ang topic naming mula kay Willie.

“Bata pa at walang muwang, ngunit sobra na ang paghihirap ang nararanasan niya…” tumigil ito saglit at bumuntung hininga, “kung minsan ang paghihirap at pasakit ng mga batang walang muwang at inosente ang isa sa mga dahilan kung bakit pinagdududahan natin kung meron ba talagang Diyos, kung bakit ang wala pang kasalanang musmos ay kailangan maghirap at mamatay ng maaga…mahirap intindihin kung meron nga bang mas malaking plano Siyang nakalaan at ginusto Niya na kitilin ang buhay ng musmos na iyon.”

May punto siya, sapol ang mga nakatatak ng paniniwala sa aking utak at puso. Bakit nga ba pag may nangyayaring hindi maganda ay lagi nating sinasabi na may mas malaking plano ang Diyos kung bakit nangyari iyon, ngunit sadyang mahirap intindihin kung ano ang planong iyong..at sa tulad ng halimbawang sinabi ni Mang Lando ano ang mas malaking plano ang nakalaan sa pagbawi niya sa buhay ng isang musmos sa pamamagitan pa ng unti unting pagpapahirap dito, bakit hindi pa kunin ng wala ng sakit pang maramdaman tutal inosente at wala pa siyang muwang sa kamunduhan.

“At least hindi na niya kailangan danasin ang hirap ng buhay, ang mas mahabang torture habang nandirito ka pa sa mundong ito…magiging masaya siya sa langit kapiling ng Maylikha.” sagot kong pilit ipinagtatanggol ang paniniwala.

“Tama ka, masaya na siya sa langit niya…”

“Mahirap atang paniwalaan na ang taong hindi naniniwala sa Diyos ay naniniwala sa langit?” putol ko sa mga sasabihin pa niya, nakasilip ako ng butas sa argumento nito.

“Sinabi ko bang hindi ako naniniwala sa Diyos, anak?” tinitigan ni Mang Lando “…naniniwala ako sa hangin kahit hindi ko ito nakikita, naniniwala ako sa talino kahit hindi ko ito kayang gapiin…at kung ang naging basehan mo ay ang hindi ko paniniwala sa kasamaan na siyang nagpapatunay na may Diyos upang itoy gapiin, naniniwala naman ako sa apoy na kahit kalian ay hindi namamatay at hindi nananakaw na siyang pagmumulan ng liwanag kapag lahat na ng puso ay nabalot ng dilim...at kung hindi ko man maipaliwanag sayo kung saan nanggaling ang apoy na ito, siguro…iyon ang Diyos ko, isang nilalang na basta nadoon na lang at walang sinuman, maging Siya, ang may alam kung saan man Siya nagsimula.”

“Wala din naman palang pinagkaiba ang mga Diyos natin.” Sagot ko na tila nabunutan ng tinik, dahil nalaman kong halos pareho lang pala kami ng Diyos na pinaniniwalaan.

“Siguro nga anak, dahil nagsisimba din naman ako at pinapakinggan ko ang mga turo

Niya at pilit namumuhay ayon sa Kanyang mga turo at aral.” bumuntung hininga siya at nagpatuloy, “ang kaibahan lang siguro, hindi ko iniaasa sa Kanya o kaya ay isinusumbat ang mga nangyayari sa buhay ko…dahil alam kong lahat ng mga ginagawa ko, at lahat ng nangyayari sa akin mabuti man o masama ay sarili kong kagagawan. Bagkus ay nagsisilbi siyang pinagkukuhanan ko ng ‘liwanag’ sa tuwing nababalot o aandap andap na ang apoy ng aking pagkatao.”

“Kung ganon, hindi ka naniniwala sa mas malaking plano o greater plan ng Diyos k-ko, na nakalaan sayo sa tuwing may mg apinagdadaanan ka.?” susog ko.

“Hinde…dahil alam kong nangyari ang mga bagay na iyon ayon sa pagkakamali ko mismo, ang tanging nagbibigay sa akin ng lakas ng loob ay ang walang kamatayang ‘liwanag’ na nanggagaling sa Kanya, ang kanyang mga aral, ang kanyang mga halimbawa na nakikita at nababasa ko sa Biblia. Na ang susunod na hakbang ay wala sa mga kamay Niya bagkus ay sa sarili kong pagsisiskap at sariling pagpaplano ay muli akong makabangon.”

Napangiti ako ng lihim, dahil sa mga sinabi nito napagalaman kong hindi halos nagkakaiba ang aming mga Diyos, ang sa kanya ay may bahid ng pagkapraktikal ang sakin ay may pag ka … natigilan ako at nagdesisyong itanong ang pumasok sa isip ko.

“So hindi kayo naniniwala sa mga himala, …yung paglalakd sa tubig…yung pagbuhay sa patay…”

“Manggagamot si Hesus anak, hindi siya tulad ng sa mga perya na madyikero…” napatawa itong muli “marahil ay mababatukan mo ako kung sasabihin kong hindi ako naniniwalang naglakad siya sa tubig… ngunit tulad ng sinabi ko, manggagamot siya at ginagamot niya ang bawat kudlit ng kadiliman sa ating mga puso.”

Hindi na ako nangahas na magtanong pang muli.

“Ano ang persepsyon mo sa langit?” tanong ni Mang Lando, habang pinupunasan niya ang windshield at ang rearview mirror.

“Masaya…” wala sa sariling sagot ko, “tulad ng sinabi ko kanina, ang batang anak nung ale…at least nandoon na siya sa lugar na puno ng saya at tuwa, kapiling ng Maylikha.”

“E di naniniwala ka din na ang impyerno ay puno ng naglalagablab na apoy at kumukulong asupre?” sa tanong palang na iyon ay kinilabutan na ako.

“Opo” matipid kong sagot.

“Ako dim u tatanungin kung ano ang langit ko?”

“Ang langit sa akin ay wala sa itaas at wala din sa baba ang impyerno…” pagpapatuloy nito na hindi na hinintay ang tanong ko.

“Ang langit at ang impyerno ay nasa bawat utak ng tao…kapag namatay ka, hanggat hindi nabubura ang pagmamahal o pagkamuhi sayo ng mga taong iniwan mo doon ay mamalagi ka. Hanggat buhay ka sa alaala ng mga nagmamahal sayo, at iniisip nila na ikaw ay nasa mabuti nang kalagayan…iyon ang langit mo. At habang patuloy ang pagkamuhi sayo ng mga naapi mo at hindi ka pa napapatawad, hanggat buhay ang iyong alaala sa mapait nilang karanasan sayo…doon ang impyerno mo.”

“Ibig niyong sabihin ang langit at impyerno ay nagagawa ng mga taong iniwan mo? Ayun ba ang dahilan kung bakit may multo?”

Ngumiti lamang si Mang Lando, at nakita ko ang paghanga sa kanyang mga mata.

“Ngunit hindi lahat ng bumabalik ay dahil sa mayroon pa silang hindi nagagawa, ang iba ay dahil hindi pa nila alam na kailangan na nilang pumunta sa langit na alam kong puno ng saya…isa pa anak, hindi ako naniniwala sa walang hanggang impyerno…ang poot at hinanakit sa puso ay nawawala rin lalo na sa tulong ng ‘Diyos’ natin. Langit lamang ang magpasawalang hanggan…at darating araw na magkikita din tayo doon, at sana dala ko parin ang dyip ko para makapag joyride tayo uli.”

Doon ko lamang napansin na nakahinto na pala kami sa tapat ng bahay naming.

“Umuwi kana anak, magpahinga kana…tapos na ang Joyride.”

Ngumiti si mang Lando at nakita kong muli ang lungkot na lagi ay nakasilay sa kanyang mga mata sa tuwing akoy kanyang tinititigan.

Bumaba ako sa jeep at hinintay na makaalis si Mang Lando, sinulyapan niya akong muli at kumaway.

Nawala na sa paningin ko ang sasakyan at tinungo ko ang tarangkahan ng bahay na nagtataka parin kung papaanong naihatid ako ni Mang Lando gayung hindi ko sinasabi kung saan ako nakatira…totoo kayang nakakabasa siya ng isip?

Bumuntung hininga akong pumasok sa nakabukas naming gate.

Sinulyapan ko ang bahay at nagtaka kung bakit nakabukas ang ilaw sa loob, nakalimutan kayang isara ito ni nanay, excited akong naglakad patungo sa pinto upang ikwento sa aking ina ang karanasan ko sa jeep at ang joyride naming ni Mang Lando.

Nasa harap nako ng bahay ng mapansin kong may naguusap sa loob at ang hindi maitatangging tunog ng paghikbi, dinig ko iyon sa bahagyang nakabukas na pinto.

“Pasensya na misis...ginawa naming ang lahat ngunit sadyang napuruhan siya.” Tinig ng isang lalaki.

“Heto po ang mga gamit ng inyong anak, at eto po ang address ng hospital kung saan naroroon ang b-bangkay niya.”

Itinulak ko ng buong lakas ang pinto, at tumambad sa akin ang dalawang pulis at ang aking inay na hilam ng luha.

Sabay sabay na napalingon sa kinaroroonan ko ang mga tao sa loob…ilang segundong nakatingin sila sa pinto at ang tila ba nagtataka. Ilang sandali pa ay nagkatinginan ang dalawang pulis at napalakas ang hagulgol ng aking ina.

“Inay…ano ang ibig sabihin nito…Inay!” sigaw ko ngunit tila bingi ang mga tao sa loob.

“Misis nakikiramay po kami…” mahinhing tinapik ng isang pulis ang balikat ng aking ina, at mabilis nilang tinungo ang pinto, may mga matang tumatagos sa akin…umalis ako sa dinaraanan nila kasabay ng tila bombang katotohanang bumulaga sa akin.

Isang nakatutulig na putok ang pumailanlang…

…ang holdaper.

…ang dugo…ang alulong ng aso…

“…alam kong malala ang tama niya, n-napuruhan siya…” parang narinig kong muli ang tinuran ng nurse.

At ang mga salita ni Mang Lando…

“…gayung bukas ang kanilang mga mata at tenga ay nakikita at naririnig lamang nila ang mga bagay na gusto nilang makita o marinig, at alam mong nandyan sila sa paligid kapag nararamdaman mo ang kilabot at lumalamig ang paligid mo.”

“…lumalamig ang paligid mo…”

…ang wind shield, ang rear view…nagpapawis.

…malamig…

 May kung anong bikig sa aking lalamunan ang namuo ngunit walang luhang sumilay, at walang boses na lumabas, nanlulumo akong pinagmamasdan ang aking nananaghoy na ina.

Mula sa aking likuran ay naramdaman ko ang mainit na pagdaloy ng dugo, tila sumisirit at ang hapdi ay kinakain ang aking ulirat…

Isang bala…mula sa holdaper.

“…nakikita at naririnig lamang nila ang mga bagay na gusto nilang makita o marinig…”

“…ang iba ay naririto dahil hindi nila alam na patay na sila…”

Isang nakatutulig na putok ang pumailanlang…

Binalot ng dilim ang aking  paningin, at ang sakit mula sa aking  sugat ay hindi ko na makayanan…tinatakasan na ako ng aking ulirat.

Mula sa itaas ay may isang nakasisilaw na liwang, papalapit at habang lumalapit ito ay naiibsan ang sakit na aking nadarama, palapit ng palapit…nakakaigaya, at napupuno ang puso ko ng kakaibang ligaya… ng walang hanggang pagmamahal.

…pag-big.

Bago ako tinangay ng kakaibang ligayang hatid ng liwanag na iyon ay muli kong narinig ang mga huling katagang binigkas ni Mang Lando.

“Umuwi kana anak, magpahinga kana…tapos na ang Joyride.”

…tapos na ang Joyride.

----

end

Comments and suggestions to improve my writing is highly appreciated. :0

Wattpad Account of Michael Juha

Para po sa mga naghahanap sa kasunod ng Kuya Renan at Tok-Hang, nandito po sila sa Wattpad. Heo po ang aking Wattpad Account: https://https://www.wattpad.com/user/mikejuha

Kuya Renan: Part 26 (matatapos na ito sa Part 27 this week

Tok-Hang Book 1: Tapos na po siya sa Part 15
Tok-Hang Book 2: Tapos na po ang Part 2, ang Part 3 is coming up.

Maraming salamat sa pagsubaybay.

-Michael Juha

Loving You... Again Chapter 59 - Kennon Road

  

Author's note...

Disclaimer: Hindi ko po original characters sila Joseph, Paul, Blue, at kung sino man po ang mga character sa story ni Kuya Bluerose. Siyempre, ang credit pa rin ay sa gumawa nila. Pati na rin po pala iyung mga kanta.

Hello po sa inyong lahat! Heto na po ang Chapter 59! Happy October po sa inyo. Dalawang buwan na lang at PASKO na. Isang buwan na lang at ALL SOUL'S DAY and ALL SAINT'S DAY. Mauuso na naman ang mga ghost stories. Noong nanood ako ng "Ang Probinsyano" last month, iyung ni-reveal na napanaginipan ni Cardo si Bella Padilla (hindi ko kilala exactly iyung ginampanan niya sa teleserye), akala ko mabubuhay o magmumulto siya. Pero nagmulto ka, kaya lang bigla akong nakulangan. Bigla ko tuloy naalala iyung sa "Basta't Kasama Kita" nila Judy Anne at Robin Padilla. Aksyon at romance na teleserye, tapos biglang naging horror nang mga bandang November. Na-possess kaya iyung character ni Judy Anne ng isang multo tapos kinalaban niya si Robin.

Anyway, wala akong GHOST STORIES na maikikwento sa inyo. Wala kasi akong nai-experience na ganoon pero mahilig akong magbasa. Naiinggit ako kasi gusto ko ding ma-experience iyung mga na-experience nila. Aba, ano kaya ang problema ng mga multo sa akin? Baka ang pangit-pangit ko kaya natatakot sila?

Heto na po ang Chapter 59! Happy reading!

Book 1: | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |

Book 2: | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 |
 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 |

Book 3:

| 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 |

Chapter 59:

Kennon Road

Joseph's POV

          “Alam mo, na-realize ko kung gaano ka-slow ang utak ni Daryll," kwento ni Paul habang naglalakad kami sa hallway ng school. “Noong holy week, nakita kong kasama nila Ren, tapos pumunta pa sa dressing room para makita sila Erika. Tapos, hayun. Nawala sila ni Franz. Nang bumalik, ‘di announcement na ng panalo. Binanggit iyung pangalan ni Erika. Saka lang niya na realize na sumali si Erika sa beauty pagent."

          Tumawa kami pareho.

          “Ngayon, alam mo na kung bakit pagong ang tawag ko sa kaniya hanggang ngayon," natatawa kong sabi. “Naalala ko tuloy na niyaya ako ni Erika na mag-escort sa kaniya."

          “Teka, tinanggap mo ba iyun? Naalala ko na ginamit pa niya si Ren para makiusap."

          “Hay! Alam mo na ang kwento pagkatapos noon. Hindi!"

          Habang naglalakad para sa susunod kong klase, napansin ko ang isang poster na nakadikit sa pader. Napahugot ako ng malalim na hininga habang nakatingin dito.

          “May balak kang pumunta?" naitanong ni Paul na napahinto na din at napatingin sa poster.

          “Sana," nasabi ko na lang at nagpatuloy na naglakad.

          “Sana?" Nagtaas ng kilay si Paul. “Bakit naman? Anong problema? Hindi ba afford ng bulsa mo?"

          Umiling ako. “Hindi iyun ang problema. Kaya ko nga sumama ngayong taon, salamat sa allowance na binibigay ni Mr. Schoneberg para sa pag-aalaga namin kay Ren. Ang problema ko ay kung mag-e-enjoy ba ako. I mean, sa course ko, wala akong ibang kasundo maliban sa inyo na nasa iba't ibang course," pakumpas kong saad.

          “Ayst! Hindi problema iyan! Sumama ka sa field trip ng ibang course. Sama ka..." Natigil si Paul at nakaisip bigla ng ideya. “... sa amin? Sa amin ni Geo?"

          “Sa inyo ni Geo?" Napangiwi ako. “Paul, tandaan mo na bitter pa rin ako sa mga taong hindi single. At kahit ikaw na kasundo ko, hindi ka immune. Maghanap ka na lang ng ibang ka-third wheel sa inyong dalawa."

          “Ano ka ba? Hindi si Geo sasama sa akin. Ako ang sasama sa kaniya," paglilinaw niya. “At alam mo naman ang mga kasama ni Geo sa course niya."

          Narating na namin ang Music Room at pumasok. Wala kaming taong nadatnan. Nilagay lang namin ang aming mga gamit sa mesa at umupo kami sa sofa.

          “Sila Ren at Allan? Mas lalo na!"

          “Importante ba sila? Ang mahalaga ay ang mag-enjoy ka. At tsaka nandoon lang naman ako para samahan si Geo, dahil gusto niya makakuha ng kambal na strawberry. Huwag kang mag-alala. Mag-e-enjoy tayo doon. Hindi ka mabo-bored dahil, bagong experience iyun sa iyo. Baguio!"

          “Siguraduhin mo lang na sulit iyung pera na pambayad ko sa field trip, huh?" Nilabas ko ang aking pitaka para i-check kung nandoon pa rin iyung pambayad ko.

          “Tara, bayaran na natin," yaya ni Paul.

          Ilang araw ang nakalipas, araw na ng field trip. Mga hating-gabi na at naghahanda na kami ni Ren para sa mga dadalhin naming gamit. Si Mama naman ay aligaga sa paghahanap ng mga bagay na kailangan namin sa field trip. Tsine-check niya kung dala ba ni Ren ang ganito, dala ko ba ang ganyan. Of course, boys scout ako kaya nakahanda na lahat ang mga kailangan ko. Pero kahit ganoon, itse-check pa rin ni Mama iyung mga gamit ko.

          “Mama, okay na nga iyan. Hindi niyo na po kailangan i-check," sabi ko nang nag-check siya sa ikalimang beses.

          “Nako naman kasi anak! Aalis ka ngayon kaya dapat ay handa ka," nanggigigil at histerekal na sabi ni Mama. “Tsaka Baguio iyun. Malayong-malayo sa lugar natin!"

          “Mama, pangatlong beses niyo na pong tumingin sa mga dalahin namin," wika ni Ren na nakaupo sa sofa at halos papikit-pikit ang mga mata.

          “Alis na kami Mama. Matutulog na ito si Ren kapag nagpatuloy pa rin siyang nakaupo sa sofa. Ayokong buhatin siya papunta doon sa bus." Malakas na tinapik ko ang tagiliran niya para magising. “Gumising ka na diyan!"

          Naalimpungatan siya at napatayo agad. Lumapit naman sa amin si Mama at binigyan kami ng halik at mahigpit na mahigpit na yakap. Halos mapitpit ata ako sa higpit ng pagkakayakap ni Mama sa akin. Samantalang si Ren, parang wala lang iyung yakap. Mahigpit ba talaga siyang niyayakap ni Mama?

          “Mag-enjoy kayo doon! Mami-miss ko kayo dito sa bahay," sabi ni Mama.

          “Opo, Mama," sagot ni Ren.

          “At Mama, sa susunod po, isasama po namin kayo sa Baguio sa susunod na gusto naming pumunta. Pangako iyan," wika ko. “Kaya ingat din po kayo dito sa bahay at sa palengke."

          “Oo, oo!" May inayos naman ito kay Ren nang may napansin sa kaniya. “Basta Ren, kuha ka ng maraming litrato ng Baguio ha! Kuha ka din ng mga litrato ng kuya mo habang nakasimangot."

          Sumimangot ako. “Mama?"

          Isang flash ng ilaw ang biglang nakita ng mga mata ko. Iyun pala, kumuha na si Ren ng litrato ko habang nakasimangot.

          “Burahin mo iyan! Kung hindi ay bugbog ang aabutin mo sa akin!" banta ko sa kaniya.

          “Patingin nga anak?" Inusisa ni Mama ang nakuhang litrato ni Ren. “Nako! Ang pangit talaga ng anak ko kapag nakasimangot."

          Humagikhik silang dalawa.

          Inis na tumingin ako sa itaas at sumigaw. “Keifer, bumaba ka na! Paalis na kami! Tsaka kunin mo nga itong camera mo na hawak ni Ren!"

          Lumabas naman agad si Ren. Saktong nakalabas na siya nang bumaba naman si Keifer dala-dala ang kaniyang gamit.

          “Aalis na po kami," paalam namin ni Keifer habang nagmamadaling lumakad palabas.

          “Mag-iingat kayo ha!" paalam naman ni Mama sa amin. “I love you mga anak!"

          “I love you din po," reply ko. Inuntag ko si Keifer. “Oi, bawiin mo nga muna iyung camera na binigay mo kay Ren? Tsaka burahin mo nga iyung litrato ko doon na nakasimangot? Baka makalabas pa iyun o ano."

          “Hayaan mo. Sa akin naman babagsak ang mga litrato. Gusto mo, i-edit ko pa na nakangiti ka sa mga litrato mo na nakasimangot?"

          “Pwede?"

          “Oo. Ano? Gusto mo?"

          Natuwa ako sa sinabi niya. “Parang gusto na kitang maging kaibigan."

          Isang flash na naman ng ilaw ang naaninag ng mata ko. Kinuhaan na naman ko ni Ren ng litrato.

          “Kunin mo na nga muna iyan?!" galit kong sabi kay Keifer.

Allan's POV

          “... ang pagkakakilanlan ng serial killer sa Baranggay Camp 7. Samantala, magkakaroon ng cell site maintenance sa mga lugar sa Cordillera Administrative Region. Dahil dito ay makakaranas ang mga cellphone user sa lugar ng kawalan ng signal-"

          Pinatay ko ang TV nang nakapaghanda na ako para umalis. Ginamit ko ang aking motor para pumunta sa meeting point ng eskwelahan. Habang nagmamaneho hay pinatawag ko kay Siri si Mama. Nag-ring lang ito ng ilang beses pero sinagot niya ito agad.

          “Hello, anak!"

          “Mama, sinagot mo?" nagtataka kong sabi.

          “Aba siyempre. Anak kita kaya sasagutin ko talaga. Teka, naihanda mo na ba iyung mga kailangan mong dalhin para sa field trip? At tsaka tumatawag ka ba habang nagmomotor?!" Tumaas bigla ang tono ni Mama.

          “Opo Mama, medyo nagmamadali po ako," pag-amin ko. “At tsaka po, nakalagay naman sa tenga ko ang phone."

          “Allan, anak, huminto ka nga muna."

          “Pero Mama-"

          “Huminto ka sabi!" sigaw na niya.

          Halos nabingi ako sa sigaw ni Mama kaya hininto ko ang sasakyan.

          “Diyos ko anak! Hindi mo ba alam na may nadisgrasya dito malapit sa tinutuluyan ko? Tapos iyung nadisgrasya, may phone sa tenga kaya nadisgrasya!" nanggagalaiting litanya ni Mama. “Pakiusap huwag kang maglakad habang may headset, huwag kang magmamaneho ng motor habang may kinakausap sa phone, huwag mo naman ako pag-alalahanin! Alam mo ba na hindi ka focused sa daan kapag ganiyan?"

          “Oo na, Mama. Huminto na ako. Ano na ba ang sasabihin mo?" payak na tanong ko.

          “Anak naman kasi, alagaan mo ang sarili mo. Alam mo naman na marami ka pang gustong gawin sa buhay. Nako naman!" Rinig kong bumuntong-hininga si Mama. “Nadala mo na ba ang mga binilin ko sa iyo?" Mukhang kumalma na siya.

          “Opo Mama. Nadala ko lahat. Tsaka maingat naman ako sa pagmamaneho. Hindi ako ganoon kabilis magpatakbo."

          “Aba?! Iyung narinig ko kanina, hindi pa iyun mabilis para sa iyo?! Mabilis na iyun para sa akin!"

          “Sige na Mama. Hindi ko na bibilisan ang pagpapatakbo."

          “Siguraduhin mo lang! Siguraduhin mo lang na pag-uwi ka diyan ay buo ka pa! Sige na. Umalis ka na at baka ma-late ka pa. Bye, at I love you anak."

          “I love you din po. Ibababa ko na ang phone."

          Binaba ko na ang phone mula sa aking helmet at pinaandar ulit ang motor. Pero dahil pasaway ako, medyo binilisan ko ang pagmamaneho.

          Nakarating na din ako sa parking lot ng school. May mga ilang bus na ang naka-park dito, at ilang estudyante na nag-aantay ng signal sa kanilang mga professor na pumasok. Ito iyung mga bus na sasakyan namin papuntang Baguio.

          Bago pa man ako makalakad, tumunog ang aking phone. Nagpadala pala si Ronnie ng litrato kung asaan sila ngayon.

          Nang pinuntahan ko ang lugar na nasa litrato, nadatnan ko siya kasama si Alexis.

          “Ayun! Kumpleto na tayo!" bulalas ni Alexis.

          “Sila Ren? Nakita ninyo?" tanong ko agad habang nagbanggaan kami ng kamao.

          Ngumiwi bigla si Ronnie at may kinuhang tig-singkwentang papel sa bulsa niya at binigay iyun kay Alexis. Mukhang pumayag si Ronnie na makipagpustahan kay Alexis.

          “Ano ba iyan? Ibinigay sa akin na choice ay iyung hindi mangyayari," reklamo ng nagbigay.

          “Huwag ka kasi pumayag agad kapag nagyaya iyan ng pustahan," komento ko. “Sila Ren?"

          Muli, ngumiwi si Ronnie at nagbigay ng parehas na halaga kay Alexis. Teka, nagpustahan agad sila nang hindi ko nalalaman?

          “Sabi ko sa'yo, magtatanong siya agad ehh," natutuwang wika ni Alexis. “Hindi ko pa nakita iyung parang service nila. Baka parating na iyun."

          Tumingin sa relo si Ronnie. “Nako! Dalian na nila! Malapit ng umalis iyung bus. Tawagan mo nga at baka natutulog pa. Tatawagan ko naman si Keifer at baka nakatulog na din."

          Bubunot pa sana kami ng phone nang kinalabit ako ni Alexis at tinuro ang isang kotse. Iyung kotse na tinuturo niya ay ang service nila Ren. Mula dito ay niluwa ng sasakyan sila Keifer, Joseph, at Ren. Huh? Kasama si Joseph? Akala ko ba, wala siyang interes na sumama?

          Nang papalapit na sana si Ren sa akin, pinigilan siya ni Joseph at itinuro nito ang isang tao. Sumignal naman si Ren na lumapit na ako kaniya. Mukhang papasok na ata sila sa isang bus, at pwede na palang pumasok sa bus.

          “Tara na! Pwede na pala pumasok!" untag ko sa dalawa kong kasama.

          Pumasok na ako sa isang bus kung saan naka-assign kami ni Ren na pumasok. Nakita ko siya na malapit sa dulo at nasa tatluhang upuan. Bakante ang nasa aisle na upuan habang iyung nasa kaliwa ay si Keifer. Dali-dali naman akong lumapit sa kanila para ukupahin na ang natitirang upuan na nasa tabi ni Ren. Pagkalapit ko ay humalik sa labi ko si Ren. Siya mismo ang gumawa. Ni hindi man lang ako nagsabi na gawin niya iyun.

          Si Keifer naman ay nakita ang pangyayaring iyun. Nanlaki saglit ang mata niya.

          Napakamot ako sa ulo. “Hey, wala pa nga akong sinasabi."

          “Ayokong mag-antay. Iyun din naman kasi ang gusto mong gawin kapag nagkita tayo," tugon ni Ren.

          Sinibat ko ng tingin si Keifer. “Saktan ka ano?" pagpaparinig ko.

          “May mas masakit pa kesa diyan. Maganda nga lang at wala ka sa mga panahon na iyun," narinig kong sinabi niya.

          Tumingin-tingin pa ako sa paligid kung sino pa ang mga kasama namin. Nakita ko sila Geo at Paul na umupo naman sa kabilang row na inuupuan namin. Sila Ronnie, Alexis, at Joseph naman ay inukupa ang buong likuran. Walang taong nangahas na umupo sa likuran. Hindi naman sa tinatakot nila ang mga taong gustong umupo. Medyo konti din ang laman ng bus na sinasakyan namin lalo na nang umandar na ito. Palagay ko ay ito iyung huling batch ng bus.

          Nakarating na kami sa Kennon Road, ang pangunahing daan ng Baguio. Nagsimula ng magsalita ang professor, na parang tour guide sa bus namin, at sinabi na nandito na kami sa Baguio. Nagsabi naman ito ng ilang mga facts tungkol sa Baguio, at ang history ng Kennon Road. Pagkatapos ng kaunting lecture, pinababa kami saglit para makuhaan ng litrato ang famous na Lion Head.

          Sa tour namin sa Baguio, napaka-energetic ni Ren dahil natulog siya sa byahe. Sa tour na ito, napansin ko ang isa sa mga pattern niya. Kapag may nakita siyang bago, hinahatak niya ako at si Joseph para magpakuha ng litrato. Nayayamot na nga si Joseph sa ginagawa niya at minsan ay tinatanggihan si Ren. Pero dahil makulit ang peke niyang kapatid, wala siyang magawa kung hindi pagbigyan ito.

          Solo, duo, threesome, grupo, napakaraming litrato ang nakuha ng mga camera namin. At kahit si Joseph na akala ko'y sisimangot sa mga litratong kinukuha namin ay natural na ngingiti. Kahit na silang dalawa ni Ren ang nasa litrato, na ipapakita sa Mama nila, o kahit solo man lang, ngumingiti siya. Hindi pa iyan pinipilit. Mukhang mag-e-enjoy kaming lahat sa lakad na ito.

          Sa kalagitnaan ng trip namin, napuntahan namin ang isang lugar kung saan maraming nagbebenta ng souvenirs. Matapos mauna ang mga kasama namin, lumakad naman si Ren at nag-ikot-ikot. Sumunod naman si Joseph na mukhang naghahanap na ng bibilhin para sa Mama niya. Oo nga pala. Ano kaya ang magandang ibigay kay Ren na mula dito?

          Matapos mabili ang bagay na gusto ni Ren, hinanap ko siya. Nagkanya-kanya kasi kami para mahanap namin ang mga gusto naming kunin kesa grupo-grupo. Siguradong magugustuhan ni Ren itong ibibigay ko. Well, assuming na walang kopya itong binili ko at nakita na ni Ren, then binili niya. Pero sigurado akong tatanggapin niya ito. Galing naman kasi sa akin.

          Nang nahanap ko si Ren, nadatnan ko siya na kinakausap na ni Keifer. Mukhang nagpalit ata sila ni Joseph dahil nakita ko siya sa isang stall na naghahanap din.

          Lumapit ako para malaman kung ano ang pinag-uusapan ng dalawa.

          “... hanggang sa pakiramdam ng pumalit ay magiging delikado na ang lahat," rinig kong sabi ni Keifer. “Papakawalan nila iyung niligaw nila at mamamatay ito dahil sa ginawa nung nanggaya sa kaniya."

          “Anong mamatay ang niligaw nila?" singit ko. “Anong pinag-uusapan ninyo?"

          Nginitian lang ako ni Keifer saka iniwan kami ni Ren. Binigyan ko si Ren ng nagtatanong na tingin.

          “Wala iyun," sagot ni Ren. “May pinaliwanag lang siya sa akin. Oo nga pala, saan ka galing?"

          “Ahh!" Pinakita ko sa kaniya ang regalo ko. “Tadah!"

          Nanlaki ang mata ni Ren. “Akala ko, walang ganito dito." Kinuha niya ang keychain at lumawak ang ngiti niya. Ang niregalo ko sa kaniya ay keychain ng maliit na replica ng ulo ng leyon sa Kennon Road. Siguradong magugustuhan niya dahil leyon.

          “Salamat, Kuya Allan. Nagustuhan ko ang regalo mo," wika niya habang nagliliwanag pa rin ang kaniyang mukha.

          “Anything for you."

          Mga bandang hapon, akala namin ay patapos na ang field trip. Akala ko ay may museyo pa kaming pupuntahan, may isa pang Banaue Rice Terraces, o kaya iyung mansyon ng presidente dito. Hindi kasama sa field trip namin na madaanan iyung mansyon niya. Bakit gusto kong makita? Wala lang. For my eyes only lang.

          Anyway, hindi pa natatapos ang field trip namin dahil aakyat pa kami ng bundok. Ngayon, aakyat kami sa Mount Pulag! Muntik na akong maghinayang sa binayad ko sa field trip na ito dahil aakyat pala kami ng bundok. Kaya pala ang mahal. At may mga tent pa pala kaming dadalhin sa mga likod namin. Mukhang mag-o-overnight kami dito sa Baguio. At ang mga tent na dinadala namin ay pangdalawahan! Yes! Pangdalawahan! Ibig sabihin nito, pwede na naman akong gumawa ng kalokohan!

          Bigla naman nawala ang kasiyahan ng loob ko nang nadaanan ng aking paningin si Gerard. Napansin din siya ni Keifer na nawala ang emosyon ng mukha, habang ang tinitingnan niya ay masaya at nakangiti pa sa mga kasamahan niyang babae. Oo nga pala. Dapat nga pala kami mag-ingat sa kaniya. Halos makalimutan ko na classmate namin si Gerard. Nasa ibang group kasi siya habang nagto-tour kami.

          Bilang tao na nagbabalak ng kalokohan, ako ang nagbuhat ng tent namin ni Ren habang umaakyat kami ng bundok. Si Joseph at si Paul na nagbubuhat ng kanilang tent, medyo nahihirapan. Kapag titingnan mo ang dalawa, mukhang nagmumura na sila sa isip nila ng maraming beses. Pero, kinakaya nila. Ang lalaki ng mga katawan nila kaya kaya nila iyan.

          Sa gitna ng pag-akyat namin, nahuli ko si Ren na nakatingin sa malayo at humihinto. Umiihip na naman ang hangin. Ahh! Oo, naaalala ko ang ugali niyang ito. Kapag banayad ng ihip ang hangin, tumitingin siya kung saan ito nanggaling. Titingin siya dito ng ilang segundo at iiwanan ang umiikot na mundo. Mukhang nadala pa rin kahit nawala niya ang kaniyang mga alaala.

          “Ren," tawag ko.

          Hindi siya sumagot. Siguradong hindi niya ako narinig.

          Lumapit ako at hinawakan ang kaniyang balikat. “Ren," tawag ko.

          Parang may nabasag akong hiwaga na bumalot sa kaniya. Dahan-dahan na humarap ang mukha niya sa akin hanggang sa nagkatinginan kami. Patuloy pa rin ang pag-ihip ng hangin.

          “Kuya Allan," sabi niya. Ngumiti siya. “Pasensya na. May naalala lang ako."

          “Talaga? Ikwento mo nga sa akin habang naglalakad tayo. Medyo nasa hulihan pa man din tayo ng pila." Inilahad ko ang aking kamay. “Pwede tayong magkahawak ng kamay hanggang sa maabutan natin sila."

          Patuloy pa rin na umiihip ang hangin. Kinuha ni Ren ang aking kamay. Nagsimula na kaming naglakad habang kinikwento niya ang kaniyang naaalala.

          「12 years ago…

          “Duha," sabi ko sa sorbetero matapos siyang bayaran. (“Dalawa.")

          Pagkabigay sa akin ng ice cream, bumalik na ako sa parke. Banayad na naman kung umihip ang hangin. Tuloy-tuloy ang ihip na nakakagaan ng pakiramdam. Sa sobrang sarap sa pakiramdam, iyung kalaro ko, nahiwalay sa totoong mundo. Nakatulala lang kung saan galing ang ihip ng hangin. Hindi ko alam kung bakit niya ginagawa iyun. Pero iyun ay isa sa mga bagay na gusto kong malaman?

          “Hoy, kunin mo na ang ice cream mo," wika ko.

          Walang sagot na bumalik sa akin. Kahit ungol man lang ay wala. Nawala na talaga siya sa mundong ito.

          “Hoy," untag ko sa kaniya.

          Sa untag na iyun, nagulo ko siya. Bumalik siya sa mundong ito. Kaya lang, parang bumagal ang mundo niya dahil ang bagal niyang gumalaw.

          “Kuya Villaflores," bagong tawag niya sa akin. “Bakit ka-apelyido mo iyung mga kalaro ko?"

          Inikot ko ang paningin ko. “Baka magkamag-anak kami, baka coincidence lang iyun, ewan?" magulo kong sagot. “Iyan ba ang iniisip mo habang wala ang isip mo sa mundo?"

          “Alam mo, mas okay na Kuya Allan ang itatawag ko sa iyo."

          “Mas maganda na Kuya Villaflores, dahil iyung mga Villaflores na kilala mo ay may mga problema sa sarili. Bakit na naman ba sila nag-aaway? Nako! Kapag nakita ko talaga iyang iba mo pang mga kalaro, babatukan ko sila ng malakas sa ulo. Teka, mas malaki ba sila sa akin?" Ibinigay ko sa kaniya ang ice cream.

          “Kasinglaki lang ng mga batang katulad mo," sabay dila ng ice cream.

          “Ibalik mo nga sa akin ang ice cream na iyan kung sasabihin mo na bata pa ako. Hindi kaya ako bata. Matanda na ako. Matanda."

          “Allan, 7 ka pa lang. At ako din kaya, bata pa tayo."

          “Mali ka. 8 ako. At mas matanda ako sa iyo, ha!" pagmamayabang ko.

          Ngumiti ulit si Ren. “Bata ka pa talaga."」

          “Ngayon, bata pa ba ako?" tanong ko sa kaniya.

          Ngiti lang ang isinagot ni Ren. Hindi siya tumugon. Siguro, hindi na niya ako matatawag na bata ngayon.

          Habang naglalakad, naisip ko na naman ang mga panahon na blanko ang ideya ko sa mga nangyari sa kaniya. Nanliit ang paningin ko sa aking sarili.

          Biglang napabitaw ako sa pagkakahawak sa kaniya. Natatanaw ko na kasi si Keifer na nakatayo at mukhang hinihintay kami.

          “Doon ka lang sa tabi ni Kuya Joseph mo. Huwag ka dito sa hulihan at baka mawala ka na naman," sabi ko sa kaniya saka pinalo ang kaniyang pwet.

          Sumunod si Ren sa sinabi ko. Nilampasan niya si Keifer. At kahit ganoon, nakatingin pa rin si Keifer sa akin.

          “Wala na bang nahuli?" tanong niya.

          “Wala na," iling ko.

          Malapit ng kainin ng kadiliman ang araw. Hindi pa namin naabot ang tuktok. Nagpasya ang tour guide namin na mag-camp na sa lugar na kinatatayuan namin.

          Bago kami nag-ayos, tinuruan muna kami ng tour guide kung paano gawin ang tent namin. Habang nagtuturo ay maririnig mong nagbubulungan ang mga babae. Napakagwapo kasi ng tour guide na nagtuturo. Mga kasing tanda ni Gerard. Teka, hindi ito iyung orihinal na tour guide namin sa base ng bundok.

          “Ahh! Masama daw iyung pakiramdam nung orihinal kaya nakipagpalit siya," sagot ni Alexis nang tinanong ko siya.

          “Ganoon ba? Mukhang okay pa naman iyung taong iyun ahh?"

          Gabi na nang natapos na kaming mag-setup. Kanya-kanya na kami na nakikipagkwentuhan sa mga kaibigan namin. Habang nangyayari iyun, minamatyagan namin ni Keifer si Gerard na walang humpay ang pakikipag-usap sa mga babae. May mga tinuturo kasi siya sa kanila.

          Maya-maya ay tumunog ang aking phone sa bulsa. Isang mensahe ang aking natanggap mula sa hindi kilala na number. Tiningnan ko kung ano ang mensahe.

          Nanlaki ang mata ko sa aking nabasa. Agad kong hinanap ang mga kaibigan ko para makausap sila ng pribado.

          “Anong meron?" kaswal na tanong ni Joseph na naglalakad sa paligid kasama si Paul.

          Ipinakita ko sa kanila ang mensahe na nakuha ko sa phone.

          “Shit!" napamurang sabi ni Paul matapos niyang basahin ang mensahe.

          Ang nakuha kong mensahe ay tungkol sa isang serial killer dito sa Baguio na ngayon lang nabigyan ng mukha ng mga pulis. Salamat sa artistic sketch na binigay ng isang testigo. At ang serial killer na iyun ay walang iba kung hindi tour guide namin. Ang tour guide namin ay hindi lang guide sa bundok kung hindi guide din sa kabilang buhay.

          Ang pangalan niya ay Jack Prierp, 35 years old. Pilipino, single, at nag-iisang anak. Isang araw, nawala daw siya sa kagubatan ng mga limang taon. Inakala ng mga pulis na posibleng patay na siya, nangibang bayan, nangibang bansa, basta! Basta na lang daw siyang nawala hanggang sa bumalik ito sa pamilya niya. Ilang buwan naman ang nakalipas matapos makabalik ay muli na naman siyang nawawala. Ang hindi alam ng magulang ay isa na siyang kilabot na serial killer dito sa Baguio. Signature ng kaniyang pagpatay ang mga taong nag-iisa sa buhay.

          “A-Anong gagawin natin kayo? Isa palang mamamatay-tao ang tour guide natin?" nag-aalalang tanong ni Alexis.

          “Kumalma lang tayong lahat," mungkahi ni Keifer. “We are safe dito sa camp. Lahat ng mga kasamahan natin ay may partner sa tent kaya walang nag-iisa. Wala siyang mabibiktina dito."

          “Paano ka naman nakakasiguro diyan na wala iyang papatayin kung magkakasama tayo?" naguguluhang tanong ni Joseph.

          “Dahil serial killer siya? At ang signature kill niya ay iyung mga taong nag-iisa?" pahulang sagot ni Ronnie. “Nako! Kailangan natin balaan iyung mga tao na huwag umalis ng walang kasama."

          “Teka, si Geo. Hahanapin ko lang," nag-aalalang sabi ni Paul at tumakbo na paalis.

          “Paul, huwag kang umalis mag-isa," pagpapatigil ni Keifer.

          Pero hindi tumigil si Paul at tumakbo para hanapin si Geo.

          “Sasamahan ko siya," habol ni Ronnie na tumakbo din.

          “Okay. ano ang gagawin natin? Tatawag na ba tayo ng pulis at magdasal na mabilis silang makakapunta dito?" tanong ni Joseph. “Teka, si Ren?"

          Kapwa namutla kaming tatlo sa itinanong ni Joseph. Lumingon ako sa paligid at umaasang nasa tabi-tabi lang si Ren. Hindi maaari. Na naman? Nawala na naman siya bigla?!

          “Potang ina, bakit ngayon pa?!" nanggigigil na mura ni Joseph.

          “Shhhhhhh!" pagpapatahimik ni Keifer. “Kumalma muna tayo. Tingnan niyo." May tinuro siya.

          Tiningnan namin ang tinuturo niya. Itinuro ni Keifer ang mamamatay-tao na tour guide na busy sa kaniyang ginagawa. Nakikita namin na hinahasa nito ang tibak na dala-dala niya.

          “Nandyan iyung mamamatay-tao. Which means safe si Ren kung nasaan siya, hangga't hindi nawawala sa paningin natin si Jack," paliwanag ni Keifer.

          “Okay, maganda iyan. Pero nawawala pa rin si Ren," kontra ni Joseph na binababaan na ang tono ng pananalita pero halatang nagagalit siya. “Nasa paningin nga natin iyung mamamatay-tao, paano naman kung kinantot pa tayo ng malas na may iba pang mamamatay-tao sa gubat? Kailangan natin mahanap si Ren kaagad dahil patay ako, patay si Mama, patay tayong lahat kay Mr. Schoneberg kapag hindi natin siya nahanap ng buhay."

          “Ang kailangan natin ay maghanap at magdasal," sabi ni Keifer. “Sa ngayon, gawin na natin ang mga bagay-bagay bago pa may mangyari. Joseph, tumawag ka na ng pulis. Alexis, kausapin mo si Aries na mag-announce siya na dapat ay magkakasama ang mga tao. Sa ganoong paraan, walang mabibiktima si Jack."

          Tumakbo na si Alexis para puntahan si Aries. Yup, kasama namin ang vice at president ng student council sa field trip to heaven na ito.

          “Keifer, biglang nawalan ng signal ang phone ko."

          “Ano?"

          Kinapa ko sa bulsa ang cellphone ko. Pero nakalimutan kong hawak ni Paul iyun. Teka, may signal naman kanina ahh? Kaya nga ako naka-receive ng text message dahil may signal ako tama?

          Tiningnan ni Keifer ang kaniyang phone. Pati din sa kaniya, wala ring signal. Anong nangyayari?

          “May signal jammer dito," anunsyo niya.

          Bigla kong naalala ang balita sa telebisyon kaninang umaga. “Masyado ka naman makapaghinala. May maintenance ngayon ang mga cell sites kaya walang signal. P-Pero, paano iyan? Paano natin mako-contact ang mga pulis?"

          Nakabalik na sa amin si Ronnie. “Guys, nagkita na sila Paul at Geo."

          “Si Ren? Nakita mo ba?" agad na tanong ni Joseph.

          Natulala si Ronnie. “Fuck!" Mukhang hindi din niya nakita.

          Hindi na namin namalayan na lumapit sa amin ang tour guide ng kamatayan.

          “Anong meron at nagmumurahan kayo?" tanong niya. “Alam ko, bawal iyan sa school niyo ahh?"

          Bumigat bigla ang atmosphere ng paligid. Hindi ko alam kung ano ang idadahilan. Natahimik pa kami ng ilang segundo. Siguradong maghihinala ang mamamatay-tao na ito. Ano kaya ang magandang palusot? Iyung kapanipaniwala.

          “Nawawala po iyung kaibigan namin. Balak po namin siyang hanapin sa kagubatan," sagot ni Keifer.

          Napamura ang isip ko sa isinagot niya. Anong ginagawa niya sa pagsasabi ng totoo sa tour guide ng kamatayan?

          Nagulat si Jack. “D-Dito pa? Nako! Delikado pa naman sa gubat ngayon. May balita pa naman na may serial killer na gumagala dito" Gago ka ba? Ikaw kaya iyun?!

          Kunyari ay nabahala ako. “H-Ho? Talaga? Nako! Dali, hanapin na natin siya!"

          “Sasama ako," pagboluntaryo ni Ronnie.

          “Ako din," pati na rin si Keifer.

          “Ako din. Kabisado ko ang gubat kaya makakatulong ako," wika ni Jack. Kabisado ang gubat o gusto mong patayin ang isa sa amin?

          “S-Sasama ako," nasabi ko na lang.

          Lumapit si Keifer sa akin at inilayo kami mula sa mga tao ng ilang hakbang. “Delikado ito. Huwag ka ng sumama at dito na lang maghintay. Mas maganda na mabawas-bawasan ang mga alalahanin ko," bulong niya.

          “Kaya ko ang sarili. Kung akala mo na ikaw lang ang may kaya na iligtas si Ren sa sitwasyon na ito, puwes kaya ko rin. Boyfriend at kuya niya ako," matapang na bulong ko.

          Nasapo ni Keifer ang ulo niya. “Naiintindihan kita. Pero wala tayong dapat pag-awayan ngayon dahil hindi naman ito tungkol sa ating dalawa. Tungkol ito kay Ren at sa kaligtasan natin mula sa isang kilabot na serial killer. At mula kay-"

          Nahinto sa pagsasalita si Keifer. Iginala niya ang kaniyang paningin. May hinahanap pa siyang isang tao. Shit! Oo nga pala! Si Gerard, nawawala din sa kampo! Hindi pwede ito!

          “Ako ang sasama kay Jack, ikaw kay Ronnie. Huwag kayong maghihiwalay," bilin niya sabay bumalik sa grupo.

          Kita kong lumapit siya kay Jack at tumakbo sila sa isang direksyon. Si Ronnie naman ay lumapit sa akin tsaka sa salungat na direksyon naman kami pumunta. Ren, nasaan ka na ba? Bakit ka pa kasi umalis ng kampo?

Keifer's POV

          “Ren!" tawag ko sa pangalan niya sa gitna ng masukal na kagubatan.

          “Ren, asaan ka na?" tawag naman ng mamamatay-tao na si Jack.

          Kinain na ng tuluyan ang liwanag ng dilim. Kasalukuyang naghahanap pa rin kami kay Ren sa gitna ng masukal na kagubatan ng Mount Pulag. Bigla kasi siyang nawala sa kampo bago pa namin malaman na ang kasama naming tour guide ay isang mamamatay-tao.

          “Itong kaibigan ninyo, anong klaseng tao ba siya?" biglang tanong ni Jack habang naglalakad. “Loner ba siya, adventurous, ghost hunter o ano? Paranormal expert?"

          “Makakatulong po ba iyan sa paghahanap natin sa kaniya?" tanong ko habang patuloy pa rin na naghahanap.

          “Oo naman. Kung alam ko lang ang ugali niya, marahil ay alam ko kung saan siya pumunta. After all, kabisado ko ang lugar na ito."

          Nag-isip ako kung totoo ba ang sinasabi niya. Kung sasabihin ko ba, mas mabilis ko kayang mahahanap si Ren? Susugal na naman ba ako na mahahanap niya si Ren? Teka, hindi. Hindi dapat siya makalapit kay Ren. Dapat ay malapit siya sa akin. Dapat maisip niya na ako ang dapat patayin imbes si Ren. Nasa gitna kami ng gubat, nag-iisa ako, walang tutulong sa akin. Wala. Iyun ay kung kaya niya ako.

          “Hindi ko masabi," sagot ko. Humugot ako ng malalim na hinga. “Kakakilala ko lang sa tao kaya hindi ko alam. Hindi ko siya ganoon kakilala." Pasimple akong kumuha ng isang malaking tangkay na mula sa isang matanda na puno.

          “Kung ganoon, paunahan na lang tayo kung sino ang makakapatay sa kaniya."

          Kinutuban ako bigla sa sinabi niya. Naramdaman ko na may bagay na papalapit sa akin kaya ginamit ko ang malaking stick na hawak ko para masalag iyun.

          Nang nasalag ko ang isa ding malaking tangkay, nakumpirma ng utak ko ang mga mangyayari. Dahil sa kasama ko si Jack, tiyak na maiisip niyang unahin ako dahil sa nag-iisa ako kasama niya.

          Kitang-kita ko na nag-iba na din ang timpla ng mukha ni Jack. Malawak na malawak ang ngiti niya. Mukha ng isang taong marami ng pinatay.

          “Aba! Lumalaban ka?! Hindi ko gusto iyan!" nababaliw na sabi niya.

          “Hindi ko rin gustong maging tour guide ka namin paakyat ng bundok," sagot ko.

          Nakipaglaban ako sa kaniya gamit ang malaking tangkay. Sa bawat palo na ginagawa namin ay humihina ng humihina ang hawak naming tangkay. Mamalasin ang unang masisiraan ng tangkay.

          Sa mga ginagawa ko, dinadagdagam ko ng sipa at kung ano-ano pa. Pero naiilagan lang niya ang mga ginagawa ko. Sinusubukan ko naman tamaan ang mga kahinaan niya sa katawan pero matagumpay niya itong naisasalag. Ang galing niya. Para pa ngang sanay na sanay siya sa ginagawa.

          Nagtagal pa kami makipaglaban ng ilang minuto pa hanggang sa makakita ako ng pagkakataon na mapatumba siya. Subalit imbes na siya ang mapatumba, ako ang napatumba niya. Sinadya niyang buksan ang depensa niya para atakihin ako.

          Napabagsak ako sa lupa matapos matamaan ang aking katawan. Wala siyang sinayang na pagkakataon at pinalo pa ulit ang tiyan ko. Naramdaman ko ang sakit ang ginawa niya. Pero imbes na tapusin niya ako, bigla siyang umalis sa lugar at tumakbo. Bwisit! Hindi dapat ganito! Siguradong papunta siya kay Ren kung saan man siya!

          Sinubukan kong tumayo sa kabila ng nararamdaman ko. Wala akong oras para magpahinga. Kailangan masiguro ko na walang mangyayari kay Ren.

Ren's POV

          「10 minutes ago...

          Nakita kong nag-e-enjoy sila Kuya Allan at Kuya Joseph sa trip na ito. Nakita kong nag-e-enjoy din ang iba kong mga kaibigan. Mabuti naman at masaya silang dalawa.

          Napabaling naman ako sa kawalan, sa madilim na kagubatan ng lugar na iyun. Ako ba, nag-e-enjoy ba ako? Oo naman. Pero mas mag-e-enjoy ako kung ma-e-explore ko ang kagubatan lalo na kapag gabi.

          Tumayo ako at hindi nagpaalam sa kanila. Gusto kong mapuntahan ang madilim na kagubatan.」

          Lakad lang ako ng lakad sa madilim na kagubatan dala ang isang malaking flashlight hanggang sa nakaramdam ako ng pagod. Naghanap naman ako ng punong mauupuan para magpahinga. Hmm, ilang metro na ba ang nalakad ko?

          Nakahanap naman ako ng lugar kung saan ako makakaupo. Nang umupo ako, nawalan ng ilaw ang dala kong flashlight. Ang bilis naman naubos iyung battery ng flashlight ko. Bago ba iyung nakalagay dito?

          Kinapa-kapa ko ang aking tagiliran kung saan nakalagay ang aking reserba na mga baterya. Sa gitna ng kadiliman, nailagay ko ang mga reserba kong baterya sa loob ng flashlight. Iyung mga wala ng laman na baterya ay nilagay ko din sa lalagyan ko sa gilid. Naaalala ko iyung sinasabi ng tour guide namin na huwag magkakalat dito sa bundok. Dahil kung magkakalat ka, magagalit ang mga diyos na nakatira sa bundok.

          Natawa ako sa sinabi ng tour guide. Alam kong pampanakot lang ang kwentong iyun sa mga bata. Pero mensahe talaga nila ay huwag kang magkakalat sa bundok na ito. Ang ganda-ganda kaya ng lugar tapos tatapunan lang ng basura.

          Madilim, pero payapa ang paligid. Ang tanging maririnig mo lang sa paligid ay ingay ng mga kuliglig sa lugar na ito. Somehow, nagugustuhan ko ang moment na ito. Walang ibang tao kung hindi ako lang. Ganito ba ako noon? Walang tao sa paligid kung hindi ako lang? Parang pamilyar talaga sa akin ang pakiramdam na ito.

          Sa gitna ng katahimikan, nakarinig ako ng kaluskos. Nang nilingon ko ang pinanggalingan ng kaluskos, napalitan ang tingin ko sa paligid. Nakikita kong nasa sarili akong bahay at nakaupo sa sofa ng sala. Nakatingin ako sa entrada ng bahay. At sa entrada ng bahay ay may taong nakatayo.

          Saglit na nangyari iyun at bumalik ang tingin ko sa gubat. May tao talaga na nakatayo sa direksyon ng tingin ko. Hindi ko kilala dahil sa dilim ng paligid.

          “Ren?" tawag ng boses sa akin. Ahh! Kilala ko ang may-ari ng boses na ito. Ito iyung tour guide namin na si Jack.

          Binuksan ko ang flashlight at halos itinutok ito sa mukha niya. Bigla akong kinilabutan nang nakita ko ang nakakalokong ngiti ni Jack. Saglit naman na may iba akong tao na nakita sa mga ngting iyun at ang paligid ko ay nag-iba. Ano itong mga nakikita ko? Mga alaala ko ba ito?

          “Nandito ka lang pala," saad niya habang lumalapit. “Hinahanap ka na ng mga kaibigan mo."

          Sa bawat hakbang na ginagawa niya, umaatras ako. Iyun iyung dinidikta ng utak ko na gawin. Ang lumayo mula sa kaniya. Ewan ko ba kung bakit.

          Mga ilang hakbang ang ginawa niya at nang napansin niya na lumalayo ako ay tumigil siya sa paglapit. Nakita ko ang galaw ng labi niya na nayayamot sa ginagawa ko.

          “P-Pasensya na Kuya Jack," paghingi ko ng dispensa. “H-Hindi po kasi ako kumportable sa ibang tao. Natatakot pa rin po ako sa ibang tao."

          “Okay lang, okay lang. Ginagawa mo lang naman ang kailangan mong gawin." May binunot siya mula sa gilid niya. “Dahil alam mo, maya-maya, hihilingin mo na may taong sasagip sa'yo." Teka? Hindi ba't tibak ang binunot niya sa taligiliran niya? At anong mga pinagsasasabi niya? Nanakot ba siya?

          “Ren, alam mo ba kung anong oras na? Oras na para mamatay ka."

          Sa mga salitang binitiwan ni Kuya Jack, tumakbo na ako papalayo sa kaniya. Huwag lumingon pabalik. Takbo lang. Hinahabol ka niya.

          “Kuya Joseph, Kuya Allan, kung sino man ang nakakarinig diyan, tulungan niyo ako!" sigaw ko.

          Sa madilim na gubat na iyun, sigaw ako ng sigaw, takbo ako ng takbo. Umaasa na may makakarinig sa akin. Halos mawalan na ako ng boses. Si Kuya Jack, tumatawa at mukhang nag-e-enjoy sa ginagawa. Hindi pwede ito! Ayoko pa mamatay! Kailangan makaisip ako ng paraan para malampasan ito!

          Gaano ba ako kalayo sa kaniya? Mabilis ba siyang tumakbo? May flashlight ba siyang dala?

          Mabilis na tumalon ako sa gilid at tahimik na nagtago sa mga matatayog na halaman ng kagubatan na iyun. Pinilit kong gawing tahimik ang aking paghabol ng hininga, pero may konting ingay talaga na lumalabas. Pinatay ko din ang aking flashligh para hindi niya ako mahanap. Mga ilang segundo ang nakalipas, nakita ko siyang tumakbo papunta sa direksyon na tinakbuhan ko sana. Mabuti naman at hindi niya napansin na nagtago ako sa gilid.

          Nakahinga naman ako ng maluwag. Bakit niya ba ginagawa sa akin ito? Siya kaya iyung diyos ng kagubatan na ito? Pero hindi naman ako nagkalat. Bakit niya ako gustong patayin?

          Habang nag-iisip ako, bigla kong naalala ang nakita ko sa baba bago pa kami umakyat ng bundok.

          「6 hours ago...

          Habang naghahanap ako ng souvenir kay Mama, nakaagaw ng atensyon sa akin ang telibisyon na pinalakas pa ng tindero ang volume. Isa itong flash report ng isang kilalang istasyon.

          “Nabigyan na ng mukha at pangalan ang ang kilabot na serial killer ng Baguio. Base sa artist sketch na nakuha ng mga pulis mula sa isang testigo, kinilala nila ito bilang si Jack Prierp, na napapabalitang nawawala." Parang natawa ang newscaster sa ibinalita niya pero hindi siya nagpahalata. Baka dahil sa weird na apelyido ng suspek.

          “Si Jack Prierp ay nabalitaan noon na nawawala hanggang sa natagpuan siya ng mga otoridad na gumagala sa kalsada. Matapos mahanap at ilang buwan naman ang nakalipas, nawala ulit siya sa hindi na naman malaman na dahilan. Kasalukuyan namang nakipag-ugnayan ang mga magulang ni Jack sa mga pulis para mahuli siya."

          Napansin ko naman si Keifer sa gilid ko at balak ko sanang ipaalam din sa kaniya ang nakita ko.

          “Keifer, tingnan mo. Ano ba iyan?" turo ko sa telebisyon.

          Lumapit naman siya at tumingin. Kaya lang, iba na ang pinapakita ng screen.

          “Ah! Tambal iyan," sagot niya.」

          Serial killer ng Baguio. Siya ang taong iyun.

          Sa gitna ng aking pag-iisip, nakarinig ako ng kaluskos. Nagmula ito sa direksyon na pupuntahan ko sana. Sa kadiliman na iyun, may nakita akong madilim na pigura na gumagalaw. Siguro, sila Kuya Joseph na ito.

          Binuksan ko ang flashlight at itinuro sa itim na pigura. Namutla ako matapos malaman na si Jack pala ang pigurang iyun. Ipinatay lang niya ang flashlight para hindi ko malaman.

          Tumakbo ulit ako palayo, pero ilang hakbang lang ang ginawa ko ay nadapa ako dahil sa kahoy na nakatiwangwang sa lupa. Nako! Hindi maaari!

          Nilingon ko si Jack na dahan-dahang lumapit. Malawak na malawak ang ngiti niya.

          “Akin ka na ngayon Ren," mabagal na sabi ni Jack habang lumalapit.

          「“Akin ka lang Ren, akin ka lang," mabagal na sabi ni... habang lumalapit.」

          Inipon ko ang aking natitirang lakas at sinubukang lumayo kay Jack.

          “Kuya Joseph, Kuya Allan, tulungan niyo ako dito!" sigaw ko habang umaatras.

          Hindi ko alam kung may nakakarinig na sa akin. Hindi ko alam kung darating sila dito para tulungan ako. Kasalanan ko ito. Dapat ay hindi ako lumayo sa kampo.

          Itinaas ni Jack ang kaniyang tibak. Pero bago pa niya ito ibinaba, isang pigura mula sa gilid ang sumugod.

          Sino iyun? Sino iyung nakarinig ng sigaw ko? Gusto kong malaman. Kaya lang, dumilim ang aking paligid.

Allan's POV

          Biglaang pinatigil ako ni Ronnie sa paglalakad. Nilagay naman niya ang kaniyang daliri sa labi na nagpapahiwatig na manahimik kami.

          “Narinig ko iyung sigaw na iyun," bulong ni Ronnie. “Kaya lang, hindi ko alam kung saan."

          “Nasa malapit lang siya kung ganoon. Ano pa ang hinihintay natin?" tanong ko.

          “Nasa malapit nga. Alam ba natin kung saang malapit si Ren? Mamaya, takbo nga tayo ng takbo, tapos hindi natin mahanap."

          “Paano kung hindi na iyun makasigaw dahil- hindi ko kaya ito!" Tumakbo na ako ng diretso.

          “Allan, sandali lang?!" pagpapatigil niya.

          Ayokong maghintay ng isa pang sigaw. Dapat mailigtas ko agad si Ren.

          Habang tumatakbo ako ay may parang pigura sa harapan ko na tumakbo papunta sa isang direksyon. Hindi ko alam kung sino ang pigura na iyun, pero sumunod ako sa pag-aakalang baka ito si Ren.

          “Ren?! Ren?!" tawag ko.

          Hindi huminto ni lumingon ang pigurang sinusundan ko. Hindi ito si Ren.

          Napahinto ako. Paano kung si Jack ang sinusundan ko at hindi si Ren?

          “Kuya Joseph, Kuya Allan, tulungan niyo ako dito!" rinig kong sigaw ni Ren sa direksyon na tinatahak ko.

          Kaagad na tumakbo ako sa pinanggalingan ng sigaw. Malakas ang pagkakasigaw ni Ren. Nalalaman ko sa sigaw na siya ay nasa mapanganib na kalagayan. Tinatawag niya ako! Kailangan niya ang tulong ko!

          Sa direksyon na tinahak ko, naulinagan ko ang isang flashlight sa lupa. Sa tabi ng flashlight ay isang katawan. Kaagad na lumapit ako. S-Si Ren!

          Kaagad na tiningnan ko ang kaniyang kalagayan. Wala naman siyang sugat maliban sa bandang tuhod niya. Normal pa rin ang paghinga niya. Okay lang siya. Nawalan lang siya ng malay.

          Nakahinga ako ng maluwag. Hindi siya napahamak, salamat naman.

          Sa kakatingin ko sa kalagayan niya, may narinig akong mga boses na naghihirap. Sakto naman na dumating si Ronnie.

          “May tao pa doon," turo ko sa direksyon ng mga boses. “Tingnan mo at baka si Gerard, o kung sinong tao man iyun!"

          Tumango si Ronnie at pumunta sa direksyon na tinuro ko. Nanatili lang ako sa tabi ni Ren at inayos ang kaniyang pagkakahiga. Teka, hindi dapat dito mahiga si Ren. Kailangan buhatin ko siya. Pero paano?

          “Bang! Bang! Bang!"

          Ano iyun? Tunog ng baril iyun ahh?

Keifer's POV

          “... Joseph, Kuya ... nakakarinig diyan, tulungan niyo ako!" rinig kong sigaw sa madilim na kagubatan.

          Hindi ko masyadong marinig lahat ang sinasabi ng sumigaw, pero sigurado akong si Ren iyun.

          Tumakbo agad ako papunta sa pinanggalingan ng sigaw. Shit! Mukhang nakita na siya nung Jack na iyun.

          Habang tumatakbo, nakarinig naman ako ng sigaw mula sa ibang tao.

          “Ren?! Ren?!" tawag ni Allan sa akin. Pero hindi ako si Ren kaya dumiretso ako.

          “Kuya Joseph, Kuya Allan, tulungan niyo ako dito!" rinig kong sigaw ni Ren sa direksyon na tinatahak ko.

          Habang tumatakbo ay may nakita akong ilaw. May pigura akong nakikita. Isang nakahiga at isang tao na nakatayo na may hawak na kung ano at dahan-dahan na itataas. Sila na iyun!

          Basta-basta ko na lang sinugod ang pigurang nakatayo. Dahil sa ginawa ko ay nagpagulong-gulong kami pababa ng bundok marahil. Nagtagal iyun ng ilang segundo. Nang natapos na ang paggulong, dinaganan ko si Jack at pinag-uulan ng suntok. Hinding-hindi ko mapapatawad ang taong ito. Ang mga magpapahamak sa kaniya ay pagbabayaran ko ng malaki!

          Hindi ko namalayan na nakaabot ang isang kamay ni Jack sa isang kahoy at hinampas ang aking ulo. Sinipa pa niya ako para makaalis sa ibabaw ko. Hindi ako nawalan ng malay kung hindi nahilo ako. Hindi dapat ganito. Dapat ay siya ang ililibing ko sa lupa at hindi ako.

          Ang susunod ko na lang na nakita ay si Jack na nakatayo. Nakangisi siya at hawak ang isang tibak.

          “Mukhang wala akong magagawa. Ikaw muna ang uunahin ko," sabi niya.

          Itinaas niya ang tibak para siguro isaksak sa katawan ko. Keifer, galaw! Hindi ka dapat mamatay dito!

          “Bang! Bang! Bang!"

          Nagulat ako nang nakarinig ako ng putok ng baril. Kita kong nangisay si Jack sabay bumagsak siya sa lupa. May nakita akong tuldok ng dugo sa likuran niya. Nang nilingon ko ang pinanggalingan ng putok, nalaman ko na galing ito kay Ronnie. May dala pala siyang baril.

          Sakto na nawala ang hilo ko sa ginawa niya. Shit! May baril siyang dala sa field trip?

          Lumapit agad siya sa akin at tinulungan akong makatayo. “Ayos ka lang ba?"

          Kinuha ko ang kamay niya at bumangon ako. “Hindi. Medyo nahihilo pa ako. Salamat."

          Nang nakabangon na ako, nilagay ni Ronnie ang baril sa kamay ni Jack na ewan ko ba kung wala siyang malay, o patay na. Pagkatapos ay tinapon niya ang baril sa direksyon kung saan siya bumaril.

          “May dala kang baril sa field trip natin?" nagulat kong tanong.

          “Umm, Keifer, nakalimutan mo na ata kung sino ang mga magulang ko," sarkastikong sagot niya.

          “Iyung baril, rehistrado ba sa'yo?" sunod na tanong ko.

          “Hindi. Alam mo na siguro ang isasagot mo kapag tinanong ka ng mga pulis hindi ba?"

          Tumango lang ako. “Halika na. Balikan natin sila Ren."

          Umakyat na ulit kami ng bundok. Mga ilang hakbang lang ay nakita namin si Allan na binabantayan si Ren. Agad namin silang nilapitan para malaman ang kalagayan niya.

          “Ayos lang ba siya?" tanong ko.

          Tumango lang si Allan. “Nawalan lang siya ng malay pero okay na siya. Tulungan niyo akong ilagay siya sa likod ko at bumalik na tayo sa kampo."

          Tinulungan namin si Allan sa gusto niya at umakyat na kami ng bundok. Anong oras na kaya? Napakalalim na siguro ng gabi. Ilang oras din ang ginawa naming paghahanap kay Ren dito sa gubat.

          Sa pag-akyat namin, nakarinig ako ng tunog ng phone. Phone ito ni Ronnie. Mukhang natapos na ang maintenance ng mga telco?

          “Hello Alexis," rinig kong sabi niya. “Oo, nahanap na namin si Ren. Oo, kumpleto kaming lahat. Pabalik na kami sa kampo."

          Biglang huminto si Ronnie. Huminto din ako para samahan siya habang si Allan ay nagpatuloy sa paglalakad.

          Nag-iba ang timpla ng mukha ni Ronnie. Nilingon naman niya ang tinahak naming daan.

          “Ano?!" rinig kong sigaw niya.

Joseph's POV

          Lakad ako ng lakad sa paligid ng kampo namin. Umaasa ako na may kung sinong lumabas mula sa madilim na gubat. Nag-aalala ako na baka may kung ano ang nangyari kay Ren. Shit naman kasi! Bakit pa niya kasi naisip na umalis? Bakit hindi siya nagpasama? Bakit hindi siya nagpaalam?!

          Sa paglalakad ko ay may nakita akong mga tuldok ng ilaw. Ilaw ito mula sa flashlight ng apat na tao. Apat na tao. Okay. Which means nahanap nila si Ren, at ano na kaya ang nangyari sa serial killer na tour guide namin?

          Nang maaninag ko kung sino ang mga taong ito, nanlumo ako. Hindi ito sila Ren. Ilaw ito mula sa mga classmate niya. Isang lalaki at tatlong babae?! Ano ba kasi ang ginagawa nila sa madilim na gubat na iyun?! Sabay-sabay silang tatlo na ilabas iyung anak ni anu mula sa ari niya?!

          Kita ko naman na lumapit si Divine sa grupo. Rinig kong pinagtaasan pa niya ito ng boses. Pinagalitan niya ang mga ito Mukhang alam din ni Divine ang sitwasyon.

          “Ahhhhhhh!" rinig naming sigaw.

          “Ano iyun?" tanong ko sa sarili.

          Tumakbo ako sa pinanggalingan ng sigaw. Habang tumatakbo ay may mga taong tumatakbo sa salungat na direksyon ko. Napahinto ako matapos makita ng mga mata ko ang mga nangyayari sa harapan ko. Si Jack ay hostage si Geo. Hawak nito si Geo at may nakatutok pa siyang baril sa ulo nito.

          “Paul, tulong," mangiyak-ngiyak na pakiusap ni Geo. “Paul, ayoko pang mamatay." Ramdam na ramdam mo sa boses niya na natatakot siya.

          “Manahimik ka! Napakaingay mo! Walang magagawa iyang paghingi ng tulong mo!" balik ni Jack habang dinuduro pa sa ulo ni Geo ang baril.

          “Pre, kung ano man ang gusto mo, pag-usapan natin iyan," pakiusap ni Paul. “Gagawin ko ang lahat, huwag mo lang ituloy iyang gagawin mo."

          “Ang gusto ko? Simple lang. Iwanan niyo kami ng lalaking ito para mapatay ko siya ng pribado." Mas lalo pa nitong idinuro sa ulo ni Geo ang baril. “Kaya mo bang ibigay iyun?"

          “Geo?" tawag sa kaniya nung kaklase niya.

          Hindi ko pinansin kung ano ang ginagawa ng kaklase niya. Pero nakatingin si Geo. Kailangan mailigtas namin si Geo! Ano kaya ang magagawa ko? Kalabanin iyung killer? Pero may baril siya. Paano kung labanan ko nga pero baka barilin naman niya si Geo sa ulo? Joseph, ano ang gagawin mo?

          Maya-maya, biglang kinagat ni Geo ang kamay ni Jack. Wala sa isip kong tumakbo papalapit sa killer at hinawakan ang kamay niya kung saan hawak ni Jack ang kaniyang baril habang si Geo ay lumayo sa kaniya. Sininubukan niyang itutok ang baril sa mga taong nanonood, pero pinilit ko na huwag itutok doon. Ikinambyo ko paitaas ang baril at pinilit ang daliri ko sa gatilyo. Nagpaputok ako ng mga tatlong beses, pero naisipa niya ako dahilan para maghiwalay kami at matumba ako sa lupa. Biglang bumagal ang oras habang itinutok sa akin ni Jack ang baril. Katapusan ko na ata. Ano ba iyan Joseph? Bakit ka pa kasi nagpakabayani at nakipag-agawan pa ng baril sa serial killer? Si Mama, paano ka na kapag nawala ako? Dapat hindi ka nagpakabayani.

          Habang nakatingin sa aking katapusan, dalawang pares ng kamay ang biglang pumulupot sa leeg ni Jack. Ang sumunod na narinig ko ay ang paglagutok ng kung anong parte ng katawan niya saka bumagsak siya sa lupa. Sa likod ni Jack ay may lalaking nakatayo. Ito iyung kaklase nila Ren. Teka? Ano iyung ginawa niya? Binali niya ba iyung leeg ni Jack?

          Lumapit siya sa akin at inilahad ang kaniyang kamay. “Okay ka lang ba, Joseph?" tanong nito.

          Kinuha ko ang kaniyang kamay. “Salamat pre." Ibinangon niya ako sa pagkakahiga sa lupa.

          “Gerard. Iyun ang pangalan ko," pagpapakilala niya.

          Tiningnan ko ng mabuti si Gerard. Ahh! Naaalala ko. Kasama siya sa libro ng kung anong kalokohan ng school namin.

          Binitawan niya ang kamay ko saka tiningnan si Jack. May tatlong babae naman na lumapit sa kaniya at inaalam kung okay lang ba siya.

          “Gerard, okay ka lang ba?" tanong ng isa.

          “Nasaktan ka ba?" tanong naman ng isa.

          “Shunga! Hindi siya nakipagsuntukan. Pinatay niya agad iyung lalaki," pasarkastikong sabi ng huling babae.

          Bigla namang natulala ang mga babae sa paligid niya at tiningnan lang siya. Oo, pinatay niya ang lalaki. Binali niya ang leeg ni Jack kaya namatay siya.

          “He's a hero! He saved Joseph!" bulalas ng isa.

          Humarap si Gerard sa mga babae. Nagpakawala siya ng matipid na ngiti. “Tumawag na kayo ng pulis para kunin na tayo. Mukhang matatapos amg field trip natin ng mas maaga." Lumakad si Gerard papunta sa isang direksyon.

          “Pero hindi pa tayo nakakarating sa tuktok. Sayang naman ang binayad natin," reklamo ng isang babae habang sumabay kay Gerard.

          Lumapit si Divine kila Geo na yakap si Paul. “Okay ka lang ba?"

          “Yeah, okay lang siya," sagot ni Paul.

          “Bumalik na muna kayo sa tent ninyo at magpahinga," panuto niya. “Aries, pabalikin mo na iyung mga estudyante at bilangin mo. Baka may nawala sa gubat dahil ang gulo kanina. Ang daming nagsitakbuhan, napakadilim pa naman sa gubat."

          Umalis agad si Aries.

          “At itong tour guide natin, patay na ba ito o ano?"

          Kusa akong lumapit sa nakahandusay na tour guide namin at kinunan siya ng pulso. Wala na siyang pulso.

          “Patay na siya," anunsyo ko sa kaniya.

          Tumango-tango si Divine. “Okay, okay." Lumingon-lingin siya. “Iyung mga tent sa paligid, kung kanino ang mga iyan, palayuin niyo dahil crime scene na ito. Siguradong hindi kayo papalapitin ng pulis dito."

          May mga estudyanteng lumapit na at nagsimula ng umingay. Hinarap sila ni Divine.

          “Everyone, calm down, silence, manahimik kayong lahat. Patay na iyung tour guide natin na nangho-hostage. Sundin niyo lang iyung mga sasabihin ko at magiging ayos ang lahat. Iyung tungkol sa field trip natin, kokontakin na muna namin ang school kung tuloy pa ba, o hindi na. Dahil para sa akin, gusto kong ituloy ito dahil hindi pa tayo nakakaakyat ng bundok."

          Sa madilim na parte na naman ng gubat, may dalawang tuldok ng ilaw akong nakikita. Kinabahan ako dahil sa dalawa lang ang tuldok na nakikita ko. Tatlo silang umalis na hinahanap si Ren? Tapos dalawa lang ang nakabalik?

          Nang papalapit na ang ilaw, kita ko na may tao sa harapan at parang may binubuhat ng tao. Isa, dalawa, apat, sila na nga ito.

          Mabilis akong naglakad at sinalubong ang apat na taong ito. Okay silang lahat. Si Ren ay buhat ni Allan sa likod. Si Ronnie naman ay may kausap sa telepono.

          “Okay na, nandito na kami," rinig kong sinabi niya saka ibinaba ang phone. Nakahinga siya ng maluwag.

Keifer's POV

          “Nandito na kami," sabi ko matapos makita si Joseph.

          “Didiretso na kami sa tent namin," sabi ni Allan na diretsong naglakad papunta sa kampo.

          “Joseph, kayo? Okay lang ba?" tanong ni Ronnie. “Nalaman ko na nandito si Jack."

          “Oo, nandito siya, may dalang baril. Nang-hostage nga siya kanina. Hinostage si Geo," kwento ni Joseph.

          “May dala siyang baril?" nagtatakang tanong ko.

          “Wait, nandito pa ba iyung bangkay niya?" tanong ni Ronnie.

          “Nasa kampo," sagot ni Joseph.

          “Puntahan nga natin bago pa ma-imbestigahan ng mga pulis." Mabilis na naglakad si Ronnie papunta sa kampo.

          Nagtaka si Joseph at sumunod kay Ronnie. “Huh? Bakit?"

          Nang nakarating na kami sa kampo, nakadapa pa rin ang bangkay ni Jack. Kumuha si Ronnie ng panyo at ginawa niyang parang gloves sa kamay niya. Tapos ay inangat niya ang likuran ng t-shirt na suot nito. Nangilabot kami matapos makita na wala siyang mga butas sa likuran. Butas na mula sa baril ni Ronnie. Anong ibig sabihin nito?

          “Paano siya namatay?" tanong ko kay Joseph.

          “Binalian siya ng leeg ni Gerard, iyung kaklase nila Ren," sagot niya.

          “Hoy, ano iyan? Ano iyang ginagawa niyo?" sita sa amin ni Divine na nakita kami. “Lumayo kayo diyan. Crime scene iyan at baka masangkot pa kayo sa gulo. Huwag na kayong dumagdag sa mga kasalukuyang problema natin."

          Lumipat naman si Ronnie sa baril na hawak ng bangkay ni Jack. “Ohh! Ito pala iyung baril?" sabi niya na para bang ngayon lang siya nakakita ng baril.

          “Hindi niyo ba narinig ang sinabi ko ha? Layo, layo!" taboy sa amin ni Divine.

          Lumayo na kami sa bangkay ni Jack gaya ng sinabi niya.

          “Keifer, hindi iyan iyung napatay natin sa gubat," sabi ni Ronnie.

          Nagulat si Joseph. “Ano?! Napatay sa gubat?! May pinatay kayong tao sa gubat?!"

          “Yeah, pinatay niya si Jack sa gubat para iligtas ako," paliwanag ko.

          “Ano?! Pakiulit? Pinatay niyo si Jack sa gubat?" naguguluhang tanong ni Joseph. “Sigurado ba kayong napatay niyo dahil mula dito sa kampo, buhay na buhay siya at hinostage si Geo."

          “Nandito din ako noong nangyari iyun," sabat ni Alexis na kararating lang.

          Inalala ni Ronnie ang mga nangyari. “Sa gubat, binaril ko siya ng ilang beses sa likuran."

          “At sa bandang spinal cord tumama ang mga bala kaya siguradong mamamatay siya," pagbigay ko ng medical insight.

          “Pero sino itong nasa kampo?" matigas na tanong ni Joseph. “Kamukha ni Jack. Nang-hostage pa kanina kaya siguradong hindi multo ang tao. At andyan pa iyung bangkay sa lupa." Tinuro niya ang bangkay ni Jack na nasa lupa pa rin.

          “At ang pagkakaalam ko, nag-iisa lang daw na anak iyang serial killer na iyan," dagdag ni Ronnie.

          Nag-isip ako ng lohikal na sagot sa tanong ng mga isip namin. Sino itong nasa kampo?

          Bigla akong may naalala. “Tambal," wala sa huwisyo kong sabi.

          “Tambal? Gamot?" naguguluhang sabi ni Ronnie.

          “Hindi Ronnie. Supernatural creature na tambal."

          「7 hours ago...

          Habang tumitingin ng mga ibibiling souvernirs, tinawag ako ni Ren.

          “Keifer, tingnan mo. Ano ba iyan?" May itinuro si Ren sa telebisyon.

          Lumapit naman ako at tumingin. Isa itong informative channel na pinag-uusapan ang mga supernatural creatures.

          “Ah! Tambal iyan," sagot ko. “Mga supernatural creatures iyan sa gubat. Bale magkakambal sila at may kakayahan na magpalit anyo sa kahit na sino. Pero may dalawang kondisyon. Hindi sila basta-basta nakakapagpalit ng anyo, at isa lang sa kanila ang nakakapagpalit ng anyo. Iyung isa kasi, naghahanap ng mabibiktima at ililigaw niya ito sa gubat ng matagal na matagal na panahon. Iyung isa naman ang magpapalit ng anyo sa niligaw ng kakambal o katambal niya at siya ang papalit sa niligaw nila dito sa sibilisadong mundo. Maloko at unpredictable ang mga ugali ng supernatural creatures na ito. Kadalasan kasi sa kanila, gagawa ng masama. Tutal, hindi naman sa kanila talaga iyung anyo na kinuha nila kaya wala silang pakialam. Gagawa sila ng kasamaan hanggang sa pakiramdam ng pumalit ay magiging delikado na ang lahat. Papakawalan nila iyung niligaw nila at mamamatay ito dahil sa ginawa nung nanggaya sa kaniya."

          Nakita naman ng paningin ko si Allan na papalapit sa amin.

          “Anong mamatay ang niligaw nila?" singit niya. “Anong pinag-uusapan ninyo?"

          Nilingon ni Ren ang boses ni Allan. Nginitian ko lang siya at pasimple akong umalis at naghanap ng regalo. Damn it! Wala akong mahanap. Asaan na kaya iyun?」

          Pinaliwanag ko sa kanilang lahat ang pinaliwanag ko kay Ren tungkol sa mga tambal.

          “Okay, ang gusto ko lang malaman na supernatural creatures ay multo. Kung may mga bullshit pang ganitong knowledge na idadagdag sa utak ko ay baka mabaliw ako," naiiritang sabi ni Joseph. “Kaya guys, magpahinga na tayo. Patay na iyung serial killer, malalim pa rin ang gabi matagal pa ata makarating ang mga pulis. Kaya, I take my leave here. Alexis, saan ba ang tent mo? Tayo ang mag-partner hindi ba?"

          “H-Halika. Sumunod ka sa akin," sabi ni Alexis.

          Tiningnan ko si Ronnie. Pangisi-ngisi lang siya sa mga sinasabi ko.

          “Supernatural creatures? Wala naman sigurong ganoon sa mundo natin hindi ba?" pagbibiro niya.

          “Ewan ko lang." Inikot ko ang aking paningin. “Listen, siguradong iimbestigahan tayo ng mga pulis."

          Lumingon-lingon si Ronnie. “Huwag mong sasabihin na sasabihin natin sa mga pulis na may kakambal na tambal si Jack sa gubat?" pabulong na sabi niya.

          “Of course, sasabihin natin para malaman natin kung tambal nga ba iyung isa sa kanila, or baka tinatago ng mga magulang niya na may kakambal siya. Kaya magsimula na tayo sa mga statement na sasabihin natin. Kailangan magkapareho at walang makitang butas ang mga pulis."

Allan's POV

          Biglang bumuka ang mata ko mula sa pagkakahimbing. Mukhang sinasabi ng body clock ko na oras na para gumising.

          Tumingin ako sa gilid ko kung nandito pa ba si Ren. Nandito si Ren at pinagmamasdan siguro ang mukha ko habang natutulog.

          “Good morning," bati ko. Napabangon ako. “Kumusta ka? Okay ka lang ba? May masakit ba sa iyo?"

          Hindi siya nagsalita pero umiling siya pahiwatig na wala, sa huling tanong ko sana.

          “Gutom ka ba? Nauuhaw? Ano?" tanong ko ulit.

          Iling na naman ang sinagot niya.

          “Okay. Teka, dito ka lang ha? Huwag kang aalis dito sa tent," panuto ko.

          Lumabas ako ng tent. Medyo maingay ang paligid at hindi masyadong mainit. Tinatakpan kasi ng mga ulap ang araw. Magandang umaga.

          May kaniya-kaniyang topic ang mga tao sa paligid. Isa dito ay iyung nangyari kagabi, tuloy pa ba ang pag-akyat sa bundok, at iyung iba naman ay malayo na sa lugar ang pinag-uusapan. Napansin ko na may mga hawak na mangkok ang ilan sa kanila. Palagay ko ay oras na ng agahan at nakakain na ang mga tao.

          Sa hindi kalayuan ay nakita ko si Gerard na kinakausap ng isang pulis. Sila Keifer, Ronnie at Alexis ay ganoon din. Nang papalapit ako sa kanila ay bigla akong hinarangan ng isang pulis. Medyo nagulat ako dahil sa biglaang pagsulpot niya.

          “Allan Merker?" tanong nito habang nakatingin sa hawak na note.

          “M-Mercer. Mer-ser," pag-pronounced ko sa apelyido ko.

          “Ahh! Okay! Isa pala ako sa pulis na nag-iimbestiga dito. Pwede ko bang makuha ang statement mo sa nangyari kagabi?"

          “Sure."

          Ilang minuto ang ginugol ko sa pulis at tapos na siyang kumuha ng statement ko.

          “Okay. So may dala bang baril ang suspek?" naitanong niya.

          “Hindi ako sure," iling ko. “Narinig ko iyung pagputok ng baril pero hindi ko alam kung sino ang nagpaputok o kanino iyung baril. Iyun lang po."

          Sumulat-sulat ito sa hawak na maliit na notebook. “Iyung hinahanap ninyo sa gubat? Si Ren Severin Castillo? Asaan siya?"

          “Sa tent ko po. Magtatanong din po ba kayo sa kaniya?"

          “Kailangan."

          “Sige po. Sumunod po kayo sa akin."

          Naglakad kami saglit ng pulis papunta doon sa tent namin ni Ren. Bumukas ito at nadatnan pa rin namin si Ren sa loob.

          “Ren, labas ka muna. Kakausapin ka lang saglit ng pulis," wika ko sa kaniya.

          Bumangon naman siya at lumabas ng tent. “Ano po ba iyun? At bakit may pulis?" tanong niya sa akin.

          “Hijo, may itatanong lang ako sa iyo tungkol sa nangyari kagabi." Itinaas ng pulis ang kaniyang notepad. “Ano ba ang naaalala mo sa mga nangyari kagabi?"

          Saglit na natahimik kami ng pulis. Inaantay namin na bumuka ang bibig ni Ren at magsalita. Pero wala siyang sinasabi ni gesture ng mga ilang segundo.

          “Hijo, ano ang mga naaalala sa nangyari kagabi?" muling tanong ng pulis.

          Sa wakas ay bumuka ang bibig ni Ren at nagsalita. “Wala po akong naaalala sa mga nangyari kagabi."

ITUTULOY...