DATI 11

by aparadorprince

http://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com

Author’s Note:

                Hi everyone, Undas na! Pero hindi pa ako magpapaawat sa pag-update. Sana nagulat kayo sa last part, kasi ako din nagulat eh. Haha J Anyway, enjoy reading and you can backtrack previous chapters to catch up with some of the scenes na maoopen dito sa part na to. Mas magiging masaya to diba?

**aparadorprince

  Part 1    Part 2    Part 3    Part 4    Part 5    Part 6    Part 7    Part 8   Part 9   Part 10

DATI 11

Halos hindi makapaniwala si Arran sa takbo ng pangyayari mula nang umuwi siya. Kaharap niya ngayon si Biboy – ang tunay na Biboy. This could mean one thing, Robert is not his childhood friend. That explains why he didn’t remember Arran as a kid. Kung bakit parang malayo ang childhood ni Robert sa kanya – dahil hindi siya ang kababata nito. Ngunit paano nangyari ‘yun? Hindi ba’t Robert din ang pangalan ni Biboy? Nahihilo na siya sa mga tanong at sagot na umiikot sa isip niya.

Nanatili naman si Biboy sa harap ni Arran, at bahagya nitong niyugyog ang balikat ng natahimik na kababata. “Are you okay? Hindi ka makapaniwala ‘no?”natatawang banggit ni Biboy. He motioned Arran to sit down.

Nakatulala pa rin si Arran matapos makaupo. “Kung ikaw si Biboy, sino yung nakatira sa bahay ninyo sa Laguna?” tanong niya.

Ngumiti si Biboy sa tanong ng kalaro, “I’m sorry if I didn’t tell you what happened after your family moved to Manila. We migrated to the States and stayed there for almost twenty years. Pero bago kami umalis, nagdecide si mama na ibenta na lang yung bahay sa probinsya since she’s not coming back here. Nabili ng pamilya nila Robert yung bahay, and I met them for almost a week before we went abroad. Coincidence nga ‘no, parehong Robert pa ang pangalan nung anak ng bumili ng bahay namin.” Sunod-sunod na paliwanag nito.

Tumango na lamang si Arran sa sinabi ng kababata. Magkaibang tao talaga si Robert at Biboy, that’s why Robert was distant at first. Kasi hindi naman talaga nito kilala si Arran to begin with.

Dumating naman si Rina at may dalang orange juice at kape. “Biboy, natataandaan ko pa na orange juice talaga ang paborito mo ‘nung bata ka pa. Anak, hetong kape oh.” Nakangiting turan nito. Nagpasalamat ang dalawa at agad na bumalik si Rina sa kusina.

Uminom si Biboy ng juice bago nagsalita, “So you mean, doon ka nagstay sa bahay namin dati sa Laguna? Buti pinayagan ka ‘nung owners.” Tanong nito.

“Personal issues. Mom arranged everything, I got into a car crash last week and felt like I had to take a break. So naisip ko lang pumunta sa Laguna. Mabait din naman yung nakatira ‘dun. Teka, bakit ka nga pala umuwi sa Pilipinas?”

“After graduating from college, gusto ko sanang magkaroon ng career dito sa Pilipinas. And besides, I made a promise to someone that we’ll meet again…” nakatingin si Biboy sa mata ni Arran, at tila na-conscious naman ang huli. Biboy’s eyes were pitch black in contrast to Robert’s auburn eyes. “As you can see, hindi ako naging astronaut. I took up Visual and Graphic Arts. Ikaw, anong nangyari sa’yo?”

Medyo nagsisink-in na rin ang lahat para kay Arran. “I took up Broadcasting, but didn’t pursue it. Applied to a call center and worked there up until today. Hindi ka naging astronaut, edi hindi ka nagkaroon ng Bio Particles?” nakangiting sagot nito.

Napakamot ng ulo si Biboy, “Oo nga eh, pero hindi ka rin naman nakakuha ng Birdonic Waves ah! But seriously after all these years, I still think Bioman is way better than Jetman.”

“Let’s try not to argue about that anymore, you know Jetman always wins.”

Biboy let out a hearty laugh. “You know, you never changed. Jetman fan ka pa rin. At mas matangkad pa rin ako sa’yo. Naalala mo pa ba ‘nung sinabi mong hindi mo na ako papansinin kapag tumangkad ka kaysa sa akin? That will never happen now.” Saad nito. Nagsimula na rin tumawa si Arran sa tinuran ni Biboy. His childhood friend still is as cheerful as before, no wonder he didn’t realize Robert could be the opposite at times.

Tumigil si Biboy sa pagtawa, at ipinatong ang kamay sa hita ni Arran. “Isa pa, meron akong mga pangako na dapat tuparin hindi ba?” seryosong turan nito. May kinuha si Biboy mula sa kanyang bulsa at inilagay sa kamay ni Arran. Ang kanyang Tamagochi at isang singsing na kulay orange. “Iningatan ko yung mga binigay mo noon, Ran-ran.”

Tiningnan ni Arran ang mga laruan sa kamay niya. Naalala niya ang mga ito, ang mga gamit na ibinigay niya kay Biboy bago sila lumuwas ng Maynila. Hinawakan niya ang kulay berdeng Tamagochi, halos hindi ito nagasgasan, at may plastic na nakasuksok sa gilid nito. Hinila niya ang plastic at nagulat siya sa nangyari.

“The Tamagochi is still working, iningatan ko talaga ‘yan. Kaso namatay na si Brownie.”

Napangiti si Arran sa ipinakita ng kababata, he did not expect that Biboy would cherish what he gave him, just like he treasured his share. “Sandali lang…” ang sabi ni Arran bago nagmamadaling umakyat sa kwarto.

Bumaba siya at iniabot kay Biboy ang susi ng sasakyan niya. “Sorry, ginawa kong key chain yung paboritong Matchbox mo.” Napangiti si Biboy sa ipinakita ni Arran. “Wow, nasa ‘yo pa pala ‘yan!” natutuwang sambit nito, at agad na pinagmasdan ang laruang kotse.

Ngumiti si Arran. “May isa pa…” he continued, and opened his other hand. Hawak naman niya ang singsing na kulay berde, ang singsing na ibinigay ng kalaro niya noon.

Narinig niyang tumawa si Biboy, at nagulat si Arran nang bigla na lamang siyang yakapin nito. “Thank you Ran-ran, hindi mo ako nakalimutan.” He heard him say it silently, and gently sobbing. Umiiyak si Biboy. Niyakap din ni Arran ang kababata ang hinagod ang likod.

“Hey, don’t cry.”

Nagpunas ng luha si Biboy, at natatawa ng bahagya. “I’m sorry, na-overwhelm lang ako. Akala ko kasi makakalimutan mo na ako, Ran-ran.”

“I never did. Makakalimutan ko ba ang hero ko?”

Ngumiti si Biboy sa narinig, at tiningnan ang oras sa wristwatch. “Hey, it’s kinda late. I better go. Di’ba may trabaho ka pa bukas?”

Tumango lamang si Arran, at nagpaalam na si Biboy sa kanya. Sinabi nitong babalik na lamang siya sa ibang araw dahil may mga business presentations din siyang gagawin bukas.

“I’ll see you soon.” Ang maikling sambit ni Biboy bago niya pinaandar ang kotse niya. Kumaway lamang si Arran sa kanya at pumasok na sa bahay.

Umupo si Arran sa labas ng bahay nila at napabuntong-hininga. He never expected that this day would have a really weird twist. Nagtataka siya kung bakit hindi sinabi ni Robert na hindi siya ang kalaro nito dati. Siguro ay hindi rin naman siya nagtanong. He just assumed.

Ilang araw din na naging busy si Arran sa opisina dahil natambakan siya ng mga paperworks. Hindi naman siya pinabayaan ng kanyang mga kaopisina at tinulungan siya sa trabaho. Kakalabas lang ni sa building nang biglang may bumusina sa harap niya. Tiningnan niya kung sino ang tao sa kotse, at unti-unting nagroll-down ang bintana…

Si Robert.

“Hop in.” he said, opening the door.

Agad na sumakay si Arran, at sa pagsara ng pinto ay agad na ginagap ni Robert ang kanyang kamay. “This is quite a surprise, how did you find me?”

“It’s called Facebook, Arran.” Maikli niyang sagot. “I hope you’re free today.” Dugtong pa ni Robert habang nagsimulang magmaneho ng Itim na Mitsubishi.

                Napanguso naman si Arran. “Saan tayo pupunta?” Nabigla talaga siya nang makita si Robert sa harap ng opisina nila. Hindi niya alam na may stalker abilities pala si mokong, at siya naman ay open sa lahat ang Facebook account.

                “We’re gonna have dinner later. But first, I wanna show you something.” Sagot naman ni Robert habang nakatuon ang atensiyon sa pagmamaneho. Halos dalawampung minuto silang nagbiyahe hanggang marating nila ang isang nakasarang puwesto sa may Taguig.

                “I just bought this space, mag-eexpand na ako ng business.” Ang simula ni Robert nang makababa na sila sa kotse. Alam ni Arran na may printing press si mokong ngunit hindi niya alam na magtatayo na rin siya ng branch dito sa Manila. “Some of my clients are from Manila, and I want to cater to printing newsletters and probably some books. Bahala na.” dugtong pa nito.

                Tahimik na nagmamasid lang si Arran sa kanya, hindi pa kasi niya nakikita si Robert na nag-aasikaso ng negosyo niya.  

                “Ano pala ang buong pangalan mo?” Wala sa sariling tanong ni Arran. Tutal nalaman naman niyang hindi pala si Robert ang kababata niya, he thought it would be fair to know who he really is. Tiningnan lang siya ni Rob at tila nagtataka.

                 “Robert Mendoza, bakit?”

                “Wala naman. Nalaman ko kasing hindi pala ikaw yung kababata ko.”

                “Hindi nga. Nakalimutan ko yatang sabihin sa’yo.” Sagot naman ni Robert at napakamot sa ulo. “I thought it wasn’t that important to know.” Dugtong pa nito.

                  Tumango lamang si Arran, dahil alam na rin naman niya ang totoo. This revelation gave way to a new set of questions racing on his mind. Kung nagfafall na siya para kay Robert, is it because he was thinking that he was Biboy? Did he really fall for Robert, or is it Biboy? Litong-lito na siya habang iniikot siya ni Robert sa lugar. “Hindi pa tapos ang construction, but I expect it to be done in three months.” Tuloy na paliwanag ni Robert, while Arran was drifting away because of his unanswered questions.

                Napansin na lamang niya na seryosong nakatingin sa kanya si Robert. “What are you thinking?” he asked. Napailing si Arran, “W-wala. Medyo busy lang sa trabaho.” Palusot niya.

                “You should not think about work when you’re outside the office, especially with me.” Seryosong sagot naman ni Robert. Nanatiling nakatingin ito sa mata ni Arran, which made the latter feel uneasy. Mabilis siyang nadidistract kapag tinitingnan na siya ni mokong.

                “And here you are, giving me a tour in your soon-to-be office. Hindi yata patas ‘yun.” He snickered. Nagulat na lamang si Arran nang agad na hinawakan ni Robert ang kamay niya, and flashed his winning smile.

                Pinisil ng marahan ni Robert ang palad ni Arran. “I just want you to be a part of my plans. Become a part of my future.” He said, smiling.

                Pinamulahan naman ng pisngi si Arran, at agad na hinila palayo ang kamay niya. “H-hey, don’t say silly stuff.” Depensa niya, habang tinatakpan ang mukha. Nahihiya na siyang harap-harapan siyang kinikilig.

                Tumalikod si Robert kay Arran at nagsimulang maglakad. “Just stating some facts, hindi naman siguro masamang mag-share.” Ang sabi niya. Hindi maiwasang mapangiti si Robert sa ikinikilos ni Arran. Halatang attracted na ang binata sa kanya, just like how attracted he is to Arran. Hindi naman niya pinaglalaruan ang feelings ng binata, gusto lang niya malaman kung hanggang saan na ang pagtingin nito sa kanya. He’s hoping that Arran will really become part of his future, since he’s starting to plan his future with him as early as now.

                Sinundan naman siya ni Arran papuntang kotse, at nagdinner sa isang Japanese restaurant pagkatapos. Bago umuwi si Robert sa inuupahang apartment sa Legarda ay inihatid nito si Arran sa kanilang bahay. ginawaran niya ng isang masuyong halik sa labi ang binata bago ito tuluyang makababa.

                “I hope that’s enough sign that I like you.” Mahinang usal ni Robert matapos halikan ang binata. Ngumiti lang si Arran. “I know. And I hope that kissing you back is enough for me to say that the feeling is mutual.”

                “Oh siya, bumaba ka na ng kotse. I might take you home if you don’t.” warning ni Robert habang pinapaandar muli ang sasakyan. Tumawa lang si Arran at bumaba na nga ng kotse. Kinawayan pa niya  si Robert habang papalayo ang Mitsubishi.

                Napansin ni Arran na nakagarahe na ang kanyang asul na kotse, napangiti nang malamang naayos na si Brownie. Nag-doorbell si Arran, expecting that her mom is home but he was shocked to see her sister to open the door for him. Ashley became obviously upset and looked apologetic.

                “Kuya, sorry na talaga. Please, wag ka na magalit.” Ang pagsusumamo ng dalaga sa kanya. Napabuntong-hininga na lamang si Arran. “Hindi na ako galit, ano ka ba.” Ngiti niya. Matapos ang kanyang pagbabakasyon ay tila gumaan na ang nararamdaman niya para sa kapatid. Siguro, kahit anong galit ang itanim niya para kay Ashley ay nangingibabaw pa rin ang katotohanan na kapatid pa rin niya ito. Even though she could be a total bitch.

                “Basta huwag mo nang uulitin.” Dugtong ni Arran. Ashley tried to stifle her tears and hugged his brother. “Salamat talaga kuya, at sorry.” Paumanhin uilt nito.

                Matapos ang eksena nilang magkapatid ay umakyat na ito sa kanyang kwarto. Naikwento na ng kanyang mommy na matapos na magkaalamang buntis si Ashley ay halos hindi na ito lumalabas ng bahay upang gumimik, at inaalagaan na rin ang kanyang kalusugan.

                Nagtext na rin si Robert sa kanya na nakauwi na siya. Humiga na si Arran sa kanyang kama ngunit maya-maya ay nakarinig siya ng mahihinang katok sa pinto. “Kuya Arran, may naghahanap sa’yo.” Narinig niyang sabi ni Ashley mula sa labas ng pintuan.

                Napakunot ang noo niya dahil kakatext lang ni Robert kanina. Baka naman isosorpresa na naman siya? Dali-dali siyang bumaba at nagulat nang hindi si Rob ang nakaupo sa sofa kundi ang kanyang kababatang si Biboy.

                Napansin naman ni Biboy na pababa na siya at napangiti ito. Tiningnan ni Arran ang isang box ng chocolates na kalapit ng kanyang kababata, at isang asong stuffed toy na kulay gray.

                “Hi Ran-ran, binili ko para sa’yo. Para naman maalala mo si Brownie. Di’ba ikaw nga ang nagsabing hindi brown si Brownie.” Natatawang sambit ni Biboy.

                Nagpasalamat naman si Arran sa natanggap na regalo. “Hindi ka na pala dapat nag-abala pa. Pero salamat.” ang nahihiyang sagot niya.

                Umupo si Arran sa upuang katapat ni Biboy. Hindi niya alam ang sasabihin sa dating kalaro, sa mga binigay niya kasi eh parang… nanliligaw ito sa kanya.

                “Napansin ko pala yung blue na kotse dun sa labas, kamukha nung Matchbox na ibinigay ko dati.” Ang masayang banggit ni Biboy. Napakamot lang ng ulo si Arran. “Ah, eh.. Oo nga. Brownie nga din tawag ko sa kotse.” Pag-amin niya

                Lalo namang napangiti si Biboy sa narinig. “Wow! So talagang hindi mo ako nakalimutan.” Tumango lang si Arran bilang pagsang-ayon. “Teka, bakit ka pala napadalaw?” ang naitanong ni Arran sa kalaro.

                Agad namang natigilan si Biboy at tila hindi alam ang sasabihin. “I just want to tell you something, and I hope it doesn’t offend you…” pasimula niya. Kinabahan naman si Arran sa biglaang pagseryoso ng mukha ni Biboy.

                “The truth is, I have been thinking about this for a while now. And I want us to be more than childhood friends. Ran-ran, I might have been in love with you ever since we were kids.” Ang pag-amin ni Biboy, pinamumulahan ito ng pisngi.

                Arran was taken aback with what he heard. Gusto siya ni Biboy? Paano si Robert?

                “I asked your mom and she gave me the permission to court you, so ikaw na lang ang kulang.” Nagsimula nang ngumiti si Biboy, now that he was able to get it off his chest.

                Kinakabahan si Arran sa takbo ng pangyayari. Hindi pa naman opisyal na magkarelasyon sila ni Robert, pero no-brainer na may pagkakaunawaan sila. Ngunit napapaisip siya kung nag-fall siya kay Robert dahil naiisip niya na si Biboy ito. Ngunit nagkamali siya. And now here’s Biboy, laid his cards on the table and told him he liked him. Nakakabaliw isipin.

                “I… I don’t know what to say, Biboy. Really.”

                Ngumiti lang si Biboy. “It’s fine, I guess I have to show you how serious I am. Anyway, I have to go but I’ll be back in a couple of days. Client meeting. I hope you understand.” Ang sabi ni Biboy at tumayo na mula sa kanyang pagkakaupo. Tumayo na rin si Arran upang ihatid ang bisita sa pintuan.

                “I just came here to tell you how I feel, Ran-ran. I’ll see you soon?” ang sabi ni Biboy. Tumango si Arran. “Yeah, see you soon.”

                Biboy gave Arran a quick kiss on the cheek. “Sorry for being too straightforward.” He said, blushing. Nagsimula nang maglakad si Biboy palayo ng bahay nila.

                Isinara na ni Arran ang pintuan at napasandal ito. He let out a sigh. Nagulat na lamang siya nang makita ang kanyang kapatid na lumabas mula sa kusina, may dalang isang basong gatas at isang mug ng kape. “So, a suitor…” ang simula nito.

                Naisip ni Arran na magsisimula na namang mang-asar ang kapatid. Pinagmasdan lamang niya ito habang umupo sa sofa. “Pwedeng humingi ng chocolates mamaya?” nakangiting tanong ni Ashley. “Come here, lalamig na kape mo.” Dugtong pa nito.

                Naglakad si Arran papunta sa sala at lumapit sa kapatid. Nagsimulang inumin ni Ashley ang kanyang gatas. “So, kuya Biboy finally had the strength to tell you he likes you. Nakakakilig.” Ang natatawang sambit ng kapatid. “Actually, ilang beses na siyang nag-open up kay mommy saka sa akin habang nagbabakasyon ka. So kuya, what’s the score?” ang sunod-sunod na sabi pa nito.

                Humigop ng kape si Arran. “Sa totoo lang, hindi ko alam eh.” He started thinking about Robert. Is he already cheating? Kahit ang sarili niyang mga tanong ay hindi niya masagot.

                “I thought you like him too, considering you kept all the toys he gave you when you were kids.”

Tugon ni Ashley habang hinahalo ang gatas sa baso. Ininom niya ito pagkatapos, bottoms-up.

                Napabuntong-hininga si Arran. “See, that’s the problem…” pasimula niya. Ikinuwento niya ang nangyari sa kanyang bakasyon, ang tungkol kay Robert at sa mistaken identity nito. Napakunot naman ng noo si Ashley matapos marinig ang kwento.

                “Kuya, problema nga ‘yan.”