DATI 13

by aparadorprince

http://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com

Author's Note:
           Hi guys, I'm trying my best to update regularly. Hahaha. Enjoy reading this chapter as much as I had fun writing it.
**aparadorprince

DATI – Part 13

Dalawampung minuto mula nang matapos na mag-empake si Arran ay wala pa rin ang dalawa. Nagtext na si Biboy na nagsisimula na siyang mag-empake, at hindi pa nagpaparamdam si Robert. Nagsuot lang siya ng green basic V-neck, maong shorts at white sneakers. Naisipan niyang humiga sa kama at hintayin muna ang dalawa. Napaisip tuloy din siya sa posibleng mangyari sa kanilang tatlo sa pagbabalik nila sa probinsya.

                Maaring ito na ang maging dahilan upang malaman niya ang tunay niyang nararamdaman, at kung sino ba ang pipiliin niya sa dalawa. Alam niyang hindi magiging madali ito para sa kanya, lalo na sa dalawang lalaking naging parte ng buhay niya sa loob ng maikling panahon. Napa-buntong hininga siya nang malakas, hindi naman kasi maririnig ito mula sa loob ng kanyang kwarto.

                Mabait si Robert, naisip niya. Ngunit minsan ay tinotopak ito at biglang nagiging masungit, dahilan upang magsungit din siya rito. Ngunit kahit anong pagbabaliw-baliwan niya kay mokong ay nananatili itong unaffected at matapos ang episode nila ng pagsusungitan ay tila wala na sa kanila. Balik na sila sa normal nilang pakikitungo sa isa’t-isa.

                Si Biboy naman ay matagal na niyang naging kaibigan at kalaro. Mabait din naman ito sa kanya, lalo na nang umamin ito na gusto siya. Inaamin din naman niya sa sarili na may puwang ang kababata sa puso niya, at minsan na niyang naisip na baka mayroon din siyang pagtingin para kay Biboy kahit noon pa. Hindi lamang nila napansin dahil na rin sa musmos pa sila pareho.

                Naputol ang pag-iisip ni Arran nang biglang mag-ring ang cellphone niya. Tiningnan niya kung sino ang tumatawag at napakunot ang noo. “Ano namang problema mo, Uno? Makikisawsaw ka sa kaguluhan?” tanong niya sa cellphone niya nang mabasa ang pangalan ng kanyang ex na si Uno rito. Sinagot niya ang telepono.

                “Hello Arran? I want to apologize for what happened between us. Sana ayos na ang lagay mo.” Tuloy-tuloy na pagsasalita ni Uno, hindi man lamang siya hinintay na mag-hello din muna whatsoever.

                Tiningnan ni Arran ang kulay mint green niyang kisame. “It’s fine, Uno. Wala na sa akin yun. Magaling na rin mga sugat ko. Salamat sa concern.”

                He heard a sigh of relief coming from the other line. “I’m so glad, baby. I’ve been thinking and –“ pagpapatuloy sana ng kanyang ex nang bigla niya itong pinutol mula sa pagsasalita.

                “Baby? We’re over, Uno.”

                “Let me explain, Arran. I want you back.” Sagot naman ni Uno sa kabilang linya. “The truth is, I have just been tempted to –“ tangkang pagpapaliwanag pa nito ngunit hindi na pinayagan ni Arran na magsalita pa ito.

                “Look, Uno. Break na tayo. I don’t care about your excuses. Tempted or not, you still cheated on me. Maliwanag naman ‘yun sa sikat ng araw di’ba?” he flatly stated. O baka nakakalimutan mong ikaw ang dahilan kung bakit naaksidente ako? Dagdag pa ng isip niya.

                “Arran, please. Give me a chance…”

                “My life is complicated right now, and I don’t want any addition to the parade. Bye Uno.” Sagot pa ni Arran bago tuluyang ibinaba ang telepono. Muli siyang nagbuntong hininga matapos ilagay ang cellphone sa ibabaw ng kanyang tiyan. Ayaw na niyang madagdagan pa ang stress na nadarama niya, and he’s over with the fact that Uno cheated on him. And the relationship is over now.

                Actually, hindi ito ang unang beses na niloko siya ni Uno. Ilang ulit na niyang nahuhuli na may katext na iba ang ex niya – Francis, Paul, John, Kevin… hindi na niya nga mabilang. Paliwanag naman ni Uno na parte ng trabaho niya ang maging friendly sa lahat ng mga nakakatrabaho niya.

                Arran didn’t exactly believe it, especially when the messages are promiscuous enough to begin with. He didn’t think it was being friendly. But he forgave Uno over and over again – not until the final straw when he caught him fooling around with another guy.

                He believed that it was time for him to move on with Uno once and for all – and he was able to meet Robert due to that nasty breakup. And meet Biboy right after his short vacation. All these in a month’s time.

                Muli siyang nagbuntong-hininga, at pinagpasyahan nalang na umidlip habang hinihintay ang dalawa.

                Nagising si Arran sa katok sa kanyang pinto. “Kuya, nandito na si kuya Biboy.” Ang sabi ni Ashley mula sa labas. Tumayo na si Arran mula sa kanyang kwarto at nagsipilyo. Kinuha na rin niya ang kanyang gamit at bumaba sa sala.

                Naroon na nga si Biboy, wearing a white polo shirt, faded jeans and blue canvas shoes. May dala din itong black na duffel bag. Nakangiti na agad ito nang makita siya, kaya ngumiti na rin siya. “Hi.” Bati ni Arran sa kababata.

                “Hello, Ran-ran. Wala pa ba si Robert?” tanong naman ni Biboy. Umiling siya at sinubukang tawagan si Robert sa kanyang cellphone. Sinabi nito na nasira ang kanyang kotse kaya magcocommute na lamang ito papunta sa bahay nila, ngunit naisip ni Arran na sunduin na lamang siya gamit si Brownie, upang makatipid, at bawas sa oras na rin nila.

                Si Biboy na ang nagprisintang magdrive kay Brownie, at halatang excited ito sa pagmamaneho sa kotse ni Arran. Umupo si Arran sa passenger’s seat, at sa tuwing aabutan sila ng red light ay sisimulan na siyang pagmasdan ni Biboy, pagkatapos ay biglang ngingiti. Naco-conscious naman siya sa ginagawa ng kababata.

                “You don’t have to do that everytime.” He said, lowering his gaze. Sinimulan niyang paikutin ang cellphone sa kanyang kamay.

                “I can’t help it Ran-ran, I’m excited about this trip. Plus I get to go back to Laguna with you.” Nakangiti namang turan ni Biboy. Kaso merong isang asungot na kasama. Dagdag pa ng isip nito. Biboy wanted to spend time with Arran alone, but it will not happen since Robert is around. Hindi naman siya makapagreklamo dahil hindi na nila bahay ang tinutuluyan ni Robert ngayon. He’s lucky enough that Arran agreed for him to join the trip. Dahil kung hindi, alam niyang lalo siyang dehado sa set-up nilang tatlo.

                Ilang minuto pa ay narating na nila ang harap ng apartment na tinutuluyan ni Robert. Nasa labas na rin ang binata, wearing a white shirt, cream-colored shorts, and topsider shoes. Bumaba si Arran sa kotse ngunit nanatili si Biboy sa loob at ibinaba na lang ang bintana ng kotse.

                “Hey.” Bati ni Robert sa kanya. Tumango at ngumiti lang si Arran. “Nakashades ka pa ‘ah.” Puri nito kay mokong.

                “The back seat is still available, Robert.” Narinig nilang sabi ni Biboy mula sa loob ng kotse. Kumunot ang noo ni Robert nang lumingon si Arran sa kababata.

                Robert snarled at what he heard. “I don’t think so. Why don’t you let me drive, while you sit in the back.” He commented, and saw Biboy’s expression change.

“How about no?”

“Then I guess we won’t go anywhere until you follow that set-up.” Nakangiting sagot ni Robert. Ayaw niyang magpatalo sa ego war nila ni Biboy. Especially if his standing with Arran is on the line.

                Napakamot na lamang ng ulo si Arran sa naririnig niyang pagtatalo ng dalawa. “Shut up, you two. Why don’t you let me drive my own car, while both of you sit in the back.”

                “Pero…” magkasabay na pag-angal nila Biboy at Robert.

                “That’s my car, remember? Now move it.” Pagmamatigas niya. Naiinis siya sa pagpapataasan ng ere ng dalawa. Mukhang dapat ay hindi na lamang siya pumayag sa lakad na ito, lalo na at hindi pa man sila nakakarating sa Laguna ay mainit na ang mata ni Robert at Biboy sa isa’t isa. Wala namang nagawa ang dalawa kundi ang sumunod sa kanya, at nagtabi sa likod na upuan ng kotse.

                Sinimulan na ni Arran na magmaneho papuntang SLEX, habang nananatiling tahimik sina Biboy at Robert sa likod. Nagpatugtog na lamang si Arran ng radyo upang mabawasan ang pagiging awkward sa loob ng kotse.

                Habang tumutugtog ang isang kanta ay pasimpleng bumulong si Robert kay Biboy. “I told you to stop meddling with my plans, you twerp.”

                Ngumiti naman itong si Biboy sa kausap. “I don’t care. As far as I’m concerned, you’re the one who’s messing with my plans with Ran-ran.” Tugon naman nito na lalong ikinasimangot ni Robert. Pinipilit na lamang ng huli ang magtiyaga sa ugali ng kababata ni Arran, lalo na’t alam niyang siya ang lalabas na masama kapag nakipag-away pa siya rito. Dahilan upang piliin ni Arran si Biboy, at hindi siya. Robert vowed for that to never happen.

                Nanatili na lamang tahimik si Arran habang pinagmamasdan ang mahinang pagtatalo ng dalawa sa likuran ng kotse niya. He’s slowly sinking to the realization that the two might never get along well with each other, and he just focused his eyes on the road.

                Isang oras at kalahati pa ay narating na nila ang compound sa Laguna. Agad silang bumaba at sinalubong ni Nanay Luisa. Nagmano si Robert at Arran sa kanya, habang naiwanan naman si Biboy sa likuran ng dalawa. Agad itong napansin ng matanda.

                “Naku, ire na ba ang anak ni Fe? ‘Ku, ka-gwapong lalaki mo na Biboy!” ang masayang sambit ni Nanay Luisa. Nahihiyang ngumiti naman si Biboy sa narinig, at hindi naiwasang kumunot ang noo ni Robert.

                “And he has a really vile attitude.” He spat bitterly.

                Napansin naman ito ni Arran. “May sinasabi ka, Robert?” tanong nito sa matangkad na binata. Umiling lamang si Robert at agad na pumasok sa loob ng bahay.

                Umakyat si Robert papunta sa kanyang kwarto at sumunod naman si Arran sa kanya. Ilang minuto pa ay umakyat na rin si Biboy at dumirecho sa kanyang dating kwarto. “Ran-ran, nandito pa pala yung mga guhit ng height natin nung bata pa tayo. Tingnan mo, mas matangkad na talaga ako sa’yo kahit  dati pa!” ang masayang sambit ni Biboy sa kaibigan. Tiningnan din ni Arran ang mga guhit at sumimangot. “Hindi ko nga alam kung bakit hindi na ako tumangkad!” sagot naman nito.

                Tumawa lalo si Biboy sa narinig. “Sabi kasi ni mama, nagtutulug-tulugan ka lang daw kapag nagsisiesta tayo.” Napakamot na lang ng ulo si Arran, dahil alam niyang totoo naman ang sinasabi ng huli.

                Sinamantala naman ni Robert ang pagkalibang ng dalawa upang kunin at dalhin ang mga gamit ni Arran sa kanyang kwarto. Hahayaan niyang si Biboy ang matulog sa mas maliit na kwarto dahil ito na ang dati niyang tinutulugan, dahil siya na ang may-ari ng bahay at bisita na lamang ito. Higit sa lahat, ay gusto niyang masolo si Arran. Maya-maya pa ay tinawag na sila ni Nanay Luisa mula sa baba.

                Pinaghanda sila ng hapunan ni Nanay Luisa, Afritadang Manok at Ginisang Pechay. Maganang kumain ng Afritada sina Biboy at Arran habang tahimik naman si Robert sa pagkain ng gulay. Hindi man lang ginagalaw ng dalawa ang hinandang gulay ni Nanay Luisa, at naiinis siya dahil dito.

                “Ran-ran, naalala mo pa ba dati na kapag gulay ang ulam ninyo e magdadahilan ka at sa amin kakain?” tumatawang banggit ni Biboy kay Arran. Tumawa rin si Arran sa pinaalala ng kalaro. “Oo nga, tapos minsang gulay din pala ang ulam ninyo kaya nagkasya na lang ako sa chichirya.” Sagot naman nito.

                Tahimik lang si Robert habang pinagmamasdan ang magkababata. “Kaya naman pala hindi kumakain ng gulay, may kunsintidor na kaibigan.” Mahinang usal niya. Narinig naman ito ng dalawa ngunit piniling hindi na pansinin. Naisip ni Arran na tinotopak na naman si Robert, katulad ng madalas na nangyayari kay mokong.

                Pinagpatuloy ni Robert ang pagkain, at lalong nadadagdagan lamang ang inis niya. This was not the way he planned this trip. Inisip niya na silang dalawa lamang ni Arran ang pupunta, and he could seal the deal once and for all. He wanted Arran to be officially his partner. He’s pissed off with the idea that his childhood friend tagged along and ruined all his plans.

                Lalo lang nadagdagan ang inis niya nang makitang may naglalakad patungo sa kusina – si Kristine na naman. May dala itong mangkok, at nakangiti nang makita siya. “Hi Robert, nagdala ako ng porkch-“ Napatigil ang pagsasalita ni Kristine nang makita nito si Arran, at isa pang bisita.

                Napansin naman ni Arran si Kristine at kahit naaalibadbaran siya sa pagmumukha ng babaeng to, lalong-lalo na sa makapal na make-up niya ngayon ay pinakilala pa rin niya ang kababata. “Biboy, si Tin-tin, kalaro natin dati.” He said, forcing to smile.

                Lumaki ang mata ni Kristine nang mapagsino ang bisita. “Hi Biboy, natatandaan mo pa ako? Si Tin-tin to! Di’ba naglalaro pa tayo dati? Kamusta ka na?” sunod-sunod na tanong nito sa binata. Medyo naasiwa naman si Biboy sa kaharap ngunit pinilit rin na ngumiti.

                “Oo nga, Snakes and Ladders diba?” ang sagot niya. Mukhang nagkamali siya nang pagsagot dahil nagtuloy-tuloy ang kwento ni Kristine sa kanya. “Naku, ang dami-daming nangyari dito sa compound natin mula ng umalis kayo ni Ran-ran! Alam mo ba, si…”

                In the middle of Kristine’s blabbering, Robert pulled Arran away from the dining area. Hinila niya ito patungo sa silong. Nagtataka man si Arran ay sumunod na rin siya rito dahil hindi niya rin naman nais na marinig ang kwento ni Tin-tin.

                Robert suddenly planted a passionate kiss on Arran’s slightly opened mouth. Arran was shocked with Robert’s bold move yet the kiss was making him weak to resist. He wrapped his arm around Robert and reciprocated his kiss. Their lips parted after a while, and Robert smiled.

                “What was that for?” tanong ni Arran. Pinamulahan siya ng mukha sa ginawa ni mokong.

                Robert started walking back to the dining area. “Just making sure I’m ahead in this race.” Lalong naramdaman ni Arran na pinamulahan siya ng mukha, at parang umabot na ito sa kanyang tenga. Mabilis mahalata kapag nagblush siya dahil sa maputlang balat niya. Naisip niyang dumiretso sa kusina upang kumuha ng pitsel at juice na pwedeng i-timpla. He needs to buy time in order to recover from what happened.

                Patuloy pa rin ang pagkukwento ni Kristine nang tahimik na bumalik si Robert sa kanyang upuan. The woman was clearly attached to Biboy. And for once in his life, he was thankful that Kristine dropped by today. Mukhang hindi rin napansin ni Biboy na umalis siya at hinila si Arran kanina.

                “May dala pala akong porkchop para…” narinig ni Robert na saad ni Kristine. Alam niyang para dapat sa kanya ang ulam, ngunit mukhang nag-iba na ito ng plano. “Para sayo…” ang kinikilig na sambit ni Kristine. Lihim na napatawa si Robert, dahil mukhang malakas ang tama ng babae para kay Biboy. Halata namang lalong naaasiwa ang huli sa ginagawa ni Kristine, ngunit pinili na lamang niya na ngumiti at magpasalamat.

                “Anyway, mauuna na ako. Enjoy eating Biboy.” Ang paalam ni Kristine rito. Hindi na nito halos pinansin si Robert maging si Arran. Ngumiti lamang si Biboy habang paalis ang dating kalaro. Biboy sighed exasperatedly when the door closed. Hindi naman maiwasan na mapangiti si Robert, he never imagined that Kristine would become his diversion tactic.

                Bumalik na rin si Arran sa mesa, dala-dala ang pitsel ng mango juice na tinimpla niya. Bumalik na rin ang dating kulay ng balat niya at ipinagpatuloy ang pagkain.

                “Ran-ran, tabi tayo matulog mamaya. Madami pa tayong pagkukwentuhan.” Ang sabi ni Biboy. He was relieved that Kristine left, hindi niya akalain na magiging ganoon ka-clingy ang dating kalaro. Kahit noon pa man ay ayaw na niya rito, ngunit ngayon ay halos isuka na niya ito.

                “Arran will sleep in my room. Mas malaki ang kama doon.” Seryosong sabad naman ni Robert, ngunit hindi naman ito pinansin ni Biboy.

                “Pwede naman tayong maglatag sa sahig. Sanay naman tayo doon dati, diba?”

                Lalong sumama ang timpla ng mukha ni Robert sa narinig. Desidido talaga si Biboy na mabadtrip siya. “The bed is more comfortable, Arran.” Dagdag pa nito.

                Arran could not stand this anymore; he grunted loudly and stood up. “Tama na nga! Kayong dalawa ang maglapit sa kama mamaya!” ang bulalas niya.

                “Hindi ako papayag.” Pagmamatigas din ni Robert. Hindi rin naman sang-ayon si Biboy sa narinig. “As if I’d accept your offer.” Biboy snarled as well.

                “Then I’ll sleep on the friggin’ floor!” Arran yelled before storming out of the dining area, and outside the house.

                Naiwanan ang dalawa sa mesa. Nakasimangot lang si Robert nang makaalis si Arran, matalim ang tingin kay Biboy. “This is all your fault.” Tiim ang bagang na saad nito sa kaharap. But Biboy was not in a good mood either. “My fault? It’s your fault for challenging everything that I say!” sagot naman niya.

                “Dammit, you’re making things worse!”

                “You’re making things worse.”

                Robert groaned with irritation. “You can’t just copy what I said!” he shouted. This guy is really testing his patience. Tagging along in this trip, meddling with his plans, and now annoying him to his limits.

Biboy just rolled his eyes. “You can’t.”

Hindi na naiwasan ni Robert na ibagsak ang kutsara’t tinidor sa kanyang plato at tuluyang umalis din ng dining area. Mabigat ang paa nitong naglakad patungo sa kanyang kwarto at malakas na isinara ang pinto.

Mag-isa namang naiwanan si Biboy sa harap ng pagkain, he sighed dejectedly. He definitely did not want to gain enemies, let alone infuriate others. But he felt like he was left with no other choice but to do it. Biboy knew that the only way to gain advances to Arran was to remove Robert from the picture.

 DATI – Part 13

Dalawampung minuto mula nang matapos na mag-empake si Arran ay wala pa rin ang dalawa. Nagtext na si Biboy na nagsisimula na siyang mag-empake, at hindi pa nagpaparamdam si Robert. Nagsuot lang siya ng green basic V-neck, maong shorts at white sneakers. Naisipan niyang humiga sa kama at hintayin muna ang dalawa. Napaisip tuloy din siya sa posibleng mangyari sa kanilang tatlo sa pagbabalik nila sa probinsya.

                Maaring ito na ang maging dahilan upang malaman niya ang tunay niyang nararamdaman, at kung sino ba ang pipiliin niya sa dalawa. Alam niyang hindi magiging madali ito para sa kanya, lalo na sa dalawang lalaking naging parte ng buhay niya sa loob ng maikling panahon. Napa-buntong hininga siya nang malakas, hindi naman kasi maririnig ito mula sa loob ng kanyang kwarto.

                Mabait si Robert, naisip niya. Ngunit minsan ay tinotopak ito at biglang nagiging masungit, dahilan upang magsungit din siya rito. Ngunit kahit anong pagbabaliw-baliwan niya kay mokong ay nananatili itong unaffected at matapos ang episode nila ng pagsusungitan ay tila wala na sa kanila. Balik na sila sa normal nilang pakikitungo sa isa’t-isa.

                Si Biboy naman ay matagal na niyang naging kaibigan at kalaro. Mabait din naman ito sa kanya, lalo na nang umamin ito na gusto siya. Inaamin din naman niya sa sarili na may puwang ang kababata sa puso niya, at minsan na niyang naisip na baka mayroon din siyang pagtingin para kay Biboy kahit noon pa. Hindi lamang nila napansin dahil na rin sa musmos pa sila pareho.

                Naputol ang pag-iisip ni Arran nang biglang mag-ring ang cellphone niya. Tiningnan niya kung sino ang tumatawag at napakunot ang noo. “Ano namang problema mo, Uno? Makikisawsaw ka sa kaguluhan?” tanong niya sa cellphone niya nang mabasa ang pangalan ng kanyang ex na si Uno rito. Sinagot niya ang telepono.

                “Hello Arran? I want to apologize for what happened between us. Sana ayos na ang lagay mo.” Tuloy-tuloy na pagsasalita ni Uno, hindi man lamang siya hinintay na mag-hello din muna whatsoever.

                Tiningnan ni Arran ang kulay mint green niyang kisame. “It’s fine, Uno. Wala na sa akin yun. Magaling na rin mga sugat ko. Salamat sa concern.”

                He heard a sigh of relief coming from the other line. “I’m so glad, baby. I’ve been thinking and –“ pagpapatuloy sana ng kanyang ex nang bigla niya itong pinutol mula sa pagsasalita.

                “Baby? We’re over, Uno.”

                “Let me explain, Arran. I want you back.” Sagot naman ni Uno sa kabilang linya. “The truth is, I have just been tempted to –“ tangkang pagpapaliwanag pa nito ngunit hindi na pinayagan ni Arran na magsalita pa ito.

                “Look, Uno. Break na tayo. I don’t care about your excuses. Tempted or not, you still cheated on me. Maliwanag naman ‘yun sa sikat ng araw di’ba?” he flatly stated. O baka nakakalimutan mong ikaw ang dahilan kung bakit naaksidente ako? Dagdag pa ng isip niya.

                “Arran, please. Give me a chance…”

                “My life is complicated right now, and I don’t want any addition to the parade. Bye Uno.” Sagot pa ni Arran bago tuluyang ibinaba ang telepono. Muli siyang nagbuntong hininga matapos ilagay ang cellphone sa ibabaw ng kanyang tiyan. Ayaw na niyang madagdagan pa ang stress na nadarama niya, and he’s over with the fact that Uno cheated on him. And the relationship is over now.

                Actually, hindi ito ang unang beses na niloko siya ni Uno. Ilang ulit na niyang nahuhuli na may katext na iba ang ex niya – Francis, Paul, John, Kevin… hindi na niya nga mabilang. Paliwanag naman ni Uno na parte ng trabaho niya ang maging friendly sa lahat ng mga nakakatrabaho niya.

                Arran didn’t exactly believe it, especially when the messages are promiscuous enough to begin with. He didn’t think it was being friendly. But he forgave Uno over and over again – not until the final straw when he caught him fooling around with another guy.

                He believed that it was time for him to move on with Uno once and for all – and he was able to meet Robert due to that nasty breakup. And meet Biboy right after his short vacation. All these in a month’s time.

                Muli siyang nagbuntong-hininga, at pinagpasyahan nalang na umidlip habang hinihintay ang dalawa.

                Nagising si Arran sa katok sa kanyang pinto. “Kuya, nandito na si kuya Biboy.” Ang sabi ni Ashley mula sa labas. Tumayo na si Arran mula sa kanyang kwarto at nagsipilyo. Kinuha na rin niya ang kanyang gamit at bumaba sa sala.

                Naroon na nga si Biboy, wearing a white polo shirt, faded jeans and blue canvas shoes. May dala din itong black na duffel bag. Nakangiti na agad ito nang makita siya, kaya ngumiti na rin siya. “Hi.” Bati ni Arran sa kababata.

                “Hello, Ran-ran. Wala pa ba si Robert?” tanong naman ni Biboy. Umiling siya at sinubukang tawagan si Robert sa kanyang cellphone. Sinabi nito na nasira ang kanyang kotse kaya magcocommute na lamang ito papunta sa bahay nila, ngunit naisip ni Arran na sunduin na lamang siya gamit si Brownie, upang makatipid, at bawas sa oras na rin nila.

                Si Biboy na ang nagprisintang magdrive kay Brownie, at halatang excited ito sa pagmamaneho sa kotse ni Arran. Umupo si Arran sa passenger’s seat, at sa tuwing aabutan sila ng red light ay sisimulan na siyang pagmasdan ni Biboy, pagkatapos ay biglang ngingiti. Naco-conscious naman siya sa ginagawa ng kababata.

                “You don’t have to do that everytime.” He said, lowering his gaze. Sinimulan niyang paikutin ang cellphone sa kanyang kamay.

                “I can’t help it Ran-ran, I’m excited about this trip. Plus I get to go back to Laguna with you.” Nakangiti namang turan ni Biboy. Kaso merong isang asungot na kasama. Dagdag pa ng isip nito. Biboy wanted to spend time with Arran alone, but it will not happen since Robert is around. Hindi naman siya makapagreklamo dahil hindi na nila bahay ang tinutuluyan ni Robert ngayon. He’s lucky enough that Arran agreed for him to join the trip. Dahil kung hindi, alam niyang lalo siyang dehado sa set-up nilang tatlo.

                Ilang minuto pa ay narating na nila ang harap ng apartment na tinutuluyan ni Robert. Nasa labas na rin ang binata, wearing a white shirt, cream-colored shorts, and topsider shoes. Bumaba si Arran sa kotse ngunit nanatili si Biboy sa loob at ibinaba na lang ang bintana ng kotse.

                “Hey.” Bati ni Robert sa kanya. Tumango at ngumiti lang si Arran. “Nakashades ka pa ‘ah.” Puri nito kay mokong.

                “The back seat is still available, Robert.” Narinig nilang sabi ni Biboy mula sa loob ng kotse. Kumunot ang noo ni Robert nang lumingon si Arran sa kababata.

                Robert snarled at what he heard. “I don’t think so. Why don’t you let me drive, while you sit in the back.” He commented, and saw Biboy’s expression change.

“How about no?”

“Then I guess we won’t go anywhere until you follow that set-up.” Nakangiting sagot ni Robert. Ayaw niyang magpatalo sa ego war nila ni Biboy. Especially if his standing with Arran is on the line.

                Napakamot na lamang ng ulo si Arran sa naririnig niyang pagtatalo ng dalawa. “Shut up, you two. Why don’t you let me drive my own car, while both of you sit in the back.”

                “Pero…” magkasabay na pag-angal nila Biboy at Robert.

                “That’s my car, remember? Now move it.” Pagmamatigas niya. Naiinis siya sa pagpapataasan ng ere ng dalawa. Mukhang dapat ay hindi na lamang siya pumayag sa lakad na ito, lalo na at hindi pa man sila nakakarating sa Laguna ay mainit na ang mata ni Robert at Biboy sa isa’t isa. Wala namang nagawa ang dalawa kundi ang sumunod sa kanya, at nagtabi sa likod na upuan ng kotse.

                Sinimulan na ni Arran na magmaneho papuntang SLEX, habang nananatiling tahimik sina Biboy at Robert sa likod. Nagpatugtog na lamang si Arran ng radyo upang mabawasan ang pagiging awkward sa loob ng kotse.

                Habang tumutugtog ang isang kanta ay pasimpleng bumulong si Robert kay Biboy. “I told you to stop meddling with my plans, you twerp.”

                Ngumiti naman itong si Biboy sa kausap. “I don’t care. As far as I’m concerned, you’re the one who’s messing with my plans with Ran-ran.” Tugon naman nito na lalong ikinasimangot ni Robert. Pinipilit na lamang ng huli ang magtiyaga sa ugali ng kababata ni Arran, lalo na’t alam niyang siya ang lalabas na masama kapag nakipag-away pa siya rito. Dahilan upang piliin ni Arran si Biboy, at hindi siya. Robert vowed for that to never happen.

                Nanatili na lamang tahimik si Arran habang pinagmamasdan ang mahinang pagtatalo ng dalawa sa likuran ng kotse niya. He’s slowly sinking to the realization that the two might never get along well with each other, and he just focused his eyes on the road.

                Isang oras at kalahati pa ay narating na nila ang compound sa Laguna. Agad silang bumaba at sinalubong ni Nanay Luisa. Nagmano si Robert at Arran sa kanya, habang naiwanan naman si Biboy sa likuran ng dalawa. Agad itong napansin ng matanda.

                “Naku, ire na ba ang anak ni Fe? ‘Ku, ka-gwapong lalaki mo na Biboy!” ang masayang sambit ni Nanay Luisa. Nahihiyang ngumiti naman si Biboy sa narinig, at hindi naiwasang kumunot ang noo ni Robert.

                “And he has a really vile attitude.” He spat bitterly.

                Napansin naman ito ni Arran. “May sinasabi ka, Robert?” tanong nito sa matangkad na binata. Umiling lamang si Robert at agad na pumasok sa loob ng bahay.

                Umakyat si Robert papunta sa kanyang kwarto at sumunod naman si Arran sa kanya. Ilang minuto pa ay umakyat na rin si Biboy at dumirecho sa kanyang dating kwarto. “Ran-ran, nandito pa pala yung mga guhit ng height natin nung bata pa tayo. Tingnan mo, mas matangkad na talaga ako sa’yo kahit  dati pa!” ang masayang sambit ni Biboy sa kaibigan. Tiningnan din ni Arran ang mga guhit at sumimangot. “Hindi ko nga alam kung bakit hindi na ako tumangkad!” sagot naman nito.

                Tumawa lalo si Biboy sa narinig. “Sabi kasi ni mama, nagtutulug-tulugan ka lang daw kapag nagsisiesta tayo.” Napakamot na lang ng ulo si Arran, dahil alam niyang totoo naman ang sinasabi ng huli.

                Sinamantala naman ni Robert ang pagkalibang ng dalawa upang kunin at dalhin ang mga gamit ni Arran sa kanyang kwarto. Hahayaan niyang si Biboy ang matulog sa mas maliit na kwarto dahil ito na ang dati niyang tinutulugan, dahil siya na ang may-ari ng bahay at bisita na lamang ito. Higit sa lahat, ay gusto niyang masolo si Arran. Maya-maya pa ay tinawag na sila ni Nanay Luisa mula sa baba.

                Pinaghanda sila ng hapunan ni Nanay Luisa, Afritadang Manok at Ginisang Pechay. Maganang kumain ng Afritada sina Biboy at Arran habang tahimik naman si Robert sa pagkain ng gulay. Hindi man lang ginagalaw ng dalawa ang hinandang gulay ni Nanay Luisa, at naiinis siya dahil dito.

                “Ran-ran, naalala mo pa ba dati na kapag gulay ang ulam ninyo e magdadahilan ka at sa amin kakain?” tumatawang banggit ni Biboy kay Arran. Tumawa rin si Arran sa pinaalala ng kalaro. “Oo nga, tapos minsang gulay din pala ang ulam ninyo kaya nagkasya na lang ako sa chichirya.” Sagot naman nito.

                Tahimik lang si Robert habang pinagmamasdan ang magkababata. “Kaya naman pala hindi kumakain ng gulay, may kunsintidor na kaibigan.” Mahinang usal niya. Narinig naman ito ng dalawa ngunit piniling hindi na pansinin. Naisip ni Arran na tinotopak na naman si Robert, katulad ng madalas na nangyayari kay mokong.

                Pinagpatuloy ni Robert ang pagkain, at lalong nadadagdagan lamang ang inis niya. This was not the way he planned this trip. Inisip niya na silang dalawa lamang ni Arran ang pupunta, and he could seal the deal once and for all. He wanted Arran to be officially his partner. He’s pissed off with the idea that his childhood friend tagged along and ruined all his plans.

                Lalo lang nadagdagan ang inis niya nang makitang may naglalakad patungo sa kusina – si Kristine na naman. May dala itong mangkok, at nakangiti nang makita siya. “Hi Robert, nagdala ako ng porkch-“ Napatigil ang pagsasalita ni Kristine nang makita nito si Arran, at isa pang bisita.

                Napansin naman ni Arran si Kristine at kahit naaalibadbaran siya sa pagmumukha ng babaeng to, lalong-lalo na sa makapal na make-up niya ngayon ay pinakilala pa rin niya ang kababata. “Biboy, si Tin-tin, kalaro natin dati.” He said, forcing to smile.

                Lumaki ang mata ni Kristine nang mapagsino ang bisita. “Hi Biboy, natatandaan mo pa ako? Si Tin-tin to! Di’ba naglalaro pa tayo dati? Kamusta ka na?” sunod-sunod na tanong nito sa binata. Medyo naasiwa naman si Biboy sa kaharap ngunit pinilit rin na ngumiti.

                “Oo nga, Snakes and Ladders diba?” ang sagot niya. Mukhang nagkamali siya nang pagsagot dahil nagtuloy-tuloy ang kwento ni Kristine sa kanya. “Naku, ang dami-daming nangyari dito sa compound natin mula ng umalis kayo ni Ran-ran! Alam mo ba, si…”

                In the middle of Kristine’s blabbering, Robert pulled Arran away from the dining area. Hinila niya ito patungo sa silong. Nagtataka man si Arran ay sumunod na rin siya rito dahil hindi niya rin naman nais na marinig ang kwento ni Tin-tin.

                Robert suddenly planted a passionate kiss on Arran’s slightly opened mouth. Arran was shocked with Robert’s bold move yet the kiss was making him weak to resist. He wrapped his arm around Robert and reciprocated his kiss. Their lips parted after a while, and Robert smiled.

                “What was that for?” tanong ni Arran. Pinamulahan siya ng mukha sa ginawa ni mokong.

                Robert started walking back to the dining area. “Just making sure I’m ahead in this race.” Lalong naramdaman ni Arran na pinamulahan siya ng mukha, at parang umabot na ito sa kanyang tenga. Mabilis mahalata kapag nagblush siya dahil sa maputlang balat niya. Naisip niyang dumiretso sa kusina upang kumuha ng pitsel at juice na pwedeng i-timpla. He needs to buy time in order to recover from what happened.

                Patuloy pa rin ang pagkukwento ni Kristine nang tahimik na bumalik si Robert sa kanyang upuan. The woman was clearly attached to Biboy. And for once in his life, he was thankful that Kristine dropped by today. Mukhang hindi rin napansin ni Biboy na umalis siya at hinila si Arran kanina.

                “May dala pala akong porkchop para…” narinig ni Robert na saad ni Kristine. Alam niyang para dapat sa kanya ang ulam, ngunit mukhang nag-iba na ito ng plano. “Para sayo…” ang kinikilig na sambit ni Kristine. Lihim na napatawa si Robert, dahil mukhang malakas ang tama ng babae para kay Biboy. Halata namang lalong naaasiwa ang huli sa ginagawa ni Kristine, ngunit pinili na lamang niya na ngumiti at magpasalamat.

                “Anyway, mauuna na ako. Enjoy eating Biboy.” Ang paalam ni Kristine rito. Hindi na nito halos pinansin si Robert maging si Arran. Ngumiti lamang si Biboy habang paalis ang dating kalaro. Biboy sighed exasperatedly when the door closed. Hindi naman maiwasan na mapangiti si Robert, he never imagined that Kristine would become his diversion tactic.

                Bumalik na rin si Arran sa mesa, dala-dala ang pitsel ng mango juice na tinimpla niya. Bumalik na rin ang dating kulay ng balat niya at ipinagpatuloy ang pagkain.

                “Ran-ran, tabi tayo matulog mamaya. Madami pa tayong pagkukwentuhan.” Ang sabi ni Biboy. He was relieved that Kristine left, hindi niya akalain na magiging ganoon ka-clingy ang dating kalaro. Kahit noon pa man ay ayaw na niya rito, ngunit ngayon ay halos isuka na niya ito.

                “Arran will sleep in my room. Mas malaki ang kama doon.” Seryosong sabad naman ni Robert, ngunit hindi naman ito pinansin ni Biboy.

                “Pwede naman tayong maglatag sa sahig. Sanay naman tayo doon dati, diba?”

                Lalong sumama ang timpla ng mukha ni Robert sa narinig. Desidido talaga si Biboy na mabadtrip siya. “The bed is more comfortable, Arran.” Dagdag pa nito.

                Arran could not stand this anymore; he grunted loudly and stood up. “Tama na nga! Kayong dalawa ang maglapit sa kama mamaya!” ang bulalas niya.

                “Hindi ako papayag.” Pagmamatigas din ni Robert. Hindi rin naman sang-ayon si Biboy sa narinig. “As if I’d accept your offer.” Biboy snarled as well.

                “Then I’ll sleep on the friggin’ floor!” Arran yelled before storming out of the dining area, and outside the house.

                Naiwanan ang dalawa sa mesa. Nakasimangot lang si Robert nang makaalis si Arran, matalim ang tingin kay Biboy. “This is all your fault.” Tiim ang bagang na saad nito sa kaharap. But Biboy was not in a good mood either. “My fault? It’s your fault for challenging everything that I say!” sagot naman niya.

                “Dammit, you’re making things worse!”

                “You’re making things worse.”

                Robert groaned with irritation. “You can’t just copy what I said!” he shouted. This guy is really testing his patience. Tagging along in this trip, meddling with his plans, and now annoying him to his limits.

Biboy just rolled his eyes. “You can’t.”

Hindi na naiwasan ni Robert na ibagsak ang kutsara’t tinidor sa kanyang plato at tuluyang umalis din ng dining area. Mabigat ang paa nitong naglakad patungo sa kanyang kwarto at malakas na isinara ang pinto.

Mag-isa namang naiwanan si Biboy sa harap ng pagkain, he sighed dejectedly. He definitely did not want to gain enemies, let alone infuriate others. But he felt like he was left with no other choice but to do it. Biboy knew that the only way to gain advances to Arran was to remove Robert from the picture.