DATI 8

by aparadorprince

https://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com

DATI – Part 8

                Tiningnan muna ni Robert kung gaano karami ang tulo sa kwartong tinutuluyan ni Arran. Medyo sumimangot siya nang nakitang basa na ang sahig maging ang kama. Agad siyang kumuha ng mga balde at tabo na pwedeng sumalo sa tumutulong tubig. Nagdala din siya ng mga basahan at nagsimulang magkuskos. Tumulong na rin si Arran sa pagkukuskos ng sahig. Pareho silang nakaluhod nang napatingin si Arran kay Robert. Nagulat na lang siya nang nakatingin din ito sa kanya.

                Umiwas ng tingin si Arran. Nakakatunaw kasi ang titig ng binata sa kanya. Ipinagpatuloy na lamang nito ang pagkukuskos nang marinig niyang nagsalita si Robert. “It’s impossible to sleep here tonight.” Tumango lamang siya  at napaisip, papatulugin mo ba ako sa kwarto mo?

                “Dun ka muna sa sofa mamayang gabi. Basa din ang kama kaya hindi mo magagamit.” Dugtong ni Robert. Halos malaglag ang balikat ni Arran sa narinig. He thought Robert would ask him to sleep in his room. Assuming ka kasi masyado, paalala niya sa sarili.

                “Fine.” Maikling tugon niya. Bad temper kicked in, and he began sulking. Bigla na lamang siyang napatigil sa pagkukuskos. Bakit ako affected? Naisip niya.

                Natapos ang dalawa sa pagkukuskos, ngunit hindi pa rin mawala-wala ang inis ni Arran. Pumasok si Robert sa loob ng kwarto niya at bumalik na may blue boxer shorts at puting T-shirt. Bumaba na si Arran at nagpalit ng damit. Pagkatapos noon ay inayos na niya ang hihigaan niya ngayong gabi. “Parang hindi naman ako kakasya dito. Stiff neck lang ang aabutin ko dito.” Usal niya sa sarili.

                “Then sleep on the floor. Or don’t sleep at all. You have choices.” Nagulat siya nang biglang may nagsalita sa likod niya. Si mokong. Lumingon siya dito at talagang hindi napigilan magsalita. “Stop being a jerk.” Angil niya, ngunit nanatiling seryoso ang mukha ni Robert.

                “Last time I checked, nagbayad naman ako ng renta dito.”

                “I don’t need your money. You can check in if you want, if you can find a hotel nearby.”

                “Kung nandito lang si Brownie, nakapagdrive na ako pauwi sa amin kahit umuulan.” Wala sa sariling sagot ni Arran. Hindi niya kasi alam kung bakit biglang nawala din sa mood itong si Robert, samantalang nagbibiruan pa sila kanina habang naghahapunan.

                Akmang magsasalita pa ngunit biglang natigilan si Robert sa narinig. Ilang saglit din siyang nanahimik na lalong ipinagtaka ni Arran. “G-good night.” Ang tanging naiusal nito bago tumalikod at umakyat sa kanyang kwarto.

Nagring ang cellphone ni Arran, tumatawag ang kanyang mommy.

“Hello mom, bakit po?” tanong ni Arran sa kabilang linya.

“Kamusta ka d’yan? Malakas ba ang ulan?”

“Medyo po. Maayos naman po ako dito.” Mahinahong sagot ni Arran. Mabilis kasing makadama ang kanyang ina kung hindi siya nagsasabi ng totoo. I am going to sleep in a cramped sofa tonight, nais pa sana niyang idagdag.

“That’s good to hear. Rest well, Arran. And wouldn’t it be nice to realize something after your little vacation?” tanong ng kanyang ina. Napakunot ang noo niya. Realize something?

Hindi niya alam ang itutugon sa sinabi ng kanyang mommy kaya sumang-ayon na lang si Arran. “I hope so too, mom. Good night.” Humiga na rin siya at nagkumot matapos makipag-usap sa telepono. The cold weather made him drowsy, and he fell asleep afterwards.

Alas dos y media nang makaramdam si Arran ng mahihinang yugyog. Nagmulat siya nang mata at nakita si Robert na nakatayo sa harap niya. “Get up. Doon ka na sa kwarto matulog.” Ang mahinang yakag nito.

Arran stood up, still disoriented. He felt a sharp pain on his neck upon getting up. Stiff neck, as expected. Naunang maglakad si Robert paakyat ng kwarto at sumunod siya rito. Madilim sa loob kaya hindi rin niya masyadong maaninag kung ano ang laman ng kwarto ni Robert. Nang makaramdam siya ng malambot na bahagi ay kinapa niya, at nang masiguradong kama na ito ay humiga na siya at ipinagpatuloy ang pagtulog.

Si Robert naman ay nanatiling nakaupo sa gilid ng kama. Queen-sized ang kama kaya hindi naman masikip kung sa iisang kama sila matutulog. He feels awkward, something unusual. Hindi siya sanay na matulog na may katabi… O baka dahil si Arran ang katabi niya ngayon? He dismissed the thought in his head and went to sleep as well.

Palibahasa ay mantikang matulog si Arran kaya sa gitna ng kanyang pagtulog ay narealize niyang malambot at maluwag na ang hinihigaan niya. He’s definitely not lying down on the sofa now. Luminga-linga siya sa paligid, ngunit madilim kaya hindi rin siya makakita ng gaano. Mayroon lamang na isang asul na dim light sa gilid ng kama. Umikot siya ng pagkakahiga, at nakita ang isang natutulog na Robert. Hindi tuloy maiwasan ni Arran na pagmasdan ang maamong mukha ng kalapit at pag-aralan ang features ng mukha nito.

Nasa gitna siya ng pagtitig sa kalapit nang bigla itong nagmulat ng mata. Hindi alam ni Arran ang gagawin kaya dagli niyang ipinikit ang mata niya, at nagkunwaring natutulog. Nang magmulat siya, nakita niyang nakatingin pa rin si Robert sa kanya.

                “Arran…”

Unti-unti itong lumalapit sa kanya. Robert held his hand and let their fingers intertwine. Arran could not believe what is happening. Parte ba ‘to ng panaginip? Deprived ba ako ng magandang higaan kaya naghahallucinate ako?

All his doubt melted away when he felt Robert’s soft lips brushing against his. The kiss was gentle, yet Arran was slowly sinking in bliss as he relished this moment.

Their lips parted from each other after a while. Ngumiti si Arran. “What was that for?” mahinang tanong niya. Nanatiling nakatingin si Robert sa kanya.

“Nothing. I’m just… happy that you’re here.”

Nais sana ni Arran na hindi na matapos ang tagpong iyon, ngunit tila hindi sumang-ayon ang kanyang antok. Unti-unting bumigat ang kanyang mata, ngunit naramdaman niya ang mga bisig ni Robert na yumakap sa kanya.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Alas siyete na ng gabi ngunit wala pa ring kuryente. Kakatapos lamang nila maghapunan at ngayon ay nakaupo na sila sa kama ni Biboy at hindi nag-iimikan. Tanging ang ilaw lamang ng emergency light ang nagpapaliwanag sa kwarto.

“Hindi natin siguro mapapanuod yung Casper ngayon.” Ang malungkot na sabi ni Ran-ran.

Katulad ng kalaro ay hindi din maiwasang malungkot ni Biboy. “Oo nga eh, sayang. Baka bukas may kuryente na, pwede na natin panuorin.” Tugon nito.

“Ano na’ng gagawin natin?” tanong ulit ni Ran-ran. Tumahimik lamang si Biboy, halatang hindi rin alam kung ano ang isasagot. “Magkuwentuhan na lang tayo.”

“O sige. Pero anong ikukuwento natin?”

“Kahit ano.” Maikling sagot ni Biboy. “Ran-ran, anong gusto mong maging paglaki mo?”

Humiga si Ran-ran sa kama at itinaas ang dalawang kamay. “Gusto kong maging reporter sa TV. Ang galing-galing kasi nila magsalita, parang matalino sila. Eh sabi ng teacher ko, mahina daw ako sa English.” Pag-amin nito sa kaibigan. Tumingin siya kay Biboy. “Ikaw, anong gusto mong maging?”

“Maging astronaut. Gusto kong sumakay sa spaceship tapos pupunta sa ibang planeta.” Maikling sagot ni Biboy, yakap-yakap ang mga hita.

Bigla namang bumangon si Ran-ran mula sa pagkakahiga. “Ha? Eh di aalis ka na dito sa compound pag pupunta ka ng ibang planeta.” Pahayag nito.

Tumango lamang ang kalaro. “Parang ganun na nga, siyempre kailangan ‘yun.”

Naging malungkot na ang ekspresyon sa mukha ni Ran-ran.  “Kapag umalis ka, baka wala na akong kaibigan dito sa compound.” Napansin naman iyon ni Biboy kaya agad niyang tinapik ang balikat ng kalaro.

“Ayos lang ‘yun Ran-ran. Ikaw din naman kapag nagrereport na sa TV, madami ka nang pupuntahang lugar. Kaya aalis ka din dito sa compound.” Paliwanag naman ni Biboy. Napa-aah na lang si Ran-ran nang maisip niyang tama ang sinabi ng kaibigan.

Nagsimula nang ngumiti si Ran-ran, “Pero alam mo Biboy, kahit pumunta na ako sa malayo, hindi pa din kita makakalimutan. Kasi ikaw ang hero ko.”

Ngumiti din si Biboy sa narinig. “Ako din, kahit nasa ibang planeta na ako, lagi kitang maiisip.” Tugon nito. “Pero sana sa ibang planeta may Bio Particles para maging Bioman din ako.” Dugtong pa niya, naiisip na maaari sana silang manuod ng mga superheroes kung may kuryente lang.

Napatingin si Ran-ran sa labas ng bintana, kung saan may ilang alitaptap ang lumitaw at tila nagsasayaw sa mga dahon ng punong mangga sa bakuran nila Biboy. “Meron akong gustong itanong sa’yo, Biboy…” mabagal na saad ni Ran-ran.

“Ano ‘yun?”

Matagal bago nagsalita si Ran-ran. Tila tinitimbang kung paano sasabihin ang tanong niya. “Ano yung… tunay na pangalan mo?”

Tumayo si Biboy at kinuha mula sa backpack ang kanyang ID. Ipinakita niya ito sa kalaro. “Roberto Hernandez Jr.” sagot niya. Umupo na ito habang patuloy na tinitingnan ni Ran-ran ang ID niya. “Pero wag mo muna akong tatawaging Roberto, parang matanda kasi. Mas gusto ko ang Biboy.” Nakangising dugtong niya.

Iniabot ni Ran-ran ang ID sa kalaro, at ibinalik na ni ito ni Biboy sa kanyang bag. “O sige Biboy. Pero kapag malaki ka na, Robert na ang gusto mong itawag sa’yo?” tanong pa ni Ran-ran. Nag-isip ulit ang kanyang kalaro.

“Siguro. Pero gusto ko kapag malaki na tayo, Biboy pa rin itatawag mo sa akin ha?” Pagtitiyak nito. Naisip ni Biboy na ibalik ang tanong sa kaibigan. “Ikaw Ran-ran, ano yung totoo mong pangalan?”

 “Arran Hatagami.”

Tila nalito si Biboy nang marinig ang pangalan ng kalaro. “Allan?” pag-uulit nito. Umiling lamang si Ran-ran habang nakangiti. “Arran.”

“Eh bakit ganun ang pangalan mo? Pati apelyido, kakaiba din.” Muling tanong ni Biboy.

“Ewan ko kung bakit ganun ang pangalan ko. Sabi ni mommy, taga Japan daw si daddy. Kaso tumalon sa bulkan, kaya hindi na nakasama dito sa Pilipinas.” Paliwanag ni Ran-ran.

Tumayo na si Biboy at nagsimulang ayusin ang kamang tutulugan nila ng kalaro. Tumulong na rin si Ran-ran at kinuha ang ibang unan mula sa kama. Habang inaayos ni Biboy ang bedsheet ay nagsalita ito.

“Kahit lumaki na tayo, Ran-ran pa rin ang itatawag ko sa’yo.”