Followers

Sunday, October 20, 2013

DATI 8

by aparadorprince



DATI – Part 8

                Tiningnan muna ni Robert kung gaano karami ang tulo sa kwartong tinutuluyan ni Arran. Medyo sumimangot siya nang nakitang basa na ang sahig maging ang kama. Agad siyang kumuha ng mga balde at tabo na pwedeng sumalo sa tumutulong tubig. Nagdala din siya ng mga basahan at nagsimulang magkuskos. Tumulong na rin si Arran sa pagkukuskos ng sahig. Pareho silang nakaluhod nang napatingin si Arran kay Robert. Nagulat na lang siya nang nakatingin din ito sa kanya.

                Umiwas ng tingin si Arran. Nakakatunaw kasi ang titig ng binata sa kanya. Ipinagpatuloy na lamang nito ang pagkukuskos nang marinig niyang nagsalita si Robert. “It’s impossible to sleep here tonight.” Tumango lamang siya  at napaisip, papatulugin mo ba ako sa kwarto mo?

                “Dun ka muna sa sofa mamayang gabi. Basa din ang kama kaya hindi mo magagamit.” Dugtong ni Robert. Halos malaglag ang balikat ni Arran sa narinig. He thought Robert would ask him to sleep in his room. Assuming ka kasi masyado, paalala niya sa sarili.

                “Fine.” Maikling tugon niya. Bad temper kicked in, and he began sulking. Bigla na lamang siyang napatigil sa pagkukuskos. Bakit ako affected? Naisip niya.

                Natapos ang dalawa sa pagkukuskos, ngunit hindi pa rin mawala-wala ang inis ni Arran. Pumasok si Robert sa loob ng kwarto niya at bumalik na may blue boxer shorts at puting T-shirt. Bumaba na si Arran at nagpalit ng damit. Pagkatapos noon ay inayos na niya ang hihigaan niya ngayong gabi. “Parang hindi naman ako kakasya dito. Stiff neck lang ang aabutin ko dito.” Usal niya sa sarili.

                “Then sleep on the floor. Or don’t sleep at all. You have choices.” Nagulat siya nang biglang may nagsalita sa likod niya. Si mokong. Lumingon siya dito at talagang hindi napigilan magsalita. “Stop being a jerk.” Angil niya, ngunit nanatiling seryoso ang mukha ni Robert.

                “Last time I checked, nagbayad naman ako ng renta dito.”

                “I don’t need your money. You can check in if you want, if you can find a hotel nearby.”

                “Kung nandito lang si Brownie, nakapagdrive na ako pauwi sa amin kahit umuulan.” Wala sa sariling sagot ni Arran. Hindi niya kasi alam kung bakit biglang nawala din sa mood itong si Robert, samantalang nagbibiruan pa sila kanina habang naghahapunan.

                Akmang magsasalita pa ngunit biglang natigilan si Robert sa narinig. Ilang saglit din siyang nanahimik na lalong ipinagtaka ni Arran. “G-good night.” Ang tanging naiusal nito bago tumalikod at umakyat sa kanyang kwarto.

Nagring ang cellphone ni Arran, tumatawag ang kanyang mommy.

“Hello mom, bakit po?” tanong ni Arran sa kabilang linya.

“Kamusta ka d’yan? Malakas ba ang ulan?”

“Medyo po. Maayos naman po ako dito.” Mahinahong sagot ni Arran. Mabilis kasing makadama ang kanyang ina kung hindi siya nagsasabi ng totoo. I am going to sleep in a cramped sofa tonight, nais pa sana niyang idagdag.

“That’s good to hear. Rest well, Arran. And wouldn’t it be nice to realize something after your little vacation?” tanong ng kanyang ina. Napakunot ang noo niya. Realize something?

Hindi niya alam ang itutugon sa sinabi ng kanyang mommy kaya sumang-ayon na lang si Arran. “I hope so too, mom. Good night.” Humiga na rin siya at nagkumot matapos makipag-usap sa telepono. The cold weather made him drowsy, and he fell asleep afterwards.

Alas dos y media nang makaramdam si Arran ng mahihinang yugyog. Nagmulat siya nang mata at nakita si Robert na nakatayo sa harap niya. “Get up. Doon ka na sa kwarto matulog.” Ang mahinang yakag nito.

Arran stood up, still disoriented. He felt a sharp pain on his neck upon getting up. Stiff neck, as expected. Naunang maglakad si Robert paakyat ng kwarto at sumunod siya rito. Madilim sa loob kaya hindi rin niya masyadong maaninag kung ano ang laman ng kwarto ni Robert. Nang makaramdam siya ng malambot na bahagi ay kinapa niya, at nang masiguradong kama na ito ay humiga na siya at ipinagpatuloy ang pagtulog.

Si Robert naman ay nanatiling nakaupo sa gilid ng kama. Queen-sized ang kama kaya hindi naman masikip kung sa iisang kama sila matutulog. He feels awkward, something unusual. Hindi siya sanay na matulog na may katabi… O baka dahil si Arran ang katabi niya ngayon? He dismissed the thought in his head and went to sleep as well.

Palibahasa ay mantikang matulog si Arran kaya sa gitna ng kanyang pagtulog ay narealize niyang malambot at maluwag na ang hinihigaan niya. He’s definitely not lying down on the sofa now. Luminga-linga siya sa paligid, ngunit madilim kaya hindi rin siya makakita ng gaano. Mayroon lamang na isang asul na dim light sa gilid ng kama. Umikot siya ng pagkakahiga, at nakita ang isang natutulog na Robert. Hindi tuloy maiwasan ni Arran na pagmasdan ang maamong mukha ng kalapit at pag-aralan ang features ng mukha nito.

Nasa gitna siya ng pagtitig sa kalapit nang bigla itong nagmulat ng mata. Hindi alam ni Arran ang gagawin kaya dagli niyang ipinikit ang mata niya, at nagkunwaring natutulog. Nang magmulat siya, nakita niyang nakatingin pa rin si Robert sa kanya.

                “Arran…”

Unti-unti itong lumalapit sa kanya. Robert held his hand and let their fingers intertwine. Arran could not believe what is happening. Parte ba ‘to ng panaginip? Deprived ba ako ng magandang higaan kaya naghahallucinate ako?

All his doubt melted away when he felt Robert’s soft lips brushing against his. The kiss was gentle, yet Arran was slowly sinking in bliss as he relished this moment.

Their lips parted from each other after a while. Ngumiti si Arran. “What was that for?” mahinang tanong niya. Nanatiling nakatingin si Robert sa kanya.

“Nothing. I’m just… happy that you’re here.”

Nais sana ni Arran na hindi na matapos ang tagpong iyon, ngunit tila hindi sumang-ayon ang kanyang antok. Unti-unting bumigat ang kanyang mata, ngunit naramdaman niya ang mga bisig ni Robert na yumakap sa kanya.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Alas siyete na ng gabi ngunit wala pa ring kuryente. Kakatapos lamang nila maghapunan at ngayon ay nakaupo na sila sa kama ni Biboy at hindi nag-iimikan. Tanging ang ilaw lamang ng emergency light ang nagpapaliwanag sa kwarto.

“Hindi natin siguro mapapanuod yung Casper ngayon.” Ang malungkot na sabi ni Ran-ran.

Katulad ng kalaro ay hindi din maiwasang malungkot ni Biboy. “Oo nga eh, sayang. Baka bukas may kuryente na, pwede na natin panuorin.” Tugon nito.

“Ano na’ng gagawin natin?” tanong ulit ni Ran-ran. Tumahimik lamang si Biboy, halatang hindi rin alam kung ano ang isasagot. “Magkuwentuhan na lang tayo.”

“O sige. Pero anong ikukuwento natin?”

“Kahit ano.” Maikling sagot ni Biboy. “Ran-ran, anong gusto mong maging paglaki mo?”

Humiga si Ran-ran sa kama at itinaas ang dalawang kamay. “Gusto kong maging reporter sa TV. Ang galing-galing kasi nila magsalita, parang matalino sila. Eh sabi ng teacher ko, mahina daw ako sa English.” Pag-amin nito sa kaibigan. Tumingin siya kay Biboy. “Ikaw, anong gusto mong maging?”

“Maging astronaut. Gusto kong sumakay sa spaceship tapos pupunta sa ibang planeta.” Maikling sagot ni Biboy, yakap-yakap ang mga hita.

Bigla namang bumangon si Ran-ran mula sa pagkakahiga. “Ha? Eh di aalis ka na dito sa compound pag pupunta ka ng ibang planeta.” Pahayag nito.

Tumango lamang ang kalaro. “Parang ganun na nga, siyempre kailangan ‘yun.”

Naging malungkot na ang ekspresyon sa mukha ni Ran-ran.  “Kapag umalis ka, baka wala na akong kaibigan dito sa compound.” Napansin naman iyon ni Biboy kaya agad niyang tinapik ang balikat ng kalaro.

“Ayos lang ‘yun Ran-ran. Ikaw din naman kapag nagrereport na sa TV, madami ka nang pupuntahang lugar. Kaya aalis ka din dito sa compound.” Paliwanag naman ni Biboy. Napa-aah na lang si Ran-ran nang maisip niyang tama ang sinabi ng kaibigan.

Nagsimula nang ngumiti si Ran-ran, “Pero alam mo Biboy, kahit pumunta na ako sa malayo, hindi pa din kita makakalimutan. Kasi ikaw ang hero ko.”

Ngumiti din si Biboy sa narinig. “Ako din, kahit nasa ibang planeta na ako, lagi kitang maiisip.” Tugon nito. “Pero sana sa ibang planeta may Bio Particles para maging Bioman din ako.” Dugtong pa niya, naiisip na maaari sana silang manuod ng mga superheroes kung may kuryente lang.

Napatingin si Ran-ran sa labas ng bintana, kung saan may ilang alitaptap ang lumitaw at tila nagsasayaw sa mga dahon ng punong mangga sa bakuran nila Biboy. “Meron akong gustong itanong sa’yo, Biboy…” mabagal na saad ni Ran-ran.

“Ano ‘yun?”

Matagal bago nagsalita si Ran-ran. Tila tinitimbang kung paano sasabihin ang tanong niya. “Ano yung… tunay na pangalan mo?”

Tumayo si Biboy at kinuha mula sa backpack ang kanyang ID. Ipinakita niya ito sa kalaro. “Roberto Hernandez Jr.” sagot niya. Umupo na ito habang patuloy na tinitingnan ni Ran-ran ang ID niya. “Pero wag mo muna akong tatawaging Roberto, parang matanda kasi. Mas gusto ko ang Biboy.” Nakangising dugtong niya.

Iniabot ni Ran-ran ang ID sa kalaro, at ibinalik na ni ito ni Biboy sa kanyang bag. “O sige Biboy. Pero kapag malaki ka na, Robert na ang gusto mong itawag sa’yo?” tanong pa ni Ran-ran. Nag-isip ulit ang kanyang kalaro.

“Siguro. Pero gusto ko kapag malaki na tayo, Biboy pa rin itatawag mo sa akin ha?” Pagtitiyak nito. Naisip ni Biboy na ibalik ang tanong sa kaibigan. “Ikaw Ran-ran, ano yung totoo mong pangalan?”

 “Arran Hatagami.”

Tila nalito si Biboy nang marinig ang pangalan ng kalaro. “Allan?” pag-uulit nito. Umiling lamang si Ran-ran habang nakangiti. “Arran.”

“Eh bakit ganun ang pangalan mo? Pati apelyido, kakaiba din.” Muling tanong ni Biboy.

“Ewan ko kung bakit ganun ang pangalan ko. Sabi ni mommy, taga Japan daw si daddy. Kaso tumalon sa bulkan, kaya hindi na nakasama dito sa Pilipinas.” Paliwanag ni Ran-ran.

Tumayo na si Biboy at nagsimulang ayusin ang kamang tutulugan nila ng kalaro. Tumulong na rin si Ran-ran at kinuha ang ibang unan mula sa kama. Habang inaayos ni Biboy ang bedsheet ay nagsalita ito.

“Kahit lumaki na tayo, Ran-ran pa rin ang itatawag ko sa’yo.”

40 comments:

  1. KILIGGG VIBESSSSS! Kudos! <3
    -dilos

    ReplyDelete
  2. hahaha..... nakakatuwang magbalik tanaw sa nakaraan. dami kong naalala. naalala ko rin best friend ko pero la namang iba akong naramdaman sa kanya. kaibigan lang talaga at kahit hanggang ngayon, kahit na more than 20 years na kaming hindi nagkikita ay magkaibigan pa rin kami.

    Sa kwento nin Robert at Arran naman, sana maalaala na ni RanRan si Biboy. Ano kaya ang magiging reaction niya pag nangyari ito?

    ReplyDelete
    Replies
    1. Haha. Wala din akong ganung klase ng pagmamahal nung bata ako, Jasper. Wala nga akong kaibigan dati. Haha loser

      Actually natatandaan naman ni Arran si Biboy. Abangan ang susunod na kabanata!

      Delete
  3. Waah ganda....
    May karugtong pa ba... para kasing tapos na

    ReplyDelete
    Replies
    1. hello kuya anon (part 2), meron pang kasunod. tingin ko hanggang chapter 12 yan. depende sa topak ko haha

      Delete
  4. Sweet and kilig much! Keep up the good work kuya aparador prince! :) pag nakikita ko talaga na may bago ng update ang "dati" tuwang tuwa ako! Nakakaaliw talaga yung dalawang timeline! Dinadala ka sa magkaibang mundo! Isang mundo ng bagong yugto ng buhay pag-ibig at isang mundo ng kamusmusan at balik tanaw sa mga alala


    -cj (kuya anon) ^_________^v

    (Yan nagpakilala na ako kuya aparador prince hekhek)

    ReplyDelete
    Replies
    1. ang lalim ng words mo cj. haha nakakalunod. salamat sa pagbabasa. apir!

      Delete
  5. now kolang naintindihan kung bakit 2 kwento. balik tanaw pala nila yun. hehe. magsisimula na siguro s nxt chapter ang kanilang love story. palagay ko si robert lang ang nakakakilala kay arran. natakot iwanan ni arran kaya tumiklop sa pagtataray. hehe. thanks sa update.

    0309

    ReplyDelete
    Replies
    1. lol 0309 :) nakakatuwa tong comment na to. wala lang. salamat sa pagbabasa..

      Delete
  6. Naalala ko yung bedtfriend ko nung elementary. Naughty kami nun eh. Hahaha.

    -james santillan

    ReplyDelete
  7. Hahaha kilig kilig kilig!! Hahaha first kiss nla dlawa un db ayiiihhhh hahaha KUDOS! More more more! Salamat sa update. :-) :-) :-) every moment is worth to remember. :-) :-) keep it up sir. :-).

    -marc

    ReplyDelete
    Replies
    1. hello marc :) kinikilig din ako, totoo. hahaha salamat sa pagbabasa.

      and yup, first kiss nila. woot

      Delete
  8. Shet medyo relate sa last part. Kaso ung akin di ko natanong yung totoong pangalan ng best friend ko nung bata ako. :)) Ang ganda ng story author, ito lagi kong inaabangan sa MSOB. :)) Keep it up! :'>

    ReplyDelete
    Replies
    1. aaay sayang. hala hanapin mo na ang biboy mo kuya anon (part 3) hahaha. magpakilala kayo dali. haha

      Delete
  9. :">
    ^ This explains it all. :D

    Anak, ano na namang pagpapakilig to? Paki-explain. Lab U!

    Hahah.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Hahaha ;) Salamat Coffee Prince.

      Wow ha dalawa pa tayong Prinsipe dito. LOL

      Delete
  10. :">
    ^ This explains it all. :D

    Anak, ano na namang pagpapakilig to? Paki-explain. Lab U!

    Hahah.

    ReplyDelete
    Replies
    1. teka may nakalimutan pa ako icomment..

      "^ This explains it all. :D"

      ang sagot ko dyan... "Does it?"

      Anong malay mo, may kasunod pa yan. Hohoho. Loko-loko lang ang peg ko

      Delete
    2. Yeah. :3
      Wahaha. TY talaga kuya. Grabe kilig ko sa chapter 10. :">
      Natatawa nalang c mama saken, sabi saken:
      "Anak, anong nginingisi-ngisi mo jan?"

      HAHAHA. Secret. XD

      Delete
  11. bitin ulit..

    -hardname-

    ReplyDelete
    Replies
    1. aysus hardname. haha :) hintay-hintay lang. pag natapos agad yung kwento, sige ka. hehe

      salamat sa pagsubaybay

      Delete
    2. Eh kasi maganda ung kwento kaya parang ang hirap mabitin. Hehehehe. Lagi ko ngang inaabangan ung update eh. Pag nakita nang meron na, basa agad. Hehehe

      -hardname-

      Delete
  12. Sana mejo habaan mu pa ^____^
    Bitin eh hehehehehe

    Hello sa mga nakaka alala sa mga nakaraan jan

    More :)))

    ReplyDelete
    Replies
    1. Gusto ko lang magfocus dun sa kilig theme ng chapter na to. Pramis mas mahaba yung mga susunod na chapter.

      Thanks Raffy :)

      Delete
  13. Replies
    1. every four days ako nag-uupdate. haha. salamat :)

      Delete
  14. gaaaahhhddd kilig! nabitinn ako!

    -ispartacris

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ayos lang yang nabibitin, para abangan mo yung susunod na chapter. hoho. salamat sa pagbabasa ispartacris :)

      Delete
  15. i sooooo llovvveeeeee the kisssssss...

    -arejay kerisawa

    ReplyDelete
  16. Hahaha late na aq sa pag basa,,

    Nagka amnesia ba tong c ranran at ndi nya naalala c robert?? Heheh kc mas tumatatak sayo ung mga childhood memories mo eh,, heheh ganda talaga ng story nato,,

    heheh salamat sa update sir aparadorprince,,

    next na po :)

    -Hyacin

    ReplyDelete
    Replies
    1. hyacin maeexplain yun next chapter. salamat sa pagbabasa :)

      Delete
  17. I cant wait for the next chapter!!!!! Super kinilig ako...both stories are so good! Ang galing ng ideas to combine the present and the past :)

    I love you na, sir! :)

    ReplyDelete
  18. I cant wait for the next chapter!!!!! Super kinilig ako...both stories are so good! Ang galing ng ideas to combine the present and the past :)

    I love you na, sir! :)

    ReplyDelete
  19. i so love the story kuya... para akong tanga na kinikilig sa present story nila at tawa aq ng tawa sa past story nila dahil sa kakulitan ni ranran at biboy... i remember tuloy my childhood days,,, hayyy... magtatampo talaga ako kuya sayo pag ito hindi mo binigyan ng magandang ending... nyahahaha (feeling close lng) hahaha,,,, super duper more claps para sa kwento mo na "DATI" ... cant wait for the next part... God bless kuya... :D

    (nagmessage nga pala aq sa fb mo kuya,,, pa accept nalang po,, hehe)

    -hyun jae lian

    ReplyDelete
    Replies
    1. haha salamat :) di pa nga ako sigurado sa ending nito. bahala na, basta gagawin kong maganda talaga to para sa mga readers :)

      maka-kuya ka naman. 22 pa lang ako. haha

      Delete
    2. hala.... same age lng pala tau,,, ba yan,,, jajaja,,, sory po,,, nakasanayan ko na kasi tawaging kuya kht sinong lalake na hindi ko pa msyadong kilala ehh,,,hehehehe,,, :D

      Delete
  20. Sa lahat ng mga nabasa ko dito, dito lang ako nagkaroon ng guts magkomento. Natatawa talaga ako sa dahilan ng nanay nya na tumalon yung tatay nya sa isa sa bulkan sa Japan. Hahah Siguro sa Mt. Fuji yun tumalon? :3 XD
    Anyway maganda yung kwento. Kahit di ko naabutan yung mga characters na si jetman at bioman na kinu'kwento ng dalawang bata. Ang saya talaga k'pag bata ka lang, wala ga'no problema. :)

    -Poltergeist

    ReplyDelete

FOLLOW US

Follow us in
- Friendster: www.friendster.com/msob
- Twitter: twitter.com/msoblue
- Facebook

Add michaelshadesofblue as your friend in facebook, friendster, and twitter: juha.michael@gmail.com

Disclaimer

All images and videos in this site are copyrights of their respective owners and "MSOB" claims no credit unless otherwise acknowledged. If you own the rights to any of the images or videos and do not wish them to appear on this site please, contact us at getmybox@hotmail.com and the items in question will be promptly removed.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails